ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΤΙ ΓΝΩΜΗ ΕΧΕΙΣ ;;!!

-Για το καινούργιο αντάρτικο τι γνώμη έχεις; Ρώτησε ο Στατεράς.

-Υπογράψαμε το Λίβανο, την Καζέρτα, τη Βάρκιζα, για ν’ αποφύγουμε τον εμφύλιο πόλεμο. Κανένας τίμιος δεν μπορεί να χαρακτηρίσει τις προθέσεις μας για αντεθνικές, αντιλαϊκές. Ήταν μόνο αφελείς-αφελέστατες. Τι ακολούθησε; Πόσες γυναίκες κουρέψατε, βασανίσατε, βιάσατε. Πόσους αγωνιστές δολοφονήσατε! Γέμισαν ξανά οι φυλακές και τα ξερονήσια. Σήμερα δεν μπορείτε να υποτάξετε το λαό με τα παλιά πολιτικά μέσα. Γι’ αυτό το λόγο σπρώξατε συνειδητά, προμελετημένα, το κίνημα στην ένοπλη αναμέτρηση. Αν εμείς μπορούσαμε να αποφύγουμε τη σύγκρουση, θα το κρίνει το κόμμα μου κι όχι εγώ στο Στρατοδικείο…

«Είμαι περήφανος για το Κόμμα μου…Το φταίξιμο είναι δικό μας…»
10-10-2018

Από Κατιούσα

Ανυπόφορη βώχα και ζέστη. Η πόρτα δεν έχει παραθυράκι να γίνεται ρεύμα και να φεύγει ο βρώμικος αέρας. Οι μύγες κάθονται στη «βούτα», ανεβοκατεβαίνουν στους τοίχους κι όταν αυτός ξεχνιέται ή ξαπλώνει και κλείνει τα μάτια, πέφτουν απάνω του να τον φάνε. Τη νύχτα έχει να κάνει με τους κοριούς και τα ποντίκια. Για να ξεφύγει απ’ το σήμερα, αναπολεί τα περασμένα. Άνθρωποι, πράγματα και γεγονότα, παλιά και καινούργια, μικρά και μεγάλα, μπαίνουν στο ίδιο καζάνι, ανακατεύονται, σμίγουν, χωρίζουν και πάλι σμίγουν, χάνονται και πάλι παρουσιάζονται… Η αμαρτωλή Ρώμη με τις μηχανοραφίες της, τα εγκλήματα και τον εκφυλισμό της… παιδεύεται να κρατηθεί στην εξουσία και οι δούλοι με το Σπάρτακο παλεύουν να τη ρίξουν… Ένας κόσμος πεθαίνει κι απ’ τα συντρίμια του γενιέται ένας άλλος… Αλάζει η μορφή, το χρώμα, η εποχή… όμως η πορεία μένει η ίδια: Σκληρή, ματωμένη, ανοδική…

Σε τούτα τα χρόνια γράφτηκε μια απ’ τις μεγαλύτερες σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Απ’ τους πάγους και τις τούντρες του βοριά κι ως τις τραχές ακτές της Αδριατικής, κι απ’ τον ένα ωκεανό ως τον άλλο, εκατομύρια άνθρωποι χαίρονται τη λευτεριά τους… Και η πατρίδα μας με τις πολλές πέτρες και το λίγο χώμα, τ’ αμέτρητα βουνά και τα δαντελωτά ακρογιάλια, τις ελιές και τα αμπέλια… κράτησε με τιμή το δικό της χαράκωμα. Μεγάλωσε και φάρδυνε, και δυνάμωσε και ψήλωσε η ψυχή του λαού της… Όμως η αντίδραση, λόγω των δικών μας αδυναμιών, φάνηκε ικανότερη κι αυτός, ένας απ’ τους πολλούς, βρίσκεται τώρα στο απομονωτήριο… Πολλοί σύντροφοι πέθαναν στις φυλακές, στις εξορίες, στο πεζοδρόμιο… με τον καημό να έβλεπαν τη Μεγάλη Μέρα. Αυτός, φυσικά με κάποιες παραλαγές, την είδε και τη χάρηκε… Αλλά σαν άνθρωπος…

Όσο κι αν παιδεύεται, όποιο μονοπάτι κι αν πάρει, όσο μακριά κι αν πάει, γυρίζει πάλι στο κελί. Το σήμερα τον κρατάει γερά γαντζωμένο στα νύχια του… Η ζωή τ’ ανθρώπου κρέμεται κάποτε από ένα τυχαίο γεγονός. Αν βρισκόταν ο μπαρμπα-Θωμάς στο Περιστέρι, θα έπαιρνε το ραβδί του, θα έμπαινε μπροστά και μέσα από χαράδρες και γκρεμούς θα τον περνούσε πέρα απ’ το ποτάμι… Το Λευτέρη θα τον ντουφεκίσαν, πόσο θα πονέσουν οι καημένοι γέροι απ’ το καινούργιο χτύπημα!… Κι ο δικός του ο γέρος! Καρτερούσε κι αυτός τη Λευτεριά…

Ψηλά, κοντά στο τσιμεντένιο νταβάνι, είναι ο φεγγίτης. Τον κοιτάζει με παράπονο. Να μπορούσε να έφτανε ως εκεί! Θα έβλεπε τους φυλακισμένους στο προαύλιο… τις απάνω γειτονιές της Πολιτειούλας… ίσως και τα βουνά πέρα από τον κάμπο. Θα καθόταν εκεί απ’ τα χαράματα ως το σούρουπο και θ’ αγνάντευε τη ζωή. Επίτηδες έβαλαν το φεγγίτη τόσο ψηλά κι επίτηδες δεν αφήνουν στο κελί ούτε κάθισμα, ούτε κρεβάτι…

Στη φυλακή βρίσκονται πολλοί, Κομμουνιστές, Επονίτες, Ελασίτες… Κατάφεραν ν’ αγοράσουν ένα φύλακα και του έστειλαν βιβλία. Πόσο χάρηκε! Και γρήγορα απογοητεύτηκε. Δεν είχαν τίποτα απ’ το δικό του κόσμο. Τα πέταξε στην άκρη. Καλύτερα να ονειροπολεί. Αυτός, ο Παντελής ο Σαλονικιός, ύστερα από λίγες μέρες θα πάψει να πονάει, να χαίρεται, να σκέφτεται… Αντί να τυρανιέται μ’ αυτές τις σκέψεις, καλύτερα να ασχολείται, όσο μπορεί, με τον αγώνα…



Γιατί χάσαμε την Επανάσταση; Ο άνθρωπος πιστεύει πως οι αντιλήψεις του είναι σωστές. Οι αντίθετες ελέγχουν την ορθότητα… όμως εδώ, είναι μοναχός… Και τι θα προστέσουν οι δικές του γνώμες;! Κι άλλοι σύντροφοι και πολλοί απλοί άνθρωποι κι από παλιότερα ακόμα, μιλούσαν. Τώρα τα έδειξε και η ίδια η ζωή. Το κακό έγινε και δεν ξεγίνεται. Σωστά, αλλά δεν θα ήταν άσχημο, αν υπήρχε δυνατότητα, να ακουστούν και οι γνώμες εκείνων, που περιμένουν στην απομόνωση… Κατανόηση ζητάμε απ’ τις επόμενες γενιές κι όχι συγχωροχάρτι. Να μάθουν, πως πολεμήσαμε για τη λευτεριά του τόπου. Κι όχι μόνο «όσοι χόρεψαν σε μαρμαρένια αλώνια…». Όλοι μας και την ψυχή μας, και τη ζωή μας θα δίναμε, αν απ’ αυτό και μόνο θα εξαρτιόταν η ευτυχία του λαού… όμως χάσαμε τον αγώνα! Γιατί;

Όταν οι καταχτητές πάτησαν τον τόπο μας, το Κόμμα έπιασε αμέσως το χαράκωμα. Το ξεκίνημα, παληκαρίσιο, πατριωτικό, έκλεινε απ’ την αρχή τα στοιχεία της αποτυχίας. «Θάνατος στο φασισμό! Λευτεριά στο λαό!» Τι είδος λευτεριά; Σαν εκείνη την παλιά; «Όλοι στ’ άρματα!». Όλοι! Ποιοι; Θα πολεμούσαν και οι φασίστες και οι πράχτορες του ιμπεριαλισμού και οι εκμεταλευτές των εργαζομένων για τη λευτεριά του λαού; Οι ένοιες μπερδεύτηκαν. Εθνική ενότητα για μας είναι η συσπείρωση των λαϊκών δυνάμεων κάτω απ’ την καθοδήγηση της εργατικής τάξης, του ΚΚ, εθνική πολιτική –η εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Οι ίδιοι όροι έχουν διαφορετικό νόημα για την αστική τάξη, που θα δεχόταν ενότητα μ ό ν ο κάτω απ’ τη δική της καθοδήγηση και μ ό ν ο για τα δικά της συμφέροντα. Κοινή λευτεριά και γι’ αυτή και για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει. Στις γραμμές του ΕΑΜ πετύχαμε την ενότητα του Έθνους. Με κόπο κι αίμα χτίχαμε το δικό μας κράτος και παραδίναμε τα κλειδιά του στην αντίδραση… Στα χρόνια της κατοχής μπήκαν στο Κόμμα εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες, μικροαστοί, διανοούμενοι με τις αντιλήψεις τους, την ψυχολογία τους… και το Κόμμα, αντί ν’ ανεβάσει το ιδεολογικό-πολιτικό επίπεδο των καινούργιων μελών, αντί να προσανατολίσει τις εαμικές μάζες προς την κοινωνική απελευθέρωση, προσαρμόστηκε στις μικροαστικές αντιλήψεις της βάσης, έχασε τον ταξικό του χαρακτήρα.

Πίσω απ’ την πολιτική της «Εθνικής Ενότητας» ξέχασε την ταξική πάλη… Πίκρα και οδύνη προκαλούν οι τρεχάλες, οι ικεσίες για ενότητα με τον ΕΔΕΣ, την ΠΑΟ, τον Παπαδόγκωνα, την κυβέρνηση του Καΐρου, ακόμα και με τα Τάγματα Ασφαλείας, δηλαδή ενότητα με τους καταχτητές, τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό και την ντόπια αντίδραση… Και η πίκρα γίνεται πιο οδυνηρή, όταν αναλογίζεται, πως η αντίδραση και μέσα κι όξω απ’ την Ελλάδα, αντιμετωπίζοντας το κίνημα ταξικά, προσπαθούσε να το συντρίψει μ’ όλα τα μέσα… Οι όρκοι πίστης στην «Εθνική Ενότητα», στην «ομαλή εξέλιξη», τα παρακάλια, οι κατάρες και τα αναθέματα για τις… παρασπονδίες της αντίδρασης, η κατά κόρο επανάληψη πως είμαστε κατά του εμφυλίου πολέμου –που στην ουσία βαστούσε απ’ την αρχή ως το τέλος της κατοχής—τα κλαψουρίσματα έδειχναν αδυναμία, σύγχυση, πανικό κι όχι… εθνική μεγαλοψυχία. Εθνική μεγαλοψυχία και παληκαριά και προσήλωση στην ομαλή εξέλιξη και νομιμοφροσύνη θα δείχναμε, αν βοηθούσαμε το λαό να πάρει την εξουσία, να απαλαγεί από κάθε ζυγό, εθνικό και κοινωνικό. Στη δική μας «ευγένεια», στο δικό μας «ανθρωπισμό» η αστική τάξη απάντησε με αφάνταστη θηριωδία…

Η Επανάστασή μας, απ’ την ίδια την ιστορική εξέλιξη, ήταν εθνικοαπελευθερωτική, αντιιμπεριαλιστική στο πρώτο στάδιο και αστικοδημοκρατική στο δεύτερο. Την έκανε η εργατιά, η αγροτιά, τα μεσαία στρώματα -ο λαός- με το ντουφέκι, με το τραγούδι, με την ψυχή τους, με το αίμα τους… Σπάνια μια επανάσταση θα πετύχει τόσο ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες, όμως οι υποκειμενικές!… Το Κόμμα δεν ήταν σε θέση να κρατήσει την εξουσία, ούτε και πάλεβε για την εξουσία. Και το τραγικότερο, την εξουσία που τη δημιουργούσε αντικειμενικά ο αγώνας, την παράδωσε στον ταξικό εχθρό. Η πολιτική του ήταν δεξιο-οπορτουνιστική και η ήτα της Επανάστασης αναπόφεχτη.

Μια αχτίδα χτύπησε τον τοίχο. Ώσπου να σβήσει, θα περάσουν 12 λεφτά. Ύστερα θα τον βγάλουν να κάνει λίγες βόλτες και θα τον κλείσουν πάλι. Μια μέρα φεύγει κι έρχεται η νύχτα και θα ρθει ξανά μια άλλη μέρα. Πέρασαν δυόμιση εβδομάδες, χωρίς να του απαγγείλουν καμιά κατηγορία. Μήπως… Ζωντάνεψε κάποια ελπίδα. Έστω και στο μπουντρούμι… Μόνο στον τάφο δεν υπάρχει ζωή…

Άνοιξε η πόρτα. Ο φύλακας φοβισμένος, άφησε ένα δέμα στο τσιμέντο. «Το στέλνουν οι άλλοι», είπε κι έφυγε γρήγορα-γρήγορα. Το ξετύλιξε. Ρούχα και παπούτσια. Κοίταξε τα δικά του. Τριμένα-λερωμένα. «Σας ευχαριστώ σύντροφοι, μουρμούρισε με πίκρα, μόνο που εδώ δε μου χρειάζονται». Κι απότομα τα μάτια του γέμισαν μελαγχολία. Ζύγωσε και χτύπησε την πόρτα. Φάνηκε ο σκοπός.

-Να με πάτε στον κουρέα. Μ’ έφαγαν τα μαλιά και τα γένια.

Η επόμενη μέρα ήταν μεγαλύτερη απ’ τις άλλες. Έφεξε απ’ τις τέσερες και μισή. Σηκώθηκε μόλις ξημέρωσε. Έβγαλε τα ρούχα του, τα δίπλωσε, τα κράτησε λίγο στο χέρι, τα κοίταξε με αγάπη και τ’ απίθωσε στη γωνιά. Αποχωριζόταν ένα κομάτι της ζωής του. Τώρα και το μπουντρούμι του φαίνεται ζεστό, στοργικό, δικό του. Δε θέλει να το εγκαταλείψει. Ντύθηκε το καινούργιο κοστούμι, φόρεσε το κασκέτο λίγο στραβά, τα παπούτσια… Κατά τις 7 ήρθαν.
-Ετοιμάσου!
-Έτοιμος είμαι.
Στο γήπεδο έπαιζαν μπάλα.
-Γεια-χαρά σας Αετόπουλα! Φώναξε σε κάμποσα παιδιά, που στέκονταν στην είσοδο.
Εκείνα χαμήλωσαν τα μάτια και παρακολουθούσαν βουβά τη συνοδεία που ξεμακραίνει, πλήθος κόσμου πηγαινοέρχεται στους δρόμους, πολλοί τον γνωρίζουν. Τούτος σκύβει το κεφάλι, κείνος γυρίζει τα μάτια αλλού. Άλλοι λυπούνται τα νιάτα του κι άλλοι καμαρώνουν τη λεβεντιά του…

Απ’ τις φυλακές, όξω απ’ την πόλη, τον μετάφεραν επίτηδες ποδαρόδρομο στο δικαστήριο, που βρισκόταν στο κέντρο της πόλης. Στο πρόσωπο ενός ανθρώπου κακοντυμένου, τσακισμένου, κακομοίρη… θα έβλεπε ο κόσμος τον παλιό καπετάνιο, την κατάντια του κινήματος. Ο Παντελής ήταν τότε 46 χρονώ και δεν είχε ούτε μια άσπρη τρίχα στα μαλιά. Μουστάκι μαύρο-ψαλιδισμένο, μάτια μεγάλα-γελούμενα, πρόσωπο στρογγυλό χωρίς ρυτίδες, κοστούμι σιδερωμένο, γραββάτα κόκκινη-καλοδεμένη, παπούτσια λουστρισμένα… Ντυμένος σα να πήγαινε σε πανηγύρι. Μα κείνο που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν η επιβλητικότητα, η περηφάνια που είχε το βλέμα του, το περπάτημά του.

Ο Στατεράς, στρατοδίκης τώρα, στο διάλειμα του έστειλε ένα σημειωματάκι. «Κάνε μια αποκήρυξη, του έγραφε, έστω και τυπική και μόνο του καινούργιου αντάρτικου, να έχω ένα στοιχείο και θα προσπαθήσω να σου γλυτώσω το κεφάλι». Ο Παντελής το διάβασε, το έχωσε στην τσέπη και σηκώθηκε.

Ο πρόεδρος κατάλαβε, γιατί γέμισε η αίθουσα και δεν τον άφηνε να απολογηθεί. Πάσχιζε να τον περιορίσει σε στερεότυπες απαντήσεις κι ο Σαλονικιός, μέσα από διακοπές και τσακωμούς, προσπαθούσε να πει ό,τι νόμιζε πιο απαραίτητο.

-Είμαι περήφανος για το Κόμμα μου. Στο Έπος της Εθνικής Αντίστασης θα βρεις τους αγώνες του, τις θυσίες του, τα ιδανικά του… Όπως πάντοτε, έτσι και στα χρόνια της μαύρης σκλαβιάς. Μόνο αυτό βρέθηκε δίπλα στο λαό και, μπαίνοντας μπροστά, έδειξε στο Έθνος το δρόμο της σωτηρίας, της τιμής… Όταν η χιτλερική μπότα σουλατσάριζε προκλητικά στις αχτές της Μάγχης και πάγωνε τις καρδιές των Εγγλέζων, σύσωμος ο λαός μας σήκωνε περήφανα το ανάστημά του ενάντια στο φασισμό… κι όταν κερδίσαμε τη λευτεριά μας με χίλιες-δυο θυσίες, ήρθαν οι «σύμαχοί» μας -οι Εγγλέζοι- και μαζί με τους δικούς μας -λιποτάχτες και συνεργάτες των καταχτητών- μας την πήραν…

Το φταίξιμο είναι δικό μας. Ξεχάσαμε την ακατάλυτη αλήθεια: Ο λύκος δεν παίζει με τ’ αρνί. Ανοίξαμε την πόρτα και, μόλις μπήκε στο μαντρί… Από αγάπη στο λαό, φοβηθήκαμε μη χυθεί λίγο αίμα παραπάνω και θα χρειαστούν καινούργιοι αγώνες, καινούργιες θυσίες, καινούργιο αίμα… Νίκησε η αντίδραση, όμως είναι αδύνατο να γονατίσει ένα λαό, που χάρηκε έστω και για λίγο τη λευτεριά, που ένιωσε τη δύναμή του και κατάλαβε τι είναι ικανός να κάνει…
-Σταμάτα! Αυτό είναι προπαγάνδα κι όχι απολογία, τον έκοψε ο πρόεδρος και, γυρίζοντας στους άλλους ρώτησε:
-Καμιά απορία;
-Για το καινούργιο αντάρτικο τι γνώμη έχεις; Ρώτησε ο Στατεράς.
-Υπογράψαμε το Λίβανο, την Καζέρτα, τη Βάρκιζα, για ν’ αποφύγουμε τον εμφύλιο πόλεμο. Κανένας τίμιος δεν μπορεί να χαρακτηρίσει τις προθέσεις μας για αντεθνικές, αντιλαϊκές. Ήταν μόνο αφελείς-αφελέστατες. Τι ακολούθησε; Πόσες γυναίκες κουρέψατε, βασανίσατε, βιάσατε. Πόσους αγωνιστές δολοφονήσατε! Γέμισαν ξανά οι φυλακές και τα ξερονήσια. Σήμερα δεν μπορείτε να υποτάξετε το λαό με τα παλιά πολιτικά μέσα. Γι’ αυτό το λόγο σπρώξατε συνειδητά, προμελετημένα, το κίνημα στην ένοπλη αναμέτρηση. Αν εμείς μπορούσαμε να αποφύγουμε τη σύγκρουση, θα το κρίνει το κόμμα μου κι όχι εγώ στο Στρατοδικείο…

Για να μη δημιουργηθεί καμιά παρανόηση σχετικά με τη στάση του Στατερά, πρέπει να αναφερθεί πως η απόφαση με δική του επιμονή, πάρθηκε ομόφωνη.

Στο γλυκοχάραμα βγήκε η συνοδεία απ’ την πόλη. Πήρε το φιδωτό-ανηφορικό δρομάκι κι έφτασε στο υψωματάκι της Αγίας Τριάδας.
-Η τελευταία σου θέληση; Ρώτησε τυπικά ο επικεφαλής του αποσπάσματος.
-Να τραγουδήσω.
Ο κάμπος χάνεται μες την τωρινή καταχνιά. Στην ανατολή προβαίνει ο ήλιος. Η Πυραμίδα βάφτηκε κιόλας τριανταφυλιά. Μια καινούργια μέρα αρχίζει. Η ζωή με τις χαρές και τις λύπες της, τους καημούς και τα πάθη της, με τις αρετές και τις κακίες της, τραβάει το δρόμο της…

Ο Παντελής έριξε μια ματιά ολόγυρα, ανάσανε βαθιά το πρωινό αγέρι, που κατέβαινε απ’ τις βουνοκορφές, αποχαιρέτησε με μια κίνηση τον τόπο και δεν πρόλαβε να τραγουδήσει παρά μόνο μια στροφή:
«Ψηλά απ’ της Ρωσίας τα χιόνια
θα φυσήξει πάλι ο βοριάς…».

Οι αλήτες μπήκαν στο σπίτι του Σαλονικιού κι όσα δεν μπορούσαν να τα σηκώσουν, τα έκαναν γιαλιά-καρφιά. Κατούρησαν, αποπάτησαν, λέρωσαν τις σκάλες, τα μάρμαρα, τους τοίχους… Δυο βδομάδες αργότερα οι αρχές εγκατέστησαν στο μέγαρο ένα εγγλέζικο τμήμα και περιόρισαν το γέρο σ’ ένα δωμάτιο του ισογείου. Εκεί ζούσε κρεβατωμένος, με την ενίσχυση της Αλληλεγγύης. Κείνο το απόγιομα ένιωθε δυνατούς πόνους στα κόκαλα κι ένα βάρος στην καρδιά. Για να ξεγελάσει τον εαυτό του, παρακάλεσε τη γυναίκα της υπηρεσίας να του φέρει ένα ζεστό. Μπήκε ο ταχυδρόμος και του πέταξε στο κρεβάτι μια εφημερίδα. Στην τρίτη σελίδα ήταν υπογραμμισμένη με κόκινο μολύβι η εκτέλεση. Όταν γύρισε η γυναίκα, στο αχαμνό μάγουλο του γερο-Σαλονικιού δεν είχε στεγνώσει ακόμα το τελευταίο δάκρυ…

–Ήταν ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Κώστα Μπόση «Ο Θωμάς ο Καρατζάς» (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1978), που μπορείτε να δείτε στο διαδίκτυο, πατώντας εδώ.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ !!

Έχω έναν νέο μαθητή φέτος.
Ήρθε πριν λίγες μέρες από τη Μυτιλήνη. 
Πριν τη Μυτιλήνη ζούσε στο Ιράκ.
Μεταφέρθηκε από το νησί επειδή το μικρό του αδερφάκι πάσχει από κάποια νευρολογική ασθένεια. Συνέτρεχαν δηλαδή ειδικοί λόγοι για να μεταφερθεί η οικογένεια στην Αθήνα. 
Λίγα λεπτά πριν πρωτομπεί στην τάξη μας προετοίμασα τα παιδιά για τον νέο συμμαθητή τους. Δε χρειάστηκε να πω πολλά, είχαμε ήδη μιλήσει για τη μετανάστευση και την προσφυγιά.
Δε χρειάστηκε να τους εξηγήσω πως να τον υποδεχτούν. Ετσι κι αλλιώς τα παιδιά " τα ξέρουν όλα."
Και το έδειξαν στην πράξη τόσο, που μ έκαναν να νιώσω πολύ περήφανη.
Ξεκίνησα να του διδάσκω παράλληλα με τα μαθήματα της Δ τάξης που κάνω για τους υπόλοιπους, τα βιβλία της Α' τάξης για να μάθει να γράφει και να διαβάζει.Είναι δύσκολο να το κάνεις ταυτόχρονα αλλά δε θα χρειαστεί πολύς καιρός. Θα μάθει σύντομα. Ήδη σε λίγες μέρες είναι ισότιμο μέλος της μικρής κοινωνίας μας.
Δεν ξέρω πολλά ακόμη για αυτόν. Ούτε εκείνος ξέρει για μένα. Πιο πολύ επικοινωνούμε με νοήματα και βλέμματα. Και επικοινωνούμε ουσιαστικά.
Ξέρω κυρίως οτι δε βγαίνει διάλειμμα αν δεν μου προσφέρει κάτι απο το κολατσιό του.
Και δεν φεύγει αν δεν δεχτώ να το πάρω...

Υ.Γ. Η ανάρτηση είναι απλά μια απάντηση σε όλους εκείνους που αντιτίθενται στο να έχουν τα παιδιά τους συμμαθητές, παιδιά προσφύγων. Σε όλους όσους μπορούν να διαχωρίζουν τα παιδιά ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως άνθρωποι.

Ρούλα Καραγιάννη

Σάλος στις Ηνωμένες Πολιτείες από την φωτογραφία έξι λευκών μαθητών να πατάνε ένα μαύρο συμμαθητή τους
από news247 19 Σεπτεμβρίου 2018 18:41


Οργή έχει προκαλέσει στις ΗΠΑ μία φωτογραφία που ανήρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μία ομάδα μαθητών λυκείου από την Αλαμπάμα.

Στην Φωτογραφία, απεικονίζονται έξι λευκοί μαθητές, με καπέλα καουμπόι να στέκονται πατώντας πάνω σε έναν μαύρο συμμαθητή τους με την λεζάντα της φωτογραφίας να αναφέρει: "Πιάσαμε έναν".

Η φωτογραφία με το που αναρτήθηκε στο snapchat έγινε viral με πάρα πολύ κόσμο να εκφράζει την αγανάκτησή του.

Οι μαθητές απολογήθηκαν για την συμπεριφορά τους λέγοντας ότι επρόκειτο για αστείο. Οι μαθητές ήταν ντυμένοι κατά αυτό τον τρόπο καθώς επρόκειτο να παρακολουθήσουν μία εκδήλωση με θέμα τοπικές ενδυμασίες και οι συγκεκριμένοι αντιπροσώπευαν το Ντάλας.

Ο διευθυντής του σχολείου σε ανακοίνωσή του υπογραμμίζει ότι επρόκειτο για αστείο και πως όλοι οι συμμετέχοντες στην φωτογραφία ήταν φίλοι και συμμετείχαν σε αυτή συναινετικά.

ΕΊΠΑΜΕ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ !!

ΘΕΜΑ: ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Αγαπητοί κύριοι της αποκαλούμενης Παγχιακής Επιτροπής αγώνα.
Με αφορμή την εξώδική αναφορά γονέων και κηδεμόνων των σχολικών μονάδων Χίου, με πληρεξούσια δικηγόρο γνωστό στέλεχός σας, έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Θεωρώ απαραίτητο ως πρόσωπο να δηλώσω ότι αγωνίζομαι από την πρώτη στιγμή για να κλείσει το Hot spot της ΒΙΑΛ, για τον απεγκλωβισμό των προσφύγων από το νησί και τη χώρα , σεβόμενος τα δικαιώματά τους και κυρίως το να τύχουν μιας αξιοπρεπούς ζωής, που τους στερούν οι συμφωνίες κυβέρνησης με την ΕΕ, ΝΑΤΟ και Τουρκίας, ζητήματα για τα οποία δε λέτε ποτέ κουβέντα.
Από τη πρώτη στιγμή που ετέθη το ζήτημα φιλοξενίας στο σχολείο μας προσφυγόπουλων, τόσο εγώ όσο και ο σύλλογος διδασκόντων συναποφασίσαμε να στηρίξουμε αυτά τα παιδιά, θύματα ιμπεριαλιστικών πολέμων είτε με τη στρατιωτική έννοια είτε με την οικονομική.
Η απόφασή μας αυτή πηγάζει όχι μόνο από τη δημοσιοϋπαλληλική μας ιδιότητα, που μας υποχρεώνει να υπακούσουμε στο νομικό πλαίσιο που διέπει τις αποφάσεις της Πολιτείας, ασχέτως της ανακολουθίας της ή της πολιτικής της, αλλά πρωτίστως και κυρίως από τη συνείδησή μας , τις αρχές και αξίες μας ως εκπαιδευτικών, τους σκοπούς που πρέπει να διέπουν ένα σχολείο, γραπτούς και άγραφους, προκειμένου να υπερασπίσουμε το βασικό δικαίωμα των παιδιών στην εκπαίδευση , ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, εθνικότητος.

Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα που όλοι οι διευθυντές και σύλλογοι διδασκόντων προσπαθούμε να στήσουμε τα σχολεία μας στα πόδια τους, για να παράξουμε όσο το δυνατόν πιο άρτιο έργο και για τα δικά μας παιδιά και για τα προσφυγόπουλα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια οργανωμένη αντίδραση από παραπληροφορημένους και φοβισμένους κυρίως γονείς, που έχει συγκεκριμένο καθοδηγητικό κέντρο τη δική σας αυτοαποκαλούμενη Παγχιακή Επιτροπή Αγώνα, που είτε ως γονείς είτε ως στελέχη περιδιαβαίνετε τα σχολεία και με νομικίστικου τύπου έγγραφα, οργανώνετε τις συνελεύσεις στην κατεύθυνση της άρνησης του δικαιώματος στην εκπαίδευση των προσφυγόπουλων, ενώ πίσω από τα υπαρκτά προβλήματα που χρησιμοποιείτε, υποκρύπτεται ρατσιστικό μίσος.

Θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός της κατάστασης που έχετε δημιουργήσει, να αναστατώνετε τα σχολεία, να προσθέτετε προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα, να διασύρετε τις ικανότητες των εκπαιδευτικών αν μπορούν να ελέγξουν τα αυτονόητα, να λέτε ψέματα ότι θα εισέρχονται συνοδοί στα σχολεία με μη πιστοποιημένο προφίλ, μαθητές μεγαλύτερης ηλικίας κλπ. Να υπεισέρχεστε σε ζητήματα παιδαγωγικής και διδακτικής επιστήμης, έχοντας πλήρη άγνοια για το τι γίνεται ή όχι.

Ο όγκος των υπογραφών, που απεστάλησαν σε όλα τα σχολεία, δεν αποτελεί τεκμήριο δικαιοπραξίας. Με υπογραφές και τεχνητές πλειοψηφίες-έστω και αν γνωρίζω τους τρόπους της παραπληροφόρησης και της καλλιέργειας φόβου που τις συλλέξατε- δεν καταλύονται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ειδικά των παιδιών, κατακτημένα μέσα από δύο παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και δεκάδες συρράξεις, που είχαν ως αποτέλεσμα να γραφτούν έστω και αυτές οι κουτσουρεμένες διεθνείς συμβάσεις για τα δικαιώματα του παιδιού, που ενσωματώθηκαν και στη νομοθεσία της χώρας μας.

Τέλος, βγάλτε από το νου σας ότι θα συνδιοικούμε τα σχολεία, επαναφέροντας τους πάλαι ποτέ επιθεωρητές με τη μορφή των «ειδικών επιτροπών» που προσπαθείτε να επιβάλλετε.
Οι γονείς έχουν εκλεγμένα όργανα, με αυτά συνεργαζόμαστε, με αυτά διαφωνούμε και με αυτά θα πορευτούμε στους κοινούς αγώνες , από τους οποίους χρόνια τώρα ήσαστε απόντες, γιατί δεν σας ενδιέφεραν.
Μπορεί το δηλητήριο της ξενοφοβίας και του ρατσισμού να έχει πέραση στο εκλογικό χρηματιστήριο, να αποτελεί ένα «λεκέ και στίγμα» στα δρώμενα του νησιού μας και στον πολιτισμό του, αλλά ο λαός μας έχει γερά κόκαλα, έστω και αν είναι ευκολόπιστος γι αυτό και προδομένος, δεν πρόκειται στο τέλος να ανεχτεί ούτε την «προστασία» σας ούτε το να πεταχτούν στον Καιάδα τα παιδιά των προσφύγων και μεταναστών.

Με εκτίμηση

Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ  

ΜΑΡΚΟΣ ΣΚΟΥΦΑΛΟΣ

Στέλιος Παλαρμάς

«ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΔΑΧΤΥΛΟΣ» ΣΠΡΩΧΝΕΙ ΚΥΚΛΩΝΕΣ ΑΠ' ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ☺❤

Κοινή ανακοίνωση – καταγγελία πέντε παρατάξεων του Δημοτικού συμβουλίου Πάτρας για τη στάση της Δημοτικής αρχής όσον αφορά τον κυκλώνα Ζορμπά.

Οι Δημοτικές παρατάξεις "Νέα Πόλη", "ΡΑΠ", "Τώρα για την Πάτρα", "Πάτρα, η δική μας πόλη" και «Αγωνιζόμενοι Πολίτες» καταγγέλλουν την απαράδεχτη στάση της Δημοτικής αρχής Πελετίδη σε σχέση με τη διέλευση από την Πόλη μας του κυκλώνα Ζορμπάς.
Η Δημοτική αρχή του ΚΚΕ, που παίρνει κομματική γραμμή από τα υπόγεια του Περισσού, εξυπηρετώντας μόνο κομματικά συμφέροντα, έχει οδηγήσει σε τέτοια απομόνωση την Πόλη που ούτε κυκλώνες δεν μας επισκέπτονται!!!
Έτσι, ενώ σχεδόν όλες οι πόλεις της Πελοποννήσου ήρθαν στο προσκήνιο, η σχετική ηρεμία που επικράτησε στον Δήμο μας είναι χαρακτηριστική του τέλματος στο οποίο έχει περιέλθει η Πόλη από τις εμμονές και τις ιδεοληψίες της Δημοτικής αρχής.
Τα ζωντανά ρεπορτάζ από παραλίες, λιμάνια, «μαρίνες» και ψαροταβέρνες» προσέφεραν μεγάλη προβολή σε άλλες περιοχές προσελκύοντας τουρίστες μπας και έρθει η ριμάδα η ανάπτυξη, που σαν τον Ζορμπά όλο λέμε ότι θα έρθει αλλά δεν έρχεται.
Άμεση πρέπει να είναι η επέμβαση της δικαιοσύνης στις βαρύτατες καταγγελίες του Αχαιού βουλευτή Ν. Νικολόπουλου που μεταξύ άλλων αναφέρει: « Οι ΚΚΕδες έχουν κρύψει επιστήμονες από το πρώην Σιδηρούν παραπέτασμα την Σοβιετία και με ειδικά μηχανήματα από την ταράτσα του Περισσού άλλαξαν την πορεία του κυκλώνα για να προστατέψουν τον κομμουνιστή Δήμαρχό τους. Αυτά τα κόλπα είναι γνωστά από παλιά και φέρουν την κωδική ονομασία «κομουνιστικός δάχτυλος» που σπρώχνει και κυκλώνες.
Αλγεινή εντύπωση έχει προκαλέσει η σιωπή της Δ.Α. στα νέα αποκαλυπτικά δημοσιεύματα που φιλοξενεί το σάιτ “achaiaNews” με τίτλο «Το σπίτι Πελετίδη και ο ρόλος του στην κλιματική αλλαγή στην περιοχή, γιατί δεν απαντάει η δημοτική αρχή?
Τέλος, με ηχηρή του παρέμβαση ο Ν. Τζανάκος θέλοντας να διασκεδάσει τα σχόλια, που απορούν γιατί ανακοινώνει υποψηφίους 8 μήνες πριν τις εκλογές, θα παρουσιάσει γνωστό μετεωρολόγο υποψήφιο με την παράταξή του που θα κάνει ασφαλή και σίγουρη πρόβλεψη του καιρού μέχρι τον Μάιο, αποδεικνύοντας ότι: τι είναι μέχρι τις εκλογές, δυο κυκλώνες δρόμος!!!
Υ.Γ. Φήμες που θέλουν στελέχη της Δ.Α. να συνεδριάζουν για να απαντήσουν στον ημιώροφο του Περισσού δεν επιβεβαιώνονται.

Σ.Π.

ΕΝΟΧΛΟΥΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΑΦΙΣΕΣ ΤΗΣ ΚΝΕ ?!! --ΝΑ ΤΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΟΥΜΕ !!

Ρεπορτερ:

Η πολιτική κατήχηση σε 10χρονα
επιτρέπεται όταν είναι για την Ε.Ε.

• Απαγορεύονται όμως οι αφίσες έξω από σχολεία, που προσκαλούν σε φεστιβάλ νεολαίας

Η πλύση εγκεφάλου, για να είναι επιτυχής και να αποδώσει καρπούς στο μέλλον, πρέπει να γίνεται από τα …γεννοφάσκια .
Αυτό για το σύστημα είναι κανόνας απαράβατος, ο οποίος τηρείται με ευλάβεια όταν πρόκειται να μυηθούν μικρά παιδιά στις πολιτικές που πρεσβεύει το Διευθυντήριο της Ευρωπαικής Ένωσης.
Προκειμένου να υπάρξει εξωραισμός ή και αγιοποίηση της Ε.Ε. διοργανώνονται και μαθήματα πολιτικής κατήχησης από επίσημους προπαγανδιστές του Ευρωκοινοβουλίου.
Τέτοιο σεμινάριο έγινε πριν από καιρό και στην Πάτρα και διοργανώθηκε από την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας . Συμμετείχαν μαθητές της ΣΤ΄ Δημοτικού και της Α’ Γυμνασίου από σχολεία της Περιφέρειας.
Ποιο ήταν το θέμα της συνεδρίασης ;
"Η Άνοδος του Ευρωσκεπτικισμού στην Ε.Ε.".
Θα αναρωτηθείτε: Και τι κατάλαβαν 10 χρονα πιτσιρίκια όταν άκουγαν για τον ευρωσκεπτικισμό ;
Ουδεμία σημασία έχει τι (δεν) κατάλαβαν. Είπαμε, το πιπίλισμα μυαλού πρέπει να γίνεται από την κούνια !
Ενδιαφέρον έχουν και οι οδηγίες που έδιναν οι καθοδηγητές στα παιδάκια, στα οποία ανέφεραν ότι "οι ευρωσκεπτικιστές διαφωνούν με την προσπάθεια επέκτασης της Ευρώπης", ότι "άλλοι διαφωνούν με τη σημερινή της μορφή και άλλοι ζητούν τη διάλυσή της".
Φυσικά τους ενημέρωσαν ότι η Ε.Ε. δημιουργήθηκε για να ευημερήσουν οι λαοί της Ευρώπης, να ζήσουν σ΄ένα κόσμο καλύτερο, χωρία ανεργία, φτώχεια, πολέμους, προσφυγιά (τα πέτυχαν όλα αυτά και προκόψαμε…).
Διαβάζοντας σχετική διαδικτυακή ανάρτηση της Περιφέρειας, πήγε το μυαλό μας στην προ ημερών δυσαρέσκεια που εξέφρασε ο αντιπεριφερειάρχης Γρ.Αλεξόπουλος, όταν είδε έξω από σχολείο δύο αφίσες της ΚΝΕ που αναφέρονταν στο Φεστιβάλ και οργίστηκε για την "κομματική προπαγάνδα έξω από σχολείο".
Προφανώς , δεν έχει πρόβλημα με την πολιτική προπαγάνδα όταν αυτή γίνεται μέσα στα σχολεία με διοργανώτρια την Περιφέρεια και μάλιστα σε μαθητές του Δημοτικού!

Ενοχλείται μόνο όταν βλέπει αφίσες της ΚΝΕ …

Από: Στέλιος Παλαρμάς 

28 Σεπτεμβρίου στις 10:17 π.μ. · 

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟI -Μετά την Ελλάδα και την Ισπανία, ΤΩΡΑ και στη ΙΤΑΛΙΑ ?!!

Νοικοκύρη μου -ΘΕΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ;;

*******

-Ωμή καταστολή και βια του ΙΤΑΛΙΚΟΥ αστικού κράτους για να πετάξουν στον δρόμο 70χρονη! 

Δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα της κρίσης. Ο καπιταλισμός δείχνει παντού το απαίσιο πρόσωπό του, κουρελιάζοντας τις ζωές των ανθρώπων.

Konstantinos Mpourxas:
Χθες

Ωμή καταστολή και βια του ΙΤΑΛΙΚΟΥ αστικού κράτους για να πετάξουν στον δρόμο 70χρονη! 

Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού σ΄ολη της τη μεγαλοπρέπεια !

Ανακοίνωση - καταγγελία από το ΠΑΜΕ 
Ωμή κρατική βία ενάντια στη λαϊκή οικογένεια, που μαστίζεται από στερήσεις, ήρθε ξανά στο φως της δημοσιότητας, αυτήν τη φορά στην Ιταλία, όπου δυνάμεις καταστολής «ανέλαβαν δράση» προχτές για να προχωρήσει ανεμπόδιστα η έξωση μιας ηλικιωμένης από το σπίτι της, λόγω οφειλών.
Την εξέλιξη καταγγέλλει με ανακοίνωσή του το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση εργαζομένων και συνδικαλιστών που συνελήφθησαν στην προσπάθειά τους να υπερασπιστούν την ηλικιωμένη.
Με την ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ «καταγγέλλει την καταστολή και τη βία των ιταλικών αρχών εναντίον φτωχόκοσμου που αγωνίζεται για την υπεράσπιση των σπιτιών του». Οπως εξηγεί, «οι ιταλικές αρχές στη Ρώμη πέταξαν έξω από το σπίτι της μια 70χρονη γυναίκα, λόγω οφειλών. Στην προσπάθεια του κόσμου και συνδικαλιστών του συνδικάτου USB (σ.σ. Ενωση Συνδικάτων Βάσης) να υπερασπιστούν το σπίτι της γυναίκας, οι Αρχές απάντησαν με χρήση ΜΑΤ και χημικών. Συνελήφθησαν 4 άτομα, 2 από τα οποία είναι στελέχη της USB. Ταυτόχρονα, η τοπική αστυνομία εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό στη γειτονιά για να συλλάβει όσους συμμετείχαν στην κινητοποίηση υπεράσπισης της ηλικιωμένης γυναίκας.
Με τις καθημερινές διώξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εναντίον όποιου αντιστέκεται στους πλειστηριασμούς, είναι σα να βλέπουμε εικόνες από το κοντινό μας μέλλον.
Το ΠΑΜΕ εκφράζει την αλληλεγγύη του στους εργαζόμενους της Ιταλίας και τη συνδικαλιστική οργάνωση USB στον αγώνα τους για την υπεράσπιση των σπιτιών του φτωχού λαού.
Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων».

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΗ ΜΟΥ -ΚΟΙΤΑΞΟΥ ΤΙ ΥΙΟΘΕΤΕΙΣ- ΜΗΠΩΣ ΣΕ ΚΑΝΑΝΕ ΦΑΣΙΣΤΑ ?!!

«Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παντελή…»




Η σκηνή του λιν­τσα­ρί­σμα­τος στην Ομό­νοια είναι ο κα­θρέ­φτης του κοι­νω­νι­κού εκ­βαρ­βα­ρι­σμού που ζούμε. Είναι ο φα­σι­σμός της δι­πλα­νής πόρ­τας, αυτός που κρύ­βε­ται πίσω από το προ­σω­πείο του «ήσυ­χου νοι­κο­κύ­ρη», του καλού οι­κο­γε­νειάρ­χη, του «κυρ-Πα­ντε­λή» του 21ου αιώνα που συ­νε­χί­ζει να ζει βου­τηγ­μέ­νος στις μι­κρο­α­στι­κές του αυ­τα­πά­τες.

Η αυ­τα­πά­τη του μι­κρο­α­στού ότι μπο­ρεί κά­πο­τε να γίνει με­γα­λο­α­στός, ότι μπο­ρεί να πλου­τί­σει μέσα σε ένα σύ­στη­μα εξ’ ορι­σμού άδικο, τον οδη­γεί στη θε­ο­ποί­η­ση του ατο­μι­κού του πλού­του, της όποιας μι­κρό­τε­ρης ή με­γα­λύ­τε­ρης ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας. Πάνω σε αυτό το έδα­φος ανα­πτύσ­σε­ται ο ατο­μι­κι­σμός, η ιδιο­τέ­λεια, η πε­ρι­φρό­νη­ση για την αν­θρώ­πι­νη ζωή και αξιο­πρέ­πεια και η ανύ­ψω­ση της ιδιο­κτη­σί­ας σε μέ­γι­στο αγαθό.

Στο «θερ­μο­κή­πιο» του κα­πι­τα­λι­σμού όπου ευ­δο­κι­μούν οι «κυρ-Πα­ντε­λή­δες» είναι διά­σπαρ­τες οι ρίζες του φα­σι­σμού. Ο μι­κρο­α­στός βρί­σκει στο φα­σι­σμό το αντί­δο­το απέ­να­ντι σε οτι­δή­πο­τε- και οποιον­δή­πο­τε- απει­λεί τις επί­πλα­στες αυ­τα­πά­τες του. Έτσι τρέ­φε­ται η απα­ξί­ω­ση και συχνά το μίσος απέ­να­ντι στους ερ­γα­ζό­με­νους που αγω­νί­ζο­νται για δι­καιώ­μα­τα, στους απερ­γούς, στους δια­δη­λω­τές, στους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες, σε κοι­νω­νι­κά πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νες ομά­δες αν­θρώ­πων, σε όσους ξε­φεύ­γουν από τα στε­ρε­ό­τυ­πα που έχουν δη­μιουρ­γη­θεί στο πλαί­σιο της κα­πι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας.


«Μια δια­κή­ρυ­ξη ενά­ντια στο φα­σι­σμό δεν μπο­ρεί να έχει ίχνος ει­λι­κρί­νειας, όταν μέ­νουν ανέ­πα­φες οι κοι­νω­νι­κές κα­τα­στά­σεις, που τον πα­ρά­γουν σαν φυ­σι­κή ανα­γκαιό­τη­τα. Όποιος δε θέλει να εγκα­τα­λεί­ψει την ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία στα μέσα πα­ρα­γω­γής, όχι μο­νά­χα δε θ’ απαλ­λα­γεί από το φα­σι­σμό, αλλά θα τον χρειά­ζε­ται»
                                                     – Μπ. Μπρε­χτ, Για τον φα­σι­σμό και τον πό­λε­μο.

       Ο φα­σι­σμός του «κυρ-Πα­ντε­λή» είναι μα­κράν ο πιο επι­κίν­δυ­νος, ο πιο δη­λη­τη­ριώ­δης. Κι’ αυτό γιατί κα­λύ­πτε­ται πίσω από το πέπλο της υπο­κρι­σί­ας και της νοι­κο­κυ­ρο­σύ­νης. Ο ευ­σε­βής «κυρ-Πα­ντε­λής» που σταυ­ρο­κο­πιέ­ται το πρωί της Κυ­ρια­κής στην εκ­κλη­σία είναι ο ίδιος που το βράδυ επι­κρο­τεί από τον κα­να­πέ του σπι­τιού του τον ξυ­λο­δαρ­μό με­τα­νά­στη από νε­ο­να­ζί χρυ­σαυ­γί­τες: «Καλά του έκα­ναν! Να φύ­γουν να παν στη χώρα τους!» μουρ­μου­ρί­ζει χαι­ρέ­κα­κα. Είναι ο ίδιος «κυρ-Πα­ντε­λής» που θα πα­ρα­μεί­νει άπρα­γος και απα­θής στη θέα ενός άγριου λιν­τσα­ρί­σμα­τος, ενώ λίγα λεπτά αρ­γό­τε­ρα θα βγει λα­λί­στα­τος στα δελ­τία ει­δή­σε­ων, ως «αυ­τό­πτης μάρ­τυ­ρας», να πε­ρι­γρά­ψει με κάθε λε­πτο­μέ­ρεια όσα είδε.

Για να επα­νέλ­θου­με όμως στην ουσία: Πηγή του κοι­νω­νι­κού εκ­βαρ­βα­ρι­σμού και του μι­κρο­α­στι­κού φα­σι­σμού δεν είναι άλλη από το ίδιο το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Ο εκ­φα­σι­σμός της κοι­νω­νί­ας γεν­νιέ­ται και ανα­πα­ρά­γε­ται από την ανά­γκη του κα­πι­τα­λι­σμού να δια­τη­ρή­σει «μα­ντρω­μέ­να» τα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα, τους «κυρ-Πα­ντε­λή­δες».

Η ανα­γω­γή της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας σε απα­ρα­βί­α­στο αγαθό που πρέ­πει να προ­στα­τευ­τεί με κάθε κό­στος πάει χέ­ρι-χέ­ρι με την ανά­πτυ­ξη φα­σι­στι­κών αντι­λή­ψε­ων. Έτσι ο «κυρ-Πα­ντε­λής», ο κάθε μι­κρο­α­στός που ζει και ανα­πνέ­ει για την κοι­νω­νι­κή-τα­ξι­κή του ανα­βάθ­μι­ση, γί­νε­ται ο κα­λύ­τε­ρος θε­μα­το­φύ­λα­κας του σά­πιου κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος και ταυ­τό­χρο­να νε­κρο­θά­φτης του μέλ­λο­ντος των παι­διών του.

Μέχρι, λοι­πόν, να γκρε­μι­στεί μιας δια πα­ντός, από την ορ­γα­νω­μέ­νη πάλη του ερ­γα­ζό­με­νου λαού, το σύ­στη­μα που γεννά και ανα­πα­ρά­γει «κυρ-Πα­ντε­λή­δες», σκη­νές βαρ­βα­ρό­τη­τας όπως αυτή στην Ομό­νοια θα απο­τε­λούν ανα­πό­σπα­στο μέρος της ανυ­πό­φο­ρης, θλι­βε­ρής κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας μιας κοι­νω­νί­ας σε προ­χω­ρη­μέ­νη σήψη.

_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

του Νίκου Μότ­τα

-ΑΠ' ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ- ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΜΩΡΑΙΤΗ ΠΟΥ "ΕΦΥΓΕ" ΣΗΜΕΡΑ

Απ' τ' Αγραφα στο Γράμμο
Η τελευταία ομάδα του ΔΣΕ που βγήκε στην Αλβανία στις 10 Μάη 1950
Του Γιώργη Μωραίτη που ''έφυγε'' σήμερα
«Βαδίζαμε μέρες πολλές. Τμήματα του αντιπάλου δεν συναντούμε στο διάβα μας κι αυτό μας δημιουργεί αίσθηση σιγουριάς. Γι' αυτό, όταν ένα απόγευμα φθάσαμε έξω απ' τη, Σαμαρίνα, στην τοποθεσία Λιβάδια της Βασιλίτσας, αφού σταμάτησε η βροχή. Δε διστάζουμε "ν' ακροβολιστούμε" και να μαζέψουμε σαλιγκάρια που αφθονούν. Το βράδυ μένουμε σ' ένα υπόγειο σπιτιού στο εγκαταλειμμένο χωριό της Σαμαρίνας και τα μαγειρεύουμε».
Στη Σαμαρίνα κι εγώ πατούσα για πρώτη φορά. Την είχα ακουστά. Στην κατοχή, στο χωριό. Οταν το '42 ήρθαν οι «Λεγεωνάριοι» συνεργάτες των Ιταλών, με αρχηγούς τον Ραποτίκα και τον Διαμάντη. Κι έσπασαν, τους πολεμιστές του '40-'41 της Αλβανίας, στο ξύλο, για να παραδώσουν όπλα. Μ' εκείνο το περιβόητο «έχς δεν έχς»!... Και ύστερα, αρχές '43. Οταν πρωτόρθαν οι αντάρτες, με τον Καραλίβανο. Κι ακούσαμε το περίφημο τραγούδι: «Παιδιά της Σαμαρίνας. Γειά σας παιδιά μ' καημένα. Γιατ' είστε λερωμένα; Είμαστε από τον πόλεμο». Κι ανατριχιάζαμε

Καλά τα σαλιγκάρια, που σκάρισαν γιατ' ήταν απόβρεχο. Τα μάσαμε και τα φάγαμε για ορεκτικό. Οχι γιατί πεινάγαμε, αφού είχαμε ακόμα κρέας μοσχάρι. Από τα λιβάδια κάναμε καλή παρατήρηση. Σε όλα «τα πέριξ» καμιά κίνηση, τίποτα το ύποπτο. Αν και σε πολλές μεριές στο δρόμο υπήρχαν νωπά τα αποτυπώματα απ' τα πέταλα μουλαριών κι απ' τις αρβύλες φαντάρων. Απόδειξη πως στρατός με μεταγωγικά υπήρχε στην περιοχή και περνοδιάβαινε από κει. Ερημιά, πάντως, και στο χωριό. Με το σούρουπο μπήκαμε μέσα. Φτάσαμε στο κέντρο. Και πιο μέσα απ' την πλατεία πιάσαμε ένα απ' τα καλά σπίτια. «Αρχοντικό» θα πω... Μπήκαμε στο ισόγειο. (Οχι υπόγειο).

Πιάσαμε 2-3 δωμάτια. Φάγαμε και το κόψαμε στον ύπνο. (Ολοι μηδενός εξαιρουμένου). Αν υπήρχε ή αν ερχόταν στρατός, θα πηγαίναμε σφαχτοί!
Τι είχε συμβεί; Τα τσουγκρίσαμε. Ηρθε η ώρα για ύπνο. Κανένας δεν ήθελε να βγει σκοπιά. Είπα στον ένα. Επιασα τον άλλον. Ακόμα και τα στελέχη. Αρνήθηκαν. Κάτι πρωτοφανές. Αγανάκτησα κι εγώ. Εβρισα την τύχη μου. Τους λέω: «Σάμπως η δική μου ζωή αξίζει περισσότερο;.. Και το 'κοψα στον ύπνο. Απ' το κακό μου δεν κοιμήθηκα.
Στον «Γκρέκο»
Το πρωί πήραμε τον ανήφορο. Ξεκούραστοι, χορτάτοι και κεφάτοι. Ανεβήκαμε ολόραχα. Στον «Γκρέκο». Τον περίφημο. Οπου και η βρύση. Εδώ πρέπει να ήταν παλιά τα Ελληνικά σύνορα. Βλέπουμε κάτω την ποταμιά του Σαραντάπορου. Κι απέναντι πελώρια την οροσειρά του Γράμμου . Νιώθουμε περηφάνια. Γιατί εδώ, στον τρίχρονο ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, δόθηκαν οι πιο μεγάλες μάχες. Και γράφτηκαν αθάνατες σελίδες δόξας και ηρωισμού. Αλλά προσφέρθηκαν, για τα μεγάλα μας Ιδανικά, και οι πιο τρανές και ακριβές θυσίες. Συγκινούμαστε. Τα σκεφτόμαστε. Παίρνουμε δύναμη. Και προχωρούμε.

Οταν φτάσαμε στον «Γκρέκο», ακούμε κάτω δεξιά, φωνές, κακό, φασαρία. Η Φούρκα είχε κόσμο και Μάυδες. Είχε και στρατό. Επομένως είπα: «Από δω και πέρα, στην κίνησή μας, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Οχι ξεροκεφαλιές και απειθαρχίες. Ούτε ύπνο χωρίς σκοπιά». Ακόμα δε μου πέρασε της νύχτας το γινάτι. Κανένας δεν έβγαλε κιχ. Κατηφορίζουμε στο σύραχο. Ανάμεσα από μικρά δέντρα, θάμνους αλλά και γυμνό τόπο. Ο καιρός πότε ήλιο, πότε αραιή συννεφιά. Κατεύθυνση μας προς Κάντσισκο. Ανάμεσα από τα φοβερά και πολύνεκρα οχυρά Ταμπούρι και Προφήτ' Ηλία. Ευτυχώς, έχουμε τον Ζήση Μανίκα, που έκανε στη Σχολή Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου και ξέρει τα μέρη. Οι άλλοι περνάμε από δω για πρώτη φορά.

Στο Κεράσοβο προς τη Φούρκα «τα...χρειαστήκαμε». Από κάτω, σε μικρή απόσταση, έτυχε να' ρχεται ένα απόσπασμα Ιππικού. Πρέπει να ήτανε Ουλαμός. Καμιά 25αριά καβαλαραίοι με τ' άλογά τους, όπως τους μετρήσαμε, όταν πέρναγαν από μπροστά μας. Παραλίγο θα τρακάραμε. Καθώς ανηφόριζαν, αθόρυβα, ράθυμα, χωρίς να μιλάνε. Μόλις πλησίαζαν ακούστηκε λίγος ξερόβηχας κι ένα χλιμίντρισμα. Μας οσμίστηκαν; Είπαμε. Κι αμέσως πέσαμε κάτω. Καλυφθήκαμε ανάμεσα σε θάμνους. Είχε πέσει και μια αντάρα απάνω μας. Λες και την είχαμε παραγγελιά ή την έστειλε ο «καλός θεός». Ημασταν, για άλλη μια φορά, τυχεροί!... Λίγα μέτρα παρέκει είχα το Χρήστο. (Αυτόν με το «σύνδρομο» του πιθανού πνιγμού στον Πετριλιώτη και της εγκατάλειψης στην Μπουκοβίτσα). Πιο «θρήσκος» από μένα, που ήμουν και «παπά αγγόνι». Τον έπιασε το μάτι μου. Πρέπει πολύ να φοβήθηκε. Εκανε το σταυρό του!...
Σηκωθήκαμε. Σκυφτά περάσαμε το δρόμο. Βαδίζοντας γρήγορα προς τα κάτω. Περνώντας τον αυχένα, ανάμεσα στα δυο μεγάλα φυσικά οχυρά. Χωθήκαμε κάτω, στο απέραντο παρθένο με οξιές δάσος. Πιάσαμε λημέρι σ' ένα ακρινό εξωτικό σημείο. Οπου «σαρμάκο» -κρυμμένοι από εχθρό και κόσμο- μείναμε ως το βράδυ. Κρέας να φάμε είχαμε εφεδρεία. Νερό δίπλα ήταν το ρεματάκι. Η μέρα ζεστή, χορτάσαμε ύπνο. Το περιβάλλον μαγεία. Πουλιά μιλιούνια μέσα στο δάσος. Πετούσαν, τσίριζαν, κελαϊδούσαν, ερωτεύονταν. Τώρα που δεν είχαμε πόλεμο! Τ' απομεσήμερο, παραδόξως, είδαμε κι ένα σμήνος όρνια, να πετούν από πάνω μας. Από συνήθεια. Σα να έψαχναν για πτώματα ή να πέρασαν εμάς για ψοφίμια! Αυτό κι αν ήταν κατάρα και γρουσουζιά. «Κακός οιωνός»!

Στο Κάντσισκο
Κάτω προς το ποτάμι ήταν το Κάντσισκο! Χωριό, τρία χρόνια στη φωτιά του Εμφυλίου Πολέμου, κι όμως έμεινε άτρωτο. Ολημερίς το ακούγαμε και το νιώθαμε, δεν ήτανε μακριά. Αν και το είχαμε πάρει αψήφιστα, σα να μη ξέραμε πως είμαστε μέσα στην «πολεμική ζώνη». Καταλάβαμε, στα σπίτια είχε λίγο κόσμο, αλλά πολύ στρατό. Στο κέντρο και στο ύψωμα ήτανε βάση. Τη μέρα ακούγαμε κουβενταρία, θορύβους, φωνές. Ακόμα και μηχανάκι από γεννήτριες ρεύματος που γέμιζαν μπαταρίες ασυρμάτου (Εμ, τι ειδικοί ήμασταν ο Τάκης κι εγώ, ως ασυρματιστές). Εκείνο που δεν είχαμε καταλάβει μέχρι που νύχτωσε ήταν τούτο. Το μηχανάκι συνέχισε να δουλεύει όλη τη νύχτα για να τροφοδοτεί τη βάση με ηλεκτρικό ρεύμα. Ελαμπε το κέντρο. Ενώ στις άκρες και στις γειτονιές επικρατούσε σκοτάδι.
Οταν νύχτωνε, φορτωμένοι με τα πράματα και τα όπλα μας, κινάμε για το χωριό. Ηταν υποχρεωτική η διάβαση να πάμε για το ποτάμι. Πήγαμε από την κάτω μεριά, όπως προχωράει το ρέμα. Με μεγάλη προσοχή κι αυστηρά μέτρα ασφάλειας. Εν γνώσει μας ότι μπαίνουμε, αν όχι «στο στόμα» πάντως στου «λύκου» τη φωλιά. Ο Ζήσης μας οδήγησε καλά, ήξερε λίγο πολύ τον τόπο. Παρ' όλο που ακριβώς από δω, ήταν αμφίβολο αν πέρασε άλλη φορά. Πριν πλησιάσουμε στα ακρινά σπίτια, πέφτουμε απάνω στο μύλο του χωριού. Δε λειτουργούσε. Είχε κάνει τη δουλειά του. «Μετά φόβου Θεού» χαλάμε την κλειδαριά, σαν κλέφτες και μπαίνουμε μέσα. Μερικοί αντιδρούσαν. Ελεγαν θα πιαστούμε κ.λπ. Κοιτάμε μέσα και βλέπουμε 8 μεγάλα σακιά γεμάτα αλεύρι από στάρι. Πρέπει να ήταν για τον στρατό. Πολύ κόσμο δεν είχε το χωριό. Τι τύχη! Λες και μας είχαν μετρήσει. Στον καθένα μας από ένα. Τι να το κάναμε; Αν ήταν σ' άλλους καιρούς... Λέω: «Γρήγορα και χωρίς να χάνουμε χρόνο. Ν' ανοίξουμε όλα τα σακιά. Να πάρει ο καθένας από καναδυό χούφτες αλεύρι και να τα δέσουμε όπως ήτανε! Ετσι κι έγινε. Κάποιοι τσίγκλιζαν να φύγουμε γρήγορα. Η κλειδαριά ήταν από τις συνηθισμένες. Τη βάλαμε στη θέση της. Το πρωί ο μυλωνάς θα την είδε που ήταν ανοιγμένη.
Ολα καλά ως εδώ. Κανένα πρόβλημα. Προσεχτικά προχωράμε προς το σύραχο στην άκρη στο χωριό. Βρίσκουμε ένα εικόνισμα. Μας έδωσε ο Αγιος το λαδάκι του! Εδώ απ' τη μια μεριά ο δρόμος κατέβαινε προς το ποτάμι, τον Σαραντάπορο. Ενώ απ' την άλλη ανέβαινε προς το ύψωμα, όπου και το εκκλησάκι τ' Αϊ - Γιώργη. Εκείνοι που πίεζαν πριν να φύγουμε απ' το μύλο, τώρα πρότειναν να πάμε απάνω στο εκκλησάκι να πάρουμε λάδι... Στο ύψωμα, όμως, σίγουρα, υπήρχε φυλάκιο.

Στη Γέφυρα
Τραβάμε για το ποτάμι. Το μεγάλο πρόβλημα, που μας βασάνιζε κι από πριν, ήταν πώς θα το περάσουμε. Πέρασμα σε κάποιο σημείο απλωτό, που να μην είναι πολλά κι όχι ορμητικά τα νερά, δεν ξέραμε. Επομένως δεν έμενε παρά η γέφυρα. Κι αν αυτή ήταν αφρούρητη. Το είχαμε πολυκουβεντιάσει και όλη τη μέρα. Και τώρα, μη έχοντας άλλη λύση, πάμε για εκεί. Στην τύχη! Και «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει». Εχω δίπλα μου τον Ζήση Μανίκα και παραπίσω το Νίκο Κεχρινιώτη. Κρίσιμη στιγμή, και τα στελέχη μπροστά στις ευθύνες τους. Αξιοι και οι δύο. Τους συμβουλεύομαι πάντα. Ο Αννίβας λίγο ιδιότροπος. Αλλά με ικανότητες και παλικάρι. Κατηφορίζουμε προς τη γέφυρα. Πάω μπροστά. Οι άλλοι με αποστάσεις 10 μέτρων ν' ακολουθούνε. Ο σύντροφος ο Ζήσης ήθελε να έχει αυτός την «πρωτιά». Ούτε λογάριαζε τη ζωή του. Δεν τον άφησα: «Εσύ, του λέω, θα μείνεις τελευταίος. Αφού περάσουν οι άλλοι. Ακριβώς επειδή είσαι και σε θέλει η ομάδα οδηγό».
Στη γέφυρα δεν υπήρχε φρουρά. Κάναμε παρατήρηση. Αφουγκραστήκαμε λίγα λεπτά. Τα μέτρα όμως ήταν μέτρα. Τα τηρήσαμε αυστηρά. Πέρασα άνετα και αργά, με κανονικό βάδισμα, πρώτος, στην πέρα μεριά. Χαζεύοντας λίγο και με τα νερά του ποταμού που κυλούσαν με θόρυβο. Με τις κανονικές αποστάσεις ήρθε ο δεύτερος, ο τρίτος και ύστερα οι άλλοι. Οταν βρεθήκαμε πέρα ανασάναμε με ανακούφιση. Εφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μας. Και πήραμε νέα δύναμη. Βαδίσαμε καμιά 200αριά μέτρα στην πλαγιά. Ανεβήκαμε λίγο ανήφορο. Και κάναμε στάση σ' ένα εξοχικό καλύβι. Ευκαιρία, λέμε, να ξεκουραστούμε αλλά και κάτι να φάμε. Βγάλαμε δυο κουβέρτες -στο άψε-σβήσε- και σκεπάσαμε το καλύβι. Ανάψαμε φωτιά. Ενας πήγε με τα παγούρια στο ρεματάκι να φέρει νερό. Σε μια κατσαρόλα που την κουβαλούσαμε βράσαμε με το καινούριο αλεύρι κουρκούτι. Ρίξαμε μέσα και το λαδάκι. Και μοσκοφάγαμε. Συμπληρώνοντας βέβαια το χυλό και με ένα κομματάκι κρέας απ' ό,τι μας είχε περισσέψει.
Βρισκόμασταν ανάμεσα στα χωριά Ζέρμα και Λυκόβρυση. Κι αυτό ήταν το πρώτο μας συσσίτιο στο Γράμμο .

Προς το Γράμμο
Πριν προχωρήσω, θεωρώ σωστό να βάλω εδώ και την αφήγηση του Τάκη Ψημμένου. Εστω κι αν είναι συνοπτική. «Από τη Σαμαρίνα -γράφει- με το ξημέρωμα ξεκινάμε. Η αντάρα μας καλύπτει, κι έτσι, όταν στο δρόμο συναντούμε στρατιωτικές φάλαγγες μεταγωγικών, παραμερίζουμε λίγο, ώσπου να περάσουν. (Σημ. Πρόκειται για το απόσπασμα Ιππικού από Κεράσοβο προς Φούρκα Γ.Μ.). Μέχρι εδώ γνωρίζουμε καλά το μέρος, το πρόβλημα είναι απ' το ποτάμι Σαραντάπορο και προς τα πάνω. Πώς θα προσανατολιστούμε και προς τα πού θα προχωρήσουμε. Θα χρειαστεί να πάμε "ψηλαφιστά"». (Σημ. Εννοεί στο Γράμμο . Γ.Μ.). Και συνεχίζει: «Δίχως κανένα απρόοπτο, περνάμε απ' τη "Βρύση του Γκρέκου" -τις ανατολικές πλαγιές του θρυλικού υψώματος Κλέφτη- το ύψωμα Ταμπούρι, κοντά στη Φούρκα. Σε συνέχεια ακολουθώντας μια ρεματιά, περνάμε έξω από το Κάντσισκο, που είναι γεμάτο στρατό, τη γέφυρα του Σαραντάπορου. Κι ανηφορίζουμε τα μεσάνυχτα στις πλαγιές του χιλιοτραγουδισμένου Γράμμου στα δάση της Ζέρμας. Από τούτο το σημείο θα χρειαστεί να περάσουν τέσσερα μερόνυχτα ώσπου να φθάσουμε στα σύνορα. Βαδίζουμε πολύ σιγά και προσεκτικά, γιατί δεν γνωρίζουμε το μέρος. Κάπου κάπου ομάδες MAY και στρατού πυροβολούν, μάλλον άσκοπα. Σε κάθε μας βήμα συναντάμε ίχνη που δείχνουν πως εδώ διεξήχθηκαν μεγάλες μάχες. Πολλά απ' τα πολυβόλα του ΔΣΕ είναι ανέπαφα και σ' ορισμένα υπάρχουν ακόμα κιβώτια με σφαίρες»3.
Συνεχίζω και συμπληρώνω εγώ, με όσα θυμάμαι. Αφήνουμε το καλύβι, πάνω απ' τον Σαραντάπορο. Αφού το ξεσκεπάσαμε απ' τις δύο κουβέρτες και σβήσαμε τη φωτιά. Ανεβαίνουμε πέρα δίπλα την καλυμμένη με θάμνους απότομη πλαγιά. Είναι τόσο πυκνή η βλάστηση, που δύσκολα σχίζουμε να περάσουμε. Για δρόμο και μονοπάτια δε γίνεται λόγος. Είναι μεγάλη η διαδρομή, δεν μπορούμε να την υπολογίσουμε. Κουραζόμαστε, κόβονται τα ποδάρια μας, αλλά προχωράμε. Για να πάρουμε μια ανάσα κάνουμε συχνά στάσεις. Δε βιαζόμαστε. Σχεδόν έφεξε όταν φθάσαμε απάνω. Ανασάναμε. Και νιώσαμε ικανοποίηση.
Είχαμε βγει σε ίσιωμα. Σε ομαλό τόπο, αλλού με δέντρα -έλατα, οξιές, βαλανιδιές- κι αλλού λιβάδια με ένα μπόι χορτάρι. Ημασταν στα ηρωικά, απ' τον πόλεμο, Πατώματα. Και πάνω τους, υψωνόταν η μακρόστενη βραχώδης και γυμνή οροσειρά, που στο γλυκοχάραμα της μέρας έδειχνε να σμίγει με τ' αστέρια. Ηταν η περίφημη Κάτω Αρένα.

Εδώ, στην άκρη απ' τα Πατώματα στήσαμε το λημέρι μας. Οπου θα μείνουμε δυο μέρες. Είμαστε σαν επισκέπτες και σαν τουρίστες. Να γνωρίσουμε το Γράμμο και να τον θαυμάσουμε. Από δω παίρνουμε δύναμη για τον αγώνα μας, για την ιστορία και αντλούμε αισιοδοξία. Εστω κι αν ακόμα η ζωή μας δεν είναι καθόλου σίγουρη. Και κανείς δεν ξέρει τελικά αν θα βγούμε έξω ζωντανοί. Νιώθουμε όμως εδώ, την παραμονή μας, έστω για λίγο, και σαν καθήκον. Για προσκύνημα και φόρο τιμής στους πεσόντες ήρωες και ηρωίδες.
«Εδώ κι εκεί -γράφει ο Τάκης- συναντούμε διάσπαρτους τάφους από συναγωνιστές και συναγωνίστριες μας, που έπεσαν στις μάχες. Αλλά και τάφους του αντιπάλου. Διατηρούνται ακόμα με τους σταυρούς. Δίπλα και λίγα μαραμένα λουλούδια. Στους περισσότερους τάφους είναι γραμμένα και τα ονόματά τους, χωριό καταγωγής, ημερομηνία που έπεσαν. Μας κυριεύει δέος. Μέσα μου κάνω τη φευγαλέα σκέψη: "Ας είναι οι τελευταίοι"... Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε την πορεία μας. Δεν ξέρουμε ακόμα τι μπορεί να μας συμβεί ως τα σύνορα. Στο λημέρι βρήκαμε κι ένα σωρό αντάρτικες κονσέρβες κρέατος του μισού κιλού. Ολες είναι τρυπημένες με λόγχη. Βρίσκουμε μια απείραχτη. Τη μαγειρέψαμε με κουρκούτι. Ηταν ένα απ' τα νοστιμότερα φαγητά, χωρίς υπερβολή, στη διάρκεια του αντάρτικου»4.
Εξόν απ' την κονσέρβα, ας θυμίσω κι εγώ, εκεί σ' αυτό το λημέρι κι έναν άλλο σωρό. Με ιματισμό. Υπήρχαν χιτώνια, παντελόνια, πουκάμισα. Για μας που ήμασταν κουρελήδες. Και αυτά που φορούσαμε είχαν λιώσει απάνω μας. Ασε που πόσο ξεσκισμένα ήτανε, που δεν προλαβαίναμε να τα μπαλώσουμε. Τούτα, από τις Λαϊκές Δημοκρατίες, ήταν καινούρια. Αλλά πολύ βρεγμένα, όλο το χειμώνα από τις βροχές και τα χιόνια. Διαλέξαμε, τα πλύναμε, τα στεγνώσαμε και τα φορέσαμε. Και γίναμε ξανά κανονικοί στρατιώτες. Το κακό, δε βρήκαμε άρβυλα. Αυτά που φορούσαμε είχανε λιώσει.

Στα χαρακώματα
Αναχωρώντας την τρίτη μέρα, προς Ντένισκο (Αετομηλίτσα) «επιθεωρήσαμε» τα Οχυρά: Δεν μας έκανε καρδιά να μη τα δούμε, να τα καμαρώσουμε. Εστω κι αν διατρέχαμε τον κίνδυνο να πατήσουμε καμιά νάρκη. Που ο τόπος ήταν γεμάτος. Και να γίνουμε μπουρλότο! Κάπου στα 300 μέτρα σταματάμε σ' ένα πυροβολείο. Στις «δόξες» του, έβλεπε κάτω, προς Σαραντάπορο. Βαρούσε όλη την ποταμιά κι έκανε θραύση! Αυτά μπορούσαμε να τα φανταστούμε. Την πιο μεγάλη εντύπωση μας έκανε τούτο. Κατέβηκα κάτω και μέτρησα. Ηταν φτιαγμένο, στο βάθος, της απόκρημνης πλαγιάς, με 8 σειρές κορμούς από έλατα. Που το έκαναν άτρωτο. Ούτε εχθρικό πυροβολικό, ούτε αεροπορία, μπορούσε να το χαλάσει. Τέτοια πυροβολεία ήτανε αράδα σ' όλη την οχύρωση μέχρι πέρα. Μπήκαν όλοι και τα είδαν. Και ο μεγάλος θαυμασμός μας. Πόσοι άνθρωποι απ' όλα τα γύρω χωριά πόσο δούλεψαν. Σκάβοντας τον τόπο, κόβοντας κορμούς και κουβαλώντας τους. Για να τα στήσουν αυτά. Και πόσοι θυσίασαν τη ζωή τους μαζί με τους αντάρτες και τις αντάρτισσες του Δημοκρατικού Στρατού. Για να γραφτεί αυτό το μεγάλο, το αθάνατο Επος. Που λέγεται Γράμμος !

Επισκεφθήκαμε και μια χωμένη τοποθεσία σε πυκνό δάσος, που ήταν η Επιμελητεία. Είδαμε τους φούρνους που έψηναν ψωμί. Είδαμε πιο μέσα καταυλισμούς με οχυρά και πρόχειρα κρεβάτια. Πρέπει να ήταν αναρρωτήρια ή νοσοκομείο για αρρώστους και λαβωμένους. Τι να πρωτοδείς, να φανταστείς και να πρωτοθαυμάσεις. Δυστυχώς, στα χάλια που ήμασταν, ούτε μπορούσες να πεις «να είχαμε μια φωτογραφική μηχανή» να τ' απαθανατίσουμε... Πάμε στο δρόμο μας, με βαριές σκέψεις στο κεφάλι μας και αφάνταστη συγκίνηση στην ψυχή μας. Και δεν μπορούμε να κρύψουμε ότι θέλαμε να ήμασταν κι εμείς μαχητές του Γράμμου . Σ' εκείνη την πρωτοφανή με τη φοβερή και 10 φορές πιο οργανωμένη και δυνατή πολεμική μηχανή του αντιπάλου. Ολο το «Δόγμα Τρούμαν» με τον Βαν Φλιτ και τους ντόπιους λακέδες, είχε πέσει απάνω μας να μας συντρίψει. Και ηττηθήκαμε. Ναι... Αλλά δε μας νίκησε. Ο Γράμμος ήταν και μένει πάντα δικός μας. Το' λεγε και το τραγούδι μας.
«Οσα σίδερα οι ξένοι κι αν ρίξουν. Νικητής θα 'ναι πάντα ο Λαός». Το θυμάμαι. Και είναι σα να το ακούω και τώρα.

Το ναρκοπέδιο
Απόγευμα 9 Μάη 1950. Επέτειος της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης. Κι ο νους μας πάει στον Μεγάλο. Στον Στάλιν... Κόντευε να νυχτώσει. Είμαστε ακριβώς απέναντι από την Αετομιλίτσα. Δεν σκοπεύουμε να μπούμε μέσα. Στο χωριό ερημιά, ούτε κόσμος, ούτε στρατός. Ακολουθάμε τη ρεματιά. Βαδίζουμε στο δρόμο που οδηγεί στον αυχένα. Ανάμεσα στον ορεινό όγκο της Απάνω Αρένας και την ψηλότερη κορφή του Γράμμου . Εχει συννεφιάσει, μαύρισε ο ορίζοντας, είναι έτοιμος να βρέξει. Κι όπως είναι εδώ ο τόπος άδεντρος, δε θα βρούμε πού ν' απαγκιάσουμε. Κανένας μας δεν ξαναπέρασε από δω. Αλλά προχωράμε. Η κατεύθυνσή μας είναι σωστή. Οπως είχαμε κατά νου, απ' το χάρτη, μπροστά μας σε ευθεία γραμμή πρέπει να 'ναι τα σύνορα. Αγνωστο όμως το τι παρεμβάλλεται ανάμεσα.
Σα να μη μας έφτανε η αγωνία απ' όλα αυτά, μας ήρθε κι άλλο κακό. Κι έβαλε άξαφνα στόχο εμένα προσωπικά. Ποιος άλλος. Ο διάολος!... Κι αν δεν ήταν ο Ζήσης να με σώσει «αιωνία η μνήμη μου».
Οπως βάδιζα, από συνήθεια και καθήκον, πρώτος. Κι όσο πλησιάζαμε στον αυχένα. Παραμέρισα απ' το δρόμο, απ' το φόβο μη τον έχουν ναρκοθετημένο. Προχωρούσα παραδίπλα, προσεχτικά. Και παραλίγο να «την πατήσω». Οι νάρκες είχαν τοποθετηθεί έξω από το δρόμο. Ο Ζήσης που ερχότανε πίσω μου, ειδικός, του Μηχανικού, κι έμπειρο μάτι. Μέσα στο χορταράκι είδε το συρματάκι κι ορμάει. Καθώς ήμουν να κάνω το βηματάκι. Με πιάνει απ' τις πλάτες και με τραβάει πίσω. «Κοίτα, δείχνει. Εδώ τις βάλανε». Με γλίτωσε.

Οι Πυραμίδες
Προχωρήσαμε, στη συνέχεια, απάνω στο δρόμο. Βγήκαμε στον αυχένα. Και πήραμε τον κατήφορο. Ο δρόμος πήγαινε απ' την πίσω μεριά της Αρένας. Εβγαινε, όπως μάθαμε αργότερα στο Πευκόφυτο. Ητανε λάθος κατεύθυνση. Καταλάβαμε και σταματήσαμε. Πιο σωστά, μας σταμάτησε η ραγδαία βροχή. Κράτησε λίγα λεπτά. Μας έκανε μουσκίδι. Αυτό μας έλειπε. Και σταμάτησε. Δεν μας έμενε τίποτα άλλο. Αράξαμε εκεί, σε μια μεγάλη πατουλιά στρωτού θάμνου, σαν κρεβάτι... Και βρεγμένοι - ξεβρεγμένοι πλαγιάσαμε ως το πρωί.
Οταν βγήκε ο ήλιος, προσεχτικά σκαρίσαμε. Φοβηθήκαμε μην ήμαστε μέσα σε εχθρικό χώρο. Ημασταν στη «νεκρή ζώνη». Δεν υπήρχε ψυχή. Ούτε εχθρός ούτε κίνδυνος. Με αραιές αποστάσεις σκαρίσαμε. Αράξαμε σ' ένα σημείο σίγουρο κι ασφαλές. Στην άκρη σε κάτι βραχάκια, και τρία δεντράκια δίπλα σε ένα μικρό ρεματάκι. Από γάζες, βαμπάκια, και άλλα κατάλοιπα, καταλάβαμε πως εκεί ήταν δικό μας νοσοκομείο. Καθίσαμε λούφα ως το απόγευμα. Υστερα με αραιές αποστάσεις πήραμε τον ανήφορο. Βγήκαμε στην κορυφογραμμή. Εκεί ήταν τα σύνορα. Είδαμε τη μια πυραμίδα, στη δεξιά μεριά. Υστερα είδαμε και την άλλη, απ' την αριστερή μεριά. Ηταν στο 2520 μ. του Γράμμου . Η τύχη μας χαμογέλασε. Καθίσαμε μια ώρα. Κατηφορίσαμε ύστερα. Και μπήκαμε στην Αλβανία. Ηταν στις 10 Μάη 1950.

Στη φωτογραφια Δ.Κουτσούμπας , Γιώργης Μωραΐτης , Κατίνα Μανιτάρα , Δημήτρης Γόντικας στην τιμητική εκδήλωση του ΚΚΕ για τους μαχητές του ΔΣΕ

Konstantinos Mpourxas

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

«Έφυγε» ο σ. Γιώργης Μωραΐτης

Η ΤΥΧΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ «Στους καλύτερα αμοιβόμενους της Ευρώπης»

--Γράμμα από έναν αναπληρωτή…--

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το Υπουργείο Παιδείας «προσέφερε» πριν τις προσλήψεις ένα αξέχαστο ξενύχτι στους υποψήφιους δασκάλους και καθηγητές…

 Αλλά δεν γίνεται τυχαία, έχουν καταλάβει πώς λειτουργούν τα κοινωνικά δίκτυα. Για μας το κάνουν, για να γνωριστούμε καλύτερα, να αναπτύξουμε δεξιότητες με κανένα memeδάκι (βλέπε: ΤΠΕ στην εκπαίδευση), πώς θα πάμε στο σχολείο απροετοίμαστοι;
Κατιούσα

«Άνοιξαν τα σχολεία και φέτος με τους καθηγητές και τους δασκάλους στις θέσεις τους!»…

Σε όλους τους τόνους διατυμπανίζει ο υπουργός ότι έγιναν οι περισσότερες προσλήψεις των τελευταίων ετών και καλύφθηκαν τα κενά, σα να προσπαθεί να το πιστέψει ο ίδιος, γιατί εμείς γνωρίζουμε την αλήθεια…

Μόνο στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση τα λειτουργικά κενά σύμφωνα με ανακοίνωση της ΔΟΕ είναι 4.724 κι εξ’ αυτών τα 2.872 στην παράλληλη στήριξη.

Άγνωστα τα κενά στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, Γενική και Ειδική. Επτασφράγιστο μυστικό…

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το Υπουργείο Παιδείας «προσέφερε» πριν τις προσλήψεις ένα αξέχαστο ξενύχτι στους υποψήφιους δασκάλους και καθηγητές… Αλλά δεν γίνεται τυχαία, έχουν καταλάβει πώς λειτουργούν τα κοινωνικά δίκτυα. Για μας το κάνουν για να γνωριστούμε καλύτερα, να αναπτύξουμε δεξιότητες με κανένα memeδάκι (βλέπε: ΤΠΕ στην εκπαίδευση), πώς θα πάμε στο σχολείο απροετοίμαστοι;

Κι αρχίζουν να τρέχουν οι πίνακες και τρέχουν και τρέχουν… όλο το απόγευμα και το βράδυ και συνεχίζουν… και το πρωί φτάνουν στον προορισμό τους; Όχι ακριβώς. Βγαίνουν τα excel κι αρχίζεις και ψάχνεις… χίλια δυο σκέφτεσαι εκείνες τις στιγμές. Τα δήλωσαν όλα ή πάλι μια από τα ίδια; Θα είμαι μέσα, πού θα πάω φέτος; Κάθε χρονιά βέβαια κρύβει εκπλήξεις αλλά με τις φετινές παράγινε! Θα ήταν απλοϊκό να πούμε εδώ, ότι «της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει», πιο πολύ θα ταίριαζε το «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται»… Όλα γίνονται για κάποιο λόγο… Νύχτα ήταν, κούραση υπήρχε, άνθρωποι είναι κι αυτοί… Λες: κι αν αυτό γινόταν όχι υπό πίεση και γνωρίζαμε που θα δουλέψουμε λίγες μέρες νωρίτερα (λέμε τώρα) και όλα γίνονταν πιο φυσιολογικά; Σουτ, σώπα μη μιλάς, θα δουλέψεις και φέτος, έστω κι αν φύγεις μακριά, δύσκολες εποχές, και τι θες, ανθρώπινη μεταχείριση;

Κάθε χρόνο τα ίδια και χειρότερα! Φέτος ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο:

— Ολόκληρες περιοχές δεν δηλώθηκαν(;)

— Σε άλλες περιοχές δήλωσαν όσα κενά ήθελαν ή κάλυψαν όσα ήθελαν

— Στις ειδικότητες… εκεί να δεις πάρτι με τις αναθέσεις!

Αν είσαι από τους «τυχερούς» και βρεθείς στον αγιασμό φέτος, αρχίζει το τρέξιμο, η Οδύσσεια η δικιά σου! Να διασχίσεις την Ελλάδα μόνος ή με τα παιδιά σου (πάλι αν ανήκεις στους «τυχερούς» που μπόρεσαν κι απέκτησαν οικογένεια) για να παρουσιαστείς στη Διεύθυνση Εκπαίδευσης. Αν πάλι είσαι «τυχερός» και δεν σου έκατσε νησί, γιατί αλλιώς δεν φτάνει το τελευταίο ταμείο (επίδομα ΟΑΕΔ) που εισέπραξες για να φτάσεις… στον προορισμό σου.



Να τρέξεις να προλάβεις να παρουσιαστείς στο νησί που βρίσκεται η Διεύθυνση και, αφού προσληφθείς, να δεις όλα(;) τα κενά ή αυτά που «πρέπει» να δεις (γιατί δεν έχουν τοποθετηθεί οι μόνιμοι και θα έχουμε και Β΄ φάση), να δηλώσεις, να τοποθετηθείς προσωρινά(;) ή οριστικά. Και να πάρεις το επόμενο καράβι για τον τόπο που θα δουλέψεις. Κι αν είσαι πάλι «τυχερός» θα βρεις σπίτι στην πόλη που θα δουλεύεις… Αλλά αν δεν είσαι σε ένα σχολείο, αλλά σε περισσότερα (τα οποία βέβαια δεν βρίσκονται πάντα το ένα δίπλα στο άλλο) πρέπει να έχεις και το απαραίτητο μέσο να μετακινείσαι (και μην ξεχάσεις αυτό να είναι αυτοκίνητο, γιατί στις μηχανές δεν ισχύει η έκπτωση του εισιτηρίου…).

Για στάσου όμως, γιατί δεν είναι σίγουρο ότι θα πας εκεί που είδες… Οι πίνακες ξανατρέχουν αλλά μόνο για τα κενά μιας περιφέρειας που δεν δηλώθηκαν… στις υπόλοιπες οι υποψήφιοι δεν είχαν «μπάρμπα απ’ την Κορώνη»…

Είχαν όμως την υποστήριξη τοπικών ΕΛΜΕ και προσέφυγαν δικαστικά και κέρδισαν τα ασφαλιστικά μέτρα κι αναμένουμε συνέχεια…

Πολλές οι αναφορές και καταγγελίες φέτος για παρατυπίες στις προσλήψεις κι αυτά μαθαίνονται… και βρίσκονται…

Αλλά οι «εκπλήξεις» απ’ το υπουργείο τελειωμό δεν έχουν! Δήλωσες περιοχή σύμφωνα με τα κενά που γνώριζες ότι υπήρχαν, προσλήφθηκες, τοποθετήθηκες και νάτη κι η «έκπληξη»: νέα «δυσπρόσιτα» σχολεία! Για ποιους; Αφού τα περισσότερα κενά ήδη καλύφθηκαν, όποιος στάθηκε τυχερός «κέρδισε» και τα διπλά μόρια του σχολείου ή μήπως έγινε κάτι άλλο;

Πολλά μέτρα και πολλά σταθμά φέτος στο υπουργείο Παιδείας. Πολλοί αυτοί που δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν και τι υπογράφουν κι άλλοι τόσοι αυτοί για τους οποίους δεν εφαρμόζονται οι εγκύκλιοι για τις προσλήψεις. Και βεβαίως αναφερόμαστε στο συγκεκριμένο υπουργείο και σε εκπαιδευτικούς. Αν είσαι δάσκαλος ή καθηγητής και δεν αποδεχτείς διορισμό στον έναν πίνακα (γενικής ή ειδικής) φεύγεις κι από τον άλλο για τη χρονιά, αν είσαι όμως Ειδικό Εκπαιδευτικό Προσωπικό, έχεις άλλη αντιμετώπιση…

Από ποιους; Από εκείνους που εξαγγέλλουν διορισμούς μόνο στην Ειδική Αγωγή (λες και θα διορίσουν) και φαίνεται να έχουν στόχο να στρέψουν τον έναν συνάδελφο κόντρα στον άλλον. Που εξαντλούν την ευαισθησία τους στα άτομα με αναπηρία προσπαθώντας να καλύψουν τα κενά στην παράλληλη στήριξη, μοιράζοντας τις ώρες δύο και παραπάνω μαθητών σε έναν αναπληρωτή, λες κι ο μαθητής έχει ανάγκη παράλληλης δυο ή τρεις ώρες την ημέρα! Που καλύπτουν σε πολλές περιπτώσεις τα κενά χωρίς επιστημονικά κριτήρια για να εξυπηρετήσουν τα «δικά» τους παιδιά!

Αλλά γιατί διαμαρτύρεσαι; Εσύ που ανήκεις «Στους καλύτερα αμοιβόμενους της Ευρώπης» σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, που «ερμηνεύει» έκθεση του ΟΟΣΑ!

Όμως οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης έχουν πολλά περισσότερα κοινά, πολλά περισσότερα να μοιραστούν παρά να τους χωρίσουν! Παλεύουν για μόνιμη σταθερή δουλειά, για να σταματήσουν να αναπληρώνουν τους εαυτούς τους! Χαμένος είναι ο αγώνας που δεν δόθηκε!

H ΣΥΡΙΖΟΠΑΣΟΚΟΔΕΞΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΙΝΕΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΝΑ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΝΕ ?!!

Συλλήψεις, ολονύχτια κράτηση και παραπομπή σε δίκη για αφισοκόλληση που προπαγάνδιζε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Υπόλογη η κυβέρνηση για το νέο κρούσμα

Αλλο ένα κρούσμα αυταρχισμού, ενταγμένο στο πλαίσιο της πολιτικής ενίσχυσης των κατασταλτικών μηχανισμών σε βάρος του λαού, που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, είχαμε αργά το βράδυ της Κυριακής 2 Σεπτέμβρη στη Λάρισα, όπου η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη και ολονύχτια κράτηση τεσσάρων στελεχών της Κομματικής Οργάνωσης Λάρισας του ΚΚΕ, επειδή αφισοκολλούσαν και έγραφαν συνθήματα για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, που φέτος είναι αφιερωμένο στα 100 χρόνια του ΚΚΕ.

Η σύλληψη πραγματοποιήθηκε από πολυμελείς δυνάμεις της Αμεσης Δράσης, της ομάδας ΔΙΑΣ και της Ασφάλειας. 

Στη διάρκεια της κράτησής τους, πάρθηκαν από τους συλληφθέντες δακτυλικά αποτυπώματα και προσωπικά στοιχεία, ενώ χτες το πρωί τα συλληφθέντα στελέχη του ΚΚΕ προσήχθησαν στην Εισαγγελία Λάρισας με χειροπέδες, συνοδεία πολυμελούς και πάνοπλης δύναμης της Ασφάλειας!

Μάλιστα, τους μετέφεραν στα δικαστήρια με καθυστέρηση και με «καταδρομικό» τρόπο, για να μην «πετύχουν» στο δρόμο τους τη μαζική διαδήλωση διαμαρτυρίας και καταδίκης που είχε οργανώσει η ΚΟ Λάρισας του ΚΚΕ στους κεντρικούς δρόμους της πόλης και έξω από τα δικαστήρια.

Τελικά, οι τέσσερις συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι και θα δικαστούν σε τακτική δικάσιμο στις 5/6/2019 με την κατηγορία της διακεκριμένης φθοράς.

Από τη χτεσινή κινητοποίηση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στους δρόμους και στο δικαστήριο της πόλης

Από την ώρα που έγινε γνωστή η σύλληψη των τεσσάρων συντρόφων, στελέχη και μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ έφτασαν έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση Λάρισας, απαιτώντας την απελευθέρωσή τους.

Η κινητοποίηση συνεχίστηκε χτες το πρωί με τη διαδήλωση διαμαρτυρίας, με πανό και συνθήματα που οργάνωσε η ΚΟ Λάρισας του Κόμματος, στην οποία καταγγέλθηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία, παρά τα παχιά λόγια περί «δημοκρατίας», ενισχύει ολοένα και περισσότερο τον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους της σε βάρος των λαϊκών αγώνων και διεκδικήσεων, με στόχο την καλλιέργεια του φόβου και την τρομοκρατία.

Η Τομεακή Επιτροπή Λάρισας του ΚΚΕ σε καταγγελία της σημειώνει: «Πρόκειται για ενέργεια επικίνδυνη για το λαϊκό κίνημα με τους κομμουνιστές μπροστά, που αποδεικνύει τον αυταρχισμό και την κατρακύλα της κυβέρνησης. Ο λαός της πόλης μας πρέπει να καταδικάσει στη συνείδησή του την προκλητική και ακραία αυτή πολιτική ενέργεια».

«Αφισοκυνηγητό» και στην Καρδίτσα

«Η απόπειρα πολιτικής φίμωσης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ δεν θα περάσει! Ούτε οι εκβιασμοί ούτε οι απειλές δεν μπορούν να σταματήσουν τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να συνεχίσουν με κάθε τρόπο να προβάλλουν τις θέσεις του Κόμματος, σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές, στην ύπαιθρο», σημειώνουν σε ανακοίνωσή τους και η ΤΕ Καρδίτσας του ΚΚΕ και το ΤΣ Καρδίτσας της ΚΝΕ.

Μάλιστα, καταγγέλλουν ότι σε «αφισοκυνηγητό» για το Φεστιβάλ ΚΚΕ - ΚΝΕ έχει επιδοθεί και ο δήμαρχος Καρδίτσας Φ. Αλεξάκος. 

Σημειώνουν ότι «η εντολή ήταν στοχευμένη, μιας και όλο αυτό το διάστημα έχουν κατακλύσει τους δρόμους της πόλης αφίσες και πανό για άλλες δραστηριότητες», αλλά «αυτές δεν ενόχλησαν τη δημοτική αρχή» 

και τονίζουν: «Ο δήμαρχος Φ. Αλεξάκος, για άλλη μια φορά, δίνει διαπιστευτήρια πιστού υπηρέτη της κυβέρνησης, προσβλέποντας σε στήριξη από τον ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Αποδεικνύει ότι είναι η φωνή της στην Τοπική Διοίκηση, ενοχλείται από το κάλεσμα αγώνα της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Δεν θέλει σε καμία περίπτωση να γίνονται δέκτες οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα της Καρδίτσας του συνθήματος του φετινού Φεστιβάλ "Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος". Η στάση αυτή της δημοτικής αρχής είναι ακόμη μία απόδειξη του αντιλαϊκού ρόλου και χαρακτήρα της».

Για τις Ψευδείς Ειδήσεις των Κυρίαρχων ΜΜΕ

Το τσεκούρι του Γαβρά, ο μπαλτάς των ΜΜΕ και οι ψευδείς ειδήσεις

Σφυροδρέπανος:

Στο “Τσεκούρι” του Κώστα Γαβρά, ένας άνεργος αρχίζει να σκοτώνει τους ανθυποψήφιούς του, για να πάρει αυτός τη δουλειά. Ο σκηνοθέτης καυτηρίαζε τον κανιβαλισμό στην αγορά εργασίας, δεν μπορούσε να φανταστεί όμως τον αντίστοιχο κανιβαλισμό στα ΜΜΕ, που βιάστηκαν να ανακοινώσουν το θάνατό του. Κι ίσως πρέπει αυτός τώρα να πάρει ένα τσεκούρι και να αρχίσει να κυνηγάει όσους τον πέθαναν πριν την ώρα του.

Από μια άποψη είναι απολαυστικό να βλέπεις το στριπτίζ και τη γελοιοποίηση πολλών κυρίαρχων ΜΜΕ και μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων, που διαφημίζουν το κύρος και τον επαγγελματικό τρόπο λειτουργίας τους. Πόσο μάλλον όταν αυτό αφορά παπαγαλάκια του συστήματος, με παχυλούς μισθούς και μακρινή σχέση με τη δεοντολογία ή την αξιοπιστία, όπως ο Πορτοσάλτε.

Αν εξαιρέσουμε όμως την ανίατη περίπτωση του δημοσιογράφου του ΣΚΑΪ, που γαντζώθηκε πεισματικά στην πλάνη του για τους δικούς του λόγους, αυτά τα λάθη που μειώνουν την αξιοπιστία των ΜΜΕ δεν αποδεικνύουν την έλλειψη επαγγελματισμού τους, αλλά ακριβώς το αντίθετο. 

Δείχνουν τον τρομερό ανταγωνισμό, το ανελέητο κυνήγι της είδησης, της αποκλειστικότητας, της πρωτιάς, το φόρτο εργασίας των παιδιών που βγάζουν τη ροή ειδήσεων και δεν προλαβαίνουν να διασταυρώσουν τις πληροφορίες τους, τον τρόπο με τον οποίο έχουν μάθει να λειτουργούν. Πέρα από κάποια εμβληματικά γελοία πρόσωπα που αγαπούν να εκτίθενται, αυτό που πρέπει και μπορεί να γίνει -έστω και με αυτήν την αφορμή- είναι μια καταγγελία των ΜΜΕ και του τρόπου λειτουργίας τους συνολικά στο δοσμένο πλαίσιο, είτε την “πατάνε” είτε όχι.

Το διαδίκτυο προσφέρει τρομερές δυνατότητες, ταχύτητα, αλλά και τον κίνδυνο έκθεσης σε λανθασμένες πληροφορίες. Προσφέρει επίσης πολλές δυνατότητες για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, που διαδίδονται εύκολα, όπως η φωτιά σε ένα πευκόδασος. Και τέλος, προσφέρει λαμπρό πεδίο σε όσους θέλουν να αποκαλύψουν αυτούς που παρασκευάζουν συνειδητά ψευδείς ειδήσεις. Αλλά και σε όσους θέλουν να χλευάσουν αυτούς που έπεσαν θύματα ψευδών ειδήσεων και τις αναπαρήγαγαν.

Μήπως όμως έχουμε αρχίσει να χάνουμε κάπου το μέτρο με αυτήν την ιστορία;

Θα έρθει μια μέρα που θα γίνει κάτι συνταρακτικό, πχ μια επανάσταση, κι εμείς θα ασχολούμαστε με ψευδείς ειδήσεις.

 Όχι με τους μύθους που μπορεί να δημιουργήσει -κι ως ένα βαθμό έχει αναπόφευκτη ανάγκη- μια επανάσταση, ούτε καν με τις ειδήσεις που θα κατασκευάζουν οι εχθροί της ως το μόνο μέσο για να την χτυπήσουν, αλλά με ανθυπολεπτομέρειες. Όχι με πολιτική αντιπαράθεση κι επιχειρήματα, αλλά με τρίχες που γίνονται τριχιά.

Η Οχτωβριανή πχ ξεκίνησε στις 25 του μήνα (με το παλιό) ή μήπως στις 26 ξημερώματα; Είχε γραμματικά και συντακτικά λάθη το πρώτο διάταγμα των μπολσεβίκων για τη γη και την ειρήνη; Μήπως το παράνομο φύλλο της Πράβδα έγραψε την επομένη κάτι ανακριβές, που δεν αποδεικνύεται; Κάτι που ήταν hoax; Μήπως βασίστηκε σε λανθασμένες πληροφορίες; Μήπως ο Λένιν έκανε κάνα αστείο σαρδάμ; Μήπως μπέρδεψε κάποια ονόματα; Μήπως έκανε τέλος κάποια αστεία γκριμάτσα που την απαθανάτισε ο φωτογραφικός φακός;
Κι αν ναι, νομίζουν οι ρόμπες πως μπορούν να κάνουν επανάσταση και να μας κυβερνήσουν; Γελιούνται…

Η κοσμογονία θα προχωρά χωρίς να κοιτά τη δική μας τυπολατρία. Μήπως όμως έκανε λάθος κανείς κι έγραψε την τυπολατρία με “ει”, όπως γράφεται η σκέτη “λατρεία”, ενώ το σύνθετο ουσιαστικό προέρχεται από το τυπολάτρης και για αυτό πάει με γιώτα; Και δεν είναι αυτό το γιώτα πιο σημαντικό από το να παρεκκλίνει κανείς έστω και ένα γιώτα από κάποια κοινωνική, πολιτική νομοτέλεια της επανάστασης;

Φυσικά και η αλήθεια είναι επαναστατική. Αρκεί να ξέρεις να την χρησιμοποιείς επαναστατικά κι όχι σαν ψόφιο τσιτάτο, να μην την βουλιάζεις πίσω από λεπτομέρειες και μισές αλήθειες -που είναι τα χειρότερα ψέματα- όπως πχ πως οι γυναίκες στη νέα κυβέρνηση είναι περισσότερες από ό,τι σε κάθε άλλο κυβερνητικό σχήμα, και αυτό είναι αν μη τι άλλο κάτι που μας χαροποιεί.

Όχι, η διασπορά ψευδών πληροφοριών και ειδήσεων που ξεγελά τα ΜΜΕ δεν είναι επαναστατική και δε βραχυκυκλώνει το σύστημα. Και το ίδιο ακριβώς ισχύει για την -απαραίτητη μεν αλλά σε σωστή δοσολογία- αποκάλυψη των “fake news” που χρησιμοποιούν.

Η εκμετάλλευση και η κοινωνική αδικία δεν είναι μια μαγική, ψευδής εικόνα. Αλλά θλιβερή πραγματικότητα, που χρειάζεται πολύ διαφορετικά όπλα κι εργαλεία για να την αλλάξουμε, να την συντρίψουμε και να την ξαναχτίσουμε στο μπόι των ονείρων μας.

3/9/18: ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ !!

Διασκεδάστε τον πόνο Σας 

Ακούστε την 1η εκπομπή της σεζόν απ' την Ελληνοφρένεια !!

http://www.ellinofreneianet.gr/radio/radio-shows-2/2643-3-9-2018-live-1.html

Μ.Κ.Ο. -ΜΠΙΖΝΕΣ ΚΑΛΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ (!!)

Μπίζνες και ΜΚΟ...

Οι αποκαλύψεις για ΜΚΟ στη Λέσβο, που η δραστηριότητά της συνδέεται με κυκλώματα διακίνησης μεταναστών, ξαναφέρνουν στην επιφάνεια το ζήτημα της δράσης των λεγόμενων «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» και μάλιστα με τη βούλα του κράτους.
Θυμίζουμε ότι με ευθύνη της κυβέρνησης, που εφαρμόζει τις σχετικές κατευθύνσεις της ΕΕ, οι ΜΚΟ έγιναν «κράτος εν κράτει» στα νησιά και τους προσφυγικούς καταυλισμούς σε όλη τη χώρα, από τότε που οξύνθηκε το Προσφυγικό.
Με ευθύνη της κυβέρνησης, όλο το έργο της διαχείρισης των προσφύγων, από την υποδοχή και την περίθαλψη, μέχρι τη διαμονή, τη διατροφή, τις νομικές συμβουλές και τις υποδομές, ανατέθηκε σε δεκάδες ΜΚΟ, που θησαυρίζουν από το προσφυγικό δράμα.
Σε αυτό το θερμοκήπιο ανθίζουν διάφορα «μπουμπούκια». Απ' αυτήν την άποψη, δεν προκαλούν έκπληξη οι αποκαλύψεις για τη συμμετοχή ΜΚΟ σε κυκλώματα διακίνησης ανθρώπων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι λιγότερο ύποπτοι και επικίνδυνοι οι στόχοι (γεωπολιτικοί και άλλοι) που προωθούνται μέσα κι απ' τις «νόμιμες» δραστηριότητές τους.
Ούτε είναι λιγότερο σημαντικό το γεγονός ότι οι πρόσφυγες παραμένουν όμηροι «προγραμμάτων» και «συμβάσεων» με ΜΚΟ, με το κράτος να τις αξιοποιεί ως άλλοθι για τις δικές του ευθύνες στη διαχείριση του Μεταναστευτικού - Προσφυγικού, για την αξιοπρεπή διαβίωση των χιλιάδων κατατρεγμένων που φτάνουν στη χώρα μας.

Δίπλα σ' αυτά, χιλιάδες εργαζόμενοι σε αυτές τις οργανώσεις δουλεύουν με ανασφάλεια, κάτω από δύσκολες συνθήκες, χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει. 

Μάλιστα, αποδείχθηκε και στην πράξη ότι το «Εθνικό Μητρώο ΜΚΟ» που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση πέρυσι, δήθεν ως μέτρο ελέγχου, όπως ήταν αναμενόμενο δεν έλυσε και δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα.

Γι' αυτό, παραμένει επίκαιρη η θέση του ΚΚΕ, η διαχείριση των προσφύγων να είναι αποκλειστικά στην ευθύνη του κράτους, με υποδομές με μόνιμο και σταθερό προσωπικό, με χρηματοδότηση που να καλύπτει τις ανάγκες των ξεριζωμένων και όχι την κερδοφορία των κάθε λογής οργανώσεων που εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο.
(από μέρα σε ...μέρα, ''Ρ'')

Ελενη Μαρκακη