,,Σαν Σκιές, με βήμα Αθόρυβο, στα Χνάρια που Αφήνουμε,,

…είναι οι μυρωδιές των πραγμάτων, οι μυρωδιές πάνω από τα σχήματα, πέρα από τους χρόνους. Είναι η όσφρηση η πιο αυστηρή, η πιο αιχμηρή από τις αισθήσεις. 

Eίναι αυτή που επιτρέπει ή απαγορεύει την ανθρώπινη επαφή, είναι αυτή που γαληνεύει τις εσωτερικές αντάρες και ταξιδεύει το νου σε αναμνήσεις απάνεμες. 

«Πώς καταλαβαίνεις θεία ότι το φαγητό είναι έτοιμο?»

«Μα πώς αλλιώς παιδί μου;… το μυρίζω»

Το μύριζε το φαγητό ο θεία Μαρίκα και μαζί της το μύριζαν όλα τα διαμερίσματα και τα όμορα κτηριακά συγκροτήματα που είχαν παράθυρο στον ακάλυπτο, ανάμεσα στις τέσσερεις πολυκατοικίες.

«Η Μαρίκα σήμερα έφτιαξε πάλι λαχανοντολμάδες…», 

άνοιγε η θεία τη μπαλκονόπορτα της κουζίνας – οι απορροφητήρες ακόμα δεν ήταν διαδεδομένοι - άνοιγε, και οι υδρατμοί σκαρφάλωναν στα γύρω μπαλκόνια και έφερναν στα στομάχια των γειτόνων κύματα- κύματα τη λιγούρα. 

Μαθημένη η Μαρίκα από μικρό παιδί, μαθημένη να μαγειρεύει, να ράβει, να νοικοκυρεύει το σπιτικό της. 

Αυτό το μικρό διαμέρισμα στην Καλλιθέα, σε μια πολυκατοικία του ’70, όταν άνοιγε η πόρτα του έβλεπες την αντανάκλασή σου στο παρκέ. 

Αν ήσουν παιδί – όπως ήμουν εγώ – το καλύτερο παιχνίδι ήταν όταν η θεία έφερνε στην πόρτα τα πατάκια και διέταζε με μια νοικοκυρίστικη ευγένεια… 

«μην πατήσεις το παρκέ, πάτα στα πατάκια και πήγαινε όπου θέλεις, όμως μόνο επάνω στα πατάκια»… 

Τι χαρά! 

Τύφλα να ‘χουν τα ακριβότερα κέντρα σκι, οι μεγαλύτερες νεροτσουλίθρες και οι καλύτερες πίστες πατινάζ… 

Όταν η θεία χωνότανε πίσω στη μαγική της κουζίνα έπαιρνα θέση στη μια άκρη του σπιτιού, πατούσα στα πατάκια και γλιστρούσα με φόρα μέχρι τον απέναντι τοίχο… ακριβώς μπροστά από το παράθυρο του δευτέρου ορόφου.

Η θεία Μαρίκα ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα του καιρού της, μια γυναίκα ήσυχη, αφέντρα της κουζίνας της και του σπιτικού της, μάνα δύο παιδιών και σύζυγος από εκείνες που πίστευαν ότι ο γάμος είναι ο προορισμός του ανθρώπου. 

Γιατί να γράψει κανείς για τη Μαρίκα, εκτός αν αποφασίσει να φτιάξει λαχανοντολμάδες και αν είχε την τύχη να έχει δοκιμάσει τους δικούς της για να του ανασύρουν από τα κατώγια της μνήμης αυτές τις εικόνες.

Στην πραγματικότητα η θεία ήταν πολλά περισσότερα από τη βολική και ήσυχη νοικοκυρά. 

Ένα μεσημέρι γύρισα από τις καταλήψεις του Γυμνασίου και αντί να πάω σπίτι μου ανέβηκα μέχρι το δικό της. 

Οι γονείς ήταν ακόμα στις δουλειές τους, στο σχολείο επικρατούσε ο πυρετός αυτών των εφήβων, των αγριεμένων, αυτών που ξέρουν ότι όταν έχουν αδικηθεί οφείλουν να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα μέχρι να δικαιωθούν. 

Θυμάμαι την αίσθηση των ημερών, θυμάμαι τους συμμαθητές μου να καθόμαστε όλοι μαζί στο προαύλιο και να συζητάμε με ύφος σοφών ποιες θα έπρεπε να είναι οι επόμενες κινήσεις μας. 

Μετά από τόσα χρόνια είναι αδύνατον να ανασύρω από τη μνήμη μου τα αιτήματα και τις αφορμές, ήταν όμως το 1989… 

τότε μαζί με μας πάλευαν και οι καθηγητές μας. 

Θυμάμαι να μπαίνω στο σπίτι της κάθιδρη και βρόμικη, λίγο πριν είχαμε καθίσει στη μέση της λεωφόρου Δαβάκη, οκλαδόν πάνω στην άσφαλτο… 

«Παιδί μου τι έπαθες και είσαι έτσι?»

«Τίποτα θεία, όλα καλά, αλλά πεινάω και είμαι βρόμικη και δε θέλω να πάω έτσι στο σπίτι μου»

«Τι κάνατε παιδί μου;»

«Κάναμε πορεία θεία, καθίσαμε στη μέση του δρόμου… δεν μπορούν αυτοί να μας κάνουν ό,τι θέλουν. Τη νύχτα τα μεγαλύτερα παιδιά μένουν μέσα στο σχολείο»

«Καλά κάνετε παιδί μου, να παλέψεις μαζί με τους συμμαθητές σου, μόνο να προσέχεις. Αύριο, πριν φύγεις για το σχολείο, πέρασε να σου δώσω φαγητό και για τα άλλα παιδιά που μένουνε μέσα τη νύχτα»

Αυτή ήταν η ήσυχη θεία, η καλή νοικοκυρά, αυτή που μέσα στη κουζίνα της μετουσίωνε σε γεύση όλη τη λατρεία της για τη νιότη, για το δίκαιο, για τη ζωή…

…στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος γι’ αυτό το κείμενο, 

παρά μόνο η διαπίστωση ότι οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας μας ακολουθούν πάντα

 και η υπόσχεση που έδωσα στην αγαπημένη μου Jula Trigasi.

 Οι πρώτες μας αναμνήσεις έρχονται πίσω μας, σα σκιές, με βήμα αθόρυβο και περπατούν στα χνάρια που αφήνουμε… 

«Δώσε μου και μένα θεία λίγο απ’ το ταλέντο σου, λίγη απ’ τη μαγεία σου» 

Σήμερα αποφάσισα να μαγειρέψω λαχανοντολμάδες… 
η αποτυχία ήταν παταγώδης… 

δεν φτάνει αυτό, δεν φτάνει που πήγε χαμένο όλο το πρωινό, 

αλλά μόλις τελείωσα διαπίστωσα πόσο θόλο είναι το πάτωμα του σπιτιού μου, πόσο θα ντρεπόμουν να καλέσω τη θεία για φαγητό αν υπήρχε αυτή η δυνατότητα …

Από:

Σοφία Χουδαλάκη !!

Το Nου σας! Ξανάρχονται!

Χ. Χίμλερ, ΕΣ-ΕΣ:

"Έπρεπε να παρθεί η δύσκολη απόφαση να εξαφανιστούν οι άνθρωποι αυτοί από το πρόσωπο της γης"

 Τελική λύση του Εβραϊκού ζητήματος (die Endlösung der Judenfrage), διάσκεψη της Βάνζεε 1942, 

Ολοκαύτωμα!

Το σχέδιο για την πλήρη εξόντωση των Untermenschen (κατώτερα πλάσματα ή υπάνθρωποι), όπως και οι Σλάβοι.

Άουσβιτς Ι,  Άουβιτς ΙΙ Μπίρκεναου, Μπέλζεκ,  Τρεμπλίνκα,  Νταχάου, Σάξενχαουζεν,  Φλόσενμπεργκ, Μπούχενβαλντ,  Μαουτχάουζεν… Μπάμπι Γιάρ (Бабин Яр)…

Εννιά έως έντεκα (9-11) εκατομμύρια δολοφονημένοι Εβραίοι, 

τριάντα πέντε (35) εκατομμύρια Σλάβοι (σχεδόν τριάντα από αυτούς Σοβιετικοί), 

δέκα πέντε (15) εκατομμύρια Κινέζοι, Γάλλοι, Άγγλοι, Έλληνες, Κορεάτες, Αμερικανοί…

Και να φανταστείτε, τότε ηττήθηκαν.

«Τι θα κάνουμε με τις γυναίκες και τα παιδιά; 

Αποφάσισα 

να βρω μια εντελώς ξεκάθαρη λύση και για αυτό το θέμα. 

Θεωρώ ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να ξεριζώσω (ausrotten) τους άντρες 

-με άλλα λόγια, να τους σκοτώσω ή να βάλω να τους σκοτώσουν- 

και να αφήσω τους εκδικητές με τη μορφή παιδιών να μεγαλώσουν και να αναμετρηθούν με τους γιους και τα εγγόνια μας. 

Έπρεπε να παρθεί η δύσκολη απόφαση να εξαφανιστούν οι άνθρωποι αυτοί από το πρόσωπο της γης».

Χ. Χίμλερ, ΕΣ-ΕΣ

Aπο:

Stelios Kanakis

 27/1/18

Μια μικρή σημείωση σχετικά με τις σημερινές αναρτήσεις για το Ολοκαύτωμα. 

Το Άουσβιτς δεν «απελευθερώθηκε» όπως γράφουν μερικοί, που προσπαθούν πίσω από τη χρήση της παθητικής φωνής να κρύψουν το υποκείμενο.

 Το Άουσβιτς το απελευθέρωσε ο Κόκκινος Στρατός. Αυτό καλό είναι να λέγεται με σαφήνεια.

Και κάτι ακόμα, 

οι Εβραίοι ήταν κατά κύριο λόγο οι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες και μικροβιοτέχνες της μεσοπολεμικής περιόδου στη Γερμανία. 

Η οικονομική τους δραστηριότητα εμπόδιζε την επέκταση των μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων. Γι’ αυτό διώχθηκαν τόσο ανελέητα, γι’ αυτό από την πρώτη στιγμή που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία τους κήρυξε παράνομους και επέτρεψε την καταλήστευση των περιουσιών τους (φυλετικοί νόμοι της Νυρεμβέργης περί της προστασίας του «γερμανικού αίματος και της γερμανικής τιμής»). Σκοπός του ήταν να ξεκαθαρίσει το οικονομικό τοπίο, προς όφελος των μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων και των βιομηχανιών.

Επίσης, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν, φυσικά, χώροι θανάτου, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. 

Κυρίως ήταν οι προμηθευτές τσάμπα εργατικού δυναμικού στην ανερχόμενη γερμανική βιομηχανία. 

Γι’ αυτό κοντά στα στρατόπεδα υπήρχαν οι εγκαταστάσεις μεγάλων βιομηχανικών μονάδων. 

Το ίδιο το Άουσβιτς βρίσκονταν στην περιοχή της Άνω Σιλεσίας, εκεί που είναι τα σημαντικότερα κοιτάσματα άνθρακα. 

Το ίδιο ίσχυε και για τα υπόλοιπα στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Για παράδειγμα το Νταχάου, προμήθευε εργατικό δυναμικό σε πολλές μεγάλες βιομηχανίες, όπως ήταν τότε τα εργοστάσια της BMW, της Krupp και της Farben.

Foto: το σύμπλεγμα των στρατοπέδων του Άουσβιτς από αέρος, όπως το φωτογράφησε η RAF το 1944

Από:

Σοφία Χουδαλάκη

27/1/18

Ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει το Αουσβιτς 

ΤουΑΝΔΡΕΑ ΔΕΝΕΖΑΚΗ 

Από τις αρχές του 1945, στις 12 του Γενάρη, ξεκίνησε η επιχείρηση «Βιστούλα – Οντέρ» του Κόκκινου Στρατού. 

Τα σοβιετικά στρατεύματα άρχισαν τη μεγάλη επέλασή τους με κατεύθυνση τη πρωτεύουσα της ναζιστικής Γερμανίας, το Βερολίνο.

Η πύλη της κόλασης του Αουσβιτς με την επιγραφή: Η εργασία απελευθερώνει.

Οι Γερμανοί, από τον Νοέμβρη του 1944, προετοιμάζονται να αποχωρήσουν, μη μπορώντας να σταματήσουν την επέλαση του Κόκκινου Στρατού. 

Αρχισαν να γκρεμίζουν τα κτίρια – μάρτυρες των φρικαλεοτήτων τους. Τα κρεματόρια και οι τέσσερις θάλαμοι αερίων ισοπεδώθηκαν. Οι αποτεφρωτήρες αποσυναρμολογήθηκαν και ετοιμάστηκαν να μεταφερθούν στο άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Μαουτχάουζεν, το οποίο πίστευαν οι Γερμανοί ότι δεν θα έπεφτε στα χέρια των Συμμάχων.

Μέχρι τις 18 Γενάρη, οι Γερμανοί εκκένωσαν τα στρατόπεδα του Αουσβιτς, καθώς οι σοβιετικές δυνάμεις πλησίαζαν το συγκρότημα του Αουσβιτς, 

οδηγώντας σε πορείες θανάτου, μέσα στα χιόνια, περίπου 60.000 εξαθλιωμένους κρατούμενους, με κατεύθυνση το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν στην πόλη Μπέργκεν, και την πόλη Βότζισλαβ Σλάσκι στο δυτικό τμήμα της Άνω Σιλεσίας, όπου φόρτωναν όσους είχαν επιζήσει, σε τρένα για τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία.

 Τα SS πυροβολούσαν όποιον έμενε πίσω ή δεν είχε τις δυνάμεις να συνεχίσουν. 

Περισσότεροι από 15.000 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτές τις πορείες θανάτου από το Αουσβιτς.

Δυο μέρες μετά, στις 20 Γενάρη, οι Γερμανοί επιστρέφουν στο συγκρότημα Αουσβιτς-Μπιρκενάου και ανατίναξαν τα δυο τελευταία κρεματόρια, στην προσπάθειά τους να εξαφανίσουν τα ίχνη των αποτρόπαιων πράξεών τους από τους Σοβιετικούς.

Σοβιετικοί στρατιώτες απελευθερώνουν τις κρατούμενες στο στρατόπεδο του Αουσβιτς. Οι γυναίκες της φωτογραφίας είναι πολιτικές κρατούμενες, κομμουνίστριες από τη Σοβιετική Ενωση, όπως δείχνουν τα σήματα που φορούν στο πέτο.

Το Σάββατο 27 Γενάρη 1945, οι στρατιώτες της 60ής Στρατιάς του 1ου Ουκρανικού Μετώπου του Κόκκινου Στρατού μπαίνει απελευθερωτής στο Αουσβιτς, όπου βρίσκει περισσότερους από 7.000 παρατημένους κρατούμενους, σε τρισάθλια κατάσταση, τους οποίους παράτησαν οι Ναζί γιατί δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να ακολουθήσουν την πορεία θανάτου.

Αουσβιτς. 27 Γενάρη 1945. Οι πρώτοι κρατούμενοι που απελευθερώνονται

Εκείνο το πρωινό οι σοβιετικοί στρατιώτες του 322ου τμήματος πεζικού της 60ης Στρατιάς, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη του Κόκκινου Στρατού Πάβελ Κουρότσκιν, μπήκαν στο πρώτο στρατόπεδο, το Αουσβιτς Ι, όπου αντίκρισαν τις πρώτες εικόνες της φρίκης του Αουσβιτς στα πρόσωπα των 1200 επιζώντων του στρατοπέδου.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας έμπαιναν

 στο Αουσβιτς ΙΙ, 

το περίφημο στρατόπεδο Μπίκερναου, όπου βρήκαν 5.800 επιζώντες, ανάμεσά τους 611 παιδιά.

Από τα 230.000 παιδιά που βρίσκονταν στο Αουσβιτς μόνο 611 απελευθερώθηκαν.

Από τους επιζώντες του Αουσβιτς ακούστηκαν οι πρώτες διηγήσεις για τα τερατώδη εγκλήματα των ναζί που είχαν διαπραχθεί στο Αουσβιτς από τους Γερμανούς φασίστες.

Ένας Σοβιετικός γιατρός εξετάζει έναν επιζώντα του Άουσβιτς

Από τα πάνω από 6 εκατομμύρια ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν δημιουργήσει οι Γερμανοί φασίστες, 

πάνω από 1,3 εκατομμύριο εξοντώθηκαν στο Αουσβιτς. 

900.000 επιλέχτηκαν και εκτελέστηκαν με διάφορους τρόπους, θανατώθηκαν με δηλητηριώδη αέρια σε ειδικούς θαλάμους αερίων, απαγχονίστηκαν, πυροβολήθηκαν, έγιναν πειραματόζωα για την εξακρίβωση της αντοχής των ανθρώπων σε διάφορα δηλητήρια, πυροβολήθηκαν. 

Πάνω από 200.000 πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό και βαρύτατες κακοποιήσεις και ιατρικά πειράματα.

Ένα λόφος από γυαλιά, τα οποία ανήκαν σε ανθρώπους που έκλεισαν στο Άουσβιτς και οδηγήθηκαν στους θαλάμους αερίων.

Από αυτούς περίπου 1.100.000 ήταν Εβραίοι ήταν κρατούμενοι. Τους είχαν κρεμάσει διακριτικό ένα κίτρινο εξάκτινο αστέρι στο πέτο. 

Ανάμεσά τους 55.000 Ελληνες Εβραίοι.

Νοσοκομείο για τους απελευθερωμένους κρατουμένους, που έστησαν οι Σοβιετικοί.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι, περίπου 160.000, φορούσαν διακριτικό ένα κόκκινο τρίγωνο.

Οι Πολωνοί, περίπου 140.000, είχαν ένα «Ρ» πάνω στο κόκκινο τρίγωνο.

Οι Αθίγγανοι και οι «κοινωνικά απροσάρμοστοι», ανάμεσά τους και μερικές πόρνες, περίπου 25.000 άτομα, με διακριτικό στο πέτο ένα μαύρο τρίγωνο.

Η πτέρυγα των Σοβιετικών κρατουμένων, του Μουσείου του Αουσβιτς.

Οι Αιχμάλωτοι Πολέμου, κυρίως Σοβιετικοί, ήταν περίπου 15.000. 

Και άλλοι 10.000 από άλλες εθνικότητες: Τσέχοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Σλοβένοι.

Σωφρονιστικοί κρατούμενοι, περίπου 11.000 με διακριτικό ένα «ΕΗ» και μερικές εκατοντάδες ποινικοί κρατούμενοι με διακριτικό ένα πράσινο τρίγωνο.

Και η καταμέτρηση των «κολασμένων» κλείνει με καμιά εκατοστή ομοφυλόφιλους με ένα ροζ τρίγωνο στο πέτο και 400 περίπου Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Βέβαια το Άουσβιτς δεν ήταν το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης που απελευθερώθηκε.

Το πρώτο στρατόπεδο ήταν εκείνο του Μαϊντάνεκ, στην ανατολική Πολωνία, που απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις 23 Ιούλη του 1944.

Ηταν όμως το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης ανθρώπων που έφτιαξαν οι ναζί εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας. 

Εμεινε στην Ιστορία σαν το σύμβολο της κτηνωδίας των Γερμανών φασιστών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η φωτογραφία που συνοδεύει το θέμα είναι Αφίσα της Βερολινέζικης Ενωσης των διωχθέντων από το Ναζιστικό Καθεστώς – «27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1945 – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ»

,,Για σένα Μικρέ και για όλα τα Παιδιά,,

Για σένα, μικρέ με τα λαμπερά μαύρα μάτια. 

Για σένα και για όλα τα παιδιά που είναι σαν εσένα, κατεβήκαμε σήμερα στον δρόμο. 

Για να μπορέσουμε αύριο, να σου πούμε ότι πρέπει να διαβάσεις, για να μάθεις γράμματα, για να βρεις μια δουλειά που θα σε κάνει ευτυχισμένο. 

Για να έχεις έναν μισθό που θα σου επιτρέπει να ζήσεις περήφανος. 

Για να επιστρέφεις στο σπίτι σου, κάποτε όταν το μπόι σου θα είναι ψηλό σαν τη σημαία που κρατούσες σήμερα, και θα είναι ακόμα μέρα, 

θα έχεις ακόμα δύναμη να χαρείς τη ζωή, να παίξεις με τα παιδιά που θα αποκτήσεις, 

να γελάσεις με τους ανθρώπους σου, να πας μια βόλτα με το ταίρι σου.

Για σένα μικρέ και για όλους τους πιτσιρίκους και τις πιτσιρίκες θα συνεχίσουμε να κατεβαίνουμε στους δρόμους και να φωνάζουμε

 «Κάτω τα χέρια από τα Συνδικάτα», 

«Φτάνει πια περνάμε στην Αντεπίθεση». 

Για σένα μικρέ, γιατί εμείς τα παιδιά μας δεν τα χαρίζουμε για σκλάβους σε κανέναν.

Από Σοφία Χουδαλάκη 14/12/17

Δες παρακάτω περισσότερα:

,,στους ώμους της χορεύουν οι χρόνοι του κόσμου,,

,,Ξέρεις πια είμαι εγώ;… 

εγώ είμαι αυτή που γέννησε εκείνον που έφτιαξε τα σύννεφα. Εμένα, που με βλέπεις να χορεύω, μπορώ με το πέλμα μου να δαμάσω τον χρόνο, να φτιάξω καινούριο άνθρωπο, να γκρεμίσω παλιούς Θεούς και στους θρόνους τους να βάλω καινούριους.

 Ξέρεις τι είμαι εγώ; 

Είμαι ο Νους, είμαι η δύναμη που κρύβει μέσα του όποιος άνθρωπος έχει γεννηθεί, όποιος έχει πιεί από τη μάνα του γάλα. 

Να με φοβάσαι όταν νομίζεις ότι κερδίζεις τον άνθρωπο,,

Η εικόνα του κοριτσιού… 

Δεν είναι ακόμα 14 χρονών, φοράει εκείνο το λευκό φουστάνι που όταν κάνει στροφές ανοίγει σαν ομπρέλα με κέντρο τη μέση της. 

Το κορίτσι, το λευκό κορίτσι, με τα μακριά του τα μαλλιά, με τις νευρώδεις μπούκλες, περπατά και θαρρείς πως στους ώμους της χορεύουν οι χρόνοι του κόσμου, οι αιώνες χορεύουν. 

Κάθε της βήμα στις μύτες του λεπτού της ποδιού και οι πέτρες του δρόμου κυλάνε στην άκρη για να περάσει. Το λευκό κορίτσι, 

που κοιτάζει μονάχα ψηλά, τον βαρύ ουρανό και του φωνάζει: 

«Βρέξε, βρέξε όσο μπορείς πιο δυνατά… μόνο να με ποτίσεις μπορείς». 

… και εκείνος βρέχει και οι στάλες κάθονται πάνω στο αναιδές κεφάλι, βρέχουν το φουστάνι, το κάνουν να κολλάει στο άγουρο στήθος και το κορίτσι φωνάζει ξανά:

«Βρέξε κι άλλο, με αυτό το στήθος θα αναστήσω εκείνον που θα αλλάξει τον κόσμο». 

Η βροχή δυναμώνει, οι Θεοί θυμώνουν, γεμίζουν το διάβα της λάσπες, μα η βροχή την ξεπλένει και το κορίτσι συνεχίζει το δρόμο του. 

Χλευάζει τον ουρανό:

"Ξέρεις πια είμαι εγώ;… 

εγώ είμαι αυτή που γέννησε εκείνον που έφτιαξε τα σύννεφα. Εμένα, που με βλέπεις να χορεύω, μπορώ με το πέλμα μου να δαμάσω τον χρόνο, να φτιάξω καινούριο άνθρωπο, να γκρεμίσω παλιούς Θεούς και στους θρόνους τους να βάλω καινούριους. 

Ξέρεις τι είμαι εγώ; 

Είμαι ο Νους, είμαι η δύναμη που κρύβει μέσα του όποιος άνθρωπος έχει γεννηθεί, όποιος έχει πιεί από τη μάνα του γάλα. 

Να με φοβάσαι όταν νομίζεις ότι κερδίζεις τον άνθρωπο" 

από Σοφία Χουδαλάκη*

7/10/17

*(Το κείμενο ανήκει στην Αθηνά Α., που απεχθάνεται τους υπολογιστές και κρύβει, χρόνια τώρα, επιμελώς όσα γράφει. Κατά καιρούς, θα φιλοξενείται - με την έγκρισή της - στον τοίχο μου)

Για Αυτούς που πρέπει να γεννήθηκαν "κοντοί"

Σοφία Χουδαλάκη:

19.9.17 

Τι σημαίνει για σένα και για μένα η δήλωση του κ. Μητσοτάκη (ο συγκεκριμένος πολιτικός άνδρας χρησιμοποιείται ως παράδειγμα σε ολόκληρο το κείμενο και δεν αναφέρομαι ειδικά σ' εκείνον, αλλά συνολικά στην τάξη του και στους ομοϊδεάτες του) για την ισότητα των ανθρώπων κατ’ αντιστοιχία της φυσικής τους ανισότητας?

Πολύ πρακτικά σημαίνει ότι, αν ο κ. Μητσοτάκης και εγώ διαγνωστούμε με λευχαιμία, εκείνος θα μπορέσει να πληρώσει 475.000 ευρώ 

(τετρακόσιες εβδομήντα πέντε χιλιάδες ευρώ… ναι, σωστά το διαβάσατε αυτή είναι η εμπορική τιμή)

 για να εξασφαλίσει την καινούρια θεραπεία που εμπορεύεται η Novartis και θεωρείται ότι οδηγεί σε απόλυτη ίαση, 

ενώ εγώ θα ταλαιπωρηθώ με χημειοθεραπείες, ακυρώσεις ραντεβού, υπό-στελεχωμένα νοσοκομεία κτλ. χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα σωθώ.

Επίσης, σημαίνει ότι το παιδί του κ. Μητσοτάκη, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ των πραγματικών του ικανοτήτων (είναι αυτονόητο ότι δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο παιδί αλλά στο σύνολο των παιδιών εκείνων που ταυτίζονται με τις σχετικές απόψεις), θα μπορεί να πληρώνει περίπου 50-60.000 δολάρια ανά έτος σπουδών για να πάρει ένα πτυχίο από κάποιο διάσημο πανεπιστήμιο της Αμερικής. 

Αντιθέτως, το δικό μου παιδί 

- αν περάσει σε κάποια πόλη εκτός του τόπου κατοικίας μας - 

δεν θα μπορέσει να παρακολουθήσει τις σπουδές του και θα αναγκαστεί να μείνει αμόρφωτο.

Επίσης, σημαίνει ότι όταν θα πιάσει ο χειμώνας και τα κρύα, θα βλέπετε τον κ. Μητσοτάκη 

(και όλους τους ομοϊδεάτες του) 

να κυκλοφορεί καλοντυμένος, ζεστός και ταϊσμένος, ενώ εμείς θα φοβόμαστε να ανάψουμε τη θέρμανση στα σπίτια μας γιατί θα υπολογίζουμε φράγκο-φράγκο το λογαριασμό της ΔΕΗ.

Η Μάργκαρετ Θάτσερ, ιδεολογικός πρόγονος του κ. Μητσοτάκη, ως λαμπρός εντολοδόχος και εργολάβος των επιταγών του οικονομικού φιλελευθερισμού, όπως και ο ίδιος, τη δεκαετία του 1980 το είχε θέσει ως εξής:

«…θα έλεγα ας αφήσουμε τα παιδιά μας να ψηλώσουν και κάποια να ψηλώσουν ακόμα περισσότερο από τα άλλα, αν έχουν την έμφυτη ικανότητα για κάτι τέτοιο. Διότι οφείλουμε να χτίσουμε μια κοινωνία στην οποία κάθε πολίτης θα μπορεί να αναπτύσσει όλο το δυναμικό του…».

Η δήλωση αυτή συνιστά εκπληκτικό νοηματικό άλμα, από τους βιολογικούς κανόνες, στους κοινωνικούς όρους ζωής, 

παραμερίζοντας εντελώς τον παράγοντα της διαφορετικής κοινωνικής δυνατότητας, που έχει καθένας προκειμένου να αναπτύξει το δυναμικό του. 

Απαλά και άρρητα σημειώνεται η κρίσιμη προκείμενη που κάνει το λόγο της Θάτσερ να μοιάζει σχεδόν λογικός, όταν διατείνεται ότι η ικανότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν το ύψος. 

Μέσα από τις πιο απλές λέξεις αποσιωπάται τεχνηέντως ο πιο καθοριστικός παράγοντας ανάπτυξης του ανθρώπου, 

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ. 

Μετά απ’ αυτό, η φύση έχει θέσει τα όριά της στην κοινωνία. 

Με άλλα λόγια, θεωρείται δεδομένο, ότι οι διαφορετικές ικανότητες – όπως και το διαφορετικό ύψος του καθενός από εμάς – είναι γενετικά καθορισμένες. 

Έτσι ο άνθρωπος δεν έχει καμία δύναμη να αλλάξει αυτή τη μοιραία ετυμηγορία… ποιος μπορεί να πάει κόντρα στη φύση; 

Για να μην αδικήσουμε τους πρώτους διδάξαντες, αξίζει να σημειωθεί, ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι η μοναδική πολιτική ιδεολογία που ανάγει το βιολογικό στη σφαίρα του κοινωνικού. 

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που ο εθνικισμός ανέδειξε τα βιολογικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων – το χρώμα, τη φυλή, την αναπηρία – σε κοινωνικά χαρακτηριστικά. 

Με βάση αυτή την αναγωγή γέμισαν τα στρατόπεδα εργασίας και οι φούρνοι του Άουσβιτς. 

Τώρα δεν έχουμε φούρνους, έχουμε θάλασσες, έχουμε χρόνια ανεργία, έχουμε μισθούς πείνας. 

Τώρα δεν έχουμε βιομηχανίες, που μέσω της εργασίας «απελευθερώνουν τους ανθρώπους». 

Τώρα έχουμε ντόπιους και μετανάστες, που η ανέχεια τους λειτουργεί ως μοχλός πίεσης των εργασιακών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων.

Το ιδεολογικό υπόβαθρο νεοφιλελεύθερων και φασιστών έχει πολλά κοινά , 

γι’ αυτό και οι σχέσεις τους είναι διαχρονικά σχέσεις συνεργασίας (το θέτω κομψά), αλλά σε επίπεδο πολιτικών επιλογών καταγράφεται μια σχετική πρόοδος προς το πιο «elegant»… 

οι ανθρώπινοι φούρνοι είχαν μια βαρβαρότητα, ενώ η ανεργία, ο υποσιτισμός, η παρακμή της δημόσιας υγείας σκοτώνουν πιο «ρομαντικά»… 

επιπλέον, σύμφωνα με τη Θατσερική οπτική του κόσμου, αυτοί που γκρεμίζονται στα βάραθρα της κοινωνικής ανισότητας, 

μάλλον, πρέπει να γεννήθηκαν κοντοί…

οπότε, γιατί να σωθούν?

*το σχετικό άρθρο δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως στις 16/3/2016