Το κείμενο που θα διαβάσει ο αναγνώστης, αναφέρεται στα παλιά χρόνια του Ζάντε και περιγράφει τα ήθη και τα έθιμα του νησιού, τις βεγγέρες που γίνονταν, τις πολυτελείς βίλες των αριστοκρατικών οικογενειών, τη ζωή τους και την ανεμελιά τους. Αρχίζει από το 1910 και τελειώνει το 1940. Μία τριακονταετία γεμάτη ζωή με τις καλές και τις κακές στιγμές. Οι λογοτεχνικές σελίδες δεν υστερούν. Πάμπολλοι λογοτέχνες και μουσουργοί αναφέρονται.
Ο συγγραφέας των αναμνήσεων όμως, δεν αναφέρεται και στον λαό της Ζακύνθου. Πως ζούσε, τι προβλήματα είχε και πως τα αντιμετώπιζε. Αξίζει όμως ν’ ασχοληθούμε και με αυτό το θέμα σ’ ένα ξεχωριστό κομμάτι στο άμεσο μέλλον.
Το κείμενο το έγραψε ο συγγενής μου Ιρις Πολίτης και ήρθε στα χέρια μου από την αδελφή του και ξαδέλφη μου Φρίντα Πολίτη. Και οι δύο δεν βρίσκονται εν ζωή σήμερα. Ετσι αποφάσισα να δημοσιευτούν οι αναμνήσεις του Ι.Π. ώστε να μη χαθούν οι πολύτιμες αναφορές στα ήθη και στα έθιμα μιας περασμένης-ίσως όχι τόσο, εποχής της Ζάκυνθος.
ΑΡΗΣ ΚΑΡΡΕΡ
Η πόλι της Ζακύνθου
Η πόλι της Ζακύνθου είναι χτισμένη στο Ανατολικό παραθαλάσσιο μέρος του νησιού , αμφιθεατρικώς εν μέρει, επί των υπερκειμένων λόφων και κυρίως στις ρίζες του βενετσιάνικου κάστρου. Το μάκρος της πόλεως είναι πλέον των δύο χιλιομέτρων και σαν φόντο την πλαισιώνουν καταπράσινοι λόφοι. Με την χαραυγή, οι πρώτες αχτίνες του ήλιου, που σηκώνονται από τα βάθη της Πελοποννήσου, την χρυσώνουνε ολόκληρη.
Στο υψηλότερο σημείο της πόλης, προς το κάστρο, βρίσκεται ο Πύργος του Καμπαναρίου της Πικριδιώτισσας, σφραγίδα και συμπλήρωμα του γύρωθε ειδυλλιακού τοπίου. Η ρυμοτομία καθαρώς μεσαιωνική, έχει έντονο βενετσιάνικο χρώμα. Από τις κεντρικές αρτηρίες ξεκινάνε τα γραφικά καντούνια, στα οποία γράφτηκαν ιστορίες έρωτος και βεντέτας, και αντηχούσαν παθητικές ζακυνθινές σερενάδες.
Όλοι ανεξαιρέτως οι δρόμοι πλακόστρωτοι, η φημισμένη δε Πλατεία Ρούγα είχε μεριά κι άλλη κολώνες (στοές), εκεί δε ήτανε σχεδόν όλα τα μέγαρα της τότε αριστοκρατίας. Επίσης κολώνες είχε και ο παραλιακός δρόμος του Άμμου.Όταν θέλουμε να πούμε «εις το κέντρο της πόλεως» σαν να βρισκόμαστε σ’ ένα από τα άκρα αυτής λέμε: «τη μέσα μερία ή πλέον σύντομα «μέσαθε». Από το κέντρων δε για να πούμε «προς τα άκρα», μεταχειριζόμαστε την «όξω μερία» ή «όξωθε» και από τις συνοικίες προς την πλευρά του φρουρίου λέμε «τσ’ απάνω μερίες». Στη πόλη οι ονομασίες των δρόμων αν και είναι γραμμένες τσι καντουνάδες του σπιτιόνε, για τους πολλούς όμως είναι τελείως άγνωστες και αντίς αυτών μεταχειρίζονται τα ονόματα των συνοικιών που έχουν επιβληθεί με την πάροδο των χρόνων.
Οι κυριότερες συνοικίες που αρχίζουν από το ένα άκρο της πόλεως είναι: Του Εσταυρωμένου, τσι Αγίας Τριαδός, του Ρεπάρονε, του Μπάνκου, του Πλατύφορου, του Γεφυριού, των Μακελειόνε, του Ντεπόζιτου, τσι Παλιάς Βρύσης απ’ όπου ξεκινάει η σαρτζάδα (δρόμος πλακόστρωτος) για το Φρούριο, τσ’ Αγίας Αννας, του Αγραπιδάκη, του Κεραμιδάκη, του Αγίου Αγνάντιου (Ιγνάτιος), τσ’ Οβριακής (Γέτο), τσ’ Οδηγήτριας, τσ’ Ανάληψης, των Αγίων Σαράντα, του Αγίου Λουκός, Τσαχουχαρέϊκα, του Αγίου Παύλου, Καμίνια, του Αγίου Βασίλη, του Αγίου Λαζάρου, τ’ Αγιαννιού, το Καντούνι, τσι Φανερωμένης, του Πόντζου (στοά), τσι Κουτσουπίας, του Αμμου, του Αγίου Διονυσίου, τα Ταμπάκικα, του Μακρύου Καντουνιού (παλιότερα ονομαστό για τις ωραίες φάντρες του), του Αϊ Γιάννη του Γουζέλη, του Αγίου Ανδρεός, του Νιοχωριού, τσ’ Επισκοπιανής, Καμάρα, τ’ Αγίου Χαραλαμπίου, τ’ Αϊ Γιώργη του Πεντοκάμαρου, του Κήπονε και τσ’ Αγίας Βαρβάρας.
Το καμάρι της Ζάκυνθος, δείγμα πολιτισμού, αποτελούσε το μεγαλόπρεπο θέατρο που βρισκόταν επί της πλατείας Σολωμού, στο οποίο ακούστηκαν οι καλλίτεροι ιταλικοί μελοδραματικοί θίασοι.
Τα δύο μοναδικά σε χώρο και πολυτέλεια καζίνα του νησιού, αποτελούσαν το στολίδι του Ζάντε στα οποία γράφτηκε και η ιστορία του φημισμένου καρναβαλιού.
Οι Ζακυνθινοί κυρίως της πόλεως έχουνε στην ομιλία τους το ελαφρώς και ιδιάζον ερωτηματικό που είναι αδύνατο να το μιμηθεί ένας ξένος παρά τις προσπάθειες που καταβάλουν οι ηθοποιοί στα έργα του Ξενόπουλου. Η κουβέντα τους, ακόμα και η σοβαρή, διανθίζεται μ’ ένα λεπτό χιούμορ και είναι πάντα έτοιμοι για ένα αστείο ή ένα πείραγμα και γενικά ο χαρακτήρας τους είναι εύθυμος, γελαστοί και ιδίως φιλόμουσοι.
Εδώ η ποίηση και η σάτιρα ήτανε παράδοση με επί κεφαλής τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Φώσκολο και πάρα πολλούς άλλους αξιόλογους πνευματικούς ανθρώπους. Αλλά και στη μουσική δεν υστέρησε το νησί με πρώτο τον Παύλο Καρρέρ(ης) και μια πλειάδα άλλων αυτοδίδακτων αφανών μουσικών που άφησαν τα παθητικότερα τραγούδια για σερενάδες.
ΖΑΚΥΝΘΟΣ 1910-1940
Ανέκδοτα – Μάντσιες
Δεξιώσεις, Χριστούγεννα, Καρναβάλι, Σαρακοστή, Πάσχα, Βασιλικός (Κυνήγι)
1915-1940. Στη Ζάκυνθο την εποχή εκείνη, υπήρχε μια έντονη κοσμική κίνηση.
Περισσότερα από 20 σπίτια κατά το διάστημα του χειμώνα, έδιναν επίσημους χορούς, τσάγια, χορευτικές συγκεντρώσεις, βεγγέρες για τζόγο κλπ.
Από τα σπίτια αυτά τα πιο αξιόλογα ήτανε του Ρώμα, του γιατρού Ν. Μουζάκη, του Γαίτα-Μερκάτη, της Νανάς Δημ. Λούντζη, της Αιμιλίας Παπαλεονάρδου (το γένος Δαμίρη), του Αλεξάνδρου Αναστ. Λούντζη, του Ερμάνου Αναστ. Λούντζη, του Αντωνίου Κομούτου, του Τζώρτζη Λ. Καρρέρ, του Φιλίππου Λ. Καρρέρ, του Διονυσίου Αντ. Μακρή, του Σπυρ. Συγούρου-Δεσύλα, του Αναστ.Κόκλα, του Ιρη Γιαννακού, του Κωνσταντίνου Τυρογαλά, του Κέκου Δημάκου, του Κων. Πολίτη, του Ευσταθίου Σπ. Αυγουστίνου, του Νικολάου Καιροφύλακος, του Ιωάννου Στρούτζα, συμβολαιογράφου κλπ.
Στις συγκεντρώσεις αυτές επικρατούσε εγκαρδιότητα και συγκρατημένη ευθυμία, όπου όμως πλεόναζε η νεολαία, η ευθυμία γενικευότανε με έντονο πάντοτε επτανησιακό χαραχτήρα. Στους επίσημους χορούς ζήλευε την πλήρη οργάνωση που ήτανε αποτέλεσμα μιας μακραίωνης οικογενειακής παραδόσεως. Δεν είχανε τίποτα το εξεζητημένο ή το νεοπλουτιστικό, σ’ αυτούς κυριαρχούσε η απλότητα και η αρχοντιά.
Το θέαμα δε που παρουσίαζαν οι χοροί αυτοί, ιδίως σε μερικά προνομιούχα σπίτια όπως των Ρώμα, Λούντζη, Γαίτα-Μερκάτη, Καρρέρ, και Καιροφύλακος (Ιονικής Τραπέζης), ήτανε αυτόχρημα φαντασμαγορικό με τις ωραιότατες βραδινές τουαλέτες και τα θαυμάσια παλιά κοσμήματα που φορούσαν αι κυρίες και αι δεσποινίδες καλλονές αι περισσότερες και τα φράκα και τα σμόκιν των ανδρών.
Τα σαλόνια, με την κομψή παλιά επίπλωσή τους καλλιτεχνικούς πολυελαίους, τους ζωγραφικούς πίνακες με προσωπογραφίες προγόνων κατά κανόνα – και με τους μεγάλους βενετσιάνικους καθρέφτες, παρουσίαζαν μία εικόνα περασμένων εποχών. Κυριαρχούσαν παντού το ασήμι, τα κρύσταλλα και τα παλιά Βενετσιάνικα ή Εγγλέζικα σερβίτσια, δείγμα της παρελθούσης οικονομικής ευημερίας και οικογενειακής παραδόσεως.
Η «Καντρίλια» ήτανε το αποκορύφωμα τσή βραδιάς κατά την οποία τα ζευγάρια συναγωνίζοντο σε ομορφιά, σε χάρη και σε ευθυμία.
Οι περισσότεροι από τους άνδρες διηύθυναν το χορό, δύο όμως ήτανε οι πιο περιζήτητοι, ο Νικ. Καιροφύλαξ και ο Αντ. Κομούτος (ονομαστή η δεξιοτεχνία τους και το εξαιρετικό τους μπρίο).
Η «Καντρίλια» τελείωνε κατά τα μεσάνυχτα και αμέσως ανοιγότανε η τραπεζαρία, όπου τους προσκεκλημένους περίμενε ένα πλουσιότατο μπουφέ, με ό,τι ωραίο, ό,τι εκλεκτό προσέφερε ο τόπος και η δεξιοτεχνία της οικοδέσποινας.
ΖΑΚΥΝΘΟΣ: Τότε που…ζούσανε – Η «Καντρίλια»
**********
ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΜΕ «ΜΟΡΕΤΤΕΣ» ΚΑΙ «ΝΤΟΜΙΝΑ»
«Αυτή η λατρεία για ξεφάντωμα [στη Βενετία] δεν μπορούσε βέβαια να μην επηρεάσει και το Stato del mar: Τις αποικίες.
Έτσι εκατάντησε ακόμα χρόνια μετά την αποχώρηση των τελευταίων «Μαρκουλίνων»[Ενετοί στρατιώτες] οι Ζακυνθινοί να ζούνε 12 ολόκληρους μήνες περιμένοντας τις τρεις Κυριακές που είναι γι’ αυτούς οι πιο ευτυχισμένες ήμερες τού χρόνου: Γουρουνοκυριακή, των Απόκρεω και της Τυρινής!
Η μεγάλη ατραξιόν, το καινούργιο στοιχείο πού κάνει τις εβδομάδες αυτές τόσο διαφορετικές, είναι η παράδοξη ελευθερία τής Γυναίκας, από την αριστοκράτισσα ως την τελευταία φάντρα!
Ελευθερία ανύπαρχτη τον ρέστο καιρό.
Στο «σουρτάρι τού κομμού» τής πιο φτωχιάς Ζακυνθινιάς, σ’ ένα μπογαλάκι κρυμμένο κάτω από τα «προικιά», που με τόσο κόπο φαίνει ολοχρονικής, θα βρείτε την κλασσική «σκευή», το μαύρο μεταξωτό ντόμινο, ένα ζευγάρι μεταξωτές κάλτσες, λουστρίνια σκαρπίνια και τη «μορέττα», τη μάσκα.
'Όλες το ίδιο! Καμμιά τους δεν διαφέρει. Καμιά δεν είναι πλουσιώτερα ή χειρότερα ντυμένη. Έτσι η ανωνυμία είναι απόλυτη!
Υπάρχουνε βέβαια οι «ειδικοί», εκείνοι που από μια κίνηση τού κεφαλιού, μια χειρονομία, ένα γέλιο πού κατά λάθος βγαίνει στον φυσικό του τόνο (γιατί όλες μιλάνε με ψεύτικη φωνή) είναι σε θέση να καταλάβουνε με ποιαν έχουν να κάνουν. Πόσοι όμως είναι αυτοί οι Σέρλοκ Χόλμς;
Το ίδιο τους το ταλέντο, ύστερα, τους επιβάλλει την εχεμύθεια! Κάτι ας πούμε σαν επαγγελματικό μυστικό.
Το απόγευμα της Γουρουνοκυριακής το γλέντι στους δρόμους αρχίζει με τους «Δράκους». Παρέες δηλαδή από ασπροντυμένους μασκαράδες που τρέχουν απάνω-κάτω καμπανέλλες.
Υστερ’ από λίγο αρχίζουνε να κυκλοφορούνε οι πρώτες «μασκαράτες». Οργανωμένοι όμιλοι που παριστάνουνε ώρισμένα ιστορικά ή τοπικά γεγονότα.
Άλλοι πού περνάνε στις διάφορες γειτονιές και παίζουνε τίς περίφημες «Ομιλίες». Λαϊκά θεατρικά εργάκια που έχουνε ένα εξαιρετικός ίστορικο-φιλολογικό ενδιαφέρον.
Από τίς 2-6 τ ’ απόγιομα χοροί σε δυό καζίνα —του Ρώμα και του Λομβάρδου— όπου όμως οι μάσκαρες μπαίνουνε με μπιλλιέτο.
Γίνουνται και δυο μεγάλες «φέστες» με φράκο και μεγάλη επισημότητα.
Αυτές κρατάνε ως τα χαράματα, ενώ οι καθημερινοί χοροί σταματάνε στις 6 το απόγευμα επειδή όλος ο κόσμος αυτήν την ώρα χύνεται στους δρόμους: στο Κόρσο!
Δεξιά κι’ αριστερά στην πλατεία Ρούγα, όπου κυκλοφορούνε όλες αυτές οι χιλιάδες άνθρωποι, τα μαγαζιά μένουν ανοικτά ως τα μεσάνυχτα.
Ανάμεσα στις κολόνες μπαίνουνε καρέκλες κι όλος αυτός ό κόσμος πίνει... λικέρ. Από έναν ανεξήγητο λόγο, ο Ζακυνθινός που ολοχρονικής ρουφάει τη βερντέα, το ψαθόχρωμο κρασάκι του, το Καρναβάλι πίνει λικέρ (αργότερα και ως τα σήμερα: μπύρα!). Θέλετε να μάθετε πώς τα λένε[αυτά τα λικέρ]; Μπέλα Ρόζα, διασμόρακο, φλουσκουνόρακο καί Μυστρά!
΄Οσην ώρα κάθουνται στις κολόνες, οι διάφορες μασκαράδες εξακολουθούνε να παρελαύνουνε.
’Αν θέλετε να χορέψετε ακόμα (και φυσικά θέλετε —θα περιμένετε του χρόνου;) τότε πρέπει να πάτε στα λαϊκότερα κέντρα χορού: Τις «Καβαρκίνες» και τα «Βελλιόνια».
Πρόκειται για σάλες πού αντίθετα με τα δυο μεγάλα «Καζίνα» λειτουργούνε μονάχα τις ημέρες αυτές.
Απαράλλαχτα όπως και στο παλιό βενετσιάνικο Ριντόνο, τόσο στις λέσχες, όσο και στις καβαρκίνες υπάρχουνε ιδιαίτερες αίθουσες για τζόγο. Μπορεϊς να παίζεις με τη μάσκα, ακριβώς όπως δεν είσαι υποχρεωμένος να βγάλεις το προστατευτικό αυτό κάλυμμα, αν πας στο θέατρο. Μιλάω για τις γυναίκες ή έστω για τους «ντομινοφόρους» που επιθυμούνε να κρατήσουνε την ανωνυμία τους.»
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΡΩΜΑΣ(1906-1981) :Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», Μάρτιος 1956
Απ' τα Σχόλια:
Vasilis Greek Τα ντόμινα, για να μην αναγνωριστούν, αποφεύγανε να μιλάνε. Θυμάμαι μια θεία φανατικιά στους μετασεισμικούς χορούς και το Θειάφι που μου επέταξε στο χορό της Τσουκνοπέφτης στο "Καζίνο" του Κόκκινου Βράχου, αντίς την είπα ... θεία. Η μακαρίτισσα η Νόννα μου σε κάτι καρναβάλια με ντόμινο είδε κι έπαθε να ξεφύγει από τις ορέξεις του ,,, αγαπημένου της αδρεφού ...
Gianneta Paschali Πόσο θα ήθελα να παρακολουθήσω το τζαντιωτικο καρναβάλι μέσα από τα μάτια της μυθιστορηματική ηρωίδας Διαμάντινας ΝταΒιντσεζα με ξεναγό το Διονύσιο Ρωμα!!!!!
Υπέροχη ανάρτηση!! Μας έβαλε σε διάθεση αποκριών!!!
Συντάκτης
Dionisis Vitsos Λίγο μεταφυσική η επιθυμία σας, όπως και να το κάνουμε. Κι εμείς αρκούμαστε στις εφικτές μαρτυρίες.
Annie Nounessi Έτσι ήτανε και τσου Κορφούς, μα οχι πια.
Nicola Chris όπως πάντα επίκαιρες και ενδιαφέρουσες αναρτήσεις.
Καβορκίνες και Βελλιόνια καθόλου τυχαία τα ονόματα αυτών των κέντρων χορού .
Το Cavalchina είναι ένα από τα πιο σημαντικά κοσμικά γεγονότα του καρναβαλιού της Βενετίας.Μεγάλος χορός που γίνεται στο Θέατρο La Fenice .Για την περίσταση το θέατρο απελευθερώνεται από τις πολυθρόνες για να φιλοξενήσει την πίστα. Το μουσικό ρεπερτόριο αποτελείται από κλασική και παραδοσιακή μουσική που παίζεται αυστηρά ζωντανά
VEGLIONE αγρυπνία- που γίνεται σε ένα θέατρο ή σε μια μεγάλη αίθουσα, και κρατάει μέχρι τις πρώτες πρωινές με χορό και μουσική .
Χορευτική γιορτή .
Popi Karavia Kavouropoulou Πριν απο τους σεισμους μου ελεγε η μητερα μου ο καλυτερος χορος ηταν ο χορος του πρασινου
Τον εκαναν οι χωρικοι με φαγητα και αρνια ψητα και πηγαινε πολυς κοσμος
Στο ρωμιανικο καζινο εμπαιναν μονο οι αρχοντες και αν εβλεπαν στην πορτα καποιοιν με λασπωμενα παπουτσια τον εδιωχναν .
Οι κυριες φορουσαν τουαλετες και αυτη με τη μητερα της απεξω τις εβλεπαν
Οταν ημουνα στο γυμνασιο παρ οτι δεν μας το επετρεπαν πηγαιναμε ντυμενες μασκαρουλες με ντομινο μαυρο
Ερχοντουσαν και αγορια και αυτα μασκε .Για να γωριζομαστε το συνθημα ηταν το γυμνασιο καιγεται ετσι γνωρισα και τον αντρα μου χα χα χα
Vasilis Greek Νομαρχη Ελλαδίτη τον εμπάσανε οι υπηρεσίες του Καζίνου από την πλαϊνή γιατί εμφανιστηκε με ενδυμασία ... περιπάτου σε σουαρέ που οριζόταν το φράκο.
Και είθε να μπάσουνε τσου τάγκαρους με τα λασπωμένα;
Αγκαλά και οι χωριάτες οι δικοί μας είχανε πόληψη, Εκαθότουνα στην Καμάρα κι αλλάζανε τα τσαρούχια με πίλιο ντε σου ποδέματα.
Κι αφήνανε τα ζωντανά στα Χάνια στα Παστρέικα και δώθε.
Και οι εκ Βανάτου και της αυτής κατευθύνσεως στη Γαϊδουροταβέρνα,
Όσοι θα μπαίνανε μέσαθες. Γιατί για τον Άμμο και την κουτζουπία τα ... ζωντανά είχανε ελευθεροκοινωνία. Τα γίδια πανηγυρικά εμπαίνανε τσι Τρινές για το όσο πιο φρέσκο γενότουνα ... ρυζόγαλο. Και μετά
Vasilis Greek και μετά εφιλιόντουσαν και ελέγανε να καβατζάρουμε το Πάσκα να έρθουμε και του χρόνου. Ίσα μ έδεκει.
****************************
kαι για το Σήμερα... απολαυστικά τα περιγράφει:
Καστρινος καστρινος:
18 Φεβρουαρίου
Αρχίζουν τα πάρτι.
Φλεβάρης.. κι οι αμυγδαλιές, νυφούλες ανθισμένες,
να φέρνουνε την Άνοιξη, απ΄τον Θεό πλασμένες.
Την εποχή Απόκρεων, θέλουν να μας θυμίσουν,
και για χορό με διάθεση, όλους να μας γεμίσουν.
Που όμως λιγοστεύουνε, και μας ζητούν ευθύνη,
όσες εδώ στον τόπο μας, έχουνε απομείνει.
Και δεν μας λένε ψέματα, αρχίζουνε τα πάρτι,
με μάσκες, και χορεύοντας, για να΄μπουμε στον Μάρτη.
Μα φαίνεται μειώθηκε, απ΄αυτά η συμμετοχή μας,
κάτι που αναμένετο, αυτή την εποχή μας.
Κάτι που δεν προσέχουμε, και μας το παίρνει ο χρόνος,
στο δέντρο τση παράδοσης, που σπάει ο κάθε κλώνος.
Πολλά στο δρόμο άλλαξαν, που φέρναμε από πάππου,
μα δεν τα διαφυλάτουμε, και τελειώνουν κάπου.
Σ΄ένα νησί που ακούγετε, κάθε καλό του.. χέστο,
χωματερές ολούθενες, με δίχως λίγο σέστο.
Και γίνονται προσπάθειες, να σηκωθεί κομμάτι,
μα γίναμε κακόγουστοι, μ΄αδιαφορία γεμάτοι.
Παρ΄όλα αυτά υπάρχουμε, και κάποιοι προσπαθούμε,
στο χρώμα και στο δρώμενο, με κόπο να σταθούμε.
Με μυρωδιές μας έρχεται, κι η τσικνοπέμπτη πάλι,
κι οφείλει να ξανάρθουνε, βραδιές με καρναβάλι.
Ελπίζω και να ζήσουμε, νύχτες μασκαρεμένες,
μα λείπουνε οι αίθουσες, με δαύτο τεριασμένες.
Κι οι μουσικές που παίζουνε, θέλουν τη προσοχή τσους,
αλλά αυτό το ξέρουνε, ο θέος και η ψυχή τσους.
Όμως η φύση ξάνοιξε, κι η Άνοιξη πλησιάζει,
αυτή που μένει ακλόνητη, και τρόπο δεν αλλάζει.
Η αμυγδαλιές παράδειγμα, π΄ανθίζουνε στο κρύο,
στην λύσσα των Απόκρεων, και στων βραδιών το μπρίο.
Κάτι που δείχνει αλλαγή, κανείς όπου κοιτάξει,
αυτό που και στα δρώμενα, δεν νιώθει η νέα τάξη.
Όσο για αυτό το μέλλον μας, που θα΄βγουμε ποίος ξέρει,
αφ΄ ούλοι πλέον μάθαμε, με έναν καφέ στο χέρι.!!!
