ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Χρήστος Ζουλιάτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Χρήστος Ζουλιάτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2018

ΖΟΡΜΠΑΣ-ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ (Mία Ιστορία, όπως Δεν την Ξέρουμε, που Αξίζει να Διαβάσουμε)




_______ΑΛΕΞΗΣ ΖΟΡΜΠΑΣ και ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
(μια ιστορία, όπως δεν την ξέρουμε, που αξίζει να διαβάσουμε)
Πώς ο Γιώργης γίνεται Αλέξης, πώς ο Νίκος γίνεται Μπάζιλ, άγγλος συγγραφέας, πώς ο Ταΰγετος γίνεται Ψηλορείτης, πώς η Καλαμάτα γίνεται Ηράκλειο, πώς η Μάνη γίνεται Κρήτη και πώς ΔΕΝ συνταξίδεψαν ποτέ ο Γιώργης Ζορμπάς και ο Νίκος Καζαντζάκης για την Κρήτη ή την Μάνη! 
Διαβάστε παρακάτω λεπτομέρειες, ενώ συγχρόνως, μπορείτε να ακούτε τη μουσική του Μίκη από την ταινία "Αλέξης Ζορμπάς".

_____________https://youtu.be/QNIl3Jm51Uo
Ο Αλέξης Ζορμπάς (που το πραγματικό του όνομα ήταν Γιώργης), έγινε γνωστός ως ήρωας του μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη ''Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά''.
Γεννήθηκε στο Λιβάδι του Δήμου Κολινδρού (Πιερία) το 1865. Ήταν γιος του Φώτη Ζορμπά, ενός πλούσιου τσέλιγκα και κτηματία, και είχε άλλα τρία αδέλφια (την Κατερίνα, τον Γιάννη και τον Ξενοφώντα). 
Δούλεψε στο Καταφύγι στα κτήματα και στα κοπάδια του, έγινε ξυλοκόπος, και αργότερα έφυγε για τη Χαλκιδική. 
Στο Παλαιοχώρι έζησε τα πιο κρίσιμα χρόνια της ζωής του. Εκεί διέμεινε σε ένα φίλο του και εργάστηκε ως μεταλλωρύχος σε μια Γαλλική εταιρεία εκμετάλλευσης μεταλλείων στο Ίσβορο (Στρατονίκη). 
Γνωρίστηκε με τον αρχιεργάτη του μεταλλείου, Γιάννη Καλκούνη, "έκλεψε" και παντρεύτηκε στο Παλαιοχώρι την κόρη του Ελένη, και έκανε μαζί της οχτώ παιδιά, από τα οποία αγαπούσε ιδιαίτερα την πρωτοθυγατέρα του Ανδρονίκη, αλλά οι πόλεμοι και ο θάνατος της γυναίκας του Ελένης, φέρνουν δυστυχία στην οικογένειά του.
Μετά από όλα αυτά εγκαταλείπει το Παλαιοχώρι και την Χαλκιδική και έρχεται στο Ελευθεροχώρι Πιερίας που απέχει οχτώ χιλιόμετρα από τον Κολινδρό, όπου μένει ο αδελφός του Γιάννης Ζορμπάς, ο γιατρός.
 Το 1915 φεύγει για το Άγιο Όρος με την απόφαση να γίνει καλόγερος.
 Εκεί θα γνωριστεί με τον Καζαντζάκη και μια δυνατή φιλία θα αρχίσει να δένει τους δυο άντρες. 
Κατόπιν πηγαίνουν στη Μάνη όπου εκμεταλλεύονται τα ορυχεία της Πραστοβάς (κοντά στη Στούπα Μεσσηνίας, παραθαλάσσιο χωριό του Δήμου Λεύκτρου στη Μεσσηνιακή Μάνη). 
Ο Νίκος Καζαντζάκης εδώ εμπνεύστηκε και έγραψε το έργο του "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά".
Το μεταλλείο της Πραστοβάς, γνωστό ως "ανθρακωρυχείο Καρδαμύλης", ήταν δηλωμένο αρκετά χρόνια πριν τον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο από τον Π. Πατριαρχέα από την Καρδαμύλη και το στρατηγό Γρηγοράκη από το Γύθειο. 
Αργότερα το πήραν διάφοροι μέτοχοι ανάμεσά τους και ο Ν. Καζαντζάκης, άσημος δικηγόρος τότε.
Οι προετοιμασίες για τη λειτουργία του άρχισαν από το 1916. Από τότε ήταν εγκαταστημένος ο Ζορμπάς στο σπιτάκι της Πραστοβάς. Μάλιστα στις 2 Απριλίου καλαματιανή εφημερίδα ανάγγειλε την έναρξη της λειτουργίας του μεταλλίου.
Ο Καζαντζάκης ΔΕΝ ήταν τότε εκεί αλλά στο Άγιο Όρος και κατά το τέλος του καλοκαιριού αποφασίζει να πάει στο μεταλλείο για δουλειά 
(εδώ να πούμε ότι οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι ο Καζαντζάκης επίτηδες πήγε στο μεταλλείο, για να αποφύγει τη στράτευση έστω και για λίγους μήνες, αφού το επαναστατικό κίνημα του Βενιζέλου έδειχνε πως σύντομα θα έβγαινε και η Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων).
 Ο Ζορμπάς ήταν τότε 50 ως 55 χρονών και ο Καζαντζάκης 32 -33.
Λεγόταν ακόμη από χωρικούς της Στούπας, του διπλανού χωριού, πως το 1917 τα γερμανικά υποβρύχια από αυτά τα μεταλλεία ανεφοδιάζονταν λιγνίτη. 
Αλήθεια ή ψέματα κανείς δεν ξέρει...
Το χωριό της Στούπας το οποίο βεβαίως υπάρχει ακόμα και σήμερα, όπως και η "σπηλιά του Καζαντζάκη" όπου ο συγγραφέας περνούσε τις ώρες του διαβάζοντας ή γράφοντας το "Βούδα" του καθώς και η στοιχειωμένη "συκιά της αρχοντοπούλας" που αναφέρει ο συγγραφέας στο μυθιστόρημά του. 
Υπάρχει επίσης και η εξέδρα πάνω στα κύματα όπου κοιμόταν ο Άγγελος Σικελιανός, εγκάρδιος φίλος του Καζαντζάκη.
Βέβαια στο βιβλίο υπάρχουν αρκετές ανακρίβειες, όχι όμως τυχαίες: 
δεν είναι αλήθεια ότι οι δυο άντρες συνταξίδεψαν από τον Πειραιά στη Μάνη (όπως προείπαμε πρώτα έφτασε ο Ζορμπάς), τη θέση της Μάνης παίρνει η Κρήτη, η Καλαμάτα γίνεται μεγάλο κάστρο -το Ηράκλειο, ο Ταΰγετος, Ψηλορείτης (και όλα αυτά λόγω της αγάπης του συγγραφέα για το νησί που γεννήθηκε).
Το μεταλλείο πάει κατά διαόλου. 
Ζορμπάς και Καζαντζάκης το παρατούν, ο πρώτος φεύγει στη Χαλκιδική και μετά στη Σερβία, ο άλλος στην Ελβετία
Η ταραγμένη ζωή του θα σταματήσει στα Σκόπια, όπου εγκαταστάθηκε, ξαναπαντρεύτηκε, έκανε και άλλα παιδιά και νέα οικογένεια. Ασχολήθηκε με την εξορυκτική δραστηριότητα. 
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η κατάσχεση των ορυχείων από τους Γερμανούς κατακτητές, η πείνα και ναζιστική σκλαβιά τον έστειλαν στον τάφο το (1941). Ο τάφος του βρίσκεται στο νεκροταφείο των Σκοπίων Μπούτελ.

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

--ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΤΟ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ--

___________Γεννήθηκα ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 8 Μάρτη, το 1920,
το 1930, το 1950, το 2018 και θα αφήσω την τελευταία μου πνοή, σε μια μικρή γωνιά της γης, σε μια φτωχογειτονιά, όπως όλες οι γειτονιές του κόσμου όπου μένουν άνθρωποι της τάξης μου. Οι περισσότεροι, εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια της περιοχής απ΄τα χαράματα μέχρι τη δύση του ήλιου, σκυθρωποί και αμίλητοι.
Σήμερα είμαι μια γιαγιά 98 χρονών με παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και τρισέγγονα. Κάνοντας έναν απολογισμό για μένα και τα μέλη της οικογένειάς μου, απαριθμώ, όσα μπορώ να θυμηθώ, τα ονόματα των εργοστασίων και εταιρειών που δουλέψαμε, όπου γης.
Δούλεψα από οχτώ χρονών και σας δείχνω μια φωτογραφία μου που με βγάλανε σε ένα εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας.
Δουλέψαμε στις παρακάτω εταιρείες:
►Gucci brands ►Replay ►Lacoste ►Oneil ►Zara ►Sarah ►Chanel►Nautika ►Luxottica ►Versace ►Yves Saint Laurent ►Fiorucci►Cerruti►Prada ►Armani► ►Apple Bottom ►Clothing ►Adidas ►Calvin Klein ►Champion ►Columbia ►LEE ►Levi's ►Ellesse ►Christian Dior ►Gianfranco Ferre►Hugo Boss ►Pierre Cardin ►Puma ►Wrangler ►Helly Hansen ►Guess ►FILA ►Diesel ►Lucky Brand Jeans ►Fruit of the Loom ►Dolce & Gabbana ►Donna Karan ►Benetton ►Reebok ►Nike ►Marlboro ►Louis Vuitton ►Polo Ralph Lauren ..... και άλλες.

ΤΩΡΑ ΞΕΡΕΤΕ, όταν αγοράζετε ένα επώνυμο ρούχο και βλέπετε το φανταχτερό κόκκινο επάνω του, είναι από το αίμα, ανακατεμένο με ιδρώτα, το δικό μου, της οικογένειάς μου και των ανθρώπων της γειτονιάς μου, της δικής σας γειτονιάς, που δε διαφέρει σε τίποτα απ' όλες τις φτωχογειτονιές του κόσμου».
 ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΤΟ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ.
Υ.Γ. Γράψανε κι ένα τραγούδι για μας.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ: 


*************************************

Έχουν περάσει 109* χρόνια από την ημέρα που 20.000 εργάτριες ξεχύθηκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης φωνάζοντας το σύνθημα «ΨΩΜΙ και ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ». 
Ήταν το σύνθημα που, μέσα σε δύο λέξεις, ζωγράφισε την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας του 20ου αιώνα. «ΨΩΜΙ», δηλαδή δουλειά, περηφάνια, αξιοπρέπεια. 
«ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ», δηλαδή σεβασμός, συντροφικότητα, υποστήριξη στους πολλαπλούς ρόλους. Δύο λέξεις που ενώνουν, διαχρονικά, τους δύο πυλώνες της ύπαρξης κάθε ανθρώπου, τον κοινωνικό και τον προσωπικό.
Επέτειος της μεγάλης απεργίας των γυναικών της 8ης Μαρτίου και αρχίζει, ξανά, η συστηματική προσπάθεια απονεύρωσής της μνήμης από κάθε πολιτικό και κοινωνικό συμφραζόμενο. 
Η επέτειος της απεργίας μετατρέπεται σε χαρωπή γιορτή. 
Το ιστορικό πλαίσιο που συγκροτείται από το εργατικό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα αντικαθίσταται από την α-πολίτικη στάση διεθνών φορέων. 
Συγχρόνως, η φιγούρα της γυναίκας εργάτριας που διεκδικεί μαχητικά τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής της, αντικαθίσταται από την γυαλιστερή, αιωνίως νεαρά καλλονή που ευελπιστεί να της χαρίσουν ένα τριαντάφυλλο. 
Από το μεγάλο σύνθημα αφαιρείται η λέξη «ΨΩΜΙ», με αποτέλεσμα η επέτειος μνήμης της γυναίκας που αγωνίστηκε, που τιμωρήθηκε, που διώχθηκε να διολισθαίνει, σταδιακά, σε μια γιορτή με επίκεντρο το φύλο. 
Είναι απορίας άξιο, αν υπάρχει κάποιος λόγος για να γιορτάζουμε κάτι τέτοιο. 
Η στρέβλωση της επετείου, από εργατικό αγώνα με επίκεντρο της εργάτριες των εργοστασίων ιματισμού, σε φιέστα θεμελιωμένη σε μια φυσική ιδιότητα – δηλαδή το ότι γεννηθήκαμε γυναίκες- μας καθιστά κοινωνικά και πολιτικά ουδέτερες. 
Είναι μια στάση που υπονομεύει την ουσία αυτής της επετείου, μια ουσία που εντοπίζεται στην πολιτική και κοινωνική θέση των γυναικών στον κόσμο. 
Στην πραγματικότητα, την 8η Μαρτίου δεν γιορτάζουν όλες οι γυναίκες, παρά μόνο όσες τιμούν εκείνες που όρθωσαν πολιτικό και κοινωνικό ανάστημα.
Η ιστορία των αγώνων των εργατριών ξεκινά στα μέσα του 19ου αιώνα, την εποχή που στις ανατολικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών ξεβράζονται οι καραβιές των μεταναστών της Γηραιάς Ηπείρου, ψάχνοντας για ένα καλύτερο μέλλον. 
Ανάμεσά τους άνδρες, γυναίκες και παιδιά, όλοι χρήσιμοι στην εντατικοποίηση της παραγωγής που απαιτούν οι νέες τεχνολογίες και η ραγδαία εκβιομηχάνιση. Η Νέα Υόρκη, η εμπορική πύλη των ΗΠΑ, σφύζει από κόσμο. Στο λιμάνι της μεταφέρονται τόσο οι πρώτες ύλες όσο και τα μεταποιημένα προϊόντα που παράγονται στα σύγχρονα εργοστάσια. Η κλωστοϋφαντουργία αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους πυλώνες της βιομηχανίας. Η πλειοψηφία των γυναικών και των παιδιών δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε συνθήκες που απειλούν την υγεία και τη ζωή τους. Η δυσκολίες αθροίζονται, το καλύτερο αύριο που ονειρεύονταν οι μετανάστες πνίγεται στα γρανάζια των μηχανών, ενώ οι εργάτες – άντρες, γυναίκες και παιδιά – αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα μεγέθη στην παραγωγική διαδικασία. 
Μέχρι που φτάνει η 8η Μαρτίου του 1857. Οι γυναίκες δεν θέλουν να υπομείνουν άλλο. Απεργούν και διαδηλώνουν, όμως βρίσκονται αντιμέτωπες με την αστυνομική βία. Η κινητοποίησή τους καταστέλλεται γρήγορα, αλλά ο παλμός τους έχει αλλάξει ρυθμό. 
Δύο χρόνια μετά οργανώνουν το πρώτο δικό τους εργατικό σωματείο. Από τότε οι αγώνες τους είναι συχνοί. Από τότε η πολιτεία καταλαβαίνει ότι οι γυναίκες εργάτριες έχουν ισχύ.
Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μαρτίου 1908 κατεβαίνουν ξανά στους δρόμους. 
Αυτή τη φορά είναι οι κόρες τους, είναι οι εγγονές τους, είναι οι καινούριες φουρνιές που ταΐζουν με ανθρώπους την οικονομική ανάπτυξη. Στους δρόμους της Νέας Υόρκης ξεχύνονται 20.000 κορίτσια, τα περισσότερα είναι μικρότερα από είκοσι χρονών. 
Διαδηλώνουν, απεργούν, απαιτούν και καταφέρνουν πολλά. 
Η απεργία τους διαρκεί 13 εβδομάδες αλλά οι κινητοποιήσεις τους είναι συνεχείς και καταλήγουν σε καθολικές υπογραφές συλλογικών συμβάσεων. Λίγο αργότερα η Κλάρα Τσέτκιν προτείνει στη Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών, στην Κοπεγχάγη να τιμηθούν οι ιστορικές διαδηλώσεις των αμερικανίδων εργατριών κατοχυρώνοντας την 8η Μαρτίου ως ημέρα τιμής για εκείνες.
Εκείνες οι εργάτριες διεκδίκησαν ίσες αμοιβές για ίση εργασία με τους συναδέλφους τους, διεκδίκησαν δικαίωμα ψήφου, διεκδίκησαν τη μείωση των ωρών εργασίας με στόχο να δουλεύουν 10 ώρες την ημέρα. 
Οι γυναίκες εκείνες προστάτευσαν, μέσα από τη δική τους κινητοποίηση, τα παιδιά ολόκληρης της κοινωνίας απαιτώντας την κατάργηση της παιδικής εργασίας στα εργοστάσια και στις βαριές χειρονακτικές δουλειές. Οι γυναίκες εκείνες υπερασπίστηκαν ως μητέρες, ως σύντροφοι, ως εργάτριες το σύνολο της κοινωνίας τους απαιτώντας δικαιοσύνη και ειρήνη. 
Έναν αιώνα μετά από εκείνες τις κινητοποιήσεις, οι γυναίκες στον δυτικό, κόσμο αμείβονται με 41% λιγότερα χρήματα σε σχέση με τους άνδρες, συχνά εργάζονται περισσότερο από 12 ώρες την ημέρα, ενώ οι συλλογικές συβάσεις καταργούνται, είτε επισήμως είτε στην πράξη. 
Συγχρόνως, οι γυναίκες εμφανίζουν χαμηλά ποσοστά επαγγελματικής εξέλιξης στα ανώτερα διοικητικά κλιμάκια, πράγμα που σημαίνει ότι καθηλώνονται στα κατώτερα χαμηλόμισθα επίπεδα εργασίας. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, όπου τα τελευταία χρόνια οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι υφίστανται διαδοχικές οικονομικές αφαιμάξεις, η πλειοψηφία των εργαζόμενων γυναικών έρχεται αντιμέτωπη με τις πιο σκληρές πτυχές της κατάρρευσης κάθε μέτρου πρόνοιας και εργατικής νομοθεσίας. Επιπλέον, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΑΕΔ, τον Ιανουάριο του 2017, το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων της χώρας μας ήταν 928.962 άνθρωποι. Απ’ αυτούς οι 572.859 ήταν γυναίκες. Δηλαδή, μεταξύ των εγγεγραμμένων ανέργων, που είναι πολύ λιγότεροι από τους πραγματικά ανέργους, το 61,7% είναι γυναίκες. Από αυτές τις γυναίκες, σχεδόν οι μισές είναι μακροχρόνια άνεργες.
Ο πολιτικός χαρακτήρας της μέρας, όσο και αν αφιερώνεται στις γυναίκες, μας ενώνει όλους στη βάση της κοινωνίας που υπερασπίζεται τις αρχές της κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας, των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. 
Στο κάτω-κάτω της γραφής, μας ενώνει η ανάγκη της υπεράσπισης της ύπαρξής μας. 
Παραμονές της φετινής επετείου, ευρωβουλευτής της Πολωνίας τοποθετήθηκε από το βήμα του Κοινοβουλίου υπέρ της πνευματικής κατωτερότητας των γυναικών, ανοίγοντας το δρόμο του Καιάδα, τόσο στις ίδιες, όσο και σ’ εκείνους που γεννήθηκαν με κάποια σωματική ή πνευματική ιδιαιτερότητα. 
Ο ίδιος άνθρωπος υποστήριξε, στο παρελθόν, την κατάργηση της τηλεοπτικής αναμετάδοσης των παρά-ολυμπιακών αγώνων, διότι θεώρησε ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν είναι θέαμα κατάλληλο για τους αρτιμελείς. Δεν θα ήταν μεγάλο λογικό άλμα να υποθέσει κανείς, ότι εάν του δοθεί η δυνατότητα, θα φροντίσει να τους εξαφανίσει εντελώς από το κοινωνικό τοπίο και όχι μόνο από τις τηλεοράσεις.
Εξάλλου, όταν αρχίζουν οι άνθρωποι να διακρίνονται νομικά με βάση τα φυσικά τους χαρακτηριστικά, είναι πολύ εύκολο να προχωρήσουν και σε περαιτέρω διακρίσεις. Με βάση αυτή την ιδεολογία του συγκεκριμένου ευρωβουλευτή, ο οποίος -ειρήσθω εν παρόδω- υποστήριζε με φανατισμό το οικονομικό μοντέλο του θατσερικού νεοφιλελευθερισμού, δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάσει αν επικαλεστεί ότι η ευφυΐα δεν σχετίζεται μόνο με το φύλο, αλλά σχετίζεται και με τη φυλή. 
Επίσης, είναι η ίδια ιδεολογία που, αντιστοιχίζοντας τις ανθρώπινες ικανότητες με τις φυσικές ιδιότητες, τοποθετεί τους ανθρώπους σε συγκεκριμένες θέσεις, κοινωνικά και επαγγελματικά. 
Αυτό γενικεύεται και σε επίπεδο ολόκληρων λαών, αφού είναι ο ίδιος άνθρωπος με τη συγκεκριμένη ιδεολογία, που είχε υποστηρίξει ότι η Ελλάδα χρειάζεται έναν δικτάτορα σαν τον Πινοσέτ. 
Είναι η ίδια ιδεολογία που οδήγησε τους Αθίγγανους, τους Εβραίους, τους μελαμψούς, τις γυναίκες και τα παιδιά στα στρατόπεδα εργασίας και εξόντωσης των Ναζί. Είναι η ίδια ιδεολογία που θεριεύει όταν εμείς οι γυναίκες αποδεχόμαστε την εξουδετέρωση της κοινωνικής και πολιτικής μας διάστασης.
Το ζήτημα υπερβαίνει στις προσωπικές απόψεις του καθενός, ακόμα και αν αυτός είναι ευρωβουλευτής. Το ζήτημα είναι η νομιμοποίηση που παρέχεται σε αυτές τις απόψεις μέσα από τους δομημένους ευρωπαϊκούς θεσμούς, που τις εισαγάγουν στη σφαίρα της πραγματικής πολιτικής μας ζωής. 
Η εφαρμογή αυτής της ιδεολογίας στην πραγματική μας ζωή, διευκολύνεται όταν επιτρέπουμε τη στρέβλωση της ιστορίας της επετείου μας. 
Αφήνοντας τέτοια περιθώρια, επιτρέπουμε να στρεβλώσουν και άλλες πτυχές της Ιστορίας, οι οποίες εκφράζονται πολιτικά και επιτίθενται σε ό,τι εμείς, οι γυναίκες, αγαπάμε και υπηρετούμε.
Μέσα στα γυναικεία χέρια, φωλιάζουν όλες οι φωνές των γυναικών, όλων των χρωμάτων, όλων των θρησκειών, όλων των αιώνων. 
Μέσα σ’ αυτά τα χέρια αποκοιμιόνται τα βρέφη. Μέσα στα μαλλιά της γυναίκας κρύβονται οι μυρωδιές του σπιτιού. Πάνω στη φούστα της γαντζώνονται τα παιδιά για να μη χάσουν το δρόμο. 
Μπροστά σε γυναικείες μορφές στέκονται, εδώ και αιώνες, οι πιστοί για να προσευχηθούν. Άλλοτε γονάτιζαν μπροστά στην ξέστηθη θεά της καρποφόρας άνοιξης. Άλλοτε της φορούσαν μαντήλι και την έκαναν Αγία. Αλλού έγινε άγαλμα και αλλού πίνακας ζωγραφικής που μαρτυρούσε τα πάθη των λαών, τις οδύνες των ανθρώπων, τις αγωνίες και τις ελπίδες τους. Άλλοτε ενέπνευσε μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και απεικονίστηκε ως Μασσαλιώτιδα, ενώ άλλοτε φωτογραφήθηκε με το όπλο στο χέρι να υπερασπίζεται τα ιερά της. 
Όπως και αν έχει αποτυπωθεί μέσα στους αιώνες, η γυναίκα δεν έπαψε ποτέ να είναι σύμβολο αγώνα, καθημερινής προσπάθειας και ανθρωπιάς. 
Αυτή η γυναίκα τιμάται κάθε χρόνο, στις 8 Μαρτίου.

* 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017
ΨΩΜΙ και ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ – Η γυναίκα δεν έπαψε ποτέ να είναι σύμβολο αγώνα

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

--«ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟΝ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ»--


Τι είναι αυτό, θα ρωτήσουν οι νέοι. 
Μην είν' οι κάμποι; Μην είναι τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει; Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;....
Τίποτα απ΄όλα αυτά, αν και κατά το ποίημα του Πολέμη, «Όλα πατρίδα μας» είναι. 

Είναι το «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» που «θεσμοθέτησε» ο Καραμανλής και συνέχισε επάξια ο Παπανδρέου, για να φτιάξουν τη «δική τους πατρίδα», στα μαύρα μετεμφυλιακά χρόνια, αλλά και αργότερα. 

Ήταν το μαγικό χαρτάκι που έπρεπε να πάρεις για να προσληφθείς σε δημόσιες και κοινοτικές υπηρεσίες ή σε οργανισμούς κοινής ωφέλειας, όπου θα αναφερόταν ότι, εκτός από ελέφαντας, δεν ήσουν ούτε κομμουνιστής.

Αλλά το πιστοποιητικό αυτό, ζητούνταν για ένα σωρό απίθανες περιπτώσεις: 
για την εγγραφή φοιτητή στο πανεπιστήμιο, 
για την απόκτηση άδειας κυνηγίου ή διπλώματος οδήγησης αυτοκινήτου και βέσπας,
 για την έκδοση διαβατηρίου κ.ά.. 
Τα πιστοποιητικά τα εξέδιδαν οι κατά τόπους αρχές της Αστυνομίας και της Χωροφυλακής. 

Έτσι, για να θεωρηθεί κάποιος ως κομμουνιστής ή ως «κρυπτοκομμουνιστής» (υπήρχαν και διαβαθμίσεις ως προς την «επικινδυνότητα» των πολιτών) , αρκούσε η γνώμη των τοπικών χωροφυλάκων και αστυνομικών.

Για να «χρωματιστεί» ένας πολίτης (δηλαδή να έχει φάκελο) αρκούσε έστω και ένα στοιχείο, όπως λ.χ. το αν συμμετείχε ο ίδιος ή συγγενικό του πρόσωπο στο Ε.Α.Μ. κατά την Κατοχή, αν είχε απόσχει από τις εκλογές του 1946, αν είχε φιλικές σχέσεις με αριστερούς, αν διάβαζε «αριστερές» εφημερίδες κ.ά. 
Ιδιαίτερα στις κλειστές κοινωνίες της υπαίθρου ορισμένοι «εθνικόφρονες» βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν συντοπίτες τους, με τους οποίους είχαν προσωπικές διαφορές, καταγγέλλοντάς τους ως κομμουνιστές.

«Το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» ήταν ένα πολύ αποτελεσματικό μέσο απειλής κατά των αντιφρονούντων και των αντιδρώντων στην εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική, οι οποίοι αναγκάζονταν πολλές φορές, για να «αποχρωματιστούν» και «να κλείσει ο φάκελός τους», να δώσουν γη και ύδωρ στο κυβερνών κόμμα της Ε.Ρ.Ε και μετέπειτα, της Ένωσης Κέντρου. 
Μαύρα χρόνια που πρέπει να τα γνωρίσουν οι νέοι (όχι βέβαια και να τα ζήσουν).

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

ΠΑΝΟΣ ΤΖΑΒΕΛΛΑΣ - Αντάρτης στη μουσική, αντάρτης και στη ζωή.


ΟΧΙ ο Πάνος Τζαβέλλας δεν ήταν ό ''έντιμος κυρ Παντελής",
 ήταν ο ανταρτορόκ που άφησε το στίγμα του για τις μετέπειτα γενεές ώστε να μη γίνουν «Παντελήδες», 
που στο τέλος του τραγουδιού, οι κανονικοί στίχοι έλεγαν «Θάψτε τους έντιμους μεσ' στα σκατά», ελέω λογοκρισίας, όμως, έγινε «μεσ' στα σπαρτά». Μία συγκλονιστική μπαλάντα διαμαρτυρίας αφιερωμένη σε όλους τους βλαβερούς Ελληναράδες.
"Και ο Βάρναλης μας τό'χε πει, στης χούντας το αλισβερίσι, λεύτερο ήταν το χασίσι, ποτέ ο λαός να μην ξυπνήσει" τραγουδούσε ο Τζαβέλλας στην καρδιά της χούντας και γινόταν πανικός στην ιστορική μπουάτ «Λήδρα» με το «Λημέρι» του.

27/1/2018
Έφυγε ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ (2009). Μια ζωή γεμάτη περιπέτειες: 
Γέννηση στην Κοζάνη το 1925, ένταξη στην ΕΠΟΝ και στον ΕΛΑΣ, σύλληψη και ακρωτηριασμός στο δεξί πόδι, καταδίκη τρεις φορές σε θάνατο, σοβαρή ασθένεια στις αρτηρίες του, που τον έστειλε στη Σοβιετική Ένωση για θεραπεία από το 1959 μέχρι το ΄65 και που εκεί σπούδασε μουσική κοντά στον Ντιμίτρι Σοστακόβιτς, επιστροφή στην Ελλάδα και πάλι σύλληψη από το χουντικό καθεστώς μέχρι την οριστική αποφυλάκιση του με ανήκεστο το 1971.
 Οι εγκλεισμοί που σημάδεψαν τη ζωή του τον οδήγησαν να αναζητά μονίμως τον ανοιχτό ορίζοντα πάνω από το κεφάλι του. Και αυτό το κατάφερνε μέσα από τα τραγούδια και την ιδεολογία του.
 Και πάντα στο πλάι του η αφοσιωμένη σύντροφός του στη ζωή και στο τραγούδι, Νατάσα Παπαδοπούλου-Τζαβέλλα.
Η Νατάσα θυμάται:
 «Η "Λήδρα" ήταν ένας από τους ωραιότερους χώρους που πήγαμε ποτέ. Εκεί κάναμε τις ωραιότερες δουλειές και με τους καλύτερους μουσικούς. Η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή· κάποιες φορές κάναμε και τρεις παραστάσεις την ημέρα, με τον κόσμο να περιμένει απ’ έξω μες στο κρύο. Έρχονταν και φοιτητικές οργανώσεις και διοργάνωναν εκδηλώσεις για να μαζέψουν χρήματα να πάνε μια εκδρομή. Από τις 10 το βράδυ μέχρι τις 3 τα ξημερώματα τραγουδούσαμε, η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική!
 Και επί Χούντας ερχόταν ο κόσμος, αλλά ήταν πιο ψυχρός και μαζεμένος γιατί η ασφάλεια περίμενε απ’ έξω.
(στα σχόλια θα ακούσετε τραγούδια από το μουσικό σχήμα "ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ" σε αφιέρωμα για τον Πάνο Τζαβέλλα, στον κινηματογράφο Στούντιο, όπου τις
ενορχηστρώσεις έκανε ο φίλος Theo Teo Lazarou που είχε και την καλλιτεχνική διεύθυνση)