Ο ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

ΠΟΛΕΜΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

Ο 

Λένιν και οι μπολσεβίκοι για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση

Το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη, για εκείνη την εποχή, δοκιμασία για το διεθνές εργατικό κίνημα. 

Η μεγάλη πλειοψηφία των σοσιαλιστικών - εργατικών κομμάτων - τα οποία είχαν συγκροτηθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα και σε ορισμένες είχαν σε έναν βαθμό αναπτυχθεί - καταπατώντας τις προηγούμενες διακηρύξεις τους πέρασαν τελικά το ένα μετά το άλλο σε θέσεις σύμπλευσης και υπεράσπισης των κυβερνήσεών τους, προδίδοντας ουσιαστικά τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Φωτεινή εξαίρεση αποτέλεσαν οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσία, οι Σπαρτακιστές στη Γερμανία και ορισμένες ακόμη διάσπαρτες κομμουνιστικές δυνάμεις και ομάδες σε διάφορες χώρες, διατηρώντας σταθερά συνεπείς προλεταριακές - διεθνιστικές θέσεις ενάντια στον πόλεμο, από τη σκοπιά της πάλης για την εργατική εξουσία. 

Την ώρα που οι σοσιαλσοβινιστές των συμβιβασμένων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων αναλάμβαναν «ζεστές υπουργικές θεσούλες» για να υπηρετήσουν τον πολεμικό σκοπό, οι μπολσεβίκοι και οι συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις αντιμετώπιζαν τις σκληρές διώξεις, την εξορία και την παρανομία.

Οι επεξεργασίες του Λένιν και των μπολσεβίκων αποτέλεσαν «φάρο» για την επαναστατική πάλη του προλεταριάτου με διαχρονική αξία.


Η στάση του κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι ζήτημα κορυφαίας σημασίας. Δοκιμάζει την ικανότητα της επαναστατικής πρωτοπορίας να χαράσσει γραμμή πολιτικής και ταξικής ανεξαρτησίας, για να μη συρθεί ο λαός στα καλέσματα του κεφαλαίου, να διαμορφώνονται όροι ώστε ευρύτερες λαϊκές μάζες να συνειδητοποιούν ότι ο βασικός εχθρός είναι η εξουσία του κεφαλαίου και όχι οι εργάτες και οι λαοί των άλλων χωρών.

Το ζήτημα αυτό είναι άλλωστε άμεσα συνδεδεμένο, σε συνθήκες πιθανού κλονισμού της αστικής εξουσίας στην εξέλιξη του πολέμου, με την ικανότητα της πάλης της εργατικής τάξης για την εξουσία, για να βγει ο λαός από τα δεινά της πολεμικής καταστροφής αλλά και από τον βάλτο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της «ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο».

Η ιστορική πείρα έδωσε δίκιο στο Λένιν και στους μπολσεβίκους, καθώς με αυτές τις επεξεργασίες, μέσα σε ένα εξαιρετικά σύνθετο περιβάλλον, κατάφεραν να οδηγήσουν το ρωσικό προλεταριάτο στη νίκη και στο κοσμοϊστορικό γεγονός της Οκτωβριανής Επανάστασης. 

Πλευρές αυτών των επεξεργασιών παρουσιάζουμε σήμερα μέσα από τη συλλογή κειμένων του Λένιν «Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση» και την έκδοση «1917: Η Οκτωβριανή Επανάσταση από μήνα σε μήνα», που κυκλοφορούν από τη «Σύγχρονη Εποχή».

Για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου

Α' Παγκόσμιος Πόλεμος

Οι λενινιστικές επεξεργασίες για τον πόλεμο δεν προέκυψαν ασφαλώς εν μια νυκτί. 

Αποτέλεσαν συνέχεια και ανάπτυξη της σημαντικής θεωρητικής και πολιτικής δουλειάς του μπολσεβίκικου κόμματος όλο το προηγούμενο διάστημα. 

Είχαν προηγηθεί εξάλλου οι οικονομικές μελέτες του Λένιν για την ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία όπως και για τα χαρακτηριστικά της ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού, που συμπυκνώθηκαν στη συνέχεια στο εμβληματικό του έργο «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», που δημοσιεύτηκε το 1916.

Το θεωρητικό και πολιτικό αυτό υπόβαθρο για τον σύγχρονο μονοπωλιακό καπιταλισμό έδωσε τη δυνατότητα στους μπολσεβίκους να τοποθετηθούν με σαφήνεια για τον χαρακτήρα του πολέμου, όταν αυτός ξέσπασε το καλοκαίρι του 1914 με αφορμή τη δολοφονία του αρχιδούκα Φραγκίσκου - Φερδινάνδου, διαδόχου του θρόνου της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας από έναν Σέρβο φοιτητή. 

Από την πρώτη στιγμή, ο Λένιν επισημαίνει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου, θεμελιώδη διαπίστωση που αποτελεί και βάση για τη διαμόρφωση της στάσης των κομμουνιστών.

Απαντώντας μάλιστα σε όσους έκαναν λανθασμένες αναλογίες με προηγούμενες ιστορικές εποχές, τόνιζε ότι οι Μαρξ και Ενγκελς είχαν θέσει το κριτήριο «ποιας πλευράς πρέπει να εύχεται πιο πολύ την επιτυχία» στις πολεμικές αναμετρήσεις της περιόδου 1850-1870, όταν υπήρχαν ακόμη προοδευτικά αστικά κινήματα. 

«Στις μέρες μας θα ήταν γελοίο και να σκέφτεται κανείς για προοδευτική αστική τάξη», επισημαίνει, καθώς στο ιστορικό προσκήνιο της ανθρωπότητας έχει πια περάσει το προλεταριάτο.1

-----

«Ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος πόλεμος έχει σαφώς καθορισμένο χαρακτήρα αστικού, ιμπεριαλιστικού, δυναστικού πολέμου. 

Η πάλη για αγορές και η καταλήστευση ξένων χωρών, η τάση να καταπνίξουν το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου και της δημοκρατίας στο εσωτερικό των χωρών, η τάση να αποβλακώσουν, να διασπάσουν και να εξοντώσουν τους προλετάριους όλων των χωρών σπρώχνοντας τους μισθωτούς σκλάβους του ενός έθνους ενάντια στους μισθωτούς σκλάβους του άλλου έθνους προς όφελος της αστικής τάξης, αυτό είναι το μοναδικό πραγματικό περιεχόμενο και το μοναδικό πραγματικό νόημα του πολέμου».

«Τα καθήκοντα της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας στον ευρωπαϊκό πόλεμο» (24 Αυγούστου 1914)

«Και οι δυο ομάδες των εμπόλεμων χωρών δεν μένουν καθόλου πίσω η μια από την άλλη στις ληστείες, στις θηριωδίες και στις ατέλειωτες βαρβαρότητες του πολέμου, για να εξαπατήσουν, όμως, το προλεταριάτο και να αποσπάσουν την προσοχή του από τον μοναδικό πραγματικά απελευθερωτικό πόλεμο - δηλαδή τον εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην αστική τάξη τόσο της χώρας "του", όσο και των "ξένων" χωρών - γι' αυτόν τον υψηλό σκοπό η αστική τάξη της κάθε χώρας εξυμνεί με υποκριτικές πατριωτικές φράσεις τη σημασία του εθνικού "της" πολέμου και προσπαθεί να κάνει πιστευτό ότι επιδιώκει να νικήσει τον αντίπαλο όχι για λόγους ληστείας και αρπαγής των εδαφών του μα για την "απελευθέρωση" όλων των άλλων λαών, εκτός του δικού της».

«Ο πόλεμος και η σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας» (28 Σεπτέμβρη 1914)

«Είναι μικροαστική και ανόητη πρόληψη ότι τάχα είναι δυνατό να ξεχωρίσουμε τον πόλεμο από την πολιτική των αντίστοιχων κυβερνήσεων, των αντίστοιχων τάξεων, ότι τάχα είναι ποτέ δυνατό να βλέπουμε τον πόλεμο σαν απλή επίθεση που παραβιάζει την ειρήνη και σαν αποκατάσταση ύστερα αυτής της παραβιασμένης ειρήνης. 

Τσακώθηκαν και συμφιλιώθηκαν! (...) Ο πόλεμος συνδέεται αδιάρρηκτα με εκείνο το πολιτικό καθεστώς από το οποίο πηγάζει. Την ίδια πολιτική, που ένα ορισμένο κράτος, μια ορισμένη τάξη στα πλαίσια αυτού του κράτους εφαρμόζει σε μια μακροχρόνια περίοδο πριν από τον πόλεμο, η ίδια αυτή τάξη τη συνεχίζει και στη διάρκεια του πολέμου, αλλάζοντας μόνο τη μορφή δράσης».

«Πόλεμος και επανάσταση» (14 Μάη 1917)

------

Για το ζήτημα της ειρήνης

Ο Λένιν αναδεικνύει ότι η περίοδος του πολέμου είναι περίοδος πρωτόγνωρης όξυνσης της ταξικής πάλης, που δημιουργεί και πρωτόγνωρες συνθήκες για τον λαό. 

«Ο πόλεμος δεν μπορεί να μην προκαλεί στις μάζες τα πιο τρικυμιώδη αισθήματα που διαταράσσουν τη συνηθισμένη νωθρή ψυχική διάθεση. Και δεν είναι δυνατό να υπάρχει επαναστατική τακτική αν δεν αντιστοιχεί στα νέα αυτά τρικυμιώδη αισθήματα».2

Σε τέτοιες συνθήκες οι μάζες του λαού, βιώνοντας πρωτοφανή δεινά, παίρνουν το βάπτισμα του πυρός στην πάλη, διδάσκονται από την ίδια τους την πείρα.

Με βάση την εξέλιξη και την πορεία του πολέμου, ο Λένιν ασχολείται με το ζήτημα των λαϊκών πόθων για ειρήνη και το σταμάτημα της πολεμικής σύγκρουσης, επισημαίνοντας ότι και η ίδια η αστική τάξη για τα συμφέροντά της μπορεί σε κάποια φάση να προβάλει «ειρηνιστικά συνθήματα». 

Δείχνει ότι τόσο ο πόθος για ειρήνη, αλλά και για όλα όσα περιμένουν από μια ειρηνική ζωή, μπορούν να πραγματοποιηθούν οριστικά μόνο με την ανατροπή της αστικής εξουσίας και τη σοσιαλιστική επανάσταση.

----

«Για το σύνθημα της "ειρήνης" κάνετε λάθος ότι δήθεν η αστική τάξη ούτε καν θέλει να ακούσει. 

Σήμερα διάβασα το αγγλικό περιοδικό "Εκονόμιστ". Οι έξυπνοι αστοί της πρωτοπόρας χώρας είναι υπέρ της ειρήνης, φυσικά χάρη του δυναμώματος του καπιταλισμού (...) 

Το σύνθημα της ειρήνης αύριο - μεθαύριο θα το αρπάξει η γερμανική αστική τάξη και ιδιαίτερα οι οπορτουνιστές (...) Δηλαδή η ειρήνη εγγυάται καλύτερα την "κοινωνική ειρήνη", δηλαδή την υποταγή του προλεταριάτου στην αστική τάξη, την καθησύχαση του προλεταριάτου, τη συνέχιση της ύπαρξης του καπιταλισμού».

«Γράμμα προς τον Α. Γκ. Σλιάπνικοφ» (14 Νοέμβρη 1914)

«Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι σοσιαλιστές μπορούν να μένουν αδιάφοροι απέναντι στο αίτημα της ειρήνης, που το προβάλλουν ολοένα και πιο πλατιές μάζες; Καθόλου. 

Αλλο πράγμα είναι τα συνθήματα της συνειδητής πρωτοπορίας των εργατών και άλλο τα αυθόρμητα αιτήματα των μαζών.

Ο πόθος για ειρήνη είναι ένα από τα σπουδαιότερα συμπτώματα που αποκαλύπτουν πως αρχίζει η απογοήτευση για την αστική ψευτιά σχετικά με τους "απελευθερωτικούς" σκοπούς του πολέμου, σχετικά με την "υπεράσπιση της πατρίδας" και τις άλλες απάτες της αστικής τάξης σε βάρος του λαού. 

Οι σοσιαλιστές πρέπει να φερθούν με την πιο μεγάλη προσοχή απέναντι σ' αυτό το σύμπτωμα. 

Ολες οι δυνάμεις πρέπει να κατευθυνθούν στο να χρησιμοποιηθεί η διάθεση των μαζών προς όφελος της ειρήνης. Πώς, όμως, να χρησιμοποιηθεί; 

Η αναγνώριση του συνθήματος της ειρήνης και η επανάληψή του θα ήταν ενθάρρυνση της "σπουδαιοφάνειας των ανίσχυρων (και πιο συχνά ακόμη χειρότερα: Των υποκριτών) λογοκόπων". 

Αυτό θα αποτελούσε παραπλάνηση του λαού με την αυταπάτη ότι οι σημερινές κυβερνήσεις, οι σημερινές άρχουσες τάξεις είναι ικανές, χωρίς "να διδαχτούν" (ή σωστότερα χωρίς να παραμεριστούν) από μια σειρά επαναστάσεις, να συνάψουν ειρήνη που να ικανοποιεί κάπως τη δημοκρατία και την εργατική τάξη. 

Δεν υπάρχει τίποτε πιο επιζήμιο από μια τέτοια απάτη.

 Δεν υπάρχει τίποτε που να ρίχνει πιο πολλή στάχτη στα μάτια των εργατών, που να τους υποβάλλει την απατηλή σκέψη ότι η αντίθεση μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού δεν είναι βαθιά, δεν υπάρχει τίποτε που να εξωραΐζει περισσότερο την καπιταλιστική σκλαβιά. 

Οχι, εμείς πρέπει να επωφεληθούμε από τη διάθεση αυτή προς όφελος της ειρήνης, για να εξηγήσουμε στις μάζες ότι τα αγαθά που περιμένουν από την ειρήνη δεν είναι δυνατό να αποκτηθούν χωρίς μια σειρά επαναστάσεις».

Διαδήλωση στους δρόμους της Πετρούπολης. Τα συνθήματα των πανό: «Ειρήνη σε όλο τον κόσμο!», «Ολη η εξουσία στο λαό», «Κάτω οι δέκα καπιταλιστές υπουργοί!»

«Το ζήτημα της ειρήνης» (Ιούλης - Αύγουστος 1915)

Τα νέα καθήκοντα που μπαίνουν στην εργατική τάξη σε συνθήκες πολεμικής σύγκρουσης

Το ζήτημα του πολέμου και η στάση του εργατικού κινήματος είχαν απασχολήσει τα σοσιαλιστικά κόμματα από τις αρχές ακόμη του 20ού αιώνα. 

Εχοντας ξεκάθαρο τον αντιδραστικό χαρακτήρα του πολέμου σε συνθήκες μονοπωλιακού καπιταλισμού και απαντώντας στις απόψεις άλλων σοσιαλιστών της εποχής, ο Λένιν τόνιζε από το 1907 ακόμη, στις εργασίες του Διεθνούς Συνεδρίου της Στουτγάρδης, ότι η πάλη πρέπει να αποβλέπει«στην αντικατάσταση του καπιταλισμού με τον σοσιαλισμό και όχι απλώς στην αντικατάσταση του πολέμου με την ειρήνη».3

Στα κείμενα του Λένιν και των μπολσεβίκων μετά το ξέσπασμα του πολέμου, επισημαίνεται αποφασιστικά ότι η εργατική τάξη πρέπει να στρέψει τα βέλη της στον πραγματικό αντίπαλο, στην εξουσία του κεφαλαίου και το προλεταριάτο κάθε χώρας ενάντια στη δική του κυβέρνηση, που στέλνει τον λαό στη σφαγή.
Οι διαπιστώσεις αυτές συνέβαλαν καθοριστικά στο να μπορέσουν οι μπολσεβίκοι να ανταποκριθούν στις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που γέννησε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, αυτός ο «μεγάλος σκηνοθέτης της επανάστασης», όπως τον ονόμασε ο Λένιν, σε μια σειρά χώρες.

-----

«Η αστική τάξη εξαπατά τις μάζες καλύπτοντας την ιμπεριαλιστική ληστεία με την παλιά ιδεολογία του "εθνικού πολέμου". 

Το προλεταριάτο ξεσκεπάζει αυτήν την απάτη κηρύσσοντας το σύνθημα της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο».

«Η κατάσταση και τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής διεθνούς» (1 Νοέμβρη 1914)

Ο Λένιν ασφαλώς δεν μένει μόνο στη διατύπωση ενός γενικού συνθήματος, αλλά εξηγεί τα βήματα και τον τρόπο δουλειάς που πρέπει να ακολουθήσουν οι επαναστατικές δυνάμεις για να προετοιμάζουν και να προσελκύουν τις εργατικές - λαϊκές μάζες. 

Σε μια επιστολή του προς τον μπολσεβίκο Σλιάπνικοφ αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το σύνθημα της ειρήνης, κατά τη γνώμη μου, στη δοσμένη στιγμή δεν είναι σωστό. Είναι μικροαστικό, παπαδίστικο σύνθημα. Το προλεταριακό σύνθημα πρέπει να είναι: Εμφύλιος πόλεμος. Αντικειμενικά από τη ριζική αλλαγή της κατάστασης στην Ευρώπη βγαίνει ένα τέτοιο σύνθημα στην εποχή του μαζικού πολέμου».

Διαδήλωση ναυτών με συνθήματα: «Κάτω οι καπιταλιστές υπουργοί!», «Ολη η εξουσία στο Σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και αγροτών αντιπροσώπων!»

(...) Η μετατροπή αυτή [σε εμφύλιο πόλεμο] μπορεί να κρατήσει πολύ, μπορεί να απαιτήσει, και θα απαιτήσει, μια σειρά από προκαταρκτικούς όρους, ωστόσο όλη η δουλειά πρέπει να γίνει ακριβώς πάνω στη γραμμή μιας τέτοιας μετατροπής, πάνω στο πνεύμα και την κατεύθυνση αυτής της μετατροπής. (...)

 Εμείς δεν μπορούμε να "υποσχεθούμε" εμφύλιο πόλεμο ούτε και να τον "επιβάλλουμε με διάταγμα", όμως είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε δουλειά - στην ανάγκη και πολύ μακρόχρονη - προς την κατεύθυνση αυτή».

«Γράμμα προς τον Α. Γκ. Σλιάπνικοφ» (17 Οκτώβρη 1914)

«Μια τέτοια μετατροπή δεν είναι βέβαια εύκολη και δεν μπορεί να γίνει "σύμφωνα με τη θέληση" του ενός ή του άλλου κόμματος. 

Μα ακριβώς αυτή η μετατροπή βρίσκεται μέσα στις αντικειμενικές συνθήκες του καπιταλισμού γενικά, της εποχής του τέλους του καπιταλισμού ειδικά. 

Και προς αυτήν την κατεύθυνση, μόνο προς αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να διεξάγουν τη δουλειά τους οι σοσιαλιστές. 

Να μην ψηφίζουν τις πολεμικές πιστώσεις, να μην ενθαρρύνουν τον σοβινισμό της χώρας "τους" (και των σύμμαχων χωρών), να καταπολεμήσουν πρώτ' απ' όλα τον σοβινισμό της "δικής τους" αστικής τάξης, να μην περιορίζονται στις νόμιμες μορφές πάλης όταν αρχίζει η κρίση και η αστική τάξη αφαιρεί η ίδια τη νομιμότητα που δημιούργησε - να ποια είναι η γραμμή δουλειάς που οδηγεί στον εμφύλιο πόλεμο και θα οδηγήσει σ' αυτόν σε τούτη ή σ' εκείνη τη στιγμή της πανευρωπαϊκής πυρκαγιάς».

Το φύλλο αρ. 208 της εφημερίδας «Ιζβέστια» στις 27 Οκτώβρη 1917, όπου δημοσιεύτηκε το Διάταγμα για την Ειρήνη

«Η κατάσταση και τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής διεθνούς» (1 Νοέμβρη 1914)

------

Ενάντια στον συμβιβασμό με την αστική τάξη και τους στόχους της

Κεφαλαιώδους σημασίας ήταν η συμβολή των μπολσεβίκων στη διαπάλη με τον συμβιβασμό και τον οπορτουνισμό.

Ο πόλεμος οδήγησε σε ανοιχτές σοσιαλσοβινιστικές θέσεις μια σειρά από μεγάλα και σημαντικά κόμματα της περιόδου, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας. 

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, υπερασπιζόμενη τις συνεπείς προλεταριακές - ταξικές θέσεις, έγραφε απέναντι στην ηγεσία του κόμματος ότι έχει μετατρέψει την ιστορική έκκληση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου σε «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε στην ειρήνη και σφαχτείτε μεταξύ σας στον πόλεμο!».4

Ο Λένιν όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε αναδείξει την ειδική σύνδεση που υπήρχε ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και την ανάπτυξη του οπορτουνισμού, καλώντας σε ιδεολογικό - πολιτικό και οργανωτικό διαχωρισμό.

 Η θέση αυτή ήταν σημαντική για να μπορούν οι μπολσεβίκοι αποφασιστικά να παλεύουν μέσα στον λαό ενάντια στον συμβιβασμό τόσο των μενσεβίκων και άλλων μικροαστών σοσιαλιστών στη Ρωσία, όσο και στις υπόλοιπες οπορτουνιστικές δυνάμεις στο διεθνές κίνημα.

-----

«Οι αντικειμενικές συνθήκες του τέλους του 19ου αιώνα δυνάμωσαν εξαιρετικά τον οπορτουνισμό, μετατρέποντας τη χρησιμοποίηση της αστικής νομιμότητας σε δουλοπρέπεια απέναντί της, δημιουργώντας ένα μικρό στρώμα γραφειοκρατίας και αριστοκρατίας της εργατικής τάξης και προσελκύοντας στις γραμμές των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων πολλούς μικροαστούς "συνοδοιπόρους". 

Ο πόλεμος επιτάχυνε την εξέλιξη μετατρέποντας τον οπορτουνισμό σε σοσιαλσοβινισμό, μετατρέποντας τη μυστική συμμαχία των οπορτουνιστών σε ανοιχτή συμμαχία με την αστική τάξη.

Η οικονομική βάση του οπορτουνισμού και του σοσιαλσοβινισμού είναι μια και η ίδια: Τα συμφέροντα ενός μηδαμινού στρώματος προνομιούχων εργατών και των μικροαστών, που υπερασπίζουν την προνομιούχα θέση τους, το "δικαίωμά" τους να παίρνουν ψίχουλα από τα κέρδη που πραγματοποιεί η εθνική "τους" τάξη από τη ληστεία των ξένων εθνών, από τα πλεονεκτήματα που της δίνει η κυριαρχική της θέση κ.τ.λ. 

Το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο του οπορτουνισμού και του σοσιαλσοβινισμού είναι ένα και το ίδιο: Συνεργασία των τάξεων αντί πάλη των τάξεων (...)

Η ενότητα με τους οπορτουνιστές σημαίνει σήμερα στην πράξη υποταγή της εργατικής τάξης στην εθνική "της" αστική τάξη, σημαίνει συμμαχία μαζί της για την υποδούλωση ξένων εθνών και για τον αγώνα για τα προνόμια του κυρίαρχου έθνους και είναι διάσπαση του επαναστατικού προλεταριάτου όλων των χωρών».

«Σοσιαλισμός και πόλεμος» (Ιούλης - Αύγουστος 1915)

«Η υπεράσπιση της συνεργασίας των τάξεων, η άρνηση της ιδέας της σοσιαλιστικής επανάστασης και των επαναστατικών μεθόδων πάλης, η προσαρμογή στον αστικό εθνικισμό, το γεγονός ότι ξεχνούν πως τα όρια της εθνότητας ή της πατρίδας είναι ιστορικά - μεταβατικά, η μετατροπή της αστικής νομιμότητας σε φετίχ, η άρνηση της ταξικής άποψης και της ταξικής πάλης από φόβο μήπως απομακρυνθούν οι "πλατιές μάζες του πληθυσμού" (διάβαζε: Της μικροαστικής τάξης) - αυτές είναι αναμφισβήτητα οι ιδεολογικές βάσεις του οπορτουνισμού».

«Η κατάσταση και τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής διεθνούς» (1 Νοέμβρη 1914)

-------

Στο δρόμο προς την Οκτωβριανή Επανάσταση

Ο θεωρητικός και πολιτικός αυτός εξοπλισμός έδωσε τη δυνατότητα στους μπολσεβίκους να δουλέψουν ανυποχώρητα στην πράξη με αυτή την πολιτική γραμμή, μέσα στον λαό που βασανιζόταν από την πείνα και τις ελλείψεις, μέσα στον στρατό, που όσο περνούσαν οι μήνες ολοένα και δυνάμωνε η αγανάκτηση απέναντι στη ρωσική τσαρική κυβέρνηση.

Στην εικονογραφημένη έκδοση «1917: 

Η Οκτωβριανή Επανάσταση από μήνα σε μήνα» περιλαμβάνονται μοναδικά ντοκουμέντα της εποχής, προκηρύξεις, φυλλάδια που κυκλοφορούσαν οι μπολσεβίκοι εκείνη την περίοδο και δείχνουν τη δουλειά που έκαναν στους εργάτες και στρατιώτες που είχαν εξαθλιωθεί και αγανακτήσει από τον πόλεμο. 

Οι επαναστατημένοι εργάτες και στρατιώτες ήταν που γκρέμισαν τον τσάρο τον Φλεβάρη του 1917, συγκρότησαν τα επαναστατικά όργανα εξουσίας, τα Σοβιέτ, και με την καθοδήγηση του μπολσεβίκικου κόμματος άνοιξαν τον δρόμο για τη μεγάλη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης τον Οκτώβρη.

-----

Ποιος άλλος, εκτός από τους εργάτες, μπορεί να σταματήσει την κατασκευή κανονιών, βλημάτων για να πάψει η σφαγή;

 Ποιος άλλος μπορεί να υψώσει την ένδοξη σημαία της ρωσικής επανάστασης; 

Πλησιάζει η ώρα της μεγάλης λύσης, της μεγάλης δίκης των υπαίτιων του μεγαλύτερου στην ιστορία εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας... Φτάνουν οι θυσίες για τη δόξα του κεφαλαίου. Ο κοινός μας εχθρός βρίσκεται ακριβώς πίσω μας.

Από προκήρυξη μπολσεβίκων στο Αικατερίνοσλαβ

Σύντροφοι, είναι καιρός πια να θέσουμε τέρμα στον πόλεμο κατά των Γερμανών και να αρχίσουμε να πολεμάμε ενάντια στον πραγματικό μας εχθρό - τον τσάρο και την κυβέρνηση...

 Ετοιμαστείτε, αδέλφια, συνεννοηθείτε, συμβουλευτείτε ο ένας τον άλλο και, όταν χρειαστεί, θα υπερασπίσουμε τον εαυτό μας... 

Ξύπνα, λοιπόν, ξεσηκώσου, εργαζόμενε λαέ! Ξεσηκώσου στην πάλη, πεινασμένε λαέ, εμπρός, εμπρός!

Από τυπωμένα φυλλάδια που κυκλοφορούσαν οι μπολσεβίκοι του χωριού Σόστκα, του κυβερνείου Τσερνίγκοφ

Σύντροφοι, φτάνει πια να σφυρηλατούμε τις αλυσίδες μας.

 Δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι να πεθάνουμε από την πείνα και το κρύο, δεν θα γίνουμε πρόβατα και δεν θα πάμε στο τσαρικό σφαγείο για χάρη της παραξενιάς μιας χούφτας παράσιτων... 

Αν είναι να πεθάνουμε πριν την ώρα μας, καλύτερα να πεθάνουμε στην τίμια μάχη, στην πάλη για ελευθερία, και όχι στον επονείδιστο αδελφοκτόνο πόλεμο. Θυμηθείτε τους πρώτους αγωνιστές που έπεσαν με τιμή στο όνομα της ελευθερίας και ας αρχίσουμε να πραγματοποιούμε τη μεγάλη υποθήκη τους.

Από την προκήρυξη της επιτροπής του ΣΔΕΚΡ (μπ.) του Ροστόφ - Ναχιτσέφσκι του Ντον

25 Φλεβάρη 1917

Η ζωή έγινε αφόρητη. Δεν έχουμε να φάμε. Δεν έχουμε να ντυθούμε. Δεν υπάρχει θέρμανση.

Στο μέτωπο αίμα, ανάπηροι, θάνατος. Η επιστράτευση, η μια πίσω απ' την άλλη. Τα τρένα, το ένα μετά τ' άλλο: Σαν κοπάδια ζώων στέλνονται τα παιδιά μας και τα αδέλφια μας στην ανθρωποσφαγή.

Δεν πρέπει να σωπαίνουμε!

Το να δίνουμε τα αδέλφια μας και τα παιδιά μας στο σφαγείο, ενώ εμείς οι ίδιοι πεθαίνουμε από το κρύο και την πείνα, και να σωπαίνουμε ατέλειωτα, είναι δειλία παράλογη, εγκληματική, άτιμη.

...Ηρθε η ώρα της ανοιχτής πάλης. 

Οι απεργίες, τα συλλαλητήρια, οι διαδηλώσεις, δεν θα αποδυναμώσουν την οργάνωση. Θα τη δυναμώσουν παραπέρα. Εκμεταλλευθείτε κάθε περίπτωση, κάθε ημέρα. Πάντοτε και παντού με τις μάζες και τα δικά μας επαναστατικά συνθήματα!

...Καλέστε τους όλους στην πάλη. Καλύτερα να πεθάνουμε με ένδοξο θάνατο, παλεύοντας για την εργατική υπόθεση, παρά να σκοτωθούμε για το κεφάλαιο στο μέτωπο, ή να χτικιάσουμε από την πείνα και την βαριά δουλειά.

Από προκήρυξη της Επιτροπής Πετρούπολης του Κόμματος των Μπολσεβίκων

------

Σημειώσεις:

1. Β. Ι. Λένιν, «Κάτω από ξένη σημαία» (Γενάρης 1915), Απαντα, τ. 26, σ. 137

2. Β. Ι. Λένιν, «Για την ήττα της κυβέρνησης της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο», Απαντα, τ. 26, σ. 296

3. Β. Ι. Λένιν, «Το διεθνές σοσιαλιστικό συνέδριο της Στουτγάρδης» (Αύγουστος 1907), Απαντα, τ. 16, σ. 78

4. Ρ. Λούξεμπουργκ, «Το ξαναχτίσιμο της Διεθνούς», στη συλλογή «Ο βασικός εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα», σ. 97, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»

Ριζοσπάστης

ΣΤΑ ΒΡΩΜΙΚΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ

Στο «κέντρο»

Μόνο αυτήν τη βδομάδα, από το αμερικανικό πλοίο που έδεσε στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης θα μετακινηθούν πάνω από 70 επιθετικά ελικόπτερα και σχεδόν 1.000 κομμάτια εξοπλισμού των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Για πού;
Για την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, όπου ξεδιπλώνονται τα ΝΑΤΟικά σχέδια περικύκλωσης της Ρωσίας, ρίχνοντας «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών που καίει στην περιοχή και απειλεί τους λαούς.
Για τις ανάγκες αυτής και μόνο της απόβασης, που συνεχίζεται, θα καταλύσουν στην πόλη της Αλεξανδρούπολης πάνω από 600 ΑμερικανοΝΑΤΟικοί στρατιωτικοί.
Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο κάτω, στη Λάρισα, οι Αμερικανοί ετοιμάζονται να επενδύσουν περισσότερα από 33 εκατ. δολάρια για να αναβαθμίσουν την αεροπορική βάση με νέα υπόστεγα και κτίρια υποστήριξης, όπως προβλέπει η πρόσφατη Ελληνοαμερικανική Συμφωνία.

Είναι φανερό ότι στην πόλη δημιουργείται μια γιγαντιαία βάση για τις ανάγκες του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού, και γι' αυτόν τον σκοπό κατέφτασαν την προηγούμενη βδομάδα γιγαντιαία μεταγωγικά από τις ΗΠΑ.
Λίγο πιο δίπλα, στο Στεφανοβίκειο Βόλου, για μία ακόμα χρονιά πάνω από 400 στελέχη της αμερικανικής Αεροπορίας Στρατού και δεκάδες ελικόπτερα έχουν σταθμεύσει και θα παραμείνουν εκεί για μήνες, έτοιμα να αναπτυχθούν σε όλα τα Βαλκάνια.

Πώς παρουσιάζουν η κυβέρνηση και τα επιτελεία της αυτήν την απεχθή εικόνα μετατροπής της χώρας σε ένα απέραντο πολεμικό ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών;

Ως «τείχος ασφάλειας» για τον λαό και αναβάθμιση του ρόλου της χώρας στη «συλλογική ασφάλεια».

Στην ασφάλεια δηλαδή των συμφερόντων της ευρωατλαντικής συμμαχίας απέναντι στους ανταγωνιστές της, που βάζει την Ελλάδα στο επίκεντρο του επιθετικού σχεδιασμού, ειδικά σε ό,τι αφορά τη χερσαία και θαλάσσια συνοριογραμμή με τη Ρωσία.

Το πόσο επικίνδυνος είναι αυτός ο ρόλος που αναλαμβάνουν η αστική αστική τάξη και τα κόμματά της σε βάρος του λαού φαίνεται και από τις αντιδράσεις των ανταγωνιστικών δυνάμεων, που προειδοποιούν για «ανάλογα αντίμετρα» όσο οι ΝΑΤΟικοί σφίγγουν τον κλοιό από τη Βαλτική μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, αλλά και για αντίποινα, σε περίπτωση στρατιωτικής εμπλοκής, εναντίον χωρών που φιλοξενούν ΝΑΤΟικές υποδομές με τις κάννες στραμμένες προς τη Ρωσία.

Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα, έκθεση του ισραηλινού «think tank» την οποία παρουσίασε τις προάλλες ο «Ριζοσπάστης» αποκαλύπτει ότι τμήματα του ελληνικού εδάφους βρίσκονται «εντός του βεληνεκούς» πυραύλων που έχει εγκαταστήσει η Ρωσία στις βάσεις της στη Συρία.

Αποκαλυπτικά είναι τέλος και όσα έλεγε τις προάλλες ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών σε συνέντευξή του, για το πώς η κυβέρνηση κινείται στη βάση «πέντε εξίσου σημαντικών ομόκεντρων κύκλων», με «άξονα» τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.

Απαρίθμησε μεταξύ άλλων τη συμβολή της χώρας στην παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, τη «συμβολή» σε μέτωπα όπως η Ουκρανία, η Γεωργία κ.ο.κ., τα ΝΑΤΟικά σχέδια και τις στρατιωτικές συμφωνίες στη Μέση Ανατολή, την «ευρωπαϊκή προοπτική» των Δυτ. Βαλκανίων, και, βέβαια, την επένδυση «στην ειδική, πλέον, σχέση με τις ΗΠΑ, που έχει περάσει σε μια νέα, μοναδική εποχή μετά και την πρόσφατη Συμφωνία».

Πρόκειται πραγματικά για το πανόραμα της ελληνικής εμπλοκής στα βρώμικα ιμπεριαλιστικά σχέδια και στους ανταγωνισμούς, την οποία συμπληρώνει η επικείμενη αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στο Σαχέλ, για τη συμμετοχή στη μοιρασιά της λείας από την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην αχανή αυτή περιοχή της Αφρικής, απέναντι σε Ρωσία και Κίνα, που επίσης διατηρούν «διαύλους» και ισχυρά ερείσματα.

Δεν χωράει επομένως κανένας εφησυχασμός από την πλευρά του λαού, που δεν τον θέλουν απλά παθητικό θεατή, αλλά ενεργό συμμέτοχο στα επικίνδυνα σχέδια για λογαριασμό της αστικής τάξης. Δεν θα τους κάνει όμως τη χάρη!
Στη σιγή νεκροταφείου που προσπαθούν να επιβάλουν απάντηση δίνει η μαζική συγκέντρωση από σωματεία και φορείς το περασμένο Σάββατο στην Αλεξανδρούπολη, με αίτημα να ξεκουμπιστούν οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί από την πόλη και από όλη τη χώρα.

Αυτός είναι ο μόνος ελπιδοφόρος δρόμος για τον λαό: Να δυναμώσει η πάλη για να κλείσουν όλες οι βάσεις, να γυρίσουν τα ελληνικά στρατεύματα που βρίσκονται εκτός συνόρων.
Να απεμπλακεί η χώρα από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, να βάλει ο λαός στο «κέντρο» της πάλης του την επικίνδυνη στρατηγική του κεφαλαίου και όλες τις συμμαχίες του.

https://www.rizospastis.gr/

ΓΙΑ ΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΆΝ & ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΛΑΡΗΔΕΣ...

Στο Αφγανιστάν, την δεκαετία του ’80, συγκρούστηκε ο σοσιαλισμός με τον καπιταλισμό. 

Ο δεύτερος νίκησε. Το τι σημαινε εκείνη η νίκη του καπιταλισμού, το βλέπουμε σήμερα. 

Το ποιά ήταν η κατάληξη αυτής της νίκης το βλέπουμε – ολοκάθαρα – σήμερα. Και στο Αφγανιστάν και παντού.

Το κείμενο που ακολουθεί (Είναι ο Ιμπεριαλισμός, ηλίθιε!) γράφτηκε στον Ημεροδρόμο τον Ιούλιο του 2016, μετά από μια ακόμα ισλαμοφασιστική τρομοκρατική επίθεση στη Γαλλία. Τότε θυμίζαμε τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτό το επαναλαμβανόμενο φονικό, ποιός κατασκεύασε, ποιός εξέθρεψε, ποιος συντήρησε και συντηρεί το τέρας. 

Σήμερα που οι Ταλιμπάν επελαύνουν στην Καμπούλ, μετά από 20 χρόνια κατοχής των ΗΠΑ στο Αφγανισατάν, είναι ανάγκη να ξαναμιλήσουμε για τους Φρανκενστάιν. 

Το αναδημοσιεύουμε:
Είναι ο Ιμπεριαλισμός, ηλίθιε!

Πρέπει να είναι εντελώς χαλασμένος, όπως αυτοί που απαρτίζουν την παγκόσμια πολιτική ηγεσία (σε αυτούς και στα βαποράκια τους είναι αφιερωμένος ο τίτλος του άρθρου) ή εντελώς αδαής, όποιος μετά από αυτό το επαναλαμβανόμενο μακελειό θέλει πίσω από την εικόνα του φορτηγού να κρύβεται για να μη δει ο ίδιος ή να αποκρύψει για να μη δούμε οι άλλοι, τόσο την αιτία που γεννά αυτό το αδιανόητο έγκλημα όσο και το έδαφος πάνω στο οποίο στρατολογούνται οι «τρελαμένοι» φονιάδες που το διεκπεραιώνουν.

«Έχουμε πόλεμο». Έτσι ακριβώς το είπε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Μ.Βαλς, μετά το έγκλημα στη Νίκαια. Το είχε επαναλάβει, μετά το χτύπημα στις Βρυξέλλες:«Έχουμε πόλεμο».

Υπενθυμίζουμε:

α) Είναι η Γαλλία του κ.Βαλς, είναι η Γαλλία του «σοσιαλιστή» Ολάντ, που παρέδωσε επιθετικά όπλα στη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» και μέσω αυτής στους ισλαμοφασίστες το 2012, και τούτο παρά το εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί από το 2011.

Η ομολογία είναι του ίδιου του Ολάντ και όπως γράφεται περιέχεται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Ξαβιέ Πανόν, με τίτλο «Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας» (εκδόσεις L’ Archipel) που κυκλοφόρησε φέτος. Εκεί σε συνέντευξή του προς τον συγγραφέα, ο Ολάντ ερωτηθείς για τις παραδόσεις γαλλικών όπλων, απαντά: «Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις»…

Ανάμεσα στα άλλα όπλα που παρέδωσε η Γαλλία στο όνομα της καταπολέμησης του Άσαντ και σε… «σίγουρα χέρια», ήταν, σύμφωνα με το βιβλίο, κανόνια διαμετρήματος 20mm, μυδραλιοβόλα, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικοί πύραυλοι…

β) Είναι η Γαλλία, σύμφωνα με τα έγγραφα που κατατέθηκαν στο Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, που τροφοδοτούσε με όπλα τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» παρότι ήταν γνωστό ότι τα δύο τρίτα αυτού του εξοπλισμού προωθούνταν προς την Αλ Κάιντα στη Συρία.

Ήταν οι μονάδες της Αλ Κάιντα που στη συνέχεια συσπειρώθηκαν – μαζί με τα γαλλικά όπλα τους – με τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους»…

«Έχουμε πόλεμο» επαναλαμβάνουν οι αρχιστράτηγοι του ολέθρου από τον Λευκό Οίκο μέχρι την Ντάουνινγκ Στριτ και τα επιτελεία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στις πολύπαθες Βρυξέλλες.

Υπενθυμίζουμε:

α) Ήταν οι ΗΠΑ που εξέθρεψαν το φίδι για να το στρέψουν ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Ήταν 3 Φλεβάρη 1980 όταν ο «μάγος» της αμερικανικής διπλωματίας, ο Μπρζεζίνσκι, φωτογραφιζόταν στο Κίμπερ του Πακιστάν σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν, με τον Μπιν Λάντεν.

Όπως βλέπουμε (περιοδικό «American Interest», τεύχος Μάης – Ιούνης 2008), ο Μπρζεζίνσκι, ο σύμβουλος του Κάρτερ, κατόπιν του Κλίντον και αργότερα του Ομπάμα, ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ως επικεφαλής και οργανωτής των μουτζαχεντίν τελούσαν σε αγαστή συνεργασία.

Τόσο αγαστή ήταν η συνεργασία τους ώστε ο Μπρζεζίνσκι, εφτά ολόκληρα χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους, ακόμα δηλαδή και όταν η Αλ Κάιντα λογιζόταν ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή στον κόσμο, όταν τον ρωτούσαν αν είχε να δηλώσει κάτι για την συμμετοχή του στην δημιουργία των μουτζαχεντίν για λογαριασμό των ΗΠΑ, απαντούσε ευθέως και απροκάλυπτα: «Θα το ξαναέκανα»!

β) Ο ευρωατλαντισμός ήταν εκείνος που όχι μόνο κατασκεύασε αλλά και φιλοτέχνησε για μια ολόκληρη περίοδο το προφίλ του φιδιού.



Έτσι παρουσίαζαν οι συνεργάτες – κατασκευαστές του και ο Τύπος της Δύσης τον Μπιν Λάντεν:

«Αντισοβιετικός μαχητής θέτει τον στρατό του στον δρόμο προς την ειρήνη» («The Independent», 6/12/1993)!

Έτσι πλάσαραν τον Μπιν Λάντεν αρχές της δεκαετίας του ’90 οι δυτικοί φίλοι του. Τότεο Μπιν Λάντεν δεν ήταν ακόμα τρομοκράτης. Ήταν ένας καλοκάγαθος… επενδυτής, που τον περιέγραφαν έτσι:

«Σαουδάραβας επιχειρηματίας ο οποίος στρατολόγησε μουτζαχεντίν τώρα τους χρησιμοποιεί σε μεγάλα κατασκευαστικά έργα στο Σουδάν»!

Αυτός ήταν ο Λάντεν, ένας… εργολάβος.

«Έχουμε πόλεμο» και «θα κάνουμε τα πάντα για να νικήσουμε την τρομοκρατία», δηλώνει όπου βρεθεί ο Ομπάμα. Μάλιστα. Αλλά ποιος πολεμάει και έναντι ποίου;

Υπενθυμίζουμε:

α) Η είδηση που μεταδόθηκε από το πρακτορείο ειδήσεων Reuters (Τιερί Μεισάν, http://www.voltairenet.org/article185178.html) και – φυσικά – θάφτηκε, έλεγε ότι:

Το Αμερικανικό Κογκρέσο, σε ειδική συνεδρίαση τον Ιανουάριο του 2014, ψήφισε τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη 2014, όχι μόνο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», αλλά και των Τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» (“US Congress secretly approves arms deliveries to Syria”, VoltaireNetwork, 30 January 2014)…

β) Η Δύση ενίσχυσε με κάθε τρόπο τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» για να ανατρέψει τον Άσαντ. Αλλά ποιος δεν γνωρίζει ότι ο διοικητής του «Ισλαμικού Κράτους», ο αποκαλούμενος «Χαλίφης Ιμπραήμ», ήταν ένα από τα επιφανή μέλη του Επιτελείου του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» που ενισχύθηκε παντοειδώς από τη Δύση;…



Η φωτογραφία (Μάης 2013) είναι του γερουσιαστή και υποψηφίου Προέδρου των ΗΠΑ, του Μακέιν με το επιτελείο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού». Ο εικονιζόμενος αριστερά που συνομιλεί με τον γερουσιαστή φέρεται να είναι ο Ιμπραήμ αλ Μπαδρί , ο λεγόμενος «Χαλίφης» των Τζιχαντιστών και του «Ισλαμικού Κράτους». Η εκδοχή ότι πρόκειται για το συγκεκριμένο πρόσωπο αμφισβητείται. Έστω…Αμφισβητείται μήπως και ότι ο ISIS ξεπήδησε από τη λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση και από συναντήσεις τύπων σαν τον Μακέιν με τους «εκλεκτούς» φίλους τους;

Ποιος φταίει, λοιπόν; 

Το… Ισλάμ, όπως σαλιαρίζουν οι πρόθυμοι σάλιαγκες της αστικής θεωρίας του «πολέμου των πολιτισμών» και όπως ισχυρίζονται τα φασισταριά από τη Λεπέν μέχρι τη Χρυσή Αυγή;

Μπας και φταίει ο… γαλλικός Διαφωτισμός μιας και ο χτεσινός μακελάρης ήταν γάλλος υπήκοος; 

Ή μήπως, τελικά, φταίνε οι Φρανκενστάιν που αφού κατασκεύασαν το «είδωλό τους» τώρα αναζητούν την «αιτία» στο αφιόνι με το οποίο οι ίδιοι οι Φρανκενστάιν πότισαν τα τέρατά τους;

Η απάντηση είναι προφανής από την εποχή που οι Σταυροφόροι καλούνταν να αποκεφαλίσουν τους «άπιστους» αφήνοντας στον Θεό το καθήκον της διαλογής για το ποιος ήταν ή δεν ήταν αμαρτωλός από τα θύματα…

Σε όσους, λοιπόν, «αμφισβητούν» ότι η τρομοκρατία τροφοδοτείται και αξιοποιείται κατά το δοκούν από τους διώκτες της, σε εκείνους που απορούν και εξανίστανται με την «συνωμοσιολογία» μας, υπενθυμίζουμε:

-Όχι κάποιο «κομμουνιστικό» και «ρυπαρό» ΜΜΕ, αλλά το αμερικανικό NBC ήταν που έφερε στη δημοσιότητα το σύνολο των στοιχείων (24/8/1998) για την δημιουργία από τις ΗΠΑ των Ταλιμπάν και των πακτωλό των δολαρίων με τα οποία οι Αμερικανοί τροφοδοτούσαν τον Μπιν Λάντεν.

-Στο Ιράκ του πρώην φίλου των ΗΠΑ, του Σαντάμ, στο αντιδραστικό πλην πιο κοσμικό κράτος στον αραβικό κόσμο, η κατοχή των Δυτικών έφερε την Αλ Κάιντα.

-Στη Λιβύη βασιλεύει η θεοκρατία και οι φύλαρχοι.

-Στο Αφγανιστάν, στη θέση των κομμουνιστών που κατάργησαν την μπούργκα, η Δύση έφερε τους Ταλιμπάν.

-Στο Πακιστάν, από τον Ζία Ουλ Χακ μέχρι τον Μουσάραφ, και στην Ινδονησία του Σουχάρτο οι δικτάτορες – μαριονέτες των ΗΠΑ φρόντισαν να στρέψουν το λαό στον Μωάμεθ, αφού πρώτα έσφαξαν εκατομμύρια κομμουνιστές.

-Στη Σαουδική Αραβία (που πρόσφατα ανακάλυψε ότι οι γυναίκες είναι… θηλαστικά) και στο Κατάρ είναι η κλίκα των ΗΠΑ που κυβερνάει και αυτή που πρώτη τροφοφοτεί μουτζαχεντίν, ταλιμπάν και τζιχαντιστές.

-Στην Αφρική η «ειρηνική επέμβαση» των ΗΠΑ και της ΕΕ αντί για καταλαγή επέφερε περισσότερο φανατισμό περί το Ισλάμ .

-Στην Παλαιστίνη ένα πολιτικό κίνημα δεκαετιών κάνουν οι Δυτικοί τα πάντα να πάρει θρησκευτικά χαρακτηριστικά.

-Σχεδόν 50 (!) είναι οι επεμβάσεις της Γαλλίας σε Αφρική και Ασία από το 1960 και μετά.

-Πάνω από 900 (!) οι τρομοκρατικές επιχειρήσεις της CIA ανά τον κόσμο μόνο κατά την περίοδο 1961 – 1975, σύμφωνα με τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ίδιας της CIΑ.

Σε όλα τα προηγούμενα δεν πρέπει να ξεχνάμε και τούτο: Τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό της Δύσης που γεννούν τον πολτό μέσα από τον οποίο στρατολογούνται οι φυσικοί αυτουργοί εγκλημάτων σαν αυτό που διαπράχτηκε τον Νοέμβρη στο Παρίσι και χτες στη Νίκαια.

Ναι, λοιπόν, πράγματι. Έχουμε πόλεμο. Αλλά καθώς το έγκλημα είναι πολύ μεγάλο για να αντέξει κανείς την υποκρισία των δακρυσμένων κροκόδειλων του ιμπεριαλισμού, ας είμαστε σαφείς: Οι πόλεμοι είναι δικοί τους. Δικά μας είναι μόνο τα θύματα.

Ο πόλεμός τους για τα πετρέλαια, για την ενέργεια, για τον έλεγχο των αγορών, για την επέκταση και την ανακατανομή της οικονομικής και γεωστρατηγικής ισχύος τους, είναι οι νεκροί μας.

Ο πόλεμός τους είναι οι νεκροί μας!

Οι ιμπεριαλιστές, οι «σύμμαχοί» μας του ΝΑΤΟ, οι «εταίροι» μας της ΕΕ, αυτοί που όσους πρόσφυγες δεν πνίγουν στο Αιγαίο και δεν εγκλωβίζουν στην Ελλάδα τους «παζαρεύουν» με την Τουρκία, έφεραν την τρέλα του πολέμου τους στα σπίτια μας!

Το κόκκινο του αίματος των αθώων που χρόνια τώρα χύνεται στη Δαμασκό και στη Βαγδάτη, το ίδιο κόκκινο και το ίδιο αθώο χύνεται στο Μπατακλάν, στις Βρυξέλλες, στην Κωνσταντινούπολη, στη Νίκαια.

Για τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές του πετρελαίου, για τους εργολάβους της ενέργειας και τους πολιτικούς ιθύνοντες της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας, οι νεκροί στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στη Νέα Υόρκη, λογίζονται σαν μια «παράπλευρη απώλεια» από την οποία οι Φρανκενστάιν κερδίζουν και πάλι, αξιοποιώντας πολιτικά και οικονομικά τον τρόμο, ρίχνοντας λίπασμα στον φασισμό και στην άκρα δεξιά, φαλκιδεύοντας ελευθερίες, κάνοντας διασύνδεση του προσφυγικού – μεταναστευτικού με την τρομοκρατία, πουλώντας «ασφάλεια» και βρίσκοντας άλλοθι για νέες ιμπεριαλιστικές επιδρομές.

Το φρικιαστικό έγκλημα, η ανείπωτη τρέλα των δολοφονιών ενισχύει τις φωνές περί επιστροφής της «11ης Σεπτέμβρη», αυτή τη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Πράγμα που σημαίνει ότι το ρολόι πάει ακόμα πιο πίσω. Το ρολόι θα επιχειρηθεί από τους «προστάτες» μας να γυρίσει σε τέτοιες εποχές και σε τέτοιες συνθήκες ανασφάλειας και φαλκίδευσης των κοινωνικών ελευθεριών, που αξίζει να ακούσουμε την προειδοποίηση του Φραγκλίνου: Όσοι δέχονται να θυσιάσουν στοιχειώδεις ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια…

Οι νεκροί μας χτες στη Νίκαια, οι 250 νεκροί πριν μια εβδομάδα στη Βαγδάτη (κι αυτοί δικοί μας), οι νεκροί μας σε όλο τον κόσμο είναι θύματα του ίδιου κτήνους. Το όνομα του: Ιμπεριαλισμός. Οι ισλαμοφασίστες είναι ένα μόνο από τα κεφάλια αυτού του κτήνους. Τα άλλα πρέπει να αναζητηθούν στο αμερικάνικο Πεντάγωνο, στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, στις έδρες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού Λεβιάθαν, στις πολυεθνικές των πετρελαίων, της ενέργειας και τους εργολάβους που «εξάγουν δημοκρατία», φασισμό και νεοναζισμό ανά τον κόσμο.

Και κάτι ακόμα: Όποιος δίνει το χέρι του, πολύ περισσότερο εδάφη της χώρας του – Σούδα– στους δολοφόνους, διευκολύνοντας και συμμετέχοντας σε αυτή την «τρέλα» είναι υπόλογος διπλά: Και για τα αθώα θύματα παντού στον κόσμο, και για τους κινδύνους στους οποίους εμπλέκει την πατρίδα μας…

Όμως ό πόλεμος δέν τέλειωσεν ακόμα...

 

" Όμως ό πόλεμος δέν τέλειωσεν ακόμα.

Γιατί κανένας πόλεμος δέν τέλειωσε ποτέ..."

...Ούτε ή ανθρώπινη κτηνωδία...

Στή μέση ανατολή τού αίματος, τής ντροπής, τού Γολιάθ καί τού Δαυίδ, τής κρατικής τρομοκρατίας καί τών " τρομοκρατών " πού γεννά ή απελπισία τών αμάχων καί τό μίσος τών νεοναζί... τών εβραίων... τών θυμάτων πού έγιναν θύτες, κάνοντας κύκλους ή ίστορία.

Παλαιστίνιοι καί Ισραηλινοί.

Ό περιούσιος λαός τού εβραίου Θεού, (πού τόν βαφτίσαμε ορθόδοξο, καθολικό, διαμαρτυρόμενο,προτεστάντη, κόπτη κ.λ.π καί στήθηκαν ένα σωρό μαγαζάκια πάνω στή αμάθεια καί τόν φόβο τών ανθρώπων), αυτός λοιπόν ό εβραίος θεός σκοτώνει σωρηδόν τούς παλαιστίνιους, καταστρέφει τίς ζωές, τίς περιουσίες τους...διότι δέν είναι περιούσιοι.... αυτός ό εβραίος θεός, είναι μεγάλη λέρα....πολλά χρόνια τώρα... αιώνες ολόκληρους.

Ή Ιερουσαλήμ, όμως, θά είναι πάντα ή πρωτεύουσα τής Παλαιστίνης.!!

Πορεύεται πρός τό τέλος ό Μάης φουρκισμένος χωρίς εναγκαλισμούς, χωρίς φιλιά, ντροπιασμένος.

Οί μέρες πρός τό μεσημέρι ενηλικιώνονται, μετατρέποντας τό πρόσωπο τής χώρας καί τής περιοχής σέ γειτονιά τής αφόρητης ασφυξίας...

Ή φαιδρότητα τού Γεωργιάδη πού έχει διαβάσει Μάρξ καί Λένιν..

Ό Δήμαρχος τής ζαρντινιέρας καί ή διδακτορική διατριβή του γιά τήν Οξφόρδη ( τό ξέρει ή Οξφόρδη;;;)...

Ή γελοιότητα τού Φουρθιώτη πού συνεχίζεται ..

Ή φρίκη τού πνιγμού τής 20χρονης μάννας...

...καί ή συνεχιζόμενη γενοκτονία τών παλαιστινίων μέ τίς ευλογίες όλης τής "πολιτισμένης " Ευρώπης...

Ένας σιμούν ξερακιανών δηλώσεων πού δήθεν σαρκώνουν διάλογο, σφυρίζει στά μπαλκόνια τής γαλαζωπής οθόνης.

Τί έλκος τηλεοπτικό, τί απολίθωμα...

Κι'αν τύχει καί εμφανιστεί μετά σεμνότητοςμεγίστης ή σοβαρότητα... τί όαση στήν τηλεοπτική μας έρημο...

Κι αυτή ή χοντροκοπιά τών παρουσιαστών, τών "αναβαθμισμένων " δημοσιογράφων πού σερβίρουν βατράχια καθημερινά καί μπερδεύουν τό πόπολο, πού νομίζει πώς ή Βανδή καί ή Φουρέιρα είναι εξαδέλφες τής Πολύμνιας καί φίλες τής Ευτέρπης, αυτά λοιπόν τά κανάλια τού αφρού, ούτε είδαν, ούτε ξέρουν γιά τήν κόλαση τής ανεργίας, γιά τήν κατρακύλα τής οικονομίας, γιά τό ξεβράκωμα τής Ευρώπης στίς φαρμακευτικές εταιρείες, γιά τήν μή πρόσληψη νοσηλευτικού προσωπικού, γιά τήν καταστρατήγηση τών εργασιακών δικαιωμάτων, γιά τό οχτάωρο....

Γιά όλα αυτά " όλοι μαζί δέν μπορούμε " νά συμφωνούμε στήν ηλιθιότητα τής ατομικής ευθύνης, ούτε μέ τό πρόσωπο τής δήθεν ελευθερίας πού τόσο φτηνιάρικα εξαργυρώνουν οί πειθαρχημένοι παντελήδες...δυστυχώς κάποιος άφησε τόν σάκο μέ τούς μαλάκες ανοιχτό καί σκορπήσανε παντού οί πολύτιμοι....

Ούτε είδαν, ούτε ξέρουν τί λέει τό βαρόμετρο γιά τούς χειμαζόμενους Έλληνες... καί πώς νά ξέρουν, θά μού πείτε, όταν ξημεροβραδιάζονται στά δώματα τής εξουσίας πρόθυμοι γιέσμεν, ναί, πού νά ξέρουν τί συμβαίνει στά λιμάνια καί στά περίχωρα τής Εσπερίας, όπου τό κόκκινο βγάζει τήν φόδρα του καί γίνεται λυπημένο, μαύρο, μανιακό καί δύστροπο, οργίλο καί δολοφονικό σάν λυσσασμένο σκυλί στούς δρόμους τής απόγνωσης.

Ή ατομική ευθύνη τώρα συνοψίζεται στό νά δουλέψει ό τουρισμός... καί όσοι μείνουν... όσα πάνε καί όσα έρθουν....

"Φταίνε οί νέοι πού είναι αντάρτες

Φταίνε οί γυναίκες γιά τόν βιαστή

Φταίνε οί ξένοι, φταίνε οί πουτάνες

Όλοι μας φταίμε μά όχι εσύ

Έκλεψες όνειρα, πάτησες πτώματα

Μέχρι μάς έφερες καί τούς ναζί

Μόνο ή ζωούλα σου καί τό σπιτάκι σου

Καί πέρα βρέχει κύρ Παντελή

Πολλά ανεχτήκαμε από τό συνάφι σου

Φτήνεια, μιζέρια, ρουφιανιά καί χολή

Σφίχτη γραβάτα σου μπάς καί γλυτώσουμε

Καί σάλτα γαμήσου πιά κύρ Παντελή "

Αρκετά πιά μέ τούς γραβατοφορεμένους αβρόβιους τού συστήματος, αρκετά μέ τά πλατιά χαμόγελα καί τίς υποκλήσεις, τά φερέφωνα καί τούς γλείφτες, άς τούς αφήσουμε στήν άκρη, οί ίδιοι ξέρουν ότι αξίζουν όσο τά τσίγγινα τραγούδια τής δεκάρας, αφήστε τους λοιπόν...

Καί άς πάμε στίς γειτονιές πού ό Μάης ερωτεύεται καί ανασαίνει κι ύστερα στά απογεύματα εκθαμβωτικών Ιουνίων, Ιουλίων αλαφροπατούντες καί απόμακροι...

Άς είναι καλά τό περίσευμα τού ερωτύλου Μάη, τό κόκκινο τής Δύσης, οί δρόμοι τής μεγάλης αλητείας, ό Ολυμπιακός ( διότι, τί είναι ό άνθρωπος χωρίς τίς εμμονές του..) ,ό Ρίτσος, ό Ελύτης, ό Μαγιακόφσκι, ό Σεφέρης, ό Λειβαδίτης, ό Αναγνωστάκης, ό Αύγουστος καί οί μυστικές δυνάμεις πού μαζεύονται καί αρχίζουν τό τραγούδι καί τούς ύμνους όταν κιτρινίζει τό φεγγάρι καί "διαγράφεται " προσωρινά ή λέξη θάνατος.....

Ευχαριστώ όλους όσους μέ προτρέπετε νά γράψω καί όλους όσους διαβάζεται αυτά πού γράφω...

Δέν είμαι συγγραφέας, ούτε ποιητής... ούτε φιλοδοξώ νά γίνω... Ούτε μπορώ νά έχω ένα κείμενο κάθε μέρα..

Γράφω όταν έχω κάτι νά πώ... καί γράφω όπως σκέφτομαι... τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο..

Νά είστε καλά!!

Παναγιώτης Κοντοσταυλάκης

ΤΣΩΡΤΣΙΛ: Ένας Εγκληματίας, "Ηγέτης του Δημοκρατικού Κόσμου"

"Δεν έγιναν λάθη πχ στην αντιμετώπιση των Ινδιάνων της Αμερικής ή των μαύρων της Αυστραλίας.. 

δεν είναι λάθος ότι μια ισχυρότερη φυλή, υψηλότερης ποιότητας και σοφίας, πήρε την θέση τους": 

Σαν σήμερα, 24 Ιανουαρίου 1965, πεθαίνει ο ρατσιστής εγκληματίας πολέμου Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Γεννήθηκε το 1874 στο Ανάκτορο Μπλενχάιμ και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας ευγενών. Σπούδασε αρχικά στη σχολή Χάρροου και αργότερα στην στρατιωτική ακαδημία. 

Αξιωματικός του ιππικού από το 1895, παρακολούθησε τον ίδιο χρόνο, ως στρατιωτικός παρατηρητής (απο την πλευρά των αποικιοκρατών), τις επαναστατικές εξελίξεις στην Κούβα, που πολεμούσε ενάντια στους Ισπανούς. 

Όπως έγραψε το 1896, φοβόταν ότι η Κούβα θα γίνει "μια άλλη μαύρη δημοκρατία" το 1896. 

Με την λέξη "άλλη" αναφερόταν στην Αϊτή, που ήταν το πρώτο έθνος στη σύγχρονη εποχή που κατήργησε την δουλεία και κυβερνήθηκε απο μαύρους. 

Aκολούθησε η Μέση Ανατολή.
Στο Αφγανιστάν συμμετείχε στις σφαγές ενάντια στους τοπικούς πληθυσμούς: "Όλοι όσοι αντιστέκονται θα σκοτωθούν" για "να αναγνωρίσουν την ανωτερότητα της (λευκής) φυλής". 

Έγραφε με ενθουσιασμό για τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα: "Προχωρήσαμε συστηματικά, χωριό ανά χωριό, καταστρέψαμε τα σπίτια, κάψαμε τις καλλιέργειες". 

Αναζητώντας δημοσιότητα και μετάλλια, έφυγε για την Αφρική. Συμμετείχε στην επέμβαση των Άγγλων ενάντια τον λαό του Σουδάν και αργότερα πήγε, ως δημοσιογράφος, στην Ν.Αφρική.

Στην διάρκεια του πολέμου των Μπόερς, οι Βρετανοί έκλεισαν χιλιάδες άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Ο Τσώρτσιλ συνόψισε το χρόνο του στην Ν.Αφρική με φράσεις όπως "ήταν πολύ διασκεδαστικό". 

Το 1900 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής. 

Συνέχιζε να υπερασπίζεται ρατσιστικές απόψεις μέσα στο κοινοβούλιο και έδωσε μάχη για να μην αποκτήσουν οι μάυροι δικαίωμα ψήφου στην Ν.Αφρική (στο όνομα της "αυτοδιοίκησης" των λευκών). Γρήγορα άρχισε να αναλαμβάνει διοικητικές και υπουργικές θέσεις. 

Aπο αυτές τις θέσεις είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, πολλά απο τα οποία ήταν δική του έμπνευση.

 Φανατικός πολέμιος κάθε αγώνα του Ιρλανδικού λαού για ανξαρτησία, οργάνωσε το 1920 τα ένοπλα αποσπάσματα των δολοφόνων "Black and Tans". Το σώμα αποτελείτο από πρώην μισθοφόρους, πρώην κατάδικους και αργόσχολους μέθυσους, που πληρώνονταν 7 λίρες την εβδομάδα, τα διπλά από όσα έπαιρναν οι τακτικοί στρατιώτες), δωρεάν κατάλυμα και σίτιση και εξουσία για να δολοφονούν και να τρομοκρατούν. 

Ακολούθησε νέο κύμα βίας και εγκλημάτων στην Ιρλανδία. Ήταν οπαδός της χρήσης τοξικών αερίων και χρησιμοποίησε αυτή την τακτική ενάντια στους "απολίτιστους" και τον επαναστατημένο λαό της Ρωσίας και τους Μπολσεβίκους το 1919, βομβαρδίζοντας ολόκληρες περιοχές με δηλητηριώδη αέρια. 

Οργάνωσε βομβαρδισμούς άμαχου πληθυσμού (Κούρδων, Ιρακινών κ.α)στην Μέση Ανατολή την δεκαετία του 1920. 

Ήταν επίσης οπαδός της χρήσης του στρατού (μαζί με την αστυνομία) ενάντια στα συνδικάτα και τους εργατικούς αγώνες.

 Όταν άρχισε να ανεβαίνει ο φασισμός, δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για τον Μουσολίνι:"αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη μου την καρδιά μαζί σας στην μάχη ενάντια στον λενινισμό".

Στον Ισπανικό εμφύλιο, δικαιολογούσε την υποστήριξη του Χίτλερ στον Φράνκο ως αναγκαία ενάντια στους "κόκκινους". 

Η επιθετικότητα του Χίτλερ ανάγκασε τον Τσώρτσιλ να αμυνθεί, όχι απο κάποιον "αντιφασισμό" αλλά για να διαφυλάξει τα Βρετανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. 

Ακόμα και το 1940, όταν ο πόλεμος ήταν δεδομένος, έστελνε επιστολές με παρακλήσεις στον Μουσολίνι.

Στον πόλεμο, συνέχισε τις ίδιες ιμπεριαλιστικές τακτικές.

 Όταν οι ιαπωνικές δυνάμεις εισέβαλαν στη Βιρμανία, το 1942, η κυβέρνηση, ακολούθησε πολιτική καμένης γης στις αποικίες γύρω από τον Ινδικό Ωκεανό.

Χωράφια και αποθήκες εξολοθρεύτηκαν, ζωτικής σημασίας υποδομές όπως γαίες και συστήματα ύδρευσης, καταστράφηκαν και διαλύθηκαν όλα τα δίκτυα μεταφοράς αγροτικών προιόντων. 

Ακολούθησε ένα απο τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ο "Λιμός της Βεγγάλης":

Οι κυβερνήτες διαφόρων περιοχών, σε συνεργασία με τη βρετανική κυβέρνηση, αρνούνταν να παράσχουν τρόφιμα στον κόσμο. Προτιμούσαν να εφοδιάσουν τον βρετανικό στρατό, όπως ήταν η ρητή εντολή. Η διαταγή δεν άλλαξε όταν ο κόσμος άρχισε να πεθαίνει απο την πείνα.

Στην Βεγγάλη ο Τσώρτσιλ δολοφόνησε 2-3 εκατομμύρια Ινδούς. Όταν οι εκκλήσεις για βοήθεια έφτασαν στον Τσώρτσιλ, 

απάντησε "Λιμός ξε-λιμός, οι Ινδοί θα γονιμοποιούνται σαν τα κουνέλια".

Στο τέλος του πολέμου ο Τσώρτσιλ, μαζί με το Βρετανικό επιτελείο, σχεδιάσαν και οργάνωσαν το σχέδιο μαζικών δολοφονιών και καταστροφών πόλεων και υποδομών στην Γερμανία (και σε περιοχές που προέλαυναν οι Σοβιετικοί), πολλές φορές χωρίς να θίγονται στρατιωτικοί στόχοι των ναζί. 

Aκολούθησαν αμέτρητα θύματα και καταστροφές. 

Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου ο Τσώρτσιλ, οι Βρετανοί και η Ελληνική αστική τάξη οργάνωσαν τις σφαγές στα Δεκεμβριανά της Αθήνας το 1944. 

Ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο "Σιδηρούν Παραπέτασμα", σε διάλεξη του στις ΗΠΑ 1946, ανοίγοντας τον δρόμο (μαζί με τις ΗΠΑ) για τον αντικομμουνισμό, τον ψυχρό πόλεμο και τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου. 

 Ο Τσώρτσιλ, οπαδός της χρήσης χημικών όπλων, υποστήριξε μαχητικά τις ΗΠΑ για τις ατομικές βόμβες σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, άλλο ένα απο τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατα της ανθρωπότητας.
Μάλιστα έλεγε στους αμερικανούς ότι θα έπρεπε να ρίξουν ατομική βόμβα και στην Σοβιετική Ένωση.

 
Τα ιμπεριαλιστικά εγκλημάτα συνεχίστηκαν. Η πολιτική του Τσώρτσιλ οδήγησε σε διαμελισμό την Ινδία το 1947, με αποτέλεσμα 2.5 εκατομμύρια νεκρούς και 12.5 εκατομμύρια πρόσφυγες. To 1952 προχώρησε σε επέμβαση για να καταστείλει τον εξεγερμένο λαό της Κένυας.

150.000 οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα σχολεία έκλεισαν και ακολούθησε τρομοκρατία κατά του άμαχου πληθυσμού. Το 1953 ανέτρεψε με πραξικόπημα την εκλεγμένη κυβέρνηση της Γουιάνα, επειδή είχε ανακοινώσει πρόγραμμα εθνικοποιήσεων.

Την ίδια χρονιά, ενορχήστρωσε, μαζί με τις ΗΠΑ, την ανατροπή
του Ιρανού πρωθυπουργού Μοχάμεντ Μοσαντέγκ γιατί είχε εθνικοποιήσει την πετρελαιοβιομηχανία της χώρας (που είχαν αρπάξει οι Βρετανοί):

Ο Τσώρτσιλ περιέγραψε το πραξικόπημα ως την "καλύτερη επιχείρηση που έχει γίνει μετά τον πόλεμο".

Ο εγκληματίας πολέμου Τσώρτσιλ πέθανε 24/1/1965, σε ηλικία 91 ετών. Μέχρι σήμερα περιγράφεται ως "ηγέτης του δημοκρατικού κόσμου" κ.α. Η ιστορία του είναι η ιστορία του ιμπεριαλισμού, του αντικομμουνισμού, των "ειρηνευτικών αποστολών", των δήθεν "αξιών της Ευρώπης", που συνεχίζεται, με άλλες μορφές και ονόματα, μέχρι σήμερα.

Από:

Praxis Review
@praxis_review

,,Αν Φερθείς καλά στον Ξένο θα ξανάρθει...,,

Βρε καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα…

 

Με τεράστια εθνική, συμμαχική και βορειοατλαντική θα έλεγα χαρά, ευτυχία και ικανοποίηση υποδεχόμαστε συνεχώς στη χώρα μας ναυτάκια τόσο ζουμπουρλούδικα όσο ήταν και το 1967, τότε που ο Γιώργος Κωνσταντίνου “καλωσόριζε” τον 6ο Στόλο των ΗΠΑ, με τη μνημειώδη αυτή φράση και συνέχιζε “καθίστε να σας περιποιηθούμε, απλώστε τα ξερά σας και αρπάχτε ό,τι βρείτε”. Συμβολικός, αλληγορικός και προφητικός συνάμα ο λόγος του Σακελλάριου, ο οποίος μισό αιώνα αργότερα έρχεται συχνά πυκνά στην ελληνική επικαιρότητα.

Ο ίδιος αυτός 6ος στόλος, πριν ακριβώς 15 ημέρες, έκανε απόβαση στα ναυπηγεία της Ελευσίνας, τα οποία περνούν πλέον στην ιδιοκτησία της αμερικανικής εταιρείας ONEX, όπως άλλωστε συμβαίνει ήδη και με τα ναυπηγεία στο Νεώριο της Σύρου. Το έργο της αναβάθμισης και αξιοποίησης των ναυπηγείων ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας οι φίλοι και σύμμαχοι ιμπεριαλιστές Αμερικάνοι, οι οποίοι δια στόματος του Πρέσβη Πάιατ, μας ενημέρωσαν πως με τη συμφωνία αυτή σκοπεύουν αφενός να επενδύσουν στα ναυπηγεία και αφετέρου να εγκαταστήσουν εκεί τη βάση συντήρησης του περίφημου 6ου Στόλου των ΗΠΑ. Ο αστικός τύπος μάλιστα υποδέχτηκε το γεγονός με περισσό ενθουσιασμό, σημειώνοντας πως η Ελλάδα πλέον μετατρέπεται σε πανίσχυρο πυλώνα σταθερότητας της Μεσογείου και ταυτόχρονα αποκτά ισχυρό στρατηγικό πλεονέκτημα. Ωσαννά! Ωστόσο, παρατηρώντας την επικαιρότητα των τελευταίων δύο εβδομάδων, στα εξωτερικά ζητήματα της χώρας δεν αποτυπώθηκε πουθενά εμπράκτως η συνέπεια αυτής της ιστορικής σημασίας συνεργασίας. Αν μη τι άλλο, η τουρκική προκλητικότητα αυξήθηκε, οι παραβιάσεις των εθνικών χωρικών μας υδάτων πολλαπλασιάστηκαν, τα τουρκικά γεωτρύπανα κόβουν βόλτες στα ελληνοκυπριακά χωρικά ύδατα και η Αγία Σοφία έγινε Τέμενος! Κατά τα άλλα Ερντογάν ‘Φοβού τους Έλληνες’ και μόνον αυτούς, καθώς οι σύμμαχοί μας είναι επίσης σύμμαχοι των γειτόνων μας.

Τα χαράς ευαγγέλια όμως δε σταματούν εδώ. H αμερικανο-νατοϊκή στήριξη της Ελλάδας ενισχύεται έτι περαιτέρω με την τεράστια απόβαση που θα λάβει χώρα την ερχόμενη εβδομάδα στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Εκεί θα καταπλεύσει την ερχόμενη Τρίτη 21 Ιούλη 2020, το θηριώδες αμερικανικό πλοίο “Ro/Rο Endurance”, το οποίο μεταφέρει περισσότερους από 3.000 Αμερικανούς στρατιώτες και περισσότερα από 800 αμερικανικά στρατιωτικά οχήματα. Κατόπιν η στρατιωτική αυτή αρμάδα μάχιμων τμημάτων των ΗΠΑ θα κατευθυνθεί οδικώς και σιδηροδρομικώς προς τη συνοριογραμμή με τη Ρωσία. Η διαδικασία αυτή άλλωστε είναι δοκιμασμένη και μάλιστα έχει στεφθεί με επιτυχία πέρυσι τον Ιούνη, όταν 2.500 Αμερικανοί στρατιώτες αποβιβάστηκαν στην Αλεξανδρούπολη με προορισμό την Ρουμανία όπου και θα λάμβανε χώρα η άσκηση Black Sea 2019. Όπως λένε και στον τουρισμό, αν φερθείς καλά στον ξένο θα ξανάρθει και του χρόνου… Βέβαια, η επιλογή του συγκεκριμένου λιμανιού δεν είναι καθόλου τυχαία, μιας που είναι ένα από τα τρία λιμάνια, μαζί με της Καβάλας και της Ηγουμενίτσας, για τα οποία ξεκίνησαν χθες οι διαδικασίες ξεπουλήματός τους (και εθνικής μας περιουσίας) από το ΤΑΙΠΕΔ. Οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ έχουν ήδη εκφράσει φανερά και έμπρακτα το ενδιαφέρον απόκτησης του λιμένα Αλεξανδρούπολης, τον οποίο θα μετατρέψουν σε μία ακόμη βάση και ορμητήριό τους επί ελληνικού εδάφους.

Ως κερασάκι στην τούρτα μπήκε προχθές και η τροπολογία με την οποία η ΕΥΠ μετατρέπεται σε ΝΑΤΟϊκή Υπηρεσία Πληροφοριών και εντάσσεται στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Για να μην σας κοψοχολιάσω, να σας πω πως στην Αστυνομία παραμένει η ΕΥΠ με αντικείμενο την εσωτερική ασφάλεια της χώρας, δηλαδή στην ουσία επανέρχεται σε λειτουργία η χουντική ΚΥΠ, με μοναδικό αντικείμενο την παρακολούθηση των Κομμουνιστών. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση άλλωστε μας έχει πια συνηθίσει σε χουντικές νεκραναστάσεις. Έτσι λοιπόν, ο εθνικός μηχανισμός αντικατασκοπείας που έχει στόχο τη διασφάλιση της χώρας από εξωτερικούς εχθρούς τίθεται στην υπηρεσία της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας, στην οποία παρεμπιπτόντως συμμετέχουν και οι όμορες μας χώρες Τουρκία, Βουλγαρία, Βόρεια Μακεδονία και Αλβανία και οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν δυνητικές απειλές της εξωτερικής μας ασφάλειας. Αυτό είναι που ο σοφός λαός το περιγράφει με την παροιμία “βάλαμε έναν λύκο να φυλάει τα πρόβατα”.

Σε απάντηση όλων των παραπάνω και πολλών ακόμα, το ΚΚΕ όπως πάντοτε πρωταγωνιστεί και καλεί σε εγρήγορση και αγώνα το λαό κατά του ιμπεριαλισμού και παλεύει για τη μη αλλαγή συνόρων, για την απεμπλοκή της Ελλάδας από το σφαγείο του ΝΑΤΟ και την ΕΕ και από τα αιματοβαμμένα γεωστρατηγικά τους σχέδια. Απαιτούμε το άμεσο κλείσιμο όλων των ΝΑΤΟϊκών βάσεων που θέτουν τη χώρα στο στόχαστρο πολεμικών συρράξεων, την άμεση ακύρωση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για το προσφυγικό, η οποία έχει καταδικάσει και εγκλωβίσει χιλιάδες πρόσφυγες να επιβιώνουν σε άθλιες συνθήκες σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νησιά και την ηπειρωτική χώρα. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να μεταφερθούν άμεσα στους τελικούς προορισμούς της επιλογής τους.

Υ.Γ. Με το ρυθμό που έχουμε φτάσει να υποδεχόμαστε αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, μήπως θα έπρεπε ο Δήμαρχος Πειραιά κύριος Μώραλης να σκεφτεί στο αναπτυξιακό του πρόγραμμα για τον Πειραιά, να ξανανοίξει και την Τρούμπα; Επειδή ψάχνουμε κρατικά έσοδα δηλαδή, ήρεμα ρωτάω…

Διονύσης Μαλαπέτσας