ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Κυριακή 27 Ιουλίου 2025

Για τον Μίκη By Γιώργος Μαργαρίτης



Γιώργος Μαργαρίτης
20 ώρ. ·
Μίκης Θεοδωράκης
Ηράκλειο. Βασιλική Αγίου Μάρκου. Δημοτική Πινακοθήκη.
Έκθεση χαρακτικών για τον Μίκη Θεοδωράκη (25 Ιουλίου-22 Αυγούστου 2025)
Επιμελήτρια της έκθεσης και ουσιαστική δημιουργός της η εικαστικός Φωτεινή Κοκολάκη
Η ομιλία μου στα εγκαίνια της έκθεσης.
Ο συναρπαστικός αιώνας του Μίκη Θεοδωράκη
Εκατό μόλις χρόνια έχουν περάσει από τον Ιούλιο του 1925, τον μήνα που ο Μιχάλης (Μίκης) Θεοδωράκης γεννήθηκε στην Χίο. Μόλις, είπα, γιατί με τα μέτρα της ιστορίας, εκατό χρόνια είναι ένα μικρό, σύντομο διάστημα – όσο μια ανθρώπινη ζωή περίπου. Συνήθως δεν συμβαίνουν πολλά πράγματα μέσα σε αυτό. Και όμως, ετούτος εδώ ο αιώνας που μόλις έκλεισε δεν ήταν ένας συνηθισμένος αιώνας. Χώρεσαν σε αυτόν γεγονότα και εξελίξεις πολλές, από εκείνες που συγκροτούν ξεχωριστά κεφάλαια στην ιστορία της ανθρωπότητας. Χώρεσε ένας ακόμα παγκόσμιος πόλεμος, χώρεσε η πτώση των αποικιακών αυτοκρατοριών και μαζί τους η παγκόσμια κυριαρχία της Ευρώπης, χώρεσε ο Ψυχρός πόλεμος και ο φόβος του πυρηνικού ολοκαυτώματος – το τέλος του πολιτισμού. Χώρεσαν τερατογενέσεις από την απόλυτη βαρβαρότητα του ναζισμού ως την σημερινή, δίπλα μας, μεθοδευμένη και προγραμματισμένη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού στην Παλαιστίνη και την Γάζα. Χώρεσε όμως και η ελπίδα των λαών, οι αγώνες τους, η Αντίστασή τους στο άδικο, η νίκη τους πάνω στον ναζισμό, στην αποικιοκρατία και η μεγάλη έφοδος στον ουρανό: η Σοβιετική Ένωση.
Αλλά και η πατρίδα μας, η πατρίδα του Μίκη Θεοδωράκη, γνώρισε πολλά μέσα στα σύντομα ετούτα εκατό χρόνια. Πόλεμοι, τι το ασυνήθιστο, από τα βουνά της Αλβανίας ως τον Γράμμο και από εκεί ως τον Πενταδάκτυλο της Κύπρου. Δικτατορίες, αγώνες, μια ολόκληρη δεκαετία Αντίστασης, Επανάστασης, προσδοκίας, αγώνων ενάντια σε κατακτητές και σε εγχώριους δυνάστες. Ένας μακρόχρονος εμφύλιος, ένα σκληρό, εγκληματικό, μακρύ μετεμφυλιακό καθεστώς με κορωνίδα του την επτάχρονη δικτατορία και, στη συνέχεια, μια ανάπηρη δημοκρατία, με τον λαό απλό θεατή, σε απόμακρες, απολυμασμένες πολιτικά, εξέδρες. Στην ίδια και την αυτή χώρα – μια μικρή χώρα, με ένα μικρό λαό – είδαμε να γεννιούνται θαύματα και τραγωδίες. Από την μία το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το ΕΑΜ, ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός, ο ΕΛΑΣ, ο Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας και από την άλλη να ξεπηδούν δικτάτορες, βασανιστές, δεσμοφύλακες, παλατιανοί αυλοκόλακες, πολιτικοί αρλεκίνοι, δουλικοί στους ξένους, σκληροί με τον ίδιο τους τον λαό.
Στο υπόστρωμα, πίσω από ετούτα τα μεγάλα γεγονότα, στα θεμέλιά τους, αν θέλετε, υπήρχε μια μεγάλη τομή: το 1922. Ήττα η χρονιά της καταστροφής και της προσφυγιάς αλλά επίσης, η χρονιά όπου, πρώτη φορά στους αιώνες, συγχωνεύτηκε ο Ελληνισμός με την Ελλάδα. Για ένα ορόσημο επρόκειτο, για μια νέα αφετηρία. Τα πάντα μπορούσαν να φτιαχτούν από την αρχή. Μέσα από την καταστροφή ξεκινούσε μια περίοδος προκοπής και δημιουργίας. Κάτι το τόσο σοβαρό και μεγάλο δεν μπορούσε φυσικά να περάσει απαρατήρητο και ασχολίαστο από τα γράμματα και τις τέχνες.
Ο Θεοδωράκης γεννήθηκε μαζί με την νέα ετούτη εποχή. Ακόμα περισσότερο: ήταν παιδί της μεγάλης στιγμής. Οι γονείς γνωρίστηκαν στην Μικρά Ασία στις παραμονές της καταστροφής. Η μητέρα του Μικρασιάτισσα, ο πατέρας από την Κρήτη. Γεννήθηκε στη Χίο, στα όρια της νέας Ελλάδας, όπως την ήθελε η Συνθήκη της Λωζάνης. Ακολουθώντας τις μεταθέσεις του πατέρα του μεγάλωσε στην Χίο, στην Μυτιλήνη, στα Γιάννενα, στο Αργοστόλι, στον Πύργο, στην Πάτρα, στην Τρίπολη. Άθελά του έγινε ένας μικρός περιηγητής – και μαθητής ταυτόχρονα σε όλα εκείνα που το σχολείο δεν μπορεί να διδάξει. Άκουσε ήχους, σκοπούς, μουσικές πολλούς, τους παλιούς, των τόπων όπου βρέθηκε, τους νέους που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από τους μακρινούς γενέθλιους τόπους τους. Στα ωδεία έμαθε τους κανόνες της τέχνης και τα κλασσικά, δυτικά της, ακούσματα. Στις πλατείες, στα μαγαζιά, στα πανηγύρια, στις εκκλησίες έμαθε την λαϊκή εκδοχή της τέχνης – αυτή που βγαίνει από την ψυχή του λαού και της μιλά, συνδιαλέγεται μαζί της.
Για να συνομιλήσει κανείς με το λαό χρειάζεται μια κοινή γλώσσα, η τέχνη δεν θα μπορούσε να προηγηθεί από αυτήν. Όχι ο Μίκης Θεοδωράκης δεν πήρε μέρος στην σκληρή διαμάχη γύρω από το γλωσσικό ζήτημα σε όλη την διάρκεια του μεσοπολέμου: πρώτον διότι δεν ήταν φιλόλογος, δεύτερο επειδή ήταν ακόμα πολύ μικρός. Στα πρώτα παραγωγικά βήματά του, 12 με 14 χρονών στα 1937-1939, στο Ωδείο της Πάτρας, όμως στράφηκε προς τους τεχνίτες της γλώσσας, εκείνους που την συνθέτουν, εκείνους που μιλούν μέσα από αυτήν: στους ποιητές. Με τα δικά τους ποιήματα – του Σολωμού, του Δροσίνη, του Παλαμά, του Βαλαωρίτη- έκανε τα πρώτα του τραγούδια, έτσι όπως αρμόζει στον λαϊκό πολιτισμό: να μιλά με την γλώσσα των ποιητών του. Ποτέ δεν αναθεώρησε ετούτη του την επιλογή. Ως ψάλτης στην εκκλησία αναμετρήθηκε με την βαθιά παράδοση της Εκκλησίας: με την τέχνη της να συνομιλεί, ενίοτε να συναρπάζει, τον λαό.
Ήρθαν έπειτα χρόνια δίσεκτα. Ο πόλεμος, η κατάκτηση, η Κατοχή. Βρέθηκε στην Τρίπολη, πάντα συντροφιά με την μουσική. Στην τελευταία έδωσε το πρώτο του -ας το ορίσουμε ως συμφωνικό- έργο: την Κασσιανή. Ήταν όμως καιρός που έπρεπε να δώσει περισσότερα στην πατρίδα του και τον λαό του. Στα 25 Μαρτίου του 1943 οι Ιταλοί κατακτητές τον συνέλαβαν ως υποκινητή των πατριωτικών κινητοποιήσεων στην πόλη. Η οικογένειά του τον φυγάδευσε στην Αθήνα. Εκεί συναντήθηκε με την μεγάλη ιστορία, την Αντίσταση, την Επανάσταση που σοβούσε από το 1922 κιόλας. Έγινε μέλος της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νεολαίας, της ΕΠΟΝ, πολύ γρήγορα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και μαχητής του ΕΛΑΣ – διμοιρίτης στο 1ο Τάγμα του ΕΛΑΣ Νέας Σμύρνης. Η μουσική τον συντρόφευε πάντα. Στο Ωδείο Αθηνών συνέχισε την μουσική του παιδεία.
‘Εζησε, πολέμησε, στην πρώτη γραμμή, στις 33 ημέρες της μάχης της Αθήνας, εκεί που ο ΕΛΑΣ αναμετρήθηκε με τα στρατεύματα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και τους εγχώριους συνεργάτες τους. Ήταν μόλις 19 χρονών τον Δεκέμβριο του 1944. Πολύ αργότερα, μέσα σε μια τρικυμιώδη ζωή, με πολλές δύσκολες στιγμές και σκληρές καταστάσεις, εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη εκτίμησε ως την πλέον σημαντική περίοδο της ζωής του. «Πολέμησε στον Δεκέμβρη» ζήτησε να χαραχθεί, ύψιστος τίτλος τιμής, στο μνήμα του.
Οι μεγάλες στιγμές ηττήθηκαν, η Αντίσταση ηττήθηκε, ο Θεοδωράκης ανήκε όμως σε αυτούς που δεν «παραδέχτηκαν την ήττα». Στις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ, στην εξορία, στην Μακρόνησο, στις φυλακές έδωσε τον δικό του αγώνα. Αναζητούσε τον κίνδυνο: μετείχε στις ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού που επιχείρησαν να ανοίξουν μέτωπο μέσα στην Αθήνα – στην Μακρόνησο βασανίστηκε άγρια, έμεινε παράλυτος για μεγάλο διάστημα και χρειάστηκε πολύς χρόνος για να αναρρώσει. Μόλις στα 1950 τέλειωσε τις σπουδές του στο Ωδείο και στα 1951 τέλειωσαν οι υποχρεώσεις του στον στρατό.
Οι καιροί στο μεταξύ άλλαζαν. Στην Ελλάδα το μετεμφυλιακό καθεστώς, βάναυσο, αντιλαϊκό, αντιδημοκρατικό, αντικομμουνιστικό. Πιστοποιητικά φρονημάτων, εξορίες, φυλακές καταστολή, αγριότητα, εκτελέσεις και δολοφονίες ενίοτε. Η Κύπρος, αποικία τότε των Άγγλων, έφερνε κοντά τους μεγάλους αγώνες των λαών για το τέλος του αποικισμού. Ο Ψυχρός πόλεμος και τα πυρηνικά οπλοστάσια έδιναν νέες διαστάσεις στον πόλεμο. Ο Μίκης Θεοδωράκης είχε δει ως τότε τον κόσμο από την ελληνική σκοπιά. Είχε έρθει η ώρα να τον δει στην ολότητά του. Από το 1954 ως το 1960 βρέθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει στο περίφημο Conservatoire. Από εκεί αντίκρυσε τον κόσμο και ο κόσμος ταυτόχρονα άρχισε να γνωρίζει τον Έλληνα κομμουνιστή συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.
Στην επιστροφή του στην Ελλάδα στα 1960, τα πράγματα παρέμεναν τα ίδια. Το Παλάτι, ο Στρατός, η ΕΡΕ διαφέντευαν την χώρα και οι τρομεροί νόμοι του εμφυλίου, ο 509 και το Γ’ Ψήφισμα, βρίσκονταν πάντοτε σε ισχύ. Ο ήδη γνωστός συνθέτης ρίχτηκε με ορμή στους αγώνες για την δημοκρατία, τις ελευθερίες του λαού, την ειρήνη. Στα 1963 μετά την δολοφονία του βουλευτή της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς, του Γρηγόρη Λαμπράκη, πήρε τη σκυτάλη: έγινε Πρόεδρος της Νεολαίας Λαμπράκη. Στα 1964 εκλέχτηκε βουλευτής της ΕΔΑ. Ήταν τότε 39 πλέον ετών.
Μαζί με την πολιτική στράτευση ήρθε εποχή της δημιουργίας. Ήταν η ανάγκη να βρεί κοινή γλώσσα, να μιλήσει στον ηττημένο και ταπεινωμένο λαό της Ελλάδας, να του δώσει όραμα και παιδεία. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και ο συνθέτης στράφηκε πάλι στους ποιητές. Με τους δικούς τους στίχους θα τραγουδούσε ο κόσμος τις ελπίδες και τα πάθη του. Και τι ποιητές: ο Γιάννης Ρίτσος (Βραβείο Λένιν, 1976), ο Κώστας Βάρναλης (Βραβείο Λένιν 1959), ο Γιώργος Σεφέρης (Βραβείο Νόμπελ 1963), ο Οδυσσέας Ελύτης (Βραβείο Νόμπελ 1979), ο Πάμπλο Νερούδα (Βραβείο Νόμπελ 1971), και πολλοί ελάσσονες, όπως και θαυμάσιοι στιχουργοί.
Το 1960 ο «Επιτάφιος» σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, μια μυσταγωγική υπενθύμιση για το πώς ο θάνατος, η ήττα, η ταπείνωση ανοίγουν τον δρόμο στην ελπίδα και στη ζωή. Στα 1964 το «Άξιον Εστί» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, μια περιήγηση στο μεγάλο όπλο των λαών: την πατρίδα τους. Ο Θεοδωράκης έφερε την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη κοντά στον λαό, την έκανε κτήμα και παιδεία του, μέρος του νέου λαϊκού πολιτισμού. Ο δε Βάρναλης……τι να πούμε για τον χιλιοτραγουδισμένο χάρη στον Μίκη, Κώστα Βάρναλη….
Ο λαός της Ελλάδας και δίπλα του ο κόσμος ολόκληρος. Αυτό ήταν το σύμπαν του Θεοδωράκη. Με τον Πάμπλο Νερούδα και το Canto General τραγούδησε την πολύπαθη λατινική Αμερική και τους αγώνες της, τραγούδησε την Ιρλανδία και τα πάθη της. Και ακόμα το Μαντχάουζεν, το Ολοκαύτωμα Εβραίων και ανταρτών, ανεξίτηλο στίγμα για τον ναζισμό και τον «δυτικό» λεγόμενο πολιτισμό μας. Βρέθηκαν, όχι πολλά χρόνια αργότερα, πρόθυμοι να κατηγορήσουν τον συνθέτη για αντισημιτισμό – μια κατάσταση που παραπέμπει στο σήμερα όπου η κάθε κριτική, η κάθε καταδίκη στο μεγαλύτερο έγκλημα -ως τώρα- του 21ου αιώνα, τη Γενοκτονία στην Γάζα, χαρακτηρίζεται αντισημιτισμός από τους τότε και τους τώρα «πρόθυμους», οι ίδιοι είναι. Η δε πολύπαθη Παλαιστίνη, χάρη στο Θεοδωράκη, έχει τον ύμνο της. Προσμένει και αυτή, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου, την ώρα που θα κτυπήσουν οι καμπάνες, για να τον ακούσει ελεύθερα.
Ήρθε μετά η Απριλιανή Δικτατορία: Αλικαρνασσός, Παρθένι, Ωρωπός, Κορυδαλλός…. Τα γνωστά. Και κάθε βράδυ να κτυπούν τον Ανδρέα στην ταράτσα. Ο Μίκης στην παρανομία ίδρυσε το ΠΑΜ, την πρώτη αντι-δικτατορική οργάνωση. Μετά φυλακές, βασανιστήρια, εξορία. Στην πτώση της Χούντας, στην θυσία της Κύπρου, πάλι παρών, στην πρώτη γραμμή. Να διδάσκει πατριωτισμό και ελευθερία στον λαό του και σε όλους τους λαούς του κόσμου. Τι κι αν στο μεγάλο μπέρδεμα εκεί μετά τα 1989-1991, αστόχησε κι αυτός. Δεν ήταν ο μόνος τότε που αστόχησε. Το ανδρειωμένο όμως μην τον κλαις…όπως και την Ρωμιοσύνη. Στο τέλος δε μόνο τα μεγάλα, τα σημαντικά θα μείνουν…. Οι μικρότητες ας μείνουν στους μικρούς.
Η δική μου γενιά μεγάλωσε με τον Μίκη Θεοδωράκη, διδάχθηκε από αυτόν, πήρε μαθήματα ουσιαστικά και σπουδαία, αυτά που σε κανένα Πανεπιστήμιο ή σχολείο δεν τα μαθαίνει κανείς. Πρόσφατα, στο Παναθηναϊκό στάδιο, στην συναυλία που οργάνωσε το ΚΚΕ, ήταν πολλοί, πάρα πολλοί οι μαθητές του. Οι παλιοί αλλά και οι νεότεροι που αποζητούν τον λόγο, τον στίχο, την μουσική του – την πίστη και την ελπίδα που μετέδιδε. Η συγκίνηση μεγάλη. Ίσως επειδή και οι δικοί μας γονείς, οι παππούδες των νεότερων, «πολέμησαν τον Δεκέμβρη». Ίσως επειδή η αδικία, η εκμετάλλευση, ο πόλεμος, η αγριότητα, είναι ο κανόνας του κόσμου μας. Ίσως επειδή είναι πολλοί που θέλουν αυτό να αλλάξει.
Και θα αλλάξει Μίκη, στο υποσχόμαστε!












Πέμπτη 24 Ιουλίου 2025

ΜΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΔΑ ΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ #Alisa_Valdes

 «Ακούστε πώς ήταν η εισαγωγή σε ένα νοσοκομείο στην Κούβα, για μία υπήκοο των ΗΠΑ 56 ετών. Περίμενα τρία λεπτά. Μία νοσοκόμα ήρθε για να με υποδεχθεί. Με αγκάλιασε, με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε αν ήμουν σε θέση να περπατήσω. Στο κεφάλι φορούσε ένα παλαιομοδίτικο χάρτινο καπέλο νοσοκομείου.

Την ακολούθησα στο γραφείο της. Μου πρόσφερε ένα μικρό πλαστικό νεσεσέρ, που περιείχε σαπούνι και σαμπουάν, οδοντόκρεμα, οδοντόβουρτσα, χτένα και μία πετσέτα. Σαν να βρισκόμουν σε ξενοδοχείο.
Εκείνη κάθισε μπροστά στον υπολογιστή και μου ζήτησε όνομα, ημερομηνία γέννησης και στοιχεία επικοινωνίας για την οικογένεια και τους φίλους μου. Ρώτησε για το ιατρικό ιστορικό μου, τα φάρμακα που παίρνω και τα τωρινά μου συμπτώματα. Μου έσφιξε στοργικά το χέρι για να με καθησυχάσει.
Έπειτα με πήγαν στο δωμάτιό μου. Εκεί ολοκληρώθηκε η διαδικασία της εισαγωγής. Κανένας δεν με ρώτησε για την ασφάλιση και τη συμμετοχή μου στην aπληρωμή ούτε με έβαλαν να υπογράψω υπεύθυνη δήλωση ότι θα εξοφλήσω τον λογαριασμό αν η ασφαλιστική αρνηθεί. Τίποτε. Μόνο «πώς σε λένε» και «πού πονάς», συν δωρεάν καλλυντικά και μία θερμαντική ράβδο για να ζεστάνω το νερό στη μπανιέρα.
Ναι, μπανιέρα. Το δωμάτιό μου στο νοσοκομείο είχε μπανιέρα. Το μοιραζόμουν με δύο άλλους ασθενείς.
Μία ομάδα από γιατρούς ήρθε να με δει και να υποβάλει σε μία πρώτη εξέταση. Ήταν συνολικά τέσσερις, από διαφορετικές ειδικότητες. Άκουσαν τα συμπτώματά μου και συζήτησαν μπροστά μου για την πιθανή διάγνωση.
Στάθηκαν δίπλα στο κρεβάτι και μιλούσαν για την περίπτωσή μου. Όχι μόνο οι τέσσερις γιατροί, αλλά και οι νοσοκόμες και οι άλλοι ασθενείς, καθώς και οι επισκέπτες που έτυχε να βρίσκονται στο δωμάτιο. Πολλοί είπαν τη γνώμη τους, γιατροί και μη. Οι απόψεις που διατυπώθηκαν χαρακτηρίζονταν από περίσκεψη και γνώση. Στην Κούβα θεωρούν ότι οι πολίτες έχουν την παιδεία για να κατανοήσουν τα ιατρικά προβλήματα. Ουδείς ήταν αποκλεισμένος από τη συζήτηση.
Όταν υποβλήθηκα σε τεστ κοπώσεως πάνω σε στατικό ποδήλατο, με παρακολουθούσαν 50 άτομα από τη γειτονιά. Το νοσοκομείο προσκαλεί κάθε ενδιαφερόμενο που επιθυμεί να παρακολουθήσει τέτοιους είδους εξετάσεις. Οι γιατροί προβάλλουν τα αποτελέσματα σε μεγάλη οθόνη και εξηγούν στους παρατηρητές τι σημαίνει κάθε δείκτης.
Στις ΗΠΑ, οι γιατροί καμώνονται ότι είναι θεοί και κρατούν κάθε πληροφορία ως επτασφράγιστο μυστικό. Συμπεριφέρονται σαν μύστες εκλεκτοί κάποιας θεότητας. Αυτό το κάνουν για να δικαιολογήσουν το κόστος των σπουδών τους στις ιατρικές σχολές.
Στην Κούβα, η ιατρική γνώση διαμοιράζεται ανοιχτά και γίνεται ευρέως κατανοητή. Οι διαφορές στην ιατρική κοινωνιολογία ανάμεσα στις δύο χώρες είναι κεφαλαιώδεις.
Επιπρόσθετα, η ομάδα των γιατρών προσκάλεσε την οικογένειά μου σε δείπνο και ζήτησε περισσότερες πληροφορίες για την πάθησή μου. Είχαν προσέξει οι δικοί μου αλλαγές στην κατάστασή μου; Πώς ήταν η δίαιτά μου; Είχα ανθρώπους δίπλα μου να με προσέχουν; Πιστεύω ότι αυτή η τακτική είναι μεγαλοφυής. Διότι οι άρρωστοι δεν είναι πάντοτε σε θέση να παρατηρήσουν μόνοι τους τις τυχόν μεταβολές.
Η όλη εμπειρία ήταν συνταρακτική. Το ιατρικό σύστημα στην Κούβα δείχνει σεβασμό και αγάπη. Στις ΗΠΑ, αντίστοιχα, φέρεται απαξιωτικά και ταπεινωτικά. Το να ζητάμε από ασθενείς που υποφέρουν κατά πόσο είναι σε θέση να πληρώσουν είναι σαδιστικό και εξευτελιστικό. Το άγχος που μεταδίδουμε επιδεινώνει μεμιάς τις αρρώστιες.
Φεύγοντας από το κουβανέζικο νοσοκομείο είχα στα χέρια μου ακριβή διάγνωση και λεπτομερές χρονοδιάγραμμα αγωγής. Ταυτόχρονα αισθανόμουν πολύ καλύτερα, αφού όλοι μου είχαν φερθεί με ευγένεια και έγνοια. Τίποτε δεν έγινε με βιασύνη. Αντιμετωπίστηκα σαν να ήταν η φροντίδα δικαίωμά μου. Στις ΗΠΑ, σε κάνουν να νιώθεις ανεπιθύμητος, ενοχλητικός, παρείσακτος και ανόητος.
Η Κούβα τα κάνει αυτά με ελάχιστα χρήματα στη διάθεσή της. Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να πράξουν το ίδιο. Ωστόσο, η κοινωνία μας θέλει να νιώθουν οι κατώτερες τάξεις ανήμπορες, ανάξιες του σεβασμού και της συμπαράστασης. Οπότε, η μοναδική της διέξοδος θα είναι να “αγοράσει” το δικαίωμα στην αυτοεκτίμηση. Θα αναγκαζόμαστε πια να δουλεύουμε για το τίποτε, μόνο και μόνο για να είμαστε ασφαλισμένοι.
Λησμόνησα να γράψω, ότι τα γεύματα στην καφετέρια του νοσοκομείου είναι δωρεάν, όχι μόνο για τους ασθενείς, αλλά και για τους συγγενείς τους. Και το φαγητό είναι υγιεινό και σπιτικό. Στις ΗΠΑ οι οικογένειες των ασθενών αναγκάζονται να πληρώσουν για να φάνε κάτι μέσα στο νοσοκομείο, όπου μάλιστα τα εστιατόρια ανήκουν συνήθως σε γιγάντιες αλυσίδες φαστ-φουντ.
Πριν σπεύσετε να υπογραμμίσετε τις υπόλοιπες παθογένειες και ελλείψεις που μαστίζουν την Κούβα, σας ενημερώνω ότι τις γνωρίζω πολύ καλά. Αυτή η ανάρτηση δεν αφορά τα συγκεκριμένα προβλήματα, αλλά την υγειονομική περίθαλψη και μόνο.
Όσοι πιστεύουν ότι αντιμετωπίστηκα προνομιακά επειδή είμαι Αμερικανίδα, ας σημειώσουν ότι έτυχα της ίδιας ακριβώς φροντίδας με τους Κουβανούς ασθενείς. Είχα το ίδιο δωμάτιο και τους ίδιους γιατρούς. Δεν βρισκόμουν σε κάποια από τις κλινικές «ιατρικού τουρισμού» που όντως υπάρχουν. Και δεν πλήρωσα ούτε ένα σέντσι.
Εάν ήρθατε στα σχόλια για καυγά, δεν θέλω να ανοίξω διάλογο μαζί σας. Ούτε με ενδιαφέρει η διάδραση με άτομα που σκορπίζουν μίσος και φιλονικία. Τελεία και παύλα
(Η ανάρτηση της 56χρονης Αλίσα Βαλντές-Ροντρίγκες (που δεν είναι μόνο συγγραφέας, αλλά και δημοσιογράφος και επιτυχημένη κινηματογραφική παραγωγός, μόνιμη κάτοικος του Αλμπουκέρκι) δες το link

Τρίτη 22 Ιουλίου 2025

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΖΙΦΚΟΦ ΤΟ 1998 ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ !

 




Ενδιαφέρουσα επιστολή στο Διαδίκτυο, 20 χρόνια μετά το θάνατο του Τοντόρ Ζίβκοφ
Τις τελευταίες μέρες, στο Διαδίκτυο, σε βουλγάρικες ιστοσελίδες -και αναπαράγεται και σε ελληνικές- κυκλοφορεί μια επιστολή, συγγραφέας της οποίας φέρεται να είναι ο Τοντόρ Ζίβκοφ, ιστορικός ηγέτης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Βουλγαρίας. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η επιστολή έρχεται στο φως 20 χρόνια μετά τη συγγραφή της, σύμφωνα με επιθυμία του ίδιου του Ζίβκοφ.
Η εγκυρότητα της επιστολής δεν έχει καταστεί δυνατό να διασταυρωθεί, ωστόσο την παραθέτουμε με κάθε επιφύλαξη, καθώς το περιεχόμενό της έχει ενδιαφέρον, μιας και φέρεται ο Τ. Ζίβκοφ να απευθύνεται στο λαό της Βουλγαρίας, καλώντας τον να βγάλει συμπεράσματα με βάση την πείρα του από τα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά και τη ζωή του τις τελευταίες δεκαετίες στον καπιταλισμό. Η επιστολή, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, έχει ως εξής:

«Αγαπητοί Βούλγαροι, θα ήθελα να σας αποκαλώ σύντροφοι, γιατί αυτοί ήσασταν για μένα…
Αγαπητοί σύντροφοι,
34 φορές σας απεύθυνα πρωτοχρονιάτικο χαιρετισμό. Ανασκόπησα όσα σας είπα κατά τη διάρκεια αυτών των ετών και αποφάσισα να σας μιλήσω για το μέλλον. Όταν λάβετε αυτό το χαιρετισμό, δεν θα είμαι ανάμεσα στους ζωντανούς. Αλλά αισθάνομαι υποχρεωμένος να κάνω κάτι τελευταίο χρήσιμο για τη χώρα μας.
34 φορές, εγώ και το Κόμμα, απολογούμασταν για όλα όσα κάναμε για σάς κατά τη διάρκεια του έτους. Η ανασκόπηση των χαιρετισμών επισημαίνει το μεγάλο άλμα που πετύχαμε ως λαός γι’ αυτά 34 χρόνια.
Ο πληθυσμός της χώρας μας στον πρώτο μου χαιρετισμό ήταν 7 εκατομμύρια και στον τελευταίο ήταν 9 εκατομμύρια.
Η οικονομία αναπτύχθηκε 23 φορές. Σκεφτείτε το -όταν διαβάζετε αυτό το μήνυμα θα έχουν περάσει περίπου 30 χρόνια από τότε που η Βουλγαρία εγκατέλειψε το Σοσιαλισμό. Σκεφτείτε αυτά τα 30 χρόνια αν πετύχατε αυτό που καταφέραμε τα τελευταία 34 χρόνια. Έχει αναπτυχθεί η οικονομία 23 φορές; Εμείς το κάναμε, ο λαός το πέτυχε, άρα ήταν δυνατόν.
Γιατί δεν συμβαίνει τώρα;
Χτίσαμε χιλιάδες νοσοκομεία και σχολεία. Αυξήσαμε σημαντικά το προσδόκιμο ζωής. Γιατί, από το 1989, έχει μειωθεί ξανά; Όταν διαβάζετε αυτό το μήνυμα, μετά από 20 χρόνια, κοιτάξτε πού βρίσκεστε…
Φυσικά, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μισούν το Σοσιαλισμό. Θα πουν υπήρχαν στρατόπεδα, καταστείλατε τους ανεπιθύμητους.
Η χώρα με τους περισσότερους κρατούμενους στον κόσμο είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί το 3% του πληθυσμού βρίσκεται στη φυλακή. Πολύ περισσότερο από ό,τι στη Σοσιαλιστική Βουλγαρία. Αλλά δεν είναι η μεγαλύτερη καταστολή. Η μεγαλύτερη καταστολή είναι η κυριαρχία των μεγάλων κεφαλαίων και των εταιρειών που καθορίζουν ποιος θα εργαστεί και πόσο θα πάρει. Αυτή η καταστολή είναι που καταστρέφει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τις φυλακές μας!
Αλλά και οι ΗΠΑ έχουν φυλακές. Κρατούν τους ανθρώπους που χαρακτηρίζουν ως "τρομοκράτες", χωρίς δίκη και καταδίκη, για απεριόριστο χρόνο. Απαιτούν την έκδοσή τους από οποιοδήποτε σημείο του κόσμου και οι περισσότερες χώρες τούς υπακούν.
Και για να σας πω, αγαπητοί συμπατριώτες, στο Σοσιαλισμό δεν φυλακίσαμε αθώους. Οι συγγενείς τους τώρα περηφανεύονται, διότι θα ντρέπονταν για το παρελθόν τους. Η αλήθεια είναι ότι δεν τιμωρήσαμε αθώους. Τιμωρήσαμε εγκληματίες, μεγάλους καπιταλιστές και ολιγαρχίες. Αυτούς για τους οποίους είμαι πεπεισμένος πως θα θελήσετε κι εσείς ένα Λαϊκό Δικαστήριο.
Αγαπητοί φίλοι, πριν φτάσουμε στο Σοσιαλισμό, είχαμε μελετήσει προσεκτικά τον Καπιταλισμό. Είναι πάντα ο ίδιος - ένα σύστημα στο οποίο μικρή ομάδα προνομιούχων παρασιτεί εις βάρος του λαού, ο οποίος λαός εξαντλείται.
Μετά από 20 χρόνια, που θα διαβάζετε αυτό το μήνυμα, είμαι βέβαιος ότι το κράτος θα κυριέψουν οι εγκληματίες, αυτοί θα γράψουν τους νόμους, θα σας επιβάλουν φόρους, τέλη, τιμές και όσα άλλα μέσα τους επιτρέπουν. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξει μια μικρή ομάδα από υπερ-πλούσιους ανθρώπους που θα κλέβουν αδιάκριτα και δεν θα κρύβονται. Είμαι βέβαιος ότι ο λαός θα υποφέρει, αλλά θα έχει καθηλωθεί από την κυριαρχία, το φόβο και την αβεβαιότητα του αύριο.

Ο Καπιταλισμός εξαρχής είναι άδικος, δεν μπορεί να είναι διαφορετικός. Συγκεντρώνει τον πλούτο και μαζί με αυτόν τη δύναμη και τελικά η εξουσία αποδεικνύεται πηγή πλούτου, ενώ ο άνθρωπος γίνεται σκλάβος. Πάντα έτσι ήταν.
Αγαπητοί Βούλγαροι, θα σας επιδεικνύουν τον Καπιταλισμό ως καλύτερο από το Σοσιαλισμό μας, ξεγελώντας σας.
Πράγματι η Δύση είχε πλεονεκτήματα. Αλλά όχι λόγω του καπιταλισμού. Το τονίζω αυτό - όχι λόγω του καπιταλισμού. 
Είχε πλεονεκτήματα στην πραγματικότητα εξαιτίας του Σοσιαλισμού. Κάτω από το φόβο του συστήματός μας, οι καπιταλιστές στη Δύση άρχισαν να κάνουν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους και έτσι βελτίωσαν την κατάστασή τους. Το σοσιαλιστικό σύστημα βοήθησε τον άνθρωπο στις καπιταλιστικές χώρες να ζήσει καλύτερα.

Αλλά να ξέρετε πως μετά την καταστροφή του Σοσιαλισμού, θα πάρουν όλα όσα είχαν δώσει στους εργάτες τους. Αυτό το καθεστώς ευημερίας έχει μεγάλο κόστος για τον καπιταλισμό, οπότε θα το αποσυνθέσουν. Χωρίς ανταγωνισμό με το Σοσιαλισμό, οι εταιρείες και οι τοπικές ολιγαρχίες θα πάρουν τα πάντα.

Η Δύση ήταν καλύτερη για δύο λόγους: Πρώτον είχε μια μεγαλύτερη βιομηχανική ιστορία, είχε αποκτήσει περισσότερη εμπειρία και περισσότερους πόρους. Και δεύτερον, αναγκάστηκε από το Σοσιαλισμό να εξασφαλίσει καλές συνθήκες για τους λαούς της για να αποφύγει την Επανάσταση.
Εάν συνεχίζαμε με το Σοσιαλισμό, ίσως μετά από άλλα 20-30 χρόνια βιομηχανικής ιστορίας, θα είχαμε φτάσει τη Δύση. 
Παρατηρήστε ότι είχαμε μόνο 45 χρόνια επιταχυνόμενης ανάπτυξης, κυνηγώντας κράτη με 400 χρόνια βιομηχανικής ιστορίας. Αυτή η σύγκριση ήταν άδικη, πράγμα που οδήγησε στο να την αποκαλώ ηλίθια άρνηση του Σοσιαλισμού.

Όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κοιτάξτε γύρω σας. Κοιτάξτε τη Δύση. Είμαι βέβαιος ότι θα δείτε τα συμπτώματα καταστροφής της κοινωνίας τους. Τα 20 χρόνια είναι αρκετά για να δείτε την πραγματική φύση του Καπιταλισμού.
Μπορείτε, μόνοι σας να το διαπιστώσετε από τις εξελίξεις, την άνοδο των διεθνών εντάσεων, το ξέσπασμα νέων πολεμικών συγκρούσεων - αυτά είναι τα σημάδια του αυξανόμενου άγριου καπιταλισμού... Πάντα έτσι ήταν, δεν μπορούν να κρυφτούν.
Αγαπητοί συμπατριώτες, πετύχαμε πολλά όσο ήμασταν μαζί. Και είναι δικό μου λάθος που επιτρέψαμε στον Καπιταλισμό να μας ξεγελάσει για άλλη μια φορά. Ίσως αν ήμουν πιο σοφός και πιο αποφασιστικός, δεν θα επέτρεπα αυτό που συνέβη το 1989 και να καταστρέψει τις ελπίδες του λαού, αφού συνέβη είμαι υπεύθυνος. Αλλά με το χέρι στην καρδιά, σας λέω ότι υπεύθυνος για την ενδεχόμενη αποκατάσταση του Σοσιαλισμού και τη διόρθωση των λαθών είναι μόνο ο λαός. Το μέλλον είναι δικό σας. Καταφέραμε μια φορά να νικήσουμε τον Καπιταλισμό, όσο ακατόρθωτο κι αν φαινόταν. Ανοικοδομήσαμε τον ευτυχισμένο κόσμο του Σοσιαλισμού. Ο Σοσιαλισμός είναι ο λαός που κατέχει την απόλυτη δύναμη στην κοινωνία. Εάν το θελήσετε ως λαός, μπορείτε να τον αποκτήσετε εκ νέου και κανένα καταπιεστικό καθεστώς δεν μπορεί να σας σταματήσει…
Αγαπητοί συμπατριώτες,
Αυτό που υπήρχε, εκ νέου θα γίνει…
Πιστεύω σε αυτό …
Todor Zhivkov, 1998».

11/01/2019

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2025

Ήταν οι άλλοι.. Οι σκουρόχρωμοι.. #Fragkiska_Megaloudi




Fragkiska Megaloudi
38 λ. ·
Με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα σήμερα, θυμήθηκα εκείνη την περίοδο — Μάρτιος 2022 — όταν, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ξεκίνησε η συζήτηση για την ανάγκη προστασίας των Ουκρανών προσφύγων. Τότε, η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα σε λίγες ημέρες, ενεργοποίησε την Οδηγία 2001/55/ΕΚ. Μια οδηγία που υπήρχε από το 2001, αλλά για δύο δεκαετίες παρέμενε στα συρτάρια.
Στις 4 Μαρτίου 2022, με την Εκτελεστική Απόφαση 2022/382, δόθηκε στους Ουκρανούς το αυτονόητο: στέγη, εργασία, εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, ελευθερία μετακίνησης και δικαίωμα επιλογής κράτους υποδοχής.
Μέσα σε λίγους μήνες, περισσότερα από τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι είχαν ήδη φιλοξενηθεί σε ευρωπαϊκές χώρες. Δεν υπήρξαν ποτέ hotspots, επαναπροωθήσεις, πυροβολισμοί στα σύνορα.
Εκείνη την εποχή ήμουν στο Μάλι. Σε ένα κέντρο επιστροφής μεταναστών από την Αλγερία — ανθρώπων που είχαν διασχίσει την έρημο, προσπαθώντας να φτάσουν ως την Αλγερία και τη Λιβύη. Οι περισσότεροι είχαν επαναπροωθηθεί. Οι αλγερινές αρχές τούς φόρτωναν σε φορτηγά σαν κοπάδια και τους άφηναν στα σύνορα — που δεν ήταν σύνορα, όπως τα φανταζόμαστε, αλλά η έρημος Σαχάρα.
Τους έσπαγαν τα κινητά, τούς έπαιρναν τα παπούτσια και τους πετούσαν ξυπόλητους στην έρημο. Είχαν να διανύσουν 20 με 30 χιλιόμετρα με τα πόδια μέχρι το πρώτο πρόχειρο καταφύγιο του Ερυθρού Σταυρού. Όσοι τα κατάφερναν.
Θυμήθηκα κι εκείνη την εποχή που εργαζόμουν σε άλλον διεθνή οργανισμό, όταν οι ιατροδικαστές μας κατέγραφαν τα πτώματα παιδιών που είχαν πνιγεί στο Αιγαίο — πτώματα που, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, τα στοίβαζαν σε ψυγεία παγωτών, γιατί ο αριθμός των νεκρών είχε ξεπεράσει κατά πολύ τις δυνατότητες των νησιών.
Θυμήθηκα τους ανθρώπους στα camps· σε σκηνές, μέσα στις λάσπες, σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια — χωρίς θέρμανση, χωρίς φως, χωρίς ελπίδα.
Θυμήθηκα και μια ιστορία που δεν έζησα, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω. Ήταν τον Απρίλιο του 2015, όταν σχεδόν χίλιοι άνθρωποι χάθηκαν στη Μεσόγειο, ανοιχτά της Ιταλίας. Ανάμεσά τους, ένα αγόρι 14 ετών από το Μάλι. Στην τσέπη του, ραμμένος με προσοχή, ο σχολικός του έλεγχος. Ένας καλός μαθητής, που πίστευε ότι κάπου, κάποτε, θα ξαναπήγαινε σχολείο. Δεν πρόλαβε.
Έχω πολλές τέτοιες ιστορίες να διηγηθώ. Και, δυστυχώς, η μία είναι πιο σκληρή από την άλλη.
Κι όμως — η Οδηγία υπήρχε. Η ίδια οδηγία που δεν ενεργοποιήθηκε όταν έπεφταν βόμβες στη Δαμασκό. Όταν οι Ταλιμπάν επέστρεφαν στην Καμπούλ. Όταν γυναίκες και παιδιά πνίγονταν στο Αιγαίο. Όταν οι λάσπες του Έβρου έπνιγαν μικρούς και μεγάλους, και τα πτώματα ξεβράζονταν μήνες αργότερα στις ακτές μας.
Δεν ενεργοποιήθηκε όταν στη Λιβύη στοίβαζαν ανθρώπους σε υπόγεια κελιά, τους βασάνιζαν, και γυναίκες βιάζονταν ομαδικά — επειδή ήταν Αφρικανές και θεωρούνταν κατώτερες.
Και κάπου εκεί γεννιέται το ερώτημα που δεν μπορεί πια να αγνοηθεί:
Γιατί;
Γιατί δεν προσφέρθηκε ποτέ η ίδια προστασία στους Σύριους, στους Αφγανούς, στους Παλαιστίνιους, στους Κούρδους, στους Ερυθραίους, στους Κονγκολέζους;
Γιατί η εκτόπιση εκατομμυρίων ανθρώπων από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή δεν κρίθηκε ποτέ «αρκετά μαζική»;
Γιατί δεν βρέθηκε ποτέ η απαραίτητη πολιτική βούληση;
Η απάντηση είναι πικρή, αλλά δεν μπορεί πια να ωραιοποιηθεί.
Γιατί εκείνοι που χάνονταν δεν ήταν οι “δικοί μας”.
Δεν ήταν λευκοί. Δεν ήταν χριστιανοί. Δεν ήταν Ευρωπαίοι. Δεν ήταν “πολιτισμένοι”.
Ήταν οι άλλοι. Οι σκουρόχρωμοι. Οι μουσουλμάνοι. Οι ξένοι.
Οι άνθρωποι που δεν «ταίριαζαν». Που προκαλούσαν φόβο. Που θεωρούνταν απειλή για τον «τρόπο ζωής» μας.
Η Ευρώπη δεν ενεργοποίησε την Οδηγία — όχι επειδή δεν μπορούσε, αλλά επειδή η ανθρωπιά της είναι επιλεκτική-εχει χρώμα, θρήσκευμα και γεωπολιτικό συμφέρον.
Φτάνουν πια οι δικαιολογίες.
Ήρθε η ώρα να διαλέξουμε τι θέλουμε να είμαστε:
Άνθρωποι — ή συνένοχοι.


Τρίτη 8 Ιουλίου 2025

#ΓΙΑ_ΤΟΝ_ΚΑΡΚΙΝΟ Η "τριτοκοσμική" ΚΟΥΒΑ και ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΤΗΣ




Η ΚΟΥΒΑ ΕΧΕΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΔΥΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΑ ΤΑ: CIMAvax-EGF και VAXIRA (Racotumomab).

Τα CIMAvax-EGF και Vaxira είναι προϊόντα του Κέντρου Μοριακής Ανοσολογίας (CIM) της Αβάνας και χρειάστηκαν 25 χρόνια έρευνας για την ανάπτυξή τους.
Η θεραπεία με αυτά μπορεί να συμβάλει στη σημαντική παράταση της διάρκειας ζωής των ασθενών και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους, φέρνοντας τη θανατηφόρα πορεία αυτής της νόσου πιο κοντά στην πορεία των χρόνιων μη μεταδοτικών ασθενειών.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα φάρμακα αυτά δεν προλαμβάνουν ασθένειες όπως ένα παραδοσιακό εμβόλιο. Όμως η δράση αυτών των εμβολίων κατά του καρκίνου του πνεύμονα δεν επιτρέπει τη συνέχιση της ανάπτυξης των όγκων του πνεύμονα, λειτουργώντας περισσότερο σαν θεραπεία. Γνωστά λοιπόν ως “θεραπευτικά εμβόλια”, αντί να στοχεύουν άμεσα τα καρκινικά κύτταρα, λειτουργούν ως μια μορφή ανοσοθεραπείας, αξιοποιώντας το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού για την καταπολέμηση του καρκίνου.
Τα αποτελέσματα που έχουν επιτευχθεί από το 2011 με αυτά τα εμβόλια είναι τόσο ενθαρρυντικά που, παρά το εμπάργκο, το Ινστιτούτο Καρκίνου Roswell Park στη Νέα Υόρκη συμμετείχε στο έργο και συνεργάστηκε με την ανάπτυξη και την έρευνα αυτών των κουβανικών εμβολίων.
[[Μην αρχίσετε τις εξυπνάδες του τύπου δεν υπάρχουν "θεραπευτικά εμβόλια", διότι όταν κάτι είναι εμβόλιο, δεν είναι θεραπευτικό, αλλά αποτελεί πρόληψη και αν κάτι είναι θεραπευτικό, έρχεται μετά την εμφάνιση της νόσου, άρα δεν είναι προληπτικό, δηλαδή δεν είναι εμβόλιο.]]
Πάμε λοιπόν στην ουσία της είδησης:
Πρώτα για το CIMAvax-EGF:
Το CIMAvax-EGF αναπτύχθηκε από το Κέντρο Μοριακής Ανοσολογίας της Αβάνας μετά από περισσότερα από 25 χρόνια έρευνας και δεν προλαμβάνει την εμφάνιση του καρκίνου, αλλά λειτουργεί ως ανοσοθεραπεία, εκπαιδεύοντας το ανοσοποιητικό σύστημα να αναγνωρίζει και να μπλοκάρει την αυξητική πρωτεΐνη EGF (Epidermal Growth Factor), η οποία είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη και εξάπλωση των καρκινικών κυττάρων.
Με τον τρόπο αυτό επιβραδύνει σημαντικά την εξέλιξη της νόσου, παρατείνοντας τη ζωή των ασθενών και βελτιώνοντας την ποιότητά της.
Ήδη χορηγείται σε νοσοκομεία της Κούβας, σε ασθενείς των οποίων η ασθένεια βρίσκεται στο στάδιο ΙΙΙ ή IV και δεν μπορούν να επωφεληθούν πλέον από χειρουργική ή κλασική χημειοθεραπεία.
Οι πρώτες μελέτες δείχνουν σημαντική αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης σε συνδυασμό με ελάχιστες παρενέργειες. Για την ακρίβεια έχει δείξει καλή ανοσογονικότητα και ασφάλεια σε κλινικές δοκιμές. Έχει παρατηρηθεί αύξηση της επιβίωσης σε ασθενείς που έλαβαν τουλάχιστον τέσσερις δόσεις του εμβολίου.
Το CIMAvax-EGF, που αποτελείται από ανασυνδυασμένο ανθρώπινο EGF συζευγμένο με μια πρωτεΐνη φορέα και ένα ανοσοενισχυτικό (adjuvant) που ονομάζεται Montanide ISA51, στοχεύει να εμποδίσει την αλληλεπίδραση μεταξύ του EGF και του υποδοχέα του (EGFR), ο οποίος βρίσκεται στην επιφάνεια των καρκινικών κυττάρων και προάγει τον πολλαπλασιασμό τους.
Το CIMAvax-EGF προκαλεί την παραγωγή αντισωμάτων κατά του EGF, τα οποία δεσμεύουν το EGF στην κυκλοφορία του αίματος και αποτρέπουν την προσκόλλησή του στον EGFR. Αυτό οδηγεί σε μείωση της διέγερσης του EGFR και αναστολή του πολλαπλασιασμού των καρκινικών κυττάρων.
Το CIMAvax-EGF έχει εγκριθεί για χρήση στην Κούβα και σε άλλες χώρες, όπως η Κολομβία, το Περού, η Παραγουάη, η Λευκορωσία και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Έχει δοκιμαστεί και σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ (Roswell Park Cancer Institute στη Νέα Υόρκη), της Ιαπωνίας, της Κίνας, της Μαλαισίας και ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών.
Ας επανέλθουμε λοιπόν στον όρο “θεραπευτικό εμβόλιο”
Από την περιγραφή του τρόπου δράσης του CIMAvax-EGF, προκύπτει ότι το φάρμακο δεν στοχεύει άμεσα τα καρκινικά κύτταρα, αλλά αναμένεται να δράσει κατά αυτών των καρκίνων, αρνούμενο στους καρκίνους το ερέθισμα ανάπτυξης που χρειάζονται.
Για αυτόν τον λόγο, η ομάδα του Roswell Park Cancer Institute στη Νέα Υόρκη πιστεύει ότι ίσως στο μέλλον αποδειχθεί πιο χρήσιμο ως προληπτικό εμβόλιο παρά ως θεραπεία για τον καρκίνο αυτή καθαυτή.
Το VAXIRA, επίσης γνωστό ως Racotumomab, είναι ένα πολύ ασφαλές θεραπευτικό εμβόλιο που σταματά την εξέλιξη του καρκίνου του πνεύμονα και παρατείνει την επιβίωση του ασθενούς.
Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του προχωρημένου μη μικροκυτταρικού καρκίνου του πνεύμονα(ΜΜΚΠ). Είναι ενέσιμο εναιώρημα για ενδοδερμική χρήση (ID) και δρα διεγείροντας το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς ώστε να επιτίθεται στα καρκινικά κύτταρα που εκφράζουν ένα συγκεκριμένο μόριο που ονομάζεται NeuGcGM3.
Το VAXIRA περιέχει ένα αντι-ιδιοτυπικό αντίσωμα που μιμείται το NeuGcGM3, ένα μόριο που βρίσκεται στην επιφάνεια πολλών καρκινικών κυττάρων, αλλά όχι στα φυσιολογικά κύτταρα. Αυτό ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού να παράγει αντισώματα κατά του NeuGcGM3, τα οποία στη συνέχεια στοχεύουν και καταστρέφουν τα καρκινικά κύτταρα που εκφράζουν αυτό το μόριο.
Το VAXIRA στοχεύει ειδικά την πρωτεΐνη NeuGcGM3, η οποία εκφράζεται σε υψηλό βαθμό στον μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα (NSCLC) και σε άλλους συμπαγείς όγκους.
Χρησιμοποιείται ως θεραπεία συντήρησης μετά από χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία για προχωρημένο μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα (στάδια IIIb ή IV) με αντικειμενική κλινική ανταπόκριση ή σταθερή νόσο.
Μελέτες έχουν δείξει ότι το VAXIRA μπορεί να βελτιώσει τα ποσοστά επιβίωσης και την ποιότητα ζωής σε ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο του πνεύμονα όταν χρησιμοποιείται ως θεραπεία συντήρησης μετά από τυπικές θεραπείες.
Το VAXIRA θεωρείται γενικά ασφαλές εμβόλιο με καλό προφίλ ασφάλειας σε ασθενείς που λαμβάνουν θεραπεία, αλλά δεν συνιστάται για άλλους τύπους καρκίνου, εκτός από τον μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα (NSCLC), ο όγκος πρέπει να είναι πρωτοπαθής πνευμονικός.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όλα αυτά είναι γνωστά εδώ και χρόνια και δεν είναι λίγοι οι καρκινοπαθείς από άλλες χώρες που έχουν ταξιδέψει στην Κούβα για να λάβουν αυτές τις πρωτοπόρες θεραπείες, συμπεριλαμβανομένων μέσα σε αυτούς και πολλών από τις ΗΠΑ.


https://www.healthincuba.com/en/treatment_for_lung_cancer.html