ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2017

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;

Τρίτη, 14 Μαρτίου 2017

Ο Στέλιος Κανάκης απαντά, στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!


«Γραφιάς, είναι οι προβληματισμοί μου και αρωγός οι γνώσεις...
μου και οι εμπειρίες μου…» μας είπε ο Στέλιος και πάνω σ’ αυτά του τα λόγια, κάναμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα.

Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Το παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι» και κυρίως, ο ρόλος του κλέφτη που επέλεγα. Επίσης τα πόδια μιας οικογενειακής φίλης, που βοήθησαν στην σεξουαλική μου αφύπνιση.

Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;
Ο κακός λύκος. Ο Μοντεζούμα, (τελευταίος αυτοκράτορας των Αζτέκων). Ο Γιώργος Θαλάσσης του «Μικρού Ήρωα».

Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;
Γράφω δοκίμια. Αλλά και σε αυτά με αναγνωρίζει ο αναγνώστης. Είναι όμως γνωστό πως ακόμη κι ο… σκύλος που μπορεί να έχει κάποιος ως ήρωα, είναι ο συγγραφέας.

Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;
Ως «Θείο δώρο» τίποτα. Δεν συνάντησα ποτέ θεούς στη ζωή μου κι έμαθα να μην τους έχω ανάγκη. Αν εννοείτε προτερήματα… πολλά! Αν κι επ’ αυτού οι γνώμες διχάζονται, τουλάχιστον!

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Δεν ξέρω αν είναι ελάττωμα αλλά θα έλεγα η περιορισμένη ανεκτικότητα προς τους αμαθείς, τους ακαλλιέργητους και τους κοινωνικά αδιάφορους. Και τους ανέραστους.

Την μοίρα, την θεωρείται γραφιά της ζωής σας;
Τίποτα δεν είναι μοιραίο. «Γραφιάς» είναι οι προβληματισμοί μου και αρωγός οι γνώσεις μου και οι εμπειρίες μου.

Πως εκδηλώνετε την αγάπη σας;
Λεκτικά και κιναισθητικά.

Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Πώς να είναι κανείς αισιόδοξος με την κατάντια των λαών; Αλλά κάθε άλλο παρά παραιτούμαι. 

Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Τσακώνομαι με τους βλαμμένους, βρίζω, μαγειρεύω καθημερινά στη σύντροφό μου, κάνω μοντελισμό, διαβάζω πολύ και γράφω το «Τ’ άστρα στο κεφάλι μας», περί αστρολογίας και θυμάτων.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια πιστεύετε ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή σας;
Πολλές. Συνήθως όταν διαβάζω ή γράφω, η τηλεόραση θα παίζει κάποια παλιά ελληνική κωμωδία και το στερεοφωνικό κλασσική μουσική.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Το… μυαλό μου.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ατάκα;
Ζήσε όσο πιο έντονα γίνεται και βοήθα κάποιους να πεθάνουν.

Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;
Ως Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης και Ύπνωσης που είναι και ο ρόλος τους. Με ή χωρίς κρίση για μάζες χωρίς… κρίση.

Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Από φόβο, προφανώς. Υφιστάμεθα έναν πολιτιστικό (και όχι μόνο) μεσαίωνα. Σε διατεταγμένη υπηρεσία η επέλαση της υποκουλτούρας, του φτηνού, του βλακώδους, του χυδαίου, των ουγκανητών των ανθρωπίδων.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;
Όχι μόνο ο Έλληνας. Είναι γενικό το φαινόμενο. Η αμάθεια, ο φόβος, η δειλία… Ο αγώνας θέλει κόπο και θυσίες.  Μπορεί να έχει και ήττες. Δυστυχώς έτσι διαπαιδαγωγήθηκαν οι άνθρωποι. Για να έρθει κάτι καινούργιο πρέπει να εκλείψει η γενιά μου, τουλάχιστον.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Την κατάργηση του κέρδους και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αν μια κακιά μάγισσα σας έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;
Άλλο ζώο; Μου αρκεί αυτό που είμαι.

Πιστεύετε στα όνειρα;
Στο ότι προλέγουν; Προφανώς και όχι. Σε διαφορετική περίπτωση θα ήμουν βλαμμένος. Άλλωστε η επιστήμη έχει αποφανθεί για το ρόλο τους.

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να μαθαίνεις, να αγωνίζεσαι, να αγαπάς και να συνουσιάζεσαι. Αυτό είπα και στα παιδιά μου.



Ο Στέλιος Κανάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Έχει εργαστεί σε διάφορες επιχειρήσεις, κυρίως του βιβλίου και είναι εκπαιδευτικός στη μέση εκπαίδευση. Έχει γράψει μελέτες για την κλασσική μουσική, το «Ιερές Βλακείες», εκδόσεις Εντύποις και το «Η Αγρία Γραφή», εκδόσεις ΚΨΜ.
Προσεχώς εκδίδεται το νέο του βιβλίο «Τ’ άστρα στο κεφάλι μας», περί αστρολόγων και θυμάτων, από τις εκδόσεις Εντύποις.


(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)

k με τον Θάνατό μας: Σύστημα ασφάλισης όπου χρηματοδοτεί το Αφεντικό μας !!


,,*φιλαράκι μου 
φαντάστηκες ποτέ ότι θα υπήρχαν εταιρείες που θα εμπορευόταν τον θάνατο ;

*Θα στο πω με λίγα λόγια: Η καμόρα του καπιταλισμού, αυτή η σαπίλα του κόσμου, που είναι ικανή να κλέψει, αν είναι να βγάλει κέρδος ακόμα και την μιζέρια από το πιάτο μας, έφτιαξε ένα σύστημα ασφάλισης στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, όπου ο φτωχός εργάτης χρηματοδοτεί τα κέρδη των μετοχών των επιχειρήσεων ακόμα και με τον θάνατό του!,,




Όταν τελειώσεις την ανάγνωση αυτού του κειμένου, θα έχεις ένα διαπεραστικό αίσθημα ενοχής γιατί θα έχεις καταλάβει την βαθιά αλλοίωση της ζωής σου.

Μεγαλοστομίες θα πεις…

Καλά, θα περιμένω να φτάσεις στην τελευταία λέξη.

Όταν αποδέχτηκες τις καπιταλιστικές συνθήκες ζωής, φαντάστηκες ποτέ ότι θα υπήρχαν εταιρείες θα εμπορευόταν τον θάνατο και θα εξασφάλιζαν ικανοποιητική κερδοφορία;

Όχι, θα απαντήσεις.

Και είναι σίγουρο, καθώς είσαι ανίκανος να δεις πέρα από το προφανές, πως ούτε στα χειρότερα παραληρήματά σου υπέρ του καπιταλισμού δεν θα μπορούσες να πιστέψεις ότι ο θάνατος ενός συνανθρώπου σου θα ήταν το τίμημα της οικονομικής επιτυχίας σου.

Παρόλα αυτά, παρακαλώ, προετοίμασε το μυαλό σου γιατί θα σε βάλω να καταδυθείς στο βόθρο της ελεύθερης αγοράς και της επιχειρηματικής αποδοτικότητας, δηλαδή, σε αυτά τα αρπακτικά και σαρκοβόρα ζώα που θρέφονται με λίβρες ανθρώπινης σάρκας.

Ας στήσω, λοιπόν, τον αρμό της πλοκής αυτής της αφήγησης με ένα ερώτημα: Τι ξέρεις για τα επενδυτικά πακέτα «viatical industry» και «corporate-owned life insurance»;

Τίποτα;

Καλά το δέχομαι, όπως και την γενική αδιαφορία σου για τα δημόσια πράγματα.

Μα τώρα άκου:

Καθώς ζούμε στην εποχή της θριαμβολογίας των αγορών, δεν έχουμε παρά να ακούσουμε και να διαβάσουμε ενδεικτικά: 
Άρη Πορτοσάλτε, Μπάμπη-Σκάις-Παπαδημητρίου, Πάσχο Μανδραβέλη, Στέφανο Κασιμάτη, Τάκη Θεωδορόπουλο ή την κυρία Σώτη Τριανταφύλλου κ.α., για να καταλάβουμε τι σημαίνει φανατισμένη πίστη στις αγορές.

Πόσο αλήθεια τιμολογεί η «αγορά» και η «καινοτόμος επιχειρηματικότητα» την ανθρώπινη ζωή ή τον θάνατο;

Αποτελούν, ο θάνατος και ζωή, εκ των δομικών συντελεστών της οικονομικής μεγέθυνσης και της κερδοφορίας των εταιρειών;

Είναι διατεθειμένοι οι «επενδυτές» να κοστολογήσουν και να πουλήσουν αυτά τα προϊόντα;

Και ποιος άραγε είναι αυτός που αγοράζει;

Για να απαντήσω σε αυτά τα ανησυχητικά για την δημόσια ζωή ερωτήματα, πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε την λογική των αγορών.

Και τη λογική αυτή θα την περιγράψω με τις 8 λέξεις που χρησιμοποίησε ο φονταμεταλιστής των αγορών και γνωστή μάρκα εμετικού, Milton Friedman, ως τίτλο βιβλίου του το 1975: «There’s No Such Thing as a Free Lunch». Η περίφημη αυτή φράση, που ξεκίνησε από τα σαλούν των ΗΠΑ, έγινε το ευαγγέλιο του καπιταλισμού και ηδονικά πιπιλίζεται από τα χείλη όσων θρέφονται από αυτόν.

Αλλά ας προχωρήσω την Ιστορία μας.

Στην ελεύθερη αγορά επιτρέπεται στις εταιρείες να βγάζουν κέρδος από τον θάνατο των εργατών τους ακόμα και από τον θάνατο των παιδιών ή των συζύγων τους.

Έλα τώρα, μην πέφτεις από τα σύννεφα… Αφού κατά βάθος γνωρίζεις ότι οι εταιρείες προσφέρουν καλό στην κοινωνία μόνο για να ενισχύσουν την τσέπη των μετόχων τους, κάτι που οριοθετεί ξεκάθαρα το πόσο καλό μπορεί τελικά να κάνουν στο κοινωνικό σύνολο.

Στην ελεύθερη αγορά, λοιπόν, τράπεζες όπως η Bank of America ή η JPMorgan Chase, καθώς και μεγάλες εταιρείες όπως η AT&T, η Nestle, η Walt Disney, η Walmart η Daw Chemical κ.α. επένδυσαν και κερδοσκόπησαν στο θάνατο των εργατών τους. Άλλωστε, αυτό προβλέπεται στα ασφαλιστήρια συμβόλαια «corporate-owned life insurance», δηλαδή, «ασφάλεια ζωής εταιρικής ιδιοκτησίας». (Διάβασε: Βusinessinsider: Does Your Company Have A ‘Dead Peasant’ Life Insurance Policy Out On You? http://www.businessinsider.com/is-there-a-dead-peasant-life-insurance-policy-out-on-you-2011-11)

Μάλιστα, η νομοθεσία προβλέπει πως οι παροχές που εισπράττουν οι εταιρείες λόγω θανάτου του εργάτη τους απαλλάσσονται από την φορολογία!

Υπάρχουν όμως και χειρότερα! 
Όταν δημιουργήθηκε αυτή η βιομηχανία δισεκατομμυρίων δολαρίων που κερδοσκοπεί με τον θάνατο των εργατών, «λίγοι ήταν οι εργαζόμενοι που γνώριζαν ότι οι εταιρείες έπαιζαν με το κεφάλι τους.[…] Τα περισσότερα συμβόλαια, μάλιστα, παρέμεναν σε ισχύ ακόμη και όταν ο εργαζόμενος παραιτούνταν, έβγαινε στην σύνταξη ή απολυόταν. Οι εταιρείες εισέπρατταν έτσι τις παροχές λόγω θανάτου ακόμη κι αν οι εργαζόμενοι πέθαιναν πολλά χρόνια μετά την αποχώρηση τους-γεγονός για το οποίο τις ενημέρωνε η Υπηρεσία Κοινωνικής Ασφάλισης». (Michael Sandel: «Τι δεν μπορεί να αγοράσει το χρήμα» μετάφραση Μιχάλης Μητσός εκδόσεις ΠΟΛΙΣ)

Θα στο πω με λίγα λόγια: Η καμόρα του καπιταλισμού, αυτή η σαπίλα του κόσμου, που είναι ικανή να κλέψει, αν είναι να βγάλει κέρδος ακόμα και την μιζέρια από το πιάτο μας, έφτιαξε ένα σύστημα ασφάλισης στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, όπου ο φτωχός εργάτης χρηματοδοτεί τα κέρδη των μετοχών των επιχειρήσεων ακόμα και με τον θάνατό του! (The Wall Street Journal: How Life Insurance Morphed Into a Corporate Finance Tool http://online.wsj.com/public/resources/documents/dec_30_one.htm)

Αλήθεια, ρε τσογλάνια των αγορών, πότε αξίζει περισσότερο ο εργάτης, όταν είναι ζωντανός και παράγει την υπεραξία 
που κάνει πλούσιο τον κάτοχο των μέσων παραγωγής ή όταν πεθάνει οπότε το παράσιτο, ο εργοδότης, θα εισπράξει ένα άπαξ ποσό ύψους 300 με 350.000 δολαρίων;

Για να καταλάβεις άνθρωπε μου το μέγεθος της αγοράς θανάτου, θα αναφέρω ότι μόνο οι αμερικανικές τράπεζες έχουν κάνει «ασφάλεια ζωής εταιρικής ιδιοκτησίας» για τους υπαλλήλους τους ύψους 122 δις δολαρίων!

Τι έγινε;

Έπαθες κατάθλιψη;

Κρύβεσαι τώρα σε καμιά γωνία;

Τι δηλαδή, δε γνώριζες πως τις πλέον στοιχειώδεις ανάγκες της ανθρώπινης ζωής –η ενέργεια, η πρόσβαση στην περίθλαση, στο δίκτυο ύδρευσης, στην μάθηση, στον αέρας που αναπνέεις, ακόμα και η σεξουαλική επιθυμία- έχουν αποκτήσει εμπορευματοποιημένη μορφή και έχουν μετατραπεί σε χρηματοοικονομικά προϊόντα;

Δεν τελείωσα όμως.

Θα σε στύψω και άλλο, μέχρι να βγάλω από μέσα σου την αδιαφορία ή τον φόβο που σε εμποδίζει να σκεφτείς.

Μα ας φορέσω το καλύτερο χαμόγελό μου για να συνεχίσω την αφήγηση… 

Τώρα θα μιλήσω για τα συμβόλαια «viatical industry», δηλαδή την «οδοιπορική βιομηχανία» που τέθηκε στην υπηρεσία μιας εγκληματικής και μαφιόζικης καπιταλιστικής ελίτ.

Στην ελεύθερη αγορά η «viatical industry» επιτρέπει στον επενδυτή να αγοράσει τον θάνατο ενός ασφαλισμένου ασθενή με ανίατη ασθένεια, π.χ AIDS ή επιθετικό καρκίνο. 
Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο ασθενής μας έχει ένα ασφαλιστικό συμβόλαιο σε περίπτωση θανάτου του, αξίας 100.000. 
Καθώς, όπως ήδη είπαμε, στον καπιταλισμό There’s No Such Thing as a Free Lunch, ο ετοιμοθάνατος ασθενής πρέπει να πληρώσει την ελπίδα για να αποκτήσει λίγο χρόνο ακόμα. 
 Έρχεται, λοιπόν, ένας επενδυτής τού προτείνει να αγοράσει το ασφαλιστικό συμβόλαιό του στη μειωμένη τιμή των 50.000 δολαρίων, με την προϋπόθεση ότι θα είναι αυτός πλέον ο δικαιούχος του συμβολαίου. (New York TIMES: AIDS; Still Waitinghttp://www.nytimes.com/1998/07/19/magazine/sunday-july-19-1998-aids-still-waiting.html)

Ναι οι μαλάκες!

Με αυτόν τον τρόπο ο «[…] ετοιμοθάνατος ασφαλισμένος αποκτά τα χρήματα που χρειάζεται (σ.σ. για νοσοκομειακή περίθαλψη, αγορά πανάκριβων φαρμάκων, κτλπ.) και ο επενδυτής αποκομίζει ένα διόλου ευκαταφρόνητο κέρδος- αρκεί ο ασφαλισμένος να πεθάνει στην ώρα του» (Michael Sandel ο.π)

Θα το κάνω λιανά.

Στις ελεύθερες αγορές του κόσμου τα κατακάθια, που στην εκλεπτυσμένη καπιταλιστική διάλεκτο ονομάζονται επενδυτές, στοιχηματίζουν, αγοράζουν και πουλούν το θάνατο! (New York Times: Are You Worth More Dead Than Alive?http://www.nytimes.com/2012/08/12/magazine/are-you-worth-more-dead-than-alive.html )

Ναι οι μαλάκες!

Ακόμα και τον θάνατο περιλαμβάνουν στα χαρτοφυλάκιά τους.

Μάλιστα, ο William Kelley, διευθυντής τής Viatrical Association of America-που είναι η ένωση των εταιρειών αυτού του κλάδου, εκτίμησε για τα κέρδη από το εμπόριο του θανάτου: «Σε σύγκριση με όσους πάσχουν από AIDS, ο αριθμός των ανθρώπων που πάσχουν από καρκίνο, σοβαρές καρδιαγγειακές παθήσεις και άλλες ανίατες ασθένειες είναι τεράστιος». (Michael Sandel ο.π) 

Και κανείς ακόμα δεν έχει βγει στο δρόμο για να τα σπάσει όλα…

Άκου άνθρωπε μου, ζεις σε ένα κόσμο γεμάτο φόβο, φόβο μη χάσεις το σπίτι σου, φόβο μη χάσεις το αμάξι σου, φόβο μη χάσεις τη δουλειά σου…Φοβάσαι ακόμα και να σκεφτείς ή να μιλήσεις, πόσο μάλλον να δράσεις…

Σκέφτηκες να οργανωθείς ώστε να αναπτύξεις μαζί με άλλους μια αλληλέγγυα δομή, μια ανάκτηση της πίστης στο συλλογικό που θα σε κάνει να αισθανθείς ισχυρός;

Μπα..

Ένας ανίκανος είσαι, ένα μίζερος που καμουφλάρεις την πραγματικότητα από δειλία. Μήτε γάτα μήτε ζημιά για σένα…Χώσου, λοιπόν, βαθιά στον απελπισμένο βίο σου. Και αν με συναντήσεις παραμέρισε…

Για όλους εμάς θα επαναλάβω:

Είμαστε παγιδευμένοι σε έναν ερεβώδη κόσμο, που η μιζέρια δεν διαφέρει από τον θάνατο. Γι αυτό δεν φτάνει πλέον η κραυγή αγανάκτησης. 
Επομένως, ή θα αποτινάξουμε από πάνω μας τον καπιταλισμό 
ή θα αποδεχτούμε το εχθρικό περιβάλλον που μας επιβάλλουν και που μας καταδικάζει σε μια σκληρή πάλη και σύγκρουση, στο όνομα του ανταγωνισμού με τους συνανθρώπους μας. 
Πρέπει να απαντήσουμε στην ύβρη με ύβρη και εκατό χτυπήματα να ανταποδώσουμε. Εμείς! Εμείς που είμαστε το παρόν μα και ό,τι δεν έχει έρθει ακόμη…

Ο αγώνας αυτός δεν προσφέρει εγγυήσεις.

Μαρτυρική κατάθεση είναι… για έναν κόσμο που θα έχει ένα μέλλον διαφορετικό από τη βαρβαρότητα…





Στην «ελεύθερη αγορά» επιτρέπεται στις εταιρείες να βγάζουν κέρδος από τον θάνατο των εργατών τους ακόμα και από τον θάνατο των παιδιών ή των συζύγων τους;
Πόσο αλήθεια τιμολογεί η «αγορά» και η «καινοτόμος επιχειρηματικότητα» την ανθρώπινη ζωή ή τον θάνατο;
Αποτελούν, ο θάνατος και ζωή, εκ των δομικών συντελεστών της οικονομικής μεγέθυνσης και της κερδοφορίας των εταιρειών;
Είναι διατεθειμένοι οι «επενδυτές» να κοστολογήσουν και να πουλήσουν αυτά τα προϊόντα;
Και ποιος άραγε είναι αυτός που αγοράζει ;


Απ' τα σχόλια:

Christina Thomopoulou Η αγανάκτηση είναι ένα πρώτο βήμα. Μια απόδειξη συνειδητοποίησης του τι συμβαίνει. Δυστυχώς δεν έχουμε φτάσει ούτε εκεί. Κάθε φορά γλύφουμε τις πληγές μας. Φτάνουμε πάντα μέχρι τον διαχειριστή του κτήνους, αφήνοντας το κτήνος ανέγγιχτο. Και καταλαγιάζουμε, με την αντικατάστασή του από ένα άλλο, νέο, ενίοτε και "αριστερό" διαχειριστή. Πότε δεν έχουμε σταθεί απέναντι στον πραγματικό εχθρό.

Αφαίρεση
Κώστας Λουλουδάκης Ιουλιανός Η αφασία των πολλών δεν είναι έννοια απόλυτη, έχει τις διαβαθμίσεις της. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι πολλοί ασκούν καταλυτική επίδραση στην διαμόρφωση ενός γενικού κλίματος ραντίζοντας παντού την ηλιθιότητα τους…Ακόμα και πάνω μας. Αλλά τι να πω έτσι κι αλλιώς οι πολλοί τα ξέρουν όλα...καθόλου τυχαία δε μιλώ στο άρθρο στον 2ο ενικό…Μήπως θα διαβαστεί το άρθρο; Μπα δεν έχει έξυπνες ατάκες…Σε λίγο πάντως θα σταματήσω να έχω προφίλ…

Αφαίρεση
Ασπασία Περδικάρη Αγαπητέ Κώστα δεν πρέπει να σταματήσεις, όταν μας ψεκάζουν με α-παιδεία, ηλιθιότητες και ότι αμερικανιες συμφερει το σύστημα τί να περιμένουμε; αυτά που διάβασα στο άρθρο σου πραγματικά δεν τα ήξερα, αλλά τους έχω ικανούς για όλα. Όσο εμείς τους ανεχόμαστε !

Αφαίρεση
Σοφία Χουδαλάκη ...το διάβαζα και δεν το πίστευα... μέχρι να φτάσεις στο τέλος σφίγγεται το στομάχι. Καλημέρα Κώστα.

Αφαίρεση
Κώστας Λουλουδάκης Ιουλιανός Η νοσηρότητα του θέματος, με οδήγησε να χρησιμοποιήσω 2ο ενικό…Έτσι κι αλλιώς λίγους απασχολούν τέτοια θέματα…Αλλά έχω να πω πως όσο μένουμε μόνο στο γράψιμο είμαστε ακίνδυνοι… Καλό απόγευμα Σοφία.

Αφαίρεσ
Ελενη Μαρκακη Αχ Κωστα! Των λαων η ''ανεξηγητη'' υπομονη! Αυτο μονο... Απο που να το πιασεις και τι να αφήσεις σε αυτο το συστημα που βρωμαει απο παντου... Καποιος ειχε πει οτι οι καπιταλιστες ειναι ετοιμοι ακομα και να πουλησουν το σχοινι που θα τους κρεμασουν, αρκει να υπαρχει κερδος... Στις ζωες των αλλων θα κωλωσουν;

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Ξύλου ΣυΡιΖ.ΑνΕλ Συνέχεια:


Εργάτες, φοιτητές, απεργοί και δανειολήπτες. Κανένας δεν έμεινε παραπονημένος.

Χωρίς φειδώ χρησιμοποιήθηκαν τα ΜΑΤ σήμερα, για την προστασία του κοινού καλού από λίγους κακοπροαίρετους που προσπαθούν να υπονομεύσουν την εθνική προσπάθεια για έξοδο από τα μνημόνια και επιστροφή στην ανάπτυξη.
Η αρχή έγινε σήμερα το πρωί έξω από το υπουργείο Παιδείας, όπου είχαν μαζευτεί φοιτητές και εργαζόμενοι των φοιτητικών εστιών και οι οποίοι ζητούσαν να συνεχιστεί η σίτιση που έχει διακοπεί καθώς και πρόσβαση σε ζεστό νερό και θέρμανση. Οι φοιτητές ζητούσαν επίσης να συναντηθούν με κάποιον υπεύθυνο του υπουργείου, αίτημα που απαντήθηκε με χημικά και ξύλο από τα ΜΑΤ. Μετά το ξύλο και τα χημικά όμως, τελικά βρέθηκε ένας υπεύθυνος σε όλο ο υπουργείο και έτσι οι φοιτητές συναντήθηκαν με το γενικό γραμματέα, στον οποίο κατέθεσαν και τα αιτήματά τους.


Με ξύλο υποδέχτηκαν επίσης τα ΜΑΤ, μέλη της ΠΟΕΔΗΝ και συνταξιούχους στο υπουργείο Υγείας. Οι εργαζόμενοι των νοσοκομείων, ζητούσαν καταβολή των δεδουλευμένων τους, αρνούμενοι έτσι να βάλουν πλάτη στην εθνική προσπάθεια για επιστροφή στις αγορές. Δικαιολογημένα λοιπόν, τα ΜΑΤ συγκρούστηκαν μαζί τους και τραυμάτισαν διαδηλώτρια στο πόδι.

Ξύλο έβρεξε από τα ΜΑΤ και στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, όπου μέλη του ΠΑΜΕ, της ΛΑΕ και του κινήματος “Δεν Πληρώνω”, επιχείρησαν να εισέλθουν στην αίθουσα του δικαστηρίου προκειμένου να αποτρέψουν πλειστηριασμούς σπιτιών. Τα ΜΑΤ απάντησαν με χημικά μέσα στο ειρηνοδικείο(ναι σε κλειστό χώρο) και βία, γιατί οι πλειστηριασμοί σπιτιών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να έρθει η ανάπτυξη και να φάμε όλοι με χρυσά κουτάλια.


Άφθονη και περίεργη ταυτόχρονα βία, ασκήθηκε στα μακρινά Γιάννενα ενάντια σε απεργούς της αλυσίδας σουπερμάρκετ “Market In”. Οι απεργοί που βρίσκονταν στο χώρο εργασίας τους περιφρουρώντας την απεργιακή τους κινητοποίηση, απλά δέχτηκαν την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ με αποτέλεσμα ένας από τους απεργούς να χρειαστεί να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Επίσης έγιναν 12 συλλήψεις.
Οι εργαζόμενοι στη συγκεκριμένη αλυσίδα, δε δέχονται για πρώτη φορά απρόκλητη επίθεση ή παράλογη μεταχείριση από τις δυνάμεις καταστολής. Πριν ένα μήνα, πάλι κατά τη διάρκεια κινητοποίησης, τα ΜΑΤ είχαν χρησιμοποιήσει χειροβομβίδες κρότου λάμψης εναντίον τους, συλλαμβάνοντας τρεις απεργούς. Ενώ πριν λίγες μέρες, η αστυνομία είχε μπουκάρει μέσα σε σπίτια εργαζομένων προχωρώντας σε συλλήψεις, μετά από μήνυση της αλυσίδας σουπερμάρκετ.

Αυτά για σήμερα. Όχι κι άσχημα για μία μόνο μέρα.
Venceremos
Viva La Revolucion είπαμε: 
Η Κυβέρνηση είναι Πιστή στο Δρόμο που χάραξε η σοσιαλδημοκρατία: http://leninreloaded.blogspot.gr/2015/03/rr-dutt.html#more

kε Ζούκερμπεργκ του f/b Πολύ με ...Πί­κρα­νες ☺




Αγα­πη­τέ Ζού­γκυ,

Επί­τρε­ψέ μου να σε λέω έτσι ένεκα οι­κειό­τη­τας. Απο­φεύ­γω το Μαρ­κου­λιό, διότι φέρ­νει προς το Κρη­τι­κό και θα μπλέ­κα­με με την επώ­νυ­μη λε­βε­ντιά, χώρια που εσύ δεν έχεις καμία σχέση με Κρήτη.

Πολύ με πί­κρα­νες. Τόσα χρό­νια μαζί, με ει­δο­ποιείς για τον καιρό, με ρωτάς τι κάνω, δια­σκε­δά­ζεις την ηλε­κτρο­νι­κή ανυ­παρ­ξία μου. Αλλά αίφ­νης, με απέ­κλει­σες 24 ώρες από το μέσο σου και μου αφαί­ρε­σες δη­μο­σί­ευ­ση. Μετά από τόσα χρό­νια συ­νερ­γα­σί­ας και…φι­λί­ας – μπορώ να πω, μου φέρ­θη­κες σκάρ­τα.


Η δη­μο­σί­ευ­ση που αφαί­ρε­σες ήταν η πα­ρα­κά­τω:

«Μέρες που είναι, να θυ­μά­στε πως, ως… πε­ρή­φα­νο έθνος, πο­λε­μή­σα­με τους Μπολ­σε­βί­κους. Κι αρ­γό­τε­ρα τους… Κο­ρε­ά­τες. Βοη­θή­σα­με στη διά­λυ­ση της Γιου­γκο­σλα­βί­ας. Βά­λα­με το χε­ρά­κι μας και στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία κλπ. Όπου μας κε­λεύ­ουν τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά αφε­ντι­κά μας. Άμα χρεια­στεί και… πίπες κά­νου­με. Ως έθνος φυ­σι­κά».

Την αφαί­ρε­σες με το αι­τιο­λο­γι­κό πως δεν ακο­λου­θού­σε τους όρους της κοι­νό­τη­τας. Και πως το fb: «δια­γρά­φει τις δη­μο­σιεύ­σεις που στρέ­φο­νται κατά ατό­μων με βάση τη φυλή, την εθνι­κό­τη­τα, την εθνο­τι­κή κα­τα­γω­γή, τις θρη­σκευ­τι­κές πε­ποι­θή­σεις, τον σε­ξουα­λι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, το φύλο ή εν­δε­χό­με­νη ανα­πη­ρία».

Γιατί Ζού­γκυ μου;
 Γιατί μου φέρ­θη­κες έτσι; Τι ακρι­βώς σε πεί­ρα­ξε; Σε τι στρά­φη­κα κατά; Μα όταν εκ­στρα­τεύ­σα­με ενα­ντί­ον των Μπολ­σε­βί­κων δεν υπήρ­χε το Μέσον σου. 
Το ίδιο και στην Κορέα, όπου στο όνομα του ιμπε­ρια­λι­στι­κού σου κρά­τους φυ­τέ­ψα­με 195 νε­κρούς, σα­κα­τέ­ψα­με ακόμη 610 και χά­σα­με 4 ολο­καί­νουρ­για αε­ρο­πλά­να, που μόλις μας εί­χα­τε που­λή­σει. 
Ακόμη και στη Γιου­γκο­σλα­βία το αγνο­ού­σα­με το fb. 
Όσο για το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, η δική σου χώρα και η τάξη που εκ­προ­σω­πείς είναι που τα έκανε κώλος. 
Σ’ αυτό ακρι­βώς το ιμπε­ρια­λι­στι­κό κρά­τος σου ανα­φέρ­θη­κα, σχε­τι­κά με τις πίπες (τις οποί­ες αν ήσουν κα­λο­προ­αί­ρε­τος, θα τις εκλάμ­βα­νες ως τα γνω­στά όρ­γα­να των κα­πνι­στών), που κά­νου­με ως έθνος. Στο κά­τω-κά­τω, δικό μας είναι το έθνος, το κά­νου­με ό,τι θέ­λου­με.

Είναι προ­φα­νές, πως η συ­γκε­κρι­μέ­νη ανα­φο­ρά στα γνω­στά κα­πνι­κά όρ­γα­να είναι που σε πεί­ρα­ξε. Δεν ξέρω τι παι­δι­κά τραύ­μα­τα φέ­ρεις, αλλά πρέ­πει να το κοι­τά­ξεις αυτό. Λεφτά έχεις. Διότι δεν σε φα­ντά­ζο­μαι ανι­στό­ρη­το – κο­τζάμ από­φοι­το του Χάρ­βαρντ, ώστε να αγνο­είς την ιστο­ρι­κό­τη­τα των όσων ανά­φε­ρα.
Εγώ στά­θη­κα κύ­ριος και αξιο­πρε­πής στη… σχέση μας. 
Ποτέ δεν ανά­φε­ρα τις κα­ταγ­γε­λί­ες των συμ­φοι­τη­τών σου στο Χάρ­βαρντ σχε­τι­κά με το ότι τους έκλε­ψες την ιδέα για το facebook, 
ούτε τις άλλες πως οι πρώ­τοι σου επεν­δυ­τές είχαν δια­συν­δέ­σεις με την βρα­ζι­λιά­νι­κη μαφία
Ούτε στο τι ρόλο παί­ζει το facebook – πάντα κατά τα λε­γό­με­να των κα­κε­ντρε­χών και των ζου­λιά­ρη­δων.

Δεν ανα­φέρ­θη­κα, επί­σης, στα τόσα εγκλή­μα­τα της χώρας σου, 
μιλιά δεν έβγα­λα για Ιν­διά­νους, Δρέσ­δη, Χι­ρο­σί­μα και Να­γκα­σά­κι, Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, Βιετ­νάμ κι ολού­θε στον κόσμο. Για τάξη και κρά­τος δο­λο­φό­νων.

Αυτό όμως που με πλή­γω­σε ιδιαί­τε­ρα και θα συν­νε­φιά­ζει στο μέλ­λον τη σχέση μας είναι η επι­λε­κτι­κό­τη­τα της ευαι­σθη­σί­ας σου. 
Ανέ­χε­σαι κάθε φα­σι­στοει­δές να αλω­νί­ζει στο Μέσο σου, 
ανή­κεις στην εγκλη­μα­τι­κή πα­γκό­σμια αστι­κή τάξη, 
υπη­ρε­τείς τη χώ­ρα-βια­στή των πά­ντων και σε πεί­ρα­ξε μια… πίπα (εννοώ, πάντα, το όρ­γα­νο του κα­πνι­στή). 
Αν υπο­νο­ού­σα κάτι άλλο, αν και το δικό μου μυαλό ήταν χυ­δαίο, αν η ψυχή μου ήταν τραυ­μα­τι­σμέ­νη από τα μι­κρά­τα μου, θα είχα ανα­φερ­θεί και σε κα­τα­πό­σεις ή όχι. Δεν ανα­φέρ­θη­κα όμως.

Ευ­τυ­χώς, εμείς, ως έθνος, εί­μα­στε προ­ο­δευ­τι­κό­τε­ροι και απο­νή­ρευ­τοι σε σχέση με εσάς τους με­γα­λο­α­στούς Αμε­ρι­κα­νούς και πι­θα­νόν, όχι τόσο ευαί­σθη­τοι. Αλ­λιώς, κά­πο­τε που είχα σχέση με κυρία εκ­πά­γλου κάλ­λους που την έλε­γαν Τσι­μπού­κη, θα έπρε­πε να με συλ­λαμ­βά­νουν όποτε χρη­σι­μο­ποιού­σα το επώ­νυ­μό της. Χώρια που με αυτό το επώ­νυ­μο έχου­με και πλη­θώ­ρα πα­νε­πι­στη­μια­κών κα­θη­γη­τών.

Με εκτί­μη­ση
Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες». Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
stelioskanakis@yahoo.gr Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ