«Τα Γερμανικά στρατεύματα (κατοχής), υποβοηθούμενα από τις ελληνικές ομάδες ασφαλείας, πέτυχαν να καθαρίσουν τα Καλάβρυτα και κατέστρεψαν τα πάντα στην πορεία τους. Άνδρες, σπίτια, περιουσίες, με μια βιαιότητα χωρίς προηγούμενο κατεστράφησαν ολοσχερώς….»
Αυτά γράφει ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα, απευθυνόμενος προς την κυβέρνηση του Καΐρου στις 22 Δεκεμβρίου 1943, λίγες μέρες μετά το Ολοκαύτωμα.
Σήμερα, ημέρα της επετείου του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων, πολλά μπορεί να διαβάσει κανείς για τη ναζιστική θηριωδία.
Ας σταθούμε, όμως, σε ένα σημαντικό δεδομένο, που τείνει να μη φωτίζεται πάντα επαρκώς. Ας σταθούμε στη συμβολή των ντόπιων προδοτών. Στους δοσίλογους, στους ταγματασφαλίτες, στους κουκουλοφόρους, Έλληνες κατά τα λοιπά, που σήκωναν το δάκτυλο και έδειχναν στους κατακτητές τους άλλους Έλληνες, τους αντιστασιακούς, τους αριστερούς, τους κομμουνιστές.
Τα ναζιστικά στρατεύματα δεν αποτελούνταν μόνο από Γερμανούς. Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν εκεί, στο πλευρό των κατακτητών.
Ο δοσιλογισμός, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, είτε ως οικονομικός, είτε ως ένοπλος, είτε μέσα από τον ρόλο του χαφιέ που κατέδιδε στις Αρχές, είτε του επιχειρηματία που βρήκε μέσα στην πολεμική αναμπουμπούλα χώρο για να κάνει τις δουλειές του.
Ευτυχώς, μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε η αγάπη αυτού του Λαού για την πατρίδα του, ο πατριωτισμός όπως τον κατανοεί ο Λαός που ζητά αυτός ο τόπος να είναι δικός του και διεκδικεί ο ίδιος να είναι υπεύθυνος για τη συγκρότηση των όρων της ζωής του.
Η ελευθερία, ως μια κατάσταση δυνατότητας για το καλύτερο σε όλους τους τομείς και για όλους τους ανθρώπους. Είναι το ακριβώς αντίθετο από το περιεχόμενο της έννοιας της «εθνικοφροσύνης».
Έναν χρόνο μετά το Ολοκαύτωμα, στους δρόμους της Αθήνας μαίνονταν οι μάχες, μετέπειτα γνωστές ως «Δεκεμβριανά».
Έναν χρόνο μετά το Ολοκαύτωμα, στους δρόμους της Αθήνας μαίνονταν οι μάχες, μετέπειτα γνωστές ως «Δεκεμβριανά».
Έναν χρόνο μετά, οι ντόπιοι δοσίλογοι είχαν αλλάξει στολές, είχαν αλλάξει αφεντικά και προετοίμαζαν την επίσημη αποκατάστασή τους στην ελληνική πραγματικότητα.
Το μόνο που δεν άλλαξε ήταν αυτοί που τοποθετούσαν απέναντι από τις κάνες των όπλων τους. Πολλά μεσολάβησαν μέχρι να τα καταφέρουν, αλλά τελικά τα κατάφεραν.
Από τότε, ανάλογα με την ιστορική συγκυρία, αναπαράγονται στις θέσεις των σφουγγοκωλάριων αξιωματούχων και ενίοτε βαυκαλίζονται πιστεύοντας και οι ίδιοι, ότι αποτελούν μέρος της ηγέτιδας τάξης. Αξιωματούχοι μεν, σφουγγοκωλάριοι δε…
Όχι, δεν θα συναντήσετε συχνά λεπτομέρειες για τους δοσίλογους, ούτε για την μετέπειτα πορεία τους, ούτε για τη θηριωδία του ναζισμού, ούτε για τη λεηλασία του ελληνικού Λαού, ούτε για το ανελέητο κυνήγι του επίσημου (και του βαθέως) κράτους απέναντι στην Εθνική Αντίσταση,
Όχι, δεν θα συναντήσετε συχνά λεπτομέρειες για τους δοσίλογους, ούτε για την μετέπειτα πορεία τους, ούτε για τη θηριωδία του ναζισμού, ούτε για τη λεηλασία του ελληνικού Λαού, ούτε για το ανελέητο κυνήγι του επίσημου (και του βαθέως) κράτους απέναντι στην Εθνική Αντίσταση,
γιατί η σύγχρονη Ιστορία («αναθεωρητική» την έχουν βαφτίσει), έχει βαλθεί να «λειάνει» τις γωνίες της.
Το ζήτημα είναι να κρίνουμε αν η Ιστορία όντως χρειάζεται λείανση.
Μήπως αυτό που χρειάζεται είναι σκάψιμο;
