Απίθανες ΡΑΠιές…

Πρέπει να διαθέτει κανείς απύθμενο θράσος (σαν της ΡΑΠ/ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε) ώστε να υπερασπίζεται από την Πάτρα (σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου) την Δούρου για τις φονικές πλημμύρες στη δυτική Αττική και, ταυτόχρονα, να καταγγέλλει τη δήμαρχο Μάνδρας για τους 22 νεκρούς, αποκαλώντας την ΄΄σούργελο΄΄ !

• Να λέει ο Δήμαρχος στο Συμβούλιο ότι η Πάτρα έχει ανάγκη από αντιπλημμυρικά έργα, τα οποία οι υπηρεσίες κοστολογούν στα 100.000.000 ευρώ και η ΡΑΠ να απαντά ΄΄φταίει ο Πελετίδης που δεν έχουν γίνει ακόμα΄΄ !
• Να δηλώνει ο αρμόδιος αντιδήμαρχος ότι έχουν καθαριστεί 25 χείμαρροι και ρέματα του δήμου και την επόμενη μέρα η ΡΑΠ να καταγγέλλει ότι δεν έχουν καθαριστεί.
• Να δηλώνει ο αντιπρόεδρος της ΔΕΥΑΠ ότι έχουν καθαριστεί 16.000 φρεάτια και την επόμενη μέρα η ΡΑΠ να καταγγέλλει την ΔΕΥΑΠ ότι δεν καθαρίζει τα φρεάτια.
• Να λέει ο αντιδήμαρχος Πολιτικής Προστασίας ότι για αντιπλημμυρικές παρεμβάσεις το Υπουργείο δεν δίνει ούτε ευρώ και η ΡΑΠ να απαντά ΄΄τρία πουλάκια κάθονταν…΄΄
• Να ζητάει ο Δήμαρχος να ψηφίσει το Δημοτικό Συμβούλιο να κηρυχθεί η παραλιακή έκταση από τη μαρίνα ως την Κανελλοπούλου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ώστε να γίνουν άμεσες παρεμβάσεις στη μαρίνα και στην ακτή και να αποφευχθεί εμπλοκή Υπηρεσιών Κτηματικής, Λιμεναρχείου καθώς και χρονοβόροι διαγωνισμοί, αλλά η ΡΑΠ να ψηφίζει ΄΄αποχή΄΄ !

Κατά τα άλλα ΄΄ανησυχεί΄΄ η ΡΑΠ μήπως η Πάτρα γίνει Μάνδρα μέχρι να έρθει ο σοσιαλισμός…

Λες και δεν ξέρουμε πως σε συνθήκες σοσιαλισμού, αυτοί οι ΄΄αριστεροί΄΄ θα εξακολουθούν να κάνουν τους βαστάζους του συστήματος, σε ρόλο Μενσεβίκων…

Του 

Στάθη Κεραμιδά

22 Νοεμβρίου '17

Παρουσίαση κειμένου - φωτο: Viva La Revolucion

ρε Δήμητρα: Το φαντάζεσαι ένα εκατομμύριο Κνίτες, με τους Γονείς τους..Να πάνε στον αστό και να του πουν: Τέρμα «φίλε», μέχρι εδώ ήτανε...

– γιατί τότε δεν μπο­ρεί, θ’ ακο­λου­θή­σουν και τα ρα­μο­λιά οι γο­νείς- λέμε το κέρ­δος σου να το κά­νου­με σχο­λεία, βι­βλία, νο­σο­κο­μεία, σπί­τια, δρό­μους και πλα­τεί­ες, δου­λειές για όλους και να ‘χουμε και κάτι για τα γε­ρά­μα­τα. 

Να το κά­νου­με και τέχνη, ώστε να μπο­ρεί η Δή­μη­τρα να δη­μιουρ­γεί απρό­σκο­πτα κι όχι εξαρ­τώ­με­νη από κά­ποιον πα­ρα­γω­γό, έστω κι αν είναι “έξυ­πνος”. 

Και το κοινό, εκ­παι­δευ­μέ­νο ως προς το θέ­α­τρο, να ‘χει το αντί­τι­μο να πα­ρα­κο­λου­θή­σει το έργο.

Δεν θα ‘ναι κα­λύ­τε­ρα, ρε Δή­μη­τρα; Και να ‘σαι κι εσύ μαζί μας!

Του Στέ­λιου Κα­νά­κη 

Δήμητρα Παπαδοπούλου, μαντάμ Μποβαρύ κι ένας πάκος από… καθοδηγητές.

“Ξε­φυλ­λί­ζο­ντας” το Google, έπεσα στο Bovary.gr. 

Η Madame Bovary είναι το αρι­στούρ­γη­μα του Gustave Flaubert. Έχου­με και το σύν­δρο­μο Μπο­βα­ρύ, καθώς και τον μπο­βα­ρι­σμό.

Καμία σχέση το σάιτ με τον Φλω­μπέρ. Ομο­λο­γώ πως δεν συ­νέ­λα­βα ακρι­βώς την ταυ­τό­τη­τά του. Λίγο τι προ­στά­ζει ο Dior για τις βλε­φα­ρί­δες, τα φίνα γαλ­λι­κά εσώ­ρου­χα Eres (αυτό να το ψάξω λίγο γιατί χρω­στάω δώρο), άλλα εσώ­ρου­χα της Viktoria’s Secret, κάτι από Τζού­λια Ρό­μπερτς και Όπρα Γουίν­φρεϊ, 5 αντι­φλεγ­μο­νώ­δεις τρο­φές και άλλα τέ­τοια.

Και μια εκτε­τα­μέ­νη συ­νέ­ντευ­ξη της Δή­μη­τρας Πα­πα­δο­πού­λου.

Να ξε­κα­θα­ρί­σω κάτι απ’ την αρχή: Την Κα Πα­πα­δο­πού­λου την “πάω”. 

Μου αρέ­σει ως ηθο­ποιός, ως κει­με­νο­γρά­φος, ως σκη­νο­θέ­της. Έχω πα­ρα­κο­λου­θή­σει σχε­δόν όλες τις δου­λειές της και με τις τρεις ιδιό­τη­τες. 

Ακόμη και σή­με­ρα, αρ­κε­τές φορές, κοι­μά­μαι με επει­σό­δια από το «Σ’ αγα­πώ-μ’ αγα­πάς». Η γραφή της Δή­μη­τρας σε προϊ­δε­ά­ζει, πως λίγο πριν γρά­ψει κάτι, ήταν κρυμ­μέ­νη κάπου στο σπίτι σου κι ανα­δει­κνύ­ει, απο­τυ­πώ­νει και σχο­λιά­ζει έξοχα και με έξυ­πνο χιού­μορ την δική σου κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα.

 Και μιας, καθώς λέει στη συ­νέ­ντευ­ξη, ξε­κί­νη­σε να γρά­φει στο μά­θη­μα με την «Ιθάκη» του Κα­βά­φη, κα­τά­φε­ρε με την πο­λύ­πλευ­ρη δου­λειά της να βρί­σκει «και­νούρ­γιους τό­πους και άλλες θά­λασ­σες». Δεν φο­βή­θη­κε «τους Λαι­στρυ­γό­νας και τους Κύ­κλω­πας», επι­σκέ­φθη­κε «λι­μέ­νας πρω­τοει­δω­μέ­νους» κι «εμπο­ρεία Φοι­νι­κι­κά» κι από­κτη­σε – και πρό­σφε­ρε «καλές πραγ­μά­τειες», «σε­ντέ­φια και κο­ρά­λια, κε­χρι­μπά­ρια κ’ έβε­νους».

Και την ζωή της κι είναι σπου­δαίο αυτό, δεν την εξευ­τε­λί­ζει «μες στην πολλή συ­νά­φεια του κό­σμου, μες στες πολ­λές κι­νή­σεις κι ομι­λί­ες», δεν την εκ­θέ­τει «στων σχέ­σε­ων και των συ­να­να­στρο­φών την κα­θη­με­ρι­νήν ανοη­σία, ως που να γίνει σα μιά ξένη φορ­τι­κή».

Δια­βά­ζο­ντας από­λαυ­σα, λοι­πόν, την συ­νέ­ντευ­ξη (την οποία και συ­νι­στώ), από όπου ανα­δει­κνύ­ε­ται ένας σο­βα­ρός, ικα­νός, έξυ­πνος και με χιού­μορ, αντι­συμ­βα­τι­κός άν­θρω­πος. Ωστό­σο είχα απο­ρί­ες σε τρία ση­μεία:

«Θυ­μά­μαι, όταν είχε βρει ένα πάκο Κα­θο­δη­γη­τές της ΚΝΕ στο δω­μά­τιό μου, τους οποί­ους έπρε­πε να που­λή­σω – αλλά ντρε­πό­μουν να βαράω τις πόρ­τες και να λέω πάρτε, με ρώ­τη­σε τι κάνω, τι ψάχνω. Και του είπα ότι θέλω να αλ­λά­ξω τον κόσμο».

Για να λέμε την αλή­θεια, εδώ μπερ­δεύ­τη­κα πλή­ρως. Τι κά­να­νε ένας πάκος κα­θο­δη­γη­τές στο δω­μά­τιο της Δή­μη­τρας; Πάκος με κα­θο­δη­γη­τές; 

Τέ­τοια μο­νά­δα μέ­τρη­σης… κα­θο­δη­γη­τών, δεν την είχα υπ’ όψιν μου. 

Η αλή­θεια είναι πως συ­να­ντά κα­νείς στη ζωή του αρ­κε­τούς κα­θο­δη­γη­τές. Χρεια­ζού­με­νους και αχρεί­α­στους. 

Πολ­λοί από δαύ­τους προ­σο­μοιά­ζουν, στην προ­σκόλ­λη­ση και στην επι­μο­νή, με… ασφα­λι­στές. 

Σε κάθε εκ­δή­λω­ση και βήμα στη ζωή σου. Φύ­ο­νται πα­ντού. «Κάνε αυτό, αλλά όχι το άλλο», «Κάνε το έτσι κι όχι αλ­λιώς», «αυτό μην το κά­νεις κα­θό­λου, το άλλο κάνε το λίγο και το τρίτο από­φυ­γέ το». 

Απα­ντώ­νται σε οποια­δή­πο­τε πτυχή της κοι­νω­νί­ας. Και συ­νή­θως είναι πα­ντα­χού πα­ρό­ντες. Ανά ένας, αλλά και πε­ρισ­σό­τε­ροι. Κα­θο­δη­γη­τές αυ­τό­κλη­τοι συ­νή­θως αλλά και εντελ­λό­με­νοι. Περί πα­ντός επι­στη­τού. Κα­θο­δη­γη­τές για σο­βα­ρά ζη­τή­μα­τα, αλλά και για ψύλ­λου πή­δη­μα. 

Σο­βα­ροί, αλλά και «χέσε ψηλά κι αγνά­ντευε». Κα­θο­δη­γη­τές για την επα­νά­στα­ση (που σε τε­λευ­ταία ανά­λυ­ση είναι ανα­γκαί­οι) αλλά και άλλοι για να μην την κά­νεις. Χώρια που κα­θο­δη­γη­τής είναι μια τέχνη. Πρέ­πει να γνω­ρί­ζει, να έχει να πει, αυτό που θα πει να είναι ου­σιώ­δες, να κα­τέ­χει την τέχνη του πως να το πει και πάνω απ’ όλα να πεί­θει. Τέλος πά­ντων.

Ξέρω κά­ποιον που έχει από τους κα­λούς, τους χρεια­ζού­με­νους 5! 

Τα δύο του παι­διά που όντας στρα­τευ­μέ­να στον τα­ξι­κό αγώνα τον ενη­με­ρώ­νουν, του δί­νουν κου­πό­νια και προ­σκλή­σεις για διά­φο­ρες συ­γκε­ντρώ­σεις κι εκ­δη­λώ­σεις και θε­ω­ρούν, εν γένει, πως χρή­ζει επι­στα­μέ­νης κα­θο­δή­γη­σης, ίσως και πε­ρί­θαλ­ψης. Έχει και τον κα­θο­δη­γη­τή της απο­γευ­μα­τι­νής δου­λειάς του. Και τον άλλο της πρω­ι­νής. Κι έναν πέμ­πτο της συ­νοι­κί­ας του. Παίρ­νει κου­πό­νια απ’ όλους, πλη­ρο­φο­ρεί­ται πε­ντά­κις καθ’ εκά­στην και τρέ­χει σε πέντε ανα­λύ­σεις. Βάλτε τώρα πως, έτσι κι αλ­λιώς, γνω­ρί­ζο­ντας καλή ανά­γνω­ση ενη­με­ρώ­νε­ται κι από μόνος του, κα­τα­φέρ­νει να απο­στη­θί­ζει κάθε θέμα. 

Το εκνευ­ρι­στι­κό, απ’ ότι μου εξο­μο­λο­γεί­ται, είναι όταν παίρ­νουν, εν σειρά, τη­λέ­φω­νο για κά­ποια συ­γκέ­ντρω­ση. Ει­δο­ποιεί­ται από πέντε κι άντε να μην πάει. Έλα όμως που κα­λεί­ται να πα­ρευ­ρε­θεί σε πέντε δια­φο­ρε­τι­κές προ­συ­γκε­ντρώ­σεις ταυ­το­χρό­νως! Τε­λευ­ταία έχει βρει κόλπο να τους αντα­πο­δί­δει το βα­σα­νι­στή­ριο. Μόλις μα­θαί­νει για κάτι ή προ­λα­βαί­νει ο γρη­γο­ρό­τε­ρος κα­θο­δη­γη­τής, παίρ­νει τους υπό­λοι­πους αυτός και τους… ει­δο­ποιεί.

Για να επα­νέλ­θω όμως, σε δω­μά­τιο και μά­λι­στα ένα πάκο από κα­θο­δη­γη­τές, δεν είχα ακού­σει ποτέ. Όσο με­γά­λο και να ‘ναι το δω­μά­τιο, πόσοι να μα­ζευ­τούν; Και γιατί; Και σε… πάκο, τι θα πει;
Άρα, κάτι άλλο συ­νέ­βαι­νε. Μετά από πο­λύ­ω­ρη σκέψη κα­τέ­λη­ξα πως η Δή­μη­τρα, ορθώς, ανα­φέρ­θη­κε σε πάκο από «Οδη­γη­τές» αλλά η συ­νε­ντευ­ξιά­ζου­σα αγνο­ώ­ντας εξ ολο­κλή­ρου τον έναν αλλά και τους πε­ρισ­σό­τε­ρους Οδη­γη­τές, κάτι έπια­σε σε …δη­γη­τές, ΚΝΕ είναι θα σκέ­φτη­κε, κό­τσα­ρε το «κα­θο­δη­γη­τές», που προ­φα­νώς τους φα­ντά­ζε­ται ως κάτι που πα­κε­τά­ρε­ται κι ησύ­χα­σε.

Πρέ­πει να έγινε, πε­ρί­που, όπως με τον κα­πε­τά­νιο και το κουφό τζίνι: 

Απε­λευ­θέ­ρω­σε το τζίνι ο κα­πε­τά­νιος κι αυτό του ζή­τη­σε να του πραγ­μα­το­ποι­ή­σει μιαν ευχή. Είπε την ευχή ο κα­πε­τά­νιος, αλλά κουφό το τζίνι – πα­ρά­κου­σε κι έτσι βρέ­θη­κε με… μού­τσο 50 εκα­το­στά.

Όσο για το ότι ντρε­πό­ταν, το έχω ζήσει κι εγώ. Την πρώτη φορά που βγήκα για Οδη­γη­τή στον Ταύρο – ήταν ’75, είχα τόσο τρακ και συ­στο­λή που δεν άκου­γα τη φωνή μου. Την όλη κα­τά­στα­σή μου επι­βά­ρυ­νε το ότι, στη γει­το­νιά που μου έλαχε, θα χτυ­πού­σα και στην Αρ­γυ­ρού­λα, που ‘ταν ο με­γά­λος μου αλλά – φευ ανι­κα­νο­ποί­η­τος έρω­τας, από την εποχή του… κα­τη­χη­τι­κού. Όχι πως ήμουν χρι­στια­νός, αλλά μια που πή­γαι­νε αυτή ακο­λού­θη­σα κι εγώ – μα­ταί­ως όμως.

Δυ­στυ­χώς, καθώς ετοι­μα­ζό­μουν να μπω στην εί­σο­δο της πο­λυ­κα­τοι­κί­ας της Αρ­γυ­ρού­λας φορ­τω­μέ­νος με τους Οδη­γη­τές, τα άγχη μου και τις συ­στο­λές μου, με στα­μά­τη­σε εκεί­νος ο… συ­μπα­θής κύ­ριος που με πα­ρα­κο­λου­θού­σε από ώρα κι έφαγα ένα τρί­ω­ρο στην Ασφά­λεια. Από τότε θύ­μω­σα και δεν ξα­να­ντρά­πη­κα. Μπορώ να πω μά­λι­στα, πως η νε­ο­λαι­ί­στι­κη εφη­με­ρί­δα, στά­θη­κε πραγ­μα­τι­κός οδη­γη­τής στο δρόμο μου. Αλλά με ξα­νά­πια­σαν Την επό­με­νη βδο­μά­δα βγή­κα­με για αφι­σο­κόλ­λη­ση κι εγώ φύ­λα­γα τσί­λιες. Αφαι­ρέ­θη­κα όμως, χα­ζεύ­ο­ντας κάπου κι όταν μας την έπεσε το πε­ρι­πο­λι­κό, δεν σφύ­ρι­ξα ως όφει­λα. Πάλι μέσα και μετά οι σύ­ντρο­φοι με απέ­φευ­γαν ως «γκα­ντέ­μη».

«Αν αλ­λά­ξου­με εμείς θα ‘χει και μια ελ­πί­δα ο κό­σμος. Κι αν το κάνει αυτό ο κα­θέ­νας μας και επα­να­στα­τή­σει απέ­να­ντι στην κα­θε­στη­κυία τάξη, που μας κρα­τά­ει κάτω, θα μι­λού­σα­με για έναν άλλον κόσμο».

Καλά κάνω και τη συ­μπα­θώ. Αλ­λα­γή, επα­νά­στα­ση και μά­λι­στα απέ­να­ντι στην κα­θε­στη­κυία τάξη. «Το ‘χει»! Αλλά κατά μόνας! 

Πώς μπο­ρεί να γίνει αυτό; Θα πη­γαί­νου­με με τη σειρά σε κάθε εκ­πρό­σω­πο της αστι­κής τάξης και θα επα­να­στα­τού­με… αρ­κού­ντως.

 Και ποιος θα κα­θο­ρί­ζει τη σειρά; Και με τι σειρά προ­τε­ραιό­τη­τας; 

Αν πάμε αλ­φα­βη­τι­κά άντε να ‘ρθει το «Κ». 

Μπα! Κα­λύ­τε­ρα θα ‘ναι να επι­λε­γού­με με μέ­τρη­ση του τα­ξι­κού μας μέ­νους. Τότε μάλ­λον θα προη­γη­θώ κατά με­ρι­κές χι­λιά­δες. Αλλά και ποιος και πώς θα το με­τρή­σει; 

Και πώς θ’ αλ­λά­ξου­με εμείς αν δεν αλ­λά­ξει αυτό που μας έφτια­ξε τέ­τοιους, για να μην πω και χει­ρό­τε­ρους; Να θυ­μη­θώ άμα την γνω­ρί­σω, να την ρω­τή­σω.

«Από την ΚΝΕ έφυγα άρον-άρον. Στα 22 μου ήξερα ότι δεν πάει από εκεί ο δρό­μος και δεν ξα­να­πή­γα σε νε­ο­λαί­ες».

Εγώ πάλι, έμει­να. Πέ­ρα­σαν τα χρό­νια και σή­με­ρα – έξι χρό­νια με­γα­λύ­τε­ρος από την Δή­μη­τρα (δη­λα­δή, πάντα ήμουν έξι χρό­νια με­γα­λύ­τε­ρός της), 

θεωρώ πως αν δεν είχε υπάρ­ξει η ΚΝΕ θα έπρε­πε να την ανα­κα­λύ­ψου­με. 

Να φα­ντα­στεί­τε, πως θα ‘πρεπε όλα τα παι­διά να φοι­τούν σώ­κλει­στα για ένα διά­στη­μα σ’ αυτήν. 

Βέ­βαια μπο­ρεί κά­ποια να έβγαι­ναν… Λο­βέρ­δοι και Κα­τρού­γκα­λοι, αλλά τα πολλά θα σω­θούν και που ξέ­ρεις; 

Μπο­ρεί αρ­γό­τε­ρα να σώ­σουν και τους υπό­λοι­πους. 

Το φα­ντά­ζε­στε ένα εκα­τομ­μύ­ριο Κνί­τες 

(καλά λέμε και καμιά μ@λ@κί@) 

με τους γο­νείς τους – γιατί τότε δεν μπο­ρεί, θ’ ακο­λου­θή­σουν και τα ρα­μο­λιά οι γο­νείς, να πάνε στον αστό και να του πουν: Τέρμα «φίλε», μέχρι εδώ ήτανε, λέμε το κέρ­δος σου να το κά­νου­με σχο­λεία, βι­βλία, νο­σο­κο­μεία, σπί­τια, δρό­μους και πλα­τεί­ες, δου­λειές για όλους και να ‘χουμε και κάτι για τα γε­ρά­μα­τα. 

Να το κά­νου­με και τέχνη, ώστε να μπο­ρεί η Δή­μη­τρα να δη­μιουρ­γεί απρό­σκο­πτα κι όχι εξαρ­τώ­με­νη από κά­ποιον πα­ρα­γω­γό, έστω κι αν είναι “έξυ­πνος”. 

Και το κοινό, εκ­παι­δευ­μέ­νο ως προς το θέ­α­τρο, να ‘χει το αντί­τι­μο να πα­ρα­κο­λου­θή­σει το έργο.

Δεν θα ‘ναι κα­λύ­τε­ρα, ρε Δή­μη­τρα; Και να ‘σαι κι εσύ μαζί μας!

Του Στέ­λιου Κα­νά­κη //

Απάντηση Ε.Κ.Ζ. στο ενοχλημένο Υπουργό k αυτούς που Υπηρετεί:

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ κ. ΚΟΝΤΟΝΗ

ΣΤΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ, ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΕΚΖ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ

Έχουν το θράσος να απαντάνε στην χθεσινή διαδήλωση του ΕΚΖ, απέναντι στην φιέστα που οργάνωσαν κυβέρνηση, περιφέρεια, κεφάλαιο στη Ζάκυνθο και να μιλάνε για «μιζέρια», για «καταστροφολογία» και ότι «δεν αντιλαμβανόμαστε την απομόνωσή μας από τις ανάγκες και τις αγωνίες των εργαζομένων».

Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη για αυτό 

δεν σιωπούμε - διαδηλώνουμε.

Σπύρος Γαλιατσάτος Θεματικός Αντιπεριφερειάρχης Τουρισμού: Τα Ιόνια Νησιά και δη η Ζάκυνθος αναδείχθηκαν «πρωταθλητές» σε πανελλήνιο επίπεδο.

Δεκάδες καταγγελίες για απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία. 

Πολλές περισσότερες περιπτώσεις δεν φτάνουν καν στην καταγγελία από μη εμπιστοσύνη στους ελεγκτικούς μηχανισμούς, την τρομοκρατία και το φόβο της ανεργίας.

Στα ξενοδοχεία της Ζακύνθου δεν εφαρμόζεται η κλαδική σύμβαση των Ξενοδοχοϋπαλλήλων με την πλατιά στήριξη των κρατικών μηχανισμών ΣΕΠΕ κλπ.

Δεν τα γνωρίζεται ως ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ; 

Δεν τα γνωρίζεται κύριε Κοντονή;

Είναι καταστροφολογία ή πραγματικότητα της ανάπτυξης προς όφελος του κεφαλαίου που ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρετεί, 

τα 3.000 κομμένα ρεύματα στη Ζάκυνθο το 2017 έστω και για μια ώρα (σε κανένα μεγαλοοφειλέτη μεγαλοεπιχειρηματία δεν κόπηκε το ρεύμα).

Είναι μιζέρια δικιά μας οι χιλιάδες κατασχέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς από την Εφορία;

Στην Αναφωνήτρια, στις Μαριές, στο Κοιλιωμένο, στις Βολίμες, με χιλιάδες στέμματα καμένης γης που δημιουργεί η δική σας ανάπτυξη (οικόπεδα, ναρκωτικά), 

 εμείς οι απομονωμένοι από τις ανάγκες και τις αγωνίες παλεύουμε μαζί με τους κατοίκους για τις αποζημιώσεις που υποσχέθηκαν οι υπουργοί της κυβέρνησης και που μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί ούτε ευρώ.

Σταύρος Κοντονής Υπουργός Δικαιοσύνης: Να δοθούν κίνητρα στους νέους επιστήμονες να επιστρέψουν και να προσφέρουν στον τόπο τους.

Το νοσοκομείο της Ζακύνθου 

που δεν έχει 

ΜΕΘ, προσωπικό, ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ, οφθαλμολογική κλινική, μαγνητικό τομογράφο, μαστογράφο κ.ά. 

και παρά τις υποσχέσεις του υπουργού κ. Πολάκη στο Εργατικό Κέντρο, δεν υπάγεται στον αναπτυξιακό σας σχεδιασμό ή δεν φέρνει κέρδη στο κεφάλαιο;

Η εμπλοκή της Ελλάδας στους Νατοϊκούς σχεδιασμούς και η μετατροπή της Σούδας και του Άραξου σε αποθήκη πυρηνικών σε ποια αναπτυξιακή ημερίδα χωράει;

Είναι γεγονός ότι ενοχληθήκατε γιατί ακριβώς ο κόσμος συσπειρώνεται στο Εργατικό Κέντρο Ζακύνθου και βρίσκει αποκούμπι απέναντι στη αναπτυξιακή σας πολιτική. 

Το ΕΚΖ δεν συμμετέχει σε φιέστες που δίνουν άλλοθι στην πολιτική της κυβέρνησης – τρόικας – κεφαλαίου. 

Παλεύουμε για ανάπτυξη προς όφελος της εργατικής τάξης των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Μαζί με άλλα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες θα παλέψουμε για κλαδικές συμβάσεις και θα απαντήσουμε με απεργία απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης. 

Της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που ετοιμάζεται σε συνεργασία με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ μπροστά στο κλείσιμο της 3^ης αξιολόγησης και με την απόλυτη στήριξη των άλλων αστικών κομμάτων όπως της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, 

να δώσει ένα σημαντικό χτύπημα στην εργατική τάξη και στο λαό.

ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙΣ

Για τις Δηλώσεις του υπουργού δείτε εδώ

Viva La Revolucion:

Καμία κουβέντα για το Νοσοκομείο, καμία κουβέντα για τις αποζημιώσεις των πληγέντων απ΄τις φωτιές Tου λαλίστατου συνδαιτημόνα κaι πρώην δικηγόρου του χρυσαυγουλου επιχειρηματία, που τώρα δραστηριοποιείται στο Τσάντ και με διακυβέρνηση της "αριστερής" κυβέρνησης του kου Κοντονή, στέλνει τους μπράβους του να τρομοκρατούν τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΜΕ στο Νησί που διεκδικούν την Ασφάλιση και τα δεδουλευμένα των Εργαζομένων στις επιχειρήσεις του.

Για Αυτά Λαλίστατε Δικηγόρε - Υπουργέ 

και για το παρακάτω:

 κάποια Δήλωση ;;

η Επιστροφή στο Δουλοκτητισμό ξεκίνησε:

,,Δημοπράτης : ''Δύο δυνατά αγόρια για αγροτικές εργασίες προς 400... 700 δολάρια ''

Πουλήθηκαν στα 400 δολάρια ...Αυτή ήταν η Αραβική Άνοιξη...Ένα απέραντο σκλαβοπάζαρο !,, 

Η φώτο είναι απο κινητοποίηση του ΚΚΕ ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη ΛΙΒΥΗ το 2011..

Το τι ακούσαμε τότε απ τους υπέρμαχους αριστερούς της δήθεν ''Αραβικής Άνοιξης '' δεν λέγεται..! 

Τι οπισθοδρομικους μας έλεγαν τι για πολιτική μυωπία Και δωστου ζητωκραυγές απ τον ΣΥΡΙΖΑ και δωστου επαναστατικές ανταποκρίσεις από στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έκαναν λόγο για λαϊκή επανάσταση ! 

Ας δουν τώρα το αποτέλεσμα ! 

Δημοπράτης : ''Δύο δυνατά αγόρια για αγροτικές εργασίες προς 400... 700 δολάρια ''

Πουλήθηκαν στα 400 δολάρια ...Αυτή ήταν η Αραβική Άνοιξη...Ένα απέραντο σκλαβοπάζαρο ! 

Θαυμάστε τη κι αυτή και τους καπιταλιστές και τους υποστηρικτές τους δεξιούς και αριστερούς !

Ένα πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ! 

Ανθρώπινος δεν γίνεται ο καπιταλισμός ...Θα γίνεται Ολοένα και πιο βάρβαρος !

Aπό:

Konstantinos Mpourxas

22/11/17

Ο ανταποκριτής της Κατιούσα στη Βουλγαρία παρακολούθησε την ομιλία της Αλέιδα Γκεβάρα στη Βουλγαρία κ Αποκαλύπτει:

«Ο μπαμπάς πολέμησε για έναν καλύτερο κόσμο…» – Αλέιδα Γκεβάρα 21-11-2017

Ο ανταποκριτής της Κατιούσα στη Βουλγαρία παρακολούθησε την ομιλία της Αλέιδα Γκεβάρα και τη συζήτηση, στο πλαίσιο της «Τρίτης Διεθνούς συνάντησης αλληλεγγύης για την Κούβα», στα γραφεία της οργάνωσης Φιλιππούπολης του Βουλγάρικου Σοσιαλιστικού Κόμματος και καταγράφει τις εντυπώσεις του. –

Γεώργιος Κόκκοτας

Μια τυχαία πληροφορία, που κράτησα εφτασφράγιστο μυστικό. Περηφάνια για την είδηση που φέρνω στην αγαπημένη μου Κατιούσα. Τρομερό άγχος, αγωνία γι’ αυτά που θα συμβούν. Μια ημέρα που θα με συγκλονίσει. Φοιτητής Βιολογίας, με όνειρο να δουλέψω στην γενετική του ανθρώπου, στη μοριακή βιολογία και σήμερα είναι η πρώτη μου ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ δουλειά! Αυτά σκεφτόμουν όταν πήγαινα στην ομιλία της Αλέιδα Γκεβάρα, στο πλαίσιο της «Τρίτης Διεθνούς συνάντησης αλληλεγγύης για την Κούβα», στα γραφεία της οργάνωσης Φιλιππούπολης του Βουλγάρικου Σοσιαλιστικού Κόμματος…1

Πήρα μαζί μου μια φίλη φωτογράφο. Της είπα «θες να έχεις φωτογραφίες απ’ την κόρη του Τσε;» Δε χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα… Δεν έχω λόγια να την ευχαριστήσω…2

Ανεβαίνουμε δύο ορόφους, βλέπουμε πρόσωπα να έρχονται με αγωνία, με όρεξη. Μπαίνουμε στην αίθουσα.



12:12: Πλήρης προσέλευση. Περίπου 100 άτομα μετρήσαμε. Ίσως να είναι και παραπάνω. Δεν μπορώ να κρύψω την απογοήτευσή μου. Ελάχιστοι, πραγματικά ελάχιστοι νέοι. Οι περισσότεροι είναι σε μεγάλη, προχωρημένη ηλικία.

12:25: Μας ενημερώνουν ότι η «Συντρόφισα Γκεβάρα» ξεκίνησε. Περιμένουμε με αγωνία, τόση που αναρωτιέμαι πώς δεν έφαγα καμιά σφαλιάρα απ’ την Μαρία.

12:37: Βγαίνω έξω απ’ τον χώρο μαζί με την φωτογράφο και την βλέπουμε μπροστά μας, να χαμογελάει στους ανθρώπους γύρω της. Ένας πολύ απλός άνθρωπος. Με πραγματική ζεστασιά μέσα της και μεγάλη καρδιά, γεμάτη δύναμη και πίστη στην Σοσιαλιστική και Κουβανική υπόθεση για την υπεράσπιση της επανάστασης. Μαζί της ήταν ο πρέσβυς της Κούβας στην Βουλγαρία Pedro Pablo san Jorge Rodriguez, στελέχη του Κουβανικού Ινστιτούτου Φιλίας των Λαών, μαζί με τα μέλη του Συνδέσμου Βουλγαρο-Κουβανικής Φιλίας, που όλοι μαζί οργάνωσαν αυτήν την εκδήλωση.

Ακούγονται οι εθνικοί ύμνοι της Βουλγαρίας και της Κούβας. Αμέσως μετά η Διεθνής. Τραγούδησε όλη η αίθουσα. Βουλγάρικα, Ισπανικά κι Ελληνικά. Ο Πύργος της Βαβέλ!

Αμέσως μετά, μια ομάδα παιδιών3, αφιερώνουν στην Αλέιδα και τους προσκεκλημένους, ένα τραγούδι στα Ισπανικά. Η ίδια, τους ευχαριστεί μ’ ένα παιδικό κουβανικό τραγούδι, απ’ την εμπειρία της ως παιδίατρος.

Παραβρίσκονται και στελέχη της ΚΕ και ο Πρόεδρος της Ένωσης Κομμουνιστών Βουλγαρίας και του Κομμουνιστικού Κινήματος «Τσε Γκεβάρα». 

Γνώριμοί μου απο κάποιους κοινούς αγώνες. Μετά από έναν εγκάρδιο χαιρετισμό, κάνουν δώρο την σημαία του Κόμματός τους, που φέρει την όψη του Τσε Γκεβάρα, απ’ την θρυλική φωτογραφία, σε κόκκινο φόντο. 

Η οργάνωση Φιλιππούπολης του Βουλγάρικου Σοσιαλιστικού Κόμματος «Προς τιμήν της δράσης της και της υπεράσπισης της κομμουνιστικής ιδεολογίας» της δίνει αριστείο και την κάνει επίτιμο μέλος του ΒΣΚ.4

Πρώτο χαιρετισμό απευθύνει ο Πρέσβυς της Κούβας. Αφού γλυκοφιλά τις κυρίες στη δεύτερη σειρά, αναφέρεται στην επαναστατική ιστορία, τις αγωνιστικές παρακαταθήκες της Κούβας και του λαού της. Όλα λέγονται και μεταφράζονται με ταχύτατο ρυθμό, τόσο που να μην ξέρω τι να πρωτοσημειώσω. Άσε που τρέμανε και τα χέρια μου! Άσε που και μιλούσαν όλοι αναμεταξύ τους στην αίθουσα. Πού να βρεις χρόνο να κρατάς σημειώσεις;!5 

Στην ομιλία αυτήν εκφράζει επίσης, την αλληλεγγύη της Κούβας στη Βενεζουέλα και τον πρόεδρο Μαδούρο. Ενδιαφέρουσα εισαγωγή, μα κανένα ιδιαίτερο πολιτικό σχόλιο, εκτός απ’ τη νίκη της Κούβας στο ετήσιο συνέδριο του ΟΗΕ στη 1 Νοέμβρη.6

Το λόγο τώρα παίρνει η Αλέιδα Γκεβάρα. Μας μιλά για τα παιδικά της χρόνια με τον «μπαμπά».

Πως, παρά τις λίγες αναμνήσεις της μαζί Του, τον αγαπάει και ό,τι δεν τιμά το όνομά του μόνο στα λόγια, μα και στις πράξεις, γιατί «ο μπαμπάς θυσίασε πολλά, το σπίτι του, τα παιδιά του και έφυγε για να κάνει έναν κόσμο καλύτερο. Να κάνουμε πράξη τα όνειρά μας, γι’ αυτό θυσιάστηκε ο μπαμπάς.» 

Μας αφηγείται πώς ο «μπαμπάς» έπινε το κρασί του με νερό πάντα και πώς, προτού φύγει για τη Βολιβία, στο τραπέζι που έφαγε για τελευταία φορά, ήταν μεταμφιεσμένος και ήπιε το κρασί του χωρίς νερό, για να προκαλέσει την αντίδραση της μικρής τότε Αλέιδα. 

Πώς ένιωσε την αγάπη του, ακόμη κι όταν δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος ήταν κάτω απ’ την μεταμφίεση. 

Μας αναφέρει τη συμβολή του Βουλγάρικου λαού στην Σοσιαλιστική Οικοδόμηση στην Κούβα, με τις μπριγάδες τότε που πήγαιναν. Πώς οι Βούλγαροι δούλεψαν σε κάθε πλευρά της Οικοδόμησης. 

Μας δίνει την υπόσχεσή της να παλέψει για τον Σοσιαλισμό και την Κουβανική υπόθεση.

Ξάφνου νιώθω το δημοσιογραφικό μου δαιμόνιο να παίρνει μπρος! (Εδώ γελάμε…)

Μόλις η συντρόφισσα τελείωσε την ομιλία της, ζητάω το λόγο, όλο περηφάνεια και ενθουσιασμό.

-“¡Compañera Aleida Guevara, Compañero Embajador de Cuba, Compañeros, Saludo! Me llamo Jorge. ¡Soy griego! Entiendo más que hablo d’español y para…”7

Αντιλαμβάνομαι ότι έχει ξεραθεί το στόμα μου απ’ το άγχος και απλά κάνω την ερώτησή μου σε άπταιστα μεν, αγχωμένα δε Βουλγάρικα:

«Έχω μερικές ερωτήσεις για εσάς, είναι αρκετές, ελπίζω να μη σας κουράσω! Η πρώτη μου είναι η εξής: Πώς αντιμετωπίζετε τη στάση του Τραμπ απέναντι στην Κούβα; Πώς αντιμετωπίσατε τον Ομπάμα;»

Σηκώθηκε πάνω η συντρόφισσα, πήρε το μικρόφωνο και κοιτώντας με στα μάτια απάντησε, μ’ έναν πολύ όμορφο, αλλά κουβανικά μακρύ τρόπο:

-Όταν ήρθε στην εξουσία, ο πρόεδρος Τραμπ, έκανε προσπάθειες να εντείνει τον αποκλεισμό απέναντι στην Κούβα. Αποδείχθηκε ιδιαίτερα κακός πρόεδρος, κάνοντας σόου με τους Κουβανούς του Μαϊάμι. 

Αυτοί ήταν οι άνθρωποι που έβαζαν βόμβες και δρούσαν ενάντια στην Κούβα. Ενώθηκε μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Είμαστε συνηθησμένοι σε τέτοιες στάσεις»



-Όπως με τον κόλπο των Χοίρων!

-Ο τότε πρόεδρος ήταν πιο ελεγχόμενος και όταν παραδέχθηκε τα λάθη του απέναντι στην Κούβα τον δολοφόνησαν! Ο τωρινός τους πρόεδρος δεν είναι έξυπνος. Ο Ομπάμα όμως ήταν! Ήταν ικανός να κρίνει την λάθος πολιτική των ΗΠΑ. Το μήνυμα, όμως, του Φιντέλ, ζει ακόμη! Ίσως να έκρυβε τις θέσεις του, αλλά εμείς ξέραμε τους στόχους του. Ο Τραμπ είναι πιο κλασσικός. Με τις πράξεις του και τη στάση του προκάλεσε κύμα αλληλεγγύης στην Ευρώπη.

Δεν είναι απειλή μόνο για την Κούβα. Είναι απειλή για την ανθρωπότητα! Έχει την ικανότητα να προκαλέσει πυρηνικό πόλεμο. Η Ευρώπη έζησε δύο παγκοσμίους πολέμους, πρέπει να αντισταθεί στον Τραμπ, ενωμένη με την Κούβα. Ν’ αντισταθεί επίσης στην χρηματοδότηση των τζιχαντιστών στη Συρία απ’ τις ΗΠΑ.
Λόγω χρόνου και συνθηκών δε μου επιτρέπεται να συνεχίσω με τις ερωτήσεις μου.

Ένας απ’ το κοινό κάνει μια πολύ όμορφη ερώτηση: Γιατί το όραμα του Τσε παραμένει δυνατό;
Η απάντησή της συντρόφισσας μπορεί να εκφραστεί σε μία πρόταση: Γιατί πάλεψε για έναν δίκαιο κόσμο, σύμφωνα με τα πιστεύω του.


Βγαίνω απ’ την αίθουσα για λίγα λεπτά. Ήθελα να πάρω λίγο άερα. Περίμενα ότι αυτό το καθήκον θα ήταν δύσκολο, μα όχι τόσο! Σε πέντε λεπτά ξαναμπήκα.

Η φωτογράφος μου μου λέει ότι η Αλέιδα σχολίασε περί κριτικής σκέψης απέναντι στις ταινίες. Πραγματικά λυπήθηκα που δεν ήμουν παρών να καταγράψω, έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο, το σχόλιο αυτό.

Η τελευταία ερώτηση έρχεται απ’ το μέλος της ΚΕ της Ένωσης Κομμουνιστών Βουλγαρίας, Πέτια Παλικρούσεβα:

-Τι συμβουλή δίνετε στα Σοσιαλιστικά και Κομμουνιστικά Κόμματα για την προάσπιση της Κομμουνιστικής ιδέας;
Η απάντησή της ήταν ένα κάλεσμα για ενότητα απέναντι το καπιταλιστικό σύστημα. Να τεθούν οι διαφωνίες στην άκρη και να γίνουν όλοι μια γροθιά, απέναντι στον καπιταλισμό.


Η συνάντηση τυπικά τελείωσε. Προσπαθώ να πλησιάσω την Αλέιδα Γκεβάρα, αποτυχημένα στην αρχή. Θέλω μια αναμνηστική φωτογραφία μαζί της.

 Καταφέρνω και πάω μπροστά της. Της λέω δυο-τρία λόγια για το Πολυτεχνείο, το πώς οργανώθηκαν οι φοιτητές, ενάντια στην Χούντα και πώς έπεσαν κάτω απ’ τις ερπύστριες του τανκ. Της ζητώ να τη θυμάται αυτήν την ημερομηνία, 17 Νοέμβρη του 1973. 

 Δίπλα μου έρχεται κόσμος, ζητά αυτόγραφα και να βγει φωτογραφία μαζί της. Μια ηλικιωμένη κυρία κλαίει γοερά απ’ τη συγκίνηση. Μόλις τελειώνουν, της λέω «Y yo quiero una fotografía» – «Κι εγώ θέλω μια φωτογραφία»… Τα ισπανικά μου δεν είναι πολύ καλά για να χρησιμοποιήσω τα πρόσωπα ευγενείας, αλλά κατάλαβε απ’ όλη την στάση του σώματός μου ότι δεν ήθελα να γίνω βάρος. Βγήκαμε κάτω από ένα κάδρο με τον πατέρα της.

Βγαίνοντας έξω απ’ το κτήριο του ΒΣΚ, την βλέπω να μπαίνει στ’ αμάξι. Η φωτογράφος βγάζει την σημαία μπροστά στο όχημα. Βλέποντάς την να φεύγει, φωνάζω εγκάρδια:

¡VIVA CUBA!

Με κοιτάζει μέσα απο τ’ αμάξι, χαμογελά και με χαιρετάει.

Ανάβω τσιγάρο και ξεκινάμε με τη Μαρία για να φύγουμε…

Φεύγω προβληματισμένος… Ειδικά αυτό το τελευταίο σχόλιο μου σπάει το κεφάλι.

 Διαφωνώ! 

Η ιστορία το έχει αποδείξει. 

Γερμανία, 1918. Γερμανία, 1933. Ελλάδα, 1989. Η σοσιαλδημοκρατία ήταν πάντα ένα απ’ τα μακριά χέρια του συστήματος, ένα απ’ τα χέρια του, που έκαναν τη βρώμικη δουλειά να θολώσουν τα νερά σε στιγμές επαναστατικής έξαρσης, ή ενίσχυσης του εργατικού κινήματος σε μικρότερο επίπεδο, ή έστω ενίσχυσης των εκλογικών ποσοστών των Κομμουνιστών.

Όσον αφορά σ’ εμένα, έκανα πολλά δημοσιογραφικά λάθη. Δεν είμαι γαρ δημοσιογράφος!

 Όμως δε μπορώ να μη νιώσω περήφανος που:
Πρώτον: Η Κούβα, με τα μέσα που διαθέτει, ακόμη αγωνίζεται.

Δεύτερον: Που είμαι κι εγώ ένα μέρος, ένας υποστηρικτής αυτού του αγώνα.

Τρίτον: Που συνάντησα απο κοντά την κόρη του μεγάλου ΤΣΕ, τη συντρόφισσα, τη Δρα. Αλέιδα Γκεβάρα.

Τέταρτον: Που μου δόθηκε το τιμητικό καθήκον να καλύψω αυτήν εκδήλωση και να γράψω ανταπόκριση για την Κατιούσα.

Πέμπτον: Που είχα την ευκαιρία να της κάνω, έστω κι αυτήν την μία ερώτηση.

Έκτον: Που είναι ξεκάθαρο πλέον. Ο Κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου.

Εις το επανιδείν, λοιπόν… ¡VIVA CUBA! 

***

1.Η μετεξέλιξη του πρώην Βουλγάρικου Κομμουνιστικού Κόμματος σε Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, τύπου ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ που ώθησε ουκ ολίγες φορές τη χώρα στη σημερινή της κατάντια. Κρατά ακόμη κομμουνιστική φρασεολογία για ψηφοθηρικούς σκοπούς.

2.Όλες οι φωτογραφίες που χρησιμοποιούνται γι’ αυτό το άρθρο, τραβήχτηκαν απ’ την MagnaLunaVision (Μαρία Μπέκα). Δεν νομίζω ότι υπάρχει τρόπος αρκετός για να την ευχαριστήσω για την σημερινή της βοήθεια. Κατέχει το Copyright των φωτογραφιών και μας έδωσε την άδεια να τις χρησιμοποιήσουμε.

3.Μαθητές και μαθήτριες των τμημάτων ισπανικής γλώσσας του σχολείου „Черноризец Храбър.”

4.Δεν ξέρω κατά πόσο τιμά αυτή η πράξη την πορεία της Αλέιδα Γκεβάρα. Ένα κόμμα που ξεπούλησε το ’89 τη χώρα του, να τιμά την κόρη του Τσε Γκεβάρα για την υπεράσπιση των κομμουνιστικών ιδεών.

5.Οι σημειώσεις, οι φράσεις και οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που έγιναν, σε άλλα σημεία είναι πιστές, ενώ σε άλλα είναι γραμμένες με βάση το νόημα που βγήκε απ’ την απάντηση. Έγινε πραγματικά υπεράνθρωπη προσπάθεια για πιστή απόδοση, εντούτοις, τελικά στάθηκε αδύνατο για μια σειρά αντικειμενικούς και υποκειμενικούς παράγοντες. Ζητώ συγγνώμη απ’ τους αναγνώστες και το περιοδικό γι’ αυτό το λάθος και υπόσχομαι σε επόμενες δουλειές να είμαι καλύτερα προετοιμασμένος.

6.http://www.un.org/apps/news/story.asp?NewsID=58011 191 χώρες, απ’ τις 193 ψήφησαν κατά του Αμερικάνικου Εμπάργκο στην Κούβα. Οι χώρες που το καταψήφισαν ήταν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ.

7.«Συντρόφισα Αλέιδα, σύντροφε πρέσβυ της Κούβας στη Βουλγαρία, σύντροφοι, χαίρεται! Με λένε Γιώργο. Είμαι Έλληνας! Καταλαβαίνω περισσότερα Ισπανικά απ’ όσα μιλάω και για…»

Κείμενο: Γεώργιος Κόκκοτας
Gallery – Επιμέλεια φωτογραφίας: MagnaLunaVision©

Απ' το 1972 (πριν 45 χρόνια) είχαν εφαρμοστεί οι βιντεοκλήσεις στην Ε.Σ.Σ.Δ.

Evangelos Danezis:

18 Νοεμβρίου 17

Οι βιντεοκλήσεις και οι τηλεδιασκέψεις είχαν εφαρμοστεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ε.Σ.Σ.Δ. όπου είχαν εγκατασταθεί τα κέντρα του δικτύου βιντεοεπικοινωνίας. 

Στη φωτογραφία του 1972 (πριν 45 χρόνια) στο Κίεβο και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο "Μόσχα" που έχει μετονομαστεί σε "Ουκρανία", φαίνεται το τηλέφωνο με την συσκευή βιντεοεπικοινωνίας.

Ζάκυνθος: Απαντάμε Αύριο με Συλλαλητήριο στις φιέστες για την "ανάπτυξη"

Ζάκυνθος, 21 Νοεμβρίου 2017

ΣΥΛΑΛΛΗΤΗΡΙΟ ΤΕΤΑΡΤΗ 22/11 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΟΛΩΜΟΥ ΣΤΙΣ 7μμ

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΑΝΕΡΓΙΑ, ΑΠΛΗΡΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΚΑΜΜΕΝΗ ΓΗ, ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ, ΚΟΜΜΕΝΑ ΡΕΥΜΑΤΑ, ΔΙΑΛΥΜΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΠΟΛΕΜΟΥΣ, ΠΥΡΗΝΙΚΑ

Καλούμε σε συλαλλητήριο, όλα τα σωματεία του νησιού σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αύριο Τετάρτη 7μμ στην Πλατεία Σολωμού. Η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων παρουσία του περιφερειάρχη, στελεχών της κυβέρνησης, του υπουργού Δικαιοσύνης και επιχειρηματιών αύριο στο Πνευματικό Κέντρο θα κάνουν φιέστες για την ανάπτυξη.

Πληρώσαμε την κρίση τους, θέλουν να πληρώσουμε και την αναπτυξή τους

Η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους και τους ανέργους αλλά και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι ζοφερή.

Στην ανάπτυξη του τουρισμού δεν χωράνε οι εργαζόμενοι, αφού μόνο ένα ξενοδοχείο στη Ζάκυνθο τηρεί την κλαδική ΣΣΕ των ξενοδοχουπαλλήλων, ενώ η απλήρωτη εργασία ιδίως τους τελευταίους μήνες της σεζόν σπάει κόκαλα.

Απλήρωτοι και ανασφάλιστοι οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση Μοντέρνο Σπίτι

Περισσότερες από 3.000 διακοπές ρεύματος έγιναν το 2017 στη Ζάκυνθο έστω και για λίγες ώρες (καμμία σε μεγαλοοφειλέτες επιχειρηματίες)

Καμία αποζημίωση στους κατοίκους των χωρίων που κατακάηκαν το καλοκαίρι (Αναφωνήτρια, Μαρίες, Βολίμες, Κοιλιωμένος, Λαγοπόδο κ.ά)

Καμία αποζημίωση για τις περσινές πλημμύρες που στοίχησαν τη ζωή σε ένα νέο άνθρωπο.

Ξεκίνημα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών (που αφορούν και πρώτη κατοικία)

Με το τέλος της τουριστικής σεζόν, τα σκουπίδια ξανά στους δρόμους.

Στο δημόσιο νοσοκομείο του νησιού, δεν λειτουργεί η Μονάδα Ενταντικής, δεν υπάρχουν σύγρονα μηχανήματα εργαλεία όπως μαγνητικός, μαστογράφος, οφθαλμολογικό κ.ά. Το νοσοκομείο δεν έχει το απαιτούμενο προσωπικό και ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ.

Η Ελλάδα έχει εμπλακεί σε δεκάδες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ έχει κάνει με πρόσχημα το προσφυγικό το Αιγαίο Νατοϊκή Λίμνη.

Θελουν να γεμίσουν την γειτονία μας με πυρηνικά (Αραξος)

Δε φτάνει η μαζική λαϊκή χειραγώγηση, τα ψέματα και οι αυταπάτες που αξιοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να φτάσει στο τιμόνι της εξουσίας για λογαριασμό του κεφαλαίου. Δε φτάνουν το 3^ο μνημόνιο που ψήφισε και οι εκατοντάδες αντιλαϊκοί νόμοι που έχουν τσακίσει τη ζωή χιλιάδων εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Έρχεται τώρα, σε συνθήκες «ανάκαμψης», να οργανώσει χτύπημα στην οργάνωση των εργατικών αγώνων και στο απεργιακό δικαίωμα. Γιατί γνωρίζει εκ των προτέρων ότι η «δίκαιη ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται θα γίνει στο έδαφος της κατάργησης δικαιωμάτων και κατακτήσεων, θα είναι ένας κόφτης διαρκείας για το λαό, νέα λεηλασία στο λαϊκό εισόδημα και νέα συρρίκνωση δικαιωμάτων θα συνοδεύσει την ανάπτυξη των καπιταλιστικών κερδών.

Μπροστά σ’ αυτή τη βαρβαρότητα για λογαριασμό του κεφαλαίου, ετοιμάζεται να βάλει τους εργατικούς διεκδικητικούς αγώνες στον πάγο. Δε θα τους περάσει!!!

Υπάρχει κι άλλος δρόμος ανάπτυξης, αυτός που συμφέρει τους εργάτες, τους μικρούς αγρότες και ΕΒΕ και γι’ αυτόν παλεύουμε.

Είναι ο δρόμος που περνά μέσα από την οργάνωση σε γερά, ταξικά προσανατολισμένα σωματεία και στους χώρους δουλειάς και του ταξικού αγώνα της εργατικής τάξης με τη γραμμή πάλης του ΠΑΜΕ, σε συμμαχία με τους μικρούς αγρότες και ΕΒΕ, ενάντια στα μνημόνια και κάθε αντιλαϊκή πολιτική και κυβέρνηση και συνολικά ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Για να έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία, να κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, για να αναπτυχθούν όλοι οι κλάδοι της οικονομίας προς όφελος του λαού, να αποδεσμεύσει τη χώρα από ΕΕ και ΝΑΤΟ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος, να αποσύρει τη χώρα από ιμπεριαλιστικές στρατιωτικο-πολιτικές επεμβάσεις και πολέμους

Μόνο έτσι θα μπορέσει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να απολαύσουν τους καρπούς της δουλειάς τους και να ζήσουν μια ζωή χωρίς ανεργία, φτώχεια, εκμετάλλευση και πολέμους. Ο αγώνας μας για να είναι αποτελεσματικός, τέτοιον προσανατολισμό πρέπει να έχει. Όλα μπορούμε να τα αλλάξουμε αν αποφασίσουμε να το κάνουμε. Η κατάσταση αυτό απαιτεί και πρέπει να το κάνουμε».

ΑΥΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ – ΑΥΤΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ

ΑΥΡΙΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΙΣ 7μμ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΟΛΩΜΟΥ.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΤΟΥΣ

Από τη Διοίκηση

Δημήτρης Θεοδωράς: Το Μικρότερο Θύμα μετά την Εξέγερση στο Πολυτεχνείο.

Αφιερώνεται στο φίλο μου και αδελφό του: Βαγγέλη Θεοδωρά 

Μεσημέρι Σαββάτου 17 Νοεμβρίου 1973. Τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο κλιμακώνονται. Ο Θεοφάνης Θεοδωράς επέστρεψε στο σπίτι του στου Ζωγράφου και περίμενε τη σύζυγο του που ήταν έξω αλλά για δουλειές το σπιτιού. Η Μαρία είχε πάρει μαζί της τον γιο τους, τον 5χρονο Δημήτρη. Η κατάσταση στην περιοχή ήταν ήρεμη. 

Ξαφνικά, ο Θεοφάνης άκουσε τρεις πυροβολισμούς.

 «Βγήκα στο μπαλκόνι, να δω, να κοιτάξω, να ρωτήσω αν ξέρει κανείς κάτι περισσότερο για το τι συνέβη.... Ερχόταν κάποιος που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και φώναζε αλαλιασμένος «Μπείτε μέσα, οι γκεσταπίτες χτυπάνε στο ψαχνό». Kαι αφού του κόπηκε η φωνή και ξαναβρήκε κουράγιο λέει: “Σκότωσαν το παιδί των επάνω”». 

Ο Θεοφάνης κατάλαβε αμέσως πως επρόκειτο για το δικό του παιδί. «Προσπάθησα να συνέλθω», θυμάται. 

Το ζευγάρι είχε ακόμη έναν γιο, τον Χρήστο.
 Ο Θεοφάνης με το μωρό αγκαλιά έτρεξε προς το νοσοκομείο «Παίδων», εκεί όπου είχαν μεταφέρει το μικρό Δημήτρη με τη μητέρα του. 
Όταν αντίκρισε τη σύζυγό του, κατάλαβε πως το παιδί ήταν νεκρό και έμαθε τι ακριβώς συνέβη. 

Οι συνταγματάρχες φοβήθηκαν μήπως οι φοιτητές εξαγριωθούν στην ήρεμη γειτονιά του Ζωγράφου κι έστειλαν, όπως και σε άλλες γειτονιές, άρμα μάχης. 

Στις οδούς 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας και Γεωργίου Ζωγράφου, στην πλατεία, στη «γαρδένια» όπως αποκαλούν το μέρος οι ντόπιοι, ο μικρός Δημήτρης δέχτηκε σφαίρα από πυροβόλο όπλο ενώ κρατούσε το χέρι της μητέρας του. 

Στο ύψωμα του Αγίου Θεράποντος είχαν στήσει πολυβόλο, που πυροβολούσε τυφλά. 

Τρεις ριπές άκουσε ο Θεοφάνης. Η μία χτύπησε σε κολόνα, η άλλη πέρασε ξυστά από τη σύζυγό του και η τρίτη βρήκε τον 5χρονο Δημήτρη στο μέτωπο. 

«Δεν διαμαρτυρήθηκα, δεν λιποψύχησα, κάποια αόρατη δύναμη με βοηθούσε και περνούσα τα εμπόδια με λιγότερο κόστος», εξομολογήθηκε ο Θεοφάνης Θεοδωράς στο βιβλίο που έγραψε για τη ζωή του.... 

Αιτία θανάτου: «κάταγμα» 

 Όταν ο Θεοφάνης πήγε να παραλάβει το άψυχο κορμί του παιδιού του, είδε πως ως αιτία θανάτου στο πιστοποιητικό αναγραφόταν «κάταγμα». 

«Αν δε γράψετε ότι είναι από πυροβόλο όπλο δεν θα το παραλάβουμε», τους είπε και εκείνοι αναγκάστηκαν να φωνάξουν νέο ιατροδικαστή, ο οποίος άλλαξε τη γνωμάτευση. 

«Οι εφημερίδες ήταν τότε ελεγχόμενες», παρατηρεί ο Θεοφάνης, ο οποίος τους τηλεφώνησε 2-3 φορές για να μην γράφουν στα πρωτοσέλιδα πως το παιδί ήταν σε ταράτσα και χτυπήθηκε από εξοστρακισμό σφαίρας.... 

Η κηδεία έγινε με έντονη παρουσία αστυνομικής δύναμης.

 «Τα μέτρα ήταν αυστηρά και κάποιοι περίεργοι ψευτοδημοσιογράφοι παραμόνευαν», αποκαλύπτει ο Θεοφάνης στη Μηχανή του Χρόνου.

 Δύο μέρες μετά, ο Θεοφάνης πήγε να παραλάβει τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του Δημήτρη. 

-«Τι την θέλεις; Τι θα την κάνεις;» τον ρώτησαν. – «Είναι δική μου δουλειά το τι θα κάνω. Θα κάνω μήνυση», απάντησε. – «Που θα βρεις άκρη; Σε ποιον θα κάνεις μήνυση;» – «Εσείς δώστε μου το χαρτί κι εγώ θα κάνω αυτά που χρειάζονται». 

Εκείνη την εποχή, το τηλέφωνο του σπιτιού τα βράδια χτυπούσε καθώς πολλοί ήταν αυτοί που θέλανε να δώσουν πληροφορίες στην οικογένεια. 

Οι μάρτυρες στο τηλέφωνο του φανέρωσαν τον αριθμό του άρματος, το όνομα του ίλαρχου και άλλες λεπτομέρειες.

Όλα αυτά τα στοιχεία ο Θεοφάνης τα κατέθεσε στο δικαστήριο αλλά άκρη δεν βρέθηκε. 

Όπως ο ίδιος ανέφερε στη «Μηχανή του Χρόνου», δεν ήταν δυνατόν να αποδοθούν ευθύνες, διότι ο καθένας έλεγε τη δική του εκδοχή για όσα έγιναν. 

Στο δικαστήριο, δύο χρόνια μετά, οι συνήγοροι υπεράσπισης των συνταγματαρχών προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τον τρόπο με τον οποίο πέθανε το παιδί.... 

«Οι δικηγόροι με ρώτησαν: Πώς η σφαίρα βρήκε το παιδί στο μέτωπο αφού εκείνο πήγαινε προς το σπίτι και το τανκ ήταν στραμμένο προς την αντίθετη κατεύθυνση;»

 Η τραγική μητέρα του Δημήτρη δεν άργησε να δώσει την απάντησή της λέγοντάς τους πως ο δρόμος ήταν γεμάτος νεράντζια από τα δέντρα στα πεζοδρόμια.... Ο Δημήτρης έσκυψε και γύρισε να πιάσει ένα νεράντζι. Τότε, η σφαίρα τον βρήκε στο μέτωπο. 

Το δράμα συνεχίστηκε στην κατάθεση του Θεοφάνη στο στρατοδικείο. Αμέσως μετά την κατάθεσή του άκουσε τη φράση «Δεν πειράζει, θα κάνετε άλλα παιδιά, είστε ακόμα νέοι». 

«Όπως και κάναμε», εξομολογήθηκε στη Μηχανή του Χρόνου.

 Στην προσπάθειά του να λυτρωθεί εξέδωσε βιβλίο με τίτλο «Το κουβάρι της ζωής μου». 

«Τελικά, θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο για τους απογόνους που απέκτησα!» 

«Το Πολυτεχνείο ήταν η φλόγα των φοιτητών, ο κόσμος που τους ακολούθησε και το αίμα των θυμάτων, αυτό είναι το Πολυτεχνείο, με δύο λόγια».... 

Πηγή

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10214973847128367&set=a.1512679105652&type=3&theater