Ο Κυρ - Κώστας, ο Τσαγκάρης, Έριξε Καλό Σπόρο...ΤΙΤΟΣ ΒΑΝΔΗΣ !!

ΤΙΤΟΣ ΒΑΝΔΗΣ

«Ημουνα βέβαιος πως δίπλα μου υπήρχαν θαυμάσιοι άνθρωποι που ήθελαν ν' αγωνιστούν και δεν ήξεραν πώς. Κουβαλούσα πιστόλια. Μοίραζα προκηρύξεις... κι ακόμα όταν έπαιζα στο θέατρο, προσπαθούσα να παίζω καλύτερα γιατί είχα πιο πολλές ευθύνες. Γιατί ήμουνα κομμουνιστής» γράφει στο βιβλίο του «Κουβέντα με τους φίλους μου» ο Τίτος Βανδής.

Από την παράσταση «Κλάρενς Ντάροου»

Στις 23 Φλεβάρη συμπληρώνονται 17 χρόνια απουσίας του ανθρώπου που εποίησε ήθος στη μακρόχρονη πορεία του στο θέατρο και τον κινηματογράφο, αλλά και στο δρόμο του αγώνα. 

Αυτές τις μέρες συντροφεύει τη μνήμη μας και μας λείπει περισσότερο. Μας λείπει το αφοπλιστικό του χιούμορ, η αισιοδοξία και η αγωνιστικότητά του, όμως η δύναμη με την οποία τα έδωσε όλα αυτά «καταργεί» τα σύνορα του χρόνου και τον νιώθουμε πάντα δίπλα μας. 

Η λεβεντιά του, το χιούμορ, το χαμόγελό του, η αισιοδοξία του, η περηφάνια, η αγωνιστικότητά του, είναι χαραγμένα δίπλα από την εικόνα και το όνομά του.

 Ο ΕΑΜίτης, ο κομμουνιστής, ο σπουδαίος ηθοποιός, που υπερέβη τα σύνορα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και έγινε διεθνής, ονομαστός στο Μπροντγουέι και στο Χόλιγουντ, πέρασε στην ιστορία των αγώνων του λαού μας και του σύγχρονου πολιτισμού μας.

Στη ζωή του Τίτου Βανδή, η καλλιτεχνική δημιουργία και η πάλη για ένα καλύτερο αύριο βάδισαν χέρι χέρι. 

Ηταν κομμουνιστής από τα νεανικά του χρόνια και κομμουνιστής έμεινε μέχρι την τελευταία πνοή του. 

Στην ΕΑΜική Αντίσταση, στα χρόνια που το ΚΚΕ ήταν παράνομο, στη νομιμότητα. Ως απλός μαχητής και ως υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος. Δραστήριο μέλος της εργατικής «Κοινωνικής Αλληλεγγύης» από τα 1934, συνδέθηκε με το ΚΚΕ και έπειτα με το ΕΑΜ Θεάτρου. Μετά την υποχώρηση συμμετείχε στους ΕΑΜίτικους θιάσους, που έδιναν παραστάσεις στην επαρχία.

Εποίησε ήθος στη ζωή και την τέχνη

Γεννήθηκε στις 7 Νοέμβρη 1917 στο Νέο Φάληρο. Γόνος ευκατάστατης οικογένειας της Καβάλας (ο πατέρας του ήταν καπνέμπορος), επέστρεψε σε μικρή ηλικία στον τόπο καταγωγής των γονέων του. 

Σε ηλικία πέντε ετών έπαθε ελονοσία και γι' αυτό το λόγο έφυγε με τη μητέρα και τα αδέλφια του για την Ελβετία. Πήγε σχολείο στη Λοζάνη και τέσσερα χρόνια αργότερα επέστρεψε με την οικογένειά του στην Ελλάδα κι εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. 

Στη Θεσσαλονίκη φοίτησε στο Γαλλικό Λύκειο της πόλης, μυήθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες από τον Κυρ-Κώστα τον τσαγκάρη- 

- ο κυρ - Κώστας, που του 'λεγε ότι από τους εργάτες, που είδε - γύρω στο 1930 ήταν - να περνούν μπροστά από το σπίτι, «τους παίρνουν το ψωμί. Δεν τους πληρώνουν και δεν μπορούν ν' αγοράσουν ούτε ψωμί ούτε παπούτσια σαν τα δικά σου. Γι' αυτό φωνάζουν. Παλεύουν για τη ζωή τους. Μπροστά στο σπίτι σου τους χτύπησε η Χωροφυλακή. Δυο απ' αυτούς είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Θέλουν να τους φοβίσουν, να τους διαλύσουν. Και πολλές φορές τα καταφέρνουν. Οσοι φεύγουν, όσοι δε μιλάνε, περιμένουν κάποιο θάμα, που λέει ο δικός μας ο ποιητής».Το αγόρι, συμπτωματικά, ήξερε τους «Μοιραίους» του Βάρναλη, όταν του 'πε τα παραπάνω ο κυρ - Κώστας. Αργότερα του έλεγε κι άλλα. Οτι «οι κομμουνιστές εργάτες, αν διαφέρουν σε κάτι, είναι ότι αυτοί έχουν μάθει τι σημαίνει εκμετάλλευση, Ξέρουν την αξία της οργάνωσης, του σωματείου, της μαζικής αντίστασης. Οι κομμουνιστές δε δέχονται την αδικία σιωπηλά». Ο κυρ - Κώστας τού δάνειζε βιβλία. «Το "Κεφάλαιο" του Μαρξ ήταν το πρώτο. Μου έδινε και προκηρύξεις ύστερα από λίγο καιρό», θυμόταν ο Τίτος Βανδής, ομολογώντας ότι αγάπησε πολύ και ουδέποτε ξέχασε τον κυρ - Κώστα.-

και πήρε τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής στο Ωδείο Θεσσαλονίκης. 

Ο διακαής του πόθος να γίνει ηθοποιός τον ώθησε να παρατήσει το σχολείο και να κατηφορίσει στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου σε ηλικία 16 ετών.

Στη σκηνή πρωτοεμφανίστηκε το 1934 ως φοιτητής, με το έργο «Ιούδας» του Σπύρου Μελά στο Εθνικό Θέατρο. Το 1938 στρατεύτηκε και το 1940 βρέθηκε στο μέτωπο, κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου. 

Στην Κατοχή οργανώθηκε στο ΚΚΕ και μυήθηκε στο ΕΑΜ από τον Δήμο Σταρένιο. Το 1945 συμμετείχε σε δύο ΕΑΜικούς θιάσους με διαλεχτούς ηθοποιούς και το 1946 δημιούργησε τον πρώτο δικό του θίασο με τον Δήμο Σταρένιο και την Αλέκα Παΐζη. 

Παράλληλα, ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση στο χώρο του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών κι έδωσε όλες τις δυνάμεις του για τη βελτίωση συνθηκών εργασίας και πρόνοιας για νέους και απόμαχους ηθοποιούς.

Την περίοδο 1951 - 1956 ξαναπάτησε στο σανίδι του Θεάτρου Κοτοπούλη. Ακολούθησαν συνεργασίες του με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας (ΚΘΒΕ) και την Αθηναϊκή Σκηνή. 

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις ταινίες του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή» (1960) και «Τοπ Καπί» (1964), ενώ η πρώτη του διάκριση στη μεγάλη οθόνη ήλθε το 1962 με το πρώτο βραβείο ερμηνείας που απέσπασε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ελληνογαλλική ταινία «Πολιορκία» του Κλοντ Μπερνάρ - Ομπέρ. 

Το 1964 σχημάτισε εκ νέου δικό του θίασο και παρουσίασε το έργο του Μπρένταν Μπίαν «Ενας Ομηρος», σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη.

Τον Ιούνη του 1965 αναζήτησε μία καλύτερη τύχη στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να ξελασπώσει από τα θιασαρχικά του χρέη κι εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Τα επόμενα χρόνια έκανε μία αξιοπρόσεκτη καριέρα στο θέατρο, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. 

Μεγάλες επιτυχίες του υπήρξαν οι συμμετοχές του στο θεατρικό του Μπρόντγουεϊ «Ιλια Ντάρλινγκ» (διασκευή του κινηματογραφικού «Ποτέ την Κυριακή»), σε κινηματογραφικές ταινίες («Youngs Doctors in love», «The Betsy», «Τα πάντα γύρω από το σεξ» του Γούντι Αλεν, «Εξορκιστής») και σε τηλεοπτικά σήριαλ («Χαβάη 5-0», «Κότζακ», «Επικίνδυνες Αποστολές» κ.ά.). Ασχολήθηκε, επίσης, με τις μεταφράσεις θεατρικών έργων και δίδασκε ως καθηγητής στο κολέγιο της Σάντα Μόνικα στα τέλη της δεκαετίας του '70.

Ενδιάμεσα, ήρθε στην Ελλάδα για κάποιες εμφανίσεις στο Εθνικό Θέατρο, με αξιοπρόσεκτη την παρουσία του στο έργο «Λυσσασμένη Γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους. 

Το 1982 γνώρισε την Μπέττυ Βαλάση, με την οποία παντρεύτηκε το 1984. Εκτοτε, έζησε μόνιμα στην Ελλάδα. 

Το 1983 τιμήθηκε με το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία του Γιώργου Σταμπουλόπουλου «Προσοχή, Κίνδυνος!»

Με συνέπεια, ευθύνη, μαχητικότητα

Σ' όλη του τη ζωή ο Τίτος Βανδής έδινε μεγάλη σημασία στην κινητοποίηση του συνόλου. 

«Το μεροκάματο» - έλεγε - «είναι ιερό. Το δίκιο του εργάτη είναι ιερό. Κι αν ένας εργάτης δεν έχει ανάγκη, έχει πιει με το αφεντικό και έχει διασκεδάσει μαζί του, το μεροκάματο πρέπει να το πάρει. Αν δεν τσακωθεί για το μεροκάματο, προδίδει όλη του την τάξη. Είναι κάτι που πρέπει να το κυνηγάς συνέχεια για να αποκτήσεις συνείδηση».

Ο ηθοποιός που με συνέπεια, ευθύνη, μαχητικότητα, ήθος και ταλέντο διέγραψε μια μεγάλη πορεία, λίγα χρόνια πριν «φύγει», στην τελευταία θεατρική του παρουσία, το 1997, μας χάρισε άλλη μια μοναδική εμπειρία παρουσιάζοντας το αριστούργημα του Ιρβινγκ Στόουν «Κλάρενς Ντάροου», σε θεατρική διασκευή Ντέιβιντ Ρίντελς, σε μετάφραση δική του, σκηνοθεσία Μπέττυς Βαλάση, μουσική Μίμη Πλέσσα και σκηνογραφία Τάσου Ζωγράφου. 

Δεν ήταν ένας ακόμη σημαντικός ρόλος για εκείνον, αλλά μια επιθυμία να συνομιλήσει με τον κόσμο που αγαπούσε και μοιραζόταν μια ολόκληρη ζωή αγωνίες και όνειρα που δεν έχουν χάσει το χρώμα τους.

Ο Τίτος Βανδής συμπύκνωνε δύο ανθρώπινες υποστάσεις.

 Ηταν ο εαυτός του και ένας άλλος μαζί. Μέσα από την ανθρώπινη φύση του, την ιδεολογία, το υποκριτικό ταλέντο του, «γεννήθηκε» ατόφιος, αυθεντικός ο «άλλος». 

Ο Αμερικανός Κλάρενς Ντάροου, ο οποίος, επί δύο περίπου ώρες, συγκλόνισε τους Ελληνες «ακροατές» του, με όσα είπε. Επρόκειτο για ένα «ρεσιτάλ» ερμηνείας των ιδεών και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Πολλά χρόνια ονειρευόταν ο Τίτος Βανδής να ερμηνεύσει αυτό το πρόσωπο. Οσο ζούσε και εργαζόταν στην Αμερική ούτε κατά διάνοια θα μπορούσε να υλοποιήσει αυτό το όνειρό του. 

Στην Ελλάδα έκανε πραγματικότητα αυτό το όνειρο, προς χάριν του προοδευτικού θεάτρου, προπαντός προς χάριν του ελληνικού εργατικού κινήματος, αλλά και προς τιμήν του πολύπαθου αμερικανικού εργατικού κινήματος. Το όνειρό του το έκανε πραγματικότητα ακόμα και κόντρα στις συστάσεις των γιατρών του να προφυλαχτεί, καθώς, πριν από λίγο καιρό, είχε κάνει εγχείρηση καρδιάς.

Αν και βαριά άρρωστος, συνέχιζε να αρθρογραφεί στο «Ριζοσπάστη» μέχρι τέλους...

 Σ΄ένα από τα τελευταία του κείμενα έγραφε μεταξύ άλλων: 

«Ολα τα κεκτημένα έχουν κερδηθεί με αίμα εργατών και είναι μια νίκη ιερή, αλλά αυτός το αμφισβητεί, λέγοντας ότι τον μάθανε να τα ονομάζει κεκτημένα! Ετρεξε πολύ αίμα για το οκτάωρο, φίλε, που σου έχουν "μάθει να το λες" κεκτημένο. Σκοτώσαν, το 1886, στο Σικάγο, εφτά απεργούς, που διαμαρτυρόντουσαν για τις πολλές ώρες εργασίας και αντί να δικαστούν οι δολοφόνοι, συλλάβανε οχτώ απεργούς, από τους οποίους κρεμάσανε τους τέσσερις, ένας πρόλαβε και αυτοκτόνησε και οι υπόλοιποι τρεις φυλακίστηκαν για πολλά χρόνια. Το οχτάωρο, λοιπόν, κερδήθηκε με αίμα και, φυσικά, όλα τα άλλα, σύνταξη, επίδομα ανεργίας, δώρα εορτών, για να αναφέρω μόνο μερικά. Τίποτα δε δώσανε οι κυβερνήσεις και οι εργοδότες από την καλή τους καρδιά. Και δεν υπήρξε στιγμή, που να μην προσπάθησαν σε κάθε ευκαιρία που τους δόθηκε, να καταστρατηγήσουν και να αρνηθούν την υπογραφή τους».

Πέρασε στην ιστορία των αγώνων του λαού μας και του σύγχρονου πολιτισμού μας

Απ τον "Ρ" Σ. ΑΔΑΜΙΔΟΥ 

Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion

Πάμπλο Πικάσο: Πώς έγινα κομμουνιστής

«ΜΙΛΑΕΙ Ο ΠΙΚΑΣΣΟ

Πώς έγινα

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ

«Βρήκα τον εαυτό μου»

Σε αμερικανική Επιθεώρηση δημοσιεύεται η πιο κάτω συνέντευξη του γνωστού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσσο:

«Η προσχώρησή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η λογική συνέπεια όλης μου της ζωής, όλου μου του έργου γιατί, είμαι υπερήφανος γι’ αυτό, δεν πήρα ποτέ τη ζωγραφική σαν διασκέδαση ή ψυχαγωγία. 
Θέλησα με το σχέδιο και το χρώμα, αυτά ήταν το όπλα μου, να μπω όσο μπορούσα πιο μέσα στην ανθρώπινη ψυxή, πιο βαθειά στη γνώση του κόσμου που μας λυτρώνει κάθε μέρα και περισσότερο. 
Προσπάθησα με το δικό μου τρόπο να εκφράσω αυτό που νόμιζα πιο αληθινό, πιο δίκηο, πιο υψηλό, κι όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες ξέρουν καλά πως αυτό είναι και το πιο ωραίο.

…Ναι, τώρα ξέρω πως αγωνίστηκα με τη ζωγραφική μου πάντα σαν αληθινός επαναστάτης, κατάλαβα όμως ταυτόχρονα πως αυτό μόνο δε φτάνει. 
Τα τελευταία τούτα χρόνια της τρομερής καταπιέσεως μου δείξανε πως είχα την υποχρέωση να πολεμήσω όχι μόνο με την τέχνη μου μα με ολόκληρο το είναι μου.

Και τότε πήγα προς το Κομμουνιστικό Κόμμα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, γιατί στο βάθος είμουνα πάντα μαζί του.
 Ο Ελυάρ, ο Αραγκόν, ο Κασσού, ο Φουζερόν, όλοι μου οι φίλοι το ξέρουν καλά, κι αν ως τα τώρα δεν είχα προχωρήσει επίσημα, αυτό οφείλονταν σε ένα είδος «αφέλειας» γιατί νόμιζα πως το έργο μου κι η καρδιά μου που είτανε μαζί του φτάνανε. Μέσα μου όμως πάντα αυτό ήταν το Κόμμα μου.

Μήπως δεν είν’ αλήθεια πως το Κ. Κ. είναι εκείνο που προσπάθησε περισσότερο να γνωρίσει και ν’ αναστηλώσει τον κόσμο, να κάνει τους σημερινούς και τους αυριανούς ανθρώπους πιο λεύτερους, πιο ευτυχισμένους, με καθάρια και τίμια σκέψη; 
Δεν είν’ αλήθεια πως οι κομμουνιστές δείχτηκαν οι πιο θαρραλέοι τόσο στη Γαλλία, όσο και στην ΕΣΣΔ και στην Ισπανία μου;
 Γιατί τάχα να διστάζω; 
Μήπως από φόβο μην αναλάβω υποχρεώσεις; 
Όμως αντίθετα ποτές δεν έννοιωσα τον εαυτό μου τόσο λεύτερο, τόσο ολοκληρωμένο…

Κι ακόμα βιαζόμουνα τόσο να βρω μια πατρίδα. Είμουνα πάντα εξόριστος, τώρα δεν είμαι πια. 
Περιμένοντας την ώρα που η Ισπανία θα μπορέσει επί τέλους να με δεχτεί, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας άνοιξε την αγκαλιά του και με δέχτηκε. 
Μέσα σ’ αυτό βρήκα ανθρώπους που περισσότερο εκτιμώ, 
του πιο μεγάλους σοφούς, τους πιο μεγάλους ποιητές, κι ακόμα όλες αυτές τις υπέροχες φυσιογνωμίες των Παριζιάνων επαναστατών που είδα τις μέρες

του Αυγούστου.

Κι είμαι πάλι ανάμεσα στ’ αδέλφια μου».

Ριζοσπάστης -16 Φλεβάρη 1945

*Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» ολόκληρο εδώ. Το βρήκαμε στο δημοσίευμα του apelatis.blogspot.gr, όπου σημειώνεται πως το κείμενο του Πικάσο δημοσιεύτηκε – στα γαλλικά – και στην L’Humanité (εδώ), στις 29-30 Οκτωβρίου 1944. Η μετάφραση του τίτλου της L’Humanité είναι: «Γιατί είμαι κομμουνιστής». 

Χαρακτηριστικά έργα του Πάμπλο Πικάσο 

653188_Pablo-Picasso-61

Previous

Next

Πάμπλο Πικάσο: Πώς έγινα κομμουνιστής

Ο Πάμπλο Πικάσο έφυγε από τη ζωή 8 Απριλίου 1973.

από: ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Εγώ η θετή κόρη του Νίκου Μπελογιάννη!!

,,Ας με συμπαθάει αυτός που θα προσβληθεί από τη γραφή μου, αλλά έτσι προσβλήθηκα κι εγώ μ’ εκείνον που τόλμησε για μία ακόμη φορά να προσβάλει βάναυσα το Κόμμα μου, το Κόμμα του πατέρα μου, το Κόμμα του Μπελογιάννη, το Κόμμα των εκατομμυρίων νεκρών του παγκοσμίου κινήματος, οικειοποιούμενος για τυχαίους βιολογικούς λόγους τον Μπελογιάννη, ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του Παγκοσμίου Κομμουνιστικού Κινήματος!,,

Εγώ η θετή κόρη του Νίκου Μπελογιάννη!

Ο πατέρας μου εκτελέστηκε από Γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα όταν ήμουν μερικών μηνών. Ο πατέρας μου ήταν σύνδεσμος του ΕΛΑΣ και πιάστηκε μετά από προδοσία συγχωριανών.
Ο πατέρας μου περπάτησε τα τελευταία του βήματα τραγουδώντας και ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ! Τον πατέρα μου τον έθαψαν οι κατακτητές σε ομαδικό τάφο μαζί με πέντε συντρόφους του!
Ήταν όλοι κομμουνιστές.
Πολλές ημέρες μετά, η μάνα μου και οι συγγενείς των υπολοίπων πήγαν βράδυ και τους ξέθαψαν. Τους αναγνώρισαν από τα ρούχα. Η μάνα μου έφερε τον πατέρα μου και τον έθαψε πίσω από τα νεκροταφεία του χωριού κρυφά, χωρίς σταυρό, για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι ταγματασφαλίτες και τον ξεθάψουν για να τον πετάξουν στα σκυλιά!
Μεγάλωσα με ξυλοδαρμούς γιατί ήμουν η κόρη του συμμορίτη!
Τη ζωή μου τη θυμάμαι σαν όνειρο. Μείνανε δύο γυναίκες μόνες με ένα παιδί. Η μάνα μου, η γιαγιά μου κι εγώ! Η μάνα μου είχε έναν αδερφό. Μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας σκοτώθηκε στον αγώνα ενάντια στον δεύτερο κατακτητή. Η μάνα μου πέθανε από τις ταλαιπωρίες πριν να κλείσει τα πενήντα της χρόνια! Σοβαρά άρρωστη τα τελευταία χρόνια, πρώτα έδινε την συνδρομή της στο κόμμα και μετά ότι περίσσευε στα φάρμακά της!
Μια ζωή γεμάτη ταλαιπωρία, εξαιτίας της θυσίας του πατέρα μου, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν άκουσα την μάνα μου και την γιαγιά μου να κακολογούν το Κόμμα, ποτέ δεν τις άκουσα να χρεώνουν στο Κόμμα τις ταλαιπωρίες μας! Η μάνα, μου έμαθε ότι ο πατέρας μου ήταν το Κόμμα! Κουβέντες εναντίον του Κόμματος ήταν προσβλητικές για την μνήμη του πατέρα μου και για τη μνήμη όλων εκείνων που θυσιάστηκαν για την λευτεριά!
Δεν εξαργύρωσα τον θάνατο του πατέρα μου! Δεν θα τολμούσα ποτέ! Δεν περιέφερα το άψυχο κορμί του στα πανηγύρια!
Ο πατέρας μου ήταν ένας ανώνυμος ήρωας του Κόμματος και του Κινήματος που το όνομά του στην επόμενη γενιά θα είναι εντελώς άγνωστο.
Το όνομα το πατέρα μου θα μείνει όμως αθάνατο στην ιστορία, χαραγμένο μαζί με τα ονόματα χιλιάδων αγωνιστών του Κομμουνιστικού Κόμματος!
Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει στην ιστορία μέσα από το όνομα των επώνυμων αγωνιστών του ΚΚΕ!
Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει αθάνατο μέσα από την αθανασία του ονόματος του Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος έζησε και θυσιάστηκε σαν κομμουνιστής!
Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας, γιατί δεν τον αποκήρυξα ποτέ, ούτε αυτόν, ούτε τις αρχές του!
Ο Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας γιατί υπέμεινα όπως εκείνος τα βασανιστήρια και τις διώξεις, χωρίς να καταφερθώ εναντίον του κόμματος, χωρίς να καταφερθώ εναντίον των ιδανικών για τα οποία θυσιάστηκε!

Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον τιμώ σαν πατέρα και πιστεύω να είναι κι εκείνος περήφανος για μένα γιατί ποτέ δεν χαρακτήρισα το ΚΚΕ εκείνης της εποχής, κατά την οποία εκείνος στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, κοντόφθαλμο!
Και δεν χαρακτήρισα έτσι την ηγεσία όχι απλά γιατί έτσι θα προσέβαλα τη μνήμη του Μπελογιάννη αφού, κι εκείνος ανήκε στην ηγεσία του κόμματος, αλλά γιατί θεωρώ άδικο έναν τέτοιο χαρακτηρισμό.
Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος και σαν πατέρα μου και πιστεύω κι εκείνος να είναι περήφανος για εμένα, για μια απλή κομμουνίστρια, πραγματική κόρη ενός ανώνυμου κομμουνιστή που δεν είχε το «βεληνεκές» του Νίκου Μπελογιάννη.
Πιστεύω να μην θυμώσει ο Μπελογιάννης που τόλμησα να αυτοαναγορευτώ σε κόρη του, τιμώντας κι εκείνον και τον πραγματικό μου πατέρα, τον ανώνυμο κομμουνιστή αγωνιστή!
Άλλωστε για μένα το όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ο Ριζοσπάστης, είναι σύντροφος, φίλος και καθοδηγητής μου! Δεν είναι «κίτρινη και υποκίτρινη φυλλάδα»!
Άλλωστε για μένα το ΚΚΕ είναι το κόμμα του πατέρα μου, το κόμμα του Μπελογιάννη, το οποίο εγώ ούτε στα χειρότερα όνειρά μου δεν θα τολμούσα να χαρακτηρίσω «κάθε λογής εκκλησία» που προσπαθεί «να εκμεταλλευτεί αγίους, μάρτυρες και ήρωες»!

Ας με συμπαθάει αυτός που θα προσβληθεί από τη γραφή μου, αλλά έτσι προσβλήθηκα κι εγώ μ’ εκείνον που τόλμησε για μία ακόμη φορά να προσβάλει βάναυσα το Κόμμα μου, το Κόμμα του πατέρα μου, το Κόμμα του Μπελογιάννη, το Κόμμα των εκατομμυρίων νεκρών του παγκοσμίου κινήματος, οικειοποιούμενος για τυχαίους βιολογικούς λόγους τον Μπελογιάννη, ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του Παγκοσμίου Κομμουνιστικού Κινήματος!
Ανδρομάχη Συμέλα Βασ.

agkidapress.gr

Μ. ΣΠΥΡΙΔΑΚΗΣ:Ανήκε σε εκείνη τη γενιά των Κομμουνιστών που στα ομορφότερα τους χρόνια Απαρνήθηκαν την Προσωπική τους Βόλεψη

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, οι κομμουνιστές της Θεσσαλονίκης,

 σύσσωμο το Κόμμα μας, δίνουμε σήμερα τον ύστατο χαιρετισμό στον Μιχάλη Σπυριδάκη, σε έναν ακριβό και αγαπημένο σύντροφο, που σημάδεψε για πολλά χρόνια τη δράση της Οργάνωσής μας.

 Επιτελούμε αυτό το καθήκον με ιδιαίτερη συγκίνηση, οδύνη και σεβασμό απέναντι στο Μιχάλη, που μας άφησε ξαφνικά και απροειδοποίητα. 

Ο πόνος μας μετριάζεται από το γεγονός ότι ο Μιχάλης έφυγε όρθιος, όπως πορεύτηκε σε όλη του τη ζωή, χωρίς να κάνει πίσω στις αρχές και στα ιδανικά του. 

Είμαστε περήφανοι που παλέψαμε μαζί του, που μαζί του δώσαμε τόσους αγώνες, που γευτήκαμε τις χαρές και τις δυσκολίες της κομματικής ζωής, που παίρναμε δύναμη και κουράγιο από το προσωπικό του παράδειγμα κι από την ανεξάντλητη ενέργειά του. 

Ο Μιχάλης συνέδεσε όλη του τη ζωή με το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα, δεν έλειψε ούτε στιγμή από καμιά μάχη, δεν λιποψύχησε ποτέ, δεν έκανε πίσω, δεν ταλαντεύτηκε στις πολλές δύσκολες καμπές που πέρασε το ΚΚΕ. 

Ο Μιχάλης Σπυριδάκης, γεννήθηκε στην Τύλισο Ηρακλείου Κρήτης, το 1942. Ήταν ο μικρότερος από τα 6 παιδιά της οικογένειάς του. Από νωρίς εντάχθηκε στην οργανωμένη πάλη. 

Από το 1962, που βρίσκεται στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Οδοντιατρική Σχολή, αρχίζει η πολιτική και συνδικαλιστική του δράση. 

Εκλέγεται μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας της ΕΔΑ και συμμετέχει δραστήρια σε όλες τις διαδηλώσεις και εκδηλώσεις της νεολαίας της ΕΔΑ στην Αθήνα. 

Στη συνέχεια παίρνει μεταγραφή στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και έτσι ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη για να συνεχίσει τις σπουδές του. 

Το Νοέμβρη του 1966, γίνεται μέλος του Κόμματος. Η δικτατορία του 1967, τον βρίσκει στη Θεσσαλονίκη, όπου διαφεύγει τη σύλληψη και περνά αμέσως στην παρανομία. Στη διάρκεια της παρανομίας συμβάλλει στη συγκρότηση αντιδικτατορικών οργανώσεων. 

Ένα χρόνο μετά συλλαμβάνεται από την αστυνομία και παραδίδεται στην ασφάλεια. 

Υπέστη πλήθος βασανιστηρίων, γρονθοκοπήματα, δέσιμο, φάλαγγα, μαστίγωμα, κάψιμο με τσιγάρο και αναμμένα χαρτιά, πείνα, δίψα, ηλεκτροσόκ, βρισιές, αϋπνία, πέταγμα στα τσιμεντένια πατώματα, κουβάδες με κρύο νερό. 

Άντεξε όμως και έμεινε πιστός στα ιδανικά και τις αξίες του Κόμματος. Κρατήθηκε 77 μέρες στην απομόνωση και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο 424ΓΣΝ για περίθαλψη. 

Τέθηκε σε ομαδική απομόνωση για ένα χρόνο και το 1969 περνά Στρατοδικείο για την υπόθεση των «39», στη Θεσσαλονίκη. Καταδικάζεται σε 16,5 χρόνια φυλακή. Για 5,5 χρόνια περνά από τις φυλακές του Γεντί Κουλέ, Αβέρωφ, Κορυδαλλού και Αίγινας. 

Στην κρίση του Κόμματος το 1968, φυλακισμένος στον Κορυδαλλό, συντάσσεται με το Κόμμα και τις αποφάσεις της 12ης ευρείας Ολομέλειάς του. 

Η μεταπολίτευση τον βρίσκει στο στρατό, όπου αντιμετώπισε νέα βάσανα και περιπέτειες. Με απόφαση του Κόμματος το 1975, πηγαίνει στην Κρήτη και αναλαμβάνει γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Χανίων, ενώ λίγο αργότερα εκλέγεται γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης. 

Με απόφαση του Κόμματος έρχεται στη Θεσσαλονίκη ως μέλος του Νομαρχιακού Γραφείου της ΚΟΘ και από τότε μέχρι σήμερα αναλαμβάνει διάφορες στελεχικές θέσεις. Από το 9ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1973, έως και το 15ο Συνέδριο, το 1996, εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.

 Την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών και της διάσπασης του ΚΚΕ, 1989 - 1991, υπερασπίστηκε το χαρακτήρα και τους στόχους του Κόμματος, ενάντια στη διαλυτική προσπάθεια του οπορτουνισμού.

 Δούλεψε ως γιατρός του ΕΣΥ για πολλά χρόνια στο Κέντρο Υγείας του Λαγκαδά. Ήταν υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος σε σειρά εκλογικών αναμετρήσεων, στο Νομό Ηρακλείου και μετά στη Θεσσαλονίκη, ενώ ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής το 1994.

 Με τα ψηφοδέλτια του Κόμματος εκλέχτηκε νομαρχιακός σύμβουλος Θεσσαλονίκης. Δραστηριοποιήθηκε στο φιλειρηνικό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και για πολλά χρόνια, μέχρι και το τέλος της ζωής του, διατέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης (ΕΔΥΕΘ), ενώ ήταν εκλεγμένος για πολλά χρόνια και στο ΔΣ του Συνδέσμου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αγωνιστών της περιόδου ’67-’74. 

Ο Μιχάλης ανήκε σε εκείνη τη γενιά των κομμουνιστών που ατσαλώθηκαν στην αντιδικτατορική πάλη, που στα ομορφότερα τους χρόνια απαρνήθηκαν την προσωπική τους βόλεψη, που δεν τους λύγισε η ωμή βία και η καταστολή του αστικού κράτους. 

Δεν «συνεμορφώθη», δεν έκατσε ήσυχος όπως ήθελε το σύστημα κι ας του στοίχισε αυτό παρανομία, διώξεις, φυλακίσεις, στέρηση για χρόνια μιας φυσιολογικής ζωής, στέρηση των αγαπημένων του προσώπων. Είχε πάντα σαν αρχή του το «αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, δε θα γεννούνε τα σκοτάδια λάμψη». 

Το όραμα της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς πείνα, φτώχεια και δυστυχία, καθοδηγούσε τη δράση του σε όλη την πολυκύμαντη ζωή του. 

Δεν υποχώρησε και δεν ταλαντεύτηκε ποτέ, ούτε στην δοκιμασία του 1968, ούτε στα κρίσιμα χρόνια 1990-1992 και στην αντιπαράθεση με τους οπορτουνιστές που ήθελαν να εκτρέψουν και να διαλύσουν το Κόμμα. 

Πήρε εξαρχής ξεκάθαρη θέση, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αντιπαράθεση με την φραξιονιστική ομάδα στο χώρο της Θεσσαλονίκης και της Κεντρικής Μακεδονίας, έδωσε τη μάχη για να κρατηθεί το Κόμμα μας, για την ανασυγκρότησή των κομματικών οργανώσεων, το δυνάμωμά τους. 

Από τα νεανικά του χρόνια μέχρι το τέλος της ζωής του δεν αρνήθηκε καμιά κομματική χρέωση, όσο δύσκολη κι αν ήταν, είτε στην καθοδήγηση οργανώσεων είτε στο μαζικό κίνημα, την ΕΔΥΕΘ, το ΣΦΕΑ, την Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση. 

Αντιπάλευε τις δυσκολίες, ενέπνεε με το προσωπικό του παράδειγμα τους συντρόφους που συνεργάζονταν μαζί του, μετέδιδε την αισιοδοξία του, την πίστη στον αγώνα μας. 

Είμαστε πραγματικά περήφανοι που συμπορευτήκαμε μαζί του, που για τόσα χρόνια, κερδίσαμε από την πείρα του, την επιμονή, τη μαχητικότητά του. Αγαπημένε μας σύντροφε Μιχάλη, έφυγες έχοντας τη συνείδησή σου ήσυχη, ότι έπραξες στο ακέραιο το καθήκον σου απέναντι στο κόμμα, στους συντρόφους σου, το λαϊκό κίνημα. 

Γνωρίζεις καλά ότι οι αγώνες και οι θυσίες που έκανες, εσύ και οι χιλιάδες των συντρόφων που χάσαμε, δεν πήγαν χαμένοι. 

Τη θέση σας παίρνουν νέοι αγωνιστές, που εμπνευσμένοι από το δικό σας παράδειγμα, τη δική σας στάση ζωής, ατσαλώνονται στη σημερινή εποχή που έχει τις δικές της δυσκολίες, με πιο χαρακτηριστική την βαθιά επίδραση της αντεπανάστασης σε όλες τις πτυχές της ζωής και της συνείδησης του λαού. 

Σήμερα τη στιγμή που η εργατική τάξη, όλος ο λαός αγωνίζεται για την επιβίωσή του, ενάντια στην πολιτική ΕΕ – κεφαλαίου και τις κυβερνήσεις τους, το κόμμα μας βαδίζει προς το 20ο Συνέδριό του. 

Διδασκόμαστε από την ιστορία μας, εμπνεόμαστε από τους αγώνες και τις θυσίες των αγωνιστών του Κόμματός μας, προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι και αποτελεσματικότεροι στην οργάνωση του λαού, στην υπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων. 

Αναπαύσου εν ειρήνη, σύντροφε Μιχάλη, στο πλάι χιλιάδων άλλων αγωνιστών, που όπως κι εσύ έπραξαν το καθήκον τους. 

Αγαπημένε μας σύντροφε, θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να αναπληρώσουμε το μεγάλο κενό που αφήνεις εσύ και οι αγωνιστές της γενιάς σου. 

Θα δυναμώσουμε τους αγώνες μας, για να έρθουν κοντύτερα τα όνειρα, για να γίνουν πραγματικότητα τα ιδανικά του σοσιαλισμού, για τα οποία με τόσο αυταπάρνηση πάλεψες. 

Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ και της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας τα πιο θερμά συλληπητήρια στη σύντροφο της ζωής σου Εύα, στον Χρήστο και τη Φανή, σε όλους τους συγγενείς σου. 

Καλό ταξίδι σύντροφε.

Για περισσότερα για
Το «τελευταίο αντίο» στον σ. Μιχάλη Σπυριδάκη 

(VIDEO - ΦΩΤΟ)
δες  902.gr 

Πώς μπορείτε και δεν ματώνετε με όλα Αυτά γύρω σας; Πώς;;;

η φωτο του σ. Μάκη Χαρίτου

από Μαή Παπαγεωργίου:

Το αντίο μου στο παλιό το χρόνο

Παρασκευή ξημερώματα .
Στον καναπέ ο Νίκος σκεπασμένος με μια κουβέρτα κοιμάται εδώ και ώρα. Στην άκρη του καναπέ εγώ με ένα βιβλίο στο χέρι και το λαπ τοπ μπροστά μου ανοικτό. Ανάμεσα μας χωμένη η Μπελίτσα μας 
Σε τίποτα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, πολλές οι σκέψεις και μπερδεμένες μέσα στο μυαλό μου.
Χαϊδεύω αφηρημένη το ζωντανό μου λούτρινο και ηρεμώ κάπως από τη ζεστασιά της αγάπης που εκπέμπει 
 Που και που κάποια ειδοποίηση έρχεται μπροστά μου και ρίχνω μια ματιά.......
_Πολίτης Παναγιώτης* αγωνιστής , συνδικαλιστής 34 χρονών παλικάρι, θυσιάζει τα πάντα για να βοηθήσει στον αγώνα ενάντια στο φασισμό των εργοδοτών στη Λαρκο. Το γράμμα που τους απηύθυνε,είναι συγκλονιστικό . Αξίζει να το διαβάσετε , γιατί μεταξύ άλλων θα δείτε και τα τεχνάσματα της εργοδοσίας. Πρέπει να τα μάθετε , να ανοίξουν τα μάτια σας στις πονηριές τους 
_250 πρόσφυγες, γράφει ο Μάκης Χαρίτος , αγνοούνται μέχρι στιγμής στο Β. Ιόνιο.
Μια ανατριχίλα με διαπερνά. 
Άνθρωποι μέσα σε βάρκα;;;Στο κρύο ; στη παγωνια;;, 
Μανάδες, παιδιά, γέροντες και........ πατεράδες ανίκανοι να προστατέψουν τη φαμίλια τους, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό ακόμη. Πόσο ακόμη θα πεθαίνουν , θα πνίγονται , θα σκοτώνονται αθώοι;; Δεν θα ηρεμήσουμε ποτέ από νεκρούς;;
Δεν χωνεύεται αυτό το πράμα με τίποτα ρε γαμώτο.
Σκηνές μέσα στο χιόνι, κοντέηνερ δίχως ρεύμα, άστεγοι ξεπαγιασμένοι, στη παγωνιά, στη λάσπη, χωρίς οικογένεια, γιορτινό τραπέζι και θαλπωρή, πεταμένοι στους παγωμένους δρόμους σαν σκουπίδια

Πώς να μαζέψεις το μυαλό σου σε κάτι , όταν βομβαρδίζεται από παντού;;; Τι να χαρείς πια ;;; 

Και ξαφνικά εικόνες από τη Πάτρα.
Ένας άνθρωπος και μερικοί συνεργάτες του, κατάφεραν τόσα σε μια πόλη 

Βοήθεια στους άνεργους με τις ελιές που λυμαίνονταν αστυνομία και παπάδες , βοήθεια στα παιδάκια με γεύματα να μην πεινάνε, δρόμοι, παραλίες, πάρκα, χωρίς αναθέσεις και ρεμούλες , βοήθεια στους γέροντες και στους ανήμπορους, βοήθεια και συμπαράσταση στους πρόσφυγες, βοήθεια στους συμβασιούχους του Δήμου να μην χάσουν τη δουλειά τους και και και ..............
Και μου λέτε ότι είμαι παθιασμένη με το ΚΚΕ , μας ειρωνεύεστε και μας επιτίθεστε με το παραμικρό και μας θεωρείται γελοίους.
Πώς μπορείτε;;;;;;;
Αυτός ο άνθρωπος και οι συνεργάτες του περπάτησαν , μάτωσαν τα πόδια τους 250 χιλιόμετρα για να σας ξεσηκώσουν και να αγωνιστείτε μαζί τους ενάντια στην ανεργία 

Μια μικρή ομάδα ανθρώπων, αγωνίζονται κόντρα σε ένα διεφθαρμένο κράτος, κόντρα σε διεφθαρμένους πολιτικούς, μα το χειρότερο απ όλα, το μόνο που σε κάνει να σκας από στενοχώρια, είναι που αγωνίζονται για τον λαό, με τον ίδιο το λαό πολλές φορές να τους πολεμάει.

Όμως εμένα είναι η ανάσα μου, η παρηγοριά μου, η ελπίδα μου για ένα κόσμο καλύτερο, για να πάψουμε πια να βλέπουμε νεκρούς, φτωχούς,πεινασμένους, άστεγους ανθρώπους.

Για να σταματήσει πια

Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

-Πώς μπορείτε και δεν ματώνετε με όλα αυτά γύρω σας;;;;
Πώς;;;;;
Πώς ανέχεστε να σας υποτιμούν, να σας εκμεταλεύονται, να σας κλέβουν αυτά που δικαιούστε;

Κοιτάξτε τους πως ζουν αυτοί ;;; Είναι αυτοί οι ίδιοι που σας λένε να κάνετε θυσίες και να φάτε ορφανά γεμιστά.

Αυτοί που τρώνε με χρυσά κουτάλια 

Αφιερωμένο από τον Βάρναλη , μια και το θυμήθηκε πρόσφατα ο Κουτσούμπας :

Σαράντα σβέρκοι βοδινοί με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι…
Αυτοί είναι έτσι. Όλοι τους 

Εύχομαι η καινούργια χρονιά , να φέρει γνώση , σύνεση, αγωνιστικότητα και υγεία σε όλους τους ανθρώπους, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δούμε μια άσπρη μέρα

Παραθέτω το λινκ του εργάτη της Λαρκο για περισσότερες λεπτομέρειες. Αξίζει να το διαβάσετε:  https://www.facebook.com/panayiotis.chatjellis/posts/10207810110273918?pnref=story:

*ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΒΑΦΤΙΣΕΤΕ, ΕΜΕΙΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΘΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ, ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΘΑ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ

από ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΑΜΙΑΣ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΟΛΙΤΗ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΛΑΡΚΟ

Κύριοι,

Είμαι 34 ετών από τα οποία τα τελευταία 15 έτη της ζωής μου είμαι βιομηχανικός εργάτης στη ΛΑΡΚΟ. Τα 11 από τα 15 έτη εργάστηκα με το καθεστώς του σκλαβοπάζαρου των εργολαβιών και τα υπόλοιπα με σύμβαση αορίστου χρόνου.

Άρα σκεφτείτε πως αυτό το γράμμα σας το στέλνει ένας εργάτης που μπήκε «παιδί» στο εργοστάσιο, βίωσε από πρώτο χέρι τι είναι το σκλαβοπάζαρο των εργολαβιών…

και σήμερα το «παιδί» που αντρώθηκε και έχει κάνει δικό του παιδί κάτω από αυτές τις συνθήκες, βιώνει την εκμετάλλευση από την ίδια τη ΛΑΡΚΟ και το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο αυτή υπάγεται.

Από τα 15 και πλέον έτη ως εργαζόμενος της ΛΑΡΚΟ τα τελευταία 10 είμαι μέλος του ΚΚΕ, υποψήφιος βουλευτής, ευρωβουλευτής και εκλεγμένος συνδικαλιστής σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα μέσα από ταξικά ψηφοδέλτια που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Άρα από τα παραπάνω σκεφτείτε πως αυτό το γράμμα σας το στέλνει ένας εργαζόμενος που η σκληρή εκμετάλλευση του συστήματός σας, τον οδήγησε να γίνει μέλος του ΚΚΕ, του μοναδικού κόμματος που παλεύει για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και για την εξουσία της εργατικής τάξης. 

Καθώς επίσης και η ανάγκη να έχουμε ως εργάτες καλλίτερες αμοιβές και δικαιώματα, καλλίτερες συνθήκες δουλειάς κ.άλ., με οδήγησαν να μάχομαι συλλογικά μέσα από τα ταξικά ψηφοδέλτια και τα σωματεία εργαζομένων.

Για την επιλογή μου να είμαι κομμουνιστής και ως καθήκον κάθε κομμουνιστή να είμαι μπροστά στους δίκαιους αγώνες των εργατών, απολύθηκα, επαναπροσλήφθηκα μετά από απεργία των εργαζομένων, στραγγαλίστηκα με διοικητικές αποφάσεις πολλές φορές οικονομικά, απειλήθηκα πολλές φορές, γύρισα με εντολές των Διοικήσεων όλα τα τμήματα του εργοστασίου σαν ανεπιθύμητος, έγιναν προσπάθειες απαξιώσεις (δεν μου έδιναν εργασία), πολλές φορές διάφοροι επιτήδειοι πίεζαν μέχρι και την οικογένεια και τους φίλους μου να με «συνεφέρουν» όπως έλεγαν για «το καλό μου».

Σε αυτό το κυνήγι δεν ήμουν μόνος ποτέ. Είχα συμπαραστάτες που μου έδιναν κουράγιο για τη στάση μου, τους συντρόφους μου, τους συναδέλφους μου, υφιστάμενους και προϊστάμενους, την οικογένειά μου και τους φίλους μου.

Άρα σκεφτείτε πως αυτό το γράμμα σας το στέλνει ένας εργάτης που στη πράξη έχει αντέξει στα δύσκολα.

Από το 2013 ως σήμερα η Διοίκηση της ΛΑΡΚΟ, ανεξάρτητα με το ποιες ήταν και είναι, μάλλον έχει αλλάξει τακτική απέναντί μου και ενώ δεν της πέρασε «το μαστίγιο» επιμένει σώνει και καλά «στο καρότο».

Το 2013 είχε διαρρεύσει πως θα γίνουν προαγωγές και μέσα σε αυτές ήταν το όνομά μου και το όνομα ενός ακόμη συντρόφου μου. 

Με το που το μάθαμε εγώ και ο σύντροφός μου στείλαμε επιστολή στην τότε Διοίκηση και αναφέραμε πως αν αυτό ισχύει εμείς δεν θέλουμε την προαγωγή και γι’ αυτό να μην έμπαιναν στον κόπο να την ανακοινώσουν. Η τότε Διοίκηση μας τις επέβαλε δηλώνοντάς μας πως αν δεν τις δεχόμαστε μπορούμε να δηλώσουμε οικιοθελή αποχώρηση από την ΛΑΡΚΟ, να απολυθούμε δηλαδή.

Άρα αυτό το γράμμα το περιμένατε και είμαι περίεργος να δω τι θα απαντήσετε στη συνέχεια.

Ενώ το τελευταίο έτος έχω δηλώσει τόσο στον Διοικητικό Διευθυντή όσο και σε αυτούς που με προτείνουν ότι αν τυχόν γίνουν προαγωγές εγώ δεν θέλω για συγκεκριμένους λόγους, εσείς, όπως και οι προηγούμενοι, θεωρήσατε ότι έπρεπε να μου δώσετε προαγωγή και περάσατε στην υλοποίηση της κάνοντάς με Αρχιτεχνίτη.

Οι συγκεκριμένοι λόγοι είναι οι εξής:

Δεν είμαι ενάντια στην αναβάθμιση των εργαζομένων όταν αυτή συνοδεύεται με την ανάλογη οικονομική τακτοποίηση και γίνεται για λόγους αναπλήρωσης όπως επιβάλλεται από τους κανονισμούς. 

Δεν μέμφομαι σε καμία περίπτωση αυτούς που με πρότειναν γιατί ξέρω πολύ καλά πως έχουν κάνει τις απαραίτητες διαδικασίες από τη μεριά τους, με τις προτάσεις τους, να μη πάρω μόνο εγώ προαγωγή αλλά και οι υπόλοιποι συνάδελφοι που πιάσαμε μαζί χρονικά δουλειά, καθώς επίσης ζητάνε και αυτοί να ενσωματωθούν οι εργαζόμενοι στις εργολαβίες στο μόνιμο προσωπικό, για να μπορεί να υπάρχει αναπλήρωση.

Άρα θεωρώ πως αυτοί που με πρότειναν έκαναν αυτό που πίστευαν και θεωρούσαν σωστό.

Και πραγματικά θα δεχόμουν την προαγωγή γιατί όλοι έχουν δικαίωμα. Θα δεχόμουν την προαγωγή αν ενσωματωνόντουσαν οι συνάδελφοι από τις εργολαβίες στο μόνιμο προσωπικό. 

Αν έπαιρναν όλοι οι εργαζόμενοι τα χρήματα των αναβαθμίσεων, αν έπαιρναν όλοι οι εργαζόμενοι τις τριετίες και τους βασικούς μισθούς της τελευταίας ληξιπρόθεσμης Επ. Σ.Σ.Ε., 

αν μαζί με εμένα γινόντουσαν Αρχιτεχνίτες όλοι όσοι έχουν πάνω από 10ετία στη ΛΑΡΚΟ, Τεχνίτες Α’ όλοι όσοι έχουν πάνω από 5ετία, το μισθό του Εργοδηγού Β’ όλοι όσοι έχουν πάνω από 25ετία, το μισθό του Εργοδηγού Α’ όλοι όσοι έχουν πάνω από 30ετία (υπολογίζοντας ως προϋπηρεσία και τα έτη που είχαν στους εργολάβους).

Άρα, από την άποψη πως είμαι κομουνιστής και το κόμμα μας έχει την δική του 100χρονη ιστορία κυρίως με τις πράξεις του. 

Είμαι εκλεγμένος συνδικαλιστής για να παλέψω όλα τα παραπάνω, μέσα από αυτή την επιστολή μου, σας δηλώνω πως δεν αποδέχομαι την προαγωγή που μου ανακοινώσατε.

Δεν υπάρχει περίπτωση από τη μεριά μου να μπω στο συνεργείο μου και να ασκήσω τα καθήκοντα που προσπαθείτε να μου επιβάλετε από την στιγμή που έχει, εργαζόμενους στις εργολαβίες με τους οποίους κάνω ακριβώς την ίδια εργασία, που έχει συναδέλφους με την ίδια ακριβώς κατάρτιση και εμπειρία με τη δική μου, έχουν σακατευτεί από την σκληρή εργασία που κάνουμε και είναι ακόμα Τεχνίτες Β΄, που έχει συναδέλφους που έχουν 15 χρόνια περισσότερα από μένα στη ΛΑΡΚΟ, έχουν περισσότερη εμπειρία και είναι μόνο Αρχιτεχνίτες ενώ θα έπρεπε να είναι Εργοδηγοί.

Ακόμη και αν στο συνεργείο μου λύσετε τα παραπάνω προβλήματα, δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτώ προαγωγή αν δεν λύσετε σε όλο το εργοστάσιο παρόμοια φαινόμενα.

Για τους παραπάνω λόγους και επειδή θεωρώ πως η μονομερή απόφασή σας στόχο έχει μόνο να δημιουργήσετε σύγχυση στους εργαζόμενους για το δίκαιο αγώνα που ξεκινήσαμε για την κατάργηση των εργολαβιών, σας καλώ μέχρι την Παρασκευή 18/11 με ανακοίνωσή σας να αναιρέσετε την απόφασή σας να με κάνετε Αρχιτεχνίτη.

Σε διαφορετική περίπτωση θα αναγκαστώ να προβώ σε όλα τα νόμιμα μέσα για την επιδίωξη κατασυκοφάντησής μου, την αναστάτωση της οικογενειακής μου γαλήνης καθώς επίσης και για την μονομερή από την μεριά σας απόφαση να προχωρήσετε σε μείωση μισθού, μέσα από αυτή την ενέργεια, χωρίς να την αποδέχομαι.

Είμαι περίεργος όπως είπα παραπάνω να δω μέχρι που θα το φτάσετε.

Θα ξοδέψετε δημόσιο χρήμα όπως είναι της ΛΑΡΚΟ σε δικαστήρια και δικηγόρους ή όμορφα και ωραία θα την πάρετε πίσω με μια απλή ανακοίνωση; 

Εγώ πάντως σας προτείνω το δεύτερο.

Ο Εργάτης Κομμουνιστής

Πολίτης Παναγιώτης