Γι’ αυτούς που «φορτώνουν» στον ΕΛΑΣ τη ναζιστική θηριωδία στα Καλάβρυτα

,,Τα Καλάβρυτα κατεστράφησαν στις 13/12/1943. Και οι ίδιοι ο Γερμανοί αναφέρουν ότι οι στρατιώτες τους σκοτώθησαν στις 17/12/43, δηλαδή μετά τετραήμερο…,,

Η αντικομμουνιστική προπαγάνδα που χτυπάει εδώ και δεκαετίες την παλλαϊκή ΕΑΜική Αντίσταση και το κόμμα που την οργάνωσε και τη στελέχωσε με το πιο εκλεκτό έμψυχο δυναμικό του, το ΚΚΕ, 

είναι γνωστή για την ικανότητά της να κάνει το άσπρο μαύρο, όχι όμως και για την ισχύ των «επιχειρημάτων» της.

από Κατιούσα

Κάποτε οι «ίδιοι» του έλεγαν, να μην αντισταθεί στους ναζί εισβολείς και πως «αν δεν τους πειράξει δεν θα τον πειράξουν». 

Καλούσαν το λαό να συνεργαστεί με τους καταχτητές κι αν δε συνεργαζόταν, να μη τους «ενοχλεί», να ανέχεται την κατοχή και να κοιτάει τη δουλειά και το κεφάλι του. 

Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί τι θα είχε συμβεί αν ο λαός μας τους άκουγε….
Η αντικομμουνιστική προπαγάνδα που χτυπάει εδώ και δεκαετίες την παλλαϊκή ΕΑΜική Αντίσταση και το κόμμα που την οργάνωσε και τη στελέχωσε με το πιο εκλεκτό έμψυχο δυναμικό του, το ΚΚΕ, είναι γνωστή για την ικανότητά της να κάνει το άσπρο μαύρο, όχι όμως και για την ισχύ των «επιχειρημάτων» της. 

Τα ιστορικά γεγονότα όσο και να τα «μαγειρέψουν», για κακή τύχη των «μαγείρων» δεν αλλοιώνονται και δεν καταργούνται (όπως τα δικαιώματα).

Στα πλαίσια αυτά δεν προξενεί εντύπωση η προσπάθεια να χρεώσουν στον ΕΛΑΣ το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, στις 13 του Δεκέμβρη 1943, όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, βάσει προκαθορισμένου σχεδίου, τουφέκισαν όλο σχεδόν τον άρρενα πληθυσμό κι έκαψαν τα σπίτια της κωμόπολης, διαπράττοντας το μεγαλύτερο έγκλημα κατά αμάχων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά τα στρατόπεδα του Νταχάου και του Άουσβιτς.

Κάποιοι, ισχυρίστηκαν ότι η ναζιστική θηριωδία διαπράχτηκε μετά το φόνο Γερμανών αιχμαλώτων από τον ΕΛΑΣ.
«Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Και καθόλου απλοϊκή. Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε την αλήθεια αυτή με μαρτυρίες τρίτων, μελετητών των προβλημάτων της κατοχικής περιόδου» σημειώνεται στο βιβλίο του Ηλία Παπαστεργιόπουλου: «Ο Μωρηάς στα όπλα», τόμος Δ’, στο οποίο παρατίθενται αδιάψευστα στοιχεία και μαρτυρίες για τις συνθήκες που έγινε το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων και των άλλων χωριών. 

Μερικά αποσπάσματα:
«Γράφει, εν πρώτοις, ο Κομνηνός Πυρομάγλου:

«…Μετά την πλήρη κατάληψιν, υπό των Συμμαχικών Στρατευμάτων της Νοτίου Ιταλίας, ως και την απελευθέρωσιν της Βορείου Αφρικής η Πελοπόννησος και η Δυτική Στερεά εθεωρήθησαν υπό του Γερμανικού Επιτελείου 

“ως πρώτη γραμμή μετώπου ”, 

εις τα μετόπισθεν της οποίας θα έπρεπε να εξουδετερωθή πάσα ανταρτική κίνησις “εν ανάγκη και να ερημωθή η περιοχή”. 

Το Γερμανικόν Επιτελείον, φοβούμενον κατάληψιν της Επτανήσου, και αποβάσεις εις τας δυτικάς ακτάς της Ελλάδος (ανεμένετο άλλωστε μία τοιαύτη συμμαχική ενέργεια) 

απεφάσισε να ενεργήση όχι μόνον εκκαθαριστικάς επιχειρήσεις εναντίον των Ελλήνων ανταρτών, αλλά και να περάση δια πυρός και σιδήρου κατοίκους και χωρία της ορεινής περιοχής της Ελλάδος…

…Αι σφαγαί και δηώσεις των Καλαβρύτων δεν υπήρξαν ενέργεια μεμονωμένη των Γερμανών. 

Υπήρξε μία εκ των ενεργειών ενός γενικωτέρου σχεδίου του Γερμανικού

Επιτελείου, εις βάρος των αμάχων ελληνικών πληθυσμών. 

Απομόνωσις του δράματος των Καλαβρύτων προδίδει, νομίζομεν, ηθελημένην παραποίησιν ή ηθελημένην εκμετάλλευσιν. 

Η καταστροφή και σφαγή των Καλαβρύτων έλαβε χώραν την 13ην Δεκεμβρίου 1943 και η εκτέλεσις των Γερμανών αιχμαλώτων εγένετο την νύκτα της 13ης προς την Δεκεμβρίου 1943. (σ. σ. Οι Γερμανοί ομολογούν ότι η εκτέλεση των Γερμανών αιχμαλώτων έγινε στις 17/12/43)»…

… Υπάρχει και η Διακήρυξη των Γερμανών της Πελοποννήσου: 

«Την 17.12.1943, εφονεύθησαν και ηκρωτηριάσθησαν κτηνωδώς Γερμανοί στρατιώται υπό κομμουνιστικών συμμοριών εις την περιοχήν Καλαβρύτων – Μαζεΐκων». Τα Καλάβρυτα κατεστράφησαν στις 13/12/1943. Και οι ίδιοι ο Γερμανοί αναφέρουν ότι οι στρατιώτες τους σκοτώθησαν στις 17/12/43, δηλαδή μετά τετραήμερο…

…Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν την εκτέλεση των Ναζήδων στρατιωτών σαν πρόφαση για να προαποφασισμένα εγκλήματά τους.

(…) Η εντύπωση που προκάλεσε το μακελειό αυτό στον ελληνικό λαό ήταν κατάπληξη, οργή και αγανάκτηση. 

Στο εξωτερικό, μεγάλες δυνάμεις της παγκόσμιας κοινής γνώμης κινητοποιήθηκαν κατά των χιτλερικών όχι μόνο σε συμμαχικές, αλλά και σε ουδέτερες χώρες. 

Το ασύλληπτο αυτό έγκλημα στιγματίστηκε παντού και έμεινε σαν μια από τις πιο ατιμωτικές κηλίδες του ναζιστικού καθεστώτος.

Κι όμως, 16 χρόνια αργότερα, μέσα στη Βουλή των Ελλήνων, βρέθηκαν άνθρωποι που προσπάθησαν να… δικαιολογήσουν το έγκλημα αυτό! Τον Οκτώβριο του 1959 (συζητήσεις της Βουλής της 20ής, 21ης και 22ας Οκτωβρίου 1959), ο τότε αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως, Π. Κανελλόπουλος, μιλώντας για τα γεγονότα των Καλαβρύτων, είπε ότι προκλήθηκαν από την… δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση των Γερμανών, επειδή ο ΕΛΑΣ εξετέλεσε Γερμανούς αιχμαλώτους. Τα ίδια είχε υποστηρίξει λίγους μήνες νωρίτερα και ο βουλευτής της ΕΡΕ Β. Παπαρρηγόπουλος.

Στους δύο πολιτικούς, που τοποθέτησαν τη σφαγή των Καλαβρύτων σε επίπεδο,

 όπου ούτε οι Γερμανοί δεν είχαν τολμήσει ως τότε να τοποθετήσουν, έδωσε αποστομωτική απάντηση στο δημοσιογραφικό όργανο των Οργανώσεων Εθνικής Αντιστάσεως, «Ιστορικόν Αρχείον Εθνικής Αντιστάσεως», ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ Κομνηνός Πυρομάγλου, αποκαλύπτοντας ότι η σφαγή των Καλαβρύτων προηγήθηκε της εκτελέσεως των Γερμανών αιχμαλώτων! 

Οι αντάρτες είχαν ειδοποιήσει τους Γερμανούς να σταματήσουν τις εκτελέσεις ομήρων στην Πάτρα και το Αίγιο, γιατί, διαφορετικά, θα αναγκάζονταν να εκτελέσουν και αυτοί Γερμανούς αιχμαλώτους, που είχαν στα χέρια τους από τη νικηφόρα μάχη της Κερπινής…

Ο Σμήναρχος Μίχου, που έζησε από κοντά εκείνες τις φριχτές ώρες, μας δίνει συγκλονιστικές εικόνες στις αφηγήσεις του:

«Η ιστορική αλήθεια σχετικά με τις σφαγές των Καλαβρύτων έχει κακοποιηθεί. Γι ’ αυτό νομίζουμε πως είνω απαραίτητο να γραφούν τα παρακάτω κι έτσι να βοηθήσουμε τον ιστορικό του μέλλοντος από την πλευρά της Εθνικής Αντιστάσεως, όπως εμείς την εζήσαμε στους σκληρούς χρόνους της Κατοχής…

Τα γερμανικά τμήματα της Πάτρας 

αποσύρθηκαν από τα Καλάβρυτα στις 12 Δεκεμβρίου και ταυτόχρονα της Κορινθίας και της Αργολίδας. 

Της Αιγαλείας έμεινε τελευταίο, για να εκτελέσει το φοβερό έγκλημα. 

Τα Καλάβρυτα και η περιοχή τους είχαν προγραφτεί. Αρχιδήμιος είχεν ορισθεί ο Λάινγκερ, διοικητής Αιγίου, με βοηθό τον χτηνάνθρωπο Τέννερ…

Οι Γερμανοί αιχμάλωτοι, γύρω στους 100, που είχαν πιαστεί στη μάχη των Ρογών -Κερπινής, μαζί με άλλους που πιάστηκαν σε άλλες επιχειρήσεις, έμεναν στην περιοχή Μαζέικων και χρησιμοποιούντο σε διάφορες εργασίες. 

Όταν η φάλαγγα της Τριπόλεως πλησίαζε να φτάσει στα Μαζέικα, μεταφέρθηκαν στο θέρετρο Μάζι που βρίσκεται σε οχυρή τοποθεσία. 

Ενα μικρό τμήμα του 11ου Συντάγματος τις τελευταίες ημέρες της αποχωρήσεως βρέθηκε σε δύσκολη θέση γιατί ένας καταδότης οδήγησε εχθρικό τμήμα σ’ εκείνη την περιοχή.

Η επαρχία ολόκληρη φλεγόταν, οι καπνοί από τα Καλάβρυτα ανέβαιναν στον γκρίζο ουρανό του Χελμού. Και το αίμα ανέβαινε στο κεφάλι. 

Τους αιχμαλώτους τους εξετέλεσε η φρουρά και τους έριξε σ’έναν γκρεμό. 

Υστερα γλίστρησε σ’ ένα μονοπάτι και μόλις πρόλαβε να ξεφύγει την κύκλωση.

Τους νεκρούς οι Γερμανοί τους έπαιρναν πάντα αποχωρώντας. 

Ετσι στις 15 Δεκεμβρίου η μονάδα της Τριπόλεως πήρε και τους νεκρούς αιχμαλώτους από την περιοχή αυτή του Χελμού, αφού σκότωσε επιτόπου τους Έλληνες οδηγούς – καταδότες.

Αυτή είνω η αλήθεια για τα φοβερά εκείνα γεγονότα»…

…Oι Γερμανοί ήρχισαν διαπραγματεύσεις για την ανταλλαγή των αιχμαλώτων με τους αντάρτες τις οποίες προχώρησαν αρκετά, μέχρι και να συζητήσουν όρους. 

Μετά αποτόμως τις διέκοψαν. 

Γιατί;

Θα το γράψω και ίσως είναι η πρώτη φορά που έρχεται εις φως το στοιχείο αυτό, εις ελάχιστους γνωστό: 

Διέκοψαν τις διαπραγματεύσεις, μόλις επληροφορήθησαν ότι ο επικεφαλής του τμήματος Γερμανός αξιωματικός ήταν νεκρός, αυτοκτονήσας με χειροβομβίδα, την οποίαν ήνοιξεν επί του στήθους του. 

Τούτο δε διότι όλοι οι άλλοι δεν τους ενδιέφεραν. Ο λόγος δεν ήσαν Γερμανοί οι αποτελούντες το πληγέν τμήμα. 

Ήσαν “μαζώματα” από «εθελοντάς», Ούγγροι, Τσέχοι, εξωμότες Πολωνοί, Ουκρανοί, Λετονοί. Από κείνους που εχρησιμοποιούσαν στις κατεχόμενες χώρες, (άστε τα πραγματικά γερμανικά τμήματά των να είναι ελεύθερα για την Ρωσία. 

Δια τον λόγον αυτόν, μετά μάλιστα την ήτταν των και την ανάλογον κατάσταση’ του ηθικού των, δεν ενδιέφεραν ποσώς τους Γερμανούς. 

Μία ακόμη απόδειξις τούτου, το ότι οι Γερμανοί ετυφέκισαν οι ίδιοι τον μόνο διασωθέντα Γερμανό (κατά την στολήν βεβαίως), ο οποίος διεσώθη από την σφαγήν των αιχμαλώτων εις το Μάζι Κλειτορίας. Σε ποιον στρατό του κόσμου γίνεται αυτό; 

Ας αφήσωμεν τον τυφεκισμό του άλλου οπλίτου (Αλσατού αυτού), ο οποίος ήνοιξεν την πόρταν του Σχολείου και άφησε τα γυναικόπαιδα να διαφύγουν τον θάνατον από την πυρά που οι Γερμανοί έβαλαν για να τα κάψουν.

Συμπέρασμα; 

Οι Γερμανοί ήσαν αποφασισμένοι να τσακίσουν το σύμβολο Καλάβρυτα -Αγία Λαύρα. Διότι δεν ήσαν ανιστόρητοι. Από το σημείο αυτό και πέρα «αφορμές» όσες θέλουμε. 

Που καμιά όμως δεν πρέπει να αφήνεται σαν «αδικαιολογούσα» το μεγαλύτερο έγκλημα κατ’ αμάχων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά βεβαίως τα στρατόπεδα του Νταχάου και του Άουσβιτς.

(…) Το ίδιο μαρτυρεί και ο Γερμανός διοικητής Σπάιντελ. Στις 29-12-1943 απαντώντας στην από 19-12-1943 αναφορά του Κουίσλιγκ πρωθυπουργού Ι. Ράλλη, με την οποία διεμαρτύρετο και ζητούσε εξηγήσεις για τα «γεγονότα των Καλαβρύτων», δικαιολογεί το έγκλημα με το επιχείρημα της «υποστηρίξεως των ανταρτών από τον πληθυσμόν», δεν μνημονεύει θέμα αιχμαλώτων και μόνο σε μεταγενέστερη έκθεσή του προς τους ανωτέρους του προσφεύγει στο «επιχείρημα Ράλλη» και διασυνδέει την καταστροφή τοιν Καλαβρύτων με την εκτέλεση από τους αντάρτες των αιχμαλώτων. (Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» 13-12-1993).

Τέλος,

 μερικά ακόμα ντοκουμέντα που παραθέτουμε αποδείχνουν περίτρανα το προμελετημένο

 έγκλημα:

1α.Από το απόρρητο έγγραφο P.Ic. με αριθμό 719 και ημερομηνία 22 Οκτώβρη 1943, που έστειλε ο διοικητής της 117ης γερμανικής μεραρχίας Πεζικού και στρατιωτικός διοικητής Πελοποννήσου Καρλ Φον Λε Σουίρ (απόγονος του Βαυαρού στρατηγού Γουλιέλμου Φον Λε Σουίρ, υπουργού Στρατιωτικών του Όθωνα το 1833) στο Γενικό Επιτελείο του 68ου γερμανικού Σώματος Στρατού, στο Βελιγράδι και που ζητούσε τη ρίψη από την αεροπορία εμπρηστικών βομβών στην περιοχή των Καλαβρύτων (μια ρίψη, που δεν πραγματοποιήθηκε, επειδή δεν υπήρχαν σχετικές διαθέσιμες δυνάμεις της γερμανικής αεροπορίας).

β.Από την απόρρητη διαταγή του Λε Σουίρ, με αριθμό 247 και ημερομηνία 25 Νοέμβρη 1943, προς το 749 Σύνταγμα Πεζικού, ενισχυμένο από τη μονάδα ΑΑ 116, και με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Ιούλιο Βέλφιγκερ, στρατιωτικό διοικητή Αχαΐας, στην οποία ορίζονταν ως τόποι «αναγνωριστικής και εκκαθαριστικής επιχείρησης» τα Καλάβρυτα και η γύρω ευρεία περιοχή.

γ.Από την απόρρητη διαταγή του Βέλφιγκερ, με θέμα «επιχείρηση Καλάβρυτα», με αριθμό 96 και ημερομηνία 1 Δεκέμβρη 1943, που συντάχτηκε αμέσως ύστερα από ειδική σύσκεψη Γερμανών αξιωματικών, που έγινε για την επιχείρηση αυτή την ίδια μέρα σε κεντρικό ξενοδοχείο, στην Πάτρα.

2.Την επιδρομή διηύθυνε ο Βέλφιγκερ, με βοηθούς τον διοικητή του 1ου Τάγματος ταγματάρχη Χανς Εμπερσμπέργκερ και τον ίλαρχο Γκνας, ενώ γενικός επόπτης του ναζιστικού κόμματος για την πραγματοποίηση της εν λόγω επιδρομής υπήρξε ο αρχιτρομοκράτης του Αίγιου Αυστριακός λοχίας των Ες Ντε Τέννερ, θεολόγος στο επάγγελμα.

3.Στην επιχείρηση πήραν μέρος και Έλληνες προδότες, όπως φανερώνει συνοπτικό πληροφοριακό κείμενο, που είχε υποβάλει στην ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου ο διαπιστευμένος σ’ αυτή Βρετανός πρεσβευτής Ρέντζιναλ Λίπερ και σύμφωνα με το οποίο «τα γερμανικά στρατεύματα είχαν πετύχει να εκκαθαρίσουν τα Καλάβρυτα και να καταστρέψουν τα πάντα στην πορεία τους, πλαισιούμενα και βοηθούμενα από ελληνικές ομάδες ασφαλείας. Το κείμενο αυτό περιέχεται σε έγγραφο του Φόρεϊν Οφις με αριθμό 311/43074.

4.Η αγγλική στρατιωτική αποστολή στην Πελοπόννησο είχε έμμεση ανάμειξη στα γεγονότα. Όπως αναφέρει συγκεκριμένα ο Άγγλος ιστορικός Μίκαελ Άρτον στον Αχαιό ιστοριοδίφη Δημήτριο Κανελλόπουλο σε επιστολή του, με ημερομηνία 19 Οκτώβρη 1991 ερευνώντας τα αρχεία, του Φόρεϊν Οφις τα σχετικά με τα γεγονότα των Καλαβρύτων, είχε διακρίνει την τότε ύπαρξη εμπιστευτικών επαφών μεταξύ της αγγλικής στρατιωτικής αποστολής και των Ες-Ες και Ες Ντε της Πάτρας, με τη μεσολάβηση αντιπροσώπων του Σουηδικού Οργανισμού Περίθαλψης στην πόλη και Ελλήνων συνεργατών των Γερμανών.

5.Ο Βέλφιγκερ μεταπολεμικά χρημάτισε διευθυντής της Αστυνομίας του Μονάχου, η τύχη του Γκνας και του Εμπερμπέργκερ αγνοείται, ενώ ο Λε Σουίρ αιχμαλωτίστηκε αργότερα από τον σοβιετικό στρατό και πέθανε στην αιχμαλωσία. 

Ο πτέραρχος Φέλμι, διοικητής του 68ου γερμανικού Σώματος Στρατού και ανώτατος επόπτης της «επιχείρησης Καλάβρυτα», γλίτωσε στη δίκη της Νυρεμβέργης μόνο με 15 χρόνια φυλακή. 

Ο λοχίας Τέννερ αμέσως μετά τον πόλεμο δούλεψε σε υπηρεσία κατασκοπίας του ΝΑΤΟ για τη νοτιοανατολική Ευρώπη.

Οι εμφάσεις στο κείμενο του: Viva La Revolucion

Ας μην αγωνιούν στη «Αυγή». Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει ήδη πετύχει:

,,,Απέ­δει­ξε στην πράξη ότι, ως κυ­βέρ­νη­ση, είναι ο κα­λύ­τε­ρος υπη­ρέ­της των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαί­ου στα χρό­νια της με­τα­πο­λί­τευ­σης. Πέ­τυ­χε να υπο­γρά­ψει δύο μνη­μό­νια (από αυτά που προ­ε­κλο­γι­κά… «έσκι­ζε»), πέ­τυ­χε να εξα­πα­τή­σει λαϊ­κές μάζες με κάλ­πι­κα δι­λήμ­μα­τα με­τα­τρέ­πο­ντας το «Όχι» σε «Ναι», πέ­τυ­χε να επι­βάλ­λει τα πλέον βάρ­βα­ρα, αντερ­γα­τι­κά μέτρα που ακόμη και οι κυ­βερ­νή­σεις ΠΑ­ΣΟΚ-ΝΔ δί­στα­σαν να πε­ρά­σουν. Πέ­τυ­χε- ας μην το ξε­χνά­με- να ανα­δει­χθεί στον κα­λύ­τε­ρο μα­θη­τήτης δο­λο­φο­νι­κής συμ­μα­χί­ας του ΝΑΤΟ, συ­νέ­νο­χος εγκλη­μα­τι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων όπως αυτή της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας. Γι’ αυτήν την κυ­βέρ­νη­ση μι­λά­με. Για την κυ­βέρ­νη­ση που, στο όνομα της «δί­και­ης ανά­πτυ­ξης», υλο­ποιεί τα θε­λή­μα­τα του ΣΕΒ. Για την κυ­βέρ­νη­ση που πήρε το όνομα της «Αρι­στε­ράς», το κα­πη­λεύ­τη­κε, το ξέ­σκι­σε, το πο­δο­πά­τη­σε, με­τα­τρέ­πο­ντας το σε ιδε­ο­λο­γι­κό κου­ρε­λό­πα­νο.,,, 

Οι «Κασιμάτηδες» της «ΑΥΓΗΣ»: Ξεδιάντροπο παραλήρημα ενάντια στο ΚΚΕ

ΑΠΟ ATEXNOS3 

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας

Είναι γε­γο­νός πως η κομ­μα­τι­κή εφη­με­ρί­δα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η «Αυγή», μας έχει συ­νη­θί­σει σε πα­ρα­λη­ρη­μα­τι­κού τύπου επι­θέ­σεις ενά­ντια στο ΚΚΕ. 

Επι­θέ­σεις που βγά­ζουν τόση αντι­κομ­μου­νι­στι­κή χολή που θα την ζή­λευαν μέχρι και οι κον­δυ­λο­φό­ροι της «Κα­θη­με­ρι­νής». 

Δεν έχει πε­ρά­σει πολύς και­ρός, άλ­λω­στε, από τότε που αρ­θρο­γρά­φος της «Αυγής» προ­ω­θού­σε την ανι­στό­ρη­τη «θε­ω­ρία των δύο άκρων», κά­νο­ντας λόγο για ολο­κλη­ρω­τι­σμούς σε μια προ­σπά­θεια να εξι­σώ­σει τον κομ­μου­νι­σμό με το να­ζι­σμό.

Απ’ ότι φαί­νε­ται, οι υπεύ­θυ­νοι της κομ­μα­τι­κής εφη­με­ρί­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχουν βάλει στόχο να ξε­περ­νούν, κάθε φορά, τους ίδιους τους εαυ­τούς τους σε πρω­τό­γο­νο αντι­κομ­μου­νι­σμό και χυ­δαιό­τη­τα ενά­ντια στο ΚΚΕ. Λο­γι­κό, αν σκε­φτού­με ότι, όπως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έτσι και η εφη­με­ρί­δα του η «Αυγή» δίνει συ­νε­χώς εξε­τά­σεις νο­μι­μο­φρο­σύ­νης στο με­γά­λο κε­φά­λαιο, τα συμ­φέ­ρο­ντα και τους σκο­πούς του οποί­ου με με­θο­δι­κό­τη­τα υπη­ρε­τεί.

Σε ένα πρό­σφα­το ρε­σι­τάλ αντι­κομ­μου­νι­στι­κής αθλιό­τη­τας, αρ­θρο­γρά­φος της «Αυγής» μας ενη­με­ρώ­νει, στον τίτλο του κει­μέ­νου, πως… 

«Το ΚΚΕ που γνω­ρί­ζα­με δεν υπάρ­χει πια!». 

Στο δε πε­ριε­χό­με­νο του άρ­θρου του κάνει αξιο­μνη­μό­νευ­τη προ­σπά­θεια να μι­μη­θεί, τόσο στο ύφος όσο και στην αντι­κομ­μου­νι­στι­κή επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία, την «Κα­σι­μά­τειο» σχολή. 

Σύμ­φω­να με τον κον­δυ­λο­φό­ρο της «Αυγής», ο σο­σια­λι­σμός είναι ξε­πε­ρα­σμέ­νος, η δι­κτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του «σά­πι­σε», ο νόμος του ερ­γά­τη δεν ισχύ­ει, η ΕΣΣΔ δεν υπάρ­χει, ακόμη και η Κίνα ακο­λου­θεί «μει­κτή οι­κο­νο­μία», κλπ. 

Τέ­τοιου εί­δους «επι­χει­ρή­μα­τα» με­τέρ­χε­ται ο αρ­θρο­γρά­φος της εφη­με­ρί­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην προ­σπά­θεια του να «βγά­λει λάδι» το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα.

Σχε­δόν όλο το σάπιο οπλο­στά­σιο των αντι­κομ­μου­νι­στι­κών επι­χει­ρη­μά­των χρη­σι­μο­ποιεί η «Αυγή» προ­κει­μέ­νου να πεί­σει πως μο­νό­δρο­μος για το λαό είναι η κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα, η δυ­να­τό­τη­τα μιας χού­φτας πα­ρά­σι­των να καρ­πώ­νο­νται τον ιδρώ­τα της πλειο­ψη­φί­ας, οι αντι­δρα­στι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις (όπως αυτές που εφαρ­μό­ζει πιστά η συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ), η πίστη στο αστι­κό Σύ­νταγ­μα, ο μο­νό­δρο­μος της Ε.Ε, κλπ. 

Βέ­βαια, οφεί­λου­με να ανα­γνω­ρί­σου­με στον αρ­θρο­γρά­φο της «Αυγής» ότι μέσα στον μαύρο αντι­κομ­μου­νι­σμό του δια­θέ­τει, αν μη τι άλλο, αρ­κε­τή δόση χιού­μορ, όταν για πα­ρά­δειγ­μα γρά­φει: 

«(Το ΚΚΕ) είναι φα­νε­ρό ότι τρέ­μει στην ιδέα να πε­τύ­χει η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα και να απο­δει­χτεί ότι στις σύγ­χρο­νες κοι­νω­νί­ες οι προ­ο­δευ­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις με την εντο­λή αλλά και τον έλεγ­χο της κοι­νω­νί­ας είναι μο­νό­δρο­μος.»

Ας μην αγω­νιά ο αρ­θρο­γρά­φος της «Αυγής». 

Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα έχει ήδη πε­τύ­χει. 

Απέ­δει­ξε στην πράξη ότι, ως κυ­βέρ­νη­ση, είναι ο κα­λύ­τε­ρος υπη­ρέ­της των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαί­ου στα χρό­νια της με­τα­πο­λί­τευ­σης. 

Πέ­τυ­χε να υπο­γρά­ψει δύο μνη­μό­νια (από αυτά που προ­ε­κλο­γι­κά… «έσκι­ζε»), πέ­τυ­χε να εξα­πα­τή­σει λαϊ­κές μάζες με κάλ­πι­κα δι­λήμ­μα­τα με­τα­τρέ­πο­ντας το «Όχι» σε «Ναι», 

πέ­τυ­χε να επι­βάλ­λει τα πλέον βάρ­βα­ρα, αντερ­γα­τι­κά μέτρα που ακόμη και οι κυ­βερ­νή­σεις ΠΑ­ΣΟΚ-ΝΔ δί­στα­σαν να πε­ρά­σουν. 

Πέ­τυ­χε- ας μην το ξε­χνά­με- να ανα­δει­χθεί στον κα­λύ­τε­ρο μα­θη­τήτης δο­λο­φο­νι­κής συμ­μα­χί­ας του ΝΑΤΟ, συ­νέ­νο­χος εγκλη­μα­τι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων όπως αυτή της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας. 

Γι’ αυτήν την κυ­βέρ­νη­ση μι­λά­με. Για την κυ­βέρ­νη­ση που, στο όνομα της «δί­και­ης ανά­πτυ­ξης», υλο­ποιεί τα θε­λή­μα­τα του ΣΕΒ. Για την κυ­βέρ­νη­ση που πήρε το όνομα της «Αρι­στε­ράς», το κα­πη­λεύ­τη­κε, το ξέ­σκι­σε, το πο­δο­πά­τη­σε, με­τα­τρέ­πο­ντας το σε ιδε­ο­λο­γι­κό κου­ρε­λό­πα­νο. 

«Το ΚΚΕ που γνω­ρί­ζα­με δεν υπάρ­χει πια», μας ενη­με­ρώ­νει ο αρ­θρο­γρά­φος της εφη­με­ρί­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Προ­φα­νώς, ο ίδιος και οι ομοϊ­δε­ά­τες του θα επι­θυ­μού­σαν ένα ΚΚΕ που θα συ­ναι­νού­σε στα εγκλη­μα­τι­κά αντι­λαϊ­κά μέτρα της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα, που θα ήταν δε­κα­νί­κι της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας τους, όπως μια σειρά πρώην κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα της Ευ­ρώ­πης. Ένα ΚΚΕ πο­λι­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά «ευ­νου­χι­σμέ­νο», απο­μα­κρυ­σμέ­νο από το μαρ­ξι­σμό-λε­νι­νι­σμό και τον επι­στη­μο­νι­κό σο­σια­λι­σμό, χωρίς τις αξίες και τα ιδα­νι­κά που το κρά­τη­σαν ζω­ντα­νό 99 χρό­νια τώρα – ένα τέ­τοιο ΚΚΕ θα επι­θυ­μού­σε ο αρ­θρο­γρά­φος της «Αυγής» και οι όμοιοι του.

Τους ενο­χλεί αφά­ντα­στα το γε­γο­νός ότι το ΚΚΕ βγά­ζει συ­μπε­ρά­σμα­τα από την ιστο­ρι­κή του δια­δρο­μή, έχει επι­στη­μο­νι­κά επε­ξερ­γα­σμέ­νη στρα­τη­γι­κή και πα­ρα­μέ­νει ακλό­νη­το στις ράγες του αγώνα για τον σο­σια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό. 

Εξ’ ου και η χυ­δαία επί­θε­ση στην ηγε­σία του Κόμ­μα­τος.

Αφή­νου­με, λοι­πόν, τους «Κα­σι­μά­τη­δες» της «Αυγής» στον θλι­βε­ρό τους κα­τή­φο­ρο με προ­ο­ρι­σμό τον πάτο. Και για «συ­ντρο­φιά» στο κα­τη­φο­ρι­κό τους αυτό τα­ξί­δι, τους αφιε­ρώ­νου­με, εν είδει υπό­σχε­σης, τα λόγια του κομ­μου­νι­στή ποι­η­τή: Μην καρ­τε­ρά­τε να λυ­γί­σου­με, ούτε για μια στιγ­μή.

Ως άλλος Nτόκτορ:

Το φεστιβάλ της ΚΝΕ, ο Νταλάρας και οι… ψυχοθεραπευτές της «Καθημερινής» 

τουΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Παρατήρηση 1η: Υπάρχει κάτι πιο γελοίο από τον γελοίο; Υπάρχει. Ο γελοίος που με εξυπνακισμούς πάει να παραστήσει τον ξύπνιο.

Παρατήρηση 2η: Το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν βρίσκεται και στα καλύτερά του. Αυτή η «ήττα», όμως, όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, έχει και κάτι το θετικό. Έχει αποθρασύνει τους σμπίρους του συστήματος.

Οι τελευταίοι λόγω της αμορφωσιάς τους περί την γεωμετρία της Ιστορίας και θεωρώντας αμετάβλητους τους συσχετισμούς υπέρ της τάξης της οποίας αποτελούν τους οργανικούς διασκεδαστές της, δεν νιώθουν την ανάγκη των προσχημάτων. Έτσι μας παρέχουν αφειδώς τα διαπιστευτήρια και της χυδαιότητας και της μαυρίλας τους.

Ας έρθουμε, τώρα, στο θέμα μας.

Ο κ.Τάκης Θεοδωρόπουλος δηλώνει συγγραφέας και δημοσιογράφος. Στο τελευταίο του πόνημα στην Καθημερινή (http://www.kathimerini.gr/927812/opinion/epikairothta/politikh/h-aristera-einai-synh8eia), την εφημερίδα του συγκροτήματος «μια σοβαρή Χρυσή Αυγή»,εξέφρασε την «έκπληξη» του ιδίου και των ομοίων του που το φεστιβάλ της ΚΝΕ συνεχίζει να ζει…

Κατ’ αρχάς θεωρούμε λογικό να του πέφτουν πολύ «πασέ» τα σουβλάκια του φεστιβάλ. Ειδικά για κάποιον που – όπως γράφει στο κείμενό του – ορέγεται «φιλέτο ταρτάρ με τηγανιτές πατάτες». Τον νιώθουμε… 

Λογικό, επίσης, να του έρχεται μια «διάθεση συννεφιάς» όταν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχουν στο φεστιβάλ την ώρα που εκείνος, μαζί με τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη, τον Βενιζέλο και την εφημερίδα του που φρίττει με τον «κατάσκοπο Μπελογιάννη», δίνει τη μάχη να καταδικαστούν τα «εγκλήματα του κομμουνισμού». 

Να, όμως, που η λογική της μαυρίλας του «συνταγματικού τόξου» οδηγεί τους διανοούμενούς της στον πάτο. Πάρτε μια γεύση του πάτου:

«…το ζήτημα με όλους αυτούς, και τον Νταλάρα και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τα «πάγωσε η τσιμινιέρα» και το προλεταριάτο και τα σφυροδρέπανα – μας εξηγεί ο εν λόγω – δεν είναι πολιτικό. Είναι ψυχολογικό».

Ως άλλος ντόκτορ, δηλαδή, ο κ.Τ.Θ. μας αποκαλύπτει τι φταίει που ο Νταλάρας, ο Παπακωνσταντίνου και κάτι πολλές χιλιάδες κόσμου πάνε στο φεστιβάλ των κομμουνιστών: Φταίει, όπως σημειώνει με πόνο, αυτή η «καταραμένη ψυχολογία ενός τμήματος, διόλου αμελητέου, της κοινωνίας μας»…

Εμείς, επομένως, οι φεστιβαλιστές ντε, το έχουμε (ω, τι αστική ευγένεια) το «ψυχολογικό» μας ζητηματάκι. Που είναι και «καταραμένο». Και που συνίσταται σε μια «συνήθεια», στα όρια της πάθησης, η οποία έχει προσβάλει ένα τμήμα της κοινωνίας «διόλου αμελητέο» (σσ: αυτό το «διόλου αμελητέο» μάλλον προκαλεί στον ντόκτορ την τάση να σκίσει τα πτυχία του…).

Από πλευράς μας, πάντως, θα επιμείνουμε ότι είναι απόλυτα λογικό κάποιος σαν τον Τ.Θ. να προχωρά σε «ιατρικού» τύπου γνωματεύσεις για ό,τι τον ενοχλεί πολιτικά. Αφήστε που ο εν λόγω κύριος γνωρίζει και να προσεγγίζει τις «ασθένειες» και να προτείνει λύσεις. Έχουμε βάσιμα στοιχεία για αυτό.

Για παράδειγμα:

Ο εν λόγω δεν είναι μόνο ότι υπήρξε ο εκλεκτός της κυβέρνησης του πρώτου Μνημονίου και του τότε υπουργού κ. Γερουλάνου (τον θυμάστε τον υπουργό του κ.Παπανδρέου;) στο ΕΚΕΒΙ.

Δεν είναι μόνο ότι σαν «ντίτζιταλ συγγραφέας» – κατά την ανακοίνωση του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλιοπωλών Αθηνών (ΣΕΒΑ) – το 2003 επιτέθηκε στο ΣΕΒΑ όταν ο Σύνδεσμος, ως ελάχιστη αντίδραση στην εισβολή των Βρετανών στο Ιράκ, αρνήθηκε την ανακήρυξη της Βρετανίας ως «τιμώμενης χώρας» στη Γιορτή Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως.

Δεν είναι μόνο ότι ο συγκεκριμένος υπήρξε ένας εκ των «32 πνευματικών ανθρώπων»που έβαλαν την υπογραφή τους το 2011 υπέρ της «εθνικά ομόψυχης» ψήφισης του «Μεσοπρόθεσμου» και των Μνημονίων στηρίζοντας με πάθος σαν «λύση» την προοπτική μιας «δημοκρατίας» αλά κυβέρνηση Παπαδήμου, όπως και ακολούθησε.

Στα προηγούμενα προσθέστε και τούτο: Πρόκειται για έναν μελίρρυτο κύριο. Κατεξοχήν εκπρόσωπο του Διαφωτισμού. Μεγάλο αγωνιστή της κοινωνικής ισότητας. Παθιασμένο μαχητή ενάντια στον ρατσισμό.

Απόδειξη: Στο άρθρο του στις 13/4/2016 (πάλι στην «Καθημερινή» – που αλλού;) μιλώντας για την επίσκεψη της Βανέσα Ρεντγκρέιβ στα ελληνικά νησιά, εκείνο που είδε όσον αφορά το δράμα των προσφύγων δεν ήταν παρά… «μελό».

Αλλά εκεί που ξεπέρασε ακόμα και τον εαυτό του ήταν όταν – στο ίδιο άρθρο – αναφερόμενος στον Κινέζο καλλιτέχνη και ακτιβιστή Ai Wei-Wei που κατέγραφε την οδύνη των προσφύγων στην Ελλάδα, είχε την ευγένεια, αυτός ο γόης της άριας φυλής, να τον αποκαλέσει έτσι: «Πιθηκόμορφο»… 

Περί αυτού του κυρίου πρόκειται, λοιπόν: Ο Ai Wei-Wei «πιθηκόμορφος». Η Ρεντγκρέιβ στους πρόσφυγες «μελό». Κι εμείς με ζήτημα «ψυχολογικό»…

Προς το παρόν, βέβαια, ο… ψυχοθεραπευτής μας (ο οποίος παρεμπιπτόντως παρότι «πλήττει» θανάσιμα με όλα αυτά, εντούτοις κάθεται και γράφει κείμενα για όσα του προκαλούν «πλήξη» – ας το δει αυτό με τον ψυχολόγο του) δεν εξέδωσε ακόμα κάποιο φιρμάνι για να μας κάνει καλά. Για να μας γιάνει. Για να μας… «αναμορφώσει» βρε αδερφέ.

Μέχρι το επόμενο φεστιβάλ, έτσι για να ξεφύγει από την ανιαρή συνήθειά του να γλύφει τους Τόμσεν και τους εγχώριους «Γερούν γερά», έχει καιρό να ασχοληθεί πιο επισταμένα. Και να μας προτείνει τη δέουσα «θεραπεία».

Περισσότερα για το Φεστιβάλ δείτε στις ΣΕΛ.  12-17 

Τα αντικομμουνιστικά μυθεύματα του Σολζενίτσιν Aποκαλύπτονται:

«Το έργο του Σολζενίτσιν ανήκει στο είδος εκείνο που η Δύση αποκαλεί “προφορική ιστορία”, δηλαδή έρευνα η οποία βασίζεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου σε μαρτυρίες ατόμων που μετείχαν στα γεγονότα που περιγράφονται. Επιπλέον, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι τα απομνημονεύματα φυλακισμένων που διάβασε δεν είχαν ποτέ δημοσιευθεί, ο Σολζενίτσιν τα ερμήνευσε κατά το δοκούν» [1]

«Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ»: Τα αντικομμουνιστικά μυθεύματα του Σολζενίτσιν αποκαλύπτονται

Γράφει ο Νίκος Μόττας * //

Στο ποιόν, την ιδεολογία και τη δράση του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν έχουμε αναφερθεί στο πρόσφατο παρελθόν. 

Αξίζει όμως να πούμε και δυό λόγια για το περίφημο έργο του, το «ευαγγέλιο» κάθε ανιστόρητου αντικομμουνιστή, το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ». 

Το εν λόγω βιβλίο του Σολζενίτσιν πρωτοεκδόθηκε το 1973 και αποτελεί- υποτίθεται- μια αναλυτική καταγραφή των συνθηκών στα λεγόμενα «στρατόπεδα εργασίας» της Σοβιετικής Ένωσης. 

Στο πλαίσιο του αντικομμουνισμού και της πολεμικής ενάντια στον σοσιαλισμό και την ΕΣΣΔ, η αστική ιστοριογραφία έχει προβάλλει όσο λίγα πονήματα το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» ως πηγή επιχειρημάτων για την «σταλινική δικτατορία» και τα«κομμουνιστικά εγκλήματα» στην Σοβιετική Ένωση.

Υπάρχει ωστόσο ένα βασικό πρόβλημα: Το γεγονός ότι το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» είναι ένα πλήρως αντεπιστημονικό σύγγραμα, βασισμένο σχεδόν εξ’ ολοκλήρου σε φήμες, εικασίες, απόψεις τρίτων και ερμηνείες απόψεων από τον ίδιο τον Σολζενίτσιν! Με λίγα λόγια, ο αναγνώστης του βιβλίου γίνεται «όμηρος» μιας, μυθιστορηματικού τύπου, μη επαληθεύσιμης, καταγραφής υποτιθέμενων γεγονότων από τον Σολζενίτσιν και άλλων, που «είδαν», «άκουσαν», «έμαθαν».

Να τι γράφει ο ρώσος τροτσκιστής – που μόνο φιλικά προσκείμενος στον Στάλιν δεν ήταν- συγγραφέας και ιστορικός Βαντίμ Ρογκόβιν: 

«Το έργο του Σολζενίτσιν ανήκει στο είδος εκείνο που η Δύση αποκαλεί “προφορική ιστορία”, δηλαδή έρευνα η οποία βασίζεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου σε μαρτυρίες ατόμων που μετείχαν στα γεγονότα που περιγράφονται. Επιπλέον, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι τα απομνημονεύματα φυλακισμένων που διάβασε δεν είχαν ποτέ δημοσιευθεί, ο Σολζενίτσιν τα ερμήνευσε κατά το δοκούν» [1]. 

Με απλά λόγια, ο Σολζενίτσιν επεξεργάστηκε και αποτύπωσε όπως ο ίδιος νόμιζε μαρτυρίες τρίτων, στις οποίες πρόσθεσε τις δικές του αντικομμουνιστικές φαντασιώσεις, φτιάχνοντας έτσι τη μυθιστορηματική σούπα του «Αρχιπελάγους».

Ο μυθιστορηματικός- και ουδόλως επιστημονικός και έγκυρος- χαρακτήρας του βιβλίου ενισχύεται από τα γραφόμενα της πρώτης συζύγου του Σολζενίτσιν, της Νατάλια Ρεσετόφσκαγια. 

Στο αυτοβιογραφικό της πόνημα «Σάνια: Η ζωή μου με τον Αλεξάντρ Σολζενίτσιν» [2] που εκδόθηκε το 1974, η Ρεσετόφσκαγια ουσιαστικά αμφισβητεί την εγκυρότητα όσων αναφέρονται στο «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ». Σύμφωνα με την ίδια, η αποδοχή του «Αρχιπελάγους Γκουλάγκ» από το δυτικό (καπιταλιστικό) κόσμο ως «η επίσημη εκδοχή και απόλυτη αλήθεια» των γεγονότων της προκαλούσε «αμηχανία», ενώ σημείωνε πως τα γραπτά του Σολζενίτσιν είχαν λανθασμένα«υπερεκτιμηθεί». Δεν ήταν όμως μονάχα αυτό.

 Η Ρεσετόφσκαγια αποκάλυπτε ότι ο ίδιος ο Σολζενίτσιν δεν θεωρούσε το βιβλίο του ως προϊόν «ιστορικής ή επιστημονικής έρευνας» αλλά, όπως η ίδια έλεγε αποτελούσε περισσότερο σύνθεση μυθιστορηματικών στοιχείων και λαογραφίας!

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η Ρεσετόφσκαγια μας λέει ότι το «Αρχιπέλαγος» δεν είναι κάποιο έργο που πρέπει να πάρουμε και πολύ στα σοβαρά, ή να το δεχτούμε ως αξιόπιστη πηγή. 

Βέβαια, δεν χρειάζονταν η – σημαντική παρ’ όλα αυτά- μαρτυρία της συζύγου του αντιδραστικού Σολζενίτσιν προκειμένου να καταλήξει κάποιος στο συμπέρασμα ότι το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» είναι γεμάτο ανακρίβειες και ψέματα. 

Αρκεί απλά να το διαβάσει και να συγκρίνει ορισμένα αριθμητικά δεδομένα που αναφέρει ο Σολζενίτσιν με τα πραγματικά στοιχεία. 

Εκεί, λοιπόν, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα για την – υποτιθέμενη- αξιοπιστία του πρώην συνεργάτη των Ναζί και πολυδιαφημισμένου «νομπελίστα»: 

Δε βγαίνουν οι αριθμοί!

Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει το σύνολο των στατιστικών στοιχείων για τους κρατούμενους στο ενοποιημένο ποινικό σύστημα της Σοβιετικής Ένωσης, από το 1934 έως το 1953, περίοδο κατά την οποία βρισκόταν στην εξουσία ο Ι.Β.Στάλιν. 

Για να προλάβουμε ορισμένους κακεντρεχείς που ενδεχομένως να αμφισβητήσουν την εγκυρότητα των στοιχείων, αρκεί να αναφέρουμε ότι πρόκειται για στατιστικά δεδομένα που ελέγχθηκαν από, ρώσους και αμερικανούς, αστούς επιστήμονες και δημοσιεύθηκαν στο επίσημο ακαδημαϊκό περιοδικό της Ένωσης Ιστορικών των ΗΠΑ, το American Historical Review [3].

Προκύπτουν, λοιπόν, ορισμένα συμπεράσματα:

Οι ισχυρισμοί του Σολζενίτσιν για 60 εκατομμύρια (!) νεκρούς στα στρατόπεδα εργασίας είναι αποκύημα της αντικομμουνιστικής φαντασίας του.

Ο ισχυρισμός του Σολζενίτσιν ότι το 1953 στα στρατόπεδα εργασίας υπήρχαν 25 εκατομμύρια κρατούμενοι είναι ψευδέστατος. 

Τη χρονιά αυτή, το σύνολο των φυλακισμένων δεν υπερέβαινε τα 2.5 εκατομμύρια, εκ των οποίων περίπου τα 2 εκατομμύρια ήταν ποινικοί κρατούμενοι, καταδικασμένοι δηλαδή για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου.

Εάν ίσχυαν οι φαιδροί ισχυρισμοί του Σολζενίτσιν (που έφτασε στο σημείο να κάνει λόγο για… 110 εκατομμύρια θύματα του «σταλινισμού»), τότε κατά τη διάρκεια της περιόδου του Στάλιν (1924-1953) ο πληθυσμός της Σοβιετικής Ένωσης θα έπρεπε να παρουσιάζει σημαντικότατη μείωση. 

Τα στατιστικά στοιχεία, ωστόσο, δείχνουν το ακριβώς αντίθετο.

Τον Ιανουάριο του 1926 ο πληθυσμός της ΕΣΣΔ ανέρχονταν σε 148,6 εκατομμύρια. Σχεδόν μια εικοσαετία αργότερα, τον Ιούνιο του 1941 είχε φτάσει στα 196,7 εκατομμύρια. Μείωση του πληθυσμού παρατηρείται μεταξύ 1941 και 1946 (170,5 εκατομ) και η οποία είναι απολύτως εξηγήσιμη από τις τεράστιες απώλειες της Σοβιετικής Ένωσης στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Το διάστημα 1946-1951 ο πληθυσμός καταγράφει πάλι ανοδικές τάσεις, φτάνοντας τον Ιανουάριο του ’51 στα 182,3 εκατομμύρια [4]. 

Ο δε ετήσιος αριθμός γεννήσεων στην ΕΣΣΔ, μεταξύ των δεκαετιών 1920-1950, αποδεικνύεται εξαιρετικά ανεπαρκής για να υπερκάλυπτε (πληθυσμιακά) τον αριθμό των υποτιθέμενων «εκατομμυριών νεκρών» της περιόδου του Στάλιν [5].

Όποιος τυχόν δεν πείστηκε ακόμη για τα τερατώδη αντικομμουνιστικά ψέματα του απατεώνα Σολζενίτσιν και των λοιπών «σταλινολόγων» (βλ. Ρόμπερτ Κόνκουεστ), ας μη βιαστεί.

 Υπάρχει συνέχεια.

Έπειτα από την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, η αστική ρωσική κυβέρνηση του Μπόρις Γιέλτσιν αποφάσισε να ανοίξει τα επίσημα σοβιετικά κρατικά αρχεία με τη μύχια ελπίδα ότι εκεί θα αποκαλύπτονταν τα «εκατομμύρια θύματα της σταλινικής περιόδου».

 Τι αποκάλυψαν, λοιπόν, τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας και τα οποία δεν αμφισβήτησε το αστικό ρωσικό κράτος; 

Πως ο αριθμός όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο την περίοδο του Στάλιν, από το 1923 έως το 1952, κυμαίνεται από 776.000 έως 786.000 ανθρώπους. Τα στοιχεία αυτά δεν τα αντλήσαμε από κάποιο κομμουνιστικό έντυπο, αλλά από την πλέον ολοκληρωμένη- επιστημονικά αποδεχτή- έρευνα που έχει γίνει πάνω στο ζήτημα των σοβιετικών «γκούλαγκ» από τρεις αστούς ακαδημαϊκούς: τους J.Arch Getty, Gabor Rittersporn και Viktor Zemskov [6].

Τίθεται τώρα, λοιπόν, ένα τελικό ερώτημα: Πόση αξία έχει το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ», το αντικομμουνιστικό αυτό παραμύθι που βρίθει ανακριβειών και τερατωδών ψεμάτων; 

Αφήνουμε στους αρμόδιους κριτικούς λογοτεχνίας να κρίνουν την αξία του ως μυθιστόρημα.

 Αυτό που είναι βέβαιο, είναι πως το αντικομμουνιστικό αυτό κατασκεύασμα εμπεριέχει τόση εγκυρότητα, τόση αλήθεια και τόση επιστημονική ακρίβεια όσο μπορεί να έχουν τα λεγόμενα ενός συνεργάτη των ναζί – δηλαδή του ίδιου του συγγραφέα του.

Σημειώσεις:

[1] Rogovin, Vadim. 1937: Stalin’s Year of Terror, Mehring Books, 1998.

[2] Reshetovskaya, Natalya. Sanya: My Life With Aleksandr Solzhenitsyn, Indianapolis/New York, Bobbs-Merrill Co, 1974.

[3] The American Historical Review, Vol. 98, No. 4 (Oct., 1993), pp. 1017-1049.

[4] Andreev, E.M., et al., Naselenie Sovetskogo Soiuza, 1922-1991. Moscow, Nauka, 1993.

[5] BT.Urlanis, Trends in fertility level in the Union of Soviet Socialist Republics during the years of Soviet rule, 1980.

[6] Getty J.A, Rittersporn G, Zemskov V. Victims of the Soviet Penal System in the Prewar Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence,American Historical Review, 98:4, Oct. 1993.

* υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας.

ΑΠΟ ATEXNOS3 

Ο ...Δάσκαλος !!

,,,όλη μου η ζωή πέρασε σαν κινηματογραφική ταινία από μπροστά μου, 

καθώς έβλεπα στην αυλή αυτού του σχολείου εκείνην την άλλη αυλή εκείνου του σχολείου 

που πολλά χρόνια πριν οι κατακτητές και οι συνεργάτες τους 

έστησαν τον πατέρα μου στον τοίχο,,,

Έξω τα μιάσματα απ’ τα σχολεία…

Ο πατέρας μου ήταν σύνδεσμος του ΕΛΑΣ στην κατοχή. Ο πατέρας μου εκείνην την εποχή είχε τελειώσει το γυμνάσιο. Πιάστηκε με προδοσία από τα τάγματα ασφαλείας, τα οποία τον παρέδωσαν στους Γερμανούς κι εκείνοι τον εκτέλεσαν στην αυλή του σχολείου. 

Εγώ ήμουνα μικρό παιδί τότε και τα θυμάμαι όλα σαν να ήτανε εχθές. Η μάνα μου με πήρε και πήγαμε στην πρωτεύουσα για να χαθούμε στο πλήθος και να σταματήσει το κυνηγητό. 

Ήμασταν η γυναίκα και ο γιος του συμμορίτη. Ξενοδούλευε η μάνα μου για να με μεγαλώσει και να μου μάθει γράμματα. Σε όποιο σχολείο πήγαινα, θυμάμαι, ερχόταν η χωροφυλακή και με έδιωχνε. «Έξω ο γιος του συμμορίτη, έξω το μίασμα από τα σχολεία, να μη μολύνει και τα δικά μας παιδιά με το μικρόβιο του κομμουνισμού»! Τα γράμματα τα έμαθα κυνηγημένος! Για μένα τότε ήταν το κρυφό σχολειό!

Κάποτε θυμάμαι δεν με έδιωξαν από το σχολείο, παρά με έβαλαν να υπογράψω δήλωση! 

Με έβαλαν να γράψω έκθεση, στην οποία μου ζητούσαν να γράψω πως πατριώτες ήταν οι ταγματασφαλίτες και προδότης ο πατέρας μου. Εγώ έγραψα την αλήθεια: «Πατριώτες ήταν αυτοί που έκαναν αντίσταση κι όχι αυτοί που συνεργάστηκαν με τους καταχτητές»! Μου δώσαν ένα γερό ξύλο και με ξανάδιωξαν από το σχολείο.

Αγαπούσα πολύ τα γράμματα και έκλαιγα πολύ κάθε φορά που ερχόταν η χωροφυλακή και μ’ έδιωχνε από το σχολείο. Ήταν μερικές φορές που δεν ήθελα να προσπαθήσω να πάω πάλι σε άλλο σχολείο. Με παρηγορούσε η μάνα λέγοντάς μου πως εκείνην την εποχή είχαν στις εξορίες και βασάνιζαν μεγάλους ποιητές και συγγραφείς και άλλους τους απαγόρευαν τα έργα τους, αλλά εκείνοι δεν λύγιζαν, δεν έκαναν πίσω και δεν υπέγραφαν δηλώσεις μετανοίας. Με παρότρυνε να έχω πείσμα και θέληση για να συνεχίσω το σχολείο και να μάθω γράμματα.

Πήγα σ’ ένα σχολείο όπου είχα δάσκαλο ένα ανθρωπάκι που τα παιδιά έκαναν πολύ «καλαμπαλίκι» μαζί του, γιατί εκείνος ούτε μάλωνε, ούτε έδερνε παρά προσπαθούσε να μας μάθει γράμματα. Τον ταλαιπωρούσαν τα παιδιά, αλλά εκείνος δεν το έβαζε κάτω. 

Ένα φοβισμένο ανθρωπάκι, που περπατούσε σκυφτό και καλά – καλά δεν έβλεπες ούτε το πρόσωπό του, ήταν ο δάσκαλός μου. Σωτήριο Σκαμβουρά τον λέγανε. Μια μέρα ήρθε η χωροφυλακή να με διώξει μέσα από την τάξη. Ένας από τους χωροφυλάκους ήταν ένας από εκείνους τους ταγματασφαλίτες που έπιασαν τον πατέρα μου και τον παρέδωσαν στους Γερμανούς για να τον εκτελέσουν. Είπε τ’ όνομά μου κι εγώ σήκωσα το χέρι μου. Ήρθε και με σήκωσε από το γιακά για να με πετάξει έξω. Το ανθρωπάκι, ο δάσκαλός μου σηκώθηκε στην έδρα κι άρχισε να φωνάζει: «Έξω παλιοφασίστες από την τάξη μου. Έξω βρωμοταγματασφαλίτες, φονιάδες, προδότες, συνεργάτες των Γερμανών». 

Άφησαν εμένα κι έπιασαν τον δάσκαλο. Καθώς τον έδερναν φώναζαν ότι τζάμπα δήλωση μετανοίας υπέγραψε αφού είναι αμετανόητος. Μετά του πέρασαν χειροπέδες και τον πήρανε. 

Την άλλη μέρα μάθαμε ότι ο Σωτήριος Σκαμβουράς αυτοκτόνησε πηδώντας από την Γενική Ασφάλεια. Συνηθισμένος τρόπος εκτέλεσης εκείνην την εποχή η εκπαραθύρωση που καταγράφονταν ως αυτοκτονία. Μετά δύο ημέρες οι χωροφυλάκοι ήρθαν ξανά κι αυτήν την φορά δεν ήταν εκεί ο δάσκαλός μου για να μην αφήσει να με διώξουν!

Πήγα σ’ ένα άλλο σχολείο. Εκεί έκανε μάθημα ένας νέος με σκοτεινό πρόσωπο, διαφορετικός από τον κύριο Σκαμβουρά. 

Κανένας δεν τολμούσε να τον κοιτάξει ή να κάνει «καλαμπαλίκι» μαζί του, αλλά μας μάθαινε γράμματα. Δεν άνοιγε ποτέ το βιβλίο, ούτε μας άφηνε να γράφουμε τα ποιήματα και τα διηγήματα που από έξω μας έλεγε. 

Όλα ήταν ξένων συγγραφέων με περίεργα ονόματα, βασιλικά κι αρχοντικά. 

Κι ήμουν εντυπωσιασμένος γιατί μπορούσαν και οι άρχοντες κι έγραφαν τόσο ωραίους στίχους κι όχι μόνο οι ποιητές, που αυτοί οι οποίοι μ’ έδιωχναν από τα σχολεία, τους είχαν στις εξορίες και τις φυλακές. Ρουφούσα την κάθε του λέξη και προσπαθούσα να μάθω απέξω τους στίχους που απήγγελλε!

Ζούσα με τον φόβο ότι γρήγορα θα ξανάρθει η χωροφυλακή να με διώξει από το σχολείο. Έτσι κι έγινε. Η πόρτα της τάξης άνοιξε μια μέρα, τ’ όνομά μου ακούστηκε για ακόμη μια φορά κι εγώ σηκώθηκα για να φύγω!

– Κάτσε κάτω, ακούστηκε επιβλητική η φωνή του δασκάλου, κι εσείς πάρτε δρόμο γιατί αν ξαναπατήσετε στην τάξη μου θα σας πυροβολήσω!

Τρόμαξα, τρόμαξαν κι οι συμμαθητές μου. Μ’ αγαπούσε ο δάσκαλος γιατί πλέον αποστήθιζα τα ποιήματα των αρχόντων που εκείνος μας μάθαινε, αλλά τόση αγάπη που να θέλει να εκπαραθυρωθεί για χάρη μου από την Γενική Ασφάλεια;! 

Περίμενα να πέσουν πάνω του τα θηρία και να τον κάνουν μαύρο όπως τον κύριο Σκαμβουρά. Βέβαια αυτός δεν ήταν ούτε μικροκαμωμένος, ούτε φοβισμένος, αλλά αυτοί ήταν χωροφυλάκοι! Προς μεγάλη μου έκπληξη έβαλαν την ουρά στα σκέλια τα θηρία και έφυγαν!

Ο δάσκαλός μου, έμαθε αργότερα η μάνα, ήταν γιος διοικητή ταγμάτων ασφαλείας, συνεργάτη των Γερμανών. 

Μετά την μεγάλη σφαγή στο μαρτυρικό χωριό, στην οποία πήρε μέρος κι ο πατέρας του, το λαϊκό δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο και η ΟΠΛΑ τον εκτέλεσε! 

Ο ίδιος ο δάσκαλός μου ήταν έφεδρος αξιωματικός της χωροφυλακής. Τον τρέμανε γιατί έλεγαν ότι δεν φοβόταν την σφαίρα. Εξαιτίας αυτού του περίεργου ανθρώπου έμαθα γράμματα, γιατί ποτέ πια κανένας χωροφύλακας δεν τόλμησε να μ’ ενοχλήσει!

Τα ποιήματα και τα διηγήματα που μας μάθαινε δεν τα λέγαμε ούτε μέσα στο σχολείο, ούτε έξω από αυτό, γιατί ο δάσκαλος έλεγε ότι ο κόσμος δεν είναι ακόμα ώριμος να τ’ ακούσει, δεν θα τα καταλάβει και θα μας κοροϊδέψει γι’ αυτά. 

Έτσι όταν ερχόταν ο κύριος επιθεωρητής, αντί για τα ποιήματα που μας μάθαινε ο δάσκαλος, λέγαμε τα άλλα, αυτά που είχε το βιβλίο. 

Μια μέρα όμως έμαθα ολόκληρο ένα ποίημα που μ’ εντυπωσίασε και δεν μπορούσα να κρατηθώ. Περίμενα την μάνα να γυρίσει στο σπίτι. Εκείνον τον καιρό καθάριζε σκάλες σε οικοδομές. 

Δεν πρόλαβε να κλείσει πίσω της την πόρτα κι εγώ ξεκίνησα την απαγγελία:

-Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης

ο πλαστουργός της νιας ζωής

Εγώ είμαι τέκνο της Ανάγκης

κι ώριμο τέκνο της Οργής.

Δεν κατεβαίνω από τα νέφη,

γιατί δεν μ’ έστειλε κανείς

Πατέρας, τάχα παρηγόρια

για σένα, σκλάβε, που πονείς.

Η μάνα τρόμαξε, μία σακούλα με πατάτες που κρατούσε στα χέρια της έπεσε κάτω. Με διέκοψε με τρόμο ρωτώντας με:

– Που τα έμαθες αυτά;!

– Ο δάσκαλος απάντησα! 

Είναι ποίημα ενός μεγάλου Ρουμάνου άρχοντα. Του κόμη Κωνσταντίν! 

Η μάνα τρομοκρατημένη και φοβισμένη από το κυνηγητό γιατί ήταν η γυναίκα του συμμορίτη κι εγώ ο γιος του, μου είπε ποτέ να μην απαγγείλω ξανά αυτά τα ποιήματα γιατί αλίμονό μου! 

Τότε νόμισα πως χωρίς να το θέλω έγινα ένα με τα θηρία και προσέβαλα την μνήμη του πατέρα μου. Στο σχολείο με τον δάσκαλο με άφησε η μάνα να απαγγέλλω τέτοια ποιήματα, αλλά πουθενά αλλού. Σκέφτηκα πως απλά δεν ήθελε η μάνα να με διώξει κι αυτός ο δάσκαλος. 

Αργότερα στο γυμνάσιο άρχισα να καταλαβαίνω τι ήταν όλοι αυτοί οι άρχοντες λογοτέχνες με τα περίεργα ποιήματα και διηγήματα όπως ο κόμης Κωνσταντίν με την « σπορά της τύχης», 

ο λόρδος Ρίτζ με το «γιε μου σπλάχνο των σπλάχνων μου» και όλοι οι υπόλοιποι.

Πολλά χρονιά μετά έμαθα ότι ο δάσκαλος εξαιτίας του οποίου έγινα κι εγώ δάσκαλος έπαψε να βρίσκεται στη ζωή. 

Συνέβη ένα περιστατικό κατά το οποίο ένας αξιωματικός της διαφώτισης πήγε στο σχολείο για να κάνει πλύση εγκεφάλου στα παιδιά και θέλοντας να τα εντυπωσιάσει απασφάλισε μια χειροβομβίδα, η οποία όμως έπεσε κατά λάθος από τα χέρια του! 

Ο δάσκαλος έπεσε πάνω στην χειροβομβίδα και η αίθουσα γέμισε αίματα, αλλά κανένας άλλος δεν σκοτώθηκε. 

Ο δάσκαλος λένε ήταν για πρώτη φορά στη ζωή του χαμογελαστός εκείνες τις λίγες στιγμές πάνω από την χειροβομβίδα, πριν αυτή εκραγεί. 

Ο δάσκαλος ξέπλυνε την ντροπή του πατέρα του.

Το πανεπιστήμιο το τελείωσα αφού πρώτα μας άφησε χρόνους η εθνοσωτήριος επανάσταση της 21ης Απριλίου, διότι για μια ακόμη φορά οι ίδιοι αγράμματοι, εχθροί της μάθησης και της προόδου, φώναξαν «έξω οι συμμορίτες από τα σχολεία». 

Αυτήν την φορά, αφού ήμουν πια μεγάλος, με έσυραν στην εξορία, στην οποία μου έκαναν την τιμή να με κρατήσουν επτά χρόνια. 

Τα σχολειά άδειασαν από εμάς τα μιάσματα, αλλά άδειασαν ταυτόχρονα από όλους τους μεγάλους ποιητές και συγγραφείς, αρχαίους και σύγχρονους, Έλληνες και ξένους, τους οποίους η επανάσταση της 21ηςΑπριλίου απαγόρευσε. 

Όλοι αυτοί που καμία σχέση δεν είχαν ούτε με τα σχολεία, ούτε με το διάβασμα, ούτε με την πρόοδο, ούτε με την επιστήμη, αυτοί που μιλούσαν ακατάληπτα Ελληνικά τα οποία μπέρδευαν με Ελληνικούρες της καθαρεύουσας και δυσκολευόσουν να καταλάβεις τι έλεγαν, αφού ούτε κι εκείνοι δεν καταλάβαιναν τι ήθελαν να πουν, όλοι αυτοί οι αγράμματοι που δυσκολευόσουν να καταλάβεις ακόμα και τι γλώσσα μιλάνε, έκαναν κουμάντο στα σχολεία και φώναζαν για μία ακόμα φορά «έξω οι κομμουνιστές από τα σχολεία»! 

Βέβαια το «έξω οι κομμουνιστές» ήταν προσχηματικό, αφού ο διάολος δεν πήρε μόνο εμάς, αλλά και όσους δεν συμφωνούσαν απόλυτα με ότι αντιεπιστημονικό και απάνθρωπο έλεγαν εκείνοι.

Θα αναρωτηθεί κανείς πού πήγα και τα θυμήθηκα όλα αυτά! 

Πέρασα εχθές έξω από ένα σχολείο, συνταξιούχος δάσκαλος πια και έχοντας δώσει όλο μου το Είναι για να μάθουν γράμματα τα παιδιά όλου του κόσμου και να ζήσουν μια ζωή χωρίς φτώχεια κι εξαθλίωση, στην αυλή του οποίου άκουσα φωνές. 

Κάποια θηρία φώναζαν «έξω τα προσφυγόπουλα από τα σχολειά μας γιατί θα μολύνουν τα παιδιά μας» κι όλη μου η ζωή πέρασε σαν κινηματογραφική ταινία από μπροστά μου, 

καθώς έβλεπα στην αυλή αυτού του σχολείου εκείνην την άλλη αυλή εκείνου του σχολείου που πολλά χρόνια πριν οι κατακτητές και οι συνεργάτες τους έστησαν τον πατέρα μου στον τοίχο.

Σ.Ι.Μ.