Ο αγιος Αντώνης,, του Κανάκη☺

,,Διά­βο­λος όμως ο διά­βο­λος, 

του ‘φερε μπρο­στά του γυ­μνές όλες τις καλ­λο­νές της επο­χής. Ντου­βά­ρι ο Αντώ­νης.

 Τις έβαλε να θω­πεύ­ο­νται με­τα­ξύ τους. Άγιος, ο άγιος.,,

Άγιος Αντώ­νιος της ερή­μου

ΑΠΟ HERKO 

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κα­νά­κης

Απ’ ό,τι φαί­νε­ται πρό­κει­ται για ιστο­ρι­κό πρό­σω­πο, αλλά μ’ αυ­τούς (τους χρι­στια­νο­συγ­γρα­φείς) δεν βρί­σκεις κι άκρη.

 Κα­τα­γό­ταν από το χωριό Κόμα από πλούσιους, αλλά «χτυ­πη­μέ­νους» γονείς, που δεν τον σπού­δα­σαν για να μην τους χα­λά­σει ως χρι­στια­νός. Έτσι ο Αντώ­νης έμει­νε ξύλο απε­λέ­κη­το. Πράγ­μα που δεν τον ενο­χλού­σε, όπως δεν ενο­χλεί (πέραν ημών) και πολλά εκα­τομ­μύ­ρια που κυ­κλο­φο­ρούν σή­με­ρα.

Ο Αντώ­νης ήταν ζαβός και θε­ό­μουρ­λος (ψυ­χω­τι­κός). 

Όταν πέ­θα­ναν οι γο­νείς του έμει­νε με με­γά­λη πε­ριου­σία και μια αδερ­φή παρ­θέ­να. Πάνω εκεί νό­μι­σε πως του είπε το θε­ό­που­λο (γνω­στός και ως Χρι­στός ή Ιη­σούς) να χα­ρί­σει την πε­ριου­σία του (στην εκ­κλη­σία) και να στρου­γκά­ρει την παρ­θέ­να σε ίδρυ­μα με άλλες παρ­θέ­νες όπου «επε­δί­δο­ντο σε έργα αγά­πης», όπερ και έκανε και τρά­βη­ξε για ένα ερη­μη­τή­ριο. Εκεί βρήκε ένα μουρ­λό­γε­ρο που τον έμαθε να προ­σεύ­χε­ται και να τρώει ξερό ψωμί (ένα κομ­μά­τι κάθε με­ρι­κές μέρες).

Για κά­ποιο λόγο που δεν έχει κα­τα­στεί σαφής ως τις μέρες μας τον έβαλε στο ση­μά­δι ο διά­βο­λος. 

Εν τω με­τα­ξύ ο Αντώ­νης είχε προ­ο­δεύ­σει πολύ στην αγιο­σύ­νη και κα­τά­φε­ρε να μην τρώει ούτε το ξερό κομ­μά­τι ψωμί. Θέ­λεις απ’ την πείνα, την ζουρ­λα­μά­ρα του, ο Διά­βο­λος τον είχε από κοντά. Τι μ@λ@κ@ τον είπε που χά­ρι­σε την πε­ριου­σία του, τι για την αδερ­φή του την παρ­θέ­να, βρά­χος ο Αντώ­νης. Διά­βο­λος όμως ο διά­βο­λος, του ‘φερε μπρο­στά του γυ­μνές όλες τις καλ­λο­νές της επο­χής. Ντου­βά­ρι ο Αντώ­νης. Τις έβαλε να θω­πεύ­ο­νται με­τα­ξύ τους. Άγιος, ο άγιος. Πα­ρα­τά­ει σύ­ξυ­λο τον διά­βο­λο και χώ­νε­ται σ’ έναν ευ­ρύ­χω­ρο… τάφο. Τα «παίρ­νει» ο διά­βο­λος και του στέλ­νει φίδια, σκορ­πιούς, λύ­κους, τί­γρεις, δαί­μο­νες. Τον δα­γκώ­νουν, τον ξε­σκί­ζουν, τί­πο­τα αυτός. Άλλα θηρία, άλλα ερ­πε­τά, άλλα αρ­θρό­πο­δα.

Πάνω που πάει να του δώσει κου­του­λιά αυ­το­προ­σώ­πως ο διά­βο­λος, να σου μια αχτί­δα φωτός (θεϊ­κού) στον τάφο.

-Που ήσου­να γλυ­κύ­τα­τε θεέ μου και μου χει σπά­σει τα… θου κύριε, αυτός εδώ;

-Εδώ ήμουν Αντώ­νιε και σε πα­ρα­κο­λου­θού­σα αο­ρά­τως.

Σας τα γράφω κι ανα­τρι­χιά­ζω. Ο διά­ο­λος να ‘χει σκά­σει στα γέλια.

Εν τω με­τα­ξύ, ο Αντώ­νης πιά­στη­κε απ’ την υγρα­σία του τάφου και τρά­βη­ξε για την έρημο.

 Στο δρόμο ο διά­βο­λος του έριξε έναν αση­μέ­νιο δίσκο. Γάτα ο Αντώ­νης, το πιασε το υπο­νο­ού­με­νο (τι στο διά­ο­λο ήθελε ο δί­σκος στην έρημη έρημο;) και ανα­φώ­νη­σε:

-Πό­θεν δί­σκος εν τη ερήμω;

-Βρε αϊ στο διά­ο­λο, ακού­στη­κε ο Διά­βο­λος και του ρί­χνει μπρο­στά του άφθο­νο χρυ­σά­φι.

Εδώ υπάρ­χει και η άποψη πως το χρυ­σά­φι το ‘ριξε ο Γιαχ­βέ για να κάνει ρε­λάνς στο διά­βο­λο.

Με τα πολλά έμει­νε εί­κο­σι χρό­νια στην έρημο ο Αντώ­νης. 

Τον επι­σκέ­πτο­νταν διά­φο­ροι, άκου­γαν τις φωνές των δαι­μό­νων καθώς μαλ­λιο­τρα­βιό­ταν μαζί τους και τα χρειά­ζο­νταν.

Μετά από ένα μικρό διά­λει­μmα στην Αλε­ξάν­δρεια, ξανά στην έρημο ο άγιος. 

Πήρε και δυο καρ­βέ­λια ψωμί (ξερό). Το πήραν μυ­ρω­διά όμως οι πε­ρί­ερ­γοι κι έτρε­χαν στην έρημο. Του κου­βα­λού­σαν και καμιά φραν­τζό­λα που απ’ τον δρόμο είχε ξε­ρα­θεί. Είδε κι απο­εί­δε ο Αντώ­νης κι είπε να μην τους τα­λαι­πω­ρεί κι άρ­χι­σε να καλ­λιερ­γεί. Πήραν χα­μπά­ρι τα άγρια ζώα (της ερή­μου) το μπο­στά­νι κι ερ­χό­ντου­σαν για το σα­λα­τι­κό τους. Κάτι τους είπε για τον θεό του ο άγιος κι εκεί­να εξα­φα­νί­στη­καν.

Ένα βράδυ του έστει­λε ο διά­βο­λος όλα τα λιο­ντά­ρια της ερή­μου, αλλά ο Αντώ­νης τα κα­τα­τρό­πω­σε κι από τότε η έρη­μος δεν έχει λιο­ντά­ρια.

Τον κα­λού­σαν σε διά­φο­ρα μέρη να δίνει δια­λέ­ξεις υπέρ θεού. 

Συ­γκε­κρι­μέ­να τους έλεγε:

«Φυ­λάτ­τε­σθε, ἔλεγε, ἀπό ρυ­πα­ρούς λο­γι­σμούς καί σαρ­κικᾶς ἠδονᾶς. Μή ἀπα­τά­σθε χορ­τα­σία κοι­λί­ας, φεύ­γε­τε τήν κε­νο­δο­ξί­αν καί συνεχῶς προ­σεύ­χε­σθε».

Τι ήταν να το λέει; 

Μο­νο­μιάς πί­στευαν οι άπι­στοι κι ανα­τρί­χια­ζαν οι πι­στοί. Σε μια πε­ριο­δεία βρήκε και την αδερ­φή του, γραία πια και ηγου­μέ­νη σε μο­να­στή­ρι, αλλά εξ ίσου παρ­θέ­να.

Το 338 μ.X. τον κα­λούν ως τρα­μπού­κο στην Αλε­ξάν­δρεια ενα­ντί­ον των Αρεια­νών. 

Αφού κα­θά­ρι­σαν με τους Αρεια­νούς κα­θα­ρί­ζο­ντάς τους, έσωσε τον έναν από δύο μο­να­χούς που είχαν κο­ρα­κιά­σει με­ρι­κά χι­λιό­με­τρα μα­κριά του, στέλ­νο­ντας κά­ποιους να τους ξε­δι­ψά­σουν.

 Έπει­τα έβαλε μυαλό στον Ευ­λό­γιο που είχε πάρει σπίτι του έναν λεπρό και τον πε­ριέ­θαλ­πε, αλλά του είχε μπει ο διά­βο­λος του λε­πρού κι έβρι­ζε τον Ευ­λό­γιο. 

Αυτό κρά­τη­σε δέκα επτά χρό­νια και παρά λίγο να χ@σει την αγιο­σύ­νη του ο Ευ­λό­γιος και να πνί­ξει τον λεπρό αλλά του ‘πε μια με­γά­λη κου­βέ­ντα ο Αντώ­νης, συ­γκε­κρι­μέ­να:

«Ευ­λό­γιε, τι θέ­λεις εδώ εσύ; Τρέξε γρή­γο­ρα στην δου­λειά σου, για να μην χάσης τον μισθό δε­κα­ε­φτά ετών».

 Κι ο Ευ­λό­γιος γύ­ρι­σε πίσω και κα­λό­πια­νε τον λεπρό για να συ­νε­χί­σει να τον βρί­ζει. Σε τρεις μέρες πέ­θα­νε ο λε­πρός και σε σα­ρά­ντα ο Ευ­λό­γιος.

Ένα βράδυ που ο Αντώ­νης κα­θό­ταν στο βουνό και συ­ζη­τού­σε με τους μα­θη­τές του 

(κάτι σας θυ­μί­ζει;)

 είδε να γί­νε­ται με­γά­λη χαρά στον ου­ρα­νό, να πα­νη­γυ­ρί­ζουν οι άγ­γε­λοι και μια ολό­λευ­κη ψυχή να ανα­βαί­νει πε­ρι­χα­ρής που τα κα­κά­ρω­σε. Όλα αυτά τα ‘βλεπε μόνο ο άγιος κι οι μα­θη­τές τα χρειά­στη­καν. Για να τους ηρε­μή­σει τους είπε ότι μόλις είδε την ψυχή του Αμ­μούν να πη­γαί­νει προς… θεού της. Οι μα­θη­τές όμως που ‘ναι μεν χρι­στια­νοί αλλά όχι κι εντε­λώς κο­ρόι­δα, ανα­τρί­χια­σαν, κρά­τη­σαν σε χαρ­τά­κι τη μέρα και την ώρα που συ­νέ­βη το γε­γο­νός και μετά από τριά­ντα μέρες το επα­λή­θευ­σαν. Τότε πί­στε­ψαν ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο.

Σ’ ένα πλοιά­ριο που μπήκε κά­πο­τε του μύ­ρι­σε μια βρώμα ανή­κου­στη και βρήκε έναν φου­κα­ρά στο αμπά­ρι που τον είχαν κα­τα­λά­βει τα δαι­μό­νια και εξέ­πε­μπε αυτή τη βρώμα, 

που σή­με­ρα είναι γνω­στή ως

 πα­σο­κο­συ­ρι­ζί­λα. 

Έδιω­ξε τα δαι­μό­νια και για πολλά χρό­νια εξα­λεί­φθη­κε κι η βρώμα. 

Μετά έδιω­ξε τα ίδια δαι­μό­νια από κά­ποιον που έτρω­γε τις σάρ­κες του και στα­μά­τη­σε να τις τρώει.

Όταν τον ρω­τού­σαν πώς μπο­ρεί να ζει, χωρίς να δια­βά­ζει βι­βλία, τους απα­ντού­σε 

και τόσα δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δεν δια­βά­ζουν, εγώ σας πεί­ρα­ξα;

Άλ­λω­στε επει­δή δεν δια­βά­ζου­με, έχου­με τον θεό μας. Και τους απο­στό­μω­νε.

Με τα πολλά απο­φά­σι­σε να πε­θά­νει 105 χρο­νών.

 Χά­ρι­σε τον μαν­δύα του στον Αθα­νά­σιο (είναι …άγιος που θα μας απα­σχο­λή­σει αύριο, μαζί με τον κολ­λη­τό του και δο­λο­φό­νο Κύ­ριλ­λο) και ζή­τη­σε να τον θά­ψουν κάπου κρυφά κι έτσι σή­με­ρα δεν έχου­με κό­κα­λα και πε­τσά­κια του να προ­σκυ­νά­με. Μετά πέ­θα­νε.

Απο­λυ­τί­κιον:
«Ο κυρ Αντώ­νης πάει και­ρός που ζούσε στην αυλή, με ένα κα­νά­τι κι ένα κρε­βά­τι και με κρασί πολύ…»

_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Στέ­λιος Κα­νά­κης Δι­δά­σκει στην επαγ­γελ­μα­τι­κή εκ­παί­δευ­ση και πα­ράλ­λη­λα δρα­στη­ριο­ποιεί­ται στο χώρο του βι­βλί­ου. Έχει γρά­ψει, υπό μορφή ημε­ρο­λο­γί­ων τα «Με τη μου­σι­κή του κό­σμου», «Οι μου­σι­κοί του κό­σμου» και «Δώ­δε­κα μήνες συν­θέ­τες». Επί­σης το «Ιερές Βλα­κεί­ες» Εμπει­ρία Εκ­δο­τι­κή 1η και 2η έκ­δο­ση – Εκ­δό­σεις Εντύ­ποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκ­δό­σεις ΚΨΜ.
stelioskanakis@​yahoo.​gr Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕ­ΛΙΟΣ ΚΑ­ΝΑ­ΚΗΣ

Aγιασμός: Φάρμακο για πάσα Nόσο !!

Αγιασμό έπαιρνε η γιαγιά μου τέτοια μέρα απο την εκκλησία,
τον έβαζε σε ένα μπουκαλάκι στο ντουλάπι της κουζίνας
και αυτό ήταν το γιατρικό μας.
Φάρμακο για πάσα νόσο
Κάναμε πυρετό, πέφταμε και χτυπούσαμε, πονούσε η κοιλιά ή το κεφάλι μας έτρεχε και μας έφερνε τον αγιασμό.
Το τι αγιασμό έχουμε πιεί δεν λέγεται
Τι τα κοιτάς έλεγε αυστηρά στη μάνα μου, όταν αρρωσταίναμε,
τρέξε να φέρεις τον αγιασμό να τα ραντίσεις.
Μια μέρα θυμάμαι ήλθε ένας οικοδόμος ο Ηρακλής, κομμουνιστής με φυλακές και εξορίες, για να διορθώσει τα κεραμμύδια που έβαζαν νερό.
Κουράστηκε ο άνθρωπος, ήταν και καλοκαίρι, πάνω στην σκεπή αλλά έκανε καλή δουλειά, ήταν άριστος τεχνίτης, και δεν μας πήρε και πολλά λεφτά
-Μην κάνεις έτσι Ηρακλή, τον συμβούλευε η γιαγιά μου, να μην λυπάσαι τόσο πολύ τον κόσμο
πρέπει να ζήσεις και εσύ, να παίρνεις τη δούλεψη σου
-Δεν πειράζει θειά Παρασκευή της έλεγε εκείνος, σιγά μην πλουτίσω αν γδέρνω τον κόσμο.
-Θέλεις να σε κεράσω για όλα όσα μας έκανες ένα ουζάκι για να ξεκουραστείς, του πρότεινε η γιαγιά μου για να τον ευχαριστήσει
-Ένα ουζάκι θα τόπινα ευχαρίστως, δέχθηκε εκείνος
Το ουζάκι ετοιμάστηκε αλλά όταν ο Ηρακλής τόβαλε στο στόμα έκανε μια παράξενη γκριμάτσα
-Δεν είναι καλό Ηρακλή μου; τον ρώτησε
-Μήπως τόχεις καιρό στο ντουλάπι θειά Παρασκευή και χάλασε; προσπαθούσε αυτός να την δικαιολογήσει
Αλλά η γιαγιά θυμήθηκε
-Αχ Ηρακλή μου έκανα λάθος και σούδωσα αντί για ούζο, αγιασμό, είχα τα μπουκαλάκια δίπλα-δίπλα.
Το τι γέλιο έπεσε δεν λέγεται
-Τι έγινε μάνα, της έλεγε ο πατέρας μου, έχεις σκοπό να ποτίσεις αγιασμό και τους κομμουνιστές για
να τους φέρεις στον ίσο δρόμο;

Aλιεύτηκε από:

Ευαγγελία Παπαδοπούλου 

            5/1/18

,,Μια Kουβέντα με τον Θέο,,

Ilias Prokopiou:

20/9/2017 

ΜΕΡΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΕΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ !!!

Και ξαφνικά, εκεί που σκεπτόμουν πόσο άγριος είναι ετούτος ο κόσμος, νάσου μπροστά μου ο θεός. 

Σ’ακούω να τα έχεις μαζί μου, μου λέει, γιατί τάχαμου εγώ έφτιαξα τον κόσμο τόσο άδικο. 

Με θεωρείς υπεύθυνο για του πολέμους, την κοινωνική αδικία, τη φτώχεια και την δυστυχία των ανθρώπων, για τον τεράστιο πλούτο που μια χούφτα νοματαίοι διαθέτουν, την ώρα που παιδιά πεθαίνουν γιατί δεν έχουν ένα ποτήρι νερό, με δυό λόγια για όλα τα κακά του κόσμου και αναρωτιέσαι πως τα ανέχομαι.

Ναι του απαντάω, πως τα ανέχεσαι;

Αυτό, έπρεπε να το ρωτήσω εγώ, σε σάς τους ανθρώπους, γιατί τον κόσμο εσείς το φτιάξατε έτσι και αφού τον ανέχεστε εσείς που ζείτε τα μαρτύρια αυτά, ποιός περιμένετε να τον αλλάξει, εγώ ο θεός, ξέρετε να το έχω ματακάμει;

Δεν γνωρίζετε πως ο κόσμος αλλάζει με επαναστάσεις και πως τις επαναστάσεις δεν τις κάνει ο θεός, αλλά οι λαοί;

Τώρα που το λες, ναι, έτσι γίνεται του απαντάω, όμως να σου πω και το άλλο, το σύστημα διαθέτει τεράστια μέσα παραπλάνησης του λαού 

……………………………………………………………………………………………………………….

άλλο λέμε εμείς οι επαναστάτες, άλλο του λένε αυτοί ότι λέμε και τον φοβίζουν, τον ξεγελάνε, τον παραπλανούν ……, ξέρεις εσύ, Μητσοτάκηδες, Βενιζέλοι, Συριζαίοι, Πρετεντέρηδες, Πορτοσάλτηδες , σήμερα, άλλοι παλαιότερα……… αλλά και χαφιέδες, προβοκάτορες, μηχανισμοί, σκοτεινά κέντρα μυστικών υπηρεσιών κλπ. ακόμα και εδώ μέσα, στο Facebook…

Και βέβαια ξέρω, μου απαντάει, αλλά αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι κάθε δευτερομέρα θα είχατε και μια επανάσταση.

Ε και γιατί θα ήταν κακό αυτό; τον ρωτάω, έτσι θα είχαμε κάνει τον κόσμο δίκαιο μια ώρα αρχύτερα!

Κακό δεν θα ήτανε αλλά αυτό θα γινότανε αν μέσα στο γήπεδο - για να χρησιμοποιήσω κι’ εγώ όρους γηπέδου που τελευταία χρησιμοποιείτε κι’ εσείς για την πολιτική – παίζατε μονάχοι σας, 

αλλά εσύ μου είπες πρωτύτερα – και σωστά τα είπες - για τους μηχανισμούς και τα μέσα που έχετε αντιπάλους.

Χρειάζεται υπομονή, επιμονή, αυτοπεποίθηση για το αναπόφευκτο και πολύ δουλειά τόσο στον παραπλανημένο όσο και στον φοβισμένο κόσμο.

………………………………………………………………………………………………………………

Δηλαδή από σένα να μη περιμένουμε τίποτε, τον ρωτάω;

Όποιοι σκλάβοι περιμένουν τη λευτεριά τους από τους άλλους, παραμένουν πάντα σκλάβοι, 

αυτή την (σοφή θ’ άλεγα εγώ) απάντηση μου έδωσε, με χαιρέτησε ευγενικά, χάιδεψε με το αριστερό του χέρι την μεγάλη του γενειάδα και εξαφανίστηκε.

Τι όνειρο κι’ αυτό, ολοφάνερο, όπως λένε πολλές γιαγιάδες εδώ στο νησί μου, στην Σκόπελο.

Ηλίας Ι. Προκοπίου

Το Αγιο Φως να Σας Οδηγεί...Kαλή Aνάσταση !!

Με τιμές… αρχηγού κράτους

Και θες να πεις ότι σε κάποιους ηλίθιους πειναλέους

και φανατικούς όπως εσύ, ο Θεός φανέρωσε ένα μυστικό,

που το αρνήθηκε σε μένα;

Καλά, εντάξει! Πίστευέ το κι αυτό!

(από τα Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ [1])

Το Σάββατο θα υποδεχτούμε (ήδη είναι εδώ) το μέγα τσίρκουλο και την επιτομή της απάτης, την οποία προσδιορίζουν ως τέτοια ακόμη και άνθρωποι της εκκλησίας [2], τη φλόγα. Με τιμές αρχηγού κράτους.

Αλλά δεν είναι μόνο η ιλαρή φλόγα που υποδεχόμαστε με τέτοιες τιμές.

Για την ιστορία, έχουμε υποδεχτεί (στην κατηγορία εικόνες) με τις ίδιες τιμές, τις εικόνες της παναγίας Σουμελά (10/2011), την άλλη εικόνα της ίδιας -άξιον εστί (2012) την οποία και την περιδιαβαίναμε στους δρόμους και την εικόνα της παναγίας εκατονταπυλιανής (16/10/16).

Στην κατηγορία λείψανα, κόκκαλα, πετσάκια κλπ υποδεχτήκαμε το λείψανο – ακριβέστερα ένα ψωροκομμάτι της Βαρβάρας (2015), το οποίο μάλιστα το θέσαμε και σε κιλλίβαντα πυροβόλου, αλλά δυστυχώς όχι στην κάνη για να το εκτοξεύσουμε και δίπλα του είχαν σταθεί τέσσερεις επίσκοποι και με εντολή Α/ΓΕΕΘΑ παρέστησαν όλοι οι αξιωματικοί του πυροβολικού, όπου ομοθυμαδόν τραγουδούσαν το «Το πυροβολικό, το πυροβολικό, το πυροβολικό πολύ το αγαπώ…» και το «Η Βαρβάρα κάθε βράδυ στη Γλυφάδα ξενυχτάει…» του Στελάκη Περπινιάδη (13.000 δίσκοι η πρώτη φουρνιά).

Στην ίδια κατηγορία, τον Μάιο ενεστώτος έτους, πρόκειται να υποδεχτούμε με τιμές αρχηγού κράτους, φυσικά, τεύχη και αποτρίμματα από το λείψανο της πρώτης Ιντιάνα Τζόουνς και κατά την ορθόδοξη (μόνο) χριστιανική εκκλησία αγίας, γνωστής ζωντοχήρας Ελένης και εξώλης και προώλης στα νιάτα της, μετ’ ολίγου τιμίου ξύλου. 

Ήδη, μοιράζονται στο χριστεπώνυμο και ταλαίπωρο κοινό, προς αποστήθιση, οι στίχοι από το «Η Ελένη η ζωντοχήρα» του Γιοβάν Τσαούς. Επί τη ευκαιρία, ο Νίκος Φίλης ευρισκόμενος εν αριστερώ παροξυσμό (στιγμιαίως) και αθεϊστικά ορμώμενος, πρότεινε να καθιερώσουμε τιμές μητέρας αρχηγού κράτους [3].

Με τις ίδιες τιμές και η υποδοχή του οικουμενικού πατριάρχη, του Νετανιάχου, του Ομπάμα και της Άννας Κορακάκη, αλλά εδώ λες, πάει στο διάολο, τουλάχιστον είναι άνθρωποι και στο κάτω – κάτω έχουν διακριθεί όλοι (με τον τρόπο του ο καθένας) στη σκοποβολή.

Με τιμές αρχηγού κράτους, στην κατηγορία εξωτική ξυλεία αυτό, υποδεχτήκαμε και τον σταυρό των Κομνηνών στις 29/1/16.

Στην κατηγορία υφάσματα, είδη προικός και ένδυσης γενικώς και πάντα με τιμές αρχηγού κράτους μας επισκέφθηκε και η ζώνη της παναγίας τον Οκτώβριο του 2015, συνοδευόμενη προσωπικά από τον Εφραίμ καθώς και το πανωφόρι της (μη φανταστείτε κάτι το ιδιαίτερο – ένα λιλιπούτειο κομματάκι από φτηνό τσίτι, αλλά «θαυματουργό, σεβάσμιο και τίμιο») το 2016. Αυτά μας τα πρόσφερε η ίδια η παναγία που φαίνεται πως ανελήφθη εις τους ουρανούς με την… κομπινεζόν διότι, ίσως από την χαρά της ή απ’ τον ίλιγγο, καθώς ανερχόταν πέταγε τα ρούχα της.

Μέσα σ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό εισαγωγών λειψάνων, κόκκαλων, εικόνων, πανιών και άλλων αρχηγών κρατών, αρχίσαμε και τις ανάλογες εξαγωγές. Τον Ιανουάριο του 2016, εξάγαμε εις Κύπρον το λείψανο του Μηνά. Από άλλους βεβαίως υποστηρίζεται πως πήραν οι Κύπριοι πρέφα την επικερδή ξευτίλα και ελλείψει δικών τους πτωμάτων, δανείστηκαν τον Μηνά.

Στην πορεία οι Κύπριοι, οι οποίοι αποδείχθηκαν εξόχως ευφάνταστοι και αποτελεσματικότεροι, εξέθεσαν προς προσκύνημα κι ένα ζευγάρι πλαστικές παντόφλες (αυτές είχε ο άνθρωπος) του εντελώς ανισόρροπου και πλήρως για δέσιμο Παΐσιου

Στο εγγύς μέλλον κι όπως πάμε, θα τιμήσουμε ως αρχηγό κράτους το σαυράκι Γκέκο (περπατά στο νερό αποδεδειγμένα και με περισσή χάρη), το αλογάκι της παναγίας (Mantodea ή Μαντώδη), της παναγίας τα μάτια, τα μαλλιά αγγέλων και κύριος είδε και Αντωνία Μωροπούλου (του Πολυτεχνείου) βρήκε, τι ακόμη.

Ας επανέλθουμε όμως στο φως που από τα απομνημονεύματα του Ιουστινιανού (Κεφ. Α΄, παρ. 12) μαθαίνουμε πως επί Βυζαντίου μεταφερόταν με καμήλα κι έφτανε στην Πόλη μετά από τρία χρόνια (φαίνεται πως ο καμηλιέρης έρεπε προς τις πολλαπλές… κούρσες). Από τότε κρατάει το μασκαριλίκι πράγμα που έκανε και τον Αδαμάντιο Κοραή να βγει απ’ τα ρούχα του [4].

Προσωπικά, ως ανώτερος άνθρωπος, δεν θα σταθώ στους υποβολιμαίους ψιθύρους διαφόρων επιτήδειων, σχετικά με το τι σκατά ανάσταση κάναμε πριν το 1988 που το λυχνάρι δεν ερχόταν αεροπορικώς και τι άγιο φως είναι αυτό που… ξεθυμαίνει και πρέπει κάθε χρόνο να επαναλαμβάνουμε το ίδιο πολυέξοδο πανηγύρι. Μάλιστα για το συγκεκριμένο και όπως είχε δηλώσει ο Ν. Παππάς, τον είχε ρωτήσει η γυναίκα του σε στιγμές επαναστατικού πάθους και αριστερής έξαρσης, αν επρόκειτο να κάνει και δηλώσεις κατά την άφιξή της η φλόγα[5]. Βέβαια μετ’ ου πολύ, το 2016, την υποδέχτηκαν το αεροδρόμιο εκ μέρους της κυβέρνησης ο υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Αμανατίδης και η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη και ο Ν. Παππάς και η φαρμακόγλωσσα σύζυγός του έκαναν την πάπια. Αλλά Συριζαίοι είναι, τι να περιμένει κανείς.

Ούτε στις προφανώς άδικες, αίολες και εντελώς αίωρες κατηγορίες περί παγανισμού και ειδωλολατρίας του κερατά, πτωματολαγνείας και σύσσωμης εξαπάτησης των μαζών από την εκκλησία και το κράτος της. Επίσης, δεν θα εγκαλέσω για την εκκωφαντική σιωπή τους, τους απανταχού και διαφόρων κλάδων επιστήμονες. Δεν θα αναρωτηθώ που είναι οι ενώσεις φυσικών, χημικών, ιατρών και ψυχιάτρων, γεωλόγων. Ιστορικών, ψυχολόγων, κοινωνιολόγων και άλλων. Γιατί όλοι αυτοί σιωπούν σ’ αυτήν την, κατά διάφορους υβριστές, αλητεία και απάτη. Διότι αυτή είναι η μία πλευρά του ζητήματος.

Υπάρχει και η άλλη όμως και η πιο δραματική και κοσμική! Είναι η αντιεξουσιαστική συνωμοσία και το χθόνιο σχέδιο υπόσκαψης του κύρους που εξυφαίνονται σε βάρος του… προέδρου της δημοκρατίας.

Είναι φανερό και στον πλέον δύσπιστο, πως με όλες αυτές τις υποδοχές με τιμές αρχηγού κράτους υποσκάπτεται ο πρόεδρός μας, της δημοκρατίας μας. Δεν το χωράει ο νους ανθρώπου το δράμα, να είσαι πρόεδρος κράτους και οι ηλίθιοι υπήκοοί σου, μαζί με άλλους παράγοντες του ίδιου κράτους να υποδέχονται, λες και είναι αυτός, διάφορα κόκκαλα, σεσηπόσες σάρκες, εικόνες, πανιά, φωτίτσες και κωλοφωτίτσες (οσονούπω). 

Χωρίς μάλιστα ποτέ, κάτι εξ αυτών των αντικειμένων (τα λες κι έτσι) να κάνει και κάποια δήλωση, ενώ εσύ (ο πρόεδρος) κάθε τόσο όλο και δηλώνεις διάφορα βαρυσήμαντα και προς διάφορες κατευθύνσεις. Όπως και να ‘χει θρυμματίζεται η αυτοπεποίθησή του. Και πρόεδρο με αυτοπεποίθηση σμπαράλια, τι να τον κάνουμε;

Ιδού λοιπόν το δίλημμα – άγιες μέρες που έρχονται.

 Ή καταργούμε όλο αυτό το εξευτελιστικό πήγαινε – έλα των έστω και «αγίων» εξαρτημάτων της πίστης μας και εν ανάγκη πηγαινοφέρνουμε και υποδεχόμαστε καθ’ εκάστην, με τις αντίστοιχες τιμές τον πρόεδρό μας – βολικός είναι άλλωστε ή πάει στο διάολο, τον αντικαθιστούμε, έστω, με μια… πυγολαμπίδα (κωλοφωτίκι). Δεν μπορεί κάποια και τέτοια, αγία θα υπάρχει.

Ή δυσκολευόμαστε να αγιάσουμε μία;

[1] Ο Γκιιάτ αντ-Ντιν Αμπούλ-Φατχ Ουμάρ ιμπν Ιμπραχίμ αλ-Χαγιάμ Νισαπουρί, συνήθως γνωστός ως Ομάρ Καγιάμ ήταν Πέρσης πολυμαθής, φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος και ποιητής.

[2] Για την συγκεκριμένη απάτη έχουν εκφραστεί, μεταξύ άλλων και:

Ο Πάπας Γρηγόριος Η’ (Αρχιερατεία: 1227-1241) αποκήρυξε το Άγιο Φως ως απάτη και απαγόρευσε στους Φραγκισκανούς να έχουν οποιαδήποτε σχέση με αυτό.

Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Εφραίμ Β’ (1766-1771) είχε χαρακτηρίσει το φως «χειροποιητον μηχανουργίαν».

Ο μέγας Πρωτοπρεσβύτερος και διδάκτωρ θεολογίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Γεώργιος Τσέτσης (Βήμα 21/4/06)

Ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Στυλιανός Χαραλαμπάκης (1964)

Ο αρχιδιάκονος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων Χαράλαμπος Κατενίδης (7 Σεπτεμβρίου 1965) του οποίου παρατίθεται και η βιντεοσκοπημένη συνέντευξη.

6. Ο μητροπολίτης Πέτρας Κορνήλιος, Τοποτηρητής του Πατριαρχικού θρόνου και ο επίσκοπος Κωνσταντίνης Αρίσταρχος (ΜEGA Channel, 11/4/2001, εκπομπή «Γκρίζες Ζώνες»).

7. Ο πατέρας Μεταλληνός: «Μαρτυρείται ότι υπάρχει η ακοίμητος κανδήλα εις τον άγιο τάφο…»

8. Ο Ιερόθεος Βλάχος, μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, έχει ασκήσει κριτική στην απόδοση τιμών αρχηγού κράτους κατά την υποδοχή του Αγίου Φωτός στην Αθήνα, καθώς το άγιο φως «δεν αποτελεί μια εξουσία τεταγμένη να εξυπηρετεί μεταπτωτικές καταστάσεις»

[3] Τώρα, διαβάζω ότι μετά τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας θα έρθουν και τα λείψανα της Αγίας Ελένης με τιμές αρχηγού κράτους. Βέβαια, η Αγία Ελένη υπήρξε μητέρα αρχηγού κράτους, ίσως λοιπόν θα έπρεπε να καθιερώσουμε τιμές… μητέρας αρχηγού κράτους. (Νίκος Φίλης)

[4] Αδαμάντιος Κοραής: «Μηχανουργήματα λαοπλάνων ιερέων τα εξ ουρανού ψευδοκαταίβατα φώτα… Μοναχοί (θρασύτατοι γόητες) επινόησαν το θαύμα του αγίου φωτός, για να ενισχύσουν τον ηλίθιο ζήλο των προσκυνητών… Όνειδος και αίσχος, στρατηγούμενον από θρασύτατους θαυματοπλάστες… Αξιοθρήνητοι οι κατ’ έτος τρέχοντες μωροί και πεπλανημένοι προσκυνητές του θαύματος». «Τέτοιον θαυμάτων έχουν ανάγκη οι ψευδοθρησκείες». «Ασυγχώρητον, με παντοειδείς δόλους να υπερασπίζεται η θρησκεία πλαστά θαύματα και πάσης λογής ανομήματα… Μην πιστεύετε λοιπόν όσα λέγονται περί του αγίου φωτός».

[5] Ν. Παππάς. Είχε γράψει στις 14 Απριλίου του 2012: «Με τιμές αρχηγού κράτους ήρθε το άγιο φως. Με ρωτάει η γυναίκα μου αν θα κάνει και δηλώσεις…»

Από:

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

Η αβάσταχτη κι επώδυνη ελαφρότητα της άγνοιας

Η αμάθεια στερεί απ’ τους ανθρώπους την ικανότητα ν’ αντιλαμβάνονται τον κόσμο, ως έχει. Τους στερεί την ομορφιά της γνώσης για τη φύση, την αντίληψη των κοινωνικών φαινομένων, τους καθιστά ανίκανους να γευτούν το μεγαλείο του Σύμπαντος αλλά και να επιδράσουν σ’ αυτό. Τους παγιδεύει στην αγνωσία και τους καθιστά ευάλωτους στον τσαρλατανισμό και θύματα σε κάθε ανοησία.

Η επιστημονική αλήθεια, με την ασύγκριτη ομορφιά της, θυσιάζεται στο βωμό της μαγείας, του αποκρυφισμού, της εξαπάτησης, σε μια τεράστια βιομηχανία κέρδους που στηρίζεται στην αποκοίμιση των μαζών και στην εξ αυτής, αποκομιδή τεραστίων ποσών.

Ο ανορθολογισμός, ο αποκρυφισμός, οι ψευδοεπιστήμες, εξευτελίζουν την ομορφιά των επιστημών, της γνώσης και αποχαυνώνουν τα θύματά τους.

Πάνω απ’ το μισό του πληθυσμού των ανεπτυγμένων χωρών (για τις υπόλοιπες ούτε λόγος να γίνεται) δεν γνωρίζουν ότι οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν εκατομμύρια χρόνια πριν την εμφάνιση του ανθρώπου. Θεωρούν ότι ο άνθρωπος υπήρξε ξαφνικά, επειδή το θέλησε μια υπερφυσική κι ακατανόητη οντότητα. Το 75% των ενηλίκων αγνοούν πως τα αντιβιοτικά σκοτώνουν τα βακτηρίδια κι όχι τους ιούς. Αγνοούν, επίσης, πως τα ηλεκτρόνια είναι μικρότερα απ’ τα άτομα. Αντιδρούν στους εμβολιασμούς που έχουν σώσει εκατομμύρια συνανθρώπους μας εξαφανίζοντας αρρώστιες. Πάνω απ’ το μισό του πληθυσμού (πάντα των ανεπτυγμένων χωρών) δεν γνωρίζει ότι η γη περιστρέφεται γύρω απ’ τον ήλιο και χρειάζεται ένα έτος για να το κάνει αυτό.

Σχεδόν μισή χιλιετία μετά τον Κοπέρνικο, η πλειοψηφία των κατοίκων της γης πιστεύει πως ο πλανήτης μας είναι ακίνητος στο κέντρο του Σύμπαντος κι ότι εμείς είμαστε ιδιαίτερα «εξαιρετικοί».

Το 52% των Αμερικανών (Gallup) πιστεύει στην αστρολογία, στη χώρα μας το 55,5% (ICAP) θεωρεί πως υπάρχουν άνθρωποι που προβλέπουν το μέλλον.

Όσοι αποδέχονται τη Βίβλο και το Κοράνι θεωρούν τη γη επίπεδη, οι χριστιανοί μάλιστα της προσθέτουν και τέσσερις γωνίες (εξ ου και τα τέσσερα ευαγγέλια). Όλοι μαζί αποδέχονται την… κατωτερότητα της γυναίκας, συμπέρασμα στο οποίο δεν φαίνεται να αντιτίθενται (δυστυχώς) και οι περισσότερες των γυναικών.

Πιστεύουν σε θεούς που περπατάνε στο νερό, προσκυνάνε εικόνες, βουτάνε τα βρέφη σε κολυμπήθρες της ανοησίας. Τρέχουν σε καφετζούδες, χαρτορίχτρες, ξεματιάστρες, εξαπατώνται από αστρολόγους και ομοιοπαθητικούς.

Μην αποκτώντας τα αναγκαία μέσα, αδυνατούν να λύσουν τα σοβαρά προσωπικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Νιώθοντας ανασφαλείς και μπερδεμένοι, σε οικονομικό, κοινωνικό και ψυχολογικό αδιέξοδο, ενδίδουν στον θελκτικό ισχυρισμό ότι υπάρχει ένα χρυσό κλειδί, μια μαγική λύση. Μια πανταχού παρούσα βοήθεια, σε μια ταραγμένη εποχή. Αυτή η πε­ποίθηση γίνεται όλο και πιο εύκολα αποδεκτή σε περιόδους αναστά­τωσης και κρίσης, όταν καταρρέουν οι συνήθεις ασφαλιστικές δικλεί­δες του ατόμου απέναντι στην αφέλεια. Όταν τα ήθη εξασθενούν, λό­γω οικονομικής ύφεσης ή πολέμου, αυξάνει η σύγχυση, μειώνεται η αυτοπεποίθηση και η πίστη στο απόκρυφο μεγαλώνει.

Πνιγμένοι σε προκαταλήψεις και ανόητα στερεότυπα, πελαγοδρομούν ανωφελώς στη σύντομη ζωή τους και έχοντας απολέσει την πίστη στις δυνάμεις τους – ενδεχομένως και να μην τις απόκτησαν ποτέ, καθίστανται έρμαιο του κάθε επιτήδειου.

Κάποτε ο Πασκάλ[1] σε μια περίφημη ρήση του είχε πει πως οι άνθρωποι είναι «σκεπτόμενες καλαμιές». Δηλαδή λαμπρά μοναδικοί αλλά και μοναδικά τρωτοί.

Η αυτοσυνείδηση, η θαυμαστή αυτή ιδιότητα, που την συναντούμε μόνο στον άνθρωπο, είναι το ισχυρότερο εργαλείο που του πρόσφερε η εξελικτική διαδικασία.

Αποκτήθηκε τυχαία και με απρόβλεπτο τρόπο αλλά του πρόσφερε μια, άνευ προηγουμένου, δύναμη πάνω στην ιστορία του είδους του και κατ’ επέκταση σε κάθε άλλο είδος στον πλανήτη μας. Στη γνώση του περιβάλλοντός του και στην τιθάσευση των δυνάμεων της φύσης.

Ως σκεπτόμενες καλαμιές, έχουμε την τάση, τις ικανότητες, την προδιάθεση να καταστούμε ορθολογικά όντα. Έχουμε τη δυνατότητα να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να δημιουργήσουμε. Να απαντήσουμε σε ερωτήματα, να θέσουμε άλλα, να αντιμετωπίσουμε και να λύσουμε προβλήματα.

Αλλά μας κρύβουν την αλήθεια και μας προσφέρουν την απάτη.

Κι όμως, υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορεί να ασχοληθεί και να γνωρίσει ο καθένας μας. Το φάσμα από την επιστήμη μέχρι την τέχνη και την καλλιέργεια είναι τεράστιο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αγνοεί την κοινωνική εξέλιξη, την νομοτελειακή αντικατάσταση ενός κοινωνικού συστήματος από ένα ανώτερό του και ως εκ τούτου, αποδέχεται τον καπιταλισμό ως αναντικατάστατο. Η άγνοια υποκαθιστά την ευθεία και συγκροτημένη σκέψη και ενθαρρύνει τη νοσηρή φυγή από τα επίμονα προβλήματα της πραγματικής ζωής. Παρόλο που είναι ανθρώπινο να θέλει κάποιος να ξεφύγει από την προσπάθεια που απαιτεί η γνώση και η έντο­νη σκέψη και να αποφύγει να πάρει την ευθύνη των πράξεών του, η προσφυγή του στη μαγεία και το μυστήριο για να αποδράσει από τη μι­ζέρια δεν τον ωφελεί. Αυτός που υποφέρει από την απόγνωση που φέρνει η φτώχεια, από την οδύνη του θανάτου ενός προσφιλούς προ­σώπου ή από το φόβο της οικονομικής ή προσωπικής ανασφάλειας, πρέπει να βρει άλλες λύσεις.

Η αμάθεια και η άγνοια στερούν τα πάντα απ’ τον άνθρωπο. Ακόμη και το παρόν και το μέλλον του. Τον καθιστούν ευάλωτο στην εξαπάτηση.

Οι άνθρωποι τείνουν να απορρίπτουν οποιαδήποτε απόδειξη της απάτης. Καθώς έχουν αιχμαλωτιστεί απ’ την απάτη, αρνούνται ν’ ακούσουν την αλήθεια. Είναι πολύ οδυνηρό να παραδεχτεί κανείς, ακόμη και στον εαυτόν του, ότι τον έχουν κοροϊδέψει. Αν σε κυριεύσει μια φορά ο τσαρλατάνος, πολύ δύσκολα γλιτώνεις. Έτσι οι παλιές απάτες επιμένουν και εμφανίζονται και νέες καθώς γινόμαστε ολοένα κι επιδεκτικότεροι. Κι ανίκανοι να κατανοήσουμε την πλάνη μας.

Μπορεί η επιστήμη να μην αφήνεται να είναι ιδιαίτερα προσιτή στο πλατύ κοινό ή να φαίνεται πως δεν προσφέρει την μυστηριακή θελκτικότητα των μεταφυσικών ανοησιών κι ακόμη περισσότερο να φαίνεται πως αδιαφορεί για τα κοινωνικά, οικονομικά και άλλα προβλήματα των ανθρώπων. Είναι όμως αυτή που μας ζει, καλύπτοντας με τις εφαρμογές της (τεχνολογία) τις ανάγκες μας και κάνοντας τη ζωή μας πιο εύκολη κι ενδιαφέρουσα.

Η επιστήμη μπορεί, ακόμη και διανοητικά, να μας πάει παντού. Από τον πυθμένα των θαλασσών ως τα πέρατα του ορατού σύμπαντός μας. Και ακόμη μακρύτερα. Ο νους μας έμφορτος από την πρόοδο της επιστήμης, μπορεί να μας «ταξιδέψει» ακόμη και σε μέρη απαγορευμένα για το σώμα μας, καθώς και σε άλλα όπου κανένας δεν έχει βρεθεί ή διανοηθεί, αλλά που η επιστήμη έχει αποδείξει πως υφίστανται. Η επιστήμη θέτει ερωτηματικά και πασχίζει για τις απαντήσεις.

Πολλές φορές η επιστήμη δεν γνωρίζει εκ των προτέρων πότε θα βρεθεί ένα άγνωστο «νησί» ή μια «ήπειρος». Πολλοί επιστήμονες, ως οι πρόγονοί τους εξερευνητές, θα αποτύχουν πριν να ανοιχτεί ο δρόμος για μια μεγάλη ανακάλυψη. Υπάρχει βεβαίως και η τύχη, αλλά δεν είναι φερέγγυα. Όμως είναι φερέγγυο να χτίζεις πάνω σε προηγούμενες ανακαλύψεις και αυτό κάνει η επιστήμη.

stelioskanakis@yahoo.gr

[1] Μπλεζ Πασκάλ (1623 – 1662). Γάλλος μαθηματικός, φυσικός, συγγραφέας και φιλόσοφος.

Ραμαντάν πρόσεχε, «Σςςς…ο θεός κοιμάται…»

Τατιανα ζωτου:
21/3/17


Οπως λέει κι η Ηλέκτρα Στρατωνίου:

άιντε μωρέ ποιητές, ώρα να βγείτε στις λαϊκές γειτονιές […]


ΤΟ ΘΗΡΑΜΑ 


Ραμαντάν πρόσεχε, 
μη βγεις έξω 
ν’ αγοράσεις ψωμί, 
στο σακούλι έχει 
ένα κομμάτι ξερό, 
μπαγιάτικο, φάτο! 


Ραμαντάν πρόσεχε, 
μην πας στο περίπτερο 
ν’ αγοράσεις εφημερίδα, 
πάρε το κοράνι σου 
αν θέλεις να διαβάσεις, 
γράφει για την αγάπη 
και τον Παράδεισο! 


Ραμαντάν πρόσεχε,
μπορείς και σήμερα 
ν’ αντέξεις χωρίς 
νερό δροσάτο – καθαρό, 
στην κανάτα σου έχει λίγες 
θολές σταγόνες από χθες, πιες το! 


Νύχτωσε Ραμαντάν, νύχτωσε… 
σπρώξε το μπαούλο σου 
πίσω απ’ την πόρτα, 
στην Αχαρνών, στον Αγ. Παντελεήμονα, 
στην Κυψέλη και στην Ομόνοια
βγήκαν πάλι οι κυνηγοί
με μπλούζες μαύρες 
και παντελόνια παραλλαγής, 
έχουν αλυσίδες και φαλτσέτες 
σ’ όλες τις τσέπες τους, 
κρατάνε σιδερολοστούς 
και μακριά στειλιάρια… 


Μη ρωτάς γιατί… 


Όχι αδελφέ μου, 
στις πλατείες και στους δρόμους 
δεν υπάρχουν λύκοι, 
αρκούδες και τσακάλια, 
ούτε αγριογούρουνα και ύαινες, 
εσύ είσαι το θήραμά τους, 
εσένα μεσ’ τη νύχτα ψάχνουνε! 


Σβήσε τα φώτα… 


δεν πρέπει να σε δούνε 


στο παράθυρο, κρύψου… 


Πρόσεχε Ραμαντάν, κρύψου!!! 




Ηλέκτρα Στρατωνίου 




( Το ποίημα της Ηλεκτρας από το atexnos.gr) 

Για την ποιήτρια και το έργο της δες το παρακάτω  κείμενο - παρουσίαση με αφορμή το βιβλίο: 

ΗΛΕΚΤΡΑΣ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ 

«Σςςς…ο θεός κοιμάται…»

ΑΠΟ HERKO ΣΤΟ ΙΑΝ 30, 2016

ΑΤΕΧΝΩΣ

Γράφει η Μαργαρίτα Φρονιμάδη – Ματάτση* //

Η πρώτη εκδήλωση του πρώτου τριμήνου της ΕΕΛ (Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών) ήταν η παρουσίαση του βιβλίου της Ηλέκτρας Στρατωνίου με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Σςςς…ο θεός κοιμάται…». Και ήταν μία πολύ επιτυχημένη εκδήλωση που την παρακολούθησαν με μεγάλο ενδιαφέρον οι δεκάδες παρευρισκόμενοι στην κατάμεστη αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ, στις 13/01/2016, στην Αθήνα.

«Σςςς…, ο θεός κοιμάται…» ΛΟΙΠΟΝ,  ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μας δίνει όταν, άπραγος, αφήνει να θαλασσοπνίγονται αθώα βρέφη, μωρά άδολα, μικρά παιδάκια και μανάδες που τα κρατούν σφιχτά στην αγκαλιά σε αμέτρητες, απελπισμένες προσπάθειες, διάσωσής τους από τα σαγόνια των καμουφλαρισμένων «καρχαριών» ή των «λύκων» με την προβιά του αμνού …   Όταν επιτρέπει να πυρπολούνται πολιτείες ολάκερες και να δολοφονούνται λαοί κατατρεγμένοι, να καταστρέφονται  υλικά αγαθά και είδη πρώτης ανάγκης,  που θα μπορούσαν να αρκέσουν για όλη την ανθρωπότητα…

Όταν εθελοτυφλεί κι επιμένει, παρά την παντοδυναμία του, στην ουδετερότητα, εν ονόματι της ελεύθερης ατομικής βούλησης  και επιλογής του ανθρώπου, όταν, όταν ,όταν…

Άπειρες θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και να αντιπαραθέσουμε απόψεις και συνθήκες τέτοιες που δυστυχώς σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα οδηγούν και  συντείνουν: πως σήμερα, όσο ποτέ, οι άπειροι, οι πολύμορφοι, οι προσωποποιημένοι αλλά και οι απρόσωποι  «θεοί του κόσμου», όλοι έγιναν «άφαντοι»!

Ας δούμε όμως η ίδια η ποιήτρια τι να υπονοεί με τον τίτλο; Τι να περιλαμβάνει στη συλλογή της; Τι να έχει άραγε στο μυαλό της; Σε αυτά και σε πολλά άλλα ερωτήματα, που πιθανόν να προκύψουν στον καθένα μας, στην πρώτη του επαφή με την ποιητική συλλογή της Ηλέκτρας, απάντησαν άμεσα ή έμμεσα, ξεκάθαρα ή παραβολικά οι εκλεκτοί λογοτέχνες που πήραν το λόγο και αναφερθήκανε σ’ αυτό το έργο της, στη διάρκεια της εκδήλωσης.

Πρώτος στο πλαίσιο του χαιρετισμού του, ως εκπρόσωπος της ΕΕΛ, ο γ. γραμματέας της, Γιάννης Παπαοικονόμου έκφρασε την επιδοκιμασία και το θαυμασμό του στην πέννα, το έργο, το ήθος και το ύφος της ποιήτριας. Μεταξύ άλλων  είπε: «Είχαμε κι αλλού γράψει και χαιρετήσει την ποιότητα της εξεγερμένης φωνής της, που μ’ όλο που δείχνει τα κουρέλια και τις πληγές της σύγχρονης και τόσο άδικης κοινωνίας που ορίζει και ορίζει ακόμα το ριζικό των ανθρώπων, των σύγχρονων δούλων, προτείνει διέξοδο στην οργανωμένη πάλη για την ανατροπή αυτής της αδικίας. Θα ήταν επόμενα παράλειψη, αν πέρα από τα ποιητικά χαρίσματα του βιβλίου και είναι πολλά, δεν στεκόμασταν στο κύριο χαρακτηριστικό της ποιήτριας, την ανυπότακτη οργή και στάση της απέναντι στη λαίλαπα των καταστροφών που έχει βίαια επιβάλλει στη ζωή των ανθρώπων ο σάπιος πια καπιταλισμός.

Μπορεί να μην τον κατονομάζει στους στίχους της, όμως οι σπαρακτικές, τραγικές αναφορές στον οδυρμό των διαλυμένων υπάρξεων μόνον αυτόν φωτογραφίζουν. Και η Ηλ. Στρατωνίου δεν θρηνεί αλλά έκανε πράξη αυτό που ο Ρίτσος δεν μπόρεσε τότε στο «τραγούδι της αδερφής μου»: «Θ’ άξιζε ολόρθος να σταθώ/κατάντικρυ στον ήλιο/και των στίχων τους κίονες να υψώσω/προς το κυανό διάστημα…. όμως αδελφή μου/δεν δύναμαι άλλο/το άπειρο συνέτριψε/το στιλπνό του τόξο/στο μέτωπό μου.» Στέκεται ορθή και τον ήλιο τον πετροβολάει που δέχεται τόσο πόνο και μιζέρια στη γη. «εκείνοι που απειλήσανε/ και βρίσανε τον ήλιο/οι άντρες που ονειρεύτηκαν/κάτω από τα λιόδεντρα». Τον τρελαίνει τον ήλιο η Ηλέκτρα Στρατωνίου και τον βάζει στη μπουκάλα: «τρελάθηκε ο ήλιος και μπήκε στη μπουκάλα/θάλασσα ούζο έγινε ξανά ο ουρανός». Μ’ ένα παιχνίδισμα ειρωνείας περνά τις πιο δύσκολες έννοιες, όχι με την επαρμένη τέχνη των «καθαρών ποιητών» μα με την απλότητα και την αμεσότητα των συνηθισμένων ανθρώπων του μόχθου. Ωριμότερη πια σε σχέση με παλαιότερη δουλειά της, η ποιήτρια έχει στρογγυλέψει την κραυγή και την έχει κάνει βόλι που στέλνει ενάντια στα «συγκεκριμένα σχέδια/αναπαραγωγής των ανθρώπων». Πολλές φορές αυτοσαρκάζεται και φωτογραφίζει την παρακμή της ομορφιάς, παίρνει όμως πάντα θέση δίπλα στους επαναστατημένους νέους «τους νεολαίους που τους κουρέψαν/ με την ψιλή/στα προαύλια των σχολείων/προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση/γιατί……….κρέμαγαν στα ματόφυλλα/σαν τσαμπιά μοσχάτο σταφύλι/τις ελπίδες και την ξαγρύπνια τους/.

Γι αυτές τις ελπίδες μάχεται και η ποιήτριά μας κάνοντας τους στίχους όπλα της μελλούμενης εξέγερσης όχι μόνο των ποιητών, μα όλων των απανταχού εκμεταλλευόμενων, κατατρεγμένων αγωνιστών του ονείρου. Αυτό το μαχόμενο κόσμο της εργασίας όλο καυστικότητα μα και αισιοδοξία μας προτείνει η Ηλ. Στρατωνίου που σε κάθε στιγμή δείχνει την φωτεινή διέξοδο από τη σύγχρονη κόλαση. Αυτή την αισιόδοξη τραγική φωνή χαιρετίζουμε απόψε με τις ευχαριστίες της καρδιάς και του νου για το υπέροχο αυτό δώρο της».

Ακολούθησε η Βάσια Γερμανού, καθηγήτρια Της Γαλλικής φιλολογίας  που διδάσκει στο 1ο Γυμνάσιο του Γέρακα, ασχολείται ερασιτεχνικά με την ποίηση και το δοκίμιο  και τυχαίνει να είναι φίλη της ποιήτριας. Η Βάσια μεταξύ άλλων είπε:

«Την γνώρισα μέσω χρωμάτων και θεμάτων σε πίνακες ζωγραφικής της, κι όλα αυτά σε ένα χώρο με έντονες μνήμες από αγώνες του παρελθόντος : το Λαύριο. Μήπως ήταν η συγκυρία τέτοια, ώστε, μία γυναίκα που έχει , επίσης, μνήμες ζωής τόσο έντονες, όσο μόνο ένα παιδί μπορεί να κουβαλά, να βρεθεί και να παραθέσει πίνακές της σαν να ζει στο φυσικό της περιβάλλον;

Να, για ποια παραβολή μιλώ: το Στρατώνι Χαλκιδικής με το Λαύριο Αττικής! Βίοι παράλληλοι ανθρώπων που μοχθούσαν μέσα στη γη: ένιωθαν το άχθος αρούρης και κοιτούσαν τον ουρανό μόνο, όταν βγαίνοντας έξω, έπιναν νερό!

Αυτές τις μνήμες έχει η Ηλέκτρα του Στρατωνίου! Γιαυτό και τα χρώματα της ζωγραφικής της έχουν το ίδιο πάθος και βάθος, όσο και τα λόγια των λογοτεχνημάτων της, της ποίησής της.

Η Ηλέκτρα γεννήθηκε στο Στρατώνι,

• ένα Μαντεμοχώρι που βρίσκεται στη χερσόνησο της Χαλκιδικής, και
• βιομηχανικό κέντρο επεξεργασίας και εκμετάλλευσης των μεταλλείων της Β.Α. Χαλκιδικής.

Γεννήθηκε σ’ ένα μικρό παράπηγμα (ένα παλιό φυλάκιο ) στην αυλή της εταιρίας Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων & Λιπασμάτων του Μποδοσάκη.

Τα καλοκαίρια έπαιζε ξυπόλητη μέσα σε μικρές «χρωματιστές» λιμνούλες που σχηματίζονταν στην «αλάνα» μπροστά από τα πλυντήρια των μεταλλείων.

Έμπαινε από τα σάπια συρματοπλέγματα σε κάτι υποτυπώδεις αποθήκες (χωρίς πόρτες) και με τα μικρά χεράκια της, γέμιζε χούφτες με διάφορα δηλητήρια τις τσέπες της σχολικής της ποδιάς, από τα μαύρα βαρέλια με τις κίτρινες νεκροκεφαλές που έγραφαν: κίνδυνος –θάνατος – κυάνιο,-θειάφι, – ποτάσα –γαλαζόπετρα – και άλλα τέτοια, που με πολλά απ’ αυτά τα υλικά κάνανε… γλυκά και φαγητά όταν παίζανε τα κορίτσια, τις νοικοκυρές!

Πώς γλύτωσαν και δεν τα δοκίμασαν, σίγουρα η Αγία Βαρβάρα εκτός από τους μεταλλωρύχους προστατεύει και τα παιδιά τους που παίζουν ανέμελα στις αυλές του θανάτου!»

Και παρακάτω:

«Έχω να κάνω δύο δώρα στην Ηλέκτρα. Το ένα είναι μερικοί στίχοι του Κωστή Παλαμά από το ποίημά του « Γύριζε», κάτι που θα εξέφραζε την Ηλέκτρα και η ίδια θα συγκατάνευε σ’ αυτό με ένταση. Διάλεξα τους εξής:

«Γύριζε, μη σταθείς ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη

     ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια

                      η Αλήθεια τόπο να σταθή για μια στιγμή δε θάβρη.

Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει

το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη

κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι

στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι….»

Τώρα το άλλο δώρο:

Η ποιητική αυτή συλλογή του νέου της βιβλίου, έχει 55 ποιήματα με τους αντίστοιχους τίτλους τους. Από αυτούς, λοιπόν, τους τίτλους δημιούργησα για να προσφέρω στην Ηλέκτρα να ακούσει και να συνειδητοποιήσει ότι και από αυτούς ακόμα, ξεπηδά ένα καινούργιο ποίημα με την ορμή που την χαρακτηρίζει. Γράφουν οι στίχοι των τίτλων της, λοιπόν:

«Έχω φρικάρει

Κάνει κρύο. Μ’ ένα ποτό στο χέρι, η Καρυάτιδα κλαίει

Τα καρφιά φτιάχνουν το δρόμο τα Σαββατοκύριακα

Επικίνδυνο ταξίδι , κακός μπελάς κι άρνηση προσαρμογής

Η σκιά μου μετράει ανάσες σαν ευγενής αστός σε μακέτα από φελλό

Οι μεταλλωρύχοι σε ομοφωνία ψάχνουν τους ποιητές για τις ενοχές μας

Θέλω να πετάξω σε μια νέα πατρίδα μ’ ένα μοσχάτο σταφύλι, με ούζο και ήλιο Αιγαιοπελαγίτικο,

Ελλάς – Ελλάς με Μπαϊντούζκα στ ‘ αντρίκια όνειρα!

Η παραγωγή αρρένων με τριχομανία στα υγρά όνειρα της θεατρίνας  Φρύνης, σα μελίσσι.

Εγώ ξέρω τον θρήνο του ανέμου για τη Φαίδρα, την hello baby! Τι νατουραλιστικό!

Τα κομμάτια μου από κινέζικη πορσελάνη όλα στα φαρμακεία , ως επιτακτική ανάγκη να συνδεθούν με την www.Ψυχή .com

Τελικά είναι ανοιχτό ζήτημα να ονομάζεσαι Έλλην!»

Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Αντώνης Κομίνης, πολυβραβευμένος ποιητής και συγγραφέας, μέλος της ΕΕΛ και ταμίας της μέχρι πρόσφατα, που μεταξύ άλλων είπε: «Παρά την απλότητα της δομής, η εργασία της είναι περίπλοκη. Το καλό και το κακό, το αληθές και το ψευδές, το ευχάριστο και το δυσάρεστο, εξελίσσονται μεταξύ τους  και αλλού λειτουργούν χώρια, αλλού συγχωνεύονται. Τα αισθήματα συμφύρονται μεταξύ τους και σχηματίζουν τους όρους που παράγουν την τέχνη της. Και η δημιουργός δεν φοβάται τέτοια διαδικασία, αφού η προσωπική της ζωή είναι συνυφασμένη με την καλλιτεχνική της κι αυτό το στοιχείο είναι κρίσιμο εφαλτήριο και για μας και για την ίδια:

για όσους την καλογνωρίζουν, όπως κοιτάζει και μιλά, έτσι φρονεί και γράφει

Έτσι, η ηθική της πραγματικότητα της επιτρέπει τη λογοτεχνική φυσιογνωμία που αρχικά την καθιστά ρεπόρτερ, που μέσα από τη σκέψη η γλώσσα γίνεται λόγος με τον οποίον συνομιλεί με τους διαβάτες. Η διαδρομή της με καμπύλες, με γωνίες, με απότομες στροφές αλλά και αρετή, οδεύει προς το αύριο. Με πνεύμα, λογική, αρμονία, σοβαρότητα, δύναμη, θάρρος, μετάδοση με ευθύνη, με χρώμα, ήχο αλλά και βάθος, γκρεμίζει και επαναδομεί απ’ την αρχή το φωτεινό της πεδίο. Άτρομη και ασυμβίβαστη σε ζωή και τέχνη, ταυτίζει τη γραφίδα της με την πρόοδο…

Η Στρατωνίου έχει ήχο και ήχο επιδέξιο. Και παρά το θολό τοπίο που εξελίσσονται τα θέματά της, δεν στέκεται απλά στην περιγραφή και την απώλεια που σχεδόν πάντα καραδοκεί σε τέτοιο περιβάλλον, δεν μας αφήνει να βασανιστούμε σ’ αυτό το συναισθηματικό πέλαγο. Μιλώντας με ευθύτητα χωρίς υπαινιγμούς, καθοδηγεί τον αναγνώστη της με μαεστρία σε διαφορετικό μονοπάτι. Εκεί, με λέξεις ζυγισμένες κι ας μην είναι συναρπαστικές,  επιδιώκει τη νοηματική απόδοση της ουσίας. Αυτό καθιστά το έργο της  έμπλεο περιεχομένου, χωρίς μανιέρες και τεχνικούς ελιγμούς που φανερώνουν συνηθέστατα αδυναμία. Και μάλιστα, η απουσία υπερβολών, είτε στις παρομοιώσεις της, είτε ακόμα κι εκεί που είναι ανεκτές – στα όνειρα για παράδειγμα – δεν στερεί τη δημιουργία της από την ορμητικότητα που την παρακινεί.

Η γραφή της είναι πειθαρχημένη, παράγει έργο καθαρό, φωτεινό και με διαύγεια. Και παρά την τόλμη της γλώσσας, δεν διακατέχεται από καμιά νευρικότητα. Και αυτό το  έργο είναι αναμφισβήτητα υψηλής αξίας. Η Στρατωνίου δείχνει να δοκιμάζεται. Πετάει, ταλαντεύεται  και βγαίνει νικήτρια. Πίσω από κάθε μαυροσύννεφο βλέπει έναν ήλιο αστραφτερό και μας το βροντοφωνάζει !!! Και δεν χρησιμοποιεί δανεικά φτερά για να πετάξει. Πρωτοπορεί με ακρίβεια και λιτότητα, χωρίς μισόφωτα, δίχως φλυαρία.

Δεν χαρίζεται σε κανέναν. Χωρίς να μασάει τα λόγια της, μιλάει και πυροβολεί, εξοπλισμένη με την πλούσια τελαμώνα της από την οποία περιοδικά ανασύρει και χρησιμοποιεί όλα της τα όπλα και τα ξέρει καλά. Με αλάνθαστο ένστικτο, δεν γίνεται θύμα της κοινωνίας και της επικαιρότητας, αντίθετα, την ψυχοφθόρο κοινωνική ασχήμια και την αμείλικτη σφοδρότητα των γεγονότων, τις μετατρέπει σε σαΐτες εύστοχες κι αποτελεσματικές.

Και το πρώτο-πρώτο όπλο που επιστρατεύει είναι η

• αδίστακτη αυτοκριτική, από το πρώτο κιόλας ποίημα της συλλογής:

οι ενοχές μας που δεν μπορέσαμε να σώσουμε τίποτε απ’ όσα έπρεπε να σωθούν, κινούμενοι ενθουσιασμένοι και πανικόβλητοι, φορτωμένοι τα κουρέλια μας, μη αφήνοντας χώρο για τους άλλους. (ας μου επιτραπεί ο όρος, λέει για τον ΠΑΡΤΑΚΙΣΜΟ-γιατί αυτόν αφορά ο καυτηριασμός)

Ή στη σκιά: άλλοι μου χάραξαν το δρόμο κι εγώ κατάδικος σε ισόβια διαδρομή, με μια σκιά στα πόδια μου που με μποδάει να τρέξω […]

• Αλλά και η κριτική όπως στην Τριχομανία, σελ. 37: ήσουν ακίνητος και σφύριζες, κοιτώντας το ταβάνι. Ώσπου έπεσε και σε πλάκωσε […] (ΕΥΣΧΗΜΑ για την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ απέναντι στα πράγματα)
• Ταξικά προσανατολισμένη. Και φροντίζει αμεσότατα να το επισημάνει, στο «Επικίνδυνο ταξίδι», το δεύτερό της ποίημα. Κι από την πρώτη κιόλας φράση του:

πρέπει ν’ αποφασίσεις τον προσανατολισμό σου […] με στρατηγική κι εξοπλισμό […] μην αφήσεις τίποτε στην τύχη του […]

ή στον κακό μπελά:

ανεπίδεκτος ο πολίτης, εξτρεμιστής ο εργάτης, άλλο φρούτο ο φοιτητής […] κακός μπελάς, απέναντι σ’ όσους αφανίζουν τους λαούς σε μια παρτίδα μπριτζ […]

          ή στο Θα δω: στους αρχηγούς κυβερνήσεων και κρατών, θα δω τι θα κάνω […] και πιο κάτω: θα δω τι θα σας κάνω […]

          ή με καυστικότητα ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ απέναντι στην επίπλαστη ευδαιμονία των εξουσιαστών που προκαλούν, γράφει στο ποίημα «Νατουραλιστικό»:

          Ασύλληπτη θέα, μοναδική. Νατουραλιστική, φουτουριστική, μινιμαλιστική, σουρεαλιστική του κερατά, Ινδής πριγκίπισσας με Σανέλ ταγεράκι, στο Μπάκινχαμ!

• διεθνιστικά αλληλέγγυα στον Μωχάμετ της:

το αίμα μου ποτίζει τις καλαμιές που κρύφτηκα μέσα τους […] κόκκινο το αίμα μου σαν το δικό σου […] και ο θάνατός σου ο δικός μου […]

• στοχαστική στο «Ανοιχτό ζήτημα», αλληγορεί, καταδείχνοντας τον παραλογισμό του αστικού «ορθολογισμού»:

μηδέν συν μηδέν συν ένα […] αβέβαιη η επόμενη μέρα, αβέβαιη […]

• υπεύθυνη, ζαλώνεται το φόρτο της: άιντε μωρέ ποιητές, ώρα να βγείτε στις λαϊκές γειτονιές […]

κι αμέσως μετά με προοπτική: ονειρευτείτε το τραπέζι με το ζεστό ψωμί, το τσίπουρο, τη φωτιά στο τζάκι, το βλέμμα της μάνας στην εξώπορτα […]

• εξυμνώντας στις αράδες της τη φύση, παίρνοντας το λαμπρό παράδειγμά της, μας λέει για τη χρειαζούμενη αυτοθυσία του αγώνα, στο ποίημα «Μελίσσι»:

Οι μέλισσες πολεμιστές, καμικάζι-μάρτυρες […] έτοιμοι να θυσιαστούνε, να πεθάνουν […]

ΞΕΔΙΠΛΩΝΟΝΤΑΣ ΜΑΕΣΤΡΙΚΑ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ ΤΗΣ…. δεν αφήνει τίποτε να περάσει απαρατήρητο. Τα θέματά της αντλούνται από την πραγματικότητα. Τα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα παρελαύνουν κυματιστά στη γραφή της. Η μετανάστευση ( στο ΚΑΝΕΙ ΚΡΥΟ, σελ. 23), οι απόμαχοι της ζωής που αφήνουνται στην  τύχη τους (γράφει χαρακτηριστικά στην «επιτακτική ανάγκη»: ξέρεις πόσο κρύο κάνει μετά τα 60; Ξέρεις πόσο χιόνι κολλάει στα πόδια σου;), το σχολείο που έκλεισε, το βλασταρούδι που λιποθύμησε απ’ την κυριολεκτική ασιτία και που ψυχορραγεί από την πνευματική, το θεραπευτήριο που ερημώνει, η ζωή που κοστολογείται στο ταμείο με ψίχουλα κι η απλήρωτη εφημερία, η μοντέρνα διαφθορά στο ξενοδοχείο «Ο Έρωτας», είναι πολλά απ’ αυτά.Έχοντας στενούς δεσμούς με τη ζωή, δεν αρκείται στην στείρα περιγραφή των γεγονότων, αλλά αισθάνεται υποχρέωση να μπει μπροστά στη δύσκολη πορεία. Λέει στο ποίημα ΝΕΑ ΠΑΤΡΙΔΑ:

ναι, ήρθε η ώρα να φτιάξουμε μια νέα πατρίδα μ’ άγνωστο θεό, για τους ονειροπόλους, τους τρελούς, τους απροσκύνητους !

• Αδέκαστη, αλλά και συλλογικά παρακινητική, γράφει στο Συρματόσχοινο, σελίδα 35:

Τύλιξα το συρματόσχοινο στο σώμα, γιατί κληρώθηκα, δεν πληρώθηκα! Δεν ζητάω να λυθώ για να δεθείς εσύ […] τα χέρια σου θέλω, τα χέρια κι απ’  τη ματιά σου το κουράγιο […]

Η Ηλέκτρα μετράει τις ανάσες με της καρδιάς τους χτύπους στο ανηφόρι. Σφίγγει τα δόντια και μετράει ακόπιαστα, κρύβοντας, όπως λέει, ξημερώματα το φόβο στων παπουτσιών τους πάτους. Ακόμα και με κομμένα τα φτερά, με κοντόστεκη ανάσα, ονειρεύεται και μονολογεί:

Δεν είναι ο λογισμός που όμορφο κάνει τ’ όνειρο, αλλά ο παραλογισμός που το απογειώνει…

Στη δύσβατη τούτη διαδρομή, δαγκώνει τη ρόγα απ’ το τραγανό σταφύλι και ρουφά την πόρφυρη σταγόνα της ξαγρύπνιας και της ελπίδας, με τους στίχους του ποιητή στα χείλια κι αναστενάζοντας κρυφά, σηκώνει τη γροθιά στον ήλιο κι οσμίζεται τον βασιλικό στη γλάστρα και το αχνιστό καρβέλι στο τραπέζι της φτωχολογιάς. Μετρά και πάλι την ανάσα και μπαίνει αποφασιστικά στις Συμπληγάδες με το περιστέρι του Οδυσσέα στα χέρια, μη έχοντας πια άλλο να χάσει απ’ τις αλυσίδες ή μάλλον …. απ’ το συρματόσχοινο που τη ζώνει.

Ανάμεσα στην αγχωτική περπατησιά, παρά τις ΑΡΡΥΘΜΕΣ ανάσες, γίνεται βαθιά ανθρώπινη κι έξοχα λυρική κάτω απ’ το σεληνόφωτο, ανάμεσα στα μυριστικά του μπαλκονιού, μπρος στο σύθρηνο του ανέμου, αναπολεί μέρες και ώρες διάφανες με τον τριγμό του ονείρου παραστάτη, απαγχονισμένα Σαββατοκύριακα, σφαλίζοντας αθέλητα τα μάτια…

Κι ύστερα, να ’σου πάλι τ’ αμείλιχτα καρφιά της συνείδησης και της ευθύνης! Ανοίγει άξαφνα τα μάτια και μας δίνει το ποίημα «Σαν ευγενής αστός» σελίδες 56-57. Διάβασέ το σε παρακαλώ Γιάννη, εγώ δεν είμαι ικανός…

Και συνεχίζει… συναρμολογεί με ψυχραιμία και σύνεση τα κομμάτια της κοιτώντας ενσυνείδητα τη στράτα και δείχνοντας κατά κει με το δάχτυλο τεντωμένο αριστερά!

Κι έπειτα ξανά η ρευστή, ανθρώπινη πραγματικότητα, κινείται εναλλάξ ανάμεσα στις ατραπούς του αγώνα της. Βαδίζοντας προς το φινάλε του βιβλίου, τα «υγρά όνειρα», «Όλοι στα φαρμακεία», «Ούζο και ήλιος», «Η θεατρίνα», «Αγγαρεία το φιλί», «Εγώ ξέρω», είναι μερικοί τίτλοι ποιημάτων έμπλεων από λυρισμό, που σκιαγραφούν ένα πεδίο ποιητικής δημιουργίας απολογητικό και βαθιά συναισθηματικό. Δεν είναι αυθαιρεσία αυτή η εναλλαγή ταξικών επιλογών και συναισθηματικού λυρισμού, αφού και τα δυο αυτά δρομοπάτια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα το ’να με τ’ άλλο. Είναι θα ’λεγε κανείς ένα μείγμα από μπαρούτι και μέλι.

Έτσι είναι κι η Στρατωνίου καμωμένη, από μέλι και μπαρούτι, έτοιμη κάθε στιγμή να αγαπήσει, να δακρύσει, να κλάψει ίσως, να ονειρευτεί, να πιει και να χορέψει, μα και να ριχτεί με μιας στη μάχη και πάλι απ’ την αρχή. Και το κάνει μ’ ένα λεκτικό σπινθηροβόλο, υπεράλμυρο (όπως το χω ξαναπεί παλιότερα), ΠΟΥ μοιάζει να πυροβολεί αθυροστομώντας. Όπως παράδειγμα στην  «Παρθενική συνουσία»:

Ξάπλωσες σιωπηλή στο ακρογυάλι, μ’ ανοιχτά τα σκέλια […]  σε πλήρη διάσταση…

αλλά, η δημιουργός θα καταλήξει στη φιλοστοργία και την τρυφερότητα:

[…] χελιδοδέλφινο, σαν κοραλένιο μενταγιόν […] σαν έφηβος λιγοθυμώ […] κι αισθάνομαι το ηδονικό σπαρτάρισμα της μυστικής σου συνουσίας.

Αναφορικά και στη «Φρύνη», την πόρνη με τα ψηλοτάκουνα, το ίδιο κάνει, με ανάλογους φραστικούς σχηματισμούς, ίσως εντονότερους. Κι ενώ μετά ακολουθάει σαν διάλειμμα το σαφώς  ηπιότερο «Αιγαιοπελαγίτικο» με φανερό ειδυλλιακό χαρακτήρα, αμέσως μετά οπλίζει πάλι το εξάσφαιρο και μας στέλνει 5 στοχευμένες αμείλικτες βολίδες :

Το «μακέτα από φελλό» συμβολικό τίτλο όπου στην ανάπτυξή του σκιαγραφεί με σκληρότητα το ριτράτο του σύγχρονου κόσμου και το φερετζέ της ευδαιμονίας του,

Το «φτιάχνουν το δρόμο» όπου καταδείχνει την απόσταση θέλητας και πράξης, νου και καρδιάς, αλληγορώντας τη χρειαζούμενη αποφασιστικότητα για την κατάκτηση του μέλλοντος: τούτος ο δρόμος δύσκολος και μακρύς. Μα… και μικρός, δυο πιθαμές κοντός, όσο απ’ το μυαλό στην καρδιά!

Το αυτοκριτικό και συστολικό «θέλω να πετάξω», που παρουσιάζει την ανάγκη στράτευσής της στη διεκδίκηση, μια δραστηριότητα στην οποία αισθάνεται ότι θέλει να έχει ενεργό ρόλο: ζω 60 χρόνια κάνοντας δοκιμαστικές πτήσεις, όμως ούτε μια πιθαμή δε σηκώθηκα απ’ τη γη…

το «Ψυχή.com» στο οποίο περιγράφει με ευθύτητα την αγωνία και την κούφια προσμονή στη δεξαμενή της σύγχρονης τεχνολογίας κι επικοινωνίας που έχει ήδη αντικαταστήσει επικίνδυνα τις ανθρώπινες σχέσεις. Γράφει ανάμεσα στ’ άλλα: αναζήτησα στο ιντερνέτ την ψυχή μου/σε ύποπτες διαδικτυακές δεξαμενές/Αφέγγαρες νύχτες, αιώνιες ώρες/αγωνιώδης προσμονή./χρειάζομαι επειγόντως την ψυχή μου!

και το «καληνύχτα Ιαπωνία», θέμα με το οποίο βρίσκει την ευκαιρία να ενσωματώσει στη συλλογή τον αδάμαστα παρόντα  πυρηνικό εφιάλτη: σκισμένα πέπλα ολόμαυρα/φόρεσε η τραγωδία/ θρηνούνε τα χρυσάνθεμα/πενθεί η Ιαπωνία…/ καληνύχτα Φουκουζίμα/καληνύχτα..!

Ξέρετε, είμαι πεπεισμένος ότι η φίλη μας δεν έχει στην τύχη της αφήσει την αλληλουχία των ποιημάτων. Αντίθετα την έχει επιλέξει προσεκτικά, αφού καλά γνωρίζει ότι η θεματική διαδοχή στη γραφή, από σελίδα σε σελίδα, είναι αυτή που σκουντά αρχικά το ενδιαφέρον.  Η δε αντίστοιχη εντύπωση από αράδα σε αράδα κι ο εκφραστικός χρωματισμός, ακόμη κι αν αυθαιρετούν κάπως, εντείνουν παραπέρα αυτόν τον πλουραλισμό συναισθημάτων. Εκείνο που μένει από τις προαναφερθείσες διακυμάνσεις είναι η κατάληξη που επιλέγει, το σημείο δηλαδή που εστιάζει για να κορυφώσει και κατ’ επέκταση να μεταδώσει.

ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΛΕΕΙ Η ΙΔΙΑ , ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ, ΤΟ ΠΑΘΟΣ, ΟΙ ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΠΟΤΕ, ΑΦΟΥ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ΣΤΟΝ ΕΠΙΛΟΓΟ, η αυθεντική τέχνη κι ο λυρισμός βγαίνουν από άνθρωπο συγκινημένο και σκοπό έχει να συγκινήσει κι άλλους ανθρώπους. Η μόνη σκοπιμότητα είναι η μετάδοσή της συγκίνησης αυτής, έχουσα όμως περιεχόμενο, προσανατολισμό και προοπτική! Αναμφίβολα, δεν υπάρχει τέχνη δίχως αισθητική συγκίνηση. Και τι είναι αισθητική συγκίνηση; Μια ειδικής φύσης ταραχή που οργανώνει τις παραστάσεις που αντανακλούν, που συντάσσει τα συναισθήματά μας που τείνουν αυθόρμητα να εκδηλωθούν έξω, να εκφραστούν. Το έργο λοιπόν αξίζει όσο η συγκίνηση του καλλιτέχνη και η αξία του είναι ανάλογη με το βάθος και την έκτασή της. Η προσωπικότητα επομένως του δημιουργού είναι παράγοντας ουσιαστικής σημασίας στην τέχνη. Και η Ηλέκτρα έχει προσωπικότητα!! ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΕΧΝΗ ΑΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ ΚΙ ΑΠΟ ΕΥΘΥΝΗ.

Πρωτότυπη, ασυμβίβαστη, οξύτατη, ευθεία, ειλικρινής και ηγετική θα ’λεγε κανείς, υπόδειγμα πολιτισμένης διανόησης, προσδίδει κατευθύνσεις και διδάγματα. Λειτουργεί μέσα από ένα ολόκληρο κίνημα ιδεών και σκέψεων, εκφράζοντας την εποχή της με αλάνθαστη διαίσθηση απέναντι στον μοντέρνο – εισβολέα. Με το ένστικτο και την τόλμη της μας δίνει κείμενα λαμπρής δημιουργίας, όπως το «Ναρκοπέδιο» πρωτύτερα κι όπως ο ευρηματικός, αλληγορικός αλλά και καταδεικτικός τίτλος που παρουσιάζουμε σήμερα, με μια εμφανέστατα υπομονετική, μπορούμε να πούμε, προσμονή:  ΣΣΣ… Ο ΘΕΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ…  και προσθέτω εγώ: ΩΣ ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ;;;;».

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσίασε και το εμβόλιμο καλλιτεχνικό πρόγραμμα που περιλάμβανε εκφραστικές απαγγελίες ποιημάτων της συλλογής από τον ηθοποιό-ποιητή Γιάννη Μαντά καθώς και μελοποιημένα ποιήματα της Ηλέκτρας από τον μουσικό καθηγητή κ. Στέφανο Γεωργιάδη, συνθέτη, αγωνιστή-μέλος της κίνησης κοινοκτημοσύνης «Ικαρία-τρόπος ζωής», με ενεργή συμβολή στη δημιουργία μουσικών πυρήνων μελοποιημένης-σύγχρονης ποίησης σε πολλά στέκια της Αθήνας. Τα τραγούδια ερμήνευσε καταπληκτικά η πολλά υποσχόμενη Κατερίνα Τσαντήλα, απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Α-ΤΕΙ Κρήτης, μηχανικός της Μουσικής Τεχνολογίας και φοιτήτρια της Ανώτατης Μονωδίας του Ελληνικού Ωδείου, που δίκαια απέσπασε το πολύ  θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων.

Τέλος, το βήμα δόθηκε στην ποιήτρια. Την ποιήτρια με το ωραιότατο όνομα (ΗΛΕΚΤΡΑ), που παραπέμπει σε άλλες εποχές και σε σπουδαίες ηρωίδες και το, επίσης χαρακτηριστικό, ψευδώνυμο (ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ), που παραπέμπει στην ομώνυμη εργατούπολη της Χαλκιδικής, τη γενέθλια γη της, με την πλούσια αγωνιστική της παράδοση… Με εμφανή συγκίνηση η Ηλέκτρα, σηματοδοτώντας την αγωνιστική της  πορεία στο δρόμο της ποίησης, έκλεισε την εκδήλωση με τα παρακάτω λόγια:

«Θα ξεκινήσω με μιαν ομολογία. Μέρες πολλές τώρα δούλευα στο μυαλό μου διάφορες ομιλίες. Τις έγραφα και τις έσκιζα. Έτσι ακόμα και πριν λίγες ώρες δεν είχα καταλήξει στο τι ακριβώς θα ήθελα να σας πω. Κι αυτό γιατί η ποίηση είναι τόσο πλατειά σαν έννοια που δεν χωράει, δεν βολεύεται μέσα σε λέξεις και σε κείμενα, ούτε δίνεται με ορισμούς, αναλύσεις, συμπεράσματα και κριτικές. Χιλιάδες είναι οι ειδικοί που έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Και συνεχώς έρχονται άλλοι κι άλλοι που αμφισβητούν, αναιρούν, επιβεβαιώνουν, ορίζουν και πολλές φορές καθορίζουν τη μοίρα των ποιητών και της ποίησης. Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό βάζουν μιαν επιπλέον κλειδαριά στην αόρατη φυλακή του ποιητή και τον υποχρεώνουν να ζει εκεί μέσα, αυτός και οι λέξεις του. Όλα αυτά γίνονται γιατί απλά η ποίησή του δεν ακολούθησε τους δικούς τους συγκεκριμένους κανόνες. Όμως όπως έγραψε μια πολύ σπουδαία Ρωσίδα ποιήτρια, η Άννα Αχμάτοβα «στα ποιήματα πρέπει τα πάντα να είναι αταίριαστα και όχι όπως αρμόζει στους ανθρώπους». Μπαίνω λοιπόν στην ουσία αυτής της αναφοράς μου, για να σας πω λίγα απ’ όσα εγώ πιστεύω. Ο ποιητής πρέπει να είναι απόλυτα ελεύθερος. Πρέπει πρώτα να μάθει τη ζωή και μετά να γράψει. Βαθιές ρίζες να ‘χει μέσα του η απόφαση της αλήθειας του λόγου και το πιο σημαντικό για μένα απ’ όλα είναι να μην έχει τίποτα δικό του. Ακόμα, την ψυχή και τις σκέψεις του να μοιράζει σε χιλιάδες κομμάτια για να ταΐζει και να ποτίζει τους λαούς με το είναι του. Σε τούτα τα δύσκολα χρόνια που η ζωή σαν καταδότης μας παραμονεύει στις γωνιές των δρόμων, δείχνοντάς μας με το δάχτυλο, νοιώθω την ανάγκη να είμαι ολόψυχα μαζί σας. Σε μία κοινή πορεία και σ’ ένα όνειρο. Ξέρω πως είναι κοντά ο καιρός που θα μάθει όλος ο κόσμος πως εμείς εκτός από το μπόι μας που μετριέται από τα πόδια ως το κεφάλι, έχουμε κι ανάστημα που ξεκινάει πάνω απ’ το κεφάλι και φτάνει στον ουρανό. Αυτό το μέτρο είναι μόνο δικό μας και μ’ αυτό η κάθε γενιά μας όταν χρειάζεται γράφει την ιστορία της. Τώρα νομίζω πως είναι η ώρα μας:

Αδέρφια μου προσέξτε,

Τούτες τις μέρες, τις βδομάδες, τους μήνες,

προσέξτε…

έγιναν φονιάδες τα χρόνια μας,

στρατιώτες μισθοφόροι εκπαιδευμένοι σε πεδία ,

μ’ ένα σχέδιο μονάχα, ένα πρόσταγμα, μια αποστολή:

τον ευνουχισμό του πνεύματος,

τον εξευτελισμό του σώματος,

την υποδούλωση των ανθρώπων, όπου γης…

προσέξτε αδέρφια μου, τούτες τις μέρες

ανάγκη είναι να σκάψουμε υπόγειους κρυψώνες,

να σώσουμε τα παιδιά, τη ζωή, το αύριο…

το δάσκαλο να σώσουμε με τους σπόρους της γνώσης

και τον ποιητή για να γράψει πάλι

την ομορφιά του κόσμου.

Φονιάδες είναι τα χρόνια μας, στρατιώτες μισθοφόροι

εκπαιδευμένοι σε πεδία βρώμικου πολέμου, μ’ ένα σχέδιο μονάχα, μια αποστολή: τον αφανισμό των ανθρώπων , όπου γης…

Γι αυτό προσέξτε, προσέξτε…

Εγώ δυο λέξεις έχω να σας δώσω μόνο και θέλω να τις κρύψετε στο βάθος της καρδιάς σας για να γίνουνε μπαντιέρα στην  ειρηνική επανάστασή μας: τη λέξη αγώνας και Λευτεριά….»

*Η Μαργαρίτα Φρονιμάδη – Ματάτση είναι αντιπρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών