«ΕΓΩ ΘΑ ΠΑΩ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ»!!!
Τρία χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από μια μεγάλη κινητοποίηση: την πορεία Πάτρα-Αθήνα που διοργάνωσε ο Δήμος της Πάτρας με κεντρικό σύνθημα «Δουλειά για όλους, δουλειά με δικαιώματα».
Μιλάμε ίσως για την πιο εμπνευσμένη κινητοποίηση που έγινε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, και παρά τις δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος συμμετείχαν χιλιάδες πατρινοί αλλά και πολλές εκατοντάδες πολίτες από κάθε γωνιά της χώρας.
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που συμμετείχε σε αυτή την κινητοποίηση. Θα μπορούσα να πω πολλά, αλλά θα περιοριστώ στην περιγραφή μόνο τριών χαρακτηριστικών στιγμών.
«Εγώ θα πάω περπατώντας ακόμα και μόνος μου»!!!
Συμμετείχα σε μια μεγάλη σύσκεψη στελεχών της Δημοτικής Αρχής στην οποία ο Δήμαρχος Κ. Πελετίδης ανακοίνωσε για πρώτη φορά τη σκέψη του να διοργανωθεί μια πορεία Πάτρα-Αθήνα για την ανεργία.
Ο δήμαρχος ξεκίνησε την ομιλία του αναφέροντας ότι κάθε μέρα από το δημαρχείο περνάνε δεκάδες άνεργοι συμπολίτες μας, νέα παιδιά που το μόνο που ρωτάνε πότε θα βγει ένα πρόγραμμα, πώς θα βρουν κάποια δουλειά. Αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο, πρέπει να αναδείξουμε αυτό το τεράστιο πρόβλημα. Πρέπει να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους ανέργους.
Προτείνω λοιπόν να διοργανώσουμε μια πορεία Πάτρα-Αθήνα για την ανεργία!!!!
Αμέσως στην αίθουσα επικράτησε αναταραχή, μουρμουρητά, χαμόγελα, εκφράσεις απορίας κτλ. Εγώ σκέφτηκα: «Μα τι λέει τώρα; Δε γίνονται αυτά»!!
Ακολούθησε ένας καταιγισμός ερωτήσεων και απόψεων προς τον δήμαρχο: Πως; Με ποιους; Ποιος θα οργανώσει όλα αυτά; Δεν θα έρθει ο κόσμος. Είναι δύσκολο. Δεν γίνονται αυτά, και άλλα παρόμοια.
Ο Κ. Πελετίδης πήρε τον λόγο. Το πρόσωπό του δεν είχε αυτή τη συνηθισμένη πραότητα που τον διακρίνει. Το βλέμμα του ήταν αυστηρό, γεμάτο αποφασιστικότητα.
«Η πορεία θα γίνει ακόμα και αν περπατήσω μόνος μου με έναν άνεργο!», είπε.
Σκούντησα τον διπλανό μου: «Ρε φιλέ, το εννοεί; Θα πάμε περπατώντας στην Αθήνα;» …Και πήγαμε!!!
Προτείνω λοιπόν να διοργανώσουμε μια πορεία Πάτρα-Αθήνα για την ανεργία!!!!
Αμέσως στην αίθουσα επικράτησε αναταραχή, μουρμουρητά, χαμόγελα, εκφράσεις απορίας κτλ. Εγώ σκέφτηκα: «Μα τι λέει τώρα; Δε γίνονται αυτά»!!
Ακολούθησε ένας καταιγισμός ερωτήσεων και απόψεων προς τον δήμαρχο: Πως; Με ποιους; Ποιος θα οργανώσει όλα αυτά; Δεν θα έρθει ο κόσμος. Είναι δύσκολο. Δεν γίνονται αυτά, και άλλα παρόμοια.
Ο Κ. Πελετίδης πήρε τον λόγο. Το πρόσωπό του δεν είχε αυτή τη συνηθισμένη πραότητα που τον διακρίνει. Το βλέμμα του ήταν αυστηρό, γεμάτο αποφασιστικότητα.
«Η πορεία θα γίνει ακόμα και αν περπατήσω μόνος μου με έναν άνεργο!», είπε.
Σκούντησα τον διπλανό μου: «Ρε φιλέ, το εννοεί; Θα πάμε περπατώντας στην Αθήνα;» …Και πήγαμε!!!
"Η μάχη των παπουτσιών" !!
Τα οργανωτικά προβλήματα που έπρεπε να λυθούν ήταν πάρα πολλά. Ένα από αυτά ήταν ότι υπήρχαν πολλοί άνεργοι που ήθελαν να συμμετέχουν, όμως δεν είχαν αθλητικά παπούτσια και ούτε την οικονομική δυνατότητα να τα αγοράσουν. Στήθηκε λοιπόν ένα μεγάλο δίκτυο αλληλεγγύης. Κάποιοι πρόσφεραν τα δεύτερα δικά τους, κάποιοι αγόρασαν καινούργια και τα έδωσαν στην οργανωτική επιτροπή. Βρέθηκαν παπούτσια για όλους.
Αυτή ήταν μια μεγαλειώδης στιγμή αλληλεγγύης!!
Αυτή ήταν μια μεγαλειώδης στιγμή αλληλεγγύης!!
« Στην Αθήνα»
Από 15 χρονών συμμετέχω στο κίνημα. Όμως αυτό που ζήσαμε στην Αθήνα ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Ειδικά τα τελευταία χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στην πλατεία Συντάγματος. Χιλιάδες κόσμος στα πεζοδρόμια χειροκροτούσε και έμπαινε στην πορεία.
Στην κεφαλή της πορεία χιλιάδες πατρινοί. Ο παππούς δίπλα μας, που κούτσαινε λίγο, πριν φτάσουμε στο Σύνταγμα ούτε τη μαγκούρα του δεν χρησιμοποιούσε. Οι μανάδες είχαν πάρει τα παιδιά αγκαλιά για να μη μείνουν πίσω, να είναι μαζί με το «μπλοκς» της Πάτρα.
Αυτοί που περπάτησαν όλες τις μέρες, τους καταλάβαινες, ήταν όλοι ηλιοκαμένοι. Δεν πάταγαν στη γη. Όλοι ψηλώσαμε εκείνη την ημέρα. Ήταν συγκλονιστικές στιγμές.
Στην κεφαλή της πορεία χιλιάδες πατρινοί. Ο παππούς δίπλα μας, που κούτσαινε λίγο, πριν φτάσουμε στο Σύνταγμα ούτε τη μαγκούρα του δεν χρησιμοποιούσε. Οι μανάδες είχαν πάρει τα παιδιά αγκαλιά για να μη μείνουν πίσω, να είναι μαζί με το «μπλοκς» της Πάτρα.
Αυτοί που περπάτησαν όλες τις μέρες, τους καταλάβαινες, ήταν όλοι ηλιοκαμένοι. Δεν πάταγαν στη γη. Όλοι ψηλώσαμε εκείνη την ημέρα. Ήταν συγκλονιστικές στιγμές.
Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν ακουστήκαν πολλά για την πορεία Πάτρα-Αθήνα.
Κάποιοι ειρωνεύτηκαν, λοιδόρησαν με βασικό επιχείρημα ότι μια πορεία δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας.
Είναι αστείο, κάποιοι που δεν έχουν κάνει στη ζωή του μισή απεργία, που δεν έχουν περπατήσει ούτε 10 μέτρα διεκδικώντας και κάποιοι που τώρα φτύνουν τους αγώνες που έκαναν να απευθύνονται σε αυτούς που όλη τους τη ζωή είναι στο κίνημα και στους αγώνες, να τους λένε ότι με μια πορεία δε λύνεται το πρόβλημα της ανεργίας.
Καμία ψευδαίσθηση δεν υπήρχε από κανέναν που συμμετείχε ότι με μια πορεία θα λυθεί το πρόβλημα.
Η πορεία Πάτρα-Αθήνα ανέδειξε το ζήτημα της ανεργίας, πρόσφερε ανεπανάληπτες στιγμές αλληλεγγύης, δημιούργησε ένα τεράστιο πολιτικό γεγονός που πέρασε και τα όρια της Ελλάδας.
Γιατί στην παγκόσμια ιστορία δεν υπάρχει ούτε ένα εργατικό δικαίωμα που δεν κερδήθηκε χωρίς αγώνες. Αυτό είναι το κύριο και συνεχίζουμε διεκδικώντας και όχι επαιτώντας!
