ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ:

***

Απ΄τη Σελίδα της Έρης Ρίτσου: 

--Άνθρωποι κάηκαν μέσα στα σπίτια τους, άνθρωποι κάηκαν μέσα στα αυτοκίνητά τους, άνθρωποι κάηκαν στα χωράφια. Η ξαδέρφη φίλης γύρισε σπίτι να πάρει το σκυλάκι της. Βρέθηκε απανθρακωμένη με το σκυλάκι αγκαλιά. 
Άνθρωποι πνίγηκαν κολυμπώντας προς τ' ανοιχτά, προσπαθώντας να γλιτώσουν την κάψα της φωτιάς που έκαιγε τα δέντρα της παραλίας, τ' αποκαϊδια που έπεφταν πάνω τους, προσπαθώντας ν' αναπνεύσουν. 
Από τον τοίχο του Στρατής Βασίλενας αντιγράφω το κείμενο του ανθρώπου που πάλαιψε μέσα στη θάλασσα για να σώσει τους συνανθρώπους του.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΑ.

"Nikos Karampou

Πιάνω βάρδια στη Ραφήνα 2 το μεσημέρι και μαθαίνω ότι καίγεται η Κινετα. Κοιτάζω ψηλά και βλέπω την κάπνα η οποία είχε φτάσει πάνω από το λιμάνι. 

Μόλις φεύγει το Μαρμαριωτικο, μου λέει ένας καβοδετης μετά από μια ώρα ότι πρέπει να καίγεται και η Πεντέλη. Δεν περνάνε 10 λεπτά και βλέπω και από τη μεριά του Μαραθώνα καπνό. Μέσα σε μισή ώρα δεν βλέπαμε απέναντι την Εύβοια. Ξαφνικά ο καπνός έγινε τόσο έντονος που μύριζε η ατμόσφαιρα και κατάλαβα ότι πλησιάζει. 

Σε μισή ώρα μέσα καιγόταν οι γύρω περιοχές της Ραφήνας και αμέσως πήραμε τα σκάφη να πάμε στις παραλίες να σωσουμε κόσμο. 

Την ώρα που ξεκινάμε από την κάπνα δεν είχαμε ορατότητα στα 10 μέτρα, περνάμε το λιμενικό μας καταφύγιο και στο μισό μίλι δεν μπορούσαμε από τον καπνό να πλησιάσουμε, δεν βλέπαμε που είναι η στεριά. 

Ήταν ακριβώς σκηνικό όπως όταν γίνεται είσοδος ομάδων στο γήπεδο και είσαι στο πέταλο. Ακριβώς! 

Δεν μπορούσαμε και τα 15 σκάφη να πλησιάσουμε. Ούτε εμείς ούτε οι ιδιώτες που ήρθαν με τα σκάφη τους να βοηθήσουν. Γυρνάμε πίσω και βλέπουμε να καίγεται το λιμάνι. Παντού φλόγες, ορατότητα μηδέν, δεν έβλεπα το φυλάκιο της εισόδου από την προβλήτα. 

Μου λιποθυμούσε κόσμος από τις αναθυμιάσεις και δεν ήξερα ποιον να πρωτοπιασω. Νυχτώνει σε λίγο και μπαίνω στο καΐκι ΑΡΜΕΝΙΣΤΗΣ μαζί με δύο καταπληκτικούς Αιγυπτίους ψαράδες. Πάμε στο Μάτι να δώσουμε κόσμο.

 Μέσα στη νύχτα με τους φακούς να ουρλιάζουμε μήπως βρούμε κανένα. 

Ξάφνου βλέπουμε σινιάλα από διάφορες ακτές και ουρλιαχτά σε βοήθεια. Καιγόταν μέχρι και η άμμος, σπίτια, δένδρα, αυτοκίνητα, φορτηγά. 

Πλησιάζουμε και φορτώνουμε κόσμο με χίλια ζόρια αφού ήταν γεμάτο ξέρες το μέρος και δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε. Κλάματα ο κόσμος, ουρλιαχτά "καιγόμαστε σας παρακαλώ θα σας δώσω όλη την περιουσία μου",ο ένας, "σας παρακαλώ ψάχνω τα δύο μωρά μου και τη γυναίκα μου" ο άλλος. 

Μνήμες μικρασιατικης καταστροφής. Ίδιες κουβέντες, ίδιες λέξεις, ίδιες αγωνίες. Μετά στο λιμάνι να έρχονται οι συνάδελφοι με τα σκάφη κάθε ένα λεπτό με κόσμο. 

Στην προβλήτα άλλοι αγκαλιαζονταν, άλλοι φώναζαν επίθετα δικών τους, αλλοι έβγαιναν καμμένοι στο σώμα, στο πρόσωπο, άλλοι ούρλιαζαν για την περιουσία τους. 

Ξέρετε κάτι; Δεν έχω γράψει δημόσια ποτέ για τη δουλειά μου. Η μάλλον όταν πήγα και βοηθούσα πρόσφυγες στον Πειραιά κάτι είχα γράψει. Όμως σήμερα σώσαμε τόσο κόσμο, τόσο κόσμο που θα πέθαινε 100%.

Θελω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στους συναδέλφους μου και στους Αιγυπτίους ψαράδες...

 Ερη Ριτσου: 

Επειδή πάντα σχεδόν θρηνούμε εκ των υστέρων και μετά τον θρήνο έρχεται η λήθη, καλό θα είναι να έχουμε στο μυαλό μας εμείς εδώ:
Πως το μεγαλύτερο τμήμα των πυροσβεστών στη Σάμο έχει μεταφερθεί να φυλάει το αεροδρόμιο της Φραπόρτ.
Πως φημολογείται η ύπαρξη πρόθεσης να μεταφερθεί στο Βαθύ το πυροσβεστικό κλιμάκιο του Καρλοβάσου,
Πως το πυροσβεστικό σώμα είναι έτσι κι αλλιώς αποδυναμωμένο και πάσχει από προσωπικό.
Πως δεν υπάρχουν ζώνες αντιπυρικής προστασίας. 
Πως δεν υπάρχει, απ' όσο είναι γνωστό, σχέδιο αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων.
Πως η κυριότερη άμυνά μας κατά της φωτιάς είναι η ύπαρξη και η οργάνωση των εθελοντών!
Και τεράστιες καταστροφές είχαμε στο παρελθόν και θύματα θρηνήσαμε και στη Σάμο και στην Ικαρία.
Τώρα που όλη η Ελλάδα θρηνεί για τους νεκρούς της χθεσινής μέρας, ας μη μείνουμε μόνο στη θλίψη και στον θρήνο.
Το καλοκαίρι και τα μελτέμια είναι μπροστά μας.
Να απαιτήσουμε το ελάχιστο: Την προστασία μας.

Ερη Ριτσου:

Όταν η χώρα βιώνει μια τραγωδία βιβλικών διαστάσεων και θρηνεί για τις ζωές που χάθηκαν, ο βρωμιάρης αυτός καραφασίστας, δήθεν "άνθρωπος του θεού" Αμβρόσιος, ισχυρίζεται στο προσωπικό του ιστολόγιο πως ο θεός έκαψε τους ανθρώπους για να μας τιμωρήσει για τα αμαρτήματά μας: την ύπαρξη του άθεου πρωθυπουργού και την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης. 

Είναι από τις φορές που λέω μακάρι να υπήρχε θεός και άρα διάβολος και να βράζει στα καζάνια της κολάσεως το ποταπό αυτό υποκείμενο, που προσβάλλει την ίδια του τη θρησκεία και τον θεό του, εις τους αιώνας των αιώνων.

*** Από:  https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10217260966504994&set=p.10217260966504994&type=3&theater

ΟΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ "ΚΑΚΟΜΑΘΑΙΝΟΥΝ" ☺ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Δήμος Πατρεων : Λειτουργία Λαϊκού Στεκιού – Εστιατορίου στα Ζαρουχλέικα – Πάτρα***

Decrease Font SizeIncrease Font Size                                                                   

Πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη του Δημοτικού Συμβουλίου, ήταν «η λειτουργία λαϊκού στεκιού – εστιατορίου στα Ζαρουχλέικα, στην περιοχή των εργατικών κατοικιών Ταραμπούρα».

Εισηγητής ήταν ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, ο οποίος ανέφερε τα εξής:

«Στο Δήμο μας η ανεργία καλά κρατεί, με 34.000 άνεργους εγγεγραμμένους στα μητρώα του ΟΑΕΔ. Στην πόλη μας 14.500 οικογένειες ζουν με το  Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης. 

Οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, η φορολεηλασία, τα εισοδήματα που έχουν μειωθεί δραματικά για κάθε λαϊκή οικογένεια, το βίαιο ξεκλήρισμα των αγροτών στην ύπαιθρο, των επαγγελματιών και βιοτεχνών στην πόλη συνθέτουν την σκληρή πραγματικότητα που βιώνει ο λαός μας και είναι το αποτέλεσμα της νέας φάσης την καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι η πραγματικότητα που βιώνει ο λαός μας αυτή που  διαψεύδει τους ισχυρισμούς, ότι τάχα από την ‘’ανάπτυξή’’ θα φάει γλυκό ψωμί ο λαός μας.

Έχοντας καθαρό ότι και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης η φτώχεια και η εξαθλίωση, η ανέχεια θα ακολουθούν το λαό μας, έχουμε προχωρήσει σε μια σειρά μέτρα. 

Θυμίζουμε ότι ήδη 3.500 χιλιάδες νοικοκυριά έχουν απαλλαγή ή έχουν μειωμένα ανταποδοτικά τέλη και τιμολόγιο νερού. Τα νέα ζευγάρια  απαλλάχθηκαν από την καταβολή τροφείων στους παιδικούς σταθμούς, το Δημοτικό Βρεφοκομείο (για εισοδήματα μέχρι 25.000 ευρώ). Λειτουργεί ημερήσια κατασκήνωση στην Πλαζ της Αγυιάς και από φέτος και στα Ροΐτικα, για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Λειτουργούμε τα Λαϊκά Φροντιστήρια Αλληλεγγύης όπου συμμετέχουν 650 παιδιά, που οι οικογένειές τους δυσκολεύονται να τους δώσουν επιπλέον στήριξη για τη μόρφωσή τους. Έχουμε δομή για  παροχή συσσιτίων, υπάρχει δομή για άστεγους, ενώ ετοιμάζεται και νέα.

Όλα αυτά και άλλα, μικρά ή μεγάλα, προσφέρουν μικρή ανάσα σε όλους όσους υφίστανται τις συνέπειες της ασκούμενης αντιλαϊκής πολιτικής.

Πιλοτικά προχωράμε στη δημιουργία στα Ζαρουχλέικα, στην περιοχή εργατικών κατοικιών Ταραμπούρα στο κτίριο που έχει παραχωρηθεί από τον ΟΑΕΔ, ενός Λαϊκού Στεκιού – Εστιατορίου. Προτείνουμε να λειτουργεί με την ευθύνη του Νοτίου Διαμερίσματος και σε συνεργασία με τον Κοινωνικό Οργανισμό, την Αντιδημαρχία Παιδείας – Αθλητισμού, τον Πολιτιστικό Οργανισμό, το ΔΗΠΕΘΕ, συνολικά των υπηρεσιών του Δήμου.

Επιθυμούμε το στέκι αυτό να γίνει στέκι πολιτιστικής δράσης στην ευρύτερη περιοχή. Θέλουμε οι μαζικοί φορείς, οι μαθητές, η νεολαία, οι φοιτητές να αγκαλιάσουν με τις δράσεις τους αυτήν την προσπάθεια. Να συμβάλλουν ενεργά και δραστήρια στην υλοποίηση της. Να γίνει το δικό τους λαϊκό στέκι, βήμα στην ερασιτεχνική δημιουργία, στην δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, σε οργάνωση εκδηλώσεων. Το στέκι να απλώνεται σε όλα εκείνα που ευχαριστούν, δίνουν δύναμη σε όλους όσους θα συμμετέχουν, πολιτιστικές εκδηλώσεις, κινηματογράφος, θέατρο, παρουσίαση βιβλίων, χορός, επιτραπέζια παιχνίδια, αθλητικές εκδηλώσεις κ.α..

 Προς αυτή την κατεύθυνση θα ζητήσουμε να αξιοποιηθούν, πέρα από τον υπάρχοντα χώρο, οι χώροι των σχολικών συγκροτημάτων της περιοχής. Θα υπάρχει η δυνατότητα να προσφέρεται το μεσημέρι φαγητό, με τη συνδρομή της δομής Κοινωνικού Παντοπωλείου – Συσσιτίων του Κοινωνικού Οργανισμού. Την Κυριακή του Πάσχα 8 Απρίλη, θα διοργανωθεί μεγάλο λαϊκό γλέντι, μαζί με το παραδοσιακό ψήσιμο του αρνιού.

Σε δεύτερο χρόνο, παίρνοντας εμπειρία από τη λειτουργία του, θα προχωρήσουμε και σε άλλες περιοχές του Δήμου μας στη δημιουργία αντίστοιχων υποδομών.

Στόχος των παραπάνω δράσεών μας δεν είναι σε καμία περίπτωση η αποδοχή της φτώχειας , της ανεργίας. Να εξαρτάται ο λαός μας από δομές διαχείρισης της φτώχειας  από ένα κρατικό σύστημα πενιχρών παροχών και επιδοτήσεων. Να εξαρτάται δηλαδή από αυτό για να μπορεί να ζήσει, καλύπτοντας ένα ελάχιστο μέρος κάποιων αναγκών.

Με την πρωτοβουλία μας αυτή, θέλουμε να στηρίξουμε τη δράση της νεολαίας, των ανέργων, των φορέων, να διεκδικήσουν, να δημιουργήσουν, να απολαμβάνουν όλα όσα τους στερούν οι αντιλαϊκές πολιτικές, γιατί έχουν δικαιώματα στον πολιτισμό, στον αθλητισμό. 

Ο νέος, ο άνεργος, ο δικαιούχος του ΚΕΑ αξίζουν μια ζωή με αξιοπρέπεια, με δουλειά και μισθούς που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες τους.

Ο λαός μας δεν πρέπει να συμβιβαστεί με τη φτώχια την εξαθλίωση και την ανέχεια. Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να διεκδικήσει όλα όσα του ανήκουν. Να δυναμώσει πιο αποφασιστικά τον αγώνα, με σημαία την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του».

Το θέμα εγκρίθηκε ομόφωνα από το Δημοτικό Συμβούλιο.

Πηγή 

***

Τη μέρα που ο δήμαρχος Πάτρας, Κώστας Πελετίδης, κλήθηκε να δώσει «εξηγήσεις» στην προϊσταμένη της Κτηματικής Υπηρεσίας Αχαΐας σχετικά με τις παρεμβάσεις των υπηρεσιών του δήμου για την αποκατάσταση ζημιών στην παραλιακή οδό Ποσειδώνος στο Ρίο, αλλά και τη μέρα που στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης, συνεδρίαζε για έργα που εξυπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες (όπως η λειτουργία Λαϊκού Στεκιού - Εστιατορίου στα Ζαρουχλέικα στην περιοχή των εργατικών κατοικιών Ταραμπούρα, έργα αντιπλημμυρικής προστασίας στο κέντρο της πόλης και κατασκευή - συντήρηση  μονώσεων στεγών σχολικών κτιρίων), οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αποφάσισαν να αποχωρήσουν από τη συνεδρίαση, στήνοντας ένα ακόμα σόου. 

Για τη στάση τους αυτή, η δημοτική Αρχή, σε σχόλιό της τονίζει: 

«Γνωρίζουμε τη σφοδρή επιθυμία των ηγεσιών των παρατάξεων των ΣΥΡΙΖΑ - Νέας Δημοκρατίας - ΠΑΣΟΚ και άλλων κέντρων να απαλλαγούν από τη Δημοτική Αρχή. Αλήθεια, είναι τυχαίο ότι αποχώρησαν στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου με πρώτο θέμα τη δημιουργία λαϊκού εστιατορίου στα Ζαρουχλέικα; 

Είναι τυχαίο που "έκαναν την πάπια" σήμερα που ο δήμαρχος Πατρέων κλήθηκε σε απολογία από υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών, επειδή έκανε αυτό που έπρεπε στην οδό Ποσειδώνος στο Ρίο;

Ας δώσει την απάντηση ο πατραϊκός λαός.

Μέχρι τις εκλογές, συντονισμένα, προσχεδιασμένα, με σόου θα προσπαθούν να κάνουν το άσπρο - μαύρο.

Ο πατραϊκός λαός δεν βυζαίνει το δάχτυλο, έζησε τα έργα και τις ημέρες των προηγούμενων δημοτικών αρχών. Μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Με το ψέμα και το θέατρο προσπαθούν να αμαυρώσουν την εικόνα της δημοτικής αρχής και του δημάρχου.

Έχουν σχέδιο, τους ενώνει ο κοινός στόχος και η υπεράσπιση της αντιλαϊκής πολιτικής των κομμάτων που στηρίζουν».

902.gr

*ZHΣΤΕ -Μια Συμβουλή Ζωής από την 27χρονη Holly (που πέθανε από καρκίνο) !!

VIRAL ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ

Δεν ξεκίνησα να γράψω αυτό "το σημείωμα πριν πεθάνω" για να σας φοβίσω με τον θάνατο 

-μου αρέσει το γεγονός ότι αγνοούμε οι περισσότεροι ότι είναι αναπόφευκτος. 

Αλλά θέλω να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα το οποίο χρησιμοποιείται ως ταμπού ως να μην συμβαίνει ποτέ σε κανέναν από εμάς... 

Ηταν λίγο δύσκολο.

«Μην γκρινιάζετε, ζήστε» -27χρονη Αυστραλή που πέθανε από καρκίνο έγραψε έναν ύμνο στη ζωή 

Η Χόλι Μπάτσερ πέθανε στις 4 Ιανουαρίου 2018, σε ηλικία 27 ετών. Είχε προσβληθεί από ανίατη μορφή καρκίνου και πριν πεθάνει ανέβασε μια ανοιχτή επιστολή στο Facebook.

Το συγκλονιστικό μήνυμά της κάνει τον γύρο του κόσμου και δίνει συμβουλές σε όσους έχουν ακόμη όλη τη ζωή μπροστά τους.

Το γράμμα της ανέβηκε στο Facebook στις 3 Ιανουαρίου 2018 και είναι ένας ύμνος στη ζωή. Ηταν μια νέα κοπέλα αποφασισμένη να γευτεί την ύπαρξή της ως την τελευταία της αναπνοή. Οι λέξεις της συγκλονίζουν και βρίσκουν απήχηση στον καθένα από εμάς:

*«Μια μικρή συμβουλή ζωής από τη Χολ:
Είναι ένα παράξενο πράγμα να συνειδητοποιήσεις και να αποδεχθείς τον θάνατό σου στα 26 σου. 

Είναι απλά ένα από τα πράγματα που θα προτιμούσατε να μην ξέρετε. 

Οι μέρες περνούν και φαντάζεστε ότι θα συνεχίζουν να έρχονται. 

Ωσπου το αναπόφευκτο φτάνει. 

Πάντα φαντάστηκα τον εαυτό μου να γερνάει, να έχω ρυτίδες και γκρίζα μαλλιά, προφανώς εξαιτίας της υπέροχης οικογένειάς μου (με πολλά μικρά παιδιά). 

Το ποθώ τόσο πολύ που με κάνει να πονάω.

Αυτό είναι το θέμα με τη ζωή. 

Είναι εύθραυστη, πολύτιμη και απρόβλεπτη και κάθε μέρα είναι ένα δώρο, όχι ένα κεκτημένο δικαίωμα. Τώρα είμαι 27 ετών.

 Δεν θέλω να πεθάνω. Αγαπώ τη ζωή μου. 

Είμαι ευτυχισμένη... Πρέπει να το πω στους δικούς μου. Αλλά δεν το ελέγχω.

Δεν ξεκίνησα να γράψω αυτό "το σημείωμα πριν πεθάνω" για να σας φοβίσω με τον θάνατο -μου αρέσει το γεγονός ότι αγνοούμε οι περισσότεροι ότι είναι αναπόφευκτος. 

Αλλά θέλω να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα το οποίο χρησιμοποιείται ως ταμπού ως να μην συμβαίνει ποτέ σε κανέναν από εμάς... 

Ηταν λίγο δύσκολο.

Θέλω απλά οι άνθρωποι να σταματήσουν να αγχώνονται με τα ασήμαντα πράγματα της ζωής και να θυμηθούν ότι όλοι έχουν την ίδια μοίρα τελικά. Επομένως, κάνε ό,τι μπορείς ώστε ο χρόνος σου να είναι άξιος και υπέροχος, χωρίς τις βλακείες.
Έβαλα μέσα σε αυτό το γράμμα πολλές σκέψεις μου, γιατί έχω πολύ χρόνο για να διαλογιστώ για τη ζωή αυτούς τους τελευταίους μήνες. 

Σίγουρα, στο μέσο της νύχτας έρχονται τα περισσότερα πράγματα στο κεφάλι μου!

Κάθε φορά που παραπονιέστε για γελοία πράγματα σκεφτείτε κάποιον που βρίσκεται πραγματικά αντιμέτωπος με τον θάνατο. 

Αναγνωρίστε πόσο μικρό είναι το πρόβλημά σας και αντιμετωπίστε το. 

Είναι φυσικό να βλέπεις κάτι που σε αγανακτεί, αλλά προσπαθήστε να μην το συντηρείτε και να μη χαλάτε και την ημέρα των άλλων.

Μόλις το κάνετε αυτό, βγείτε, πάρτε μια βαθιά αναπνοή, φρέσκο αέρα στα πνευμόνια σας, κοιτάξτε πόσο όμορφος είναι ο γαλάζιος ουρανός και πόσο πράσινα είναι τα δένδρα.

 Είναι τόσο όμορφα. 

Σκεφτείτε πόσο τυχερός είστε να μπορείτε να το κάνετε -να αναπνέετε δηλαδή.

Ίσως σήμερα βρεθήκατε σε μποτιλιάρισμα, ή κοιμηθήκατε άσχημα εξαιτίας των παιδιών σας, ή ο κομμωτής σάς έκοψε τα μαλλιά υπερβολικά. 

Ίσως έχετε σπάσει τα καινούργια ψεύτικα νύχια σας, ή το στήθος σας φαίνεται πολύ μικρό, ή έχετε κυτταρίτιδα στα οπίσθια και η κοιλιά σας είναι πλαδαρή.

Παρατήστε όλες αυτές τις βλακείες... 

Σας ορκίζομαι ότι δεν θα τα σκέφτεστε όλα αυτά όταν θα έρθει η σειρά σας να "φύγετε". 

Είναι τόσο ασήμαντα όταν κοιτάτε τη ζωή στο σύνολό της. 

Εγώ κοιτάζω το σώμα μου να αδυνατίζει χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα και το μόνο που εύχομαι στο εξής είναι να έχω γενέθλια για μια ακόμη φορά, να γιορτάσω Χριστούγεννα για μια ακόμη φορά με την οικογένειά μου, ή μία επιπλέον ημέρα με τον φίλο μου και τον σκύλο μου. 

Απλά ακόμη μια μέρα.

Ακούω ανθρώπους να διαμαρτύρονται πόσο δύσκολη είναι η δουλειά τους και πόσο δύσκολο είναι να κάνουν γυμναστική. Να είστε ευγνώμονες που μπορείτε σωματικά να τα κάνετε. Η δουλειά και η γυμναστική μοιάζουν τόσο ασήμαντα... ώσπου το σώμα σας δεν σας επιτρέπει πια να τα κάνετε.


Προσπάθησα να ζήσω μια υγιεινή ζωή και αυτό ήταν πραγματικά το πάθος μου. 

Εκτιμήστε την υγεία σας και το λειτουργικό σας σώμα, ακόμη κι αν δεν είναι στο ιδανικό μέγεθος. 

Φροντίστε το και εκτιμήστε το πόσο εκπληκτικό είναι. Μετακινήστε το, θρέψτε το με υγιεινή τροφή. Αλλά μην αποκτήσετε εμμονή.

Θυμηθείτε ότι η καλή υγεία δεν περιορίζεται στο σώμα. 

Δουλέψτε επίσης σκληρά για να βρείτε τη νοητική σας ευτυχία, τη συναισθηματική και την πνευματική. 

Με αυτόν τον τρόπο θα ανακαλύψετε πόσο ανούσια και χαζή είναι η απεικόνιση του τέλειου σώματος που βλέπουμε στα social media, πόσο ασήμαντη... Με την ευκαιρία, μια και μιλάμε γι’ αυτό, σβήστε τους λογαριασμούς που σας δίνουν την αίσθηση ότι είστε σκατά. Φίλων ή μη. Γίνετε αδίστακτοι για το δικό σας καλό.

Εκτιμήστε ότι κάθε μέρα δεν πονάτε και ακόμη και τις ημέρες που νιώθετε άσχημα από γρίπη, έναν πόνο στην πλάτη ή τράβηγμα στον αστράγαλο, δεχτείτε το, φανείτε ευγνώμονες για το γεγονός ότι δεν κινδυνεύει η ζωή σας.

Και να γκρινιάζετε λιγότερο! Βοηθήστε περισσότερο τους άλλους!



Δώστε, δώστε, δώστε. 

Είναι αλήθεια ότι είμαστε πιο ευτυχισμένοι όταν κάνουμε πράγματα για τους άλλους, παρά για τον εαυτό μας. 

Εγώ θα ήθελα να είχα κάνει περισσότερα. 

Από τότε που αρρώστησα, συνάντησα τους πιο απίστευτα γενναιόδωρους ανθρώπους και τους πιο καλούς, έλαβα τα πιο σοφά γράμματα και τα πιο αγαπησιάρικα από την οικογένειά μου, από τους φίλους μου, αλλά και από ξένους. 

Περισσότερα από όσα θα μπορούσα ποτέ να τους ανταποδώσω. Ποτέ δεν θα το ξεχάσω και θα τους είμαι πάντα ευγνώμων.

Είναι παράξενο να έχεις χρήματα για να ξοδέψεις στο τέλος... όταν πεθαίνεις. Δεν είναι μια στιγμή που θα βγαίνατε για να αγοράσετε πράγματα, ως συνήθως, όπως ένα καινούργιο φόρεμα. Αυτό σας κάνει να σκέφτεστε ότι είναι ηλίθιο να πιστεύεις ότι αξίζει να ξοδεύεις τόσα χρήματα για καινούργια ρούχα και για καινούργια πράγματα στη ζωή.

Αγοράστε στη φίλη σας κάτι συμπαθητικό αντί για ένα φόρεμα, προϊόντα ομορφιάς ή κοσμήματα για έναν γάμο.

1. Κανένας δεν θα παρατηρήσει αν φορέσατε το ίδιο ρούχο δύο φορές.
2. Θα σας κάνει καλό. Καλέστε την για φαγητό ή, καλύτερα, ετοιμάστε εσείς να φάτε. Καλέστε την για έναν καφέ. Δώστε της ή αγοράστε της ένα φυτό, ένα μασάζ ή ένα κερί και πείτε της ότι την αγαπάτε όταν της το δίνετε.

Σεβαστείτε τον χρόνο των άλλων. 

Μην τους αφήνετε να σας περιμένουν γιατί είστε ανίκανοι να φτάσετε στην ώρα σας. Ετοιμαστείτε πιο νωρίς και εκτιμήστε το γεγονός ότι οι φίλοι σας θέλουν να μοιραστούν τον χρόνο τους μαζί σας. Δεν έχουν όρεξη να κάθονται μόνοι να περιμένουν έναν φίλο. Θα κερδίσετε έτσι και την εκτίμησή τους.

Φέτος, η οικογένειά μας δέχτηκε να μην κάνει τίποτα για τα Χριστούγεννα και ήταν εκπληκτικό. Γιατί οι άνθρωποι δεν είχαν την πίεση με τα ψώνια και επικέντρωσαν τις προσπάθειές τους στο να γράψουν κάρτες σε φίλους. 

Φανταστείτε την οικογένειά μου να προσπαθεί να μου αγοράσει δώρο ξέροντας ότι μπορεί να τους μείνει στα χέρια... περίεργο! Το δίδαγμα είναι πως τα δώρα δεν είναι απαραίτητα για επιτυχημένα Χριστούγεννα.

Χρησιμοποιήστε τα χρήματά σας για εμπειρίες... Ή τουλάχιστον μη χάνετε εμπειρίες γιατί έχετε δαπανήσει όλα τα χρήματά σας για υλικές κουταμάρες. Κάντε την προσπάθεια να πάτε ένα μονοήμερο ταξίδι στην παραλία αντί να το αναβάλετε. Βουτήξτε τα πόδια σας στο νερό και βουλιάξτε τα δάχτυλά σας στην άμμο. Βρέξτε το πρόσωπό σας με αλμυρό νερό.

Βγείτε στη φύση.



Προσπαθήστε απλά να επωφεληθείτε από την ύπαρξή σας αυτή την παρούσα στιγμή, αντί να την ψάχνετε μέσω του κινητού σας. 

Η ζωή δεν υπάρχει για να τη ζει κανείς στο κινητό ή στην τέλεια φωτογραφία... 

Επωφεληθείτε από τη στιγμή γαμώτο, εσείς άνθρωποι!

Ασχετη ρητορική ερώτηση. 

Αυτές οι ώρες που περνάμε στο κομμωτήριο ή στα μακιγιάζ, κάθε μέρα, ή σε μια νυχτερινή έξοδο, αξίζουν πραγματικά; 

Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό στις γυναίκες.

Ξυπνήστε νωρίς και ακούστε τα πουλιά ενώ κοιτάζετε τα όμορφα χρώματα που ο ήλιος σάς προσφέρει όταν ξημερώνει.

Ακούστε μουσική...* ακούστε πραγματικά.

Η μουσική είναι θεραπεία.

Χαϊδέψτε τον σκύλο σας. Εκεί που πάω θα μου λείπει.

Μιλήστε στους φίλους σας. Αφήστε το κινητό. Ρωτήστε, είναι καλά;

Ταξιδέψτε αν το θέλετε, μην το κάνετε αν δεν το θέλετε πραγματικά.

Δουλέψτε για να ζήσετε, μην το κάνετε αν δεν υπάρχει λόγος.

Πραγματικά, κάντε μόνο ό,τι κάνει την καρδιά σας ευτυχισμένη.

Φάτε γλυκά! Μηδέν ενοχές.

Πείτε "όχι" σε πράγματα που δεν θέλετε πραγματικά να κάνετε.

Μη νιώθετε υποχρεωμένοι να κάνετε αυτά που οι άλλοι θεωρούν ότι φέρνουν την ευτυχία... Μπορεί εσείς να θέλετε μια μέτρια ζωή και να σας αρέσει.

Πείτε στους δικούς σας ότι τους αγαπάτε κάθε φορά που σας δίνεται η ευκαιρία και αγαπήστε τους με ό,τι έχετε.

Επίσης, θυμηθείτε ότι αν κάτι σας κάνει δυστυχισμένους, έχετε τη δυνατότητα να το αλλάξετε -στη δουλειά, στον έρωτα, οπουδήποτε. 

Αποκτήστε το θάρρος να αλλάξετε. 

Δεν ξέρετε πόσο καιρό θα είστε στη Γη, επομένως μη χάνετε τον χρόνο σας να είστε δυστυχισμένοι.



Οπως και να 'χει, πρόκειται απλά για μια συμβουλή ζωής, κορίτσια. Πάρτε την ή αφήστε την, δεν με πειράζει!

Α, κάτι τελευταίο! 

Αν μπορείτε, κάντε μια καλή πράξη για την ανθρωπότητα και αρχίστε να δίνετε αίμα. Θα σας κάνει καλό ξέροντας ότι σώζετε ζωές. Νομίζω ότι κανείς δεν το σκέφτεται, ενώ μπορούμε ο καθένας να σώσει 3 ζωές!

Η αιμοδοσία με βοήθησε να ζήσω έναν παραπάνω χρόνο -έναν χρόνο για τον οποίο νιώθω ευγνωμοσύνη που μπόρεσα να κρατηθώ στη Γη με την οικογένειά μου, τους φίλους μου και τον σκύλο μου. 

Εναν χρόνο κατά τον οποίο έζησα μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου...

Ωσπου να σας ξαναδώ

Χόλι

Χοχο!»

Πηγή: iefimerida.gr

*Πρόταση VivaLaRevolucion:

- ΚΑΝΕ ΤΟ ΚΑΛΟ k ΤΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΒΡΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΙΣΩ ΣΕ ΕΣΕΝΑ.

Οι σημαντικοί άνθρωποι στην ζωή σου έρχονται
με τρεις τρόπους και είναι: 

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΑΦΥΠΝΙΖΟΥΝ

Είναι από τους ανθρώπους που έρχονται για να μείνουν στη ζωή σου για μεγάλο χρονικό διάστημα. 

Είναι οι άνθρωποι που σου διδάσκουν πώς είναι να ζεις, να σκέφτεσαι, να αγαπάς, αν αποδέχεσαι και να ελευθερώνεις.
Αν πιστεύεις στα συμβόλαια της ψυχής, είναι πολύ πιθανό με αυτούς τους ανθρώπους να έχετε συμφωνήσει τη γήινη συνάντηση σας για να κάνετε το ταξίδι της ζωής παρέα
Μαζί τους έρχονται στιγμές που τα καμπανάκια της αφύπνισης γίνονται… καμπάνες που είναι αδύνατον να τις αγνοήσεις.
Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πετυχαίνετε παρέα στόχους ζωής.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ

Πολλές φορές, καθώς προχωράς στη ζωή σου ξεχνάς
ποιος πραγματικά είσαι, για ποιο λόγο και για ποιο σκοπό ήρθες σε αυτή τη ζωή.

 Ενώ είσαι ένα πλάσμα γεμάτο αγάπη, δημιουργικότητα και ικανότητες μπλέκεσαι με τα καθημερινά,
τη ρουτίνα ή με επιβλαβείς ασχολίες και ξεχνάς αυτό για το οποίο ήρθες και που θα σε κάνει ευτυχισμένο. 

Έτσι λοιπόν, έρχονται στη ζωή σου συγκεκριμένοι άνθρωποι για να σε… ξυπνήσουν. 

Έρχονται με φόρα για να σου δείξουν ποιος είσαι. 

Κι αν έχεις λοξοδρομήσει για να σε βάλουν στο δρόμο σου και πάλι.

               ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΚΑΤΑΛΥΤΕΣ

Για να παίξει κάποιος έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή σου, δε χρειάζεται να μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα ή για πάντα. 

Πολλές φορές, οι άνθρωποι-καταλύτες δεν έχουν ιδέα για την επίδραση που είχαν στη ζωή σου. 

Σκέψου όμως πόσο έχει ισχύσει και το αντίθετο. Πόσο με τις λέξεις, τη ζωή και τις εμπειρίες σου έχεις επηρεάσει ανθρώπους χωρίς να το έχεις καταλάβει. 

Κάνε το καλό και το καλό 

θα βρει το δρόμο πίσω σε εσένα και σε αυτή την περίπτωση.

Κώστας Κόκκινος

Ο δικός μας "Αϊ-Βασίλης"

"Αγαπητέ Αϊ-Βασίλη,
μη με παρεξηγείς που δεν σου έγραφα. Νόμιζα ότι δεν υπήρχες. Έκανα λάθος. Τώρα ξέρω ότι ο δικός μας Αϊ-Βασίλης θα έρχεται πάντα. Σ' ευχαριστώ για τη δύναμη που δίνεις στον πατέρα μου ν' αγωνίζεται, σ' ευχαριστώ για την πίστη που έφερες στην οικογένειά μου ότι δεν είμαστε μόνοι. Σε λίγα χρόνια θα 'ρθω να μοιραστούμε τη δουλειά. Περίμενέ με! Έχουμε πολλά να κάνουμε μαζί..."

Έρχονταν Χριστούγεννα κι ο πατέρας είχε να δουλέψει έναν χρόνο. Εγώ κι ο αδερφός μου ήμασταν παιδιά, αλλά κανένας μας δεν περίμενε δώρα. 

Ο πατέρας πήγε σ' ένα πρακτορείο που νοίκιαζε στολές σ' εποχιακούς Αϊ-Βασίληδες κι έπιασε δουλειά για λίγες μέρες. Όχι πως έβγαινε μεροκάματο, τα λεφτά έφταναν ίσα ν' αγοράσουμε κάτι που να τρώγεται.

Την Παραμονή, πηγαίνοντας στη δουλειά, βλέπει έναν άλλο εποχιακό να του 'χει πιάσει τη θέση! 

Στην αρχή θύμωσε. Όταν όμως τον πλησίασε , είδε πως ήταν πολύ γέρος...χιλίων χρονών του φάνηκε. Σα να έβλεπε τον ίδιο τον Αϊ-Βασίλη! Ο πατέρας τον λυπήθηκε. Για να βγαίνει στους δρόμους ένα τέτοιο χούφταλο, σκέφτηκε, πρέπει να βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη. Τα 'χε και λίγο χαμένα... Ούτε από πρακτορεία ήξερε, ούτε πώς κανονίζοντζι αυτές οι δουλειές. 

Ο πατέρας πρότεινε στο γέρο να του δανείσει την επαγγελματική του ταυτότητα, γιατί κατάλαβε πως δεν ήταν νόμιμος, κι αν τον σταματούσε η αστυνομία, μάλλον στο τμήμα θα κατέληγε... Και δεν είναι ωραίο να τη βγάζεις Χριστουγεννιάτικα στη στενή. Ο "Αϊ-Βασίλης" χαμογέλασε, αλλά δε δέχτηκε το πάσο. Ξεφούρνισε κάτι αλαμπουρνέζικα κι έγινε καπνός. Ποιος ξέρει από πού το 'χε σκάσει ο καημένος...

Εκείνη τη χρονιά μάς ήρθανε κάποια δώρα, λες κι έπεσαν απ' τον ουρανό. Εμένα μου 'τυχε μια φυσαρμόνικα!... Ποτέ δε θα το ξεχάσω, γιατί έτσι άρχισα ν' ασχολούμαι με τη μουσική. Αργότερα κέρδισα και μια υποτροφία για το Ωδείο.

Μέχρι τότε δεν πίστευα καθόλου στον Αϊ-Βασίλη. Όμως, από τη στιγμή που έφτασαν τα ουρανοκατέβατα δώρα, άρχισα να πιστεύω. 

Κυρίως όταν έμαθα ότι τα παιχνίδια και τα δώρα που πήραν εκείνα τα Χριστούγεννα τα παιδιά των άνεργων ναυτεργατών τα είχε στείλει το εργατικό σωματείο. 

Ο δικός μας Αϊ-Βασίλης ήταν η εργατική αλληλεγγύη. Εργατική αλληλεγγύη είναι η αλληλοβοήθεια ανάμεσα στους εργάτες, μας εξήγησε ο πατέρας. Όταν, για παράδειγμα, μερικοί εργάτες δεν έχουν δουλειά, οι άλλοι τους στηρίζουνε για να μπορέσουν ν' αντέξουν... Πρέπει ν' αντέξουν γιατί, αν κάποιοι δεν τα καταφέρουν, μικραίνει η δύναμη όλων...

Τότε ήταν που έστειλα το πρώτο μου γράμμα στον Αϊ-Βασίλη...

"Αγαπητέ Αϊ-Βασίλη,
μη με παρεξηγείς που δεν σου έγραφα. Νόμιζα ότι δεν υπήρχες. Έκανα λάθος. Τώρα ξέρω ότι ο δικός μας Αϊ-Βασίλης θα έρχεται πάντα. Σ' ευχαριστώ για τη δύναμη που δίνεις στον πατέρα μου ν' αγωνίζεται, σ' ευχαριστώ για την πίστη που έφερες στην οικογένειά μου ότι δεν είμαστε μόνοι. Σε λίγα χρόνiα θα 'ρθω να μοιραστούμε τη δουλειά. Περίμενέ με! Έχουμε πολλά να κάνουμε μαζί..."

Πάνω στο φάκελο έγραψα:
Προς το Εργατικό Σωματείο
από τον Άγγελο, γιο του άνεργου ναυτεργάτη.

Σχόλια

Αλιεύτηκε από:

Cloe Pappa:

  30/12/17

Η ιστορία είνai βασισμένη σε ένα επεισόδιο από το βιβλίο

της Εύης Κοντόρα "12 μέρες από τη ζωή του Αϊ-Βασίλη",

Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

,,τι Σημαίνει να Είσαι μέρος μιας σφικτής ανθρώπινης αλυσίδας,,

,,Η υπερηφάνεια που νιώθεις ξέροντας πως είσαι κι εσύ ένας από αυτούς που δεν λυγίζουν, δεν βολεύονται και δεν παύουν να προσπαθούν να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Γιατί να ξέρετε ,

"Το μέλλον δε θα 'ρθει από μονάχο του... αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς " ,,

ΤΙΤΛΟΣ: ΕΝΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΥ ΧΑΝΩ

Κανονικά αυτήν την ώρα θα ήμουν στο σπίτι μου στην Αθήνα, θα τρώγαμε και θα ετοιμαζόμασταν σιγά σιγά , να κατηφορίσουμε. 

Θα είχα μιλήσει με όλα τα συντρόφια, ραντεβού άπειρα θα είχαν κλειστεί για να γνωριστούμε και με αυτούς που έρχονται από μακριά και που μέχρι τώρα τα λέγαμε μόνο μέσω πληκτρολογίου.

Θα έβλεπα τη Σοφία μου , τη Λώρα μου, τη Μαρούσκα, την Αννιώ, θα αγκάλιαζα τη Δημητρούλα μου, το Μπιάκι και τόσα αγαπημένα κορίτσια, αλλά και πολλά αγαπημένα αγόρια βέβαια. 

Αν ήμουν τυχερή μπορεί να αγκάλιαζα και το "τρίτο" μου την Τάτη.

Κανονικά θα πετούσα από χαρά και ανυπομονησία.

Ποιος το ξέρει αλήθεια το "κανονικά";;

Τίποτε και κανείς ποτέ, δεν μας έχει εγγυηθεί τίποτε. Ξέρουμε, ότι σήμερα είμαστε κι αύριο όχι , οπότε ας μην γκρινιάζουμε.

Χαίρομαι για όλους αυτούς τους φίλους που θα βρεθούν σήμερα από κοντά και θα νιώσουν το παλμό του Φεστιβάλ της ΚΝΕ μας. 

Χαίρομαι και πραγματικά θέλω να ξέρουν ότι είμαι εκεί .
Περνοδιαβαίνω τα δρομάκια, βρίσκομαι μαζί τους στο μαθητικό στέκι, στο στέκι πολιτισμού, στην μεγάλη έκθεση για τη σοσιαλιστική επανάσταση, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για τα παιδιά των μεγαλύτερων τάξεων του Δημοτικού και του Γυμνασίου στο «Μικρόκοσμο»,όπου θα λειτουργούν γωνιές Αθλητισμού, Ιστορίας, Τέχνης και Επιστήμης, στο χώρο ενάντια στα ναρκωτικά και σε τόσα και τόσα σπουδαία που έχει ετοιμάσει η νεολαία μας . 

Θα είμαι εκεί και τα βράδια, που θα γλεντάμε όλοι μαζί με Κνίτικο σουβλάκι και μπιρίτσα και θα λέμε τις τρελαμάρες μας και θα ρίχνουμε τις ζεϊμπεκιές μας , όλοι ίσοι κι όλοι μια γροθιά.

Όμως το τελείως κανονικά ξέρετε ποιο θα ήταν;;

Θα ήταν να μπορέσει όλος ο λαός να δει ότι ΚΑΝΟΝΙΚΑ αυτή είναι δική του η γιορτή. 
Του ανήκει αυτό το φεστιβάλ. 
Πρέπει να βρίσκεται εκεί, να νιώσει τι σημαίνει να είσαι μέρος μιας σφικτής ανθρώπινης αλυσίδας , που οι κρίκοι της είναι ζυμωμένοι, από αγώνες, θυσίες, θάρρος, ιδανικά, αλληλεγγύη, δύναμη.
 Μιας αλυσίδας που αντέχει εκατό χρόνια τώρα , όσο κι αν κάποιοι προσπάθησαν και προσπαθούν λυσσαλέα να σπάσουν και να διαλύσουν.

Δεν ξέρετε τι συναισθήματα χάνετε όταν τα παιδιά μας ανεβαίνουν από τη λίμνη υψώνοντας τις φωνές τους για να ενωθούν με τις δικές μας, πηγαίνοντας προς τη κεντρική σκηνή, όπου θα μιλήσει ο σύντροφος γραμματέας και τα αναφιλητά τραντάζουν τα στήθη και η υπερηφάνεια νιώθεις να σε πνίγει.

Η υπερηφάνεια που νιώθεις ξέροντας πως είσαι κι εσύ ένας από αυτούς που δεν λυγίζουν , δεν βολεύονται και δεν παύουν να προσπαθούν να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Γιατί να ξέρετε ,

"Το μέλλον δε θα 'ρθει από μονάχο του... αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς " 

Αυτό θα αντηχεί για τρεις μέρες στο Πάρκο Τρίτη. 

Δοκιμάστε να κάνετε μια επίσκεψη.

Εμπιστευθείτε μας

από 

Μαή Παπαγεωργίου

Χθες στις 4:03 μ.μ.  

Για να δεις τι Σημαίνει,,

 κάνε κλικ Εδώ 

πως μεταμορφώνεται το "κουρελάκι" με τη μικροαστικη ευημερία κ την προπαγάνδα..σε:

-Μα κοίτα τώρα! ειναι ωραίο πράμα τοση βρωμιά και τέτοια κουρελαρία μέσα στο Πανεπιστήμιο? πως καταντήσαμ’ετσι?

Τινάχτηκα!

-Ποια? κουρελαρία? ειπες τη λέξη κουρέλι?

 τη ρώτησα..

-Ε ναι δε βλέπεις …δε λέω ανθρωποι ειναι αλλά μπορουμε να φιλοξενήσουμε τόσους πολλους παιδί μου?

-Πόσους πολλούς?…την ρώτησα

Το κουρελάκι

….ηρθαμε μονάχα με τα ρούχα της στιγμής, ενα λερωμένο καλοκαιρινό φουστανάκι, ηταν Αυγουστος βλέπεις,κάτι μουσκεμένα καλτσάκια κάτω απο δετά καλοκαιρινά πέδιλα και ενα παράταιρο μεγάλο μουσαμά ναυτικο που μου πέταξε ενας ναύτης που με λυπηθηκε το βράδυ που τουρτούριζα στο κατάστρωμα. Ο μεγάλος μου αδελφός βρήκε λιγο στουπί και κοβοντας με το σουγιά του ενα κομμάτι καραβόπανο που περίσσευε απο το κάλυμα μιας βάρκας ταδωσε στη μάνα μας.

-Βρες ραφτικά.. τουπε εκείνη

Μετά απο λίγο μούχαν φτιάξει μια κουκλα. Με αυτή αποκοιμήθηκα αγκαλια, με αυτήν έπαιζα μέχρι που φτάσαμε Καβάλα. Μας μετέφεραν στη Δράμα μετά 2 εβδομάδες στην Προσoτσάνη, μας εβαλαν σε τέντες και εφευγε η μάνα να δουλεύει σε καπνομάγαζο γιατι ετσι τους ειχανε παραγγείλει «Φερτε γυναικόπαιδα χωρίς άντρες στα καπνά εχουμε ανάγκη φτηνά χέρια» Η μάνα ηταν εξυπνη και δυναμικη, βρήκε ενα νομο του Βενιζέλου πουδινε αφορολόγητο για ραπτομηχανές Σίνγκερ απο Γερμανία.

Μετα απο 2 χρόνια σκληρή δουλειά και στερήσεις και αφου ειχαμ’αφήσει τη τέντα και νοικιάζαμε ενα υγρο μισοφτιαγμένο δωμάτιο δίπλα σ’εναν αχυρώνα στην άκρη του χωριου προς Σιταγρούς και με τη βοήθεια ενος γέρου Αρμένη πουξερε τον πατέρα μου απο παλιές δουλιές στη Σμύρνη με μπαχάρια παράγγειλε μια Σινγκερ. Με το που εφτασε η μηχανή την κράτησαν οι τελώνες και ζητάγανε σταλίες (φόρο). Η μάνα εκατσε κι έγραψε γράμμα στον Βενιζέλο που τον ξεμπρόστιαζε «Αν εγω χήρα με 2 παιδιά και πρόσφυγας δεν δικαιούμαι της ευεργεσίας του νόμου που τοσο πολύ διαφημίσατε πείτε μου ποιός δικαιούτε να τον γνωρίσω να τον εσυγχαρώ».

 Βλέπετε οι τελώνες της ειχαν δώσει και ερμηνεία του νόμου….δεν ισχύει για γυναίκες χωρίς ταίρι..χήρες χωρισμένες κλπ..επρεπε νάχει άντρα το σπίτι!..εγω επαιζα ολο αυτο το καιρό με το κουρελάκι μου και μάθαινα κάποια γράμματα που μας έκαναν χώρια απο τα άλλα παιδιά κάποιοι δικοί μας δάσκαλοι απ’τα μέρη μας

 Δεν θέλανε οι γονιοί των παιδιων στη Προσοτσάνη ναμαστε στις ιδιες αιθουσες γιατι ημασταν προσφυγοπουλα με ψείρες με κοριούς και βρωμικα ποδαράκια γιατι η φτωχια μεγάλη και τα παπούτσια πολυτέλεια.

Μετά απο έξι μήνες ηρθε απεσταλμένος απο Αθήνα λουσάτος λιμοκοντόρος αλλά με μπόλικη εξουσία στα χέρια του και ζήτησε να δει τη Τιμοθέα τη μάνα μας…

Ειχε χαρτι, εντολη στους τελώνες να αφήσουν τη μηχανή…ετσι ξεκινησε η μάνα να ράβει και σε τρια χρόνια ειχε ολοκληρη βιοτεχνία με 18 γυναίκες να τη βοηθάνε και να μοιράζονται ολες μαζι τα μεροκάματα…εγω μες τη χαρά..ειχαμε λιγα χρήματα περίσεμα κάθε μέρα..ειχαμε και νερο και πλενόμασταν τακτικά..πήγαμε και σε γιατρους..βάλαμε ρουχα της προκοπης αλλά το κουρελάκι ..κουρελάκι. 

Μιά μέρα η καθηγήτρια γιατι ημουνα πια γυμνάσιο ηρθε για να πάρει ενα φουστάνι και να πιει κι ενα καφεδάκι ..ειδε το κουρελάκι και μουπε..»Παρε καμμια κουκλα της προκοπης πούχεις αυτο το παλιοκαιρισμένο κουρέλι απο στουπί..»

 και της ειπα «Θα πάρω, θα πάρω για τη κόρη μου οταν με το καλο ερθει αλλά μέχρι τότε θα το κρατώ σαν φυλακτό γιατι με κράτησε παρηγόρια στη φτώχεια μας και γιατι τοφτιαξε η μάνα κι ο αδελφός μου απ’το τίποτα και μ’αυτο το τίποτα πορευτήκαμε κι ηρθαμ’ως εδώ»

Αυτή την ιστορια μου την έχει διηγηθεί 5-6 φορές η μάνα μου απο μικρό παιδι ως τώρα πουμαι 50 και αυτή κοντεύει 80.

 Την προγιαγιά την γνώρισα, η γιαγια εκανε 3 κορίτσια και γέμισε το σπίτι κουκλες οχι απο κουρέλια, τις κανονικές, αλλά δεν ηταν τυχερή, στη μεγάλη πείνα της κατοχής προσβλήθηκε απο κίρρωση του ηπατος και εφυγε στα 34 της χρόνια και δεν την γνώρισα ποτέ αλλά εχω μια φωτογραφία της ασπρόμαυρη, ομορφη πανέμορφη γυναίκα μελαχρινη μικρασιάτισσα με εντονα ονειροπόλα μάτια και ενα γλυκύτατο χαμόγελο. 

Πες επειδη μοιάζει με σταρ του βωβου πες γιατι εχει πολυ φυσικη πόζα πες το οτι ειναι γιαγια με ιστορία την βρήκα πολυ καλτ την φωτογραφία και την ζήτησα απ’τη μάνα μου να τη βάλω στη βιβλιοθήκη να την χαζεύω..και ταιριάζει γιατι ειναι ασπρόμαυρη..

Βλέπαμε τηλεόραση το βράδυ που αποκλεισαν τα ΜΑΤ την Νομική, εγω ετοιμαζόμουνα να φύγω γιατι ειχαμε εκτακτη συνέλευση στο ΕΚΘ και ακούω τη μάνα μου να λέει στην αδελφή της

-Μα κοίτα τώρα! ειναι ωραίο πράμα τοση βρωμιά και τέτοια κουρελαρία μέσα στο Πανεπιστήμιο? πως καταντήσαμ’ετσι?

Τινάχτηκα!

-Ποια? κουρελαρία? ειπες τη λέξη κουρέλι?

 τη ρώτησα..

-Ε ναι δε βλέπεις …δε λέω ανθρωποι ειναι αλλά μπορουμε να φιλοξενήσουμε τόσους πολλους παιδί μου?

-Πόσους πολλούς?…την ρώτησα

-Ε να λένε οτι ειναι 2 εκατομμύρια…

-Δυο εκατομμύρια, επανέλαβα, οσοι ηταν κι οι πρόσφυγες απο τη Μ.Ασία…η γιαγια η προγιαγια?

-Ε αυτο ειναι αλλο…εμεις ειμασταν Ελληνες

-Σας φέρθηκαν σαν Ελληνες?

ή σας πέταγαν σε παράγκες και τέντες και σας εκαιγαν οι ντοπιοι? (και της θυμησα τα περιστατικά Βόλου και Πάτρας)

και αυτο με τα κουρέλια μου το λες εσυ? εσυ που η αγαπημένη σου ιστορία ηταν το κουρελάκι κουκλα της γιαγιάς?

-Αλλο ειναι αυτο μη τα μπερδεύεις τα πράγματα…

Οχι…δεν ειναι αλλο αυτο…αλλη εγινες εσυ…με τα χρόνια με την προπαγάνδα..με την μικροαστικη η μεσοαστικη ευημερία…

αλλα δεν της τόπα….εσκυψα το κεφάλι σιωπηλά χαιρέτησα μ’ενα νεύμα εκλεισα πίσω μου τη πόρτα..αναψα ενα στριφτο και κατευθύνθηκα στη συνέλευση των αλληλέγγυων στους 300 απεργους πείνας μετανάστες στο Εργατικο Κέντρο Θεσσαλονίκης…κι ενοιωθα μέσα μου κουρέλι..

Το κείμενο εγραψε ο Marx factor

Διαδώστε το

Το βρήκαμε στο τοίχο της Μαριας Χατζηπαναγιωτη