Τι σημαίνει για σένα και για μένα η δήλωση του κ. Μητσοτάκη (ο συγκεκριμένος πολιτικός άνδρας χρησιμοποιείται ως παράδειγμα σε ολόκληρο το κείμενο και δεν αναφέρομαι ειδικά σ' εκείνον, αλλά συνολικά στην τάξη του και στους ομοϊδεάτες του) για την ισότητα των ανθρώπων κατ’ αντιστοιχία της φυσικής τους ανισότητας?
Πολύ πρακτικά σημαίνει ότι, αν ο κ. Μητσοτάκης και εγώ διαγνωστούμε με λευχαιμία, εκείνος θα μπορέσει να πληρώσει 475.000 ευρώ
(τετρακόσιες εβδομήντα πέντε χιλιάδες ευρώ… ναι, σωστά το διαβάσατε αυτή είναι η εμπορική τιμή)
για να εξασφαλίσει την καινούρια θεραπεία που εμπορεύεται η Novartis και θεωρείται ότι οδηγεί σε απόλυτη ίαση,
ενώ εγώ θα ταλαιπωρηθώ με χημειοθεραπείες, ακυρώσεις ραντεβού, υπό-στελεχωμένα νοσοκομεία κτλ. χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα σωθώ.
Επίσης, σημαίνει ότι το παιδί του κ. Μητσοτάκη, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ των πραγματικών του ικανοτήτων (είναι αυτονόητο ότι δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο παιδί αλλά στο σύνολο των παιδιών εκείνων που ταυτίζονται με τις σχετικές απόψεις), θα μπορεί να πληρώνει περίπου 50-60.000 δολάρια ανά έτος σπουδών για να πάρει ένα πτυχίο από κάποιο διάσημο πανεπιστήμιο της Αμερικής.
Αντιθέτως, το δικό μου παιδί
- αν περάσει σε κάποια πόλη εκτός του τόπου κατοικίας μας -
δεν θα μπορέσει να παρακολουθήσει τις σπουδές του και θα αναγκαστεί να μείνει αμόρφωτο.
Επίσης, σημαίνει ότι όταν θα πιάσει ο χειμώνας και τα κρύα, θα βλέπετε τον κ. Μητσοτάκη
(και όλους τους ομοϊδεάτες του)
να κυκλοφορεί καλοντυμένος, ζεστός και ταϊσμένος, ενώ εμείς θα φοβόμαστε να ανάψουμε τη θέρμανση στα σπίτια μας γιατί θα υπολογίζουμε φράγκο-φράγκο το λογαριασμό της ΔΕΗ.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ, ιδεολογικός πρόγονος του κ. Μητσοτάκη, ως λαμπρός εντολοδόχος και εργολάβος των επιταγών του οικονομικού φιλελευθερισμού, όπως και ο ίδιος, τη δεκαετία του 1980 το είχε θέσει ως εξής:
«…θα έλεγα ας αφήσουμε τα παιδιά μας να ψηλώσουν και κάποια να ψηλώσουν ακόμα περισσότερο από τα άλλα, αν έχουν την έμφυτη ικανότητα για κάτι τέτοιο. Διότι οφείλουμε να χτίσουμε μια κοινωνία στην οποία κάθε πολίτης θα μπορεί να αναπτύσσει όλο το δυναμικό του…».
Η δήλωση αυτή συνιστά εκπληκτικό νοηματικό άλμα, από τους βιολογικούς κανόνες, στους κοινωνικούς όρους ζωής,
παραμερίζοντας εντελώς τον παράγοντα της διαφορετικής κοινωνικής δυνατότητας, που έχει καθένας προκειμένου να αναπτύξει το δυναμικό του.
Απαλά και άρρητα σημειώνεται η κρίσιμη προκείμενη που κάνει το λόγο της Θάτσερ να μοιάζει σχεδόν λογικός, όταν διατείνεται ότι η ικανότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν το ύψος.
Μέσα από τις πιο απλές λέξεις αποσιωπάται τεχνηέντως ο πιο καθοριστικός παράγοντας ανάπτυξης του ανθρώπου,
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ.
Μετά απ’ αυτό, η φύση έχει θέσει τα όριά της στην κοινωνία.
Με άλλα λόγια, θεωρείται δεδομένο, ότι οι διαφορετικές ικανότητες – όπως και το διαφορετικό ύψος του καθενός από εμάς – είναι γενετικά καθορισμένες.
Έτσι ο άνθρωπος δεν έχει καμία δύναμη να αλλάξει αυτή τη μοιραία ετυμηγορία… ποιος μπορεί να πάει κόντρα στη φύση;
Για να μην αδικήσουμε τους πρώτους διδάξαντες, αξίζει να σημειωθεί, ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι η μοναδική πολιτική ιδεολογία που ανάγει το βιολογικό στη σφαίρα του κοινωνικού.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που ο εθνικισμός ανέδειξε τα βιολογικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων – το χρώμα, τη φυλή, την αναπηρία – σε κοινωνικά χαρακτηριστικά.
Με βάση αυτή την αναγωγή γέμισαν τα στρατόπεδα εργασίας και οι φούρνοι του Άουσβιτς.
Τώρα δεν έχουμε φούρνους, έχουμε θάλασσες, έχουμε χρόνια ανεργία, έχουμε μισθούς πείνας.
Τώρα δεν έχουμε βιομηχανίες, που μέσω της εργασίας «απελευθερώνουν τους ανθρώπους».
Τώρα έχουμε ντόπιους και μετανάστες, που η ανέχεια τους λειτουργεί ως μοχλός πίεσης των εργασιακών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων.
Το ιδεολογικό υπόβαθρο νεοφιλελεύθερων και φασιστών έχει πολλά κοινά ,
γι’ αυτό και οι σχέσεις τους είναι διαχρονικά σχέσεις συνεργασίας (το θέτω κομψά), αλλά σε επίπεδο πολιτικών επιλογών καταγράφεται μια σχετική πρόοδος προς το πιο «elegant»…
οι ανθρώπινοι φούρνοι είχαν μια βαρβαρότητα, ενώ η ανεργία, ο υποσιτισμός, η παρακμή της δημόσιας υγείας σκοτώνουν πιο «ρομαντικά»…
επιπλέον, σύμφωνα με τη Θατσερική οπτική του κόσμου, αυτοί που γκρεμίζονται στα βάραθρα της κοινωνικής ανισότητας,
μάλλον, πρέπει να γεννήθηκαν κοντοί…
οπότε, γιατί να σωθούν?
*το σχετικό άρθρο δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως στις 16/3/2016
