«Υπάρχουν δύο Τουρκίες και δύο Ελλάδες»

,,στο πλαί­σιο της ΝΑ­ΤΟϊ­κής λυ­κο­συμ­μα­χί­ας μέλη της οποί­ας είναι και οι δύο χώρες, πραγ­μα­τι­κή φιλία και ει­ρή­νη δε μπο­ρεί να υπάρ­ξει. 

Πρό­κει­ται για νο­μο­τέ­λεια δε­δο­μέ­νη και πολ­λα­πλώς απο­δε­δειγ­μέ­νη στο διάβα της Ιστο­ρί­ας. Επο­μέ­νως, με αυτά τα λόγια, οι Τσί­πρας-Ερ­ντο­γάν δεν εξα­πα­τούν ο ένας τον άλλο, 

αλλά εξα­πα­τούν από κοι­νού τον ελ­λη­νι­κό και τον τουρ­κι­κό λαό,,

Με αφορ­μή την επί­σκε­ψη Ερ­ντο­γάν: «Υπάρ­χουν δύο Τουρ­κί­ες και δύο Ελ­λά­δες»

ΑΠΟ ATEXNOS

Του Νίκου Μότ­τα

Η επί­σκε­ψη του προ­έ­δρου της Τουρ­κί­ας Ερ­ντο­γάν στην Ελ­λά­δα ολο­κλη­ρώ­θη­κε. 

Ει­πώ­θη­καν πολλά μπρο­στά στις κά­με­ρες και σί­γου­ρα πολλά πε­ρισ­σό­τε­ρα πίσω από κλει­στές πόρ­τες. 

Θα μπο­ρού­σαν να δια­τυ­πω­θούν πολλά συ­μπε­ρά­σμα­τα ανα­φο­ρι­κά με την αδιαμ­φι­σβή­τη­τη ανα­βάθ­μι­ση των διεκ­δι­κή­σε­ων της Άγκυ­ρας σε βάρος των κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των της Ελ­λά­δας, 

το απα­ρά­δε­κτο αί­τη­μα για «επι­και­ρο­ποί­η­ση» της Συν­θή­κης της Λω­ζά­νης, τα προ­σχή­μα­τα του προ­έ­δρου Ερ­ντο­γάν περί μειο­νό­τη­τας κλπ.

Αν θέ­λα­με ωστό­σο να απο­κω­δι­κο­ποι­ή­σου­με την ουσία της επί­σκε­ψης Ερ­ντο­γάν, οφεί­λου­με να επι­ση­μά­νου­με συ­νο­πτι­κά- και με ξε­κά­θα­ρο τρό­πο- τα εξής:

1. Τόσο ο πρό­ε­δρος Ερ­ντο­γάν όσο και η ελ­λη­νι­κή ηγε­σία επα­νέ­λα­βαν στις δη­μό­σιες το­πο­θε­τή­σεις τους τα (τε­τριμ­μέ­να) ευ­χο­λό­για περί σχέ­σε­ων «καλής γει­το­νί­ας», «αμοι­βαί­ου σε­βα­σμού», «φι­λί­ας» και «ει­ρή­νης» με­τα­ξύ των δύο χωρών. 

Πρό­κει­ται για ευ­χο­λό­για κενά πε­ριε­χο­μέ­νου, δε­δο­μέ­νου ότι στο πλαί­σιο του ιμπε­ρια­λι­σμού, στο πλαί­σιο της ΝΑ­ΤΟϊ­κής λυ­κο­συμ­μα­χί­ας μέλη της οποί­ας είναι και οι δύο χώρες, πραγ­μα­τι­κή φιλία και ει­ρή­νη δε μπο­ρεί να υπάρ­ξει. 

Πρό­κει­ται για νο­μο­τέ­λεια δε­δο­μέ­νη και πολ­λα­πλώς απο­δε­δειγ­μέ­νη στο διάβα της Ιστο­ρί­ας. Επο­μέ­νως, με αυτά τα λόγια, οι Τσί­πρας-Ερ­ντο­γάν δεν εξα­πα­τούν ο ένας τον άλλο, αλλά εξα­πα­τούν από κοι­νού τον ελ­λη­νι­κό και τον τουρ­κι­κό λαό.

2. Η επί­σκε­ψη Ερ­ντο­γάν έλαβε χώρα σε μια πε­ρί­ο­δο κατά την οποία τόσο η κυ­βέρ­νη­ση του, όσο και η συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, αντι­με­τω­πί­ζουν μια σειρά εσω­τε­ρι­κών προ­βλη­μά­των. 

Από την πλευ­ρά της, η κυ­βέρ­νη­ση Ερ­ντο­γάν βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πη με σο­βα­ρά εσω­τε­ρι­κά ζη­τή­μα­τα (υπό­θε­ση Ζα­ράμπ, κοι­νω­νι­κή πό­λω­ση, αύ­ξη­ση πλη­θω­ρι­σμού, υπο­τί­μη­ση τουρ­κι­κής λίρας, κλπ.) και έχει κάθε λόγο να επι­χει­ρεί να απο­προ­σα­να­το­λί­σει πλα­τιές λαϊ­κές μάζες. 

Για την συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, που αδί­στα­κτα τσα­κί­ζει ερ­γα­σια­κά-λαϊ­κά δι­καιώ­μα­τα στο όνομα της «αξιο­λό­γη­σης», είναι εξί­σου συμ­φέ­ρου­σα η- έστω πρό­σκαι­ρη- αλ­λα­γή της πο­λι­τι­κής ατζέ­ντας.

 Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα απα­ντά στο ερώ­τη­μα «γιατί έγινε τώρα η επί­σκε­ψη Ερ­ντο­γάν;».

3. Η αντι­πα­ρά­θε­ση για την Συν­θή­κη της Λω­ζά­νης επι­σκί­α­σε μια πολύ ση­μα­ντι­κή πα­ρά­με­τρο των συ­να­ντή­σε­ων.

 Η πα­ρά­με­τρος αυτή δεν είναι άλλη από τη σύ­να­ψη οι­κο­νο­μι­κών συμ­φω­νιών, επι­χει­ρη­μα­τι­κών μπιζ­νες με­τα­ξύ τμη­μά­των του ελ­λη­νι­κού και τουρ­κι­κού κε­φα­λαί­ου. 

Ο κ.Ερ­ντο­γάν ήρθε στην Ελ­λά­δα ως εκ­πρό­σω­πος του ισχυ­ρό­τε­ρου τμή­μα­τος της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης, τα συμ­φέ­ρο­ντα της οποί­ας επι­θυ­μεί να προ­ω­θή­σει.

 Το βέ­βαιο είναι ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι και στις δυο πλευ­ρές του Αι­γαί­ου δεν έχουν να κερ­δί­σουν τί­πο­τε από τις μπιζ­νες με­τα­ξύ ελ­λή­νων και τούρ­κων κε­φα­λαιο­κρα­τών. 

Αντι­θέ­τως, και οι δύο κυ­βερ­νή­σεις κι­νού­νται σε ολο­έ­να και πιο αντι­λαϊ­κή-αντι­δρα­στι­κή ρότα, ενι­σχύ­ο­ντας- με τον ένα ή τον άλλο τρό­πο- την εκ­με­τάλ­λευ­ση και το τσά­κι­σμα των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των.

4. Οι κ.κ. Τσί­πρας και Ερ­ντο­γάν ψεύ­δο­νται και εξα­πα­τούν συ­νει­δη­τά τους λαούς όταν κά­νουν λόγο για – δή­θεν- διευ­θέ­τη­ση μιας σει­ράς ζη­τη­μά­των (Κυ­πρια­κό, Αι­γαίο, Προ­σφυ­γι­κό κλπ) στο πλαί­σιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. 

Έχει απο­δει­χθεί εδώ και πολλά χρό­νια, με τον πλέον κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό τρόπο, ότι οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αυτοί ορ­γα­νι­σμοί όχι μόνο δεν απο­τε­λούν τμήμα της οποιασ­δή­πο­τε λύσης αλλά, αντί­θε­τα, απο­τε­λούν ανα­πό­σπα­στο μέρος του προ­βλή­μα­τος. 

Είναι επο­μέ­νως σαφές ότι στο ευ­ρω­να­τοϊ­κό πλαί­σιο κα­νέ­να θέμα δεν πρό­κει­ται να λυθεί προς όφε­λος των λαών, δε­δο­μέ­νου του γε­γο­νό­τος ότι τα θέ­μα­τα αυτά συν­δέ­ο­νται άρ­ρη­κτα με ισχυ­ρούς εν­δοι­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς, τε­λεί­ως ξέ­νους προς τα λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα.

Με βάση τα πα­ρα­πά­νω – και με φόντο τους κυ­βερ­νη­τι­κούς δι­θύ­ραμ­βους για την «ιστο­ρι­κή επί­σκε­ψη» του Ερ­ντο­γάν- αξί­ζει να θυ­μη­θού­με αυτό που ανέ­φε­ρε τον Αύ­γου­στο του 1952, σε γράμ­μα του προς τον ελ­λη­νι­κό λαό, ο σπου­δαί­ος τούρ­κος κομ­μου­νι­στής ποι­η­τής Ναζίμ Χικ­μέτ, που ανα­φέ­ρο­νταν σε «δύο Τουρ­κί­ες και δύο Ελ­λά­δες». 

Την αλη­θι­νή και την ψεύ­τι­κη. 

Την ανε­ξάρ­τη­τη και τη δου­λι­κή.

Όπως τότε υπήρ­χε η Τουρ­κία του Με­ντε­ρές και η Τουρ­κία των τούρ­κων αγω­νι­στών, έτσι και σή­με­ρα υπάρ­χει η Τουρ­κία του Ερ­ντο­γάν και η Τουρ­κία του ερ­γα­ζό­με­νου λαού της που αντι­με­τω­πί­ζει διώ­ξεις, κα­τα­πί­ε­ση, κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα. 

Όπως τότε υπήρ­χε η Ελ­λά­δα του Πλα­στή­ρα και η Ελ­λά­δα του Μπε­λο­γιάν­νη, έτσι και σή­με­ρα υπάρ­χει η Ελ­λά­δα του Τσί­πρα, του Μη­τσο­τά­κη, των αστι­κών επι­τε­λεί­ων, αλλά και η Ελ­λά­δα του ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού κι­νή­μα­τος που αντι­στέ­κε­ται στον οδο­στρω­τή­ρα της στρα­τη­γι­κής του κε­φα­λαί­ου.

Υπάρ­χει η Τουρ­κία μιας χού­φτας μο­νο­πω­λί­ων- σύγ­χρο­νων «σουλ­τά­νων»- που λη­μαί­νο­νται τον πλού­το που πα­ρά­γει ο λαός της γει­το­νι­κής χώρας και η Τουρ­κία των ερ­γα­τι­κών φτω­χο­γει­το­νιών της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης, των ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των, των τούρ­κων κομ­μου­νι­στών που πα­λεύ­ουν μέσα σε αντί­ξο­ες συν­θή­κες. 

Όπως αντί­στοι­χα, υπάρ­χει η Ελ­λά­δα των με­γα­λο­βιο­μη­χά­νων και των εφο­πλι­στών και η Ελ­λά­δα των ερ­γα­τών, των απο­λυ­μέ­νων, των απερ­γών.

Το πραγ­μα­τι­κό νόημα της ελ­λη­νο­τουρ­κι­κής φι­λί­ας δεν θα το δώ­σουν ποτέ, κα­νέ­νας Τσί­πρας και κα­νέ­νας Ερ­ντο­γάν. 

Αυτό το νόημα, το εξέ­φρα­σε με μο­να­δι­κό τρόπο ο σπου­δαί­ος Χικ­μέτ, όταν έγρα­φε: 

«Οι λαοί της Τουρ­κί­ας και της Ελ­λά­δας, δί­νουν πέρα για πέρα δια­φο­ρε­τι­κό νόημα στην ελ­λη­νο-τουρ­κι­κή φιλία. 

Γι’ αυ­τούς η φιλία ση­μαί­νει κοινό αγώνα για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της πα­τρί­δας τους.

 Για την εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, για την ευ­τυ­χία, για να μπο­ρούν να γεύ­ο­νται πλάι πλάι στο αδελ­φι­κό τρα­πέ­ζι της φι­λί­ας το ψωμί και τις ελιές του τόπου τους».