Ένα κείμενο από καρδιάς
Έτσι κέρδισαν τη νομιμοποίησή τους, σε μία κουτσή δημοκρατία πάνω στο λεωφορείο της ΕΤΜΑ, την ώρα που κάποιοι έδιωχναν τις βάσεις που έμεναν. Μείνανε όρθιοι στο μετερίζι της ανθρωπιάς και στης τιμής το χρέος, την ώρα που πολλοί παίνευαν τους νεκρούς για να θάψουν τους ζωντανούς.
Αφού είδε την ταινία «Το τελευταίο σημείωμα», έγραψε το παρακάτω:
«Το 1918 το φάντασμα που πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη ήρθε και στην χώρα μας, με την ονομασία ΣΕΚΕ.
Το Ιδιώνυμο και το ρετσινόλαδο του Μεταξά δεν ήταν αρκετά για να σκεπάσουν το γοερό κλάμα της μάνας του νεκρού αυτοκινητιστή.
Αντίθετα η κάθε καλύβα έγινε τόπος αντίστασης γιατί εμείς μόνο τις πεζούλες μας έχουμε, και ο θάνατος τραγούδι, ακόμα και αν οι ντόπιοι δεσμοφύλακες τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, εκείνοι κέρδισαν μόνοι τους τη λευτεριά με τραγούδια, όπλα και σπαθιά.
Και την λευτεριά αυτή, την πότισαν με αίμα κόκκινο, σαν το γαρύφαλλο, δίνοντας τίτλους πατριωτισμού κερδισμένους από κομμουνιστές που θύμιζαν τους πρώτους χριστιανούς, χωρίς όμως να περιμένουν τη βασιλεία των ουρανών.
Εξορίες, χαρτιά κοινωνικών φρονημάτων και ο γύψος που ερχόταν πάνω σε ένα τρίκυκλο, σπάει από τη νεολαία που ήταν ώριμο τεκνό της οργής αγκαλιά με τους οικοδόμους.
Έτσι κέρδισαν τη νομιμοποίησή τους, σε μία κουτσή δημοκρατία πάνω στο λεωφορείο της ΕΤΜΑ, την ώρα που κάποιοι έδιωχναν τις βάσεις που έμεναν.
Και ύστερα ήρθαν τα συντρίμμια από τον πρώτο φάρο και η μητέρα των μαχών με τον οπορτουνισμό.
Μείνανε όρθιοι στο μετερίζι της ανθρωπιάς και στης τιμής το χρέος, την ώρα που πολλοί παίνευαν τους νεκρούς για να θάψουν τους ζωντανούς.
Μείνανε μόνοι τους να φωνάζουν ενάντια στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, του εξανπονδρισμού της Παλαιστίνης, της Γιουγκοσλαβίας, της Συρίας κ.α. και στην όψιμη επαναστατικότητα του GO BACK κ. Μέρκελ εκείνοι αντέταξαν την Μαρξιστική-Λενινιστική θεωρία τους και τα γνωστά σύμβολα τους.
Δόξα και τιμή
στον κόκκινο ποιητή μας Γιάννη Ρίτσο
Στο Σαράφη, το Σαμαρινιώτη και τον Άρη και σε όλους τους ΕΛΑΣίτες
Σε όλους τους φυλακισθέντες, από τον επώνυμο Ν. Ζαχαριάδη έως τον «ανώνυμο» Ναπολέοντα Σουκατζίδη
Στο Νίκο Μπελογιάννη
Σε όλους τους εξόριστους και φυλακισμένους που αγαπούσαν το κελί τους, τρώγαν το φαΐ τους και διάβαζαν πολύ
Σε όλους τους νεκρούς της ταξικής πάλης όπως η Σωτηρία Βασιλακοπούλου
Στον ηγέτη που πίστευε στη νέα σπορά, Χαρίλαο Φλωράκη.
Γιατί εκτελούνταν και φεύγαν με τρία κόκκινα γράμματα στα χείλη: ΚΚΕ”.
Συκάς Γιώργος”
Εμένα που μου άρεσε, δεν οφείλω να το δημοσιεύσω;
Ο Γιώργος. Ο γιος του φίλου μου, του συναφέλφου μου, του συντρόφου μου. Γιάννη να το χαίρεσαι. Γιώργο χάρηκα.
Μάνος Δούκας
"Δεν έχω ούτε μια άσπρη τρίχα στη ψυχή μου. Ούτε σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας" (Μαγιακόφσκι).
Διαβάστε περισσότερα
