ΖΟΡΜΠΑΣ-ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ (Mία Ιστορία, όπως Δεν την Ξέρουμε, που Αξίζει να Διαβάσουμε)

_______ΑΛΕΞΗΣ ΖΟΡΜΠΑΣ και ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
(μια ιστορία, όπως δεν την ξέρουμε, που αξίζει να διαβάσουμε)
Πώς ο Γιώργης γίνεται Αλέξης, πώς ο Νίκος γίνεται Μπάζιλ, άγγλος συγγραφέας, πώς ο Ταΰγετος γίνεται Ψηλορείτης, πώς η Καλαμάτα γίνεται Ηράκλειο, πώς η Μάνη γίνεται Κρήτη και πώς ΔΕΝ συνταξίδεψαν ποτέ ο Γιώργης Ζορμπάς και ο Νίκος Καζαντζάκης για την Κρήτη ή την Μάνη! 

Διαβάστε παρακάτω λεπτομέρειες, ενώ συγχρόνως, μπορείτε να ακούτε τη μουσική του Μίκη από την ταινία "Αλέξης Ζορμπάς".

_____________https://youtu.be/QNIl3Jm51Uo

Ο Αλέξης Ζορμπάς (που το πραγματικό του όνομα ήταν Γιώργης), έγινε γνωστός ως ήρωας του μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη ''Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά''.
Γεννήθηκε στο Λιβάδι του Δήμου Κολινδρού (Πιερία) το 1865. Ήταν γιος του Φώτη Ζορμπά, ενός πλούσιου τσέλιγκα και κτηματία, και είχε άλλα τρία αδέλφια (την Κατερίνα, τον Γιάννη και τον Ξενοφώντα). 

Δούλεψε στο Καταφύγι στα κτήματα και στα κοπάδια του, έγινε ξυλοκόπος, και αργότερα έφυγε για τη Χαλκιδική. 

Στο Παλαιοχώρι έζησε τα πιο κρίσιμα χρόνια της ζωής του. Εκεί διέμεινε σε ένα φίλο του και εργάστηκε ως μεταλλωρύχος σε μια Γαλλική εταιρεία εκμετάλλευσης μεταλλείων στο Ίσβορο (Στρατονίκη). 

Γνωρίστηκε με τον αρχιεργάτη του μεταλλείου, Γιάννη Καλκούνη, "έκλεψε" και παντρεύτηκε στο Παλαιοχώρι την κόρη του Ελένη, και έκανε μαζί της οχτώ παιδιά, από τα οποία αγαπούσε ιδιαίτερα την πρωτοθυγατέρα του Ανδρονίκη, αλλά οι πόλεμοι και ο θάνατος της γυναίκας του Ελένης, φέρνουν δυστυχία στην οικογένειά του.

Μετά από όλα αυτά εγκαταλείπει το Παλαιοχώρι και την Χαλκιδική και έρχεται στο Ελευθεροχώρι Πιερίας που απέχει οχτώ χιλιόμετρα από τον Κολινδρό, όπου μένει ο αδελφός του Γιάννης Ζορμπάς, ο γιατρός.

 Το 1915 φεύγει για το Άγιο Όρος με την απόφαση να γίνει καλόγερος.

 Εκεί θα γνωριστεί με τον Καζαντζάκη και μια δυνατή φιλία θα αρχίσει να δένει τους δυο άντρες. 

Κατόπιν πηγαίνουν στη Μάνη όπου εκμεταλλεύονται τα ορυχεία της Πραστοβάς (κοντά στη Στούπα Μεσσηνίας, παραθαλάσσιο χωριό του Δήμου Λεύκτρου στη Μεσσηνιακή Μάνη). 

Ο Νίκος Καζαντζάκης εδώ εμπνεύστηκε και έγραψε το έργο του "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά".
Το μεταλλείο της Πραστοβάς, γνωστό ως "ανθρακωρυχείο Καρδαμύλης", ήταν δηλωμένο αρκετά χρόνια πριν τον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο από τον Π. Πατριαρχέα από την Καρδαμύλη και το στρατηγό Γρηγοράκη από το Γύθειο. 

Αργότερα το πήραν διάφοροι μέτοχοι ανάμεσά τους και ο Ν. Καζαντζάκης, άσημος δικηγόρος τότε.

Οι προετοιμασίες για τη λειτουργία του άρχισαν από το 1916. Από τότε ήταν εγκαταστημένος ο Ζορμπάς στο σπιτάκι της Πραστοβάς. Μάλιστα στις 2 Απριλίου καλαματιανή εφημερίδα ανάγγειλε την έναρξη της λειτουργίας του μεταλλίου.
Ο Καζαντζάκης ΔΕΝ ήταν τότε εκεί αλλά στο Άγιο Όρος και κατά το τέλος του καλοκαιριού αποφασίζει να πάει στο μεταλλείο για δουλειά 

(εδώ να πούμε ότι οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι ο Καζαντζάκης επίτηδες πήγε στο μεταλλείο, για να αποφύγει τη στράτευση έστω και για λίγους μήνες, αφού το επαναστατικό κίνημα του Βενιζέλου έδειχνε πως σύντομα θα έβγαινε και η Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων).

 Ο Ζορμπάς ήταν τότε 50 ως 55 χρονών και ο Καζαντζάκης 32 -33.
Λεγόταν ακόμη από χωρικούς της Στούπας, του διπλανού χωριού, πως το 1917 τα γερμανικά υποβρύχια από αυτά τα μεταλλεία ανεφοδιάζονταν λιγνίτη. 

Αλήθεια ή ψέματα κανείς δεν ξέρει...

Το χωριό της Στούπας το οποίο βεβαίως υπάρχει ακόμα και σήμερα, όπως και η "σπηλιά του Καζαντζάκη" όπου ο συγγραφέας περνούσε τις ώρες του διαβάζοντας ή γράφοντας το "Βούδα" του καθώς και η στοιχειωμένη "συκιά της αρχοντοπούλας" που αναφέρει ο συγγραφέας στο μυθιστόρημά του. 

Υπάρχει επίσης και η εξέδρα πάνω στα κύματα όπου κοιμόταν ο Άγγελος Σικελιανός, εγκάρδιος φίλος του Καζαντζάκη.
Βέβαια στο βιβλίο υπάρχουν αρκετές ανακρίβειες, όχι όμως τυχαίες: 

δεν είναι αλήθεια ότι οι δυο άντρες συνταξίδεψαν από τον Πειραιά στη Μάνη (όπως προείπαμε πρώτα έφτασε ο Ζορμπάς), τη θέση της Μάνης παίρνει η Κρήτη, η Καλαμάτα γίνεται μεγάλο κάστρο -το Ηράκλειο, ο Ταΰγετος, Ψηλορείτης (και όλα αυτά λόγω της αγάπης του συγγραφέα για το νησί που γεννήθηκε).

Το μεταλλείο πάει κατά διαόλου. 

Ζορμπάς και Καζαντζάκης το παρατούν, ο πρώτος φεύγει στη Χαλκιδική και μετά στη Σερβία, ο άλλος στην Ελβετία
Η ταραγμένη ζωή του θα σταματήσει στα Σκόπια, όπου εγκαταστάθηκε, ξαναπαντρεύτηκε, έκανε και άλλα παιδιά και νέα οικογένεια. Ασχολήθηκε με την εξορυκτική δραστηριότητα. 

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η κατάσχεση των ορυχείων από τους Γερμανούς κατακτητές, η πείνα και ναζιστική σκλαβιά τον έστειλαν στον τάφο το (1941). Ο τάφος του βρίσκεται στο νεκροταφείο των Σκοπίων Μπούτελ.

Χρήστος Ζουλιάτης

Όταν "το ματαιόδοξο-μεγαλομανές σαρκίο, Υποσκελίζει το Πνεύμα,,

Μερικές φωτο απ' την σελίδα της σφσας Ράνιας για την "αγάπη" των υπανθρώπων παλιότερα και τώρα:  

k οι Διαφορές 

Μιχαλολιάκος: "είμαστε η σπορά των Nικημένων του 1945 "

όταν ο Μιχαλολιάκος αυτοαποκαλύπτεται !!

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: Ναί στο Ξεπούλημα Νησιών Βραχονησίδων !!

Μιχαλο'φύρερ: Μοναδική αυτοΑποκάλυψη

ο αρχηγός της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης στη βουλή στη φούρια του -Εκτός απ' ότι Συμπάσχουν- του ξέφυγε κ έτσι αποκάλυψε Ποιοί επιτέθηκαν στο Π.Α.ΜΕ έξω απ' την βουλή με αποτέλεσμα το θάνατο του εργάτη οικοδόμου, μέλους του KKE και του ΠΑΜΕ, στελέχους του παραρτήματος οικοδόμων Βύρωνα, Δημήτρη Κοτζαρίδη, στις 20 Οκτ 2011, Είπε : "το γνωρίζουμε πολύ καλά και το είδαμε όταν οι έλληνες πατριώτες κρατώντας ελληνικές σημαίες διαμαρτυρόμενοι έξω απ την βουλή" Δείτε ποιοι ήταν οι "έλληνες πατριώτες" που "διαμαρτύρονται στο Βίντεο Εδώ:

και απροκάλυπτα εδώ:

Τα Χρυσαυγουλα θέλουν να Μας σύρουν σε πόλεμο με τα Σκόπια για να τα απελευθερώσουμε !

 

*****************

Τη ζωή σου μην την εξευτελίζεις – Η ζωή θα σε πει «σύντροφο»

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Τη ζωή σου μην την εξευτελίζεις.  Η ζωή θα σε πει «σύντροφο».

Εξηγούμαστε: 
Ζούμε σε εποχές που η σοφιστεία της «γνώμης» – που ποτέ δεν βασανίστηκε να μετατραπεί σε γνώση – σε συνδυασμό με τα ασφαλή χαρακώματα των διαγωνιζόμενων στην ατάκα του πληκτρολογίου και του φεισμπουκικού πολυξερισμού, προκαλούν κατάγματα στην κοινή λογική. 
Σε τέτοιες συνθήκες δεν μένει άλλος δρόμος από εκείνον του Μπερανζέ στον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο.  Απέναντι, λοιπόν, στον παροξυσμό που «μακεδονολογεί» ασυστόλως, καταθέτουμε δυο – τρεις σκέψεις: 
    α) Εκτός από το «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική», υπάρχει και ο υπεράνω κομμουνιστικής υποψίας Διονύσιος Σολωμός: «Εθνικόν είναι το αληθές», έλεγε. 
Ποιο είναι το αληθές; Εχουμε γράψει και ξαναγράψει (http://www.imerodromos.gr/apo-tin-varntaska-sti-natofrosyn…/). Και γιατί να είναι αλήθεια η δική σου αλήθεια, θα πει κάποιος. 
Δικαίωμά του. 
Θα πρέπει, όμως, πρώτα – πριν από τις κατάρες περί «εθνομηδενισμού» και τα παλιά εκείνα ωραία που έλκουν την καταγωγή τους από τις άρες των γερμανοτσολιάδων κατά των «ΕΑΜοβούλγαρων» – να γνωρίζει σε τι αντιτίθεται. 
Δηλαδή, να διαβάσει, να μάθει και κατόπιν ας αντιπαρατεθεί όσο θέλει. 
Είναι, δε, υποχρέωσή του να μάθει εφόσον δεν είναι φασίστας. Μόνο οι φασίστες αρνούνται να μάθουν. 
Διότι πολύ απλά δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια. Ούτε η αντικειμενική αλήθεια, ούτε η αλήθεια του πολιτικού τους αντιπάλου. Σε αυτούς είναι αρκετό το αλάθητο του γκεμπελισμού τους. 
    β) Παρατήρηση πρώτη: 

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις  την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική» (Καβάφης). 

Παρατήρηση δεύτερη:  
Με αφορμή τα συλλαλητήρια ακούμε τους δικολάβους να αναμηρυκάζουν την ίδια αγυρτεία: 
«Μα γιατί λέτε πως όσοι συμμετέχουν είναι φασίστες;»! 
Κι, όμως, ποτέ δεν είπαμε κάτι τέτοιο. 

Τι είπαμε; Οτι όσοι ήταν στα συλλαλητήρια δεν είναι φασίστες, αλλά – και το επαναλαμβάνουμε – σε αυτά τα συλλαλητήρια όλοι όσοι είναι φασίστες ήταν εκεί! 
Τι είπαμε; Οτι το 44% που ψήφισε τον Χίτλερ το ’33 δεν ήταν όλοι ναζί. Ο Χίτλερ, όμως, ήταν ναζί! 
Τι είπαμε; Οτι οι 350.000 που ψήφισαν τους χρυσαυγίτες δεν είναι όλοι ναζί. Οι χρυσαυγίτες, όμως, είναι όλοι ναζί. 

Αλήθεια, εσένα που δεν είσαι φασίστας, που δεν είσαι ναζί, το γεγονός ότι η άποψή σου για το «Μακεδονικό» χωράει τον φασίστα, χωράει τον ναζί, δηλαδή τον προδότη αυτού του τόπου που όταν χρειάστηκε να σωθεί και η Μακεδονία, και η Θεσσαλία, και η Πελοπόννησος και όλη η Ελλλαδα αυτος ήταν γερμανοντυμένος, δεν σε προβληματίζει; 
Δεν σε προβληματίζει, τελικά, ότι κάτι μπορεί να τρέχει με την ορθότητα μιας άποψης που την κάνουν σημαία τους οι εξ ορισμού πατριδοκάπηλοι, οι κατ’ εξοχήν πατριδέμποροι, οι ναζί και οι φασίστες; 
Δεν σε προβληματίζει ότι μια άποψη που ποζάρει σαν «πατριωτική» γίνεται σημαία των εθνικιστών; 
Δεν σε προβληματίζει η αναξιοπιστία των «πατριωτών» που την προωθούν, μήπως η άποψη που έχεις (σου έχουν) διαμορφώσει μπορεί και να μην είναι και τόσο σωστή, όσο νομίζεις; 
Δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να βρίσκεσαι δίπλα σε κάποιον που κουβαλάει τον αγκυλωτό σταυρό και να φωνάζεις μαζί του το ίδιο σύνθημα; 
Δεν σε αναγκάζει – εσένα που δεν είσαι φασίστας, αλλά ούτε και ακροδεξιός – αντί να ψάχνεις προδότες, να ψάξεις ποιο λάκκο μπορεί να έχει η φάβα σε μια θέση που σε φέρνει να είσαι σε ένα συλλαλητήριο μαζί με τον Σαμαρά που έθεσε… πατριωτικά όλη την Ελλάδα υπό το αγγλικό δίκαιο; 
Να είσαι μαζί με τον Γεωργιάδη, τον – κατά δήλωσή του – μνημονιακότερο του Τόμσεν, τον μέχρι χτες στέλεχος του ΛΑ.Ο.Σ από όπου εξυμνούσε τους Χίτες; 
Δεν σε βάζει σε σκέψεις ότι είσαι αντάμα με τους ΝΑΤΟικότερους των ΝΑΤΟικών, την ώρα που το πρόβλημα για το οποίο διαδηλώνεις είναι γέννημα και δημιούργημα του ΝΑΤΟ; 
Μήπως στον ίδιο ΝΑΤΟικό πάγκο με τον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται και οι ΝΑΤΟικοί «κατεργάρηδες» με τους οποίους μαζί διαδηλώνεις; 
    
γ) «…η ζωή θα σε πει σύντροφο…», έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος. 
Αλλά κάποιοι (κάνουν ότι) δεν καταλαβαίνουν τι διέπραξε στην Αθήνα ο κύριος Μίκης Θεοδωράκης. 
Κρύβονται πίσω από ένα μεγαλειώδες έργο που δεν φταίει σε τίποτα για το γεγονός ότι ο ίδιος ο δημιουργός του του φέρθηκε με τρόπο που δεν είχαν φανταστεί ούτε καν οι διώκτες αυτού του έργου: 

Το μετέτρεψε, το παραχώρησε σαν ηχητική υπόκρουση για Κασιδιάρηδες, για Τζήμερους, για Σκαλούμπακες – σπορές του αρχιβασανιστή της Μακρονήσου, για ΟΝΝΕΔιτες (Μαρινάκης), για σκοταδιστές Μητροπολίτες τύπου Πειραιώς και για αποβράσματα της χούντας τύπου Αμβρόσιου

Πως, αλήθεια, προστατεύεται αυτό το έργο από το σφετερισμό, από την καπηλεία, αν κάνουμε ότι δεν είδαμε πως κάτω από την εξέδρα με ομιλητή τον κύριο Θεοδωράκη ήταν η «σπορά» αυτών που δολοφόνησαν τον Μπελογιάννη. 

Που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη. Που σκότωσαν τον Τάσο Τούση. Που δολοφόνησαν τον Ελη. Που εκτέλεσαν τον πιο ωραίο ανθό της «Ρωμιοσύνης». 

Που έστησαν το θυσιαστήριο της Καισαριανής, που μάτωσαν την Κοκκινιά, την Καλογρέζα, τον Χορτιάτη, το Δίστομο, που ρήμαξαν τη Δραπετσώνα. 

Αυτό το έργο είναι τόσο δικό μας όσο και το αίμα εκείνων που χύθηκε για να υπάρξει αυτό το έργο.
 Και θα το διασώσουμε αμόλυντο και αμαγάριστο γιατί το οφείλουμε σε εκείνους που πέθαναν για να γεννηθεί. 
Θα κρατηθεί αλέρωτο αυτό το έργο γιατί είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορεί να το «κοντύνει» ούτε καν το ασύγγνωστο ατόπημα του ίδιου του κυρίου Θεοδωράκη. 
Τόσο ασύγγνωστο, δε, το ατόπημα όσο πιστοποιούν οι παρακάτω εικόνες. Πράγμα που εξίσου καλά με εμάς το καταλαβαίνουν – κι αυτό είναι το δυστύχημά τους – κι εκείνοι που παριστάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν. 

    Υστερόγραφο: Για όσους, δε, θα συνεχίζουν να παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ας ρίξουν μια ματιά και στο παρακάτω. 
Τι είναι; 
Πρόκειται για την – μετά συλλαλητήριο – αναφορά του κυρίου Θεοδωράκη στο ότι οι χρυσαυγίτες κι αυτοί «πατριώτες» είναι, ε, μόνο που είναι με λίγο «εριστικό τρόπο»… Λογικό, επομένως, να αξιοποιείται ο κύριος Μίκης Θεοδωράκης από  την επίσημη ιστοσελίδα των ναζί. 
Πώς; 

Σαν μάρτυρας υπεράσπισης του «πατριωτισμού» των ναζί! 

Θλίψη… :

Απ' τη σελίδα της x/α

Από τη σελίδα του Νίκου Μπογιόπουλου στο facebook

*************************
Στα νεοΝαζί στείλτε Αυτό:

Κυριακή 12 Ιούλη 2015 -  

Σελίδα 19

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη για τη Χρυσή Αυγή και τη δίκη των στελεχών και μελών της

«Η Χρυσή Αυγή από την άποψη της ιδεολογίας, της οργάνωσης και των εκδηλώσεών της είναι ένα κακέκτυπο του Χιτλερισμού - Ναζισμού. Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ, ότι ο Ναζισμός μπορεί να στηρίζεται στη φασιστική θεωρία του Μουσολίνι, όμως στην πράξη εξελίχθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ σε μια τεράστια εγκληματική μηχανή, που ξεπερνά σε βαρβαρότητα όλες τις απάνθρωπες πράξεις μέσα στην παγκόσμια Ιστορία. Ο Χίτλερ, καλλιεργώντας συστηματικά τα εγκληματικά ένστικτα των οπαδών του, δημιούργησε μιαν απάνθρωπη μηχανή φόβου, πόνου και θανάτου με την ομαδική εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων χωρίς διάκριση εθνοτήτων, φυλών και ηλικιών.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο φασισμός όσο και ο ναζισμός είχαν ως βασικό τους στόχο την εξόντωση του κομμουνισμού. Δεν υπολόγισαν όμως σωστά τη θέληση των λαών και την απόφαση της Ιστορίας να είναι ο κομμουνισμός ο νεκροθάφτης τους. Μπροστά σ' αυτή την τιτάνια μάχη ανάμεσα στους δύο θανάσιμους εχθρούς, η προσπάθεια ορισμένων μαύρων πολιτικών αντιπάλων σήμερα να εξομοιώσουν αυτούς τους δύο, καταντά γελοία και βλάσφημη απέναντι στους χιλιάδες νεκρούς, που με επικεφαλής τον Κόκκινο Στρατό έμπηξαν την κόκκινη σημαία στην καρδιά του τέρατος στο Βερολίνο, στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η σημαντική ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής οφείλεται στη βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση που πλήττει τη χώρα και το λαό μας τουλάχιστον τα πέντε τελευταία χρόνια σε συνδυασμό με την αδυναμία της πολιτικής εξουσίας που αντί να βρει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που μας καταδυναστεύουν, μας οδηγεί σε όλο και βαθύτερες δοκιμασίες. Εννοείται ότι δεν θα πρέπει να παραγνωρίζουμε και την πολύπλευρη στήριξη που είχε η Χρυσή Αυγή από μηχανισμούς του συστήματος και από διάφορα συμφέροντα εντός και εκτός Ελλάδος.

Για όποιον έχει μελετήσει την σύγχρονη Ιστορία και ειδικά της Γερμανίας, αυτή η ανοδική πορεία της Χρυσής Αυγής είναι πανομοιότυπη με την άνοδο και την πλήρη επικράτηση του Χίτλερ, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τη βαθιά εθνική, οικονομική και κοινωνική κρίση στη δεκαετία του 1920-1930 και την αγωνία και το θυμό του γερμανικού λαού εκείνης της εποχής.

Ενα από τα κύρια ιδεολογικά όπλα του Γερμανού δικτάτορα υπήρξε η φυλετική του θεωρία, ο ρατσισμός. Η Χρυσή Αυγή τον μιμείται και σ' αυτό το σημείο σπέρνοντας το μίσος κατά των ξένων μεταναστών με πράξεις βίαιες, που προσβάλλουν το λαό και τη χώρα μας και που έχουν ως βάση τη φυλετική θεωρία του Ναζισμού.

Για την κατάκτηση της απόλυτης εξουσίας, ο Χίτλερ επέλεξε έναν διπλό δρόμο: Την παράνομη τρομοκράτηση και τη νόμιμη συμμετοχή στο ανώτατο όργανο εξουσίας, τη γερμανική βουλή.

Και στο σημείο αυτό η τακτική της Χρυσής Αυγής είναι πανομοιότυπη με εκείνη των Χιτλερικών - Ναζιστών.

Οι Γερμανοί είχαν οργανώσει Ομάδες Εφόδου, στην αρχή άοπλες και στη συνέχεια με οπλισμό και στρατιωτική πειθαρχία. Ξεκίνησαν με μερικές εκατοντάδες για να φτάσουν στα δύο εκατομμύρια την εποχή της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία. Οι ομάδες αυτές κατ' αρχήν έκαναν τη εμφάνισή τους με καθημερινές στρατιωτικού τύπου παρελάσεις, για να φτάσουν αργότερα σε επιθέσεις, ξυλοδαρμούς και καταστροφές μαγαζιών και Συναγωγών. Ακόμα και σε φόνους.

Το ίδιο και η Χρυσή Αυγή οργάνωσε τις δικές της Ομάδες Εφόδου με ομοιόμορφες στολές και στρατιωτική πειθαρχία, με στρατιωτικά γυμνάσια, στρατιωτικές παρελάσεις και βίαιες ενέργειες, ξυλοδαρμούς, καταστροφές, μαχαιρώματα και τέλος με φόνους, όπως αυτός του Παύλου Φύσσα.

Από ένα σημείο και πέρα άρχισαν να εξοπλίζονται με πολεμικά όπλα και να εξελίσσονται σε τακτικό στρατό με εκπαίδευση αξιωματικών. Αυτός ο μεγάλος εξοπλισμός φανερώνει τις διασυνδέσεις τους με σημαντικά ελληνικά και προ παντός ξένα κέντρα ναζιστικής ιδεολογίας.

Οπως προαναφέραμε, στο δρόμο προς την κατάκτηση της απόλυτης δικτατορικής εξουσίας και κατά το παράδειγμα του Χίτλερ, σχημάτισαν κόμμα ακολουθώντας το νόμιμο τρόπο της εισόδου στη Βουλή των Ελλήνων με στόχο να καταλύσουν με τη βοήθεια των Ομάδων Εφόδου, οι οποίες όπως φαίνεται προκαλούν δέος και εντυπωσιάζουν ορισμένα στρώματα της Κοινωνίας, ώστε να αυξάνεται η εκλογική τους δύναμη.

Προς την κατεύθυνση αυτή βοηθούν, όπως είπαμε, και οι τραγικές συνθήκες μέσα στις οποίες έχουν ρίξει το λαό μας οι σύγχρονες πολιτικές συγκυρίες.

Η λύση θα ήταν να περιλάβουν οι συντάκτες του σημερινού Συντάγματος ένα άρθρο που να απαγορεύει την οποιασδήποτε μορφής δημόσια έκφραση της ναζιστικής εγκληματικής ιδεολογίας και πρακτικής, δεδομένου ότι και η χώρα μας υπήρξε θύμα της ναζιστικής θηριωδίας. Η παράλειψη ενός τέτοιου άρθρου οδηγεί σε τραγικο-κωμικές καταστάσεις όπως η τωρινή παρουσία βουλευτών που έρχονται από τις φυλακές σιδηροδέσμιοι για να αγορεύσουν και να ψηφίσουν.

Προσωπικά θεωρώ την κατάσταση αυτή ως βλασφημία (με τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό) απέναντι στην ιερότητα αυτού του ανώτατου οργάνου της Ελληνικής Δημοκρατίας, της Βουλής των Ελλήνων.

Στην περίοδο 1967 - 1974 βιώσαμε την τραγωδία της στρατιωτικής δικτατορίας.

Θα πρέπει όμως να υπογραμμίσω στο σημείο αυτό, ότι η δικτατορία που οραματίζονται οι κατηγορούμενοι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής θα ήταν δεκάδες φορές χειρότερη. Γιατί ο Παπαδόπουλος είχε μοναδικό του στήριγμα τις ένοπλες δυνάμεις, ενώ η Χρυσή Αυγή έχει, όπως και ο Χίτλερ, και την συμπαράσταση πολλών εξαπατημένων Ελλήνων ψηφοφόρων.

Αθήνα 20/4/2015

Μίκης Θεοδωράκης».

*********************************************

Ο τίτλος κλεμμένος εν μέρη από φίλη στο f/b
Αν θες περισσότερα κάνε κλικ Εδώ

Γράμμα 26χρονης στον Μίκη !!!

«Αγαπητέ Μίκη,

Είμαι 26 χρονών και από την πρώτη ώρα της ζωής μου μέσα στο σπίτι ακούγονταν τα τραγούδια σου. Όλα μέσα σε ένα πλαίσιο πολιτικό, άλλοτε μιλώντας για τους αγώνες και το δίκαιο, άλλοτε για την αγάπη και τον έρωτα. 
Μου έμαθαν να σε εκτιμώ και να σε σέβομαι. Εσένα προσωπικά ως διανοούμενο αλλά πολύ περισσότερο το έργο σου και τα μηνύματα που κουβαλά».

Με αυτόν τον τρόπο ξεκινά αναγνώστρια του «Ημεροδρόμου», Κωνσταντίνα Μάτσκου,  το κείμενο που μας έστειλε και το δημοσιεύουμε.

Και η συνέχεια: 

«Μιλά για μια Ελλάδα ελεύθερη, αγωνιστική, με πνεύμα, ήθος και χαρακτήρα ηρωικό, για την Ελλάδα των θυσιών, των εκατοντάδων ανθρώπων που πέθαναν για τις ιδέες τους, για να κάνουν αυτή τη χώρα τόπο πραγματικά ευλογημένο (όχι εκκλησιαστικά), που θα δίνει τον πλούτο του απλόχερα στο λαό και στα χέρια που δουλεύουν και παράγουν. 

Όσο και αν σου φαίνεται παράξενο, ως απλός άνθρωπος που είσαι, υπάρχουν γενιές ολάκερες που μεγάλωσαν με αυτή τη λογική, ότι τα τραγούδια σου τους εκφράζουν και τιμούν την προσπάθειά τους για έναν κόσμο καλύτερο.

Σήμερα (σ.σ χθες), από ένα βάθρο, συγκέντρωσες όλες σου τις δυνάμεις να σταθείς μπροστά σε ένα κοινό ποικίλων ιδεολογιών και φρονημάτων. 

Ξεκίνησες την ομιλία σου με τη φράση «Έλληνες, αδέρφια μου, φασίστες, ρατσιστές, τρομοκράτες..». 

Είναι λοιπόν όλοι αυτοί αδέρφια μας; 

Είναι οι άνθρωποι αυτοί ικανοί να κατανοήσουν το νόημα των ύμνων που έχεις την τιμή να υπογράφεις; 

Στον κόσμο που ονειρεύεσαι χωρούν κι αυτές οι κατηγορίες ως αδέρφια μας; 

Μέσα στο πλήθος των Ελλήνων που βρέθηκαν κάτω από το βάθρο σήμερα, αναγνώρισες τα πρόσωπα των βουλευτών της Χρυσής Αυγής να σε κοιτούν με ευχαρίστηση; 

Τους έκανες τη χάρη, να αποδείξεις ότι όλοι μπορούν να ταχθούν στο πλευρό τους και να καίνε ανενόχλητοι μνημεία και να σκοτώνουν συνειδήσεις. 

Πώς ένιωσες όταν έπαιζε «αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας»; 

Είναι και των προδοτών ετούτο το χώμα;

Των απογόνων αυτών που βασάνιζαν και κατέδιδαν τους αγωνιστές που μάχονταν για την ελευθερία;

Μίλησες για αριστεροειδή φασισμό, εξαιτίας της επίθεσης που δέχτηκες από αναρχικά στοιχεία στο σπίτι σου, άφησες αριστερίστικες επιθέσεις να κλονίσουν το εγώ σου και την προσωπικότητα που έχεις διαμορφώσει όλα αυτά τα χρόνια και να ασχοληθείς να αμαυρώσεις το όνομα της αριστεράς, εντάσσοντας τέτοιου είδους στοιχεία σε αυτή όπως τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ξεχνάς ότι αυτή δεν είναι η «αριστερά» των πιστεύω σου κι ότι αμαυρώνεις την πραγματικότητα;

Ξέχασες να ασχοληθείς με τα φασιστοειδή που χειροκροτούσαν από κάτω, με τον πραγματικό κίνδυνο που ελλοχεύει ανάμεσα στο πλήθος.

 Ο κόσμος αυτός αγνοεί και είναι σχεδόν ανυποψίαστος για το τι συμβαίνει εκεί έξω. 

Πνίγεται στα καθημερινά του προβλήματα και δεν έχει χώρο πια στα πνευμόνια του, θέλει να φωνάξει να αντιδράσει και δεν μπορεί να κατευθυνθεί σωστά, να μελετήσει για το τι συμβαίνει στην υφήλιο. 

Άνετα τον κατευθύνουν εθνικιστές και ακροδεξιοί σύλλογοι, στρατηλάτες και παπάδες, σε επικίνδυνες για το έθνος και την πατρίδα κινήσεις, να γίνει μια χώρα της γελοιότητας και του ακραίου σοβινισμού, μόνο και μόνο γιατί του τα πήραν όλα και φοβάται μην χάσει και τους ήρωες των παραμυθιών του.

Εσύ που είσαι γνώστης, διανοούμενος, μελετητής σοφός, είχες χρέος να κατευθύνεις, να απομακρύνεις το λαό από τα επικίνδυνα μονοπάτια που τον σπρώχνουν όλοι αυτοί με τα κοινά συμφέροντα, που είναι αντίθετα με τα συμφέροντα του λαού. 

Εσύ το ήξερες.

Μίλησες ως διεθνιστής, 

όμως εκτόξευσες απειλές εναντίον του λαού των Σκοπίων, λες κι αυτοί δεν κατευθύνονται και χαλιναγωγούνται από τα ΜΜΕ και τις Κυβερνήσεις τους, λες και φταίνε οι λαοί για τα δεινά και τις έχθρες.

Κάνεις πως δεν ξέρεις τον ρόλο των Αμερικανών σε όλο αυτό το παιχνίδι, πολλοί απλοί άνθρωποι κάτω από την εξέδρα δεν είχαν ιδέα σήμερα γι’αυτά, πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν καν ότι πληρώνουμε 2% των χρημάτων μας στα εξοπλιστικά του ΝΑΤΟ, να φεύγουν εύκολα από τη Σούδα άμεσα προς κάθε εμπόλεμη ζώνη που έχουν δημιουργήσει.

Τόσο καιρό παίρνονται μέτρα, περνούν νομοσχέδια και εσύ δεν ήρθες σε κανένα βάθρο να μιλήσεις στους εργαζόμενους που τους πίνουν το αίμα, στους ανέργους, σε εμάς τους νέους που λίγοι μείναμε και μας ειρωνεύονται οι επιχειρηματίες όταν τους ζητάμε μια δουλειά με αξιοπρέπεια και ένα μισθό που να μας δίνει το ψωμί μας. 

Μορφωμένοι, νέοι άνθρωποι παλεύουν καθημερινά να μην αφήσουν τον ιερό για αυτούς τόπο να ρημάξει και να σαπίσει. 

Εμείς που δεν ήμασταν σήμερα στην πλατεία, είμαστε καθημερινά στους δρόμους για τα δικαιώματα ακόμα κι αυτών που κάθονται στον καναπέ τους και περιμένουν. 

Είμαι Ελληνίδα, Μακεδόνισσα, Πόντια, οι ρίζες μου έχουν βιώσει όλα τα δεινά, όμως σήμερα δεν ένιωσα καμία ρίζα να με συνδέει με την πλατεία. 

Τα μάτια μου ήθελαν να δακρύσουν όταν έβλεπα να κρατούν τη σημαία μας αυτοί που τη βεβηλώνουν. 

Τον εξωτερικό εχθρό τον καταλαβαίνουν όλοι, ο εσωτερικός όμως χάνεται ανάμεσα στις ελληνικές σημαίες, κρύβεται όπως το φίδι στην τρύπα του.

Εσύ θα έπρεπε να ξέρεις. Πολλοί που ασπάζονται τις ιδέες μου λυπούνται. 

Εγώ θυμώνω περισσότερο από ότι λυπάμαι.

Δε θα πάψω να είμαι το μικρό κορίτσι που άκουγε τα τραγούδια σου και δάκρυζε.

Δε θα σταματήσω να πιστεύω στην ανατροπή όλων αυτών που σκλαβώνουν οικονομικά, πολιτικά ολόκληρους λαούς, είτε σε έχω στο πλευρό μου, είτε έχω μόνο τα τραγούδια σου. 

Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, ο λαός θα το καταλάβει μια μέρα με ή χωρίς εσένα».

Από 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

,,η Ζωή τραβάει την Ανηφόρα,, - Αντίο Μίκη,,*

Για τον κύριο Μίκη Θεοδωράκη 

Όταν μπήκαν οι Αμερικάνοι στην Καμπούλ μπήκαν υπό τους ήχους του «Μαουτχάουζεν» του Μίκη Θεοδωράκη. 

Ήταν κάτι για το οποίο ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είχε καμία ευθύνη.

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Για το γεγονός ότι στο συλλαλητήριο στην Αθήνα μετά το τέλος της ομιλίας του κυρίου Θεοδωράκη ακούγονταν οι μελοποιημένοι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου και από κάτω χόρευαν ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης και οι Παναγιώταροι, γι’ αυτό την κύρια, την αποκλειστική, την απόλυτη ευθύνη φέρει ο ίδιος ο κύριος Μίκης Θεοδωράκης.

Πριν από λίγες μέρες στον «Ημεροδρόμο» είχαμε γράψει τα εξής:

«Ο Μίκης Θεοδωράκης σύμφωνα με ανακοινώσεις που έχουν γίνει – και δεν έχουν μέχρι τώρα διαψευστεί από τον ίδιο – θα είναι κεντρικός ομιλητής στο εν λόγω συλλαλητήριο. Πράγμα που ήδη αξιοποιούν πολλοί και διάφοροι για το «ξέπλυμά τους». Εφόσον αυτό συμβεί, δύο κουβέντες. Πρώτη κουβέντα: Κρίμα… Δεύτερη κουβέντα: Ο μουσικοσυνθέτης Θεοδωράκης δεν έχει το αλάθητο. Κι αν αυτό ισχύει για τον παγκόσμιο μουσικοσυνθέτη Θεοδωράκη, πόσω μάλλον για τον «πολιτικό» Θεοδωράκη. Η άποψη που έχει για το «Μακεδονικό» ο Μίκης είναι λαθεμένη. Μεγαλύτερο, όμως, θα είναι το λάθος να υπερασπιστεί αυτή τη λάθος θέση του με το ασύγγνωστο λάθος μιας συμμετοχής του σε ένα συλλαλητήριο με τέτοιους διοργανωτές και με τέτοια συνθήματα. Από εκεί και πέρα τον μουσικοσυνθέτη Θεοδωράκη, αλλά και τους αγώνες του, δεν μπορεί να τους «κοντύνει» κανείς. Ούτε καν ο ίδιος».

Σήμερα αποδείχθηκε ότι υπήρξε κάποιος που επιχείρησε όντως να «κοντύνει» τον μουσικοσυνθέτη Θεοδωράκη.

Κι ήταν ο ίδιος. Ο πολιτικός κύριος Μίκης Θεοδωράκης. Που επέτρεψε το έργο του του να γίνει το ηχητικό φόντο σε μια συγκέντρωση που «όσοι συμμετείχαν δεν ήταν όλοι φασίστες», αλλά που όλοι οι φασίστες ήταν εκεί.

***

Όσο για την ομιλία του;

 Οι ύμνοι και οι πανηγυρισμοί από εκείνους που πολέμησαν τα τραγούδια του, από εκπροσώπους, από  υποστηρικτές και «σπορές» αυτών που τα απαγόρευαν, αποτελούν ασφαλή ένδειξη για το περιεχόμενο της.

Έχει συμβεί όχι λίγες φορές, αλλού να βρίσκεται το έργο μεγάλων δημιουργών και αλλού να πορεύονται οι ίδιοι οι δημιουργοί.

Σε ό,τι μας αφορά θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε αρχές (http://www.imerodromos.gr/athliotita-tou-nikou-bogiopoulou/) και να πορευόμαστε σύμφωνα με τους στίχους των τραγουδιών που κανένας δεν μπορεί να λερώσει ή να παραφράσει. Αυτοί είναι οι στίχοι. Eλπίδα, φάρος και ξόρκι μαζί:

Όταν σφίγγουν το χέρι 

ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο 

Όταν χαμογελάνε 

ένα μικρό χελιδόνι

φεύγει μέσα απ’ τ’ άγρια γένια τους 

Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται 

η ζωή τραβάει την ανηφόρα 

με σημαίες, με σημαίες

με σημαίες και με ταμπούρλα 

Η ζωή τραβάει την ανηφόρα 

με σημαίες, με σημαίες

με σημαίες και με ταμπούρλα 

Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται 

η ζωή τραβάει την ανηφόρα 

με σημαίες, με σημαίες

με σημαίες και με ταμπούρλα

(Γιάννης Ρίτσος )

*******************************************************

Το νόημα της “Ρωμιοσύνης” δεν αλλοιώνεται από τους φασίστες

Σημείωμα της Έρης Ρίτσου στον τοίχο της στο ΦΒ, σχετικά με τη “Ρωμιοσύνη” που ακούστηκε στο σημερινό συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, σε ένα κοινό που είχε μεταξύ άλλων φασίστες, πατριδοκάπηλους κτλ.

 Έρη Ρίτσου aπό κατιούσα

Η Ρωμιοσύνη γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ 1945-47, μέσα στον εμφύλιο, και είναι μια εποποιία της Αντίστασης του Ελληνικού λαού κατά των Ναζί.

Η Ρωμιοσύνη μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη, μετά τον ξυλοδαρμό του καθώς και άλλων αριστερών από τους χωροφύλακες στον Πειραιά, ανήμερα των Φώτων το 1966. Μέσα στα αίματα ο Μίκης επιστρέφει σπίτι του και βρίσκει ένα αντίτυπο της Ρωμιοσύνης που μελοποιεί μέσα σε λίγες ώρες.

Είτε φασίστες την τραγουδήσουν, είτε πατριδολάγνοι, είτε πατριδοκάπηλοι, είτε δωσίλογοι, είτε άσχετοι, είτε ανύποπτοι, η Ρωμιοσύνη είναι το ποίημα που είναι, γράφτηκε για το λόγο που γράφτηκε και αυτό

ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ.

Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.

Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια,

μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους

σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα.

Τὸ χέρι τους εἶναι κολλημένο στὸ ντουφέκι

τὸ ντουφέκι εἶναι συνέχεια τοῦ χεριοῦ τους

τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους –

ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ

κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους

σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι.

Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος γιὰ τὸν κόσμο

ὅταν χαμογελᾶνε, ἕνα μικρὸ χελιδόνι φεύγει μὲς ἀπ᾿ τ᾿ ἄγρια γένειά τους

ὅταν κοιμοῦνται, δώδεκα ἄστρα πέφτουν ἀπ᾿ τὶς ἄδειες τσέπες τους

ὅταν σκοτώνονται, ἡ ζωὴ τραβάει τὴν ἀνηφόρα μὲ σημαῖες καὶ μὲ ταμποῦρλα.

*******************

«Τραβήξανε ψηλά πολύ ψηλά, δύσκολο και να χαμηλώσουνε…»**

ΑΠΟ HERKO 

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κα­νά­κης //

Πριν πολλά χρό­νια έγρα­φε ο Μίκης στον Γρη­γό­ρη Μπι­θι­κώ­τση:

«Γρη­γό­ρη. Διά­βα­σα με κα­τά­πλη­ξη ότι πρό­κει­ται να τρα­γου­δή­σεις στα «Δει­λι­νά» τον «Ύμνο της Επα­να­στά­σε­ως». Νο­μί­ζω ότι είσαι αρ­κε­τά με­γά­λος για να κα­τα­λα­βαί­νεις τι πρό­κει­ται να κά­νεις. Πόσες ευ­θύ­νες επω­μί­ζε­σαι και σε τι σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους μπαί­νεις. Κά­θι­σε σπίτι σου με αξιο­πρέ­πεια. Μην γκρε­μί­ζεις με μια κλω­τσιά αυτό που χτί­σα­με μαζί τόσα χρό­νια. Μην ακούς τους κερ­δο­σκό­πους και τους προ­σκυ­νη­μέ­νους. Μη ρί­χνεις στον βούρ­κο το όνομά σου και το όνομα των παι­διών σου, που σε λίγο θα ντρέ­πο­νται για σένα. Κάνε τον άρ­ρω­στο. Φύγε για το εξω­τε­ρι­κό… Γιατί αν εσύ ο Μπι­θι­κώ­τσης, το πρω­το­πα­λί­κα­ρο του Θε­ο­δω­ρά­κη, γί­νεις επί­ση­μος τρα­γου­δι­στής της Δι­κτα­το­ρί­ας τρα­γου­δώ­ντας αυτό το άθλιο κα­τα­σκεύ­α­σμα, θα πρέ­πει να ξέ­ρεις ότι θα γί­νεις ο πιο αχά­ρι­στος και τι­πο­τέ­νιος προ­δό­της που γέν­νη­σε ο Λαός μας…

Από τότε, πέ­ρα­σε μισός αιώ­νας. 

Με την μου­σι­κή του Μίκη και τη φωνή του Γρη­γό­ρη ονει­ρευ­τή­κα­με, ερω­τευ­τή­κα­με, δα­κρύ­σα­με στα στά­δια. 

Το τρα­γού­δι τους κυ­μά­τι­ζε, λες, τις κόκ­κι­νες ση­μαί­ες μας όλα αυτά τα χρό­νια καθώς βα­δί­ζα­με στις δια­δη­λώ­σεις.

 Η μου­σι­κή των ονεί­ρων, των πόθων, των ελ­πί­δων, των αγώ­νων μας. 

Ο Συν­θέ­της του Εθνι­κού Ύμνου της Πα­λαι­στί­νης, του Μα­ουτ­χά­ου­ζεν που έγινε εθνι­κό τρα­γού­δι του Ισ­ρα­ήλ, του «Κάντο Χε­νε­ράλ» των λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κων αγώ­νων. 

Το αρι­στουρ­γη­μα­τι­κό «Άξιον Εστί», ο «Επι­τά­φιος» των δικών μας νε­κρών, Η «Όμορ­φη Πόλη» που πρέ­πει κι ίσως κά­πο­τε κα­τα­φέ­ρου­με να χτί­σου­με. Στ’ όνει­ρο αυτής της «Πόλης» και το βρα­βείο Λένιν που άξια «μας» πρό­σφε­ρε η Σο­βιε­τι­κή Ένωση.

Κά­πο­τε Μίκη έγρα­ψες πως νιώ­θεις «σαν θω­ρη­κτό στη λίμνη των Ιω­αν­νί­νων». 

Σή­με­ρα τα πράγ­μα­τα είναι χει­ρό­τε­ρα.

 «Θά­λασ­σες μας ζώ­νουν, κύ­μα­τα μας κλειούν, σ’ άγριους βρά­χους πάνω τα νιάτα μας φρου­ρούν…».

 Σχε­δόν όπως τότε στο ημί­φως του δω­μα­τί­ου στην Ικα­ρία της εξο­ρί­ας που μαζί με τους συ­νε­ξό­ρι­στους στή­να­τε στο με­γα­λείο της στιγ­μής αυ­τούς τους στί­χους.

Αλλά,

 «…Στων φρου­ρών το πεί­σμα θα στα­θού­με ορθοί, στις καρ­διές ατσά­λι φλόγα στην ψυχή…», τρα­γού­δη­σε κό­σμος πολύς. Και την μπα­γκέ­τα την κρά­τα­γες εσύ Μίκη.

Αγα­πη­μέ­νε μας Μίκη,

 «κά­θι­σε σπίτι σου με αξιο­πρέ­πεια.

 Μην γκρε­μί­ζεις με μια κλω­τσιά αυτό που χτί­σα­με μαζί τόσα χρό­νια. 

Μην ακούς τους κερ­δο­σκό­πους και τους προ­σκυ­νη­μέ­νους…».

 Συ, άλ­λω­στε, είπας!

Μην τους χα­ρί­ζε­σαι Μίκη. 

Όσο κι αν σε πριο­νί­ζουν το έργο σου δεν απα­ξιώ­νε­ται, δεν σβή­νει, δεν ακυ­ρώ­νε­ται. 

Όσο το μπόι κι αν μα­ζέ­ψει, το «Ανά­στη­μα» του με­γά­λου συν­θέ­τη των αγώ­νων πα­ρα­μέ­νει.

Δεν ξέρω αν «Για κά­ποιον μες στον κόσμο είν’ αργά», αλλά, έστω κι έτσι, εμείς μαζί σου θα τρα­γου­δά­με:

«Ποιος τη ζωή μου,

ποιος πα­ρα­φυ­λά

στου κό­σμου τα στενά

ποιος ση­μα­δεύ­ει;

πού πήγε αυτός που

ξέρει να μιλά

που ξέρει πιο πολύ

και να πι­στεύ­ει;»

**Γιάν­νης Ρί­τσος

**********

*Αντίο Μίκη,,

Ευχαριστώ τον Μίκη Θεοδωράκη.

Ευχαριστώ τον Μίκη Θεοδωράκη γιατί μέσα από τα τραγούδια του έμαθα για τους πραγματικούς λαϊκούς αγώνες. Για το πείσμα των ανταρτών στο βουνό, για την θυσία μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, για τις πέτρες της Μακρονήσου, για τον Ωρωπό, για την Γυάρο, την Ικαρία, την όμορφη πόλη. Για τους καημούς της ξενιτιάς.

 του Θύμιου Καλαμούκη

(απόσπασμα από τη ρ/φ Ελληνοφρένεια της 5ης Φεβρουαρίου)

Για την Μαργαρώ και την Μυρτιά, τις καμπάνες που σημαίνουν, το καρτέρεμα, το Μαουτχάουζεν, μέχρι το χελιδόνι και τα αετόμορφα ψηλά βουνά της δικαιοσύνης

Για την δολοφονία του Λαμπράκη και για το πώς πήρε λίγο μετά τον Πέτρουλα.

Για τον Αντρέα που τον χτυπάνε το βράδυ στην ταράτσα.

Ευχαριστώ τον Μίκη Θεοδωράκη που μου φύτεψε στην ψυχή τον Ελύτη τον Σεφέρη τον Ρίτσο, τον Λειβαδίτη, τον Καμπανέλη, τον Αναγνωστάκη, τον Βάρναλη.

Ευχαριστώ γιατί μέσα από τις ολοζώντανες διηγήσεις του έμαθα την σύγχρονη ιστορία με τις διώξεις των πατριωτών, την αυθαιρεσία του παρακράτους, τον διχασμό του δεξιού κράτους, την παρανομία και την αντίσταση.

Χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν αυτό που είμαι. Νομίζω κανείς μας δεν θα ήταν αυτό που είναι.

Από χτες τον ευχαριστώ και για κάποιους επιπλέον λόγους, που δεν είχα φανταστεί ποτέ.

Τον ευχαριστώ που μου έδειξε τι σημαίνει κατάντια. Πόσο εύκολα κατρακυλάς σε αυτήν όταν δεν έχεις ρίζες. Όχι όταν δεν έχεις παρελθόν, όταν δεν έχεις ρίζες βαθιές και γερές.

Πόσο απεχθές είναι να σε αγκαλιάζει το παπαδαριό, να σε χειροκροτεί το φασισταριό, να σε χρησιμοποιεί δημοσιογραφικό αληταριό.

Που μου θύμισε ότι η φράση ενότητα του λαού είναι κίβδηλη. Φούσκα. Ότι δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα του τραπεζίτη με τον δανειολήπτη, του βιομήχανου και του εργάτη, του εφοπλιστή και του ναυτικού. Ότι οι μπαρούφες περί εθνικής ενότητας κρύβουν την λύσσα των λύκων απέναντι στο πρόβατο. Τα σάλια του λιονταριού απέναντι στην αντιλόπη.

Ότι την ελληνική κοινωνία, κάθε κοινωνία, την χωρίζουν τα συμφέροντα διαφορετικών ομάδων. Και ότι οι οικονομικά ισχυρές ομάδες κάθε κοινωνίας, κρύβουν τις επιδιώξεις τους και προσπαθούν πάντα τα δίκαια κοινωνικά αιτήματα των ανίσχυρων ομάδων να τα μετατρέπουν σε εθνικά αιτήματα.

Το ανησυχητικό είναι ότι αυτές τις επιδιώξεις τις ενστερνίζονται και οι οικονομικά αδύνατοι. Πχ μπορεί να πεινάς, να είσαι χρεωμένος αλλά είσαι απόγονος σπουδαίων προγόνων. Μπορεί να είσαι άνεργος, κακοπληρωμένος και να μην είσαι υπερήφανος για τον εαυτό σου αλλά είσαι υπερήφανος για τον Μέγα Αλέξανδρο.

Να θεωρείς ψυχή σου το όνομα της Μακεδονίας και όχι την παιδεία.

Να μην ξεχάσω ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ, οι κυρίαρχες δυνάμεις προσπαθούν να αντικαταστήσουν τους κοινωνικούς αγώνες κατά της λιτότητας, με και καλά εθνικούς αγώνες, για μια υπόθεση που για όλο τον πλανήτη είναι λυμένη.

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι συνεπής μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής σου. Όμως μέχρι το τελευταίο. Και πόσο κομβικό μπορεί να είναι το προτελευταίο λεπτό.

Την διαφορά μεταξύ γεμάτης πλατείας τον Δεκέμβρη του 44, και γεμάτης πλατείας τον Φλεβάρη του 2018.

Ότι, κάθε τι μαζικό δεν είναι κατά ανάγκην και σωστό.

Την απέχθεια στο ρεύμα της μάζας, την ευκολία της την εθελοτυφλία της. Την εύπεπτη σκέψη και την επιφανειακή ανάλυση.

Ναι προφανώς δεν ήταν φασίστες όλοι όσοι ήταν εκεί, αλλά πότε τελικά και πως αρχίζεις να φασιστικοποιείσαι. Με όλες τις αναλογίες... προφανώς οι νεολαία της Γερμανίας του μεσοπολέμου δεν φανταζόταν ότι θα ήταν αυτή που θα γύριζε σε φέρετρα μερικά χρόνια αργότερα. Ούτε οι ενήλικες της Γερμανίας του μεσοπολέμου ήθελαν να ψήνουν σε φούρνους τα πτώματα των Εβραίων. Προφανώς δεν το ήθελαν αλλά έγινε γιατί το ήθελαν κάποιοι. Που όμως ποτέ δεν το είπαν καθαρά. Και που πάντα μιλούσαν για ισχυρή και καθαρή Γερμανία.

Τον ευχαριστώ που μου θύμισε όλα αυτά που σιχαίνομαι. Να χαϊδεύω την μπόλικη αφέλεια και την άγνοια του πλήθους. Να σιγοντάρεις την επιπολαιότητα της μαζικής σκέψης.

Να βροντοφωνάζεις ότι θέλεις την Μακεδονία ελληνική ενώ η Ελλάδα δεν είναι ελληνική. Ούτε δρόμοι, ούτε λιμάνια, ούτε αεροδρόμια, ούτε παραλίες, ούτε πετρέλαια ούτε δάνεια. Τίποτε.

Τον ευχαριστώ που με βοήθησε να τελειώσω μια και καλή, με τους μύθους, τα σύμβολα και τα κεφάλαια του έθνους.

Τον ευχαριστώ που με απενεχοποίησε.

Τον ευχαριστώ που κατάλαβα ότι ο αγώνας μας για καλύτερο αύριο, είναι ακόμη πιο δύσκολος χωρίς πατερίτσες από το παρελθόν. Μπορούμε και χωρίς αυτές. Μπορούσαμε εδώ και καιρό, αλλά για λόγους συναισθηματικούς τις κρατούσαμε στα χέρια.

Τον ευχαριστώ που μου απέδειξε γιατί δεν έπρεπε να ήμουν στο σύνταγμα χτες.

Που μου υπενθύμισε την αναγούλα για τις μπούρδες περί εθνικής ενότητας, κυρίαρχου λαού και υπερήφανου λαού. Και είναι μπούρδες, γιατί αυτός ο λαός δείχνει μαζικότητα και υπερηφάνεια όταν έχει εξασφαλίσει ότι δεν θα έχει κόστος η όποια διαμαρτυρία του. Όταν είναι συμβατή με τα θέλω των ισχυρών. Όταν ο όποιος αντίπαλος είναι σιγουράκι. Αν αυτή την στιγμή κάποιος απειλεί την εθνική κυριαρχία είναι η πανίσχυρη Τουρκία και όχι τα ανύπαρκτα Σκόπια. Γιατί λοιπόν ψυχή είναι η Μακεδονία και όχι το Αιγαίο. Από την Μακεδονία οι βόρειοι γείτονες μας έχουν πάρει το όνομα. Οι ανατολικοί γείτονες με τις συνεχείς απειλές παραβάσεις και παραβιάσεις κάθε μέρα, δεν μας παίρνουν κάτι; Τι αλα καρτ υπερηφάνεια είναι αυτή;

Είμαστε ατρόμητοι μόνο προς τα πάνω όχι προς τα δίπλα; Επίσης σε Μακεδονία και Αιγαίο, Πελοπόννησο και Κρήτη χρωστάνε μέχρι και τα τρισέγγονα, ένα χρέος που μας φορέθηκε.

Τον ευχαριστώ που μου θύμισε ότι ναι δεν είναι όλοι φασίστες, αλλά ότι μπορούν να γίνουν όλοι φασίστες. Ακόμη και χωρίς να το καταλάβουν. Ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις μέχρι να μπείς στο τάγμα εφόδου. Ότι η ανοχή είναι το πρώτο σκαλί.

Τον ευχαριστώ που μου υπενθύμισε να μην ξεχάσω ποτέ και να μην ξεχνάω να μπερδεύω τον αριστερόστροφο φασισμό με τον φασισμό. Γιατί ο φασισμός είναι ένας και μοναδικός. Είναι ΜΟΝΟ μαύρος, έχει μόνο αγκυλωτό σταυρό, διαιρεί, στοχοποιεί και δολοφονεί. Γιατί το μόνο που μπορεί να κάνει αριστερόστροφα ο φασισμός είναι να γυρνάει με αριστερή φορά το μαχαίρι στην καρδιά του Φυσα.

Τον ευχαριστώ που μου θύμισε ότι τελικά δεν είναι η ελπίδα, αλλά η ξευτίλα που πεθαίνει τελευταία.

Τον ευχαριστώ και λυπάμαι. Εγώ τον Μίκη δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν πρέπει να τον μοιράζομαι με φασίστες. Δεν θέλω να μας ενώνει με τους φασίστες ο Μίκης.

Αυτόν τον Μίκη δεν θέλω να τον μοιράζομαι. Σας τον χαρίζω. Δεν είναι ο δικός μου Μίκης. Είναι όλος δικός σας. Πάρτε τον.

Και τον ευχαριστώ που μου δίνει το δικαίωμα να ζητήσω εγώ ταπεινά συγνώμη από τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Ανδρέα Λεντάκη, τους 200 συντρόφους της Καισαριανής, τον Νίκο Μπελογιάννη, τους χιλιάδες εξόριστους, που δεν έγιναν ποτέ εθνικό σύμβολο, τους χιλιάδες νεκρούς, τους χιλιάδες ονειροπόλους, τους χιλιάδες αγωνιστές απλούς ανθρώπους που μέχρι τέλους πάλεψαν να κρατήσουν τον όνομα και την ιστορία τους καθαρή και κρυστάλλινη. Που δεν τραγούδησαν το σώπα όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες μαζί με ανθρώπους που έχουν στα χέρια τους χαραγμένο τον αγκυλωτό σταυρό.

Για μένα χτες ήταν μια σημαντική μέρα. Και σημαδιακή μέρα. Και θλιβερή μέρα. Περνά στην ιστορία. Γιατί πέθανε ο Μίκης Θεοδωράκης. Έφυγε ένας μεγάλος καλλιτέχνης, ένας μεγάλος πνευματικός άνθρωπος. Ένας κορυφαίος δημιουργός, ένας ζωντανός θρύλος, που μεγαλούργησε όταν ήταν γειωμένος με τις αγωνίες του λαού μας.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε χτές και μας άφησε έναν πλούτο μουσικής, ένα τεράστιο έργο. Μια σημαντική παρακαταθήκη.

Ήταν μια μέρα σημαδιακή και κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα τιμούμε την μνήμη του και θα θυμόμαστε τον θάνατο του.

Θα τον έχουμε πάντα ψηλά στο μυαλό και στην καρδιά μας.

Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.

Αντίο Μίκη

Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion