Σάρα Αουάντ: #Θα_Υπάρξει_Κανείς_να_Σταματήσει_Αυτή_την_Καταστροφή;

Ninetta Altani
1 ώρ. ·

Εμείς από τη Γάζα, σας αποχαιρετάμε.

Προς όσους εξακολουθούν να νοιάζονται, αυτή ίσως να είναι η τελευταία επιστολή που γράφω από την Πόλη της Γάζας.
Περιμένουμε από το Ισραήλ να εκδώσει επίσημα οποιαδήποτε στιγμή τις «εντολές εκκένωσης».

 Η αγαπημένη μου πόλη, η Γάζα, βρίσκεται στο χείλος μιας πλήρους στρατιωτικής κατοχής από τον ισραηλινό στρατό. 

Το σχέδιό τους είναι να μας αναγκάσουν όλους να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας και να μεταφερθούμε σε σκηνές στο νότιο τμήμα της Λωρίδας. Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί σε όσους αντισταθούν. Ίσως να ζούμε τις τελευταίες μας μέρες στην Πόλη της Γάζας.

Από την αρχή του πολέμου ακούμε ότι το Ισραήλ θέλει να καταλάβει την πόλη μας και να τη μετατρέψει σε χώρο εγκατάστασης των εποίκων του. Στην αρχή δεν το πιστεύαμε· θεωρήσαμε πως η διάδοση αυτών των ειδήσεων ήταν μέρος του ψυχολογικού πολέμου. Είχαμε άλλωστε ξαναζήσει «εντολές εκκένωσης» στο παρελθόν και ο κόσμος κατάφερνε να επιστρέψει, έστω και στα ερείπια των σπιτιών του.

Στις 13 Οκτωβρίου, λίγο μετά την έναρξη της γενοκτονίας, ο ισραηλινός στρατός είπε σε όλους τους κατοίκους του βόρειου τμήματος, συμπεριλαμβανομένης και της πόλης της Γάζας, να μετακινηθούν νότια. Οι εντολές συνοδεύονταν από ανελέητους βομβαρδισμούς. Εκατοντάδες σκοτώνονταν μερικές φορές μέσα σε μία μέρα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έφυγαν προς το νότο για να σώσουν τη ζωή τους.
Εμείς όχι.

Ο πατέρας μου αρνήθηκε να εγκαταλείψει το σπίτι μας, κι έτσι μείναμε όλοι εδώ. Ζήσαμε μήνες στο σπίτι μας με αφόρητο πόνο και φόβο. Είδαμε με τα μάτια μας την καταστροφή της γειτονιάς μας.

Έπειτα, ο στρατός έκοψε κάθε σύνδεση βορρά–νότου. Καμία βοήθεια δεν έφτανε πια στο βόρειο τμήμα. Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 2024, η οικογένειά μου κι εγώ ζήσαμε τις πιο ασφυκτικά δραματικές μέρες του πολέμου. 

Πεινάσαμε· περνούσαμε τις μέρες ψάχνοντας οτιδήποτε για να κατευνάσουμε την πείνα. 

Κάποιες φορές αναγκαστήκαμε να φάμε ζωοτροφές.
Τον Ιανουάριο φέτος, όταν τέθηκε σε ισχύ εκεχειρία, ο κόσμος μπόρεσε να επιστρέψει στον βορρά. Ήταν μια φορτισμένη στιγμή, που έδειξε πόσο βαθιά δεμένοι είμαστε οι Παλαιστίνιοι με τη γη μας.

Αυτή τη φορά, όμως, η ατμόσφαιρα είναι διαφορετική. Η απειλή της μόνιμης κατοχής, της οριστικής απώλειας, μοιάζει πολύ πραγματική.

«Κατά την προετοιμασία για τη μεταφορά αμάχων από τη ζώνη του πολέμου προς το νότο … θα επιτραπεί η είσοδος μεγάλου αριθμού σκηνών [στη Γάζα]», έγραψε στο Facebook ο εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού Αβιχάι Αντράε.
Ο κόσμος σε όλη τη Γάζα διάβασε αυτά τα νέα με βαριά καρδιά. 

Τα ερωτήματα πολλά, οι απαντήσεις ελάχιστες: Πού θα καταφύγουμε; Πότε θα αρχίσει; Θα υπάρξει κανείς που να παρέμβει και να σταματήσει αυτή την καταστροφή;

Ο κόσμος είναι εξαντλημένος συναισθηματικά, ψυχικά, σωματικά, οικονομικά· δεν μπορεί να αντέξει άλλο πόνο.
Από τη στιγμή που η οικογένειά μου κι εγώ ακούσαμε αυτή την ανακοίνωση, κοιταζόμαστε με μάτια γεμάτα σύγχυση και φόβο.

Όταν είδα στις εικόνες στα κοινωνικά δίκτυα, σκηνές και μουσαμάδες να μπαίνουν στην Πόλη της Γάζας, η καρδιά μου ράγισε σε χίλια κομμάτια. Η σκέψη ότι το μέλλον μου θα χωρέσει μέσα σε μια σκηνή με τρόμαξε αφόρητα.

 Τα όνειρά μου είναι μεγάλα· πώς μπορούν να χωρέσουν σε μια μικρή σκηνή;

Είπα στον πατέρα μου ότι δεν θέλω να ζήσω σε σκηνή. 

Δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου. Εκείνος με κοίταξε με ανήμπορα μάτια και μου είπε: «Δεν έχουμε άλλη επιλογή, η σκηνή γίνεται η νέα μας πραγματικότητα».
Δεν θέλουμε να φύγουμε, αλλά νιώθουμε ότι δεν έχουμε επιλογή. Δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να αντέξουμε ξανά τον ανελέητο βομβαρδισμό. Οι Ισραηλινοί πιθανότατα θα είναι ακόμη πιο βίαιοι αυτή τη φορά. Δεν θα είναι τιμωρία· θα είναι πλήρης εξάλειψη.

Καθώς νιώθουν ότι το τέλος της πόλης τους πλησιάζει, οι άνθρωποι περνούν ό,τι ίσως να είναι οι τελευταίες τους μέρες σε αυτήν μαζί με τις οικογένειές τους, μοιράζοντας το μοναδικό γεύμα της ημέρας. Βγαίνουν στους δρόμους, βγάζουν φωτογραφίες στους τόπους των παιδικών τους αναμνήσεων, αποτυπώνοντας καθετί που ίσως σβηστεί.

Γράφω αυτές τις λέξεις καθισμένη σε έναν κοινόχρηστο χώρο, όπου πολλοί φοιτητές και συγγραφείς προσπαθούν να πολεμήσουν τον φόβο μελετώντας και δουλεύοντας. Κρατιούνται από τη ρουτίνα τους, ελπίζοντας σε μια ψευδαίσθηση κανονικότητας μέσα στο χάος.

Οι άνθρωποι της Γάζας αγαπούν τη ζωή, ακόμα κι όταν ζωή σημαίνει απλώς να επιβιώνεις με τα απολύτως ελάχιστα. Ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές, πάντα βρίσκουμε τρόπο να κρατηθούμε από την ελπίδα, τη χαρά, την ευτυχία.
Θέλω να έχω ελπίδα, αλλά είμαι και τρομοκρατημένη όχι μόνο για τις βόμβες, τον εκτοπισμό, τις σκηνές και την εξορία. Φοβάμαι μήπως μας αποκόψουν από τον κόσμο, μήπως μας φιμώσουν.

Νιώθω πως αυτό που το Ισραήλ ετοιμάζει για εμάς στο νότο είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου θα είμαστε απομονωμένοι, οι φωνές μας σβησμένες, η ύπαρξή μας διαγραμμένη.
Δεν ξέρω για πόσο ακόμη οι λέξεις μου θα φτάνουν στον έξω κόσμο, γι’ αυτό θέλω να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία για να κάνω μια έκκληση:

Μην με ξεχάσετε, εμένα, τη Σάρα Αουάντ, μια Παλαιστίνια φοιτήτρια, που το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να τελειώσω τις σπουδές μου στη φιλολογία και να γίνω επαγγελματίας δημοσιογράφος.
Μην ξεχάσετε τον λαό της Γάζας και τα δύο εκατομμύρια ιστορίες του για αγάπη, πόνο και επιμονή.
Μην ξεχάσετε την πόλη μου, τη Γάζα, μια αρχαία μητρόπολη, γεμάτη ιστορία και πολιτισμό, γεμάτη αγάπη.
Μην ξεχάσετε πόσο σθεναρά αντισταθήκαμε και κρατηθήκαμε στα σπίτια και τη γη μας, ακόμα κι όταν ο κόσμος σχεδόν μας εγκατέλειψε.
• Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο Αljazeera
Σάρα Αουάντ
20 Αυγούστου 2025. ΓΑΖΑ