-Το Ποτάμι γιορτάζει σήμερα τα γενέθλιά του,,Η κατιούσα Σάς προσφέρει☺την Διαδρομή του:

Το Ποτάμι πίσω δε γυρνά, στο γκρεμό ολοταχώς τραβά...

Το Ποτάμι γιορτάζει σήμερα τα γενέθλιά του, που κατά τα φαινόμενα, θα είναι και τα τελευταία του. Κλείνει άδοξα και αθόρυβα, σαν μια start-up επιχείρηση στο χώρο της πολιτικής, και η Κατιούσα θυμάται μερικές από τις στιγμές που πρόσφερε στον τόπο και το πολιτικό σκηνικό.

Το 10%

Με την εμφάνιση του Ποταμιού, ο Στάυρος Θεοδωράκης λέει πως δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, για να μείνει μια ζωή στα κοινοβουλευτικά έδρανα, και εκβιάζει τους ψηφοφόρους πως αν το Ποτάμι δεν πιάσει το 10% στις επερχόμενες εκλογές, θα αποχωρήσει από το πολιτικό προσκήνιο.

Τελικά έμεινε κάπου στα δύο τρίτα του στόχου του (χωρίς να πιάσει καν το 7%) και έκτοτε δεν έχει πιάσει διψήφιο ποσοστό ούτε καν στις εσωτερικές εκλογές του Κινήματος Αλλαγής. Αυτό όμως ουδόλως τον πτόησε ή τον οδήγησε στην αποχώρηση που είχε προαναγγείλει.

Πανεπιστήμιο Λαδιού
Ο Σταύρος Θεοδωράκης θέλει να δείξει πως έχει πρωτότυπες προτάσεις στο προγραμματικό του οπλοστάσιο και πυροβολεί την κοινή λογική, όταν εμφανίζεται στο κοινό του Χατζηνικολάου “στον Ενικό”, λέγοντας πως είναι ανεπίτρεπτο μια χώρα σαν την Ελλάδα να μην έχει ένα Πανεπιστήμιο Λαδιού. 

Ακόμα αναρωτιόμαστε τι μαθήματα και καθηγητές θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο (ούτε καν απλή σχολή), εκτός κι αν ο Σταύρος θεωρεί το λάδωμα επιστήμη, οπότε το πράγμα αλλάζει…

Η χαρά του παιδιού



Οι βουλευτές του Ποταμιού είναι τόσο χαρούμενοι που βρέθηκαν από το πουθενά στο Κοινοβούλιο, που αποφασίζουν να το γιορτάσουν με σοβαρότητα και το επίπεδο που τους χαρακτηρίζει:

-Σέλφιιιιιιιι…!

Ο Καραγκιόζης πολιτικός αρχηγός



Το Ποτάμι έχει κάτι από τη φρεσκάδα των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του 50′, μυρίζει μανούλα, Καζολίν και διάφορα άλλα διαφημιστικά προϊόντα. 

Πουλάει όμως και τη χίπστερ νοσταλγία για κάθε τι παλιό, και οικολογικό, με το Σταύρο Θεοδωράκη να διαφημίζει τον εαυτό του στο κέντρο της Τρίπολης, λες και ήταν η ομιλία του παράσταση θεάτρου σκιών.

-Και Ποτάμι θα σας φέρουμε…

Να σου φεύγει το καφάσι

-Αυτό είναι ενα καφάσι…

Κι αυτή είναι η πολιτική πρόταση του Ποταμιού. Και η ιεράρχησή των πραγματικά σοβαρών προβλημάτων που απασχολούν τη χώρα μας τον καιρό της κρίσης.

Τολμάς το καινούριο;

Οδός Ευρώπης

Μετά το “οδός Ελλήνων” του Β. Παπακωνσταντίνου, ο Νίκος Ορφανός (ο Κίτσος της διαφήμισης) απαντά με την οδό Ευρώπης και ποζάρει χαμογελαστός μπροστά στον οδοδείκτη, για τον ευρωμονόδρομο του Μάαστριχτ. 

Μετά από μερικούς μήνες, θα αποχωρήσει από το Ποτάμι, καταγγέλλοντας πως το Ποτάμι είναι προσωπικό τσιφλίκι του κυρ-Σταύρου.

Του πήρε λίγο καιρό, αλλά το κατάλαβε…

Ράμπο

Ο Σταύρος πηγαίνει στο χωριό μαζί με μια φωτογράφο, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, παίρνει βουκολικές πόζες και δείχνει πόσο κοντά βρίσκεται στους λαϊκούς ανθρώπους. 

Βάζει και μια κρητική κορδέλα, κοιτώντας μας άγρια σα Ράμπο, ενώ του την δένει μια γιαγιά παραδίπλα, που ετοιμάζεται να του πει να πάρει ζακέτα…



Σώζω ένα γατάκι!

Ο Σταύρος είναι τόσο καθημερινός κι ανθρώπινος, που δε διστάζει να κλείσει τους βουλευτές του, όταν τον καλεί το καθήκον, όπως τότε που έσωζε ένα γατάκι στην Παραλιακή, και αναγκάστηκε να κλείσει το τηλέφωνο -πιθανόν για να αλλάξει στολή σε κάποιον τηλεφωνικό θάλαμο- στη Χριστίνα Ταχιάου, που αποκάλυψε το συγκλονιστικό διάλογο

Για κάντε κάτι παρόμοιο, αν τολμάτε, γατάκια…

Το κρασί παλιό, το χαβιάρι μαύρο…

Η ίδια βουλευτής (που ακολούθησε γραμμή Άδωνι, ανακαλύπτοντας ελλείψεις στο κωλόχαρτο στο Αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης) παραπονιέται για την πενιχρή αποζημίωση που παίρνει ένας βουλευτής και περιγράφει στο Protagon τα παράπονά της και τα φτωχά βουλευτικά της χρόνια…
Κι εσείς κάνετε θέμα για ένα ψωρο-επίδομα που πήρε δηλ η Ράνια Αντωνοπούλου. Τσ, τσ, τσ…

Όπου φτωχός και η μοίρα του

Η Αντιγόνη Λυμπεράκη -που πέρασε κι από το Ποτάμι- δείχνει το φιλάνθρωπο πρόσωπό της απέναντι στους φτωχούς, που δεν είναι κακοί, αμόρφωτοι κι ηλίθιοι.

 Απλώς κάνουν λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές… Πχ ότι ακούνε τη Λυμπεράκη… (που ευτυχώς είναι πλούσια, πετυχημένη και μορφωμένη).

Η αγάπη για τις καρέκλες

Ο μόνος τρόπος να χτυπήσει κανείς την αγάπη του Ποταμιού και των στελεχών του για τις καρέκλες ήταν αυτός και είναι πρωτοποριακός. 

Πήραν την απόφαση να καταργήσουν τις καρέκλες στα γραφεία τους, αντικαθιστώντας τες με μπάλες ισορροπίας-γυμναστικής.



Τέρμα στενοχώριες και καημοί, η ζωή είναι ένα παιχνίδι…

Μακρόν ζεις, αυτοί σε οδηγούν

Το Ποτάμι κολλούσε αυτές τις υπέροχες αισθητικά αφίσες υπέρ του Μακρόν και το διπλό αγώνα του εναντίον των λαϊκιστών και των συντηρητικών…



Ακολούθως ο Σταύρος αναγνώριζε με μετριοφροσύνη πως ο ίδιος είναι της “σχολής Μακρόν” αλλά και ο Μακρόν είναι της “σχολής Ποτάμι” -που θα μπορούσαμε ίσως να την συμπεριλάβουμε στο Πανεπιστήμιο Λαδιού…

Πονάει πάντα η πρώτη φορά

Η’ όχι και τόσο, αν πιστέψουμε την εμπνευσμένη αντιγραφή προεκλογικού σποτ του Ομπάμα στις προεδρικές εκλογές του ’12, που μετέφερε με σκηνοθεσία και μουσική υπόκρουση κοπής Παπακαλιάτη το προεκλογικό επιτελείο του Ποταμιού στις ευρωεκλογές του ’14. 

Εδώ νεαρή κοπέλα δηλώνει έτοιμη να χάσει την εκλογική της παρθενιά με το Σταύρο, που θα της βρει δουλειά και σέβεται τα πιστεύω της. 

Το σποτ, που συνοδευόταν κι από ένα λιγότερο προβεβλημένο με κυρία μέσης ηλικίας να δηλώνει ότι είχε καιρό να το κάνει (το εκλογικό της καθήκον) είχε ξεσηκώσει τότε αντιδράσεις, μεταξύ των από αρκετούς υποψήφιους ευρωβουλευτές του κόμματος για σεξισμό, κάτι που οδήγησε τελικά στη σολομώντειο λύση: 

Προστέθηκε τρίτο βιντεάκι, αυτή τη φορά με άντρα να μοιράζεται τη χαρά της -εν προκειμένω δεδομένα ανώδυνης-πρώτης εκλογικής φοράς.

Και ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχίσει επ’ αόριστον. Με τις αποχωρήσεις από το Ποτάμι που άρχισε να θυμίζει Survivor, τις δημοκρατικές διαδικασίες που πήγαν περίπατο, όταν άρχισε ο προσωπικός αγώνας του Θεοδωράκη για την προεδρία του νέου ΠαΣοΚ, κοκ.

Μια τετραετία όμως ήταν πολύ λίγη. Και να φανταστείς πως δεν ήταν καν στην κυβέρνηση…

Ας τελειώσουμε το ίδιο σουρεαλιστικά, με λίγο Μπρεχτ: 

Γιατί να θεωρούμε βίαιο το Ποτάμι και όχι τις όχθες που το συγκράτησαν και δεν το άφησαν να περάσει το 10%;

Από  Κατιούσα

--ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΜΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟ ΝΑ ΑΓΙΑΣΕΙ-- Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΣΗ:

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια κοπέλα που η ανάγκη την έσπρωξε στην ξενιτιά. 

Εκεί, πρόκοψε, έγινε καθηγήτρια σε κόλετζ, μάζεψε σέντσι σέντσι την προικούλα της και παντρεύτηκε Έλληνα μετανάστη συνάδελφό της. 

Δεν ξέχασε ποτέ την πατρίδα και πάντα νοσταλγούσε να έρθει μια μέρα πίσω. 

Ένα πρωϊ ή βράδυ έχει και διαφορά ώρας στο αμέρικα, χτύπησε το αϊφόν της και στην άλλη άκρη της γραμμής ήτο ο πρωθυπόρδος της χώρας που ζήτησε τον επαναπατρισμό και τις πολύτιμες γνώσεις της στα οικονομικά καθώς και του συζύγου της. 

Η ώρα είχε έλθει επιτέλους να υπηρετήσει την χώρα που την γέννησε. 

Για τον εαυτό της τίποτα δεν ζήτησε, το ηθικό πλεονέκτημα της αριστερής της συνείδησης δεν το επέτρεπε. 

Μόνο ένα σπιτάκι να μείνει, και να της το πληρώνει το κόμμα σε μια εργατική πολυκατοικία.

 Τόσο σεμνή, αριστερή μέχρι το μεδούλι.Θαυμάστρια του Αλαβάνου ένα πράγμα.

Και ήταν τόσο κοντά στον απλό λαό που ζήτησε και έλαβε τη θέση της αναπληρώτριας υπουργού εργασίας και κοινωνικής αλληλεγγύης αρμόδια για την καταπολέμηση της ανεργίας.

Εδώ κλάψανε και οι κουρτίνες του υπουργείου.

Με βαθιά κοινωνική ενσυναίσθηση τσάκισε το ΕΚΑΣ των φτωχοπειναλαίων και κάθε εργασιακό δικαίωμα μέσα σε τρία χρόνια. 

Αλλά το έκανε με πόνο ψυχής όπως κάθε γνήσιος αριστερός που ξέρει πως θέλει θυσίες για να πάρεις πίσω την πατρίδα σου από τους ξένοι. 

Κι αυτή, την τόσο εργατικιά για τα δικαιώματα της πλέμπας, χτυπάτε εσείς σήμερα επειδής πήρε όπως κάθε εργαζόμενος με το βασικό μισθό επιδότηση ενοικίου. 

Ε, δεν έχετε ούτε ιερό ούτε όσιο. Αλλά και ποιον ευεργέτη δεν έχετε στηλιτεύσει αχάριστες μπυθουλαίϊκες τσοκαρίες. 

Γι αυτό φεύγουν οι άθρωποι στα εξωτερικά, δεν αντέχεστε. Ου να μου χαθείτε ντε.

Στέλλα Κατσαρέα

**********************************************************

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Σχόλιο για τις δηλώσεις και την παραίτηση της Ρ. Αντωνοπούλου

Σε σχόλιό του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τις δηλώσεις και την παραίτηση της Ρ. Αντωνοπούλου αναφέρει:  

«Η κυρία Αντωνοπούλου, εκτός όλων των άλλων προκλητικών, που προσπάθησε εκ των υστέρων να δικαιολογήσει, κρίνεται προφανώς και για το έργο της ως η υπουργός "ανακύκλωσης της ανεργίας", μέσα από κακοπληρωμένα προγράμματα μιας χρήσης, κοροϊδίας και επιδότησης της μεγαλοεργοδοσίας. 

Η αποπομπή της από την κυβέρνηση δεν μπορεί να κρύψει ούτε την ανοχή και την όψιμη ευαισθησία στα προκλητικά προνόμια, ούτε πάνω απ’ όλα την κυβερνητική πολιτική στο πρόβλημα της ανεργίας».

*********************************

Ερη Ριτσου:

ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΗΘΙΚΟΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΠΛΑΣΜΕΝΟΣ

Απ' τη μια έχουμε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς σπιτιών όσων δεν μπορούν πια να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους,
απ' την άλλη έχουμε επιδότηση ενοικίου (1000 ευρώ μηνιαίως, λέει) του μέλους της κυβέρνησης και μονίμου κατοίκου ΗΠΑ κας Αντωνοπούλου.
Εμ, άμα θέλουμε να έχουμε Αναπληρωτή Υπουργό Εργασίας κάτοικο εξωτερικού, και να έχουμε κοσμοπολίτικη κυβέρνηση, λογικό είναι να πληρώνουμε.
Άσε που είναι συγκινητικό δυο μέλη της ίδιας οικογένειας να εργάζονται για το καλό μας, γιατί εκτός από την κα Αντωνοπούλου και ο σύζυγός της Υπουργός Οικονομίας κος Παπαδημητρίου, για μας εργάζεται.
Οι άνθρωποι έχουν το σπίτι τους στη Νέα Υόρκη και το εξοχικό τους στη Σύρο. Κάπως έπρεπε να στεγάζονται στην Αθήνα.
Και μη δίνετε σημασία στα στοιχεία του πόθεν έσχες, διότι δεν μετράνε

(Στο πόθεν έσχες της κυρίας Αντωνοπούλου δηλώθηκαν ετήσια εισοδήµατα 70.000 ευρώ, µετοχές συνολικής αποτίµησης περίπου 300.000 δολαρίων ΗΠΑ και καταθέσεις άνω των 250.000 δολαρίων στην J.P Mor gan.  

Κι όλα αυτά χωρίς, να συνυπολογίζονται τα πλουσιότατα περιουσιακά στοιχεία του συντρόφου της, υπουργού Οικονοµίας, ∆ημήτρη Παπαδηµητρίου. 

Στο ίδιο πόθεν έσχες ο σύζυγός της, υπουργός Οικονομίας, δήλωσε χαρτοφυλάκιο με μετοχές, αμοιβαία και άλλα επενδυτικά προϊόντα αξίας 2.725.881 δολαρίων. Την ίδια χρονιά ο κ. Παπαδημητρίου δήλωνε εισοδήματα 453.429 δολάρια. 

Το χαρτοφυλάκιο αυτό, σύμφωνα με το Πόθεν Έσχες του το κατείχε το 2015, όταν δεν είχε ακόμα υπουργοποιηθεί. 

Το ζευγάρι, διαθέτει διαμέρισμα 110 τμ στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και μία βίλα στη Σύρο 300τμ με 180τμ βοηθητικούς χώρους σε οικόπεδο 4.950τμ. Η βίλα διαθέτει και μία πισίνα 80τμ.)

****************************************************** 

https://www.facebook.com/konstantinos.Mpourxas

ΠΟΙΟΣ ΑΠΟΘΡΑΣΥΝΕΙ ΤΑ ΧΡΥΣΑΥΓΟΥΛΑ k ΟΠΛΙΖΕΙ τα ΧΕΡΙΑ τους ΝΑ ΚΤΥΠΟΥΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ ?

«Είναι το θράσος που απορρέει από το “Καστελόριζο”, 

τις δηλώσεις ένθεν κακείθεν περί επανένταξής της στο δημοκρατικό τόξο και περί “αποκλειστικής βίας της Αριστεράς”, 

τη νομιμοποίησή της στο στίβο των εθνικιστικών συλλαλητηρίων και της σκανδαλολογίας των ημερών.»

Δήλωση δικηγόρων πολιτικής αγωγής των Αιγύπτιων αλιεργατών για την επίθεση στη “Φαβέλα” και τον σοβαρό τραυματισμό της συναδέλφου Ελ. Τομπατζόγλου.

Η αυξανόμενη κυβερνητική και πολιτική ανοχή στη Χρυσή Αυγή, σε συνδυασμό με τον ανύπαρκτο αστυνομικό της έλεγχο, την αποθρασύνουν, της δημιουργούν ξανά αίσθηση ασυλίας και παράγουν αποτελέσματα, που ολοένα κλιμακώνουν σε επικινδυνότητα τις εγκληματικές της δράσεις.

Η χτεσινή επίθεση στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο “Φαβέλα”, που από τύχη δεν είχε νεκρούς, θυμίζει έντονα τη δολοφονική επίθεση χρυσαυγιτών στο στέκι Αντίπνοια στα Πετράλωνα το 2008 και τις δολοφονικές επιδρομές την περίοδο 2012-2013. 

Είναι μία πολυπρόσωπη απόπειρα δολοφονίας από μία – πραγματικά – τρομοκρατική οργάνωση, με φυσικούς αυτουργούς τα μέλη του Τάγματος Εφόδου και ηθικούς αυτουργούς την ηγεσία της Χ.Α. και στόχο το αντιφασιστικό κίνημα.

Μεσούσης της δίκης της, που αναδεικνύει σωρεία αδιάσειστων στοιχείων για την πολύχρονη και μεθοδευμένη εγκληματική της δομή και δράση, η ναζιστική Χ.Α. που συχνά έχει προκαλέσει επιθέσεις – όλες “ανεξιχνίαστες” μέσα και έξω από το δικαστήριο με θύματα αντιφασίστες, μάρτυρες και δικηγόρους, με τελευταίο περιστατικό την επίθεση και τραυματισμό της δικηγόρου Ευγενίας Κουνιάκη πριν τέσσερις μήνες – βρίσκει το θράσος να περνά ξανά σε δολοφονικές επιθέσεις.

Είναι το θράσος που απορρέει από το “Καστελόριζο”, τις δηλώσεις ένθεν κακείθεν περί επανένταξής της στο δημοκρατικό τόξο και περί “αποκλειστικής βίας της Αριστεράς”, τη νομιμοποίησή της στο στίβο των εθνικιστικών συλλαλητηρίων και της σκανδαλολογίας των ημερών. 

Και ακόμα από τη μηδενική δημοσιότητα της δίκης, που καταδικάζεται σε διεξαγωγή της στον Κορυδαλλό, με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης.

Αν η κλιμάκωση αυτή δεν ανακοπεί σήμερα, η μέρα που θα θρηνήσουμε νέα θύματα, όπως ο Φύσσας και ο Λουκμάν, δεν θα αργήσει. 

Έχουμε χρέος να το αποτρέψουμε.

Κοινωνικοί και πολιτικοί φορείς οφείλουν να λάβουν άμεσα πρωτοβουλίες μαζικών κινητοποιήσεων, ώστε και αυτή τη φορά ο λαός να υποχρεώσει τους κρατικούς μηχανισμούς να προστατέψουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες.

Με πλήρη αισθήματα συμπαράστασης στην αντιφασίστρια συνήγορο πολιτικής αγωγής Ελευθερία Τομπατζόγλου και τα άλλα θύματα της χτεσινής επίθεσης, απαιτούμε την άμεση ανεύρεση, σύλληψη και τιμωρία των δραστών και των ηθικών αυτουργών της δολοφονικής επίθεσης.

Αθήνα, 26/2/2018

Οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής

Θανάσης Καμπαγιάννης,

Κώστας Παπαδάκης,

Κώστας Σκαρμέας.

Από omniatv

********************************************

KKE

Καταγγέλλει την επίθεση χρυσαυγιτών στη «Φαβέλα» - Σοβαρές ευθύνες της κυβέρνησης

Σε ανακοίνωση το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για την επίθεση χρυσαυγιτών στη «Φαβέλα» τονίζει:

«Το ΚΚΕ καταγγέλλει τη χθεσινοβραδυνή εγκληματική επίθεση των χρυσαυγιτών στο στέκι «Φαβέλα» στο Κερατσίνι, από την οποία τραυματίστηκαν πέντε άτομα, μεταξύ των οποίων σοβαρά στο κεφάλι η δικηγόρος Ελευθερία Τομπατζόγλου, συνήγορος της πολιτικής αγωγής στη δίκη της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης. Ας σημειωθεί μάλιστα, ότι είναι η δεύτερη, σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, επίθεση της Χρυσής Αυγής σε βάρος συνηγόρου πολιτικής αγωγής στη συγκεκριμένη δίκη.

Η κυβέρνηση έχει σοβαρές ευθύνες για τη συνεχιζόμενη ανενόχλητη εγκληματική δράση των χρυσαυγίτικων και άλλων φασιστικών συμμοριών.

Το ΚΚΕ απαιτεί την άμεση σύλληψη και τιμωρία των δραστών της επίθεσης. Καλεί τους εργαζόμενους, το λαό και τη νεολαία, να καταδικάσουν τέτοιες ενέργειες και να απομονώσουν αποφασιστικά τη ναζιστική Χρυσή Αυγή και όσους τρέφουν και ανέχονται την εγκληματική δράση της». 

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

• 

  ΔΙΚΗ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

  Συνεχίστηκε η ανάγνωση εγγράφων

  22/02/2018 22:55
• 

  ΤΟ ΒΟΡΕΙΟΔΥΤΙΚΩΝ ΣΥΝΟΙΚΙΩΝ ΤΗΣ ΟΠ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

  Καταγγέλλει τη βεβήλωση των γραφείων του ΚΚΕ στη Νεάπολη από τη Χρυσή Αυγή

  21/02/2018 08:48
• 

  Ένοχοι Μιχαλολιάκος και Σαχινίδης

  09/02/2018 20:23

Οι Δοσίλογοι της Κατοχής, οι δίκες παρωδία (Ντοκουμέντα, Αποκαλύψεις, Μαρτυρίες)

Όλο το βιβλίο μέσω www.scribd.com

“[…]Οι δίκες των δοσιλόγων, που αυτούσια τα πρακτικά τους παραθέτουμε σ’ αυτό το βιβλίο, αποκάλυψαν όλο αυτό τον εσμό και την έκταση του δοσιλογισμού. 

Πάνω από 300 (!) πολιτικοί παράγοντες των κομμάτων της Δεξιάς και του Κέντρου παρέλασαν στη δίκη των Ι. Ράλλη, Γ. Τσολάκογλου κλπ. 

σαν μάρτυρες υπεράσπισης γιατί είχαν συνειδητοποιήσει πως μαζί δικάζονταν όλο το καθεστώς της άρχουσας τάξης και η βρετανική πολιτική στην Ελλάδα.

Ο δοσίλογος Κ. Ρέντης κατάθεσε: «Γνωρίζω ότι το Σίτυ ενίσχυε τα Τάγματα Ασφαλείας εις την Πελοπόννησον» και βεβαίωσε πως ο ίδιος μετέφερε επιστολή του Τσολάκογλου σε Άγγλο συνταγματάρχη. Ο αντιστράτηγος Παναγάκος στην ίδια δίκη δήλωσε ότι οι Άγγλοι αξιωματικοί σύνδεσμοι στην Πελοπόννησο έθεσαν στη διάθεση των ηγετών των Ταγμάτων της Πάτρας Μπακογιάννη, Ζερβέα, Κουρκουλάκου όσα χρήματα ήθελαν.

[…] Ο ταγματάρχης Πολύζος εξάλλου, υπαρχηγός και επιτελάρχης της «Χ» του Γρίβα στη δίκη της Ειδικής κατάθεσε: «Οι Γερμανοί δεν συνελάμβαναν μέλη της οργανώσεως ‘Χ’ διότι εγνώριζον ότι ανήκον εις εθνικιστικήν οργάνωσιν. Δεν επείραζαν εμάς τους εθνικιστάς… Συνεργαζόμουν συχνά μετά του Λάμπου (διοικητή της Ειδικής Ασφάλειας που ήταν τυφλό όργανο των γερμανικών Ες – Ες)… Ο Λάμπου, συνεχίζει, μας εφοδίαζε με ταυτότητες της Ειδικής […] Οι Γερμανοί έβαζαν τας εθνικιστικάς οργανώσεις να πολεμούν τους κομμουνιστές δια να έχουν αυτοί ήσυχο το κεφάλι των… Ο Λάμπου είχε αρίστας σχέσεις μετά των Ν. Ζέρβα και του Δ. Ψαρρού…»

Ο Ι. Ράλλης ψευτοπρωθυπουργός της Κατοχής και ο άμεσος συνεργάτης του συνταγματάρχης Ι. Πλυτζανόπουλος, διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας της Αθήνας, στην απολογία τους ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου ωρύονταν… «είμαστε αγγλόφιλοι!!».

 Ο δεύτερος μάλιστα αποκάλυψε πως, όταν πριν ιδρυθούν τα Τάγματα Ασφαλείας, ζητήθηκε η γνώμη των Άγγλων αυτοί απάντησαν: «… να φτιάξετε τα Τάγματα. Αρκεί μόνο να πέσουν σε καλά χέρια» (υπονοώντας να πέσουν στα χέρια των δικών τους πραχτόρων),

Ακόμα, πολλοί , μεγαλόσχημοι δοσίλογοι που βαρύνονταν με σωρεία εγκλημάτων, μπλόκα, ομαδικές εκτελέσεις απαλλάσσονταν ή απλώς εμφανίζονταν στο δικαστήριο προσκομίζοντας μια απλή βεβαίωση της αγγλικής πρεσβείας στην Αθήνα ότι ήταν πράχτορές της και έφευγαν. 

Και πραγματικά στην πορεία της διαδικασίας της δίκης αποδείχτηκε πως οι πιο λυσσασμένοι βασανιστές των Ταγμάτων και της Ειδικής Ασφάλειας ήταν τυφλά όργανα και πράχτορες των Άγγλων! […]”

(Από τον πρόλογο του συγγραφέα του βιβλίου)

Το βρήκαμε στον Οικοδόμο !!

Κάνε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο να μεταφερθείς στο βιβλίο: 

Νίκου Κ. Καρκάνη: “ΟΙ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ. Δίκες - Παρωδία (ντοκουμέντα, αποκαλύψεις, μαρτυρίες)”

Είναι ο φασισμός ο αντίθετος πόλος της (αστικής) δημοκρατίας;

Βενιζέλος: "Αν πείσεις τον Μουσολίνι να αφήση την Ιταλίαν και να έλθη εδώ, τότε, ίσως, συμφωνήσω να γίνη δικτατορία"»

Ο Τόμας Γουάτσον, επικεφαλής της IBM και πρόεδρος του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου (ICC), με μέλη του διοικητικού συμβουλίου, συναντιούνται στο Βερολίνο με τον Α. Χίτλερ, στη διάρκεια του 9ου Συνεδρίου του ICC (12/7/1937)

Και να που φτάσαμε στο πραγματικό ζητούμενο: Στην ταύτιση του Μαρξ με τον Χίτλερ και του «Κεφαλαίου» με το «Ο Αγών μου», στη στοχοποίηση όχι μόνο της ΕΣΣΔ, αλλά κάθε σκέψης εργατικής χειραφέτησης από τα καπιταλιστικά δεσμά. 

Αυτή είναι η νομοτελειακή κατάληξη (και η ουσιαστική στόχευση) του αντικομμουνισμού σε όλες του τις μορφές: 

Της ταύτισης Χίτλερ - Στάλιν, του διαχωρισμού του σοσιαλισμού - κομμουνισμού από την προσπάθεια εφαρμογής του στη ζωή (σπιλώνοντας ιδιαίτερα την περίοδο της θεμελίωσής του), της ντροπαλής ή ανοιχτής αποδοχής των αντιεπιστημονικών αναλύσεων περί «ολοκληρωτισμών» ή «τελεολογιών».

Ο αντικομμουνισμός άλλωστε

 - ο οποίος μπορεί να καταστεί διεισδυτικός μόνο μέσω της προσαρμογής του στα διαφορετικά ακροατήρια - 

αποτελεί δομικό συστατικό όλων των αστικών κομμάτων, κρατικών οργανισμών ή διακρατικών ενώσεων του κεφαλαίου, με την ΕΕ να δίνει έμπρακτα το στίγμα παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του Στ. Κοντονή.

Τώρα που η σχετική αντιπαράθεση αρχίζει να ξεθυμαίνει, αναδεικνύεται πιο καθαρά ο λόγος για τον οποίο σηκώθηκε τόση «σκόνη» ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις οι οποίες (παρά τις όποιες υπαρκτές διαφορές στις ιδεολογικές τους αναφορές) συμφωνούν τόσο ως προς την ανάγκη της πάση θυσία υπεράσπισης του καπιταλισμού όσο και ως προς το μίσος τους απέναντι στην πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας. 

Γνωστό δημοσιογραφικό site δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Μετρώντας κέρδη και ζημιές από την "ιστορική" σύγκρουση», εκτιμώντας ότι «η επικοινωνιακή μάχη απέβη νικηφόρα» για την κυβέρνηση. Αυτός ο καιροσκοπικός και ρηχός αστικός «αντιφασισμός» δίνει την αφορμή της εξιχνίασης της πραγματικής σχέσης φασισμού - καπιταλισμού.

Ο φασισμός ως γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού

Σοβιετικοί στρατιώτες στο Ράιχσταγκ, τον Μάη του 1945

Στο μεγαλύτερο μέρος της αστικής ιστοριογραφίας και δημοσιολογίας, ο φασισμός παρουσιάζεται ως ο αντίθετος πόλος της (αστικής) δημοκρατίας. Είναι όμως πράγματι έτσι;

Ο φασισμός εμφανίστηκε και φούντωσε ως κοινωνικό ρεύμα - με διάφορες μορφές και «σκαμπανεβάσματα» - στο διάστημα ανάμεσα στους δύο Παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς Πολέμους. 

Επιδιώκοντας να λύσει με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τις δικές της εσωτερικές διαφορές (για τις αποικίες και τις αγορές), η αστική τάξη ήρθε διεθνώς αντιμέτωπη με τους χειρότερους εφιάλτες της. 

Από τη μία η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, της οποίας φέτος γιορτάζουμε την 100ή επέτειο, αφαιρούσε το 1/6 της παγκόσμιας επικράτειας από την εξουσία της, ενώ από την άλλη κυοφορούνταν μια σειρά εργατικές εξεγέρσεις (σε Γερμανία, Ουγγαρία, Φινλανδία, Ιταλία κ.λπ.).

Ο τρόμος ο οποίος είχε περιβάλει την αστική τάξη, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητός από το κύρος που ασκούσε το πρώτο πείραμα φασιστικής διακυβέρνησης, το οποίο λάμβανε χώρα στη Ιταλία από το 1922. Κατά την επίσκεψή του στη Ρώμη στις 20 Γενάρη 1927, ο «δημοκράτης» - κατά τα άλλα - 

Τσόρτσιλ δήλωνε:

«Αν ήμουν Ιταλός, είμαι σίγουρος ότι θα ήμουν ολόψυχα μαζί σας από την έναρξη της θριαμβευτικής σας πάλης ενάντια στις κτηνώδεις ορέξεις και πάθη του Λενινισμού. Θα πω όμως και μια λέξη για τη διεθνή διάσταση του φασισμού. Εξωτερικά, το κίνημά σας προσέφερε υπηρεσία σε ολόκληρο τον κόσμο (...) Η Ιταλία έδειξε πως υπάρχει τρόπος καταπολέμησης των ανατρεπτικών δυνάμεων (...) προσέφερε το αναγκαίο αντίδοτο στο ρωσικό δηλητήριο. Από δω και πέρα κανένα μεγάλο έθνος δεν θα στερείται των ύστατων μέσων για την προστασία του από την καρκινογόνο ανάπτυξη του Μπολσεβικισμού».1

Αντίστοιχη έλξη ασκούσε ο φασισμός εκείνη την περίοδο σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. 

Ενδεικτική είναι ίσως η στιχομυθία των «δημοκρατών» Βενιζέλου - Πλαστήρα, παραμονές των εκλογών του 1933. Μπροστά στη σίγουρη ήττα του Κόμματος των Φιλελευθέρων, ο Πλαστήρας πρότεινε στον Βενιζέλο τη διενέργεια πραξικοπήματος, ώστε να «κάνουμε ό,τι και στην Ιταλία, που χάρις στο Φασισμό προοδεύει».

Ο Βενιζέλος «του απήντησε ότι δεν ήτο μεν ενθουσιασμένος με το κοινοβουλευτικόν καθεστώς, αλλ' ότι τα ελαττώματα των άλλων λύσεων ήσαν τόσο μεγάλα, ώστε ουδ' επί στιγμήν εδέχετο αλλαγήν του πολιτεύματος. Η Ιταλία, προσέθεσεν, επήγαινε καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ, ενώ εις την Ελλάδα δεν υπήρχε δικτάτωρ... Και χαριτολογών, κατέληξεν ο Βενιζέλος: "Αν πείσεις τον Μουσολίνι να αφήση την Ιταλίαν και να έλθη εδώ, τότε, ίσως, συμφωνήσω να γίνη δικτατορία"».2

Ο δε Γ. Κονδύλης - από την άλλη πλευρά του αστικού πολιτικού φάσματος - ένα χρόνο πριν την εγκαθίδρυση του καθεστώτος Μεταξά, θα χαρακτηρίσει τον Ιταλό δικτάτορα ως τον «καλύτερο άνδρα της σημερινής εποχής», ο οποίος «κατάφερε να πειθαρχήσει έναν ζωηρό λαό [...] και να λύσει το πρόβλημα της συνεργασίας μεταξύ κεφαλαίου και εργατών». Λίγο μετά, ο Μεταξάς διευκρίνιζε πως σκοπός τής (κοινοβουλευτικά εγκεκριμένης) δικτατορίας του ήταν η «αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας».3

Την ίδια σχεδόν περίοδο, στις 26 Γενάρη του 1934, ο Γερμανός μεγαλοβιομήχανος Κρουπ δήλωνε, ενόψει της πρώτης επετείου από την άνοδο του Χίτλερ στη διακυβέρνηση: «Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνισμού) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. των βιομηχάνων!)».4

Πέρα, όμως, από την αντιμετώπιση της ανόδου του κύρους των επαναστατικών ιδεών και το τσάκισμα του εργατικού κινήματος, η φασιστική μορφή διακυβέρνησης του καπιταλισμού ήταν ιδανική στη Γερμανία και λόγω της πολεμικής προετοιμασίας ενόψει της διεκδίκησης αγορών και αποικιών από τους παλαιότερους ληστές.

 Οπως χαρακτηριστικά υπογράμμιζε ο υπουργός Οικονομικών των ναζί Σαχτ στον Αμερικανό Πρόξενο Fuller το 1935: «Οι αποικίες είναι απαραίτητες στη Γερμανία. Αν καταστεί δυνατό θα τις αποκτήσουμε μέσα από διαπραγματεύσεις. Αν όχι, θα τις αρπάξουμε (σ.σ. με τη βία)».5

Σε αυτές τις συνθήκες, όπως διαβάζουμε από τα Πρακτικά της Δίκης της Νυρεμβέργης, «μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, 

περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας συναντήθηκαν στο Βερολίνο στις 20 Φλεβάρη 1933», δηλαδή «λίγο πριν τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933. 

Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των συνωμοτών (σ.σ. των ναζί) να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, με βία να αντιμετωπίσουν κάθε αντιπολίτευση και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. 

Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο G. Krupp, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας Alfried Krupp A.G., τέσσερα ηγετικά στελέχη της I. G. Farben, ενός εκ των μεγαλυτέρων κονσέρν (σ.σ. μονοπωλίων) χημικών στο κόσμο, ο A. Vogler, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι». 

Είχε έρθει η ώρα για τους αστούς να πετάξουν την κοινοβουλευτική μάσκα της δικτατορίας τους και να πάρουν στο χέρι το ναζιστικό μαστίγιο...

Παράλληλα, το ναζιστικό καθεστώς ανέπτυξε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του αγαστή συνεργασία με καπιταλιστικά μεγαθήρια «δημοκρατικών» κρατών όπως «General Motors», «General Electric», ITT, «Ford», IBM με τους Αμερικανούς Προέδρους των δύο τελευταίων να τιμώνται για τις υπηρεσίες τους στο Γ' Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού.

Φασιστικά και «δημοκρατικά» κράτη στον πόλεμο

Παρά τις αντιθέσεις τους με τη Γερμανία για το μοίρασμα των αγορών και των αποικιών, τα ισχυρά «δημοκρατικά» (και αποικιοκρατικά, υπενθυμίζω) καπιταλιστικά κράτη συνέβαλαν προπολεμικά καθοριστικά στο γιγάντωμα του ναζιστικού τέρατος, επιδιώκοντας να το αξιοποιήσουν εναντίον της ΕΣΣΔ. Αυτόν το σκοπό υπηρετούσαν η ανοχή απέναντι στην κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλλιών περί εξοπλισμών, η έμμεση στήριξή τους στις φιλοναζιστικές δυνάμεις του Φράνκο, η αποδοχή της προσάρτησης της Αυστρίας στη Γερμανία, η υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου το 1938 (με την οποία στην ουσία παρέδιδαν τμήματα της Τσεχοσλοβακίας στους ναζί)6 κ.λπ.

Οι ίδιες επιδιώξεις όμως διατηρήθηκαν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, με την αποφυγή της παρενόχλησης των Γερμανών που ρίχνονταν στο Ανατολικό Μέτωπο, με την πεισματική άρνηση ανοίγματος του δυτικού μετώπου μέχρι το καλοκαίρι του 1944 (οπότε ο Κόκκινος Στρατός κάλπαζε προς το Βερολίνο) κ.λπ.

Και μετά το τέλος του πολέμου, όμως, τα «δημοκρατικά» καπιταλιστικά κράτη αποτέλεσαν το πιο φιλόξενο έδαφος για τους πρωτεργάτες της ναζιστικής θηριωδίας. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο κρατικός μηχανισμός της «δημοκρατικής» Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας γέμισε με πρώην ναζιστές, ενώ επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της τέθηκε ο πρώην επικεφαλής της ναζιστής αντισοβιετικής κατασκοπίας, στρατηγός Gelen. Αντίστοιχα, έως το 1961 στη διοίκηση του ΝΑΤΟ υπηρέτησαν 136 Γερμανοί στρατηγοί και ναύαρχοι που είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου.

Ο σοσιαλισμός θανάσιμος εχθρός του φασισμού

Η σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση, τα 100 χρόνια της οποίας γιορτάζουμε φέτος, αποτέλεσε την απαρχή της οικοδόμησης μιας κοινωνίας χωρίς το καπιταλιστικό κέρδος και τους πολυεπίπεδους ανταγωνισμούς που συνεπάγεται η επιδίωξή του.

 Μέσα σε πολύ λίγα χρόνια και σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες «ξεχερσώθηκε» το έδαφος πάνω στο οποίο ευδοκιμεί ο φασισμός. 

Καθόλου τυχαίο δεν είναι, άλλωστε, ότι στην ΕΣΣΔ έζησαν ειρηνικά πάνω από 100 έθνη και εθνότητες - πολλά από τα οποία είχαν προαιώνια έχθρα μεταξύ τους πριν το σοσιαλισμό - ενώ σχεδόν ταυτόχρονα με την παλινόρθωση του καπιταλισμού σήκωσαν κεφάλι οι φασιστικές αντιλήψεις και οι κάθε είδους εθνικισμοί.

Από τον ίδιο της τον χαρακτήρα, από την ίδια τη θεμελίωση των σοσιαλιστικών - κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, η ΕΣΣΔ αποτέλεσε τον πιο θανάσιμο και μάχιμο αντίπαλο του φασισμού. 

Αυτό το αναγνώριζε από την αρχή και ο ίδιος 

ο Χίτλερ, 

ο οποίος στην ομιλία του (στις 31 Μάρτη 1941) στους στρατηγούς, ενόψει της επίθεσης στην ΕΣΣΔ, προσδιόριζε ως εξής τον χαρακτήρα της:

«Σύγκρουση δύο ιδεολογιών, συντριπτική καταγγελία του μπολσεβικισμού ως κοινωνικό έγκλημα. Ο κομμουνισμός αποτελεί έναν τεράστιο κίνδυνο για το μέλλον. Πρέπει να ξεχάσουμε την καθιερωμένη στρατιωτική συμπεριφορά. Ως στρατιώτες δεν έχουμε τίποτα κοινό με τους κομμουνιστές ούτε πριν ούτε μετά τη μάχη. Πρόκειται για πόλεμο εξόντωσης (...) Αυτός ο πόλεμος θα είναι πολύ διαφορετικός από τον πόλεμο στη Δύση. Στην Ανατολή η βαναυσότητα σήμερα σημαίνει τη δυνατότητα επιείκειας στο μέλλον. Οι διοικητές πρέπει να κάνουν τη θυσία να ξεπεράσουν τις προσωπικές τους αναστολές» (από τις σημειώσεις του στρατηγού Χάλντερ).7

Πράγματι, η αντιμετώπιση των αιχμαλώτων Σοβιετικών στρατιωτών (και ακόμα περισσότερο της πρωτοπορίας τους, των κομματικών στελεχών) ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με τους δυτικούς, ενώ τελείως διαφορετική ήταν και η στάση των ναζιστικών στρατευμάτων κατά την αποχώρησή τους από τα σοβιετικά εδάφη, όπου - σε κραυγαλέα αντίθεση με την αποχώρηση από τα καπιταλιστικά κράτη - έκαιγαν και κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.

Οι περισσότεροι των 20 εκατομμυρίων Σοβιετικών νεκρών αποτέλεσαν την αιματηρή απόδειξη της θανάσιμης σύγκρουσης μεταξύ σοσιαλισμού και ναζισμού. 

Παράλληλα, οι κομμουνιστές στο εσωτερικό της κάθε χώρας αποτέλεσαν την πιο αποφασιστική, συνεπή και μάχιμη αντιναζιστική δύναμη, με χαρακτηριστικό το ρόλο του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στη χώρα μας.

Η εμπειρία του παρελθόντος και του παρόντος επιβεβαιώνει τη διαπίστωση του Μπρεχτ ότι «Το φασισμό μπορεί να τον καταπολεμήσει μονάχα όποιος αρνιέται την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και όλα όσα συνδέονται με αυτή, 

επομένως όποιος είναι πρόθυμος να παλέψει μαζί μ' εκείνη την κοινωνική τάξη που πολεμάει με όλες τις δυνάμεις της ενάντια στην ατομική ιδιοκτησία (...). 

Ο πιο επικίνδυνος, ο μοναδικός πραγματικός εχθρός του φασισμού είναι ο κομμουνισμός, και αυτό το ξέρει και ο ίδιος ο φασισμός».

-----------------------------------

Παραπομπές:

1. Βλέπε M. Gilbert (1992): «Churchill: A Life» (London: Minerva) και L. Picknett et al: «War of the Windsors: A Century of Unconstitutional Monarcy» (Edinburgh: Mainstream Publishing), 2002, σελ. 78.

2. Γ. Δάφνης: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», τ. Β΄, εκδ. «Ικαρος», Αθήνα, 1955, σελ. 182-184.

3. Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», «Π.Λ.Ε.», 1967, σελ. 104).

4. Από ομιλία του G. Krupp, 26 Γενάρη 1934, Ντοκουμέντο D-392, Πρακτικά Δίκη Νυρεμβέργης (ΠΔΝ).

5. Ντοκουμέντα EC-450 και US-629, ΠΔΝ.

6. Για περισσότερα βλ. Μ. Ι. Μαΐσκι, «Ποιος βοήθησε τον Χίτλερ;», «Σύγχρονη Εποχή», 2014.

7. War Journal of Franz Halder, vol. VI, σελ. 42 - 43 στην ιστοσελίδα της Combined Arms Research Library.

Του
Χρήστου ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΥ

«Δικαιώθηκε»;;

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έδωσε την αφορμή σε ένα πλήθος διαμορφωτών της κοινής γνώμης να αναμηρυκάζουν:

 «Η πολιτική του δικαιώθηκε».

Ταυτόχρονα, κάθε ένας που προσπαθεί να αρθρώσει αντίθετο πολιτικό λόγο απέναντι σε αυτή την (εξόχως πολιτική) προσέγγιση, αντιμετωπίζεται περίπου σαν «υβριστής» που δεν σέβεται την μνήμη ενός ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή και καταγγέλλεται σαν «ασεβής» διότι προσβάλλει ακόμα και τα ταφικά έθιμα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού!

Όμως οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν ότι μαζί με τον άνθρωπο δεν ενταφιάζεται και η αλήθεια.

 Ότι μαζί με τον νεκρό δεν πεθαίνει και το αποτύπωμά του στη ζωή.

Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο όταν πέθαιναν οι άνθρωποι «έστελναν» τους άξιους στα Ηλύσια Πεδία,

 στο σκοτάδι του Αδη εκείνον τον «λάθε βιώσας» που πέρασε μάταια από τον μάταιο τούτο κόσμο

 και τους εγκληματίες τους έριχναν στα υπόγεια του Αδη, στα Τάρταρα. 

Συνεπώς καλό είναι να αφήσουμε τους αρχαίους Έλληνες και τον πολιτισμό τους στην ησυχία τους και να έρθουμε στα δικά μας. Που προφανώς σχετίζονται απολύτως με την αρχαιοελληνική μας παράδοση.

 Για παράδειγμα στην Ελλάδα

 –πλην ταγματασφαλιτών και φασιστών (αλλά τη σχέση έχουν αυτοί με Ελλάδα;) που έστηναν χορούς γύρω από τα κομμένα κεφάλια του Αρη και του Τζαβέλα– δεν είδαμε ποτέ πολιτικούς αντιπάλους οιουδήποτε νεκρού να κάνουν πανηγύρια στους δρόμους, όπως συνέβη με τον θάνατο της Θάτσερ στην Αγγλία…..

Στα δικά μας, λοιπόν, ένα πράγμα είναι ο αυτονόητος σεβασμός στην απώλεια κάθε ανθρώπου και στον πόνο των οικείων του. 

Άλλο πράγμα είναι ο πολιτικός λόγος. Που ακόμα και η σφοδρότητά του όταν δεν αναιρεί την με ήθος άρθρωσή του, δεν συνιστά «προσβολή». Συνιστά δημοκρατία. 

Στον πολιτικό λόγο, επομένως, που αυτός θέλει – και μάλιστα εξόφθαλμα – να εκμεταλλευτεί τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενός ανθρώπου που δέσποζε δεκαετίες στην πολιτική ζωή, για να «δικαιώσει» την κυρίαρχη πολιτική, 

αντιτείνουμε: 

Αν έχει «δικαιωθεί» το «0+0=14%», τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική της διαρκούς λιτότητας που βαφτίζεται «σωτηρία». Είναι;

Αν έχει «δικαιωθεί» η συνθήκη του Μάαστριχτ, δηλαδή ο «συνταγματικός χάρτης» του ευρωενωσιακού Κολοσσαίου, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική των Μνημονίων που κατά τον υπερενενηντάχρονο τότε Κ.Μητσοτάκη δεν είχε σημασία αν ήταν δίκαιη ή άδικη, αλλά ότι είναι «αναγκαία», όπως έλεγε. Είναι;

Αν έχει «δικαιωθεί» η αποστολή ελληνικών φρεγατών στον Περσικό Κόλπο και η μετατροπή της βάσης της Σούδας σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ιμπεριαλισμού στις επιδρομές του για την «εξαγωγή δημοκρατίας» στη Μέση Ανατολή, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική της συμμετοχής και της συνενοχής στον χαμό των μικρών Αιλάν στο Αιγαίο. Είναι;

Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική της μείωσης συντάξεων και της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με τους νόμους Σιούφα – Σουφλιά, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική των PSI, του «κουρέματος» συντάξεων και των μνημονιακών «Κατρούγκαλων». Είναι;

Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική του «εσείς είστε το κράτος» προς τα ΜΑΤ και την Αστυνομία, τότε είναι «δικαιωμένη» και η καταστολή που ψεκάζει με χημικά τον Γλέζο και τον Θεοδωράκη, που ψεκάζει με χημικά τους συνταξιούχους, που μετατρέπει σε στόχο των γκλομπς και σε πεδίο βολής δακρυγόνων τις διαδηλώσεις του λαού κατά των Μνημονίων. Είναι;

Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική της εκποίησης της ΑΓΕΤ και του ΟΤΕ, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική του ξεπουλήματος του τόπου για 99 χρόνια. Είναι;

Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική που καταγγέλλει τη «διαπλοκή» και τα «χαμαιτυπεία» αλλά μετά συμφιλιώνεται με τους καταγγελλόμενους ως φορείς της, τότε είναι «δικαιωμένη» η πολιτική των «νέων τζακιών», η πολιτική της «δικής μας καλής διαπλοκής» και οι συμπεριφορές «γλύφω εκεί που έφτυνα». Είναι;

Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική των «δικών μας παιδιών», τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική μετατροπής του δημόσιου χώρου σε «κομματικό φέουδο», η πολιτική του ρουσφετιού, η πρακτική του νεποτισμού και της οικογενειοκρατίας. Είναι;

Αν έχει «δικαιωθεί» η περίοδος της «αποστασίας» ή η εξωτερική πολιτική του «μετά από 5 – 10 χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται», τότε είναι «δικαιωμένη» και η τακτική της εργαλειοποίησης της Ιστορίας ως μέσο προώθησης της πολιτικής αφασίας δια της ιστορικής άγνοιας. Είναι;

Αν έχει «δικαιωθεί» ως τακτική πολιτικής επιβολής η ανοχή σε ομάδες κρούσης που αντιλαμβάνονται την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση ως προέκταση του λοσταριού πάνω στο κεφάλι του Τεμπονέρα, τότε είναι «δικαιωμένη» και η μεθόδευση διαγραφής από το προσκήνιο κάθε έννοιας «αντικειμενικής πολιτικής ευθύνης». Είναι;

Η απάντηση η δική μας – θα μας το επιτρέψουν οι περί «δικαίωσης» κήρυκες της ίδιας ταξικής όχθης που εκπροσώπησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης- είναι προφανής.

Εξίσου προφανές το συμπέρασμα: Αν όσα πρέσβευε με την πολιτική του πριν από 30 χρόνια ο Κ.Μητσοτάκης εφαρμόζονται σήμερα από «αριστερούς» και δεξιούς, αυτό δεν «δικαιώνει» την πολιτική αυτή, ούτε τότε, ούτε σήμερα. 

Δικαιώνει εκείνους που επιμένουν ότι η αντίσταση, η αποτελεσματική αντίσταση απέναντί της, έχει καθυστερήσει.

 Δεκαετίες.

του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ