ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα για τις Σημαίες μας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα για τις Σημαίες μας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2020

Γιώργος Λαμπρούλης: οι βουλευτές του ΚΚΕ είμαστε εκεί που μας καλούν τα προβλήματα του λαού.

Ήταν ο βουλευτής γιατρός που πρώτος ζήτησε από τον Πρόεδρο της Βουλής απαλλαγή από τα βουλευτικά του καθήκοντα προκειμένου να συνεισφέρει και εκείνος στη μεγάλη προσπάθεια του υγειονομικού προσωπικού της χώρας για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ακολούθησαν άλλοι 20 συνάδελφοί του


Γιώργος Λαμπρούλης στο Tvxs.gr: Η κυβερνητική πολιτική είναι εγκληματική

Ήταν ο βουλευτής γιατρός που πρώτος ζήτησε από τον Πρόεδρο της Βουλής απαλλαγή από τα βουλευτικά του καθήκοντα προκειμένου να συνεισφέρει και εκείνος στη μεγάλη προσπάθεια του υγειονομικού προσωπικού της χώρας για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ακολούθησαν άλλοι 20 συνάδελφοί του. Μπορεί μέχρι τώρα να μην τους έχει επιτραπεί να εργαστούν στα νοσοκομεία της χώρας για γραφειοκρατικούς λόγους, όμως η κίνηση του βουλευτή του ΚΚΕ και ιατρού πνευμονολόγου Γιώργου Λαμπρούλη έχει το δικό της πολιτικό φορτίο.

Ακολουθεί η συνέντευξη του Γιώργου Λαμπρούλη στο tvxs.gr:

Δεν πρέπει να ήταν εύκολη απόφαση να ζητήσετε την απαλλαγή από τα βουλευτικά σας καθήκοντα για να επιστρέψετε στο νοσοκομείο εν μέσω πανδημίας. Ποιός ήταν ο παράγοντας που σας έσπρωξε περισσότερο να το κάνετε;

-Ήταν μια απόφαση επιβεβλημένη από τη διαρκή επιδείνωση της κατάστασης που έχει προκαλέσει η πανδημία στη χώρα μας και για την οποία το Κόμμα μας απηύθυνε κάλεσμα μάχης προς τους ιδιώτες γιατρούς, προς όλους όσοι μπορούν να συνδράμουν αυτή τη στιγμή, ταυτόχρονα με την αγωνιστική διεκδίκηση και πίεση προς την κυβέρνηση να πάρει -έστω τώρα- όλα τα αναγκαία μέτρα για την ουσιαστική θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας. Σ’ αυτό το κάλεσμα ανταποκρίθηκα όντας και ο ίδιος γιατρός του ΕΣΥ και μάλιστα σε μια περιοχή, τη Λάρισα, που η κατάσταση είναι πολύ επιβαρυμένη.

Εθελοντικές κινήσεις σαν τη δική σας ή όπως αυτή των δέκα νοσηλευτριών που πήγαν στη Θεσσαλονίκη μπορούν να λύσουν το πρόβλημα;

-Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν από μόνες τους να λύσουν το πρόβλημα. Πολύ περισσότερο η αξιέπαινη εθελοντική πρωτοβουλία των νοσηλευτριών, άλλων ανθρώπων που βοηθούν όπως μπορούν - γιατί δεν θέλω να μιλήσω για τον εαυτό μου - δεν πρέπει να αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση ως άλλοθι για κρύψει τις δικές της ευθύνες για τις τεράστιες ελλείψεις και ανεπάρκειες στο ΕΣΥ. Για εμάς ο εθελοντισμός είναι ταυτισμένος με την πραγματική λαϊκή αλληλεγγύη, με τον αγώνα για τα άμεσα μέτρα που έχει ο λαός μας ανάγκη στο σήμερα, στο τώρα κυριολεκτικά και για ένα καλύτερο αύριο συνολικά.

Υπάρχει ένα σύνθημα που γράφεται αυτό το διάστημα σε τοίχους σε όλη τη χώρα: “Ο λαός θα σώσει το λαό” και πιστεύω ότι περιγράφει τον εθελοντισμό που πολλοί συνάνθρωποί μας επιδεικνύουν.

Σας θυμίζω ότι ενώ το Κόμμα μας πολύ έγκαιρα έθεσε το αίτημα της επίταξης μονάδων και δομών του ιδιωτικού τομέα και ένταξής τους στο δημόσιο σύστημα υγείας -απέναντι στο οποίο η κυβέρνηση κώφευε διαρκώς- όταν τελικά ζήτησε και με το αζημίωτο 200 κλίνες στη Θεσσαλονίκη, οι κλινικάρχες δεν της απάντησαν καν! Να ποια είναι η περιβόητη “συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην Υγεία”, ο “υγιής ανταγωνισμός” που δήθεν θα βελτίωνε το σύστημα υγείας στη χώρα μας, όπως έλεγαν όλες οι κυβερνήσεις.

Πώς είναι το ηθικό των εργαζομένων, των συναδέλφων σας;

-Δίνουν μάχη και πολύ δύσκολη μάχη, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Δεν πρέπει όμως να μείνουμε σε αυτό. Χρειάζεται τώρα να γίνουν μαζικές προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού στο δημόσιο σύστημα υγείας, να επαναλειτουργήσουν τα νοσοκομεία που έκλεισαν τα προηγούμενα χρόνια. Η κυβέρνηση να θωρακίσει τώρα το δημόσιο σύστημα υγείας και να αφήσει τα δωράκια στους κλινικάρχες και σε άλλους επιχειρηματικούς ομίλους. Η πολιτική που ακολουθείται είναι εγκληματική, εδώ μείωσε κατά 570 εκατομμύρια το κρατικό κονδύλι για την υγεία στον προϋπολογισμό που έφερε για το 2021!

Στην επιστολή σας προς τον Πρόεδρο της Βουλής κάνετε λόγο για «τεράστιες έως και εγκληματικές» ευθύνες της κυβέρνησης. Ποιός θεωρείτε ότι είναι ο λόγος που η κυβέρνηση δεν αξιοποίησε τον «χρόνο που κερδήθηκε από το λαό», όπως λέτε κι εσείς;

-Ένας είναι ο λόγος και τον καταλαβαίνει πολύ καλά η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας: Η κυβέρνηση της ΝΔ -όπως και όλες οι προηγούμενες, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ- κινήθηκε με βάση τις λεγόμενες “αντοχές της οικονομίας”, τα κέρδη δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων, στην Υγεία και παντού, και τη λεγόμενη “δημοσιονομική προσαρμογή”. Ο λαός ανταποκρίθηκε, τήρησε τα μέτρα, έχασε μεροκάματα, οι αυτοαπασχολούμενοι έβαλαν λουκέτο. Και παρότι ήταν αναμενόμενο το 2ο κύμα της πανδημίας, η κυβέρνηση δεν λειτούργησε καν τις κλίνες ΜΕΘ που η χώρα μας χρειαζόταν και πριν την πανδημία.

Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι ειδικά στη γενέτειρά σας, τη Λάρισα, τα κρούσματα και τα σοβαρά περιστατικά είναι τόσα πολλά, αναλογικά στο ίδιο επίπεδο με τη Θεσσαλονίκη;

-Η Λάρισα είναι μια από τις μεγάλες πόλεις της χώρας μας, με χιλιάδες εργαζόμενους, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, που βρέθηκαν απροστάτευτοι, μέσα στην πανδημία, να συνωστίζονται στους χώρους δουλειάς, στα χωράφια, στα μέσα μεταφοράς, στα σχολεία και αλλού. Έτσι και στη Θεσσαλονίκη και σε όλη τη χώρα.

Φυσικά κι εδώ, όπως και σε άλλες περιοχές, μπορεί να υπήρξαν κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που δεν τήρησαν τα μέτρα, αλλά αυτό δεν πρέπει και δεν μπορεί να λειτουργήσει ως άλλοθι και δικαιολογία για την κυβέρνηση που δεν πήρε τα μέτρα που όφειλε.

Κάτω από ποιες συνθήκες θα θέλατε να επιστρέψετε στα βουλευτικά σας καθήκοντα;

-Ας πάνε όλα καλά τώρα και το βλέπουμε αυτό. Σας είπα και πριν οι βουλευτές του ΚΚΕ είμαστε εκεί που μας καλούν τα προβλήματα του λαού, το αγωνιστικό καθήκον και το Κόμμα μας. Μέσα σε αυτό υποτάσσονται και τα βουλευτικά μας καθήκοντα.
Γιώργος Λαμπρούλης: οι βουλευτές του ΚΚΕ είμαστε εκεί που μας καλούν τα προβλήματα του λαού
, το αγωνιστικό καθήκον και το Κόμμα μας. Μέσα σε αυτό υποτάσσονται και τα βουλευτικά μας καθήκοντα. 


Tags: Γιώργος Λαμπρούλης

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2020

Ένα Κόκκινο Γαρύφαλλο στην Πληγή του Τοίχου...



Έσπρωχνε η πιτσιρίκα τα παιδικά της δάχτυλα μέσα στην τρύπα του τοίχου, προσπαθώντας να στερεώσει το γαρίφαλο, λες και ήξερε ότι το αντίδοτο του θανάτου κρεμόταν από τις άκρες των λεπτών της χεριών. Έσπρωχνε με μανία τη ζωή, μέχρι να χωθεί και να ριζώσει μέσα στα ανοίγματα που άνοιξαν σ’ εκείνον τον τοίχο οι σφαίρες που σκότωσαν, κάποτε, κάποια άλλα παιδιά. Σπρώξε μικρή μου, σπρώξε με τη δύναμη των καθαρών σου ονείρων τα κόκκινα γαρίφαλα μέσα στις πληγές που άνοιξαν τα εκτελεστικά αποσπάσματα όταν σκότωναν τον 19χρονο Δημήτρη, τον 22χρονο Γιάννη, τον 27χρονο Νίκο. Ρίξε μια στάλα κόκκινης ζωής στη μαυρίλα του θανάτου.

Ήταν τότε, το 1947 και το ’48, το ’49 και ακόμα μετά την τυπική λήξη του Εμφυλίου όταν έφτανε από το λιμάνι της Κέρκυρας το καράβι με τους πολιτικούς κρατούμενους που πήγαιναν για εκτέλεση. Κάθε φορά η ίδια διαδρομή. Από την προηγούμενη νύχτα ο δεσμοφύλακας έπαιρνε τον κρατούμενο από το κελί του και τον έβαζε στον Γολγοθά, ένα μικρό κελί έξω από τα κεντρικά κτίρια των φυλακών Κέρκυρας. Εκεί, ο μελλοθάνατος είχε την ευκαιρία να καλέσει όποιον σύντροφό του ήθελε από την πτέρυγα Θ, την πτέρυγα των κομμουνιστών. Σε εκείνον έδινε το γράμμα για τη μάνα, για τα παιδιά, για τη γυναίκα του. Ο Γιάννης ζήτησε από τον σύντροφό του να πάρει το ρολόι του και να το στείλει ενθύμιο στην αδερφή του. Πρέπει να πέρασε χρόνια ολόκληρα εκείνη η γυναίκα μετρώντας τις ώρες της ζωής της ξέροντας πια ότι ο αδερφός της δεν υπήρχε. Ένα χοντρό πουλόβερ που το είχε να τον ζεσταίνει μέσα στα υγρά κελιά, το άφησε πίσω για να το πάρει όποιος συγκρατούμενός του το χρειαζόταν.
Εκείνη η νύχτα, η τελευταία, τελειώνει πριν χαράξει το πρώτο φως. Στο προαύλιο της φυλακής συγκεντρώνουν τους πολιτικούς κρατούμενους που είναι να φύγουν για το Λαζαρέτο. Εκείνη την ώρα οι συγκρατούμενοί τους σηκώνουν το κεφάλι όσο αντέχουν ψηλότερα για να φτάσουν στα παράθυρα των κελιών και με τα χάρτινα αυτοσχέδια χωνιά τους αρχίζουν να φωνάζουν στους Κερκυραίους, ότι τούτη την ώρα άλλη μια φουρνιά πολιτικών κρατούμενων φεύγει για εκτέλεση. Το καράβι περιμένει στο λιμάνι. Απέναντί τους δύο μικρά νησάκια, δυο πράσινες κουκίδες γης μέσα στο μελανό της θάλασσας. Το ένα, ο Βίδος, είναι η λεγόμενη «Μικρή Μακρόνησος», εκεί που βασανίζονται οι ανήλικοι πολιτικοί κρατούμενοι. Το άλλο, το Λαζαρέτο, η τελευταία γη που θα πατήσουν οι κομμουνιστές των φυλακών Κέρκυρας.
Λίγο κρατά αυτή η διαδρομή, μικρός ο τόπος, σύντομο το ταξίδι και η ανατολή πρέπει να έχει κιόλας αρχίσει να κοκκινίζει τον ορίζοντα. Το εκτελεστικό απόσπασμα είναι εκεί, οι έφεδροι αξιωματικοί από την Σχολή Εφέδρων της Κέρκυρας (ΣΕΑΚ). Ο εισαγγελέας, ο παπάς, ο γραμματέας όλοι είναι στη θέση τους, όλοι περιμένουν τον ήλιο να σηκωθεί ακόμα κι εκείνοι που ξέρουν πως οι πρώτες του ακτίνες είναι το σινιάλο που θα τους πάρει τη ζωή. Ποια ζωή; Πόσα χρόνια είναι σε φυλακές; Ο Λεωνίδας, που θα εκτελέσουν σε λίγο είναι μόλις 19 χρονών. Πότε πρόλαβαν να τον πιάσουν; Λίγα χρόνια νωρίτερα είχαμε την Κατοχή κι εκείνος πρέπει να ήταν 11-12 χρονών παιδί, ίσως ΕΠΟΝίτης, ίσως ένα από εκείνα τα παιδιά που προσπαθούσαν να βουτήξουν το καρβέλι το ψωμί από τα γερμανικά φορτηγά για να φάνε. Κι ο Νίκος, που πρόλαβε να φτάσει 27 χρονών, πού ήταν πριν; Του άρεσε η μπάλα, του άρεσε το ποδόσφαιρο κι ήταν καλός, τόσο καλός που ήταν στον Ολυμπιακό. Πριν από εκείνο το πρωί είχε ζήσει όλη την Ιστορία της Πατρίδας μας πάνω στο πετσί του. Είχε πολεμήσει, είχε λάβει μέρος στη μεγάλη μάχη της Ηλεκτρικής, όταν ο ΕΛΑΣ πάλευε να σώσει την Αθήνα από την καταστροφή των Γερμανών.
Ο ήλιος σηκώνεται, ουρανοφώτισε η πλάση, κοκκινίζει ο τοίχος από τις πρώτες του ακτίδες… λίγο ακόμα για να κοκκινίζει και το χώμα… λίγο ακόμα…
Βάλσαμο τα γαρίφαλα στον τοίχο των εκτελέσεων, μικρή μου. Βάλσαμο και το μαλακό σου πάτημα στο χώμα εκείνο που έγειραν τα κορμιά των σκοτωμένων κομμουνιστών. Τούτα τα παιδιά που ήρθαν σήμερα στο Λαζαρέτο θα μπορούσαν να ήταν τα εγγόνια των εκτελεσμένων. Θα ήταν τα εγγόνια τους αν το μετεμφυλιακό κράτος των δωσίλογων της Κατοχής τους είχε αφήσει να ζήσουν, να μεγαλώσουν, να ερωτευτούν, να κάνουν οικογένειες. Δεν τους άφησε, τους εκτέλεσε ελπίζοντας ότι με τις σφαίρες θα εκτελούσε τις ιδέες τους, θα έσβηνε από την Ιστορία τους αγώνες τους. Δεν τα κατάφερε, ποτέ δεν θα τα καταφέρει όσο θα υπάρχουν παιδιά, μικρότερα, μεγαλύτερα, έφηβοι και νέοι που θα φωνάζουν για την ανάγκη των ανθρώπων να ζουν όρθιοι, να ανασαίνουν ελεύθεροι, να γελούν, να αγαπούν, να συντροφεύονται.
Ένα κόκκινο γαρύφαλλο στην πληγή του τοίχου, σαν φιλί παιδιού σε μάγουλο γέροντα…

Σοφία Χουδαλάκη
20 Οκτωβρίου 2018 ·















+10







Σάββατο 25 Απριλίου 2020

Άρθρο του Καπετάνιου για την Επέτειο της Γέννησης του Λένιν !!!

Στα 150 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν*
Σήμερα, 150 χρόνια από τη γέννηση του Β. Ι. Λένιν, η διδασκαλία αυτού του μεγάλου επαναστάτη και θεωρητικού του επιστημονικού κομμουνισμού, παραμένει ζωντανή, επίκαιρη, οδηγός και καθοδηγητής της πάλης της διεθνούς εργατικής τάξης, των κινημάτων των λαών, για την οριστική, και αμετάκλητη αυτήν τη φορά, απελευθέρωσή τους από την εκμετάλλευση, καταπίεση και αδικία που κουβαλάνε οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, το καπιταλιστικό σύστημα, που βρίσκεται πλέον εδώ και δεκαετίες στο τελευταίο και ανώτερο, πιο επικίνδυνο και βάρβαρο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό.
Οι εξελίξεις που βιώνουμε αυτήν την περίοδο, και με αφορμή την πανδημία του κορονοϊού και τη νέα διεθνή οικονομική ύφεση, δείχνουν, και για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνουν, τις λενινιστικές υποδείξεις και αναλύσεις ότι ο πραγματικός κίνδυνος για όλους τους λαούς του κόσμου είναι ο καπιταλισμός.
Διότι, δεν έρχεται μόνο σε όλο και μεγαλύτερη αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων, της ίδιας της κοινωνικής εξέλιξης, αλλά προκαλεί διαρκώς, και σε μαζική κλίμακα, ανεπανόρθωτες καταστροφές σε όλους τους τομείς, εξαιτίας της μεγάλης όξυνσης των αντιφάσεων και των αντιθέσεών του.
Σήμερα, είναι αδιαμφισβήτητο ότι η υγεία του λαού, η φροντίδα, η προστασία, η ασφάλεια είναι ασυμβίβαστα με το καπιταλιστικό κέρδος, το αδηφάγο κεφάλαιο, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Στις συνθήκες της πανδημίας, έχει αποκαλυφθεί πλέρια η γύμνια του καπιταλιστικού συστήματος διεθνώς, όλη η σαπίλα του πολιτικού συστήματος της δικτατορίας του κεφαλαίου.
Σήμερα, είναι η ώρα να δυναμώσουμε την Κοινωνική Συμμαχία, να δυναμώσει η αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, να δυναμώσει η εναλλακτική πρόταση των κομμουνιστών, η δική μας απάντηση, η απάντηση του ελπιδοφόρου σοσιαλιστικού αύριο.
Η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης έρχονται και θα έρχονται όσο περνάει ο καιρός στην επιφάνεια, με επιτακτικό τρόπο, με νέα δυναμική όλο και πιο κοντά.
* * *
Ο Λένιν και το Κόμμα των Μπολσεβίκων ηγήθηκε της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Ηταν η πρώτη στην Ιστορία νικηφόρα μάχη για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και διατηρεί άσβεστη την επενέργειά της και σήμερα.
Η πρωτοπόρα μελέτη και δράση του Λένιν, η ίδια η νίκη της Επανάστασης έδωσαν τη δυνατότητα να συμπυκνωθούν τα διδάγματά της σε μια ολοκληρωμένη θεωρία για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση και το Κόμμα. 
Με τα διδάγματά της αυτά έδωσε την ιδεολογική και πολιτική βάση για τη συγκρότηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, για μια νέα ώθηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.
Σήμερα, ακόμα περισσότερο από χτες, η θεωρητική λενινιστική κληρονομιά είναι πολύτιμη.
Επιβεβαιώνει στην πράξη την ορθότητα της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας για την επανάσταση, που απορρέει από την ολόπλευρη συστηματική ανάλυση του ιμπεριαλισμού, ότι αυτή ωριμάζει στην πορεία της ιστορικής εξέλιξης και ξεσπά σε περίοδο που καθορίζεται από ένα σύμπλεγμα ολόκληρης σειράς αντικειμενικών και υποκειμενικών αιτιών.
Η μηδενιστική στάση απέναντι στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, η υιοθέτηση απόψεων για συνολική αποτυχία - επειδή ανακόπηκε η πορεία του - είναι στάση αντιεπιστημονική και αντιιστορική, οδηγεί σε αδιέξοδους δρόμους.
Ο σοσιαλισμός οικοδομήθηκε, αναπτύχθηκε, έβαλε στο δρόμο λύσης τους μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. 
Δεν έγινε όμως δυνατό, για μια σειρά από λόγους, να αναδείξει και κυρίως να απελευθερώσει σε όλη την πορεία οικοδόμησής του τις εγγενείς δυνατότητες για συνεχή ανάπτυξη και τελειοποίηση, για εδραίωσή του στην πάλη με το καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί τη συνεισφορά και το ρόλο του σοσιαλιστικού συστήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε τον 20ό αιώνα, ανεξάρτητα από ελλείψεις, αδυναμίες και λάθη που εμφανίστηκαν σε αυτήν τη δύσκολη πορεία.
* * *
Επιβεβαιώθηκε, ξεκινώντας από το 1917, η επεξεργασία του Λένιν για τον αδύναμο κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. 
Μέχρι τότε έλειπε στο διεθνές κίνημα η θεωρητική τεκμηρίωση για τη δυνατότητα νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης αρχικά σε μια χώρα ή ομάδα χωρών, οι οποίες αναδεικνύονται αδύναμοι κρίκοι, ως αποτέλεσμα της όξυνσης των εσωτερικών αντιφάσεων κάτω από την επίδραση των διεθνών εξελίξεων.
Καθοριστική ήταν η συμβολή του Λένιν και του μπολσεβίκικου κόμματος στην αντιπαράθεση με τα τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας, που, παραβιάζοντας αποφάσεις της Β΄ Διεθνούς, στήριξαν τις αστικές τάξεις των χωρών τους, άλλοτε ψηφίζοντας τις πολεμικές πιστώσεις στα Κοινοβούλια, άλλοτε συμμετέχοντας σε κυβερνήσεις που διεξήγαγαν πολέμους, υποτίθεται για να υπάρξει μια «ειρηνική εξέλιξη», υπερασπιζόμενα την «ιμπεριαλιστική ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών. Μια γραμμή που νομοτελειακά τους έχωνε πιο βαθιά μέσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην όξυνση των αντιθέσεων και ανταγωνισμών.
Ο Λένιν με τη στρατηγική γραμμή που ακολούθησε, προσδιόρισε ότι, από τη σκοπιά του επαναστατικού κινήματος, το ζήτημα δεν είναι μια απλή, «πασιφιστικού» χαρακτήρα, εναντίωση στον πόλεμο, αλλά κυρίως η αξιοποίηση των ρηγμάτων που αντικειμενικά σε τέτοιες συνθήκες δημιουργούνται μέσα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, η αξιοποίηση της αποδυνάμωσης της αστικής τάξης κάθε χώρας, με σκοπό τη μετατροπή αυτού του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε κάθε χώρα, είτε είναι από τη σκοπιά του «επιτιθέμενου», είτε από τη σκοπιά του «αμυνόμενου», σε πάλη για την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης που φέρνει σκοτωμούς και φτώχεια για τα παιδιά της εργατικής τάξης, το λαό της κάθε χώρας.
Η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση επιβεβαίωσε επίσης τον ρόλο του οπορτουνισμού ως ιδεολογικής πολιτικής έκφρασης εξαγορασμένων τμημάτων της εργατικής τάξης, ως επίδρασης της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας μέσα στο εργατικό κίνημα.
Ο Λένιν και με βάση την πείρα του Οκτώβρη ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα ζητήματα της εξουσίας του νέου εργατικού κράτους, της δικτατορίας του προλεταριάτου. 
Αναλυτικά μελέτησε και την πείρα της Κομμούνας, την πείρα των σοβιέτ της επανάστασης του 1905 στη Ρωσία, το ρόλο του κράτους με βάση τις παρακαταθήκες των Μαρξ - Ενγκελς.
Ηταν ιδιαίτερη η συμβολή του Λένιν στη διάγνωση των φύτρων των οργάνων της νέας εξουσίας, του χαρακτήρα της δικτατορίας του προλεταριάτου, ως ανώτερης μορφής κρατικής οργάνωσης της εξουσίας της εργατικής τάξης, για το πέρασμα από την πρώιμη, ατελή σοσιαλιστική κοινωνία, στην ανώτερη πλήρη κομμουνιστική κοινωνία, στη μορφή και στο περιεχόμενό της.
Η πείρα και τα διδάγματα, που αποτυπώθηκαν στο έργο του Λένιν, έχουν διαχρονική αξία και σήμερα, όσον αφορά στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης, όταν οξύνεται η ταξική πάλη σε συνθήκες επαναστατικής κρίσης, επαναστατικής κατάστασης, η οργάνωση και έκφραση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους φυσικούς της συμμάχους, τη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους, με πρωτοπόρα την εργατική τάξη, ικανή να ηγηθεί σε αποφασιστική σύγκρουση με την αστική εξουσία και να διαμορφώσει τους λαϊκούς θεσμούς της νέας εξουσίας.
* * *
Το ΚΚΕ, μελετώντας την πολύτιμη αυτή πείρα, τις παρακαταθήκες του Λένιν, την ίδια την πείρα του ΔΚΚ μελέτησε και αποτύπωσε συμπεράσματα σε επεξεργασίες και ντοκουμέντα του.
Καταλήξαμε στο κρίσιμο συμπέρασμα πως ο προσδιορισμός του πολιτικού στόχου, της εργατικής εξουσίας, πρέπει να γίνεται με βάση τον αντικειμενικό προσδιορισμό του χαρακτήρα της εποχής που καθορίζεται από το ποιας τάξης το κίνημα αντικειμενικά βρίσκεται στο προσκήνιο της κοινωνικής εξέλιξης.
Η πείρα και η θεωρητική επεξεργασία του Λένιν και του Κόμματος των Μπολσεβίκων, μαζί με την επαναστατική πράξη τους, την περίοδο από την επανάσταση του 1905 έως την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, αφορά όλες τις πλευρές της δράσης ενός επαναστατικού εργατικού κόμματος, που δεν χάνει το στόχο της εργατικής εξουσίας.
Προσφέρει πολύτιμη πείρα και για τη δουλειά των κομμουνιστών σε πλατιές, ανώριμες εργατικές - λαϊκές μάζες. Δείχνει τη συνεχή και ταυτόχρονα αντιφατική κίνηση στην εξέλιξη της συμμαχίας τους.
Διδάσκει ότι οι ανεβασμένες αγωνιστικές, ακόμα και επαναστατικές, διαθέσεις συνυπάρχουν και με αποπροσανατολιστικές αντιλήψεις και απόψεις. Οι πιο στέρεες βέβαια διαθέσεις αναπτύσσονται ανάμεσα στους βιομηχανικούς εργάτες, στην εργατική τάξη.
Εχει, συνεπώς, μεγάλη σημασία η ιδεολογική και πολιτική πρωτοπορία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, να επεξεργάζεται και να παρακολουθεί στενά την πολιτική γραμμή, να παρεμβαίνει ουσιαστικά και συγκεκριμένα, ώστε να παίρνει επαναστατικό προσανατολισμό η κίνηση εξεγερμένων μαζών, η αγωνιστική διαμαρτυρία και η σχεδιασμένη σύγκρουση, η ανατρεπτική δράση, υπολογίζοντας ότι μέσα στις γραμμές του κινήματος δρουν δυνάμεις που επηρεάζονται από την αστική ιδεολογία, ένα πλήθος μικροαστικών ταλαντευόμενων δυνάμεων και που όλα αυτά τα μεταφέρουν και στις γραμμές της πρωτοπορίας.
Η συνεχής ικανότητα προσαρμογής των Μπολσεβίκων με επικεφαλής τον Λένιν δεν τους οδήγησε στο λαθεμένο μονοπάτι να σβήσει η ουσία των στόχων της επαναστατικής ανατροπής και της εργατικής εξουσίας. Η ανταπόκριση σε κάθε καθήκον λόγω της σωστής προσαρμογής σε αυτό το καθήκον δεν πρέπει να οδηγεί σε σταδιακή αλλαγή του στρατηγικού στόχου εν ονόματι της προσαρμογής. Είναι κρίσιμο για κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα.
Αλλιώς γίνεται υπαρκτός ο κίνδυνος να διαχυθείς μέσα στις μάζες, να ενσωματωθείς σε θέσεις εντός του συστήματος, να μετατρέψεις τη στρατηγική σε συνεχή ελιγμό και τακτική. Ενώ την ίδια στιγμή πρέπει η κομμουνιστική πρωτοπορία να προσέχει, ώστε να μην οδηγηθεί στην απομόνωση, στην περιχαράκωση, στο δογματισμό.
Η συνεχής δημιουργική αξιοποίηση της λενινιστικής μεθόδου και πείρας, στην καθημερινή πολιτική δράση, πρέπει να αποτελεί μόνιμο μέλημα των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
* * *
Η επιστημονική εξήγηση και υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα αποτελεί στοιχείο ενίσχυσης της επαναστατικής στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος. 
Η ολόπλευρη μελέτη των αντιθέσεων και αντιφάσεων, των ίδιων των υποκειμενικών λαθών της όλης ιστορικής κίνησης, είναι διαδικασία ανάπτυξης της θεωρίας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, από την οποία θα προκύψει ιδεολογική και πολιτική αναζωογόνηση και υπεροχή του κομμουνιστικού κινήματος για νέα έφοδο και οριστική νίκη.
Αυτή θα είναι και η καλύτερη τιμή στα 150 χρόνια από τη γέννηση του Β. Ι. Λένιν. 
Σε αυτό τον δύσκολο αλλά όμορφο αγώνα, η δημιουργική αξιοποίηση της θεωρίας και πράξης του Λένιν μάς οδηγεί!
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Σοβιετική Ρωσία» για την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση του Λένιν.

Του


Οι Εμφάσεις στο κείμενο 

Τρίτη 21 Απριλίου 2020

Κρυφό Σχολειό Φυλακών Αίγινας 1947: Έτσι Μαθαίναμε Εμείς τα Γράμματα.



Το κρυφό σχολειό των φυλακών Αίγινας και το αναγνωστικό του…


Μάνος Δούκας:

Τον Απρίλη του 1947 «κυκλοφόρησε» ένα… «αναγνωστικό» στη φυλακής της Αίγινας. Γι’ αυτό θα σας «μιλήσω» σήμερα.

Ο Μιχάλης Παπαμαύρος (1890 – 1962) ήταν προοδευτικός παιδαγωγός, που υπέστη σειρά διώξεων για τις ιδέες του (Απολύσεις, εξορίες κλπ.). Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και συμμετείχε στο Εθνικό Συμβούλιο στις Κορυσχάδες. Μαζί με τους Κώστα Σωτηρίου, Ρόζα Ιμβριώτη, κλπ. συμμετείχε στην Επιτροπή Παιδείας που συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του Γραμματέα Παιδείας της ΠΕΕΑ, Πέτρου Κόκκαλη. Υπήρξε συνδιευθυντής του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου στο Καρπενήσι και στη συντακτική επιτροπή για τη συγγραφή των γνωστών Αναγνωστικών της Αντίστασης. Δικό του είναι το αναγνωστικό της Ε’ και Στ’ τάξης με τον τίτλο «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ». Το 1945 συνελήφθη και οδηγήθηκε διαδοχικά στις φυλακές Χατζηκώστα, στη Γυάρο, στην Αίγινα και τέλος στου Αβέρωφ. Είχε πάντα την άποψη ότι «η φυλακή μπορεί να γίνει σχολείο». Περισσότερα δείτε εδώ.



Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του στην Αίγινα, γράφει μια σειρά αναγνωστικών για την επιμόρφωση των φυλακισμένων αγωνιστών. Συγκεκριμένα :
1. Αναγνωστικό για τελείως Αγράμματους.
2. Αναγνωστικό για τη Β’ τάξη Δημοτικού.
3. Αναγνωστικό για τη Γ’ και Δ’ τάξη Δημοτικού.
4. Αναγνωστικό για την Ε’ και Στ’ τάξη Δημοτικού, με τίτλο «ΜΕΓΑΛΑ ΧΡΟΝΙΑ».

Από αυτά έχει διασωθεί μόνο το τελευταίο, που επανεκδόθηκε πριν από μερικά χρόνια από τον Πανελλήνιο Πολιτιστικό Σύλλογο Απογόνων και Φίλων Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Παράρτημα Περιστερίου.

Αυτό το βιβλίο «κυκλοφόρησε» μέσα στη φυλακή τον Απρίλη του 1947. Δυο ενδιαφέροντα ιστορικά «μαθήματα» που περιέχονται σ’ αυτό, για το έπος της Αλβανίας 1940 με τίτλο «Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ» και για το έπος της κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης με τίτλο «ΤΟ ΕΑΜ», μπορείτε να δείτε εδώ.

Από το ίδιο αυτό βιβλίο εδώ θα σας «αντιγράψω» ένα άλλο μάθημα που λέγεται «Το κρυφό σχολειό της φυλακής» κι αναφέρεται ακριβώς στο πώς γινόταν αυτά τα μαθήματα. Να σημειώσουμε ότι τότε που τα έγραφε αυτά, ο εμφύλιος πόλεμος ήταν σε εξέλιξη κι ακόμα δεν είχαν εμπλακεί στον εμφύλιο οι Αμερικάνοι και… οι βόμβες ναπάλμ.

«Το κρυφό σχολειό της φυλακής

Παιδιά της τετάρτης τάξης.
Σας μιλούν οι φυλακισμένοι της φυλακής Αίγινας. Εσείς μαθαίνετε τα γράμματα στο σχολείο σας ελεύθερα και με την ησυχία σας. Τώρα θα σας πούμε πώς μαθαίνουμε κι εμείς τα γράμματα, στο δικό μας σχολείο της φυλακής.

Εμείς όλοι οι φυλακισμένοι στη φυλακή της Αίγινας είμαστε λαϊκοί αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Άλλοι από μας πολεμήσαμε τον κατακτητή της χώρας μας τα χρόνια της κατοχής στο βουνό και άλλοι στις πόλεις.

Οι προδότες όμως, με τη βοήθεια των Άγγλων, μας εξαπάτησαν στη συμφωνία της Βάρκιζας και μας έριξαν στις φυλακές. Μας φυλάκισαν για να μας εξοντώσουν με τα βάσανα και τις στερήσεις της φυλακής.

Μα εμείς, μόλις φυλακιστήκαμε, βάλαμε για σκοπό μας να βγούμε από τη φυλακή γεροί, όχι μόνο στο σώμα μας, μα και στη ψυχή μας.

Η πρώτη μας δουλειά ήταν να μάθουμε γράμματα. Γιατί εμείς μεγαλώσαμε στην κοινωνία, χωρίς να ξέρουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε τη γλώσσα μας.



Τα γράμματα, φυσικά, έπρεπε να μας τα μάθει το κράτος στα σχολεία του. Γι’ αυτό άλλωστε πληρώναμε και ταχτικά τους φόρους μας στο κράτος. Και αν καμιά φορά κανείς από μας δεν είχε να πληρώσει, τον έπιαναν και τον έβαζαν φυλακή. Μα το κράτος δεν ήθελε να μας μάθει γράμματα! Δεν το συνέφερε ν’ ανοίξει ο λαός τα μάτια του! Έτσι, μας άφησε αγράμματους. Και όπως εμείς, έτσι είναι και άλλοι αμέτρητοι αγράμματοι ανάμεσα στο λαό μας.

Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να μάθουμε γράμματα τώρα που μεγαλώσαμε. Να κάνουμε δηλαδή μια δουλειά, που έπρεπε να την είχε κάμει το κράτος όταν ήμαστε παιδιά.

Στην αρχή πηγαίναμε καλά. Οι φύλακες της φυλακής μας άφηναν λεύτερους να κάνουμε το σχολείο μας και τα άλλα ανώτερα μαθήματά μας.

Μα όταν η κυβέρνηση έμαθα πως εμείς στη φυλακή μαθαίνουμε γράμματα και μορφωνόμαστε, μας τα απαγόρευσε όλα ! Δε μας άφηνε ούτε γράμματα να μαθαίνουμε ούτε να κάνουμε τα άλλα μαθήματά μας.

Μα εμείς και ύστερα απ’ την απαγόρεψη αυτή εξακολουθούμε να έχουμε τα σχολεία μας. Βέβαια όμως, κρυφά από τους φύλακές μας. Και να δείτε πως το κάνουμε:

Άμα κάθε πρωί ανοίξουν οι θάλαμοι και βγουν οι φυλακισμένοι έξω, ένας συναγωνιστής περνά με τη σειρά κοντά από τους αγράμματους και τους ψιθυρίζει: «Στο 7», ή «Στο 11». Κάθε μέρα δηλαδή αλλάζουμε θάλαμο.

Σε λίγη ώρα αρχίζουν ένας ένας οι αγράμματοι να πηγαίνουν στο θάλαμο 7 ή στο θάλαμο 11. Εκεί αρχίζει το μάθημα της Ανάγνωσης.

Έχουμε όλα – όλα δυο βιβλία. Ένα που διαβάζουν οι μαθητές κι ένα που κρατά ο δάσκαλος. Το βιβλίο των μαθητών περνά από τον ένα στον άλλο, ώσπου να διαβάσουν όλοι. Πίνακα δεν έχουμε. Γράφουμε όμως στο πίσω μέρος της πόρτας.

Άμα τελειώσει η ανάγνωση αρχίζει η αριθμητική. Κάνουμε πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό και διαίρεση των ακεραίων αριθμών. Εδώ και λίγες μέρες αρχίσαμε και με τους δεκαδικούς. Τις πράξεις και στο μάθημα αυτό τις κάνουμε στο πίσω μέρος της πόρτας.

Δυο φορές τη βδομάδα κάνουμε και Γεωγραφία της Ελλάδας. Μαθαίνουμε ακόμα και για τα ζώα, τα φυτά και τα ορυκτά της πατρίδας μας.

Το τραγούδι και τη Γυμναστική τα μαθαίνουμε μαζί με τους άλλους συναγωνιστές της φυλακής.

Μα την ώρα που κάνουμε μάθημα, προσέχουμε να μη μας τσακώσει κανένας φύλακας. Ένας από μας φυλάγει στην πόρτα. Παρακολουθεί τους φύλακες. Άμα δει κανένα να πλησιάζει το θάλαμό μας, αρχίζει να χτυπά σιγανά με τα δάχτυλα απάνω στην πόρτα ή να λέει σιγά τη λέξη: «Προσοχή».

Εμείς τότε καταλαβαίνουμε κι αρχίζουμε να λέμε διάφορες ιστορίες άσχετες με το μάθημα. Πότε – πότε μπαίνει ο φύλακας μέσα στο θάλαμο. Εμείς δεν του μιλούμε καθόλου. Εκείνος μένει λίγο, ακούει τις ιστορίες και ύστερα φεύγει.

Εμείς εξακολουθούμε τότε το μάθημά μας. Έτσι μαθαίνουμε εμείς τα γράμματα. Και δε μπορούμε να σας περιγράψουμε πόση χαρά νιώθουμε άμα μάθουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε.

Καθόμαστε τότε και γράφουμε αμέσως γράμμα με το χέρι μας στα σπίτια μας και τους λέμε για την ευχάριστη είδηση. Οι δικοί μας τότε μας απαντούν και μας λένε πως τρίβουν τα μάτια τους και λένε πως η φυλακή για μας στάθηκε το καλύτερο σχολείο.

Τώρα χαιρόμαστε πολύ, που άμα βγούμε από τη φυλακή θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε καλύτερα το λαό μας. Γιατί το ίδιο είναι να ξέρεις γράμματα και να μη ξέρεις;

Να ξέρετε όμως πως όταν ο λαός πάρει την εξουσία στα χέρια του, δε θα μείνει ούτε ένας Έλληνας αγράμματος».



Κι ένα συνοδευτικό έμμετρο που τότε τα συνηθιζόταν πολύ στα αναγνωστικά.

«Ο γέρο – μαθητής της φυλακής

Την ώρα, δες που μπαίνω στο σχολείο μας
δε ξέρω, κάτι εδώ με συγκινάει…
Θέλω να πω στο νιό το δάσκαλό μας
κι αν είμαι γέροντας, ντροπή δε με κρατάει…

Ένιωσα δω πως πρέπει να μαθαίνω
για να μπορέσουμε ν’ αλλάξει η ζωή μας…
Εδώ τη μαύρη σκοτινιά καταλαβαίνω
σατανικά που μας τυλίγαν οι εχθροί μας…

Στα σκοτεινά κελιά μάτια λαμπίζουνε
και λαχταρούν της μόρφωσης το δώρο
κι από το στόμα του ΕΠΟΝίτη δάσκαλου
μες στου κελιού το στρυμωγμένο χώρο

η Γνώση πως μου φαίνεται να βγαίνει όμορφη
και να μου γνέφει μπιστεμένα:
Εγώ ‘μαι όπλο στη ζωή, όπλο ανίκητο
κανείς δε με νικάει εμένα…

Εγώ ο αγωνιστής ο ασπρομάλλης γέροντας
τον εχτιμώ το νιό το δάσκαλό μου,
γιατί πασχίζει να μάθει ό,τι έχασα
στα νιάτα μου, στον μαύρο τον καιρό μου.»

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020

Ο Κυρ - Κώστας, ο Τσαγκάρης, Έριξε Καλό Σπόρο...ΤΙΤΟΣ ΒΑΝΔΗΣ !!






ΤΙΤΟΣ ΒΑΝΔΗΣ

«Ημουνα βέβαιος πως δίπλα μου υπήρχαν θαυμάσιοι άνθρωποι που ήθελαν ν' αγωνιστούν και δεν ήξεραν πώς. Κουβαλούσα πιστόλια. Μοίραζα προκηρύξεις... κι ακόμα όταν έπαιζα στο θέατρο, προσπαθούσα να παίζω καλύτερα γιατί είχα πιο πολλές ευθύνες. Γιατί ήμουνα κομμουνιστής» γράφει στο βιβλίο του «Κουβέντα με τους φίλους μου» ο Τίτος Βανδής.



Από την παράσταση «Κλάρενς Ντάροου»

Στις 23 Φλεβάρη συμπληρώνονται 17 χρόνια απουσίας του ανθρώπου που εποίησε ήθος στη μακρόχρονη πορεία του στο θέατρο και τον κινηματογράφο, αλλά και στο δρόμο του αγώνα. 
Αυτές τις μέρες συντροφεύει τη μνήμη μας και μας λείπει περισσότερο. Μας λείπει το αφοπλιστικό του χιούμορ, η αισιοδοξία και η αγωνιστικότητά του, όμως η δύναμη με την οποία τα έδωσε όλα αυτά «καταργεί» τα σύνορα του χρόνου και τον νιώθουμε πάντα δίπλα μας. 
Η λεβεντιά του, το χιούμορ, το χαμόγελό του, η αισιοδοξία του, η περηφάνια, η αγωνιστικότητά του, είναι χαραγμένα δίπλα από την εικόνα και το όνομά του.
 Ο ΕΑΜίτης, ο κομμουνιστής, ο σπουδαίος ηθοποιός, που υπερέβη τα σύνορα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και έγινε διεθνής, ονομαστός στο Μπροντγουέι και στο Χόλιγουντ, πέρασε στην ιστορία των αγώνων του λαού μας και του σύγχρονου πολιτισμού μας.

Στη ζωή του Τίτου Βανδή, η καλλιτεχνική δημιουργία και η πάλη για ένα καλύτερο αύριο βάδισαν χέρι χέρι. 
Ηταν κομμουνιστής από τα νεανικά του χρόνια και κομμουνιστής έμεινε μέχρι την τελευταία πνοή του. 
Στην ΕΑΜική Αντίσταση, στα χρόνια που το ΚΚΕ ήταν παράνομο, στη νομιμότητα. Ως απλός μαχητής και ως υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος. Δραστήριο μέλος της εργατικής «Κοινωνικής Αλληλεγγύης» από τα 1934, συνδέθηκε με το ΚΚΕ και έπειτα με το ΕΑΜ Θεάτρου. Μετά την υποχώρηση συμμετείχε στους ΕΑΜίτικους θιάσους, που έδιναν παραστάσεις στην επαρχία.

Εποίησε ήθος στη ζωή και την τέχνη

Γεννήθηκε στις 7 Νοέμβρη 1917 στο Νέο Φάληρο. Γόνος ευκατάστατης οικογένειας της Καβάλας (ο πατέρας του ήταν καπνέμπορος), επέστρεψε σε μικρή ηλικία στον τόπο καταγωγής των γονέων του. 
Σε ηλικία πέντε ετών έπαθε ελονοσία και γι' αυτό το λόγο έφυγε με τη μητέρα και τα αδέλφια του για την Ελβετία. Πήγε σχολείο στη Λοζάνη και τέσσερα χρόνια αργότερα επέστρεψε με την οικογένειά του στην Ελλάδα κι εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. 

Στη Θεσσαλονίκη φοίτησε στο Γαλλικό Λύκειο της πόλης, μυήθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες από τον Κυρ-Κώστα τον τσαγκάρη- 
ο κυρ - Κώστας, που του 'λεγε ότι από τους εργάτες, που είδε - γύρω στο 1930 ήταν - να περνούν μπροστά από το σπίτι, «τους παίρνουν το ψωμί. Δεν τους πληρώνουν και δεν μπορούν ν' αγοράσουν ούτε ψωμί ούτε παπούτσια σαν τα δικά σου. Γι' αυτό φωνάζουν. Παλεύουν για τη ζωή τους. Μπροστά στο σπίτι σου τους χτύπησε η Χωροφυλακή. Δυο απ' αυτούς είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Θέλουν να τους φοβίσουν, να τους διαλύσουν. Και πολλές φορές τα καταφέρνουν. Οσοι φεύγουν, όσοι δε μιλάνε, περιμένουν κάποιο θάμα, που λέει ο δικός μας ο ποιητής».Το αγόρι, συμπτωματικά, ήξερε τους «Μοιραίους» του Βάρναλη, όταν του 'πε τα παραπάνω ο κυρ - Κώστας. Αργότερα του έλεγε κι άλλα. Οτι «οι κομμουνιστές εργάτες, αν διαφέρουν σε κάτι, είναι ότι αυτοί έχουν μάθει τι σημαίνει εκμετάλλευση, Ξέρουν την αξία της οργάνωσης, του σωματείου, της μαζικής αντίστασης. Οι κομμουνιστές δε δέχονται την αδικία σιωπηλά». Ο κυρ - Κώστας τού δάνειζε βιβλία. «Το "Κεφάλαιο" του Μαρξ ήταν το πρώτο. Μου έδινε και προκηρύξεις ύστερα από λίγο καιρό», θυμόταν ο Τίτος Βανδής, ομολογώντας ότι αγάπησε πολύ και ουδέποτε ξέχασε τον κυρ - Κώστα.-
και πήρε τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής στο Ωδείο Θεσσαλονίκης. 
Ο διακαής του πόθος να γίνει ηθοποιός τον ώθησε να παρατήσει το σχολείο και να κατηφορίσει στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου σε ηλικία 16 ετών.
Στη σκηνή πρωτοεμφανίστηκε το 1934 ως φοιτητής, με το έργο «Ιούδας» του Σπύρου Μελά στο Εθνικό Θέατρο. Το 1938 στρατεύτηκε και το 1940 βρέθηκε στο μέτωπο, κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου. 
Στην Κατοχή οργανώθηκε στο ΚΚΕ και μυήθηκε στο ΕΑΜ από τον Δήμο Σταρένιο. Το 1945 συμμετείχε σε δύο ΕΑΜικούς θιάσους με διαλεχτούς ηθοποιούς και το 1946 δημιούργησε τον πρώτο δικό του θίασο με τον Δήμο Σταρένιο και την Αλέκα Παΐζη. 
Παράλληλα, ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση στο χώρο του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών κι έδωσε όλες τις δυνάμεις του για τη βελτίωση συνθηκών εργασίας και πρόνοιας για νέους και απόμαχους ηθοποιούς.

Την περίοδο 1951 - 1956 ξαναπάτησε στο σανίδι του Θεάτρου Κοτοπούλη. Ακολούθησαν συνεργασίες του με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας (ΚΘΒΕ) και την Αθηναϊκή Σκηνή. 
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις ταινίες του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή» (1960) και «Τοπ Καπί» (1964), ενώ η πρώτη του διάκριση στη μεγάλη οθόνη ήλθε το 1962 με το πρώτο βραβείο ερμηνείας που απέσπασε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ελληνογαλλική ταινία «Πολιορκία» του Κλοντ Μπερνάρ - Ομπέρ. 
Το 1964 σχημάτισε εκ νέου δικό του θίασο και παρουσίασε το έργο του Μπρένταν Μπίαν «Ενας Ομηρος», σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη.

Τον Ιούνη του 1965 αναζήτησε μία καλύτερη τύχη στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να ξελασπώσει από τα θιασαρχικά του χρέη κι εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Τα επόμενα χρόνια έκανε μία αξιοπρόσεκτη καριέρα στο θέατρο, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. 
Μεγάλες επιτυχίες του υπήρξαν οι συμμετοχές του στο θεατρικό του Μπρόντγουεϊ «Ιλια Ντάρλινγκ» (διασκευή του κινηματογραφικού «Ποτέ την Κυριακή»), σε κινηματογραφικές ταινίες («Youngs Doctors in love», «The Betsy», «Τα πάντα γύρω από το σεξ» του Γούντι Αλεν, «Εξορκιστής») και σε τηλεοπτικά σήριαλ («Χαβάη 5-0», «Κότζακ», «Επικίνδυνες Αποστολές» κ.ά.). Ασχολήθηκε, επίσης, με τις μεταφράσεις θεατρικών έργων και δίδασκε ως καθηγητής στο κολέγιο της Σάντα Μόνικα στα τέλη της δεκαετίας του '70.

Ενδιάμεσα, ήρθε στην Ελλάδα για κάποιες εμφανίσεις στο Εθνικό Θέατρο, με αξιοπρόσεκτη την παρουσία του στο έργο «Λυσσασμένη Γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους. 
Το 1982 γνώρισε την Μπέττυ Βαλάση, με την οποία παντρεύτηκε το 1984. Εκτοτε, έζησε μόνιμα στην Ελλάδα. 
Το 1983 τιμήθηκε με το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία του Γιώργου Σταμπουλόπουλου «Προσοχή, Κίνδυνος!»

Με συνέπεια, ευθύνη, μαχητικότητα

Σ' όλη του τη ζωή ο Τίτος Βανδής έδινε μεγάλη σημασία στην κινητοποίηση του συνόλου. 
«Το μεροκάματο» - έλεγε - «είναι ιερό. Το δίκιο του εργάτη είναι ιερό. Κι αν ένας εργάτης δεν έχει ανάγκη, έχει πιει με το αφεντικό και έχει διασκεδάσει μαζί του, το μεροκάματο πρέπει να το πάρει. Αν δεν τσακωθεί για το μεροκάματο, προδίδει όλη του την τάξη. Είναι κάτι που πρέπει να το κυνηγάς συνέχεια για να αποκτήσεις συνείδηση».
Ο ηθοποιός που με συνέπεια, ευθύνη, μαχητικότητα, ήθος και ταλέντο διέγραψε μια μεγάλη πορεία, λίγα χρόνια πριν «φύγει», στην τελευταία θεατρική του παρουσία, το 1997, μας χάρισε άλλη μια μοναδική εμπειρία παρουσιάζοντας το αριστούργημα του Ιρβινγκ Στόουν «Κλάρενς Ντάροου», σε θεατρική διασκευή Ντέιβιντ Ρίντελς, σε μετάφραση δική του, σκηνοθεσία Μπέττυς Βαλάση, μουσική Μίμη Πλέσσα και σκηνογραφία Τάσου Ζωγράφου. 
Δεν ήταν ένας ακόμη σημαντικός ρόλος για εκείνον, αλλά μια επιθυμία να συνομιλήσει με τον κόσμο που αγαπούσε και μοιραζόταν μια ολόκληρη ζωή αγωνίες και όνειρα που δεν έχουν χάσει το χρώμα τους.

Ο Τίτος Βανδής συμπύκνωνε δύο ανθρώπινες υποστάσεις.
 Ηταν ο εαυτός του και ένας άλλος μαζί. Μέσα από την ανθρώπινη φύση του, την ιδεολογία, το υποκριτικό ταλέντο του, «γεννήθηκε» ατόφιος, αυθεντικός ο «άλλος». 
Ο Αμερικανός Κλάρενς Ντάροου, ο οποίος, επί δύο περίπου ώρες, συγκλόνισε τους Ελληνες «ακροατές» του, με όσα είπε. Επρόκειτο για ένα «ρεσιτάλ» ερμηνείας των ιδεών και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Πολλά χρόνια ονειρευόταν ο Τίτος Βανδής να ερμηνεύσει αυτό το πρόσωπο. Οσο ζούσε και εργαζόταν στην Αμερική ούτε κατά διάνοια θα μπορούσε να υλοποιήσει αυτό το όνειρό του. 
Στην Ελλάδα έκανε πραγματικότητα αυτό το όνειρο, προς χάριν του προοδευτικού θεάτρου, προπαντός προς χάριν του ελληνικού εργατικού κινήματος, αλλά και προς τιμήν του πολύπαθου αμερικανικού εργατικού κινήματος. Το όνειρό του το έκανε πραγματικότητα ακόμα και κόντρα στις συστάσεις των γιατρών του να προφυλαχτεί, καθώς, πριν από λίγο καιρό, είχε κάνει εγχείρηση καρδιάς.

Αν και βαριά άρρωστος, συνέχιζε να αρθρογραφεί στο «Ριζοσπάστη» μέχρι τέλους...
 Σ΄ένα από τα τελευταία του κείμενα έγραφε μεταξύ άλλων: 
«Ολα τα κεκτημένα έχουν κερδηθεί με αίμα εργατών και είναι μια νίκη ιερή, αλλά αυτός το αμφισβητεί, λέγοντας ότι τον μάθανε να τα ονομάζει κεκτημένα! Ετρεξε πολύ αίμα για το οκτάωρο, φίλε, που σου έχουν "μάθει να το λες" κεκτημένο. Σκοτώσαν, το 1886, στο Σικάγο, εφτά απεργούς, που διαμαρτυρόντουσαν για τις πολλές ώρες εργασίας και αντί να δικαστούν οι δολοφόνοι, συλλάβανε οχτώ απεργούς, από τους οποίους κρεμάσανε τους τέσσερις, ένας πρόλαβε και αυτοκτόνησε και οι υπόλοιποι τρεις φυλακίστηκαν για πολλά χρόνια. Το οχτάωρο, λοιπόν, κερδήθηκε με αίμα και, φυσικά, όλα τα άλλα, σύνταξη, επίδομα ανεργίας, δώρα εορτών, για να αναφέρω μόνο μερικά. Τίποτα δε δώσανε οι κυβερνήσεις και οι εργοδότες από την καλή τους καρδιά. Και δεν υπήρξε στιγμή, που να μην προσπάθησαν σε κάθε ευκαιρία που τους δόθηκε, να καταστρατηγήσουν και να αρνηθούν την υπογραφή τους».
Πέρασε στην ιστορία των αγώνων του λαού μας και του σύγχρονου πολιτισμού μας

Απ τον "Ρ" Σ. ΑΔΑΜΙΔΟΥ 

Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2020

ΟΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΕΛΕΤΙΔΗ "ΚΛΕΙΝΟΥΝ" ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΗΝ ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΩΝ-ΠΥΡΓΟΥ !!

Ο Σχεδιασμός της Πατρών – Πύργου καταστρέφει οικισμούς και χωριά και υποβαθμίζει την ζωή των κατοίκων και το περιβάλλον.
Γι’ αυτό διεκδικούμε την Νότια Χάραξη της εθνικής οδού Πατρών –Πύργου...


Ο ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ
΄΄ΚΛΕΙΝΕΙ΄΄ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ
ΤΗΝ ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ
ΤΗΣ ΠΑΤΡΩΝ-ΠΥΡΓΟΥ!
Όχι άλλο αίμα στην «εθνική καρμανιόλα» για τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων.

Τέρμα στα λόγια και στις υποσχέσεις.
Είναι η ώρα του αγώνα.
Όλοι στον αποκλεισμό της Πατρών – Πύργου την Τρίτη 21 Γενάρη στις11 το πρωί, στον κόμβο της Βιομηχανικής Ζώνης (ΒΙ.ΠΕ.).
Τώρα έναρξη των εργασιών κατασκευής του αυτοκινητόδρομου Πατρών– Πύργου χωρίς διόδια.Νότια Χάραξη για την προστασία των οικισμών και του περιβάλλοντός τους.
Ο Δήμος Πατρέων διαχρονικά διεκδικεί από όλες τις κυβερνήσεις, την κατασκευή ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου Πάτρα - Πύργο –Τσακώνα. 
Αυτό το έργο θα μπορούσε μέχρι σήμερα να είχε κατασκευαστεί και να το χρησιμοποιούμε με ασφάλεια χωρίς να χάνονται στην άσφαλτο ανθρώπινες ζωές.
Όμως ο ανταγωνισμός των μεγαλοεργολάβων για το ποιος θα κερδίσει από την κατασκευή και την λειτουργία του, και η λογική «κόστους –οφέλους» καθυστερούν για δεκαετίες το έργο με τραγικές συνέπειες. 
Ο Σχεδιασμός της Πατρών – Πύργου καταστρέφει οικισμούς και χωριά και υποβαθμίζει την ζωή των κατοίκων και το περιβάλλον.
Γι’ αυτό διεκδικούμε την Νότια Χάραξη της εθνικής οδού Πατρών –Πύργου από την περιοχή του Μιντιλογλίου και πέραν της Κάτω Αχαΐας για να μην καταστραφεί η υπάρχουσα οικιστική δομή, να μην τριχοτομηθούν οι περιοχές από τις οποίες περνά να μην έχουμε περιβαλλοντική και αισθητική υποβάθμιση.
Ο νέος σύγχρονος και ασφαλής αυτοκινητόδρομος Πατρών – Πύργου είναι αναγκαίος γιατί καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες και πρέπει άμεσα να ξεκινήσει η κατασκευή και η ολοκλήρωσή του και να αποδοθεί στη χρήση του χωρίς διόδια!


- ΥΠΟΥΡΓΕ, ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΄΄ΘΑ΄΄
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΩΝ - ΠΥΡΓΟΥ,
ΦΤΙΑΞΤΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΡΑ !
Με σύνθημα «Όχι άλλο αίμα στην «εθνική καρμανιόλα» για τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων», πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί η κινητοποίηση που διοργάνωσε ο Δήμος Πατρέων, με αποκλεισμό της Πατρών – Πύργου, στον κόμβο της ΒΙ.ΠΕ.
Οι εκατοντάδες συμμετέχοντες από την Αχαΐα και τη Ηλεία, φώναξαν για μια ακόμα φορά «Τέρμα στα λόγια και στις υποσχέσεις. Επιβάλλεται η άμεση έναρξη των εργασιών κατασκευής του αυτοκινητόδρομου Πατρών – Πύργου χωρίς διόδια».
Στον σύντομο χαιρετισμό του ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, ανέφερε μεταξύ άλλων: 
«Ο Δήμος Πατρέων διαχρονικά διεκδικεί από όλες τις κυβερνήσεις, την κατασκευή ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου Πάτρα - Πύργο – Τσακώνα. Αυτό το έργο θα μπορούσε μέχρι σήμερα να είχε κατασκευαστεί και να το χρησιμοποιούμε με ασφάλεια χωρίς να χάνονται στην άσφαλτο ανθρώπινες ζωές. Σε μια δεκαετία, χάσαμε 130 συνανθρώπους μας.
Ο συγκεκριμένος αυτοκινητόδρομος, έπρεπε να είχε γίνει χθες και να είχε αποδοθεί για χρήση, χωρίς διόδια.
Με τον αγώνα μας, είμαστε απέναντι στον ανταγωνισμό των μεγαλοεργολάβων, για το ποιος θα κερδίσει από την κατασκευή και την λειτουργία του, αλλά και απέναντι στην κυβέρνηση που βάζει τις ζωές που χάνονται απέναντι στη λογική του κόστους – οφέλους, με αποτέλεσμα να καθυστερούν το έργο επί δεκαετίες.
Αυτά πρέπει να ανατρέψουμε και αυτό δεν μπορεί να γίνει με λόγια. Πρέπει να τους ασκήσουμε τέτοια πίεση, που να υποχρεωθούν να αποδεχθούν τα δίκαια αιτήματά μας.
Ταυτόχρονα παλεύουμε στην κατεύθυνση, ο δρόμος αυτός, να μην καταστρέφει τους οικισμούς από τους οποίους θα περάσει και να μην υποβαθμίσει την περιοχή μας, γι αυτό και μιλάμε για την Νότια Χάραξη, που μπορεί και θα έπρεπε να υλοποιηθεί, από την περιοχή του Μιντιλογλίου και πέραν της Κάτω Αχαΐας για να μην καταστραφεί η υπάρχουσα οικιστική δομή, να μην τριχοτομηθούν οι περιοχές από τις οποίες περνά να μην έχουμε περιβαλλοντική και αισθητική υποβάθμιση.
Στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις, στην παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, μπορούμε να επιβάλλουμε αυτό που είναι κοινή λογική και συμφέρει τον λαό. Δεν κάνουμε πίσω».

Σύντομους χαιρετισμούς απηύθυναν ο Δήμαρχος Πύργου Τάκης Αντωνακόπουλος, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Δυτικής Αχαΐας Παναγιώτης Κουνάβης, ο Αντιδήμαρχος Ερυμάνθου Γιώργος Παρασκευόπουλος, ο αναπληρωτής Δημάρχου Δήμου Πηνειού, Πάνος Θεοδωρακόπουλος, ο Χρήστος Πατούχας, επικεφαλής της δημοτικής παράταξης Πάτρας, «Ανυπότακτη Πολιτεία» και η Τασία Παπαντωνοπούλου εκ μέρους της Επιτροπής Αγώνα των κατοίκων.
Στην κινητοποίηση συμμετείχαν μεταξύ άλλων, ο Δήμαρχος Πύργου Τάκης Αντωνακόπουλος, ο αναπληρωτής Δημάρχου Δήμου Πηνειού, Πάνος Θεοδωρακόπουλος, ο Αντιδήμαρχος Δήμου Δυτικής Αχαΐας, Τάσος Βερόπουλος με τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Παναγιώτη Κουνάβη και τον δημοτικό σύμβουλο Σπύρο Τραχάνη, ο Αντιδήμαρχος Δήμου Ερυμάνθου Γιώργος Παρασκευόπουλος, ο επικεφαλής της δημοτικής παράταξης Πάτρας, «Ανυπότακτη Πολιτεία» Χρήστος Πατούχας, από την δημοτική παράταξη Πάτρας «Ώρα Πατρών», Δημήτρης Παπαδόπουλος, αντιπροσωπεία του Εργατικού Κέντρου Πάτρας με επικεφαλής τον Γ.Γ. Δημήτρη Αγγελόπουλο, αντιπροσωπείες από τους Συλλόγους Εργαζομένων Δήμου Πατρέων και ΔΕΥΑΠ, ο Θανάσης Κάκκος από την ΟΕΒΕΣΝΑ, ο Πρόεδρος του ΣΚΕΑΝΑ, Σπύρος Στεργίου, οι Πρόεδροι των Τοπικών Συμβουλίων Κρυσταλόβρυσης Γιώργος Μακρόπουλος, Καμινίων Γιάννης Πανίτσας, Βραχνεΐκων Γιάννης Παπαχρονόπουλος και εκατοντάδες κάτοικοι.


Ρεπορτερ

Αλίευση - Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion