Οι εξαγγελίες αυτές έρχονται σε μια στιγμή που τα αστικά επιτελεία εστιάζουν τις αναλύσεις τους στο πρόσφατο ταξίδι του Ρώσου Προέδρου στη Μέση Ανατολή, όπου συναντήθηκε με τις ηγεσίες της Αιγύπτου, της Συρίας και της Τουρκίας, μιλώντας για «επίδειξη δύναμης», «αλλαγή ισορροπιών» στην περιοχή, «κάλυψη του κενού που αφήνουν οι ΗΠΑ» από τη Ρωσία και εδραίωση της παρουσίας της.
Η επιλογή των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, από τη μια, και από την άλλη η συμμαχία της Ρωσίας με το Ιράν και η αναθέρμανση της συνεργασίας με την Τουρκία, παρά το γεγονός ότι δεν είναι χωρίς αντιφάσεις, σηματοδοτούν ανακατατάξεις στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, η οποία αντικειμενικά μπαίνει στο επίκεντρο.
Στο φόντο αυτό, ο υπηρεσιακός υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Ζ. Γκάμπριελ, έλεγε την περασμένη βδομάδα ότι «ο ανταγωνισμός δεν κοιμάται», εκφράζοντας παράλληλα την ανησυχία του για το γεγονός ότι απ' όπου αποσύρονται οι ΗΠΑ, δεν τις διαδέχεται η ΕΕ, αλλά δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ρωσία, με αποτέλεσμα να αλλάζουν οι περιφερειακές ισορροπίες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την «εξασθενημένη επιρροή» των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή.
Σημείωνε, επίσης,
ότι πλέον δεν υπάρχει μια «άνετη» θέση για τη Γερμανία στο περιθώριο της διεθνούς πολιτικής και ότι το γερμανικό κεφάλαιο πρέπει να δουλέψει ενεργά για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του παγκοσμίως, μεταξύ άλλων και μέσω της «αυτοτελούς» δράσης της ΕΕ στο στρατιωτικό τομέα και στην εξωτερική πολιτική.
Οριοθετούσε, μάλιστα,
σαφώς τις «κόκκινες γραμμές» της Γερμανίας με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ιδίως τις ΗΠΑ, σε μια σειρά από ζητήματα, όπως οι αμερικανικές κυρώσεις προς τη Ρωσία, η NAFTA και οι συνέπειες στην αυτοκινητοβιομηχανία από τυχόν κατάργησή της, η επαναδιαπραγμάτευση της πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν, αλλά και η αναγνώριση, από τις ΗΠΑ, της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ.
Θυμίζουμε επίσης πως με αφορμή αυτή την απόφαση του Αμερικανού Προέδρου, που κυριολεκτικά βάζει φωτιά στην περιοχή και λειτουργεί ως μοχλός για ένα νέο γύρο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, ο Τούρκος Πρόεδρος, Τ. Ερντογάν, συγκάλεσε την περασμένη βδομάδα έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Οργάνωσης Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC), όπου παρά τις «ισορροπίες» και τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, το τελικό ανακοινωθέν καταδικάζει την απόφαση Τραμπ και επιδρά στην παραπέρα επιδείνωση των σχέσεων ΗΠΑ - Τουρκίας.
Σημείωνε, επίσης,
ότι πλέον δεν υπάρχει μια «άνετη» θέση για τη Γερμανία στο περιθώριο της διεθνούς πολιτικής και ότι το γερμανικό κεφάλαιο πρέπει να δουλέψει ενεργά για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του παγκοσμίως, μεταξύ άλλων και μέσω της «αυτοτελούς» δράσης της ΕΕ στο στρατιωτικό τομέα και στην εξωτερική πολιτική.
Οριοθετούσε, μάλιστα,
σαφώς τις «κόκκινες γραμμές» της Γερμανίας με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ιδίως τις ΗΠΑ, σε μια σειρά από ζητήματα, όπως οι αμερικανικές κυρώσεις προς τη Ρωσία, η NAFTA και οι συνέπειες στην αυτοκινητοβιομηχανία από τυχόν κατάργησή της, η επαναδιαπραγμάτευση της πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν, αλλά και η αναγνώριση, από τις ΗΠΑ, της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ.
Θυμίζουμε επίσης πως με αφορμή αυτή την απόφαση του Αμερικανού Προέδρου, που κυριολεκτικά βάζει φωτιά στην περιοχή και λειτουργεί ως μοχλός για ένα νέο γύρο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, ο Τούρκος Πρόεδρος, Τ. Ερντογάν, συγκάλεσε την περασμένη βδομάδα έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Οργάνωσης Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC), όπου παρά τις «ισορροπίες» και τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, το τελικό ανακοινωθέν καταδικάζει την απόφαση Τραμπ και επιδρά στην παραπέρα επιδείνωση των σχέσεων ΗΠΑ - Τουρκίας.
Το «ανεμοδούρι» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών δείχνει όξυνση, ανακατατάξεις συμμαχιών και λυκοφιλιών, μεγάλους κινδύνους για τους λαούς, που τροφοδοτεί ο αγώνας δρόμου ιμπεριαλιστικών κέντρων και ισχυρών περιφερειακών δυνάμεων για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, δικτύων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, αγορών.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αγγίζει τα όρια του γελοίου η προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να πείσει ότι η συμμετοχή με τα μπούνια στο βούρκο των ανταγωνισμών, η προσπάθεια να παίξει το ρόλο του «σημαιοφόρου» των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή, στα οποία εντάσσονται και οι στόχοι της ελληνικής αστικής τάξης, συμβάλλουν τάχα στην ειρήνη, στη σταθερότητα και την ευημερία του ελληνικού και των υπόλοιπων λαών της περιοχής.
Ο αγώνας ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς, στα πολεμικά και άλλα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, χρειάζεται να δυναμώσει. Να βάλει ο λαός πιο αποφασιστικά στο στόχαστρο το κεφάλαιο, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του, την ίδια την εξουσία του, για να ξεπατώσει από τη ρίζα της την πραγματική αιτία των πολέμων, της φτώχειας, της εκμετάλλευσης.
