10 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΚΚΕ ΣΑΣ ΛΕΕΙ-Μόνιμα-ΝΑ ΜΕΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ-ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ -φωτο

10 χρόνια πάνε τώρα που το ΚΚΕ σας φωνάζει με όλους τους τόνους να μειωθούν μόνιμα και δραστικά οι βουλευτικές αποζημιώσεις  και να καταργηθούν  βουλευτικές συντάξεις και άλλα προνόμια βουλευτών  κι άλλων υψηλόβαθμων κρατικών παραγόντων.

Δείτε το 2010:
 

ολόκληρη η δημοσίευση εδώ:https://www.rizospastis.gr/story.do?id=5932885

To 2017:

ολόκληρη η δημοσίευση εδώ:https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9296728

Σήμερα: (προχθές 30/3/2020)

ολόκληρη η δημοσίευση εδώ:https://www.902.gr/eidisi/politiki/219765/pagia-i-thesi-toy-kommatos-gia-monimi-drastiki-meiosi-ton-misthon-voyleyton?fbclid=IwAR3GCyBWla12_MgFNMGVs1NRYix_f1eFgZtwAI5BbmXlQqrVEepbSO1JYrk

Γιατί το αποκρύβετε 

"φαρισαίοι και λοιποί υποκριτές" ;

-ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ-ΚΚΕ-902gr:Mε Τις Πλάτες της Κυβέρνησης Η Αισχροκέρδεια-Το ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ

Είναι αισχρό να κερδοσκοπούν τα ιδιωτικά μεγαθήρια της Υγείας με ευθύνη της κυβέρνησης

«Θα στηριχτούμε στις δυνάμεις του Εθνικού Συστήματος Υγείας (...) Ο ιδιωτικός τομέας λειτουργεί υπό την απόλυτη καθοδήγηση του υπουργείου Υγείας...».

Aυτά ανέφερε ο πρωθυπουργός στο τελευταίο του διάγγελμα, στις 19 Μάρτη.

Η ένταξη των ιδιωτικών κλινικών στον κρατικό σχεδιασμό έπρεπε ήδη να είχε γίνει. Καθώς επίσης αυτό που έπρεπε να είχε ήδη γίνει ήταν η άμεση προμήθεια όλων των νοσοκομείων με τον απαραίτητο εξοπλισμό για την αποφυγή ενδο-νοσοκομειακής μετάδοσης του ιού και σε νοσηλευόμενους και σε προσωπικό.

Δυστυχώς η καθημερινότητα απέχει ακόμα από τα αυτονόητα. Μέχρι και πριν λίγες μέρες, στα ιδιωτικά νοσοκομεία διενεργούνταν κανονικά μη επείγοντα χειρουργεία, αφού η εργοδοσία εκμεταλλευόμενη την αναστολή των δημόσιων νοσοκομείων βρήκε τρόπο να πλουτίσει.
Υπάρχουν ακραία παραδείγματα, π.χ. σε μεγάλη κλινική την περασμένη βδομάδα έγιναν πάνω από δέκα αισθητικές πλαστικές επεμβάσεις!

Σε κάποιες κλινικές, τα κανονικά χειρουργεία «βαφτίζονται» επείγοντα (π.χ. αντί για λίπωμα, απόστημα), αψηφώντας στο όνομα του κέρδους και τις εκκλήσεις του προσωπικού και τις ελλείψεις της αιμοδοσίας, βάζοντας σε κίνδυνο σε περίπτωση επιπλοκών και τη ζωή των ασθενών. 

Αισχροκέρδεια με τα τεστ για τον κορονοϊό

Για την προστασία του προσωπικού δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο. Σε αυτόν τον τομέα οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα Υγείας είναι σε ακόμα χειρότερη θέση από το Δημόσιο. Πέρα από μία και μόνο χειρουργική μάσκα, η οποία χρησιμοποιείται για όλη τη βάρδια, στα υπόλοιπα μέσα ατομικής προστασίας (γυαλιά, στολή) σημειώνονται σαφείς ελλείψεις και σε περίπτωση χρησιμοποίησής τους, τότε αυτό γίνεται εκ περιτροπής από το προσωπικό!

Οι δειγματοληψίες σε εργαζόμενους στην ιδιωτική Υγεία που παρουσιάζουν συμπτώματα στη μεγάλη πλειοψηφία των κέντρων γίνονται με χρέωση (!) και πολύ επιλεκτικά, ακόμα και αν έρθουν σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα. Αξιοποιούν για αυτό τους γιατρούς των κλινικών και γιατρούς εργασίας. Π.χ. σε παχύσαρκη εργαζόμενη με βήχα και δύσπνοια της είπαν να γυρίσει στη δουλειά της κανονικά!

Το αποκορύφωμα αφορά το πλιάτσικο και την αισχροκέρδεια με τα τεστ για τον κορονοϊό. 

Εως τώρα όλα τα ιδιωτικά διαγνωστικά που διαφημίζουν ότι κάνουν το τεστ, παίρνουν μόνο το δείγμα από τον ασθενή και το στέλνουν είτε στο Παστέρ είτε στην Ιατρική Σχολή. Δεν έχουν δικά τους εργαστήρια και αντιδραστήρια. Δηλαδή χρεώνουν απλώς τη λήψη του φαρυγγικού επιχρίσματος και μετά το υλικό δουλεύεται εκεί που στέλνουν και τα δημόσια νοσοκομεία. Μάλιστα έχουν και υψηλή ταρίφα, αλλά και... «φιλική τιμή» για το ίδιο το προσωπικό τους.

Κάποια τρανταχτά παραδείγματα:

-- «Ιατρικό Αθηνών»: Στέλνει στο Παστέρ και περιμένουν από μέρα σε μέρα τα δικά τους αντιδραστήρια.-- «Ερρίκος Ντυνάν»: Η εξέταση κοστίζει 275 ευρώ για το κοινό, 77 για το προσωπικό. Τα στέλνει όλα στο Παστέρ.-- «Υγεία»: 310 ευρώ, επίσης τα στέλνει στο Παστέρ και στην Ιατρική Σχολή.-- «Ιασώ General»: Χρέωση 300 ευρώ για το κοινό και 150 ευρώ για το προσωπικό. Κάνει και κατ' οίκον επισκέψεις για λήψη δείγματος με 350 ευρώ. Σε μία μέρα την προηγούμενή βδομάδα έκανε 187 κατ' οίκον δειγματοληψίες (187x350 = 65.450 ευρώ). Τα στέλνει στο Παστέρ. Ξεμένει από κιτ λήψης δειγμάτων και έχει κρατήσει κάποιες δεκάδες για τους... VIP πελάτες του.-- «Μητέρα»: Δεν χρεώνουν δείγματα στο προσωπικό, τα έστελναν στο «Αlab», ένα ιδιωτικό που έκανε την εξέταση (ας ελπίσουμε pcr - δηλαδή μοριακό έλεγχο - και όχι rapid test, που μπορεί να δώσει πολλά περισσότερα ψευδώς αρνητικά αποτελέσματα) και τώρα στην Ιατρική Σχολή.-- «Βιοϊατρική»: Είναι το μόνο που έχει μοριακό τμήμα και κάνει τα τεστ από την Παρασκευή 20/3. Νωρίτερα και από εκεί πήγαιναν τα δείγματα για να δουλευτούν στην Ιατρική και το Παστέρ. Το διαφήμιζε μάλιστα και ο Πορτοσάλτε στον «ΣΚΑΪ», ότι μόνο με 120 ευρώ κάνεις τη δουλειά σου χωρίς καν να βγεις από το αυτοκίνητο...-- «Ιατροί κατ' οίκον 1144»: Διαφημίζουν ότι κάνουν pcr, ότι συνεργεία με ειδικό εξοπλισμό και στολές πραγματοποιούν δειγματοληψίες κατ' οίκον και τα μεταφέρουν σε εξειδικευμένο εργαστήριο. Κι αυτοί τα πηγαίνουν στο Παστέρ.

Στο βωμό του κέρδους καταπατούνται οι έννοιες της Πρόληψης και της δημόσιας Υγείας

Τα ζητήματα που προκύπτουν είναι πολύ σοβαρά:

1. Είναι αισχρό από την κυβέρνηση το να στέλνει κόσμο στα ιδιωτικά διαγνωστικά. Τη στιγμή που καλεί όσους έχουν ήπια συμπτώματα κρυολογήματος και γρίπης να μείνουν σπίτι και να μην κάνουν το τεστ, λέει ανοιχτά πως όποιος θέλει μπορεί να πάει στα ιδιωτικά. Οι οδηγίες που βγαίνουν από τον ΕΟΔΥ, όλο και περιορίζουν τα κριτήρια ορισμού του ύποπτου κρούσματος για το οποίο θα σταλεί δείγμα από δημόσιες μονάδες. Ο ίδιος ο Τσιόδρας είπε: «Δεν θα κάνουμε το τεστ σε ήπια συμπτώματα, για όποιον θέλει υπάρχουν τα ιδιωτικά». Δηλαδή κριτήριο γίνεται η τσέπη...

2. Αρνούνται να κάνουν τεστ σε υγειονομικούς, βγάζουν πρωτόκολλα και κόφτες για να περιορίσουν τα τεστ (τρεις τύποι κινδύνου έκθεσης, λέει ο ΕΟΔΥ), περιορίζουν τα κριτήρια μόνο στις ευπαθείς ομάδες, στη βαριά νόσο κ.λπ. και την ίδια στιγμή τα ιδιωτικά στέλνουν ανεξέλεγκτα. Καθημερινά φτάνουν καταγγελίες στα εκλεγμένα συνδικαλιστικά όργανα, που λένε πως οι επιτροπές λοιμώξεων των δημόσιων νοσοκομείων ή διάφοροι υπεύθυνοι - προϊστάμενοι κ.λπ., αρνούνται να διενεργήσουν τεστ για τον SARS-CoV-2 σε υγειονομικούς που εμφανίζουν συμπτώματα ή έχουν εκτεθεί σε επιβεβαιωμένα κρούσματα. Υπάρχουν ακόμα περιπτώσεις που μετά την άρνηση να γίνει στο δημόσιο νοσοκομείο πήγαν σε ιδιωτικό και βγήκε θετικό τεστ (όπως σε εργαζόμενο του ΚΑΤ και του «Αλεξάνδρα»).

3. Λένε να μη συρρέουν στα νοσοκομεία, για να μην υπάρχει διασπορά. Αραγε στα ιδιωτικά δεν διασπείρεται η νόσος;;

4. Πόσο επιβαρύνονται τα 2 πιστοποιημένα εργαστήρια διενέργειας pcr για τον SARS-CoV-2 (Παστέρ και Ιατρική Σχολή) όταν δέχονται χιλιάδες δείγματα από τον ιδιωτικό τομέα; Αλόγιστη χρήση δηλαδή, με βασική ένδειξη την ταρίφα που πληρώνει ο κόσμος. Οι ιδιώτες πληρώνονται αδρά και προκαλούν συμφόρηση στα ίδια εργαστήρια που στέλνει και το ΕΣΥ. Δεν λειτουργούν απλά παράλληλα στο ΕΣΥ, λειτουργούν ενάντια στον συλλογικό σχεδιασμό.

5. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, αντί για επίταξη η κυβέρνηση με την πρόσφατη ΠΝΠ διπλασιάζει την αποζημίωση που παίρνουν οι κλινικάρχες για τη διάθεση κρεβατιών ΜΕΘ των ιδιωτικών κλινικών στον ΕΟΠΥΥ. Από 800 ευρώ, το ποσό που θα πληρώνει το Δημόσιο σαν «ενοίκιο» πάει στα 1.600 ευρώ τη μέρα! Στη βάση μάλιστα των σχετικών ΠΝΠ, το υπουργείο Υγείας δεσμεύει πιστώσεις ύψους 30 εκατ. ευρώ ως έκτακτη επιχορήγηση του ΕΟΠΥΥ, «για την αντιμετώπιση δαπανών αποζημίωσης ιδιωτικών θεραπευτηρίων - κλινικών, καθώς και ιδιωτών για την πραγματοποίηση κλινικού και εργαστηριακού ελέγχου».

Στον βωμό του κέρδους των ιδιωτικών κλινικών καταπατούνται οι έννοιες της πρόληψης και της προστασίας της δημόσιας Υγείας. 

Οσο λειτουργούν οι ιδιωτικές κλινικές με σκοπό τον πλουτισμό των μετόχων και δεν επιτάσσονται στις ανάγκες του δημόσιου συστήματος, τόσο θα κινδυνεύει η ζωή των ασθενών και των εργαζομένων σε αυτές.

Τώρα χρειάζεται επίταξη των ιδιωτικών κλινικών, παροχή δωρεάν ιατρικών υπηρεσιών και εξοπλισμός τους με το απαραίτητο υλικό για την προστασία του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού και την ελαχιστοποίηση του ρίσκου της ενδο-νοσοκομειακής μετάδοσης του κορονοϊού.

Η πανδημία δεν σταματά με την ατομική ευθύνη, θέλει μέτρα δραστικά και ενίσχυση και ισχυροποίηση της δημόσιας Υγείας: 

Αμεση επίταξη του ιδιωτικού τομέα. Αμεση επίταξη κλινών, κλινικών, κρεβατιών ΜΕΘ και εργαστηρίων του ιδιωτικού τομέα. Διενέργεια τεστ για κορονοϊό σε όλο το προσωπικό. Απαγόρευση της διενέργειας τεστ στον ιδιωτικό τομέα, επίταξη όλης της ποσότητας αντιδραστηρίων και κιτ που διαθέτουν. Διενέργεια τεστ μόνο βάσει επιστημονικών ενδείξεων, απολύτως δωρεάν και με ευθύνη των κρατικών φορέων σε μεγάλες ομάδες πληθυσμού, σύμφωνα με τις τρέχουσες οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ



Αντεργατικό όργιο08:00


Γράμμα από την Πεσκάρα (2)25/03/2020 15:23


Αναλώσιμοι «ήρωες»;25/03/2020 12:10

ΟΙ #SYRIZAXEFTILES ΑΧΝΑ ΓΙΑ ΤH ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Άχνα για τις ΗΠΑ

Ο γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρλέτης πήγε λέει στην πρεσβεία της Βενεζουέλας και εξέφρασε «αμέριστη στήριξη και αλληλεγγύη στο νόμιμο πρόεδρο» της χώρας.

Σε ολόκληρη τη δήλωση ...«στήριξης» δεν υπάρχει ούτε λέξη για την απροκάλυπτη παρέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων της, που φτάνουν να καλούν ανοιχτά μέχρι και σε στρατιωτικά πραξικοπήματα. Αλλά και ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αναπληρωτής ΥΠΕΞ, περιορίστηκε να πει ότι «θα τοποθετηθούμε όταν έρθει η ώρα στα όργανα της ΕΕ».

Η απάντηση βρίσκεται στην αποστολή που έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ στο να «βγάζει λάδι» τους ιμπεριαλιστές, ειδικά τους Αμερικανούς. Κατά τα άλλα, οι ΣΥΡΙΖΑίοι μοιράζουν κι ευχές να προχωρήσει ένας «ειλικρινής και γόνιμος διάλογος», από αυτούς που ξέρουν να στήνουν οι ... υπέρμαχοι της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

902.gr

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Τώρα είναι η ώρα να δυναμώσει η αντίθεση του λαού σε ΝΑΤΟ - ΕΕ (VIDEO)

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

• 

  Για να μην ξεχνιόμαστε

  24/01/2019 11:21
• 

  Με αντιλαϊκά υλικά

  23/01/2019 08:00
• 

  Γκοτζαμάνηδες του διαδικτύου…

  18/01/2019 17:22

Μακεδονικό: Η ουσία του ζητήματος πέρα απ’ την «ονοματολογία»

η ονο­μα­το­λο­γία  –ένα πο­λυ­παιγ­μέ­νο έργο, που το ‘χουμε ζήσει αρ­κε­τές φορές στο πα­ρελ­θόν-  απο­τε­λεί το δέ­ντρο, πίσω απ’ το οποίο κρύ­βε­ται ένα ολό­κλη­ρο δάσος ευ­ρύ­τε­ρων ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών με επί­κε­ντρο τη βαλ­κα­νι­κή χερ­σό­νη­σο και πρω­τα­γω­νι­στές το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Μα­κε­δο­νι­κό: Η ουσία του ζη­τή­μα­τος πέρα απ’ την «ονο­μα­το­λο­γία»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η πρό­σφα­τη ανα­ζω­πύ­ρω­ση του ζη­τή­μα­τος για το όνομα της πΓΔΜ δεν είναι κα­θό­λου τυ­χαίο γε­γο­νός. Η ονο­μα­το­λο­γία των τε­λευ­ταί­ων ημε­ρών και ο- μι­κρο­πο­λι­τι­κών σκο­πι­μο­τή­των- «καυ­γάς» με­τα­ξύ των αστι­κών κομ­μά­των συ­σκο­τί­ζουν τις βα­θύ­τε­ρες αι­τί­ες της ανα­κί­νη­σης του θέ­μα­τος. 

Και αυτό διότι η ονο­μα­το­λο­γία – ένα πο­λυ­παιγ­μέ­νο έργο, που το ‘χουμε ζήσει αρ­κε­τές φορές στο πα­ρελ­θόν- απο­τε­λεί το δέ­ντρο, πίσω απ’ το οποίο κρύ­βε­ται ένα ολό­κλη­ρο δάσος ευ­ρύ­τε­ρων ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών με επί­κε­ντρο τη βαλ­κα­νι­κή χερ­σό­νη­σο και πρω­τα­γω­νι­στές το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Στη βάση των πα­ρα­πά­νω και στο φόντο των πρό­σφα­των εξε­λί­ξε­ων οφεί­λου­με να ση­μειώ­σου­με τα εξής:

1. Ο επί δε­κα­ε­τί­ες ισχυ­ρι­σμός των αστι­κών κομ­μά­των πως η συμ­με­το­χή της Ελ­λά­δας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ απο­τε­λεί ισχυ­ρό δι­πλω­μα­τι­κό «χαρτί»έχει δια­ψευ­στεί πα­τα­γω­δώς. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πως η έντα­ξη της Ελ­λά­δας σε ΝΑ­ΤΟ-ΕΕ και οι συ­νε­πα­κό­λου­θες δε­σμεύ­σεις που η χώρα έχει ανα­λά­βει στο πλαί­σιο των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ορ­γα­νι­σμών οδη­γεί σε συ­νε­χώς αυ­ξα­νό­με­νες ευ­ρω­α­με­ρι­κα­νι­κές πιέ­σεις για διευ­θέ­τη­ση μιας σει­ράς ζη­τη­μά­των. Στο πλαί­σιο αυτών των πιέ­σε­ων και με δε­δο­μέ­νη την συμ­με­το­χή της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης στο «πα­ζά­ρι» των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, η χώρα οδη­γεί­ται συχνά σε επι­κίν­δυ­νες υπο­χω­ρή­σεις σε μια σειρά ζη­τή­μα­τα (βλ. «γκρί­ζες ζώνες» στο Αι­γαίο, Κυ­πρια­κό κλπ.)

2. Η κι­νη­τι­κό­τη­τα για τη διευ­θέ­τη­ση του ονό­μα­τος της πΓΔΜ σχε­τί­ζε­ται άμεσα με μια σειρά διευ­θε­τή­σε­ων που δρο­μο­λο­γού­νται στην πε­ριο­χή των δυ­τι­κών Βαλ­κα­νί­ων πριν την Σύ­νο­δο του ΝΑΤΟ που θα λάβει χώρα τον ερ­χό­με­νο Ιού­λιο. Είναι, λοι­πόν, η έντα­ξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ- και αρ­γό­τε­ρα στην ΕΕ- που πυ­ρο­δό­τη­σε την κι­νη­τι­κό­τη­τα γύρω απ’ την εξεύ­ρε­ση λύσης για το όνομα. Κάτι που πα­ρα­δέ­χτη­κε, πριν λίγες ημέ­ρες, δη­μό­σια ο πρό­ε­δρος της πΓΔΜ Γκιόρ­γκι Ιβά­νοφ ση­μειώ­νο­ντας πως «ελ­πί­ζου­με στην επι­κεί­με­νη διά­σκε­ψη του ΝΑΤΟ να γίνει η ΠΓΔΜ μέλος του ΝΑΤΟ και να μην είναι πλέον όμη­ρος από ένα κρά­τος – μέλος» και πρό­σθε­σε «έχου­με την ετοι­μό­τη­τα και την προσ­δο­κία κατά τη διάρ­κεια της βουλ­γα­ρι­κής προ­ε­δρί­ας στην ΕΕ να πά­ρου­με μια τε­λι­κή ημε­ρο­μη­νία για το ξε­κί­νη­μα των εντα­ξια­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με την ΕΕ».

3. Η εμ­μο­νή στην ονο­μα­το­λο­γία είναι και επι­κίν­δυ­νη και αδιέ­ξο­δη. Αφε­νός διότι επι­χει­ρεί να απο­προ­σα­να­το­λί­σει τα λαϊκά στρώ­μα­τα και των δύο χωρών από το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα, που δεν είναι άλλο από την τα­ξι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση που βιώ­νουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι τόσο στην Ελ­λά­δα, όσο και στην πΓΔΜ. Αφε­τέ­ρου, διότι η ονο­μα­το­λο­γία ρί­χνει «νερό στο μύλο» του εθνι­κι­σμού, πο­τί­ζο­ντας τις ρίζες της μι­σαλ­λο­δο­ξί­ας, του φα­να­τι­σμού και του αλυ­τρω­τι­σμού ακρο­δε­ξιών-φα­σι­στι­κών μορ­φω­μά­των και στις δύο χώρες. Άλ­λω­στε, όπως είναι ιστο­ρι­κά απο­δε­δειγ­μέ­νο από τις ίδιες τις εξε­λί­ξεις των τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών στα Βαλ­κά­νια, ο εθνι­κι­σμός και οι αλυ­τρω­τι­κές δια­θέ­σεις απο­τέ­λε­σαν γρα­νά­ζια των ιμπε­ρια­λι­στι­κών σχε­δια­σμών, επι­φέ­ρο­ντας ανα­ρίθ­μη­τα δεινά για τους λαούς της πε­ριο­χής.

«Πλην Λα­κε­δαι­μο­νί­ων». Εθνι­κι­στι­κό συλ­λα­λη­τή­ριο για το «όνομα» στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1992.

4. Κα­νείς δεν είναι δυ­να­τό να έχει το «προ­νό­μιο» της απο­κλει­στι­κής χρή­σης του όρου «Μα­κε­δο­νία». Και αυτό διότι ο όρος «Μα­κε­δο­νία» σή­με­ρα- με την σύγ­χρο­νη του έν­νοια- θα πρέ­πει να έχει γε­ω­γρα­φι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Ως εκ τού­του, ως Μα­κε­δο­νία λο­γί­ζε­ται μια με­γά­λη γε­ω­γρα­φι­κή πε­ρι­φέ­ρεια εντός της οποί­ας ζουν διά­φο­ρα έθνη, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου ασφα­λώς του κυ­ρί­αρ­χου έθνους που υπάρ­χει στην πΓΔΜ. Με βάση τη μαρ­ξι­στι­κή αντί­λη­ψη, σύμ­φω­να με την οποία «έθνος είναι η ιστο­ρι­κά δια­μορ­φω­μέ­νη στα­θε­ρή κοι­νό­τη­τα αν­θρώ­πων, που εμ­φα­νί­στη­κε πάνω στη βάση της κοι­νό­τη­τας της γλώσ­σας, του εδά­φους, της οι­κο­νο­μι­κής ζωής και της ψυ­χο­σύν­θε­σης που εκ­δη­λώ­νε­ται στην κοι­νό­τη­τα του πο­λι­τι­σμού» (Στά­λιν, «Απα­ντα», τ. 2, σελ. 334), δεν στοι­χειο­θε­τεί­ται η ύπαρ­ξη μα­κε­δο­νι­κού έθνους. Το κυ­ρί­αρ­χο έθνος της ση­με­ρι­νής πΓΔΜ δη­μιουρ­γή­θη­κε ου­σια­στι­κά μετά το δεύ­τε­ρο Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο, όταν συ­νέ­τρε­ξαν οι ανα­γκαί­οι όροι (εδα­φι­κοί, γλωσ­σι­κοί, οι­κο­νο­μι­κοί, πο­λι­τι­σμι­κοί, κλπ.) στα πλαί­σια της Ομό­σπον­δης Δη­μο­κρα­τί­ας της Γιου­γκο­σλα­βί­ας.

Ως εκ τού­του, είναι σαφές ότι οι- εκ­πο­ρευό­με­νες από εθνι­κι­στι­κούς κύ­κλους της πΓΔΜ και συχνά υπο­στη­ρι­ζό­με­νες από διά­φο­ρα κέ­ντρα σε ΗΠΑ και ΕΕ- φωνές περί ανα­γνώ­ρι­σης «μα­κε­δο­νι­κής μειο­νό­τη­τας» παί­ζουν το παι­χνί­δι της προ­ώ­θη­σης των ιμπε­ρια­λι­στι­κών γε­ω­πο­λι­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων. Η πε­ρί­πτω­ση του Κο­σό­βου, με τη ΝΑ­ΤΟϊ­κή ανά­μει­ξη και την ανα­γνώ­ρι­ση της «ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­σης» του, είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα της επι­κιν­δυ­νό­τη­τας που κρύ­βουν για τους λαούς τέ­τοιου εί­δους αλυ­τρω­τι­κές ακρο­βα­σί­ες.

5. Οι εξε­λί­ξεις επι­βε­βαιώ­νουν, με τον πλέον κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό τρόπο, την ορ­θό­τη­τα των θέ­σε­ων του ΚΚΕ, το οποίο ήταν το μόνο που εξ’ αρχής επι­σή­μα­νε πως το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος δεν είναι το κύριο, προ­τάσ­σο­ντας τη θέση για ονο­μα­σία με κα­θα­ρά γε­ω­γρα­φι­κό πε­ριε­χό­με­νο, που θα απο­τρέ­πει αλυ­τρω­τι­σμούς και αλ­λα­γές συ­νό­ρων. Θυ­μί­ζου­με ότι το ΚΚΕ ήταν το μο­να­δι­κό κόμμα που δεν συμ­με­τεί­χε στα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια του 1992 (τότε που ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συ­να­σπι­σμός και λοι­ποί συγ­γε­νείς «πω­λού­σαν»υπερ­πα­τριω­τι­σμό σε «τιμή ευ­και­ρί­ας»), επι­μέ­νο­ντας, από τότε, στην ανά­γκη οι λαοί των δύο χωρών να απο­μο­νώ­σουν τις εθνι­κι­στι­κές φωνές και να εντεί­νουν τον αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό αγώνα. Θυ­μί­ζου­με, επί­σης – για όσους τυχόν έχουν ασθε­νή μνή­μη- πως μόνο το ΚΚΕ είχε από την πρώτη στιγ­μή απο­κα­λύ­ψει τους κιν­δύ­νους των ιμπε­ρια­λι­στι­κών με­θο­δεύ­σε­ων που οδή­γη­σαν στη διά­λυ­ση της ενιαί­ας Γιου­γκο­σλα­βί­ας.

Αυτή είναι, λοι­πόν, η ουσία του ζη­τή­μα­τος και όχι ο πο­λι­τι­κά­ντι­κος τσα­κω­μός συ­γκυ­βέρ­νη­σης-ΝΔ και λοι­πών αστι­κών κομ­μά­των με επί­κε­ντρο την ονο­μα­το­λο­γία. Σε αυτή τη βάση και με οξυ­μέ­νο το τα­ξι­κό κρι­τή­ριο οι ερ­γα­ζό­με­νοι, η νε­ο­λαία, ο λαός μας, οφεί­λουν να αξιο­λο­γή­σουν την κα­τά­στα­ση και την στάση όλων των κομ­μά­των.

Από Ατέχνως 

***

Στην ίδια ρότα

Φωτό αρχείου

Πηγή: Eurokinissi

Θέμα χρόνου είναι, σύμφωνα με τις δηλώσεις από την ελληνική και τη σκοπιανή πλευρά, να ολοκληρωθεί η συμφωνία για το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ.

Στο φόντο αυτής της εξέλιξης, κυβέρνηση και ΝΔ κλιμακώνουν τη μεταξύ τους αντιπαράθεση, πάνω σε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, όπου πίσω από το «δέντρο» του ονόματος κρύβουν το «δάσος» του ευρωΝΑΤΟικού σχεδιασμού στα Βαλκάνια, με τον οποίο συμφωνούν όλες οι αστικές δυνάμεις και τα κόμματα.

Η αντιπαράθεσή τους βεβαίως δεν αφορά την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων και συνακόλουθα τη «γεωπολιτική αναβάθμιση» της Ελλάδας, αφού σ' αυτούς τους άξονες, που συνδέονται άμεσα με τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, καμιά διαφωνία δεν έχουν. Μόνο η κυβέρνηση «βγαίνει» καμιά φορά ως ΝΑΤΟικότερη των ΝΑΤΟικών, θυμίζοντας ότι δεν είναι απλώς ένα διμερές θέμα αλλά σχετίζεται με την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και φέρνοντας σε αμηχανία τη ΝΔ.

Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση για «εθνική μειοδοσία» και η κυβέρνηση απαντά ταυτίζοντας τη ΝΔ με «ακροδεξιές φωνές που δεν θέλουν συμφωνία», ενώ απειλεί να «βγάλει στη φόρα» παλιότερους συμβιβασμούς της ΝΔ πάνω στο ονοματολογικό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και σε προηγούμενες φάσεις της διαπραγμάτευσης, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνούσε, αυτό που κινούσε τα νήματα ήταν το συμφέρον της ελληνικής αστικής τάξης, εντός του ευρωΝΑΤΟικού πλαισίου.

Έτσι, λοιπόν, η Ελλάδα στήριξε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με σφραγίδα ΕΟΚ στις αρχές του 1990.

Η ενδιάμεση συμφωνία με την ΠΓΔΜ το 1995, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (παρότι το τελευταίο πρωτοστάτησε στον εθνικιστικό παροξυσμό του 1992), άνοιξε το δρόμο για την «απογείωση» των οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες, με ανάδειξη της Ελλάδας στην πρώτη θέση των κρατών με τις μεγαλύτερες Αμεσες Ξένες Επενδύσεις στη γειτονική χώρα.

Τις ίδιες επιλογές και κατευθύνσεις υπηρετούσε λίγα χρόνια αργότερα η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωΝΑΤΟική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, με τη διάθεση στρατιωτικών υποδομών, γης, θάλασσας και αέρα, προκειμένου επί 78 μερόνυχτα να σφυροκοπιέται ο λαός και ν' αλλάξουν τελικά τα σύνορα στη Βαλκανική, με νέα κράτη - προτεκτοράτα.

Σήμερα η όξυνση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και με άλλα κράτη, όπως η Κίνα, και στην περιοχή των Βαλκανίων, έχει ενεργοποιήσει τους σχεδιασμούς τους, επιδιώκοντας να θωρακίσουν τα συμφέροντά τους έναντι των ανταγωνιστών τους. Άμεσος στόχος τίθεται η γρήγορη διεύρυνση ΝΑΤΟ και ΕΕ στα Βαλκάνια, και σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η επικείμενη συμφωνία.

Σ' αυτόν το σχεδιασμό η Ελλάδα έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό - στρατηγικό ρόλο, προσδοκώντας οφέλη για την αστική τάξη. Εκεί είναι που συναντιούνται κυβέρνηση - ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, όσες διαφορές κι αν έχουν μεταξύ τους για πλευρές της διαπραγμάτευσης γύρω από το όνομα.

Εκτός των άλλων, η συμφωνία για το όνομα θα αφήσει ανοιχτά «παράθυρα» σε ζητήματα όπως η απάλειψη αλυτρωτισμών, η εγγύηση συνόρων κ.λπ., που αφενός παρακάμπτονται συνειδητά για να μην επιβραδύνουν αυτά τα σχέδια, αφετέρου είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών που δεν αναγνωρίζουν σύνορα, κυριαρχικά δικαιώματα, που αμφισβητούν συνθήκες και συμφωνίες, που υποδαυλίζουν εθνικισμούς.

Οι κόντρες για το όνομα, λοιπόν, καλά κρατούν, όμως όλοι μαζί - κυβέρνηση, ΝΔ, άλλα αστικά κόμματα, εθνικιστές και κοσμοπολίτες - στηρίζουν το στόχο της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της Ελλάδας στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο και τον πρωταγωνιστικό ρόλο που επιδιώκει, παζαρεύοντας ανταλλάγματα για την ελληνική αστική τάξη και μπλέκοντας το λαό σε επικίνδυνους μπελάδες.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 7 Ιούνη 2018.

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ

Συνεχίζουν να «καυγαδίζουν» για το όνομα της ΠΓΔΜ, θεωρούν κοινό στόχο την ευρωατλαντική ολοκλήρωση

Πηγή: Eurokinissi

Τα όσα φέρεται να έχει πει ο Κυρ. Μητσοτάκης στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) σχετικά με την ΠΓΔΜ, προκάλεσαν ένα νέο γύρο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ για την ονοματοδοσία, κρύβοντας βέβαια το «δάσος» που είναι η ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Όπως μετέδωσε το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων της ΠΓΔΜ, ο Σλοβάκος ευρωβουλευτής, Έντ. Κούκαν, που ανήκει στο ΕΛΚ, δήλωσε σε συνέντευξη τύπου στις Βρυξέλλες μαζί με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ αρμόδιο για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις, Μπ. Οσμάνι, ότι ο πρόεδρος της ΝΔ έχει πει στα μέλη του ΕΛΚ ότι «δεν θα ήταν εντελώς αρνητικός στην επίλυση του θέματος της ονομασίας».

Μετά από αυτό, το γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού κατηγόρησε τον πρόεδρο της ΝΔ ότι «εμφανίζεται ως δόκτωρ Τζέκιλ στο εξωτερικό και ως μίστερ Χάιντ στο εσωτερικό». 

(Με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ)

ΣΧΕΤΙΚΑ

• ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΠΓΔΜ

  Και άλλα παζάρια θέλουν τα Σκόπια

  22:13
• 902.gr 
• 
  

  

   Ερη Ριτσου: 

  Το βασικό είναι να είσαι πατριώτης.
  Δεν πειράζει που ζεις σε μια χώρα διαλυμένη. Δεν πειράζει που δεν έχεις κουνηθεί απ' τον καναπέ σου όταν ξεπουλάνε τα λιμάνια, τα αεροδρόμιά, τα τραίνα, τις επικοινωνίες, την ενέργεια.
  Δεν πειράζει που θεωρείς φυσιολογικό να καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις, να μειώνονται οι μισθοί, να καταργείται το οχτάωρο, να μένουν οι άνθρωποι άνεργοι, να ξενιτεύονται οι νέοι. Γιατί να ξεκουνηθεί κανείς "αφού με τις απεργίες δεν γίνεται τίποτα". 
  Αλλά άμα είσαι πατριώτης, δεν μπορεί ν' αφήσεις τους γείτονες να διαδηλώνουν πως θέλουν σκέτο "Μακεδονία" και να μην απαντήσεις πως δεν θες "Βόρεια Μακεδονία" μ' ένα Μεγαλέξανδρο, μ' ένα αστέρι της Βεργίνας, με μια "Μακεδονία που είναι ΜΙΑ και ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΉ"! Σκασίλα σου για τα υπάρχοντα σύνορα. Σκασίλα σου για την πραγματικότητα. Σκασίλα σου για τη λογική.
  Εσύ θες τη Μακεδονία του Φιλίππου. Είσαι πατριώτης. Κι επειδή γεννήθηκες πρόσφατα, έστω κι αν δεν είσαι 17άρης, δεν ξέρεις τίποτα για τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 και για το τί έχει συμβεί τον προηγούμενο αιώνα.

  
  

  

  

  
  
  
  Konstantinos Mpourxas:
  
  Καταδικάζοντας τον εθνικισμό μπορεί να κάνεις το λάθος και να μπεις κάτω απ τη σημαία του κοσμοπολιτισμού.. και το αντίθετο.. 
• Πολεμώντας τον κοσμοπολιτισμό μπορεί να κάνεις το λάθος και να πέσεις στην αγκαλιά του εθνικισμού !
  Ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρετώντας από θέση σημαιοφόρου τους ΝΑΤΟικους σχεδιασμούς στην περιοχή υποδαυλίζει και αξιοποιεί τον εθνικισμό στη χώρα μας ώστε να παρουσιάσει την υλοποίηση των ΝΑΤΟικων σχεδίων και τον κοσμοπολιτισμό ως προοδευτισμό κι έτσι να τα αποδεχτεί η Ελληνική κοινωνία
  Υποδαυλίζει και ενισχύει τον εθνικισμό αξιοποιώντας τον ώστε να παρουσιάσει μια εικόνα δήθεν μάχης του νέου απέναντι στο παλιό!
  Είναι μια εικόνα μαϊμού !
  Και ο κοσμοπολιτισμός και ο εθνικισμός υπηρετούν τα ίδια ακριβώς ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και τους ίδιους σχεδιασμούς!
  Και ο κοσμοπολιτισμός και ο εθνικισμός είναι απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα και στους λαούς της περιοχής!
  Και ο εθνικισμός και ο κοσμοπολιτισμός πρέπει να είναι σε διαρκή και μόνιμη στόχευση του λαϊκού κινήματος στην πορεία του για τη λαϊκή εξουσία!

Απαντήσεις στον φασίστα Γιατζόγλου k όχι μόνο...

,,Ο αθλητισμός, κύριε Γιατζόγλου, είναι μια διαδικασία οργανωμένης και επαναλαμβανόμενης σωματικής δραστηριότητας η οποία λαμβάνει ποικίλες κινητικές μορφές και σχήματα. 

Είναι ένα εργαλείο, είναι μια μέθοδος για να πετύχει το άτομο και η κοινωνία τον εκάστοτε σκοπό που έχει θέσει. 

Για μια πανεπιστημιακή σχολή Φυσικής Αγωγής ο αθλητισμός ταυτίζεται με την υγεία, την απόδοση και την αγωγή. 

Για το διεθνές κίνημα Ολυμπισμού ο αθλητισμός ταυτίζεται με την αμοιβαία κατανόηση, το «ευ αγωνίζεσθαι», την ανάπτυξη της φιλίας των ατόμων και της ειρήνης των λαών.

 Αυτός είναι ο δικός μας Αθλητισμός και δεν έχει να κάνει με το ρόλο και τη συμπεριφορά που έχει κάθε άτομο αναλάβει στο αθλητικό γίγνεσθαι.,,

Ως πότε παλικάρια;

-Πρόσφατα ο μεγαλομέτοχος και πρόεδρος της Καλαθοσφαιριστικής Ανώνυμης Εταιρείας «Πανιώνιος» προσέλαβε για προπονητή τέως επώνυμο καλαθοσφαιριστή, τον οποίο ευθύς αμέσως απέλυσε, ύστερα από την μήνιν και απαίτηση των φιλάθλων. Του πρόσαψαν ότι είναι φασιστικής ιδεολογίας και πρακτικής. 

Ο προπονητής της μιας νυκτός, επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της στάσης των φιλάθλων, μεταξύ άλλων, δήλωσε την επαύριον:

«Τι σημαίνει "δεν δεχόμαστε φασίστες στον Πανιώνιο"; Τι είναι αυτό; Είπαν ότι υποστηρίζω την Χρυσή Αυγή... Φυσικά και είμαι φασίστας! Ο αθλητισμός είναι φασισμός. Κάθε αθλητικός χώρος έχει φασισμό. Οι προπονητές δηλαδή τι είναι; Δημοκράτες; Υπάρχει κανένας αθλητής που ψηφίζει για να παίξει βασικός ή όχι; Κάθε προπονητής και κυρίως οι μεγάλοι, …δεν έχουν δημοκρατικές αρχές. Έτσι είναι, τι να κάνουμε;».

Ο αθλητισμός, κύριε Γιατζόγλου, είναι μια διαδικασία οργανωμένης και επαναλαμβανόμενης σωματικής δραστηριότητας η οποία λαμβάνει ποικίλες κινητικές μορφές και σχήματα. 

Είναι ένα εργαλείο, είναι μια μέθοδος για να πετύχει το άτομο και η κοινωνία τον εκάστοτε σκοπό που έχει θέσει. 

Για μια πανεπιστημιακή σχολή Φυσικής Αγωγής ο αθλητισμός ταυτίζεται με την υγεία, την απόδοση και την αγωγή. 

Για το διεθνές κίνημα Ολυμπισμού ο αθλητισμός ταυτίζεται με την αμοιβαία κατανόηση, το «ευ αγωνίζεσθαι», την ανάπτυξη της φιλίας των ατόμων και της ειρήνης των λαών.

 Αυτός είναι ο δικός μας Αθλητισμός και δεν έχει να κάνει με το ρόλο και τη συμπεριφορά που έχει κάθε άτομο αναλάβει στο αθλητικό γίγνεσθαι. 

Φυσικά, ο ψηλός παίκτης παίζει μπάσκετ κοντά στο καλάθι και ο κοντός παίκτης παίζει στην περιφέρεια. Αυτά είναι αξιώματα και δεν γίνεται ψηφοφορία για να τα αποφασίσουμε. 

Ο προπονητής εφαρμόζει τις τεχνικές του γνώσεις που ενδείκνυνται για την περίπτωση, τις οποίες αποδέχονται οι άλλοι και κατά τεκμήριο είναι σωστές.

Ο φασισμός, κύριε Γιατζόγλου, είναι μια συμπεριφορά που κατέχει θέση, δυστυχώς, πολιτικής ιδεολογίας η οποία αποδέχεται το ατομικιστικό, καπιταλιστικό σύστημα οικονομικής οργάνωσης της κοινωνίας. 

Ο φασισμός προσπαθεί να επιβάλει τις απόψεις του με αυταρχικό και βίαιο τρόπο προπαγανδίζοντας τον εθνικισμό και κάθε είδος διακρίσεων της κοινωνίας ενάντια σε μειονότητες. 

Ο δικός σου αθλητισμός, φίλε Στηβ, είναι φασισμός, όπως ισχυρίζεσαι. 

Γιατί ταυτίζεται με την επικράτηση του ισχυρότερου, την καταπίεση του ασθενέστερου, τη διάκριση του φτωχότερου. 

Γιατί επιτρέπονται θεμιτά και αθέμιτα μέσα για τη νίκη η οποία αποτελεί αυτοσκοπό. 

Γιατί αποδέχεται την άκρατη εμπορευματοποίηση του αθλητικού ιδεώδους. 

Γιατί εσύ, οι ιδεολογικοί σου φίλοι και ο πρόεδρος που σε προσέλαβε έχουν κάνει τα γήπεδα ρωμαϊκή αρένα.

Όλα αυτά γίνονται με την ανοχή της κυβέρνησης, η οποία τρία χρόνια μετά την εκλογή της αφήνει άθικτη την ηγεμονία της αστικής κυρίαρχης ιδεολογίας στον αθλητικό χώρο. 

Το περιβόητο νομοσχέδιο για τον Αθλητισμό μουλιάζει στα συρτάρια του νεο-συντηρητισμού. 

Μέχρι πότε, κύριοι κυβερνώντες, τα παιδιά μας θα τα διαπαιδαγωγούν προπονητές της πιάτσας και του εμπορίου και όχι προπονητές πανεπιστημιακής μόρφωσης; 

Ως πότε ο εκδημοκρατισμός των αθλητικών σωματείων θα αναβάλλεται; 

Ως πότε θα αναλαμβάνουν πρόεδροι επαγγελματικών σωματείων κάποιοι νεόκοποι με μοναδικό κριτήριο την οικονομική επιφάνεια; 

Τελικά, οι πρόεδροι κάνουν μόνο κακό. Και μετά αποχωρούν.

Του Νίκου Γελαδά*

*Ο Νίκος Γελαδάς είναι καθηγητής, κοσμήτορας της Σχολής Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών

902.gr

-ΓΑΛΛΙΑ '36-'40:Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ-ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΩΝ»

Στις 9 Απριλίου 1940 με εισήγηση του Σοσιαλιστή (!) Σερόλ, υπουργού δικαιοσύνης, η κομμουνιστική δραστηριότητα χαρακτηρίστηκε «προδοτική πράξη η οποία δύναται να επισύρει την ποινή του θανάτου...»!

ΙΛΙΑ ΕΡΕΝΜΠΟΥΡΓΚ

Η πτώση του Παρισιού

Κυκλοφόρησε από τη «Σύγχρονη Εποχή», Α' και Β' τόμος

«Μπορεί ένα Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετέχοντας σε μια αστική κυβέρνηση ν' αποτρέψει την οικονομική καπιταλιστική κρίση και τις συνέπειές της; 

Μπορεί ν' αποτρέψει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο;

Ποιες είναι οι επιδιώξεις της αστικής τάξης και των κομμάτων της - και ιδιαίτερα της σοσιαλδημοκρατίας - όταν προσπαθούν να εγκλωβίσουν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα σε μια τέτοια κυβέρνηση;

Ποια είναι η στάση της κάθε τάξης και των αντίστοιχων κομμάτων απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο; 

Ποιος αναφωνεί "Οχι όπλα στους εργάτες! Καλύτερη η σκλαβιά από την επανάσταση!";

Η πείρα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου είναι πλούσια και τα διδάγματα που αντλούνται από αυτόν ακόμα περισσότερα.

 Η πτώση του Παρισιού, παίρνοντας ως παράδειγμα τη Γαλλία πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, απαντάει στα παραπάνω ερωτήματα.

Την αστική τάξη δεν την ενδιαφέρει αν η χώρα της είναι κάτω από τη φασιστική μπότα, γιατί ακριβώς και αυτή είναι δική της μπότα. Μια μπότα που, με άλλη μορφή, την βοηθά να κάνει ό,τι έκανε και πριν, στη "δημοκρατία" της: 

Την βοηθά να πατάει στο πτώμα της εργατικής τάξης και να κερδίζει αμύθητα πλούτη.

Και η εργατική τάξη; Τι πρέπει να κάνει; 

Θ' αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να πετάξει από την πλάτη της ντόπια και ξένα αφεντικά; Επιβάλλεται!».

Από το σημείωμα της έκδοσης στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

***

Ο Ιλία Ερενμπουργκ δημιουργεί ένα επικό μυθιστόρημα που λίγα έχει να ζηλέψει από μια ιστοριογραφία. 

Πιάνοντας το νήμα από την Παρισινή Κομμούνα, εστιάζει στις συγκλονιστικές μέρες του 1934 και τα πικρά γεγονότα που ακολουθούν από τη σύσταση του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία έως και την πτώση του Παρισιού, δηλαδή την παράδοσή του στους ναζί από εκείνους που έξι χρόνια πριν αναδείχτηκαν στη Βουλή στο όνομα του έθνους.

 Κτίζοντας έναν έναν τους χαρακτήρες που αντιπροσωπεύουν τους πρωταγωνιστές εκείνης της ιστορικής στιγμής, δείχνει τις μεταβολές, τα όριά τους και προπάντων την άτεγκτη ταξική πραγματικότητα.

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες ο συγγραφέας βάζει τον αναγνώστη στο κλίμα: 

«Το 1935 σημειώθηκε μια καμπή για τη Γαλλία. Το Λαϊκό Μέτωπο, που γεννήθηκε την επομένη του φασιστικού πραξικοπήματος (σ.σ. 6 Φλεβάρη 1934), έγινε η πνοή, η οργή και η ελπίδα της χώρας», και με γρήγορο τρόπο παρουσιάζονται οι ιδεολογικο-ταξικές διαφορές και οι σχέσεις:

Ο σοσιαλδημοκράτης

«Δουλεύω τώρα στο εργοστάσιο "Σηκουάνας" και είχα την ευκαιρία να συζητήσω με τον Ντεσέρ. Εξαιρετικά ενδιαφέρων άνθρωπος! Για να ήμαστε ειλικρινείς, πρόκειται για εχθρό, για ένα μεγάλο καπιταλιστή (...) Ως στις 6 Φλεβάρη υποστήριζε τους "Πυροσταυρίτες" (...)1 

Σε κάνα χρόνο θα είναι μαζί μας, θα το δεις. Ο Βιάρ το είπε πολύ καλά: Εμείς, οι σοσιαλιστές, θα πραγματοποιήσουμε τη συνεργασία όλων των Γάλλων...».

Ο κομμουνιστής

«Με τον Βιάρ το πράγμα είναι πεντακάθαρο. Προς το παρόν βαδίζουμε μαζί, συμφωνούμε. Αργότερα, θα τον στείλουμε στο διάολο ή, καλύτερα, θα μας στείλει εκείνος. Ποιος θα προλάβει; Δεν ξέρω... 

Ενα πράγμα είναι βέβαιο: Αν δεν τον στήσουμε στον τοίχο την κατάλληλη στιγμή, θα μας ξεκάνει όλους εκείνος».

Ο καπιταλιστής

«Αρνιόταν την επίδρασή του στις υποθέσεις του κράτους, αν και χωρίς την έγκρισή του καμιά κυβέρνηση δεν μπόρεσε να ζήσει ούτε ένα μήνα. 

Ο Ντεσέρ προτιμούσε να μένει στα παρασκήνια. Αόρατος, με τη συνδρομή καλοπληρωμένων ανθρώπων που του ήταν αφοσιωμένοι, υπαγόρευε τους νόμους του, έδινε στην εξωτερική πολιτική τον προσανατολισμό της, ανέβαζε και κατέβαζε υπουργούς».

Ο βουλευτής

«Το αξίωμα του βουλευτή ήταν για τον Τεσά μια καινούργια πηγή για πλουτισμό - έπαιρνε χρήματα και από τους εργολάβους και από τους προμηθευτές. 

Με μια λογική αμοιβή, έμπαινε στα διοικητικά συμβούλια των ανωνύμων εταιριών και με το όνομά του κάλυπτε κάθε είδους επιχειρήσεις - μεταλλεία στη Βενεζουέλα ή φυτείες στη Μαρτινίκα».

Η εντολή

«Είναι πολύ απλό. Πρέπει να ταχτείς με το Λαϊκό Μέτωπο. Αγανακτισμένος ο Τεσά πέταξε την πετσέτα του και βροντοφώναξε σα να ήταν στο βήμα: - Ποτέ! 

Καλύτερα η αποτυχία, η ερείπωση, ό,τι και αν είναι να γίνει, αλλά όχι η προδοσία! (...)

 Ο Τεσά, αφοσιωμένος στο ψάρι του, σώπαινε.-- Μπορούν να υπολογίζουν σε σένα οι κομμουνιστές; Οχι, βέβαια. Ομως, είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν την υποψηφιότητά σου από στρατηγικό υπολογισμό. Γιατί να είμαστε αφελείς; Προβάλλουν το Λαϊκό Μέτωπο με τον υπολογισμό να ξεκάνουν τους δεξιούς για να μασήσουν και εμάς μετά. Αλλά στον κατεργάρη, δυο φορές κατεργάρης. Θα χτυπήσουμε τους δεξιούς στις εκλογές και μετά με το γλυκό θα λογαριαστούμε και με τους κομμουνιστές.

-- Τελικά, αυτό το χέλι είναι νόστιμο.

-- (...) Το Λαϊκό Μέτωπο πρέπει να θριαμβεύσει και θα θριαμβεύσει. Αν θριαμβεύσει με την υποστήριξή μας, μέσα σ' ένα χρόνο οι ριζοσπάστες θα φράξουν το δρόμο στους δεξιούς και όλα θα τακτοποιηθούν για τρία - τέσσερα χρόνια. Ενα ποτήρι Μπορντό; Είναι Μουτόν-Ρότσιλδ».

Η κοινή συγκέντρωση

«Το λόγο είχε ο Ντιντιέ: 

- Οι κομμουνιστές ούτε εξαγοράζονται, ούτε γελιούνται. Απευθύνονται στη λογική και στη συνείδηση. Στις τελευταίες εκλογές πήραμε εξακόσιες ψήφους και τώρα έχουμε δυο χιλιάδες τριακόσιες εβδομήντα. Πρόκειται για δύναμη. Πρέπει να φράξουμε το δρόμο στους φασίστες Ντιγκάρ και Γκρανμεζόν.

 Ο Τεσά ορκίζεται πίστη στο Λαϊκό Μέτωπο. Πολύ καλά. Θα ψηφίσουμε τον Τεσά. Η Γαλλία περνάει δύσκολες στιγμές. Ο εξωτερικός κίνδυνος μεγαλώνει, στο εσωτερικό βασιλεύει η προδοσία όπως γινόταν παλιά, που οι επαναστάτες συμμαχούσαν με τους Αυστριακούς και τους Αγγλους και η κυβέρνηση στηριζόταν στους Πρώσους. Μόνο το Λαϊκό Μέτωπο μπορεί να σώσει τη Γαλλία. Ζήτω το Λαϊκό Μέτωπο. Ζήτω η Γαλλία!Ο υπουργός«Φίλε μου, πρέπει να μάθουμε να κυβερνάμε σαράντα εκατομμύρια ανθρώπους. Τον καιρό του Μαρξ οι προλετάριοι δεν είχαν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους και να κερδίσουν έναν κόσμο. Τώρα, όμως, για μας υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε τα πάντα και να μην κερδίσουμε παρά μόνο τις αλυσίδες».

Η προδοσία

«Ο Βιάρ (...) κάλεσε τον αρχηγό της μυστικής αστυνομίας: - Μου ανακοίνωσαν ότι ο μηχανικός Ντιπουά έχει την πρόθεση να στείλει στη Βαρκελώνη βομβαρδιστικά αεροπλάνα "A68". Από αυτό μπορούν να προκληθούν διεθνείς περιπλοκές. Τα αεροπλάνα πρέπει να κρατηθούν. Μπορεί να γίνει; 

- Βεβαίως (...) Οταν βγήκε ο αρχηγός της αστυνομίας, ο Βιάρ ξάπλωσε πάλι στο ντιβάνι (...) Δεν ήθελε να σκέφτεται τίποτα - ο κύβος ερρίφθη - δεν είχε παρά να περιμένει. Και όμως, η λέξη προδοσία καρφώθηκε στο μυαλό του και στάθηκε αδύνατο να την διώξει. Σκεφτόταν: "Μα όχι, δεν πρόδωσα κανέναν. Ο,τι και να κάνουμε, η Ισπανία χάθηκε. Εντεκα αεροπλάνα ενάντια σε διακόσια. Τι παιδιά! Σαν τους εργάτες της Λαόν... Εσωσα το Λαϊκό Μέτωπο, το κόμμα μας και την ειρήνη. Εκανα το καθήκον μου. Τίποτα περισσότερο"».

Ο πόλεμος που έρχεται

«Οταν κηρύχτηκε η επιστράτευση και η πόλη βυθίστηκε στο σκοτάδι, οι μπουρζουάδες ξανάρχισαν να εγκαταλείπουν το Παρίσι και να στέλνουν τις οικογένειές τους μακριά. Και έβλεπε κανείς σε αυτήν την ασυνήθιστη εποχή να ξαναζωντανεύουν οι πλαζ και τα ορεινά χωριουδάκια.

(...) Αλλά στα πυκνοκατοικημένα προάστια λέγανε άλλα. Ούτε εκεί άρεσε ο πόλεμος σε κανέναν, αλλά οι άνθρωποι ξεκίναγαν σιωπηλοί για να υπερασπίσουν την πατρίδα τους. Η πατρίδα κινδύνευε, το ήξεραν και δεν ήθελαν να μένουν με σταυρωμένα τα χέρια. (...) Εμοιαζε σα να ξαναγεννιόταν το πνεύμα του Ιούνη του 1936».

Ο κεντρώος

«Την επομένη, ο Τεσά πήρε το λόγο "Πρέπει να υπερασπίσουμε την Ευρώπη από τη βαρβαρότητα των μυρμηγκιών της Ασίας και των πρωτόγονων που ζούνε πέρα από τον Ατλαντικό (...) οι άνθρωποι των διαφόρων χωρών συνεισφέρουν τον οβολό τους στο έργο της δημιουργίας μιας Ευρώπης καινούργιας και καλύτερης. 

Τι μας χωρίζει με τη Γερμανία; Ενα ποτάμι και οι προλήψεις. Τα σύνορα της Ευρώπης δεν είναι εδώ, είναι πολύ μακριά, στην Ανατολή, εκεί που η χριστιανική και ιπποτική Πολωνία διαδέχεται μια μισοασιατική φυλή... (...) όταν ο Τεσά ξεφώνησε: Οι κομμουνιστές παραβίασαν τη συμφωνία του Λαϊκού Μετώπου, τοποθετήθηκαν έξω από το έθνος... ο ενθουσιασμός έφτασε στο αποκορύφωμά του».

Το βουλεβάρτο

«Αντηχεί μια μοναδική σάλπιγγα και ο τσαγκάρης, που τα έχει πιει, ξεφωνίζει: - Εν, δυο! Δεξιά, κατευθείαν! Κατεύθυνση: Νεκροταφείο...».

Η παρανομία

«Εστειλαν τον Λεγκρέ μαζί με άλλους κομμουνιστές σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Στο σταθμό του Νουαζί λε Σεκ (...) ο Λεγκρέ άρχισε να τραγουδάει δυνατά τη Διεθνή (...) Σήκωσε τη γροθιά του - χειρονομία φοβερή, σχεδόν ξεχασμένη, ανάμνηση του 1936, της μεγάλης ελπίδας που δεν πραγματοποιήθηκε - οι χωροφύλακες τον τράβηξαν προς τα μέσα και το τρένο ξεκίνησε. Αλλά τότε οι γροθιές σηκώθηκαν κατά εκατοντάδες - οι γυναίκες και οι στρατιώτες χαιρετούσαν τους κατάδικους».

Ο «εφιάλτης της Κομμούνας»

«Πρέπει να πολεμήσουμε. Μπορούμε να υπερασπίσουμε το Παρίσι. Από δρόμο σε δρόμο... - Ευχαριστώ πολύ! Για ν' ανακηρύξουν την Κομμούνα οι κύριοι εργάτες; Οχι. Προτιμώ να σώσω την τιμή... (...) Ωστε, κατά τη γνώμη σου, εβδομήντα μεραρχίες και τρεις χιλιάδες άρματα εφόδου θα σταματήσουν μπροστά σε οδοφράγματα;... Και ύστερα, θα πρέπει να είμαστε τρελοί για να δώσουμε όπλα στους κομμουνιστές! (...) 

Μόνο οι κομμουνιστές φόβιζαν τον Τεσά (...) Αν πάρουν την εξουσία, δε γλιτώνει την κρεμάλα. Και ύστερα, τι δυστυχία για τη Γαλλία!... Οταν οι Γερμανοί μπουν στο Παρίσι, θα είναι μέρα εθνικού πένθους. Οπωσδήποτε, όμως, οι Γερμανοί είναι καλύτεροι από τους κομμουνιστές. Οι Γερμανοί θα υψώσουν τη σημαία τους στα Ηλύσια, δε θα πειράξουν, όμως, το ανάκτορο. Οι κομμουνιστές, αυτοί θα τα κάψουν όλα, όπως το 1871».

Οι «πατριώτες»

«Ενας συγκεχυμένος κρότος και ξαφνικά μια φωνή που έμοιαζε να έρχεται από το γειτονικό δωμάτιο: "Εδώ το «Εθνικό Ξύπνημα». Καταθέστε τα όπλα! Σχηματίσαμε μυστικές ομάδες. Στο Αρλ το 16ο Απόσπασμα τουφέκισε όλους τους μασόνους και τους μαρξιστές. Στην Γκρενόμπλ το 47ο Απόσπασμα..."».

Το κόκκινο αστέρι

«Ο Κλοντ χαμογελούσε μέσα στο βρόμικο εγκαταλειμμένο δρόμο του μισοπεθαμένου Παρισιού. Κοίταζε τους Γερμανούς στρατιώτες και χαμογελούσε· δεν τους έβλεπε. Εβλεπε κάτι άλλο: Ενα μικροσκοπικό κόκκινο αστέρι μέσα στην άσπρη ομίχλη. Αδυνατισμένος, εξαντλημένος από την αρρώστια του που χειροτέρευε και από τις στερήσεις περπατούσε, χαρούμενος σαν παιδάκι. Εβγαλε από την τσέπη του ένα κομμάτι κιμωλία, έριξε γύρω του μια ματιά και χάραξε αυτές τις λέξεις πάνω στον γκρίζο τοίχο: "Ο Χίτλερ άρχισε, ο Στάλιν θα τελειώσει". Και έκλεισε το μάτι σ' ένα μαύρο σπουργίτι που καθόταν πάνω στη γαλάζια άσφαλτο».

Σημείωση: Για την καλύτερη κατανόηση των ιστορικών δεδομένων του βιβλίου παραπέμπουμε στο άρθρο του Γ. Μαργαρίτη* «10 Ιούλη 1940: Οι "απόλυτες εξουσίες" του στρατάρχη Πεταίν και η Σοσιαλιστική Διεθνής», στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://www.902.gr/eidisi/istoria/47314/10-ioyli-1940-oi-apolytes-exoysies-toy-stratarhi-petain-kai-i-sosialistiki:

Ο Ιούλιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο μήνας της σοσιαλδημοκρατίας. Πραγματικά το πολιτικό αυτό κίνημα που επικάθησε ρεφορμιστικά πάνω στο δυναμικό εργατικό κίνημα των βιομηχανικών επαναστάσεων του 19ου αιώνα, πήρε, μήνα Ιούλιο πάντοτε, τις δύο σημαντικές αποφάσεις που σφράγισαν την ιστορική του πορεία και αποκάλυψαν, πέρα από την όποια αμφιβολία, τον πραγματικό χαρακτήρα του.

Η πρώτη περίσταση είναι γνωστή: τις τελευταίες ημέρες του Ιουλίου 1914, όταν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έσερναν την Ευρώπη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοσιαλδημοκρατία της Β' Εργατικής Διεθνούς, ισχυρή και σε πολλά κράτη κυρίαρχη κοινοβουλευτική πολιτική δύναμη, βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα του να αποδεχθεί ή μη την ψήφιση των «κονδυλίων πολέμου», δηλαδή των ειδικών οικονομικών μέτρων που θα επέτρεπαν την χρηματοδότηση του πολέμου και άρα την πραγματοποίησή του. Ως τότε η Σοσιαλδημοκρατία παρουσιαζόταν ως ο βασικός υπέρμαχος της ειρήνης και διακήρυσσε επίμονα την πρόθεσή της να αντιταχθεί στην όποια πολεμική εμπλοκή στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Τα λόγια της όμως αποδείχθηκαν ψεύτικα και παραπλανητικά. Με μια εντυπωσιακή μεταστροφή θέσεων και λόγων, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ψήφισαν ομόθυμα τα πολεμικά κονδύλια -την χρηματοδότηση του πολέμου με έκτακτα μέτρα- και στις δύο πλευρές των αντίπαλων συνασπισμών.

Πολύ λίγοι ήσαν εκείνοι που αντιτάχθηκαν στην μεταστροφή αυτή και στην απόλυτη υποταγή του σοσιαλιστικού κινήματος στις πολεμόχαρες επιταγές του μονοπωλιακού, ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Ελάχιστοι αντιτάχθηκαν από αξιοπρέπεια, ο Ζαν Ζωρρές ανάμεσά τους. Άλλοι, λίγοι και αυτοί, αντιτάχθηκαν από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων καθώς διέγνωσαν ότι στις νέες συνθήκες οι εργάτες της Ευρώπης εκτός από το προϊόν του μόχθου τους θα έπρεπε πλέον να καταθέτουν στα πόδια των καπιταλιστών και το αίμα τους, και τη ζωή τους. Ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι ήταν ανάμεσα στους δεύτερους και από αυτούς θα ξεκινούσε λίγο αργότερα η πολιτική αναγέννηση του εργατικού κινήματος: ο Κομμουνισμός.

Η δεύτερη όμως εντυπωσιακή μεταστροφή των σοσιαλδημοκρατών είναι λιγώτερο γνωστή και, στις ημέρες μας, σχεδόν ξεχασμένη. Και αυτή, όπως και η πρώτη, έγινε μέσα στο γενικώτερο πλαίσιο ενός παγκοσμίου πολέμου. Πραγματικά, στις συνθήκες ενός πολέμου οι ισχυροί του πλούτου και του αστικού πολιτικού συστήματος έχουν ανάγκη από όλες τις εφεδρείες τους -προφανώς και τις σοσιαλδημοκρατικές.

Στην Γαλλία, οι εκλογές του Απριλίου - Μαΐου 1936 είχαν δώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε δύο πολιτικούς σχηματισμούς που αυτοορίζονταν ως «αντι-δεξιοί»: στους Ριζοσπάστες (Radicaux), που περιλάμβαναν ένα πλατύ φάσμα αστών δημοκρατών, φιλελεύθερων, μεταρρυθμιστών, και στους Σοσιαλιστές του SFIO (του Γαλλικού Τμήματος της Εργατικής Διεθνούς -της Δεύτερης δηλαδή Διεθνούς της Σοσιαλδημοκρατίας). Τα γεγονότα που προηγήθηκαν, και πιο ειδικά η απόπειρα πραξικοπήματος στο Παρίσι από την άκρα δεξιά στις 6 Φεβρουαρίου 1934, είχαν οδηγήσει σε προσέγγιση και -εν μέρει- σε συνεργασία τα «αντι-δεξιά» κόμματα: Ριζοσπάστες, Σοσιαλιστές αλλά και Κομμουνιστές. Πραγματικά, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, με Γραμματέα τον Μωρίς Τορέζ, υιοθέτησε ανάμεσα στα 1934 και στα 1936 την πολιτική του ευρέως «Μετώπου», της κεντρικής δηλαδή πολιτικής συμμαχίας με κόμματα που -υπολογιζόταν- θα αντιτάσσονταν στην άνοδο της άκρας δεξιάς. Η πρακτική αυτή του ΚΚΓ ήταν μάλιστα το πρόπλασμα που οδήγησε όλη την Κομμουνιστική Διεθνή στην πολιτική των Ενιαίων, Λαϊκών και τελικά Εθνικών Μετώπων στα επόμενα χρόνια.

Η πολιτική αυτή συμφωνία κατέληξε στην δημιουργία, τον Μάιο του 1936,της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου στην Γαλλία, κυβέρνηση όπου κυριαρχούσαν οι Ριζοσπάστες και οι Σοσιαλιστές, και στην οποία το ΚΚΓ -χωρίς να συμμετέχει- παρείχε την στήριξή του. Πρωθυπουργός ορίστηκε ο Σοσιαλιστής Λεόν Μπλούμ.

Η ανέφελη συνεργασία κράτησε λίγο. Το Λαϊκό Μέτωπο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που δημιούργησαν οι εργατικές κινητοποιήσεις του Μαΐου 1936, δεν στρατεύθηκε στην υπόθεση της προάσπισης της Δημοκρατίας απέναντι στο φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ισπανία τον Ιούλιο του 1936. Οι κυβερνήσεις του παρέμειναν προσηλωμένες στην βρετανική συμμαχία και αγνόησαν τις εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης για αποφασιστική συστράτευση ενάντια στον ναζισμό. Τελικά ακόμα και οι σπουδαίες κατακτήσεις της εργατικής τάξης του καλοκαιριού του 1936 -οι 40 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας και η «άδεια μετ' αποδοχών»- επρόκειτο να ακυρωθούν σε λίγους μήνες από τους ίδιους πολιτικούς συσχετισμούς. Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που είδε τις δυνάμεις του να ενισχύονται μέσα στον αρχικό ενθουσιασμό και τις προσδοκίες που καλλιέργησε η ενωτική δράση (στις εκλογές του 1936 διπλασίαζε τις ψήφους του σε σχέση με το 1932 -στα 1936 έφθασε το 1.500.000 ψήφους έναντι 2.000.000 των Σοσιαλιστών και 1.400.000 των Ριζοσπαστών), γνώρισε στη συνέχεια κλυδωνισμούς στη βάση των ταλαντεύσεων μιας πολιτικής την οποία δεν μπορούσε να ελέγξει. Τελικά, μέσα σε γενική απογοήτευση και σε διωγμούς, είδε τις δυνάμεις του να συρρικνώνονται ακριβώς την ώρα που πύκνωναν τα σύννεφα του φασισμού και του πολέμου. Σε αυτή την κρίσιμη φάση -από το 1937 ως το 1940- η εξουσία πέρασε στον Νταλαντιέ -ηγέτη των Ριζοσπαστών- που, στο όνομα των έκτακτων συνθηκών που προκαλούσε η κρίση και η προοπτική του πολέμου, πήρε σκληρά αντεργατικά μέτρα επιτρέποντας και καλλιεργώντας ταυτόχρονα τον αντικομμουνισμό και κάθε είδους αντιδραστική ιδεολογία (π.χ. ένα ξέφρενο αντισημιτισμό με πρώτο στόχο τον Λεόν Μπλουμ). Στελέχη και μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, συνδικαλιστές και προοδευτικοί διανοούμενοι βρέθηκαν σε διωγμό, πάρα πολλοί έχασαν τις δουλειές τους και φυλακίστηκαν. Οι πρόσφυγες του ισπανικού εμφυλίου κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με προοπτική να παραδοθούν στους Γερμανούς. Τέλος, λίγες ημέρες μετά την κήρυξη του πολέμου, τον Σεπτέμβριο του 1939, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα τέθηκε εκτός νόμου, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του (εξήντα βουλευτές και ένας γερουσιαστής) καθαιρέθηκαν, και πολλοί από αυτούς φυλακίστηκαν ή εκτοπίστηκαν... Στις 9 Απριλίου 1940 με εισήγηση του Σοσιαλιστή (!) Σερόλ, υπουργού δικαιοσύνης, η κομμουνιστική δραστηριότητα χαρακτηρίστηκε «προδοτική πράξη η οποία δύναται να επισύρει την ποινή του θανάτου...»!

Ο δρόμος για τα χειρότερα είχε ανοίξει. Το γαλλικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι, επιλέγοντας τις διώξεις των κομμουνιστών ως πρώτο και βασικό μέτρο αντιμετώπισης του... ναζισμού στον επερχόμενο πόλεμο, έδειξαν ξεκάθαρα τις επιλογές και τις προθέσεις τους. Μερικούς μήνες αργότερα, τον Μάιο του 1940, ο γαλλικός στρατός -ο ισχυρότερος της Ευρώπης όπως διαφημιζόταν- κατέρρευσε χωρίς να πολεμήσει. Και την επαύριο της ανακωχής, το πολιτικό σύστημα της Γαλλίας άρχισε να φλερτάρει ανοικτά με την ιδέα της προσχώρησης της Γαλλίας στην ναζιστική πολιτική πρόταση της Νέας Ευρώπης. Ένα μέρος των πνευματικών ελίτ της χώρας είχε ήδη σπεύσει να χαιρετίσει την «νέα ελευθερία» της Γαλλίας: «η σωτήρια ήττα», έτσι ονόμασε την συμφορά του Ιουνίου ο Σαρλ Μωρράς!

Με την δραστήρια παρέμβαση των ακροδεξιών παραγόντων, και ειδικά του Πιερ Λαβάλ, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση συνεδρίασε τελικά στη μεγάλη αίθουσα του Καζίνο του Βισύ, όπου είχε καταφύγει διωγμένη από το Παρίσι και το Μπορντώ. Εκεί, στο όνομα της διατήρησης του Κράτους, της (κοινωνικής) Τάξης και των αξιών της «Εργασίας, της Οικογένειας και της Πατρίδας» (Travail, Famille, Patrie), τέθηκε σε ψηφοφορία ο Συνταγματικός Νόμος (Loi Constitutionelle) που παραχωρούσε «απόλυτες εξουσίες» (Pleins Pouvoirs) στον γηραιό ακροδεξιό στρατάρχη Φιλίπ Πεταίν. Στους 649 βουλευτές και γερουσιαστές παρόντες οι 569 υπερψήφισαν την πρόταση. Η Γ' Γαλλική Δημοκρατία καταργήθηκε και στη θέση της εγκαθιδρύθηκε η «Γαλλική Πολιτεία» -το κράτος του Βισύ. Το κράτος αυτό αποτέλεσε το πρόπλασμα για τα πολιτικά συστήματα της ναζιστικής Νέας Ευρώπης. Ένα σχεδόν χρόνο αργότερα, και στην Ελλάδα το πολιτικό καθεστώς της συνεργασίας με τους ναζί -η κυβέρνηση Τσολάκογλου- ονομάστηκε «Ελληνική Πολιτεία» και λειτούργησε με βάση το γαλλικό πρότυπο.

Για να επιστρέψουμε στην αφετηρία ας δούμε τη στάση των πολιτικών δυνάμεων στην κρίσιμη αυτή απόφαση. Μετά την αποβολή των Κομμουνιστών αντιπροσώπων, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση αποτελείτο από 846 αντιπροσώπους (βουλευτές και γερουσιαστές). Από αυτούς ήσαν παρόντες στο Καζίνο του Βισύ οι 649. Από αυτούς οι 569 ψήφισαν υπέρ των «απόλυτων εξουσιών», οι 80 εναντίον. Από τους 126 παρόντες Σοσιαλιστές -της SFIO (του Γαλλικού Τμήματος της Εργατικής Διεθνούς)- οι 36 καταψήφισαν την πρόταση, οι 90 όμως την υπερψήφισαν. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι έτεροι «σύμμαχοι» του Λαϊκού Μετώπου, Ριζοσπάστες της αριστεράς ή της δεξιάς, υπερψήφισαν επίσης την πρόταση. Ανάμεσα στους 80 που αντιτάχθηκαν στη δικτατορία του Πεταίν και τη συνακόλουθη στροφή προς τον ναζισμό και τον Άξονα, υπήρξαν αντίθετα και μερικοί δεξιοί ή συντηρητικοί, που για δικούς τους λόγους καταψήφισαν την πρόταση. Στην άλλη πλευρά, οι λίγοι πρώην βουλευτές του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που είχαν, τον Σεπτέμβριο του 1939, καταγγείλει το Γερμανο-Σοβιετικό Σύμφωνο μη επίθεσης και τον «σταλινισμό», και ως εκ τούτου είχαν διαγραφεί από το ΚΚΓ, υπερψήφισαν ομόθυμα τις «απόλυτες εξουσίες» στον στρατάρχη Πεταίν. Ο δρόμος από τον αντι-σοβιετισμό και τον «αντι-σταλινισμό» ως την Νέα Ευρώπη του Χίτλερ και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού αποδείχθηκε εντυπωσιακά βατός και σύντομος...

Αυτό ήταν το θλιβερό τέλος των ενωτικών προσδοκιών του 1936. Αυτή ήταν η αξιοπιστία των «δημοκρατικών» δυνάμεων, με τη συνεργασία των οποίων θα αναχαιτιζόταν ο ναζισμός. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός, γοητεύτηκε στο σύνολό του σχεδόν από τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ναζισμού. Τόσο το αποφασιστικό ξερρίζωμα του Κομμουνισμού, η υποταγή του εργατικού κινήματος, όσο και η αποκατάσταση της παγκόσμιας κυρίαρχης θέσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και η δημιουργία μιας Νέας Ευρώπης, βρήκαν απήχηση σε όλες της πρωτεύουσες της Γηραιάς Ηπείρου. Και μπροστά στο κοινό συμφέρον οι μεγάλες κουβέντες της σοσιαλδημοκρατίας περί αριστεράς, δημοκρατίας και προόδου, αποδείχθηκαν απλά πομφόλυγες.

* O Γιώργος Μαργαρίτης είναι ιστορικός, καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

1. Εννοεί την εθνικιστική οργάνωση Croix-de-Feu («Πύρινος Σταυρός»)