ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

--ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘEΣΕΩΝ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ --H ΔΙEΞΟΔΟΣ:

Ανταγωνισμοί και πολεμικές επιχειρήσεις, στρατιωτικές προετοιμασίες και εξοπλισμοί, διαμάχες γύρω από «οικόπεδα» υδρογονανθράκων και «προειδοποιητικά μηνύματα» από αστικές κυβερνήσεις, επιχειρηματικός πόλεμος, σκάνδαλα. 
Αυτά κυριαρχούν το τελευταίο διάστημα στην επικαιρότητα, συμπυκνώνοντας τα όρια στα οποία έχει φτάσει η καπιταλιστική βαρβαρότητα και επιβεβαιώνοντας ότι πλέον το μόνο που έχει να προσφέρει αυτό το σύστημα είναι σαπίλα, καρατόμηση στις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, πολέμους και εξαθλίωση. 
Οτι όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό, όλο και πιο επιθετικό απέναντι στους εργαζόμενους.
Εμβληματική επιβεβαίωση των παραπάνω είναι οι επικίνδυνες εξελίξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, ο λυσσασμένος ανταγωνισμός των μονοπωλίων για το μοίρασμα των αγορών, για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.
Εύφλεκτο «μείγμα»
Εκφραση αυτών των ανταγωνισμών είναι και τα όσα συμβαίνουν στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στο Αιγαίο, στην Κύπρο κ.α. 
Οι συγκρούσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις φέρνουν τους λαούς της περιοχής μας όλο και πιο κοντά σε καταστάσεις που πριν από μερικά χρόνια οι περισσότεροι νόμιζαν ότι δεν πρόκειται να ξαναζήσουν, ότι ανήκουν στο παρελθόν.
Οι αντιπαραθέσεις για την έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων διαμορφώνουν ένα εύφλεκτο «μείγμα» με επίκεντρο το Αιγαίο και την ΑΟΖ της Κύπρου, με τετελεσμένα αμφισβήτησης και κατοχύρωσης που προσπαθεί να δημιουργήσει το τουρκικό κράτος.
 Το χτύπημα στα Ιμια, τα πηγαινέλα των γεωτρύπανων, τα εμπόδια που βάζουν οι Τούρκοι, οι πληροφορίες για επαφές των Τουρκοκυπρίων με ανώτερα στελέχη του ενεργειακού κολοσσού που ανέλαβε την έρευνα στο «οικόπεδο 3», δείχνουν ότι το «κουβάρι» περιπλέκεται όλο και περισσότερο και ότι οι λαοί θα έχουν άσχημα ξεμπερδέματα. 
Πηγή του προβλήματος; 
Το κυνήγι του κέρδους για επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται σε διάφορους κερδοφόρους για το κεφάλαιο τομείς. 
Και την ίδια στιγμή που πάνω από τα ενεργειακά αποθέματα και τους αγωγούς «πέφτουν κορμιά», που η Ελλάδα μετεξελίσσεται σε «κόμβο», οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να ζουν σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας, πληρώνοντας πανάκριβα το ρεύμα, σε αντίθεση με τους βιομηχάνους που το απολαμβάνουν σχεδόν τζάμπα.
Στο φόντο αυτών των εξελίξεων, καταρρέουν τα παραμύθια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περί Ελλάδας - «πυλώνα σταθερότητας», περί «ασφάλειας» που δήθεν απολαμβάνει ο λαός μας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. 
Η αλήθεια είναι ότι η περιβόητη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» δεν είναι στόχος μόνο της ελληνικής αστικής τάξης, αλλά και της τουρκικής, γι' αυτό οξύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ τους, με την πιθανότητα και πολεμικής εμπλοκής.
Το «κουβάρι» των αντιπαραθέσεων επεκτείνεται σε όλη τη «γειτονιά» κι αυτό το βιώνουν και οι λαοί των Βαλκανίων, με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να «τρέχουν» τις διαδικασίες για να εντάξουν τα κράτη της περιοχής στις γραμμές τους, ώστε να θωρακιστούν απέναντι σε ανταγωνιστές τους, όπως η Κίνα και η Ρωσία. 
Σε αυτόν το σχεδιασμό, ενεργό ρόλο παίζει η ελληνική κυβέρνηση, που σηκώνει τη σημαία των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών από τα Δυτικά Βαλκάνια μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο.         Ενδεικτική των ανταγωνισμών στην περιοχή είναι η απάντηση της Ρωσίας, που «υπενθυμίζει» με νόημα ότι ο «θρυμματισμός» της Ουκρανίας ήρθε μαζί με τις πιέσεις που της ασκήθηκαν για να ενταχθεί στην ΕΕ, ενώ αυτές τις μέρες διαφημίζει τα εξελιγμένα εξοπλιστικά της προγράμματα.
Οι λαοί πληρώνουν τις αντιπαραθέσεις
Και αν τα παραπάνω είναι ενδεικτικά τού τι έχουν να αναμένουν οι λαοί από την ιμπεριαλιστική «ειρήνη», ακόμα πιο ενδεικτικά είναι όσα ζουν οι λαοί που βιώνουν από πρώτο χέρι τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως στη Συρία, όπου ο κύκλος του αίματος δεν λέει να κλείσει. 
Αντίθετα κλιμακώνεται, αποδεικνύοντας ότι η αντιμετώπιση του «Ισλαμικού Κράτους» από τους ιμπεριαλιστές ήταν το «πρόγευμα» της επέμβασης και ότι τώρα έρχεται το «κυρίως πιάτο». 
Η κλιμάκωση της σύγκρουσης ανάμεσα σε ΗΠΑ - Ρωσία - Τουρκία δείχνει ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο μεγαλώνει και η πιθανότητα μιας πιο γενικευμένης πολεμικής αντιπαράθεσης.
Το «χείλος του γκρεμού», λοιπόν, για το οποίο ανησυχούν τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, όπως αποτυπώθηκε γλαφυρά στη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια την προηγούμενη βδομάδα, δείχνει ότι οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί περνούν σε νέα φάση, με πιο έντονες ανακατατάξεις, που ως συνήθως θα τις πληρώσουν οι λαοί.
Πλευρά των ανταγωνισμών ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους και τα καπιταλιστικά κράτη είναι και τα «άπλυτα» που βγαίνουν στη φόρα κάθε τόσο για πολυεθνικές, τροφοδοτώντας τη σκανδαλολογία, όπως συμβαίνει με τη «Novartis». 
Οσο περνούν οι μέρες, γίνεται και πιο καθαρό ότι οι αποκαλύψεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, ότι η υπόθεση έχει και γεωπολιτικές «ουρές», ότι σηματοδοτεί τον λυσσαλέο ανταγωνισμό ανάμεσα στις ΗΠΑ και κράτη της ΕΕ, όπως η Γερμανία. 
Ο επιχειρηματικός αυτός πόλεμος, με φόντο δισεκατομμύρια ευρώ, μαίνεται την ίδια στιγμή που η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν πανάκριβα την Υγεία, την Πρόνοια και τη φαρμακευτική αγωγή, για να θησαυρίζουν οι φαρμακοβιομήχανοι και οι άλλοι επιχειρηματίες του κλάδου.
 Ποια είναι η πηγή του προβλήματος; 
Η καπιταλιστική ιδιοκτησία στη βιομηχανία Φαρμάκου, που ελέγχει τις αντίστοιχες αγορές, το τι και πότε θα παραχθεί,
 ποια έρευνα θα χρηματοδοτηθεί και ποια θα «κοπεί», πάντα με κριτήριο τη μεγιστοποίηση των κερδών και όχι την ικανοποίηση των αναγκών των ασθενών σε φθηνές και αποτελεσματικές υπηρεσίες.
Να μη ματώσει ο λαός για τους καβγάδες των αστών
Στο φόντο αυτών των εξελίξεων γίνεται σήμερα πιο επιτακτική η ανάγκη ο λαϊκός παράγοντας να επαγρυπνεί και να παρέμβει με το δικό του σχέδιο, 
να χρεοκοπήσουν στη συνείδηση των εργαζομένων τα καθησυχαστικά κολπάκια της κυβέρνησης περί «ασφάλειας» και «ειρήνης» στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. 
Σήμερα γίνεται πια καθαρό ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς έχει ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα: Την αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, την ένταση των κινδύνων πολεμικής εμπλοκής.
 Οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι όσο αναβαθμίζεται η δράση των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και όσο πιο «ενεργό ρόλο» αναλαμβάνει η Ελλάδα, με ευθύνη της κυβέρνησης, σε αυτά τα καμώματα, τόσο περισσότερο μπλέκεται η εργατική τάξη σε επικίνδυνα μονοπάτια.
«Εχθροί μας δεν είναι οι γείτονες λαοί, είναι οι βάσεις και οι ΝΑΤΟικοί», «Λαοί των Βαλκανίων ενωθείτε, στους ιμπεριαλιστές αντίσταθείτε». 
Συνθήματα όπως αυτά, τα οποία βροντοφώναξαν χιλιάδες εργαζόμενοι στη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα και στην πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία την Τρίτη 27/2, πρέπει να γίνουν υπόθεση όλου του λαού. 
Τώρα αυτό που προέχει είναι να οργανωθεί η πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων για να καταδικαστεί η εμπλοκή της Ελλάδας στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. 
Να μπει στην ημερήσια διάταξη Σωματείων, Επιτροπών Αγώνα, μαζικών φορέων, η πλατιά συζήτηση γύρω από αυτές τις εξελίξεις. 
Και κυρίως να ενταθεί ο αγώνας για αποδέσμευση από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, η πάλη για να βαδίσει ο λαός το δικό του δρόμο, στον αντίποδα της σημερινής καπιταλιστικής βαρβαρότητας. 
Να χρεωθεί στην κυβέρνηση ότι εκθέτει το λαό και τη χώρα στην κινούμενη άμμο των θανάσιμων ανταγωνισμών και να οργανωθεί η πάλη για να ηττηθούν οι σχεδιασμοί της.
Τη σκυτάλη των συγκεντρώσεων του ΚΚΕ ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς παίρνει η Θεσσαλονίκη την Τρίτη 6 Μάρτη. 
Κάθε εργάτης, αυτοαπασχολούμενος, άνεργος, συνταξιούχος, νέος άνθρωπος που συμμετέχει σε αυτήν τη δράση του Κόμματος είναι και μια δυνατή απάντηση στον αποπροσανατολισμό που καλλιεργεί η κυβέρνηση.
 Είναι ένα δυνατό μήνυμα ότι η περιβόητη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» δεν αποτελεί δική του υπόθεση, αλλά της αστικής τάξης, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. 
Στόχος που για να τον υλοποιήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, από τη μία κλιμακώνει την αντεργατική επίθεση και την καταστολή και από την άλλη πρωτοστατεί στους πολιτικοστρατιωτικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Μαζί λοιπόν με τον αγώνα για το μεροκάματο, για τις Συλλογικές Συμβάσεις, για τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, ενάντια στους πλειστηριασμούς, έχει τεράστια σημασία να δυναμώσει το μέτωπο και ενάντια στη βρώμικη δουλειά που αναλαμβάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην ευρύτερη περιοχή.

Σάββατο 3 Μαρτίου 2018

-TA ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΡΕΤΑΛΙΑ ΨΑΧΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΡΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ




Περί επι­στο­λής Λα­φα­ζά­νη προς Αντάρ­συους

Ανε­πι­βε­βαί­ω­τες πλη­ρο­φο­ρί­ες ανα­φέ­ρουν πως ο τί­τλος της επι­στο­λής είναι: «Να ‘χαμε τι να ‘χαμε, ένα ακόμη ανά­χω­μα να ‘χαμε».

Η εί­δη­ση βέ­βαια δεν είναι η επι­στο­λή, έτσι κι αλ­λιώς, χρό­νια τώρα, το πάνε το γράμ­μα με­τα­ξύ τους, αλλά το ότι η ΛΑΕ έχει και Πο­λι­τι­κή Γραμ­μα­τεία, που φαί­νε­ται να υπο­γρά­φει την επι­στο­λή. Η επι­στο­λή επι­δό­θη­κε αρ­μο­δί­ως από το φε­ρέ­φω­νο των εφο­πλι­στών, πρό­ε­δρο της ΠΕΝΕΝ και γνω­στό ναυ­το­πα­τέ­ρα Αντώ­νη Ντα­λα­κο­γιώρ­γο, που ως γνω­στό δια­τη­ρεί σχέ­σεις και με τις δύο πλευ­ρές και προ­σφά­τως ελ­λι­με­νί­ζε­ται στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ.

Από πλη­ρο­φο­ρί­ες που διέρ­ρευ­σαν η επι­στο­λή είναι ιδιό­χει­ρη, δυ­σα­νά­γνω­στη, σε μεσ­σια­νι­κή γραφή με έντο­νο το Να­πο­λε­ό­ντειο ύφος και έντο­νο το στοι­χείο της συ­γκί­νη­σης. 

Ο επι­στο­λο­γρά­φος πα­ρου­σιά­ζει τρόμο (τρέ­μου­λο) στην δεξιά χείρα γι’ αυτό και έχει κα­τα­βλη­θεί προ­σπά­θεια να γρα­φεί με το αρι­στε­ρό χέρι.
 Επί­σης, δια­κα­τε­χό­με­νος από αγ­χώ­δες πα­ρα­λή­ρη­μα με­γα­λεί­ου, πά­σχει εμ­φα­νώς από δεξιά οπορ­του­νι­στι­κή πα­ρα­πλη­γία, αρι­στε­ρές με­τω­πο­κρο­τα­φι­κές πα­ραι­σθή­σεις (πι­θα­νόν από επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες καρ­πα­ζιές), σύν­δρο­μο ευ­ε­ρέ­θι­στου εντέ­ρου, χρό­νια δυ­σκοι­λιό­τη­τα και ιδιο­πα­θή κνί­δω­ση.

Ανά­στα­τοι στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ ανα­μέ­νουν την επι­στρο­φή (πα­ρο­δι­κή) του Δε­λα­στίκ ώστε ως γλωσ­σο­μα­θής να απο­φαν­θεί περί αυτής.

Στην εν λόγω επι­στο­λή γί­νε­ται ένα σύ­ντο­μο φλας μπακ στην «7ετη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο την οποία βιώ­νει η χώρα» και πέ­φτουν κάνα δυο δά­κρυα «για τη λε­η­λα­σία των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των και της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας».

Πα­ρα­κά­τω ανα­φέ­ρε­ται εμ­φα­νώς με λυγ­μούς 

στην «απο­γο­ή­τευ­ση και την αμαύ­ρω­ση της Αρι­στε­ράς από τις κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές», στις οποί­ες ο Πα­να­γιω­τά­κης (Λα­φα­ζά­νης) αντι­τά­χθη­κε σθε­να­ρώς ως υπουρ­γός και επί 25ε­τία ανώ­τα­το στέ­λε­χος των ακα­το­νό­μα­στων. 
Φτά­νει δε μέχρι την δια­τύ­πω­ση πως «επι­χει­ρεί­ται σή­με­ρα μια με­γά­λη ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή στρο­φή προς τα δεξιά».

Ο Πα­να­γιω­τά­κης ζητά, με τη βο­ή­θεια της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ πάντα, μια «επα­νί­δρυ­ση και επα­να­θε­με­λί­ω­ση της Αρι­στε­ράς, για το σο­σια­λι­σμό και τον κομ­μου­νι­σμό του 21ου αιώνα», 

αφού ως γνω­στό στον 20ό αιώνα τις πα­ρα­πά­νω έν­νοιες ο Λα­φα­ζά­νης τις υπε­ρα­σπί­στη­κε αρ­κού­ντως, αλλά τι να σου κάνει μόνο ένας άν­θρω­πος και μά­λι­στα στην κα­τά­στα­σή του.

Στη συ­νέ­χεια, χτυ­πώ­ντας το χέρι του στο τρα­πέ­ζι, κί­νη­ση που την φα­ντα­ζό­μα­στε διότι δεν ήμα­σταν πα­ρό­ντες κατά τη συγ­γρα­φή, ο Λα­φα­ζά­νης γρά­φει τέρμα στον «πρα­κτι­κι­σμό της δύ­να­μης της συ­νή­θειας όλων μας, ούτε ένας αφη­ρη­μέ­νος ανα­στο­χα­σμός πέρα και έξω από την πο­λι­τι­κή δράση». 

Μα την Πα­να­γία, έτσι ακρι­βώς το γρά­φει.
 Τέρμα οι ανα­στο­χα­σμοί του εί­δους: «Πού είσαι νιότη που ‘δει­χνες πως θα γι­νό­μουν άλλος». 
Και η Αρι­στε­ρά θα πρέ­πει να ανα­βα­πτι­στεί έτι πε­ραι­τέ­ρω, μιας και μέχρι σή­με­ρα δεν την ανα­βάθ­μι­σαν αρ­κού­ντως.

Απευ­θυ­νό­με­νος στους συ­ντρό­φους του της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, λέει πως αυτή η συ­νερ­γα­σία πρέ­πει να γίνει με κρί­κους (πέντε κρί­κοι ένα τά­λι­ρο), όπου μάλ­λον εν­νο­εί το αλυ­σο­δέ­σι­μο με­τα­ξύ τους, ώστε να μην χά­νο­νται και πρέ­πει να γίνει σει­σά­χθεια (μην σας τρο­μά­ζει δεν πρό­κει­ται για αρ­ρώ­στια) των χρεών των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των και τε­λειώ­νει με το ότι πρέ­πει να βρε­θούν και να τα συ­ζη­τή­σουν όλα αυτά, αλλά όχι σε συ­γκέ­ντρω­ση των ΑΔΕ­ΔΥ-ΓΣΕΕ όπως το έκα­ναν μέχρι τώρα, διότι περ­νά­ει το ΠΑΜΕ από μπρο­στά τους και κάνει φα­σα­ρία επί­τη­δες, αλλά κάπου αλλού πιο ιδιαί­τε­ρα. Άσε που το ΠΑΜΕ απο­κλεί­ε­ται να έχει τόσο κόσμο και μάλ­λον γυ­ρί­ζουν πίσω και ξα­να­νε­βαί­νουν την Πα­νε­πι­στη­μί­ου για να τους κο­μπλε­ξά­ρουν.

Έγκυ­ροι κύ­κλοι της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ θε­ω­ρούν θε­τι­κή την κί­νη­ση και επι­φυ­λάσ­σο­νται να απα­ντή­σουν μετά την πα­νελ­λα­δι­κή συν­διά­σκε­ψη των 125 πο­λι­τι­κών κι­νή­σε­ων και ομά­δων που την απαρ­τί­ζουν και την οποία συ­γκα­λούν εκτά­κτως.

Πηγές του ΝΑΡ, αντι­θέ­τως, εκ­φρά­ζουν τον έντο­νο σκε­πτι­κι­σμό τους, σε σχέση με τον χρόνο και τον τρόπο που επι­λέ­χθη­καν να δοθεί η επι­στο­λή και θυ­μί­ζουν πως βρί­σκο­νται σε ιδιαί­τε­ρη ανα­τα­ρα­χή με τις απο­χω­ρή­σεις των «6», των «40», του «1» που τον έχουν κάτι σαν όσιο, των προη­γού­με­νων «18» και τόσων άλλων που σι­γά-σι­γά την κά­νουν από το «Ρεύμα», καθώς και σε έντο­νο προ­βλη­μα­τι­σμό σχε­τι­κά με τις διερ­γα­σί­ες τους για το υπό κα­τα­σκευή κόμμα.

Ανα­μέ­νε­ται η πα­ρέμ­βα­ση του Kommon, με βα­ρυ­σή­μα­ντο άρθρο επι­φα­νούς στε­λέ­χους του, όπου θα χαι­ρε­τί­ζει την ενω­τι­κή πρω­το­βου­λία του σ. Λα­φα­ζά­νη.


ΑΠΟ HERKO 
Γρά­φει ο Στέ­λιος Κα­νά­κης //

Το YouTube k ΤΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ !!

--Τις Αποκαλύψεις Μπογιόπουλου για

Απέκλεισε Το YouTube σε Αναδημοσίευσή μας

(φωτο) !!
Έτσι για να γνωρίζουμε τη δήθεν ελευθερία των social media k το ρόλο τους !!
Αυτές Τις ίδιες δηλώσεις τις ξαναΑναδημοσιεύουμε Τώρα 
Εδώ:
Η δημοσίευση στον ημεροδρόμο  17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2018:

"Τα σόου των ναζί της Χρυσής Αυγής για την Μακεδονία, στη Βουλή και στο δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης, σχολίασε o Nίκος Μπογιόπουλος, στη σημερινή εκπομπή του στον Real fm.
Υπενθύμισε ποιοί είναι αυτοί οι «μακεδονομάχοι» – πατριδοκάπηλοι, τονίζοντας πως στο συγκεκριμένο θέμα τα ναζιστόμουτρα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να επιβεβαιώνουν τη ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον: Ο δήθεν «πατριωτισμός» είναι το τελευταίο καταφύγιο των καθαρμάτων."



Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

--Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΤΡΑΜΠ--


Τι είπε πριν μερικές μερες ο Τραμπ ; 
Να οπλοφορούν και οι καθηγητές στα σχολεία !
Η ...υλοποίηση της πρότασης στην είδηση εδώ !
--ΗΠΑ Πανικός σε Λύκειο της Τζόρτζια όταν καθηγητής ταμπουρώθηκε μέσα σε σχολική αίθουσα και πυροβόλησε όταν μια ομάδα μαθητών προσπάθησε να εισέλθει στην αίθουσα και «ο καθηγητής δεν επέτρεψε σε κανέναν να μπει»,
Ενας ένοπλος καθηγητής σε ένα Λύκειο στην πολιτεία της Τζόρτζια ταμπουρώθηκε μέσα σε μια άδεια από μαθητές σχολική αίθουσα και πυροβόλησε όταν ο διευθυντής του σχολείου προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα, ανακοίνωσε η αστυνομία, τονίζοντας ότι δεν υπάρχουν σοβαρά τραυματίες.
Το περιστατικό συνέβη την ώρα του μεσημεριανού στο Λύκειο Ντάλτον, περίπου 145 χλμ βόρεια της Ατλάντας, πρωτεύουσας της Πολιτείας Τζόρτζια, δύο εβδομάδες μετά το μακελειό με 17 νεκρούς μαθητές και καθηγητές στο Λύκειο Μάρτζορι Στόουνμαν Ντάγκλας στη γειτονική Πολιτεία της Φλόριντας και τη μετέπειτα πρόταση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να οπλοφορεί το εκπαιδευτικό προσωπικό προκειμένου να μην επαναληφθούν αντίστοιχες σφαγές.
Εκπρόσωπος της αστυνομίας του Ντάλτον δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι οι αστυνομικοί όταν έφτασαν στο σχολείο βρήκαν τον καθηγητή ταμπουρωμένο μέσα σε μια σχολική αίθουσα και τον συνέλαβαν, περίπου 30 με 45 λεπτά αργότερα, χωρίς να σημειωθεί το παραμικρό επεισόδιο.
 Το συμβάν ξεκίνησε όταν μια ομάδα μαθητών προσπάθησε να εισέλθει στην αίθουσα και «ο καθηγητής δεν επέτρεψε σε κανέναν να μπει», σημείωσε. 
Όταν έφτασε ο διευθυντής και προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα με ένα κλειδί, τότε ακούστηκε ένας μόνο πυροβολισμός μέσα από την αίθουσα.
Οι μαθητές του Λυκείου, στο οποίο είναι εγγεγραμμένοι περίπου 2.000, μεταφέρθηκαν σε ένα κοντινό συνεδριακό κέντρο, σύμφωνα με τις αρχές.
Οι μαθητές του Λυκείου στο κοντινό συνεδριακό κέντρο

Προς τα -«αριστερά» και δεξιά πολιτικά τσιράκια του «έθνους»





Τέτοιες μέρες, πριν από 170 χρόνια, τέλη Φλεβάρη του 1848, κυκλοφορούσε ένα έργο εμβληματικό. ‘Ενα βιβλίο από εκείνα που «σημάδεψαν τον κόσμο»: Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.
Δυστυχώς η γενιά μας και οι γενιές που θα έρθουν έχουν την «ευκαιρία» να αντιληφθούν και να αποκωδικοποιήσουν την πυκνότητα των μηνυμάτων εκείνου του έργου με περισσότερα εργαλεία: 
Με τα εργαλεία της ίδιας της κοινωνικής εξαθλίωσης που επιφέρει η κρίση και η χρεοκοπία του καπιταλισμού.
Ας έρθουμε τώρα στην Ελλάδα του 2018.ή  καλύτερα στην Ελλάδα των Μνημονίων.
Δεν υπάρχει δήλωση, διάγγελμα, συνέντευξη «αριστερού» κυβερνητικού ή δεξιού πολιτικού παράγοντα, 
δεν υπάρχει δημόσια εμφάνιση εκπροσώπου του ΣΕΒ, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των εργολάβων, 
δεν υπάρχει τηλεοπτική παράσταση ή άρθρο από κάποιο παπαγαλάκι και «δημοσιογραφικό» βαποράκι όλων των προηγούμενων αποχρώσεων εδώ και οχτώ χρόνια που
 – είτε μιλάμε για τη Novartis, είτε για τις λίστες, είτε για τα υπουργικά επιδόματα ενοικίων, είτε για τα Ιμια και τη Μακεδονία – 
που να μην περιέχει όλες μαζί ή κάποια από τις λέξεις «Πατρίδα», «Έθνος», «Έλληνες», «Ελλάδα». 

Το μήνυμά τους είναι σαφές:
Όσα κάνουν, τα κάνουν για την «πατρίδα».
Όσα αποφασίζουν, από χαράτσια και ΕΝΦΙΑ μέχρι Υπερταμείο και 99ετές ξεπούλημα, τα κάνουν για το «έθνος».
Οι «αξιολογήσεις», οι ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζιτών, οι μειώσεις των συντάξεων, οι κωλοτούμπες στο ΝΑΤΟ και τον Αμερικανό πρέσβυ, είτε με ΣΥΡΙΖΑ είτε με ΝΔ, γίνονται για το καλό της «Ελλάδας».
Οι μειώσεις μισθών και τα εργασιακά απαρτχάιντ, οι πλειστηριασμοί και οι ευρωενωσιακές εξυπηρετήσεις του Λάτση στο Ελληνικό, γίνονται από αγάπη για τους «Έλληνες».
Παρεμπιπτόντως, όχι μόνο εκτός, αλλά και εντός των συνόρων, δε θα βρεις κανέναν από δαύτους να διαφωνεί ότι… «Είμαστε όλοι Έλληνες».

Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία, που συνθέτουν την εν λόγω κομπανία, είναι ότι στην πρώτη σειρά τούτης της «πατριωτικής» πασαρέλας, πέραν του εθνικιστικού εσμού που την απαρτίζει, έχουν πιάσει στασίδι και οι άλλοι. 
Αυτοί που μέχρι πρότινος έβγαζαν αφρούς στο άκουσμα «παρωχημένων» εννοιών όπως «πατρίδα» κ.ο.κ.
Ο κοσμοπολιτισμός τους, βλέπετε, και η «παγκοσμιοποίησή τους» δεν άντεχαν τέτοιες αναφορές… 
Τώρα, αυτού του τύπου οι «διεθνιστές», που πατρίδα τους έχουν τις «αγορές», τις «Γουόλ Στριτ», τις ανά τις ηπείρους στέπες της εργασιακής εκμετάλλευσης όπου εξάγουν τα κεφάλαιά τους, τις θάλασσες της απεραντοσύνης με τις παναμέζικες σημαίες στα πλοία τους, το έχουν γυρίσει το φύλλο:
Εδώ και καιρό επιδίδονται στην… πατριδογνωσία, στην… εθνολαγνεία και επιδεικνύουν με καμάρι την… ελληνικότητά τους. Ακόμα κι όταν αυτή έχει σαν έμβλημα τον «αγγελικό» Τραμπ και την «αναβάθμιση» της Ελλάδας σε γεωπολιτικό «μεντεσέ» – κατά την ορολογία του Αμερικανού πρέσβη – της ευρωατλαντικής συμμαχίας. 
Γιατί άραγε;…
Κατ’ αρχάς, θα προτείναμε και στον τελευταίο Έλληνα της δουλειάς και του μόχθου, και στον τελευταίο Έλληνα του γλίσχρου μεροκάματου και της ανεργίας να κάνει μια σύγκριση:
Να συγκρίνει 
την… ελληνικότητα τη δική του 
με την ελληνικότητα των Ελλήνων μεγαλοκαταθετών της Ελβετίας, των panama papers και των paradise papers.
Πιστεύει ότι αυτές οι «ελληνικότητες» έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους;…
Επομένως, ναι μεν «είμαστε όλοι Ελληνες», αλλά βασικότερο από αυτό είναι ότι υπάρχει «Έλληνας» κι «Έλληνας».
Όπως, αντιστοίχως, υπάρχει «Γερμανός» και «Γερμανός» (άλλος Γερμανός αυτός που συνωστίζεται στο 16% των απόκληρων της Γερμανίας κι άλλος Γερμανός αυτός που διοικεί τη «Ζήμενς»)…

Όπως, αντιστοίχως, υπάρχει «Αμερικανός» κι «Αμερικανός» (άλλος Αμερικανός αυτός που συνωστίζεται στις ουρές των 50 εκατομμυρίων κατοίκων των ΗΠΑ που ζουν με συσσίτια κι άλλος Αμερικανός ο κατέχων την «Γκόλντμαν Σακς»)…

Με άλλα λόγια, η πείνα, η φτώχεια και η ανασφάλεια έχουν τόση εθνικότητα, όση ακριβώς εθνικότητα έχει κι ο πλούτος που παράγεται πάνω στην αντίθεση κεφάλαιο – εργασία και υπεξαιρείται από την ανά τη Γη πλουτοκρατία.

Ως εκ τούτου, και για να πάμε στο δεύτερο ζήτημα, στο ζήτημα του «έθνους», είναι φανερό πως είτε μιλάμε για την Ελλάδα, είτε για τη Γερμανία, είτε για την Ταγκανίκα, το κάθε έθνος περιλαμβάνει στο εσωτερικό του

δύο έθνη:
Το ένα «έθνος» είναι μια κάστα βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών και των κάθε λογής άπληστων της τάξης των καπιταλιστών, που βαφτίζει το στυγνό, το στενό, το ιδιοτελές, το βουλιμικό, το αποκρουστικό και απάνθρωπο ταξικό του συμφέρον σαν «συμφέρον όλου του Έθνους»!
Αλλά αυτό το «εθνικό συμφέρον» για το οποίο μιλούν δεν είναι παρά η επιβολή και αναπαραγωγή ενός αναίσχυντου κοινωνικού απαρτχάιντ, πίσω από το οποίο εννοείται ένα και μόνο συμφέρον:
Το συμφέρον ενός «έθνους» που το απαρτίζει μια οικτρή μειοψηφία, η οποία στέκεται πάνω από χώρες και από πατρίδες.
Πρόκειται, δηλαδή, για το συμφέρον του «έθνους» των Ελλήνων εκμεταλλευτών, που έχουν συστήσει μια διαρκή «Ιερή Συμμαχία» με τα αντίστοιχα «έθνη» των Γερμανών, Άγγλων, Γάλλων και Πορτογάλων κεφαλαιούχων.
Αυτή η «Ιερή Συμμαχία» συνιστά το ένα «έθνος» ανά τις χώρες του πλανήτη και στον πλανήτη ολόκληρο και όσο αδυσώπητοι κι αν είναι οι εσωτερικοί του ανταγωνισμοί, τόσο ενωμένο και ανελέητο στρέφεται εναντίον του άλλου «έθνους»: 
Του «έθνους» που επίσης απλώνεται ανά τις χώρες του πλανήτη και στον πλανήτη ολόκληρο, το «έθνος» των προλετάριων.
Η καπιταλιστική κοινωνία, λοιπόν, κάθε ταξική κοινωνία, είναι συγκροτημένη με τρόπο που χωρίζει την Ελλάδα σε «δύο Ελλάδες»,
 τη Γερμανία σε «δύο Γερμανίες», την Αμερική σε «δύο Αμερικές» και διαπερνιέται από την ανειρήνευτη αντίθεση ανάμεσα στα δύο αυτά «έθνη» που απαρτίζουν τις «δύο Ελλάδες», τις «δύο Γερμανίες», τις «δύο Αμερικές»:
Από τη μια, το «έθνος» των αστών κι από την άλλη το «έθνος» των εργατών.
Καμία κοινότητα συμφερόντων δεν υπάρχει, και δε θα υπάρξει ποτέ, ανάμεσα σε αυτά τα δύο «έθνη». 
Καμία «εθνική συναίνεση», όπως την ευαγγελίζεται – πάντα – το «έθνος» των καταπιεστών δεν ωφέλησε ποτέ και πουθενά το «έθνος» των καταπιεσμένων.
Να, επομένως, γιατί ο «πατριωτισμός» των αστών (που κλέβουν όλα τα γεννήματα) δεν έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό των εργατών, αφού στην περίπτωση των εργατών
πατριωτισμός είναι το δικαίωμα στη δουλειά και όχι το δικαίωμα στην απόλυση
πατριωτισμός είναι η ικανοποίηση όλων των ανθρώπινων αναγκών και όχι η εκμετάλλευση της ανθρώπινης ανάγκης,
πατριωτισμός είναι μια κοινωνία σε μια πατρίδα που θα έχει απ’ όλα για όλους και όχι μια πατρίδα που θα έχει απ’ όλα για τους λίγους, τους κηφήνες και τους σφετεριστές του μόχθου των πολλών,
πατριωτισμός είναι η ειρήνη μεταξύ των λαών και όχι η αιματοχυσία των λαών στους πολέμους των ιμπεριαλιστών.
Να, λοιπόν, με ποια έννοια, σε όσους απειλούν ή παραμυθιάζουν το λαό με τα πατριδοκάπηλα κηρύγματα, η απάντηση (για να γυρίσουμε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο) είναι ότι
«οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα».
Να, επομένως, γιατί από τους εργάτες (όπως διαβάζουμε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο)
«δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν».
Γιατί, πολύ απλά, δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που ήδη τους το έχουν στερήσει 
οι απάτριδες «πατριώτες» εκμεταλλευτές τους.
Να γιατί ο πατριωτισμός του λαού, ο αξεδιάλυτα δεμένος με την ταξική και κοινωνική του απελευθέρωση, είναι άλλος και άλλος ο «πατριωτισμός» των εκμεταλλευτών του
«μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη (σ.σ.: στην αγγλική έκδοση του 1888 στο σημείο αυτό γράφει: «να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους»), να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης».1
Να, τελικά, γιατί η «σωτηρία της πατρίδας» όπως αρέσκονται να λένε όσοι καταστρέφουν την πατρίδα, περνάει μέσα από την πάλη των προλετάριων. 
Των μόνων που έχουν πατρίδα, (όπως σωστά το είχε διατυπώσει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο άρθρο του «Μόνο οι προλετάριοι έχουν πατρίδα». Εφημερίδα των Συντακτών, 23/7/2016). 
Αυτών που ούτε τα «πεζούλια» τους, ούτε τα «καλύβια» τους μπορούν να τα πάνε στην Ελβετία, όπως έλεγε ο Άρης.
Και να γιατί στο πλαίσιο του γνήσιου πατριωτισμού
«η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή, είναι στην αρχή εθνική. Φυσικά το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει να ξεμπερδέψει, πριν απ’ όλα με τη δική του αστική τάξη».2
Κι επειδή η Ιστορία ως προϊόν της πάλης των τάξεων 
– όπως μας δίδαξε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο– είναι αμείλικτη, ειδικά σε συνθήκες αναβίωσης του Μεσοπολέμου, ας το θυμόμαστε:
Όποτε η κοινωνία τράβηξε στο δρόμο που υπαγόρευσε ο αστικός «πατριωτισμός», αυτός στον οποίο ομνύουν τα «αριστερά» και δεξιά πολιτικά τσιράκια του «έθνους» των αστών, το αποτέλεσμα ήταν πισωγύρισμα και ανθρωπιστική καταστροφή. Σαν αυτή που βιώνει σήμερα η Ελλάδα.
1. «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», Κ. Μαρξ – Φρ. Ενγκελς, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 44.

2. Ο.π., σελ. 34.

Προλετάριοι, οι μόνοι που έχουν πατρίδα – 170 χρόνια από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο
Πηγή: enikos.gr

--«ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟΝ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ»--


Τι είναι αυτό, θα ρωτήσουν οι νέοι. 
Μην είν' οι κάμποι; Μην είναι τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει; Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;....
Τίποτα απ΄όλα αυτά, αν και κατά το ποίημα του Πολέμη, «Όλα πατρίδα μας» είναι. 

Είναι το «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» που «θεσμοθέτησε» ο Καραμανλής και συνέχισε επάξια ο Παπανδρέου, για να φτιάξουν τη «δική τους πατρίδα», στα μαύρα μετεμφυλιακά χρόνια, αλλά και αργότερα. 

Ήταν το μαγικό χαρτάκι που έπρεπε να πάρεις για να προσληφθείς σε δημόσιες και κοινοτικές υπηρεσίες ή σε οργανισμούς κοινής ωφέλειας, όπου θα αναφερόταν ότι, εκτός από ελέφαντας, δεν ήσουν ούτε κομμουνιστής.

Αλλά το πιστοποιητικό αυτό, ζητούνταν για ένα σωρό απίθανες περιπτώσεις: 
για την εγγραφή φοιτητή στο πανεπιστήμιο, 
για την απόκτηση άδειας κυνηγίου ή διπλώματος οδήγησης αυτοκινήτου και βέσπας,
 για την έκδοση διαβατηρίου κ.ά.. 
Τα πιστοποιητικά τα εξέδιδαν οι κατά τόπους αρχές της Αστυνομίας και της Χωροφυλακής. 

Έτσι, για να θεωρηθεί κάποιος ως κομμουνιστής ή ως «κρυπτοκομμουνιστής» (υπήρχαν και διαβαθμίσεις ως προς την «επικινδυνότητα» των πολιτών) , αρκούσε η γνώμη των τοπικών χωροφυλάκων και αστυνομικών.

Για να «χρωματιστεί» ένας πολίτης (δηλαδή να έχει φάκελο) αρκούσε έστω και ένα στοιχείο, όπως λ.χ. το αν συμμετείχε ο ίδιος ή συγγενικό του πρόσωπο στο Ε.Α.Μ. κατά την Κατοχή, αν είχε απόσχει από τις εκλογές του 1946, αν είχε φιλικές σχέσεις με αριστερούς, αν διάβαζε «αριστερές» εφημερίδες κ.ά. 
Ιδιαίτερα στις κλειστές κοινωνίες της υπαίθρου ορισμένοι «εθνικόφρονες» βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν συντοπίτες τους, με τους οποίους είχαν προσωπικές διαφορές, καταγγέλλοντάς τους ως κομμουνιστές.

«Το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» ήταν ένα πολύ αποτελεσματικό μέσο απειλής κατά των αντιφρονούντων και των αντιδρώντων στην εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική, οι οποίοι αναγκάζονταν πολλές φορές, για να «αποχρωματιστούν» και «να κλείσει ο φάκελός τους», να δώσουν γη και ύδωρ στο κυβερνών κόμμα της Ε.Ρ.Ε και μετέπειτα, της Ένωσης Κέντρου. 
Μαύρα χρόνια που πρέπει να τα γνωρίσουν οι νέοι (όχι βέβαια και να τα ζήσουν).

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥ -ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΕΙ- και Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΟΥ !!


Η συγγραφέας Βαγγελιώ Καρακατσάνη μιλά στο cretalive για ένα παραμύθι που απευθύνεται σε παιδιά κάθε ηλικίας!
Η Βαγγελιώ Καρακατσάνη, μετά από το μυθιστόρημα "Στη Ρϊζα του Αετού", επιστρέφει με ένα εξαιρετικό παραμύθι για παιδιά κάθε ηλικίας με τίτλο  "Το άτακτο αστεράκι με το κόκκινο σκουφάκι" 
Μετά το μυθιστόρημα «Στη ρίζα του αετού» που έκανε αίσθηση και ταξίδεψε σε όλη την Κρήτη, επανέρχεστε με ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους όπως λέτε. Ποια ήταν η αφορμή γι’ αυτήν τη στροφή;
Ουσιαστικά δεν πρόκειται για στροφή. 
Βέβαια τα παιδιά, είτε μικρά, είτε μεγάλα, διαθέτουν αισθητήριο και εξυπνάδα, όπως και το άτακτο αστεράκι, κυρίως όμως διαθέτουν κριτήριο κι αυτό κάνει το ρόλο του συγγραφέα πολύ εύκολο. 
Αφορμή βέβαια για τη συγγραφή του παραμυθιού ήταν το έναυσμα που μου έδωσε ο ψυχίατρος και συστημικός ψυχοθεραπευτής Παναγιώτης Χρυσός, στα πλαίσια ενός κύκλου ψυχοθεραπείας που έκανα -και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, ιδιαίτερα τον ευχαριστώ που μου κάνει την τιμή να προλογίσει το παραμύθι μου.
Το έγραψα, το χρησιμοποιήσαμε σαν εργαλείο στην ψυχοθεραπεία και το άφησα στην άκρη. Όταν λοιπόν ο Νίκος ο άντρας μου, διάβασε τη «Ρίζα του αετού», μου είπε ότι μπορώ να απευθυνθώ στο πιο απαιτητικό κοινό δηλαδή τα παιδιά, γράφοντας ένα παραμύθι… Μα , του λέω, έχω ήδη γράψει κι ένα  παραμύθι! 
Έτσι, "το άτακτο αστεράκι με το κόκκινο σκουφάκι" ξεκίνησε το ταξίδι του αρχικά ως εργαλείο ψυχοθεραπείας στην ομάδα προσωπικής ανάπτυξης της Κλινικής Ψυχικής Υγείας «Αγιος Χαράλαμπος», όπου οι θεραπευόμενοι έβγαλαν πρωτόγνωρα όπως ενημερώθηκα στη συνέχεια συναισθήματα, και στη συνέχεια στην Ομάδα Έργου όπου δύο μέλη της, η Άννα και ο Σταύρος, συνεργάστηκαν και ξόμπλιασαν με τις ζωγραφιές τους την ιστορία μου.
 Να ευχαριστήσω ιδιαίτερα με την ευκαιρία που μου δίνεται τα παιδιά για την ξεχωριστή τιμή που μου έκαναν και βέβαια θα πρέπει να αναφέρω ότι εγώ θεώρησα σωστό να μην παρέμβω ούτε στον τρόπο που αντιλαμβάνονταν και απέδωσαν τελικά  το παραμύθι μου, ούτε, στη συνέχεια, στις εικόνες. 
Δηλαδή το παραμύθι που θα δείτε, είναι ακριβώς όπως το ζωγράφισαν τα παιδιά σε συνεργασία με την κοινωνική λειτουργό Μαριλένα Μητράκη, υπεύθυνη της ομάδας Έργου, με την οποία αξίζει να αναφέρω ότι είχα μια άψογη συνεργασία.
Έχει ήδη δηλαδή δοκιμαστεί σε αναγνωστικό κοινό κατά  ένα τρόπο. Και μάλιστα σε άτομα με σοβαρές ψυχικές παθήσεις. Αλήθεια, πόσο διαφέρουν οι ψυχικά πάσχοντες από τους υγιείς;
Θα έλεγα ότι στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία δεν υπάρχουν υγιείς. Όλοι από κάτι πάσχουν… Άλλος από κάποια παθολογική πάθηση, άλλος από ψυχική νόσο, διαγνωσμένος ή αδιάγνωστος, ανεξάρτητα, δηλαδή, απ’ το αν το έχει ή όχι συνειδητοποιήσει. 
Και φυσικά το μεγάλο «πρόβλημα» είναι κι εδώ το… κκε! Όχι μην πάει ο νους σας στο μακροβιότερο και μάλιστα επαναστατικό, πολιτικό κόμμα, της ελληνικής κοινωνίας… Το πρόβλημα είναι καρδιά, καρκίνος, εγκεφαλικό! (γέλια)
Για να επιστρέψω όμως στην ερώτησή σας, θα πρέπει να σας αναφέρω ότι οι ψυχικά πάσχοντες που έχουν πλήρη επίγνωση της κατάστασής τους
 –εφόσον βέβαια η ασθένειά τους το επιτρέπει-, έχουν περάσει από τα συναισθηματικά στάδια του θυμού, της απόγνωσης, της παραίτησης για να αποδεχτούν στη συνέχεια την κατάστασή τους, όποια κι αν είναι αυτή, να αφυπνιστούν, να κατακτήσουν την κατανόηση του εαυτού τους και των άλλων και, τελικά, την ενσυναίσθηση.
 Όλη αυτή η μάχη με τον εαυτό και φυσικά το κοινωνικό στίγμα, ας μην το ξεχνάμε, είναι μια κορυφαία μάχη, άνιση, ιδιαίτερα αν κάποιος πάσχων έχει αυτοκτονικό ιδεασμό, αλλά αν καταφέρεις να βγεις από αυτήν νικητής μπορείς στη συνέχεια να αντιδράσεις με δημιουργικό τρόπο. 
Ξέρετε, γνωρίζω δεκάδες ψυχικά πάσχοντες που το κάνουν αυτό, αφυπνίζονται με δημιουργικό τρόπο και μάλιστα αποτελούν παραδείγματα για όλους μας.
Αλήθεια, το αστεράκι γιατί είναι άτακτο και γιατί φοράει κόκκινο σκουφάκι;
Το άτακτο αστεράκι μιλά μέσα από την καρδιά του και μεταμορφώνεται άλλοτε σε κίσσα,  για να επικοινωνήσει με τους άλλους κι άλλοτε σε τίγρη που  όλοι την φοβούνται. 
Εκτός από ένα μικρό παιδί… Ποιος άλλος διερωτώμαι, θα μπορούσε να είναι σε αυτήν τη θέση εκτός από τα τολμηρά και άφοβα παιδιά, τα οποία βέβαια είναι λίγο παρεξηγημένα… 
Οι γονείς χαρακτηρίζουν τα παιδιά τους άτακτα όταν είναι απλώς ζωηρά, γεμάτα ενέργεια, εκδηλώνονται  με σθένος και ένταση και εκφράζονται με  ζωντάνια, σύντομα, λιτά και συνήθως είναι εύστοχα. 
Τα μαλώνουν και λένε ότι είναι άτακτα όταν χαρακτηρίζονται από έντονη κινητικότητα και διάθεση για δράση. 
Είναι όμως αυτά τα χαρακτηριστικά αρκετά για να πούμε ότι ένα παιδί είναι πραγματικά άτακτο; Έτσι, μάλλον ο καθένας μας μπορεί εύκολα να ταυτιστεί με το άτακτο αστεράκι.
Το κόκκινο σκουφάκι από την άλλη, συμβολίζει το πάθος, τον έρωτα, τον αγώνα, τη φωτιά που σιγοκαίει μέσα στον καθένα μας και αρκεί μια σπίθα για να εξωτερικευτεί και να μετουσιωθεί σε πραγματική δύναμη αλλαγής πορείας και συνειδητοποίησης. 
Και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα, σήμερα. 
Η κοινωνική απάθεια και ο ωχαδερφισμός. Ε, αυτό έρχεται το κόκκινο αστεράκι να σπάσει, αυτό το απόστημα πρέπει να κατασταλεί με δραστικό τρόπο, ιδιαίτερα σήμερα, μετά από οχτώ χρόνια καπιταλιστικής κρίσης.
Το "άτακτο αστεράκι" από εργαλείο ψυχοθεραπείας έγινε...βιβλίο
Πιστεύετε ότι τα λαϊκά παραμύθια αποτελούν πηγή γνώσεων και διδαγμάτων για τα παιδιά; Βοηθάνε να γνωρίζουν τον εαυτό τους και τους άλλους να κατακτούν δηλαδή την ενσυναίσθηση, όπως είπατε;
Τα λαϊκά παραμύθια είναι και πηγή γνώσεων και ρυάκι που μεταφέρει διδάγματα με εύγλωττο και διαπαιδαγωγικό τρόπο. 
Μην ξεχνάμε ότι η λογοτεχνία συνολικότερα διαμορφώνει συνειδήσεις και διαπαιδαγωγεί ανθρώπους… 
Ένα πρόβλημα ενός συστήματος, του καπιταλισμού, που έχει φάει τα ψωμιά του και σαπίζει καθημερινά αναδεύοντας την μπόχα της καταρράκωσης του ανθρώπου ακριβώς ως προσωπικότητας, είναι η έλλειψη ελεύθερου χρόνου για όσους εργάζονται και η έλλειψη χρημάτων για τους άνεργους, πρόβλημα που εμποδίζει την ενασχόληση με το διάβασμα και την ατομική καλλιέργεια.
Ας κάνουμε όμως το βήμα. 
Ας βρούμε τρόπο δανειζόμενοι βιβλία, ανταλλάσσοντας βιβλία με φίλους να μεταλαμπαδεύσουμε το μήνυμα της ατομικής ευθύνης για καλλιέργεια και προσωπική ανάπτυξη σε άλλους…. 
Κι εγώ, αν θέλετε, στο σχολείο δεν μελετούσα καθόλου, όπως και πολλά παιδιά σήμερα. Μισούν το σχολείο για τον τρόπο της μάθησης αλλά κυρίως για τα κενά περιεχομένου και ουσίας μαθήματα που συχνά στρέφονται ενάντια τόσο στην επιστήμη όσο και στην ίδια τη γνώση.
Ποια ήταν η σχέση σας με τα παραμύθια, όταν ήσασταν μικρή;
Δυστυχώς τα σοβαρά οικογενειακά προβλήματα που αντιμετώπιζα με τον ψυχασθενή πατέρα μου, δεν μου επέτρεπαν να διαβάσω ούτε καν τα μαθήματα του σχολείου, πολύ δε περισσότερο  εξωσχολικά βιβλία. 
Κι αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση ακόμα και σήμερα σε χιλιάδες λαϊκές οικογένειες, κυρίως βέβαια για οικονομικούς λόγους, και μάλιστα αυτή χειροτερεύει καθημερινά.  
Έτσι, το βράδυ, όταν δεν με έπαιρνε ο ύπνος, έπλαθα ιστορίες από το μυαλό μου, έφτιαχνα τα πρώτα μου παραμύθια που ήταν δικά μου, καταδικά μου!
Είναι βέβαια γεγονός, ότι τα παραμύθια είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια, γιατί πολλοί γονείς δεν αγοράζουν εύκολα ένα βιβλίο για αυτούς, ένα παραμύθι όμως για το παιδί τους θα το πάρουν. 
Έτσι έχουν στραφεί όλοι, εκδότες και συγγραφείς, στα παραμύθια, με σκοπό βέβαια κι εδώ το κέρδος, αυτήν την αόρατη δύναμη που διαπερνά όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής.
Παραμυθάδες όμως έχουμε πολλούς και με τη μεταφορική έννοια του όρου. 
Έτσι, παραμυθάδες παρακολουθούμε καθημερινά στα πρωϊναδικα, στα μεσημεριανάδικα, στις ειδήσεις των οχτώ και γενικώς σε διάφορες «ενημερωτικές» εκπομπές… 
Είναι οι άνθρωποι του κατεστημένου, οι φελλοί που επιπλέουν, όσοι πληρώνονται αδρά για να κρατούν τον κόσμο υπνωτισμένο και αποχαυνωμένο, χωρίς κρίση και κατά συνέπεια, χωρίς δράση.
Βλέπεις πολλούς σήμερα που σου λένε δεν θέλω να συζητήσω. Θέλω να ακούσω ένα καψουροτράγουδο, να δω μια ευκολοχώνευτη κωμική ταινία, δεν θέλω βρε παιδί μου άλλο πόνο και κυρίως άλλο βάθος! 
Αν είναι δυνατόν! 
Μια μη υγιείς αντίδραση, μια εντελώς αψυχολόγητη έκφανση του «μπούχτισα, δεν αντέχω άλλο!». 
Και οδηγούνται οι άνθρωποι στην απομόνωση, ο καθένας κι απάνω του, τρέχει να προλάβει, αναρωτιέμαι τι… Και περνάει η ζωή και χάνεται η στιγμή και οι ανθρώπινες σχέσεις αποδομούνται. 
Πιστεύω ότι ακόμα και τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης βοηθούν στο να ζει ο καθένας στον κόσμο του, να «φτιάχνεται» έξω απ’ την πραγματικότητα, να δραπετεύει από αυτήν και να επιστρέφει μόνο όταν, όπως έλεγε και ο Τζακ Λόντον στη «Σιδερένεια Φτέρνα», πέσει ένα κεραμίδι πάνω στο κεφάλι του και του πει πεινάω!
Ε αυτή η αντίληψη κι αυτή η στάση ζωής πρέπει να αλλάξει! 
Και πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία σιγοβράζει. Γρήγορα θα πετάξει το πέπλο της απογοήτευσης, του θυμού και του φόβου και θα αναμετρηθεί με την πραγματικότητα. 
Γι αυτό και το παραμύθι μου έχει κάτι να πει στον καθένα που ζει την αφόρητη μοναξιά της καθημερινότητας, είναι μόνος ανάμεσα σε χιλιάδες, θέλει να κάνει το βήμα και θα το κάνει: να συναντηθεί με αυτούς τους χιλιάδες! Άλλος δρόμος δεν υπάρχει!

Η Βαγγελιώ


Η Βαγγελιώ Καρακατσάνη κατάγεται από το Μοχό Ηρακλείου και σήμερα ζει στο Αστρίτσι. Είναι παντρεμένη με το Νίκο Λουτράρη από τις Αρχάνες.
Είναι Αρχιτέκτων Τοπίου.
Εργάστηκε σαν δημοσιογράφος στην εβδομαδιαία εφημερίδα Ν. Λέσβου «Νέο Εμπρός», ως διευθύντρια σύνταξης στο περιοδικό «Οικοδομώ», ενώ σήμερα συνεργάζεται με διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικές σελίδες.
Ανέπτυξε έντονη κοινωνικοπολιτική δράση από τα σπουδαστικά της χρόνια, διετέλεσε Πρόεδρος Δ.Σ. της Ένωσης Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Ηρακλείου και σήμερα είναι Πρόεδρος Δ.Σ. του Σωματείου ενάντια στο στίγμα και την προκατάληψη για τις ψυχικές διαταραχές, «Υπέρβαση» και Αντιπρόεδρος Δ.Σ. του Συλλόγου Γυναικών Αρχανών.
Το μυθιστόρημα «Στη ρίζα τ’ αετού» είναι το πρώτο της έργο. Εκδόθηκε το 2015 από τις εκδόσεις Επιλογές και επανεκδόθηκε το 2016 από τις εκδόσεις Ραδάμανθυς.
Το παραμύθι "Το άτακτο αστεράκι με το κόκκινο σκουφάκι" είναι το δεύτερο έργο της που εκδόθηκε και αυτό από τις εκδόσεις Ραδάμανθυς. 
Τώρα εργάζεται πάνω στην ποιητική συλλογή "Τα αναγκαία".


Διαβάστε περισσότερα: https://vagelio.webnode.gr/schetika-me-emas/


Η Σελίδα της στο f/b kαι το Blog της 

-KATΩ ΑΠΟ ΤΡΥΠΙΕΣ ΣΤΕΓΕΣ

και"Ύστερα ήρθαν και οι αναλύσεις, και ξαφνικά πρόσωπα απέκτησαν μόνον τα αφεντικά και οι αποφασίζοντες ν’ αρχίσουν το ματς επί του ματς που δεν έγινε.



Πάει καιρός που με πιάνω να ζητιανεύω, κυριολεκτικά, μια στάλα από κοινό νου. Θεωρώ ότι ο κοινός νους είναι είδος σε απόλυτη ανεπάρκεια.

 Κι είναι αυτή η έλλειψη που βυθίζει, στην πραγματικότητα εκφασίζει, τις κοινωνίες, εμφατικά τη δική μας, στη δικτατορία του αποδεκτά παραλόγου. 

Συναντώ ολοένα και περισσότερους ανθρώπους που δραπετεύουν απ’ την ανασφάλεια των αγορών και των ανθρώπινων παζαριών, βρίσκοντας καταφύγιο στο συναγελασμό τους με ομοίως ανασφαλείς ανεύθυνους, κάτω από τρύπιες στέγες, με το επιχείρημα “είναι όμως μια στέγη”. 
Είναι οι ίδιοι, που πομποδώς μοιάζει να κοιτάνε τον εαυτό τους στον καθρέφτη, και ν’ αναφωνούν με ύφος καβαφικού καρδιναλίου “τι θ’ απογίνουμε χωρίς βαρβάρους, ρε μπαγάσα”.

Για να μη χρησιμοποιώ αποχρώσες ενδείξεις αλλά απτές αποδείξεις για τη γοητεία της μικρομπορζουάδικης εξουσίας του ενός μέσα στον πολτό του πλήθους, πρέπει να λειτουργήσω ως διάβολος του συνηγόρου, του άθλιου που συγχέεται με τον άθλο. 
Κι έχω πια πεισθεί ότι η αστική πολιτισμική προσέγγιση της δικαιοσύνης, που ανήγαγε την προστασία των “ατομικών” κι όχι των προσωπικών δικαιωμάτων σε θεϊκή προτεραιότητα, στόχευε στην πραγματικότητα να λειτουργήσει σαν καπότα κάθε προβοκατόρικης πράξης, έτσι ώστε όμαδες κι όχι αγέλες, κόμματα κι όχι συλλογικότητες, επαναστατικές διαδικασίες κι όχι χάπενινγκ, να μην μπορούν να παράξουν ποτέ ιστορία, αλλά μόνον ασύνδετα γεγονότα.
Ας μας μεταφέρω λοιπόν στη θέση ενός πρόχειρου πανίσχυρου θεανθρώπου μιας χρήσης, που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, με έναν κεραυνό, κατάφερε να εξοντώσει τις προσδοκίες πενήντα χιλιάδων ανθρώπων, που βρέχονταν στις κερκίδες, περιμένοντας το ματς. 
Ένα εκατομμύριο τουλάχιστον φίλαθλοι, γραπωμένοι απ’ την μπάλα -αντικαταθλιπτικό της πραγματικότητας- να μείνουν με τα χάπια στο χέρι. 
Τριάντα έξι ποδοσφαιριστές και προπονητές, μασέρ, βοηθοί, σεκιουριτάδες, μπάτσοι σε πλήρη εξάρτυση, πασατεμπάδες, σουβλατζήδες, όλοι υπό βροχή, κρεμάστηκαν μαζί με παράγοντες και διαιτητές από τ’ αρχίδια ενός μάγκα και τον ιστό της αράχνης μιας ταμειακής μηχανής, συν την κωλοφαρδία να πετύχει το σαγόνι του Γκαρσία.

Προσοχή! Δεν με απασχολεί καμία λεπτομέρεια του πώς αντέδρασαν και γιατί όλοι οι εμπλεκόμενοι. 
Ο καθένας έκανε, το τραγικό, “εντός των κανονισμών”. Συμπληρώθηκαν φύλλα αγώνα, αποχώρησε μια ομάδα, το ματς θα κριθεί στα χαρτιά, το πρωτάθλημα τινάχτηκε, αυτά έχουν ξαναγίνει, βαθμοί, μπάλα, κουλουβάχατα. 
Ύστερα ήρθαν και οι αναλύσεις, και ξαφνικά πρόσωπα απέκτησαν μόνον τα αφεντικά και οι αποφασίζοντες ν’ αρχίσουν το ματς επί του ματς που δεν έγινε. 
Δε δίνω φράγκο ούτε για το ποιες ομάδες αναμειγνύονται, σε ποια πόλη, εδώ ή οπουδήποτε στη γη παίζεται αυτό το χιλιοπαιγμένο έργο του ενός εναντίον των πολλών. 
Γιατί ξέρω πως το κάταγμα στο μετατάρσιο του Νεϊμάρ πονάει τους επενδυτές, περισσότερο απ’ τον ίδιο, που μετράει τα λεπτά ανάρρωσής του με εκατομύρια διαφυγόντων κερδών για λογαριασμό τους.

Θέλω να μείνω απλώς διάβολος του συνηγόρου του “εικοσπεντάχρονου σεσημασμένου”, όπως αναφέρει το δελτίο σύλληψής του, που αντικατέστησε τη φωτοβολίδα, που πέταξε στο παρελθόν, με τη λιγότερο απαστράπτουσα ταινία ταμειακής μηχανής. 
Και να τον υπερασπιστώ σ’ ένα δικαστήριο του κοινού νου, δηλαδή στην ουτοπία του σήμερα. Μπορεί ο διάολος να υπερασπιστεί το συνήγορο; Έλα μου ντε!

Λοιπόν σε μια εποχή που το πρόσωπο δεν έχει καμιά σημασία, παύει να είναι σπαθί και μπαίνει μόνιμα σε θηκάρι. 
Κι ύστερα στοιβάζεται στη στατιστική του απρόβλεπτου. 
Δεν είναι και λίγο πράγμα να παίζεις το προσωπικό σου ματς και να τινάζεις όλα τ’ άλλα στον αέρα. 
Να σηκώνεις το κουλό σου, να πετάς ό,τι λάχει, και με μια σου κίνηση ν’ αποκτάς ισχύ πάνω σε χιλιάδες ανθρώπους, μεγαλύτερη απ’ αυτή που είχε ο Αδόλφος, όταν σήκωνε το κουλό του, λίγο πάνω από τ’αυτί του, εν ονόματι της βίας που μετράει τη γη.

Τόση εξουσία, τόσο εύκολη εξουσία, κανένας κοινός νους δεν μπορεί να την έχει. Αλλά μόνο όταν εκλείπει ο κοινός νους μπορεί να την παραχωρήσει. Γιατί τέτοιες ευκαιρίες να γίνει θεός για μια στιγμή δεν χάνονται, λέει ο διάβολος στο συνήγορο. 
Το επιχείρημα είναι απλό! Το έκανε γιατί μπορούσε. 
Το υφιστάμεθα γιατί το θέλουμε. 
Νόμος περί ευθύνης του κοινού νοός δεν έχει θεσπιστεί._

ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Κοινός νους
Απ' την Κατιούσα 


Λιάνα Κανέλλη


Είμαι ό,τι νομίζετε. Και οπωσδήποτε βουλευτής ΚΚΕ Α´ Αθήνας, δημοσιογράφος, δικηγόρος.