ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ... ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ !!

«σιγουρέψου σαν φεύγεις από τον κόσμο, όχι απλά πως ήσουνα καλός, μα πως πίσω σου αφήνεις έναν κόσμο καλό».

Μαρία Παρέντη:
Όταν μιλάμε για τον Μπρεχτ, είμαστε σε θέση μάχης, ιδιαίτερα στις καπιταλιστικές χώρες. Αγωνιζόμαστε για τον Μπρεχτ. Είναι αναγκασμένοι να καταπιούν τον Μπρεχτ, και δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να τον καταπιούν παρά μονάχα ολόκληρο, μαζί με τ’ αγκάθια».
                                                                                          Χανς Αϊσλερ

Το ημερολόγιο δείχνει 10 Φλεβάρη του 1898, όταν στο Άουγκσμπουργκ της Βαυαρίας γεννιέται ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Ο πατέρας του, διευθυντής σε εταιρία χάρτου, καθολικός και ακραία συντηρητικός και η μητέρα του προτεστάντισσα. Μοιάζει αδιανόητο τότε ακόμη και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το μωρό θα γίνει κορυφαίος δραματουργός, ποιητής των εργατών και του αγώνα, αγωνιστής κι ο ίδιος. Μα έτσι είναι, τα παιδιά ξεπερνούν το όποιο πνιγηρό περιβάλλον και προχωρούν, ζυμώνονται πλάι και μέσα στους ανθρώπους. Τράβηξε λοιπόν το δικό του δρόμο, ένιωσε την καρδιά του πλήθους να πάλλεται, έγινε ένα με αυτήν και την αποτύπωσε στο έργο του.

Αρχικά γράφτηκε στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου, και λίγο αργότερα στην Ιατρική. Ποτέ όμως δεν ολοκλήρωσε τον κύκλο των σπουδών του. Τα δύσκολα χρόνια του πολέμου που μαινόταν, τάραζαν τη συνείδησή του. Αποφασίζει να υπηρετήσει ως νοσοκόμος στο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι εκείνη ακριβώς η περίδος που ξεκινά να γράφει ποιήματα και θεατρικό κείμενο. ”Ο πόλεμος με ξεσήκωσε”, γράφει χαρακτηριστικά ο ίδιος.

Στα πρόχειρα στημένα ιατρεία του πολέμου και στα κρεβάτια των χειρουργείων, όπου κατέφθαναν οι τραυματίες αποκαλύφθηκε στα μάτια του η ανελέητη ανθρωποσφαγή. Τότε άρχισε να γράφει τα πρώτα του ποιήματα.

Ανάμεσά τους ένα ποίημα που προμήνυε αυτό που θα γινόταν ο Μπρεχτ. Το ποίημα είχε τον τίτλο «Ο Θρύλος του Νεκρού Στρατιώτη», και αρχικά ήταν τραγούδι. Αργότερα αυτό το τραγούδι πήρε τον τίτλο «Η Μπαλάντα του Νεκρού Στρατιώτη».
 Μέσα από τους στίχους του τραγουδιού, ο εικοσάχρονος τότε δημιουργός κατήγγειλε ευθαρσώς την Ανωτάτη Γερμανική διοίκηση, η οποία δίχως να υπολογίζει τις χαμένες ζωές και αντιμετωπίζοντας τους στρατιώτες σαν νούμερα, τους διέταζε να κρατήσουν τις θέσεις τους, χωρίς να υπολογίσουν το αίμα που θα χυνόταν. 
Το τραγούδι απαγορεύτηκε από την περίφημη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, που δεν ήταν και τόσο δημοκρατία. Το εν λόγω απαγορευμένο ποιήμα έγινε αργότερα η αφορμή να αφαιρεθεί από τον Μπρεχτ η γερμανική ιθαγένεια, από τους εθνικοσοσιαλιστές.

Το τέλος του πολέμου, βρήκε τη Γερμανία καταποντισμένη και αφύπνισε τις συνειδήσεις των Γερμανών προλετάριων. Ξεκίνησε η δραματική περίοδος της Γερμανικής Επανάστασης.

Ο Μπρεχτ δεν έμεινε αμέτοχος στις εξελίξεις. Παρότι γιος συντηρητικής οικογένειας κι όπως ο ίδιος έλεγε τότε δεν ήξερε τίποτα από πολιτική, εκείνες τις θυελλώδεις μέρες έγινε αντιπρόσωπος στα Σοβιέτ των εργατών και μέλος του Ανεξάρτητου Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Το λογοτεχνικό του ντεμπούτο, είναι η συλλογή ποιημάτων Hauspostille («Εγκόλπιο Ευσέβειας»). Θα ακολουθήσουν κι άλλες πολλές καθώς και θεατρικά έργα. Κάποιοι τον αποκαλούν ”πατέρα του σύγχρονου θεάτρου”. Ο ίδιος δεν αγαπούσε τους τίτλους και τις τιμές, έγραφε σαν να τον καλούσε η κοινωνική ανάγκη. Θεωρούσε μάλιστα πως δεν προχώρησε στη λογοτεχνία πέρα από μία μάλλον μηδενιστική κριτική της αστικής κοινωνίας.

Πηγή της έμπνευσής του ήταν η ίδια η κοινωνία, οι επιβολές της και οι αγωνίες της και κυρίως τα καμπαρέ της εποχής.

Αγαπημένος του ποιητής ο Φρανσουά Βιγιόν, ο πρώτος διάσημος καταραμένος ποιητής μεσαιωνικής Ευρώπης. Τον επηρεάζει επίσης ο παρακμιακός ρομαντισμός των καταραμένων ποιητών της Γαλλίας, και κυρίως του Αρθούρου Ρεμπώ. Γράφει μπαλάντες για πειρατές και τυχοδιώκτες, για μπεκρήδες και ατέλειωτες ηδονές.

Μια πολιτική αναταραχή στη το 1918 θα γεννήσει το πρώτο του θεατρικό, το «Βάαλ». Την ίδια περίοδο η κομμουνιστική θεωρία του ασκεί μία ακατάσχετη έλξη. «Ήμουν είκοσι ετών όταν είδα τη λάμψη της μεγάλης πυρκαγιάς της Ρώσικης Επανάστασης», σημειώνει με ενθουσιασμό.

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία θα έρθει με τη διασκευή της «Όπερας των ζητιάνων». Διασκευασμένη ως «Η Όπερα της Πεντάρας» σε στίχους δικούς του και μουσική του Κουρτ Βάιλ. Το απίστευτα μεστό -«γροθιά» στην αστική τάξη του Βερολίνου- Μιούζικαλ, προκάλεσε τεράστια αίσθηση στην παγκόσμια σκηνή. Κατά τη διάρκεια του πολέμου τα έργα του είχαν έντονη αντιμιλιταριστική χροιά. Με το αντι-πολεμικό έργο του «Ταμπούρλα μες στη Νύχτα» (1922) θα κερδίσει το Βραβείο Κλάιστ.

Γνωρίζει την τραγουδίστρια της όπερας, Μαριάν Ζόφ την οποία παντρεύεται το 1922 και ένα χρόνο αργότερα αποκτά μαζί της την πρώτη του κόρη, Ανν Χιόμπ. Το 1923 ξεκινά η φοίτησή του στη Μαρξιστική Εργατική Σχολή. Διψά να μελετήσει την Κομμουνιστική θεωρία και το διαλεκτικό υλισμό. “Διαβάζοντας το “Κεφάλαιο” κατάλαβα τα θεατρικά μου έργα”, έλεγε συχνά ο Μπρεχτ.

Εργάζεται παράλληλα στο Θέατρο του Βερολίνου ως βοηθός σκηνοθέτη. Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία, το 1933, θα τον αναγκάσει να αυτοεξοριστεί. Τα έργα του και τα γραπτά του απαγορεύονται στη Γερμανία. Οι παραστάσεις διακόπτονται από την αστυνομία. Μέσω Πράγας και Βιέννης θα βρεθεί στη Δανία, τη Φιλανδία και από κει μέσω Ρωσίας στις ΗΠΑ.

«Η πνευματική απομόνωση εδώ είναι τρομακτική» γράφει ο ίδιος για το διάστημα που έζησε στην Αμερική. Όταν τελειώσει ο πόλεμος γυρνά στη Γερμανία, μαζί με τη δεύτερη σύντροφό του Χέλενε Βάιγκελ, η οποία τον είχε ακολουθήσει στην εξορία. Η μεγάλη αλλαγή θα συντελεστεί κατά τη διάρκεια αυτής της εξορίας όταν και θα γράψει τα σημαντικότερα έργα του. 
Η Μαρξιστική φιλοσοφία και η κομμουνιστική θεωρία θα τον επηρεάσουν καθοριστικά. Θα στραφεί και θα υπηρετήσει το «διδακτικό και ανθρωπιστικό» θέατρο.
Ανάμεσα στα έτη 1937 και 1945, έγραψε τα σπουδαιότερα έργα του: «Η Ζωή του Γαλιλαίου» (1937-39), «Μάνα Κουράγιο» (1936-39), «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» (1935-41), «Τα Οράματα της Σιμόν Μασάρ» (1940-43), «Ο Σβέικ στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» (1942-43), «Η ιδιωτική ζωή της κυρίαρχης φυλής» (1944) και «Καυκασιανός Κύκλος με την Κιμωλία» (1943-45).

Το θέατρο άλλαξε μετά τον Μπρέχτ γιατί ο ίδιος το είδε από άλλη θέαση. Το είδε ως μέσο για να αλλάξει ένας κόσμος που νοσεί. Στα έργα του έτσι τον περιγράφει τον κόσμο, τέτοιο που να επιδέχεται της αλλαγής. Γεφύρωσε το χάσμα που υπήρχε ανάμεσα στο θεατή και στο κείμενο και έτσι επαναστατικοποίησε μαζί με τη ζωή του και τη δραματουργία. Κέντρο του δεν ήταν η σκηνή και η μορφή, αλλά το κοινό.

Δίνοντας ο ίδιος ένα παράδειγμα αυτή της νέας θέασης, που ονομάστηκε αποστασιοποίηση, λέει:
«Αν σας ρωτήσει κάποιος πώς είναι το δέντρο στη γωνιά του δρόμου του σπιτιού σας, παρόλο που περνάτε χρόνια κάθε μέρα δίπλα του, δεν θα μπορέσετε να το περιγράψετε. Αποστασιοποίηση είναι η χρησιμοποίηση εκείνων των μέσων και ερεθισμάτων, που θα σας οδηγήσουν στην προσεκτική παρατήρηση του δέντρου και τη δυνατότητα να προβείτε στη λεπτομερή περιγραφή του».
Απομακρυσμένος από κάθε ψευδαίσθηση δε σταματά να συνδιαλέγεται με το θεατή και να του θυμίζει συνεχώς την ιστορική διάσταση των όσων συντελούνται στη σκηνή. 
Οι ηρωές του δεν είναι εξώκοσμοι, ούτε έχουν υπερδυνάμεις, είναι ασύλληπτα ανθρώπινοι και παραπέουν ανάμεσα στη φωτεινή και στη σκοτεινή τους πλευρά. Τα έργα του στέκονται απέναντι στο κατεστημένο και στην εξουσία.

Το 1949 ίδρυσε το θίασό του. Στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ συστηματοποίησε τις απόψεις του για το επικό θέατρο και την αποστασιοποίηση. Φρέσκαρε τα παλιότερα έργα του, έγραψε καινούργια, διασκεύασε Σοφοκλή, Σαίξπηρ, Γκότζι, κ.ά.Έγραψε την «Αγία Ιωάννα των Σφαγείων».

Όπως έγραψε στο φινάλε της, όταν η Ιωάννα πέθαινε, «σιγουρέψου σαν φεύγεις από τον κόσμο, όχι απλά πως ήσουνα καλός, μα πως πίσω σου αφήνεις έναν κόσμο καλό». Μέσα από αυτό το έργο εμφάνισε για πρώτη φορά στο θέατρο την καπιταλιστική πραγματικότητα ως ικανή να αλλάξει.

Η ποίηση αποτελεί μεγάλο κομμάτι του συγγραφικού του έργου καθώς ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε εκατοντάδες ποιήματα. Ανάμεσα στα πιο γνωστά: «Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε», «Εγκώμιο στη μάθηση», «Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου», «Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ», «Απώλεια ενός πολύτιμου ανθρώπου», «Εγκώμιο στον Κομμουνισμό».
”Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε. Απ’ αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είσαστε εκατομμυριούχοι. Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο – το βλέπετε μπροστά σας σ’ άπλετο φως. Φρόντισαν οι γονείς σας για να μη σκοντάψουνε τα πόδια σας σε πέτρα. Γι’ αυτό τίποτα δε χρειάζεται να μάθεις. Έτσι όπως είσαι εσύ μπορείς να μείνεις. Κι έτσι κι υπάρχουνε ακόμα δυσκολίες, μιας κι οι καιροί όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς, τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώς τι έχεις να κάνεις για να πας καλά. Έχουνε μαθητέψει πλάι σε κείνους («Άκουσα πως τίποτα δεν θέλετε να μάθετε») Μάθαινε και τ’ απλούστερα! Γι’ αυτούς που ο καιρός τους ήρθε ποτέ δεν είναι πολύ αργά! Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί! Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Μάθαινε, άνθρωπε στο άσυλο! Μάθαινε, άνθρωπε στη φυλακή! Μάθαινε, γυναίκα στην κουζίνα! Μάθαινε, εξηντάχρονε! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Ψάξε για σχολείο, άστεγε! Προμηθεύσου γνώση, παγωμένε! Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν’ ένα όπλο. Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις, Σύντροφε!” («Εγκώμιο στη μάθηση»)

Το 1955 ο Μπέρτολτ Μπρεχτ θα λάβει το Βραβείο Ειρήνης του Στάλιν. Ένα χρόνο αργότερα θα χάσει τη μάχη με το θάνατο. Στις 14 Αυγούστου του 1956 πεθαίνει από θρόμβωση της στεφανιαίας αρτηρίας της καρδιάς, στο Ανατολικό Βερολίνο.

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019

Κε ΓΑΛΙΑΤΣΑΤΟ, Κε ΚΟΝΤΟΝΗ, ΟΙ ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΑΘΛΗΤΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΓΥΜΝΙΑ ΣΑΣ ΣΤΙΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ:


 
Δελτίο Τύπου
Οι προεκλογικές φιέστες των βραβεύσεων σπουδαίων αθλητών μας, στα νησιά της Κεφαλονιάς και της Ζακύνθου, από τον Περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων σε συνεργασία με τον κυβερνητικό  βουλευτή κ Κοντονή, δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα στα δύο νησιά. Τα πυροτεχνήματα – υποσχέσεις που «μοίρασε» τις τελευταίες μέρες  και ακουμπούν τα 60εκ, αποτελούν προσβολή για τη νοημοσύνη μας.
Η κυβερνητική πολιτική για τον αθλητισμό δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ένα ταρτάν και ένα ηλεκτροφωτισμό σταδίου που πραγματοποιήθηκε επί υπουργίας Κοντονή στην Ζάκυνθο και σίγουρα δεν μπορεί να κρυφτεί από τους αθλητές μας.
Από την ίδια την αντικειμενική πραγματικότητα σε όλα τα νησιά του Ιονίου στον τομέα του Αθλητισμού και των υποδομών του προκύπτουν τα παρακάτω ερωτήματα:
  • Πώς στηρίχθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια ο Μαζικός Λαϊκός Αθλητισμός σε όλη την ΠΙΝ στις υποδομές, στην οργάνωση, στους φορείς, στο ειδικευμένο προσωπικό και στην επιστημονική υποστήριξη της ίδιας της διαδικασίας της αθλητικής δραστηριότητας από την Κυβέρνηση, σημερινή Π.Αρχή (ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ) αλλά και την προηγούμενη (Ν.Δ.);
  • Τι έκαναν για να υπάρξουν επαρκείς, ασφαλείς και σύγχρονες αθλητικές υποδομές σε όλο το εύρος της Π.Ι.Ν. και έτσι που να καλύπτεται η λαϊκή ανάγκη και το δικαίωμα του αθλητισμού για όλους;
  • Πως στήριξαν τον σωματειακό αθλητισμό, (αθλητικούς συλλόγους, σωματεία, Ενώσεις) που διεκπεραιώνουν τον μεγαλύτερο όγκο της αθλητικής δραστηριότητας με τεράστιες προσπάθειες,  με ατομικές συνδρομές μελών – αθλητών και με χορηγίες;
  • Πως ακριβώς στήριξαν το σχολικό αθλητισμό που παραπαίει, με τη Φυσική Αγωγή στο σχολικό πρόγραμμα ως ένα ακόμα μάθημα, με ελάχιστες ώρες , με απαράδεκτες-επικίνδυνες αθλητικές εγκαταστάσεις στην πλειονότητα των σχολείων, με την υποβάθμιση των σχολικών αγώνων (μέχρι σήμερα ούτε καν η Α΄Φάση των αγώνων αθλοπαιδιών δεν έχει γίνει) κ.α., που εξευτελίζουν κάθε έννοια εκπαιδευτικής και αθλητικής διαδικασίας; 
  • Ποιος τελικά «πληρώνει το μάρμαρο» αυτής της αθλητικής δραστηριότητας που διεκπεραιώνεται με χίλια βάσανα μέσα σε επικίνδυνους στην πλειονότητά τους αθλητικούς χώρους;
Στα παραπάνω ερωτήματα δίνει απάντηση και στίγμα η Π.Αρχή και ο κ. Γαλιατσάτος ανάγοντας την χορηγία  (ΕΛΠΕ – Επιχειρήσεις κ.α.) και την παράδοση των όποιων προγραμμάτων στην ιδιωτική πρωτοβουλία, ως την μοναδική λύση στην υποχρηματοδότηση του αθλητισμού και τα διάφορα προγράμματα (ΕΣΠΑ, Φιλόδημος στους Δήμους) για την κατασκευή αθλητικών εγκαταστάσεων ως την μοναδική επωδό. Φυσικά έχει εντρυφήσει σε αυτή την τακτική από τους προκατόχους του τον κ. Σπύρου όσο και την επίσημη της Ν.Δ. κ.Κράτσα που έχοντας κοινή στρατηγική συναγωνίζονται μεταξύ τους. 
Οι διακρίσεις και τα μετάλλια των αθλητών που όλους μας τιμούν και μας κάνουν υπερήφανους, είναι αποτέλεσμα της τεράστιας προσωπικής προσπάθειας των ίδιων, της μεγάλης ηθικής στήριξης των οικογενειών τους οι οποίες βάζουν βαθειά το χέρι στην τσέπη και των προσπαθειών των παραγόντων των σωματείων. Η έλλειψη κρατικών κονδυλίων οδηγούν τους αθλητές να ψάχνουν χορηγούς που θα τους ‘’υιοθετήσουν ‘’ δηλαδή θα  χρηματοδοτήσουν τα όνειρά τους. Κε Γαλιάτσάτο , κε Κοντονή η εικόνα που δε βλέπετε είναι η ίδια η πραγματικότητα στα νησιά μας .
Οι μικρές  διαφορές δεν αλλάζουν την γενική εικόνα.
 
Στην Κεφαλονιά π.χ. των 36 χιλιάδων κατοίκων στις στοιχειώδεις εγκαταστάσεις αναλογικά με τον πληθυσμό βασιλεύει η επικινδυνότητα και εγκατάλειψη. Στο κεντρικό στάδιο στην πόλη του Αργοστολίου είναι ακόμη σε εκκρεμότητα οι  επισκευές, από τους σεισμούς του 2014 και 2015. Χαρακτηρισμένες επικίνδυνες αθλητικές εγκαταστάσεις (κερκίδες του γηπέδου στις Κεραμειές κ.α) χρησιμοποιούνται από μαθητές, νεολαίους και φιλάθλους.
Στην ευρύτερη περιοχή της σεισμόπληκτης Παλικής, δεν υπάρχει καμιά ανοιχτή εγκατάσταση αθλοπαιδιών  για 7 χιλ κατοίκους!!! Στο σύνολο των σχολείων είτε δεν υπάρχουν οι στοιχειώδεις εγκαταστάσεις είτε όπου υπάρχουν, αυτές είναι ανεπαρκείς και χωρίς καμιά πιστοποίηση ασφάλειας εγκυμονώντας τεράστιους κινδύνους.
Αντίστοιχα στην Ζάκυνθο και στα άλλα νησιά τα προβλήματα δεν εξωραΐζονται. Στο Εθνικό στάδιο ο σεισμός προξένησε σοβαρές ζημιές  που η  αποκατάσταση παραμένει άγνωστη λέξη. Εκτός του ενωσιακού γηπέδου που δεν λειτουργεί τα άλλα γήπεδα που λειτουργούν είναι σε αθλία κατάσταση (ανύπαρκτα αποδυτήρια, κακοί αγωνιστικοί χώροι με πλαστικό ταρτάν, διαλυμένες - επικίνδυνες εξέδρες) βολεύοντας περίπου 23 ομάδες ποδοσφαίρου και 5 ακαδημίες. 
Το μοναδικό κλειστό Γυμναστήριο ανήκει στο σχολείο της Παναγούλας με συντήρηση ανύπαρκτη, ενώ δεν υπάρχει δημόσιο Κολυμβητήριο για τα 3 σωματεία με 500 παιδιά  που βολεύονται σε ιδιωτικές εγκαταστάσεις.
Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό και αφορά όλα τα νησιά της ΠΙΝ. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ της ΝΔ και των συνεργατών τους στον αθλητισμό και προωθούν και στηρίζουν οι ομογάλακτες περιφερειακές- τοπικές αρχές.
Η Λαϊκή Συσπείρωση όλα αυτά τα χρόνια πρόβαλε τα παραπάνω προβλήματα και διεκδίκησε λύσεις  μέσα από τους αγώνες του λαϊκού κινήματος και μέσα στο Περιφερειακό συμβούλιο, προβάλλοντας το αναγκαίο και όχι το εφικτό. Προβάλλοντας ότι, ο Αθλητισμός δεν είναι πολυτέλεια μόνο για λίγους, αλλά δικαίωμα για τους πολλούς, που συνδέεται ευρύτερα με την υγεία. Γι΄ αυτό αποτελεί σήμερα επιτακτική ανάγκη και υπόθεση διεκδίκησης, αλλά συνάμα και κριτήριο ψήφου.  Πραγματική απάντηση λοιπόν από τον λαό και την Νεολαία, αποτελεί η ψήφος στην Λαϊκή  Συσπείρωση και στο ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογικές μάχες που είναι μπροστά μας.
 
 
       ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
ΜΠΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ – ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ
ΚΟΚΛΑΣ ΦΩΤΗΣ – ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ - ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑΣ

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2019

ΤΟ #TsirakiUSA TI ΣΥΖΗΤΗΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ?


Επικίνδυνο παζάρι
-Τα όσα είπε κατά τη διάρκεια των κοινών δηλώσεών του με τον Τούρκο Πρόεδρο ο πρωθυπουργός, ότι ούτε εκείνος ούτε ο Ερντογάν «δεχόμαστε τη λογική της αδράνειας και της συμμόρφωσης με την πεπατημένη», γιατί «αναγνωρίζουμε ότι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στην εποχή μας και στην περιοχή μας δεν μας επιτρέπουν να παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε αδιέξοδα», γεννούν πρόσθετα ερωτήματα και ανησυχίες για το τι συζητήθηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες.

Γιατί βεβαίως τα περί «αδράνειας» και «ενεργητικής» εξωτερικής πολιτικής τα έχει ξανακούσει ο ελληνικός λαός όλο το προηγούμενο διάστημα από τα κυβερνητικά χείλη, την ώρα ακριβώς που η κυβέρνηση αναλάμβανε ρόλο «σημαιοφόρου» στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και προχωρούσε στη ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών, την ώρα που έστηνε επικίνδυνα σχήματα ευρωατλαντικής «σταθερότητας» στην Ανατολική Μεσόγειο, μεταξύ άλλων και με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ, και αναλάμβανε νέες επικίνδυνες ΝΑΤΟικές αποστολές, μετατρέποντας όλη την Ελλάδα σε στόχο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Αυτή είναι η «ενεργητική» εξωτερική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση για την αναβάθμιση της αστικής τάξης στην περιοχή, ενώ αντίστοιχα και στην άλλη μεριά του Αιγαίου η τουρκική αστική τάξη όντως δεν μπορεί να κατηγορηθεί για «αδράνεια», αφού κλιμακώνει την επιθετικότητά της και προβάλλει με ακόμα μεγαλύτερη ένταση τις γνωστές απαράδεκτες διεκδικήσεις της σε Αιγαίο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο, διατηρεί στρατούς κατοχής σε τρεις χώρες κ.ο.κ.

Από έναν τέτοιο διάλογο είναι φανερό ότι οι λαοί δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλό, πόσο μάλλον που οι «προκλήσεις» οι οποίες τον δρομολογούν και τον επιταχύνουν δεν είναι άλλες από τα «μαχαίρια» που έχουν βγει για τον έλεγχο του ενεργειακού πλούτου της περιοχής και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, την προσπάθεια για μείωση της ρωσικής και της κινεζικής επιρροής, το κουβάρι δηλαδή των ανταγωνισμών που μπλέκεται όλο και πιο πολύ και όλο και πιο γρήγορα και στο οποίο συμμετέχουν οι αστικές τάξεις των δύο χωρών, η καθεμιά με το «ειδικό βάρος» της.

Είναι μέσα σε αυτό το πλαίσιο που η κυβέρνηση, ως «προτιμώμενος εταίρος» των ΗΠΑ, αναλαμβάνει το ρόλο «διαύλου» προς τον «ισχυρό και κρίσιμο» εταίρο τους στην περιοχή, την Τουρκία, κατά τις διατυπώσεις των πρόσφατων εκθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. 

Το ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων γίνεται δηλαδή στοιχείο των παζαριών για να παραμείνει η Τουρκία στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο. 
Εξάλλου τα σχέδια συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και της μοιρασιάς των ενεργειακών κυπριακών θαλάσσιων ζωνών με νέα διχοτομική «λύση» είναι ζωντανά. Ερωτήματα υπάρχουν και για άλλα ζητήματα, όπως η Θράκη κ.ά. Οι ανησυχίες λοιπόν είναι εύλογες.
Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι μιλάμε για διάλογο από χέρι εχθρικό και επικίνδυνο για τους δύο λαούς, που όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, αλλά τώρα είναι η ώρα να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο την αλληλεγγύη τους και την κοινή τους δράση ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των δύο αστικών τάξεων, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Απ' τον "Ρ"

ΔΙΗΓΗΜΑ: «O ΣΤΕΛΙΟΣ Ο ΆΠΑΤΡΙΣ» ΤΟΥ ΦΩΝΤΑ ΛΑΔΗ !!


,,Θα το πουλήσει το περίπτερο. Κουράστηκε. Θ’ αλλάξει δουλειά. Θέλει να ‘χει καιρό, ένα στα τόσα καλοκαίρια, να γυρίζει στο νησί. Να πιάνει το πλοίο στο παλιό λιμάνι, στο Κάστρο, κι από εκεί, περνώντας από την Παναγιά, να φτάνει στο Σχοινούδι. Κι ας είναι το σπίτι ρημαγμένο απ’ τους ανατολίτες, τους αραβόφωνους και τους ποινικούς, που κουβάλησαν εκεί οι Τούρκοι. Αυτό θέλει ο Στέλιος. Ο άπατρις.,,

Ο Στέλιος ο άπατρις
του Φώντα Λάδη
ΠΡΩΙ. Φτάνει. Ξεκλειδώνει. Ανεβάζει τα ρολά. Βγάζει τα γαριδάκια, τα καλαθάκια με τα διάφορα είδη. Ξεκλειδώνει το ψυγείο. Ανάβει τα φώτα. Αν χρειάζεται. Ανοίγει το δέμα με τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Συμπληρώνει το δελτίο. Μπαίνει στο περίπτερο για να γράψει τις παραγγελίες. Τακτοποιεί τα τσιγάρα στα ράφια. Ετοιμάζει τις επιστροφές με τον εφημεριδοπώλη. Παραλαβαίνει το γάλα, τα γιαούρτια. Επιστρέφει τα παλιά. Παραλαμβάνει αναψυκτικά. Περιμένει τους επιθεωρητές πωλήσεων τσιγάρων. Τους ψιλικατζήδες που του φέρνουν ζαχαρώδη και χαρτομάντιλα. Και τους πλανόδιους, κάτι συνταξιούχους που του φέρνουν προφυλακτικά, αναπτήρες, χαρτοκόπτες, αλυσίδες, καρτποστάλ, μπρελόκ, τσιγαρόχαρτα, τσατσάρες, καθρεφτάκια, σαπουνάκια, τσόντες.
Επτά με τέσσερις. Κάθε μέρα ως την αλλαγή βάρδιας. Ή τέσσερις με μία. Και τις επτά μέρες. Πενήντα δύο βδομάδες. Σε αυτό το περίπτερο, τρία χρόνια. Στο προηγούμενο, άλλα εφτά.
Θες να γίνεις περιπτεράς; Μήπως όταν ήσουνα μικρός, στο σχολείο, ήθελες να είσαι μέσα σε ένα περίπτερο για να έχεις όλα τα περιοδικά τζάμπα και να διαβάζεις και -άμα ήθελες- να απλώνεις τα χέρια σου στις καραμέλες, τις τσίχλες και τις σοκολάτες και να ‘χεις τριγύρω σου, δικά σου, όλα αυτά τα πολύχρωμα, μικρά και χρήσιμα πράγματα; Αν ναι, έλα στο περίπτερο του Στέλιου του Παλιού από την Ίμβρο και κάτσε στη θέση του. Έτσι και αλλιώς το πουλάει ο Στέλιος το περίπτερο.
Πρέπει να ‘χεις όμως στην μπάντα δέκα εκατομμύρια. Γιατί; Τόσα θέλει ο Στέλιος κι ο συνέταιρός του ο Πέτρος, ο πρώην ναυτικός από τα Μέθανα, που δώσανε οκτώ για τον “αέρα”, που λένε, στον προηγούμενο ενοικιαστή. Συν δυο εκατομμύρια ο καινούριος “αέρας”. Και κράτα και κάτι ακόμα για τον ιδιοκτήτη του περίπτερου, τον ανάπηρο, που έχει την άδεια. Και παρακάλα, να μην πεθάνει. Γιατί ο νέος ιδιοκτήτης θα σου ζητήσει κι άλλα, γιατί θα έχει δημιουργηθεί, λέει, στο μεταξύ, πρόσθετος ενδιάμεσος “αέρας”. Και τον τσιγαρά; Πού τον βάζεις; Αν σε συστήσει αυτός στο Στέλιο, τα λεφτά θα περάσουν υποχρεωτικά απ’ τα χέρια του. Κάτι θα του χρωστάει ο Στέλιος, κάτι θα κρατήσει κι αυτός  για τον κόπο του. Και το νοίκι; Διακόσιες το μήνα. Χιλιάδες. Χώρια οι εφοριακοί, που θέλουν κι αυτοί λεφτά για την “υπεραξία”. Έτσι λένε αυτοί τον “αέρα”. Χωρίς απόδειξη. Με απόδειξη, τι αέρας θα ‘ταν;
Αριστερά το ραδιόφωνο, δεξιά η τηλεόραση. Πέντε ιντσών. Αρχίζουν οι ειδήσεις. Έντεκα. Ώρα για καφέ. Ρίχνει ο Στέλιος νερό στο μπρίκι, ανάβει το καμινέτο. Η αδερφή του. Χτυπάει το κινητό. Απαντάει. Κατουριέται. Παίρνει το πλαστικό, άδειο μπουκάλι. Κάνει τη δουλειά του. Προλαβαίνει τον καφέ, πριν χυθεί.
Λέει στην αδερφή του να τον πάρει αργότερα. Μιλάει στο κινητό. Δίνει σε κάποιον τσιγάρα. Σε άλλον χαρτόσημο. Σε άλλον ένα περιοδικό. Σε έναν άλλον ένα αναψυκτικό.
Τα χέρια του παίρνουν και δίνουν ρέστα, χωρίς να κοιτάει, με την αφή.
Ένας ταξιτζής. Θέλει να χαλάσει πεντοχίλιαρο. Ο Στέλιος δεν έχει. Εκείνος μουτρώνει. Άσ’ τον να μουτρώνει. Με τους πελάτες δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο. Αν δείξεις τη στεναχώρια σου, στεναχωριούνται κι αυτοί.
Θες ακόμα να γίνεις περιπτεράς;
Το περίπτερο που δουλεύει ο Στέλιος με το συνέταιρό του είναι έξω από το Τζάνειο. Στον Πειραιά. Ζαννή και Αφεντούλη. Καλή πιάτσα. Όλοι κάτι ψωνίζουν από τα τρία περίπτερα που είναι κοντά στην είσοδο.
Η μέρα κυλάει δύσκολα. Έχει όμως και την πλάκα του. Και ποιος δεν περνάει από εδώ. Τι οι γιατροί, με την ποδιά και τα ακουστικά, τι οι νοσοκόμες -οι νυχτερινές κάνουν και ξόδεψη στις τσόντες- τι οι αποκλειστικές, τι ο Μάκης, το πρεζόνι που κάθε τόσο ζητάει -αν είναι δυνατόν- να βάλει τη σύριγγα με τη δόση στο ψυγείο, τι ο Παπαοικονόμου με το καβουράκι και την τσάκιση στην τρίχα, που νοικιάζει πέντε διαμερίσματα και κάνει και τον ψιλοτοκογλύφο, τι η Αννέτ η ντιζέζ που ξέμεινε απ’ το πενήντα στην Ελλάδα, τι ο Σταμάτης ο μισότυφλος, ο ψιλικατζής  με το καροτσάκι, τι ο Αντώνης, ο συνταξιούχος νοσοκόμος, που την έχει τη δόση του.
Καλά ως εκεί. Αλλά οι ληστείες; Όχι αυτές που γίνονται στις τράπεζες. Οι άλλες που γίνονται στα περίπτερα. Κάθε μέρα και μία. Πρώτα ο Στέλιος είχε καλού-κακού ένα λοστό. Στα πόδια του. Τυλιγμένο σ’ ένα πανί. Τώρα έχει ένα πιστόλι. Του το έφερε ο Μάκης, το πρεζόνι. Πού το βρήκε; Το έκρυψε ο Στέλιος κάτω απ’ τις κόλλες αναφοράς, δίπλα στα χαρτόσημα. Και μήπως ξέρει τι θα πει πιστόλι; Δεν έχει πάει στρατό.
Τι να κλέψεις, ρε παλιοπούστη, από ένα περίπτερο; Νυχοκόπτες και αλυσιδίτσες; Όχι βέβαια. Εδώ μιλάμε για ληστεία. Εσύ θες την είσπραξη της μέρας, τις τριακόσιες, τετρακόσιες χιλιάδες, που είναι να πάνε στον τσιγαρά, στον εφημεριδοπώλη, στον ψιλικατζή. Ή λες πως ο Στέλιος τα ‘χει για να προικίσει την κόρη του;
Δεν έχει κόρη. Είναι ανύπαντρος. Σαραντάρης. Μένει με την αδερφή του και τον πατέρα του στη Νέα Σμύρνη. Εκεί που μένουν οι περισσότεροι Ίμβριοι.
Ο Στέλιος είναι από το Σχοινούδι, το μεγαλύτερο χωριό του νησιού. Αν ήταν από τον Άγιο Θόδωρο, αν όχι Πατριάρχης, παπάς πάντως θα ήταν σίγουρα στο Φανάρι, στην Αμερική, κάπου.
Καθόταν ο Στέλιος, παιδί, στο σπίτι του κι έβλεπε μπροστά του ν’ απλώνεται ένα λιβάδι όσο η Νέα Σμύρνη. Τώρα; Νάτος, μέσα σ’ ένα περίπτερο, ανάμεσα σε προφυλακτικά κι αλυσιδίτσες.
Όταν μετά τα Σεπτεμβριανά, το 1955, άρχισαν τα πράγματα να ζορίζουν για τους Ίμβριους, άρχισαν κι αυτοί καλού-κακού να τα μαζεύουν για να φύγουν στην Ελλάδα. Άλλοι από Λήμνο και Σαμοθράκη με βάρκες κι άλλοι, όπως η δική του οικογένεια, με πλοίο της γραμμής στην Καλλίπολη. Από εκεί με λεωφορείο στη Σμύρνη. Εφτά μήνες -πέντε άτομα, με τα μπαγκάζια “παρά πόδας”, περίμεναν να τους περάσει ένας Τουρκοκρητικός απ’ το Αϊβαλί στη Μυτιλήνη. Τέλος, το πήραν απόφαση και πέρασαν με το πλοίο της γραμμής, σαν τουρίστες. Στο Κέντρο Αλλοδαπών, όμως, ήθελαν να τους διώξουν. Ποιους; Αυτούς. Αρνήθηκαν, βέβαια. Και νάτος ο Στέλιος κι άλλοι, χιλιάδες, στην Αθήνα. Από αγρότες, μαρμαράδες. Κι από σφουγγαράδες, οικοδόμοι. Κι αυτός περιπτεράς. Και άπατρις. Χωρίς πατρίδα. Έτσι γράφει το διαβατήριό του.
Θα το πουλήσει το περίπτερο. Κουράστηκε. Θ’ αλλάξει δουλειά. Θέλει να ‘χει καιρό, ένα στα τόσα καλοκαίρια, να γυρίζει στο νησί. Να πιάνει το πλοίο στο παλιό λιμάνι, στο Κάστρο, κι από εκεί, περνώντας από την Παναγιά, να φτάνει στο Σχοινούδι. Κι ας είναι το σπίτι ρημαγμένο απ’ τους ανατολίτες, τους αραβόφωνους και τους ποινικούς, που κουβάλησαν εκεί οι Τούρκοι.
Θα γυροφέρνει ο Στέλιος στις δύο πλατείες, στο πέρα Χωριό και το Χάλακα. Θα ξαναφτιάχνει τα παράθυρα, που τα ‘καψαν το χειμώνα οι Τουρκαλάδες στο τζάκι. Θα κάνει τα μπάνια του στον Πύργο. Και μετά θα λέει “γεια” στους γέροντες που απόμειναν και θα γυρίζει πίσω. Αυτό θέλει ο Στέλιος. Ο άπατρις.
Μεσάνυχτα Πέμπτης. Απόψε είναι βραδινός. Ετοιμάζεται να κλείσει. Η κίνηση έξω απ’ το νοσοκομείο λιγοστή. Βγαίνει απ’ το περίπτερο. Αρχίζει να μαζεύει.
Ήρθε ένας. Γύρω στα είκοσι. Ζήτησε τσιγάρα. Ένας άλλος με μούτρο μαυριδερό -τον είδε με την άκρη των ματιών- στεκόταν στη γωνία με την Αφεντούλη. Πήγε να μπει στο περίπτερο, όταν είδε στην άλλη γωνία έναν τρίτο.
Μπήκε. Έσκυψε. Έπιασε το πιστόλι. Σήκωσε το κεφάλι. Ο άλλος είχε χώσει ένα στιλέτο μέσα στο περίπτερο. “Βγάλε τα λεφτά εδώ μπροστά! Γρήγορα!” Σήκωσε το πιστόλι. Ο άλλος τα ‘χασε. Πάτησε τη σκανδάλη. Ο κρότος ακούστηκε σ’ όλο το Τζάνειο. Έπεσε.
Ο Στέλιος βγήκε. Δεξιά κανείς. Έτρεξε αριστερά. Ο άλλος -ένας κοντός αδύνατος με μπλουτζίν και φουσκωτό μπουφάν- στάθηκε αναποφάσιστος και μετά άρχισε να τρέχει προς την Ευεργετών.
Ο Στέλιος έφτασε στη γωνία. Πυροβόλησε. Τίποτα. Ξαναπυροβόλησε. Γύρισε προς το περίπτερο.
Αν δεν είχαν μαζευτεί -δύο ταξιτζήδες, ένας θυρωρός απ’ το νοσοκομείο και κάποιοι άλλοι- θα ‘ριχνε και τις υπόλοιπες πάνω στο μελαχρινό, αξύριστο παιδί, που κουλουριαζόταν στο πεζοδρόμιο -με μια περίεργη βαριά ανάσα- πάνω στην κατακόκκινη από τα αίματα κοιλιά του.
Δεν άφηνε ο Στέλιος το πιστόλι. Έτρεμε. Πολύ. Κι έβριζε.
“Παράδες ήθελες, οροσπού τσοτζούκ*; Πάρε παράδες!”
Ξέσπασε σ’ ένα βροντερό κλάμα.
(*Πουτάνας γιε)

Ο Φώντας Λάδης γεννήθηκε το 1943 στη Σπάρτη. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε Ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά και συνεργάστηκε με έντυπα του εξωτερικού. Την περίοδο 1967 – 1973 έζησε στη Ρώμη.

Συνεκδότης με τον Δημήτρη Γκιώνη του περιοδικού “Τετράδιο” από το 1974 ως το 1976.

Έχει γράψει ποίηση, πεζογραφία, ταξιδιωτικό, πολιτικό και ιστορικό δοκίμιο, καθώς και βιβλία για παιδιά. Ποιήματα του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Λοΐζο, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Μάριο Τόκα, τον Λίνο Κόκοτο, τον Δημήτρη Λάγιο και άλλους Έλληνες συνθέτες.

Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), της Ένωσης Μουσικοσυνθετών – Στιχουργών Ελλάδας (ΕΜΣΕ) και ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Εταιρείας Αρχείου και Μελετών “Μνήμες”.


Φώντας Λάδης


Η συλλογή «Μπίρα με γρεναδίνη» (εκδ. Άγκυρα, 2001) του Φώντα Λάδη, περιέχει 16 διηγήματα «της πόλης». Πρόκειται για «ένα σπονδυλωτό αφήγημα, με φόντο γνωστές και άγνωστες τοποθεσίες της πρωτεύουσας και άλλων πόλεων της Ελλάδας και του εξωτερικού», όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο του βιβλίου.
“Το διήγημα της Πέμπτης”: Δείτε όλα τα διηγήματα εδώ.

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2019

ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΕΤΙΔΗ 👌😄✊ ΔΕΝ "ΠΑΤΗΣΕ" ΑΝΘΡΩΠΟΣ (Video)

AΠ ΤΗ ΠΑΤΡΑ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ... 👌 
-Η ΠΑΤΡΑ ΜΙΛΑΕΙ και ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ  
ΨΗΦΙΖΕΙ ΛΑΪΚΉ ΣΥΣΠΕΊΡΩΣΗ - ΨΗΦΙΖΕΙ ΠΕΛΕΤΙΔΗ 👌 
Ας Παραδειγματιστούμε...Σε Όλη την Ελλάδα !!  
 ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ:«Η πόλη μας, ο πατραϊκός λαός, καλείται σε λίγους μήνες να υπερασπιστεί μια ασυμβίβαστη πορεία του δήμου απέναντι στους εχθρούς των συμφερόντων του. 
Δεν ήμασταν τα ''καλά παιδιά'', που θα υπηρετούσαν τα συμφέροντα των λίγων. Ήμασταν απέναντι σε κάθε αντιδραστική πολιτική, σε ΕΕ, σε κυβερνήσεις, σε περιφερειακές αρχές, ήμασταν σε ''άλλο μήκος κύματος'', στην ''άλλη όχθη'', δεν διστάσαμε να απειθαρχήσουμε εν γνώσει των συνεπειών, όταν μας καλούσαν να συμβιβαστούμε "ως προς τας υποδείξεις". 
Δεν καθίσαμε με σταυρωμένα τα χέρια, δεν ήμασταν παρατηρητές, δεν λέγαμε ότι η υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων δεν είναι στην αρμοδιότητά μας. Ότι εμείς είμαστε για τα τοπικά προβλήματα και η κυβέρνηση για τα γενικά. 
Μπήκαμε μπροστά για τη δουλειά, για το μεροκάματο, για το σύνολο των αναγκών της πόλης μας, του πατραϊκού λαού. Τους χαλάσαμε την πιάτσα, εδώ και πανελλαδικά».
Διαλέξαμε μετερίζι, είμαστε μαζί με τους εργαζόμενους, τους επαγγελματίες, τους αυτοαπασχολούμενους που καταστρέφονται από τους μεγάλους καρχαρίες του κεφαλαίου, τους αγρότες που ξεκληρίζονται. 
Στηρίζουμε ποικιλότροπα και καθημερινά τον αγώνα τους για επιβίωση, για μια ζωή αντίστοιχη της εποχής μας.
Δεν ξεχωρίζουμε τους εργαζόμενους, τον πατραϊκό λαό, με βάση την πολιτική του τοποθέτηση, ξέρουμε ότι η θέση του είναι απέναντι σε αυτούς που έχουν καθίσει στο σβέρκο του και ζουν από τον ιδρώτα του».
Ο Δημόσιος απολογισμός του έργου της Δημοτικής Αρχής του Κώστα Πελετίδη και των Νέων Συνεργαζομενων με την Λαϊκή Συσπείρωση της Πάτρας !! απ' το ionian channel:
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ:


ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΕΝΤΑΧΡΟΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΠΕΛΕΤΙΔΗ.
Τους χαλάσαμε την πιάτσα ... είπε προχτές ο Πελετίδης.
Πράγματι. Αυτό ακριβώς έκαναν.
Όχι όμως μόνο την πιάτσα της Πάτρας.
Χρόνια τώρα, οι δήμαρχοι κι οι άλλοι τοπικοί παράγοντες, έπαιξαν τις τελευταίες δεκαετίες το ρόλο του μακριού χεριού του κράτους, της ΕΕ και του κεφαλαίου. Αλλά και το ρόλο του κυματοθραύστη της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Όποιος ζητούσε κάτι, οι μόνιμες επωδοί ήταν : "Δεν είναι αρμοδιότητα του Δήμου", "Είναι ψηφισμένος νόμος", "Δε γίνεται αλλιώς", "Σ’ όποιο δήμο και να πας τα ίδια συμβαίνουν" κλπ. Είτε αυτό αφορούσε ένα χαρακτηρισμό οικοπέδου και μια παιδική χαρά ή ένα δρόμο, είτε μια απόλυση εργαζομένου του δήμου, είτε τα κορίτσια που "δουλεύουν" στους παιδικούς σταθμούς, είτε το σκέπασμα της Αττικής οδού, είτε τα εισιτήρια στο κολυμβητήριο και τα δημοτικά τέλη κλπ.
Τέλμα. Ομοιομορφία. Αδιέξοδο. Ο Πατούλης (ΝΔ) στο Μαρούσι κι ο Καρπέτας (ΠΑΣΟΚ) στη Μεταμόρφωση κι ο Γκότσης (ΣΥΡΙΖΑ) στη Νέα Ιωνία .
Κι ήρθε ο ... πόντιος στην Πάτρα, να τους τα κάνει όλα γης μαδιάμ.
Να ισοπεδώσει την και την "ανταποδοτικότητα" και τις "περιορισμένες αρμοδιότητες". (Έχω βέβαια τη γνώμη ότι δεν είναι «προσωπικό» το θέμα. Ότι πρόκειται για συλλογική πολιτική προσπάθεια πολλών ανθρώπων, μεταξύ των οποίων κι ο Πελετίδης. Κι αυτή την προσπάθεια την εκφράζει προς τα έξω ένας φωτισμένος δήμαρχος).
Όλα είναι αρμοδιότητα του δήμου (είπε). Όλα όσα απασχολούν το λαό, επιβάλλεται να απασχολούν το δήμο.
Όλα γίνονται (είπε). Τουλάχιστον για όλα μπορούμε να αγωνιζόμαστε.
Οι νόμοι είναι για να αλλάζουν (είπε). Γι’ αυτό πρέπει να αγωνιζόμαστε να αλλάξουν κατά το συμφέρον του λαού.
Γίνεται κι αλλιώς (είπε). Κι εδώ το αποδείξαμε.
Εμείς που δεν ζούμε στην Πάτρα αυτό … ακούσαμε. Κι ακούστηκε δυνατός κρότος.
Κι είπε κι άλλα. Απάντησε σ’ όλους όσους λένε "δε γίνεται τίποτα", "και το ΚΚΕ να έβγαινε τα ίδια θα έκανε". Και σ’ αυτούς που λένε ότι "το ΚΚΕ τα αφήνει όλα για το σοσιαλισμό και τη δευτέρα παρουσία" και "κάνει κριτική εκ του ασφαλούς". Πέρασε από πάνω τους. Τους αφαίρεσε το όποιο «επιχείρημα». Έδωσε και σ’ εμάς που δεν είμαστε Πατρινοί το δικαίωμα να ζηλεύουμε την πόλη τους και τη δημοτική αρχή τους. Να τους φέρνουμε σαν παράδειγμα, ότι … Να που γίνεται ; Να που μπορούμε ;
Γίνεται (είπε). Γίνεται να καλυτερέψουμε τη ζωή των ανθρώπων. Αρκεί να αγαπάμε και να εμπιστευόμαστε το λαό και τη δύναμή του. Το είπε αυτό με το χαμόγελο και με την αγκαλιά του. Το άκουσε όλη η Ελλάδα.
Ξέρουμε (είπε) να κυβερνάμε. Και ξέρουμε καλύτερα από τους άλλους, γιατί είμαστε ανεξάρτητοι από τα μεγάλα συμφέροντα, αλλά σφιχτά εξαρτημένοι μόνο από τις λαικές ανάγκες.
Μπορούμε (είπε) οι κομμουνιστές να αλλάξουμε την πόλη. Κι από τώρα. Κι έτσι μπορούμε να αλλάξουμε και τον κόσμο. Φανταστείτε μόνο τι θα γινότανε στην Πάτρα αν δεν ήταν κόντρα στα λαϊκά συμφέροντα και στη Δημοτική αρχή ολόκληρη η εξουσία. Οι κυβερνήσεις, η ΕΕ, οι νόμοι τους, τα κανάλια τους, οι εργολάβοι τους κλπ. Φανταστείτε (είπε) τι θα γίνει στο σοσιαλισμό, όταν θα είναι «του εργαζόμενου λαού» όχι μόνο ο δήμος, αλλά και η εξουσία ολόκληρη.
Εμείς που δε ζούμε στην Πάτρα αυτό νοιώσαμε. Αυτό ακούστηκε. «Δυνατά και καθαρά» ακούστηκε. Κυρίως όταν η Πάτρα άρχισε να ανθίζει.
Να φυτρώνουν δέντρα, λουλούδια και ποδηλατάκια στα σκουπιδαριά. Να φυτρώνουν πάρκα και πλαζ και παιδικές κατασκηνώσεις εκεί που πρώτα ήταν βοθρολύματα και μπάζα. Άρχισαν τα ονόματα που πρώτα παρέπεμπαν σε κακόφημα και παρατημένα σημεία της πόλης, να αποτελούν τόπους συνάντησης για βόλτες και ραντεβουδάκια .. Νότιο Πάρκο, Κόκκινος Μύλος, Ριγανόκαμπος, Πλατανόδασος ...
Άρχισε η δυναμική της δημοτικής αρχής μαζί με τη δύναμη του λαού, να εμποδίζουν σχέδια των κεφαλαιοκρατών που έβαζαν σε κινδύνους και υποβάθμιζαν την πόλη. Άρχισαν να γεμίζουν οι σκουπιδοτενεκέδες με μακέτες εργολάβων και καταχραστών, για ξενοδοχεία και δεξαμενές και μαρίνες στα δημοτικά κοινόχρηστα οικόπεδα και στις πλαζ του λαού. Να μην επιτρέπουν το τραίνο μέσα από την πόλη, τις δεξαμενές φυσικού αερίου στο λιμάνι, το σταθμό εμπορευματοκιβωτίων τύπου Cosco εκεί όπου έγινε τελικά το παράκτιο πάρκο.
Άρχισαν τα έργα να γίνονται χωρίς γιγάντιους προϋπολογισμούς, υπερβάσεις, υπερτιμολογήσεις, μίζες κι αρπαχτές. Γιατί γίνονταν από τους ίδιους τους εργάτες του δήμου. Άρχισαν οι προϋπολογισμοί των έργων να πέφτουν από τα 300 χιλιάρικα ο ένας στο ... 1 (ένα) …
Άρχισαν να φυτρώνουν εκατοντάδες παιδικές χαρές εκεί που πρώτα δεν υπήρχε ούτε μία πιστοποιημένη. Άρχισαν τα τραίνα να περνάνε υπόγεια για να μην ενοχληθούν τα ζευγαράκια που φιλιούνται στο από πάνω παγκάκι του από πάνω πάρκου. Άρχισαν οι άστεγοι να μπορούν να έχουν δική τους πολυκατοικία κι άλλα υπνωτήρια. Εμφανίστηκαν από το πουθενά ξενώνας κακοποιημένων γυναικών, σε λίγο λαϊκό εστιατόριο, σχολές χορού και μουσικής. Τσάμπα βέβαια. Άρχισαν να ζουν … «σαν άνθρωποι», ακόμα κι οι γάτες κι οι σκύλοι.
Άρχισαν να μεταμορφώνονται οι αλάνες κι οι ομάδες της Πάτρας να προπονούνται σε αναβαθμισμένα και πιστοποιημένα γήπεδα. Να ανοίγουν καινούργια γήπεδα χωρίς εισιτήρια.
Άρχισαν να φυτρώνουν παντού τσάμπα φροντιστήρια. Τα παιδιά να μη χρειάζονται χαρτζιλίκι στο σχολείο, γιατί το δεκατιανό είναι δώρο. Και σταμάτησαν οι διευθυντές των σχολείων να κάνουν το ζητιάνο για λεφτά, για πετρέλαιο ή για χαρτί φωτοτυπίας. Αλλά σταμάτησαν να κάνουν και το μαραγκό, το μπογιατζή και τον ηλεκτρολόγο.
Άρχισαν να μειώνονται και να εξαφανίζονται τα δημοτικά τέλη, τα τροφεία και τα χρέη των φτωχών. Να τριγυρνάνε μηχανάκια με ζεστό φαΐ στα σπίτια των φτωχών και των άπορων.
Στις γειτονιές εμφανίστηκαν θέατρα και μουσικές και συγκροτήματα. Άρχισε το Πατρινό καρναβάλι κι ο καραγκιόζης να έχουν δικό τους σπίτι στα παλιά σφαγεία.
Και για μας τους ξένους έκαναν κάτι. Φτιάχνουν τώρα πάρκιγκ όπου θα παρκάρουμε τσάμπα κι ένα πούλμαν (τσάμπα κι αυτό) θα μας πηγαίνει στην πόλη.
Άρχισαν να στοιχίζονται μαζικά δίπλα στο Δήμο άνθρωποι του λαού, από άλλους πολιτικούς χώρους. Ποιος τυφλός δε θέλει το φως του ; Αλλά και παράγοντες και δημοτικοί σύμβουλοι και υποψήφιοι δήμαρχοι και υποψήφιοι βουλευτές. Σημάδι ευρύτερης αποδοχής και ρεύματος επιτυχίας και νίκης.
Επειδή δεν είμαι και Πατρινός, υποθέτω ότι μου επιτρέπεται να έχω ξεχάσει καμιά εκατοστή ακόμα άλλα πράγματα που γίνονται και που έτσι κι αλλιώς ήθελαν βιβλίο για να αναφερθούν κι όχι μόνο ένα άρθρο.
Φανταστείτε λοιπόν …
Φανταστείτε τι θα γίνει στο 3ο πενταετές πρόγραμμα του Πελετίδη ...
Φανταστείτε τι θα γίνει στο σοσιαλισμό ...
Κι υπερασπιστείτε το …
Και πολλαπλασιάστε το …
Βγάλε κι εσύ ένα κομουνιστή δήμαρχο … μπορείς κι εσύ …
Έτσι λέει ο Πελετίδης ...
Εμένα τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε ότι είπε προχτές ...
8/2/19 Manos Doukas





Δείτε περισσότερα Εδώ: https://www.902.gr/eidisi/ekloges/181061/asymvivasti-poreia-sto-pleyro-ton-ergazomenon-kai-toy-laoy-tis-polis-video?fbclid=IwAR1pyuF2midqsqNAi0pJllPsw1kQ7gmVrMdBRe2zCZBAAGBd3kWd4frNRoE

Τα πρώτα ονόματα των υποψηφίων του συνδυασμού του Κώστα Πελετίδη


Ο Δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης στο κλείσιμο της ομιλίας του στο κλειστό της ΕΑΠ, προχώρησε στην ανακοίνωση ονομάτων, των πρώτων υποψηφίων που θα συμμετάσχουν το συνδυασμό της λαϊκής συσπείρωσης αυτά είναι
Δημογιάννης Γιάννης
Φιλόλογος, μεταπτυχιακός στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (Ε.Α.Π.)
Ζαρνάβαλου Σταυρούλα
Νηπιαγωγός, υπεύθυνη Παιδικού Τμήματος του Χορευτικού του Δήμου Πατρέων.
Καραγκούνης Κώστας
Πρώην εργαζόμενος και συνδικαλιστής της Πειραϊκής Πατραϊκής.
Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής των ποδοσφαιρικών γηπέδων του Δήμου Πατρέων.
Κατσακούλης Βαγγέλης
Ιατρός Γαστρεντερολόγος. Περιφερειακός Σύμβουλος Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας.
Κόρρας Σωτήριος
Ανώτερος Αξιωματικός Πολεμικής Αεροπορίας Ε.Α.
Πρώην Πρόεδρος Τοπικής Κοινότητας Ψαθοπύργου.
Κουρή Ήρα
Φιλόλογος. Διατέλεσε Αντιδήμαρχος Πατρέων, Πρόεδρος του Συλλόγου Προστασίας Περιβάλλοντος Αρκτικού διαμερίσματος, μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου Οικολογικών Οργανώσεων της ευρύτερης περιοχής Πατρών.
Είναι πρόεδρος του Πάρκου Εκπαιδευτικών Δράσεων του Δήμου Πατρέων.
Κωτσόπουλος Μιχάλης
Πρωταθλητής Ευρώπης Ανδρών 2000.
3ος στο Παγκόσμιο Πανεπιστημιακό πρωτάθλημα Ανδρών στην Αμερική το 2002, στο Ολυμπιακό άθλημα του TAE KWON DO.
Προπονητής στους Παγκόσμιους παιδικούς αγώνες στην Ταϊπέι το 2016, με το Δήμο Πατρέων. Προπονητής του συλλόγου FIGHT CLUB PATRAS.
Μαγιάκης Γιώργος
Τελειόφοιτος του Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πατρών.
Δάσκαλος στο Χορευτικό του Δήμου Πατρέων.
Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Αγυιάς.
Μάζης Ανδρέας
Ιατρός Χειρουργός επί 40 χρόνια στο νοσοκομείο ΄΄Αγ. Ανδρέας΄΄ και για 3 θητείες Πρόεδρος των Νοσοκομειακών Ιατρών Πελοποννήσου, Ιονίων Νήσων και Στερεάς Ελλάδας.
Μπακόπουλος Μιχάλης
Πρόεδρος Σωματείου Ατόμων με Αναπηρία Ν. Αχαΐας.
Παλαρμάς Στέλιος
Εκπαιδευτικός στο 13ο Δημοτικό Σχολείο Πάτρας.
Γραμματέας Συλλόγου Δασκάλων & Νηπιαγωγών Πάτρας.
Παπαγεωργίου Νίκος
Δραστηριοποιείται στο Αντιρατσιστικό Κίνημα και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Προσφύγων και Μεταναστών στην Πάτρα.
Παπανικήτας Ανδρέας
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός.
Έχει διατελέσει Πρόεδρος του Συλλόγου Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πάτρας.
Πρόεδρος Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης Αποχέτευσης Πάτρας (Δ.Ε.Υ.Α.Π).
Πετρόπουλος (Τάκης) Παναγιώτης
Γυμναστής, προπονητής μπάσκετ.
Έπαιξε στον Απόλλωνα, την Παναχαϊκή και την ΕΑΠ κι έγινε διεθνής με τις μικρές εθνικές ομάδες.
Από τον Αύγουστο του 2018 είναι Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων.
Σαμούρη Βίβιαν
Δημοτική Σύμβουλος, επικεφαλής της παράταξης «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ».
Πτυχιούχος Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών. Πρώην τραπεζικό, διοικητικό στέλεχος. Έχει διατελέσει: Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Πατρέων, Αντιδήμαρχος Οικονομικών, Πρόεδρος Δημοτικού Ωδείου και Βρεφοκομείου.
Σουγλέρης Δημήτριος
Εργοδηγός Μηχανολόγος.
Εκπαιδευτής του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
Πρώην Πρόεδρος του εκπολιτιστικού Συλλόγου Ρωμανού.
Προπονητής ποδοσφαίρου UEFA B΄.
Σπαρτινός Δημήτριος
Πανεπιστημιακός, στο τμήμα Χημικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου Πατρών.
Συμεωνίδης Γρηγόρης
Απόστρατος Ιπτάμενος Αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας.
Μέλος Δ.Σ της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων Δήμου Πατρέων, μέλος Δ.Σ του Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών (Ε.ΣΥ.Ν.)
Εικόνες από τον χθεσινό σεισμό στην ΠΑΤΡΑ !