ΕφοπλιστέςΣτην διάρκεια του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου οι Έλληνες εφοπλιστές είχαν κέρδη -από ναύλα και ασφάλειες- 47,5 εκατομμύρια λίρες στερλίνες.
Πληρώθηκαν αδρά για κάθε καράβι που έχασαν, για κάθε ναύτη που πνίγηκε (οι οικείοι του ναύτη πήραν ψίχουλα... αν πήραν)
Με το τέλος του πολέμου οι εφοπλιστές δήλωσαν ...κατεστραμμένοι!
Το ελληνικό κράτος τους λυπήθηκε και τους παραχώρησε εκατό φορτηγά πλοία (Λίμπερτυ) και επτά δεξαμενόπλοια των 16.500 τόνων, πλοία που παραχώρησαν οι ΗΠΑ.
Τα πλοία αυτά κόστιζαν 16,5 εκατομμύρια λίρες στερλίνες. Από το ποσό αυτό οι "πένητες" εφοπλιστές έβαλαν το 25%, 4,1 εκατομμύρια λίρες.
Τα υπόλοιπα τα πλήρωσαν με αμερικανικό δάνειο που πήραν με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου! Αυτό μάλλον πλήρωσε τα χρεωλύσια καθώς....τι να πάρεις από τους μη έχοντες....
"Δεν τερατολογώ, ούτε αστειεύομαι, όταν λέγω ότι τα 100 εδωρήθησαν από την χειρονομία του Ελληνικού λαού" (Αριστοτέλης Ωνάσης σε άρθρο του του 1953)Του ελληνικού λαού που ζούσε μέσα σε δέκα χρόνια πολέμου σε τραγική φτώχεια, συμπληρώνουμε εμείς.
Μέσα στον ΠΡΩΤΟ ΧΡΟΝΟ της εκμετάλλευσής τους τα πλοία αυτά απέδωσαν καθαρά κέρδη 2,8 εκατομμύρια λίρες στερλίνες.
Από το 1946 ως το 1949 οι Έλληνες εφοπλιστές μπόρεσαν, αξιοποιώντας κέρδη και "διευκολύνσεις", αμερικανικές και ελληνικές, να αγοράσουν άλλα 277 πλοία.
Οι εφοπλιστές όμως παρέμειναν φτωχοί και ρακένδυτοι.
Πάντα ζητιάνευαν το κάτι παραπάνω από την ελληνική ή τις φίλες και συμμάχους κυβερνήσεις. Από τα λεφτά των φορολογουμένων φυσικά.
"...Δηλαδή με την υπογραφή του ρακένδυτου γυναικόπαιδου, δεν βάζομε πεντάρα, γινόμεθα ιδιοκτήται ενός καινούργιου καραβιού, μας περισσεύουν 112.500 δολάρια και είμεθα και εθνομάρτυρες...", σχολίαζε και πάλι ο Αριστοτέλης Ωνάσης.
(Τα παραπάνω στοιχεία από το βιβλίο της Τζελίνας Χαρλαύτη, Ιστορία της ελληνόκτητης ναυτιλίας, 2001, 396-401)
