ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κομμουνιστές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κομμουνιστές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ !! --ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΣΑΣ ??


Αγαπητή φίλη/φίλε συνδημότη,
του ''Προγράμματος της κοινωφελούς εργασίας''

Σε σένα που πιάνεις δουλειά στο Δήμο μας για 8 μόλις μήνες, θέλουμε σαν Δημοτική αρχή  να σε καλωσορίσουμε και να μοιραστούμε μαζί σας  κάποιες από τις σκέψεις μας που καθορίζουν την δράση και τον προσανατολισμό μας.
Το πρώτο από όλα τα δικαιώματα για κάθε άνθρωπο, είναι το δικαίωμα στη δουλειά.
Αυτό το βασικό  δικαίωμα οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις,  κεφάλαιο και  Ευρωπαϊκή Ένωση, το έχουν στήσει στο τοίχο. Σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αντικαθιστούν τη μόνιμη και σταθερή δουλειά  με κακοπληρωμένη και ευκαιριακή απασχόληση, δουλειά, με ημερομηνία λήξης και μεροκάματο ψίχουλα. Πριν ακόμη την οικονομική κρίση,  στους Δήμους υπήρξαν  τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, με μισθό κάτω από τις τότε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Ακολούθησαν τα stage, τάχα σαν πρακτική άσκηση, ήρθαν τα 5μηνα αλλά και 3μηνα μέσω Μ.Κ.Ο..
Στόχος από τότε και στους Δήμους ήταν το χτύπημα των σταθερών εργασιακών σχέσεων, η μείωση του μεροκάματου. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι ελλείψεις προσωπικού στους Δήμους, όπως και στο  Δήμο μας, γενικεύονται και κρίσιμες υπηρεσίες είναι στον αέρα! Στο Δήμο μας την τελευταία 5ετία έχουν αποχωρήσει 567 εργαζόμενοι και δεν έχει αναπληρωθεί ούτε μια θέση με μόνιμη σχέση εργασίας, οι κυβερνήσεις εναλλάσσουν προγράμματα μερικής εργασίας και ανακύκλωσης της ανεργίας.
Σήμερα κυβέρνηση, αστικά κόμματα, ΣΕΒ, στο όνομα της ανάπτυξης αξιοποιούν τη γενικευμένη ανεργία  για να γενικεύσουν και να μονιμοποιήσουν την αντιλαϊκή επίθεση. Θέλουν τους  εργαζόμενους μόνιμα δεμένους  στα σκλαβοπάζαρα του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, συλλογικές συμβάσεις, με μεροκάματο φτώχιας.
Με αυτά τα προγράμματα το κράτος σας εμφανίζει ως ''ωφελούμενους'' και όχι εργαζόμενους, για  να μη διεκδικείτε συγκροτημένα τα δικαιώματά σας. Εκπαιδεύουν τους εργαζόμενους, ειδικά την νέα γενιά, στην επιβίωση με ψίχουλα, την ώρα που τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών  ομίλων, των πολυεθνικών  πολλαπλασιάζονται. Αυτός είναι ο “δρόμος ανάπτυξης” που μας υπέδειξαν ως μέλλον τα κυβερνητικά κλιμάκια και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός  στο λεγόμενο αναπτυξιακό συνέδριο που διοργάνωσε πρόσφατα η κυβέρνηση στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας.  Η Δημοτική Αρχή αντιπαρατίθεται με αυτό τον κάλπικο για το λαό δρόμο γι αυτό και  διαδήλωσε  μαζί με το λαό για τα δικαιώματα των εργαζομένων για  ανάπτυξη προς όφελος .
Αγαπητή φίλη, αγαπητέ φίλε,
Οι κυβερνήσεις η μια μετά την άλλη δεν είναι στήριγμα σου. Είναι με τους λίγους, τους εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης και των  λαϊκών στρωμάτων, τη λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ενιαία λεηλατούν το λαϊκό εισόδημα, καταστρέφουν  ζωές,  εξαθλιώνουν  το λαό, την νεολαία  μας. Το τοπίο είναι εχθρικό. Οι νόμοι και τα μνημόνια τους τσακίζουν κόκαλα, θυσιάζουν ζωές στο βωμό του  κέρδους.
Με αυτούς τους νόμους και κανόνες  καλείται η Δημοτική Αρχή να ασκεί διοίκηση στο Δήμο μας. Έχουμε κάνει επιλογή! Είμαστε απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές, στηρίζουμε το εργατικό λαϊκό κίνημα, που παλεύει και διεκδικεί όχι απλά να επιβιώνει ο  λαός, άλλα να ζει! Να ζει όπως του αξίζει στο 21Ο ΑΙΩΝΑ !
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι τούτος ο τόπος έχει όλες τις δυνατότητες να θρέψει , να σπουδάσει, να κρατήσει υγιείς, με ελεύθερο χρόνο και πολιτισμό όλους τους ανθρώπους του! Αυτές τις δυνατότητες τις αμφισβητεί και τις ακυρώνει  η πολιτική που οργανώνει την κοινωνία και την οικονομία  με κριτήριο  το κέρδος μιας χούφτας που ζουν εμπορευόμενοι  τον πλούτο και τις ανάγκες των πολλών  !  . 
Προβάλουμε και στηρίζουμε τους αγώνες για μόνιμη σταθερή δουλειά   με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
Με πυξίδα αυτή μας την θέση, διοργανώσαμε την μεγάλη πορεία αγώνα από την Πάτρα στην Αθήνα, στη Γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου με κεντρικό σύνθημα «Δουλειά για Όλους, Δουλειά με Δικαιώματα» και σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσουμε.
Καρπός των αγώνων που μέχρι σήμερα έχουν οργανώσει οι εργαζόμενοι ενάντια στην ασκούμενη πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου, είναι και η μετατροπή των   5μηνων συμβάσεων σε  8μηνες, η ένταξη σας στην  δουλειά με συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, με τα ιδία δικαιώματα σε ωράριο και άδειες με τους μονίμους συναδέλφους, με διέξοδο στο  ταμείο ανεργίας μετά την λήξη του προγράμματος.
Ως  Δημοτική Αρχή είναι υποχρέωση μας  να στηρίξουμε το οργανωμένο κίνημα των εργαζομένων, των ανέργων να μπει σε πρώτο πλάνο το αίτημα για 751ευρω, τουλάχιστον,  κατώτερο μισθό  για όλους , να σταματήσει τώρα  ο διαχωρισμός στο μισθό για τους κάτω των 25 χρονών , ο διαχωρισμός μεταξύ ανέργων  και εργαζομένων.
 Ο αγώνας για μόνιμη σταθερή  δουλειά  είναι υποχρέωση κάθε εργαζομένου και κάθε τίμιου ανθρώπου. Είναι γι’ αυτό και υποχρέωση μας ως Δημοτική Αρχή απέναντι στον άνεργο, στα  λαϊκά νοικοκυριά  που ενώ πληρώνουν και ξαναπληρώνουν σε  κράτος και Δήμους έχουν όλο και λιγότερη πρόσβαση σε σύγχρονες δομές και υπηρεσίες στήριξης .   
Να γιατί τούτος ο αγώνας ζωής δεν μπορεί να είναι μοναχικός δρόμος για κανέναν.
Οργανώσου στα σωματεία στο Δήμο. Ζήτα από τις υπηρεσίες τα μέτρα προστασίας που δικαιούσαι όπως και οι μόνιμοι συνάδελφοι σου. Υπερασπίσου όλα  τα εργασιακά σου δικαιώματα.  
Είμαστε δίπλα σας για να διεκδικήσουμε ότι απορρέει από τα δικαιώματα σας όχι σαν «ωφελούμενοι»  αλλά σαν εργαζόμενοι!!.
  • Μόνιμη σταθερή εργασία για όλους, με Συλλογική Σύμβαση, 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, Κοινωνική Ασφάλιση, προστασία στη δουλειά. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, κάλυψη των απωλειών τώρα.
  • Το διάστημα της ανεργίας να αναγνωρίζεται ως συντάξιμος χρόνος χωρίς επιβάρυνση των ανέργων. Να βαρύνονται το κράτος και οι εργοδότες.
  • Κανένας άνεργος χωρίς κάλυψη. Επίδομα ανεργίας 600 ευρώ για όλο το διάστημα της ανεργίας.
  • Απαγόρευση πλειστηριασμών για την εργατική – λαϊκή οικογένεια.
  • Αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στην παράδοση του δημόσιου πλούτου στους επιχειρηματικούς ομίλους, στις επιπτώσεις στους εργαζόμενους με ένταση της εκμετάλλευσης και των απολύσεων, την αύξηση τιμών για τη λαϊκή οικογένεια σε ηλεκτρικό, νερό, εισιτήρια, τηλέφωνο, βασικά αγαθά.
  • Για πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Ο Δήμος και οι υπηρεσίες του, για να μπορέσουν να λειτουργήσουν, χρειάζονται  εργαζόμενους με μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς και πλήρη εργασιακά-ασφαλιστικά δικαιώματα.
Δεν είμαστε με την ‘’κοινωφελή’’ και με κάθε είδους εργασία με ημερομηνία λήξης.
Είμαστε με τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζόμενων και των οικογενειών τους.

18 Μαρτίου 2018
Ο Δήμαρχος Πατρέων
Κώστας Πελετίδης


Ο Δήμαρχος Πατρέων, Κ. Πελετίδης και ο Αντιδήμαρχος Δ. Πλέσσας, στο Μονομελές Πρωτοδικείο στήριξαν το αίτημα για μονιμοποίηση των 44 εργαζομένων – παρατασιούχων, σε Καθαριότητα και Ηλεκτροφωτισμό

Ημ/νία Δημοσίευσης: 20/03/2018

Ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης και ο Αντιδήμαρχος Διονύσης Πλέσσας,  παραβρέθηκαν χθες, Δευτέρα 19 Μάρτη, στο Μονομελές Πρωτοδικείο Πατρών, όπου συζητήθηκε η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων 44 εργαζομένων – παρατασιούχων, στις ανταποδοτικές υπηρεσίες του Δήμου (Καθαριότητα, Ηλεκτροφωτισμός).
Τα ασφαλιστικά μέτρα κατατέθηκαν προκειμένου να συνεχίσουν την εργασία τους και μετά τις 31 Μάρτη 2018, γιατί ο Ν.4479/17 που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ορίζει ότι δεν μπορούν να συνεχίζουν να  απασχολούνται μετά την ημερομηνία αυτή. Οδηγούνται δηλαδή στην απόλυση.
Οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι προσλήφθηκαν στον Δήμο στις 28 Δεκέμβρη 2015 με κριτήρια ΑΣΕΠ ως συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου διάρκειας 8 μηνών, γιατί τα μνημόνια και η πολιτική των αστικών κυβερνήσεων απαγορεύουν τις μόνιμες προσλήψεις.
Συνεχίζουν μέχρι σήμερα να εργάζονται με τρεις παρατάσεις των συμβάσεών τους, παρά το γεγονός ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των δημοτικών υπηρεσιών.
Ο Δήμαρχος με την παρουσία του στο Δικαστήριο, υπερασπίστηκε το δίκαιο αίτημα τους να μην απολυθούν, τονίζοντας το αναφαίρετο δικαίωμα στη δουλειά. Ανέφερε ότι εργάζονται σε κρίσιμες δημοτικές υπηρεσίες και καλύπτουν κενές οργανικές θέσεις μόνιμου προσωπικού.
Στήριξε το αίτημά τους για μονιμοποίησή τους.
Υπενθυμίζουμε ότι το Δημοτικό Συμβούλιο με τις αποφάσεις του 14/12/2016, 27/1/2017, 5/7/2017, προειδοποιούσε για τα αδιέξοδα που θα προκαλέσει η πολιτική των μέχρι τώρα κυβερνήσεων και διεκδικούσε την μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων – παρατασιούχων.
Η Δημοτική Αρχή έχει στηρίξει τους απεργιακούς αγώνες τους για σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Συμμετείχε στην παράσταση  διαμαρτυρίας των συνδικάτων και εργαζομένων στους Δήμους, από κοινού με τους Δημάρχους Ικαρίας, Καισαριανής, Χαϊδαρίου, Πετρούπολης, στο Υπουργείο Εσωτερικών στις 3 Απρίλη 2017.
Στις 19 Ιούνη 2017, οι Δήμαρχοι της Αχαΐας, αλλά και άλλων Δήμων της χώρας, με κοινή παρέμβαση στο αρμόδιο Υπουργείο, απαίτησαν άμεση νομοθετική ρύθμιση και επίλυση του θέματος,
Η Δημοτική Αρχή, με παρεμβάσεις στα συνέδρια της ΚΕΔΕ, ανέδειξε το κυρίαρχο αίτημα της μονιμοποίησης των συμβασιούχων  - παρατασιούχων.
Σε όλες τις κινητοποιήσεις της διεκδικεί μαζί με τους εργαζόμενους του Δήμου, σταθερή δουλειά για όλους, δουλειά με δικαιώματα.

Σάββατο 17 Μαρτίου 2018

Ας ΜΙΜΗΘΟΎΜΕ ΤΟ ΠΑΡΆΔΕΙΓΜΑ:


Ο Αμερικανός πρέσβης δεν έφτασε ποτέ στο Δημαρχείο Ιωαννίνων. Η προγραμματισμένη για σήμερα το πρωί συνάντηση με τον δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο τελικώς δεν κατέστη εφικτή.



Μία ώρα περίπου πριν το χρόνο της συνάντησης, μέλη του KKE, σωματείων και οργανώσεων απέκλεισαν την κεντρική είσοδο του δημαρχείου. Με πανό και συνθήματα διαδήλωναν κατά της πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στο χώρο παραβρίσκονταν και αστυνομικές δυνάμεις.
Με δεδομένο ότι οι διαδηλωτές δεν απομακρύνονταν από τον χώρο, ο Αμερικανός διπλωμάτης ματαίωσε την επίσκεψη.

Και για να πούμε την αλήθεια, άχρωμη πολύ η φωτογραφία που διάλεξε ο συντάκτης...
Εδώ με το σωστό χρώμα:
***https://m.902.gr/.../kinitopoiisi-apo-kke-kai-kne-enantia...
Κι εδώ: https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=210738709506484&id=100017110699512


*** ΓΙΑΝΝΕΝΑ

Κινητοποίηση από ΚΚΕ και ΚΝΕ ενάντια στην επίσκεψη του Αμερικανού πρέσβη (ΦΩΤΟ)


«Ανεπιθύμητος ο εκπρόσωπος των ΝΑΤΟ και ΗΠΑ που βάζουν φωτιά στη γειτονιά μας», με αυτό το σύνθημα έγινε «δεκτός» στα Γιάννενα ο Αμερικανός πρέσβης Τζέφρι Πάιατ που επρόκειτο να συναντηθεί σήμερα στο Δημαρχείο της πόλης με το δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο Παιδείας. 
Τελικά, λόγω της κινητοποίησης η συνάντηση έγινε σε κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης και όχι στο Δημαρχείο.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ διοργάνωσαν συγκέντρωση και πορεία ενάντια στην επίσκεψη του Αμερικανού πρέσβη στέλνοντας το μήνυμα «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».

Στις 9 το πρωί συγκεντρώθηκαν μπροστά στο Δημαρχείο όπου η Αστυνομία επιχείρησε να απομακρύνει τους διαδηλωτές, αργότερα έγινε πορεία από το Δημαρχείο προς την Περιφέρεια Ηπείρου. Ο Αμερικανός πρέσβης πήγε στα Γιάννενα με αφορμή εκδήλωση για τη χορήγηση μιας υποτροφίας «Benjamin Fraklin» από το αμερικανικό πανεπιστήμιο Wake Forest University of North Carolina.

«Ο εκπρόσωπος των "φονιάδων" έρχεται σε μια περίοδο που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη τα επικίνδυνα σχέδια που έχει υπογράψει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τις ΗΠΑ κατά το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ», τονίζει σε ανακοίνωση η Τομεακή Επιτροπή Ιωαννίνων - Θεσπρωτίας του ΚΚΕ.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Η επίσκεψη του Αμερικανού πρέσβη στην Ελλάδα, κ. Τζέφρι Πάιατ, στα Γιάννενα και η υποδοχή του από το δήμαρχο κ. Μπέγκα και τον αντιδήμαρχο Παιδείας, Παντελή Κολόκα, τις τοπικές αρχές, γίνεται στο πλαίσιο της ακόμη μεγαλύτερης εμπλοκής της χώρας μας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην περιοχή μας.

Είναι σοβαρές οι ευθύνες της δημοτικής αρχής να δεχτούν τον τοποτηρητή των αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα. 

Τον εκπρόσωπο των ηθικών και φυσικών αυτουργών της σφαγής και του ξεριζωμού των λαών της περιοχής, των χιλιάδων προσφύγων.

Μόνο ως πρόκληση προς τον γιαννιώτικο λαό και τους πρόσφυγες που φιλοξενούμε, μπορεί να εκληφθεί η επίσκεψη στην πόλη μας του Αμερικανού πρέσβη στην Ελλάδα.

Ο εκπρόσωπος των "φονιάδων" έρχεται σε μια περίοδο που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη τα επικίνδυνα σχέδια που έχει υπογράψει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τις ΗΠΑ κατά το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. 

Οι ΗΠΑ για να προωθήσουν τα επιχειρηματικά σχέδια για τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, για να γίνουν πιο ισχυρές απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα "ξαναζεσταίνουν" σχετικές διεργασίες, όπως αυτή της ένταξης των Δυτικών Βαλκανίων σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Την ίδια ώρα η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας με τη σύλληψη των 2 Ελλήνων στρατιωτικών που βρίσκονται προφυλακισμένοι στην Τουρκία διαψεύδει την κυβέρνηση που όλο αυτό το διάστημα εφησυχάζει το λαό. 

Η δε εναπόθεση των ελπίδων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ για να λύσουν δήθεν τα προβλήματα και ότι αποτελούν τους εγγυητές της ειρήνης και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τα άλλα αστικά κόμματα, ανατρέπεται από τη στάση του Πόντιου Πιλάτου που κρατούν. 

Η σκληρή αυτή πραγματικότητα εκθέτει απόλυτα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που έχει εξελιχθεί στον καλύτερο σημαιοφόρο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή.

Το "σαράκι" του εθνικισμού και του μεγαλοϊδεατισμού δεν εκδηλώνεται όμως μονάχα από την προκλητική στάση της αστικής τάξης της Τουρκίας. 


Η τάση του μεγαλοϊδεατισμού εκδηλώνεται και από την Αλβανία. 
Η αστική τάξη της Αλβανίας προβάλλει την ιδέα της λεγόμενης Μεγάλης Αλβανίας, αναθερμαίνοντας κατά καιρούς εδαφικές βλέψεις σε βάρος γειτονικών κρατών, όπως της Ελλάδας, της Σερβίας, της ΠΓΔΜ, του Μαυροβουνίου. 

Σαν πρώτο βήμα σχεδιάζει την προσάρτηση του ΝΑΤΟικού προτεκτοράτου του Κοσσόβου, με το οποίο ήδη έχει κοινές διπλωματικές αποστολές, ενώ πρόσφατα ακούστηκε και η πρόταση, από επίσημα αλβανικά χείλη, να έχουν κοινό αρχηγό κράτους.

Οι εργάτες και εργάτριες, οι νέοι και οι νέες, οι συνταξιούχοι, αγρότες και μικροεπαγγελματίες των Ιωαννίνων δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τέτοιες επισκέψεις. Χρειάζεται να προβληματιστούν, να αντιδράσουν στις επικίνδυνες εξελίξεις και να οργανώσουν την πάλη τους:

Για να κλείσουν όλες οι ΝΑΤΟικές βάσεις.

Να απεμπλακεί η Ελλάδα από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους.

Να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιωτικοί από αποστολές εκτός συνόρων.

Κανείς στρατιωτικός ή νεολαίος φαντάρος της πατρίδας να μη δώσει το αίμα του σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο εκτός συνόρων.

Για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του
».




ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

Τρίτη 13 Μαρτίου 2018

-ΤΑ ΟΡΦΑΝΆ ΤΟΥ ΧΊΤΛΕΡ ΜΙΛΆΝΕ ΓΙΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΌ ? ΤΙ ΛΈΝΕ ΓΙΑ ΤΟ ΊΝΔΑΛΜΆ ΤΟΥΣ ?

Διαδώστε το 
να ξανακρυφτούν στα λαγούμια τους:


-Στα Σκόπια, κάποιοι που αυτοαποκαλούνται πατριώτες, διεκδικούν τα εδάφη της, Μακεδονίας του Πιρίν (Βουλγαρία) και της δικής μας Μακεδονίας ....
       Οι Σκοπιανοί κομμουνιστές, λένε "Ειρήνη και φιλία των Λαών "
-Στην Αλβανία ,κάποιοι που αυτοαποκαλούνται πατριώτες, διεκδικούν τα εδάφη της Ηπείρου και ονειρεύονται την Μεγάλη Αλβανία ....
      Οι Αλβανοί κομμουνιστές, λένε "Ειρήνη και φιλία των Λαών "
-Στην Τουρκία, κάποιοι που αυτοαποκαλούνται πατριώτες, διεκδικούν το Αιγαίο, υποστηρίζουν εκκαθαρίσεις Κούρδων και ονειρεύονται την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ...
      Οι Τούρκοι κομμουνιστές, λένε "Ειρήνη και φιλία των Λαών "
-Στην χώρα μας, κάποιοι που αυτοαποκαλούνται πατριώτες, φωνάζουν για σύνορα με την Αυστρία,και ονειρεύονται την "Μεγάλη Ελλάδα " ...
      Οι Ελληνες κομμουνιστές, λένε "Ειρήνη και φιλία των Λαών ".
...και μιας και τα σύνορα δεν είναι γραμμές που χαράζονται στο χάρτη με μολύβι, αλλά με αίμα αθώων, ξεριζωμούς, προσφυγιά, φωτιά κι όλεθρο,...
...βάλτε κάτω το κεφάλι σας και σκεφτείτε :
Πόσο πατριώτης μπορεί να είναι αυτός που θέλει να βουλιάξει την πατρίδα του στο αίμα και την φωτιά του πολέμου ;
Πόσο άνθρωπος μπορεί να θεωρείτε αυτός που μισεί συνανθρώπους του απλά επειδή γεννήθηκαν σ άλλη χώρα ;
Πόσα κοινά μπορεί να έχει η ιδεολογία αυτών που ζητάν Ειρήνη και φιλία των λαών και αγωνίζονται για αυτήν, με αυτήν των μισάνθρωπων που ονειρεύονται αιματοκυλίσματα παίζοντας ξένα προς τα συμφέροντα τους και επικίνδυνα, παιχνίδια εθνικισμών ;
Γιατί κάποιοι προσπαθούν να τις εξομοιώσουν με παραλογισμούς τύπου "αριστερόστροφος φασισμός" και "θεωρία των δύο άκρων" ;


****
Όταν η ιδεολογία μας
και η πολιτική μας
προβλέπει:

Panagiotis Agelopoulos:

Για αυτό σου λέω μην ακούς παπαγάλους...
Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Η διαφαινόμενη ενίσχυση της πολιτικής του προστατευτισμού θα επιδράσει αρνητικά στην ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου, που ήδη κινείται σε σχετικά χαμηλούς ρυθμούς. Την ίδια στιγμή εντείνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις. Αυξάνεται αντικειμενικά ο κίνδυνος πιο εκτεταμένων, πιο γενικευμένων ιμπεριαλιστικών πολεμικών αναμετρήσεων. Αυξάνεται επίσης η πιθανότητα ανακατατάξεων και κλονισμού της συνοχής ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως του ΝΑΤΟ (...).
Η υποβόσκουσα νέα, πιο συγχρονισμένη οικονομική κρίση, η όξυνση της διαπάλης για τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου, οι υπάρχουσες πολεμικές εστίες στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία, οι εντάσεις στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη σε σχέση με τη Ρωσία, στην Αρκτική και στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, αυξάνουν και τον κίνδυνο μιας ευρύτερης γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου (...)».

Με τέτοια κριτήρια χρειάζεται ο λαός να βλέπει τις εξελίξεις, να ανεβαίνουν η επιφυλακή και η αγωνιστική εγρήγορση απέναντι στους ιμπεριαλιστές, τα σχέδια και τους ανταγωνισμούς τους.

-Αυτά λέει το ΚΚΕ, εσύ δεν έπρεπε να τα γνωρίζεις...?

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018

-ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΛΕΜΟΥ;

η σπορά του «Μα­νια­δά­κη» δια­τυ­μπα­νί­ζει ότι:«Σε πε­ρί­πτω­ση πο­λέ­μου της Ελ­λά­δας με άλλη χώρα, το ΚΚΕ έχει δώσει εντο­λή στα μέλη του να μην πο­λε­μή­σουν» 

Τι θα κά­νουν οι έλ­λη­νες κομ­μου­νι­στές σε πε­ρί­πτω­ση πο­λέ­μου;
Η πρό­σφα­τη κλι­μά­κω­ση της τουρ­κι­κής προ­κλη­τι­κό­τη­τας, στο πλαί­σιο της ευ­ρύ­τε­ρης όξυν­σης των εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών στην πε­ριο­χή, έδωσε λαβή σε ακρο­δε­ξιούς-φα­σι­στι­κούς κύ­κλους να προ­πα­γαν­δί­σουν τις γνω­στές εθνι­κι­στι­κές τους «ονει­ρώ­ξεις». 

Ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι της ακρο­δε­ξιάς, εθνι­κι­στι­κής προ­πα­γάν­δας απο­τε­λού­σε και απο­τε­λεί η στάση του ΚΚΕ σε πε­ρί­πτω­ση πο­λε­μι­κής εμπλο­κής Ελ­λά­δας-Τουρ­κί­ας.
Ανα­κυ­κλώ­νο­ντας την ανι­στό­ρη­τη, εμε­τι­κά αντι­κομ­μου­νι­στι­κή τους θε­ω­ρία περί «προ­δο­τι­κού ΚΚΕ», τα διά­φο­ρα φα­σι­στοει­δή – από το θλι­βε­ρό ανυ­πό­λη­πτο αν­θρω­πά­κι που σκί­ζει απερ­για­κές αφί­σες και επι­τί­θε­ται σε γυ­ναί­κες στο Πε­ρι­φε­ρεια­κό Συμ­βού­λιο Ατ­τι­κής, μέχρι τους εγκλη­μα­τί­ες της να­ζι­στι­κής Χρυ­σής Αυ­γής- βγή­καν «πα­γα­νιά» να δια­τυ­μπα­νί­σουν ψέ­μα­τα και χυ­δαιό­τη­τες.
«Σε πε­ρί­πτω­ση πο­λέ­μου της Ελ­λά­δας με άλλη χώρα, το ΚΚΕ έχει δώσει εντο­λή στα μέλη του να μην πο­λε­μή­σουν» τι­τλο­φο­ρεί­ται κεί­με­νο που, τις τε­λευ­ταί­ες μέρες, ανα­δη­μο­σιεύ­ουν διά­φο­ρες, ακρο­δε­ξιές και μη, ιστο­σε­λί­δες. Παλιά μου τέχνη κό­σκι­νο, για τη σπορά του «Μα­νια­δά­κη», να κάνει το άσπρο-μαύ­ρο, επι­χει­ρώ­ντας να πο­λε­μή­σει το ΚΚΕ με τό­νους λά­σπης.
Ποια είναι, όμως, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που ξε­μπρο­στιά­ζει τις αθλιό­τη­τες των Τζη­με­ρο­χρυ­σαυ­γι­τών; 
Τι θα κά­νουν οι έλ­λη­νες κομ­μου­νι­στές σε πε­ρί­πτω­ση πο­λε­μι­κής εμπλο­κής της Ελ­λά­δας με άλλη χώρα;
1. Το ΚΚΕ, τα μέλη και οι οπα­δοί του, υπήρ­ξε ο αι­μο­δό­της και κα­θο­δη­γη­τής της ΕΑ­Μι­κής Αντί­στα­σης κατά την πε­ρί­ο­δο της Κα­το­χής. Ο λαϊ­κός-απε­λευ­θε­ρω­τι­κός αγώ­νας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έδει­ξε στην πράξη πως αντι­λαμ­βά­νο­νται οι κομ­μου­νι­στές τον πα­τριω­τι­σμό, δί­νο­ντας στον αγώνα τα κα­λύ­τε­ρα παι­διά τους και πλη­ρώ­νο­ντας βα­ρύ­τα­το φόρο αί­μα­τος.
 Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό έχει μεί­νει το πα­ρά­δειγ­μα των φυ­λα­κι­σμέ­νων και εξό­ρι­στων από τη φα­σι­στι­κή με­τα­ξι­κή δι­κτα­το­ρία κομ­μου­νι­στών, οι οποί­οι ζή­τη­σαν να στα­λούν στο μέ­τω­πο, κάτι που η δι­κτα­το­ρία τους αρ­νή­θη­κε, ενώ στην συ­νέ­χεια τους πα­ρέ­δω­σε στους κα­τα­κτη­τές, ανά­με­σα τους και τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμ­μα­τος Νίκο Ζα­χα­ριά­δη που στάλ­θη­κε στο Ντα­χά­ου.
Ποιός πο­λέ­μη­σε, λοι­πόν, τους κα­τα­κτη­τές στην Κα­το­χή; 
Οι αστι­κές δυ­νά­μεις που κα­τέ­φυ­γαν στο εξω­τε­ρι­κό; 
Μήπως οι ιδε­ο­λο­γι­κοί και πο­λι­τι­κοί πρό­γο­νοι των χρυ­σαυ­γι­τών, οι ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες και οι δω­σί­λο­γοι που απο­δεί­χθη­καν οι κα­λύ­τε­ροι σύμ­μα­χοι των Ναζί;
Την απά­ντη­ση τη γνω­ρί­ζει ο ελ­λη­νι­κός λαός και η Ιστο­ρία δεν ξε­γρά­φε­ται.

Μιας όμως και ανα­φερ­θή­κα­με στην πε­ρί­ο­δο της Κα­το­χής, αξί­ζει να αντι­πα­ρα­θέ­σου­με, για όσους τυχόν δεν θυ­μού­νται, τον όρκο του αντάρ­τη του ΕΛΑΣ και τον αντί­στοι­χο του ταγ­μα­τα­σφα­λί­τη.
Ο όρκος του μα­χη­τή του ΕΛΑΣ (δη­μο­σιεύ­θη­κε στον «Απε­λευ­θε­ρω­τή», όρ­γα­νο της ΚΕ του ΕΛΑΣ, 27 Απρί­λη 1943:«Ορ­κί­ζο­μαι στον Ελ­λη­νι­κό Λαό και τη συ­νεί­δη­σή μου, ότι θ’ αγω­νι­σθώ έως την τε­λευ­ταία στα­γό­να του αί­μα­τός μου για την πλήρη απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ελ­λά­δας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγω­νι­στώ για την πε­ρι­φρού­ρη­ση των συμ­φε­ρό­ντων του Ελ­λη­νι­κού Λαού και την απο­κα­τά­στα­ση και κα­το­χύ­ρω­ση των ελευ­θε­ριών και όλων των κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτε­λώ ευ­συ­νεί­δη­τα και πει­θαρ­χι­κά τις εντο­λές και οδη­γί­ες των ανω­τέ­ρων μου ορ­γά­νων και θ’ απο­φεύ­γω κάθε πράξη που θα με ατι­μά­ζη σαν άτομο και σαν αγω­νι­στή του Ερ­γα­ζό­με­νου Ελ­λη­νι­κού Λαού».
Και, από την άλλη, ο όρκος των Ταγ­μά­των Ασφα­λεί­ας:
«Ορκί­ζο­μαι εις τον Θεόν τον άγιον τού­τον όρκον, ότι θα υπα­κούω απο­λύ­τως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑ­ΤΑ­ΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩ­ΤΑ­ΤΟΥ ΑΡ­ΧΗ­ΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡ­ΜΑ­ΝΙ­ΚΟΥ ΣΤΡΑ­ΤΟΥ ΑΔΟΛ­ΦΟΥ ΧΙ­ΤΛΕΡ. Θα εκτε­λώ πι­στώς απά­σας τας ανα­τε­θει­σο­μέ­νας μοι υπη­ρε­σί­ας και θα υπα­κούω άνευ όρων εις τας δια­τα­γάς των ανω­τέ­ρων μου. Γνω­ρί­ζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρ­ρη­σιν ενα­ντί­ον των υπο­χρε­ώ­σε­ών μου, τας οποί­ας διά του πα­ρό­ντος ανα­λαμ­βά­νω, θέλω τι­μω­ρη­θή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡ­ΜΑ­ΝΙ­ΚΩΝ ΣΤΡΑ­ΤΙΩ­ΤΙ­ΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».
2. Μι­λώ­ντας χθες στην ανοι­χτή συ­γκέ­ντρω­ση του ΚΚΕ στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, ενά­ντια στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια ΝΑ­ΤΟ-ΕΕ και την εμπλο­κή της Ελ­λά­δας σε αυτά, ο Δη­μή­τρης Κου­τσού­μπας ση­μεί­ω­σε, με­τα­ξύ άλλων:
«Οι κομ­μου­νι­στές, όπως πάντα στην ηρω­ι­κή 100χρο­νη Ιστο­ρία μας, θα πρω­το­στα­τή­σου­με στον αγώνα για την υπε­ρά­σπι­ση της εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας, των κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των μας. Για να συ­ντρι­βεί ο όποιος ξένος ει­σβο­λέ­ας εάν τολ­μή­σει και επι­τε­θεί στην Ελ­λά­δα. 
Ταυ­τό­χρο­να όμως επι­ση­μαί­νου­με από τώρα ότι δεν θα δεί­ξου­με καμιά εμπι­στο­σύ­νη στην αστι­κή κυ­βέρ­νη­ση που θα κάνει τον πό­λε­μο. Καμιά ανοχή στην άρ­χου­σα τάξη που συμ­με­τέ­χει στον πό­λε­μο για την προ­ώ­θη­ση των δικών της οι­κο­νο­μι­κών συμ­φε­ρό­ντων, βά­ζο­ντας το λαό μας να χύνει το αίμα του.
Θα επι­διώ­ξου­με να τη βά­λου­με με την πάλη μας στο χρο­νο­ντού­λα­πο της Ιστο­ρί­ας, με την ανα­τρο­πή της, για την ορι­στι­κή νίκη του λαού».
Στα πα­ρα­πά­νω λόγια του Γεν. Γραμ­μα­τέα συ­νο­ψί­ζε­ται με ξε­κά­θα­ρο τρόπο η λε­νι­νι­στι­κή θε­ω­ρία για την στάση των κομ­μου­νι­στών σε πε­ρί­πτω­ση πο­λέ­μου. 
Πάλη ενά­ντια στον όποιο ξένο ει­σβο­λέα αλλά και ορ­γά­νω­ση του αγώνα ενά­ντια στους ντό­πιους πλου­το­κρά­τες-δή­μιους του ερ­γα­ζό­με­νου λαού. 
Τα παι­διά του ελ­λη­νι­κού λαού δεν έχουν κα­νέ­να λόγο να δε­χθούν να γί­νουν «κρέας στα κα­νό­νια» των οι­κο­νο­μι­κών συμ­φε­ρό­ντων αυτών που λυ­μαί­νο­νται τον πλού­το του ερ­γα­ζό­με­νου – είτε αυτοί ονο­μά­ζο­νται «έλ­λη­νες» είτε «τούρ­κοι» είτε «αμε­ρι­κά­νοι» κε­φα­λαιο­κρά­τες.
Από την πρό­σφα­τη συ­γκέ­ντρω­ση του ΚΚΕ στο Σύ­νταγ­μα.

3. Στις τα­ξι­κές κοι­νω­νί­ες, ο πα­τριω­τι­σμός έχει τα­ξι­κό πε­ριε­χό­με­νο
Η Ελ­λά­δα των με­γα­λο­βιο­μη­χά­νων και με­γα­λο­ε­φο­πλι­στών δεν είναι ίδια με την Ελ­λά­δα του με­ρο­κα­μα­τιά­ρη ερ­γά­τη. 
Η Ελ­λά­δα του Λάτση (του κάθε «Λάτση», «Βαρ­δι­νο­γιάν­νη»,«Νιάρ­χου» κλπ.) δεν είναι ίδια με την Ελ­λά­δα του ναυ­τερ­γά­τη που πα­λεύ­ει για ένα κομ­μά­τι ψωμί με κα­τα­κρε­ουρ­γη­μέ­να ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα.
Το κα­θή­κον της πο­λι­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας της ερ­γα­τι­κής τάξης, του Κόμ­μα­τος της, είναι,
 στις συν­θή­κες ενός ιμπε­ρια­λι­στι­κού πο­λέ­μου, να ανα­δεί­ξει την ανά­γκη της τα­ξι­κής ενό­τη­τας των ερ­γα­ζό­με­νων, της συμ­μα­χί­ας με τα λαϊκά στρώ­μα­τα, τη διε­θνι­στι­κή διά­στα­ση της αλ­λη­λεγ­γύ­ης με­τα­ξύ της ερ­γα­τι­κής τάξης κάθε χώρας. 
Με λίγα λόγια, το κα­θή­κον των κομ­μου­νι­στών είναι να δεί­ξουν στους ερ­γα­ζό­με­νους, στο λαό, ότι δεν πρέ­πει να συ­ντα­χθεί με κα­νέ­ναν ιμπε­ρια­λι­στή, είτε ξένο, είτε ντό­πιο.

Ως «μο­να­δι­κό απε­λευ­θε­ρω­τι­κό πό­λε­μο» ο Βλ. Ι. Λένιν χα­ρα­κτή­ρι­ζε την πάλη για με­τα­τρο­πή του πο­λέ­μου σε ένο­πλη τα­ξι­κή πάλη, με στόχο την σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση. 
Αυτή η στά­ση- την οποία τα αστι­κά επι­τε­λεία και οι φα­σί­στες κο­λα­ού­ζοι τους λοι­δο­ρούν ως δήθεν «προ­δο­τι­κή» – είναι η αλη­θι­νά πα­τριω­τι­κή στάση κάθε ερ­γά­τη, κάθε αν­θρώ­που της δου­λειάς, του με­ρο­κά­μα­του, κάθε νέου και νέας που θέλει μια πα­τρί­δα λεύ­τε­ρη από τα δεσμά της κα­πι­τα­λι­στι­κής σα­πί­λας και εκ­με­τάλ­λευ­σης.
Για να τε­λειώ­νου­με λοι­πόν:
«Μα­θή­μα­τα πα­τριω­τι­σμού» οι κομ­μου­νι­στές δεν δέ­χο­νται από τους ιδε­ο­λο­γι­κούς και πο­λι­τι­κούς απο­γό­νους αυτών που οδή­γη­σαν τη χώρα και το λαό σε τρα­γω­δί­ες (βλ. Μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεία, δι­χο­τό­μη­ση Κύ­πρου κλπ). Το ΚΚΕ, από την ίδρυ­ση του μέχρι σή­με­ρα, στην 100χρο­νη πο­ρεία του, πα­ρα­μέ­νει κόμμα διε­θνι­στι­κό και, γι’ αυτόν ακρι­βώς το λόγο, είναι γνή­σια πα­τριω­τι­κό. Όχι με την έν­νοια που προσ­δί­δουν στον «πα­τριω­τι­σμό» οι διά­φο­ροι γυ­μνο­σά­λια­γκες της αστι­κής εξου­σί­ας, αλλά με την ανό­θευ­τη, αγνή, λαϊκή αντί­λη­ψη που έχει για την πα­τρί­δα κάθε άν­θρω­πος που αγω­νί­ζε­ται για να ξη­με­ρώ­σουν κα­λύ­τε­ρες μέρες.
Έτσι, όπως το έθετε με παρ­ρη­σία και γεν­ναιό­τη­τα ο ήρωας Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης, μπρο­στά στους κα­τη­γό­ρους του:«…Ο πα­τριω­τι­σμός ενός κόμ­μα­τος ή και ατό­μων ακόμα, κρί­νε­ται όταν κιν­δυ­νεύ­ει η ανε­ξαρ­τη­σία, ελευ­θε­ρία και ακε­ραιό­τη­τα της πα­τρί­δας μας. Εκεί βρί­σκε­ται η λυδία λίθος. Αυτό είναι το κρι­τή­ριο για τον πα­τριω­τι­σμό ενός κόμ­μα­τος. Κι αν θε­λή­σει κα­νείς με τέ­τοια κρι­τή­ρια να κρί­νει το ΚΚΕ θα δει ότι δεν είναι κόμμα προ­δο­τι­κό, αλλά αντί­θε­τα είναι κα­θα­ρά ελ­λη­νι­κό και πα­τριω­τι­κό… Αγα­πά­με την Ελ­λά­δα και το λαό της πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους κα­τη­γό­ρους μας. Το δεί­ξα­με όταν εκιν­δύ­νευε η ελευ­θε­ρία, η ανε­ξαρ­τη­σία και η ακε­ραιό­τη­τά της. Και ακρι­βώς αγω­νι­ζό­μα­στε για να ξη­με­ρώ­σουν στη χώρα μας κα­λύ­τε­ρες μέρες, χωρίς πείνα και πό­λε­μο. Για το σκοπό αυτό αγω­νι­ζό­μα­στε και όταν χρεια­στεί θυ­σιά­ζου­με και τη ζωή μας. Πι­στεύω ότι δι­κά­ζο­ντάς μας σή­με­ρα, δι­κά­ζε­τε τον αγώνα για την ει­ρή­νη, δι­κά­ζε­τε την Ελ­λά­δα. Δεν έχω τί­πο­τα άλλο να προ­σθέ­σω».

Δια­βά­στε: Ο ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟ­ΛΕ­ΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΤΩΝ, του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ΚΟΜΕΠ 2012 Τεύ­χος 6.

ΑΠΟ ATEXNOS



Ο Νίκος Μότ­τας Γεν­νή­θη­κε το 1984 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Είναι υπο­ψή­φιος δι­δά­κτο­ρας (Phd) Πο­λι­τι­κής Επι­στή­μης, Διε­θνών Σχέ­σε­ων και Ιστο­ρί­ας. Σπού­δα­σε Πο­λι­τι­κές Επι­στή­μες από το Πα­νε­πι­στή­μιο Westminster του Λον­δί­νου και είναι κά­το­χος δύο με­τα­πτυ­χια­κών τί­τλων (Master of Arts) στις δι­πλω­μα­τι­κές σπου­δές (Πα­ρί­σι) και στις διε­θνείς δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις (Πα­νε­πι­στή­μιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δη­μο­σιευ­θεί σε ελ­λη­νό­φω­να και ξε­νό­γλωσ­σα μέσα.

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ 

Τρίτη 6 Μαρτίου 2018

-ΓΑΛΛΙΑ '36-'40:Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ-ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΩΝ»


Στις 9 Απριλίου 1940 με εισήγηση του Σοσιαλιστή (!) Σερόλ, υπουργού δικαιοσύνης, η κομμουνιστική δραστηριότητα χαρακτηρίστηκε «προδοτική πράξη η οποία δύναται να επισύρει την ποινή του θανάτου...»!

«Μπορεί ένα Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετέχοντας σε μια αστική κυβέρνηση ν' αποτρέψει την οικονομική καπιταλιστική κρίση και τις συνέπειές της; 
Μπορεί ν' αποτρέψει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο;
Ποιες είναι οι επιδιώξεις της αστικής τάξης και των κομμάτων της - και ιδιαίτερα της σοσιαλδημοκρατίας - όταν προσπαθούν να εγκλωβίσουν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα σε μια τέτοια κυβέρνηση;
Ποια είναι η στάση της κάθε τάξης και των αντίστοιχων κομμάτων απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο; 
Ποιος αναφωνεί "Οχι όπλα στους εργάτες! Καλύτερη η σκλαβιά από την επανάσταση!";
Η πείρα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου είναι πλούσια και τα διδάγματα που αντλούνται από αυτόν ακόμα περισσότερα.
 Η πτώση του Παρισιού, παίρνοντας ως παράδειγμα τη Γαλλία πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, απαντάει στα παραπάνω ερωτήματα.
Την αστική τάξη δεν την ενδιαφέρει αν η χώρα της είναι κάτω από τη φασιστική μπότα, γιατί ακριβώς και αυτή είναι δική της μπότα. Μια μπότα που, με άλλη μορφή, την βοηθά να κάνει ό,τι έκανε και πριν, στη "δημοκρατία" της: 
Την βοηθά να πατάει στο πτώμα της εργατικής τάξης και να κερδίζει αμύθητα πλούτη.
Και η εργατική τάξη; Τι πρέπει να κάνει; 
Θ' αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να πετάξει από την πλάτη της ντόπια και ξένα αφεντικά; Επιβάλλεται!».
Από το σημείωμα της έκδοσης στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
***
Ο Ιλία Ερενμπουργκ δημιουργεί ένα επικό μυθιστόρημα που λίγα έχει να ζηλέψει από μια ιστοριογραφία. 
Πιάνοντας το νήμα από την Παρισινή Κομμούνα, εστιάζει στις συγκλονιστικές μέρες του 1934 και τα πικρά γεγονότα που ακολουθούν από τη σύσταση του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία έως και την πτώση του Παρισιού, δηλαδή την παράδοσή του στους ναζί από εκείνους που έξι χρόνια πριν αναδείχτηκαν στη Βουλή στο όνομα του έθνους.
 Κτίζοντας έναν έναν τους χαρακτήρες που αντιπροσωπεύουν τους πρωταγωνιστές εκείνης της ιστορικής στιγμής, δείχνει τις μεταβολές, τα όριά τους και προπάντων την άτεγκτη ταξική πραγματικότητα.
Από τις πρώτες κιόλας σελίδες ο συγγραφέας βάζει τον αναγνώστη στο κλίμα: 
«Το 1935 σημειώθηκε μια καμπή για τη Γαλλία. Το Λαϊκό Μέτωπο, που γεννήθηκε την επομένη του φασιστικού πραξικοπήματος (σ.σ. 6 Φλεβάρη 1934), έγινε η πνοή, η οργή και η ελπίδα της χώρας», και με γρήγορο τρόπο παρουσιάζονται οι ιδεολογικο-ταξικές διαφορές και οι σχέσεις:
Ο σοσιαλδημοκράτης
«Δουλεύω τώρα στο εργοστάσιο "Σηκουάνας" και είχα την ευκαιρία να συζητήσω με τον Ντεσέρ. Εξαιρετικά ενδιαφέρων άνθρωπος! Για να ήμαστε ειλικρινείς, πρόκειται για εχθρό, για ένα μεγάλο καπιταλιστή (...) Ως στις 6 Φλεβάρη υποστήριζε τους "Πυροσταυρίτες" (...)1 
Σε κάνα χρόνο θα είναι μαζί μας, θα το δεις. Ο Βιάρ το είπε πολύ καλά: Εμείς, οι σοσιαλιστές, θα πραγματοποιήσουμε τη συνεργασία όλων των Γάλλων...».
Ο κομμουνιστής
«Με τον Βιάρ το πράγμα είναι πεντακάθαρο. Προς το παρόν βαδίζουμε μαζί, συμφωνούμε. Αργότερα, θα τον στείλουμε στο διάολο ή, καλύτερα, θα μας στείλει εκείνος. Ποιος θα προλάβει; Δεν ξέρω... 
Ενα πράγμα είναι βέβαιο: Αν δεν τον στήσουμε στον τοίχο την κατάλληλη στιγμή, θα μας ξεκάνει όλους εκείνος».
Ο καπιταλιστής
«Αρνιόταν την επίδρασή του στις υποθέσεις του κράτους, αν και χωρίς την έγκρισή του καμιά κυβέρνηση δεν μπόρεσε να ζήσει ούτε ένα μήνα. 
Ο Ντεσέρ προτιμούσε να μένει στα παρασκήνια. Αόρατος, με τη συνδρομή καλοπληρωμένων ανθρώπων που του ήταν αφοσιωμένοι, υπαγόρευε τους νόμους του, έδινε στην εξωτερική πολιτική τον προσανατολισμό της, ανέβαζε και κατέβαζε υπουργούς».
Ο βουλευτής
«Το αξίωμα του βουλευτή ήταν για τον Τεσά μια καινούργια πηγή για πλουτισμό - έπαιρνε χρήματα και από τους εργολάβους και από τους προμηθευτές. 
Με μια λογική αμοιβή, έμπαινε στα διοικητικά συμβούλια των ανωνύμων εταιριών και με το όνομά του κάλυπτε κάθε είδους επιχειρήσεις - μεταλλεία στη Βενεζουέλα ή φυτείες στη Μαρτινίκα».
Η εντολή
«Είναι πολύ απλό. Πρέπει να ταχτείς με το Λαϊκό Μέτωπο. Αγανακτισμένος ο Τεσά πέταξε την πετσέτα του και βροντοφώναξε σα να ήταν στο βήμα: - Ποτέ! 
Καλύτερα η αποτυχία, η ερείπωση, ό,τι και αν είναι να γίνει, αλλά όχι η προδοσία! (...)
 Ο Τεσά, αφοσιωμένος στο ψάρι του, σώπαινε.-- Μπορούν να υπολογίζουν σε σένα οι κομμουνιστές; Οχι, βέβαια. Ομως, είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν την υποψηφιότητά σου από στρατηγικό υπολογισμό. Γιατί να είμαστε αφελείς; Προβάλλουν το Λαϊκό Μέτωπο με τον υπολογισμό να ξεκάνουν τους δεξιούς για να μασήσουν και εμάς μετά. Αλλά στον κατεργάρη, δυο φορές κατεργάρης. Θα χτυπήσουμε τους δεξιούς στις εκλογές και μετά με το γλυκό θα λογαριαστούμε και με τους κομμουνιστές.
-- Τελικά, αυτό το χέλι είναι νόστιμο.
-- (...) Το Λαϊκό Μέτωπο πρέπει να θριαμβεύσει και θα θριαμβεύσει. Αν θριαμβεύσει με την υποστήριξή μας, μέσα σ' ένα χρόνο οι ριζοσπάστες θα φράξουν το δρόμο στους δεξιούς και όλα θα τακτοποιηθούν για τρία - τέσσερα χρόνια. Ενα ποτήρι Μπορντό; Είναι Μουτόν-Ρότσιλδ».
Η κοινή συγκέντρωση
«Το λόγο είχε ο Ντιντιέ: 
- Οι κομμουνιστές ούτε εξαγοράζονται, ούτε γελιούνται. Απευθύνονται στη λογική και στη συνείδηση. Στις τελευταίες εκλογές πήραμε εξακόσιες ψήφους και τώρα έχουμε δυο χιλιάδες τριακόσιες εβδομήντα. Πρόκειται για δύναμη. Πρέπει να φράξουμε το δρόμο στους φασίστες Ντιγκάρ και Γκρανμεζόν.
 Ο Τεσά ορκίζεται πίστη στο Λαϊκό Μέτωπο. Πολύ καλά. Θα ψηφίσουμε τον Τεσά. Η Γαλλία περνάει δύσκολες στιγμές. Ο εξωτερικός κίνδυνος μεγαλώνει, στο εσωτερικό βασιλεύει η προδοσία όπως γινόταν παλιά, που οι επαναστάτες συμμαχούσαν με τους Αυστριακούς και τους Αγγλους και η κυβέρνηση στηριζόταν στους Πρώσους. Μόνο το Λαϊκό Μέτωπο μπορεί να σώσει τη Γαλλία. Ζήτω το Λαϊκό Μέτωπο. Ζήτω η Γαλλία!Ο υπουργός«Φίλε μου, πρέπει να μάθουμε να κυβερνάμε σαράντα εκατομμύρια ανθρώπους. Τον καιρό του Μαρξ οι προλετάριοι δεν είχαν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους και να κερδίσουν έναν κόσμο. Τώρα, όμως, για μας υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε τα πάντα και να μην κερδίσουμε παρά μόνο τις αλυσίδες».
Η προδοσία
«Ο Βιάρ (...) κάλεσε τον αρχηγό της μυστικής αστυνομίας: - Μου ανακοίνωσαν ότι ο μηχανικός Ντιπουά έχει την πρόθεση να στείλει στη Βαρκελώνη βομβαρδιστικά αεροπλάνα "A68". Από αυτό μπορούν να προκληθούν διεθνείς περιπλοκές. Τα αεροπλάνα πρέπει να κρατηθούν. Μπορεί να γίνει; 
- Βεβαίως (...) Οταν βγήκε ο αρχηγός της αστυνομίας, ο Βιάρ ξάπλωσε πάλι στο ντιβάνι (...) Δεν ήθελε να σκέφτεται τίποτα - ο κύβος ερρίφθη - δεν είχε παρά να περιμένει. Και όμως, η λέξη προδοσία καρφώθηκε στο μυαλό του και στάθηκε αδύνατο να την διώξει. Σκεφτόταν: "Μα όχι, δεν πρόδωσα κανέναν. Ο,τι και να κάνουμε, η Ισπανία χάθηκε. Εντεκα αεροπλάνα ενάντια σε διακόσια. Τι παιδιά! Σαν τους εργάτες της Λαόν... Εσωσα το Λαϊκό Μέτωπο, το κόμμα μας και την ειρήνη. Εκανα το καθήκον μου. Τίποτα περισσότερο"».
Ο πόλεμος που έρχεται
«Οταν κηρύχτηκε η επιστράτευση και η πόλη βυθίστηκε στο σκοτάδι, οι μπουρζουάδες ξανάρχισαν να εγκαταλείπουν το Παρίσι και να στέλνουν τις οικογένειές τους μακριά. Και έβλεπε κανείς σε αυτήν την ασυνήθιστη εποχή να ξαναζωντανεύουν οι πλαζ και τα ορεινά χωριουδάκια.
(...) Αλλά στα πυκνοκατοικημένα προάστια λέγανε άλλα. Ούτε εκεί άρεσε ο πόλεμος σε κανέναν, αλλά οι άνθρωποι ξεκίναγαν σιωπηλοί για να υπερασπίσουν την πατρίδα τους. Η πατρίδα κινδύνευε, το ήξεραν και δεν ήθελαν να μένουν με σταυρωμένα τα χέρια. (...) Εμοιαζε σα να ξαναγεννιόταν το πνεύμα του Ιούνη του 1936».
Ο κεντρώος
«Την επομένη, ο Τεσά πήρε το λόγο "Πρέπει να υπερασπίσουμε την Ευρώπη από τη βαρβαρότητα των μυρμηγκιών της Ασίας και των πρωτόγονων που ζούνε πέρα από τον Ατλαντικό (...) οι άνθρωποι των διαφόρων χωρών συνεισφέρουν τον οβολό τους στο έργο της δημιουργίας μιας Ευρώπης καινούργιας και καλύτερης. 
Τι μας χωρίζει με τη Γερμανία; Ενα ποτάμι και οι προλήψεις. Τα σύνορα της Ευρώπης δεν είναι εδώ, είναι πολύ μακριά, στην Ανατολή, εκεί που η χριστιανική και ιπποτική Πολωνία διαδέχεται μια μισοασιατική φυλή... (...) όταν ο Τεσά ξεφώνησε: Οι κομμουνιστές παραβίασαν τη συμφωνία του Λαϊκού Μετώπου, τοποθετήθηκαν έξω από το έθνος... ο ενθουσιασμός έφτασε στο αποκορύφωμά του».
Το βουλεβάρτο
«Αντηχεί μια μοναδική σάλπιγγα και ο τσαγκάρης, που τα έχει πιει, ξεφωνίζει: - Εν, δυο! Δεξιά, κατευθείαν! Κατεύθυνση: Νεκροταφείο...».
Η παρανομία
«Εστειλαν τον Λεγκρέ μαζί με άλλους κομμουνιστές σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Στο σταθμό του Νουαζί λε Σεκ (...) ο Λεγκρέ άρχισε να τραγουδάει δυνατά τη Διεθνή (...) Σήκωσε τη γροθιά του - χειρονομία φοβερή, σχεδόν ξεχασμένη, ανάμνηση του 1936, της μεγάλης ελπίδας που δεν πραγματοποιήθηκε - οι χωροφύλακες τον τράβηξαν προς τα μέσα και το τρένο ξεκίνησε. Αλλά τότε οι γροθιές σηκώθηκαν κατά εκατοντάδες - οι γυναίκες και οι στρατιώτες χαιρετούσαν τους κατάδικους».
Ο «εφιάλτης της Κομμούνας»
«Πρέπει να πολεμήσουμε. Μπορούμε να υπερασπίσουμε το Παρίσι. Από δρόμο σε δρόμο... - Ευχαριστώ πολύ! Για ν' ανακηρύξουν την Κομμούνα οι κύριοι εργάτες; Οχι. Προτιμώ να σώσω την τιμή... (...) Ωστε, κατά τη γνώμη σου, εβδομήντα μεραρχίες και τρεις χιλιάδες άρματα εφόδου θα σταματήσουν μπροστά σε οδοφράγματα;... Και ύστερα, θα πρέπει να είμαστε τρελοί για να δώσουμε όπλα στους κομμουνιστές! (...) 
Μόνο οι κομμουνιστές φόβιζαν τον Τεσά (...) Αν πάρουν την εξουσία, δε γλιτώνει την κρεμάλα. Και ύστερα, τι δυστυχία για τη Γαλλία!... Οταν οι Γερμανοί μπουν στο Παρίσι, θα είναι μέρα εθνικού πένθους. Οπωσδήποτε, όμως, οι Γερμανοί είναι καλύτεροι από τους κομμουνιστές. Οι Γερμανοί θα υψώσουν τη σημαία τους στα Ηλύσια, δε θα πειράξουν, όμως, το ανάκτορο. Οι κομμουνιστές, αυτοί θα τα κάψουν όλα, όπως το 1871».
Οι «πατριώτες»
«Ενας συγκεχυμένος κρότος και ξαφνικά μια φωνή που έμοιαζε να έρχεται από το γειτονικό δωμάτιο: "Εδώ το «Εθνικό Ξύπνημα». Καταθέστε τα όπλα! Σχηματίσαμε μυστικές ομάδες. Στο Αρλ το 16ο Απόσπασμα τουφέκισε όλους τους μασόνους και τους μαρξιστές. Στην Γκρενόμπλ το 47ο Απόσπασμα..."».
Το κόκκινο αστέρι
«Ο Κλοντ χαμογελούσε μέσα στο βρόμικο εγκαταλειμμένο δρόμο του μισοπεθαμένου Παρισιού. Κοίταζε τους Γερμανούς στρατιώτες και χαμογελούσε· δεν τους έβλεπε. Εβλεπε κάτι άλλο: Ενα μικροσκοπικό κόκκινο αστέρι μέσα στην άσπρη ομίχλη. Αδυνατισμένος, εξαντλημένος από την αρρώστια του που χειροτέρευε και από τις στερήσεις περπατούσε, χαρούμενος σαν παιδάκι. Εβγαλε από την τσέπη του ένα κομμάτι κιμωλία, έριξε γύρω του μια ματιά και χάραξε αυτές τις λέξεις πάνω στον γκρίζο τοίχο: "Ο Χίτλερ άρχισε, ο Στάλιν θα τελειώσει". Και έκλεισε το μάτι σ' ένα μαύρο σπουργίτι που καθόταν πάνω στη γαλάζια άσφαλτο».
Σημείωση: Για την καλύτερη κατανόηση των ιστορικών δεδομένων του βιβλίου παραπέμπουμε στο άρθρο του Γ. Μαργαρίτη* «10 Ιούλη 1940: Οι "απόλυτες εξουσίες" του στρατάρχη Πεταίν και η Σοσιαλιστική Διεθνής», στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://www.902.gr/eidisi/istoria/47314/10-ioyli-1940-oi-apolytes-exoysies-toy-stratarhi-petain-kai-i-sosialistiki:

Ο Ιούλιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο μήνας της σοσιαλδημοκρατίας. Πραγματικά το πολιτικό αυτό κίνημα που επικάθησε ρεφορμιστικά πάνω στο δυναμικό εργατικό κίνημα των βιομηχανικών επαναστάσεων του 19ου αιώνα, πήρε, μήνα Ιούλιο πάντοτε, τις δύο σημαντικές αποφάσεις που σφράγισαν την ιστορική του πορεία και αποκάλυψαν, πέρα από την όποια αμφιβολία, τον πραγματικό χαρακτήρα του.
Η πρώτη περίσταση είναι γνωστή: τις τελευταίες ημέρες του Ιουλίου 1914, όταν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έσερναν την Ευρώπη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοσιαλδημοκρατία της Β' Εργατικής Διεθνούς, ισχυρή και σε πολλά κράτη κυρίαρχη κοινοβουλευτική πολιτική δύναμη, βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα του να αποδεχθεί ή μη την ψήφιση των «κονδυλίων πολέμου», δηλαδή των ειδικών οικονομικών μέτρων που θα επέτρεπαν την χρηματοδότηση του πολέμου και άρα την πραγματοποίησή του. Ως τότε η Σοσιαλδημοκρατία παρουσιαζόταν ως ο βασικός υπέρμαχος της ειρήνης και διακήρυσσε επίμονα την πρόθεσή της να αντιταχθεί στην όποια πολεμική εμπλοκή στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Τα λόγια της όμως αποδείχθηκαν ψεύτικα και παραπλανητικά. Με μια εντυπωσιακή μεταστροφή θέσεων και λόγων, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ψήφισαν ομόθυμα τα πολεμικά κονδύλια -την χρηματοδότηση του πολέμου με έκτακτα μέτρα- και στις δύο πλευρές των αντίπαλων συνασπισμών.
Πολύ λίγοι ήσαν εκείνοι που αντιτάχθηκαν στην μεταστροφή αυτή και στην απόλυτη υποταγή του σοσιαλιστικού κινήματος στις πολεμόχαρες επιταγές του μονοπωλιακού, ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Ελάχιστοι αντιτάχθηκαν από αξιοπρέπεια, ο Ζαν Ζωρρές ανάμεσά τους. Άλλοι, λίγοι και αυτοί, αντιτάχθηκαν από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων καθώς διέγνωσαν ότι στις νέες συνθήκες οι εργάτες της Ευρώπης εκτός από το προϊόν του μόχθου τους θα έπρεπε πλέον να καταθέτουν στα πόδια των καπιταλιστών και το αίμα τους, και τη ζωή τους. Ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι ήταν ανάμεσα στους δεύτερους και από αυτούς θα ξεκινούσε λίγο αργότερα η πολιτική αναγέννηση του εργατικού κινήματος: ο Κομμουνισμός.
Η δεύτερη όμως εντυπωσιακή μεταστροφή των σοσιαλδημοκρατών είναι λιγώτερο γνωστή και, στις ημέρες μας, σχεδόν ξεχασμένη. Και αυτή, όπως και η πρώτη, έγινε μέσα στο γενικώτερο πλαίσιο ενός παγκοσμίου πολέμου. Πραγματικά, στις συνθήκες ενός πολέμου οι ισχυροί του πλούτου και του αστικού πολιτικού συστήματος έχουν ανάγκη από όλες τις εφεδρείες τους -προφανώς και τις σοσιαλδημοκρατικές.
Στην Γαλλία, οι εκλογές του Απριλίου - Μαΐου 1936 είχαν δώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε δύο πολιτικούς σχηματισμούς που αυτοορίζονταν ως «αντι-δεξιοί»: στους Ριζοσπάστες (Radicaux), που περιλάμβαναν ένα πλατύ φάσμα αστών δημοκρατών, φιλελεύθερων, μεταρρυθμιστών, και στους Σοσιαλιστές του SFIO (του Γαλλικού Τμήματος της Εργατικής Διεθνούς -της Δεύτερης δηλαδή Διεθνούς της Σοσιαλδημοκρατίας). Τα γεγονότα που προηγήθηκαν, και πιο ειδικά η απόπειρα πραξικοπήματος στο Παρίσι από την άκρα δεξιά στις 6 Φεβρουαρίου 1934, είχαν οδηγήσει σε προσέγγιση και -εν μέρει- σε συνεργασία τα «αντι-δεξιά» κόμματα: Ριζοσπάστες, Σοσιαλιστές αλλά και Κομμουνιστές. Πραγματικά, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, με Γραμματέα τον Μωρίς Τορέζ, υιοθέτησε ανάμεσα στα 1934 και στα 1936 την πολιτική του ευρέως «Μετώπου», της κεντρικής δηλαδή πολιτικής συμμαχίας με κόμματα που -υπολογιζόταν- θα αντιτάσσονταν στην άνοδο της άκρας δεξιάς. Η πρακτική αυτή του ΚΚΓ ήταν μάλιστα το πρόπλασμα που οδήγησε όλη την Κομμουνιστική Διεθνή στην πολιτική των Ενιαίων, Λαϊκών και τελικά Εθνικών Μετώπων στα επόμενα χρόνια.
Η πολιτική αυτή συμφωνία κατέληξε στην δημιουργία, τον Μάιο του 1936,της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου στην Γαλλία, κυβέρνηση όπου κυριαρχούσαν οι Ριζοσπάστες και οι Σοσιαλιστές, και στην οποία το ΚΚΓ -χωρίς να συμμετέχει- παρείχε την στήριξή του. Πρωθυπουργός ορίστηκε ο Σοσιαλιστής Λεόν Μπλούμ.
Η ανέφελη συνεργασία κράτησε λίγο. Το Λαϊκό Μέτωπο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που δημιούργησαν οι εργατικές κινητοποιήσεις του Μαΐου 1936, δεν στρατεύθηκε στην υπόθεση της προάσπισης της Δημοκρατίας απέναντι στο φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ισπανία τον Ιούλιο του 1936. Οι κυβερνήσεις του παρέμειναν προσηλωμένες στην βρετανική συμμαχία και αγνόησαν τις εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης για αποφασιστική συστράτευση ενάντια στον ναζισμό. Τελικά ακόμα και οι σπουδαίες κατακτήσεις της εργατικής τάξης του καλοκαιριού του 1936 -οι 40 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας και η «άδεια μετ' αποδοχών»- επρόκειτο να ακυρωθούν σε λίγους μήνες από τους ίδιους πολιτικούς συσχετισμούς. Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που είδε τις δυνάμεις του να ενισχύονται μέσα στον αρχικό ενθουσιασμό και τις προσδοκίες που καλλιέργησε η ενωτική δράση (στις εκλογές του 1936 διπλασίαζε τις ψήφους του σε σχέση με το 1932 -στα 1936 έφθασε το 1.500.000 ψήφους έναντι 2.000.000 των Σοσιαλιστών και 1.400.000 των Ριζοσπαστών), γνώρισε στη συνέχεια κλυδωνισμούς στη βάση των ταλαντεύσεων μιας πολιτικής την οποία δεν μπορούσε να ελέγξει. Τελικά, μέσα σε γενική απογοήτευση και σε διωγμούς, είδε τις δυνάμεις του να συρρικνώνονται ακριβώς την ώρα που πύκνωναν τα σύννεφα του φασισμού και του πολέμου. Σε αυτή την κρίσιμη φάση -από το 1937 ως το 1940- η εξουσία πέρασε στον Νταλαντιέ -ηγέτη των Ριζοσπαστών- που, στο όνομα των έκτακτων συνθηκών που προκαλούσε η κρίση και η προοπτική του πολέμου, πήρε σκληρά αντεργατικά μέτρα επιτρέποντας και καλλιεργώντας ταυτόχρονα τον αντικομμουνισμό και κάθε είδους αντιδραστική ιδεολογία (π.χ. ένα ξέφρενο αντισημιτισμό με πρώτο στόχο τον Λεόν Μπλουμ). Στελέχη και μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, συνδικαλιστές και προοδευτικοί διανοούμενοι βρέθηκαν σε διωγμό, πάρα πολλοί έχασαν τις δουλειές τους και φυλακίστηκαν. Οι πρόσφυγες του ισπανικού εμφυλίου κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με προοπτική να παραδοθούν στους Γερμανούς. Τέλος, λίγες ημέρες μετά την κήρυξη του πολέμου, τον Σεπτέμβριο του 1939, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα τέθηκε εκτός νόμου, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του (εξήντα βουλευτές και ένας γερουσιαστής) καθαιρέθηκαν, και πολλοί από αυτούς φυλακίστηκαν ή εκτοπίστηκαν... Στις 9 Απριλίου 1940 με εισήγηση του Σοσιαλιστή (!) Σερόλ, υπουργού δικαιοσύνης, η κομμουνιστική δραστηριότητα χαρακτηρίστηκε «προδοτική πράξη η οποία δύναται να επισύρει την ποινή του θανάτου...»!
Ο δρόμος για τα χειρότερα είχε ανοίξει. Το γαλλικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι, επιλέγοντας τις διώξεις των κομμουνιστών ως πρώτο και βασικό μέτρο αντιμετώπισης του... ναζισμού στον επερχόμενο πόλεμο, έδειξαν ξεκάθαρα τις επιλογές και τις προθέσεις τους. Μερικούς μήνες αργότερα, τον Μάιο του 1940, ο γαλλικός στρατός -ο ισχυρότερος της Ευρώπης όπως διαφημιζόταν- κατέρρευσε χωρίς να πολεμήσει. Και την επαύριο της ανακωχής, το πολιτικό σύστημα της Γαλλίας άρχισε να φλερτάρει ανοικτά με την ιδέα της προσχώρησης της Γαλλίας στην ναζιστική πολιτική πρόταση της Νέας Ευρώπης. Ένα μέρος των πνευματικών ελίτ της χώρας είχε ήδη σπεύσει να χαιρετίσει την «νέα ελευθερία» της Γαλλίας: «η σωτήρια ήττα», έτσι ονόμασε την συμφορά του Ιουνίου ο Σαρλ Μωρράς!
Με την δραστήρια παρέμβαση των ακροδεξιών παραγόντων, και ειδικά του Πιερ Λαβάλ, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση συνεδρίασε τελικά στη μεγάλη αίθουσα του Καζίνο του Βισύ, όπου είχε καταφύγει διωγμένη από το Παρίσι και το Μπορντώ. Εκεί, στο όνομα της διατήρησης του Κράτους, της (κοινωνικής) Τάξης και των αξιών της «Εργασίας, της Οικογένειας και της Πατρίδας» (Travail, Famille, Patrie), τέθηκε σε ψηφοφορία ο Συνταγματικός Νόμος (Loi Constitutionelle) που παραχωρούσε «απόλυτες εξουσίες» (Pleins Pouvoirs) στον γηραιό ακροδεξιό στρατάρχη Φιλίπ Πεταίν. Στους 649 βουλευτές και γερουσιαστές παρόντες οι 569 υπερψήφισαν την πρόταση. Η Γ' Γαλλική Δημοκρατία καταργήθηκε και στη θέση της εγκαθιδρύθηκε η «Γαλλική Πολιτεία» -το κράτος του Βισύ. Το κράτος αυτό αποτέλεσε το πρόπλασμα για τα πολιτικά συστήματα της ναζιστικής Νέας Ευρώπης. Ένα σχεδόν χρόνο αργότερα, και στην Ελλάδα το πολιτικό καθεστώς της συνεργασίας με τους ναζί -η κυβέρνηση Τσολάκογλου- ονομάστηκε «Ελληνική Πολιτεία» και λειτούργησε με βάση το γαλλικό πρότυπο.
Για να επιστρέψουμε στην αφετηρία ας δούμε τη στάση των πολιτικών δυνάμεων στην κρίσιμη αυτή απόφαση. Μετά την αποβολή των Κομμουνιστών αντιπροσώπων, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση αποτελείτο από 846 αντιπροσώπους (βουλευτές και γερουσιαστές). Από αυτούς ήσαν παρόντες στο Καζίνο του Βισύ οι 649. Από αυτούς οι 569 ψήφισαν υπέρ των «απόλυτων εξουσιών», οι 80 εναντίον. Από τους 126 παρόντες Σοσιαλιστές -της SFIO (του Γαλλικού Τμήματος της Εργατικής Διεθνούς)- οι 36 καταψήφισαν την πρόταση, οι 90 όμως την υπερψήφισαν. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι έτεροι «σύμμαχοι» του Λαϊκού Μετώπου, Ριζοσπάστες της αριστεράς ή της δεξιάς, υπερψήφισαν επίσης την πρόταση. Ανάμεσα στους 80 που αντιτάχθηκαν στη δικτατορία του Πεταίν και τη συνακόλουθη στροφή προς τον ναζισμό και τον Άξονα, υπήρξαν αντίθετα και μερικοί δεξιοί ή συντηρητικοί, που για δικούς τους λόγους καταψήφισαν την πρόταση. Στην άλλη πλευρά, οι λίγοι πρώην βουλευτές του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που είχαν, τον Σεπτέμβριο του 1939, καταγγείλει το Γερμανο-Σοβιετικό Σύμφωνο μη επίθεσης και τον «σταλινισμό», και ως εκ τούτου είχαν διαγραφεί από το ΚΚΓ, υπερψήφισαν ομόθυμα τις «απόλυτες εξουσίες» στον στρατάρχη Πεταίν. Ο δρόμος από τον αντι-σοβιετισμό και τον «αντι-σταλινισμό» ως την Νέα Ευρώπη του Χίτλερ και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού αποδείχθηκε εντυπωσιακά βατός και σύντομος...
Αυτό ήταν το θλιβερό τέλος των ενωτικών προσδοκιών του 1936. Αυτή ήταν η αξιοπιστία των «δημοκρατικών» δυνάμεων, με τη συνεργασία των οποίων θα αναχαιτιζόταν ο ναζισμός. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός, γοητεύτηκε στο σύνολό του σχεδόν από τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ναζισμού. Τόσο το αποφασιστικό ξερρίζωμα του Κομμουνισμού, η υποταγή του εργατικού κινήματος, όσο και η αποκατάσταση της παγκόσμιας κυρίαρχης θέσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και η δημιουργία μιας Νέας Ευρώπης, βρήκαν απήχηση σε όλες της πρωτεύουσες της Γηραιάς Ηπείρου. Και μπροστά στο κοινό συμφέρον οι μεγάλες κουβέντες της σοσιαλδημοκρατίας περί αριστεράς, δημοκρατίας και προόδου, αποδείχθηκαν απλά πομφόλυγες.
* O Γιώργος Μαργαρίτης είναι ιστορικός, καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
1. Εννοεί την εθνικιστική οργάνωση Croix-de-Feu («Πύρινος Σταυρός»)