ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ ΕΔΩ ΜΑΘΗΤΕΥΣΑ

 

Από Χρήστος Ζουλιάτης:Νομπελ στους γιατρους της ΚΟΥΒΑΣ -Nobel Prize for the Doctors of Cuba 2021

Η προτομή του Γιάννη Ρίτσου (1 Μαΐου 1909 - 11 Νοεμβρίου 1990), που αγναντεύει το Μυρτώο Πέλαγο, δεσπόζει μπροστά από το διώροφο σπίτι που συναντά κανείς όταν μπαίνει από κεντρική πύλη του κάστρου, εκεί που αρχίζει η Καστροπολιτεία.

Σ΄αυτό το σπίτι έμαθε τα πρώτα του γράμματα ο Ποιητής της Ρωμιοσύνης και προσπάθησε σε ηλικία 8 ετών να γράψει τους πρώτους του στίχους.

Τρία χρόνια πριν πεθάνει (1987) έγραψε το «Επιλογικό», στο Καρλόβασι.

«Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια, για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα.

Την ομορφιά, ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιός μου το μοίρασα δίκαια. Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι του αγρού τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε.

Και συγχωράτε μου αυτή την τελευταία μου θλίψη:

Θάθελα ακόμη μια φορά με το λεπτό δρεπανάκι του φεγγαριού να θερίσω ένα ώριμο στάχυ. Να σταθώ στο κατώφλι, να κοιτάω και να μασώ σπυρί σπυρί το στάρι με τα μπροστινά μου δόντια, θαυμάζοντας κι ευλογώντας τούτον τον κόσμο που αφήνω, θαυμάζοντας κι Ἐκείνον που ανεβαίνει τα λόφο στο πάγχρυσο λιόγερμα.

Δέστε: Στο αριστερό μανίκι του έχει ένα πορφυρό τετράγωνο μπάλωμα. Αυτό δεν διακρίνεται πολύ καθαρά. Κι ήθελα αυτό προπάντων να σας δείξω.

Κι ίσως γι᾿ αυτό προπάντων θ᾿ άξιζε να με θυμάστε».

Πρόσφατα αυτό το σπίτι πέρασε στην πλήρη κυριότητα του Δήμου Μονεμβασιάς και άμεσα θα γίνουν οι ενέργειες ώστε να εκπονηθεί η μουσειολογική και μουσειογραφική μελέτη, που απαιτείται ώστε να γίνει πραγματικότητα το Μουσείο Γιάννη Ρίτσου.

ΑΚΟΥΣΤΕ τον Γιάννη Ρίτσο να μιλάει για τη ζωή του.

Η Τ.Ε. Ζακύνθου του ΚΚΕ Για Ταβουλάρη.

H T.E. Ζακύνθου του ΚΚΕ μπροστά στη συζήτηση που έχει ανοίξει για την μετονομασία της οδού Ταβουλάρη, ξεκαθαρίζει τα εξής:

Ο Ταβουλάρης ήταν ένας Κουίσλινγκ, συνεργάτης των ναζί, με συμμετοχή σε δύο κυβερνήσεις διορισμένες από τους ναζί στην πατρίδα μας ως υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Λογοθετόπουλου και στη συνέχεια στην κυβέρνηση Ράλλη.

Επάνδρωσε την Ειδική Ασφάλεια με άτομα του υποκόσμου και κακοποιούς, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν ως χωροφύλακες "άνευ θητείας".

Κανένα ντοκουμέντο συμμαχικών δυνάμεων ή επίσημη μαρτυρία δεν τον χαρακτηρίζει πράκτορα των συμμάχων όπως εσφαλμένα και χωρίς στοιχεία διαδίδεται.

Τιμή και δόξα αξίζει στους αγωνιστές που ύψωσαν το ανάστημα τους στη ναζιστική θηριωδία, το φασισμό και δολοφονήθηκαν από τις σφαίρες των ναζιστών και των ντόπιων συνεργατών τους δοσιλόγων, ταγματασφαλητών, χιτών κ.ά.

Ως εκ τούτου η θέση της ΤΕ του ΚΚΕ είναι η μετονομασία της οδού Ταβουλάρη.

Από την Τ.Ε. Ζακύνθου

[ Ο δοτός από τους Γερμανούς Πρωθυπουργός Ιωάννης Ράλλης, στον Άγνωστο Στρατιώτη. Στο δεξιό άκρο της φωτογραφίας ο Αναστάσιος Ταβουλάρης]

Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν Εκεί, στο πλευρό των κατακτητών. 13/12/43 Καλάβρυτα.

«Τα Γερμανικά στρατεύματα (κατοχής), υποβοηθούμενα από τις ελληνικές ομάδες ασφαλείας, πέτυχαν να καθαρίσουν τα Καλάβρυτα και κατέστρεψαν τα πάντα στην πορεία τους. Άνδρες, σπίτια, περιουσίες, με μια βιαιότητα χωρίς προηγούμενο κατεστράφησαν ολοσχερώς….»

Αυτά γράφει ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα, απευθυνόμενος προς την κυβέρνηση του Καΐρου στις 22 Δεκεμβρίου 1943, λίγες μέρες μετά το Ολοκαύτωμα.
Σήμερα, ημέρα της επετείου του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων, πολλά μπορεί να διαβάσει κανείς για τη ναζιστική θηριωδία. 

Ας σταθούμε, όμως, σε ένα σημαντικό δεδομένο, που τείνει να μη φωτίζεται πάντα επαρκώς. Ας σταθούμε στη συμβολή των ντόπιων προδοτών. Στους δοσίλογους, στους ταγματασφαλίτες, στους κουκουλοφόρους, Έλληνες κατά τα λοιπά, που σήκωναν το δάκτυλο και έδειχναν στους κατακτητές τους άλλους Έλληνες, τους αντιστασιακούς, τους αριστερούς, τους κομμουνιστές. 

Τα ναζιστικά στρατεύματα δεν αποτελούνταν μόνο από Γερμανούς. Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν εκεί, στο πλευρό των κατακτητών. 

Ο δοσιλογισμός, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, είτε ως οικονομικός, είτε ως ένοπλος, είτε μέσα από τον ρόλο του χαφιέ που κατέδιδε στις Αρχές, είτε του επιχειρηματία που βρήκε μέσα στην πολεμική αναμπουμπούλα χώρο για να κάνει τις δουλειές του. 

Ευτυχώς, μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε η αγάπη αυτού του Λαού για την πατρίδα του, ο πατριωτισμός όπως τον κατανοεί ο Λαός που ζητά αυτός ο τόπος να είναι δικός του και διεκδικεί ο ίδιος να είναι υπεύθυνος για τη συγκρότηση των όρων της ζωής του. 

Η ελευθερία, ως μια κατάσταση δυνατότητας για το καλύτερο σε όλους τους τομείς και για όλους τους ανθρώπους. Είναι το ακριβώς αντίθετο από το περιεχόμενο της έννοιας της «εθνικοφροσύνης».
Έναν χρόνο μετά το Ολοκαύτωμα, στους δρόμους της Αθήνας μαίνονταν οι μάχες, μετέπειτα γνωστές ως «Δεκεμβριανά». 

Έναν χρόνο μετά, οι ντόπιοι δοσίλογοι είχαν αλλάξει στολές, είχαν αλλάξει αφεντικά και προετοίμαζαν την επίσημη αποκατάστασή τους στην ελληνική πραγματικότητα. 

Το μόνο που δεν άλλαξε ήταν αυτοί που τοποθετούσαν απέναντι από τις κάνες των όπλων τους. Πολλά μεσολάβησαν μέχρι να τα καταφέρουν, αλλά τελικά τα κατάφεραν.

 Από τότε, ανάλογα με την ιστορική συγκυρία, αναπαράγονται στις θέσεις των σφουγγοκωλάριων αξιωματούχων και ενίοτε βαυκαλίζονται πιστεύοντας και οι ίδιοι, ότι αποτελούν μέρος της ηγέτιδας τάξης. Αξιωματούχοι μεν, σφουγγοκωλάριοι δε…
Όχι, δεν θα συναντήσετε συχνά λεπτομέρειες για τους δοσίλογους, ούτε για την μετέπειτα πορεία τους, ούτε για τη θηριωδία του ναζισμού, ούτε για τη λεηλασία του ελληνικού Λαού, ούτε για το ανελέητο κυνήγι του επίσημου (και του βαθέως) κράτους απέναντι στην Εθνική Αντίσταση, 

γιατί η σύγχρονη Ιστορία («αναθεωρητική» την έχουν βαφτίσει), έχει βαλθεί να «λειάνει» τις γωνίες της. 

Το ζήτημα είναι να κρίνουμε αν η Ιστορία όντως χρειάζεται λείανση. 

Μήπως αυτό που χρειάζεται είναι σκάψιμο; 

Σκάψιμο, για να ανακαλύψουμε τις διασυνδέσεις που δημιουργούν ένα πλέγμα μεταξύ ιδεολογιών, πολιτικών επιλογών, πολέμων και πολεμικών πρακτικών, συμμαχιών επισήμων και κρυφών και, τελικά, τη συγκέντρωση και κεφαλαιοποίηση ενός αιματοβαμμένου πλούτου.
*Οι φωτογραφίες είναι από το ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ NEWS

Σοφία Χουδαλάκη

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ (1830) !!!

 ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΟΥΖΕΛΗΣ: ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ (1830)

«Ούρμα σταφύλια τρύγαε, και τ’ άγουρα αφηνέτα

Και ούλα τα σάπια και ξερά όθ’ εύρης πεταέτα,

Γιατί τα σάπια προξενούν μούχλα και δυσωδίαν

Και τα ξερά καταρροφούν την γλυκεράν ουσίαν.

Πρόσεχε νά ν’ ο τρύγος σου ημέρα που δεν βρέχει,

Ουδέ δροσιά τ’ αμπέλι σου στα φύλλα του να έχη,

Γιατί και τα σταφύλια σου να πατηθούν βρεμμένα

κάνουν κρασία νερουλά, και αδυνατισμένα.

Αλλά αν έπεσε δροσιά κι’ είναι υγρό το αμπέλι,

Άφες τον Ήλιον να το ιδή, τρύγος δροσίες δεν θέλει.

Την αυτή μέρα που τρυγάς κάνε και τρυγοπάτι

Και μην τα αφήνης στον ληνόν να λιώνουν σαν τ’ αλάτι.

Γιατί αν λιώνουν στο λινόν εκεί σωρός σταφύλια

Είναι ζημία φανερή, κίνδυνα έχουν χίλια.

Ο ήλιος, ο άνεμος, οι άνθρωποι, τα ζώα,

Και κάθε πράγμα βλάφτει τα, δεν τα αφήνει σώα .

Είν’ τα σταφύλια του ληνού τραπέζι του διαβάτη

Να τρώει και ν’ αναχωρεί με την κοιλιά γεμάτη.

Πλην το πολύτερον κακόν είναι μη εκεί βράσουν

Και την ουσία τους κακά απ’ τον αέρα χάσουν.

Ευθύς λοιπόν πάτει τα εκεί και εις αγγειά χυνέτα

Το μούστο με τα τσίπουρα και μαστελάριζέ τα.

Αυτά τ’ αγγειά όμως εσύ να μη παραγεμίσεις

Αλλ΄ αδειανό το τέταρτο του τόπου τους ν’ αφήσεις.

Γιατί οπόταν βράζουνε, φουσκώνουν, αναβαίνουν,

Κι ο τόπος τους δεν τα χωρεί, όξω πηδούν κ’ εβγαίνουν.

Αφού τα βάλης εις τ' αγγειά σκέπαστα να μη μπάζει

Αέρας μέσα εις αυτά όπου ο μούστος βράζει.

Γιατί αέρας μπαίνοντας κ’ εκβαίνοντας ρουφάει

Ούλο το πνεύμα του κρασιού, βάστα να μη φελάει.

Βάλ’ ένα από τενεκέ δίστομον σουληνάρι

Εις μίαν τρύπα του αγγειού πιτήδεια να το πάρη.

Και τ’ άλλο του σουληναριού στόμα σε μια σκουτέλα

Βάλε το μέσα με νερό κοντά εις την μαστέλα.

Τότ’ άφες τα κλεισμένα ‘κει, οκτώ ή δέκα μέρες,

Όπου φυσούν εις το νερό και παίζουν οι αέρες.

Κλου κλου θα κάνει το νερό, και ειν’ αυτό σημείο

Ότι είν’ ο μούστος άβραστος ακόμη μεσ’ τ’ αγγείο.

Αλλά οπόταν το νερό κλου κλου πλέον δεν κάνει

Ο μούστος έγινε κρασί, κι αυτό δεν σε λανθάνει.

Σαν θα σου γίνει το κρασί, δια να μη χαλάσει

Δυο τρεις μέρες πάλ’ εκεί ας το να ησυχάσει.

Και την τετάρτη μοναχά, ή το πολύ την τρίτη

φέρετο στα βουτζία σου λίγα πολλά το σπίτι.

Και πρώτα τήρα τα καλά να είναι παστρεμένα,

Και να μην είναι μυρωδιά κακή εισέ κανένα.

Γιατί την παίρνουν παρευθύς τότες και τα κρασία

Και σου χαλούν, άδικη χαλασία.

Έπειτα μήπως κ’ εις τ’ αγγειά ακόμη μεταβράσουν

Κι απ’ τον βρασμόν όξω χυθούν, και τα βουτζία σπάσουν

Τζι τρούπαις άνοιξε κι εκεί, έτζι να μη σε σφάλει

Κι έχε σκουτέλες με νερά, και σουληνάρια πάλι.

Κι ήσυχα και ανέγκιαχτα κράτει εκεί δύο μήνες

Και αποφεύγεις το κακό χωρίς άλλες δυστίνες.

Ύστερα απ’ ούλα σου τ’ αγγειά τα σουληνάρια πέτα

Και τσι σκουτέλες τσάκιζε και τα νερά χυνέ τα.

Και ελαφρούς ευρές φελλούς και βούλωνε ένα ένα

Μη ξεθυμάνει πουθενά και έχε τα κλεισμένα.

Έτσι φτιασμένο το κρασί άλλο δεν έχει χρεία

Αυξάνει δέκα τα κατό κρατεί πολυκαιρία.

Κι έχεις αληθινό κρασί, ώστε και αναγαλλιάζει.

Κι εκείνος όπου το πουλεί κι εκειός που τ’ αγοράζει.

Πίνε λοιπόν τέτοιο κρασί κι’ ακόμη και εις υγεία.

Του γέροντος που σου ‘γραψε αυτήν την ορμηνίαν».

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΟΥΖΕΛΗΣ, «Γνωμικά διαφόρων ενδόξων ανδρών, ελλήνων και αλλογενών, έτι δε και αινίγματα και έτερά τινα». Ναύπλιο, 1836.

.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΟΥΖΕΛΗΣ (1774-1843): Από την Ζάκυνθο. Ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, αγωνιστής του '21. Βασιζόμενος στις ζακυνθινές "Ομιλίες" έγραψε το πρώτο έργο του δραματολογίου της Νεώτερης Ελλάδας, την κωμωδία «Ο Χάσης», που παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά στη Ζάκυνθο από νεαρούς ερασιτέχνες, στις Απόκριες του 1800.

Dionisis Vitsos

ΣΤΟ ΤΖΑΝΤΕ...ΤΣΗ ΤΥΡΙΝΗΣ...

«Την Κυριακή της Τυρινής οι Ζακυνθινοί δεν την βλέπανε σαν τη μεγαλύτερη γιορτή του νησιού (το προνόμιο αυτό το είχε ο γιορτασμός του Αγίου Διονύση), άλλα όλοι συμφωνούσανε πως ήτανε η πιο διασκεδαστική ημέρα του χρόνου. 

Θα έλεγε κανείς ότι ξέροντας πως από την αυριανή θ’ άρχιζε η ατέρμονη και βαρετή Μεγάλη Σαρακοστή με την τυραννική νηστεία της, οι Τζαντιώτες γυρεύανε να συνοψίσουνε, απόγιομα μέσα, τις περασμένες εμπειρίες τριών βδομάδων ξέφρενου γλεντιού.

Όλα τα μπαλκόνια των αρχοντικών της Πλατείας Ρούγας ήτανε στολισμένα με πολύχρωμα χαλιά, που φτάναν ως εκεί π’ αρχίζανε τα βόλτα. Βάγια, μυρτιές και κάθε λογής μυριστικά στολίζανε τις σιδεριές και τις τζελουζίες.
Σα σκοτείνιαζε λίγο, όλα αυτά τα παλατάκια φεγγοβολούσανε. 

Τόρτσες, φανάρια, δαυλοί και αμέτρητα βεγγαλικά φωτίζανε τον κάτωθες δρόμο.
Το σουλάτσο του κόρσου άρχιζε από τον Πλατύφορο, έφτανε στον 'Αη Παύλο και γύριζε πάλι πίσω. 

Ένα πλήθος από πρόχειρες «μποτέγες» εστήνουνταν κάτω από τις κολονάδες και πουλούσανε κάθε λογής ροζόλια, παντεσπάνι, παστέλι, μαντολάτο, σουμάδες και φριτούρες.

Στο πλάτωμα του Αη Παύλου και σ’ εκείνα των Αγίων Σαράντα, της Ανάληψης, του Γιοφυριού, καθώς και στον ίδιο τον Πλατύφορο, διάφορες συντροφιές («θίασοι» θα τους έπεφτε πολύ!) παίζανε τις περίφημες ζακυνθινές «Ομιλίες». 

Έβλεπες εκεί την Αρετούσα να ενθουσιάζεται με τον Έρωτόκριτο και από την πολλή συγκίνηση να ξεπετιέται από τη γυναικεία μάσκα της η άκρη του πιο αρειμάνιου μουστακιού. Τα ίδια πάθαινε παρακάτω και η καημένη η Σάρα στη «Θυσία του Αβραάμ». Κι άσε κείνον τον «Γάμο του Κοντογιαννάκη μετά της Άγγελικούλας Μπότση», που γι’ ανεξήγητους σε μας λόγους τόσο ενθουσίαζε τους Τζαντιώτες του καιρού εκείνου.

Άσχετα όμως από τους σταθμούς αυτούς, στην ίδια την Πλατεία Ρούγα διαβαίνανε το ένα πίσω από τ’ άλλο τα στολισμένα άρματα, που το καθένα τους παρίστανε κάποια ιστορική, οικογενειακή η άλλη διασκεδαστική σκηνή. 

Μερικά από αυτά κουβαλούσανε μουζικάντηδες και τραγουδιστάδες, που ψάλλανε ερωτικές καντάδες σε κάποιαν. . . ανύπαρκτη «καλή» τους, ενώ πάνω από τα κεφάλια τους κρεμότανε ένας φωτισμένος γλόμπος που παρίστανε το φεγγάρι.
Άλλοι πάλι, που το κάρο τους ήταν φορτωμένο με στάχυα μιμούνταν τους θεριστάδες. 

Έβλεπες ακόμα ένα κάρο γεμάτο μάσκαρες, με κεφάλια ζώων μαντηλοδεμένα και τον κτηνίατρο που τα κουράριζε.
Άλλα πού να παρακολουθήσεις όλα αυτά τα θεάματα ! 'Ο καθένας σταματούσε κι άκουγε ό,τι του γουστάριζε κι άφηνε τ’ άλλα για. . . του χρόνου.
Τελικά, κατά τις 6 το απόγιομα, κρεμούσανε από το καμπαναριό των 'Αγίων Πάντων ένα μάτσο σκόρδα κι άλλες πρασινάδες και η βαρύτερη της εκκλησιάς καμπάνα ειδοποιούσε τους πιστούς πως σε λίγες ώρες θ’ άρχιζε η Μεγάλη Σαρακοστή. 

Αυτό ήτανε και το σύνθημα για κάπου τρεις ώρες ξέφρενου γλεντιού.
Γύρω στις 9 το βράδυ ο ενθουσιασμός τού κοσμάκη έφτανε στο κατακόρυφο κι όλοι πια ετοιμάζονταν για το ηρωικό φινάλε της «σεμνής» αυτής γιορτής. 

Ενώ οι Άγιοι Πάντες νεκροσημαίνανε και μια μπάντα έπαιζε πένθιμα εμβατήρια, ξεκινούσε από την εκκλησία η κηδεία τού Καρνάβαλου: το Πόβερο Καρναβάλε.
Τις ταινίες του μαυροντυμένου φέρετρου (πού στο καπάκι του φάνταζε μία θεόρατη μάσκα) κρατούσανε τέσσερεις (υποθετικοί) μεγιστάνες. 

Πίσω ερχότανε ο βασιλιάς φορώντας την κορόνα του και μετά μια ολόκληρη κουστωδία από «μεγάλους άρχοντες», με φανάρια και λαμπάδες στο χέρι. 

Το μασκοφορεμένο πόπολο, που ακολουθούσε «άδον και ορχούμενον», φώναζε κάθε τόσο κάτι σπαρακτικά «πόβερο καρναβάλε! κλαίγοντας τάχατες το «φτωχό καρναβάλι, που πέθανε και το κηδεύανε. 

Αυτή η... πενθιμοκωμική περιφορά περνούσε από τους κυριότερους δρόμους της πολιτείας και κατάληγε στον Πλατύφορο, την κεντρική δηλαδή πλατεία, όπου ο κόσμος, πεθαμένος από τα γέλια και την κούραση της ατέλειωτης περαντζάδας, το έριχνε στα ροζόλια και τις ορτζάδες.
Αυτή όμως η παρένθεση δεν κρατούσε πολύ, γιατί γρήγορα φτάνανε τα μεσάνυχτα. 

Δώδεκα η ώρα ίν πούντο όλα τα καμπαναρία της Χώρας αρχίζανε να βαράνε πένθιμα, αναγγέλλοντας το σταμάτημα των Απόκρεω και την αρχή της Μεγάλης Σαρακοστής. 

Ο κόσμος τότε με... κατεβασμένα αυτιά, γύριζε σπιτάκι του λυπημένος που τέλειωσε μια τέτοια ήμερα, άλλα και επειδή από αύριο ξεκινούσε ο μαραθώνιος της σαρανταήμερης νηστείας.
Γιατί η νηστεία τα χρόνια κείνα δεν ήτανε παίξε γέλασε για τους απλούς ανθρώπους το ν’ αρτυθείς νηστίσιμη ισοδυναμούσε με.. . προδοσία της Ορθοδοξίας και της φυσικής επέκτασής της, δηλαδή του ίδιου του Γένους.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΡΩΜΑΣ, ΑΝΤΑΤΖΙΟ ΚΑΙ ΦΟΥΓΚΑ, τ.2, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΤΙΑ

Dionisis Vitsos

ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ:

ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΑ ΗΘΗ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ

Αλίευση - Παρουσίαση Viva.La.Revolucion