ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

ΔΥΟ ΦΙΛΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΦΥΛΛΟ & ΦΤΕΡΟ ΤΑ ΣΥΡΙΖΟΤΡΟΛ & ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥΣ !!

και ο Γιώργος Βαξεβάνης ξεγυμνώνουν τα επιχειρήματα των Συριζοτρόλ, τις ευθύνες της κυβέρνησης και το ρόλο του αστικού κράτους, σχετικά με τις καταστρεπτικές πυρκαγιές στην Αττική


και τι να έκανε η κυβέρνηση; 
-Και τι δεν έκανε…

Και μόνο για αυτό, η συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι κατάπτυστη. Όχι για την εγκληματική της αμέλεια, όχι για όσα δεν έκανε, ενώ ήταν στο χέρι της. Αλλά για αυτά που έκανε, για να συγκαλύψει τις ευθύνες της και να σκεπάσει τις αρνητικές εντυπώσεις, παίζοντας το επικοινωνιακό παιχνίδι των εντυπώσεων.

Πρέπει να είναι κανείς απονήρευτος ή απλά τυχερός για να μην έχει δει τις τελευταίες μέρες μια συστηματική και λυσσασμένη παρέμβαση των λεγόμενων Συριζοτρόλ στο διαδίκτυο που επιχειρούν να βγάλουν λάδι την κυβέρνηση, κάνοντας το άσπρο-μαύρο ή μάλλον το μαύρο από τα καμένα ρόδινα.

-Ακόμα και μετεωρίτης να πέσει, για εσάς θα φταίει ο Τσίπρας. Και τι μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση με τέτοιες συνθήκες, τέτοια ακραία καιρικά φαινόμενα και ένα οργανωμένο σχέδιο με τόσες ταυτόχρονες εστίες φωτιάς;

Πάρα πολλά είναι η απάντηση. Και για τη στελέχωση του πυροσβεστικού σώματος και για τον εξοπλισμό του και για τις αντιπυρικές ζώνες και για την αυθαίρετη δόμηση και για τα δάση, για τη γη συνολικά και την πολιτική αξιοποίησής της. Δεν είναι τα μέτρα και οι προτάσεις που έλειπαν, αλλά η πολιτική βούληση.

Όλα αυτά βέβαια αφορούν το “πριν”, το κομμάτι της πρόληψης, και δε γίνονται κατόπιν εορτής. Υπάρχει όμως και ο τομέας της αντιμετώπισης των πυρκαγιών, αφού ξεσπάσουν. Κι εδώ μπορούμε να δούμε και να κρίνουμε αυτά που έκανε η κυβέρνηση και τι θα μπορούσε, τουλάχιστον, να μην κάνει.

Αρχικά η κυβέρνηση και ο επικοινωνιακός στρατός της στα social media έπαιξαν το χαρτί της υποβάθμισης των πυρκαγιών και της πραγματικής τους έκτασης, για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Μόλις αυτή έγινε αντιληπτή, κάποιοι άρχισαν το τροπάρι πως δεν μπορούμε να μιλάμε για “πρωτοφανή καταστροφή”, γιατί υπήρχαν και οι αντίστοιχες πυρκαγιές στην Ηλεία, που είχαν επίσης δεκάδες θύματα.

Ύστερα ακούσαμε από τα πλέον επίσημα χείλη, του πρωθυπουργού, τη θεωρία για τα “ασύμμετρα φαινόμενα” που την πήραν οι κολαούζοι και την ανέπτυξαν, αφήνοντας υπονοούμενα για ξένα κέντρα και πράκτορες άλλων κρατών που ήθελαν να… αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση.

Μετά η βελόνα κόλλησε στις ακραίες καιρικές συνθήκες και τους ισχυρότερους ανέμους των τελευταίων ετών και η ευθύνη έπεσε πάνω τους. Και στα ασύμμετρα φαινόμενα. Και στο φαύλο παρελθόν, από το οποίο παρέλαβαν καμένη γη, συνεπώς τι να έκαναν; Και στους πράκτορες του ΣΚΑΪ που βρίσκονται αμέσως στα πύρινα μέτωπα, σα να έχουν εσωτερική ενημέρωση. Και στον Καραθανασόπουλο που εμφανίστηκε στο ΣΚΑΪ, στο ίδιο πάνελ με το Α. Γεωργιάδη -τον Άδωνη κι αν ξεπλένεις, το κομμούνι σου χαλάς…

Αλλά αν κάποιος τολμούσε να μιλήσει για τις ευθύνες τις κυβέρνησης, απαντούσαν αμέσως πως δεν είναι ώρα για να καταλογίσουμε ευθύνες, και όποιος μιλούσε για αυτές, έκανε μικροπολιτική με τα απανθρακωμένα πτώματα. Κρίμα που δεν είχαν ένα καθρεφτάκι να δουν τον εαυτό τους, το μοίρασαν μαζί με τις χάντρες στους ιθαγενείς.

Ναι αλλά είχαμε και συνέχεια. Διέρρευσαν και διέδωσαν το ψέμα (τα αγαπημένα τους “fake news”) για το νόμο περί νομιμοποίησης πυροσβεστών που έφερε τάχα η καλή κυβέρνηση στη Βουλή, αλλά το καταψήφισαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης -κι ανάμεσά τους το ΚΚΕ. Ντράπηκαν και τα ψέματα που έλεγαν, για λογαριασμό τους…

Βρήκαν ρεπορτάζ με παλιότερες αντιδράσεις, από το 2015, ντόπιων ιδιοκτητών αυθαίρετων κατοικιών, για να τους φορτώσουν την ευθύνη για την καταστροφή. 

Ξέχασαν (;) βολικά όμως πως οι δικές τους εφημερίδες πανηγύριζαν με πρωτοσέλιδα, μόλις ένα χρόνο πριν, για τη διευθέτηση του ζητήματος με τα αυθαίρετα και τη νομιμοποίησή τους.

Έστησαν μια θεατρική παράσταση με την εσπευσμένη επιστροφή του Τσίπα από τη φιέστα στη Βοσνία και την… ενημέρωσή του από τους αρμόδιους, ενώ όλα δείχνουν πως γνώριζαν ήδη την αλήθεια για τα πρώτα πτώματα που διακομίζονταν απανθρακωμένα στο νεκροτομείο και φρόντισαν να την αποκρύψουν για να κερδίσουν χρόνο και εντυπώσεις, με απίστευτο κυνισμό.

Έστησαν μια διυπουργική συνέντευξη τύπου για να κάνουν τον απολογισμό και να πουν με θράσος πως όλα ήταν καλώς καμωμένα και δε διαπιστώθηκαν σοβαρά επιχειρησιακά λάθη. Φαντάσου δηλαδή να είχαν γίνει και λάθη, τι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα…
Στο καπάκι έστησαν και μια συμπληρωματική παράσταση, με έκτακτο υπουργικό συμβούλιο και τον Τσίπρα να κάνει αργοπορημένα το αυτονόητο, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, για να συμμαζέψουν τις αλγεινές εντυπώσεις από την προηγούμενη ημέρα.

Είπαν ψέματα, κάλυψαν τη λερωμένη φωλιά τους, λειτούργησαν σαν επιχείρηση που σκέφτεται λογιστικά το (πολιτικό εν προκειμένω) κόστος και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να το μειώσουν. Όταν δεν έβγαινε μια συνταγή, δοκίμαζαν το επόμενο τέχνασμα και όλα μαζί ταυτόχρονα. Σκέφτηκαν θρασύδειλα πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, και βγήκαν με αλαζονικό ύφος ακόμα κι απέναντι στους ίδιους τους πληγέντες για να τους ρίξουν την ευθύνη. Δεν κράτησαν καν χαμηλούς τόνους, για τα μάτια του κόσμου.

Και μόνο για αυτό, η συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι κατάπτυστη. Όχι για την εγκληματική της αμέλεια, όχι για όσα δεν έκανε, ενώ ήταν στο χέρι της. Αλλά για αυτά που έκανε, για να συγκαλύψει τις ευθύνες της και να σκεπάσει τις αρνητικές εντυπώσεις, παίζοντας το επικοινωνιακό παιχνίδι των εντυπώσεων.


Θα ρωτήσει κανείς: μα η κυβέρνηση είναι ο ένοχος; Όχι ακριβώς. Ένοχος για το έγκλημα αυτό είναι η πολιτική που ευθύνεται για την ανύπαρκτη αντιπυρική προστασία, το αστικό κράτος*** που εμφανίζεται δια της απουσίας του και δείχνει την πραγματική του φύση, το μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο βασίστηκε η δόμηση και η τουριστική ανάπτυξη στη χώρα μας, το κέρδος, η αρπαχτή, οι κυβερνήσεις που τα νομιμοποίησαν, με δυο λόγια το καπιταλιστικό σύστημα και οι πολιτικοί του υπηρέτες.

Κι αν ευθύνονται για κάτι οι αριστεροί υπηρέτες αυτού του συστήματος, είναι για αυτό ακριβώς. Γιατί το υπηρετούν με αριστερό προσωπείο και με τον πιο χυδαίο τρόπο, για να διασφαλίσουν την κερδοφορία του και να γίνουν ακόμα πιο αποτελεσματικοί από τους δεξιούς ανταγωνιστές τους σε αυτό το κομμάτι.
Εκτός κι αν τα Συριζοτρόλ πιστεύουν πως τους παίρνει να παίξουν πάλι το χαρτί της “καλής κυβέρνησης” που δεν έχει όμως την εξουσία, έχει δεμένα τα χέρια της και τα μεγάλα συμφέροντα δεν της επιτρέπουν να προωθήσει τα μέτρα που θέλει και το… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας.


***Για το αστικό κράτος:

Ένα συμπέρασμα παραπάνω από τα γεγονότα στο Μάτι – Δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος

Λάβαμε και δημοσιεύουμε από το Γιώργο Βαξεβάνη μια ενδιαφέρουσα και ντοκουμενταρισμένη ανάλυση για τις ευθύνες και το ρόλο του αστικού κράτους, σχετικά με τις καταστρεπτικές πυρκαγιές στην Αττική -αλλά και διαχρονικά.
Από το γεγονός της πυρκαγιάς στο Μάτι φαίνεται πως προκύπτουν δύο αντίθετα επιχειρήματα. Το ένα ρίχνει την ευθύνη στα άτομα, το άλλο στο κράτος. Ποιος έχει δίκιο;

Η πρώτη άποψη θεωρεί πως τα άτομα, οικοδομώντας αυθαίρετα στην περιοχή, δημιούργησαν ένα φυσικό μπλοκ, μια φυσική περίφραξη με αποτέλεσμα, κατά την διάρκεια της φυγής, να μην υπάρχει διέξοδος και έτσι να παγιδευτούν μέσα στην αυθαιρεσία τους. Έτσι έχουμε επιχειρήματα του τύπου: «…στο Μάτι και σε αυτήν την ακτογραμμή της Αττικής, όλες αυτές οι κατοικίες, η πλειοψηφία έχουν οικοδομηθεί χωρίς άδεια. Έχουν κάνει κατάληψη της ακτής χωρίς να εφαρμόζουν τους νόμους. Μετά από μια τέτοια τραγωδία ήρθε η στιγμή να καταλάβουν ότι είναι επικίνδυνο γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους να μην ακολουθούν τους νόμους και τους κανόνες», όπως λέει ο υπουργός Π. Καμμένος ή ο Ν. Τόσκας: «Είναι μια περιοχή που πηγαίνω από μικρό παιδί και την ξέρω καλά. Έγιναν εγκλήματα και από μια παρθένα περιοχή, έχει γίνει ένα τεράστιο αυθαίρετο (…)». Αυτή η άποψη εκφράστηκε και από άλλα μέλη της κυβέρνησης (Σπίρτζης, Σκουρλέτης), αλλά έχει αρχίσει να υποστηρίζεται και από ένα μέρος του κόσμου. Φτάνει ως το σημείο να πει κυνικά: «κάηκαν από μόνοι τους». Eνοχοποιεί τα άτομα και δικαιώνει το κράτος.

Η δεύτερη άποψη θεωρεί πως το πρόβλημα ξεκινάει από το κράτος. Η ανυπαρξία αντιπυρικών δομών, εξοπλισμού και στελέχωσης των πυροσβεστικών σωμάτων άφησε τον κόσμο απροστάτευτο από την πυρκαγιά. Η θέση αυτή βρίσκει ως αιτία το κράτος, με αποτέλεσμα να ενοχοποιεί το κράτος και να δικαιώνει τα άτομα.
Η πρώτη θέση αφαιρεί το κράτος από τη μεγάλη εικόνα. Ωστόσο ας αναρωτηθούμε: ποιος είναι αυτός που άφησε αυτά τα αυθαίρετα (327 συνολικά στο Μάτι) να συσσωρεύονται εκεί ακόμα πριν το 1975 μέχρι το 2011 (στοιχεία Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος); Αν το κράτος που είναι ο «μεγάλος δικαστής» δεν έχει ευθύνη σε αυτό, τότε ποιος έχει; Όταν η κυβέρνηση το 2017 νομιμοποιούσε αυθαίρετα με εκπτώσεις προστίμων και παραβόλων δεν νομιμοποιούσε και την αυθαιρεσία ταυτόχρονα; Και αν το κράτος που είναι ο συνολικός επόπτης των συνθηκών, που βλέπει εκεί που δεν μπορεί να δει το άτομο, δεν είναι επιφορτισμένο με τον προσχεδιασμό και την πρόληψη, τότε ποιος είναι; (Αφήστε που ο κύριος Τόσκας είχε γίνει μάρτυρας αυτών των συνθηκών στο Μάτι από μικρό παιδί…)

Ωστόσο δεν αρκεί αυτή κριτική. Αν μείνουμε εδώ, η κριτική μας απέναντι στο κράτος θα καταντήσει ηθική. 

Το να γεμίζουμε την κριτική μας απέναντι σε ένα γεγονός με «πρέπει, πρέπει, πρέπει» εκ των υστέρων, δε λύνει το πρόβλημα, όταν διαπιστώνεις ότι αυτό επαναλαμβάνεται. 
Ένας άνθρωπος οφείλει να διεκδικεί από το κράτος αυτό, αλλά είναι ανάγκη να δει και πέρα από αυτό. Τότε όμως (όπως θα έλεγε και ένας μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος) είναι ανάγκη να σταματάς να βλέπεις τα «πρέπει», γιατί σου κρύβουν το Είναι. Τι Είναι το κράτος; Εδώ βρίσκεται και η ανεπάρκεια του δεύτερου επιχειρήματος (που καταντάει υποκριτική όταν γίνεται επαναλαμβανόμενα και σκόπιμα, αλλά και για να κρύψει πολιτικές ευθύνες, βλέπε ΝΔ). Γιατί και η Νέα Δημοκρατία υιοθετεί αυτό το επιχείρημα και επιτίθεται στο κράτος, εμφανιζόμενη ως προστάτης των ανθρώπων… Τώρα την έπιασε ο ανθρωπισμός της… Για αυτό τον λόγο πρέπει να εξετάσουμε και το δεύτερο επιχείρημα, αφού και αυτό καταντάει ηθικιστικό. Τι είναι λοιπόν το κράτος; Αν αλλάξει η κυβέρνηση αλλάζει και το κράτος;

Τι συμβαίνει λοιπόν με το κράτος; Πρέπει να κάνει αντιπυρικά έργα; Να αναβαθμίζει τον πυροσβεστικό εξοπλισμό; Ο ρόλος του είναι να προνοεί και να προβλέπει γενικά; Ας δούμε τι μας λέει η ιστορία:

Το 2007, κυρίως τον Αύγουστο, κάηκαν 268.834 εκτάρια γης, με αποτέλεσμα τον θάνατο 63 ανθρώπων, σε Ηλεία, Αττική και Εύβοια. Κάηκαν περισσότερα από 30.000 ζώα, 147 χωριά, 1.500 σπίτια και 6.000 άνθρωποι έμειναν χωρίς στέγη. Τότε ο Βύρων Πολύδωρας, ως υπουργός δημόσιας τάξης, έλεγε στον κόσμο ότι φταίει ο «Στρατηγός Άνεμος» για την πυρκαγιά (τότε δεν έφταιγε το κράτος).
 Δεν ανέφερε όμως ότι, ενώ είχαν γίνει ήδη συστάσεις από τους πυροσβέστες, το πυροσβεστικό σώμα υπολειπόταν στην πραγματικότητα περίπου 6.000 προσωπικού δυναμικού (από αποφάσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για μείωση οργανικών θέσεων και μη αναπλήρωσης κενών). 
Ταυτόχρονα όμως η Ελλάδα το 2006 καταλάμβανε την 1η (!) θέση στις ευρωπαϊκές εξοπλιστικές δαπάνες, αφού δαπανούσε 5,2 δις ευρώ (2,68% ως ποσοστό του ΑΕΠ της).

Εδώ να συμπληρώσουμε πως η ΝΔ περηφανεύεται για την τετραετία 2004-2008, η οποία ήταν «εντυπωσιακά καλή» οικονομικά (πού να μην ήταν κιόλας…).

Δυο χρόνια αργότερα, το 2009, μπορεί να μην υπήρξαν θύματα, όμως οι φωτιές σε Ανατολική και Δυτική Αττική, άφησαν πίσω τους σχεδόν 250.000 στρέμματα καμμένα. Ήταν η μεγαλύτερη πυρκαγιά στην Αττική.
 Ποια ήταν η απάντηση του κράτους; Μετά το 2009 το κράτος μειώνει τις δαπάνες του για το πυροσβεστικό σώμα φτάνοντας από τα 500 εκ. στα 369 εκ. το 2016 (με βάση τον Τακτικό Προϋπολογισμό του Πυροσβεστικού Σώματος), ενώ το 2011 το ΠΑΣΟΚ μειώνει με τον νόμο 3938/11 τις οργανικές θέσεις κατά 4.000, δηλαδή κατά το 1/3. Παράλληλα έγιναν μειώσεις και για τους πενταετούς θητείας και τους εποχικούς πυροσβέστες, καθώς το κράτος προνόησε και για αυτούς μείωση δαπανών από 64,6 εκατ. το 2012 σε 53,4 εκατ. το 2016. 
Ταυτόχρονα όμως κατά το διάστημα 2011-2015 το κράτος προνόησε να εξασφαλίσει περί τα 30 δις ευρώ στις τράπεζες για ανακεφαλαιοποίηση, να αυξήσει τον ΦΠΑ, να επιβάλλει τον ΕΝΦΙΑ, να πετσοκόψει τις συντάξεις, να διατηρήσει τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών. Προνόησε να συλλάβει παππούδες που πουλάνε «μαύρα» κάστανα στο δρόμο, αλλά δεν προνόησε τίποτα για αυτούς που έχουν μαύρα δισεκατομμύρια στο εξωτερικό και μας πουλάνε φύκια για πατριωτισμό (άλλωστε τα αντυπυρικά έργα δεν τους αποφέρουν κέρδη, ποιος προνοεί για αυτά τώρα…). Το 2017 και το 2018 ξεσπούν νέες πυρκαγιές και θρηνούμε πάλι.

Να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο ενδεικτικά κάποια στοιχεία από την κατάσταση στο πυροσβεστικό σώμα:

Μόνο τρία από τα συνολικά 8 πυροσβεστικά αεροσκάφη Καναντέρ CL-415 είναι σήμερα ετοιμοπόλεμα. Δύο Καναντέρ CL-415 έχουν συντριβεί τα τελευταία χρόνια (ένα το 2007 στην Εύβοια και ένα στο Θερμαϊκό κόλπο). 
Έξι από τα συνολικά 13 αεροσκάφη Καναντέρ CL-215 θα είναι διαθέσιμα φέτος. Σαράντα χρόνια επιχειρήσεων συμπληρώνουν τα Καναντέρ CL-215, τα οποία θεωρούνται εντελώς γερασμένα με αποτέλεσμα τις συνεχείς βλάβες και τη μειωμένη επιχειρησιακή δυνατότητα. 
Δεκαοχτώ αεροσκάφη Pezetel βρίσκονται σήμερα σε πτητική διαθεσιμότητα από τα συνολικά 30.




Άνθρωποι σωριασμένοι, άνθρωποι πεθαμένοι, άνθρωποι ξαφνιασμένοι, άνθρωποι στενοχωρημένοι, άνθρωποι απορημένοι, άνθρωποι αλληλέγγυοι, άνθρωποι εξοργισμένοι… άνθρωποι στο ίδιο έργο;

Όλα αυτά που μας φαίνονται αρχικά σαν ελλείψεις του κράτους (όπως φαίνεται στο δεύτερο επιχείρημα) δεν είναι παρά οι ίδιοι του οι σκοποί, γιατί με αυτές τις ελλείψεις χρηματοδοτεί πλεονάσματα άλλων. 
Το (αστικό) κράτος δεν είναι παρά το σάπιο μέσο των κατεστημένων κομμάτων και των πλουσίων για να διατηρούν τα κέρδη τους καταπιέζοντας τις ανάγκες του κόσμου. Όταν λοιπόν η ιστορία επαναλαμβάνεται διαρκώς, τότε δεν υπάρχει πλέον ηθική, αλλά σκοπός! 
Το κράτος δεν απουσιάζει, αλλά είναι εδώ μέσω της απουσίας του. Δεν υπάρχει «πρέπει να κάνει», έχει σκοπό να μην κάνει! 
Έχει νόημα να πεις στο λύκο να μη φάει το πρόβατο; Είναι στη φύση του λύκου, όπως είναι στη φύση του αστικού κράτους να εξυπηρετεί τους έχοντες (εγχώριους και ξένους), παίρνοντας από τους μη έχοντες. 
Επομένως δεν μπορούμε να περιμένουμε από ένα τέτοιο κράτος να λύσει τα δικά μας προβλήματα οριστικά. Μπορεί και πρέπει να διεκδικεί κανείς από αυτό τώρα, όμως με απώτερο στόχο την ανατροπή του από ένα εργατικό κράτος, διαφορετικά η επανάληψη της ιστορίας και η απογοήτευση είναι δεδομένη, όπως είναι σήμερα.

*Υστερόγραφο: Όταν το αστικό κράτος σκοπεύει στην αυθαιρεσία και τις πελατειακές σχέσεις και όταν η γη είναι εμπορευματοποιημένη και ο καθένας μπορεί να αγοράζει και να πουλάει όπου θέλει, τότε είναι λογικό να διαμορφώνεται και αυθαίρετη δόμηση και άναρχη πολεοδομία. 
Είμαι ελεύθερος δεν σημαίνει κάνω ό,τι θέλω αυθαίρετα, σημαίνει το κάνω κεντρικά σχεδιασμένα, για να ικανοποιήσω την δική μου ανάγκη, αλλά και της κοινωνίας. Αλλά αυτό προϋποθέτει να γίνει η γη ιδιοκτησία της κοινωνίας και εργατικό κράτος που θα την ελέγχει.

**Μην ξεχνάμε και την υπόθεση βωξίτη («ΑΕ») που υποβόσκει στα μετ’ όπισθεν, καθώς πρακτικές εμπρησμού δεν είναι αδιανόητες σε τέτοιες περιπτώσεις… Αλλά το βάζω σαν υστερόγραφο, μη μας πουν και συνωμοσιολόγους…

Γράφτηκε στις 29/7/2018 από το Γιώργο Βαξεβάνη

Αξιοποιήθηκαν οι παρακάτω σύνδεσμοι:

https://www.protothema.gr/greece/article/808572/apokalupsi-ta-rihnoun-stin-anarhi-domisi-alla-egrinoun-poleodomiki-meleti-gia-to-kokkino-limanaki/

https://www.reader.gr/news/stories/oi-pio-fonikes-pyrkagies-stin-ellada

http://newpost.gr/politiki/455342/nd-ayth-einai-h-alhtheia-gia-thn-oikonomia-thn-pentaetia-karamanlh-fwto

http://www.thetoc.gr/magazine/sakarakes-ta-kananter—purosbestiki-me-dramatikes-elleipseis

https://magnesianews.gr/magnisia/%CE%BA%CE%BA%CE%B5-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B2%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9.html

http://www.imerodromos.gr/i-ellada-tou-seismoy-tis-vrochis-kai-tis-fotias-toy-nikoy-mpogiopoyloy/

http://www.ellinikos-stratos.com/arthra/dapanes.asp

ΠΟΣΕΣ «ΜΑΝΔΡΕΣ», ΠΟΣΑ «ΜΑΤΙΑ», ΠΟΣΕΣ ΒΡΑΔΥΦΛΕΓΕΙΣ ΒΟΜΒΕΣ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ Η ΑΤΤΙΚΗ ??!!


ΠΟΙΑ Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ ;;
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ;;
ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ 

Πόσα ακόμα «Μάτια», όπως της Ραφήνας, υπάρχουν στην Αττική και σε όλη την Ελλάδα; Πόσες είναι οι παγίδες θανάτου για εκατοντάδες εργαζόμενους, κατοίκους, τουρίστες, ηλικιωμένους ή άλλες ευπαθείς ομάδες, που σε μια έκτακτη κατάσταση πιθανώς να εγκλωβιστούν αναμένοντας ένα μοιραίο τέλος; Πόσες και ποιες είναι οι εκτάσεις που η πιθανότητα να συμβεί ένα τέτοιο κακό είναι μεγάλες και τι μέτρα παίρνει το κράτος; Πώς προετοιμάζεται για την αντιμετώπισή του;
Ερωτήματα όπως αυτά ακούγονται όλο και πιο πολύ τις τελευταίες μέρες, όσο περισσότερο συνειδητοποιούνται τα αίτια της μεγάλης τραγωδίας που εξακολουθούν να βιώνουν εκατοντάδες λαϊκές οικογένειες στην Ανατολική Αττική.
Κι όσο προσπαθούμε να βρούμε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτό ότι η Αττική, το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας, είναι μια τεράστια ανοχύρωτη για το λαό περιοχή. 
Ο τελευταίος χρόνος είναι αρκετά χαρακτηριστικός αφού το χειμώνα λαϊκά νοικοκυριά πνίγηκαν στις λάσπες ειδικά στη Μάνδρα, με 24 μάλιστα νεκρούς. Το καλοκαίρι που διανύουμε, στον πρώτο καύσωνα που συνδυάστηκε με δυνατό αέρα θρηνούμε ήδη πάνω από 80 νεκρούς... 
Τον περσινό Σεπτέμβρη αποκαλύφθηκε όλη η γύμνια του κρατικού μηχανισμού σε ό,τι αφορά την πρόληψη σοβαρών ατυχημάτων, όταν βυθίστηκε το ανεφοδιαστικό πλοιάριο στο Σαρωνικό, μαυρίζοντάς τον ολόκληρο με μαζούτ. Το περσινό καλοκαίρι επίσης είχαν γίνει στάχτη χιλιάδες στρέμματα δάσους. Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι σεισμογενής περιοχή και τακτικά δίνει ισχυρούς σεισμούς τόσο στην Αττική όσο και στην υπόλοιπη χώρα είναι άλλο ένα καμπανάκι κινδύνου, αν αναλογιστεί κανείς τις τραγικές ελλείψεις στην αντισεισμική θωράκιση.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων που ζουν στο Λεκανοπέδιο και στις παρυφές του, λοιπόν, είναι εκτεθειμένα σε τεράστιους κινδύνους εξαιτίας της έλλειψης σχεδιασμού, προετοιμασίας και μέτρων πρόληψης για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστροφών. 
Εκεί άλλωστε εντοπίζονται και οι διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων, όπως και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που προσπαθούν πάντα μπροστά στα αποτελέσματα του εγκλήματος να ξεγλιστρήσουν, επικαλούμενες πότε τα ακραία καιρικά φαινόμενα, πότε την «κλιματική αλλαγή», κάνοντας «μπαλάκι» τις ευθύνες ανάμεσα σε «αρμόδιους» και «αναρμόδιους». 
Η άκρη του κουβαριού που μπερδεύουν οι αστικές κυβερνήσεις όμως υπάρχει. Είναι το γεγονός ότι τα μέτρα προστασίας δεν υπάρχουν, πόροι δεν διατίθενται για την επάνδρωση μηχανισμών και για τη δημιουργία υλικοτεχνικής υποδομής, καθώς οι προτεραιότητες του αστικού κράτους είναι άλλες και όχι η προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Δεν δίνεται προτεραιότητα σε βασικά έργα για τις λαϊκές ανάγκες (π.χ. αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής προστασίας, ελεύθεροι χώροι), τα έργα που προτάσσονται αφορούν ιεραρχήσεις για την ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων. 
Είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση το πρόσφατο Ρυθμιστικό Σχέδιο για την Αττική, που εγκρίθηκε το 2014 επί ΝΔ και ουσιαστικά επανεπιβεβαιώθηκε με τις εξαγγελίες των «αναπτυξιακών» συνεδρίων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προωθείται ο σχεδιασμός της άρχουσας τάξης για την περιοχή, δίνοντας προτεραιότητα σε έργα που αφορούν τον τουρισμό πολυτελείας, τη μεταφορά εμπορευμάτων, τη διαμόρφωση βιομηχανικών και επιχειρηματικών πάρκων, τη χωροθέτηση αξόνων εφοδιαστικής αλυσίδας και ό,τι άλλο υπηρετεί τη στρατηγική η Αττική να γίνει η «καρδιά» της διαδικασίας μετατροπής της χώρας σε διαμετακομιστικό και ενεργειακό κέντρο.
Η επίγνωση, από το λαό, της κατάστασης και των κινδύνων που υπάρχουν είναι σημαντικός όρος για να εντείνεται η πάλη, η διεκδίκηση μέτρων πρόληψης καταστροφών, όπως αυτή που ζούμε στην Ανατολική Αττική.

Πόλεις - βραδυφλεγείς βόμβες

Δεκάδες εκατομμύρια τόνοι πετρελαιοειδών αποθηκευμένοι και υπό επεξεργασία, τεράστιες βιομηχανίες χημικών, πλαστικών, τσιμέντου, χαλυβουργίες, τροφίμων, ναυπηγεία, εταιρείες ανακύκλωσης, σκραπατζίδικα, αποθήκες όλων των ειδών... Και όλα αυτά σε απόσταση αναπνοής από ένα αεροδρόμιο, αλλά και τις αυλές σπιτιών λαϊκών οικογενειών. Μέσα από αυτήν τη χαβούζα περνάει μια από τις κεντρικές οδικές αρτηρίες που συνδέει την Αττική με την Πελοπόννησο και τη Δυτική Ελλάδα. Ο λόγος για το Θριάσιο Πεδίο, που φιλοξενεί 7-10.000 ρυπογόνες βαριές βιομηχανίες, αποτελώντας μια βραδυφλεγή βόμβα για τη δημόσια υγεία, τη ζωή και την ασφάλεια όλων των κατοίκων του Λεκανοπεδίου.
Κι όμως! Αυτή η γενική παραδοχή δεν έχει οδηγήσει στην κατάρτιση ενός λεπτομερούς σχεδιασμού, τόσο για την πρόληψη όσο και για την άμεση αντιμετώπιση ενός βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης έκτασης. Ενός ατυχήματος που μπορεί να προέλθει από πυρκαγιά (ανατριχιαστική ήταν η εικόνα της περασμένης Δευτέρας με τις φλόγες να γλείφουν τη μάντρα της «Motor Oil»), από έναν ισχυρό σεισμό, ακόμα και από ανθρώπινο λάθος
Η ανεξέλεγκτη συμβίωση βιομηχανίας - κατοικίας στην περιοχή, η γειτνίαση σε πολύ μικρή απόσταση επικίνδυνων εγκαταστάσεων, όπως διυλιστηρίων με εγκαταστάσεις υγραερίων και πολεμικής βιομηχανίας, είναι ενδεικτικά παραδείγματα της πιθανότητας πρόκλησης ενός μεγάλου ατυχήματος που θα επηρεάσει κατοικημένες περιοχές. Εφιάλτη για την περιοχή αποτελεί το «φαινόμενο του ντόμινο», δηλαδή μια πιθανή διαδικασία αλυσιδωτών εκρήξεων, που αν ξεκινήσουν δύσκολα σταματούν και κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τι θα αφήσουν πίσω τους.
Μέσα στο Θριάσιο Πεδίο, που για την κυβέρνηση και την αστική τάξη αποτελεί «λυδία λίθο» του σχεδιασμού για μετατροπή της Αττικής σε κόμβο διαμετακόμισης, ζουν και εργάζονται εκατοντάδες χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι. Η ρυμοτομία στην περιοχή είναι ανύπαρκτη, αφού αυτό που κυριαρχεί είναι η άναρχη εγκατάσταση των βιομηχανικών μονάδων. Βιομηχανική ζώνη και οικιστικός ιστός είναι ένα, εργοστάσια φτάνουν μέχρι την παραλία. Το σκηνικό λαβυρίνθου, με τα αδιέξοδα, τα στενοσόκακα, τους «βουβούς» δρόμους, θυμίζει το μοιραίο Μάτι της Ραφήνας, όμως στο Θριάσιο δεν υπάρχουν πεύκα, αλλά τεράστιες δεξαμενές πετρελαίου, αγωγοί αερίου, αποθήκες με εύφλεκτα υλικά, με πλαστικά, με μηχανήματα κάθε είδους...
Στο Θριάσιο δεν έχει πραγματοποιηθεί ποτέ (ή τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια) μία άσκηση με ευθύνη του κράτους για την άμεση εκκένωση της περιοχής, οι χιλιάδες εργάτες που περνούν εκεί τη μισή ζωή τους δεν έχουν ενημερωθεί με επίσημο τρόπο τι να κάνουν σε περίπτωση ατυχήματος. Κανένας δεν γνωρίζει πόση ώρα χρειάζεται για την ασφαλή μετακίνηση ενός μέρους ή του συνόλου των εργαζομένων σε ασφαλές σημείο άπαξ και σημάνει συναγερμός. Τα μέχρι τώρα δείγματα, με τα συχνά ατυχήματα, όπως στα ΕΛΠΕ με τους 5 νεκρούς πριν από δύο χρόνια, ή η πυρκαγιά σε εταιρεία ανακύκλωσης τον Ιούνη του 2015 στον Ασπρόπυργο, που μετέτρεψε όλη την Αττική σε θάλαμο αερίων, είναι συνεχή προειδοποιητικά μηνύματα προς τις κρατικές υπηρεσίες, αλλά η ανταπόκριση είναι μηδενική.
Η ύπαρξη σχεδίων στα χαρτιά, χωρίς αυτά να έχουν ποτέ επικαιροποιηθεί, χωρίς να έχουν γίνει ασκήσεις ετοιμότητας, χωρίς να έχει ποτέ ενημερωθεί ο πληθυσμός, η ανεπάρκεια υποδομών, οδών διαφυγής, μέσων και οργανωτικών μέτρων για την περίπτωση που θα απαιτηθεί εκκένωση της περιοχής σε κάποιο ατύχημα, είναι ορισμένες μόνο από τις πλευρές που αναδεικνύουν ότι η όλη δραστηριότητα στην περιοχή είναι ένα παιχνίδι διαρκείας με τη φωτιά.
Το πρόβλημα γιγαντώνεται αν αναλογιστεί κανείς ότι και η άλλη έξοδος από το Λεκανοπέδιο, αυτή του άξονα Αθηνών - Λαμίας, επίσης περνάει μέσα από μια τεράστια βιομηχανική ζώνη, που μπορεί να δώσει ατύχημα μεγάλης έκτασης. Εύκολα σκέφτεται κανείς τι κινδύνους γεννά το γεγονός ότι το Λεκανοπέδιο μπορεί ουσιαστικά να «κλειστεί» από τις δύο αυτές εξόδους, που και οι δύο είναι παγιδευμένες, αφού περνούν μέσα από τις βιομηχανικές ζώνες. Ο πολύωρος εγκλωβισμός εκατοντάδων οδηγών στην Εθνική οδό στο ύψος της Κινέτας, κατά την πρόσφατη πυρκαγιά, ο εφιάλτης που έζησαν και περιγράφεται μέσα από μαρτυρίες, με τις φλόγες να διασχίζουν το οδόστρωμα και τους καπνούς να προκαλούν ασφυξία, είναι ίσως μια μικρογραφία σε ενδεχόμενο βιομηχανικό ατύχημα μεγάλης έκτασης ή άλλη έκτακτη κατάσταση (π.χ. σεισμό), που πιθανόν να απαιτήσει μαζική μετακίνηση κόσμου και βαρέων οχημάτων.

«Μη επιλέξιμη» η αντισεισμική προστασία του λαού

Κάθε Σεπτέμβρη στην Αττική ξυπνά ο εφιάλτης του 1999, με το σεισμό των 5,9 Ρίχτερ, που άφησε 143 νεκρούς, αποκαλύπτοντας σε όλο του το μεγαλείο ένα ακόμα διαχρονικό έγκλημα σε βάρος του λαού, αυτό της τραγικής έλλειψης αντισεισμικής θωράκισης.
Από τότε μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια, όμως δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα σε σχέση με την προστασία των λαϊκών νοικοκυριών, ή των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς και στα δημόσια κτίρια. Άλλωστε οι εικόνες των εργοστασίων που κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος το 1999 παρασύροντας στο θάνατο δεκάδες εργάτες είναι χαρακτηριστικές του εγκλήματος.
Τα έργα αντισεισμικής θωράκισης δεν είναι «επιλέξιμα» για χρηματοδότηση, αφού δεν λειτουργούν ανταποδοτικά για μονοπωλιακούς ομίλους, δεν εξασφαλίζουν αναπαραγωγή των κερδών τους σε βάθος χρόνου, όπως συμβαίνει π.χ. με τους αυτοκινητόδρομους και τα διόδια.
Τα στοιχεία για όλη την Ελλάδα είναι συντριπτικά, και προφανώς αυτή η κατάσταση αποτυπώνεται και στην Αττική, που συγκεντρώνει σχεδόν το μισό πληθυσμό της χώρας.
Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:
- Μετά το σεισμό του 1999, 429 σχολικές μονάδες στην Αττική, από τις 2.465 που ελέγχθηκαν, κρίθηκαν ακατάλληλες για χρήση. Όμως μόνο ένα μικρό ποσοστό, μερικές δεκάδες, έχουν αποκατασταθεί, ενισχυθεί ή αντικατασταθεί.
- Από τις περίπου 14.500 σχολικές μονάδες σε όλη τη χώρα, οι 4.440 έχουν κτιστεί πριν από το 1959 και οι 3.880 έχουν κτιστεί πριν από το 1985, δηλαδή το 57,4% των σχολικών μονάδων χαρακτηρίζονται «γερασμένες», αφού έχουν κτιστεί χωρίς ή με ελάχιστες αντισεισμικές προδιαγραφές.
- Από τις υπόλοιπες 6.180 που έχουν χτιστεί μετά το 1985, μόλις οι 3.050 έχουν κτιστεί με πιο αυστηρές αντισεισμικές προδιαγραφές μετά το 1995.
- Μέχρι σήμερα σε ελάχιστα κτίρια, και κυρίως σχολεία, έχουν γίνει οι αναγκαίες παρεμβάσεις ενίσχυσης.
Ακόμα κι αυτός ο στοιχειώδης προσεισμικός έλεγχος των σχολείων σταμάτησε το Μάρτη του 2010, εξαιτίας των περικοπών σε δαπάνες και προσωπικό, με αποτέλεσμα να «αποψιλωθούν» τα συνεργεία ελέγχων και να παγώσουν οι διαδικασίες.
Υπάρχουν επίσης εκτιμήσεις ότι το 50% των νοσοκομειακών κτιρίων, δηλαδή κάπου 300 ανεξάρτητα από στατικής πλευράς κτίρια, χρειάζονται λεπτομερέστερο έλεγχο ή και παρέμβαση. Σε κάθε περίπτωση, το 80% των 4.000.000 κτιρίων της χώρας έχουν κτιστεί πριν από το 1985, δηλαδή πριν τεθεί σε εφαρμογή ο σύγχρονος αντισεισμικός κανονισμός, και επομένως χρήζουν ελέγχων και ενισχύσεων.
Η εγκληματική ευθύνη του αστικού κράτους αναδεικνύεται και από άλλα παραδείγματα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου, μετά το σεισμό του 1999 στην Αττική, κτίρια που είχαν αρχικά χαρακτηριστεί «κίτρινα» «αποχαρακτηρίστηκαν» στη συνέχεια χωρίς να γίνει ουσιαστικός έλεγχος.
Η κατάργηση ελεγκτικών υπηρεσιών των πολεοδομιών επιδείνωσε ακόμη περισσότερο το υπάρχον πρόβλημα, καθώς πλέον δεν προβλέπεται ούτε τυπικά ο έλεγχος από την πλευρά του κράτους και η ευθύνη μετακυλίεται πλήρως στον ιδιοκτήτη που πρέπει να απευθυνθεί σε μεμονωμένο μηχανικό, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι ζητείται από τον ιδιοκτήτη να επιλέξει με ποιο κανονισμό θα γίνει η κατασκευή.

Όταν βρέχει πνιγόμαστε...

Πηγή: Eurokinissi
Εμβληματικό παράδειγμα για το τι σημαίνει «ανοχύρωτη πόλη» είναι η παντελής απουσία αντιπλημμυρικής προστασίας για ολόκληρο το Λεκανοπέδιο. Κάθε φθινόπωρο με τα πρωτοβρόχια δεκάδες εργατογειτονιές κοιμούνται και ξυπνούν με την αγωνία της βροχής. Αυτοσχέδια οχυρωματικά έργα στα σπίτια προσπαθούν να υποκαταστήσουν τις εγκληματικές ελλείψεις διαχρονικά όλων των κυβερνήσεων και της Τοπικής Διοίκησης.
Η Μάνδρα, το Περιστέρι, το Μενίδι, η Ν. Ιωνία, τα Α. Λιόσια, η Κοκκινιά, ο Πειραιάς, το Κερατσίνι είναι κάθε χειμώνα ψηλά στη λίστα του «ραντεβού» με τα λασπόνερα.
Το έγκλημα στη Μάνδρα με τους 24 νεκρούς στις 15 Νοέμβρη 2017 ήταν η κορυφαία πράξη του δράματος των τελευταίων ετών, που δείχνει πόσο χαμηλά έχουν το αστικό κράτος και όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Η διαρκής προσπάθεια να χρεώσουν την ευθύνη στα ίδια τα λαϊκά νοικοκυριά, δηλαδή στους πνιγμένους για τον πνιγμό τους, είναι τεράστια πρόκληση. 
Η επίκληση της αυθαίρετης δόμησης, των μπαζωμένων ρεμάτων είναι μια προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων, και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, να βρουν άλλοθι για την ενοχή τους. Τα εργατικά - λαϊκά στρώματα που στοιβάχτηκαν στις γειτονιές αυτές, ακολούθησαν κατά πόδας την άναρχη επέκταση των βιομηχανικών ζωνών και άλλων μεγάλων επιχειρήσεων, όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.
Η κατάσταση στην Αττική αντικατοπτρίζει ακριβώς την έλλειψη ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού πρόληψης και αντιμετώπισης των πλημμυρών, ενώ και σε αυτό το μέτωπο αποκαλύπτεται ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός δεν βασίζεται στο κριτήριο κάλυψης των αναγκών του λαού, αλλά στην ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Μια σειρά μεγάλων έργων δεν είναι ενταγμένα σε ένα συνολικό σχεδιασμό για κάθε περιοχή και γενικότερα για κάθε λεκάνη απορροής, επηρεάζοντας την αντιπλημμυρική προστασία. Σε πολλές περιοχές που αναπτύχθηκαν άναρχα με αυθαίρετη δόμηση, τα υφιστάμενα έργα αποχέτευσης ομβρίων και οι υφιστάμενες μελέτες είναι ανεπαρκείς, άλλα έργα δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί.
Το πρόβλημα της επικινδυνότητας από ενδεχόμενη πλημμύρα είναι γνωστό στους αρμόδιους φορείς από σχετικές μελέτες (π.χ. μελέτη Αναπτυξιακού Συνδέσμου Δυτικής Αττικής του 2010, έκθεση ΥΠΕΚΑ για Προκαταρκτική Αξιολόγηση Κινδύνων Πλημμύρας για τα 14 υδατικά διαμερίσματα της χώρας του 2012, παλιότερες ημερίδες ΤΕΕ και σχετική βιβλιογραφία). Η συνεχιζόμενη για χρόνια προκλητική έλλειψη σχετικών έργων αντιπλημμυρικής προστασίας συνιστά προδιαγεγραμμένο έγκλημα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Επίσης, ενώ η δασική βλάστηση συμβάλλει στη συγκράτηση του νερού και στην προστασία του εδάφους από τη διάβρωση, η δασοκτόνα πολιτική και η πολιτική εμπορευματοποίησης της γης που αποτελούν την πραγματική αιτία καταστροφικών πυρκαγιών, έχουν επιδεινώσει το πρόβλημα στις περιοχές που έχουν πληγεί από πυρκαγιές, χωρίς να έχουν πραγματοποιηθεί αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα.

Το καλοκαίρι καιγόμαστε...

Πηγή: Eurokinissi
Η τελευταία βδομάδα απέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο πόσο ανοχύρωτο είναι το Λεκανοπέδιο της Αττικής και απέναντι στις πυρκαγιές.
Τα δεκάδες θύματα στο Μάτι της Ραφήνας είναι μια ακόμα τραγική επιβεβαίωση των ελλείψεων σε μέσα πυροπροστασίας, πρόληψης αλλά και καταστολής πυρκαγιών. Κάθε χρόνο άλλωστε οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου γίνονται μάρτυρες καταστροφής των βουνών που το περιβάλλουν. Από τον Υμηττό μέχρι την Πάρνηθα και από την Πεντέλη μέχρι τα Γεράνεια είναι διαρκώς στο επίκεντρο των καταστροφικών πυρκαγιών.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης και των προκατόχων της εντοπίζονται σε ζητήματα όπως η διατήρηση όλου του αντιδασικού νομοθετικού πλαισίου.
Οι πρόσφατες φονικές πυρκαγιές επιβεβαιώνουν τη μείωση των κρατικών δαπανών με αποτέλεσμα την «αποψίλωση» του Πυροσβεστικού Σώματος, τις τραγικές ελλείψεις σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό, τα χάλια που έχει το δασικό οδικό δίκτυο, τα απαρχαιωμένα οχήματα με το 55% περίπου να είναι πέραν της 20ετίας, χωρίς ουσιαστικές προσλήψεις για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών, με εργαζόμενους τριών ταχυτήτων και με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα. 
Επίσης, ότι δεν γίνονται έγκαιρα οι απαραίτητοι καθαρισμοί, οι αποψιλώσεις για τη δημιουργία αντιπυρικών ζωνών, δεν συντηρούνται τα υδροστόμια. Δεν υπάρχουν αναλώσιμα υλικά, με τους πυροσβέστες να αναγκάζονται να συντηρούν οι ίδιοι τις στολές τους και τα ατομικά μέσα προστασίας τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πετσοκομμένοι προϋπολογισμοί της Δασικής Υπηρεσίας και του Πυροσβεστικού Σώματος διατηρούνται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, αφού το ποσοστό που διατίθεται από τον κρατικό προϋπολογισμό για την προστασία των δασών είναι της τάξης του 0,035%. Ενώ ο μέσος όρος της μείωσης των δαπανών για το Πυροσβεστικό Σώμα, μέσα από τους προϋπολογισμούς των ετών 2015, 2016, 2017, 2018 της σημερινής κυβέρνησης, σε σχέση με τον τελευταίο προϋπολογισμό προ οικονομικής κρίσης του 2009, διαμορφώνεται στα 121.193.043 ευρώ και είναι μεγαλύτερος από τον μέσο όρο των μειώσεων της τελευταίας 10ετίας, που είναι 118.878.723 ευρώ.
Ειδικά το τελευταίο έγκλημα έφερε στην επιφάνεια τον ανεπαρκή συντονισμό των εμπλεκόμενων φορέων, τη μη ύπαρξη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου διαφυγής, τη μη εκπαίδευση του πληθυσμού αλλά και του προσωπικού της Πολιτικής Προστασίας ώστε να εκκενωθεί άμεσα ο χώρος που απειλείται από πιθανή επέκταση της πυρκαγιάς.
Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα να μπαίνουν σοβαρά εμπόδια στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών, να χάνονται ανθρώπινες ζωές, να καίγονται δάση και περιουσίες. Την ίδια στιγμή, και στην Αθήνα, το Πυροσβεστικό Σώμα αποδυναμώνεται περαιτέρω για να καλύπτει τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων που εκμεταλλεύονται τα αεροδρόμια.
Τα εκατομμύρια των κατοίκων της Αττικής έχουν γίνει μάρτυρες τα τελευταία δέκα χρόνια, εξαιτίας όλων αυτών των ελλείψεων, απανωτών εγκλημάτων. Εκτός από τα περιαστικά δάση και τα βουνά, που αποψιλώνονται χρόνο με το χρόνο, έχουν ζήσει και πυρκαγιές μέσα στον αστικό ιστό, σε βιομηχανίες, όπως στα ΕΛΠΕ, στο εργοστάσιο «Simmetal» στη Μάνδρα, στην Ανακύκλωση στον Ασπρόπυργο κ.α., με το καθένα από αυτά τα παραδείγματα να αποδεικνύει με τη σειρά του τις ανεπάρκειες που γεννά η κυβερνητική πολιτική.

Διεκδικήσεις σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική

Πηγή: Eurokinissi
Η αποτελεσματική προστασία εργαζομένων και πληθυσμού μπορεί σήμερα να επιτευχθεί με βάση το κατακτημένο επίπεδο της επιστήμης και της τεχνικής. Στο πλαίσιο του σημερινού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, ο χωροταξικός σχεδιασμός, η λειτουργία κάθε εργασιακού χώρου και υποδομής δεν γίνονται με γνώμονα την ικανοποίηση του συνόλου των κοινωνικών αναγκών.
Για να καλυφθεί λοιπόν ολόπλευρα αυτή η ζωτική λαϊκή ανάγκη, απαιτείται ένας ριζικά διαφορετικός δρόμος ανάπτυξης, που θα αντιμετωπίζει τα θέματα πρόληψης και διαχείρισης έκτακτων καταστάσεων με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι με γνώμονα τη διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που αποτελεί το κριτήριο σήμερα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα εμπλουτίζει διαρκώς τις διεκδικήσεις γύρω από τα κρίσιμα για τους εργαζόμενους ζητήματα προστασίας της ζωής και της περιουσίας τους, σε αντιπαράθεση με τη διαχρονική κυβερνητική πολιτική που θυσιάζει τις ανάγκες τους στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Οι διεκδικήσεις των ταξικών συνδικάτων και των Λαϊκών Επιτροπών περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων:
  • Να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα πυροπροστασίας, αντισεισμικής και αντιπλημμυρικής θωράκισης, πρόληψης εργατικών ατυχημάτων και βιομηχανικών ατυχημάτων μεγάλης έκτασης, με ουσιαστικό κρατικό έλεγχο των ευθυνών των εργοδοτών.
  • Να εκπονηθούν συγκεκριμένα σχέδια με βάση τους κινδύνους ανά περιοχή, με επαρκή εκπαίδευση όλων των εμπλεκόμενων φορέων αλλά και εργαζομένων και κατοίκων.
  • Χωροταξικό σχεδιασμό με βάση τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες και όχι το επιχειρηματικό κέρδος.
  • Αποφασιστική ενίσχυση του δυναμικού και της υλικοτεχνικής υποδομής των κρατικών ελεγκτικών μηχανισμών.
  • Ενιαίο, καθολικό, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύγχρονο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, που θα χρηματοδοτείται αποκλειστικά από το κράτος. Δωρεάν χορήγηση φαρμάκων. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και όλες οι παροχές των ασφαλιστικών ταμείων να περάσουν στην αποκλειστική ευθύνη του κράτους, με χρηματοδότηση 100%.
  • Να ενισχυθούν με το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό τα δημόσια νοσοκομεία.
  • Να δημιουργηθούν σύγχρονα δημόσια Κέντρα Υγείας με το απαραίτητο προσωπικό και εξοπλισμό.
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου», 28 - 29 Ιούλη 2018.
Δες περισσότερα εδώ 

Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ...ΣΤΗΝ ΣΚΑΛΩΣΙΑ...

,,Αφιερωμένο σε όλους όσους πέρασαν απ΄τις σκαλωσιές... και με τον ιδρώτα και το αίμα τους χτίσανε το κόσμο,, 


Η σκαλωσιά



Πώς γίνεται είκοσι χρονών ένα παιδί γεννημένο σε μιαν απόμακρη συνοικία, μέσα σε μιαν αυλή, μόνον η μάνα του μπορεί να το ξέρει.
Εγώ και σεις τα φανταζόμαστε όλα, νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα, ωστόσο απλώς φιλοσοφούμε μπροστά σ’ αυτόν που τα ζει όλα, μπροστά στη μάνα π.χ. που μεγαλώνει το παιδί της στην αυλή μιας μακρινής συνοικίας.
Το μόνο πράσινο που είδε αυτό το παιδί, ήταν το χορταράκι που φύτρωνε το χειμώνα ανάμεσα στις πλάκες αυτής της αυλής, κάτω από τα σύρματα ή τα σκοινιά που κρέμονταν τα βρεγμένα ρούχα.
Λίγος ήλιος, λίγος αέρας, λίγο γάλα και πολλά ελπιδοφόρα νανουρίσματα και τραγούδια σε πικρό ρυθμό από τα χείλη αυτής της μάνας, που εναγκαλίζεται όλο τον κόσμο, σφίγγοντας με καθαρό μητρικό πάθος το παιδί της στο στήθος της.

Αν μπορούσε ο Πέτρος ―έτσι λέγονταν το παιδί της― θα γίνονταν κάτι άλλο, γιατί στις τρεις τάξεις του δημοτικού που πήγε ήταν ένας καλός μαθητής.
Το είπε στη μάνα του και ο δάσκαλος, αλλά εννιά χρονών χρειάστηκε να πουλάει κάτι μικροπράγματα, πότε πασατέμπο, πότε τσατσάρες, είκοσι δραχμών εμπόρευμα σ’ ένα χαρτονένιο κουτί και δεκατέσσερο χρονών να βοηθάει σ’ ένα γιαπί.
Από γιαπί σε γιαπί, έφτασε είκοσι χρονών, είχε μάθει την τέχνη κι η μάνα του δεν ξενόπλενε κάθε μέρα μια που ήταν μισοπιασμένη από τ’ αρθριτικά και μια που ο θεός της τα ’φερε βολικά κι ο Πέτρος της έφερνε κάθε Σάββατο τα μεροκάματά του.
Νοιάζονταν το μικρότερό της παιδί που κι αυτό κάτι έφερνε στο σπίτι πουλώντας λάστιχα και κοκαλάκια για το γιακά.
Όταν ο Πέτρος δούλευε σε κοντινές οικοδομές, του ’στελνε το ψωμί του με το μικρό, γιατί σφίχτηκε η καρδιά της μια φορά που τον είδε ξανεμισμένον πάνω σε μια ψηλή σκαλωσιά.

Της φάνηκε πως η σκαλωσιά έτρεμε, πως τα σανίδια ήταν σάπια, πως ο γιος της κρεμόταν σχεδόν στον αέρα κι από τότε ποτέ δεν της έλειψε η πικρή αυτή συλλογή.
Ο γιος της ένα βράδυ της είπε:
«Όλος ο κόσμος μάνα έγινε με σκαλωσιές. Χιλιάδες άνθρωποι δούλεψαν και δουλεύουν στις σκαλωσιές. Μη φοβάσαι, προσέχω…».
Εκείνη όμως δεν ησύχασε. 
Είχε δει πως τα σανίδια ήταν λειψά, της είχε φανεί μάλιστα πως η σκαλωσιά που είχε δει έγερνε.
Η αγάπη μεγαλώνει τον κίνδυνο, η φαντασία δουλεύει. Κάθε μέρα που περνούσε, κάθε νέο βράδυ που επέστρεφε τον αγαπούσε περισσότερο. Έτρεχε, του ’βγαζε τα παπούτσια και του ’πλενε τα λασπωμένα πόδια. Αγαπούσε ακόμη και το πουκάμισό του που το καλοσιδέρωνε την ημέρα, για να βγει το βράδυ ο γιος της με τους φίλους του, να κάτσει στο καφενείο ή στην ταβέρνα ή να σεργιανίσει στην κεντρική οδό.
Πώς έγινε εκείνη την μέρα κι άλλαξε ο κόσμος, εκείνη δεν το κατάλαβε.
Όταν άκουσε την είδηση έπεσε ξερή.
Το παιδί είχε πέσει κι είχε μείνει στον τόπο.
Ήταν λίγο πριν το μεσημέρι.
Το φαγητό του ήταν δεμένο στην πετσέτα και το περίμενε. Τηλεφώνησαν, ήρθε γρήγορα το ασθενοφόρο. Μάταια πράγματα. Η ανάσα του είχε κοπεί.
Ο εργάτης που έχωσε μες στο πουκάμισό του κι ακούμπησε το ασβεστωμένο του χέρι στην καρδιά του, το είπε: «Πέθανε».
Το βραδάκι που θα σχόλαγαν οι εργάτες θα ξανασυναντούσαν τον σκοτωμένο τους σύντροφο στο σπίτι του, ξαπλωμένον, αμίλητον, όμορφον όπως πάντα, είκοσι χρονών για πάντα.

Ο ίδιος εργάτης που έβαλε το χέρι στην καρδιά του, πήρε με το σχόλασμα και την πετσέτα με το φαΐ του Πέτρου μαζί του. 
«Θα το πάω στο σπίτι, είπε, για το άλλο της παιδί».
Η μάνα του είχε πλύνει για τελευταία φορά τα πόδια και του είχε φορέσει το καλό του πουκάμισο. Στον κόσμο τα ίδια δάκρυα έχουν διαφορετικό βάρος.
Σας έγραψα σήμερα μια πολύ κοινή ιστορία, που την έμαθα αρχίζοντας από το τέλος της.
Ένα βράδυ μου ’δειξαν μια γυναίκα, που ανέβαινε σ’ ένα λόφο, κοιτούσε τις σκαλωσιές των οικοδομών που χτίζονταν κι έκανε το σταυρό της.
Παρακαλούσε για τα παιδιά όλου του κόσμου, που δουλεύουν στις σκαλωσιές.


Νικηφόρος Βρεττάκος

Δρόμοι της Ειρήνης, αρ. 56, Σεπτέμβρης 1962

ΠΡΟΣ: ΣΚ@ΤΟΨΥΧΟΥΣ κ.α. ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ.. ΤΟΥ ΥΠΟΚΟΣΜΟΥ !!


Σε είδα σαν τον δολοφόνο που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος να τριγυρνάς στις ακτές του Σαρωνικού το Σεπτέμβρη του 2017 και να καταγγέλεις την περιβαλλοντική καταστροφή, αλλά όχι το εφοπλιστικό έγκλημα του αφεντικού σου, εκπρόσωπε του υποκόσμου.
Σε είχα δει παλιότερα μέσα στην αναμπουμπούλα που χαίρεται ο λύκος, σαν λύκος κι εσύ να μοιράζεις τρόφιμα μόνο σε Έλληνες για τους οποίους κόπτεται, αλλά όποιο μέτρο παροχής έρθει στη Βουλή το καταψηφίζεις, εκπρόσωπε του υποκόσμου.
Σε είδα να λες παντού ότι οι ξένοι έρχονται και μας παίρνουν τις δουλειές, αλλά πήγες και καταψήφισες το 8ωρο στην Ευρωβουλή και ζήτησες μεροκάματο 18,50 ευρώ, εκπρόσωπε του υποκόσμου.
Σε είδα που φώναζες ότι οι ξένοι θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό σου, αλλά ξένοι έτρεξαν να πνιγούν κ να καούν για τους συνανθρώπους μας στην Αττική, όταν το λιμενικό δεν πήγε, εκπρόσωπε του υποκόσμου.
Σε είδα να σπας,να δέρνεις, να δολοφονείς επαγγελματικά, να ρίχνεις γκαζάκια,να καις ανθρώπους, να κυνηγάς άοπλους, Έλληνες και ξένους εργάτες, ακόμη και παιδιά, αλλά εσύ βγήκες από το λαγούμι σου με το σύνθημα ότι θα δείρεις τους διεφθαρμένους πολιτικούς και τελικά σκοτώνεις εργάτες, εκπρόσωπε του υποκόσμου.
Σε είδα σε δίκες να μην αναλαμβάνεις την ευθύνη ούτε των σάπιων λόγων σου ούτε των εγκληματικών σου πράξεων και να μετατρέπεσαι σα σε ποντικό στη φάκα, εκπρόσωπε του υποκόσμου.
Σε είδα να διαστρεβλώνεις την αλήθεια, όπως το ρόλεξ του τάδε, ό,τι δεν είναι σβάστικα τα τατουάζ σου, ότι δεν χαιρετάς ναζιστικά κ.α. πολλά, έτσι όπως σε δίδαξε ο μέντοράς σου Γκέμπελς, εκπρόσωπε του υποκόσμου.
Σε είδα να δηλώνεις χριστιανός ορθόδοξος, ενώ σιχαίνεσαι τους Εβραίους.
Σε είδα να λες η πατρίδα πάνω από όλα αλλά στην κατοχή ήσουν με τους Γερμανούς
και έκανες τα μύρια όσα εγκλήματα,



Σε είδα να επικροτείς τις δηλώσεις του χουντικού Αμβρόσιου ότι ο θεός τιμώρησε τους καμένους γιατί έφταιγαν,εκπρόσωπε του υποκόσμου.
Τέλος, σε είδα χθες στις φωτιές. Να κάνεις πώς τις σβήνεις γυμνός με ένα κλαδί. 

Να κάνεις τον καλούλη ότι δήθεν προσφέρεις νερό και τρόφιμα, εκπρόσωπε του υποκόσμου.
Ποιον πας να κοροιδέψεις μπράβε της νύχτας;
Αν η κυβέρνηση τους έκαψε με την εγκληματική αδράνειά της, εσύ τους βεβηλώσες με την θεατρική σου παράστασή ότι πήγες (με κάμερα) δήθεν να παλέψεις με τις φλόγες.
Το χει το DNA του συγκεκιμένου χώρου παγκοσμίως.
Κι οι πρόγονοί σου αυτό έκαναν. Κι οι απόγονοι το ίδιο.
Ε εκπρόσωπε του υποκόσμου; 

~ ~ ~ ~

Μετά αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να βάζει φωτιές στα δάση.
Κάποιος που το χει ξανακάνει. 
Που δεν έχει ενδοιασμούς να σκοτώσει, να κάνει πλιάτσικο, να κάψει ανθρώπους, που θα διακινήσει και την πρέζα, τα αναβολικά μέσα στα γυμναστήρια...
Ο υπεράνω πάσης υποψίας ηθικός αυτουργός έχει κέρδος να φάνε και τα τετρασέγγονά του. 
Ο φυσικός αυτουργός όμως όχι. 
Ποια κατακάθια του υποκόσμου άραγε αναλαμβάνουν τέτοιες αποστολές για μερικές χιλιάδες ευρώ και ζουν ανάμεσά μας;

Απ' την σ. Kατερίνα



Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018

ΜΑΤΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ: 23/7/18 5:39 Η LIVE ΜΕΤΑΔΟΣΗ --ΜΕΤΑ...;; (...)


Πρόβλεψε την Τραγωδία...δεν ήξερε όμως, ότι θα συμμετείχε Σ' Αυτήν και ο ίδιος με την οικογένειά Του:


Αν δεν γίνει ένα θαύμα θα καεί πολύς κόσμος***

Ο χρήστης Ερη Ριτσου κοινοποίησε ένα xn--live -48duz5eva7c — 

Αυτό το βίντεο το τράβηξε ο Πάνος Κοκκινίδης που κάηκε μαζί με την μητέρα του Πιπίνα, τη γυναίκα του Άννυ και τα δυο του παιδιά.
Το βλέπω και τρελαίνομαι. Στέκονταν οι άνθρωποι, και κοιτούσαν τη φωτιά, και έμειναν εκεί, και κάηκαν γιατί κανένας δεν τους είπε να εκκενώσουν την περιοχή, όταν είχαν χρόνο μπροστά τους για να το κάνουν.Δεν είναι μόνο η τραγωδία που δεν αντέχεται. Είναι το εξωφρενικό, το άδικο, το αδιανόητο που δεν παλεύεται.
Ερη Ριτσου
***
https://www.facebook.com/pkokkinidis?fref=hovercard&hc_location=none

Διαβάζοντας τα σχόλια απ' την παραπάνω σελίδα, μαθαίνουμε ότι η σύζυγος ήταν Αστυνομικός...
https://www.tribune.gr/greece/news/article/488731/agnooyntai-i-anthypastynomos-anni-spanoy-kai-o-panos-kokkinidis-me-ta-dyo-paidia-toys-sto-mati.html
--------------------------------


Κάποιοι ήταν πιο τυχεροί: 

Για Να γλυτώσει την Γάτα του απ΄τη Φωτιά, Γλύτωσε κ ο Ίδιος!!

*********************

Δες Ακομη: 

ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ: --Η ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ !!