Αυτόν εκεί με τις αρβύλες και τους σουγιάδες. Αυτόν με το παραλλαγής παντελόνι. Ενίοτε φοράει κοστούμι με γραβάτα. Κάτω από την γραβάτα και το πουκάμισο έχει χαραγμένη μια σβάστικα. Και κουβαλάει χαρτοφύλακα. Έχει και πολλά πρόσωπα. Από το άγνωστο, με το ξυρισμένο κεφάλι. Μέχρι το γνώριμο, του "ήσυχου" γείτονά σου. Και σκοτώνει.
Σκοτώνει με ποικίλους τρόπους.
Άλλοτε με τον σουγιά. Άλλοτε με τον χαρτοφύλακα. Κι άλλοτε με τη σιωπή. Όπως προστάζει η περίσταση.
Πατέρας του, ο καπιταλισμός.
Μητέρα του, η μισαλλοδοξία.
Αυτοί τον θρέψανε και θέριεψε. Αυτοί τον μεγάλωσαν. Με φράγκα και με μίσος. Και σκοτάδι.
Αγαπημένο του χρώμα, το μαύρο.
Και μόνο το μαύρο. Το μαύρο που έχει μέσα του. Έχει και αδέρφια. Τον Ρατσισμό, τον Σεξισμό, την Ομοφοβία. Έχει βέβαια και πολλούς εχθρούς. Όμως οι δύο μεγαλύτεροι του είναι ο φτωχός και ο διαφορετικός. Κι ο ξένος. Ο ξένος απ'αυτόν. Αυτούς μισεί πιο πολύ απ'όλους. Και ξέρει ακριβώς γιατί τους μισεί. Δεν έχει άγνοια. Μην γελιέσαι.
Κι όλο έρχεται πιο κοντά, έχει σχεδόν φτάσει.Και ο ερχομός του είναι απόρροια της αδιαφορίας.Και της αδράνειας.Της δικής μου.Της δικής σου.
Τ'ονομά του; Εάν δεν το έχεις καταλάβει ακόμα, τότε είναι ήδη εδώ.
Χρυσαυγίτης και στέλεχος του Π. Ναυτικού είναι ο 42χρονος που κατηγορείται για ασέλγεια σε ανήλικη
Αλιεύσαμε από το Luben
Τα στοιχεία ενός 42χρονου, ο οποίος κατηγορείται ότι ασελγούσε κατ’ επανάληψη σε βάρος ανήλικου κοριτσιού με νοητικά προβλήματαδημοσίευσε η ΕΛ.ΑΣ., κατόπιν σχετικής Διάταξης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιά.
Ο κατηγορούμενος ονομάζεται Αγγελής Μοσχοβής και γεννήθηκε στην Νίκαια Αττικής το 1976, ενώ σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία η κακοποίηση έγινε στη Σαλαμίνα και κράτησε δύο μήνες: από τον Δεκέμβριο και έως τα τέλη Ιανουαρίου.
Πιο συγκεκριμένα, ο Μοσχοβής κατηγορείται για κατάχρηση σε ασέλγεια ανηλίκου κατ’ εξακολούθηση, ακούσια απαγωγή ανηλίκου με σκοπό την ακολασία, επικίνδυνη σωματική βλάβη κατά συρροή, εξύβριση, απειλή κατά συρροή και φθορά ξένης ιδιοκτησίας. Η δημοσίευση θα διαρκέσει έξι μήνες και η Αστυνομία ελπίζει πως θα βοηθήσει στην διαλεύκανση τυχόν άλλων παράνομων πράξεων του 42χρονου.
Τα πράγματα γίνονται αρκετά πιο ενδιαφέροντα αν επισκεφθεί κανείς το ανοιχτό προφίλτου 42χρονου στο Facebook. Αυτό που δεν έχει αναφερθεί μέχρι στιγμής από τα ΜΜΕ, είναι πως πρόκειται για ένστολο, πιο συγκεκριμένα του Πολεμικού Ναυτικού.
Στο λογαριασμό του ο 42χρονος έχει άφθονες δημοσιεύσεις και φωτογραφίες με στολή και διακριτικά στελέχους του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ αναφέρει επανειλημμένα πως εργάζεται στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας, όπου σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. έγιναν και οι πράξεις για τις οποίες κατηγορείται. Μεταξύ άλλων και φωτογραφίες με όπλα:
Ενώ ενδιαφέρουσες, πλην αρκετά προβλέψιμες είναι και οι πολιτικές πεποιθήσεις του 42χρονου. Σύμφωνα με τις ίδιες του τις δημοσιεύσεις, το κατηγορούμενο στέλεχος του Π.Ν. είναι οπαδός του Μεταξά, του Κασιδιάρη, του Παπαδόπουλου και γενικά μάλλον οποιασδήποτε φασιστικής πολιτικής περσόνας αγαπάει η Άρια φυλή της χώρας μας:
Όλη αυτή η δραστηριότητα δεν πέρασε απαρατήρητη από διάφορους χρήστες του Facebook, οι οποίοι έχουν σπεύσει στο προφίλ του για να σχολιάσουν τις ιδέες και τα έργα του 42χρονου:
Την ίδια στιγμή, οι ομοϊδεάτες του 42χρονου που διαβάζουν την είδηση συνεχίζουν εξίσου προβλέψιμα να ζορίζονται με το λεξιλόγιο της ελληνικής γλώσσας, αν κρίνουμε από σχόλια στο Ίντερνετ:
Ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος, χρειαζόμαστε περισσότερους σαν αυτόν.
Αυτός είναι ο Εμπουκά. Με καταγωγή από τη Νιγηρία, μετανάστης στην Ελλάδα, με δύο παιδιά, το ένα νεογέννητο. Τα δύο παιδιά του Εμπουκά δεν θα τον ξαναδούν ποτέ, το νεογέννητο δεν θα τον γνωρίσει ποτέ στην πραγματικότητα. Γιατί ο Εμπουκά δολοφονήθηκε προχθες από αστυνομική βία στο γνωστό για ανάλογες υποθέσεις Α.Τ. της Ομόνοιας. Δολοφονήθηκε μέσα στη σιωπή και εκεί θα έμενε αν δεν σήκωνε το θέμα η Ένωση Αφρικανών Γυναικών. Καμία εφημερίδα και κανένα κανάλι δε μίλησε για αυτόν, ούτε καν για να διαστρεβλώσει την υπόθεση.
Δέκα χρόνια μετά την εξέγερση που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό, το κίνημα της αλληλεγγύης ενάντια στην καταστολή εξακολουθεί να υποφέρει από έναν εντελώς απαράδεκτο ελάττωμα: διαχωρίζει ασυναίσθητα, αλλά πραγματικά, τα θύματα της καταστολής σε Έλληνες και ξένους. Για κάθε Παύλο Φύσσα που μας ξεσηκώνει, υπάρχει ένας Λουκμάν Σαχζάτ για τον οποίον κάναμε πολύ λιγότερα. Για κάθε Αλέξανδρο που μας έβγαλε στον δρόμο, υπάρχει ένας Εμπουκά που θα προκαλέσει μόνο την περιορισμένη μας αγανάκτηση. Για κάθε Ζακ που θα συγκινήσει και θα κινητοποιήσει τα πιο ευγενικά μας αισθήματα, υπάρχει ένας μετανάστης που πετάχτηκε νεκρός σε κάποιο τμήμα ή κάποιο δρόμο χωρίς να μας ταράξει.
Δεν μπορούμε να έχουμε ένα αντιρατσιστικό κίνημα μέσα στο οποίο θα επιβιώνουν ρατσιστικοί διαχωρισμοί. Ο θάνατος του Εμπουκά δεν πρέπει να μείνει κρυμμένος στη σιωπή. Το Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας, άντρο κατά συρροή δολοφόνων και βασανιστών, δε μπορεί να συνεχίσει να κάνει τη «δουλειά» του μέσα στη σιωπή.
Τη δικαιοσύνη για τον Εμπουκά, τη χρωστάμε στα παιδιά του. Τη χρωστάμε στους μετανάστες που ζουν στην Αθήνα χωρίς την παραμικρή προστασία της αξιοπρέπειάς τους. Και τη χρωστάμε και σε εμάς τους ίδιους.
Σε αντίποινα της δράσης του ΕΛΑΣ (που εξόντωσε στο Μονοδένδρι Πελοποννήσου γερμανική φάλαγγα 40 ανδρών) στις 26 Νοέμβρη, οι Γερμανοί παρέα με τους ταγματασφαλίτες επέλεξαν 118 και τους εκτέλεσαν στο λοφίσκο, κοντά στην Τρίπολη, στο Μονοδένδρι ... Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν και ο γιατρός κλινικάρχης Χρήστος Καρβούνης. Είχε σπουδάσει στη Γερμανία και στην κλινική του εύποροι και άποροι έβρισκαν την πρέπουσα ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ακόμα και Γερμανούς εγιάτρευε...
Ο Γερμανός επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος είχε γνώση της προσωπικότητας και της κοινωνικής προβολής του γιατρού, γνώριζε ότι είχε σπουδάσει στη Γερμανία και του πρότεινε να τον εξαιρέσει από την εκτέλεση.
Ομως, ο γιατρός υπέροχα απάντησε: «`Η όλοι ή και εγώ μαζί τους»!
Ούτε που άκουσε τις προτροπές των συντρόφων του που του φώναζαν: «Φύγε γιατρέ, φύγε γιατρέ».
Στο διάλογο που έγινε μεταξύ Γερμανού και γιατρού, ο Καρβούνης, σε έντονο ύφος, του τόνισε ότι η εκτέλεση αθώων για αντίποινα είναι πράξη βάρβαρη, αντίθετη στο Διεθνές Δίκαιο και τους κανόνες του πολέμου.
Τους αποκάλεσε Ούνους, προειδοποιώντας ότι τέτοια εγκλήματα δε θα μείνουν ατιμώρητα. «Μένεα πνέων» ο Γερμανός απ' αυτήν την περιφρόνηση προς το θάνατο, την πατριωτική γιγάντωση και το δριμύ «κατηγορώ» του ήρωα γιατρού, τον εκτέλεσε με το περίστροφό του.
Αυτή η αυτοθυσία του Χρήστου Καρβούνη, ισάξια αυτής του Σουκατζίδη, πρέπει να μνημονεύεται. Ισως και κάτι παραπάνω. Ο γιατρός δε θα ανταλλασσόταν με άλλον, αλλά, επιπρόσθετα, αυτός ζήτησε τη μη εκτέλεση όλων για να δεχτεί να του χαρίσουν τη δική του ζωή...
Οδός 10ης Ιουνίου 1944. Ενας δρόμος διασχίζει το Δίστομο . Μια ημερομηνία το στοιχειώνει.
Η 10η του Ιούνη του 1944. Η μέρα που «Η λόγχη και το βόλι, ανάλγητα, τους κόβουν τη φωνή και γιομίζουν τα σπίτια καταματωμένα κορμιά. Το αίμα απ' τα θύματα γίνεται αυλάκι και κυλάει προς τα σοκάκια. Γέροι και γριές πέφτουν απ' τα βόλια. Ανδρες κυλιώνται χάμω νεκροί μ' απανωτές θανατηφόρες πιστολιές, κι άλλους τους βάζουν στη σειρά και τους εκτελούνε. Γυναικόπαιδα σφάζονται κι αβάφτιστα βυζανιάρικα στραγγαλίζονται και λογχίζονται κι ύστερα ξεκοιλιάζονται...» (από το βιβλίο του Τάκη Λάππα «Η σφαγή του Διστόμου - Χρονικό»). Ενα δρόμο έχει το Δίστομο , το δρόμο του χρέους, το δρόμο του λαού: Να μην ξεχάσει, να γυρίσει την πλάτη στη φασιστική θεωρία και πρακτική, να τιμωρήσει παραδειγματικά τους πολιτικούς απόγονους των ναζί, των τερατόμορφων της ναζιστικής κατοχής.
«Εδώ 'ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου ω, εσύ διαβάτη, όπου πατήσεις να προσέχεις. Εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου κι απ' τη θυσία κι απ' τη σκληρότητα του ανθρώπου. Εδώ μία στήλη απλή, μαρμάρινη όλη κι όλη με ονόματα σεμνά, κι η Δόξα τα ανεβαίνει λυγμό - λυγμό, σκαλί - σκαλί, μέγιστη σκάλα».Γιάννης Ρίτσος
Από έγκλημα σε έγκλημα
1944, η ναζιστική κατοχή έχει ήδη δεχτεί χτυπήματα: Απέναντί της ορθώνεται ο Κόκκινος Στρατός. Ο ΕΛΑΣ αναλαμβάνει το χρέος του, σφίγγει τον κλοιό.
Το ανήμερο θεριό ξερνά χολή και, όπως προστάζει η ιδεολογία του, καταφεύγει από έγκλημα σε έγκλημα. Βιάννος, Ανώγεια, Κάνδανος, Καλάβρυτα, Λιγκιάδες, Κομμένο, Χορτιάτης, Κεδρύλλια, Λέχοβο και άλλα ων ουκ έστι αριθμός.
Στο Δίστομο αποτυπώνει όλη του την εγκληματική φύση. Δεν έκαψε μόνο το χωριό, δεν εκτέλεσε μόνο όποιον έβρισκε μπροστά του.
Η περιγραφή του Δ. Κιουσόπουλου (επικεφαλή της Υπηρεσίας Εγκλημάτων Πολέμου) δίνει την εικόνα:
«Εις το πέρασμα των αιώνων ουδέποτε η ανθρωπότης εδοκίμασε τοσαύτην θηριωδίαν. Το Δίστομο μεταβάλλεται σε κόλασιν. Κάθε περιγραφή είναι αδύνατον να αποδώσει την τραγωδίαν εκατοντάδων κατοίκων... Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, στρατιώτες διαμοιράζονται εις ομάδας. Περιέρχονται τας οικίας, ως λυσσαλέαι ύαιναι, αιμοβόροι τίγρεις, κανίβαλοι της ζούγκλας! Επιπίπτουν κατά των δυστυχών κατοίκων - αδιακρίτως φύλου, ηλικίας. Σφάζουσι, φονεύουσι, βιάζουσι γυναίκες. Ξεκοιλιάζουσι εγκύους, γέροντες, νέοι είναι θύματα της αιμοβόρου μανίας. Δε φείδονται ουδενός. Φονεύουσιν τον ιερέα Σωτήριο Ζήση, εξορύσσουσι ζώντος έτι τους οφθαλμούς. Αποκόπτουσιν την κεφαλήν του, ρίπτουσιν εις τον βόρβορον. Πυροβολούσι την παρισταμένην σύζυγόν του, που κρατούσε εις τας αγκάλας της, θηλάζουσαν το μονοετές θυγάτριόν της Μαργαρίταν! Σκορπούν τα μυαλά της παιδίσκης εις το πρόσωπον της μητρός, ήτις τραυματισθείσα πίπτει χαμαί λιπόθυμος. Εκληφθείσα ως νεκρά - σώζεται διά να καταστεί, εν παραφροσύνη. Περί τους 15 κατοίκους - ελπίζοντας εις την οικίαν του ιερέως την σωτηρίαν - εφονεύθησαν. Φονεύουσιν εντός της οικίας του, την οικογένεια του Κατσινήν - τον Δάσκαλο Καρούμαλον - την Μορωσίαν, σύζυγο Ι. Φιλίππου - σύρουν εκ της κρύπτης της, με σκοπόν διά να τη βιάσουν. Αλλ' ότε είδον ότι αύτη ήτο έγκυος, διά μαχαίρας διάνοιξαν την κοιλίαν της. Το δε εκχυθέν έμβρυον μετά λύσσης εποδοπάτησαν»...
Οι χιτλερικοί -γράφει χρόνια αργότερα στο "Ριζοσπάστη" ο Ν. Καραντηνός- είχαν μεθοδικά προετοιμάσει την επιδρομή στο Δίστομο . Ξεκίνησαν γύρω στις εφτάμισι. Το πρωί από τη Λιβαδειά, ενώ μια άλλη φάλαγγα ερχόταν από την Αμφισσα. Με δυο επιταγμένα λιβαδείτικα λεωφορεία κουβαλούσαν μασκαρεμένους σα μαυραγορίτες 18 άνδρες των Ες - Ες. Δολερό τέχνασμα για να αιφνιδιάσουν και να χτυπήσουν ΕΛΑΣίτικα τμήματα, που βρίσκονταν στην περιοχή.
Πίσω από τους μασκαρεμένους, σαν αστακοί σε δεκάδες καμιόνια οι Γερμανοί, που γύρω στις 10 το πρωί φτάνανε στο χωριό αφού στη διαδρομή είχαν κυριολεκτικά θερίσει κάθε ίχνος ανθρώπινης ζωής.
Ο χαλασμός άρχισε καθώς πλησίαζαν το χωριό. Ο,τι ζωντανό βρισκόταν μπροστά και δίπλα τους, το πολυβολούσαν και το "θέριζαν". Κι έπεφταν νεκροί στα σταροχώραφα και τ' αμπέλια: άνθρωποι, μουλάρια, πρόβατα, σκύλοι».
Είχε προηγηθεί μια σύντομη μάχη με ένα μικρό τμήμα του 34ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στο Στείρι. Οι ναζί «επρόκειτο να στήσουν παγίδα στους αντάρτες που ξεγελασμένοι θα σταματούσαν τ' αυτοκίνητα για να πάρουν τρόφιμα. Οι αντάρτες όμως δεν έπεσαν στην παγίδα. Ξέροντας πως άλλα φορτηγά με Γερμανούς των Ες - Ες θα τους κύκλωναν από το μέρος της Αράχωβας έκαναν ξαφνική επίθεση και ύστερα από μάχη που κράτησε μιάμιση ώρα σκότωσαν τους περισσότερους καμουφλαρισμένους Γερμανούς.
Και τότε οι Γερμανοί λυσσώντας για την αποτυχία τους, ξεχύθηκαν στο Δίστομο για να εκδικηθούν στους αθώους κατοίκους. Τους πρόσταξαν να κλειστούν στα σπίτια τους, κι αμέσως έπειτα, ο επικεφαλής των Γερμανών λοχαγός Κάιπφνερ, δίνει διαταγή στις ορδές του ν' αρχίσουν την σφαγή και τη λεηλασία» (το χρονικό από την εφημερίδα «Ελευθερία», ένα χρόνο μετά στις 10 Ιουνίου 1945).
Ενας σπουδαίος άνθρωπος, ο Τάκης Λάππας, ιστορικός (Λειβαδίτης την καταγωγή), που έτυχε να βρίσκεται εκείνο τον καιρό στη περιοχή, καταγράφει ένα προς ένα τα στοιχεία της σφαγής. Στο βιβλίο του, «Η σφαγή του Διστόμου », γράφει:
«Σαν και τούτο το κακό άλλο δεν ξαναγίνηκε (...) οι φονιάδες μεθυσμένοι από το κακούργο πάθος τους, σπάζουν τις πόρτες των σπιτιών κι ορμάνε μέσα. Οποιον συναντάνε, τον σκοτώνουν. Αλλοι θερίζουν χωρίς διάκριση ψυχές μέσα στα κοντινά σπίτια κι άλλοι ξεχύνονται στις γειτονιές... Τα παρακάλια κι ο θρήνος που κάνουν τα γυναικόπαιδα δε στέκουν ικανά να μαλάξουν την άγρια ψυχή των μακελάρηδων (...) Μπροστά σε τέτοιο θέαμα κι οι θεατές ακόμα του Κολοσσαίου θα σκέπαζαν τα μάτια τους από φρίκη κι αυτός ο Ηρώδης ή ο Νέρωνας θα φρένιαζαν απ' το κακό τους, που ύστερα από τόσους αιώνες βρέθηκαν κτηνάνθρωποι σαν κι αυτούς, όχι μονάχα να τους μιμηθούνε, μα να τους ξεπεράσουν κιόλας» (η συγκεκριμένη καταγραφή κατατέθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης).
Ο ίδιος ο κατοχικός νομάρχης Βοιωτίας, Ιωάννης Γεωργόπουλος, στην «έκθεσή» του στο υπουργείο Εσωτερικών, σημειώνει και τα εξής. «Από δύο ημερών διανύω τας δραματικοτέρας της ζωής μου. Τα συμβαίνοντα εις την περιφέρειαν κατά τας δύο τραγικάς αυτάς ημέρας υπερβαίνουν και αυτήν τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και αυτούς τους σικελικούς εσπερινούς... Λυσσαλέα η αγριότης δεν εφείσθη ούτε των νηπίων, τα οποία άταφα έτι σφίγγονται σπασμωδικώς στοργικά εις τους άψυχους κόλπους των μητέρων».
Και ο επικεφαλής της αποστολής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, Ελβετός George Wehrly, σημείωσε:
«Το αίμα και ο κλαυθμός στο Δίστομο - σκηνές φρίκης και σαδισμού...». Αμέτρητες οι μαρτυρίες που έχουν καταγραφεί μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη»:
Ο Θανάσης Σκούρτας: «Ψυχή δεν υπήρχε μέσα στο Δίστομο . Μονάχα η ερημιά και ο χάρος. Δεν ακουγόταν πουθενά γάβγισμα σκύλου. Τα 'χαν κι αυτά γαζώσει μαζί με τους ανθρώπους. Φυσούσε ένας δυνατός, άγριος αγέρας. Και τα παραθυρόφυλλα κι αυτά, διαπλατωμένα, χτυπούσαν αδιάκοπα...»
Και ο Κ. Νικολάου: «... Στα πόδια μας μπροστά σκοτωμένοι ανθρώποι, σκύλοι και μουλάρια... Θάνατος και συμφορά. Το χωριό βογκούσε. Πολλοί τραυματισμένοι βρίσκονταν ακόμη αβοήθητοι. Ηταν μια νύχτα, που τίποτε και ποτέ δεν μπορεί να τη σβήσει από το νου μας...» (το ρεπορτάζ του Νίκου Καραντηνού).
Η παπαδιά Κοντύλω, γυναίκα του παπά Σωτήρη Ζήση, θυμάται χρόνια μετά: «Εγώ, τη στιγμή που μας βάλανε στο τουφεκίδι, βύζαινα το κοριτσάκι μου, τη Μαργαρίτα, ενός χρόνου. Μου ρίξανε τρεις σφαίρες. Η μια μού χάλασε το ζερβί χέρι, η άλλη με πήρε ξώπετσα κάτω από το αυτί και η τρίτη χτύπησε στο κεφάλι το κοριτσάκι μου. Της άνοιξε το κεφάλι κι όπως την κράταγα στην αγκαλιά μου όλα τα μυαλά της πετάχτηκαν στα μούτρα μου».
«Αγών εναντίον των συμμοριτών»
Το Δίστομο δεν ξεχνά, παρά τις προσπάθειες των δοσιλόγων που στα κατοπινά χρόνια πήγαν κι έστησαν στην πλατεία Ηρώων, δίπλα στο μνημείο των νεκρών, μια πλάκα που αρχικά αναφέρονταν στους ...«πεσόντες από τους κομμουνιστοσυμμορίτες» και στη συνέχεια την άλλαξαν σε «πεσόντες από τους ...ΕΑΜοκομμουνιστές»!
Παραλλαγή μιας «γραμμής» χαραγμένης ήδη από την επομένη της σφαγής: Ενα μήνα μετά, στις 9 Ιούλη 1944, υπό τον τίτλο «Η δημοκοπία περί ωμοτήτων εις το Δίστομον», διαβάζουμε στην «Καθημερινή» εκείνης της μέρας:
«Κομμουνισταί δημοκόποι διέδωσαν την φήμην, ότι εις το ειρηνικόν χωρίον Δίστομον (μεταξύ Λεβαδείας και Αραχώβης, επαρχίας Λεβαδείας) πλέον των 1.000 ανδρών, γυναικών και παιδιών (!) κατεσφάγησαν με κτηνώδη τρόπο υπό μιας γερμανικής μονάδος (...) Δια κάθε φιλοπάτριδα Ελληνα, που γνωρίζει τας μεθόδους ψεύδους της προπαγάνδας του ΕΑΜ, είναι φανερά η κομμουνιστική προέλευσις και ο σκοπός της διαδόσεως ταύτης. Περί των πραγματικών γεγονότων εις το Δίστομον επληροφορήθημεν εν λεπτομερεία τα εξής υπό της αρμόδιας αρχής. Την 10 Ιουνίου 1944 μία γερμανική μονάς ευρισκομένη εν πορεία και μεταβαίνουσα από Λεβαδείας εις Αράχωβαν, εβλήθη έμπροσθεν του χωρίου Διστόμου με όπλα, οπλοπολυβόλα και ολμοβόλα. Η μονάς απώλεσε λόγω της άνανδρου ταύτης επιθέσεως του ΕΑΜ αριθμόν τινά εις νεκρούς και τραυματίας. Εν συνεχεία ανελήφθη ο αγών εναντίον των συμμοριτών οι οποίοι είχον οχυρωθή μέσα εις το Δίστομον, με όλα τα υπάρχοντα μέσα. Κατόπιν της χρησιμοποιήσεως των βαρέων γερμανικών όπλων, εκυριεύθη εξ εφόδου το Δίστομον, η φωλέα αυτή της συμμορίας. Ηριθμήθησαν περί τους 250 νεκροί συμμορίται».
Σύμβολο - καταγγελία της ναζιστικής θηριωδίας το Δίστομο , 71 χρόνια μετά διεκδικεί ακόμα την αναγνώριση.
(Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και ο κόμπος δεν λύνεται στο λαιμό γαμωτοθεόμου)
Ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, Σουηδός Στούρε Λιννέρ, στο βιβλίο του «Η Οδύσσειά μου» γράφει για το Δίστομο:
"Παντρευτήκαμε στις 14 Ιουνίου. Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής, Έμιλ Σάντστρομ,παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας.Αργά το βράδυ με πλησίασε κ με απομάκρυνε από τα γέλια κ τις φωνές,σε μια γωνιά όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας. Μου έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: οι Γερμανοί έσφαζαν για 3 ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου,στην περιοχή των Δελφών,και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας. Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής την οποία,την εποχή εκείνη,ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα. Έδωσα με τη σειρά μου το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει,εκείνη έγνεψε κι έτσι αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή. Περίπου μα ώρα αργότερα ήμασταν καθ' οδόν μέσα στη νύχτα Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε, χαράματα πια,στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο. Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά κι απρόθυμα,όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε. Σε κάθε δέντρο,κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα,κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά. Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν μ αυτό τον τρόπο: θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες-Ες.Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς. Μα να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σοκαρισμένος απ τον τρόμο,με άδειο βλέμμα,τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε». Από μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα.Μας αφηγήθηκε ότι ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις μας, διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ. Ήταν το ταξίδι του μέλιτός μας.
Και ο Ελληνικός Πολιτισμός:
Λίγο καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θ' αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο.Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα,αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσο μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα.Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας κι έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί,για άλλη μια φορά, η Κλειώ και εγώ. Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτυση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα.Μετά πρόσθεσε: «Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι,τόσο εμείς, όσο κι οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο,είναι επιπλέον κ μακριά από την πατρίδα τους.Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας,έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους». Σ' αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα. "
«Εδώ μια στήλη απλή μαρμάρινη, όλη κι όλη με ονόματα, σεμνά, κι η Δόξα, τα ανεβαίνει λυγμό - λυγμό, σκαλί - σκαλί, μεγίστη σκάλα». (Γιάννης Ρίτσος: Επίγραμμα για το Δίστομο).
Ανάλογες σφαγές, γίνανε σ' όλη την Ευρώπη. Ανάλογα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας διαπράττει τώρα η «νέα τάξη» του αίματος τρομοκρατώντας τους λαούς που αντιστέκονται στις οικονομικοστρατιωτικές ορδές. Η τελική ήττα των εισβολέων ιμπεριαλιστών, όμως, είναι βέβαιη. Αυτό διδάσκει η Ιστορία.