Σάρα Αουάντ: #Θα_Υπάρξει_Κανείς_να_Σταματήσει_Αυτή_την_Καταστροφή;

Ninetta Altani
1 ώρ. ·

Εμείς από τη Γάζα, σας αποχαιρετάμε.

Προς όσους εξακολουθούν να νοιάζονται, αυτή ίσως να είναι η τελευταία επιστολή που γράφω από την Πόλη της Γάζας.
Περιμένουμε από το Ισραήλ να εκδώσει επίσημα οποιαδήποτε στιγμή τις «εντολές εκκένωσης».

 Η αγαπημένη μου πόλη, η Γάζα, βρίσκεται στο χείλος μιας πλήρους στρατιωτικής κατοχής από τον ισραηλινό στρατό. 

Το σχέδιό τους είναι να μας αναγκάσουν όλους να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας και να μεταφερθούμε σε σκηνές στο νότιο τμήμα της Λωρίδας. Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί σε όσους αντισταθούν. Ίσως να ζούμε τις τελευταίες μας μέρες στην Πόλη της Γάζας.

Από την αρχή του πολέμου ακούμε ότι το Ισραήλ θέλει να καταλάβει την πόλη μας και να τη μετατρέψει σε χώρο εγκατάστασης των εποίκων του. Στην αρχή δεν το πιστεύαμε· θεωρήσαμε πως η διάδοση αυτών των ειδήσεων ήταν μέρος του ψυχολογικού πολέμου. Είχαμε άλλωστε ξαναζήσει «εντολές εκκένωσης» στο παρελθόν και ο κόσμος κατάφερνε να επιστρέψει, έστω και στα ερείπια των σπιτιών του.

Στις 13 Οκτωβρίου, λίγο μετά την έναρξη της γενοκτονίας, ο ισραηλινός στρατός είπε σε όλους τους κατοίκους του βόρειου τμήματος, συμπεριλαμβανομένης και της πόλης της Γάζας, να μετακινηθούν νότια. Οι εντολές συνοδεύονταν από ανελέητους βομβαρδισμούς. Εκατοντάδες σκοτώνονταν μερικές φορές μέσα σε μία μέρα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έφυγαν προς το νότο για να σώσουν τη ζωή τους.
Εμείς όχι.

Ο πατέρας μου αρνήθηκε να εγκαταλείψει το σπίτι μας, κι έτσι μείναμε όλοι εδώ. Ζήσαμε μήνες στο σπίτι μας με αφόρητο πόνο και φόβο. Είδαμε με τα μάτια μας την καταστροφή της γειτονιάς μας.

Έπειτα, ο στρατός έκοψε κάθε σύνδεση βορρά–νότου. Καμία βοήθεια δεν έφτανε πια στο βόρειο τμήμα. Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 2024, η οικογένειά μου κι εγώ ζήσαμε τις πιο ασφυκτικά δραματικές μέρες του πολέμου. 

Πεινάσαμε· περνούσαμε τις μέρες ψάχνοντας οτιδήποτε για να κατευνάσουμε την πείνα. 

Κάποιες φορές αναγκαστήκαμε να φάμε ζωοτροφές.
Τον Ιανουάριο φέτος, όταν τέθηκε σε ισχύ εκεχειρία, ο κόσμος μπόρεσε να επιστρέψει στον βορρά. Ήταν μια φορτισμένη στιγμή, που έδειξε πόσο βαθιά δεμένοι είμαστε οι Παλαιστίνιοι με τη γη μας.

Αυτή τη φορά, όμως, η ατμόσφαιρα είναι διαφορετική. Η απειλή της μόνιμης κατοχής, της οριστικής απώλειας, μοιάζει πολύ πραγματική.

«Κατά την προετοιμασία για τη μεταφορά αμάχων από τη ζώνη του πολέμου προς το νότο … θα επιτραπεί η είσοδος μεγάλου αριθμού σκηνών [στη Γάζα]», έγραψε στο Facebook ο εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού Αβιχάι Αντράε.
Ο κόσμος σε όλη τη Γάζα διάβασε αυτά τα νέα με βαριά καρδιά. 

Τα ερωτήματα πολλά, οι απαντήσεις ελάχιστες: Πού θα καταφύγουμε; Πότε θα αρχίσει; Θα υπάρξει κανείς που να παρέμβει και να σταματήσει αυτή την καταστροφή;

Ο κόσμος είναι εξαντλημένος συναισθηματικά, ψυχικά, σωματικά, οικονομικά· δεν μπορεί να αντέξει άλλο πόνο.
Από τη στιγμή που η οικογένειά μου κι εγώ ακούσαμε αυτή την ανακοίνωση, κοιταζόμαστε με μάτια γεμάτα σύγχυση και φόβο.

Όταν είδα στις εικόνες στα κοινωνικά δίκτυα, σκηνές και μουσαμάδες να μπαίνουν στην Πόλη της Γάζας, η καρδιά μου ράγισε σε χίλια κομμάτια. Η σκέψη ότι το μέλλον μου θα χωρέσει μέσα σε μια σκηνή με τρόμαξε αφόρητα.

 Τα όνειρά μου είναι μεγάλα· πώς μπορούν να χωρέσουν σε μια μικρή σκηνή;

Είπα στον πατέρα μου ότι δεν θέλω να ζήσω σε σκηνή. 

Δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου. Εκείνος με κοίταξε με ανήμπορα μάτια και μου είπε: «Δεν έχουμε άλλη επιλογή, η σκηνή γίνεται η νέα μας πραγματικότητα».
Δεν θέλουμε να φύγουμε, αλλά νιώθουμε ότι δεν έχουμε επιλογή. Δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να αντέξουμε ξανά τον ανελέητο βομβαρδισμό. Οι Ισραηλινοί πιθανότατα θα είναι ακόμη πιο βίαιοι αυτή τη φορά. Δεν θα είναι τιμωρία· θα είναι πλήρης εξάλειψη.

Καθώς νιώθουν ότι το τέλος της πόλης τους πλησιάζει, οι άνθρωποι περνούν ό,τι ίσως να είναι οι τελευταίες τους μέρες σε αυτήν μαζί με τις οικογένειές τους, μοιράζοντας το μοναδικό γεύμα της ημέρας. Βγαίνουν στους δρόμους, βγάζουν φωτογραφίες στους τόπους των παιδικών τους αναμνήσεων, αποτυπώνοντας καθετί που ίσως σβηστεί.

Γράφω αυτές τις λέξεις καθισμένη σε έναν κοινόχρηστο χώρο, όπου πολλοί φοιτητές και συγγραφείς προσπαθούν να πολεμήσουν τον φόβο μελετώντας και δουλεύοντας. Κρατιούνται από τη ρουτίνα τους, ελπίζοντας σε μια ψευδαίσθηση κανονικότητας μέσα στο χάος.

Οι άνθρωποι της Γάζας αγαπούν τη ζωή, ακόμα κι όταν ζωή σημαίνει απλώς να επιβιώνεις με τα απολύτως ελάχιστα. Ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές, πάντα βρίσκουμε τρόπο να κρατηθούμε από την ελπίδα, τη χαρά, την ευτυχία.
Θέλω να έχω ελπίδα, αλλά είμαι και τρομοκρατημένη όχι μόνο για τις βόμβες, τον εκτοπισμό, τις σκηνές και την εξορία. Φοβάμαι μήπως μας αποκόψουν από τον κόσμο, μήπως μας φιμώσουν.

Νιώθω πως αυτό που το Ισραήλ ετοιμάζει για εμάς στο νότο είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου θα είμαστε απομονωμένοι, οι φωνές μας σβησμένες, η ύπαρξή μας διαγραμμένη.
Δεν ξέρω για πόσο ακόμη οι λέξεις μου θα φτάνουν στον έξω κόσμο, γι’ αυτό θέλω να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία για να κάνω μια έκκληση:

Μην με ξεχάσετε, εμένα, τη Σάρα Αουάντ, μια Παλαιστίνια φοιτήτρια, που το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να τελειώσω τις σπουδές μου στη φιλολογία και να γίνω επαγγελματίας δημοσιογράφος.
Μην ξεχάσετε τον λαό της Γάζας και τα δύο εκατομμύρια ιστορίες του για αγάπη, πόνο και επιμονή.
Μην ξεχάσετε την πόλη μου, τη Γάζα, μια αρχαία μητρόπολη, γεμάτη ιστορία και πολιτισμό, γεμάτη αγάπη.
Μην ξεχάσετε πόσο σθεναρά αντισταθήκαμε και κρατηθήκαμε στα σπίτια και τη γη μας, ακόμα κι όταν ο κόσμος σχεδόν μας εγκατέλειψε.
• Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο Αljazeera
Σάρα Αουάντ
20 Αυγούστου 2025. ΓΑΖΑ

Για την “Μεγάλη” έκρηξη 💥 by Manos Saridakis

Manos Saridakis
22 ώρ. ·
Με αφορμή το θάνατο του Ευτύχη Μπιτσάκη άνοιξε μια ωραία συζήτηση για τη θέση του (και τη θέση του μαρξισμού) ως προς τη Διαστολή του Σύμπαντος και τη Μεγάλη Έκρηξη. 

Κοιτάξτε. Το λάθος του Ευτύχη (του το είχα επισημάνει δεκάδες φορές), όπως και πολλών μαρξιστών του Σοβιετικού ρεύματος, είναι ότι δεν δέχονται της Διαστολή του Σύμπαντος, τη διαστολή του ίδιου του χωρόχρονου δηλαδή, παρόλο που αυτή χιλιο-επιβεβαβιώνεται από έναν τεράστιο όγκο ανεξάρτητων και διαφορετικών παρατηρησιακών δεδομένων.

 Δεν βλέπω γιατί αυτό δεν συνάδει με τον διαλεκτικό υλισμό όπως λένε, το ακριβώς αντίθετο, είναι εξαιρετικά διαλεκτική η αλληλεπίδραση του χωρόχρονου με την ύλη, που τον καθιστά δυναμικό αντί για στατικό. Τα πάντα μεταβάλλονται και εξελίσσονται μέσα στο Σύμπαν, ακόμα και ο ίδιος ο χωρόχρονος.
Εκεί που ο Μπιτσάκης έχει απόλυτο δίκιο, και που έδωσε μεγάλες μάχες, είναι ενάντια στη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) με την έννοια της Δημιουργίας. 

Δεν προκύπτει από κανένα επιστημονικό δεδομένο ότι τα πάντα δημιουργήθηκαν τη χρονική στιγμή μηδέν, είναι ένα εξωεπιστημονικό και φιλοσοφικά επικαθοριζόμενο εισαγόμενο στοιχείο στη θεωρία. 

Γιατί απλούστατα πηγαίνοντας προς τα πίσω στο χρόνο υπάρχει ένα σημείο, ένα τρισεκατομμυριοστό του τρισεκατομμυριοστού του τρισεκατομμυριοστού του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου μετά τη “Μεγάλη Έκρηξη” (χρόνος Planck) που όλη η φυσική που ξέρουμε καταρρέει και επομένως δεν έχουμε τη γνώση να κατανοήσουμε και να περιγράψουμε τι έγινε πιο πίσω.

 Παράλληλα, ο Μπιτσάκης επισημαίνει διαρκώς ότι είναι μέγα λάθος να ταυτίζουμε το όλον Σύμπαν με το παρατηρήσιμο Σύμπαν, δηλαδή με το τμήμα του όλου Σύμπαντος που μπορούμε να παρατηρούμε. 

Και αυτά είναι κάτι που πλέον τα αποδέχεται η πλειονότητα των θεωρητικών φυσικών και κοσμολόγων.
Συνελόντι ειπείν: Το ότι έγινε “Έκρηξη” και το Σύμπαν διαστέλλεται είναι αδιαμφισβήτητο και ο μαρξισμός πρέπει να το αποδεκτεί (και ίσα ίσα που είναι τρομερά διαλεκτικό), αλλιώς γινόμαστε δογματικοί ιδεαλιστές. 

Το ότι ήταν “Μεγάλη”, με την έννοια της μίας και μοναδικής που “δημιούργησε” το Σύμπαν, δεν προκύπτει από κανένα επιστημονικό δεδομένο, και οφείλουμε να το αναδεικνύουμε και να το αποδομούμε.

Βάζω εδώ ένα κομμάτι του προλόγου που έγραψα για την έκδοση στα ελληνικά του εκπληκτικού βιβλίου “Τα πρώτα τρία λεπτά” του κορυφαίου Νομπελίστα φυσικού Steven Weinberg (εκδόσεις Ροπή), που αφορά ακριβώς τα παραπάνω:

«Ο Weinberg λοιπόν αποφεύγει μεγαλοφυώς δυο λάθη που κάνουν κατά κόρον πολλοί κοσμολόγοι, και η συντριπτική πλειοψηφία του ευρύτερου κοινού:

i) Προχωράει προς τα πίσω στο χρόνο, μέχρι εκεί που του επιτρέπει η γνώση της φυσικής, και η περιγραφή με επιστημονικούς και όχι εξω-επιστημονικούς (πχ φιλοσοφικούς ή θρησκευτικούς) όρους. Όπως λέει ο ίδιος, πηγαίνοντας προς τα πίσω στο χρόνο, δηλαδή πηγαίνοντας σε όλο και μεγαλύτερες θερμοκρασίες, υπάρχει κάποια στιγμή όπου εμφανίζεται ένα πέπλο που δεν μας επιτρέπει να περιγράψουμε τι έγινε πιο πίσω, καθώς οι νόμοι της φύσης σε εκείνες τις συνθήκες, και κυρίως μια κβαντική θεωρία της ίδιας της βαρύτητας, μας είναι άγνωστοι. Όσο και αν κάποιος μπαίνει στον πειρασμό να επεκτείνει τις ιδέες του με υποθέσεις, σε αυτό το απίστευτα μηδαμινό χρονικό διάστημα που απομένει μέχρι τη “χρονική στιγμή μηδέν”, ο Weinberg δεν το κάνει, και μας προειδοποιεί κιόλας ότι αυτό θα ήταν λάθος, καθώς μη γνώση των νόμων του τότε Σύμπαντος σημαίνει ότι τα πάντα μπορούν να έχουν συμβεί.

ii) Αποφεύγει να βγάλει συμπέρασμα για όλο το Σύμπαν, με δεδομένα που υπάρχουν από το παρατηρήσιμο Σύμπαν, δηλαδή από το τμήμα του Σύμπαντος το οποίο είναι μέσα στον “ορίζοντά” μας, και το οποίο παρατηρούμε. Όποτε αναφερεται στο μέγεθος του Σύμπαντος, αφήνει πάντα το ενδεχόμενο αυτό να είναι άπειρο, ή να υπάρχουν πάρα πολλές περιοχές εκτός του τμήματος του Σύμπαντος το οποίο παρατηρούμε, οι οποίες να έχουν εντελώς διαφορετική κοσμολογική συμπεριφορά, καθώς αυτό δεν θα είχε καμία επίδραση στην Ιστορία που διηγείται. Όσο και αν ο πειρασμός είναι έντονος να ταυτίσει κανείς το τμήμα του Σύμπαντος που παρατηρούμε με ολόκληρο το Σύμπαν, ο Weinberg μας λέει ότι αυτό θα ήταν ένα άλμα σκέψης, που δεν πηγάζει από επιστημονική ανάλυση και δεδομένα.»

Ο... χαρούμενος πυρόπληκτος by Στέλιος Κανάκης

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
18 ώρ. ·

Ο... χαρούμενος πυρόπληκτος

 

Τελικά θα τα οικονομήσω. Λεφτά για τις πρώτες ανάγκες μου. Άλλα λεφτά για οικοσκευές. Κι ακόμη περισσότερα, αποζημίωση για το καμένο σπίτι. Τα σπίτια ξαναγίνονται. Το λένε όλοι. 

Εδώ που τα λέμε το παλιό μια επισκευή την ήθελε. Κάτι οι δουλειές, τα ταξίδια αναψυχής –κώλο δεν βάζαμε κάτω τόσα χρόνια, οι διασκεδάσεις, πού χρόνος για ένα καινούργιο σπίτι ή την ανακαίνιση του παλιού. Ευκαιρία τώρα! 

Ένα καλό αρχιτεκτονικό θα βρω, άντε να συμπληρώσω και κάτι ψιλά από τις… αποταμιεύσεις μου – τι τις μάζευα τόσα χρόνια; 

Εν ανάγκη και κάποιο δανειάκι και να το νέο σπίτι. Δόξα τω θεώ να λέμε που δεν καήκαμε. 

Να ‘ναι καλά στο 112 που μας ειδοποίησαν να εγκαταλείψουμε. 

Βγήκαμε στην Εθνική όπου συναντήσαμε όσους εγκατέλειπαν από τ’ άλλα χωριά. Ακούγαμε για τα εναέρια μέσα που κατά δεκάδες έσβηναν τις φωτιές και το πλήθος απορούσε: «Τι είναι εναέρια μέσα;» ρώτησε μια κοπελίτσα με χείλη σαν το αιδοίο της μαϊμούς σε οίστρο. «Τι είναι αυτό ρε» έκανε ξαφνιασμένος ένας συνοδοιπόρος και πετάχτηκε μια γιαγιά: «Ινφλουένσερ είναι, από την Κάτω Αχαγιά»!

 «Αεροπλάνα δεν είδαμε» σχολίασε κάποιος (ίσως κομμουνιστής), «δεν είσαι η Βλαχοπούλου να περνάνε τ’ αεροπλάνα από πάνω σου» του απάντησε πολύ σωστά ένας από τα Νιφορέικα.

Τρία 112 ακόμη και βρεθήκαμε στο Ρίο. 

Εκεί συναντήσαμε τους εγκαταλείψαντες από τη Ζάκυνθο, την Κεφαλλονιά και την Πρέβεζα. 

Ο ενθουσιασμός διάχυτος. Δεν είχαμε ούτε έναν νεκρό. Τα σπίτια – είπαμε, ξαναγίνονται! 

Όλοι μαζί πήραμε την παλιά Εθνική (γλυτώνεις τα διόδια) για Αθήνα. Καταλήξαμε ότι εκεί δεν κινδυνεύαμε μιας και δεν έχει απομείνει ούτε ίχνος δέντρου. Σε απόσταση ασφαλείας από τον Εθνικό Κήπο. Στον Πειραιά! 

Θα βλέπαμε και την «Ελληνική Ριβιέρα». 

Στο δρόμο δοξάζαμε το θεό που είμασταν καλά. Ανάρπαστα τα κομποσκοίνια από μοναχούς συνοδοιπόρους, 

Στον Πειραιά γινόταν το έλα να δεις. Είχαν φτάσει καραβιές οι εγκαταλείψαντες από Χίο και Μυτιλήνη. 

Προσωπικά δεν είχα δει ξανά Χιώτη ή Μυτιληνιό. Φτυστοί εμείς ήταν. 

Και τι λένε για τους Χιώτες δυο-δυο, αυτοί είναι χιλιάδες. 

Βρήκαμε και κάτι σεισμόπληκτους εκεί ξεχασμένους δεκαετίες. Αλλά με τα κοντέινέρ τους, με κλιματισμό, τα φοινικόδεντρά τους… κούκλα! Όλοι μαζί συγκρίναμε σχέδια για τα νέα σπίτια μας.

Τα σπίτια, είπαμε, ξαναγίνονται. Κι αν αργήσουν να μας αποζημιώσουν μπορεί να ψηφίσω τους προηγούμενους που τους είχα ψηφίσει δυσαρεστημένος από τους πιο προηγούμενους κι εκείνους γιατί τους άφησα για τους σημερινούς που τότε είχα ξαναψηφίσει. Όπως είπε και κάποιος στη τηλεόραση «Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα».

Όσο για το νέο σπίτι… πισίνα να βάλω;

Μα εγώ δεν Ζω Γονατιστός.. #Κώστας_Βίρβος

 

Πρόσωπα  

1 ημ.  · 

Στην Κατοχή με συνέλαβαν, με χτύπησαν, από τότε έχω το σημάδι από βούρδουλα
και με έριξαν στην απομόνωση.
Μέσα εκεί υπήρχε άλλος ένας.
Υπήρχε κι ένα κούτσουρο.
Πόναγα σε όλο μου το κορμί.
Του λέω:
-Σε παρακαλώ, να ξαπλώσεις πάνω στο κούτσουρο κι εγώ πάνω στο σώμα σου;
Έτσι κι έγινε.
Από αυτό το περιστατικό εμπνεύστηκα το:

''Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,
ούτε φως για να διαβάσω
το γλυκό σου γράμμα
ωχ μανούλα μου...

Καλοκαίρι κι είναι κρύο,
ένα μέτρο επί δύο είναι το κελί μου,
ωχ μανούλα μου...

Μα εγώ δε ζω γονατιστός
είμαι της γερακίνας γιος.
Τί κι αν μου ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές.

Μάνα μη λυπάσαι,
μάνα μη με κλαις!..

Ένα ρούχο ματωμένο
στρώνω για να ξαποσταίνω
στο υγρό τσιμέντο, ωχ μανούλα μου...

Στο κελί το διπλανό μου
φέραν κι άλλον αδερφό μου
πόσα θα τραβήξει, ωχ μανούλα μου....

Μα εγώ δε ζω γονατιστός
είμαι της γερακίνας γιος.

Τί κι αν μ' ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές.

Μάνα μη λυπάσαι,
μάνα μη με κλαις!..''

Κώστας Βίρβος

Σαν σήμερα, πριν δέκα χρόνια, έφυγε από τη ζωή.