ΣΤΑΛΙΝ:..ΧΑΝΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥΣ !!!

Πολλοί φίλοι χθες αναφέρθηκαν στην επέτειο του θανάτου του Στάλιν σαν χτες το 53.

Ακόμη και τώρα 65 χρόνια μετα κάποιους άλλους τους δημιουργεί μια τρεμούλα κι άρχισαν τις προσθέσεις όσων σκότωσε που δεν τελειώνουν ποτέ.
Εγώ πάλι σκέφτηκα τον αρχηγό και συνάμα πατέρα Στάλιν που οι Ναζί είχαν πιάσει αιχμάλωτο τον γιο του Γιάκοφ υπολοχαγό του Κόκκινου Στρατού.
Μπήκα λίγο στην θέση του όσο γίνεται και θυμήθηκα την ιστορία.

Ο Χίτλερ, ζήτησε σαν αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του Γιάκοφ την απελευθέρωση του Γερμανού στρατάρχη Πάουλους, ο οποίος είχε παραδοθεί κατά τη μάχη του Στάλινγκραντ. 

Ο Στάλιν απάντησε:«Εγώ υπολοχαγό με στρατάρχη δεν ανταλλάσσω! 

Εκεί (δηλ. στην αιχμαλωσία) όλοι είναι παιδιά μου!».

Πως μετά να μην έχουν τρέμουλο;

Στην φωτογραφία ο Γιάκοφ αιχμάλωτος πριν τον πυροβολήσει και τον σκοτώσει ένας φρουρός του στρατοπέδου.

Panos Alepliotis

***************************************

Ι.Β.Στάλιν: 65 χρόνια μετά, τον τρέμουν ακόμη!

Πέρασαν 65 ολόκληρα χρόνια από την 5η Μάρτη 1953, κι’ όμως οι αστοί σε όλο τον κόσμο τρέμουν ακόμη τ’ όνομα του. Στους φασίστες και τους νεοναζί, η μορφή του προκαλεί εφιάλτες. Οι οπορτουνιστές-λαθρεπιβάτες του κομμουνιστικού κινήματος προσπαθούν ακόμη να τον ξορκίσουν με ψέματα και συκοφαντίες.

Έξι και πλέον δεκαετίες από τότε που η καρδιά του Ι.Β.Στάλιν έπαψε να χτυπά, η εκστρατεία σπίλωσης και κατασυκοφάντησης του συνεχίζεται αμείωτη. Και τι δεν χρησιμοποίησαν οι συκοφάντες του για να αμαυρώσουν την ιστορική προσωπικότητα του Ιωσήφ Βισσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι: από τα ανυπόληπτα παραμύθια του συνεργάτη των Ναζί Σολζενίτσιν μέχρι τις κατασκευασμένες και μαγειρεμένες ιστορίες του λεγόμενου «ουκρανικού λιμού», της ναζιστικής σφαγής στο Κατίν, τα υποτιθέμενα εκατομμύρια εκτελεσθέντων στα γκούλαγκ, κλπ.

Το πιο πρόσφατο επεισόδιο της αντισταλινικής-αντικομμουνιστικής συκοφαντικής εκστρατείας αποτελεί η άθλια- από κάθε άποψη, ιστορική και καλλιτεχνική- ταινία «Ο θάνατος του Στάλιν» που προβάλλεται στους κινηματογράφους. Πίσω από το μανδύα της «κωμωδίας που στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα» (όπως ανερυθρίαστα την χαρακτηρίζουν οι διαφημιστές της), κρύβεται άλλη μια σούπα χυδαίου αντικομμουνισμού που επιχειρεί να περάσει στο κοινό τα γνωστά, μπαγιάτικα κλισέ της αστικής ιστοριογραφίας περί «δικτάτορα»-«τύραννο» Στάλιν και «ολοκληρωτικού» σοβιετισμού.

Το βασικό ερώτημα που αξίζει να απαντηθεί, 65 χρόνια μετά το θάνατο του μπολσεβίκου επανάστατη και επί σχεδόν 30 συναπτά χρόνια ηγέτη της ΕΣΣΔ, είναι το «γιατί» ο Στάλιν συνεχίζει να αποτελεί στόχο τέτοιας λυσσασμένης επίθεσης, τόσο από αστικά επιτελεία όσο και από μια σειρά οπορτουνιστικά ρεύματα (τροτσκιστές, ρεφορμιστές κλπ.).

Αυτό που τους ενοχλεί είναι να μη βγουν συμπεράσματα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση. Κύριος σκοπός τους είναι να θαφτεί και να συσκοτιστεί ο αγώνας του σοβιετικού λαού για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να αμαυρωθεί ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα ως «ολοκληρωτισμός» και «τυραννία».

Ο Στάλιν καθοδήγησε το Κόμμα και την ΕΣΣΔ στις πλέον δύσκολες συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης αλλά και εσωτερικής υπονόμευσης. Υπό την ηγεσία του, έλαβαν χώρα εξαιρετικά σημαντικά επιτεύγματα, τέθηκαν οι βάσεις μιας άνευ προηγουμένου ανάπτυξης που άλλαξε ριζικά την εικόνα της ΕΣΣΔ, μετατρέποντας μια καθυστερημένη, αγροτική κυρίως χώρα σε βιομηχανική υπερδύναμη.

Βασισμένος στη λενινιστική κληρονομιά, ο Στάλιν υπερασπίστηκε τον σοσιαλισμό χωρίς να κάνει ούτε βήμα πίσω. Απέκρουσε τις προσπάθειες παλινόρθωσης του καπιταλισμού στο εσωτερικό της χώρας και ταυτόχρονα προετοίμασε την ΕΣΣΔ να αντιμετωπίσει επιτυχώς τις προκλήσεις του Β’ Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Στις υπονομευτικές προσπάθειες τόσο των “δημοκρατικών” καπιταλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία κλπ), όσο και του φασιστικού καπιταλιστικού άξονα (Ναζιστική Γερμανία, Ιαπωνία, φασιστική Ιταλία κλπ), η Σοβιετική Ένωση στάθηκε όρθια, αναδεικνύοντας την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο σε σημαία της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών.

Αυτό, όσες δεκαετίες κι’ αν περάσουν, αστοί και φασίστες κάθε λογής, δεν πρόκειται να το συγχωρήσουν ποτέ στον Στάλιν και τον σοβιετικό λαό.

Γι’ αυτό και θα συνεχίσουν να συκοφαντούν τον Ι.Β.Στάλιν, με απώτερο στόχο να ξορκίσουν και να αμαυρώσουν στις συνειδήσεις των λαών την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Δεν θα το πετύχουν. Διότι είναι η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα που γεννά την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Οι πάσης φύσης συκοφάντες του Στάλιν, του Λένιν, των μπολσεβίκων, ξέρουν ότι το μέλλον, ο 21ος αιώνας, θα φέρει νέες σοσιαλιστικές επαναστάσεις. Αυτό φοβούνται και τρέμουν, επιχειρώντας με αντικομμουνιστική λύσσα να εμποδίσουν την Ιστορία να προχωρήσει μπροστά.

«Ναι, αλλά ο Στάλιν….»: Αντισταλινισμός και παραχάραξη της Ιστορίας

Το οικονομικό θαύμα της ΕΣΣΔ επί Στάλιν

Από atexnos

Έγραψε ο Νίκος Μόττας //

-ΓΑΛΛΙΑ '36-'40:Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ-ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΩΝ»

Στις 9 Απριλίου 1940 με εισήγηση του Σοσιαλιστή (!) Σερόλ, υπουργού δικαιοσύνης, η κομμουνιστική δραστηριότητα χαρακτηρίστηκε «προδοτική πράξη η οποία δύναται να επισύρει την ποινή του θανάτου...»!

ΙΛΙΑ ΕΡΕΝΜΠΟΥΡΓΚ

Η πτώση του Παρισιού

Κυκλοφόρησε από τη «Σύγχρονη Εποχή», Α' και Β' τόμος

«Μπορεί ένα Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετέχοντας σε μια αστική κυβέρνηση ν' αποτρέψει την οικονομική καπιταλιστική κρίση και τις συνέπειές της; 

Μπορεί ν' αποτρέψει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο;

Ποιες είναι οι επιδιώξεις της αστικής τάξης και των κομμάτων της - και ιδιαίτερα της σοσιαλδημοκρατίας - όταν προσπαθούν να εγκλωβίσουν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα σε μια τέτοια κυβέρνηση;

Ποια είναι η στάση της κάθε τάξης και των αντίστοιχων κομμάτων απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο; 

Ποιος αναφωνεί "Οχι όπλα στους εργάτες! Καλύτερη η σκλαβιά από την επανάσταση!";

Η πείρα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου είναι πλούσια και τα διδάγματα που αντλούνται από αυτόν ακόμα περισσότερα.

 Η πτώση του Παρισιού, παίρνοντας ως παράδειγμα τη Γαλλία πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, απαντάει στα παραπάνω ερωτήματα.

Την αστική τάξη δεν την ενδιαφέρει αν η χώρα της είναι κάτω από τη φασιστική μπότα, γιατί ακριβώς και αυτή είναι δική της μπότα. Μια μπότα που, με άλλη μορφή, την βοηθά να κάνει ό,τι έκανε και πριν, στη "δημοκρατία" της: 

Την βοηθά να πατάει στο πτώμα της εργατικής τάξης και να κερδίζει αμύθητα πλούτη.

Και η εργατική τάξη; Τι πρέπει να κάνει; 

Θ' αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να πετάξει από την πλάτη της ντόπια και ξένα αφεντικά; Επιβάλλεται!».

Από το σημείωμα της έκδοσης στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

***

Ο Ιλία Ερενμπουργκ δημιουργεί ένα επικό μυθιστόρημα που λίγα έχει να ζηλέψει από μια ιστοριογραφία. 

Πιάνοντας το νήμα από την Παρισινή Κομμούνα, εστιάζει στις συγκλονιστικές μέρες του 1934 και τα πικρά γεγονότα που ακολουθούν από τη σύσταση του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία έως και την πτώση του Παρισιού, δηλαδή την παράδοσή του στους ναζί από εκείνους που έξι χρόνια πριν αναδείχτηκαν στη Βουλή στο όνομα του έθνους.

 Κτίζοντας έναν έναν τους χαρακτήρες που αντιπροσωπεύουν τους πρωταγωνιστές εκείνης της ιστορικής στιγμής, δείχνει τις μεταβολές, τα όριά τους και προπάντων την άτεγκτη ταξική πραγματικότητα.

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες ο συγγραφέας βάζει τον αναγνώστη στο κλίμα: 

«Το 1935 σημειώθηκε μια καμπή για τη Γαλλία. Το Λαϊκό Μέτωπο, που γεννήθηκε την επομένη του φασιστικού πραξικοπήματος (σ.σ. 6 Φλεβάρη 1934), έγινε η πνοή, η οργή και η ελπίδα της χώρας», και με γρήγορο τρόπο παρουσιάζονται οι ιδεολογικο-ταξικές διαφορές και οι σχέσεις:

Ο σοσιαλδημοκράτης

«Δουλεύω τώρα στο εργοστάσιο "Σηκουάνας" και είχα την ευκαιρία να συζητήσω με τον Ντεσέρ. Εξαιρετικά ενδιαφέρων άνθρωπος! Για να ήμαστε ειλικρινείς, πρόκειται για εχθρό, για ένα μεγάλο καπιταλιστή (...) Ως στις 6 Φλεβάρη υποστήριζε τους "Πυροσταυρίτες" (...)1 

Σε κάνα χρόνο θα είναι μαζί μας, θα το δεις. Ο Βιάρ το είπε πολύ καλά: Εμείς, οι σοσιαλιστές, θα πραγματοποιήσουμε τη συνεργασία όλων των Γάλλων...».

Ο κομμουνιστής

«Με τον Βιάρ το πράγμα είναι πεντακάθαρο. Προς το παρόν βαδίζουμε μαζί, συμφωνούμε. Αργότερα, θα τον στείλουμε στο διάολο ή, καλύτερα, θα μας στείλει εκείνος. Ποιος θα προλάβει; Δεν ξέρω... 

Ενα πράγμα είναι βέβαιο: Αν δεν τον στήσουμε στον τοίχο την κατάλληλη στιγμή, θα μας ξεκάνει όλους εκείνος».

Ο καπιταλιστής

«Αρνιόταν την επίδρασή του στις υποθέσεις του κράτους, αν και χωρίς την έγκρισή του καμιά κυβέρνηση δεν μπόρεσε να ζήσει ούτε ένα μήνα. 

Ο Ντεσέρ προτιμούσε να μένει στα παρασκήνια. Αόρατος, με τη συνδρομή καλοπληρωμένων ανθρώπων που του ήταν αφοσιωμένοι, υπαγόρευε τους νόμους του, έδινε στην εξωτερική πολιτική τον προσανατολισμό της, ανέβαζε και κατέβαζε υπουργούς».

Ο βουλευτής

«Το αξίωμα του βουλευτή ήταν για τον Τεσά μια καινούργια πηγή για πλουτισμό - έπαιρνε χρήματα και από τους εργολάβους και από τους προμηθευτές. 

Με μια λογική αμοιβή, έμπαινε στα διοικητικά συμβούλια των ανωνύμων εταιριών και με το όνομά του κάλυπτε κάθε είδους επιχειρήσεις - μεταλλεία στη Βενεζουέλα ή φυτείες στη Μαρτινίκα».

Η εντολή

«Είναι πολύ απλό. Πρέπει να ταχτείς με το Λαϊκό Μέτωπο. Αγανακτισμένος ο Τεσά πέταξε την πετσέτα του και βροντοφώναξε σα να ήταν στο βήμα: - Ποτέ! 

Καλύτερα η αποτυχία, η ερείπωση, ό,τι και αν είναι να γίνει, αλλά όχι η προδοσία! (...)

 Ο Τεσά, αφοσιωμένος στο ψάρι του, σώπαινε.-- Μπορούν να υπολογίζουν σε σένα οι κομμουνιστές; Οχι, βέβαια. Ομως, είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν την υποψηφιότητά σου από στρατηγικό υπολογισμό. Γιατί να είμαστε αφελείς; Προβάλλουν το Λαϊκό Μέτωπο με τον υπολογισμό να ξεκάνουν τους δεξιούς για να μασήσουν και εμάς μετά. Αλλά στον κατεργάρη, δυο φορές κατεργάρης. Θα χτυπήσουμε τους δεξιούς στις εκλογές και μετά με το γλυκό θα λογαριαστούμε και με τους κομμουνιστές.

-- Τελικά, αυτό το χέλι είναι νόστιμο.

-- (...) Το Λαϊκό Μέτωπο πρέπει να θριαμβεύσει και θα θριαμβεύσει. Αν θριαμβεύσει με την υποστήριξή μας, μέσα σ' ένα χρόνο οι ριζοσπάστες θα φράξουν το δρόμο στους δεξιούς και όλα θα τακτοποιηθούν για τρία - τέσσερα χρόνια. Ενα ποτήρι Μπορντό; Είναι Μουτόν-Ρότσιλδ».

Η κοινή συγκέντρωση

«Το λόγο είχε ο Ντιντιέ: 

- Οι κομμουνιστές ούτε εξαγοράζονται, ούτε γελιούνται. Απευθύνονται στη λογική και στη συνείδηση. Στις τελευταίες εκλογές πήραμε εξακόσιες ψήφους και τώρα έχουμε δυο χιλιάδες τριακόσιες εβδομήντα. Πρόκειται για δύναμη. Πρέπει να φράξουμε το δρόμο στους φασίστες Ντιγκάρ και Γκρανμεζόν.

 Ο Τεσά ορκίζεται πίστη στο Λαϊκό Μέτωπο. Πολύ καλά. Θα ψηφίσουμε τον Τεσά. Η Γαλλία περνάει δύσκολες στιγμές. Ο εξωτερικός κίνδυνος μεγαλώνει, στο εσωτερικό βασιλεύει η προδοσία όπως γινόταν παλιά, που οι επαναστάτες συμμαχούσαν με τους Αυστριακούς και τους Αγγλους και η κυβέρνηση στηριζόταν στους Πρώσους. Μόνο το Λαϊκό Μέτωπο μπορεί να σώσει τη Γαλλία. Ζήτω το Λαϊκό Μέτωπο. Ζήτω η Γαλλία!Ο υπουργός«Φίλε μου, πρέπει να μάθουμε να κυβερνάμε σαράντα εκατομμύρια ανθρώπους. Τον καιρό του Μαρξ οι προλετάριοι δεν είχαν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους και να κερδίσουν έναν κόσμο. Τώρα, όμως, για μας υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε τα πάντα και να μην κερδίσουμε παρά μόνο τις αλυσίδες».

Η προδοσία

«Ο Βιάρ (...) κάλεσε τον αρχηγό της μυστικής αστυνομίας: - Μου ανακοίνωσαν ότι ο μηχανικός Ντιπουά έχει την πρόθεση να στείλει στη Βαρκελώνη βομβαρδιστικά αεροπλάνα "A68". Από αυτό μπορούν να προκληθούν διεθνείς περιπλοκές. Τα αεροπλάνα πρέπει να κρατηθούν. Μπορεί να γίνει; 

- Βεβαίως (...) Οταν βγήκε ο αρχηγός της αστυνομίας, ο Βιάρ ξάπλωσε πάλι στο ντιβάνι (...) Δεν ήθελε να σκέφτεται τίποτα - ο κύβος ερρίφθη - δεν είχε παρά να περιμένει. Και όμως, η λέξη προδοσία καρφώθηκε στο μυαλό του και στάθηκε αδύνατο να την διώξει. Σκεφτόταν: "Μα όχι, δεν πρόδωσα κανέναν. Ο,τι και να κάνουμε, η Ισπανία χάθηκε. Εντεκα αεροπλάνα ενάντια σε διακόσια. Τι παιδιά! Σαν τους εργάτες της Λαόν... Εσωσα το Λαϊκό Μέτωπο, το κόμμα μας και την ειρήνη. Εκανα το καθήκον μου. Τίποτα περισσότερο"».

Ο πόλεμος που έρχεται

«Οταν κηρύχτηκε η επιστράτευση και η πόλη βυθίστηκε στο σκοτάδι, οι μπουρζουάδες ξανάρχισαν να εγκαταλείπουν το Παρίσι και να στέλνουν τις οικογένειές τους μακριά. Και έβλεπε κανείς σε αυτήν την ασυνήθιστη εποχή να ξαναζωντανεύουν οι πλαζ και τα ορεινά χωριουδάκια.

(...) Αλλά στα πυκνοκατοικημένα προάστια λέγανε άλλα. Ούτε εκεί άρεσε ο πόλεμος σε κανέναν, αλλά οι άνθρωποι ξεκίναγαν σιωπηλοί για να υπερασπίσουν την πατρίδα τους. Η πατρίδα κινδύνευε, το ήξεραν και δεν ήθελαν να μένουν με σταυρωμένα τα χέρια. (...) Εμοιαζε σα να ξαναγεννιόταν το πνεύμα του Ιούνη του 1936».

Ο κεντρώος

«Την επομένη, ο Τεσά πήρε το λόγο "Πρέπει να υπερασπίσουμε την Ευρώπη από τη βαρβαρότητα των μυρμηγκιών της Ασίας και των πρωτόγονων που ζούνε πέρα από τον Ατλαντικό (...) οι άνθρωποι των διαφόρων χωρών συνεισφέρουν τον οβολό τους στο έργο της δημιουργίας μιας Ευρώπης καινούργιας και καλύτερης. 

Τι μας χωρίζει με τη Γερμανία; Ενα ποτάμι και οι προλήψεις. Τα σύνορα της Ευρώπης δεν είναι εδώ, είναι πολύ μακριά, στην Ανατολή, εκεί που η χριστιανική και ιπποτική Πολωνία διαδέχεται μια μισοασιατική φυλή... (...) όταν ο Τεσά ξεφώνησε: Οι κομμουνιστές παραβίασαν τη συμφωνία του Λαϊκού Μετώπου, τοποθετήθηκαν έξω από το έθνος... ο ενθουσιασμός έφτασε στο αποκορύφωμά του».

Το βουλεβάρτο

«Αντηχεί μια μοναδική σάλπιγγα και ο τσαγκάρης, που τα έχει πιει, ξεφωνίζει: - Εν, δυο! Δεξιά, κατευθείαν! Κατεύθυνση: Νεκροταφείο...».

Η παρανομία

«Εστειλαν τον Λεγκρέ μαζί με άλλους κομμουνιστές σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Στο σταθμό του Νουαζί λε Σεκ (...) ο Λεγκρέ άρχισε να τραγουδάει δυνατά τη Διεθνή (...) Σήκωσε τη γροθιά του - χειρονομία φοβερή, σχεδόν ξεχασμένη, ανάμνηση του 1936, της μεγάλης ελπίδας που δεν πραγματοποιήθηκε - οι χωροφύλακες τον τράβηξαν προς τα μέσα και το τρένο ξεκίνησε. Αλλά τότε οι γροθιές σηκώθηκαν κατά εκατοντάδες - οι γυναίκες και οι στρατιώτες χαιρετούσαν τους κατάδικους».

Ο «εφιάλτης της Κομμούνας»

«Πρέπει να πολεμήσουμε. Μπορούμε να υπερασπίσουμε το Παρίσι. Από δρόμο σε δρόμο... - Ευχαριστώ πολύ! Για ν' ανακηρύξουν την Κομμούνα οι κύριοι εργάτες; Οχι. Προτιμώ να σώσω την τιμή... (...) Ωστε, κατά τη γνώμη σου, εβδομήντα μεραρχίες και τρεις χιλιάδες άρματα εφόδου θα σταματήσουν μπροστά σε οδοφράγματα;... Και ύστερα, θα πρέπει να είμαστε τρελοί για να δώσουμε όπλα στους κομμουνιστές! (...) 

Μόνο οι κομμουνιστές φόβιζαν τον Τεσά (...) Αν πάρουν την εξουσία, δε γλιτώνει την κρεμάλα. Και ύστερα, τι δυστυχία για τη Γαλλία!... Οταν οι Γερμανοί μπουν στο Παρίσι, θα είναι μέρα εθνικού πένθους. Οπωσδήποτε, όμως, οι Γερμανοί είναι καλύτεροι από τους κομμουνιστές. Οι Γερμανοί θα υψώσουν τη σημαία τους στα Ηλύσια, δε θα πειράξουν, όμως, το ανάκτορο. Οι κομμουνιστές, αυτοί θα τα κάψουν όλα, όπως το 1871».

Οι «πατριώτες»

«Ενας συγκεχυμένος κρότος και ξαφνικά μια φωνή που έμοιαζε να έρχεται από το γειτονικό δωμάτιο: "Εδώ το «Εθνικό Ξύπνημα». Καταθέστε τα όπλα! Σχηματίσαμε μυστικές ομάδες. Στο Αρλ το 16ο Απόσπασμα τουφέκισε όλους τους μασόνους και τους μαρξιστές. Στην Γκρενόμπλ το 47ο Απόσπασμα..."».

Το κόκκινο αστέρι

«Ο Κλοντ χαμογελούσε μέσα στο βρόμικο εγκαταλειμμένο δρόμο του μισοπεθαμένου Παρισιού. Κοίταζε τους Γερμανούς στρατιώτες και χαμογελούσε· δεν τους έβλεπε. Εβλεπε κάτι άλλο: Ενα μικροσκοπικό κόκκινο αστέρι μέσα στην άσπρη ομίχλη. Αδυνατισμένος, εξαντλημένος από την αρρώστια του που χειροτέρευε και από τις στερήσεις περπατούσε, χαρούμενος σαν παιδάκι. Εβγαλε από την τσέπη του ένα κομμάτι κιμωλία, έριξε γύρω του μια ματιά και χάραξε αυτές τις λέξεις πάνω στον γκρίζο τοίχο: "Ο Χίτλερ άρχισε, ο Στάλιν θα τελειώσει". Και έκλεισε το μάτι σ' ένα μαύρο σπουργίτι που καθόταν πάνω στη γαλάζια άσφαλτο».

Σημείωση: Για την καλύτερη κατανόηση των ιστορικών δεδομένων του βιβλίου παραπέμπουμε στο άρθρο του Γ. Μαργαρίτη* «10 Ιούλη 1940: Οι "απόλυτες εξουσίες" του στρατάρχη Πεταίν και η Σοσιαλιστική Διεθνής», στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://www.902.gr/eidisi/istoria/47314/10-ioyli-1940-oi-apolytes-exoysies-toy-stratarhi-petain-kai-i-sosialistiki:

Ο Ιούλιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο μήνας της σοσιαλδημοκρατίας. Πραγματικά το πολιτικό αυτό κίνημα που επικάθησε ρεφορμιστικά πάνω στο δυναμικό εργατικό κίνημα των βιομηχανικών επαναστάσεων του 19ου αιώνα, πήρε, μήνα Ιούλιο πάντοτε, τις δύο σημαντικές αποφάσεις που σφράγισαν την ιστορική του πορεία και αποκάλυψαν, πέρα από την όποια αμφιβολία, τον πραγματικό χαρακτήρα του.

Η πρώτη περίσταση είναι γνωστή: τις τελευταίες ημέρες του Ιουλίου 1914, όταν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έσερναν την Ευρώπη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοσιαλδημοκρατία της Β' Εργατικής Διεθνούς, ισχυρή και σε πολλά κράτη κυρίαρχη κοινοβουλευτική πολιτική δύναμη, βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα του να αποδεχθεί ή μη την ψήφιση των «κονδυλίων πολέμου», δηλαδή των ειδικών οικονομικών μέτρων που θα επέτρεπαν την χρηματοδότηση του πολέμου και άρα την πραγματοποίησή του. Ως τότε η Σοσιαλδημοκρατία παρουσιαζόταν ως ο βασικός υπέρμαχος της ειρήνης και διακήρυσσε επίμονα την πρόθεσή της να αντιταχθεί στην όποια πολεμική εμπλοκή στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Τα λόγια της όμως αποδείχθηκαν ψεύτικα και παραπλανητικά. Με μια εντυπωσιακή μεταστροφή θέσεων και λόγων, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ψήφισαν ομόθυμα τα πολεμικά κονδύλια -την χρηματοδότηση του πολέμου με έκτακτα μέτρα- και στις δύο πλευρές των αντίπαλων συνασπισμών.

Πολύ λίγοι ήσαν εκείνοι που αντιτάχθηκαν στην μεταστροφή αυτή και στην απόλυτη υποταγή του σοσιαλιστικού κινήματος στις πολεμόχαρες επιταγές του μονοπωλιακού, ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Ελάχιστοι αντιτάχθηκαν από αξιοπρέπεια, ο Ζαν Ζωρρές ανάμεσά τους. Άλλοι, λίγοι και αυτοί, αντιτάχθηκαν από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων καθώς διέγνωσαν ότι στις νέες συνθήκες οι εργάτες της Ευρώπης εκτός από το προϊόν του μόχθου τους θα έπρεπε πλέον να καταθέτουν στα πόδια των καπιταλιστών και το αίμα τους, και τη ζωή τους. Ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι ήταν ανάμεσα στους δεύτερους και από αυτούς θα ξεκινούσε λίγο αργότερα η πολιτική αναγέννηση του εργατικού κινήματος: ο Κομμουνισμός.

Η δεύτερη όμως εντυπωσιακή μεταστροφή των σοσιαλδημοκρατών είναι λιγώτερο γνωστή και, στις ημέρες μας, σχεδόν ξεχασμένη. Και αυτή, όπως και η πρώτη, έγινε μέσα στο γενικώτερο πλαίσιο ενός παγκοσμίου πολέμου. Πραγματικά, στις συνθήκες ενός πολέμου οι ισχυροί του πλούτου και του αστικού πολιτικού συστήματος έχουν ανάγκη από όλες τις εφεδρείες τους -προφανώς και τις σοσιαλδημοκρατικές.

Στην Γαλλία, οι εκλογές του Απριλίου - Μαΐου 1936 είχαν δώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε δύο πολιτικούς σχηματισμούς που αυτοορίζονταν ως «αντι-δεξιοί»: στους Ριζοσπάστες (Radicaux), που περιλάμβαναν ένα πλατύ φάσμα αστών δημοκρατών, φιλελεύθερων, μεταρρυθμιστών, και στους Σοσιαλιστές του SFIO (του Γαλλικού Τμήματος της Εργατικής Διεθνούς -της Δεύτερης δηλαδή Διεθνούς της Σοσιαλδημοκρατίας). Τα γεγονότα που προηγήθηκαν, και πιο ειδικά η απόπειρα πραξικοπήματος στο Παρίσι από την άκρα δεξιά στις 6 Φεβρουαρίου 1934, είχαν οδηγήσει σε προσέγγιση και -εν μέρει- σε συνεργασία τα «αντι-δεξιά» κόμματα: Ριζοσπάστες, Σοσιαλιστές αλλά και Κομμουνιστές. Πραγματικά, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, με Γραμματέα τον Μωρίς Τορέζ, υιοθέτησε ανάμεσα στα 1934 και στα 1936 την πολιτική του ευρέως «Μετώπου», της κεντρικής δηλαδή πολιτικής συμμαχίας με κόμματα που -υπολογιζόταν- θα αντιτάσσονταν στην άνοδο της άκρας δεξιάς. Η πρακτική αυτή του ΚΚΓ ήταν μάλιστα το πρόπλασμα που οδήγησε όλη την Κομμουνιστική Διεθνή στην πολιτική των Ενιαίων, Λαϊκών και τελικά Εθνικών Μετώπων στα επόμενα χρόνια.

Η πολιτική αυτή συμφωνία κατέληξε στην δημιουργία, τον Μάιο του 1936,της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου στην Γαλλία, κυβέρνηση όπου κυριαρχούσαν οι Ριζοσπάστες και οι Σοσιαλιστές, και στην οποία το ΚΚΓ -χωρίς να συμμετέχει- παρείχε την στήριξή του. Πρωθυπουργός ορίστηκε ο Σοσιαλιστής Λεόν Μπλούμ.

Η ανέφελη συνεργασία κράτησε λίγο. Το Λαϊκό Μέτωπο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που δημιούργησαν οι εργατικές κινητοποιήσεις του Μαΐου 1936, δεν στρατεύθηκε στην υπόθεση της προάσπισης της Δημοκρατίας απέναντι στο φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ισπανία τον Ιούλιο του 1936. Οι κυβερνήσεις του παρέμειναν προσηλωμένες στην βρετανική συμμαχία και αγνόησαν τις εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης για αποφασιστική συστράτευση ενάντια στον ναζισμό. Τελικά ακόμα και οι σπουδαίες κατακτήσεις της εργατικής τάξης του καλοκαιριού του 1936 -οι 40 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας και η «άδεια μετ' αποδοχών»- επρόκειτο να ακυρωθούν σε λίγους μήνες από τους ίδιους πολιτικούς συσχετισμούς. Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που είδε τις δυνάμεις του να ενισχύονται μέσα στον αρχικό ενθουσιασμό και τις προσδοκίες που καλλιέργησε η ενωτική δράση (στις εκλογές του 1936 διπλασίαζε τις ψήφους του σε σχέση με το 1932 -στα 1936 έφθασε το 1.500.000 ψήφους έναντι 2.000.000 των Σοσιαλιστών και 1.400.000 των Ριζοσπαστών), γνώρισε στη συνέχεια κλυδωνισμούς στη βάση των ταλαντεύσεων μιας πολιτικής την οποία δεν μπορούσε να ελέγξει. Τελικά, μέσα σε γενική απογοήτευση και σε διωγμούς, είδε τις δυνάμεις του να συρρικνώνονται ακριβώς την ώρα που πύκνωναν τα σύννεφα του φασισμού και του πολέμου. Σε αυτή την κρίσιμη φάση -από το 1937 ως το 1940- η εξουσία πέρασε στον Νταλαντιέ -ηγέτη των Ριζοσπαστών- που, στο όνομα των έκτακτων συνθηκών που προκαλούσε η κρίση και η προοπτική του πολέμου, πήρε σκληρά αντεργατικά μέτρα επιτρέποντας και καλλιεργώντας ταυτόχρονα τον αντικομμουνισμό και κάθε είδους αντιδραστική ιδεολογία (π.χ. ένα ξέφρενο αντισημιτισμό με πρώτο στόχο τον Λεόν Μπλουμ). Στελέχη και μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, συνδικαλιστές και προοδευτικοί διανοούμενοι βρέθηκαν σε διωγμό, πάρα πολλοί έχασαν τις δουλειές τους και φυλακίστηκαν. Οι πρόσφυγες του ισπανικού εμφυλίου κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με προοπτική να παραδοθούν στους Γερμανούς. Τέλος, λίγες ημέρες μετά την κήρυξη του πολέμου, τον Σεπτέμβριο του 1939, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα τέθηκε εκτός νόμου, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του (εξήντα βουλευτές και ένας γερουσιαστής) καθαιρέθηκαν, και πολλοί από αυτούς φυλακίστηκαν ή εκτοπίστηκαν... Στις 9 Απριλίου 1940 με εισήγηση του Σοσιαλιστή (!) Σερόλ, υπουργού δικαιοσύνης, η κομμουνιστική δραστηριότητα χαρακτηρίστηκε «προδοτική πράξη η οποία δύναται να επισύρει την ποινή του θανάτου...»!

Ο δρόμος για τα χειρότερα είχε ανοίξει. Το γαλλικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι, επιλέγοντας τις διώξεις των κομμουνιστών ως πρώτο και βασικό μέτρο αντιμετώπισης του... ναζισμού στον επερχόμενο πόλεμο, έδειξαν ξεκάθαρα τις επιλογές και τις προθέσεις τους. Μερικούς μήνες αργότερα, τον Μάιο του 1940, ο γαλλικός στρατός -ο ισχυρότερος της Ευρώπης όπως διαφημιζόταν- κατέρρευσε χωρίς να πολεμήσει. Και την επαύριο της ανακωχής, το πολιτικό σύστημα της Γαλλίας άρχισε να φλερτάρει ανοικτά με την ιδέα της προσχώρησης της Γαλλίας στην ναζιστική πολιτική πρόταση της Νέας Ευρώπης. Ένα μέρος των πνευματικών ελίτ της χώρας είχε ήδη σπεύσει να χαιρετίσει την «νέα ελευθερία» της Γαλλίας: «η σωτήρια ήττα», έτσι ονόμασε την συμφορά του Ιουνίου ο Σαρλ Μωρράς!

Με την δραστήρια παρέμβαση των ακροδεξιών παραγόντων, και ειδικά του Πιερ Λαβάλ, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση συνεδρίασε τελικά στη μεγάλη αίθουσα του Καζίνο του Βισύ, όπου είχε καταφύγει διωγμένη από το Παρίσι και το Μπορντώ. Εκεί, στο όνομα της διατήρησης του Κράτους, της (κοινωνικής) Τάξης και των αξιών της «Εργασίας, της Οικογένειας και της Πατρίδας» (Travail, Famille, Patrie), τέθηκε σε ψηφοφορία ο Συνταγματικός Νόμος (Loi Constitutionelle) που παραχωρούσε «απόλυτες εξουσίες» (Pleins Pouvoirs) στον γηραιό ακροδεξιό στρατάρχη Φιλίπ Πεταίν. Στους 649 βουλευτές και γερουσιαστές παρόντες οι 569 υπερψήφισαν την πρόταση. Η Γ' Γαλλική Δημοκρατία καταργήθηκε και στη θέση της εγκαθιδρύθηκε η «Γαλλική Πολιτεία» -το κράτος του Βισύ. Το κράτος αυτό αποτέλεσε το πρόπλασμα για τα πολιτικά συστήματα της ναζιστικής Νέας Ευρώπης. Ένα σχεδόν χρόνο αργότερα, και στην Ελλάδα το πολιτικό καθεστώς της συνεργασίας με τους ναζί -η κυβέρνηση Τσολάκογλου- ονομάστηκε «Ελληνική Πολιτεία» και λειτούργησε με βάση το γαλλικό πρότυπο.

Για να επιστρέψουμε στην αφετηρία ας δούμε τη στάση των πολιτικών δυνάμεων στην κρίσιμη αυτή απόφαση. Μετά την αποβολή των Κομμουνιστών αντιπροσώπων, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση αποτελείτο από 846 αντιπροσώπους (βουλευτές και γερουσιαστές). Από αυτούς ήσαν παρόντες στο Καζίνο του Βισύ οι 649. Από αυτούς οι 569 ψήφισαν υπέρ των «απόλυτων εξουσιών», οι 80 εναντίον. Από τους 126 παρόντες Σοσιαλιστές -της SFIO (του Γαλλικού Τμήματος της Εργατικής Διεθνούς)- οι 36 καταψήφισαν την πρόταση, οι 90 όμως την υπερψήφισαν. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι έτεροι «σύμμαχοι» του Λαϊκού Μετώπου, Ριζοσπάστες της αριστεράς ή της δεξιάς, υπερψήφισαν επίσης την πρόταση. Ανάμεσα στους 80 που αντιτάχθηκαν στη δικτατορία του Πεταίν και τη συνακόλουθη στροφή προς τον ναζισμό και τον Άξονα, υπήρξαν αντίθετα και μερικοί δεξιοί ή συντηρητικοί, που για δικούς τους λόγους καταψήφισαν την πρόταση. Στην άλλη πλευρά, οι λίγοι πρώην βουλευτές του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που είχαν, τον Σεπτέμβριο του 1939, καταγγείλει το Γερμανο-Σοβιετικό Σύμφωνο μη επίθεσης και τον «σταλινισμό», και ως εκ τούτου είχαν διαγραφεί από το ΚΚΓ, υπερψήφισαν ομόθυμα τις «απόλυτες εξουσίες» στον στρατάρχη Πεταίν. Ο δρόμος από τον αντι-σοβιετισμό και τον «αντι-σταλινισμό» ως την Νέα Ευρώπη του Χίτλερ και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού αποδείχθηκε εντυπωσιακά βατός και σύντομος...

Αυτό ήταν το θλιβερό τέλος των ενωτικών προσδοκιών του 1936. Αυτή ήταν η αξιοπιστία των «δημοκρατικών» δυνάμεων, με τη συνεργασία των οποίων θα αναχαιτιζόταν ο ναζισμός. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός, γοητεύτηκε στο σύνολό του σχεδόν από τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ναζισμού. Τόσο το αποφασιστικό ξερρίζωμα του Κομμουνισμού, η υποταγή του εργατικού κινήματος, όσο και η αποκατάσταση της παγκόσμιας κυρίαρχης θέσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και η δημιουργία μιας Νέας Ευρώπης, βρήκαν απήχηση σε όλες της πρωτεύουσες της Γηραιάς Ηπείρου. Και μπροστά στο κοινό συμφέρον οι μεγάλες κουβέντες της σοσιαλδημοκρατίας περί αριστεράς, δημοκρατίας και προόδου, αποδείχθηκαν απλά πομφόλυγες.

* O Γιώργος Μαργαρίτης είναι ιστορικός, καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

1. Εννοεί την εθνικιστική οργάνωση Croix-de-Feu («Πύρινος Σταυρός»)

Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ ΕΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙ -ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ «ΕΝΝΟΜΟΥ ΤΑΞΕΩΣ»

Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τους Οθωμανούς, το 1881, τα τσιφλίκια των Οθωμανών πέρασαν στα χέρια Ελλήνων τσιφλικάδων, μεταξύ άλλων Ελλήνων επιχειρηματιών της διασποράς, πλούσιων γιατρών, δικηγόρων κ.ά. 

Οι περισσότεροι ούτε καν ήξεραν πού βρίσκονταν τα τσιφλίκια τους, τα οποία «κυβερνούσαν» οι επιστάτες.

Στα τσιφλίκια - το καθένα ήταν από 10.000 έως 100.000 στρέμματα - «δούλευαν» οι κολίγοι, που ήταν ακτήμονες οι οποίοι καλλιεργούσαν τα κτήματα και έδιναν μέρος της σοδειάς - τη λεγόμενη μορτή - στους τσιφλικάδες, ενώ πλήρωναν και φόρο στο κράτος (το λεγόμενο «φόρο αροτριώντων», που επέβαλε η κυβέρνηση Τρικούπη).

Δεμένοι με τα τσιφλίκια ήταν και οι λεγόμενοι προλετάριοι της υπαίθρου - παρακεντέδες και κουλουκτσήδες - που ήταν ακτήμονες χωρικοί, οι οποίοι χρησιμοποιούνται και από τους τσιφλικάδες, αλλά και από τους κολίγους, είτε ως εργάτες γης, είτε ως βοσκοί ή και για άλλες μορφές δουλειάς.

Οι κολίγοι δούλευαν μέσα σε ασφυκτικά σκληρές συνθήκες. 

Οργωναν με ξύλινο αλέτρι που το τραβούσε το βόδι, θέριζαν με το δρεπάνι, αλώνιζαν με το δοκάνι, μετέφεραν τη σοδειά με τη βοϊδάμαξα. 

Οι τσιφλικάδες και οι επιστάτες τούς φέρονταν σαν να ήταν ζώα. 

Τους υποχρέωναν να εργάζονται από ήλιο σε ήλιο, ακόμα και τις Κυριακές. Δεν τους επέτρεπαν να φιλοξενούν ανθρώπους στα σπίτια τους, να κυκλοφορούν στους δρόμους μετά τη δύση του ηλίου, είχαν λόγο και στο αν θα παντρεύονται. 

Επιπλέον, το αφεντικό είχε το δικαίωμα να ξεπαρθενεύει τα ανύπαντρα κορίτσια, να κοιμάται την πρώτη νύχτα του γάμου με τη νύφη - το λεγόμενο «δικαίωμα της πρώτης νύχτας» - να έχει τις παντρεμένες γυναίκες να συγυρίζουν το κονάκι του και να του κάνουν το κέφι.

Βεβαίως, οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς, ήταν πάντα και όλες στο πλευρό των τσιφλικάδων και αρνούνταν να ικανοποιήσουν το αίτημα των κολίγων, να ψηφίσουν γενικό νόμο περί απαλλοτριώσεων.

Αγώνες πριν το Κιλελέρ

Και πριν την εξέγερση το 1910, κολίγοι είχαν ξεσηκωθεί σε πολλά μέρη της Θεσσαλίας, όπως το 1881 στα χωριά Σκάλαινα (Ρίζωμα) και Βάνια (Πλάτανος) των Τρικάλων, το 1883 στο Ζάρκο Τρικάλων, το 1895 στον Παλαμά και την Καρδιτσομαγούλα Καρδίτσας, το 1905 στον Πυργετό Λάρισας.

Το 1906 έρχεται από την Κεφαλονιά στον Πυργετό της Λάρισας ο Μαρίνος Αντύπας, για να αναλάβει επικεφαλής στα κτήματα του θείου του, του τσιφλικά Σκιαδαρέση. 

Αμέσως αρχίζει δράση, γυρνώντας τα χωριά της Θεσσαλίας, καλώντας τους κολίγους να ξεσηκωθούν κατά των τσιφλικάδων και να τους πάρουν τα κτήματα, ενώ οργανώνει τους πρώτους «αγροτικούς συνδέσμους». 

Οι τσιφλικάδες αντιδρούν και στις 9/3/1907 ο Ι. Κυριακός, επιστάτης του τσιφλικά Αρ. Μεταξά, δολοφονεί τον Αντύπα. 

Οι κολίγοι τον μεταφέρουν νεκρό στα χέρια τους σε μια μεγάλη απόσταση, από τον Πυργετό στα Τέμπη, η σορός του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και ενταφιάστηκε στο Ομόλιο.

Στις 22/2/1910, η «Πανθεσσαλική Επιτροπή» και το «Κοινό των Θεσσαλών» οργανώνουν συλλαλητήρια σ' όλη τη Θεσσαλία. 

Το μεγαλύτερο είναι αυτό της Καρδίτσας, όπου συμμετείχαν πάνω από 12.000 αγρότες αλλά και εργαζόμενοι, όπου πέφτει και ο πρώτος νεκρός κολίγος, ο Χρ. Σάλτας από το χωριό Ανώγειο, τον οποίο σκότωσε έφιππος χωροφύλακας.

Πέντε μόλις μέρες πριν το Κιλελέρ, την 1η (14) Μάρτη, 400 κολίγοι από τα Ορφανά Καρδίτσας, οπλισμένοι με γκράδες, σταμάτησαν το τρένο, λίγο παραπέρα από το σταθμό, δηλώνοντας πως αν δεν γίνει απαλλοτρίωση θα καταστρέψουν τη γραμμή.

Η μέρα της θυσίας

Για το Σάββατο, 6 (19) Μάρτη 1910, είχε προγραμματιστεί αγροτικό συλλαλητήριο στη Λάρισα, με αίτημα την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών. 

Από τα ξημερώματα κολίγοι ξεκινούσαν από χωριά της περιοχής για την πόλη, κρατώντας μαύρες και κόκκινες σημαίες. 

Στις εισόδους της πόλης, αναπτύσσονταν δυνάμεις καταστολής, με τους καβαλάρηδες του ιππικού και τους χωροφύλακες.

Σ' ένα χωριουδάκι έξω από τη Λάρισα, στο Κιλελέρ (Κυψέλη), κολίγοι συγκεντρώθηκαν για να επιβιβαστούν στο τρένο και να πάνε στο συλλαλητήριο. 

Οταν ήρθε το τρένο από το Βόλο, θέλησαν ν' ανέβουν. Δεν έβγαλαν, όμως, εισιτήριο, θεωρώντας ότι, για μια φορά και γι' αυτή την ειδική περίπτωση, είχαν το δικαίωμα να ταξιδέψουν δωρεάν.

Στο τρένο επέβαινε και ο διευθυντής των θεσσαλικών σιδηροδρομικών γραμμών, Πολίτης, συνοδεύοντας τον Γερμανό δημοσιογράφο Φίσερ. 

Ακούγοντας ότι οι κολίγοι δεν θέλουν να πληρώσουν εισιτήριο, διέταξε τους σιδηροδρομικούς να τους κατεβάσουν από το τρένο. 

Οι κολίγοι, βλέποντας πως υπήρχε στρατός, κατέβηκαν. Οργισμένοι, όμως, από τις βρισιές του Πολίτη εναντίον τους, άρχισαν να διαμαρτύρονται και να πετροβολούν την αμαξοστοιχία.

Το τρένο έφυγε, αλλά σε μικρή απόσταση παραπέρα άλλη ομάδα κολίγων, γύρω στα 800 άτομα, με κόκκινες σημαίες, προσπάθησαν να το σταματήσουν, ζητώντας να τους μεταφέρει χωρίς εισιτήριο. 

Βρίζοντας, πάλι, χυδαία, ο Πολίτης ζήτησε από τον αξιωματικό που ήταν επικεφαλής των στρατιωτών από το Βόλο, να «προστατεύση την έννομον τάξιν».

 Κι αυτός διέταξε τους ευζώνους και τους φαντάρους να πυροβολήσουν εναντίον των κολίγων.

Τρεις αγρότες - ο Στέφανος Ακριβούσ(λ)ης ή Ευαγγέλου, ο Αντώνης Δημητρίου και ο Μπόκας - πέφτουν νεκροί από τα βόλια των τσολιάδων και τραυματίζονται πολλοί. 

Το τρένο συνεχίζει την πορεία του και φτάνει στο σταθμό του Τσουλάρ (Μελία), όπου είναι μαζεμένοι πολλοί κολίγοι. Σταματάει εκεί κι αρχίζει ο πετροβολισμός του. 

Οι τσολιάδες ξαναρίχνουν στο ψαχνό σκοτώνοντας τον Αθανάσιο Νταφούλη ή Σαρτζελαριώτη και τραυματίζοντας άλλους 15.

Οι δολοφονικές επιθέσεις του στρατού κατά των κολίγων γίνονται γνωστές στ' αδέλφια τους που είναι συγκεντρωμένοι στη Λάρισα κι αρχίζουν να διαμαρτύρονται. 

Οι δυνάμεις καταστολής ζητούν τη διάλυσή τους, αλλά αυτοί δεν υποχωρούν. Φωνάζοντας «κάτω οι τσιφλικάδες», κινούνται κατά κύματα προς την πλατεία της πόλης.

Στην οδό Φαρσάλων, στην είσοδο της πόλης, ο υπίλαρχος Χρύσης και ο ανθυπίλαρχος Σκανδάλης διατάζουν πυρ. 

Ο Αποστόλης Μπατάλας, από τη Νίκαια, τραυματίζεται βαριά και πεθαίνει λίγο αργότερα, ενώ τραυματίζονται κι άλλοι πολλοί. 

Τα θύματα θα ήταν πολύ περισσότερα αν κάποιοι υπαξιωματικοί από το Βόλο και τον Πειραιά, που είχαν φιλοαγροτικά αισθήματα και προοδευτικές ιδέες, δεν ζητούσαν από τους φαντάρους να μη «χτυπάνε στο ψαχνό».

Παρά τις άγριες επιθέσεις, οι αγρότες καταφέρνουν να φτάσουν στην πλατεία, μπροστά στο ξενοδοχείο «Πανελλήνιον», όπου πραγματοποιείται η μεγάλη συγκέντρωση και εγκρίνεται ψήφισμα υπέρ της απαλλοτρίωσης και της διανομής των τσιφλικιών. 

Ως απάντηση, η κυβέρνηση με διαταγή της κυνηγά τους «πρωταίτιους» της κινητοποίησης και το επόμενο διάστημα εκατοντάδες Θεσσαλοί αγρότες φυλακίζονται για μήνες και δικάζονται. 

Ο αγώνας τους όμως είχε αφήσει παρακαταθήκη...

Τ

ο συλλαλητήριο θα καταλήξει με την έγκριση του παρακάτω ψηφίσματος που στάλθηκε τηλεγραφικώς στην Αθήνα, στην κυβέρνηση και τη Βουλή:

«Απας ο γεωργικός λαός Λαρίσης συνελθών πανοικεί σήμερον Λάρισαν ίνα εκφράση βαθύν πόνον και πικρόν παράπονον διά τημη υποβολήν και επιψήφισην του νόμου περί απαλλοτριώσεως των τσιφλικίων και προικοδοτήσεως γενναιοτέρας του Γεωργικού Ταμείου

Α π α ι τ ε ί

α) Την άμεσον επιψήφισιν του νομοσχεδίου περί απαλλοτριώσεως των τσιφλικίων και διανομήν των Ζαππείων κτημάτων.

β) Τη γενναιοτέραν προικοδότησιν του γεωργικού ταμείου διά της διαθέσεως του όλου φόρου των αροτριώντων κτηνών και παντός ό,τι νομίζει η Κυβέρνησις καλύτερον.

γ) Εκφράζει τη βαθείαν λύπην και οδύνην του διά την εκ μέρους των αρχών της Πολιτείας άδικον επίθεση κατά του φιλησύχου και νομοταγούς λαού, ης θύματα υπήρξαν άοπλοι και λευκοί σκλάβοι της Θεσσαλίας».

Μετά το μακελειό της 6ης Μάρτης του 1910 η κυβέρνηση του Στ. Δραγούμη οργάνωσε δίκες κατά των αγροτών. 

Η δίκη για τα αιματηρά γεγονότα στο Κιλελέρ, το Τσουλάρ και τη Λάρισα - με κατηγορούμενους 25 αγρότες και αγροτιστές - έγινε στη Λαμία.

Οι κατηγορούμενοι αγρότες αθωώθηκαν. Ο αγώνας τους δεν πήγε χαμένος. 

Το αγροτικό κίνημα μετά το Κιλελέρ φούντωσε σε όλη την Ελλάδα και λίγα χρόνια αργότερα ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να δημοσιεύσει διάταγμα για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών.

Σήμερα, σχεδόν έναν αιώνα μετά, το Κιλελέρ μένει εκεί, φάρος φωτεινός για να τους δείχνει το δρόμο της νίκης, για τους αγρότες που αντιμετωπίζουν καινούρια οξυμένα προβλήματα, με βασικότερο τον κίνδυνο να ξεκληριστούν από τη γη τους.

Απ΄την Τατιάνα !!

ΤΙ ΣΑΣ ΛΕΕΙ ΤΟ ΤΕ­ΛΕΥ­ΤΑΙΟ ΜΑ­ΚΕ­ΛΕΙΟ ΣΤΗΝ ΦΛΟ­ΡΙ­ΝΤΑ;

Τρεις χι­λιά­δες απο­μα­κρύν­σεις-δια­σώ­σεις μα­θη­τών μέσα σε ένα χρόνο
Γιατί τόσες πολ­λές φο­νι­κές επι­θέ­σεις στα σχο­λεία των ΗΠΑ; (Κεί­με­νο της Γκράν­μα)

Κλει­στά ψυ­χια­τρεία – εύ­κο­λη πρό­σβα­ση στα όπλα

Παρά την εκτε­τα­μέ­νη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση στις ΗΠΑ για το θέμα εξα­κο­λου­θούν να εκ­πλήσ­σουν οι επι­θέ­σεις, όπως αυτή στις 14 Φε­βρουα­ρί­ου, στο γυ­μνά­σιο στη Φλό­ρι­ντα, όπου σκο­τώ­θη­καν 17 άν­θρω­ποι και τραυ­μα­τί­στη­καν άλλοι 20. Εκ­πλήσ­σει η έκτα­ση της βίας και της εύ­κο­λης πρό­σβα­σης των δρα­στών στα όπλα.


Αρ­κε­τές προ­σω­πι­κό­τη­τες και μέσα ενη­μέ­ρω­σης στις ΗΠΑ ανα­ρω­τιού­νται γιατί τόσα πολλά πε­ρι­στα­τι­κά αυτού του τύπου συμ­βαί­νουν στη χώρα τους, που είναι συ­χνό­τε­ρα και με­γα­λύ­τε­ρα από όλες τις άλλες ανε­πτυγ­μέ­νες χώρες


«Σκε­φτό­μα­στε την Αμε­ρι­κή σαν μια άρι­στη χώρα. Εί­μα­στε όμως η εξαί­ρε­ση στον κα­νό­να που ισχύ­ει ότι πα­ρό­μοιες επι­θέ­σεις δεν πρέ­πει να συμ­βαί­νουν σε σχο­λεία, εκ­κλη­σί­ες, συ­ναυ­λί­ες και άλλες δη­μό­σιες το­πο­θε­σί­ες σε ανη­συ­χη­τι­κά τα­κτι­κή βάση»
Elizabeth Esty μέλος του Κο­γκρέ­σου στο τουί­τερ.

Σύμ­φω­να με το γρα­φείο των Ηνω­μέ­νων Εθνών για τα ναρ­κω­τι­κά και το έγκλη­μα, οι Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες έχουν πο­σο­στό αν­θρω­πο­κτο­νιών 4,88 ανά 100.000 άτομα, πολύ υψη­λό­τε­ρο από εκεί­νο των άλλων πλού­σιων χωρών όπως η Αυ­στρία (0,51) ή τις Κάτω Χώρες (0,61) και επί­σης υψη­λό­τε­ρο από φτω­χό­τε­ρες χώρες όπως η Αλ­βα­νία (2.28), Μπα­γκλα­ντές (2.51) και τη Χιλή (3.59).

Σε αυτό προ­στί­θε­ται το φαι­νό­με­νο των μα­ζι­κής ρίψης πυ­ρο­βο­λι­σμών, που συμ­βαί­νει στις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες με απα­ρά­μιλ­λο ρυθμό για μια χώρα που δεν είναι σε πό­λε­μο στη δική της επι­κρά­τεια.

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΤΟ ΤΕ­ΛΕΥ­ΤΑΙΟ ΜΑ­ΚΕ­ΛΕΙΟ ΣΤΗΝ ΦΛΟ­ΡΙ­ΝΤΑ;

Τα τρα­γι­κά συμ­βά­ντα στο Stoneman Ντά­γκλας Γυ­μνά­σιο στην πόλη της Φλό­ρι­ντα Parkland στις 14 Φε­βρουα­ρί­ου, κα­τα­δει­κνύ­ουν την αυ­ξα­νό­με­νη τάση σε πα­ρό­μοιες εκ­δη­λώ­σεις βίας στην κοι­νω­νία των ΗΠΑ.

Σε αντί­θε­ση με ό,τι κα­νείς μπο­ρεί να υπο­θέ­σει, οι επι­θέ­σεις δεν γί­νο­νται πάντα σε βί­αιες πε­ριο­χές, αλλά και σε ει­ρη­νι­κές κοι­νό­τη­τες όπως το Parkland, που κα­τα­τάσ­σε­ται στο Index ασφα­λών πό­λε­ων σαν την 15η ασφα­λέ­στε­ρη πόλη στις ΗΠΑ.

Άλλη σύμ­πτω­ση είναι το ψυ­χο­λο­γι­κό προ­φίλ του δο­λο­φό­νου. Όπως ακρι­βώς ο Adam Lanza, που σκό­τω­σε 26 άτομα τον Δε­κέμ­βριο του 2012 στο Δη­μο­τι­κό σχο­λείο Sandy Hook, ο δρά­στης του μα­κε­λειού της Φλό­ρι­ντα ήταν μια πε­ρί­πτω­ση προ­βλη­μα­τι­κού εφή­βου που πά­σχει από ψυ­χια­τρι­κά προ­βλή­μα­τα και έχο­ντας βίαιο ιστο­ρι­κό.

ΚΛΕΙ­ΣΑΝ ΤΑ ΨΥ­ΧΙΑ­ΤΡΕΙΑ!

Από την δε­κα­ε­τία του 1970, οι Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες έχει κλεί­σει την πλειο­ψη­φία των ψυ­χια­τρι­κών νο­σο­κο­μεί­ων, με­τα­φέ­ρο­ντας το πρό­βλη­μα στις φυ­λα­κές. Εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι υπο­φέ­ρουν από ψυ­χι­κή ασθέ­νεια χωρίς την απα­ραί­τη­τη εξει­δι­κευ­μέ­νη φρο­ντί­δα, που στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πε­ρι­πτώ­σεις δεν κα­λύ­πτε­ται από την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση.

Ο δε­κα­εν­νιά­χρο­νος Νί­κο­λας Cruz, ο κύ­ριος ύπο­πτος για το μα­κε­λειό της Φλό­ρι­ντα, είναι ένας πρώην φοι­τη­τής της Σχο­λής Ντά­γκλας Stoneman που απο­βλή­θη­κε για «πει­θαρ­χι­κούς λό­γους.» Ο θετός του γο­νέ­ας που απε­βί­ω­σε πρό­σφα­τα είπε ότι ο γιος του πά­σχει από μια πε­ρί­ο­δο συ­ναι­σθη­μα­τι­κής αστά­θειας, σύμ­φω­να άλ­λω­στε και με τις προ­κα­ταρ­κτι­κές έρευ­νες.

Οι γνω­στοί του τον πε­ρι­γρά­φουν ως «προ­βλη­μα­τι­κό παιδί, «ένας «πε­ρι­θω­ρια­κός» και «τρε­λός για τα όπλα». Σύμ­φω­να με δη­λώ­σεις που έγι­ναν από τους κα­θη­γη­τές στο σχο­λείο, τους είχαν προει­δο­ποι­ή­σει να πα­ρα­τη­ρούν τις κι­νή­σεις του και να μην του επι­τρέ­ψουν να μπει στο σχο­λείο με σα­κί­διο.

Σύμ­φω­να με αυτά που ανέ­βα­ζε στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης, τα οποία δια­γρά­φη­καν μετά την επί­θε­ση, εμ­φα­νί­ζε­ται σε φω­το­γρα­φί­ες να φέρει μα­χαί­ρια, κα­ρα­μπί­νες και πι­στό­λια. Ο Jillian Davis, ένας πρώην συμ­μα­θη­τής του Cruz, είπε ότι μι­λού­σε συχνά για όπλα και μα­χαί­ρια, αλλά κα­νείς δεν τον πήρε στα σο­βα­ρά. Μέχρι στιγ­μής, επι­κρα­τεί η θε­ω­ρία ότι ο ει­σβο­λέ­ας ενερ­γο­ποί­η­σε τον συ­να­γερ­μό πυρ­κα­γιάς του σχο­λεί­ου και στη συ­νέ­χεια άνοι­ξε πυρ σε εκεί­νους που άρ­χι­σαν να το εκ­κε­νώ­νουν.

Όταν άκου­σαν τους πυ­ρο­βο­λι­σμούς, πολ­λοί εκ­παι­δευ­τι­κοί και μα­θη­τές συ­νει­δη­το­ποί­η­σαν πως κάτι πε­ρί­ερ­γο συ­νέ­βαι­νε και κα­τέ­φυ­γαν στις τά­ξεις και στις ντου­λά­πες για πε­ρισ­σό­τε­ρο από 40 λεπτά, μέχρι που δια­σώ­θη­καν από την αστυ­νο­μία. Ιστο­ρί­ες ηρω­ι­σμού των κα­θη­γη­τών έχουν ήδη έρθει στο φως, όπως του προ­πο­νη­τή του αμε­ρι­κά­νι­κου πο­δό­σφαι­ρου, Aaron Feis, ο οποί­ος τραυ­μα­τί­στη­κε θα­νά­σι­μα στον θώ­ρα­κα, προ­στα­τεύ­ο­ντας ένα μα­θη­τή που επέ­ζη­σε της επί­θε­σης.

ΘΑ­ΝΑ­ΤΗ­ΦΟ­ΡΑ ΟΠΛΑ

Οι αρχές που ερευ­νούν το πε­ρι­στα­τι­κό ισχυ­ρί­ζο­νται ότι κατά τη στιγ­μή της σύλ­λη­ψης του, ο Cruz με­τέ­φε­ρε ένα AR-15 του­φέ­κι επι­θε­τι­κού τύπου και πολλά πυ­ρο­μα­χι­κά. Η ευ­κο­λία με την οποία ένας πι­θα­νός ει­σβο­λέ­ας μπο­ρεί να απο­κτή­σει ένα στρα­τιω­τι­κού τύπου πυ­ρο­βό­λο όπλο είναι μια άλλη πτυχή που αυ­ξά­νει τον αριθ­μό των θυ­μά­των σε επι­θέ­σεις αυτού του τύπου.

Στην πε­ρί­πτω­ση του Cruz, ένα άτομο με ιστο­ρι­κό βί­αι­ης συ­μπε­ρι­φο­ράς και ένα προ­βλη­μα­τι­κό προ­φίλ στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης, είναι ακόμη πιο ανη­συ­χη­τι­κό το γε­γο­νός ότι κα­τόρ­θω­σε να απο­κτή­σει νό­μι­μα όπλα. Κατά τα τε­λευ­ταία χρό­νια και μετά από την έξαρ­ση της μα­ζι­κής χρή­σης πυ­ρο­βό­λων όπλων, όπως το δράμα που δια­δρα­μα­τί­στη­κε κατά τη διάρ­κεια συ­ναυ­λί­ας στο Λας Βέ­γκας τον πε­ρα­σμέ­νο χρόνο, αφή­νο­ντας 58 νε­κρούς, όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρες φωνές απαι­τούν με­γα­λύ­τε­ρο έλεγ­χο στις πω­λή­σεις όπλων.

Ωστό­σο, ση­μα­ντι­κές ομά­δες όπως η Εθνι­κή Ένωση υπέρ της Οπλο­φο­ρί­ας, National Rifle Association (NRA), ασκούν με­γά­λες πιέ­σεις στην Ουά­σιγ­κτον ώστε να απο­φύ­γει οποια­δή­πο­τε νο­μο­θε­σία που θα μπο­ρού­σε να βλά­ψει αυτή την κερ­δο­φό­ρα επι­χεί­ρη­ση. Ο Πρό­ε­δρος Donald Trump που έλαβε άμεση υπο­στή­ρι­ξη από την NRA, κατά τη διάρ­κεια της προ­ε­κλο­γι­κής εκ­στρα­τεί­ας του 2016, αρ­νή­θη­κε να επι­κρί­νει την ευ­κο­λία πρό­σβα­σης στα όπλα, παρά τις επι­θέ­σεις που ση­μειώ­θη­καν υπό τη διοί­κη­σή του.

Στις πρώ­τες του δη­λώ­σεις σχε­τι­κά με τα γε­γο­νό­τα στη Φλό­ρι­ντα, ο Trump ανα­φέρ­θη­κε για «την αντι­με­τώ­πι­ση του δύ­σκο­λου ζη­τή­μα­τος της ψυ­χι­κής υγεί­ας», αλλά δεν ανα­φέρ­θη­κε καν στη λέξη «όπλο» τα πέντε λεπτά που μι­λού­σε. Εκτι­μά­ται ότι υπάρ­χουν με­τα­ξύ 200 και 300 εκα­τομ­μύ­ρια όπλα στις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες, σχε­δόν ένα ανά άτομο. Λαμ­βά­νο­ντας υπόψη τα στοι­χεία αυτά, δεν είναι έκ­πλη­ξη το γε­γο­νός το να πέ­σουν με­ρι­κοί στα χέρια δο­λο­φό­νων σαν τον Νί­κο­λας Cruz, ή οποια­δή­πο­τε άλλου πρό­θυ­μου να προ­κα­λέ­σει θα­να­τη­φό­ρες βλά­βες.

Σε αριθ­μούς
-291 επι­θέ­σεις με πυ­ρο­βό­λα όπλα σε σχο­λεία των ΗΠΑ από το 2013.

-Μέ­σος όρος 1 σχο­λείο ανά εβδο­μά­δα.

-Η επί­θε­ση στις 14 Φε­βρουα­ρί­ου ήταν το 18ο συμ­βάν μέσα σε ένα χρόνο.

-121 άτομα έχουν σκο­τω­θεί από πυ­ρο­βο­λι­σμούς σε σχο­λεία με αρχή το πε­ρι­στα­τι­κό Sandy Hook τον Δε­κέμ­βριο του 2012.

Οι πιο θα­να­τη­φό­ρες επι­θέ­σεις

1.-Βιρ­τζί­νια Tech. Απρι­λί­ου 16 του 2007. Νε­κροί : 32

2.-Sandy Hook Δη­μο­τι­κό σχο­λείο. 14 Δε­κεμ­βρί­ου 2012. Νε­κροί: 26

3.-Stoneman Γυ­μνά­σιο Ντά­γκλας. 14 Φε­βρουα­ρί­ου 2018. Νε­κροί: 17

4.-Πα­νε­πι­στή­μιο του Τέξας. 1 Αυ­γού­στου του 1966. Νε­κροί: 14

5.-Columbine High School. 20 Απρι­λί­ου 1999. Νε­κροί: 13

ΠΗΓΗ:
GRANMA. Σέρ­χιο Αλε­χά­ντρο Γκό­μες 1 Μαρ­τί­ου 2018.

Απο Ατέχνως 

Ελεύ­θε­ρη από­δο­ση στα ελ­λη­νι­κά Πάνος Αλε­πλιώ­της