kαλε μου φίλε:Δεν εξαιρείΣαι

,,Τα μέτρα δεν είναι ούτε «ισορροπημένα», ούτε «δημοσιονομικά ουδέτερα», όπως προσπαθεί να τα παρουσιάσει η κυβέρνηση. 

Είναι ταξικά υπέρ του κεφαλαίου και υπηρετούν το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την ενίσχυση δηλαδή της ανταγωνιστικότητας και της ανάκαμψης της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων,,

Οδηγός στην πάλη μας οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες

Βδομάδα σοβαρών εξελίξεων είναι αυτή που ξεκινά αύριο, καθώς η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει στη Βουλή τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που περιέχονται στη συμφωνία με το κουαρτέτο για τη δεύτερη «αξιολόγηση», με στόχο να τα ψηφίσει στην Ολομέλεια στις 16 - 17 του Μάη.

 Για τα ταξικά συνδικάτα, οι μέρες που έρχονται είναι περίοδος εντατικής δουλειάς για την επιτυχία της πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας στις 17 Μάη, για την προετοιμασία της οποίας δεν περισσεύει ούτε ώρα.

Ούτε «ισορροπημένα», ούτε «ουδέτερα»

Τα μέτρα δεν είναι ούτε «ισορροπημένα», ούτε «δημοσιονομικά ουδέτερα», όπως προσπαθεί να τα παρουσιάσει η κυβέρνηση. 

Είναι ταξικά υπέρ του κεφαλαίου και υπηρετούν το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την ενίσχυση δηλαδή της ανταγωνιστικότητας και της ανάκαμψης της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

 Οσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να πείσει ότι το κάνει με «δικαιότερο» τρόπο απ' ότι οι προηγούμενοι, η ουσία και η στόχευση των μέτρων δεν αλλάζουν. Για παράδειγμα:

Οι δεσμεύσεις στη συμφωνία ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα συνεχιστούν και θα ενταθούν, ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα προχωρήσουν, στόχο έχουν να ανοίξουν νέα πεδία δράσης για το κεφάλαιο και επένδυσης συσσωρευμένων κεφαλαίων, όπως έγινε έως τώρα με τα περιφερειακά αεροδρόμια, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, του Πειραιά προηγουμένως και πάει λέγοντας.

Το ίδιο ισχύει και για την πρόβλεψη να «απελευθερωθούν» παραπέρα κλάδοι και τομείς της οικονομίας με χαμηλότερη σχετικά συγκέντρωση, προς όφελος των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων, με την αξιοποίηση και της λεγόμενης εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ. Μια τέτοια εξέλιξη, που είναι αντικειμενική τάση στον καπιταλισμό, 

θα επιταχύνει τον βίαιο αφανισμό χιλιάδων μικρότερων και μεσαίων επιχειρήσεων, που δεν θα τα καταφέρουν να αντέξουν στον ανταγωνισμό με τους ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους.

Η μείωση του αφορολόγητου και οι νέες περικοπές στις συντάξεις μόνο «ουδέτερο αποτέλεσμα» δεν φέρνουν για τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων. 

Ο στόχος της «δημοσιονομικής προσαρμογής», που υπηρετείται με αυτόν τον τρόπο, της μείωσης δηλαδή των κρατικών δαπανών και της αύξησης των κρατικών εσόδων, είναι το διαβατήριο για να ξεκινήσει ο επόμενος γύρος της συζήτησης αναφορικά με την διευθέτηση του χρέους και να ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.

 Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το κεφάλαιο, μέσω του φτηνότερου δανεισμού του κράτους και των τραπεζών, αποκτά πρόσβαση σε φτηνότερο και περισσότερο χρήμα για να στηρίξει τα επενδυτικά του σχέδια.

Η δέσμευση από την πλευρά της κυβέρνησης ότι θα διατηρήσει ανέγγιχτο όλο το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που παρέλαβε από τους προηγούμενους και το ενίσχυσε με στοχευμένες παρεμβάσεις, όπως για παράδειγμα με το νόμο για την «απελευθέρωση» της δράσης των δουλεμπορικών, ισοδυναμεί «εγγυητική επιστολή» προς το κεφάλαιο ότι θα συνεχίσουν και θα ενταθούν οι σημερινοί άθλιοι όροι αμοιβής και εργασίας της συντριπτικής πλειοψηφίας των παραγωγών του πλούτου - επομένως και η δυνατότητα των επιχειρηματικών ομίλων να αυξάνουν το μέρος της απλήρωτης εργασίας, που μεταφράζεται σε αύξηση της κερδοφορίας τους.

Από πίσω ακολουθεί το επόμενο κύμα των αντεργατικών ανατροπών, με πρώτη δόση την αλλαγή του τρόπου λήψης των αποφάσεων για απεργία από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, με στόχο να μπουν επιπλέον εμπόδια στην κινητοποίηση και στη διεκδίκηση των εργαζομένων. 

Στη συνέχεια, μέχρι το καλοκαίρι του 2018, η κυβέρνηση θα έχει επεξεργαστεί και ενδεχομένως νομοθετήσει το νέο αντεργατικό πλαίσιο για τις Συλλογικές Συμβάσεις.

Την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου υπηρετεί και η συντριπτική πλειοψηφία των «αντίμετρων», έμμεσα ή άμεσα, όσο κι αν δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό με την πρώτη ματιά. 

Για παράδειγμα, η μείωση των φορολογικών συντελεστών για το κεφάλαιο αυξάνει τη μάζα του κέρδους που αποσπούν από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, ανοίγει όμως τρύπες στα κρατικά έσοδα, που θα καλυφθούν με ένταση της φοροληστείας σε βάρος του λαού, σε συνθήκες αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, που προβλέπεται από τις Συνθήκες της ΕΕ, ανεξάρτητα από το αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν μνημόνια ή όχι. 

Το ίδιο ισχύει και για την την επιδότηση με 250 εκατ. ευρώ των προγραμμάτων «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης», που δίνουν στο κεφάλαιο τη δυνατότητα να απασχολεί φτηνή και ανακυκλώσιμη εργατική δύναμη και να εντείνει την εκμετάλλευση σε βάρος συνολικά της εργατικής τάξης.

Δεν εξαιρείται κανείς

Από την αντιλαϊκή επίθεση δεν εξαιρείται κανείς, ακόμα κι αν δεν θίγονται όλοι με τον ίδιο τρόπο σε κάθε φάση της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα αλλεπάλληλα κύματα της αντιασφαλιστικής «μεταρρύθμισης», κυρίως από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και έπειτα. Τα μέτρα που παίρνονταν διαχρονικά διαμόρφωναν χειρότερους όρους ασφάλισης και συνταξιοδότησης για τις νεότερες γενιές και ξήλωναν με μεθοδικότητα κατοχυρωμένα δικαιώματα των παλιότερων εργαζομένων.

Με τον φερετζέ της «ισονομίας» και της «δικαιοσύνης», η ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» Κατρούγκαλου εξίσωσε προς τα κάτω όλους τους νέους συνταξιούχους, ανεξάρτητα από επάγγελμα και φορέα ασφάλισης, εξαιρώντας από τις περικοπές όσους είχαν ήδη πάρει τη σύνταξη μέχρι την ημερομηνία έναρξης της ισχύος του νόμου, με το «τρικ» της «προσωπικής διαφοράς». Οπως αποδείχτηκε όμως για μια ακόμα φορά, κανένα δικαίωμα και καμιά κατάκτηση των εργαζομένων και του λαού δεν είναι κατοχυρωμένη στον καπιταλισμό, απέναντι στην επιθετικότητα του κεφαλαίου και στη δίψα του να αυξάνει διαρκώς την κερδοφορία του.

Η «προσωπική διαφορά» τώρα καταργείται και αυτό δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή ενός νέου κύκλου ανατροπών στη Ασφάλιση, στην κατεύθυνση της παραπέρα ιδιωτικοποίηση του συστήματος και μετατροπής της σύνταξης, της Υγείας, της Πρόνοιας σε ατομική υπόθεση, με το κράτος να εγγυάται μόνο τα στοιχειώδη.

Το συμπέρασμα αυτό έχει σημασία μπροστά στη νέα προσπάθεια της κυβέρνησης να αποσπάσει την ανοχή του λαού στα μέτρα που ετοιμάζεται να νομοθετήσει, αφήνοντας να διαρρεύσουν πίνακες και αριθμοί για τον διαμοιρασμό της χασούρας με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην θίγονται τάχα το ίδιο τα χαμηλά και τα σχετικά υψηλότερα εισοδήματα. Μόνο που στη δεύτερη κατηγορία έχει φτάσει να εντάσσεται σήμερα οποιοσδήποτε παίρνει μισθό ή σύνταξη μεγαλύτερη από 700 - 800 ευρώ το μήνα!

Αποδεικνύεται ότι ο συμβιβασμός με τη λογική του «μικρότερου κακού», ο συντεχνιακός οικονομικός αγώνας για την εξαίρεση ενός κλάδου, ακόμα και μιας ειδικότητας από τις αντεργατικές ανατροπές, η παθητική στάση αναμονής για αλλαγή της κατάστασης, ή της ανάθεσης των προσδοκιών για κάτι καλύτερο στον έναν ή τον άλλο φορέα της αστικής διαχείρισης, ψηφίζοντας κάθε τέσσερα χρόνια, ή και νωρίτερα, δεν μπορεί να ανακόψει, πολύ περισσότερο να αντιστρέψει την τάση διεύρυνσης της φτώχειας για το λαό, σχετικά και απόλυτα.

Απ' αυτή τη σκοπιά, έχουν μεγάλες ευθύνες οι δυνάμεις εκείνες στο κίνημα που παίζουν ρόλο αναχώματος στην ταξική ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής δυσαρέσκειας, κηρύττουν την ταξική συνεργασία και καλλιεργούν αυταπάτες για συνύπαρξη της λαϊκής ευημερίας με την καπιταλιστική κερδοφορία. Που στηρίζουν τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής και βρομίζουν το εργατικό κίνημα με τους στόχους και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Εμπρός για την απεργία!

Είναι φανερό ότι ανεξάρτητα από υφέσεις και εξάρσεις, η αντιλαϊκή πολιτική έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση και εξυπηρετεί συγκεκριμένο σκοπό: Τη θωράκιση και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, τη διασφάλιση των γενικών συμφερόντων του σε κάθε φάση της καπιταλιστικής εξέλιξης, την ενίσχυση του ρόλου του στον λυσσαλέο διεθνή ανταγωνισμό.

Υπηρετεί δηλαδή τις ανάγκες των μονοπωλιακών ομίλων, που μεταβάλλονται ανάλογα με τη φάση όπου βρίσκεται κάθε φορά η καπιταλιστική οικονομία, διατηρώντας ωστόσο σταθερή την τάση φτωχοποίησης των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, σχετικά και απόλυτα. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να διασφαλίσει το κεφάλαιο την ανταγωνιστικότητά του κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, πέρα από το να βαθαίνει διαρκώς την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και την επίθεση στα λαϊκά στρωματά.

Δεν αρκεί επομένως η αντίθεση στο ένα ή στο άλλο μέτρο για να απαντηθεί αποτελεσματικά η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου. 
Ούτε μπορεί απέναντι σ' αυτή την άγρια και σχεδιασμένη επίθεση να σταθεί με αξιώσεις το εργατικό - λαϊκό κίνημα, αν δεν ανασυνταχθεί και δεν αντιτάξει το δικό του σχέδιο, διεκδικώντας την ανάκτηση των απωλειών και παλεύοντας για τις σύγχρονες ανάγκες.

Σήμερα που η επιστήμη και η τεχνική έχουν κάνει άλματα, που η εκτόξευση της παραγωγικότητας και ο συγκεντρωμένος πλούτος επιτρέπουν μείωση του εργάσιμου χρόνου, σταθερή δουλειά για όλους, Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία υψηλών προδιαγραφών, με αποκλειστική ευθύνη του κράτους και δωρεάν, η συζήτηση δεν μπορεί να γίνεται για το πόσα λιγότερα η περισσότερα θα χάσει ο λαός στο όνομα της ανάκαμψης της οικονομίας και της ανάκτησης μεγαλύτερων ρυθμών ανάπτυξης, αλλά για το ποιες προϋποθέσεις απαιτούνται για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και τι καθήκοντα προκύπτουν απ' αυτό για το κίνημα.

Η απεργία που έχουμε μπροστά μας πρέπει να είναι μαζική, να «τσαλακώσει» τους κομπασμούς της κυβέρνησης ότι ο λαός δείχνει ανοχή και κατανόηση στην αντιλαϊκή πολιτική της. 
Η σημασία της όμως θα κριθεί και σε κάτι ακόμα: Από τη συμβολή της στο στόχο της ανασύνταξης του κινήματος και της συγκρότησης της Κοινωνικής Συμμαχίας, που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για πραγματικές αλλαγές προς όφελος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Πηγή