Ας μην αγωνιούν στη «Αυγή». Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει ήδη πετύχει:

,,,Απέ­δει­ξε στην πράξη ότι, ως κυ­βέρ­νη­ση, είναι ο κα­λύ­τε­ρος υπη­ρέ­της των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαί­ου στα χρό­νια της με­τα­πο­λί­τευ­σης. Πέ­τυ­χε να υπο­γρά­ψει δύο μνη­μό­νια (από αυτά που προ­ε­κλο­γι­κά… «έσκι­ζε»), πέ­τυ­χε να εξα­πα­τή­σει λαϊ­κές μάζες με κάλ­πι­κα δι­λήμ­μα­τα με­τα­τρέ­πο­ντας το «Όχι» σε «Ναι», πέ­τυ­χε να επι­βάλ­λει τα πλέον βάρ­βα­ρα, αντερ­γα­τι­κά μέτρα που ακόμη και οι κυ­βερ­νή­σεις ΠΑ­ΣΟΚ-ΝΔ δί­στα­σαν να πε­ρά­σουν. Πέ­τυ­χε- ας μην το ξε­χνά­με- να ανα­δει­χθεί στον κα­λύ­τε­ρο μα­θη­τήτης δο­λο­φο­νι­κής συμ­μα­χί­ας του ΝΑΤΟ, συ­νέ­νο­χος εγκλη­μα­τι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων όπως αυτή της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας. Γι’ αυτήν την κυ­βέρ­νη­ση μι­λά­με. Για την κυ­βέρ­νη­ση που, στο όνομα της «δί­και­ης ανά­πτυ­ξης», υλο­ποιεί τα θε­λή­μα­τα του ΣΕΒ. Για την κυ­βέρ­νη­ση που πήρε το όνομα της «Αρι­στε­ράς», το κα­πη­λεύ­τη­κε, το ξέ­σκι­σε, το πο­δο­πά­τη­σε, με­τα­τρέ­πο­ντας το σε ιδε­ο­λο­γι­κό κου­ρε­λό­πα­νο.,,, 

Οι «Κασιμάτηδες» της «ΑΥΓΗΣ»: Ξεδιάντροπο παραλήρημα ενάντια στο ΚΚΕ

ΑΠΟ ATEXNOS3 

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας

Είναι γε­γο­νός πως η κομ­μα­τι­κή εφη­με­ρί­δα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η «Αυγή», μας έχει συ­νη­θί­σει σε πα­ρα­λη­ρη­μα­τι­κού τύπου επι­θέ­σεις ενά­ντια στο ΚΚΕ. 

Επι­θέ­σεις που βγά­ζουν τόση αντι­κομ­μου­νι­στι­κή χολή που θα την ζή­λευαν μέχρι και οι κον­δυ­λο­φό­ροι της «Κα­θη­με­ρι­νής». 

Δεν έχει πε­ρά­σει πολύς και­ρός, άλ­λω­στε, από τότε που αρ­θρο­γρά­φος της «Αυγής» προ­ω­θού­σε την ανι­στό­ρη­τη «θε­ω­ρία των δύο άκρων», κά­νο­ντας λόγο για ολο­κλη­ρω­τι­σμούς σε μια προ­σπά­θεια να εξι­σώ­σει τον κομ­μου­νι­σμό με το να­ζι­σμό.

Απ’ ότι φαί­νε­ται, οι υπεύ­θυ­νοι της κομ­μα­τι­κής εφη­με­ρί­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχουν βάλει στόχο να ξε­περ­νούν, κάθε φορά, τους ίδιους τους εαυ­τούς τους σε πρω­τό­γο­νο αντι­κομ­μου­νι­σμό και χυ­δαιό­τη­τα ενά­ντια στο ΚΚΕ. Λο­γι­κό, αν σκε­φτού­με ότι, όπως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έτσι και η εφη­με­ρί­δα του η «Αυγή» δίνει συ­νε­χώς εξε­τά­σεις νο­μι­μο­φρο­σύ­νης στο με­γά­λο κε­φά­λαιο, τα συμ­φέ­ρο­ντα και τους σκο­πούς του οποί­ου με με­θο­δι­κό­τη­τα υπη­ρε­τεί.

Σε ένα πρό­σφα­το ρε­σι­τάλ αντι­κομ­μου­νι­στι­κής αθλιό­τη­τας, αρ­θρο­γρά­φος της «Αυγής» μας ενη­με­ρώ­νει, στον τίτλο του κει­μέ­νου, πως… 

«Το ΚΚΕ που γνω­ρί­ζα­με δεν υπάρ­χει πια!». 

Στο δε πε­ριε­χό­με­νο του άρ­θρου του κάνει αξιο­μνη­μό­νευ­τη προ­σπά­θεια να μι­μη­θεί, τόσο στο ύφος όσο και στην αντι­κομ­μου­νι­στι­κή επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία, την «Κα­σι­μά­τειο» σχολή. 

Σύμ­φω­να με τον κον­δυ­λο­φό­ρο της «Αυγής», ο σο­σια­λι­σμός είναι ξε­πε­ρα­σμέ­νος, η δι­κτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του «σά­πι­σε», ο νόμος του ερ­γά­τη δεν ισχύ­ει, η ΕΣΣΔ δεν υπάρ­χει, ακόμη και η Κίνα ακο­λου­θεί «μει­κτή οι­κο­νο­μία», κλπ. 

Τέ­τοιου εί­δους «επι­χει­ρή­μα­τα» με­τέρ­χε­ται ο αρ­θρο­γρά­φος της εφη­με­ρί­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην προ­σπά­θεια του να «βγά­λει λάδι» το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα.

Σχε­δόν όλο το σάπιο οπλο­στά­σιο των αντι­κομ­μου­νι­στι­κών επι­χει­ρη­μά­των χρη­σι­μο­ποιεί η «Αυγή» προ­κει­μέ­νου να πεί­σει πως μο­νό­δρο­μος για το λαό είναι η κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα, η δυ­να­τό­τη­τα μιας χού­φτας πα­ρά­σι­των να καρ­πώ­νο­νται τον ιδρώ­τα της πλειο­ψη­φί­ας, οι αντι­δρα­στι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις (όπως αυτές που εφαρ­μό­ζει πιστά η συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ), η πίστη στο αστι­κό Σύ­νταγ­μα, ο μο­νό­δρο­μος της Ε.Ε, κλπ. 

Βέ­βαια, οφεί­λου­με να ανα­γνω­ρί­σου­με στον αρ­θρο­γρά­φο της «Αυγής» ότι μέσα στον μαύρο αντι­κομ­μου­νι­σμό του δια­θέ­τει, αν μη τι άλλο, αρ­κε­τή δόση χιού­μορ, όταν για πα­ρά­δειγ­μα γρά­φει: 

«(Το ΚΚΕ) είναι φα­νε­ρό ότι τρέ­μει στην ιδέα να πε­τύ­χει η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα και να απο­δει­χτεί ότι στις σύγ­χρο­νες κοι­νω­νί­ες οι προ­ο­δευ­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις με την εντο­λή αλλά και τον έλεγ­χο της κοι­νω­νί­ας είναι μο­νό­δρο­μος.»

Ας μην αγω­νιά ο αρ­θρο­γρά­φος της «Αυγής». 

Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα έχει ήδη πε­τύ­χει. 

Απέ­δει­ξε στην πράξη ότι, ως κυ­βέρ­νη­ση, είναι ο κα­λύ­τε­ρος υπη­ρέ­της των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαί­ου στα χρό­νια της με­τα­πο­λί­τευ­σης. 

Πέ­τυ­χε να υπο­γρά­ψει δύο μνη­μό­νια (από αυτά που προ­ε­κλο­γι­κά… «έσκι­ζε»), πέ­τυ­χε να εξα­πα­τή­σει λαϊ­κές μάζες με κάλ­πι­κα δι­λήμ­μα­τα με­τα­τρέ­πο­ντας το «Όχι» σε «Ναι», 

πέ­τυ­χε να επι­βάλ­λει τα πλέον βάρ­βα­ρα, αντερ­γα­τι­κά μέτρα που ακόμη και οι κυ­βερ­νή­σεις ΠΑ­ΣΟΚ-ΝΔ δί­στα­σαν να πε­ρά­σουν. 

Πέ­τυ­χε- ας μην το ξε­χνά­με- να ανα­δει­χθεί στον κα­λύ­τε­ρο μα­θη­τήτης δο­λο­φο­νι­κής συμ­μα­χί­ας του ΝΑΤΟ, συ­νέ­νο­χος εγκλη­μα­τι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων όπως αυτή της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας. 

Γι’ αυτήν την κυ­βέρ­νη­ση μι­λά­με. Για την κυ­βέρ­νη­ση που, στο όνομα της «δί­και­ης ανά­πτυ­ξης», υλο­ποιεί τα θε­λή­μα­τα του ΣΕΒ. Για την κυ­βέρ­νη­ση που πήρε το όνομα της «Αρι­στε­ράς», το κα­πη­λεύ­τη­κε, το ξέ­σκι­σε, το πο­δο­πά­τη­σε, με­τα­τρέ­πο­ντας το σε ιδε­ο­λο­γι­κό κου­ρε­λό­πα­νο. 

«Το ΚΚΕ που γνω­ρί­ζα­με δεν υπάρ­χει πια», μας ενη­με­ρώ­νει ο αρ­θρο­γρά­φος της εφη­με­ρί­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Προ­φα­νώς, ο ίδιος και οι ομοϊ­δε­ά­τες του θα επι­θυ­μού­σαν ένα ΚΚΕ που θα συ­ναι­νού­σε στα εγκλη­μα­τι­κά αντι­λαϊ­κά μέτρα της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα, που θα ήταν δε­κα­νί­κι της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας τους, όπως μια σειρά πρώην κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα της Ευ­ρώ­πης. Ένα ΚΚΕ πο­λι­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά «ευ­νου­χι­σμέ­νο», απο­μα­κρυ­σμέ­νο από το μαρ­ξι­σμό-λε­νι­νι­σμό και τον επι­στη­μο­νι­κό σο­σια­λι­σμό, χωρίς τις αξίες και τα ιδα­νι­κά που το κρά­τη­σαν ζω­ντα­νό 99 χρό­νια τώρα – ένα τέ­τοιο ΚΚΕ θα επι­θυ­μού­σε ο αρ­θρο­γρά­φος της «Αυγής» και οι όμοιοι του.

Τους ενο­χλεί αφά­ντα­στα το γε­γο­νός ότι το ΚΚΕ βγά­ζει συ­μπε­ρά­σμα­τα από την ιστο­ρι­κή του δια­δρο­μή, έχει επι­στη­μο­νι­κά επε­ξερ­γα­σμέ­νη στρα­τη­γι­κή και πα­ρα­μέ­νει ακλό­νη­το στις ράγες του αγώνα για τον σο­σια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό. 

Εξ’ ου και η χυ­δαία επί­θε­ση στην ηγε­σία του Κόμ­μα­τος.

Αφή­νου­με, λοι­πόν, τους «Κα­σι­μά­τη­δες» της «Αυγής» στον θλι­βε­ρό τους κα­τή­φο­ρο με προ­ο­ρι­σμό τον πάτο. Και για «συ­ντρο­φιά» στο κα­τη­φο­ρι­κό τους αυτό τα­ξί­δι, τους αφιε­ρώ­νου­με, εν είδει υπό­σχε­σης, τα λόγια του κομ­μου­νι­στή ποι­η­τή: Μην καρ­τε­ρά­τε να λυ­γί­σου­με, ούτε για μια στιγ­μή.

«Υπάρχουν δύο Τουρκίες και δύο Ελλάδες»

,,στο πλαί­σιο της ΝΑ­ΤΟϊ­κής λυ­κο­συμ­μα­χί­ας μέλη της οποί­ας είναι και οι δύο χώρες, πραγ­μα­τι­κή φιλία και ει­ρή­νη δε μπο­ρεί να υπάρ­ξει. 

Πρό­κει­ται για νο­μο­τέ­λεια δε­δο­μέ­νη και πολ­λα­πλώς απο­δε­δειγ­μέ­νη στο διάβα της Ιστο­ρί­ας. Επο­μέ­νως, με αυτά τα λόγια, οι Τσί­πρας-Ερ­ντο­γάν δεν εξα­πα­τούν ο ένας τον άλλο, 

αλλά εξα­πα­τούν από κοι­νού τον ελ­λη­νι­κό και τον τουρ­κι­κό λαό,,

Με αφορ­μή την επί­σκε­ψη Ερ­ντο­γάν: «Υπάρ­χουν δύο Τουρ­κί­ες και δύο Ελ­λά­δες»

ΑΠΟ ATEXNOS

Του Νίκου Μότ­τα

Η επί­σκε­ψη του προ­έ­δρου της Τουρ­κί­ας Ερ­ντο­γάν στην Ελ­λά­δα ολο­κλη­ρώ­θη­κε. 

Ει­πώ­θη­καν πολλά μπρο­στά στις κά­με­ρες και σί­γου­ρα πολλά πε­ρισ­σό­τε­ρα πίσω από κλει­στές πόρ­τες. 

Θα μπο­ρού­σαν να δια­τυ­πω­θούν πολλά συ­μπε­ρά­σμα­τα ανα­φο­ρι­κά με την αδιαμ­φι­σβή­τη­τη ανα­βάθ­μι­ση των διεκ­δι­κή­σε­ων της Άγκυ­ρας σε βάρος των κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των της Ελ­λά­δας, 

το απα­ρά­δε­κτο αί­τη­μα για «επι­και­ρο­ποί­η­ση» της Συν­θή­κης της Λω­ζά­νης, τα προ­σχή­μα­τα του προ­έ­δρου Ερ­ντο­γάν περί μειο­νό­τη­τας κλπ.

Αν θέ­λα­με ωστό­σο να απο­κω­δι­κο­ποι­ή­σου­με την ουσία της επί­σκε­ψης Ερ­ντο­γάν, οφεί­λου­με να επι­ση­μά­νου­με συ­νο­πτι­κά- και με ξε­κά­θα­ρο τρό­πο- τα εξής:

1. Τόσο ο πρό­ε­δρος Ερ­ντο­γάν όσο και η ελ­λη­νι­κή ηγε­σία επα­νέ­λα­βαν στις δη­μό­σιες το­πο­θε­τή­σεις τους τα (τε­τριμ­μέ­να) ευ­χο­λό­για περί σχέ­σε­ων «καλής γει­το­νί­ας», «αμοι­βαί­ου σε­βα­σμού», «φι­λί­ας» και «ει­ρή­νης» με­τα­ξύ των δύο χωρών. 

Πρό­κει­ται για ευ­χο­λό­για κενά πε­ριε­χο­μέ­νου, δε­δο­μέ­νου ότι στο πλαί­σιο του ιμπε­ρια­λι­σμού, στο πλαί­σιο της ΝΑ­ΤΟϊ­κής λυ­κο­συμ­μα­χί­ας μέλη της οποί­ας είναι και οι δύο χώρες, πραγ­μα­τι­κή φιλία και ει­ρή­νη δε μπο­ρεί να υπάρ­ξει. 

Πρό­κει­ται για νο­μο­τέ­λεια δε­δο­μέ­νη και πολ­λα­πλώς απο­δε­δειγ­μέ­νη στο διάβα της Ιστο­ρί­ας. Επο­μέ­νως, με αυτά τα λόγια, οι Τσί­πρας-Ερ­ντο­γάν δεν εξα­πα­τούν ο ένας τον άλλο, αλλά εξα­πα­τούν από κοι­νού τον ελ­λη­νι­κό και τον τουρ­κι­κό λαό.

2. Η επί­σκε­ψη Ερ­ντο­γάν έλαβε χώρα σε μια πε­ρί­ο­δο κατά την οποία τόσο η κυ­βέρ­νη­ση του, όσο και η συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, αντι­με­τω­πί­ζουν μια σειρά εσω­τε­ρι­κών προ­βλη­μά­των. 

Από την πλευ­ρά της, η κυ­βέρ­νη­ση Ερ­ντο­γάν βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πη με σο­βα­ρά εσω­τε­ρι­κά ζη­τή­μα­τα (υπό­θε­ση Ζα­ράμπ, κοι­νω­νι­κή πό­λω­ση, αύ­ξη­ση πλη­θω­ρι­σμού, υπο­τί­μη­ση τουρ­κι­κής λίρας, κλπ.) και έχει κάθε λόγο να επι­χει­ρεί να απο­προ­σα­να­το­λί­σει πλα­τιές λαϊ­κές μάζες. 

Για την συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, που αδί­στα­κτα τσα­κί­ζει ερ­γα­σια­κά-λαϊ­κά δι­καιώ­μα­τα στο όνομα της «αξιο­λό­γη­σης», είναι εξί­σου συμ­φέ­ρου­σα η- έστω πρό­σκαι­ρη- αλ­λα­γή της πο­λι­τι­κής ατζέ­ντας.

 Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα απα­ντά στο ερώ­τη­μα «γιατί έγινε τώρα η επί­σκε­ψη Ερ­ντο­γάν;».

3. Η αντι­πα­ρά­θε­ση για την Συν­θή­κη της Λω­ζά­νης επι­σκί­α­σε μια πολύ ση­μα­ντι­κή πα­ρά­με­τρο των συ­να­ντή­σε­ων.

 Η πα­ρά­με­τρος αυτή δεν είναι άλλη από τη σύ­να­ψη οι­κο­νο­μι­κών συμ­φω­νιών, επι­χει­ρη­μα­τι­κών μπιζ­νες με­τα­ξύ τμη­μά­των του ελ­λη­νι­κού και τουρ­κι­κού κε­φα­λαί­ου. 

Ο κ.Ερ­ντο­γάν ήρθε στην Ελ­λά­δα ως εκ­πρό­σω­πος του ισχυ­ρό­τε­ρου τμή­μα­τος της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης, τα συμ­φέ­ρο­ντα της οποί­ας επι­θυ­μεί να προ­ω­θή­σει.

 Το βέ­βαιο είναι ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι και στις δυο πλευ­ρές του Αι­γαί­ου δεν έχουν να κερ­δί­σουν τί­πο­τε από τις μπιζ­νες με­τα­ξύ ελ­λή­νων και τούρ­κων κε­φα­λαιο­κρα­τών. 

Αντι­θέ­τως, και οι δύο κυ­βερ­νή­σεις κι­νού­νται σε ολο­έ­να και πιο αντι­λαϊ­κή-αντι­δρα­στι­κή ρότα, ενι­σχύ­ο­ντας- με τον ένα ή τον άλλο τρό­πο- την εκ­με­τάλ­λευ­ση και το τσά­κι­σμα των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των.

4. Οι κ.κ. Τσί­πρας και Ερ­ντο­γάν ψεύ­δο­νται και εξα­πα­τούν συ­νει­δη­τά τους λαούς όταν κά­νουν λόγο για – δή­θεν- διευ­θέ­τη­ση μιας σει­ράς ζη­τη­μά­των (Κυ­πρια­κό, Αι­γαίο, Προ­σφυ­γι­κό κλπ) στο πλαί­σιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. 

Έχει απο­δει­χθεί εδώ και πολλά χρό­νια, με τον πλέον κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό τρόπο, ότι οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αυτοί ορ­γα­νι­σμοί όχι μόνο δεν απο­τε­λούν τμήμα της οποιασ­δή­πο­τε λύσης αλλά, αντί­θε­τα, απο­τε­λούν ανα­πό­σπα­στο μέρος του προ­βλή­μα­τος. 

Είναι επο­μέ­νως σαφές ότι στο ευ­ρω­να­τοϊ­κό πλαί­σιο κα­νέ­να θέμα δεν πρό­κει­ται να λυθεί προς όφε­λος των λαών, δε­δο­μέ­νου του γε­γο­νό­τος ότι τα θέ­μα­τα αυτά συν­δέ­ο­νται άρ­ρη­κτα με ισχυ­ρούς εν­δοι­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς, τε­λεί­ως ξέ­νους προς τα λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα.

Με βάση τα πα­ρα­πά­νω – και με φόντο τους κυ­βερ­νη­τι­κούς δι­θύ­ραμ­βους για την «ιστο­ρι­κή επί­σκε­ψη» του Ερ­ντο­γάν- αξί­ζει να θυ­μη­θού­με αυτό που ανέ­φε­ρε τον Αύ­γου­στο του 1952, σε γράμ­μα του προς τον ελ­λη­νι­κό λαό, ο σπου­δαί­ος τούρ­κος κομ­μου­νι­στής ποι­η­τής Ναζίμ Χικ­μέτ, που ανα­φέ­ρο­νταν σε «δύο Τουρ­κί­ες και δύο Ελ­λά­δες». 

Την αλη­θι­νή και την ψεύ­τι­κη. 

Την ανε­ξάρ­τη­τη και τη δου­λι­κή.

Όπως τότε υπήρ­χε η Τουρ­κία του Με­ντε­ρές και η Τουρ­κία των τούρ­κων αγω­νι­στών, έτσι και σή­με­ρα υπάρ­χει η Τουρ­κία του Ερ­ντο­γάν και η Τουρ­κία του ερ­γα­ζό­με­νου λαού της που αντι­με­τω­πί­ζει διώ­ξεις, κα­τα­πί­ε­ση, κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα. 

Όπως τότε υπήρ­χε η Ελ­λά­δα του Πλα­στή­ρα και η Ελ­λά­δα του Μπε­λο­γιάν­νη, έτσι και σή­με­ρα υπάρ­χει η Ελ­λά­δα του Τσί­πρα, του Μη­τσο­τά­κη, των αστι­κών επι­τε­λεί­ων, αλλά και η Ελ­λά­δα του ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού κι­νή­μα­τος που αντι­στέ­κε­ται στον οδο­στρω­τή­ρα της στρα­τη­γι­κής του κε­φα­λαί­ου.

Υπάρ­χει η Τουρ­κία μιας χού­φτας μο­νο­πω­λί­ων- σύγ­χρο­νων «σουλ­τά­νων»- που λη­μαί­νο­νται τον πλού­το που πα­ρά­γει ο λαός της γει­το­νι­κής χώρας και η Τουρ­κία των ερ­γα­τι­κών φτω­χο­γει­το­νιών της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης, των ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των, των τούρ­κων κομ­μου­νι­στών που πα­λεύ­ουν μέσα σε αντί­ξο­ες συν­θή­κες. 

Όπως αντί­στοι­χα, υπάρ­χει η Ελ­λά­δα των με­γα­λο­βιο­μη­χά­νων και των εφο­πλι­στών και η Ελ­λά­δα των ερ­γα­τών, των απο­λυ­μέ­νων, των απερ­γών.

Το πραγ­μα­τι­κό νόημα της ελ­λη­νο­τουρ­κι­κής φι­λί­ας δεν θα το δώ­σουν ποτέ, κα­νέ­νας Τσί­πρας και κα­νέ­νας Ερ­ντο­γάν. 

Αυτό το νόημα, το εξέ­φρα­σε με μο­να­δι­κό τρόπο ο σπου­δαί­ος Χικ­μέτ, όταν έγρα­φε: 

«Οι λαοί της Τουρ­κί­ας και της Ελ­λά­δας, δί­νουν πέρα για πέρα δια­φο­ρε­τι­κό νόημα στην ελ­λη­νο-τουρ­κι­κή φιλία. 

Γι’ αυ­τούς η φιλία ση­μαί­νει κοινό αγώνα για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της πα­τρί­δας τους.

 Για την εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, για την ευ­τυ­χία, για να μπο­ρούν να γεύ­ο­νται πλάι πλάι στο αδελ­φι­κό τρα­πέ­ζι της φι­λί­ας το ψωμί και τις ελιές του τόπου τους».

Η πρώτη συνέντευξη του Che στην αμερικανική τηλεόραση του ABC

Η συνέντευξη του Τσε Γκεβάρα στην εκπομπή «Issues and Answers» του ABC (1964)

1964

Η πρώτη συνέντευξη του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα στην αμερικανική τηλεόραση δώθηκε στην εκπομπή «Issues and Answers» του τηλεοπτικού δικτύου ABC. Η ανταποκρίτρια Λίζα Χάουαρντ (Lisa Howard) ταξίδεψε στην Αβάνα την άνοιξη του 1964 όπου συνάντησε τον τότε υπουργό βιομηχανίας της επαναστατικής κυβέρνησης της Κούβας. Παρακάτω παρατίθεται, μεταφρασμένα στα ελληνικά, τα πρακτικά της συνέντευξης, με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις όπως ακριβώς δώθηκαν στη δημοσιότητα απ’ το τηλεοπτικό δίκτυο.

22 Μαρτίου 1964.

Ερώτηση: Πόσο σοβαρά επηρεάζει την κουβανική οικονομία ο αποκλεισμός (εμπάργκο) των ΗΠΑ;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Δε μπορώ να σας δώσω συγκεκριμένη εικόνα των επιπτώσεων που ο οικονομικός αποκλεισμός έχει επιφέρει στην Κούβα και, είτε το πιστεύετε η όχι, το εμπάργκο έχει και καλές και αρνητικές επιπτώσεις. Στις καλές [επιπτώσεις] είναι η ανάπτυξη της εθνικής επίγνωσης και του αγωνιστικού πνεύματος του κουβανικού λαού σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει το γεγονός ότι [στο παρελθόν] κάθε μηχάνημα στην Κούβα ήταν κατασκευασμένο στις ΗΠΑ και πως το νησί είχε καταστεί σκουπιδότοπος μεταχειρισμένων αμερικανικών μηχανημάτων, με το αζημίωτο, κάτι που έχει διακοπεί τώρα. Αν το αναλογιστείτε αυτό μπορείτε να καταλάβετε τι έχει επιφέρει το εμπάργκο και την προσπάθεια που απαιτείται για να το αντιμετωπίσουμε. Δε μπορώ να σας δώσω στατιστικά στοιχεία. Δεν τα γνωρίζω. Αλλά ασφαλώς ο αποκλεισμός έχει επιφέρει σοβαρές δυσκολίες. Την ίδια όμως στιγμή, έχει αποτελέσει ένα καλό μάθημα για μας. Μας έμαθε πως να διαχειριστούμε την οικονομία μας στο μέλλον.

Ερώτηση: Η Ρωσία ενισχύει με μεγάλα χρηματικά ποσά στην κουβανική οικονομία κάθε μέρα. Τι θα συνέβαινε στην οικονομία του νησιού εάν αυτή η βοήθεια σταματούσε ξαφνικά;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Αυτές οι δηλώσεις περί “καθημερινής” οικονομικής βοήθειας είναι, πιστεύω, χαρακτηριστικό του αμερικανικού τρόπου σκέψης και του πως αντιλαμβάνεστε την έννοια της επένδυσης. Θα μπορούσε, πράγματι, να αντικατοπτρίζει περίπου του πως αντιλαμβάνονται οι αμερικανοί την “οικονομική βοήθεια”. Η αμερικανική βοήθεια στις χώρες της Νότιας Αμερικής τελικώς στράφηκε ενάντια στα κράτη που λάμβαναν τη βοήθεια αυτήν. Στην δική μας περίπτωση έχει υπάρξει αυτό που θα αποκαλούσαμε “οικονομική βοήθεια”, όπως η διαγραφή συγκεκριμένων εμπορικών χρεών, η χορήγηση μακροπρόθεσμων δανείων, σε μια καθαρά εμπορική βάση. Όσο για τα υπόλοιπα, έχουμε την φυσιολογική, φυσική εμπορική σχέση μεταξύ δύο χωρών. Οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον ο κύριος πελάτης εισαγωγών-εξαγωγών της Κούβας. Είναι η Σοβιετική Ένωση. Τώρα εάν, με την ερώτηση σας, θέλετε να σας πω τι θα συνέβαινε εάν η σοβιετική οικονομική βοήθεια σταματούσε, τότε μπορώ να σας απαντήσω πως η ζωή της χώρας θα παρέλυε επειδή, για παράδειγμα, το πετρέλαιο μας, όλο το πετρέλαιο που έχουμε, σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια τόνοι, εισάγονται απ’ την Σοβιετική Ένωση – αλλά αυτό δεν συνιστά βοήθεια. Αποτελεί εμπορική σχέση ανταλλαγής στη βάση της πλήρους ισότητας και πληρώνουμε γι’ αυτήν με ζάχαρη και άλλα προϊόντα.

Ερώτηση: Θα κάνατε μια εκτίμηση για το πόσο επιτυχημένος έχει αποδειχθεί ο οικονομικός αποκλεισμός εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Νομίζω ότι σχεδόν με καλείτε να διαρρεύσω απόρρητες πληροφορίες. Έχουμε αναγνωρίσει την σημασία του οικονομικού αποκλεισμού, αλλά έχουμε επίσης δηλώσει πως το εμπάργκο δεν πρόκειται να μας εμποδίσει να αναπτυχθούμε. Κυρίως όμως είναι δύσκολο να είμαι σαφής αναφορικά με αυτό και ούτε είναι σωστό. Σε τελική ανάλυση, ασχέτως των καλών σας προθέσεων, είμαστε ακόμη εχθροί. Και ο εχθρός πρέπει να γνωρίζει μόνο γενικά πράγματα αναφορικά με την άλλη πλευρά.

Ερώτηση: Η Κούβα αγόρασε πρόσφατα λεοφωρεία από το Λονδίνο. Διαπραγματεύεστε για πλοία με την Ισπανία. Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει κάποια οικονομικού τύπου αποστολή στην Ελβετία – αποτελεί αυτό για σας βασική αλλαγή της κουβανικής οικονομίας;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Δε νομίζω. Νομίζω υπάρχει αλλαγή στην οικονομική πολιτική ορισμένων χωρών. Έχει υπάρξει μια συγκεκριμένη διάλυση της επονομαζόμενης μονολιθικής ενότητας του ελεύθερου κόσμου. Υπάρχουν περισσότερες εμπορικές σχέσεις με την Κούβα τώρα. Η εμπορική μας αντίληψη βασίζεται πάντα στις ίδιες αρχές. Με άλλα λόγια, το εμπόρευμα είναι εμπόρευμα και πρέπει να είναι ισοβαρές και για τον αγοραστή και τον πωλητή. Και σε αυτή τη βάση έχουμε εμπορικές σχέσεις με όλον τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, ακόμη και μετά την χειροτέρευση των σχέσεων μας.

Οι ΗΠΑ έχουν εξασκήσει μεγάλη πίεση προκειμένου να απαγορεύσουν την πώληση συγκεκριμένων προϊόντων σε μας και γνωρίζετε καλά τις συζητήσεις που έγιναν επειδή η Leyland [1] μας πούλησε λεωφορεία. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαστε εμείς που έχουμε αλλάξει. Συγκεκριμένα στοιχεία της διεθνούς πολιτικής έχουν αλλάξει. Δε γνωρίζω εάν αυτά σχετίζονται με εμάς. Δεν το νομίζω. Δε νομίζω ότι είμαστε και τόσο σημαντικοί.

Ερώτηση: Αισθάνεσθε ότι αυτές οι αγορές (εκ μέρους της Κούβας) αποτελούν αποτυχία του οικονομικού αποκλεισμού των ΗΠΑ;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Ναι.

Ερώτηση: Σημαντική αποτυχία;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Αυτό εξαρτάται απ’ το πως επηρρεάζει το αμερικανικό “εγώ”, τον εγωϊσμό των ΗΠΑ.

Ερώτηση: Στρατηγέ Γκεβάρα, πιστεύετε ότι οι εμπορικές σας σχέσεις με τη Δύση που υπάρχουν τώρα θα συνεχίσουν – και πιθανόν να επεκταθούν – στο προσεχές μέλλον;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Το ελπίζω. Φυσικά δεν έγκειται μόνο στις δικές μας ευχές αλλά επίσης στη θέληση των λαών με τους οποίους έχουμε σήμερα εμπορικές σχέσεις. Αλλά έχω ελπίδες πως θα συνεχιστεί και θα περάσουμε σε μια νέα εποχή αναφορικά με τις σχέσεις της Κούβας. Το γεγονός δηλαδή ότι οι χώρες της Ευρώπης έχουν αντιληφθεί την σημασία του να έχουν σχέσεις με όλες τις χώρες του κόσμου και πως η Κούβα είναι μια καλή, αξιόπιστη, σταθερή αγορά. Επομένως, όλα μας οδηγούν στο να ελπίζουμε πως αυτές οι σχέσεις θα συνεχιστούν και θα επεκταθούν στο μέλλον. Ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα γι’ αυτό. Έχουμε κλείσει συμφωνίες για την αγορά εργοστασιακών μονάδων με συγκεκριμένες χώρες, τη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ιαπωνία. Αισθανόμαστε ότι στο μέλλον θα είμαστε σε θέση να κάνουμε τέτοιες συμφωνίες και με ακόμη μεγαλύτερη ασφάλεια. Διότι κατά το παρελθόν υπήρχε πάντοτε ο φόβος πως οι εμπορικές σχέσεις μπορούσαν να διακοπούν, αλλά ειδικά η Αγγλία και η Γαλλία έχουν διατηρήσει πολύ καλές σχέσεις με εμάς σε αυτόν τον τομέα. Έχουν εγγυηθεί την παροχή επιμέρους τμημάτων του εξοπλισμού που αγοράσαμε κατά την επαναστατική περίοδο.

Αυτό έχει ενισχύσει την αυτοπεποίθηση μας στην πιθανότητα να εισάγουμε νέο μηχανικό εξοπλισμό και τότε, με αυτόν τον πρώτης τάξης εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας, να χτίσουμε μια ολόκληρη σειρά βιομηχανιών τις οποίες αναπτύσουμε σήμερα.

Ερώτηση: Τι θα συνέβαινε στην κουβανική οικονομία εάν αυτό το εμπόριο με τη Δύση διακόπτονταν ξαφνικά;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Τίποτα.

Ερώτηση: Στρατηγέ Γκεβάρα, αποδεικτικά στοιχεία απ’ το εξωτερικό δείχνουν ότι το μαρξιστικό οικονομικό σύστημα απλά δεν λειτουργεί. Δεν προσφέρει πλούσια ζωή για τους ανθρώπους. Μετά από 47 χρόνια εφαρμογής του, η Σοβιετική Ένωση δε μπορεί ακόμη να θρέψει, να στεγάσει και να ντύσει επαρκώς το λαό της. Πιστεύετε ότι είναι πιθανόν το μαρξιστικό σύστημα να μην προσφέρει τα κατάλληλα κίνητρα για την ύπαρξη υψηλού επιπέδου παραγωγικότητας;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Έχετε μια τάση να κάνετε δηλώσεις υπό τη μορφή ερωτήσεων. Και πάλι, οφείλω να διαψεύσω τη δήλωση σας και έπειτα να απαντήσω στην ερώτηση. Λέτε πως έχει αποδειχθεί ότι ο μαρξισμός, ή το μαρξιστικό σύστημα, δεν προσφέρει στους ανθρώπους αυτά που χρειάζονται για να διασφαλιστεί μια καλή ζωή. Νομίζω πως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εάν συγκρίνουμε το μέσο βιοτικό επίπεδο στις ΗΠΑ με αυτό άλλων χωρών τότε πρέπει πράγματι να παραδεχτούμε πως στις υπόλοιπες χώρες είναι χαμηλότερο. Όταν όμως μιλάτε για τον αμερικανικό τρόπο ζωής, και αυτόν του ελεύθερου κόσμου, πρέπει να λάβετε υπ’ όψη τα 200 εκατομμύρια ανθρώπων στη Λατινική Αμερική που πεθαίνουν της πείνας, που πεθαίνουν απο αρρώστιες, που η ζωή τους δεν περνάει τα 18 χρόνια, που πεθαίνουν σε παιδική ηλικία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι συμβάλλουν στο οικονομικό μεγαλείο των Ηνωμένων Πολιτειών οι οποίες τους εκμεταλλεύονται με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Το ίδιο συμβαίνει στην Αφρική και συνέβη επίσης στην Ασία. Ο μαρξισμός δίνει ένα τέλος σε όλα αυτά. Την στιγμή που πολιορκούμαστε απ’ τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δε μπορούμε να προσφέρουμε στο λαό μας όλα αυτά που θα επιθυμούσαμε, όλα αυτά που θα μπορούσαμε να παρέχουμε μέχρι τώρα. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι λαοί συνεχίζουν να αγωνίζονται για την απελευθέρωση τους.

Ερώτηση: Όμως η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών γνωρίζει καλά τα προβλήματα στη Λατινική Αμερική και μέσω της Alianza [2] προσπαθεί πολύ σκληρά να ανυψώσει το βιοτικό επίπεδο των λαών σε όλο το ημισφαίριο. Εάν οι μεγαλοαστικές τάξεις συμφωνήσουν σε αγροτικές και φορολογικές μεταρρυθμίσεις και αν αυξηθεί το βιοτικό επίπεδο, το νόημα της κουβανικής επανάστασης δεν χάνει την σημασία του;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Ασφαλώς θα το έχανε αμέσως. Το μήνυμα της κουβανικής επανάστασης έχει νόημα επειδή ο Ιμπεριαλισμός μπορεί μόνο να προσφέρει χλιαρές μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν φτάνουν στη ρίζα των προβλημάτων. Εάν το σύνολο της Λατινικής Αμερικής απελευθερώνονταν απ’ την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία, τότε ο ίδιος ο Ιμπεριαλισμός θα έρχονταν αντιμέτωπος με πολύ σοβαρά ζητήματα. Η βάση του Ιμπεριαλισμού είναι η κυριαρχία του στις λατινοαμερικανικές χώρες μέσω της ανισοβαρούς σχέσης, της ανταλλαγής βιομηχανικών προϊόντων για πρώτες ύλες, η υφαρπαγή θέσεων “κλειδιά” στις κυβερνήσεις μέσω εθνικών ολιγαρχιών-πιστών στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. 

Τώρα, εάν όλα αυτά επρόκειτο να αλλάξουν, ο Ιμπεριαλισμός θα έχανε την ισχύ του. Θα αντιμετώπιζε τότε τη γενική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Με άλλα λόγια, κρίση προερχόμενη απ’ την εργατική τάξη της ίδιας της πατρίδας του. Και παρ’ ότι δεν είναι τόσο άμεση απειλή στην χώρα σας τώρα, επειδή η εκμετάλλευση των εργατικών τάξεων έχει μεταφερθεί στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική και την Ασία, η ταξική πάλη θα στραφεί σε μια τέτοια περίπτωση στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Φυσικά το μήνυμα της κουβανικής επανάστασης θα έχανε όλη την σημασία του, αλλά δεν θα ήταν ούτε χρήσιμο πλέον, επειδή αυτό είναι ακριβώς [σ.μ: η ταξική πάλη] που επιθυμούμε για όλους της λαούς της Λατινικής Αμερικής – και από την στιγμή που αυτό θα είχε επιτευχθεί δεν θα υπήρχε περαιτέρω ανάγκη να διαδώσουμε το μήνυμα μας. Δεν θα είχε νόημα.

Ερώτηση: Επομένως, συμφωνούμε στην ανάγκη για μεταρρυθμίσεις;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Αληθινές μεταρρυθμίσεις, για την πρόσβαση των λαών στην εξουσία. Τότε συμφωνούμε.

Ερώτηση: Στρατηγέ Γκεβάρα, αισθάνεστε ότι αυτό δεν μπορεί να έρθει μέσα από μια εξελικτική διαδικασία και πρέπει να έρθει μέσω της βίας και των επαναστατικών αναστατώσεων;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Αυτό, φυσικά, έγκειται στις αντιδραστικές τάξεις. Είναι αυτές που αρνούνται να παραδώσουν την εξουσία, να παραδώσουν τα ηνία της ισχύος. Οπουδήποτε οι αντιδραστικές τάξεις επιμένουν τα κρατάνε την εξουσία, πέραν της θέλησης του συνόλου, η σπίθα θα εκραγεί και θα μπορούσε να προκαλέσει πυρκαγιά σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική και οι λαοί θα έρθουν στην εξουσία.

Ερώτηση: Στρατηγέ Γκεβάρα, από την επιτυχία της επανάστασης μέχρι τώρα, η κουβανική οικονομία, σύμφωνα με όλες τις πληφορορίες, έχει επιδεινωθεί σε κάθε τομέα. Η βιομηχανική παραγωγή, η καλλιέργεια λαχανικών, η συγκομιδή ζάχαρης η οποία πέρυσι ήταν μειωμένη στους τρεισίμισι εκατομμύρια τόνους. Πως εκτιμάτε αυτήν την οικονομική οπισθοδρόμηση;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Λοιπόν, και πάλι η ερώτηση αυτή συνιστά δήλωση. Επομένως το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι η διάψευση της δήλωσης αυτής και μετά η όποια απάντηση. Λέτε ότι όλοι οι τομείς της κουβανικής οικονομίας έχουν επιδεινωθεί κατά τη διάρκεια της επαναστατικής περιόδου και σας λέω πως κάνετε λάθος. Η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε απ’ το 1959 και θα μπορούσε να έχει αυξηθεί πολύ περισσότερο εάν δεν είχε επηρρεαστεί απ’ την παραγωγή ζάχαρης η οποία, πράγματι, μειώθηκε. Η βιομηχανική παραγωγή έχει αυξηθεί με ετήσιο ρυθμό 7% και, φυσικά, χωρίς να μετράμε τη ζάχαρη. Και η αύξηση για το 1963, και οι εκτιμήσεις για το 1964, δείχνουν ακόμη υψηλότερο ρυθμό. Για το 1963, έφτασε το 10% και οι προβλέψεις για το 1964 είναι ακόμη υψηλότερες, όπως και παραγωγή ζάχαρης θα αυξηθεί επίσης.

Ερώτηση: Στρατηγέ Γκεβάρα, όταν πολεμούσατε στους λόγους της Σιέρρα Μαέστρα είχατε προβλέψει ότι η επανάσταση θα γινόταν τόσο ριζοσπαστική;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Διαισθητικά το ένιωσα. Φυσικά, η πορεία και η βίαιη ανάπτυξη της επανάστασης δε μπορούσε να προβλεφθεί. Ούτε ο μαρξιστικός-λενινιστικός χαρακτήρας αυτής μπορούσε να προβλεφθεί. Είχαμε μια, λίγο έως πολύ, ασαφή ιδέα για το πως θα λύσουμε τα προβλήματα που ξεκάθαρα ταλαιπωρούσαν τους χωρικούς που πολεμούσαν μαζί μας και τα προβλήματα που εντοπίσαμε στις ζωές των εργατών. Αλλά θα έπαιρνε πάρα πολύ χρόνο να σας αφηγηθώ την όλη διαδικασία μεταμόρφωσης της ιδεολογίας μας.

Ερώτηση: Στις ΗΠΑ υπάρχει η πεποίθηση ότι ο Στρατηγός Γκεβάρα ήταν ένας εκ των πλέον ριζοσπαστών της επανάστασης και μετατόπισε (πολιτικά) τον Δρ. Κάστρο προς τα αριστερά. Αυτό που συνέβη εδώ ήταν εν μέρει ότι είχε προσχεδιάσει. Το δέχεται ή το αρνείται αυτό;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Για μεγάλο διάστημα, στις ΗΠΑ και σε πολλές άλλες χώρες, μου έχουν κάνει την τιμή να θεωρούμαι ο εγκέφαλος της επανάστασης, ο ψυχρός υπολογιστής, ο αριστεριστής, η ισχύς πίσω απ’ την εξουσία. Λοιπόν, σε προσωπικό επίπεδο δεν θα με ενοχλούσε, αλλά η ειλικρίνεια μου ως επαναστάτη, η έμφυτη μετριοφροσύνη και ειλικρίνεια με οδηγούν στο να εξομολογηθώ πως ο κορυφαίος αριστερός στην Κούβα είναι ο Φιντέλ Κάστρο και πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τις ΗΠΑ στην Κούβα είναι ο Φιντέλ και όχι εγώ.

Ερώτηση: Στους λόφους της Σιέρρα Μαέστρα, όταν ο Φιντέλ Κάστρο δήλωσε ότι δεν είναι κομμουνιστής, πιστέψατε ότι δεν ήταν κομμουνιστής και δεν επρόκειτο να γίνει;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Γνώριζα ότι δεν ήταν κομμουνιστής, αλλά πιστεύω πως επίσης γνώριζα ότι θα γινόταν κομμουνιστής. Όπως ακριβώς ήξερα, εκείνη την στιγμή, ότι δεν ήμουν και γω κομμουνιστής αλλά θα γινόμουν ένας μέσα σε σύντομο διάστημα – και πως η φυσική συνέχεια της επανάστασης θα μας οδηγούσε όλους στο μαρξισμό-λενινισμό. Δε μπορώ να πω ότι ήταν καθαρή, συνειδητή γνώση, αλλά ήταν διαίσθηση, το αποτέλεσμα προσεκτικής εκτίμησης της συμπεριφοράς των ΗΠΑ και ο τρόπος που η χώρα σας έδρασε εκείνη την εποχή εναντίον μας και υπέρ του Μπατίστα.

Ερώτηση: Εάν συνέβαινε κάτι στον Φιντέλ Κάστρο, ποιά πιστεύετε θα ήταν η μοίρα της κουβανικής επανάστασης και ποιός θα αναλάμβανε τα ηνία της ισχύος εδώ;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Απ’ την ερώτηση της συμπεραίνω ότι αναφέρεστε σε περίπτωση που του συνέβαινε κάτι βίαιο. Δε μπορούμε να αρνηθούμε ότι θα ήταν ένα πολύ σοβαρό χτύπημα στην κουβανική επανάσταση. Ο Φιντέλ είναι ο ηγέτης μας, αδιαμφισβήτητος και αδιαφιλονίκητος. Έχει υπάρξει ο αληθινός οδηγός μας μέσα απο μια σειρά πολύ πολύ δύσκολων περιστάσεων που η Κούβα είχε να αντιμετωπίσει, και σε αυτές τις στιγμές απέδειξε το ηγετικό του ανάστημα ως διεθνούς κύρους ηγέτης. Δε νομίζω ότι κάποιος απο εμάς έχει το ηγετικό του ανάστημα, αλλά έχουμε αποκτήσει επαναστατική εμπειρία πολεμώντας στο πλευρό του. Γίναμε αυτό που γίναμε πηγαίνοντας στο ίδιο “σχολείο” με αυτόν, ένα σχολείο κουράγιου, τόλμης, θυσίας, της αποφασιστικότητας να υπερασπιστούμε τις αρχές μας, της ανάλυσης διαφορετικών προβλημάτων. Και πιστεύω πως όλοι μαζί θα μπορούσαμε, να βαδίσουμε ακόμη και αν συνέβαινε κάτι σ’αυτόν.

Τώρα, αναφορικά με το ποιός θα τον αντικαθιστούσε, αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να συζητηθεί τότε. Κανένας απο μας δεν έχει αυτού του είδους την πολιτική φιλοδοξία αλλά, λογικά, ο αδελφός του Ραούλ (θα τον αντικαθιστούσε), όχι επειδή είναι αδελφός του, αλλά για τα ίδια του τα προσόντα – είναι ο αναπληρωτής πρωθυπουργός και επομένως θα ήταν ο πλέον κατάλληλος μεταξύ υμών ώστε να ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι της κουβανικής επανάστασης.

Ερώτηση: Στρατηγέ Γκεβάρα, ο Δρ.Κάστρο συχνά εκφράζει την επιθυμία του να ομαλοποιηθούν οι σχέσεις μεταξύ Κούβας και ΗΠΑ. Επιθυμείτε εσείς τέτοια ομαλοποίηση των σχέσεων;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Εάν βασίζεται σε αρχές, ναι. Και πιθανόν εγώ [να το επιθυμώ] περισσότερο απο κάθε άλλον επειδή η βιομηχανία είναι αυτή που πλήττεται περισσότερο απ’ τον οικονομικό αποκλεισμό. Η βιομηχανία και οι μεταφορές είναι ίσως οι τομείς της παραγωγής που έχουν πληγεί περισσότερο απ’ το εμπάργκο. Οι μεταφορές έχουν, λίγο έως πολύ, απελευθερωθεί απ’ τον αποκλεισμό αλλά όχι και η βιομηχανία και επομένως, στη βάση αρχών και πλήρους ισότητας, η ομαλοποίηση των σχέσεων θα ήταν ιδανική για μας.

Ερώτηση: Είστε αισιόδοξος για την πιθανότητα ομαλοποίησης των σχέσεων Κούβας και Ηνωμένων Πολιτειών;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Νομίζω πως είναι δύσκολο να απαντήσω. Παρακολουθούμε. Περιμένουμε. Ετοιμαζόμαστε για όποιον δρόμο κι’ αν ακολουθηθεί, οτιδήποτε κι’ αν συμβεί. Είναι κάτι που εξαρτάται από μια σειρά περιστάσεων. Εξαρτάται απ’ το πως η αμερικανική κυβέρνηση είναι σε θέση να υπολογίσει την κατάσταση διεθνώς. Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση σας δεν έχει δώσει σαφή εικόνα ότι γνωρίζει πως να υπολογίσει τον συσχετισμό δυνάμεων παγκοσμίως και επομένως δεν υπάρχει ξεκάθαρη ιδέα για την πλήρη ομαλοποίηση [των σχέσεων].

Ερώτηση: Τι θα επιθυμούσατε να κάνουν οι ΗΠΑ αναφορικά με την Κούβα;

ΓΚΕΒΑΡΑ: Είναι πολύ δύσκολο να σας δώσω σαφή απάντηση. Είναι κάπως μη ρεαλιστική, ως ερώτηση. Ίσως η πιο ειλικρινής και υποκειμενική απάντηση θα ήταν η εξής: Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Τίποτα για μας ή εναντίον μας. Απλά να μας αφήσουν ήσυχους.

Λίζα Χάουαρντ: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ Στρατηγέ Γκεβάρα.

Υποσημειώσεις:

[1] Leyland: Βρετανική εταιρεία κατασκευής οχημάτων, λεωφορείων και τρόλλεϋ με την επωνυμία Leyland Motors. Ιδρύθηκε το 1896, εθνικοποιήθηκε το 1975 και εντάχθηκε στην εταιρεία Rover το 1986.

[2] Alianza para el Progresso: «Συμμαχία για την ειρήνη», εμπνεύσεως του αμερικανού προέδρου Τζων Φ. Κέννεντι το 1961. Στόχος της, σύμφωνα με τις ΗΠΑ, ήταν η επέκταση των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Λατινικής Αμερικής.

Πηγή: American Broadcasting Corporation, Μετάφραση & Επιμέλεια: Νικόλαος Μόττας/Guevaristas.

Τα αντικομμουνιστικά μυθεύματα του Σολζενίτσιν Aποκαλύπτονται:

«Το έργο του Σολζενίτσιν ανήκει στο είδος εκείνο που η Δύση αποκαλεί “προφορική ιστορία”, δηλαδή έρευνα η οποία βασίζεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου σε μαρτυρίες ατόμων που μετείχαν στα γεγονότα που περιγράφονται. Επιπλέον, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι τα απομνημονεύματα φυλακισμένων που διάβασε δεν είχαν ποτέ δημοσιευθεί, ο Σολζενίτσιν τα ερμήνευσε κατά το δοκούν» [1]

«Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ»: Τα αντικομμουνιστικά μυθεύματα του Σολζενίτσιν αποκαλύπτονται

Γράφει ο Νίκος Μόττας * //

Στο ποιόν, την ιδεολογία και τη δράση του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν έχουμε αναφερθεί στο πρόσφατο παρελθόν. 

Αξίζει όμως να πούμε και δυό λόγια για το περίφημο έργο του, το «ευαγγέλιο» κάθε ανιστόρητου αντικομμουνιστή, το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ». 

Το εν λόγω βιβλίο του Σολζενίτσιν πρωτοεκδόθηκε το 1973 και αποτελεί- υποτίθεται- μια αναλυτική καταγραφή των συνθηκών στα λεγόμενα «στρατόπεδα εργασίας» της Σοβιετικής Ένωσης. 

Στο πλαίσιο του αντικομμουνισμού και της πολεμικής ενάντια στον σοσιαλισμό και την ΕΣΣΔ, η αστική ιστοριογραφία έχει προβάλλει όσο λίγα πονήματα το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» ως πηγή επιχειρημάτων για την «σταλινική δικτατορία» και τα«κομμουνιστικά εγκλήματα» στην Σοβιετική Ένωση.

Υπάρχει ωστόσο ένα βασικό πρόβλημα: Το γεγονός ότι το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» είναι ένα πλήρως αντεπιστημονικό σύγγραμα, βασισμένο σχεδόν εξ’ ολοκλήρου σε φήμες, εικασίες, απόψεις τρίτων και ερμηνείες απόψεων από τον ίδιο τον Σολζενίτσιν! Με λίγα λόγια, ο αναγνώστης του βιβλίου γίνεται «όμηρος» μιας, μυθιστορηματικού τύπου, μη επαληθεύσιμης, καταγραφής υποτιθέμενων γεγονότων από τον Σολζενίτσιν και άλλων, που «είδαν», «άκουσαν», «έμαθαν».

Να τι γράφει ο ρώσος τροτσκιστής – που μόνο φιλικά προσκείμενος στον Στάλιν δεν ήταν- συγγραφέας και ιστορικός Βαντίμ Ρογκόβιν: 

«Το έργο του Σολζενίτσιν ανήκει στο είδος εκείνο που η Δύση αποκαλεί “προφορική ιστορία”, δηλαδή έρευνα η οποία βασίζεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου σε μαρτυρίες ατόμων που μετείχαν στα γεγονότα που περιγράφονται. Επιπλέον, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι τα απομνημονεύματα φυλακισμένων που διάβασε δεν είχαν ποτέ δημοσιευθεί, ο Σολζενίτσιν τα ερμήνευσε κατά το δοκούν» [1]. 

Με απλά λόγια, ο Σολζενίτσιν επεξεργάστηκε και αποτύπωσε όπως ο ίδιος νόμιζε μαρτυρίες τρίτων, στις οποίες πρόσθεσε τις δικές του αντικομμουνιστικές φαντασιώσεις, φτιάχνοντας έτσι τη μυθιστορηματική σούπα του «Αρχιπελάγους».

Ο μυθιστορηματικός- και ουδόλως επιστημονικός και έγκυρος- χαρακτήρας του βιβλίου ενισχύεται από τα γραφόμενα της πρώτης συζύγου του Σολζενίτσιν, της Νατάλια Ρεσετόφσκαγια. 

Στο αυτοβιογραφικό της πόνημα «Σάνια: Η ζωή μου με τον Αλεξάντρ Σολζενίτσιν» [2] που εκδόθηκε το 1974, η Ρεσετόφσκαγια ουσιαστικά αμφισβητεί την εγκυρότητα όσων αναφέρονται στο «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ». Σύμφωνα με την ίδια, η αποδοχή του «Αρχιπελάγους Γκουλάγκ» από το δυτικό (καπιταλιστικό) κόσμο ως «η επίσημη εκδοχή και απόλυτη αλήθεια» των γεγονότων της προκαλούσε «αμηχανία», ενώ σημείωνε πως τα γραπτά του Σολζενίτσιν είχαν λανθασμένα«υπερεκτιμηθεί». Δεν ήταν όμως μονάχα αυτό.

 Η Ρεσετόφσκαγια αποκάλυπτε ότι ο ίδιος ο Σολζενίτσιν δεν θεωρούσε το βιβλίο του ως προϊόν «ιστορικής ή επιστημονικής έρευνας» αλλά, όπως η ίδια έλεγε αποτελούσε περισσότερο σύνθεση μυθιστορηματικών στοιχείων και λαογραφίας!

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η Ρεσετόφσκαγια μας λέει ότι το «Αρχιπέλαγος» δεν είναι κάποιο έργο που πρέπει να πάρουμε και πολύ στα σοβαρά, ή να το δεχτούμε ως αξιόπιστη πηγή. 

Βέβαια, δεν χρειάζονταν η – σημαντική παρ’ όλα αυτά- μαρτυρία της συζύγου του αντιδραστικού Σολζενίτσιν προκειμένου να καταλήξει κάποιος στο συμπέρασμα ότι το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» είναι γεμάτο ανακρίβειες και ψέματα. 

Αρκεί απλά να το διαβάσει και να συγκρίνει ορισμένα αριθμητικά δεδομένα που αναφέρει ο Σολζενίτσιν με τα πραγματικά στοιχεία. 

Εκεί, λοιπόν, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα για την – υποτιθέμενη- αξιοπιστία του πρώην συνεργάτη των Ναζί και πολυδιαφημισμένου «νομπελίστα»: 

Δε βγαίνουν οι αριθμοί!

Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει το σύνολο των στατιστικών στοιχείων για τους κρατούμενους στο ενοποιημένο ποινικό σύστημα της Σοβιετικής Ένωσης, από το 1934 έως το 1953, περίοδο κατά την οποία βρισκόταν στην εξουσία ο Ι.Β.Στάλιν. 

Για να προλάβουμε ορισμένους κακεντρεχείς που ενδεχομένως να αμφισβητήσουν την εγκυρότητα των στοιχείων, αρκεί να αναφέρουμε ότι πρόκειται για στατιστικά δεδομένα που ελέγχθηκαν από, ρώσους και αμερικανούς, αστούς επιστήμονες και δημοσιεύθηκαν στο επίσημο ακαδημαϊκό περιοδικό της Ένωσης Ιστορικών των ΗΠΑ, το American Historical Review [3].

Προκύπτουν, λοιπόν, ορισμένα συμπεράσματα:

Οι ισχυρισμοί του Σολζενίτσιν για 60 εκατομμύρια (!) νεκρούς στα στρατόπεδα εργασίας είναι αποκύημα της αντικομμουνιστικής φαντασίας του.

Ο ισχυρισμός του Σολζενίτσιν ότι το 1953 στα στρατόπεδα εργασίας υπήρχαν 25 εκατομμύρια κρατούμενοι είναι ψευδέστατος. 

Τη χρονιά αυτή, το σύνολο των φυλακισμένων δεν υπερέβαινε τα 2.5 εκατομμύρια, εκ των οποίων περίπου τα 2 εκατομμύρια ήταν ποινικοί κρατούμενοι, καταδικασμένοι δηλαδή για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου.

Εάν ίσχυαν οι φαιδροί ισχυρισμοί του Σολζενίτσιν (που έφτασε στο σημείο να κάνει λόγο για… 110 εκατομμύρια θύματα του «σταλινισμού»), τότε κατά τη διάρκεια της περιόδου του Στάλιν (1924-1953) ο πληθυσμός της Σοβιετικής Ένωσης θα έπρεπε να παρουσιάζει σημαντικότατη μείωση. 

Τα στατιστικά στοιχεία, ωστόσο, δείχνουν το ακριβώς αντίθετο.

Τον Ιανουάριο του 1926 ο πληθυσμός της ΕΣΣΔ ανέρχονταν σε 148,6 εκατομμύρια. Σχεδόν μια εικοσαετία αργότερα, τον Ιούνιο του 1941 είχε φτάσει στα 196,7 εκατομμύρια. Μείωση του πληθυσμού παρατηρείται μεταξύ 1941 και 1946 (170,5 εκατομ) και η οποία είναι απολύτως εξηγήσιμη από τις τεράστιες απώλειες της Σοβιετικής Ένωσης στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Το διάστημα 1946-1951 ο πληθυσμός καταγράφει πάλι ανοδικές τάσεις, φτάνοντας τον Ιανουάριο του ’51 στα 182,3 εκατομμύρια [4]. 

Ο δε ετήσιος αριθμός γεννήσεων στην ΕΣΣΔ, μεταξύ των δεκαετιών 1920-1950, αποδεικνύεται εξαιρετικά ανεπαρκής για να υπερκάλυπτε (πληθυσμιακά) τον αριθμό των υποτιθέμενων «εκατομμυριών νεκρών» της περιόδου του Στάλιν [5].

Όποιος τυχόν δεν πείστηκε ακόμη για τα τερατώδη αντικομμουνιστικά ψέματα του απατεώνα Σολζενίτσιν και των λοιπών «σταλινολόγων» (βλ. Ρόμπερτ Κόνκουεστ), ας μη βιαστεί.

 Υπάρχει συνέχεια.

Έπειτα από την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, η αστική ρωσική κυβέρνηση του Μπόρις Γιέλτσιν αποφάσισε να ανοίξει τα επίσημα σοβιετικά κρατικά αρχεία με τη μύχια ελπίδα ότι εκεί θα αποκαλύπτονταν τα «εκατομμύρια θύματα της σταλινικής περιόδου».

 Τι αποκάλυψαν, λοιπόν, τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας και τα οποία δεν αμφισβήτησε το αστικό ρωσικό κράτος; 

Πως ο αριθμός όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο την περίοδο του Στάλιν, από το 1923 έως το 1952, κυμαίνεται από 776.000 έως 786.000 ανθρώπους. Τα στοιχεία αυτά δεν τα αντλήσαμε από κάποιο κομμουνιστικό έντυπο, αλλά από την πλέον ολοκληρωμένη- επιστημονικά αποδεχτή- έρευνα που έχει γίνει πάνω στο ζήτημα των σοβιετικών «γκούλαγκ» από τρεις αστούς ακαδημαϊκούς: τους J.Arch Getty, Gabor Rittersporn και Viktor Zemskov [6].

Τίθεται τώρα, λοιπόν, ένα τελικό ερώτημα: Πόση αξία έχει το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ», το αντικομμουνιστικό αυτό παραμύθι που βρίθει ανακριβειών και τερατωδών ψεμάτων; 

Αφήνουμε στους αρμόδιους κριτικούς λογοτεχνίας να κρίνουν την αξία του ως μυθιστόρημα.

 Αυτό που είναι βέβαιο, είναι πως το αντικομμουνιστικό αυτό κατασκεύασμα εμπεριέχει τόση εγκυρότητα, τόση αλήθεια και τόση επιστημονική ακρίβεια όσο μπορεί να έχουν τα λεγόμενα ενός συνεργάτη των ναζί – δηλαδή του ίδιου του συγγραφέα του.

Σημειώσεις:

[1] Rogovin, Vadim. 1937: Stalin’s Year of Terror, Mehring Books, 1998.

[2] Reshetovskaya, Natalya. Sanya: My Life With Aleksandr Solzhenitsyn, Indianapolis/New York, Bobbs-Merrill Co, 1974.

[3] The American Historical Review, Vol. 98, No. 4 (Oct., 1993), pp. 1017-1049.

[4] Andreev, E.M., et al., Naselenie Sovetskogo Soiuza, 1922-1991. Moscow, Nauka, 1993.

[5] BT.Urlanis, Trends in fertility level in the Union of Soviet Socialist Republics during the years of Soviet rule, 1980.

[6] Getty J.A, Rittersporn G, Zemskov V. Victims of the Soviet Penal System in the Prewar Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence,American Historical Review, 98:4, Oct. 1993.

* υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας.

ΑΠΟ ATEXNOS3