Μικρό, μα είναι μονάχο του μια χώρα ολάκερη.
Εκεί ο κόσμος ζει με αξιοπρέπεια γιατί" βασιλεύει το δίκιο.» «Τι λες, παππού; Υπάρχει τέτοιος κόσμος; Να πάμε κι εμείς εκεί.»
«Αν υπάρχει λέει! Όλοι οι άνθρωποι έχουν δουλειά. Πηγαίνουν σχολειό και μορφώνονται. Άμα αρρωστήσουν έχουν γιατρούς να τους κάνουν καλά χωρίς λεφτά και δεν υπάρχουν ρουφιάνοι μήτε αφεντικά. Σε μια τέτοια χώρα μπορούσαμε να ζούμε κι εμείς, παιδί μου αλλά μας πήραν την εξουσία μέσα απ’ τα χέρια.»
Πήγε να δακρύσει ο γέροντας, μα δεν άφησε το δάκρυ να βγει απ’ το μάτι του.
«Αυτά πληρώνουμε, Μανολιό μου και θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα. Έχουν παιδί μου πολλά να δούνε τα μάτια σου μέχρι να μάθει ο εργάτης να λέει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.» «Αυτό φταίει παππού; Που δεν λέμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους; Δηλαδή, άμα τα λέμε σωστά, αλλάζει ο κόσμος;»
«Άμα λέμε την αλήθεια και παλεύουμε γι’ αυτήν, ναι αλλάζει! Έως τότε όμως, σφίξε τα δόντια σου και προχώρα. Και στις δυσκολίες να μην τα παρατάς. Σε μια στιγμή έρχονται τα πάνω κάτω.»
«Και πότε θα έρθει αυτή η στιγμή, παππού;»
«Κανένας δεν ξέρει. Να είσαι χαρούμενος όταν είσαι καλά και μπορείς να παλεύεις για το δίκιο.»
«Είμαι χαρούμενος, παππού, αλλά μόνο εμείς θα παλεύουμε; Φτάνει αυτό;» «Μια σπίθα φτάνει για ν’ ανάψει και να φουντώσει η φωτιά, παιδί μου. Μια στάλα φτάνει για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Το τσικάλι σαν θα βράσει, το καπάκι θα πετάξει κι αυτό έχει γίνει πράξη.»
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Στη ρίζα του αετού":
Για τον Φιντέλ Κάστρο
