«γιατί η μαμά μου είναι παγωμένη και δεν ανοίγει τα χέρια της να με αγκαλιάσει;»

Εγώ, Εσύ, Εμείς, τι Κάναμε;

Πριν λίγες μέρες έφτασε στα χέρια μου μια αφίσα, μια αφίσα της ΕΕΔΥΕ, στην οποία υπήρχε η φωτογραφία ενός μικρού παιδιού.

Για πολύ ώρα κοίταζα αυτή τη φωτογραφία. 

Προσπαθούσα να ερμηνεύσω αν γινόταν, τα αισθήματα και τα συναισθήματα που ένοιωθε αυτό το παιδάκι και που τόσο έντονα και παραστατικά είχαν εγκλωβιστεί από τον φωτογράφο.

Έβλεπα το ταλαιπωρημένο προσωπάκι του, άπλυτο, μέσα στα χαλάσματα του σπιτιού του ή χωμένο κάπου, για να κρυφτεί από τις κακουχίες της προσφυγιάς. 
Δεν μπορούσα να καταλάβω που ακριβώς ήταν. Αλλά αυτό δεν με απασχολούσε και τόσο.

Μεγέθυνα τη φωτογραφία στον υπολογιστή μου. Επικέντρωσα στα μάτια του, στις συσπάσεις του προσώπου του, στο λερωμένο δακτυλάκι του που κάτι έδειχνε.

Ίσως έβλεπε αεροπλάνα να βομβαρδίζουν, ίσως έβλεπε από τις εκρήξεις τα κτίρια της γειτονιάς του να καταρρέουν, ίσως πάλι να έβλεπε στρατιώτες και αστυνομικούς να χτυπούν και να εμποδίζουν πρόσφυγες να ξεφύγουν από τις εμπόλεμες ζώνες.

Διέκρινα στα μάτια του, όχι τόσο τον τρόμο και τον φόβο, αλλά κυρίως την έκπληξη, και την απορία. 

Σαν να με ρωτούσε: «Μα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;»

Τη νύχτα έπεσα για ύπνο, μα η εικόνα του παιδιού δεν έλεγε να φύγει. Όλο κι ερχόταν στη σκέψη μου και με ρωτούσε επίμονα:

«γιατί δεν έχω πια σπίτι; γιατί δεν έχω φαί; γιατί γύρω μου υπάρχουν παιδάκια σκοτωμένα; γιατί η μαμά μου είναι παγωμένη εδώ στο πλάι μου και δεν ανοίγει τα χέρια της να με αγκαλιάσει; πες μου γιατί;»

Κι εγώ τι να του απαντήσω; Χωρίς να πολυσκεφτώ, του είπα. Μα επειδή γίνεται πόλεμος.

«και τι είναι πόλεμος;»

Πόλεμος είναι όταν κάποιοι άνθρωποι παίρνουν τα όπλα και πάνε να σκοτώσουν κάποιους άλλους.

«και γιατί τους σκοτώνουν;»

Γιατί θέλουν να τους αρπάξουν τις περιουσίες και τα πλούτη που έχει η χώρα τους.

«μα γιατί θέλουν τα ξένα πλούτη; αυτοί δεν έχουν δικά τους;»

Κι εγώ τι να απαντήσω σε ένα μικρό παιδάκι; Πώς να του δώσω να καταλάβει γιατί γίνονται οι πόλεμοι;

Πώς να του εξηγήσω ότι τεράστιοι επιχειρηματικοί όμιλοι, ανταγωνίζονται για το ποιος θα ελέγξει τα πετρέλαια, το φυσικό αέριο, τους δρόμους από όπου θα περάσουν οι νέοι αγωγοί ενέργειας;

Πώς να του εξηγήσω ότι Ρώσικοι, Αμερικάνικοι, Κινέζικοι, Γερμανικοί, Αγγλικοί πολυεθνικοί κολοσσοί κι από κοντά τους, Τούρκοι, Έλληνες, Ισραηλινοί, Αιγύπτιοι, Άραβες και κάθε εθνικότητας επιχειρηματίες-καπιταλιστές, συμμαχούν και συγκρούονται αναμετάξυ τους, για να ελέγξουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και να αυξήσουν τα κέρδη τους;

Ότι, δεν διστάζουν να βάλουν τους λαούς να αλληλοσφάζονται, να ισοπεδώνουν ολόκληρες πόλεις με τα σύγχρονα οπλικά τους συστήματα, να στέλνουν εκατομμύρια ανθρώπους στην αναγκαστική προσφυγιά, μόνο και μόνο για να αυγατήσουν κι άλλο τα κέρδη τους;

Έβλεπα να σηκώνει το χεράκι του και με το τεντωμένο του δακτυλάκι, να με δείχνει και να μου θέτει ανελέητα συνεχώς ερωτήματα χωρίς τέλος.

Αλλά τι να του πω, πώς να του εξηγήσω, ότι για τον ίδιο ακριβώς λόγο, για τα κέρδη των μονοπωλίων, διαμέλισαν την Γιουγκοσλαβία, το Σουδάν, ισοπέδωσαν το Ιράκ, τη Λιβύη, το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Υεμένη, εξοντώνουν τους Παλαιστίνιους, τους Κούρδους.

Στο τέλος, για να βγω από τη δύσκολη θέση, του απάντησα ότι τα αφεντικά είναι αχόρταγα και δεν τους φτάνει ο πλούτος όλου του κόσμου, θέλουν να τα κάνουν όλα δικά τους.

«μα δεν φοβούνται μήπως σκοτωθούν στον πόλεμο;»

Ξέρεις παιδί μου, στον πόλεμο δεν πολεμάνε τα αφεντικά, στέλνουν τα παιδιά του λαού να πολεμήσουν, να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.

«και οι φαντάροι δεν φοβούνται μην σκοτωθούν;»

Φοβούνται, πως και δεν φοβούνται. Οι περισσότεροι πάνε στον πόλεμο χωρίς τη θέλησή τους, τους αναγκάζουν τα αφεντικά να πάνε να πολεμήσουν.

«και που βρίσκουν τα όπλα οι στρατιώτες; τα έχουν στο σπίτι τους;»

Όχι μικρό μου. Τα όπλα τα δίνουν στους στρατιώτες, οι πλούσιοι, τα αφεντικά.

«κι αφού οι στρατιώτες κρατάνε τα όπλα, γιατί έρχονται να πυροβολήσουν εμάς και δεν χτυπάνε τα αφεντικά τους, που τους αναγκάζουν να κάνουν αυτά τα εγκλήματα;»

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Τα μάτια μου καρφώθηκαν στο ταβάνι. Έπρεπε να απαντήσω, αλλά όχι στο μικρό παιδάκι της φωτογραφίας.

Έπρεπε πλέον να απαντήσω σε εμένα τον ίδιο.

Έβλεπα το δαχτυλάκι του παιδιού να μεγαλώνει, όλο και να μεγαλώνει και να με δείχνει, σαν να με δικάζει. Σαν να με είχε βάλει στην θέση του κατηγορούμενου και να με ρωτάει:

«κι εσύ τι έκανες για να σταματήσει ο πόλεμος; για να μην μας βομβαρδίζουν, για να μη μας σκοτώνουν;»

Χαμήλωσα τα μάτια ένοχα. Θυμήθηκα την Ελληνική κυβέρνηση που διέθεσε τις στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα για να εφοδιάζονται και να απογειώνονται τα Νατοϊκά αεροπλάνα που βομβάρδιζαν τους γειτονικούς λαούς. Τις πολεμικές ασκήσεις που διοργάνωσε η Ελλάδα μαζί με τους εγκληματίες του Ισραήλ. Τα Νατοϊκά στρατεύματα που αλωνίζουν μέσα στη χώρα μας. Τους Έλληνες φαντάρους που συμμετέχουν στις πολεμικές αποστολές του ΝΑΤΟ.

Ναι. Εγώ, εσύ, εμείς, τί κάναμε για να σταματήσουμε αυτά τα εγκλήματα;

Ταράχτηκα, άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα κι είδα τα ματάκια του μικρού παιδιού να είναι τεράστια, ακριβώς μπροστά στα δικά μου.

Δεν άνοιξε το στόμα του, δεν κούνησε τα χείλη του, αλλά εγώ άκουσα τα λόγια του.

«Η χώρα σου, η Ελλάδα, είναι ενεργειακός κόμβος, στο υπέδαφός της έχει υδρογονάνθρακες. Έτσι ήταν και η δική μου χώρα. Οι πλούσιοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, μας λέγανε ότι από τον πλούτο θα ζήσουμε όλοι καλά. Και τώρα ήρθε ο πόλεμος. Ετοιμάσου, προετοιμάσου, ο πόλεμος θα έρθει και στη δική σου χώρα. Μη νομίζεις ότι ο δικός σας λαός θα τη γλυτώσει. Ξεσηκωθείτε και πάρτε τα μέτρα σας πριν να είναι αργά. Να μην έχει η επόμενη φωτογραφία ένα ελληνόπουλο στη θέση τη δικιά μου!»

Yiannis Ventouras

   30 Γενάρη 2018