ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ...-ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ:

"ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ -Τον επιτάφιο θρήνο των λαών της περιοχής , τους χιλιάδες αμαχους νεκρούς , τους χιλιάδες πρόσφυγες και ξεσπιτωμένους !

Οτι και σήμερα για τα βάσανα των λαών ευθύνονται οι σύγχρονοι Ρωμαίοι ανθύπατοι, ΝΑΤΟ - ΕΕ και κάθε λογής Ιμπεριαλιστές !

ΘΥΜΗΣΟΥ -Οτι και σήμερα υπάρχουν Πόντιοι Πιλάτοι, που, ενώ συμμετέχουν στο μακελειό που γίνεται, "νίπτουν τας χείρας τους"

Οτι, όπως και τότε οδήγησαν στο Γολγοθά και τη Σταύρωση, έτσι και σήμερα οδηγούν λαούς στο σύγχρονο Γολγοθά των βομβαρδισμών και του πολέμου !

ΠΑΡΕ ΘΕΣΗ

-Κάτω απ τις ''σημαίες '' των ιμπεριαλιστών και τους πολέμους 

ή κάτω απ τις ''σημαίες'' των λαών για το ''επί Γης ειρήνη ; ''.

Konstantinos Mpourxas

Η Φωτο απ' την Ελένη-Οι Εσταυρωμένοι των καιρών μας...

''Χαλέπι'' του Σύρου καλλιτέχνη Saad Yagan

-ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ

«Σταυρώνουν» μισθωτούς και συνταξιούχους

Χαρακτηριστικά τα στοιχεία του ΕΦΚΑ και του συστήματος «Ηλιος»

ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΑΡΧΙΖΟΥΝ και ΒΑΖΟΥΝ ΜΥΑΛΟ

Συνέντευξη με το Κομμουνιστικό Κόμμα, Ιταλία (Partito Comunista): Ξανά στο προσκήνιο η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο!



Συ­νέ­ντευ­ξη με τον Guido Ricci, μέλος του ΠΓ και επι­κε­φα­λής του τμή­μα­τος διε­θνών σχέ­σε­ων της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, Ιτα­λία (Partito Comunista, Italia). Η συ­νέ­ντευ­ξη φέρει την έγκρι­ση του Πο­λι­τι­κού Γρα­φεί­ου της ΚΕ του Κόμ­μα­τος.

Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα, Ιτα­λία ιδρύ­θη­κε το 2009 στη βάση της μαρ­ξι­στι­κής-λε­νι­νι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας. Συμ­με­τέ­χει στη Διε­θνή Συ­νά­ντη­ση Κομ­μου­νι­στι­κών και Ερ­γα­τι­κών Κομ­μά­των (ΔΣΚΕΚ) και στην Ευ­ρω­παϊ­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Πρω­το­βου­λία (Initiative of Communist and Workers Parties) της οποί­ας είναι ιδρυ­τι­κό μέλος. Τον πε­ρα­σμέ­νο Μάρτη συμ­με­τεί­χε για πρώτη φορά αυ­τό­νο­μα στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές απο­σπώ­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρες από 100 χι­λιά­δες ψή­φους. Γε­νι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του Κόμ­μα­τος είναι ο Μάρκο Ρίτσο.

– Λαμ­βά­νο­ντας υπ’ όψη τις υπάρ­χου­σες δυ­σκο­λί­ες και τον πο­λι­τι­κό συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων, πως εκτι­μά­τε το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών του Μάρτη για το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα; Επι­τεύ­χθη­σαν οι βα­σι­κοί στό­χοι που εί­χα­τε θέσει πριν τις εκλο­γές;

PC: Όπως γνω­ρί­ζε­τε, το Κόμμα μας δεν θε­ω­ρεί τις εκλο­γές και την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δράση ως τη μόνη δυ­να­τή μορφή πάλης. Σύμ­φω­να με τη δι­δα­σκα­λία του Λένιν και του Γκράμ­σι, η πα­ρου­σία στο αστι­κό κοι­νο­βού­λιο πρέ­πει να αξιο­ποιεί­ται ώστε να ανα­πτύσ­σει τη δου­λειά έξω απ’ αυτό και ενα­ντί­ον αυτού. Προ­σεγ­γί­σα­με τις εκλο­γές ως μια ευ­και­ρία να επι­βε­βαιω­θεί η δυ­να­τό­τη­τα κι­νη­το­ποί­η­σης του Κόμ­μα­τος μας, να βελ­τιώ­σου­με τις ορ­γα­νω­τι­κές μας ικα­νό­τη­τες και να προ­σελ­κύ­σου­με νέους αγω­νι­στές. Θε­ω­ρή­σα­με τις εκλο­γές ως μέσο για την ανά­πτυ­ξη του κόμ­μα­τος.

Πράγ­μα­τι, ένας ση­μα­ντι­κός αριθ­μός ερ­γα­τών και νέων αν­θρώ­πων ήρθε σε επαφή με το Κόμμα κατά τη διάρ­κεια της συλ­λο­γής υπο­γρα­φών (Σ.τ.Μ: για την συμ­με­το­χή του ΚΚ στις εκλο­γές) και της προ­ε­κλο­γι­κής κα­μπά­νιας. Νέες κομ­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις δη­μιουρ­γή­θη­καν και οι υπάρ­χου­σες έχουν ενι­σχυ­θεί χάρη στους νέους συ­ντρό­φους που έγι­ναν μέλη.

Από την άλλη, η όλη κι­νη­το­ποί­η­ση μας επέ­τρε­ψε να εντο­πί­σου­με ορι­σμέ­νες ορ­γα­νω­τι­κές αδυ­να­μί­ες και ελ­λεί­ψεις- οι οποί­ες πρέ­πει να διορ­θω­θούν και να εξα­λει­φθούν σύ­ντο­μα- συχνά λόγω της απει­ρί­ας των συ­ντρό­φων μας που είχαν να αντι­με­τω­πί­σουν εντε­λώς και­νούρ­γιους εκλο­γι­κούς κα­νο­νι­σμούς.

Για πρώτη φορά από το 2001, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα παίρ­νει επι­τέ­λους μέρος και πάλι στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές με το όνομα και τα σύμ­βο­λα του- την κόκ­κι­νη ση­μαία, το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο και το αστέ­ρι- αλλά και το πρό­γραμ­μα του, που δεν πε­ριε­λάμ­βα­νε προ­ε­κλο­γι­κές υπο­σχέ­σεις αλλά κά­λε­σμα για αγώνα προς επί­τευ­ξη συ­γκε­κρι­μέ­νων επα­να­στα­τι­κών στό­χων. Έπει­τα από 17 χρό­νια, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα βρι­σκό­ταν επι­τέ­λους και πάλι στις κάλ­πες!

Εξαι­τί­ας ορ­γα­νω­τι­κών λαθών αλλά και γρα­φειο­κρα­τι­κών ζη­τη­μά­των, το Κόμμα μας πήρε εκλο­γι­κά μέρος μόνο στο 53% της επι­κρά­τειας, όπου και έλαβε πε­ρισ­σό­τε­ρες από 100 χι­λιά­δες ψή­φους. Λαμ­βά­νο­ντας υπ΄ όψη αυτήν την πα­ρά­με­τρο αξιο­λο­γού­με θε­τι­κά το απο­τέ­λε­σμα, επει­δή αυτές οι εκλο­γές έδει­ξαν πως το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα είναι μια δύ­να­μη που υπάρ­χει, που με­γα­λώ­νει, που ισχυ­ρο­ποιεί­ται και γί­νε­ται απο­δε­χτή στους κόλ­πους της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των. Παρ’ όλα αυτά, αυτό είναι μο­νά­χα το ξε­κί­νη­μα. Από δω και στο εξής πρέ­πει να εντεί­νου­με τη δράση μας ώστε αυτοί που μας στή­ρι­ξαν να μπουν στον αγώνα εντασ­σό­με­νοι στο Κόμμα, ώστε αυτό να με­γα­λώ­σει πε­ραι­τέ­ρω.



– Θα μπο­ρού­σα­τε να συ­νο­ψί­σε­τε τα κυ­ρί­αρ­χα προ­βλή­μα­τα με τα οποία βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι σή­με­ρα η ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα της Ιτα­λί­ας;

PC: Τα αντι­κει­με­νι­κά προ­βλή­μα­τα που πλήτ­τουν την ιτα­λι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη είναι, λίγο εως πολύ, τα ίδια που ισχύ­ουν και στις άλλες χώρες της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης και, γε­νι­κό­τε­ρα, στον ανε­πτυγ­μέ­νο κα­πι­τα­λι­στι­κό κόσμο. Η εκ­με­τάλ­λευ­ση αυ­ξά­νε­ται μέσω της σχε­τι­κής μεί­ω­σης μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, της επέ­κτα­σης του ορίου ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης, της εντα­τι­κο­ποί­η­σης των ρυθ­μών ερ­γα­σί­ας, των πε­ρι­κο­πών σε βα­σι­κές κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες.

Παρά τις αι­σιό­δο­ξες δια­κυ­ρή­ξεις της κυ­βέρ­νη­σης περί οι­κο­νο­μι­κής ανά­καμ­ψης, η απα­σχό­λη­ση δεν βρί­σκε­ται σε άνοδο, εάν λά­βου­με υπ’ όψη το πραγ­μα­τι­κό μέ­γε­θος του ωρα­ρί­ου ερ­γα­σί­ας. Η ανερ­γία και η ερ­γα­σια­κή ανα­σφά­λεια επηρ­ρε­ά­ζει πλα­τιά λαϊκά στρώ­μα­τα, ιδιαί­τε­ρα στη νότια Ιτα­λία και κυ­ρί­ως τη νε­ο­λαία. Τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των συν­δι­κα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των και του δι­καιώ­μα­τος στην απερ­γία, δέ­χο­νται την επί­θε­ση της αστι­κής τάξης, καθώς συ­ντάσ­σο­νται ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ροι πε­ριο­ρι­στι­κοί νόμοι. Η καλής ποιό­τη­τας ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη, εκ­παί­δευ­ση, ο πο­λι­τι­σμός, ο αθλη­τι­σμός και η ανα­ψυ­χή είναι απρό­σι­τα για την ερ­γα­τι­κή τάξη. Ακόμη και το δι­καί­ω­μα στην στέγη δεν είναι κα­το­χυ­ρω­μέ­νο. Θα μπο­ρού­σα­με να συ­νε­χί­σου­με λέ­γο­ντας για πολλά ακόμη, αλλά με λίγα λόγια μπο­ρού­με να πούμε πως υπάρ­χει μια τα­χεία και χωρίς προη­γού­με­νο από την εποχή του Δεύ­τε­ρου Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου επι­δεί­νω­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Έπει­τα, πρέ­πει να ανα­φέ­ρου­με κά­ποια προ­βλή­μα­τα που ανα­δει­κνύ­ο­νται μέσα στους κόλ­πους της τάξης, στις ιστο­ρι­κά δε­δο­μέ­νες συν­θή­κες της χώρας μας, ακόμη κι’ αν αυτά προσ­δοιο­ρί­ζο­νται από εξω­τε­ρι­κούς, αντι­κει­με­νι­κούς λό­γους.

Ο σύγ­χρο­νος μο­νο­πω­λια­κός κα­πι­τα­λι­σμός, συχνά για πο­λι­τι­κούς παρά για οι­κο­νο­μι­κούς λό­γους, τίνει να απο­φεύ­γει τη με­γά­λη συ­γκε­ντρο­ποί­η­ση ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού, μέσω της χρή­σης τε­χνο­λο­γί­ας για εξοι­κο­νό­μη­ση ερ­γα­σί­ας, της εξω­τε­ρι­κής ανά­θε­σης τμη­μά­των της πα­ρα­γω­γής και των υπη­ρε­σιών και της ολι­κής η με­ρι­κής με­τε­γκα­τά­στα­σης αυτών στο εξω­τε­ρι­κό. Το απο­τέ­λε­σμα της τάσης αυτής δεν είναι τόσο πο­σο­τι­κό, αλλά ποιο­τι­κό. Η απα­σχο­λού­με­νη ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη είναι γε­ω­γρα­φι­κά δια­σκορ­πι­σμέ­νη, απο­σπα­σμα­τι­κή και δια­σπα­σμέ­νη. Ο κα­τα­κερ­μα­τι­σμός αυτός κάνει ακόμη πιο δύ­σκο­λη την επι­κοι­νω­νία μέσα στους κόλ­πους της ερ­γα­τι­κής τάξης. Βοηθά τους κα­πι­τα­λι­στές στο να ελέγ­χουν και να χει­ρα­γω­γούν τους ερ­γα­ζό­με­νους πιο εύ­κο­λα, οδη­γώ­ντας συχνά στην απώ­λεια τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης.

Έχου­με ήδη γίνει μάρ­τυ­ρες πολ­λών πε­ρι­πτώ­σε­ων όπου απερ­γοί-ερ­γα­ζό­με­νοι ενός ερ­γο­στα­σί­ου στέ­κο­νταν ενά­ντια στους ερ­γα­ζό­με­νους άλλου ερ­γο­στα­σί­ου του ίδιου επι­χει­ρη­μα­τι­κού ομί­λου, έχο­ντας την λα­θε­μέ­νη πε­ποί­θη­ση ότι έτσι υπε­ρά­σπι­ζαν τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας τους. Η τάση αυτή οδη­γεί επί­σης στον πο­λα­πλα­σια­σμό των δήθεν αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων η μι­κρο­ε­πι­χει­ρη­μα­τιών, προ­λε­τά­ριων χωρίς κα­θό­λου δι­καιώ­μα­τα και συν­δι­κα­λι­στι­κή προ­στα­σία, να ερ­γά­ζο­νται σε χει­ρό­τε­ρες συν­θή­κες απ’ ότι ερ­γά­τες ερ­γο­στα­σί­ου, αλλά έχο­ντας πα­ντε­λή έλ­λει­ψη τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης.

Σή­με­ρα, η πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζο­μέ­νων συ­νε­χί­ζει να βρί­σκε­ται υπό την σκέπη του ερ­γο­δο­τι­κού-κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, έχο­ντας τη λα­θε­μέ­νη άποψη ότι αυτά (τα τα­ξι­κά συμ­βι­βα­σμέ­να) συν­δι­κά­τα είναι τα μόνα που μπο­ρούν να επι­τύ­χουν τις “λι­γό­τε­ρο δυ­σά­ρε­στες” ερ­γα­σια­κές συν­θή­κες, σύμ­φω­να με τη λο­γι­κή του “μι­κρό­τε­ρου κακού”.

Σε μια τέ­τοια κα­τά­στα­ση, οι κομ­μου­νι­στές πρέ­πει να αυ­ξά­νουν τη δράση τους μέσα στην ερ­γα­τι­κή τάξη, δη­μιουρ­γώ­ντας κομ­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις σε κάθε χώρο δου­λειάς, προ­κει­μέ­νου να επα­να­φέ­ρουν την τα­ξι­κή ενό­τη­τα, να στη­ρί­ξουν την ανά­πτυ­ξη τα­ξι­κών συν­δι­κά­των και να δια­δώ­σουν στην ερ­γα­τι­κή τάξη το επα­να­στα­τι­κό μας πρό­γραμ­μα, πα­λεύ­ο­ντας ενά­ντια σε αντι­μαρ­ξι­στι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές προ­σεγ­γί­σεις που ανα­δύ­ο­νται σε ορι­σμέ­νους πο­λι­τι­κά δρα­στη­ριο­ποι­η­μέ­νους το­μείς της ερ­γα­τι­κής τάξης.

– Στις πρό­σφα­τες εκλο­γές εί­δα­με να συμ­με­τέ­χουν και άλλα κόμ­μα­τα που αυ­το­προσ­δοιο­ρί­ζο­νται ως «κομ­μου­νι­στι­κά» (π.χ. «Κόμμα Κομ­μου­νι­στι­κής Επα­νί­δρυ­σης», «Ιτα­λι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα», «Δί­κτυο των Κομ­μου­νι­στών», «Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά», κλπ.) Θε­ω­ρεί­τε αυτές τις δυ­νά­μεις ως πι­θα­νούς συμ­μά­χους του Κόμ­μα­τος σας και, επι­πλέ­ον, τι πρω­το­βου­λί­ες έχετε πάρει για την ανα­συ­γκρό­τη­ση και ενό­τη­τα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος;

PC: Ιδρύ­σα­με το Κόμμα μας έχο­ντας αντι­λη­φθεί ότι η προ­σπά­θεια να πα­ρα­μεί­νει ζω­ντα­νό το κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα – όπως αυτή εκ­δη­λώ­θη­κε τόσο από το Κόμμα Κομ­μου­νι­στι­κής Επα­νί­δρυ­σης όσο και από το Κόμμα των Ιτα­λών κομ­μου­νι­στών (που με­το­νο­μά­στη­κε σε Ιτα­λι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα)- με­τα­τρά­πη­κε σε κάτι δια­φο­ρε­τι­κό και έφτα­σε στο τέλος της. Η συμ­με­το­χή αυτών των δύο κομ­μά­των σε κε­ντρο­α­ρι­στε­ρούς συ­να­σπι­σμούς και αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις, η έγκρι­ση εκ μέ­ρους τους των χει­ρό­τε­ρων αντερ­γα­τι­κών-αντι­λαϊ­κών μέ­τρων στο όνομα της «ενό­τη­τας της αρι­στε­ράς», ο κοι­νο­βου­λευ­τι­κός τους κρε­τι­νι­σμός και οπορ­του­νι­σμός, τους οδή­γη­σε τε­λι­κά στην ήττα του 2008. Η προ­σπά­θεια να στα­μα­τή­σει αυτή η κα­τά­στα­ση και να προ­ω­θη­θεί η ενό­τη­τα των κομ­μου­νι­στών, μέσα από το πρό­τζεκτ «Ενω­μέ­νοι Κομ­μου­νι­στές» στο οποίο συμ­με­τεί­χα­με ενερ­γά, πα­ρέ­λυ­σε εξαι­τί­ας των ηγε­σιών αυτών των δύο κομ­μά­των. Έγινε ξε­κά­θα­ρο ότι οποια­δή­πο­τε αλ­λα­γή «από τα μέσα» αυτών των κομ­μά­των ήταν αδύ­να­τη.

Η απόρ­ρι­ψη του οπορ­του­νι­σμού και η προ­ώ­θη­ση της ενό­τη­τας των κομ­μου­νι­στών ήταν εφι­κτή μόνο μέσα από την ίδρυ­ση ενός νέου κόμ­μα­τος, βα­σι­σμέ­νου στο Μαρ­ξι­σμό-Λε­νι­νι­σμό. Τα υπεν­θυ­μί­ζου­με όλα αυτά, διότι η πρό­θε­ση της κομ­μου­νι­στι­κής ενό­τη­τας υπήρ­ξε ένας από τους λό­γους ίδρυ­σης του Κόμ­μα­τος μας και πα­ρα­μέ­νει κε­ντρι­κό στρα­τη­γι­κό στοι­χείο της δρά­σης μας.

Ασφα­λώς, το ζή­τη­μα της ενό­τη­τας δεν είναι ένα αμοι­γώς πο­σο­τι­κό θέμα. Ανα­φο­ρι­κά με την ενό­τη­τα, έχου­με πάντα να απα­ντή­σου­με σε τρία ερω­τή­μα­τα: Με ποιόν; Σε ποια βάση; Για ποιο σκοπό; Εάν δούμε το ζή­τη­μα της ενό­τη­τας μέσα από αυτήν την οπτι­κή, τότε πρέ­πει να δε­χτού­με ότι η ενό­τη­τα είναι αδύ­να­τη με αυτά τα κόμ­μα­τα και τους ηγέ­τες τους, οι οποί­οι έχουν ορι­στι­κά πα­ρεκ­κλί­νει από το Μαρ­ξι­σμό-Λε­νι­νι­σμό και το δρόμο της προ­λε­τα­ρια­κής επα­νά­στα­σης. Το Κόμμα μας δεν πρό­κει­ται ποτέ να δε­χθεί κα­νέ­ναν συμ­βι­βα­σμό για τις αρχές μας. Συγ­χώ­νευ­ση με τα κόμ­μα­τα αυτά, με τα οποία χώ­ρι­σαν οι δρό­μοι μας, απο­κλεί­ε­ται να συμ­βεί. Επο­μέ­νως, το κά­λε­σμα μας για ενό­τη­τα δεν απευ­θύ­νε­ται στις ηγε­σί­ες τους, αλλά στους κα­λό­πι­στους αγω­νι­στές αυτών των αυ­το­α­πο­κα­λού­με­νων «κομ­μου­νι­στι­κών» κομ­μά­των.

Παρ’ όλα αυτά, δεν απο­κλεί­ου­με το εν­δε­χό­με­νο προ­σω­ρι­νών εκλο­γι­κών συμ­φω­νιών με αυτά- στη βάση ενός κοι­νού προ­γράμ­μα­τος και δε­δο­μέ­νου ότι η εκλο­γι­κή λίστα θα φέρει το όνομα «κομ­μου­νι­στι­κό», με σήμα το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο, ώστε να υπερ­βού­με τα εμπό­δια που το αστι­κό κρά­τος βάζει στην συμ­με­το­χή των κομ­μου­νι­στών στις εκλο­γές. Ακόμη και πριν από τις πρό­σφα­τες εκλο­γές, απευ­θύ­να­με και πάλι σε όλους τους κομ­μου­νι­στές κά­λε­σμα για κοινή εκλο­γι­κή λίστα, αλλά οι οπορ­του­νι­στι­κές τους ηγε­σί­ες το απέρ­ρι­ψαν, προ­τι­μώ­ντας για ακόμη μια φορά να απο­ποι­η­θούν το όνομα και τα σύμ­βο­λα (Σ.τ.Μ: εν­νο­εί ότι δέ­χθη­καν να συμ­με­τέ­χουν σε εκλο­γι­κές λί­στες- συ­να­σπι­σμούς- όπου δεν εμ­φα­νί­ζο­νταν το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο και το όνομα «κομ­μου­νι­στι­κό/ος»).

Εάν λά­βου­με υπ’ όψη το συ­νο­λι­κό απο­τέ­λε­σμα των πρό­σφα­των εκλο­γών, θα δούμε ότι η πλειο­ψη­φία ψή­φι­σε δεξιά κόμ­μα­τα, όπως η Λίγκα του Βορρά και η κε­ντρο­δε­ξιά συμ­μα­χία του Κι­νή­μα­τος των 5 Αστέ­ρων. Δεν ήταν ψήφος υπο­στή­ρι­ξης των προ­γραμ­μά­των τους, αλλά πε­ρισ­σό­τε­ρο ψήφος δια­μαρ­τυ­ρί­ας ενά­ντια στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα και τους πρώην συμ­μά­χους του σε πα­λαιό­τε­ρους συ­να­σπι­σμούς (όπως το Κόμμα Κομ­μου­νι­στι­κής Επα­νί­δρυ­σης και των Κόμμα των Ιτα­λών Κομ­μου­νι­στών) της λε­γό­με­νης «αρι­στε­ράς». Οι ερ­γα­ζό­με­νες μάζες δεν ξέ­χα­σαν την ευ­θύ­νη που φέ­ρουν (οι αρι­στε­ροί συ­να­σπι­σμοί) στην στή­ρι­ξη αστι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων και την έγκρι­ση αντι­λαϊ­κών μέ­τρων που χει­ρο­τέ­ρευ­σαν το βιο­τι­κό επί­πε­δο του λαού και, για ακόμη μια φορά, τους τι­μώ­ρη­σαν.

Επο­μέ­νως, από τη μια πλευ­ρά, πρέ­πει να εί­μα­στε προ­σε­κτι­κοί ώστε να μην συγ­χε­ό­μα­στε μ’ αυ­τούς, να το­νί­ζου­με αυτά που μας δια­φο­ρο­ποιούν από αυ­τούς, πρώτα απ’ όλα την επα­να­στα­τι­κή μας δέ­σμευ­ση να ανα­τρέ­ψου­με- και όχι να διορ­θώ­σου­με- το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα και να χτί­σου­με τον σο­σια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό. Από την άλλη, πρέ­πει να δι­πλα­σιά­σου­με τις προ­σπά­θειες ώστε να προ­ω­θή­σου­με την ενό­τη­τα και να συ­γκε­ντρώ­σου­με τους κομ­μου­νι­στές κάτω από την ση­μαία του Κόμ­μα­τος μας.

– Παρά τα οι­κο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα των τε­λευ­ταί­ων ετών, η Ιτα­λία πα­ρα­μέ­νει μια ση­μα­ντι­κή χώ­ρα-μέ­λος της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης. Ποιά είναι η θέση του Κόμ­μα­τος σας για το ρόλο της Ε.Ε. στον σχε­δια­σμό και την εφαρ­μο­γή της αντι­λαϊ­κής-αντερ­γα­τι­κής πο­λι­τι­κής;

PC: Η Ιτα­λία, πράγ­μα­τι, πα­ρα­μέ­νει ένας από τους πυ­λώ­νες της Ε.Ε., όντας η 3η κατά σειρά χώρα της Ευ­ρω­ζώ­νης και της Ε.Ε. με βάση το ΑΕΠ, παρά την- κατά μέσο όρο- μεί­ω­ση αυτού κατά 0,6% κατά την πε­ρί­ο­δο 2006-2016. Πα­ρα­μέ­νει μια βιο­μη­χα­νι­κή δύ­να­μη, όντας στην 7η θέση πα­γκο­σμί­ως και 2η στην Ε.Ε. των 28 χωρών στη βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή, στην 8η θέση πα­γκο­σμί­ως με βάση τις εξα­γω­γές βιο­μη­χα­νι­κών προ­ϊ­ό­ντων, με μια αύ­ξη­ση της τάξης του 4% ετη­σί­ως, αλλά μειω­μέ­νη κατά 1,9% το Γε­νά­ρη του 2018 σε σχέση με το Δε­κέμ­βρη του 2017.

Παρ’ όλα αυτά, η σχε­τι­κά υψηλή θέση της Ιτα­λί­ας στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή πυ­ρα­μί­δα και η φαι­νο­με­νι­κά καλή οι­κο­νο­μι­κή της από­δο­ση δεν οδη­γεί σε αύ­ξη­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου της ερ­γα­τι­κής τάξης και των πλα­τιών λαϊ­κών στρω­μά­των της χώρας. Η αύ­ξη­ση της βιο­μη­χα­νι­κής πα­ρα­γω­γής δε δη­μιούρ­γη­σε την ανά­λο­γη αύ­ξη­ση στην απα­σχό­λη­ση όπως θα πε­ρί­με­νε κά­ποιος. Παρά τα προ­νό­μια που απο­λαμ­βά­νουν οι κα­πι­τα­λι­στές σε το­μείς όπως η φο­ρο­λο­γία και η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση- εις βάρος της γε­νι­κό­τε­ρης φο­ρο­λο­γί­ας και δρώ­ντας ως ενα είδος ενί­σχυ­σης της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας- η πραγ­μα­τι­κή απα­σχό­λη­ση έχει μειω­θεί, όπως επί­σης και ο αριθ­μός της μό­νι­μης ερ­γα­σί­ας, την ώρα που η ημια­πα­σχό­λη­ση και η αδή­λω­τη ερ­γα­σία, δη­λα­δή η ερ­γα­σια­κή ανα­σφά­λεια, έχουν αυ­ξη­θεί.

Με βάση τους μι­σθούς, η Ιτα­λία βρί­σκε­ται στην 23η θέση ανά­με­σα σε 28 χώρες, κάτω από το μέσο όρο τόσο της Ευ­ρω­ζώ­νης όσο και ευ­ρύ­τε­ρα της Ε.Ε.. Η κατά κε­φα­λήν κα­τα­νά­λω­ση των ιτα­λι­κών νοι­κο­κυ­ριών μειώ­νε­ται συ­νε­χώς από το 2006, πριν ακόμη από το ξέ­σπα­σμα της τε­λευ­ταί­ας κρί­σης: από το 2006 έως το 2011 μειώ­θη­κε κατά 0,6% και από το 2011 έως το 2016 κατά 0,9%, κάτω από το μέσο όρο της Ευ­ρω­ζώ­νης (- 0,1%) και πολύ χει­ρό­τε­ρα από τον αντί­στοι­χο μέσο όρο της Ε.Ε. των 28.

Οι αντι­λαϊ­κές πο­λι­τι­κές, που εφαρ­μό­ζουν από κοι­νού η Ε.Ε. και οι κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές και κε­ντρο­δε­ξιές αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις, έχουν χτυ­πή­σει σκλη­ρά την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα, οδη­γώ­ντας σε άνοιγ­μα της ψα­λί­δας υπέρ του κε­φα­λαί­ου και αυ­ξά­νο­ντας σε τε­ρά­στιο βαθμό τη φτώ­χεια. Σύμ­φω­να με την ετή­σια έκ­θε­ση της Oxfam για το 2016, το 1% των πλου­σιό­τε­ρων ιτα­λών κα­τέ­χει το 25% του πλού­του, ενώ το χάσμα με­τα­ξύ των πλου­σιό­τε­ρων και των φτω­χό­τε­ρων αυ­ξά­νε­ται κάθε χρόνο, τόσο σε ότι αφορά τον κα­τε­χό­με­νο πλού­το όσο και το ει­σό­δη­μα.

Σύμ­φω­να με στοι­χεία της Eu­ro­stat, στην Ιτα­λία υπάρ­χουν 10,5 εκα­τομ­μύ­ρια φτω­χοί (ο με­γα­λύ­τε­ρος αριθ­μός στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση) που συ­νι­στούν το 14% των συ­νο­λι­κά 75 εκα­τομ­μυ­ρί­ων φτω­χών της Ε.Ε. Δεύ­τε­ρη έρ­χε­ται η Ρου­μα­νία με 9,8 εκα­τομ­μύ­ρια φτω­χούς. Σύμ­φω­να με τη Eu­ro­stat,φτω­χοί λο­γί­ζο­νται όσοι οι­κο­νο­μι­κά αδυ­να­τούν να έχουν ένα γεύμα (με κρέας, κο­τό­που­λο, ψάρι ή λα­χα­νι­κά) κάθε δύο μέρες, να αγο­ρά­σουν ένα ζευ­γά­ρι πα­πού­τσια το χρόνο, να ζε­στά­νουν το σπίτι τους, να πλη­ρώ­σουν το ενοί­κιο, κλπ. Εάν το δούμε με βάση τα πο­σο­στά, η Ιτα­λία βρί­σκε­ται στην 11η θέση στην Ε.Ε., με το 17,2% του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού της να είναι φτω­χοί. Όπως ανα­φέ­ρει η ISTAT, ο αριθ­μός της από­λυ­της φτώ­χειας- αυτών που δε μπο­ρούν να αγο­ρά­σουν ούτε τα βα­σι­κά αγα­θά- έχει τρι­πλα­σια­στεί μέσα σε 10 χρό­νια, φτά­νο­ντας από 1,66 εκα­τομ­μύ­ρια το 2006 σε 4,7 εκα­τομ­μύ­ρια το 2016, με­τα­ξύ αυτών 1,3 εκα­τομ. παι­διά. Με βάση και πάλι στοι­χεία της ISTAT, 18 εκα­τομ­μύ­ρια ιτα­λοί, δη­λα­δή το 30% του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού, βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι με «τη φτώ­χεια ή τον κοι­νω­νι­κό απο­κλει­σμό». Ο κίν­δυ­νος της φτω­χο­ποί­η­σης στην Ιτα­λία είναι λίγο υψη­λό­τε­ρος από τον αντί­στοι­χο στην Ισπα­νία, υψη­λό­τε­ρος από το μέσο όρο στην Ε.Ε. και πολύ υψη­λό­τε­ρος απ’ όσο στη Γαλ­λία και τη Γερ­μα­νία.

Αυτά είναι μόνο ένα μικρό δείγ­μα των τρα­γι­κών απο­τε­λε­σμά­των των αντι­λαϊ­κών και αντερ­γα­τι­κών πο­λι­τι­κών της Ε.Ε. Θα μπο­ρού­σα­με να ανα­φέ­ρου­με πολλά πε­ρισ­σό­τε­ρα. Συ­νο­ψί­ζο­ντας μπο­ρού­με να πούμε ότι τί­πο­τε καλό δεν ήρθε για τους ερ­γα­ζό­με­νους και το λαό από την συμ­με­το­χή της Ιτα­λί­ας στην Ε.Ε και το ευρώ. Αντι­θέ­τως, η πα­ρα­μο­νή της Ιτα­λί­ας στην Ε.Ε. βο­ή­θη­σε τους κα­πι­τα­λι­στές να γί­νουν πλου­σιό­τε­ροι και πιο ισχυ­ροί, σε βάρος του λαού.

Αυτό είναι εύ­κο­λα κα­τα­νοη­τό εάν λά­βου­με υπ’ όψη την πραγ­μα­τι­κή φύση της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης ως ένωση ιμπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών. Η βα­σι­κή της λει­τουρ­γία είναι να συ­ντο­νί­ζει και να εν­σω­μα­τώ­νει τις κα­πι­τα­λι­στι­κές οι­κο­νο­μί­ες στο μο­νο­πω­λια­κό τους στά­διο, να ρυθ­μί­ζει τον ανα­πό­φευ­κτο αντα­γω­νι­σμό με­τα­ξύ των χω­ρών-με­λών – ένας αντα­γω­νι­σμός που είναι έμ­φυ­τος στις κα­πι­τα­λι­στι­κές οι­κο­νο­μί­ες, οι οποί­ες βα­σί­ζο­νται στην αναρ­χία της πα­ρα­γω­γής και της αγο­ράς – και να υλο­ποιεί νέες κα­τη­γο­ριο­ποι­ή­σεις αγο­ρών και πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών ανα­λο­γι­κά με το συ­γκε­κρι­μέ­νο κάθε φορά οι­κο­νο­μι­κό και πο­λι­τι­κό βάρος κάθε συμ­με­τέ­χου­σας χώρας. Βα­σι­κός της στό­χος είναι να εμ­βα­θύ­νει την εκ­με­τάλ­λευ­ση των ερ­γα­ζό­με­νων και των λαών ολο­έ­να και πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά, ώστε να με­γι­στο­ποιεί την ίδια τη μο­νο­πω­λια­κή της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα και τα κέρδη σε σχέση με τους εξω­τε­ρι­κούς της αντα­γω­νι­στές, από άλλες ιμπε­ρια­λι­στι­κές χώρες ή συ­να­σπι­σμούς χωρών.

Η αστι­κή προ­πα­γάν­δα συχνά πα­ρου­σιά­ζει την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση ως μια ξε­χω­ρι­στή δύ­να­μη που υπερ­κερ­νά τη θέ­λη­ση κάθε χώ­ρας-μέ­λους. Πόσο συχνά δεν ακού­με τη φράση «η Ευ­ρώ­πη μας ζητά να κά­νου­με αυτό και εκεί­νο»; Αυτή η απει­κό­νι­ση χρη­σι­μο­ποιεί­ται συχνά ως άλ­λο­θι προ­κει­μέ­νου να οδη­γή­σει τις μάζες να απο­δε­χτούν τα πιο αντι­λαϊ­κά μέτρα, εκτρέ­πο­ντας την δυ­σα­ρέ­σκεια τους προς μια εξω­τε­ρι­κή οντό­τη­τα που θε­ω­ρεί­ται αδιαμ­φι­σβή­τη­τη και πέρα από τις δυ­νά­μεις τους.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση και τα όρ­γα­να της έχουν τόση δύ­να­μη όσο η εθνι­κή αστι­κή τάξη της κάθε χώρας που εθε­λο­ντι­κά απο­φά­σι­σε να πα­ρα­χω­ρή­σει τη δύ­να­μη αυτή (στην Ε.Ε) προ­κει­μέ­νου να διεκ­δι­κή­σει υπό κα­λύ­τε­ρους όρους τους στό­χους που ανα­φέ­ρα­με πα­ρα­πά­νω. Οι αντι­λαϊ­κές και αντερ­γα­τι­κές πο­λι­τι­κές της Ε.Ε. υλο­ποιούν την θέ­λη­ση και τα σχέ­δια της κα­πι­τα­λι­στι­κής, αστι­κής τάξης κάθε χώ­ρας-μέ­λους, με έναν κε­ντρο­ποι­η­μέ­νο και συ­ντο­νι­σμέ­νο τρόπο.

Εξαι­τί­ας αυτού, θε­ω­ρού­με ότι η απο­δέ­σμευ­ση της Ιτα­λί­ας από την Ε.Ε, όπως επί­σης από το ΝΑΤΟ και τους άλ­λους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς ορ­γα­νι­σμούς, είναι απα­ραί­τη­το βήμα προς την κα­τεύ­θυν­ση της απε­λευ­θέ­ρω­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης και του λαού από την κα­πι­τα­λι­στι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση. Είναι ένα ανα­γκαίο, αλλά όχι αρ­κε­τό βήμα, που εάν δεν συν­δια­στεί με αλ­λα­γή τάξης στην εξου­σία θα επα­να­φέ­ρει απλά την παλιά αστι­κή κυ­ριαρ­χία. Θε­ω­ρού­με την απο­δέ­σμευ­ση της Ιτα­λί­ας από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ ως βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για να ανα­τρα­πεί ο κα­πι­τα­λι­σμός και να πάρει η ερ­γα­τι­κή τάξη την εξου­σία στα χέρια της.

– Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός απο­τε­λεί επί­ση­μη πο­λι­τι­κή της Ε.Ε. η οποία εκ­φρά­ζε­ται μέσω της προ­ώ­θη­σης της εξί­σω­σης κομ­μου­νι­σμού και να­ζι­σμού. Πως εκ­φρά­ζε­ται ο αντι­κομ­μου­νι­σμός στην πο­λι­τι­κή σκηνή της Ιτα­λί­ας και μέσα στην κοι­νω­νία;

PC: Η αντι­κομ­μου­νι­στι­κή πο­λι­τι­κή της Ε.Ε. υλο­ποιεί­ται με δια­φο­ρε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις και έντα­ση από χώρα σε χώρα. Σε πολ­λές ανα­το­λι­κές χώρες της Ευ­ρώ­πης, όπου η ιστο­ρι­κή μνήμη του σο­σια­λι­σμού είναι ακόμη ζω­ντα­νή στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα, οι αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις εφαρ­μό­ζουν τις πιο σκλη­ρές αντι­κομ­μου­νι­στι­κές με­θό­δους. Τα κομ­μου­νι­στι­κά σύμ­βο­λα απα­γο­ρεύ­ο­νται, η κομ­μου­νι­στι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα και προ­πα­γάν­δα θε­ω­ρού­νται έγκλη­μα και διώ­κο­νται από το νόμο, τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα κη­ρύσ­σο­νται πα­ρά­νο­μα, το τα­ξι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και κάθε μορφή αντί­στα­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων έρ­χο­νται αντι­μέ­τω­πα με βίαιη κα­τα­στο­λή.

Στη δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Ιτα­λί­ας, η αστι­κή τάξη χρη­σι­μο­ποιεί μια δια­φο­ρε­τι­κή προ­σέγ­γι­ση, φαι­νο­με­νι­κά λι­γό­τε­ρο σκλη­ρή, αλλά πολύ απο­τε­λε­σμα­τι­κή. Στο ιδε­ο­λο­γι­κό επί­πε­δο, είναι ευ­κο­λό­τε­ρο γι’ αυ­τούς να συ­κο­φα­ντή­σουν τον σο­σια­λι­σμό μέσω της πα­ρα­χά­ρα­ξης της ιστο­ρί­ας, στο βαθμό που οι λαοί στη δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη δε βί­ω­σαν τον σο­σια­λι­σμό. Η αι­σχρή εξί­σω­ση με­τα­ξύ φα­σι­σμού και κομ­μου­νι­σμού βα­σί­ζε­ται στην πα­ρα­χά­ρα­ξη των γε­γο­νό­των και της ιστο­ρί­ας, στην προ­σπά­θεια να κρυ­φτεί η αλη­θι­νή φύση του φα­σι­σμού ως μιας ανοι­χτά τρο­μο­κρα­τι­κής μορ­φής της αστι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, που γεν­νιέ­ται από τον κα­πι­τα­λι­σμό με σκοπό να συ­ντρί­ψει το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα.

Στο νο­μι­κό επί­πε­δο, ορι­σμέ­νες λι­γο­στές προ­τά­σεις για να κυ­ρη­χθεί πα­ρά­νο­μο το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­κλη­τι­κές παρά απο­τε­λε­σμα­τι­κές, αλλά σε κάθε πε­ρί­πτω­ση απαι­τούν επα­γρύ­πνη­ση και δυ­να­τή απά­ντη­ση. Τρο­πο­ποι­ή­σεις του Συ­ντάγ­μα­τος ή των εκλο­γι­κών νόμων χρη­σι­μο­ποιού­νται συχνά προ­κει­μέ­νου να δυ­σκο­λέ­ψουν την συμ­με­το­χή των κομ­μου­νι­στών στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές και να απο­τρέ­ψουν την εκ­προ­σώ­πη­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης στο αστι­κό κοι­νο­βού­λιο. Ασφα­λώς, όπως και αλλού, έτσι και στη χώρα μας η πο­λι­τι­κή κα­τα­σκο­πεία και η κα­τα­στο­λή χρη­σι­μο­ποιού­νται για να εμπο­δί­σουν την κοι­νω­νι­κή πάλη.

Για άλλη μια φορά, επα­να­λαμ­βά­νου­με ότι οι διώ­ξεις, οι απα­γο­ρεύ­σεις και η κα­τα­στο­λή δεν πρό­κει­ται ποτέ να κα­τα­φέ­ρουν να στα­μα­τή­σουν τον αγώνα των κομ­μου­νι­στών για την ερ­γα­τι­κή εξου­σία και τον σο­σια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό. Τα αντι­κομ­μου­νι­στι­κά μέτρα απο­τε­λούν απλά έκ­φρα­ση του φόβου του αστι­κού κρά­τους μπρο­στά στην προ­ο­πτι­κή της σο­σια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης.

– Γνω­ρί­ζε­τε ότι το ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό κί­νη­μα στην Ελ­λά­δα, με το ΚΚΕ στην πρω­το­πο­ρία, δίνει κα­θη­με­ρι­νές μάχες ενά­ντια στην αντι­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή της συ­γκυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ. Ποιο είναι το μή­νυ­μα που θέ­λε­τε να στεί­λε­τε στους συ­ντρό­φους και την ερ­γα­τι­κή τάξη της Ελ­λά­δας;

PC: Το Κόμμα μας πα­ρα­κο­λου­θεί με με­γά­λη προ­σο­χή και βγά­ζει ση­μα­ντι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα από τους αγώ­νες της ελ­λη­νι­κής ερ­γα­τι­κής τάξης, στην πρω­το­πο­ρία της οποί­ας είναι το ΚΚΕ. Η ηρω­ϊ­κή τους αντί­στα­ση και αντί­θε­ση απέ­να­ντι στις απο­φά­σεις της Τρόϊ­κα και τις λη­στρι­κές πο­λι­τι­κές της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης απο­τε­λούν πα­ρά­δειγ­μα για όλους μας αλλά και ση­μα­ντι­κό μέρος του κοι­νού μας αγώνα ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό και τους υπη­ρέ­τες του, πα­λιούς και νέους, οπορ­του­νι­στές και σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες.

Θέ­λου­με να δια­βε­βαιώ­σου­με την ελ­λη­νι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη και τους συ­ντρό­φους μας στο ΚΚΕ ότι το Κόμμα μας, πιστό στις διε­θνι­στι­κές του δε­σμεύ­σεις, θα βρί­σκε­ται πάντα στο πλευ­ρό τους, στον κοινό αγώνα ενά­ντια στα μο­νο­πώ­λια και τον ιμπε­ρια­λι­σμό, για την ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού και την οι­κο­δό­μη­ση του Σο­σια­λι­σμού-Κομ­μου­νι­σμού.

ΑΠΟ ATEXNOS3 

Επι­μέ­λεια: Νίκος Μότ­τας //

-ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΣΕ ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΜΕ ΒΑΓΙΑ και ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΝΑ ΣΕ ΣΤΕΛΝΕΙ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ?!!

Σαν ήμουν μι­κρός, τέ­τοιες μέρες με­γά­λης βδο­μά­δας, εκ­στα­σια­ζό­μου­να ακού­γο­ντας τον δά­σκα­λο στο σχο­λείο και βλέ­πο­ντας στο «σι­νε­μά» τα πάθη του χρι­στού. Αρ­γό­τε­ρα το ίδιο έκανα και με την τη­λε­ό­ρα­ση. Πα­ρα­κο­λου­θού­σα ό,τι σχε­τι­κή ται­νία προ­βά­λα­νε τα κα­νά­λια, από τον «Μπεν Χουρ» και τον κα­τα­κλυ­σμό, ως τον Ιησού από την Να­ζα­ρέτ.
Πάντα όμως με κα­τέ­τρω­γαν κά­ποια ερω­τή­μα­τα. Πώς είναι δυ­να­τόν τη μια Κυ­ρια­κή ο λαός της Ιε­ρου­σα­λήμ, με βάγια στα χέρια, να υπο­δέ­χε­ται τον Ιησού σαν σω­τή­ρα, και μέσα σε λίγες μέρες να τον στέλ­νει στον θά­να­το;

Γιατί, όταν ο Πό­ντιος Πι­λά­τος τους έδωσε το δι­καί­ω­μα να χα­ρί­σουν τη ζωή σε έναν μελ­λο­θά­να­το, αυτοί επέ­λε­ξαν έναν ληστή, τον Βα­ραβ­βά και όχι τον Ιησού; Πώς είναι δυ­να­τόν να παίρ­νεις το μέρος ενός ληστή και να στέλ­νεις στο θά­να­το έναν άν­θρω­πο, που στο κά­τω-κά­τω, δεν είχε βλά­ψει και κα­νέ­ναν;

Θεωρώ ότι αυτά τα ερω­τή­μα­τα, κά­ποια στιγ­μή, θα απα­σχό­λη­σαν κάθε παιδί, κάθε άν­θρω­πο, όταν του δι­η­γού­ντο αυτές τις ιστο­ρί­ες. Δεν ξέρω όμως, αν λά­βα­τε ποτέ κά­ποια πει­στι­κή απά­ντη­ση.

Με τα χρό­νια που πέρ­να­γαν, δια­βά­ζο­ντας άλλα ιστο­ρι­κά κεί­με­να και βι­βλία, άρ­χι­σα να δια­μορ­φώ­νω μία εκ­δο­χή για το πώς δια­δρα­μα­τί­στη­καν τα «γε­γο­νό­τα» εκεί­νη την εποχή, απα­ντώ­ντας στα παι­δι­κά μου ερω­τή­μα­τα.

Ανε­ξαρ­τή­τως αν οι ιστο­ρί­ες των ευαγ­γε­λί­ων ευ­στα­θούν ή αν όντως υπήρ­ξε ο Ιη­σούς (λά­βε­τε υπόψη ότι πολ­λοί αμ­φι­σβη­τούν την ύπαρ­ξη του Χρι­στού, αφού κα­νέ­νας ιστο­ρι­κός της επο­χής δεν κάνει ανα­φο­ρά στο πρό­σω­πό του, ενώ τα «ευαγ­γέ­λια» γρά­φτη­καν πολλά χρό­νια μετά τον υπο­τι­θέ­με­νο θά­να­τό του), θα πρέ­πει να εντά­ξου­με την πα­ρα­πά­νω δι­ή­γη­ση στην ιστο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Την εποχή εκεί­νη λοι­πόν, η Ιου­δαία ήταν υπό την εξου­σία της Ρω­μαϊ­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας. Οι Ρω­μαί­οι φο­ρο­λο­γού­σαν σκλη­ρά τον λαό, ο οποί­ος βα­ρυ­γκω­μού­σε (όπως βα­ρυ­γκω­μού­με κι εμείς σή­με­ρα). Θα έχετε ακου­στά τους τε­λώ­νες. Αυτοί ήταν οι φο­ροει­σπρά­κτο­ρες της επο­χής, συ­γκέ­ντρω­ναν τα τέλη και τα πα­ρέ­δι­δαν στους Ρω­μαί­ους. Εξ ου και το μίσος του λαού ενά­ντιά τους.

Βέ­βαια υπήρ­χε και μια με­ρί­δα Ιου­δαί­ων που περ­νού­σαν καλά. Αυτοί ήταν οι πλού­σιοι και το ιε­ρα­τείο (οι Φα­ρι­σαί­οι) που τα είχαν βρει με τους Ρω­μαί­ους και την περ­νού­σαν κο­τσά­νι (πάντα το πα­πα­δο­λόι τα είχε καλά με τους αφε­ντά­δες, ομό­θρη­σκους ή αλ­λό­θρη­σκους, ομο­ε­θνείς ή αλ­λο­ε­θνείς).

Φυ­σι­κό και επό­με­νο λοι­πόν, ο λαός να αντι­δρά­ει και να εξε­γεί­ρε­ται ενά­ντια στην κα­τα­πί­ε­ση που δε­χό­ταν. Στα βουνά και στις πό­λεις είχε δη­μιουρ­γη­θεί ένα κί­νη­μα αντί­στα­σης στον Ρω­μαϊ­κό ζυγό, δη­λα­δή κάτι σαν αντάρ­τι­κο. Οι «ζη­λω­τές» ήταν μια τέ­τοια ορ­γά­νω­ση, αντάρ­τι­κη και αντι­στα­σια­κή.

Επί­σης οι Ιου­δαί­οι πε­ρί­με­ναν ότι κά­ποια μέρα, θα έρθει ένας βα­σι­λιάς να ηγη­θεί στον αγώνα τους και να τους απε­λευ­θε­ρώ­σει από τους Ρω­μαί­ους.

Ας δούμε λοι­πόν την ιστο­ρία του Ιησού και του Βα­ραβ­βά κάτω από τα πα­ρα­πά­νω ιστο­ρι­κά δε­δο­μέ­να.

Ο Βα­ραβ­βάς είναι ένας ζη­λω­τής, δη­λα­δή ένας επα­να­στά­της και αντάρ­της που πήρε τα όπλα για να ελευ­θε­ρώ­σει την πα­τρί­δα του. Μά­λι­στα κά­ποιοι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι ήταν και ένας από τους ηγέ­τες των ανταρ­τών. Δεν ήταν λη­στής ή συμ­μο­ρί­της, απλά ένας λαϊ­κός αγω­νι­στής που συ­νε­λή­φθη από τους κα­τα­κτη­τές. Κάθε άρ­χου­σα τάξη, προ­σπα­θεί με ψευδή προ­πα­γάν­δα, να σπι­λώ­σει αυ­τούς που αγω­νί­ζο­νται ενά­ντιά της. Άλ­λο­τε τους ονο­μά­ζει «λη­στές», άλ­λο­τε «συμ­μο­ρί­τες» ή» κομ­μου­νι­στο­συμ­μο­ρί­τες» και άλ­λο­τε, όπως στις μέρες μας, απλά «τρο­μο­κρά­τες».

Ο Ιη­σούς από την άλλη ήταν ο άν­θρω­πος που ήθελε να αλ­λά­ξει τον κόσμο χωρίς βία, αρ­γά-αρ­γά, ζη­τώ­ντας από τους αν­θρώ­πους να αγα­πά­νε αλ­λή­λους κι όταν τους χτυ­πά­νε στο ένα μά­γου­λο, να κά­θο­νται ήσυχα να τις τρώνε και στο άλλο!

Τον Ιησού τον ακο­λου­θού­σε πολύς λαός και είχε δια­δο­θεί η φήμη ότι αυτός ήταν ο μεσ­σί­ας, ο σω­τή­ρας, ο βα­σι­λιάς που θα τους απε­λευ­θέ­ρω­νε.

Έτσι, όταν έφθα­σε στα Ιε­ρο­σό­λυ­μα, ο λαός της πόλης τον υπο­δέ­χτη­κε σαν τον ηγέτη που θα τους οδη­γού­σε στην ελευ­θε­ρία. Εξ ου και η θριαμ­βευ­τι­κή υπο­δο­χή μετά «βαΐων και κλά­δων». Στις επό­με­νες ημέ­ρες, οι αρ­χη­γοί των ανταρ­τών συ­νά­ντη­σαν τον Ιησού και του ζή­τη­σαν να ηγη­θεί του απε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώνα, αλλά αυτός αρ­νή­θη­κε. Τούτο όμως δεν άρεσε κα­θό­λου στο λαό, που άλλα πε­ρί­με­νε, και τον έκανε να στρα­φεί ενα­ντί­ον του.

Όταν λοι­πόν ο Πι­λά­τος κά­λε­σε το πλή­θος να δια­λέ­ξει τον Ιησού ή τον Βα­ραβ­βά, ο λαός δεν δί­στα­σε στιγ­μή και απο­φά­σι­σε να σώσει έναν δικό του άν­θρω­πο, έναν επα­να­στά­τη!

Αυτή είναι η δική μου εκ­δο­χή, που έδωσε απα­ντή­σεις σε αυτά τα παι­δι­κά μου ερω­τή­μα­τα. Το ποια απά­ντη­ση θα δώ­σε­τε εσείς, είναι θέμα δικό σας.

Καλή Επ-ανά­στα­ση

ΑΠΟ ΑΤΕΧΝΩΣ

ΤΟΥ:­Γιάν­νη Βε­ντού­ρα­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Ο Γιάν­νης Βε­ντού­ρας είναι οι­κο­νο­μο­λό­γος – συγ­γρα­φέ­ας. Γεν­νή­θη­κε στην Αθήνα το 1959 και σπού­δα­σε στο οι­κο­νο­μι­κό τμήμα της σχο­λής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Ερ­γά­σθη­κε σαν οι­κο­νο­μι­κός διευ­θυ­ντής και οι­κο­νο­μι­κός σύμ­βου­λος σε εται­ρεί­ες του ιδιω­τι­κού τομέα, με­λε­τώ­ντας από τα «μέσα» το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Συμ­με­τέ­χει ενερ­γά στο λαϊκό κί­νη­μα. Είναι εκλεγ­μέ­νος το­πι­κός σύμ­βου­λος στον Δήμο Αχαρ­νών. Δι­δά­σκει δω­ρε­άν Πο­λι­τι­κή Οι­κο­νο­μία στο Λαϊκό Πα­νε­πι­στή­μιο «Δη­μή­τρης Γλη­νός».

ΟΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΑΤΡΕΩΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ και ΨΗΤΑ ΚΑΤΣΙΚΙΑ ?!!! -ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΥΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ ΤΟΝ ΠΕΛΕΤΙΔΗ ΣΤΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ:

 (..) με βάση την απόφαση του Δημοτικού μας Συμβουλίου, θα κάνουμε ένα γλέντι το Πάσχα, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα σε όσες και όσους συμπολίτες μας δυσκολεύονται, και ξέρουμε ότι δεν είναι λίγοι στην πόλη μας, να έρθουν εδώ, να αισθανθούν καλά, να διασκεδάσουμε όλοι μαζί.

Στην περιοχή που είμαστε, σε συνεργασία του Δήμου με το Δημοτικό Διαμέρισμα και όχι μόνο, καθημερινά σιτίζονται περίπου 150 οικογένειες. Πρόκειται για οικογένειες που εξ ορισμού δεν έχουν τα απαραίτητα για να αντιμετωπίσουν τα προς το ζην και δεν μας εκπλήσσει αυτό. Είναι «λογικό και επόμενο», με βάση την πολιτική που ασκείται διαχρονικά και που έχει συγκεκριμένα αποτελέσματα και αφορά το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων να βλέπεις τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής.

Πρόσφατα, στο Δημοτικό μας Συμβούλιο, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε, και όχι τυχαία, σ αυτή την περιοχή της Πάτρας, στα Ζαρουχλέικα, ένα λαϊκό στέκι και εστιατόριο.

Η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει από την μεριά των υπηρεσιών του Δήμου και όχι μόνο. Είναι πολλοί  οι εθελοντές, που έχουν εργαστεί για να στηθεί αυτό το στέκι και η συμβολή τους είναι καθοριστική. Θέλουμε και δημόσια να τους ευχαριστήσουμε και να επισημάνουμε, ότι οι περισσότεροι από αυτούς, είναι και οι ίδιο άνεργοι ή μισοαπασχολούμενοι. Έχει τη δική του, ιδιαίτερη σημασία, στο επίπεδο της αλληλεγγύης, να βλέπεις ανθρώπους που έχουν και οι ίδιοι προβλήματα, να συμβάλλουν με εργατοώρες, προκειμένου να διαμορφωθεί αυτός ο χώρος. Σημαντικά στηρίζει την όλη προσπάθεια και ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Εργατικών Κατοικιών.

Είμαστε στην αρχή του εγχειρήματος. Στόχος μας είναι αυτός ο χώρος, να δώσει στέγη σε όλους όσους θέλουν, πέραν από το να αντιμετωπίσουν τα προς το ζην, το καθημερινό φαγητό δηλαδή, να ψυχαγωγηθούν αλλά και να παίρνουν μέρος στις δράσεις που θα γίνονται. Γι αυτό και επιλέξαμε να του δώσουμε το όνομα «Λαϊκό Στέκι». Ξέρουμε τις απαιτήσεις που έχει ένας τέτοιος χώρος, πιστεύουμε όμως, ότι ο Δήμος συνολικά με όσα μέσα διαθέτει και με όλες τις εμπλεκόμενες Υπηρεσίες και τους Οργανισμούς του θα συμβάλει στο να επιτευχθεί ο στόχος.

Έχουμε καλέσει, αυτή την πρωτοβουλία με την πολύπλευρη δραστηριότητα, να αγκαλιαστεί και να στηριχθεί, πρωτίστως από το ίδιο το Κίνημα. Τα Εργατικά Σωματεία και συνολικά από τους μαζικούς λαϊκούς φορείς της πόλης μας, γιατί θεωρούμε ότι εδώ πρέπει και μπορούν να βρουν αποκούμπι, εργαζόμενοι και άνεργοι, οι οποίοι θέλουν να αναπτύξουν δράσεις.

Στα πλαίσια αυτά, προγραμματίζουμε και το Πασχαλινό τραπέζι, με τις σούβλες με καθιερωμένο οβελία, αλλά και το κρασί, που θα προσφερθούν αδάπανα σε όλους όσους θα έρθουν εδώ εκείνη την ημέρα. 

η Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, Κατερίνα Γεροπαναγιώτη.

Πιστεύουμε ότι θα είναι μια ξεχωριστή μέρα κι επειδή είναι κάτι που πρώτη φορά κάνουμε, θέλουμε εκ προοιμίου να ζητήσουμε την συμπάθειά σας, με την έννοια, ότι αν υπάρχουν και κάποιες λεπτομέρειες που δεν έχουμε προβλέψει,  να κρίνετε πρώτα και κύρια την πρωτοβουλία και όχι αυτές τις λεπτομέρειες. Μακάρι να μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε περισσότερους από όσους έχουμε προβλέψει στον σχεδιασμό».

 Ο Δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης, επισκέφθηκε σήμερα, Μ. Τρίτη, το Άσυλο Ανιάτων, την Κιβωτό της Αγάπης, το Καραμανδάνειο Νοσοκομείο Παίδων, τη Μέριμνα, τους Οίκους Ευγηρίας Κωνσταντοπούλειο και Αγία Σκέπη καθώς και τη Φωλιά. 
Πρόσφερε πασχαλινά κουλούρια και τσουρέκια και αντάλλαξε ευχές και δώρα με τους φιλοξενουμένους των Ιδρυμάτων για Καλό Πάσχα, ενώ συνομίλησε με τους εργαζομένους και τις διοικήσεις τους.

Από: https://www.facebook.com/pg/patrasmunicipality/posts/?ref=notif

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ: Ο "ΟΡΦΑΝΟΣ" ΠΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΣΕ και ΚΟΣΜΗΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

Πορεύτηκε με λεβεντιά και αλήθεια.

-Γεννημένος στις 2 Aπρίλη 1948, στην Αγία Mονή, συνοικία των Tρικάλων, ο Δημήτρης Μητροπάνος ως παιδί γνώρισε τη φτώχεια, τις διώξεις και τη μνησικακία, με την οποία αντιμετώπισε το μετεμφυλιακό αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του τις οικογένειες των αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, όπως ήταν η δική του. «Tον πατέρα μου τον γνώρισα όταν ήμουν 29 ετών», ανέφερε ο ίδιος σε αυτοβιογραφία του. 

«Μέχρι τα 16 γραφόμουν "ορφανός" . Νομίζαμε ότι ο πατέρας μου σκοτώθηκε στο αντάρτικο. Ώσπου τότε ήρθε ένα γράμμα που έλεγε ότι ζει και είναι στη Ρουμανία. Πέρασαν άλλα 13 χρόνια ωσότου να γυρίσει...». 

Την εξορία και τις πολύχρονες φυλακίσεις «για πολιτικούς λόγους» τη βίωσαν και άλλα μέλη της οικογένειάς του, όπως τα δύο αδέλφια της μάνας του, ενώ όπως αφηγούνταν ο Δ. Μητροπάνος «οι χωροφύλακες ήταν τακτικοί στο σπίτι.
Θυμάμαι το '53 που είχαν πιάσει το θείο μου και τον είχαν στην Ασφάλεια ήρθαν δήθεν να τον ψάξουν στο σπίτι και μας βγάλαν όλα τα πράγματα στην αυλή. Πάλι καλά που ειδοποίησε ένας δικηγόρος φίλος του θείου μου κι έτσι η μάνα μου γλίτωσε... Ηταν η εποχή τέτοια, τέτοια και η γειτονιά.
H Aγία Μονή ήταν φτωχική συνοικία, υποβαθμισμένη και ήταν όλοι αριστεροί. Αφού κάθε εκλογές έρχονταν εκεί οι χωροφύλακες και ψήφιζαν για να υπάρχει... ισοζύγιο. Μικρή Μόσχα τη λέγανε...». 
Η μητέρα του κάνει φλοκάτες για να τους ζήσει και ο ίδιος αναγκάζεται να δουλεύει τα καλοκαίρια για να βοηθήσει. «Στην αρχή γκαρσόν στην ταβέρνα ενός θείου μου... Μετά, στα 12 - 13, πήγαινα και δούλευα στις κορδέλες που κόβανε ξύλα. Είχαμε πολύ βαρύ χειμώνα, κόβανε πολλά ξύλα και το μεροκάματο ήταν καλύτερο.
Κάπου στα 12 - 13 με καλούν για πρώτη φορά και εμένα στην Ασφάλεια, μου εξηγούν τι ήταν ο πατέρας μου - ακόμα γράφομαι "ορφανός" - ο θείος μου, η οικογένειά μου και μου συστήνουν να... μάθω καμιά τέχνη, γιατί με τέτοιο ιστορικό δεν έχω κανένα λόγο να πάω στο σχολείο, αφού δεν θα με αφήσουν να σπουδάσω. Από 'κει είναι που μπλέκομαι και 'γώ στο γρανάζι το πολιτικό κι αρχίζω να το ψάχνω. Και ξέρεις... Δε χρειάζεται να κάνεις και πολλά... όταν έχεις τη στάμπα ό,τι και να γίνει σ' εσένα έρχονται... Eίχαν αρχίσει τότε οι Λαμπράκηδες».

Μεγάλη δημιουργική διαδρομή

Εχοντας αυτά τα βιώματα, στα 16 του χρόνια παίρνει το δρόμο για την Αθήνα. «Με το που έρχομαι γράφομαι στους Λαμπράκηδες κι εδώ. Και με ακολουθούν και τα χαρτιά μου στην αστυνομία... Παρ' όλα αυτά, εδώ είμαι καλύτερος μαθητής. Tου 17 - 18. Μου αρέσει η χημεία. Αλλά πριν τελειώσω το γυμνάσιο άρχισα να δουλεύω. Τραγουδιστής». 
Το 1964 ξεκινά την τραγουδιστική του πορεία δίπλα στον Γιώργο Ζαμπέτα, που στήριξε τον έφηβο ακόμα μαθητή και τραγουδιστή στα πρώτα καλλιτεχνικά του βήματα και στο ξεκίνημα της ζωής του. Το 1966, ο Δ. Μητροπάνος συναντιέται για πρώτη φορά με τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος τον καλεί να ερμηνεύσει μέρη από τη «Ρωμιοσύνη» και το «Αξιον Εστί», σε συναυλίες στην Ελλάδα και την Κύπρο. 
Το 1967, ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών με δύο τραγούδια του Γ. Ζαμπέτα (ανάμεσά τους και η πολυτραγουδισμένη «Θεσσαλονίκη») και ακολουθεί μια σειρά από μικρούς δίσκους που γίνονται επιτυχίες. Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού «Χαμένη Πασχαλιά», που λογοκρίθηκε από τη χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Ο δεύτερος σημαντικός σταθμός στην πορεία του είναι ο δίσκος «Ο Αγιος Φεβρουάριος» σε μουσική του Δήμου Μούτση και στίχους του Μάνου Ελευθερίου, ένα έργο που θεωρείται από τα κλασικά της ελληνικής δισκογραφίας. Τον ηχογραφεί στα τέλη Δεκεμβρίου 1971, σε μια άδεια 4 ημερών από το στρατό. «Ούτε κατάλαβα πώς ηχογράφησα τα τραγούδια, ούτε τι ηχογράφησα καλά - καλά... Δεν άκουσα και ολοκληρωμένη τη δουλειά. Απλά τα είπα κι έφυγα... », έλεγε. 
Ακολουθούν «Ο Δρόμος για τα Κύθηρα» του Γιώργου Κατσαρού και «Τα Συναξάρια» του Γιώργου Χατζηνάσιου, ενώ στη συνέχεια συνεργάζεται με τους Σπύρο Παπαβασιλείου, Τάκη Μουσαφίρη, Απόστολο Καλδάρα, Σταύρο Κουγιουμτζή, Χρήστο Νικολόπουλο, Γιάννη Σπανό. Και στη συνέχεια οι συνεργασίες του με τον Μάριο Τόκα («Η εθνική μας μοναξιά») και με τον Θάνο Μικρούτσικο («Στου αιώνα την παράγκα» με την υπέροχη «Ρόζα») και σε άλλους δίσκους μαζί τους, με τραγούδια που αποκάλυψαν το εύρος και την ποιότητα της ερμηνείας του και είχαν τεράστια αποδοχή. Κι ύστερα «Στης ψυχής το παρακάτω» (η εξαιρετική συνεργασία του με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου) κι άλλες γόνιμες «συναντήσεις» με πολλούς δημιουργούς - ανάμεσά τους και ο Χρήστος Λεοντής («Σάββατο χαράματα μπρος στην Αχερουσία, χόρεψα ζεϊμπέκικο πάνω στη φωτιά...» από το δίσκο «Ερωτας αρχάγγελος»). Και αργότερα, μετά τη μεγάλη περιπέτεια με την υγεία του, η επιστροφή του με τον δίσκο του «Στη Διαπασών» όπου 18 δημιουργοί ενώθηκαν για τη φωνή του (ανάμεσα στα τραγούδια και η «Εκδρομή» («Εμένα και ο θάνατος μου φαίνεται γιορτή...»). 
Και ο Δ. Μητροπάνος να ανανεώνει το ραντεβού του με τους πολυπληθείς φίλους των τραγουδιών του, μέσα από ερμηνείες που αγαπήσαμε «σαν αμαρτία και σαν γιορτή», κάνοντάς μας να τραγουδήσουμε για την «εθνική μας μοναξιά», εκεί κοντά «στου αιώνα την παράγκα», ζώντας «στα τρελά μας όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί και γελασμένοι»... Η τελευταία δισκογραφική δουλειά του ήταν το άλμπουμ «Εδώ είμαστε» με τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη.

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ απο το Ριζοσπάστη 

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=6806709

Το Αλιεύσαμε από Εδώ

ΥΠΑΡΧΕΙ και ΑΥΤΟ -Το Τζάντε: ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ!!

Γιάννης Γεωργάνος: Ό,τι κι αν κάνεις, κάνε το έτσι ακριβώς όπως ο Άνθρωπος έχει ανάγκη να σε δει να το κάνεις. 

Ό,τι κι αν είναι αυτό, να το προσφέρεις στο Όλον υπηρετώντας το με σεβασμό και επαγγελματισμό.

ΠΛΑΝΗ ΤΗΣ ΓΗΣ – 

-Συνέντευξη

Γιάννης Γεωργάνος: «”Τερατόμορφοι” είναι όσοι ζουν εγκλωβισμένοι στην πλάνη και την προσκόλληση στην ύλη»

(Από την Ιόλη Ξενογιώργη)

…………………………………….

Στις 17 Μαρτίου, κυκλοφόρησε από το label PMProom (και κάτω από την ετικέτα του sub-label PMP-roots, εξειδικευμένου σε πιο «αλλόμορφα» ελληνόφωνα εγχειρήματα), ο δίσκος «Τερατόμορφοι».

Μια παράξενη δουλειά, όσο, όμως, και οικεία στο άκουσμα.

Ένας δίσκος με πάμπολλα στοιχεία από μουσικές όπως αυτές της νησιώτικης παράδοσης, ή των ηπειρώτικων «δρόμων», αλλά και με αστικές αναφορές, όπως και rock βάση.

Συντελεστές του δίσκου «Τερατόμορφοι» είναι οι εξής: Γιάννης Γεωργάνος (ερμηνείες-φωνή-κιθάρες), Σπύρος Μαμφρέδας (μουσική) και Καστρινος καστρινος (στίχοι).

Ο Telis Kafkas έκανε την ενορχήστρωση (και παίζει τα μπάσα) και μαζί με τον Πάνος Πιλάτος - music projects συνυπογράφουν την παραγωγή του album, του οποίου οι ηχογραφήσεις, οι μίξεις και το mastering έγιναν στο άντρο του Τέλη Καυκά, το Te.K Cabin Studio του PMProom.

Τέλος, ο Πάνος Πιλάτος έγινε ο… νονός του εν λόγω project, βαφτίζοντάς το ΠΛΑΝΗ ΤΗΣ ΓΗΣ, ενώ δημιούργησε μαζί με τον Theo Laios το artwork του CD, που κυκλοφόρησε σε φυσικό jewel case format, με 6σέλιδο booklet.

Το AkRa magazine προσέγγισε τον main man του όλου project, τον Giannis Georganos Veandok, για μια μικρή αλλά νομίζω διαφωτιστική συζήτηση για το εγχείρημα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΟΣ – Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

akRa:
Αντί να χρησιμοποιήσετε το όνομά σου, επιλέξατε ένα λογοπαίγνιο ως ονομασία του project. Γιατί έγινε αυτό; Και πως εξέλαβες τη σκέψη του Πάνου Πιλάτου να ονομαστεί, εν τέλει, ΠΛΑΝΗ ΤΗΣ ΓΗΣ το όλο project;

Γιάννης Γεωργάνος:
Ουσιαστικά σκοπός μου ήταν να τονίσω το project, καθώς και τα όσα αυτό πρεσβεύει, θέλοντας απο την πρώτη επαφή του ο ακροατής να δώσει έμφαση στη μουσική και τους στίχους. Ο Πάνος πολύ όμορφα πήρε τη σκέψη μου αυτή και την μετουσίωσε στον τίτλο του project και νομίζω σε μεγάλο ποσοστό εκφράζει πολλά από τα μηνύματα που αυτό το album θέλει να περάσει στον μέσο ακροατή.

akRa:
Πως ήταν η συνεργασία σου με αυτούς τους δύο; Τον Τέλη Καυκά και τον Πάνο Πιλάτο, εννοώ. Έχουν 25 χρόνια μαζί κι έχουν γράψει χιλιόμετρα στο studio παρέα. Ένιωσες καλά; Ελεύθερος; Τι εισέπραξες; Πως το βίωσες;

Γιάννης Γεωργάνος:
Η συνεργασία μου με τα παιδιά ήταν εξαιρετική! Με τον Τέλη περάσαμε πολλές ώρες στο studio και περνούσε τόσο όμορφα και δημιουργικά ο χρόνος που πριν καν το αντιληφθούμε είχαν περάσει 8-10 ώρες ηχογραφήσεων. Σεβάστηκαν απόλυτα τόσο τις δικές μου επιθυμίες, όσο και των δημιουργών, ενώ ταυτόχρονα παρείχαν την έμπειρη καθοδήγησή τους για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Τόσο εγώ όσο και οι δημιουργοί, είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα του album, κάτι που φαίνεται στο χρόνο που χρειάστηκε η όλη παραγωγή του, καθώς και στην απήχηση που είχε από τον κόσμο μέχρι στιγμής.

akRa:
Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου της εταιρείας σου, ο δίσκος περιέχει «ένα κύκλο δέκα τραγουδιών που ακροβατούν σε μια κόψη ηλεκτρικών εξάρσεων και ακουστικών ατμοσφαιρών». Εσύ σήμερα, λίγο μόλις καιρό έπειτα από την κυκλοφορία του album, πως θα χαρακτήριζες το περιεχόμενό του;

Γιάννης Γεωργάνος:
Το περιεχόμενο του album, αποτελείται από τραγούδια βγαλμένα απο τη ζωή των δημιουργών τους, τα οποία προϋπήρχαν, των παρεμβάσεών μας. Μιλούν για αναμνήσεις και βιώματα ετών κι εγώ απλώς τα προσέγγισα με σεβασμό και μέσα απο τη δική μου οπτική γωνία. Οι επιρροές ποικίλουν, καθώς στον κύκλο των 10 αυτών τραγουδιών θα συναντήσετε πολλούς ρυθμούς και αρμονίες, από την Ήπειρο ως τα Επτάνησα. Μην θέλοντας κάτι τόσο όμορφο να το περιορίσω σε πλαίσια και ταμπέλες, ώστε να ωθήσω κάποιον στην προκατάληψη απέναντι στο album, θα πω απλά πως τα πάντα είναι μουσική και η μουσική εάν τη διαχειριστείς σωστά μπορεί να είναι ο τρόπος που θα εκφράσεις τον εσωτερικό κόσμο ενός ή και παραπάνω ανθρώπων.

akRa:
Τη μουσική του δίσκου, λοιπόν, υπογράφει ο Σπύρος Μαμφρέδας και τους στίχους ο Καστρινός, ο οποίος είναι και πατέρας σου! Πως προέκυψε η σκέψη και η ανάγκη να δισκογραφηθούν αυτά τα κομμάτια; Πως ήταν η σχέση σου και η συνεργασία σου με τους εν λόγω δημιουργούς με τους οποίους έχεις και πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας;

Γιάννης Γεωργάνος:
Θα μπορούσα να πω πως είναι η πρώτη φορά που δισκογραφείται μια δουλεία του Καστρινού, καθώς ο τελευταίος γράφει 10 χρόνια στίχους και λιμπρέτα για μουσικοθεατρικές παραστάσεις με αυτό το ψευδώνυμο. Αυτό σημαίνει πως έχω ερμηνεύσει πολλές φορές στίχους του Καστρινού, που έχουν μελοποιηθεί απο διάφορους δημιουργούς. Ο Σπύρος έδωσε έναν πιο σύγχρονο χαρακτήρα στις μελοποιήσεις του και μέσα σε αυτό είδα μια συμβατότητα, που με έκανε να σκεφτώ ότι θα μπορούσε να γίνει ένα ωραίο album όλο αυτό. Όσον αφορά στη διαφορά ηλικίας, η μέχρι τώρα εμπειρία μου με έχει διδάξει πως όταν υπάρξει η συμβατότητα, τότε η ηλικία σίγουρα παίζει ένα μικρό ρόλο στη δημιουργική διαδικασία και αυτό μόνο και μόνο εάν υπάρξει φανερά το χάσμα του τρόπου σκέψης. Ευτυχώς, στην προκειμένη περίπτωση υπήρχε εμπιστοσύνη από τους δημιουργούς σε εμένα και αυτό διευκόλυνε πολύ τα πράγματα.

akRa:
Προσωπικά έχω ξεχωρίσει τα εξής κομμάτια: «Όταν Ακούω Τη Βροχή», «Τερατόμορφοι», «Τρένο» και «Ποιος Είμαι». Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για το κάθε ένα από αυτά, αλλά και να μου επισημάνεις δύο τραγούδια του δίσκου που είτε σημαίνουν πολλά για σένα, είτε για το όλο project…

Γιάννης Γεωργάνος:
Το κάθε κομμάτι έχει το δικό του ξεχωριστό παλμό. Οι δημιουργοί προφανώς έχουν στο μυαλό τους κάποιο βίωμα, ξεκινώντας από τον Καστρινό που έγραψε τους στίχους. Έπειτα ο Σπύρος εμπνεύστηκε τη μουσική γιατί σε κάποιο σημείο ταυτίστηκε με τους στίχους. Έτσι λοιπόν εγώ αυτό που μπορώ να πω είναι πως ακούγοντας τα τραγούδια αυτά, τα επέλεξα γιατί αφυπνίζουν μέσα μου μνήμες και βιώματα που σίγουρα έχουν να κάνουν με το περιεχόμενο των στίχων, αλλά πολλές φορές και σε ένα πιο μεταφορικό επίπεδο, ή από μια δική μου οπτική γωνία. Εάν ξεχώριζα δυο τραγούδια από το δίσκο (κάτι που θα ήταν καθαρά γι’ αυτή την περίοδο της ζωής μου), θα έλεγα «Τερατόμορφοι» και «Όταν Ακούω Τη Βροχή». Επίσης η μέχρι στιγμής απήχηση συμφωνεί μαζί μου και νομίζω πως σε ένα πιο εσωτερικό επίπεδο επιβεβαιώνει την απάντησή μου. Είναι αυτά τα κομμάτια που βιώνω πιο έντονα αυτή την περίοδο και μπόρεσα να το κάνω πιο εμφανές.

akRa:
Ποιοι είναι οι τερατόμορφοι που εσύ έχεις αντιμετωπίσει ως τώρα στη ζωή σου, Γιάννη;

Γιάννης Γεωργάνος:
Οι «Τερατόμορφοι» σαν τραγούδι, καθαρά στιχουργικά, έχουν τελείως άλλο νόημα από αυτό που εγώ δίνω στην ερμηνεία μου. Για μένα οι «Τερατόμορφοι» είναι οι εσωτερικές καταστάσεις του ανθρώπου, οι οποίες τον καθιστούν άπληστο, αγενή και διαχωρισμένο από την Ολότητα Άνθρωπος. Διαχωρισμένο από την αγάπη και την προσφορά. Από τη συγχώρεση, την κατανόηση και την ανάληψη ευθύνης για τα όσα συμβαίνουν γύρω του. Οι «Τερατόμορφοι» είναι όλοι όσοι έχουν χάσει την πίστη τους στην αγάπη για το Όλον. Όλοι όσοι ζουν εγκλωβισμένοι μέσα στην πλάνη και την προσκόλληση στην ύλη. Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, οι «Τερατόμορφοι» είναι παντού γύρω μας και στα πλαίσια της ενότητας του Όλου, όσο υπάρχουν, είμαι κι εγώ «τερατόμορφος».

akRa:
Το 2016 συμμετείχες με το προσωπικό σου σχήμα, τους Veandok, στη συλλογή «Rockorama Ultimate 2» και έκανες μαζί τους μια εκπληκτική εμφάνιση στο Rockorama Festival 2, στην Death Disco. Λίγο μετά, ανακοινώθηκε ότι υπέγραψες συνεργασία με το PMProom για την κυκλοφορία του δίσκου των Veandok. Σε τι φάση βρίσκεται αυτό;

Γιάννης Γεωργάνος:
Το album αυτό, το οποίο θα φέρει τον τίτλο «Tales Of The Night», είναι σχεδόν έτοιμο από άποψη υλικού, αλλά ακόμα δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος και το δυναμικό, διαθέσιμα ώστε να ξεκινήσει η παραγωγή του. Ευελπιστώ σύντομα να έχω νεότερα σε βαθμό που θα μπορώ να πω περισσότερα για αυτό.

akRa:
Συμμετέχεις, επίσης, στο συγκρότημα Flying Dutchman. Ποια είναι τα σχέδιά σας με το συγκεκριμένο group;

Γιάννης Γεωργάνος:
Με τους Flying Dutchman βρισκόμαστε στο στούντιο αυτή την περίοδο ετοιμάζοντας το πρώτο album μας με τίτλο «Long Live Piracy», το οποίο σχεδιάζουμε να κυκλοφορήσουμε την καλοκαιρινή περίοδο. Πριν από αυτό ωστόσο, θα εμφανιστούμε στη σκηνή του Αn Club, στις 20 του Μάη.

akRa:
Τέλος, είσαι μέλος μιας υπερβατικής ακουστικής κολεκτίβας, και αναφέρομαι στους ΩΔΗπόροι - Παράλληλος Κύκλος. Απ’ ό,τι μου έχει αναφέρει και ο Πάνος, υπάρχουν σχέδια και γι’ αυτό το project. Πάνω απ’ όλα όμως είναι μια live εκτόνωση και πειραματισμός; Πως βιώνεις αυτό το project;

Γιάννης Γεωργάνος:
Με τους ΩΔΗπόρους έχουμε κάνει ως τώρα τρείς εμφανίσεις με μεγάλη απήχηση και εκτόνωση όπως προανέφερες. Είναι κάτι δημιουργικό και φυσικά μια επικοινωνία μουσικών που μπορεί να δώσει πολλά και σε πολλά επίπεδα. Το project αυτό είναι περισσότερο μια παρέα που παίζει μουσική για να διασκεδάσει, και μαζί μας να διασκεδάσει και ο ακροατής.

akRa:
Μουσική… Την υπηρετείς, πηγάζει από μέσα σου ή και τα δύο;
Και πότε, αλήθεια, σε ποια ηλικία και με ποια αφορμή ή αιτία ένιωσες την πρωταρχική σου έλξη προς αυτή;

Γιάννης Γεωργάνος:
Θα μπορούσα να πω σε αυτό το σημείο, πως η μουσική είναι κομμάτι της ίδιας μου της ύπαρξης και την υπηρετώ με όλο μου το είναι. Η μουσική υπήρχε πάντοτε μέσα μου και με κινητοποιούσε, με διαπερνούσε και μου έδινε αυτό ακριβώς που ήθελα να βιώσω ανάλογα με την περίσταση. Όταν αυτό το κάτι ωρίμασε αρκετά, τότε ήταν πηγαία ανάγκη να εκδηλωθεί μέσα από μένα. Αυτό συνέβη στην ηλικία των 16, όταν σε μια σχολική γιορτή είδα μια μαθητική ροκ μπάντα και τότε συνειδητοποίησα πως έχω πρόσβαση στον ηλεκτρικό ήχο. Μέσα σε μόλις λίγους μήνες και έπειτα απο πολλή μελέτη και ξενύχτι είχα ξεκινήσει τις πρώτες μου αμοιβές ως guest σε μουσικά events.

akRa:
Ο έρωτας τι είναι για σένα; Μπορεί να γίνει έμπνευση ή τροχοπέδη για τον ψυχισμό σου;

Γιάννης Γεωργάνος:
Ο έρωτας μέσα από τα δικά μου μάτια, είναι μια τεράστια κινητήριος δύναμη, η οποία μπορεί να μεγαλουργήσει εάν γειωθεί στο φυσικό επίπεδο μέσω της μουσικής. Σίγουρα επηρεάζει σε τεράστιο ποσοστό τη δημιουργικότητά μου, το performance μου και τη συνολικότερη απόδοση μου στη δουλειά μου, με μεγαλύτερη εράστρια την ίδια τη μουσική.

akRa:
Κάπου εδώ θα ήθελα να μου πεις οτιδήποτε επιθυμούσες να μοιραστείς μαζί μας αλλά με το ερωτηματολόγιό μου δεν στο… επέτρεψα.

Γιάννης Γεωργάνος:
Θα ξεκινήσω με ένα ευχαριστώ σε σένα και το label, σε όλους τους παράγοντες του album και, τέλος, θα πω σε όλους όσους διαβάζουν αυτή τη στιγμή τις γραμμές αυτές…: Ό,τι κι αν κάνεις, κάνε το έτσι ακριβώς όπως ο Άνθρωπος έχει ανάγκη να σε δει να το κάνεις. Ό,τι κι αν είναι αυτό, να το προσφέρεις στο Όλον υπηρετώντας το με σεβασμό και επαγγελματισμό.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Το album «Τερατόμορφοι» μπορείς να το αποκτήσεις ζητώντας το από τους δημιουργούς του ή από το label PMProom, ενώ την αποκλειστική του διάθεση από τις 3 Απριλίου θα έχει το label-δισκοπωλείο Imantas(Σαρρή 46, Ψυρρή, 200m από ΗΣΑΠ Θησείου), όπου ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΚΤΗΣΕΤΕ σε συμβολική τιμή στήριξης.

Φωτογραφίες: Mairy Missas & Κατερίνα Καραδήμα

***********************************

Απ' το ΙΟΝΙΑΝ TV