ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ

Τι μπορεί να τους φαίνεται τόσο αστείο που γελάνε;  Η κατάθεση ενός ακόμα άθλιου ψευδομάρτυρα;  Η αγόρευση του στημένου δημόσιου κατήγορου;  Η αναγγελία της πλαστής κατηγορίας;  Η ηλίθια φράση … “είναι κατάσκοποι”;  Η προειλημμένη απόφαση … “εις θάνατον”;

Κι αυτοί γελάνε… – Η δεύτερη δίκη του Μπελογιάννη και των συντρόφων του

Μάνος Δούκας

Σαν σήμερα, 15 Φεβρουαρίου 1952, αρχίζει η δεύτερη δίκη του Μπελογιάννη και των συντρόφων του στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών. Η δίκη που κατέληξε στην εκτέλεση. Η φωτογραφία είναι από αυτή τη “δίκη Μπελογιάννη” … Κοιτάξτε τους λίγο και σκεφτείτε …

Ποια “χαρά” τους δίνει τέτοιο φωτεινό γέλιο ; Και δε χαμογελάνε απλώς … Το ύφος τους είναι και λίγο ειρωνικό … Τι μπορεί να τους φαίνεται τόσο αστείο που γελάνε; Η κατάθεση ενός ακόμα άθλιου ψευδομάρτυρα; Η αγόρευση του στημένου δημόσιου κατήγορου; Η αναγγελία της πλαστής κατηγορίας; Η ηλίθια φράση … “είναι κατάσκοποι”; Η προειλημμένη απόφαση … “εις θάνατον”;

Τι αστείο αλήθεια! 

Λες και δεν τους συμβαίνει τίποτα … Λες και παρακολουθούν σαν παρατηρητές μια κάποια ιστορική στιγμή … Λες κι έχουν μείνει εκείνη την ώρα πάνω στη γη, μόνο οι πέντε τους … αυτοί οι τέσσερεις κι ο πλανήτης … 

Λες και μιλάνε για κάποιους άλλους … Λες και η δίκη κι η εκτέλεσή τους στο μυαλό τους έχει τελειώσει πριν πέσουν οι σφαίρες … Αφού είχαν κάνει τις πολιτικές τους εκτιμήσεις, ότι το σύστημα πρέπει να τους εκτελέσει … Αφού ήταν πιο βέβαιοι κι από τους δικαστές για την τελική απόφαση …

Κοιτάξτε λίγο τη φωτογραφία … Κοιτάξτε την πολύ … Κοιτάξτε την μέχρι να τυπωθεί στο πίσω μέρος των ματιών σας … Για πάντα … 

Από τη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του

Μάνος Δούκας

Η συμβολή του ΚΚΕ με ανέκδοτο υλικό από το Ιστορικό του Αρχείο στο Μουσείο - Μόνιμη έκθεση ''Νίκος Μπελογιάννης", στην Αμαλιάδα του δήμου 'Ηλιδας.

Στις φωτογραφίες εκτός από τον Νίκο Μπελογιάννη, διακρίνονται οι:Στέργιος Γραμμένος, Νίκος Καλούμενος, Τάκης Καλοφωλιάς, Ηλίας Αργυριάδης, Μαρία Φωκά.

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στις 22/12/1915 στην Αμαλιάδα. Οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ και πήρε μέρος σε δύο μαθητικές απεργίες το 1931. Το 1934 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Την ίδια χρονιά γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Το 1935 έγινε Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης της Αμαλιάδας. Το Μάρτη του 1936 πιάστηκε κι εκτοπίστηκε στην Ίο.
Το Δεκέμβρη του 1936, ως φαντάρος πιάστηκε με τον Ντάβο, ανακρίθηκε και βασανίστηκε. Δικάστηκε σε 3 μήνες φυλακή και 6 εξορία. Το Μάη του 1938 πιάστηκε στον Πύργο. Τότε δικάστηκε σε 5 χρόνια φυλακή και σε 2 εξορία. Στα κάτεργα της Αίγινας έμεινε μέχρι την άνοιξη του 1942. Ακολούθησε η Ακροναυπλία και τα ιταλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης Κατούνας, Βόνιτσας και Κέρκυρας. Μετά από την Απελευθέρωση δούλεψε ως επικεφαλής της διαφώτισης του Γραφείου Πελοποννήσου ενώ αργότερα ως Γραμματέας της ΚΟ Πάτρας.
Το Φλεβάρη του 1947 εντάχθηκε στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ. Τοποθετήθηκε στο ΙΙ Γραφείο, στη συνέχεια υποδιοικητής της Σχολής Αξιωματικών και ύστερα στη διαφώτιση. Αργότερα ως Πολιτικός Επίτροπος στην 102 Ταξιαρχία και στη συνέχεια στη 10η και την 1η Μεραρχία του ΔΣΕ. 

Πήρε μέρος σε πολλές μάχες στο Βίτσι και Γράμμο όπου και τραυματίστηκε στην κορυφή «Γκόλιο». Επιπλέον, στο επίλεκτο απόσπασμα (Φλωράκη - Παπαγεωργίου) ως Πολιτικός Επίτροπος ξεκίνησε από το Γράμμο και κατέβηκε στο χώρο μεταξύ Καρδίτσας και Καρπενησίου. Το Σεπτέμβρη του 1949 επέστρεψε πλέον στο έδαφος της Αλβανίας και ύστερα στη Ρουμανία. 

Στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το Μάη του 1950 έγινε αναπληρωματικό μέλος της. Ξεκίνησε για μυστική αποστολή στην Ελλάδα. Στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον Οκτώβρη του 1950, εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ.
Στην Αθήνα έφτασε στις 7/6/1950 και έπεσε στα χέρια της Ασφάλειας στις 20/12/1950. Την ίδια περίοδο πιάστηκαν άλλοι 92 σύντροφοι και παραπέμφθηκαν στην ίδια δίκη με το Νίκο Μπελογιάννη. Η δίκη τους άρχισε στις 19/10/1951 και η απόφαση εκδόθηκε στις 16/11/1951, με τις θανατικές καταδίκες του Νίκου Μπελογιάννη, της Έλλης Ιωαννίδου και άλλων δέκα από τους κατηγορούμενους. 

Ακολούθησε δεύτερη δίκη η οποία σκηνοθετήθηκε ως «υπόθεση κατασκοπείας». Η δεύτερη δίκη ξεκίνησε στις 15/2/1952 κι έληξε την 1/3/1952 με τις εξής θανατικές καταδίκες: οι Μπελογιάννης και Αργυριάδης δύο φορές σε θάνατο, οι Μπάτσης, Καλούμενος, Λαζαρίδης, Ιωαννίδου, Τουλιάτος και Μπισμπιάνος μία φορά σε θάνατο.
Ακολούθησε διεθνής κινητοποίηση, κατακραυγή και αγώνας αποφευχθεί η θανάτωσή τους. 

Στις 28/3 το «Συμβούλιο Χαρίτων» απέρριψε την αίτηση χάριτος για τους Νίκο Μπελογιάννη, Δημήτρη Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο. Οι κρατικές αρχές προχώρησαν αμέσως στην εκτέλεσή τους τα ξημερώματα της 30/3/1952, μέρα Κυριακή, που δεν εκτελούσαν ούτε οι Ναζί.
Από:
Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ

“Από τη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του,” Αρχείο ΚΚΕ, http://arxeio.kke.gr/document/164.

Είμαι κομμουνιστής!! Είμαι αγάπη απ’ την κορφή ως τα νύχια…

Οι Ρομαντικοί

Είμαι κομμουνιστής
Είμαι αγάπη απ’ την κορφή ως τα νύχια,

αγάπη θα πει βλέπω, σκέφτομαι, κατανοώ,

αγάπη θα πει το παιδί που γεννιέται,το φως που πλημμυρίζει

αγάπη θα πει να δέσεις μια κούνια στ’ άστρα

αγάπη θα πει να χύνεις τ’ ατσάλι μ’ απέραντο μόχθο

Είμαι κομμουνιστής.

Είμαι αγάπη απ’ την κορφή ως τα νύχια…

____________________________________________________

Το παρακάτω μήνυμα του Χικμέτ προς τον ελληνικό λαό μεταδόθηκε ραδιοφωνικά στη διάρκεια της δίκης του Νίκου Μπελογιάννη.

Φίλοι, αδέρφια της ψυχής μου. 

Εσείς που πέσατε στις φυλακές και στα νησιά της κόλασης, 

που σας κρατούν αλυσωμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, γιατί πολεμάτε για την ανεξαρτησία,

το ψωμί και τη λευτεριά του ελληνικού λαού, 

δεχτείτε την αγάπη μου και το θαυμασμό μου. 

Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας έχουν τους ίδιους εχθρούς: 

τον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του. 

Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας, 

φιλιωμένοι ο ένας με τον άλλο, με τη βοήθεια των φιλειρηνικών λαών όλου του κόσμου, 

θα τσακίσουν στο τέλος αυτούς τους εχθρούς τους. 

Αυτό το πιστεύω. 

Ο δικός σας ένδοξος αγώνας είναι μια απ’ τις πιο λαμπρές αποδείξεις, ότι θα νικήσει η υπόθεση της ειρήνης, του ψωμιού και της λευτεριάς.

Σας σφίγγω όλους μ’ αγάπη στην αγκαλιά μου.

10-8-51 Βερολίνο

Hikmet'ten Yunan halkına aşağıdaki mesaj Nikos Bellogiannis'in duruşması sırasında yayınlandı.

Arkadaşlar, ruhumun kardeşleri.

Hapishanelere ve cehennem adalarına düşmüş olan,

toplama kamplarına zincirlenmiş olmanızı sağlar çünkü bağımsızlık için savaşıyorsunuz,

Yunan halkının ekmeği ve özgürlüğü,

aşkımı ve hayranlığımı kabul et.

Türkiye ve Yunanistan halkları aynı düşmanlara sahiptir:

Anglo-Amerikan emperyalizmi ve yerel kilitleri.

Türkiye ve Yunanistan halkları,

tüm dünyadaki barışsever insanların yardımıyla,

sonunda düşmanlarını ezecekler.

Buna inanıyorum.

Görkemli mücadeleniz barış, ekmek ve özgürlüğün nedeninin hakim olacağının en parlak delillerinden biridir.

Hepinize kollarımda sevgi ile sarılıyorum.

10-8-51 Berlin

6/2/20 Nevin Çelik Papadopoulou

Aπό

Ειρήνη Νούτσου

   27 Ιανουαρίου 2017

Αλίευση - Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion

ο Νίκος Μπελογιάννης Αποκαλύπτει: Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα

Νίκου Μπελογιάννη: Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα (Ι)

Τις μέρες του Πάσχα κατάφερα να ξαναδιαβάσω (μετά απο πολλά χρόνια) ... "Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα" ... του Νίκου Μπελογιάννη. 

Ο κομμουνιστής Μπελογιάννης ξεκινάει την αφηγησή του ... απο το πρώτο δάνειο αμέσως μετά την επανάσταση του 1821 ... περιγράφοντας με ιδιαίτερο τρόπο και κυρίως μαρξιστικό-λενινιστικό τρόπο (αυτό το μαρξιστικό-λενινιστικό ... κρατήστε το για την συνέχεια) την ιστορία και την συμπεριφορά της αναδυόμενης ντόπιας αστικής τάξης, των φεουδαρχικών κατάλοιπων των τσιφλικαδο-κοτζαμπάσηδων καθώς και των μεγάλων δυνάμεων-παιχτών της εποχής.

Είναι μια ιστορία υποτέλειας, εξάρτησης, εθελοδουλίας των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων της μετεπαναστατικής Ελλάδας ... αλλά ταυτόχρονα και μια ιστορία ανάδυσης της σύγχρονης ελληνικής καπιταλιστικής αστικής τάξης. 

Είναι μια ιστορία βρώμικης χειραγώγησης και ελεεινής εκμετάλλευσης ενός επαναστατημένου λαού ... αλλά και μια ιστορία αργής και προβληματικής καπιταλιστικής ανάπτυξης και βεβαίως η ιστορία ανάδυσης του ελληνικού προλεταριάτου. 

Απο την ματιά του κομμουνιστή Μπελογιάννη ... δεν ξεφεύγει καθόλου ... η πραγματική συμπεριφορά και στάση της αναδυόμενης αστικής τάξης. Ο Μπελογιάννης ούτε μιά στιγμή δεν πέφτει στην λούμπα της ... κακόμοιρης, υπόδουλης και εξαρτημένης "εθνικής αστικής τάξης" που τάχα στενάζει κάτω απο την μπότα των ισχυρών της εποχής για να ανοικοδομήσει την Ψωροκώσταινα !!! 

Με χειρουργικό και αρκούντως "δηλητηριώδη" και σκωπτικό τρόπο ο Μπελογιάννης ... περιγράφει την συμπεριφορά της οικονομικής ολιγαρχίας, την παρέλαση ευρωπαίων πριγκίπων που θα μας έκαναν και μας ευρωπαίους και την ληστρική ανάδυση της ελληνικού βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου ... κάτω απο τον ένδοξο μανδύα της εθνευεργεσίας !!! Μια ιστορία με διεθνή δάνεια, διεθνείς τοκογλύφους και ντόπιους ποντικούς που μάσησαν οτι μπορούσαν ... για να φέρουν την "ανάπτυξη" στα μέρη μας. 

Οι ντόπιοι υπόδουλοι του ξένου κεφαλαίου ... όπως περιγράφει γλαφυρά ο Μπελογιάννης ... ως και πόλεμο έστησαν για να υπογράψουν τελικά συμφωνία με τους "θεσμούς" της εποχής !!!

 ΔΟΕ την λέγανε την τρόικα τότε ... Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος !!! 

Ηταν ο ψευτοπόλεμος του 1897 που έφερε άλλη μια καταστροφή για τον λαό που στέναζε. Ήταν ένας πόλεμος οργανωμένος μέσα στην δίνη των ανταγωνισμών των ισχυρών ... σε συνεργασία με τα πιο "ελπιδοφόρα" τμήματα της αναδυόμενης ελληνικής αστικής τάξης που για να "αναπτυχθεί" έψαχνε τρόπους να φορτώσει και άλλα δάνεια στο σβέρκο του λαού. 

Η αφορμή εκείνα τα χρόνια ... ήταν η Κρήτη και το προβοκατόρικο όχημα ... ήταν το εθνικιστικό παρακράτος με την επωνυμία ... Εθνική Εταιρεία !!! Οι ομοιότητες είναι ... ανατριχιαστικές. 

Εκείνος ο πόλεμος οδήγησε στην συμφωνία με τον ΔΟΕ και στην υποδούλωση ουσιαστικά του ελληνικού κράτους στην διεθνή επιτροπεία ... στο ξεπούλημα της κάθε παραγωγικής ικμάδας του ... 

χωρίς αυτό βέβαια να εμποδίζει καθόλου την ασύστολη κερδοφορία των ευεργετών του έθνους που μάλιστα δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τα κέρδη τους ... 

να δανείζουν το δύσμοιρο ελληνικό κράτος ... αφού δεν μπορούσε και τότε να "βγεί" στις διεθνείς αγορές της εποχής καθότι βρισκόταν υπόδουλο κάτω απο την διεθνή οικονομικό έλεγχο !!! 

Να πως καταλήγει συμπερασματικά ο κομμουνιστής Μπελογιάννης για εκείνη την περίοδο ...

Η ανατολή του νέου αιώνα βρήκε την Ελλάδα καταχρεωμένη, εξαντλημένη κάτω απο την διεθνή επιτροπεία, το παλιό πολιτικό σύστημα απαξιωμένο, με την αναταραχή να επικρατεί στον στρατό (οι κατώτεροι αξιωματικοί αγανακτισμένοι απο το παλάτι και τους παρατρεχάμενους ραδιούργους Μεταξάδες συγκρότησαν τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο) ... ταυτόχρονα με την μεγάλη ανάπτυξη της ντόπιας αστικής τάξης ... και τον λαό εξαθλιωμένο αλλά σε διέγερση. 

Ηταν η εποχή των σταφιδικών αγώνων της Πελοποννήσου, της δολοφονίας του Μαρίνου Αντύπα στον θεσσαλικό κάμπο και της εξέγερσης του Κιλελέρ, των μεγάλων απεργιών του Λαυρίου. Ταυτόχρονα στην διεθνή σκηνή πλησιάζει η ώρα για το μοίρασμα της Τουρκίας. 

Ο Μπελογιάννης με λενινιστική ακρίβεια και με λίγες παραγράφους τέμνει σαν με νυστέρι την πραγματική κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας εκείνη την στιγμή ... "Κι επειδή λείπει ακόμα ο συνδετικός κρίκος - το κόμμα του λαού - που θα συνένωνε όλους τους εργαζόμενους για να τους οδηγήσει σε μιά καινούργια ζωή, παρουσιάζεται πάλι για την αστική τάξη της χώρας μας μιά θαυμάσια και μοναδική ευκαιρία να τραβήξει μαζί με τον λαό στη λύση των αστικοδημοκρατικών προβλημάτων και να δημιουργήσει μιάν Ελλάδα πλούσια, ευτυχισμένη και απαλλαγμένη απο τους ξένους τοκογλύφους και τη μοναρχία. Αλλά ήταν αργά πιά.

 Οι έλληνες αστοί είχαν μπλεχτεί αξεχώριστα με τους τσιφλικάδες και το ξένο κεφάλαιο είχε δεθεί με το ντόπιο με δεσμούς στενούς και αδιαίρετους. Κι έτσι οι αστοί της χώρας, οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι νεόπλουτοι χρηματιστές κλππροτιμήσανε να διατηρήσουν ιερό και απαραβίαστο το αστοτσιφλικάδικο μπλόκ και φροντίσανε μόνο να εκμεταλλευτούν το λαικό αναβρασμό και την κίνηση του 1909, για να κατακτήσουν περισσότερες θέσεις μέσα στο μπλόκ αυτό." 

Συνεχίζει ο Μπελογιάννης ... 

"Κι έτσι, ενώ ο λαός, ένα μεγάλο μέρος του Συνδέσμου και τα πιό προοδευτικά στοιχεία απαιτούσανε να γίνουν εκλογές για Συνταχτική Συνέλευση, οΒενιζέλος - καινούργιος και υπεράξιος αρχηγός της μεγαλοαστικής τάξης - ένιωσε πολύ καλά πως έπρεπε να κρατηθούν στενοί δεσμοί με το Στέμμα και τα τζάκια.

 Ο επαναστάτης της Θερίσου συμφιλιώθηκε πολύ εύκολα με το παλάτι και για να αυξήσει το κλονισμένο γόητρο της δυναστείας, ξανάφερε στο στρατό τους πρίγκηπες, που τους είχε διώξει ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος. 

Ετσι, το Γουδί τέλειωσε με μιά απλή μετατόπιση μέσα στο μπλόκ των αστοτσιφλικάδων προς όφελος των αστών, που πήρανε την πρώτη θέση στην πολιτική ζωή της χώρας. ... 

Τώρα πιά μέσα στις φλέβες της κυρίαρχης τάξης τρέχει καινούργιο ζεστό αίμα. Γεμάτη, λοιπόν, ορμή ρίχτηκε στις πολεμικές της περιπέτειες για τη δημιουργία της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών." 

Πως είπατε ?? 

Η καταχρεωμένη και υποτελής Ελλάδα με τον εξαθλιωμένο λαό αλλά με μιά αναπτυσσόμενη και πολιτικά αναβαθμισμένη αστική τάξη ... αρχίζει να έχει βλέψεις για το μοίρασμα της ευρωπαικής Τουρκίας !!! Η υποτελής Ελλάδα ... γύρευε το μερτικό της !!!

 Να πως το περιγράφει ο Μπελογιάννης ... 

"Αυτές όμως οι δουλειές ήθελαν γερούς εξοπλισμούς κι οι εξοπλισμοί εκατομμύρια, πολλά εκατομμύρια, που έπρεπε μάλιστα να εξοικονομηθούν όσο το δυνατό συντομότερα, γιατί η Βουλγαρία δεν δεχόταν την Ελλάδα στη συμμαχία, βρίσκοντας εύκολα τη δικαιολογία στο ότι ήμασταν άοπλοι. Ωστε όσο δυνατότερος ήσουνα τόσο μεγαλύτερο θά΄ταν και το μερίδιο που θά΄παιρνες. Τι να γίνει λοιπόν τώρα ;" 

Ηταν απλό !!! Νέα δάνεια ... νέοι φόροι !!! ... "Κι έτσι, όταν τέλειωσαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Ελλάδα διπλασιάστηκε βέβαια, αλλά ο ελληνικός λαός έμεινε φτωχότερος απ΄ό,τι ήταν πρώτα κι ο πιό κερδισμένος απ΄όλους βγήκε η Εθνοτράπεζα κι η μοναρχία, που ντύθηκε πάλι μ΄αίγλη και γόητρο." 

Σε πείσμα πολλών σημερινών αριστερών, αλλά και διαφόρων "επαναστατών" των πληκτρολογίων ... αυτά τα έγραψε ο Μπελογιάννης πιθανόν σε κάποια εξορία ή σε κάποια Ακροναυπλία ή σε κάποιο ανταρτοχώρι του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου με το όπλο παρά πόδα. 

Δεν τα έγραψε κάποιος σοφός του Περισσού.

 Ο Μπελογιάννης ήταν μαρξιστής-λενινιστής και στην σκέψη του και στην δράση του. Εβλεπε απο τότε ... την υπόδουλη και εξαρτημένη απο το ξένο κεφάλαιο Ελλάδα ... 

αλλά ταυτόχρονα δεν ήταν τυφλός για να μην βλέπει την αναδυόμενη ... ιμπεριαλιστική Ελλάδα. 

Την Ελλάδα που αρνούνται να δουν ακόμα και σήμερα ... με υπόγειους βέβαια αλλά και προφανείς σκοπούς ... ένα κάρο αριστεροί και "επαναστάτες". 

Και για να μην κατηγορηθώ πως διαστρεβλώνω τον Μπελογιάννη ... να και ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα ... (και μην ακούσω πως ο Μπελογιάννης το εννοούσε κάπως αλλιώς) 

πηγή 

Εγώ η θετή κόρη του Νίκου Μπελογιάννη!!

,,Ας με συμπαθάει αυτός που θα προσβληθεί από τη γραφή μου, αλλά έτσι προσβλήθηκα κι εγώ μ’ εκείνον που τόλμησε για μία ακόμη φορά να προσβάλει βάναυσα το Κόμμα μου, το Κόμμα του πατέρα μου, το Κόμμα του Μπελογιάννη, το Κόμμα των εκατομμυρίων νεκρών του παγκοσμίου κινήματος, οικειοποιούμενος για τυχαίους βιολογικούς λόγους τον Μπελογιάννη, ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του Παγκοσμίου Κομμουνιστικού Κινήματος!,,

Εγώ η θετή κόρη του Νίκου Μπελογιάννη!

Ο πατέρας μου εκτελέστηκε από Γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα όταν ήμουν μερικών μηνών. Ο πατέρας μου ήταν σύνδεσμος του ΕΛΑΣ και πιάστηκε μετά από προδοσία συγχωριανών.
Ο πατέρας μου περπάτησε τα τελευταία του βήματα τραγουδώντας και ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ! Τον πατέρα μου τον έθαψαν οι κατακτητές σε ομαδικό τάφο μαζί με πέντε συντρόφους του!
Ήταν όλοι κομμουνιστές.
Πολλές ημέρες μετά, η μάνα μου και οι συγγενείς των υπολοίπων πήγαν βράδυ και τους ξέθαψαν. Τους αναγνώρισαν από τα ρούχα. Η μάνα μου έφερε τον πατέρα μου και τον έθαψε πίσω από τα νεκροταφεία του χωριού κρυφά, χωρίς σταυρό, για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι ταγματασφαλίτες και τον ξεθάψουν για να τον πετάξουν στα σκυλιά!
Μεγάλωσα με ξυλοδαρμούς γιατί ήμουν η κόρη του συμμορίτη!
Τη ζωή μου τη θυμάμαι σαν όνειρο. Μείνανε δύο γυναίκες μόνες με ένα παιδί. Η μάνα μου, η γιαγιά μου κι εγώ! Η μάνα μου είχε έναν αδερφό. Μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας σκοτώθηκε στον αγώνα ενάντια στον δεύτερο κατακτητή. Η μάνα μου πέθανε από τις ταλαιπωρίες πριν να κλείσει τα πενήντα της χρόνια! Σοβαρά άρρωστη τα τελευταία χρόνια, πρώτα έδινε την συνδρομή της στο κόμμα και μετά ότι περίσσευε στα φάρμακά της!
Μια ζωή γεμάτη ταλαιπωρία, εξαιτίας της θυσίας του πατέρα μου, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν άκουσα την μάνα μου και την γιαγιά μου να κακολογούν το Κόμμα, ποτέ δεν τις άκουσα να χρεώνουν στο Κόμμα τις ταλαιπωρίες μας! Η μάνα, μου έμαθε ότι ο πατέρας μου ήταν το Κόμμα! Κουβέντες εναντίον του Κόμματος ήταν προσβλητικές για την μνήμη του πατέρα μου και για τη μνήμη όλων εκείνων που θυσιάστηκαν για την λευτεριά!
Δεν εξαργύρωσα τον θάνατο του πατέρα μου! Δεν θα τολμούσα ποτέ! Δεν περιέφερα το άψυχο κορμί του στα πανηγύρια!
Ο πατέρας μου ήταν ένας ανώνυμος ήρωας του Κόμματος και του Κινήματος που το όνομά του στην επόμενη γενιά θα είναι εντελώς άγνωστο.
Το όνομα το πατέρα μου θα μείνει όμως αθάνατο στην ιστορία, χαραγμένο μαζί με τα ονόματα χιλιάδων αγωνιστών του Κομμουνιστικού Κόμματος!
Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει στην ιστορία μέσα από το όνομα των επώνυμων αγωνιστών του ΚΚΕ!
Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει αθάνατο μέσα από την αθανασία του ονόματος του Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος έζησε και θυσιάστηκε σαν κομμουνιστής!
Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας, γιατί δεν τον αποκήρυξα ποτέ, ούτε αυτόν, ούτε τις αρχές του!
Ο Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας γιατί υπέμεινα όπως εκείνος τα βασανιστήρια και τις διώξεις, χωρίς να καταφερθώ εναντίον του κόμματος, χωρίς να καταφερθώ εναντίον των ιδανικών για τα οποία θυσιάστηκε!

Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον τιμώ σαν πατέρα και πιστεύω να είναι κι εκείνος περήφανος για μένα γιατί ποτέ δεν χαρακτήρισα το ΚΚΕ εκείνης της εποχής, κατά την οποία εκείνος στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, κοντόφθαλμο!
Και δεν χαρακτήρισα έτσι την ηγεσία όχι απλά γιατί έτσι θα προσέβαλα τη μνήμη του Μπελογιάννη αφού, κι εκείνος ανήκε στην ηγεσία του κόμματος, αλλά γιατί θεωρώ άδικο έναν τέτοιο χαρακτηρισμό.
Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος και σαν πατέρα μου και πιστεύω κι εκείνος να είναι περήφανος για εμένα, για μια απλή κομμουνίστρια, πραγματική κόρη ενός ανώνυμου κομμουνιστή που δεν είχε το «βεληνεκές» του Νίκου Μπελογιάννη.
Πιστεύω να μην θυμώσει ο Μπελογιάννης που τόλμησα να αυτοαναγορευτώ σε κόρη του, τιμώντας κι εκείνον και τον πραγματικό μου πατέρα, τον ανώνυμο κομμουνιστή αγωνιστή!
Άλλωστε για μένα το όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ο Ριζοσπάστης, είναι σύντροφος, φίλος και καθοδηγητής μου! Δεν είναι «κίτρινη και υποκίτρινη φυλλάδα»!
Άλλωστε για μένα το ΚΚΕ είναι το κόμμα του πατέρα μου, το κόμμα του Μπελογιάννη, το οποίο εγώ ούτε στα χειρότερα όνειρά μου δεν θα τολμούσα να χαρακτηρίσω «κάθε λογής εκκλησία» που προσπαθεί «να εκμεταλλευτεί αγίους, μάρτυρες και ήρωες»!

Ας με συμπαθάει αυτός που θα προσβληθεί από τη γραφή μου, αλλά έτσι προσβλήθηκα κι εγώ μ’ εκείνον που τόλμησε για μία ακόμη φορά να προσβάλει βάναυσα το Κόμμα μου, το Κόμμα του πατέρα μου, το Κόμμα του Μπελογιάννη, το Κόμμα των εκατομμυρίων νεκρών του παγκοσμίου κινήματος, οικειοποιούμενος για τυχαίους βιολογικούς λόγους τον Μπελογιάννη, ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του Παγκοσμίου Κομμουνιστικού Κινήματος!
Ανδρομάχη Συμέλα Βασ.

agkidapress.gr