ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2024

ΕΧΟΥΝ ΣΑΠΙΣΕΙ,, Η ΜΠΟΧΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ


ΑΠΟΨΕΙΣ/ΣΧΟΛΙΑ
Έχετε σαπίσει. Το ξέραμε. Δεν το κρύβετε πλέον.

Από χτες σε έναν απόλυτο συντονισμό πίσω από την κυβέρνηση έχει στοιχηθεί κάθε διαθέσιμο μέσο, αστικό κόμμα, περσόνα κλπ στην επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ, κατηγορώντας το ΚΚΕ για "σεξισμό" και υποτίμηση απέναντι στο γυναικείο φύλο. Άραγε τους ενόχλησε αυτό που δεν είπε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη Βουλή- αφού ουσιαστικά διαστρέβλωσαν αυτά που είπε- ή μήπως ενόχλησαν αυτά που πράγματι είπε;

Για να επιβεβαιωθεί ότι την μπαγκέτα σε αυτήν την "πολύχρωμη" ορχήστρα κρατάει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και το Μέγαρο Μαξίμου ήρθε η σημερινή τοποθέτηση του Κ. Μητσοτάκη στην Βουλή.

Ο Κ. Μητσοτάκης είπε ότι "το ΚΚΕ παραμένει η πιο αναχρονιστική δύναμη εντός αυτής της αίθουσας. Και μην μας κατηγορήσετε για αντικομμουνισμό κάθε φορά που αναδεικνύουμε τις προκαταλήψεις σας". Τους ενοχλεί ότι το ΚΚΕ έφερε στην επιφάνεια ένα από τα πιο αποκρουστικά συμπτώματα της αρρώστιας που λέγεται καπιταλιστικό κέρδος. Τους ενοχλεί ότι έφερε στο προσκήνιο την ακραία εκδοχή εκμετάλλευσης και καταναγκασμού αγοριών και κοριτσιών που τους εκμεταλλεύονται νόμιμα και ημιπαράνομα κυκλώματα.

Η «ψυχεδέλεια» είναι ότι έχουν βγει στο κυνήγι του ΚΚΕ όλα - μα όλα - τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που κατά διαστήματα έχουν δημοσιεύσει έρευνες, ρεπορτάζ και αρθρογραφία για το γεγονός ότι φοιτητές και φοιτήτριες σε χώρες του εξωτερικού (και όχι μόνο) αποτελούν θύματα διαφόρων κυκλωμάτων προκειμένου να πληρωθούν δίδακτρα, φοιτητικά δάνεια κλπ.

Είναι άραγε απλώς υποκρισία και τύφλωση ή μήπως ενοχλεί ότι το ΚΚΕ βγάζοντας στη φόρα τα άπλυτα του συστήματος, τη σαπίλα του, δεν το κάνει για να «διορθωθεί» αλλά για να «ανατραπεί»;

Δηλαδή λένε: «εμείς έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για κακώς κείμενα εσείς όμως όχι γιατί είστε αναχρονιστικοί επειδή θέλετε να μας γυρίσετε (;;;;) στον κομμουνισμό».

Αναχρονισμός, όμως, είναι όλοι εκείνοι οι παράγοντες που αποτελούν θερμοκήπιο για την ακραία - ακόμη και σεξουαλική - εκμετάλλευση αγοριών και κοριτσιών. Αναχρονισμός αποτελεί η πολιτική εμπορευματοποίησης της παιδείας, της υγείας κ.ά. όπως και το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που ορίζει ότι ο νέος που έχει 20.000 ευρώ θα μπορεί να σπουδάζει ό,τι θέλει, εν αντιθέσει με τον νέο που δεν έχει τα 20.000 ευρώ. Είναι τόσο απλό. Οπότε αν ψάχνει αναχρονισμό ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση ας κοιταχτούν στον καθρέφτη.

Συνεχίζοντας την επίθεση στο ΚΚΕ ο Κ. Μητσοτάκης σημείωσε πώς "δεν ξέρω αν πιστεύετε ότι οι γυναίκες που δεν έχουν χρήματα για κάτι που επιθυμούν εκδίδονται. Ίσως φαντασιώνεστε την Ελλάδα ως κομμουνιστική χώρα. Ευτυχώς, για όλους μας, τα ζητήματα αυτά τα έχει λύσει η ιστορία". Διαστρέβλωση των όσων είπε ο Δ. Κουτσούμπας, αντικομμουνισμός του '50 και καραμπινάτος σεξισμός, 3 σε 1 από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Προφανώς και το ΚΚΕ δεν πιστεύει ότι "οι γυναίκες που δεν έχουν χρήματα για κάτι που επιθυμούν εκδίδονται" αλλά οι γυναίκες που πέφτουν θύματα κυκλωμάτων διαφόρων ειδών (από κυκλώματα παρένθετης μητρότητας, trafficking, πορνείας κ.ά) που τις εκμεταλλεύονται, γίνονται ευάλωτες στο πλαίσιο ενός συστήματος που θυσιάζει διαρκώς ανάγκες και δικαιώματα στο όνομα του κέρδους. Άλλωστε οι επιλογές για να τα βγάλει πέρα κάποιος που θέλει να σπουδάσει ή για να πληρώσει αδρά για την υγεία του ή για τη στέγασή του ή για οτιδήποτε άλλο είναι συγκεκριμένες (να χρεωθεί σε τράπεζες, να δουλεύει 2-3 δουλειές κ.α.).

Αυτό δεν το λέει μόνο το ΚΚΕ, το λέει και όλος ο κόσμος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ανθούν στοιχεία και φαινόμενα σαπίλας, τα οποία άλλωστε, συστηματικά από διάφορα ΜΜΕ, αστικά επιτελεία αλλά και μεταμοντέρνες θεωρίες, που υιοθετούν όλα τα αστικά κόμματα στο όνομα της «αυτοδιάθεσης του σώματος», εξωραΐζονται, όπως για παράδειγμα γίνεται βαφτίζοντας την πορνεία «σεξεργασία».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να αποδείξει ότι είναι βαθιά αντικομμουνιστής είπε ουσιαστικά πως στις κομμουνιστικές χώρες εκδίδονταν οι γυναίκες όταν δεν είχαν χρήματα. Προσπερνάμε ότι η "ευαισθησία" διάφορων δεν βρήκε κάτι μεμπτό γι' αυτήν την αντικομμουνιστική, σεξιστική χυδαιότητα. Ωστόσο, επειδή πάει πολύ να μιλάει για τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε ο Μητσοτάκης θυμίζουμε ότι στην ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών):

- Καμία γυναίκα πριν πάει για δουλειά δεν περνούσε από συνέντευξη με ερωτήσεις για το αν σκοπεύει να κάνει παιδί. Η προστασία και η κατοχύρωση του κοινωνικού χαρακτήρα της μητρότητας και η στήριξη των παιδιών από την πρώτη στιγμή ήταν εξασφαλισμένη από το κράτος.

- Οι γυναίκες έβγαιναν στη σύνταξη στα 55. Σήμερα, στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο το όριο ηλικίας φτάνει και ξεπερνάει τα 67 έτη.

- Η πρώτη γυναίκα, που ταξίδεψε στο διάστημα το 1963, ζούσε στην ΕΣΣΔ, στο πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο. Ήταν μια εργάτρια υφαντουργίας, που είχε χόμπι να κάνει ρίψεις με αλεξίπτωτο και επιλέχθηκε, μετά από δική της αίτηση, να συμμετέχει σε αποστολή στο διάστημα. Οι εργάτριες υφαντουργίας στο σημερινό καπιταλιστικό κόσμο συνήθως όχι μόνο δεν μπορούν να πάνε μέχρι το διάστημα, αλλά δεν βλέπουν καν το φως του ήλιου στα υπόγεια φασονατζίδικα που πληρώνονται, όταν πληρώνονται, όσο-όσο.

- Το 1917, το νεαρό σοβιετικό κράτος, αναγνωρίζει στις γυναίκες το δικαίωμα του εκλέγειν- εκλέγεσθαι στα όργανα εξουσίας. Ας μην σκεφτούμε τι επικρατούσε τότε για τις γυναίκες στην Ελλάδα και στον καπιταλιστικό κόσμο...

· Η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής δεν ήταν στην ελληνική Βουλή αλλά... στο Ανώτατο Σοβιέτ (όργανο εξουσίας στην ΕΣΣΔ) το 1937. Ήταν η Πάσα Αγγελίνα, 25 χρονών, εργάτρια γης ποντιακής καταγωγής.

· Κανένας και καμία δεν πλήρωνε τίποτα για να σπουδάσει από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο.

· Τέθηκαν οι βάσεις για την ουσιαστική ισοτιμία άνδρας και γυναίκα, ως αποτέλεσμα των νέων, κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.

Κάποια άλλα φυντάνια των διαδικτυακών βόθρων της Νέας Δημοκρατίας επιστρατεύουν ξανά τα γνωστά κλισέ για "τις γυναίκες από τις ανατολικές χώρες που μετά την πτώση της ΕΣΣΔ γέμισαν τα πορνεία". Εμείς δεν θα ζητήσουμε πιστοποιητικό αντιληπτικής ικανότητας από κανέναν. Ωστόσο, αυτό που περιγράφουν δεν καταλαβαίνουν καν ότι τελικά είναι επιχείρημα υπέρ του σοσιαλισμού, που όταν οικοδομούνταν διασφάλιζε αξιοπρεπή ζωή για όλες και όλους. Αυτή η αξιοπρεπής ζωής ανατράπηκε μαζί με την ανατροπή του σοσιαλισμού στα 1989 -1991, με συνέπεια και τα μεγάλα κύματα μετανάστευσης και την ακραία εκμετάλλευση γυναικών και ανδρών από κυκλώματα trafficking και μαστροπείας στις καπιταλιστικές χώρες, ανάμεσα τους και στην Ελλάδα. Αυτή την "ελευθερία" τους παρείχε τελικά ο καπιταλισμός.

Πάμε στο τελευταίο του Κ. Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός είπε ότι το ΚΚΕ "μένει στο απυρόβλητο". Ποτέ στην ιστορία του δεν ήταν. Άλλωστε για όσους γνωρίζουν την ιστορία της χώρας, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Θυμίζουμε εδώ ότι στελέχη του ΚΚΕ αυτό το διάστημα σέρνονται σε δίκες επειδή πρωτοστατούν στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες, επειδή δεν αποδέχονται το άδικο νομοθετικό οπλοστάσιο που κάνει μαρτύριο τη ζωή στις εργατικές λαϊκές οικογένειες. Αν θέλει «απυρόβλητα» ο Μητσοτάκης ας κοιτάξει στο κόμμα του, σε πρώην υπουργούς του και στελέχη της ΝΔ. Ο νοών νοείτο.

Είναι προφανές πως το ΚΚΕ δεν «ανακάλυψε την Αμερική» με τα κυκλώματα εκμετάλλευσης φοιτητών και φοιτητριών. Αυτό που χάλασε την σούπα στην κυβέρνηση και το προπαγανδιστικό στρατό του συστήματος είναι ότι το ΚΚΕ κατήγγειλε μία πραγματικότητα που όλοι την γνωρίζουν και συνδέεται άμεσα και με το ζήτημα της μόρφωσης-εμπόρευμα. Όμως, τελικά και την γνωρίζουν και δεν σηκώνουν και μύγα στο σπαθί τους για αυτήν την άθλια πραγματικότητα. Την υπερασπίζονται σθεναρά και ξέρουν καλά τι κάνουν.

Η πολιτική τους γεννάει σαπίλα, διαφθορά, σεξισμό, εκμετάλλευση και δεν το κρύβουν. Όσο ενοχλούνται από την αποκάλυψη αυτής της πραγματικότητας τόσο θα την φέρνουμε στον αφρό.

Σε ένα πράγμα θα συμφωνήσουμε με τον Μητσοτάκη. Κάποια πράγματα τα λύνει η ιστορία. Άλλοι καταλήγουν στο χρονοντούλαπό της. Άλλοι γίνονται πρωταγωνιστές της Ιστορίας και φέρνουνε τον κόσμο στα μέτρα τους, πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του. Το σύστημα της εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός πρέπει πλέον να βρει την θέση του στο μουσείο της κοινωνικής ιστορίας.

ΥΓ: κάποιοι δεν θέλησαν να προστατευτούν από το να γίνουν ουρές των ΔΑΠιτών που έγιναν υπουργοί. Πρόβλημά τους. Το πάθος τους για την υπεράσπιση του "δικαιώματος" στη σεξουαλική εκμετάλλευση τους καθιστά πολέμιους των αγώνων για τα σύγχρονα κοινωνικά δικαιώματα της νεολαίας. Ας πρόσεχαν.


Κυριακή 10 Μαρτίου 2024

#Σεμίνα Διγενή: Ο πρώτος μου Mέντορας Νίκος Αντωνάκος, 15 χρόνια μακριά



Σεμίνα Διγενή. Άρθρα- Συνεντεύξεις- Εκπομπές- Βιβλία.
Semina Digeni:
Του το χρωστούσα αυτό το κείμενο σήμερα στον Ριζοσπάστη.
Νίκος Αντωνάκος, 15 χρόνια μακριά
●Αρχές δεκαετίας του '70. Καλοκαίρι. Ετοιμαζόμαστε να πάμε για μπάνιο στο Καβούρι. Ο πατέρας μου μας ενημερώνει ότι θα μας αφήσει στην παραλία και θα πεταχτεί κάπου εκεί κοντά, να δει έναν φίλο του σκηνοθέτη που κάνει γύρισμα.
Γυαλίζει αμέσως το μάτι μου! Σκηνοθέτης; Γύρισμα; Αρα και ηθοποιοί. Διεκδικώ μαχητικά να πάω μαζί του. Δεν το χάνω με τίποτα, θέλω τόσο πολύ να δω όλους αυτούς από κοντά. Τον πιέζω. Υποκύπτει και με παίρνει μαζί του.
Εκείνο το μεσημέρι, μπορεί να έχασα το μπάνιο, είχα όμως την τύχη να γνωρίσω έναν μαγικό άνθρωπο. Δεν θα πρέπει να ήταν πάνω από 30 χρόνων και απίστευτα όμορφος. Τον παρακολουθώ, από μακριά, να μιλάει, να καθοδηγεί το γύρισμα, να πηγαινοέρχεται διορθώνοντας τα φώτα, τις κάμερες, τα πλάνα, τις θέσεις, να ρωτάει συνέχεια έναν αεικίνητο κύριο με μακριά μαλλιά (τον ζωγράφο και σκηνογράφο Τάσο Ζωγράφο), ώσπου μετά από λίγη ώρα δεν κοιτάζω τίποτα άλλο, εκτός από εκείνον. Νιώθω σαν να τον ακολουθεί ένας δυνατός προβολέας.

Στο πρώτο τους διάλειμμα, ο πατέρας μου μας συστήνει (Τόσα χρόνια μετά, δεν ξεχνάω λέξη από εκείνη τη συνομιλία).
-- Νίκο, η κόρη μου, η Μίνα. Από εδώ ο Νίκος Αντωνάκος.
-- Καλώς την. Τι μέρος του λόγου είστε εσείς, δεσποσύνη; (μα πληθυντικός;)
-- Θαυμάστριά σας κύριε! (θρασύτατη)
-- Νάτα μας! Και γιατί παρακαλώ; Τι προλάβατε να θαυμάσετε;
-- Που τους φέρνετε όλους αυτούς βόλτα και σας ακούνε όταν μιλάτε.
-- Τι τάξη πας; (ενικός επιτέλους)
-- Πρώτη Γυμνασίου.
-- Και τι σκοπεύεις να γίνεις;
-- Δημοσιογράφος!
-- Α μάλιστα... Να κανονίσουμε να μιλήσουμε σε λίγα χρόνια, πριν το κάνεις (ωχ, γιατί;)

●Με τον Μάνο Κατράκη στο σπίτι μας!
Τελικά δεν πέρασαν χρόνια. Σε λιγότερο από μια βδομάδα - ο μετέπειτα γκουρού μου - ήρθε σπίτι μας μαζί με τον Μάνο Κατράκη, που μου φάνηκε ένας γίγαντας, το χέρι μου σαν να εξαφανίστηκε στην τεράστια παλάμη του. Κλείστηκαν σ' ένα δωμάτιο με τον πατέρα μου για να συζητήσουν. Από όσα κατάφερα να κρυφακούσω, μιλούσαν για μια εκδήλωση που θα ετοίμαζαν στο Καλλιμάρμαρο, με τα εθνικά μπαλέτα της Κένυας. Ο Νίκος θα έγραφε τα κείμενα και θα το σκηνοθετούσε, ο Κατράκης θα ήταν αφηγητής κι ο πατέρας μου θα το οργάνωνε.
Τι αδικία! Είχα την είδηση από πρώτο χέρι, είχα τους πρωταγωνιστές δικούς μου, αλλά ήμουν πολύ μικρή για να είμαι δημοσιογράφος και να την αξιοποιήσω...
Ο Μάνος Κατράκης έφυγε γρήγορα μετά την κουβέντα τους. Ο Αντωνάκος όχι μόνο έμεινε για φαγητό, αλλά μου έκανε μετά και το πρώτο πολύτιμο - και αξέχαστο - μάθημα δημοσιογραφίας, που μόνο με μάθημα δεν έμοιαζε. Πιο πολύ με ρωτούσε, παρά μου έκανε τον δάσκαλο. Μιλήσαμε για ώρες και χρησιμοποιούσε παραδείγματα για να μου δώσει να καταλάβω πως το επάγγελμα που είχα επιλέξει, μπορούσε να είναι λειτούργημα, αλλά μπορούσε να γίνει και εγκληματική πράξη. Μου μιλούσε για τους δημοσιογράφους που έβλεπα εκείνη την εποχή στην τηλεόραση και για τον ρόλο τους, μου εξηγούσε τις παγίδες αυτής της επιλογής.
Προφήτευε πως αν δεν αλλάξει αυτό το σύστημα, θα 'ρθει στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί, που λένε τα νέα στην τηλεόραση και γράφουν στις εφημερίδες, θα γίνουν οι πιο βρωμεροί βρικόλακες. Συχνά χειρότεροι κι από τους δικτάτορες.
Καμιά εικοσαριά χρόνια μετά, το ρεζουμέ αυτών που συζητούσαμε εκείνο το απόγευμα στο σπίτι της οδού Σερρών 71, στην Ακαδημία Πλάτωνος, τα διάβαζα σε άρθρο του, στον «Ριζοσπάστη».

●Να τον αλλάξουμε, επιτέλους, τον κόσμο
«Ο καθένας, πια, ξέρει πως ετούτοι οι άνθρωποι όταν μυρίσουν αίμα ζουμάρουν με μανία και σαδιστική ευχαρίστηση στις πληγές. Ο φακός τους χώνεται βίαια στις ανοιγμένες φλέβες και η οθόνη τους γίνεται κατακόκκινη. Ομως δε σταματάνε! Λαίμαργοι και ανικανοποίητα διψασμένοι προχωράνε ακόμα περισσότερο. Ανοίγουν, όπως ο μετροπόντικας, διαδρόμους και στοές στις πληγωμένες φλέβες των θυμάτων και προχωράνε κατευθείαν στην καρδιά. Εκεί, πια, καρφώνουν περήφανα τη σημαία τους, μιμούμενοι τον Αμερικανό φαντάρο, που κάρφωσε την αμερικανική σημαία στο ιρακινό Προεδρικό Μέγαρο! Κατέκτησαν τον απόλυτο πόνο! Αυτή είναι η πραγματικότητα και είναι - πολυποίκιλα - διαπιστωμένη!
 Τι νόημα έχει, όμως, η επανάληψη της διαπίστωσης; Εκείνο που έχει αξία είναι να βρεθεί ο τρόπος να γκρεμιστεί αυτό το αιμοδιψές και αιμοσταγές οικοδόμημα. 
Τι νόημα έχει να μιλάς για την ακρίβεια, να διαπιστώσεις τις απάτες και τις λοβιτούρες; Το ζητούμενο είναι το πέρασμα από τη διαπίστωση και την καταγγελία στη δράση.
 Γνωστό είναι πως διάφοροι "αριστεροί" έπαψαν να είναι αριστεροί. Γνωστό, επίσης, είναι πως διάφοροι συνδικαλιστές την "έκαναν" για απέναντι! Γνωστό, ακόμα, είναι πως αρκετοί, καθαροί κατά τα άλλα, στην πορεία λιποψυχούν. Αλλοι αλλάζουν συνειδητά και άλλοι ασυνείδητα στρατόπεδο. Αλλοι συμβιβάζονται από φόβο. Και άλλοι από συμφέρον. Ολα αυτά είναι γνωστά και διαπιστωμένα. 
Ομως η ζωή απαιτεί, παρ' όλα αυτά, να πάμε παρακάτω! 
Να περάσουμε από τις διαπιστώσεις στην ανατροπή αυτής της πολλαπλώς διαπιστωμένης θλιβερής και άθλιας πραγματικότητας. 
Και αυτό δε θα συμβεί όταν επαναλαμβάνουμε - και κολλάμε - τις διαπιστώσεις. Αλλο πράγμα να μελετάμε, να εμβαθύνουμε στα πράγματα και στις πολιτικές και άλλο να βουλιάζουμε στην περιπτωσιολογία! 
Πρέπει αυτό το υλικό της γνώσης, που αποκτήσαμε μελετώντας, κάποια στιγμή να το "δοκιμάσουμε" στην εφαρμογή. Διαφορετικά θα γίνουμε "λέσχη" συζητήσεων. Ομως καιρός, πια, είναι να ξεφύγουμε από τις διαπιστώσεις και να κάνουμε κάτι για τον κόσμο. Να τον αλλάξουμε, επιτέλους, τον κόσμο».

Ο πρώτος μου μέντορας ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος! Ασυμβίβαστος και ακέραιος. Καλλιεργημένος και τολμηρός. Ευαίσθητος ποιητής και αιχμηρός αρθρογράφος. Κοσμοπολίτης, με σπάνια αισθητική. Μαχητικός όταν υποστήριζε τις αξίες του και τα ιδανικά του, ένας παθιασμένος και φλογερός αγωνιστής, μέχρι το τέλος.
 Ηταν μια λαμπερή και πολυδιάστατη προσωπικότητα, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας. Πίστευε και στήριζε τον κοινωνικό ρόλο του καλλιτέχνη, αλλά και του δημοσιογράφου.

Είχε πει:
«Ω, τι ευτυχία να είσαι διανοούμενος! Και καλλιτέχνης. Και ακαδημαϊκός. Και δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο. Και να σιωπάς! Να σιωπάς, γιατί είσαι πονηρός και φοβητσιάρης. Γιατί θέλεις να τα έχεις καλά με τον νεκροθάφτη σου. Και να προσποιείσαι ότι εισέρχεσαι στη ζωή, ενώ εσύ εξέρχεσαι! Να οπισθοβατείς προσποιούμενος ότι βαδίζεις μπροστά. Οτι παίρνεις μέρος στη ζωή, ενώ την έχεις - προ πολλού - αποχωριστεί. Να παριστάνεις τον ζωντανό, ενώ έχεις πεθάνει!».

Από τους πρώτους που μου μίλησε - τότε, στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου - γι' αυτό που πίστευε με πάθος, για την ιδεολογία του, τον κομμουνισμό. Πάντα έλεγε πως η ανατροπή αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος απαιτεί σύνθετη σκέψη, κόπο, επιμονή, υπομονή, αποφασιστικότητα και πειθαρχία. Απαιτεί ολοκληρωτικό δόσιμο στην υπόθεση.

●Κόντρα στο μαύρο και το άσπρο της καταστροφής υπάρχει το κόκκινο
Διάβαζα χρόνια μετά, τα κείμενά του όπου έλεγε, όπως και τότε, ότι:
«... Κόντρα στο μαύρο και το άσπρο της καταστροφής, υπάρχει πάντα και το κόκκινο. Εκεί, όπου οι υποσχέσεις δεν έχουν θέση. Εκεί, όπου μιλάνε για κοινούς αγώνες και κοινές αγωνίες. Εκεί, όπου δε βγάζουν τους άσους απ' το μανίκι. Εκεί, όπου σου ζητάνε τη συμμετοχή και όχι, έτσι απλά, την ψήφο σου».
«Εφυγε» 67 χρόνων, τιμώντας στο ακέραιο την αποστολή του σύγχρονου ανθρώπου. Δεν υπήρξε στιγμή ένα ήσυχο, συμβιβασμένο και υπάκουο άτομο. Αφησε πίσω του τεράστια «περιουσία», μυθιστορήματα, τηλεοπτικές εκπομπές, σενάρια, ποιήματα, πολιτικά άρθρα, ταινίες, θεατρικά έργα, κριτικές, εικαστικά δρώμενα, διηγήματα, ανταποκρίσεις...

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 25 Μάη του 1942 κι «έφυγε» στην Αθήνα στις 3 Απρίλη του 2009, από ανακοπή καρδιάς, ενώ μιλούσε σε εκδήλωση της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών στο αφιέρωμα για τον Γιάννη Ρίτσο.

●Ή αφήνουμε τον κόσμο να βουλιάξει ή τον οδηγούμε στο μέλλον

Κρατάω για το τέλος ένα αγαπημένο μου κείμενό του:
Σιωπή! Παρακαλώ, μην ταράζετε τους κύκλους. Δες τε πόσο όμορφη είναι η λίμνη όταν κοιμάται! Αν - και όταν - η μπόχα από τα στάσιμα νερά σας πάρει στο κυνήγι, εσείς γνωρίζετε... ψεκάστε αρώματα - και ξόρκια - στον αέρα, για να φύγει η βρώμα.
Την ξέρετε τη συνταγή. Το ζήτημα είναι να μην χαθεί η ακινησία. Αυτή η μακάρια κατάσταση που σας βολεύει.
Γιατί, στ' αλήθεια, είναι - για σας - τόσο μπανάλ να ξαναρχίσετε πάλι τα ίδια. Να κάνετε συλλαλητήρια και πορείες για τη Νικαράγουα και την Κούβα. Τι δουλιά έχετε εσείς με τις ιδιωτικοποιήσεις; Πρόβλημά σας είναι τα άδεια πουκάμισα; Και τα άδεια τσουκάλια;
Οχι, αυτά είναι κουρελαρίες. Χυδαίος ρεαλισμός! Απομεινάρια μιας άλλης ζωής!
Εσείς - σταθερά - κρατήστε γερά τα φύλλα να μην κουνιούνται. Και το ίσο στους ψαλτάδες. Γονατισμένοι, βέβαια. Και τη σιωπή σας, προπαντός, που δε σας εκθέτει!
Ωσάν γιαπωνέζικη απεργία, ας πούμε. Εσείς, πάντως, μια ζωή ουδετερότητα!
Τι κι αν η λάσπη πέτρωσε! Τι και αν η σκόνη έγινε σύννεφο! Κρατήστε το καβούκι σας - γερά - κλεισμένο. Μην βγείτε στην αγορά και σας σκουντήσουν τα προβλήματα. Σταθείτε στην άκρη του πεζοδρομίου να περάσει η πλέμπα. Δεν είναι για σας οι συγκρούσεις με την Αστυνομία. Πάλι τα ίδια θα αρχίσουμε, τώρα;
Και τι παραμύθια, της Γαλλικής Επανάστασης, είναι αυτές οι κουβέντες για ισότητα...
Αφήστε, πια, τους μπολσεβίκους! Τα δάχτυλα, όπως και η κουτσή Μαρία γνωρίζει, δεν είναι ίσα, γιατί να είναι οι άνθρωποι; Εσείς δεν ευθύνεστε για τις σφαγές στη Ρουάντα, κοιμηθείτε ήσυχα. Τα παιδάκια μόνα τους έπεσαν πάνω στα μαχαίρια. Γίνονται και αυτά, μην ξαφνιάζεστε! Παρακαλώ, μην σηκώνετε την πέτρα. Ποτέ δεν ξέρει κανείς τι έχει από κάτω. Εχετε δίκαιο, που αποσύρατε την ανοχή σας από τις διεκδικήσεις. Αυτές οδηγούν, τελικά, στο ταξικό μίσος. Και το ταξικό μίσος στην αναρχία. Φυσικά, οι τοίχοι πρέπει - οπωσδήποτε - να κρατηθούν καθαροί. Δεν πρέπει να χαλάσει η ώχρα. Το κόκκινο πάνω στο κίτρινο δημιουργεί τόσες αναστατώσεις.
Κλειδώστε, σας παρακαλώ, πριν κοιμηθείτε. Κάντε ένα γύρω στα δωμάτια μη και ξεχάσατε τίποτα αξίας. Αφήστε στην είσοδο - για δόλωμα - το ψωμί. Πολλές φορές δε γυρεύουν και τυρί! Μπορεί να το πάρουν και να φύγουν!
Τι ζωή και αυτή να μην μπορείς να ευχαριστηθείς το φραπέ σου! Εσάς, μιλάω για όλους εσάς, έχουμε υποχρέωση να σας διαφυλάξουμε. Να σας βάλουμε στη γυάλα. Σαν δείγματα μοναδικά. Σαν τους ανθρώπους, που ακούνε τους κρότους και προσποιούνται τους κουφούς.

Θυμάμαι πως κάθε φορά που τελείωνε μια συζήτησή μας, έλεγε:
«Λοιπόν για πες μου τώρα, πού καταλήγουμε; Θα αφήσουμε τον κόσμο να βουλιάξει ή θα τον οδηγήσουμε στο μέλλον; Τι λες δεσποσύνη;»

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2024

#ΓΙΑΝΝΗΣ_ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ Πνεύμα Ελεύθερο και Ανυπότακτο!



ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
Πνεύμα ελεύθερο και ανυπότακτο!
«Βαθιά πικραμένος τα σκεφτόταν.

Είχε και δίκιο ο δόλιος.

Φουκαράς, φτωχαδάκι, τον είχε πάρ' η κάτω βόλτα.

Ψαράς, χταποδάς και τρατάρης, κι αργάτης ακόμα κι οξωμάχος, όπως λάχαινε, όπως ερχόταν.

Κυνηγός του καρβελιού και του μπακέτου, όπου νάταν βρισκούμενο, στο γιαλό, στη στεριά, ή του πελάου. Χρόνια 'χε να κοιμηθεί με 'κοσπεντάρικο στην τσέπη.

Με μια σαπόβαρκα παιδεύονταν για το ψωμί, για το καρβέλι.

 Δύσκολο πράμα όμως. 

Το χειμώνα λιοτρουβιάρης ούλη νύχτα και τη μέρα δούλευε το παραγάδι. Και σαν έπιανε ο Απρίλης, ξανά πάλε στην τράτα. 

Στην ίδια κείνη πούταν αυτός αφεντικό και καπτάνιος της, πούταν αυτός ψυχή και καύχημά της και που τώρα τού τη χαίρονταν ο οχτρός του.

Πεντάμορφη σκλάβα χριστιανή αυτή, σ' αφέντη Τούρκο. Σκλάβος κι αυτός ο έρμος... αδερφός της.

Αχ! τύχη κακιά, μαγκούφα...

 Σβάρνα τον είχαν πάρει η φτώχεια και τα χρόνια... Ασπρισαν τα μαλλιά του και καμπούριασε... Να του σβαρνάν αρχίσαν και τα πόδια.

Πικρά τα συλλογιόταν ούλα.

Τον κατάλυσαν τα βάσανα και το μεράκι.

Κακομοίρη, ταπεινό τον είχε κάμει η φτώχεια. 

Ψωμί και δάχτυλο κι αυτός κ' η δόλια η γριά του»...

                                    * * *

Φύση ανήσυχη, που δεν χώρεσε στη συμβατικότητα, ριζοσπάστης διανοητής και λογοτέχνης, συγγραφέας ελεύθερος, ανυπότακτος και αμίμητος, ο Γιάννης Σκαρίμπας, μάς κληροδότησε ένα πλούσιο και πολύμορφο έργο, που τον κατατάσσει στην πρωτοπορία της ελληνικής λογοτεχνίας.

 Οπλισμένος με το δραστικό λόγο του, που δεν «χάριζε κάστανα», ο Γ. Σκαρίμπας, έμεινε απροσκύνητος, μέχρι τα στερνά του - «έφυγε» από τη ζωή στις 21 Γενάρη 1984.

Ο Γιάννης Σκαρίμπας υπήρξε μια πολυδιάστατη φυσιογνωμία των Ελληνικών Γραμμάτων, που σφράγισε με την παρουσία του την ελληνική ηθογραφία, που καθιερώθηκε από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση σαν συγγραφέας με το δικό του προσωπικό ύφος, το περίφημο «α-λα-Σκαρίμπα» ύφος, όπως το αποκάλεσε τότε ο Κόντογλου. 

Ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του γραφτού λόγου, διήγημα, νουβέλα, ποίηση, μυθιστόρημα, ιστορικό δοκίμιο, θέατρο, Καραγκιόζη, σχολιογραφία κ.λπ.

Η πρώτη του εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στα 1929, όταν απέσπασε ομόφωνα το πρώτο βραβείο του Διαγωνισμού του περιοδικού «Νεοελληνικά Γράμματα» για «το πρωτότυπο ύφος του, την εκρηκτική του γλώσσα και τις πλούσιες εικόνες του που μοιάζουν με λαϊκές ζωγραφιές».

Σουρεαλιστής χωρίς να ενταχθεί ποτέ στην παρέα των σουρεαλιστών, πολέμιος της ρεαλιστικής γραφής και της ηθογραφίας, χρησιμοποίησε τη γλώσσα με τρόπο παράδοξο, σαν παρωδία της γλώσσας των λογίων με μια εκούσια αναστάτωση της σύνταξης και της λογικής. Κατέστρεψε τους παραδοσιακούς θεσμούς της αφήγησης, παραβίασε τη σύνταξη και τη γραμμική της τάξη και κατέγραψε την πραγματικότητα με πνεύμα ανήσυχο και καυστικό. 

Τα γραπτά του γεμάτα ευαισθησία, οξυδέρκεια, χιούμορ και αυτοσαρκασμό, συνθέτουν ένα έργο που αποτελεί παντοτινή πνευματική αξία. 

Μαζί με τη σπουδαία πεζογραφία του, ο Γ. Σκαρίμπας μάς δώρισε και μία ποίηση ανατρεπτική και ξεχωριστή, η οποία όμως έμεινε στη σκιά της πρώτης και εν πολλοίς άγνωστη, ενώ εκτός από εκπληκτικός λεξιπλάστης και στιχοπλόκος υπήρξε και αιρετικός ιστορικός.


Ιδιαίτερη αγάπη έτρεφε ο Σκαρίμπας για τον Καραγκιόζη που τον θεωρούσε το γνησιότερο είδος λαϊκού θεάτρου, αφού μέσα απ' αυτόν εκφράζονταν τα όνειρα κι οι καημοί του λαού κι ακόμα γιατί οι ρίζες του βυζαίνουν στην αρχαία μας παράδοση. 

Εγραφε σχετικά με το θέμα αυτό σε κάποιο βιβλίο του: «Τούτος ο ξυπόλυτος έρχεται ντρίτα από τα μυστήρια: τα ορφικά, τα ελευσίνια, τα διονύσια, όπως ο άνθρωπος έρχεται ντρίτα από τη μόδα. Ντεμοντέ είναι μόνον οι νεκροί, ενώ και η καρδιά του Εθνους δεν χτυπάει στα νάιτ-κλαμπ ούτε στα σαλονειακά κουκουβαγεία της Αθήνας».

Από τη Χαλκίδα, όπου διέμενε, είχε την ελευθερία να κρίνει και συχνά να κατακεραυνώνει. 

Ο μπάρμπα Γιάννης υπήρξε ένας ποταμός λαϊκής σοφίας, γνώσης, σπουδής, πάθους για τη γυμνή αλήθεια και αγωνιστικότητα. Με το οξύ, ευθύβολο, σαρκαστικό και μαχητικό του πνεύμα έβαλλε εναντίον δειλών και «κατεστημένων» της πολιτικής και του πνεύματος, εναντίον εθνικών μειοδοτών, προσκυνημένων της εξουσίας και ξένων «προστατών».

Σφυροκοπούσε ό,τι ήταν ξένο προς τις πεποιθήσεις του, είτε για την τέχνη είτε για την πολιτική. 

Εριχνε τα «βέλη» του σε όσους είχαν... λυγισμένη μέση. Με το ασυγκράτητο στόμα του, με τη φλογερή πένα του καυτηρίαζε το κατεστημένο, την «ιστορικάντζα» και τους μεγαλοσχήμονες της ακαδημαϊκής, πανεπιστημιακής και λογοτεχνικής κάστας των Αθηνών. 

Στους «ευνουχιστές της Ιστορίας και τους αλλουβρεχήτες της αλήθειας» πετούσε καταπρόσωπο το κάθε του βιβλίο, άρθρο, σημείωμα... 

Αμείλικτα στηλίτευε την «πνευματική μας ηγεσία», που εναγωνίως πάλευε να μη δοθεί το Νόμπελ λογοτεχνίας σε κορυφαίες μορφές των ελληνικών Γραμμάτων, όπως οι Αγγελος Σικελιανός, Γιάννης Ρίτσος, Κώστας Βάρναλης, Νίκος Καζαντζάκης. 

Ο Γ. Σκαρίμπας δεν ανεχόταν την υποκρισία, το κίβδηλο, το πνευματικό σκοτάδι... Και εν γνώσει του μαγνήτιζε τη μήνιν του συστήματος απέναντί του.

Ο Σκαρίμπας έγραψε και θεατρικά έργα με κορυφαίο τον «Ηχο του κώδωνος» και άλλα στο ίδιο ύφος του παράλογου όπως: το «Σεβαλιέ Σερβάν της κυρίας», την «Κυρία του τραίνου», τον «πάτερ Συνέσιο», τα «Καγκουρώ», το «σημείο του σταυρού» κ.ά.

 Σημαντική ήταν η προσφορά του Σκαρίμπα και στην Ιστορία, που, όπως πίστευε, δεν έδιδε την πραγματική εικόνα του εθνικού μας βίου. 

Ετσι, ύστερα από πολύχρονες προσπάθειες και θυσίες, κατόρθωσε να συγκεντρώσει πολύτιμα στοιχεία και να γράψει το πολυσυζητημένο τρίτομο έργο του, το «Εικοσιένα και η αλήθεια» που προκάλεσε αληθινό σάλο.

«Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη, ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη και με ήβραν -χωρίς κανέν' να μου λείπει- τα λάθη. 

Κι ως τα γνώρισα όλα-μου γύρω - μπραμ-πάφες όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες -εαυτούληδες που με βλέπαν, oι γκάφες- μου όλες. 

A!... τι θίασος λίγον τι από αλήτες μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους, έτσι ως έμοιαζαν - με πρισμένες τις μύτες- παλιάτσους. 

Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη βέργα μπρος σε τρίποδα με κάντα μυστήρια, όπου γράφονταν τ' αποτυχημένα - μου έργα - εμβατήρια! 

Και τι έμπνευση!... Μαιτρ του φάλτσου 'γώ πάντα, με τη βέργα - μου τώρα ψηλά -λέω- με τρόμους να, με δαύτη - μου να παρελάσω τη μπάντα στους δρόμους».

(Ριζοσπάστης)





Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2024

Ήταν μια χώρα που την έλεγαν Σοβιετική Ένωση,, #ΕΣΣΔ #Mpourxas



Konstantinos Mpourxas:
Ηταν μια χώρα που την ελεγαν Σοβιετική Ενωση, στην οποια χώρα, η μόνη προνομιούχος τάξη ηταν τα παιδιά !
Στην φωτο ενα απο τα χιλιάδες λεωφορεία-κινηματογράφος που ταξίδευαν και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές και στα πιο μικρά χωριά της αχανούς έκτασης της ΕΣΣΔ στα πρώτα χρόνια οικοδόμησης του σοσιαλισμού ωστε να έρθουν ολα τα μικρά παιδιά της χώρας σε επαφή με τον κινηματογράφο !




Konstantinos Mpourxas:
Εδω ''Στιγμές από τη δημιουργία και δράση της πρώτης κρατικής ακαδημίας κινηματογράφου του κόσμου, του θρυλικού σοβιετικού «ΒΓΚΙΚ» '' https://www.rizospastis.gr/story.do?id=5386251


RIZOSPASTIS.GR
rizospastis.gr - Υπάρχει κι άλλος δρόμος ανάπτυξης του κινηματογράφου!rizospastis.gr - Υπάρχει κι άλλος δρόμος ανάπτυξης του κινηματογράφου!
 Κανε τον κοπο και ακουσε την σημερινη ομιλια του Δ.Κουτσουμπα στην οποια στο πρωτο 15 λεπτο αναφερθηκε αναλυτικα για ολες της καλλιτεχνικες σπουδες στην χωρα μας ,την κατασταση την οποια βρισκονται και τι βιωνουν ολοι αυτοι που επιθυμουν να σπουδασουν κινηματογραφο , θεατρο κλπ https://www.youtube.com/watch?v=D1dTX-9q-MI&t=2s


YOUTUBE.COM
Δ. Κουτσούμπας: Ο κόσμος της εκπαίδευσης καταδικάζει και καταψηφίζει τα νομοσχέδια της κυβέρνησης
Δ. Κουτσούμπας: Ο κόσμος της εκπαίδευσης καταδικάζει και καταψηφίζει τα νομοσχέδια της κυβέρνησης

Konstantinos Mpourxas
Οχτωβριανή Επανάσταση και οι απαρχές της 7ης Τέχνης Αφιέρωμα στον Σοβιετικό Κινηματογράφο
  https://www.kne.gr/.../afierwmata/sovietikos-kinimatografos/

KNE.GR
Αφιέρωμα στον Σοβιετικό Κινηματογράφο απο την ΚΝΕ
Αφιέρωμα στον Σοβιετικό Κινηματογράφο απο την ΚΝΕ


Χρηστος Ναυπλιωτης:

Και επειδή ‘δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλευεται’ καθησα λοιπόν Κωνσταντίνε, σήμερα να παρακολουθήσω στην … κρατική τηλεόραση την εκπομπή ‘ιστορία των γκουλαγκ’ …
α. επανάληψη (δεν ‘έπεισε’ φαίνεται και πολύ, η ‘πρώτη προβολη’ …)
β. σε συνέχειες (χρειάζονται πολλές εκπομπές για να χωρέσει η παραχάραξη και το ψέμα …)
γ. η εκπομπή κατάλληλη για άνω των ‘8’ !!!
( η προπαγάνδα και η πλύση εγκεφάλου από το … Δημοτικό)
δ. τετοιες αντιφάσεις, υπερβολές, ‘μαρτυρίες’, εξωπραγματικά και τερατώδη, τοση ‘χοντροκοπια’ και πρωτόγνωρη αντικομμουνιστικη προπαγανδα ούτε την εποχή της χούντας απ’ τον Γεωργαλά …
(ίνδαλμα τους ο Γκαιμπελς, με το ‘πες πες κάτι θα μείνει’)
ε. με βάση τα λεγόμενά’ τους από κάθε σοβιετική οικογένεια είχαν μαζέψει εκατομμύρια θύματα αντιφρονούντες και τους έστελναν για ‘τσάμπα’ καταναγκαστική εργασια σε διαφορά μέρη της ΕΣΣΔ, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από τα βασανιστήρια, τις κακουχίες, το πολικό κρύο και τις εκτελέσεις …
(όλα τα μεγάλα έργα τα αποδοσανε στην καταναγκαστικη εργασια, των … ‘αντιφρονούντων’, ενώ τα υπόλοιπα 200.000.000 των σοβιετικών … τεμπελιάζανε )
Και έρχεσαι τώρα εσυ με τις αναφορές σου στον κινηματογράφο , που απ’ την αρχή τον φέρανε σε επαφή με τους Σοβιετικούς πολίτες και κυρία τη νεολαία,
και μας λες για την δωρεάν παιδεία και υγεία, για τις κοινωνικές παροχές, για την ισότητα ανδρών και γυναικών !!
Μας αραδιάζεις, πως ήταν οι πρώτοι που δούλευαν 7ωρο και παιρναν σύνταξη στα 60/55, πως είχαν ένα μήνα άδεια, σπίτια τσάμπα μέ´ όλες τις παροχες …
Τονίζεις πως φτάσανε πρώτοι στο φεγγάρι, αυτοί που το ‘17’ ήταν 85% αναλφάβητοι, μουζικοι, μέσα στη μιζέρια και καταπιεση κάτω απ’ την τσαρική μπότα !
Προβάλεις τις προόδους στον αθλητισμό, στον πνευματικό και καλλιτεχνικό χώρο …
Τονίζεις τις επιτεύξεις και στην τεχνολογια, στην ανάπτυξη της κουλτούρας, τους ‘βιβλιοφάγους’ (αλήθεια ένα κρατος βίαιο, ένα κρατος ‘δολοφόνος’, γιατί να μορφώνει και μάλιστα σε ανώτατο επίπεδο τους νέους;)
‘Δρυός πεσούσης …’ λοιπόν και η αυθαιρεσία και τα ασύστολα ψεύδη, με την βοήθεια των ‘μεσων’ και των ‘παπαγαλακιων’, κατακλύζουν τα κρατικά κανάλια, που τα πληρώνουμε και εμείς οι … ‘αντιφρονουντες !!!
Βάλε τώρα με το μυαλό σου, τι ‘δυναμη’ και ελπίδα είχαν δώσει αυτά τα επιτεύγματα στους λαούς όλου του κόσμου, τι τρόμο και πανικό είχαν σκορπίσει στο ‘συστημα’ που ανέθεσαν στους ‘αρμόδιους’ την δημιουργία ‘μαύρων’ και ‘κίτρινων’ μεθόδων της αμαυρωσης τους με κάθε βρωμικο και ύπουλο τρόπο !
Με βρώμικα βέλη στην φαρέτρα τους, βουτηγμένα μέσα στο αντικομμουνιστικο τους δηλητήριο ‘προσπαθούν’ για την συκοφαντία !!!
100 χρόνια προσπάθεια και δεν τους ‘βγαίνει’ !!!
Και … ‘λυσανε’ !!!
Ήταν μια χώρα που την λέγανε Σοβιετική Ένωση’ !
Και … ‘ενοχλουσε’ !!!
Βρήκαν τρόπο και την ανατρέψανε …
Προσωρινοί ομως οι … πανηγυρισμοί !!
Κάποιος πρέπει να τους ενημερώσει πως η … αχλάδα, έχει πίσω την ‘ουρά’ !!!

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2024

Καν' το όπως στην Αγγλία: Βγες ραντεβού με έναν ''Sugar Daddy"!


Ιδιωτικά Πανεπιστήμια! 
Μια εικόνα από το κοντινό μέλλον:
Είσαι φοιτητής στην Ελλάδα σε Ιδιωτικό Πανεπιστήμιο και αδυνατείς να πληρώσεις τα δίδακτρα, τα βιβλία και το υψηλό κόστος διαβίωσης;
Καν' το όπως στην Αγγλία! Sugar Babies, λοιπόν!
Βγες ραντεβού με έναν ''Sugar Daddy"! Βρες δηλαδή ένα γλυκούλη ''ζαχαρομπαμπά'' που θα σε στηρίζει οικονομικά - για να ανταπεξέλθεις στο υψηλό κόστος των σπουδών σου,- έναντι των "υπηρεσιών" που θα του παρέχεις...
Εδώ ένα ρεπορτάζ του ''Μirror'' για το θέμα αυτό, την εφαρμογή δηλαδή ''sugar daddies'' και στην Αγγλία.
  https://www.mirror.co.uk/.../thousands-students-using...
Πάνω από μισό εκατομμύριο φοιτητές της Αγγλίας χρησιμοποιούσαν τους ''sugar daddies'', την διαδικτυακή αυτή εφαρμογή, για να αντιμετωπίσουν το υψηλό κόστος των σπουδών, τον Γενάρη του 2020!

Διαβάζουμε: το υψηλό κόστος των πανεπιστημιακών διδάκτρων και το υψηλό κόστος διαμονής στο Ηνωμένο Βασίλειο κάνει τους σπουδαστές να εξετάζουν νέους τρόπους να αντεπεξέλθουν κατά τη διάρκεια των σπουδών τους.
Και σε αυτό ... βοηθάει η διαδικτυακή αυτή εφαρμογή...
Enjoy capitalism λοιπόν !!!

Ελενη Μαρκακη:
Και στη Σουηδια με τον ...ανθρώπινο καπιταλισμό που δίνει ευκαιρίες σε όλους!!! : Είσαι φοιτητής στη Σουηδία; και δεν σου εγκρίνεται φοιτητικό δάνειο επειδή δεν έχεις περάσει το 75% των μαθημάτων σου;
Υπάρχει λύση: "Μηδέν δάνειο; Βγες ραντεβού με έναν Sugar Daddy" λέει το 2018 η γιγαντοαφίσα στο κέντρο της Στοκχόλμης!


Όλα επιτρέπονται στους νόμους της αγοράς. 
Έχεις λεφτά; Αγοράζεις τα πάντα. 
Και καλά οι έχοντες και οι κατέχοντες, που απολαμβάνουν τα πάντα, να είναι υπερ του καπιταλισμού... 
    Οι υπόλοιποι όμως που στερούνται και τα στοιχειώδη;


Ερωτήσεις - Απαντήσεις: Για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια



Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2023

Άγιος Νικόλας (#των_Εφοπλιστών) #ΣΤΕΛΙΟΣ_ΚΑΝΑΚΗΣ





Από Stelios Kanakis



Άγιος Νικόλας (των εφοπλιστών)
(χρόνια πολλά)
Πρόκειται για ιστορικό πρόσωπο αλλά με χριστιανικές… ικανότητες.
Ο Νικόλας ήταν χριστιανός από έμβρυο ακόμα και γεννήθηκε βλαμμένος. Σαν βρέφος αρνιόταν να θηλάσει Τετάρτες και Παρασκευές. Αργότερα, έτρωγε μόνο μολόχες. Πιτσιρικά ακόμη, τον κακοποίησε ένας θείος του, χειροτονώντας τον ιερέα. Έκτοτε πήρε την κάτω βόλτα. Έσωσε από διακόρευση τρεις παρθένες – αυτές του επιτέθηκαν επειδή δεν τις άφησε να διακορευτούν, έγινε ηγούμενος και κατέληξε αρχιεπίσκοπος. Η ομοιότητά του με τον Μεντζελόπουλο (μητροπολίτη Πειραιά) λογίζεται ως ξεχωριστό θαύμα.
Στη συνέχεια κατάντησε χριστιανοταλιμπάν. Κάπου εκεί τον στρούγκαραν. Έφαγε τις ψιλές του αλλά σύντομα τη σκαπούλαρε λόγω «μεγάλου» Κωνσταντίνου. Στην 1η οικουμενική σύνοδο που έχτισαν την ιδεολογία του δουλοκτητισμού και τ’ ονόμασαν χριστιανισμό, ο Νικολάκης μοίραζε καρπαζιές σε αντιφρονούντες. Πλάκωσε στο ξύλο τον Άρειο και τον ξανάχωσαν φυλακή. Όταν βγήκε, τράβηξε να προσκυνήσει τον σταυρό που είχε ανακαλύψει η μάνα του Κωνσταντίνου, η αγία Ελένη – το γνωστό χριστιανοξέκωλο, ο οποίος σταυρός τελειωμό δεν έχει μέχρι σήμερα και τον έχουν κάνει από οδοντογλυφίδες έως και μπατονέτες για τ’ αυτιά.
Σ’ ένα ταξίδι του έπεσαν σε τρικυμία, αλλά ο μπάρμπα-Νικόλας την κατεύνασε με θαύμα και σώθηκε το πλοίο. Πάνω εκεί έσκασε ένας ναύτης απ’ το κατάρτι σαν καρπούζι κι έκανε ζημιά στο κατάστρωμα, αλλά με δεύτερο θαύμα ο Νικόλας το επισκεύασε και επί τη ευκαιρία ανέστησε και τον πεθαμένο. Έτσι τον έχρισαν προστάτη τους οι εφοπλιστές και τον φόρεσαν στον σβέρκο των ναυτικών. Εξ’ ου και κάθε καράβι φέρει την εικόνα του άγιου για προστασία. Την εικόνα τη φέρουν κι όσα καράβια βρίσκονται στο βυθό τίγκα στους πνιγμένους, αλλά γι αυτά εισέπραξαν την ασφάλεια οι εφοπλιστές.
Θεωρείται, μαζί με τον άλλον αγύρτη Ιωάννη Χρυσόστομο, υπεύθυνος για την ολοκληρωτική καταστροφή του πιο φημισμένου από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας, του Ναού της θεάς Αρτέμιδος.
Σαν προστάτης των πλοίων – ακόμη και της ψαρόβαρκας του «Καπετάν Φλωριά» και των εφοπλιστών, είναι προστάτης του Μαρινάκη και του ιδρύματος Νιάρχου, του οποίου του πρόσφερε μπόλικα Λίμπερτυ τσάμπα και δεν άφησε κανένα να πάει στον πάτο ανασφάλιστο. Ακόμη, προστατεύει τους εργαζόμενους στα… ηλεκτρονικά μέσα – εκτός του κλαδικού ΣΕΤΗΠ που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ. Επίσης, διάφορα αποβράσματα όπως τους ενεχυροδανειστές, τους μεταμελημένους κλέφτες και τους αδίκως κατηγορηθέντες. Αλλού, φέρεται να μοιράζει και δώρα στα παιδιά. Βόμβες φωσφόρου, ναπάλμ, πείνα, δυστυχία κλπ. Εντελώς παραδόξως είναι πολιούχος και της Κοζάνης που δεν έχει θάλασσα.
Όταν πήγε προς… θεού του (εκοιμήθη), άρχισε η περιπέτεια με τα κόκκαλά του. Μυροβολούσαν ασυστόλως. Το άρωμα ονομάστηκε… osso acqua ή boneswater (κάτι σαν κοκκαλόνερο) που το πατεντάρισε αργότερα η Harmani ως acqua di Nicola.
Όσο για τα κόκκαλα του άγιου τα ξέθαβαν, κάθε τόσο, τα κοίταζαν, τα μέτραγαν, τα έλεγχαν, τα μελέταγαν και βουτούσε ο καθείς οστεολάγνος μεγαλοτραγόπαπας το κάτι τις του. Από την μελέτη που διενέργησε το ΕΜΠ – μια ακόμη προσφορά του ιδρύματος στην… επιστήμη, δια της κας Μοροπούλου και χρηματοδοτούμενη από υπόλοιπα του… Κοσκωτά, διαπιστώθηκε πως εντελώς φυσικά (!!!) ανάβλυζαν μύρο. Έπασχε όμως από αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα (είναι που δεν θήλαζε Τετάρτες και Παρασκευές) και διάχυτη ενδοκρανιακή υπερόστωση (πιο απλά χοντροκεφαλίαση) η οποία εικάζεται πως έσπρωξε τον Νικόλα στην αγιοσύνη και στον χριστιανοταλιμπανισμό για τον οποίο διακρίθηκε στη ζωή του. Επίσης «απόδειξαν» πως τα κόκκαλα ήταν… αυτουνού (;;;) κι όχι κάποιου άλλου, άρα επρόκειτο για τον συγκεκριμένο άγιο. Σήμερα έχει κόκκαλο κάθε καρυδιάς καρύδι.
Τον έχουν κάνει τεύχη στην κυριολεξία. Μέχρι και η αγία Λαύρα έχει ένα δόντι του (με μια κουφάλα να!) χωρίς να διευκρινίζεται αν πρόκειται για γομφίο, κυνόδοντα ή κοπτήρα.
Τέλος, έχει δύο τάφους και διπλά οστά, τουλάχιστον. Έναν στην πόλη Ντέμρε της νοτιοδυτικής Τουρκίας και άλλον έναν στο Μπάρι της Ιταλίας.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ



Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2023

ΕΤΣΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΚΑΛΑΣΝΙΚΟΦ ΑΚ 47

Velissarios Kossivakis:
Ο Καλάσνικοφ γεννήθηκε στην Κουριά του Άλταϊ
της Ρωσικής Ομοσπονδίας στις 10/11/1919
Το 1938 κατετάγη στον Κόκκινο Στρατό. Λόγω του μικρού μεγέθους του και της δεξιότητάς του στη μηχανουργία διορίστηκε ως μηχανικός τεθωρακισμένων, και αργότερα έγινε αρχηγός πληρώματος τεθωρακισμένου.
 Ενώ έκανε την εκπαίδευσή του, έκανε και τις πρώτες εφευρέσεις του, οι οποίες δεν αφορούσαν μόνο τα τεθωρακισμένα, αλλά και μικρά διάφορα όπλα, όπου του απονεμήθηκε ένα ρολόι χειρός από τον Γκεόργκι Ζούκοφ.
Τραυματίστηκε στη μάχη του Μπριάνσκ τον Οκτώβριο του 1941 και νοσηλεύτηκε μέχρι τον Απρίλιο του 1942, ενώ στο νοσοκομείο άκουγε κάποιους συναδέλφους στρατιώτες διαμαρτύρονται για τα σοβιετικά όπλα της εποχής. Βλέποντας τα μειονεκτήματα των τυποποιημένων όπλων πεζικού, αποφάσισε να κατασκευάσει ένα νέο όπλο για το σοβιετικό στρατό.
Τον τελευταίο χρόνο του Μεγάλου Πατριωτικού πολέμου, οι υπεύθυνοι του Κόκκινου στρατού ζήτησαν από τον νεαρό τότε, αρχηγό ενός άρματος Τ-34, τον Μιχαήλ Καλάσνικοφ, να σχεδιάσει και να κατασκευάσει ένα αυτόματο πυροβόλο τυφέκιο, που θα διαθέτει 3 στοιχεία:
α) θα είναι φθηνό και θα μπορεί να παράγεται μαζικά από τα εργοστάσια των “εργατών και αγροτών του κόκκινου στρατού”
β) θα είναι εύχρηστο και αξιόπιστο και γ) θα αντέχει στις κακουχίες και θα έχει μεγάλο χρόνο ζωής.
Ο νεαρός Καλάσνικοφ, άφησε το τανκ του, και κλείστηκε στο σχεδιαστήριο που του έδωσε για αυτό τον σκοπό ο Κόκκινος στρατός. 
Κλεισμένος σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στο εργοστάσιο παραγωγής “αγροτικών μηχανημάτων και τρακτέρ” στο μακρινό από τη Μόσχα, Ισχεβζστ, στα Ουράλια.
Ένα πρωινό του 1947, ύστερα από τρία χρόνια έρευνας, η σύλληψη που είχε στο μυαλό του, πήρε σάρκα και οστά. 
Στηρίχθηκε σε συγκεκριμένα παλαιότερα σχέδια του Σιμόνοφ του Αμερικάνου τυφεκίου Μ1 Garant αλλά και του Γερμανικού Sturmgewehr 44 και βρήκε εκείνο που από την αρχή ήθελε. Το “Αυτομάτ Καλασνίκοβα” γεννήθηκε εκείνο το πρωινό και γιαυτό δίπλα στο ΑΚ από εδώ και στο εξής θα έμπαινε το 4 και το 7. ΑΚ 47.Τότε δεν φανταζόταν τι θα επακολουθούσε. Επτά δεκαετίες αργότερα το όπλο που κατασκεύασε, και το ΑΚ 47 αλλά και το μετέπειτα ΑΚ74, θα ξεπερνούσε τα 150.000.000 τεμάχια και θα γινόταν το γνωστότερο τυφέκιο στον κόσμο)
Το διαμέτρημα του είναι των 7,62mm. Το βάρος του δίχως γεμιστήρα είναι 4,3 κιλά. Το μήκος του με τη ξύλινη λαβή είναι 870mm και 645mm με την αναδιπλούμενη λαβή για τους αξιωματικούς. Το μήκος της κάννης είναι 16,3 ίντσες. Πυροβολεί με πίεση αερίων και περιστρεφόμενο κλείστρο και παίρνει φυσίγγια των 7,62Χ39mm.
Η ταχυβολία του φτάνει τις 600 βολές ανά λεπτό. Η κάννη του δεν λυγίζει από τη θερμότητα και η ταχύτητα εξόδου του βλήματος είναι 715 μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Έχει δραστικό βεληνεκές τα 400 μέτρα και μέγιστο τα 1000.
Το όπλο θρύλος στελέχωσε της Σοβιετικές αλλά και όλες τις δυνάμεις του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ενώ χρησιμοποιήθηκε από περισσότερες από 70 χώρες στον κόσμο.
Ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ απέκτησε ένα γιο και 3 κόρες.
Τιμήθηκε με όλες τις διακρίσεις του Σοβιετικού
αλλά και του Ρώσικου κράτους.



Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2023

Για την ΕλληνοΤουρκική Φιλία

 

Yianis Makridakis:
Σήμερα είχα μια συνάντηση έκπληξη. Είδα μετά από πολλά χρόνια την αγαπημένη μου
Yoanna Hacısamuyiloğlu Taşkıran , που ήταν η πρώτη μεταφράστρια των έργων μου, αφού μετέφρασε στην τουρκική τον Ανάμιση ντενεκέ.
Η Ιωάννα, μαζί με τον σύζυγό της Χακάν και τον Ταλάτ, τον διευθυντή του Φεστιβάλ Τσεσμέ ήρθαν στη Χίο από τη Σμύρνη όπου ζουν, προσκεκλημένοι μιας εξαιρετικής ομάδας ανθρώπων που καλύπτουν την ανεπάρκεια και την απροθυμία του Δήμου Χίου όσον αφορά στις σχέσεις με τους δήμους της απέναντι ακτής, του Δήμου Τσεσμέ και του Μητροπολιτικού Δήμου Σμύρνης.
Η ομάδα αυτή των ανθρώπων, έχει πρωτεργάτη τον εξαίρετο μουσικολόγο, μελετητή της μουσικής παράδοσης της Χίου κ. Δημήτρη Γιαννιώδη και μέσον υλοποίησης των δράσεων της την νεοσύστατη κοινσεπ του παραδοσιακού τσοπανικου ορεινού χωριού Πιτυούς, που διοργανώνει σπουδαίες δράσεις για ολόκληρο το νησί.
Ήρθαν λοιπόν οι Τούρκοι φίλοι μας για να παραστούν αύριο στο τελευταίο πανηγύρι της σεζόν, που εορτάζεται το θαύμα της Αγίας Παρασκευής, με παραδοσιακό κατσικοπίλαφο στο Πιτυός και κατόπιν με πανηγύρι και χορό στα Φυτά. Ο γύρος του Πελινναίου, δηλαδή όλης της ορεινής Χίου μέσα από την παράδοση στη μουσική και στη γαστρονομία. Η Ιωάννα ήταν συγκινημένη που θα βρεθεί ακριβώς στα μονοπάτια του Πέτικα, του ήρωα μου που μετέφρασε πριν πολλά χρόνια.
Αγία Παρασκευή ή Κιόστε λεγόταν το χωριό των προγόνων μου απέναντι κι είχε επίνειο το Ταλιάνι, το ψαρολίμανό του. Με την καταστροφή έφυγαν οι ψαραδες κάτοικοί του όλοι και ήρθαν στη Χίο, έζησαν στον συνοικισμό προσφύγων αλιέων Αγίας Παρασκευής Καστέλου βόρεια της πόλης Χίου, να κοιτούν καρσί, απέναντι δηλαδή, το παλιό μας χωριό το Κιόστε.
Όλα αυτά τα έχω γράψει στην ιστορία του βιβλίου με τίτλο Οι βάρδιες των πουλιών, αυτό όμως που δεν γνώριζα και το έμαθα σήμερα από τον Ταλάτ, είναι η συγκινητική ιστορία αγάπης του Τούρκου Νεζίρ Καγιά με την ελληνόπουλα Τινίκα, η οποία έφυγε για τη Χίο τότε κι έμεινε εκείνος απέναντι να την αγαπά κι έχτισε έναν πανύψηλο πύργο στη μέση του χωριού του Κιόστε, Νταλιάν το είπανε μετά τον διωγμό οι Τούρκοι, για να ανεβαίνει στην κορφή του και να βλέπει τη Χίο απέναντι, και την αγαπημένη του.
Κάθε χρόνο του Αγίου Βαλεντίνου, μας είπε ο Ταλάτ, ο δήμος του Τσεσμέ γιορτάζει την αγάπη διοργανώνοντας ένα φεστιβάλ για την ιστορία του Πύργου της αγάπης, του Νεζίρ που κοιτά τη Χίο.
Απίστευτα πράγματα ενώνουν τις δύο ακτές κι εμάς, τους ανθρώπους τους.
Η Χίος, ευτυχώς, έχει ανθρώπους που καλλιεργούν ακόμη τον πολιτισμό και την αγάπη για τον άνθρωπο, ο.τι γλώσσα κι αν μιλά, ο.τι θεό κι αν πιστεύει.


 
Στα λινκ θα βρείτε την ιστορία του Νεζίρ και μια μικρή αναφορά στον Δημήτρη Γιαννιώδη και το έργο του στη Χίο:
https://cesmelife.wixsite.com/.../passionate-love-nezirin...

ήμουν ερωτευμένος με την Tinika που ζούσα στο Sakiz
Πήγε στο νησί των φυγάδων πολλές φορές με τη βάρκα του από τον τενεκέ.
Καταδικάστηκε σε φυλάκιση σε Ελλάδα και Τουρκία ως κατάσκοπος
Έφτιαξε έναν γιγάντιο πύργο στο Τσεσμέ για να δει τον έρωτά του
Μετά το ατύχημα με το ποδήλατό του,
Η ζωή του Çeşme Dalyan Nezir Kaya είναι γεμάτη «μυστικά». Ο εραστής που ζει στη Χίο ταξίδεψε πολλές φορές για να δει την Τίνικα, χρησιμοποιώντας ως πανί τον γιγάντιο χαρταετό που είχε στερεώσει στο δικό της σκάφος. 

Έφτιαξε έναν πύργο ύψους 30 μέτρων στο κέντρο του χωριού. Ο Νεζίρ Καγιά, βλέποντας τη Χίο όπου ζούσε ο εραστής βγαίνοντας από τον πύργο, βασανίστηκε στη Χίο όπου πήγε για έρωτα. Θεωρήθηκε λάθος για την κατάκτηση και θεωρήθηκε ότι ήταν «Έλληνας κατάσκοπος» στη χερσόνησο Karaburun. Ένα βράδυ το ατύχημα με το ποδήλατο έχασε την τελευταία του ζωή.

Η ζωή του Νταλιάν Νεζίρ θα είναι θέμα ταινιών. 

Στην πραγματικότητα συνέβη. Όμως η ιστορία δεν περιελάμβανε το όλο θέμα. Τουρκοελληνοβουλγαρική συμπαραγωγή Μεχμέτ Αλί Αλαμπόρα και Κατερίνα Μουτσάτσου «Βαρκάρης», με πρωταγωνιστή τη ζωή του Νταλιάν Νεζίρ Καγιά και ένα μέρος της απεικονίστηκε στη λευκή οθόνη.

Η ιστορία του Νεζίρ Καγιά ξεκινά ως «Μετανάστευση» όπως πολλοί Εγκέλι. Μετά το δύσκολο ταξίδι από τη Θεσσαλονίκη στο Τσεσμέ, η οικογένεια Καγιά μετακόμισε στο χωριό Νταλιάν, γνωστό τότε ως Κόστε. 

Η Νεζίρ Καγιά, που τράβηξε την προσοχή με την ισχυρή δυνατή δομή της, ήταν υποχρεωμένη να ζήσει μια κωφάλαλη ζωή λόγω της ταλαιπωρίας που είχε στην παιδική της ηλικία. 

Ο Nezir Kaya, που έβγαζε τα προς το ζην ψαρεύοντας με τα δικά του καραβάκια, άρχισε να τραβάει την προσοχή με ενδιαφέροντα πράγματα που έκανε. Όπως ο Χαζερφάν Τσελεμπί, ο Καγιά, που έφτιαξε τον εαυτό του έναν μεγάλο χαρταετό, άπλωσε πάνω από τον κουλάκο που έχτισε στη βάρκα του Νταλιάν και έφτιαξε μια βάρκα 10 μέτρα κάτω από το σπίτι του.
Ο Νεζίρ Καγιά, που αδιαφορεί για τα περίεργα βλέμματα, ερωτεύτηκε την Ελληνοκύπρια Τίνικα (Μαρία, σύμφωνα με κάποιους), που ήρθε μια μέρα στο παγοδρόμιο. 

Ο Νεζίρ Καγιά κοίταξε τη Χίο όπου έφτασε η Τίνικα και πήγε στο νησί με τη βάρκα που είχε συγκεντρώσει 25 σκηνές. Ο Νεζίρ Καγιά, που ήθελε να έρθει στο Σακίζ και να βρει τον έρωτά του, πιάστηκε χωρίς διαβατήριο και θεωρήθηκε ότι ήταν Τούρκος κατάσκοπος.

 Η Καγιά, που δεν μπορούσε να μιλήσει και να εκφραστεί, βασανίστηκε μέχρι το μαρτύριο, ξυλοκοπήθηκε. Ενώ η μητέρα της έκανε αίτηση «αγνοούμενη» στον περιφερειάρχη, η είδηση ​​ότι ο «κατάσκοπος» συνελήφθη στο νησί γρήγορα διαδόθηκε στο κοινό. Μερικοί από τους Έλληνες που πήγαν και από το Dalyan αφέθηκαν ελεύθεροι με τον ορισμό του "never come again" όταν ήρθε στην πραγματικότητα.
Ποτέ όμως δεν ξέχασε την Τίνικα. Για να τον ξαναδεί, αυτή τη φορά χρησιμοποίησε το σκάφος ως πανί, δένοντας τον γιγάντιο χαρταετό πλάτους 3-3,5 μέτρων. Ο Nesir Kaya, που άρχισε να πηγαίνει στο νησί πηγαίνοντας στο νησί με ένα καγιάκ σαν πανί αφήνοντας τον χαρταετό στον ουρανό την εποχή του Poyraz estiği, άρχισε να γίνεται ξανά η περιέργεια των χωρικών. Ο Νεζίρ Καγιά είπε ότι είχε πάει στο Σακίζ εκατοντάδες φορές και βρέθηκε στο Καραμπουρούν με ένα παιχνίδι με αέρα κατά την επιστροφή του από το νησί. Ο Καγιά, που ήρθε στην ακτή μετά από σκληρό αγώνα, τέθηκε υπό παρακολούθηση, αναμφίβολα, αυτή τη φορά ο Έλληνας Κατάσκοπος. Και πάλι, σύμφωνα με όσα περιγράφονται εδώ, ο Καγιά, που έχει ένα γερό «ραβδί» εδώ, έχει συνειδητοποιήσει τη νέα του ελευθερία με την ανάδειξη της αλήθειας.

Ήταν στο επίκεντρο της προσοχής
ο Nezir Kaya, ο οποίος επέστρεψε στο Dalyan, άρχισε να χτίζει έναν πύργο στη μέση του χωριού, αν και αυτή τη φορά δεν υπήρχαν κατασκευαστικές ή αρχιτεκτονικές γνώσεις. Έχοντας δει τον Πύργο του Αλεξίπτωτου στο φουαγιέ, ο Καγιά έχτισε τον πρώτο πύργο ύψους 10 μέτρων μέσα στο χωριό και σύντομα εξαφανίστηκε έτσι. Αμέσως μετά έκανε το δεύτερο και ξανά γκρεμίστηκε. Γιατί έχτισες έναν πύργο και ποτέ δεν έμαθες ότι καταστράφηκε. Αλλά ο τρίτος πύργος άρχισε να είναι ψηλότερα από όλους. Δούλευε μόνο νύχτες και έχτισε έναν τεράστιο πύργο με διαστάσεις 30 μέτρα ύψος και 4 μέτρα πλάτος. Ο πύργος του Ναζίρ Καγιά, που δεν χρησιμοποιεί κανένα είδος υλικού όπως υδραυλικά (όργανο που χρησιμοποιείται για τη μέτρηση της κατασκευής του κτιρίου), ζυγαριές, προσέλκυσε τουρίστες εκείνη την εποχή. Ακόμη και όσοι ήθελαν να νοικιάσουν ήταν ίσοι.
Η Νεζίρ Καγιά, που παρακολούθησε τη Χίο όπου ήταν μια γυναίκα που αγαπούσε εδώ και καιρό, πήγε στο σπίτι με το ποδήλατό της και έδωσε τα μάτια της στη ζωή μετά από ένα ατύχημα. Το μυστικό του κτιρίου που έχτισε δεν λύθηκε ποτέ.

Στη μνήμη του Nezir, ο δήμος Τσεσμέ διοργανώνει κάθε χρόνο ένα φεστιβάλ αγάπης.
Πηγή: ŞAFAK İNCE


https://www.politischios.gr/.../dianusa-pezos-te-diadrome...
«Διάνυσα πεζός τη διαδρομή Χίου – Δαφνώνα γιατί ήταν για εμένα ένα προσκύνημα»


Ιστορίες
Ο Δημ. Γιαννιώδης ανακαλύπτει τις Δαφνούσικες ρίζες του και μελετάει τη μουσικοχορευτική παράδοση της Χίου

Επισκέφτηκε τον Δαφνώνα για πρώτη φορά στα 27 του χρόνια αλλά το αίσθημα ότι ανήκει στον τόπο καταγωγής του παππού του ήταν «φωλιασμένο» στη ψυχή του από πολύ μικρή ηλικία. Ο Δημήτρης Γιαννιώδης, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Βέλγιο από Έλληνα πατέρα και Ολλανδή μητέρα, έμαθε να μιλάει ελληνικά από τη γιαγιά του και μετά την πρώτη του επίσκεψη στο νησί μας πριν από δύο χρόνια, αποφάσισε ότι θέλει να μοιράζει τη ζωή του μεταξύ Δαφνώνα και Βελγίου.

«Το ιδανικό για εμένα θα ήταν να ζούσα 6 μήνες στο Βέλγιο και 6 μήνες στον Δαφνώνα. Θα ήθελα, μόλις τελειώσω το μεταπτυχιακό μου, να κάνω διδακτορικό και να γίνω καθηγητής σε Πανεπιστήμιο ώστε να διδάσκω στους ξένους την ελληνική μουσική παράδοση», εξηγεί, επισημαίνοντας ότι μετά την επίσκεψη του στον τόπο καταγωγής του, επέλεξε ως θέμα της μεταπτυχιακής του εργασίας τη «Μουσικοχορευτική παράδοση της Χίου και τον ρόλο των πολιτιστικών συλλόγων στην πολιτιστική ζωή του νησιού». «Πάντοτε ένοιωθα Έλληνας, Χιώτης και Δαφνούσης. Ο πατέρας μου δεν έχει έρθει ποτέ στη Χίο αλλά εμένα κάτι με τραβούσε προς τα εδώ. Έψαξα λοιπόν στο Google το όνομα Δημήτρης Γιαννιώδης και από εκεί, μέσω facebook, βρήκα ένα συγχωριανό μου και μου έδωσε πληροφορίες για την οικογένεια μου και το χωριό μου», αναφέρει ο Δημήτρης, αναλύοντας το χρονικό της πρώτης του επαφής με το νησί. «Όταν πάτησα το πόδι μου στη Χίο πριν από δύο χρόνια περπάτησα πεζός μέχρι τον Δαφνώνα από την πόλη. Ήταν για εμένα ένα προσκύνημα. Έφτασα στη γη των προγόνων μου και ήθελα να γευτώ κάθε σπιθαμή της».

Πυρήνας της ελληνικής ψυχής οι εμπειρίες

Στα 29 του χρόνια ο Δημήτρης Γιαννιώδης επιστρέφει στη γη των προγόνων του και αποφασίζει να ασχοληθεί ενδελεχώς με τη μελέτη της μουσικοχορευτικής παράδοσης της Χίου και ιδιαίτερα των Καμποχώρων. «Αυτή η εργασία είναι ένας τρόπος για μένα να δείξω την αγάπη μου προς τον τόπο. Δέχθηκα μεγάλη αγάπη από τους συγχωριανούς μου και με βοηθούν πολύ στην έρευνα μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις εμπειρίες που βίωσα το φετινό Πάσχα. Η συγκίνηση και η κατάνυξη που ένοιωσα θα με συνοδεύουν σε ολόκληρη τη ζωή μου», αναφέρει ο νεαρός ερευνητής, υπογραμμίζοντας ότι οι εμπειρίες που αποκτούν οι άνθρωποι με την πάροδο των χρόνων αποτελούν τον πυρήνα της ελληνικής ψυχής.

Χίος και κλαρίνο

Στόχος του Δημήτρη Γιαννιώδη είναι να καταγράψει κατά τη διάρκεια της πεντάμηνης παραμονής του στη Χίο όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες από τα λαϊκά γλέντια και τα πανηγύρια του νησιού. «Έχω επισκεφτεί λαϊκά γλέντια σε διάφορα μέρη του νησιού, έχω πάει σε πανηγύρια και έχω καταγράψει τις διαφορετικές μουσικές εκτελέσεις από χωριό σε χωριό. Επίσης έχω παρατηρήσει ότι ακόμη και ο τρόπος που χορεύουν τους ίδιους χορούς νότια και βόρεια είναι διαφορετικός», εξηγεί, συμπληρώνοντας ότι η Χίος είναι από τα ελάχιστα νησιά που έχει συμπεριλάβει στη μουσική της παράδοση το κλαρίνο. «Δεν περιορίζομαι μόνο στην καταγραφή της σημερινής μουσικοχορευτικής παράδοσης. Διαβάζω και μελετώ έρευνες άλλων μελετητών και αντλώ σπουδαίες πληροφορίες, όπως για παράδειγμα ότι στη Χίο υπήρχαν 114 μελωδίες»

Η μουσική και η παράδοση ενώνουν τους ανθρώπους


Σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης η παράδοση δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να μην είναι μόνο καταναλωτές αλλά και δημιουργοί του ίδιου τους του πολιτισμού και αυτό για τον Δημήτρη Γιαννιώδη έχει τεράστια σημασία. «Θεωρώ ότι οι πολιτιστικοί σύλλογοι επιτελούν σπουδαίο έργο καθώς βοηθούν στη διάδοση της παράδοσης και στη διατήρηση των ηθών και εθίμων. Για εμένα τα πανηγύρια ακόμη και στη σημερινή τους μορφή είναι παράδοση. Συνδέονται άμεσα με τη θρησκεία. Η διαδικασία τους θυμίζει τελετουργικό και οι συμμετέχοντες είναι μεταδότες αλλά και συνεχιστές της μουσικής παράδοσης».

Παράλληλα ο Δημήτρης Γιαννιώδης επισημαίνει ότι η παράδοση οφείλει να έχει ιστορική συνέχεια και να ενσωματώνει τις ξένες επιρροές με τον σωστό τρόπο «Το ιδανικό θα ήταν να ενσωματώναμε τα ξένα στοιχεία στη δική μας παράδοση με τέτοιο τρόπο που δεν θα την αλλοίωνε.Νομίζω ότι ως ένα βαθμό το έχουμε καταφέρει αλλά δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε».

Ένα αρχείο γεμάτο μουσικές εμπειρίες

Ορμώμενος από την έρευνα του για τη μουσική παράδοση της Χίου, ο Δημήτρης Γιαννιώδης δημιούργησε ένα ψηφιακό αρχείο που εμπεριέχει μουσικές εκτελέσεις τραγουδιών από διάφορα μέρη της Ελλάδας. «Η Χίος μου έδωσε το έναυσμα της δημιουργίας του ψηφιακού αρχείου, το οποίο είναι διαθέσιμο μέσα από τη σελίδα Μουσείον στο facebook και ο καθένας μπορεί να δει αποσπάσματα βίντεο από λαϊκά γλέντια, χορευτικές εκδηλώσεις από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Η έρευνα μου για τη μουσικοχορευτική παράδοση της Χίου δεν σταματάει εδώ. Σκέφτομαι το θέμα του διδακτορικού μου να σχετίζεται πάλι με τις αλλαγές που επιδέχεται η παράδοση με το πέρασμα των χρόνων», καταλήγει, μη ξεχνώντας να ευχαριστήσει τόσο τους Δαφνούσους για τη στήριξή τους όσο και τους χοροδιδάσκαλους Σαράντο Κωστίδη και Κώστα Σιταρά για τις πολύτιμες πληροφορίες που του παρείχαν. «Ευχαριστώ θερμά τη διοίκηση του μορφωτικού συλλόγου Φάρος Βαρβασίου για τη φιλοξενία και την κ. Στέλλα Τσιροπινά που μου έδωσε το βιβλίο της και άντλησα στοιχεία».


Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2023

#Semina_Digeni Μιλάω σήμερα με την Μάρθα Φριντζήλα στον Ριζοσπάστη.

Semina Digeni
Μιλάω σήμερα με την Μάρθα Φριντζήλα στον Ριζοσπάστη. 
Τίτλος της συνέντευξης: «Ν' αλλάξει το σύστημα που γεννά και τρέφει φασίστες και κυνηγούς κεφαλών»
Η γυναίκα απέναντί μου είναι σαρωτική! 
Πληθωρική και ευαίσθητη, αντισυμβατική, ακαταπόνητη, σκανταλιάρα, με απίστευτη ενέργεια, χιούμορ, πείσμα, αυτοσαρκασμό και ιδιαίτερη κοινωνική ευαισθησία.
 Ενας ολόκληρος κόσμος σε έναν άνθρωπο.
 Μότο της - και μότο του «Baumstrasse», του «Δρόμου με δέντρα», ενός χώρου Τέχνης και Εκπαίδευσης τον οποίο δημιούργησε μαζί με τον συνθέτη και σκηνογράφο Βασίλη Μαντζούκη το 2000 
- είναι το εξής: 
«Αν ο στόχος σου είναι να κάνεις Τέχνη και να ζεις μέσα στην Τέχνη, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να κάνεις καριέρα. Αν ο στόχος σου είναι να κάνεις καριέρα, οι πιθανότητες να κάνεις Τέχνη είναι ελάχιστες, αν όχι μηδαμινές». 
Δημιούργησε κι άλλο ένα σχολείο, το Αττικό Σχολείο Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, με στόχο τη μελέτη του σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελευσίνα. Σπούδασε μουσική και θέατρο. Είναι ηθοποιός, ερμηνεύτρια, μουσικός, σκηνοθέτις, δασκάλα σε χώρους Τέχνης και συνεργάτης στα πανεπιστήμια Stockton και Princeton στο New Jersey. 
Πατρίδα της νιώθει πάντα την Τέχνη, γιατί είναι συνάντηση και συνύπαρξη. Μπορεί να γνωρίζει ότι η χώρα της έχει να επενδύσει στον πολιτισμό από την εποχή του Περικλή, εκνευρίζεται όμως που τώρα αυτή χρησιμοποιεί το άλλοθι των οικονομικών δυσκολιών για να τον αγνοήσει πλήρως.
***
-- Επίτρεψέ μου να κάνω μαζί σου δύο συνεντεύξεις, μία κανονική και μία αντι-κανονική. Με αφήνεις;
-- Ευχαριστώ πολύ. Μεγάλη μου τιμή.

-- Ξεκινάω με την πρώτη. Οταν όλη η χώρα καιγόταν, με νεκρούς ανθρώπους και ζώα, δάση και σπίτια στάχτη, και τα ΜΜΕ έπαιζαν κανονικά το πρόγραμμά τους, τι σκέφτηκες;
-- Βρίσκομαι σε διαρκή απορία. Μέχρι πρότινος, κάθε φορά που διάβαζα στο διαδίκτυο μια είδηση, αμέσως έκανα ζάπινγκ για να δω ποιο κανάλι θα τη δείξει και πώς. 
Για παράδειγμα, η τραγωδία στην Πύλο, που για μένα είναι από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην Ιστορία μας, πώς αντιμετωπίστηκε από τα δελτία ειδήσεων; 
Δεν κάνω πια ούτε ζάπινγκ, γιατί απογοητεύομαι. Δεν θέλω να πιστέψω ότι γίνεται βάσει σχεδίου. 
Το καλοκαίρι με πλησίασε μια δημοσιογράφος μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού, μετά από μια συναυλία. 
Μου συστήθηκε: «Είμαι η τάδε και - ντρέπομαι που το λέω - είμαι δημοσιογράφος στο τάδε κανάλι». Της απαντώ: «Οσο έχετε καθαρή τη συνείδησή σας, να μην ντρέπεστε». Και μου απαντά: «Δεν είναι εύκολο». Η απάντησή της με σόκαρε.

-- Στα live σου αναφέρεσαι πάντα στους αδικημένους, στους καταπιεσμένους, στους πρόσφυγες... Πώς αισθάνθηκες βλέποντας πριν λίγες μέρες αυτόν που κλείδωσε μετανάστες στο τρέιλερ του φορτηγού του και παρακινούσε τον κόσμο σε ρατσιστικό πογκρόμ;
-- Εκλαψα πολύ. Για τους άμοιρους ανθρώπους, για τη βαρβαρότητα και την αποκτήνωση. Μου είναι αδύνατον να επεξεργαστώ διανοητικά τέτοια κτηνωδία. Πονούσε το κεφάλι μου, το στομάχι μου σφίχτηκε. Αισθάνθηκα μια πρωτόγνωρη ετεροντροπή. Γι' αυτόν τον ελεεινό υπάνθρωπο - κυνηγό κεφαλών, για τους συνανθρώπους μου που σχολίαζαν το βίντεο ξερνώντας το φαρμάκι τους, για τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που μιλούσαν για αυτοδικία. Ηθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

             «Πάντα ο ευάλωτος γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος».

-- Αυτό το περιστατικό φανέρωσε στα κοινωνικά δίκτυα ένα ρατσιστικό παραλήρημα βίας, ανθρώπων που διψούσαν για αίμα. Τι σημαίνει αυτό κατά τη γνώμη σου και από πού τροφοδοτείται;
-- Εχω ακούσει σε καφενείο, παλιότερα, παρέες να μιλούν παρόμοια, σχολιάζοντας Αλβανούς, έχω ακούσει συνανθρώπους να μιλούν έτσι για τους Τσιγγάνους, για τους γκέι, για τους ψυχικά ασθενείς. Πάντα οι ευάλωτες ομάδες είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Ο άλλος, ο ξένος, ο διαφορετικός είναι η απειλή για την κανονικότητά τους, για την υποτιθέμενη ασφάλειά μας. Το φαινόμενο του «καφενείου» παρατηρείται όπου υπάρχουν ευάλωτοι. Τώρα, απλά το καφενείο είναι δημόσιο και ανεξέλεγκτο. Και δεν ισχύει βέβαια μόνο στην Ελλάδα. Είναι παγκόσμια μάστιγα ο ρατσισμός και ο φασισμός. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο συνέβαινε και στα καφενεία της Ευρώπης πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τροφοδοτείται από την άγνοια και τον φόβο.

-- Τα φασιστοειδή και οι χρυσαυγίτες αποθρασύνονται, είναι προκλητική η ανοχή της εγκληματικής δράσης τους ως μαντρόσκυλων του συστήματος. Πώς νομίζεις ότι αντιμετωπίζεται αυτό;
-- Φαντάζομαι, με την αλλαγή του ίδιου του συστήματος που τους γεννά, τους τρέφει ή τους επιτρέπει να υπάρχουν. Αλλά είμαι καλλιτέχνις. Δεν μπορώ να μιλήσω αλλιώς. Θα μιλήσω για την αναγκαιότητα της Τέχνης, της Παιδείας, για την εκπαίδευση στην κοινότητα. Εκπαίδευση στη συνύπαρξη, στη συμπερίληψη και την αλληλεγγύη. Τα αυτονόητα δηλαδή. Είμαστε φιλοξενούμενοι όλοι σ' αυτήν τη Γη και πρέπει να μάθουμε να συνυπάρχουμε. Με τους ανθρώπους, με τα ζώα, με τη φύση. Θα φύγουμε κάποια στιγμή και θα έχουμε αφήσει το αποτύπωμά μας. Ποιο θέλουμε να είναι αυτό; Είδα παλιότερα ένα ντοκιμαντέρ για τους απογόνους των βασανιστών των ναζί, και ένας απ' αυτούς είχε υποβληθεί σε εθελουσία στείρωση, από φόβο μη γεννήσει το τέρας.
«Το metoo να μην ξεχαστεί, να μην εκπέσει στην κατηγορία του γραφικού».

-- Γνωρίζω ότι παλεύεις χρόνια με τον σεξισμό και την ανισότητα, και πως όταν ήσουν μικρή είχες υποστεί από την μητριά σου άγρια κακοποίηση. Πού βλέπεις να βρίσκεται το #metoo σήμερα; Αντιμετωπίστηκε από την πολιτεία όπως έπρεπε;
-- «Ευτυχώς», στην περίπτωσή μου, η κακοποίηση προερχόταν από πρόσωπο που δεν ανήκε στη βιολογική μου οικογένεια κι αυτό μας προστάτευσε, εμένα και τις αδερφές μου. Μας ένωσε, μας έκανε πιο δυνατές. Το τραύμα είναι τραύμα, βέβαια, και το έχεις για πάντα μαζί σου, άλλοτε ως αδυναμία και άλλοτε ως δύναμη, ως παράσημο. Το metoo είναι μια συζήτηση που άνοιξε. Το θέμα είναι να μην ξεχαστεί, να μην εκπέσει στην κατηγορία του γραφικού. Η πολιτεία καλά θα κάνει να το υπενθυμίζει, να προστατεύει τα θύματα, να μην τα στιγματίζει. Δεν νομίζω πως το κάνει, ή τουλάχιστον στον βαθμό που οφείλει.

-- Χωρίς να γνωριζόμαστε καλά, αισθάνομαι μια μυστήρια συγγένεια μαζί σου. Λίγο πιο κάτω από το παλιό μου σπίτι, στη Σερρών, βρίσκεται το «Baumstrasse» σου, σου αρέσουν οι Φελίνι, Ταρκόφσκι, Κασσαβέτης και Παζολίνι, οι βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, δεν είχες ευτυχισμένα παιδικά χρόνια και είσαι συγκεντρωτική. Τι δεν αντέχεις στον εαυτό σου και τι λατρεύεις σε αυτόν;
-- Δεν είναι ένα. Είναι πολλά και αλλάζουν με τις περιστάσεις. Γιατί όταν κάτι δεν αντέχω στον εαυτό μου, προσπαθώ να το αλλάξω. Και μου έχει συμβεί κάτι, που θαυμάζω σε μένα, στην πορεία να με φρικάρει. Παράδειγμα, η αντοχή. Είμαι άνθρωπος ανθεκτικός, αντέχω πολύ. Το θαύμαζα αυτό για πολλά χρόνια. Εφτασα όμως στο σημείο να μη με αντέχω που αντέχω. Η σχολαστικότητα επίσης, η ευθιξία μου, η άγνοια κινδύνου. Ολα αυτά κατά καιρούς μου έχουν παρουσιαστεί και με τις δυο τους όψεις.

-- Εχεις εργαστεί ως μπαργούμαν, τραγουδίστρια σε ρεμπετάδικα, ως ηθοποιός στο Εθνικό και σήμερα - εκτός από το φυτώριο των νέων καλλιτεχνών, το «Baumstrasse» που διευθύνεις, και τις συναυλίες σου - εργάζεσαι και ως δασκάλα θεάτρου και συνεργάζεσαι με ξένα πανεπιστήμια. Καλλιτέχνης στην Ελλάδα σημαίνει ζωή μετέωρη και επικίνδυνη;
--Υπάρχουν πιο μετέωρα και επικίνδυνα επαγγέλματα από τα δικά μας. Η ζωή των εκπαιδευτικών ή των υγειονομικών, ας πούμε. Αυτό που συμβαίνει με τους καλλιτέχνες στη χώρα είναι πως δεν τους παίρνουν στα σοβαρά. Θεωρούμαστε χομπίστες. Καταλαβαίνω ότι μάλλον κάνω κάτι δύσκολο, ή ακόμα και σπουδαίο, όταν πηγαίνω στο εξωτερικό και ειδικότερα στα πανεπιστήμια ως επισκέπτρια καθηγήτρια. Οχι από την αποδοχή, αλλά από την αμοιβή που μου προσφέρουν.

-- Πού βρίσκεται το «The Xenophobia Project», που γίνεται με τη συνεργασία της Καλλιτεχνική Σχολής της Νορβηγίας;
-- Η ομάδα μου έχει ολοκληρώσει την εργασία της για το «Xenophobia Project». Στο YouTube μπορείτε να δείτε την ταινία που δημιουργήσαμε. Εχει τίτλο «Every trip is a trip one way». Σ' αυτή συμμετείχαν Ελληνες και ξένοι μουσικοί, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, μετανάστες μουσικοί από τη διαπολιτισμική ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής, καθώς και ηθοποιοί.
Ο Παζολίνι, η Φαραντούρη, η Ρίτα Σακελλαρίου και το τσουνάμι.

Και η δεύτερη συνέντευξη, η αντι-κανονική. Ξέρω πως θα απαντήσει σε ό,τι την ρωτήσω.
-- Αν έπρεπε να ξαναγεννηθείς ως Μαρία Φαραντούρη ή Ρίτα Σακελλαρίου, ποια θα επέλεγες και γιατί;
-- Η Ρίτα Σακελλαρίου είναι πολύ αγαπημένη μου τραγουδίστρια. Είχε όμως μια δύσκολη και άδικη ζωή, ειδικά στη νεότητά της. Θα επέλεγα την Μαρία Φαραντούρη. Οχι πως η κα Φαραντούρη έζησε ρόδινα χρόνια, αλλά θα ήθελα να ταξιδέψω όλο τον κόσμο τραγουδώντας και συνομιλώντας με μεγάλους ποιητές και συνθέτες, αγωνιζόμενη για τα δικαιώματα των ανθρώπων. Τραγουδά ακόμα υπέροχα, σαν να μην έχει περάσει από πάνω της ο χρόνος, η φθορά.

-- Σε κολακεύει το σύνθημα «Μάρθα ζούμε για να σε παντρευτούμε» ή σου δημιουργεί ...δεύτερες σκέψεις;
-- Ούτε με κολακεύει, ούτε μου δημιουργεί δεύτερες σκέψεις. Με κάνει να χαμογελώ, με διασκεδάζει. Με συγκινεί ο τρόπος που βρίσκει ο κόσμος να εκφράσει τα συναισθήματά του. Οι Ελληνες έχουν πολύ χιούμορ. Ενα σύνθημα που με έκανε να κλαίω από τα γέλια ήταν το «Μάρθα Φριντζήλα του Δη-μη-τρίου».

-- Είναι αλήθεια πως η Χαρούλα Αλεξίου είναι η μεγάλη σου αδερφή;
-- Οταν πρωτοδουλέψαμε μαζί, έτσι ένιωσα. Με καταλαβαίνει, με αποδέχεται, με συμβουλεύει, με μαλώνει, με φροντίζει. Αισθάνομαι ήρεμη όταν είμαι κοντά της. Και, τώρα πια, είναι το άτομο που θέλω να πάρω τηλέφωνο για να μοιραστώ κάτι, αφού το έχω μοιραστεί λίγο πριν με τις αδερφές μου.

-- Αν γινόταν να «μπεις» και να ζήσεις για δυο ώρες σε μια ταινία, ποιον σκηνοθέτη θα επέλεγες: Φελίνι, Ταρκόφσκι, Κασσαβέτη ή Παζολίνι;
-- Τον Παζολίνι θα επέλεγα. Σε μια από τις ταινίες της «Τριλογίας της ζωής», το «Δεκαήμερο» ή «Οι θρύλοι του Καντέρμπερι», αλλά και το «Χίλιες και μία νύχτες», γιατί όταν βλέπω αυτές τις ταινίες είμαι ευτυχισμένη.

-- Ενώ έναν εχθρό σου σε ποια ταινία θα τον έστελνες;
-- Στις ίδιες ταινίες, μπας και αλλάξει κάτι μέσα του όταν βρεθεί μέσα σ' αυτήν την ομορφιά. Αμα δεν καταλάβει κι εκεί, δεν θα ασχοληθώ άλλο μαζί του.

-- Γιατί μαθαίνεις Ρωσικά, σε τι σου χρειάζονται;
-- Θέλω να διαβάσω στο πρωτότυπο τους ποιητές που αγαπώ. Οταν διάβασα Λόρκα στο πρωτότυπο, ανακάλυψα έναν άλλο ποιητή. 
Το ίδιο και όταν διάβασα Μπέκετ ή Αλντα Μερίνι. Τα Ρωσικά είναι πολύ δύσκολη γλώσσα. Προς το παρόν απογοητεύομαι όταν πάω να διαβάσω Αχμάτοβα, ας πούμε. Τα Ρωσικά μου είναι στο επίπεδο να μην πεθάνω από το κρύο ή την πείνα αν βρεθώ σε μέρος όπου μιλούν μόνο Ρωσικά.

-- Βάλε μία θεατρική λέξη/όρο - ή μία πρόταση - δίπλα στην πολιτική κατάσταση της Ελλάδας σήμερα.
-- «Εξοδος». Το πρώτο όμως που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο «Από μηχανής θεός», γιατί δεν ξέρω ποιος άλλος μπορεί να μας βγάλει από αυτό το τσουνάμι που ζούμε.

Οι φωτογραφίες είναι της Ασπας Κουλύρα.
https://www.rizospastis.gr/page.do?id=19435...