Από...Μέρα Σε...Μέρα

ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ-ΑΣΤΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ:''ΟΜΟΦΥΛΛΑ'' ΖΕΥΓΑΡΙΑ

(ΜΕ ΄΄ΚΟΥΜΠΑΡΟ'' ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ)*

Σημειολογία

Εχει και η σημειολογία το γούστο της:

 Τη μια στιγμή ο πρωθυπουργός της «πρώτης φορά αριστεράς» «γυάλιζε» στη Βουλή τον ψευτοπροοδευτισμό της κυβέρνησης, με αφορμή το νομοσχέδιο για την αναδοχή, παρουσιάζοντας ως «σύγχρονο» και «νέο» τη θέση της κυβέρνησης για τα ομόφυλα ζευγάρια. 

Μάλιστα, οι ΣΥΡΙζαίες μεσημεριανούδες της ΕΡΤ ανήγαγαν σε κριτήριο προοδευτικότητας κάθε κόμματος τη θέση του απέναντι στην αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια, τσουβαλιάζοντας αυθαίρετα και άγαρμπα την κριτική του ΚΚΕ με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. 

Αμέσως μετά, ο Αλ. Τσίπρας πήγαινε να αποδώσει τιμές στους εκπροσώπους ενός κατ' εξοχήν ...προοδευτικού θεσμού, στον πρίγκιπα και την πριγκίπισσα της Μ. Βρετανίας.

 Ε, πού ξέρεις, την επόμενη φορά μπορεί να μας πουν ότι η βασιλεία είναι και λαϊκός θεσμός ...από το μέλλον. 

Χώρια που η Φρειδερίκη κάτι παραπάνω ήξερε από «υιοθεσίες» και «αναδοχές»...

*Aπό: 

Τοπαλίδης Ευθυμιος

Προσδοκίες

Ενα ένα τα κυβερνητικά στελέχη βγαίνουν στα ΜΜΕ και αφήνουν υπονοούμενα ότι η νέα μείωση στις συντάξεις, με την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» και των επιδομάτων, από το Γενάρη του 2019, που έχει ήδη ψηφίσει η κυβέρνηση, μπορεί και να μην εφαρμοστεί. 

Το έναυσμα έδωσε η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, Θεανώ Φωτίου, η οποία δήλωσε ότι αυτά τα ζητήματα «δεν είναι τελειωμένα» και συνέστησε στους συνταξιούχους να «κάνουν λίγη υπομονή», αφού, όπως είπε, «είμαστε σε μία κατάσταση μετάβασης, που είναι κοσμογονική και θα φέρει και άλλα πράγματα...».

 Δεν είναι η πρώτη φορά που τα στελέχη της κυβέρνησης προσπαθούν να καλλιεργήσουν προσδοκίες, ειδικά στους συνταξιούχους, τους οποίους κατακρεούργησαν, παραλαμβάνοντας τον ...μπαλτά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. 

Είναι άλλωστε γνωστό ότι η κυβέρνηση εναλλάσσει το μαστίγιο με το καρότο, για να στοιχήσει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στις αξιώσεις και στα σχέδια του κεφαλαίου, που υπηρετεί απαρέγκλιτα με την πολιτική της. 

Το βέβαιο είναι πάντως ότι οι μαχητικές, μαζικές κινητοποιήσεις των συνταξιούχων έχουν ανησυχήσει την κυβέρνηση, που αναζητάει τρόπους να ελιχθεί απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια. 

Αυτό, όμως, σε τίποτα δεν αλλάζει - αντίθετα ενισχύει - το γεγονός ότι στα άμεσα σχέδια της κυβέρνησης είναι να ξανανοίξει το Ασφαλιστικό σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση, όπως προδιαγράφουν άλλωστε οι εκθέσεις της Κομισιόν και του ΟΟΣΑ, που δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα.

https://www.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=10%2F5%2F2018&id=17199&columnId=161

Από Θεσσαλονίκη Σήμερα:

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=349033922170709&id=100011923117092

Σαν Σήμερα:

1943 Εκτελείται στην Καισαριανή ο Κώστας Λαζαρίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ. Η μεταξική δικτατορία τον έκλεισε στην Ακροναυπλία το 1937. Οταν οι Γερμανοί τού πρότειναν να τον εξαγοράσουν και να σώσει τη ζωή του, εκείνος τους απάντησε: «Πέστε στα κτήνη ότι οι κομμουνιστές δεν πουλιούνται, μα πεθαίνουν για το Κόμμα τους και το λαό τους».

1944 Εκτελούνται στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 92 κομμουνιστές. Πολλοί ήταν παλιοί εξόριστοι, που η μεταξική δικτατορία είχε παραδώσει στους κατακτητές, και 10 ήταν γυναίκες.

1945 Παρά την άγρια τρομοκρατία, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι τιμούν την Πρωτομαγιά (που μεταφέρθηκε για τις 10 Μάη) με γενική πανελλαδική απεργία, στην οποία κυριαρχούν τα συνθήματα: «Ψωμί, τιμαριθμικό μεροκάματο, συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες, δημοκρατία». Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι της Αθήνας και του Πειραιά πραγματοποιούν μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Καλλιμάρμαρο. Στις κερκίδες οι εργάτες σχηματίζουν με τα σώματά τους τα τρία γράμματα: ΚΚΕ.

1947 Το Κογκρέσο των ΗΠΑ εγκρίνει το σχέδιο του Αμερικανού Προέδρου Χάρι Τρούμαν για παροχή βοήθειας σε Ελλάδα, Τουρκία και Ιράν, προκειμένου να «αντιμετωπίσουν τον κομμουνιστικό κίνδυνο».

1956 Οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές εκτελούν δι' απαγχονισμού τα στελέχη του κυπριακού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα Μιχάλη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. Γενική απεργία στην Κύπρο.

1994 Ο Νέλσον Μαντέλα ορκίζεται Πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής.

1994 Στην Ιταλία ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ορκίζεται πρωθυπουργός της κυβέρνησης, στην οποία συμμετέχουν και οι νεοφασίστες της «Εθνικής Συμμαχίας», για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ή ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ;; ΨΆΞΕ ΤΟ !!

Εσύ τι πιστεύεις ότι θα γίνει;

Εγώ δεν πιστεύω ότι θα γίνει πόλεμος. Εγώ πιστεύω ότι θα γίνει. 

Εγώ πιστεύω ότι δεν θα βάλουν άλλους φόρους. Εγώ πιστεύω ότι θα βάλουν.

Ο ένας πιστεύει ότι η κρίση θα συνεχιστεί, ενώ ο άλλος ότι γρήγορα θα έρθει η ανάκαμψη.

Κάποιος μου έλεγε ότι δεν πιστεύει ότι ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο τέλος του, ενώ ο γείτονάς του πίστευε ακριβώς το αντίθετο.
Ο φίλος μου ο Περικλής πιστεύει στον κομμουνισμό και ταυτόχρονα πιστεύει ότι αυτός δεν θα υλοποιηθεί ποτέ.

Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Εσύ ποιος νομίζεις ότι έχει δίκιο;

Ίσως ήδη έσπευσες να απαντήσεις.
Πρόσεξες όμως ότι σε όλες τις παραπάνω φράσεις υπάρχει το ρήμα «πιστεύω»;
Όταν υπάρχει η λέξη «πιστεύω», αυτομάτως δηλώνεται ότι υπάρχει άγνοια και όχι γνώση. Για να πάρεις θέση σε ένα ζήτημα πρέπει να έχεις στοιχεία και αποδείξεις.

Η επιστήμη πάντα στηρίζεται στις αποδείξεις. Κανένας επιστήμονας δεν χρησιμοποιεί τη λέξη «πιστεύω». Τα δικαστήρια δεν μπορούν να καταδικάσουν κάποιον στηριγμένα σε υποθέσεις και «πιστεύω» των μαρτύρων, αλλά μόνο σε στοιχεία.

Από μία ταράτσα ρίχνω μία πέτρα. Άλλοι πιστεύουν ότι θα πέσει προς τα κάτω διατηρώντας την ίδια ταχύτητα και άλλοι ότι η ταχύτητα θα αυξάνεται. Αυτοί που γνωρίζουν λένε ότι, η πέτρα όσο πέφτει θα αυξάνει την ταχύτητά της κατά 9,81 μέτρα/δευτερόλεπτο. Αυτή είναι η επιτάχυνση που δημιουργεί ο νόμος της βαρύτητας. Αυτή είναι η επιστημονική γνώση.

Πριν λοιπόν απαντήσεις στο «ποιος έχει δίκιο», αναρωτήσου αν την απάντησή σου τη στηρίζεις σε στοιχεία και αποδείξεις ή σε φήμες και σε αυτά που άκουσες κάπου ή από κάποιους. 

Αν δεν είσαι σίγουρος, τότε οφείλεις να ψάξεις.

Γιατί και πώς δημιουργούνται οι κρίσεις; 

Γιατί κάθε οχτώ-δέκα χρόνια ξεσπάνε μικρές ή μεγάλες οικονομικές κρίσεις; Γιατί υπάρχει φορολογία; Πώς κατανέμονται οι φόροι;

Γιατί στον καπιταλισμό δεν μπορεί να μηδενιστεί η ανεργία και με ποιο τρόπο μπορούμε να την καταργήσουμε;

Ποιες είναι οι αιτίες που γίνονται οι πόλεμοι; 

Για τον πόλεμο φταίει ο τρελός Τραμπ, ο πανέξυπνος Πούτιν, ο σουλτάνος Ερντογάν, ο αντιδημοκράτης Άσσαντ, η σκληρόκαρδη Μέρκελ, ο υποτονικός Τσίπρας; Οι πόλεμοι είναι θέμα κάποιων προσώπων;

Μήπως οι πόλεμοι γίνονται λόγω των ανταγωνισμών των μονοπωλίων για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη; 

Για τον έλεγχο των δρόμων του εμπορίου; 

Για την αύξηση των κερδών των πολυεθνικών;

Εάν, κατόπιν μελέτης, καταλήξεις στο ότι οι πόλεμοι γίνονται λόγω των σκληρών ανταγωνισμών των καπιταλιστών, τότε ποιός είναι ο τρόπος για να αποφύγουμε τους πολέμους; 

Αν κοινωνικοποιηθούν τα μεγάλα και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, δηλαδή αν η κοινωνία απαλλοτριώσει τις επιχειρήσεις των καπιταλιστών (και επομένως δεν θα έχουν λόγο να τσακώνονται), μήπως τότε εκλείψουν και οι λόγοι των πολέμων;

Θεωρείς ότι ο καπιταλισμός θα βρίσκει συνεχώς λύσεις και θα παρατείνει τη ζωή του επ’ άπειρον;

Νομίζεις ότι ο καπιταλισμός μπορεί να ξεφύγει από τις νομοτέλειες της ζωής και του θανάτου, του νόμου που λέει ότι, αυτό που γεννιέται στο τέλος πεθαίνει και παραχωρεί τη θέση του στο καινούργιο;

Όσα μπότοξ και να κάνει ο άνθρωπος, όσες πλαστικές εγχειρήσεις, όσες μεταμοσχεύσεις και να επιχειρήσει, το γήρας δεν μπορεί να το αναστρέψει.

 Μπορούμε με τα φάρμακα, με την καλύτερη ποιότητα ζωής, να μεγαλώσουμε το προσδόκιμο της ζωής, αλλά τον θάνατο δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε.

Έτσι κι ο καπιταλισμός. 

Όσα μερεμέτια και να κάνει δεν μπορεί να αποφύγει το εσωτερικό του σάπισμα. Η εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, η διαφθορά, το λαθρεμπόριο, η πορνεία, η παιδεραστία, η βία, συνεχώς αυξάνουν. 

Λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας και της πρωτόγνωρης αύξησης της παραγωγικότητας, από εδώ και πέρα, η ανεργία και η φτώχεια θα εξαπλώνονται ανεξέλεγκτα σαν την πανούκλα. 

Οι αντιθέσεις θα οξυνθούν απότομα και οι ταξικές συγκρούσεις θα γιγαντωθούν.

Αυτά δεν θα γίνουν επειδή κάποιοι τα «πιστεύουν» ή απλά κάποιοι τα θέλουν, αλλά επειδή η εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας υπακούει σε συγκεκριμένους νόμους και βαδίζει βάσει νομοτελειών.

Η επιστήμη του Διαλεκτικού και Ιστορικού Υλισμού μάς δίνει τα εφόδια να κατανοήσουμε αυτούς τους νόμους, να τους γνωρίσουμε και να καταλάβουμε τον κόσμο μας.

 Μας βοηθάει να πάρουμε τις αποφάσεις μας, με ποιόν θα πάμε και ποιόν θα αφήσουμε.

Μην αρκείσαι στο ΠΙΣΤΕΥΩ, προσπάθησε να κατακτήσεις το ΓΝΩΡΙΖΩ!

Του Γιάννη Βεντούρα

Ασχολήσου - μελέτησε !!

 Τώρα έχεις βοήθεια !! 

 Πάρε μέρος στο Σύλλογο Εργατικής & Λαϊκής Επιμόρφωσης και στα μαθήματα του Λαϊκού Πανεπιστημίου "Δημήτρης Γληνός"

https://www.facebook.com/%CE%A3%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%95%CF%80%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%81%CF%86%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%A3%CE%95%CE%9B%CE%95-573962976269621/

5ο ΜΑΘΗΜΑ: Κυριακή, 13 Μαΐου 2018, ώρα: 18.00-20.00, στο Ash in Art, Ηρακλέους 10, κοντά στο μετρό "ΣΥΓΓΡΟΥ ΦΙΞ"
Παρουσίαση του βιβλίου: Ρ. Γκίντερ,
Η εξέγερση του Σπάρτακου.
Τα μεγάλα κοινωνικά κινήματα των δούλων
και των ελεύθερων στα τέλη
της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ
από την κ. Βίκυ Κιτάνη, Κοινωνιολόγο  Προτείνουμε να διαβάσετε το βιβλίο, πριν από την παρακολούθηση του μαθήματος.

Δηλώστε συμμετοχή στο τηλ.: 6984305963

Ρούντολφ Ες: ο Διοικητής του Άουσβιτς...

Η ανατριχιαστική κατάθεση του Ρούντολφ Ες στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης.

«Xρειάζονταν από 3 έως 15 λεπτά για να πεθάνουν. Το πρόβλημα δεν ήταν ο θάνατος αλλά η καύση»... 

Ο Ρούντολφ Ες συνελήφθη από τον Χανς Αλεξάντερ, έναν Γερμανοεβραίο που είχε διαφύγει στο Λονδίνο πριν από τον πόλεμο και εργάστηκε στον βρετανικό στρατό ως ερευνητής εγκλημάτων πολέμου.
Ο Αλεξάντερ ανέκρινε τη γυναίκα του, η οποία ύστερα από πιέσεις του αποκάλυψε που κρυβόταν ο άντρας της, ο Ρούντολφ Ες, ο διοικητής του Άουσβιτς, ο οποίος είχε οδηγήσει στον θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Στις 11 Μαρτίου ο Ες συνελήφθη από μια ομάδα καταδρομέων μέσα σε στάβλο.
Ο Αλεξάντερ και οι στρατιώτες τον χτύπησαν με λαβές τσεκουριών, τον τύλιξαν γυμνό σε μια κουβέρτα και τον διέταξαν να περπατήσει γυμνός στο χιόνι μέχρι τη φυλακή.
Αφού ανακρίθηκε από τους Γερμανούς τον έστειλαν στη Νυρεμβέργη, όπου γινόταν η δίκη των υψηλόβαθμων Ναζί.
Ο Ες ομολόγησε τα εγκλήματα του στον Χουίτνεϊ Χάρις, ο οποίος ήταν μέλος της αμερικανικής εισαγγελικής ομάδας, καταθέτοντας

«ότι τουλάχιστον 2,500.000 εκατομμύρια άνθρωποι εκτελέστηκαν και εξοντώθηκαν στο Άουσβιτς με αέρια και καύση και άλλο μισό εκατομμύριο τουλάχιστον υπέκυψε από ασιτία και ασθένειες, δηλαδή συνολικά 3.000.000 νεκροί».

Σύμφωνα με τον Χανς Φρανκ, πρώην γενικό διευθυντή της κατεχόμενης Πολωνίας: «Ήταν η χειρότερη στιγμή της δίκης, να ακούς έναν άνθρωπο να λέει ότι είχε εξοντώσει 2,5 εκατομμύρια εν ψυχρώ. Αυτό είναι κάτι που θα το συζητούν για χίλια χρόνια».
Όπως αποδείχτηκε αργότερα, ο συγκεκριμένος αριθμός ήταν λανθασμένος, καθώς σήμερα ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων υπολογίζεται στα 1,1 έως 1,3 εκατομμύρια.

Κατάθεση στο δικαστήριο 

Ο Ες δεν δικάστηκε στη Νυρεμβέργη, καθώς οι Αμερικανοί επέλεξαν να τον χρησιμοποιήσουν ως μάρτυρα.
Ωστόσο, η κατάθεση του για τα εγκλήματά που συντελέστηκαν στο Άουσβιτς προκάλεσε αποτροπιασμό στους ακροατές.
Όπως ανέφερε, εκτελούσε μεθοδικά διαταγές και «η τελική λύση σήμαινε την εξόντωση όλων των Εβραίων στην Ευρώπη».
Σχετικά με τους θαλάμους αερίων είπε: 

«Αυτοί που ήταν στον θάλαμο θανάτωσης χρειάζονταν από τρία έως δεκαπέντε λεπτά για να πεθάνουν, ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες. Καταλαβαίναμε ότι είχαν πεθάνει όταν σταματούσαν τα ουρλιαχτά τους».

Στη συνέχεια περιέγραψε «περήφανος» ότι υπό την επίβλεψή του οι θάλαμοι αερίων εξελίχθηκαν και χωρούσαν δύο χιλιάδες άτομα ο καθένας!...

Επίσης, ο Ες ισχυρίστηκε ότι ξεγελούσαν τα θύματα ώστε να νομίζουν ότι θα υποβληθούν σε διαδικασία αποφθειρίασης, ωστόσο η φρικτή δυσωδία από τη συνεχή καύση πτωμάτων απλωνόταν σε όλη την περιοχή με αποτέλεσμα όσοι ζούσαν κοντά να γνωρίζουν ότι στο Άουσβιτς συντελείται εξόντωση.

Σύμφωνα με τον Χάρις, ο ρόλος του στο Άουσβιτς τον μετέτρεψε στον μεγαλύτερο φονιά της Ιστορίας, ο οποίος μην έχοντας καμία ηθική αρχή αντιδρούσε στη διαταγή να σκοτώσει ανθρώπους όπως θα αντιδρούσε στη διαταγή να κόψει μερικά δέντρα.

Ο Ες στο δικαστήριο... 

Η εξέταση των ψυχιάτρων 

Ο ψυχίατρος Γκ. Μ. Γκίλμπερτ ξαφνιάστηκε από τον «ήρεμο, απαθή, πρακτικό τόνο της φωνής του».

Όταν τον ρώτησε πως μπόρεσε να σκοτώσει τόσους πολλούς ανθρώπους του απάντησε:

«Δεν ήταν τόσο δύσκολο, Θα ήταν εφικτό να εξοντωθούν ακόμα μεγαλύτεροι πληθυσμοί. Η ίδια η θανάτωση έπαιρνε τον λιγότερο χρόνο. Μπορούσες να σκοτώσεις 2.000 άτομα μέσα σε μισή ώρα. Η καύση ήταν αυτή που έπαιρνε πολύ χρόνο».

Στην ερώτηση γιατί δεν είχε κανένας ενδοιασμό στην εφαρμογή της Τελικής Λύσης απάντησε:

«Πίστευα ότι έκανα το σωστό. Υπάκουα διαταγές αν και τώρα καταλαβαίνω ότι αυτό ήταν περιττό και λάθος. Όμως δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε όταν ρωτάτε αν αναστατωνόμουν από αυτά που συνέβαιναν, γιατί εγώ προσωπικά δεν σκότωσα κανέναν. Ήμουν απλά ο διευθυντής του προγράμματος εξόντωσης στο Άουσβιτς. Ο Χίτλερ ήταν εκείνος που έδωσε τη διαταγή μέσω του Χίμλερ και ο Άιχμαν εκείνος που μου έδωσε τη διαταγή για τις μεταφορές των θυμάτων».

Επίσης είπε στον Γκίλμπερτ:

«Είμαι απόλυτα φυσιολογικός. Ακόμα και όταν εκτελούσα το έργο της εξόντωσης, είχα μια φυσιολογική οικογενειακή ζωή».

Στην ερώτηση για τη σεξουαλική του ζωή στον γάμο του απάντησε:

«Κοιτάξτε, ήταν φυσιολογική. Όμως, όταν η γυναίκα μου έμαθε τι έκανα, σπανίως πια είχαμε διάθεση για συνεύρεση».

Σύμφωνα με τον Γκίλμπερτ:

«Δείχνει πολύ μεγάλη απάθεια για να θεωρήσει κανείς ότι διαφαίνεται κάποιο δείγμα μεταμέλειας και ακόμα και η προοπτική του απαγχονισμού δεν τον ταράζει τόσο. Δίνει την εντύπωση ανθρώπου που είναι διανοητικά υγιής, αλλά εμφανίζει σχιζοειδή απάθεια, αναισθησία και έλλειψη ενσυναίσθησης που δύσκολα θα μπορούσαν να πάρουν πιο ακραία μορφή ακόμα και σε ένα γνήσιο ψυχωτικό άτομο»....

Η εκτέλεση... 

Στη συνέχεια ο Ες μεταφέρθηκε στην Πολωνία, όπου ανακρίθηκε από τον μεθοδικό Γιαν Σεν, επικεφαλής του Ινστιτούτου Εγκληματολογικής Έρευνας ο οποίος του πρότεινε να γράψει όσα θυμόταν από τη ζωή του.

Ο Σεν του φέρθηκε με αξιοπρέπεια και κέρδισε την εμπιστοσύνη του. Έτσι τα απομνημονεύματά του έμειναν παρακαταθήκη για τους επιστήμονες που μελέτησαν τον ίδιο αλλά και παραμέτρους του ναζισμού. Τα γραπτά του δημοσιεύτηκαν στην αυτοβιογραφία του που εκδόθηκε το 1952 στην Πολωνία.

Ο Ες απαγχονίστηκε στις 16 Απριλίου 1947. 

Πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο: «Οι κυνηγοί των Ναζί: Η καταδίωξη των εγκληματιών του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου», Andrew Nagorski, εκδόσεις Μεταίχμιο...

Πηγή

Μία Αληθινή Ιστορία από Τούρκους Ψαράδες και Ένα Αθλητικό Γεγονός που Θα Σε Καθηλώσει:

Και το Αθλητικό Γεγονός που ξεκίνησε το 1930...,

-Απέναντι στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς και Απ' τις δύο Μεριές του Αιγαίου

Θα σας πω μια ιστορία μικρή:

Ήταν Δεκέμβριος του 2009 όταν Τούρκοι ψαράδες από απέναντι (Τσεσμέ Σμύρνης) φέρανε τα δίχτυα Χιώτη ψαρά τα οποία είχε κατασχέσει η τουρκική ακταιωρός διότι τα είχε καλάρει αυτός μέσα στα τουρκικά νερά. Βγήκανε λοιπόν τα δίχτυα του σε δημοπρασία, οι Τούρκοι ψαράδες αποφάσισαν να συμπαρασταθούν στον Χιώτη συνάδελφό τους που τα έχασε, συνεννοήθηκαν να μην "τα χτυπήσουν" κι έτσι τα πήραν σε τιμή εκκίνησης 480 ευρώ και τα φέρανε μετά Βαΐων και κλάδων πίσω στον ιδιοκτήτη τους.

Ο Σακίρ, ψαράς από τον Τσεσμέ ήταν αυτός που είδε την τουρκική καταδίωξη να μαζεύει τα δίχτυα του Χιώτη, είδε και τον ίδιον τον Χιώτη ψαρά την επόμενη μέρα που πήγε στο σημείο της καλάδας και τα έψαχνε.

 Γνωριζόντουσαν οι δυο τους από το πέλαγος.

Αφού λοιπόν πήρανε τα δίχτυα οι Τούρκοι ψαράδες στη δημοπρασία, τα φέρανε πανηγυρικά με κονβόι βαρκών και τα παραδώσανε μεσοπέλαγα στον συνάδελφό τους από τη Χίο.
Μετά αποβιβάστηκαν όλοι μαζί με τις βάρκες σε παραλιακό ταβερνάκι του νησιού και κάνανε γλέντι τρικούβερτο με ούζα, για να σφραγίσουν τη φιλία και την αλληλεγγύη τους.

Όλα αυτά συνέβησαν μόνον εννέα (9) χρόνια πριν από σήμερα

3 Μαΐου στις 8:29 μ.μ. · 

Εννιά λοιπόν χρόνια πριν συναντήθηκαν μεσοπέλαγα οι βάρκες των Τούρκων ψαράδων με αυτές των Ελλήνων συναδέλφων τους για να τους παραδώσουν τα δίχτυα που είχε κατασχέσει η τουρκική ακταιωρός, όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση.

Εννιά χρόνια επίσης, είχαν περάσει και από την Μικρασιατική καταστροφή, όταν ο νεοϊδρυθείς τότε στη Χίο Προσφυγικός Σύλλογος "Η Αναγέννησις" διοργάνωσε ημερήσια εκδρομή στην απέναντι ακτή, για να πάνε οι άρτι εκδιωχθέντες να δουν τα σπίτια και τα κτήματά τους, να συναντηθούν και με τους Τούρκους πρώην γείτονές τους. Η ίδια και πάλι κατάσταση μεσοπέλαγα. 

Οι Τούρκοι βγήκαν με βάρκες και με μουσικές και υποδέχτηκαν τους παλιούς γειτόνους τους, τους συνόδευσαν στην βόλτα τους και οργάνωσαν γλέντια σε σπίτια και καφενέδες, ομοίως με όργανα μες στις βάρκες τους ξεπροβόδισαν το απόγευμα μέχρι τα μισά του θαλάσσιου στενού Τσεσμέ - Χίου.

Ήταν 1931, εννιά μόλις χρόνια μετά τα γεγονότα της Σμύρνης.

Την ίδια εκείνη χρονιά έγινε και ο ποδοσφαιρικός αγώνας Λαίλαψ Χίου-Καρσιγιακά Σμύρνης, ο οποίος διεκόπη στο 3ο λεπτό λόγω καταιγίδας και για τον οποίον έχω ξαναγράψει.

Τον αγώνα αυτόν τον συνεχίσαμε σε μια συγκινητική ποδοσφαιρική συνάντηση 94 χρόνια μετά στη Χίο, όπου κατέφθασε η Καρσιγιακά με 2.500 οπαδούς της και έγινε η πιο λαμπρή και συγκινητική εκδήλωση φιλίας μεταξύ των λαών των δύο ακτών.

Σας ξαναποστάρω εδώ το βίντεο που έφτιαξαν Τούρκοι ντοκυματερίστες. Αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο:

απόλαυσε Στιγμές:

Γιάννης Μακριδάκης

H Φωτο από επεξεργασία του blog

Περί Πραγματικότητας: Τι Είναι ;; Πως k πόσο την Αντιλαμβάνεται ο Καθένας μας ;;!!

Του Στέλιου Κανάκη

Η πραγματικότητα (πώς και πόσο την αντιλαμβανόμαστε)

--Μέρος πρώτο: Η αντικειμενική πραγματικότητα (φυσική)
Είναι η πραγματικότητα που μας περιβάλλει. 
Είναι το περιβάλλον στο οποίο αναπτυσσόμαστε και λειτουργούμε. 
Είναι οτιδήποτε συνθέτει τον φυσικό (και κοινωνικό) περίγυρο, που έτσι κι αλλιώς, υπάρχει έξω και πέρα από την δική μας αντίληψη, κατανόηση, ύπαρξη ή ανυπαρξία.

 Είναι ακόμη οι νόμοι που καθορίζουν τη λειτουργία αυτής της πραγματικότητας. Υπάρχει, αυτή η πραγματικότητα και υφίστανται οι νόμοι της, ανεξάρτητα από την θέλησή μας, την παρουσία μας σ’ αυτήν κι απ’ το πόσο και πως την αντιλαμβανόμαστε.

Την προσλαμβάνουμε, από τις πληροφορίες που λαμβάνουμε μέσω των αισθήσεών μας (όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση, αφή) και διαμορφώνουμε μια εικόνα της, ανάλογα με τις ικανότητες που έχουμε αναπτύξει, τις γνώσεις που έχουμε αποκτήσει και τα τεχνολογικά μέσα που χρησιμοποιούμε.

Το τι και πόσο αντιλαμβάνεται, λοιπόν, ο καθείς μας, από την αντικειμενική πραγματικότητα, έχει να κάνει με την οξύτητα των αισθήσεών μας και την υποκειμενικότητα της αντίληψής μας.

 Το πιο επίπεδο της πραγματικότητας αντιλαμβανόμαστε, είναι σε απόλυτη συνάρτηση του βαθμού ακριβείας των τεχνολογικών μέσων που χρησιμοποιούμε και του επιπέδου των γνώσεών μας.

Με αυτόν τον τρόπο στην συνείδησή μας, διαμορφώνεται ένα μοντέλο της αντικειμενικής πραγματικότητας που, στον ένα ή τον άλλο βαθμό αποκλίνει απ’ αυτήν, καθώς δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον βαθμό και τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε, ο καθένας από εμάς ξεχωριστά.Ο νους μας, φαίνεται να κοιτάζει τον εξωτερικό κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα κοιτάζει ένα μοντέλο αυτού που έχει διαμορφωθεί στον εγκέφαλό μας – ο οποίος (εγκέφαλός μας) με τη σειρά του, παρακολουθεί διαρκώς ότι βρίσκεται εκτός αυτού, μέσω περίπλοκων αλλά αυτόματων και ασυνείδητων αλλά και συνειδητών διαδικασιών.

Μπορούμε να πούμε πως η εσωτερική πραγματικότητα (η αντανάκλαση της αντικειμενικής πραγματικότητας στη συνείδησή μας) μοιάζει με το ταμπλό του αυτοκινήτου, όπου συνοψίζονται με βολικό τρόπο οι πιο χρήσιμες πληροφορίες, για την στοιχειώδη επιβίωσή μας.

Η οξύτητα των αισθήσεων και της αντίληψης διαφέρει ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά και μεταξύ αυτών και των υπόλοιπων όντων. 

Επίσης, οι προσλαμβάνουσες οδοί, μπορεί να δυσλειτουργήσουν με διάφορους τρόπους, με αποτέλεσμα την περαιτέρω απόκλιση από την αληθινή εξωτερική πραγματικότητα. 

Μπορεί να τρέφει ψευδαισθήσεις (λανθασμένες αντιλήψεις των πραγμάτων), παραλείψεις (αποτυχία αντίληψης πραγμάτων) και παραισθήσεις (αντιλήψεις πραγμάτων που δεν υπάρχουν). 

Σχετικά με την οξύτητα των αισθήσεών μας και υπό κανονικές συνθήκες, μπορούμε να βλέπουμε, ότι εκπέμπει ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία μεταξύ 400 – 700 νανομέτρων (φάσμα ορατού φωτός), με αποτέλεσμα να χάνουμε ότι εκπέμπει ραδιοκύματα, μικροκύματα, ακτίνες Χ και ακτίνες Γ.  

Επίσης μπορούμε να ακούμε ήχους με συχνότητα μεταξύ 20 Hz και 20.000 Hz, εύρος που μειώνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες ή για διάφορους άλλους λόγους, όπου παρατηρείται μείωση της αντίληψης υψηλών συχνοτήτων. 

Δεν μπορούμε να ακούσουμε τους υπέρηχους των ποντικιών, των νυχτερίδων και των δελφινιών. Στην όσφρηση, αδυνατούμε να προσλάβουμε την τεράστια γκάμα των αμυδρών οσμών που κατακλύζουν τον σκύλο και να αντιληφθούμε την οσφρητική του πραγματικότητα.  

Βέβαια αν και πολλά ζώα μπορούν να συλλαμβάνουν περισσότερες οπτικές, ακουστικές, οσφρητικές, γευστικές και άλλες πληροφορίες, είμαστε μόνο εμείς που γνωρίζουμε την ύπαρξη του υποατομικού κόσμου, το διάστικτο με γαλαξίες Σύμπαν, αυτοπροσδιοριζόμαστε ως υπάρξεις και ανησυχούμε για το μέλλον μας (όσοι ανησυχούμε).

Σχετικά με τα τεχνολογικά μέσα, ανάλογα με το βαθμό οξύτητας του τηλεσκοπίου – ας πούμε, που θα κοιτάξουμε το διάστημα, θα δούμε να αναδύονται κόσμοι που μέσω της φυσικής μας όρασης δεν τους διανοηθήκαμε. 

Όταν ο Γαλιλαίος έστρεψε το μικρό του τηλεσκόπιο προς τον Δία είδε ένα αντίγραφο του Ηλιακού μας συστήματος καθώς διέκρινε τους τέσσερεις δορυφόρους του.   

Η υπόλοιπη ανθρωπότητα όμως, δέσμια της σκοτεινιάς του Χριστιανισμού και της αγνωσίας, αρνήθηκε να «δει». Μέχρι και την ανακάλυψη του μικροσκοπίου, αγνοούσαμε τα μικρόβια, τους ιούς και τα βακτήρια και θεωρούσαμε πως η χολέρα ή η πανούκλα είναι αποτελέσματα της οργής ενός… πάνσοφου και… πανάγαθου θεού.  

Η εικόνα που έχουμε για το ατσάλι, ως μέσοι άνθρωποι, είναι ένα συμπαγές, ιδιαίτερα σκληρό και αδιαπέραστο μέταλλο. Οι φυσικοί όμως γνωρίζουν πως, στην ουσία, πρόκειται για ένα κενό κράμα, του οποίου η μάζα των ατόμων που το συνθέτει είναι ένα απειροελάχιστο κλάσμα του όγκου του.  Πράγμα που σημαίνει πως, αν δεν το απαγόρευαν οι δυνάμεις συνοχής, θα μπορούσαμε να… περάσουμε από μέσα του, όπως θα μπορούσαμε να το κάνουμε κι απ’ τους… τοίχους ή από οπουδήποτε αλλού.

Η αντικειμενική πραγματικότητα όμως δεν στρεβλώνεται, παραχαράσσεται ή γίνεται αντιληπτή μερικώς μόνο,

 σε συνάρτηση με τις δυνατότητες των αισθήσεών μας, τις γνώσεις μας ή σε σχέση με την αποτελεσματικότητα των μέσων με τα οποία την προσεγγίζουμε.

Σ’ ένα πρώτο επίπεδο, η αντικειμενική πραγματικότητα, ως φαινόμενη τουλάχιστον, μπορεί και ξεγελά. 

Η ερμηνεία που θα της προσδώσουμε μπορεί να αιτιολογείται από την εικόνα της αλλά – παρ’ όλα αυτά, να απέχει από αυτήν καθ’ αυτήν, να την διαστρεβλώνει, ακόμη και να την αποδομεί. 

Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι κοίταζαν τον ουρανό. Είχαν σοβαρούς λόγους να το κάνουν. Κατέγραφαν, χαρτογραφούσαν και μέσω αυτής της μελέτης διευκόλυναν τη ζωή τους. Τους εντυπωσίαζε ο Ήλιος, η Σελήνη, τα διάσπαρτα αστέρια. Τα έβλεπαν όλα να περιστρέφονται γύρω τους, με επίμονη και συνεχή επαναληψιμότητα και μια κανονικότητα που τους εντυπωσίαζε. 

Τι φυσιολογικότερο λοιπόν από το οφθαλμοφανές; Όλα περιστρέφονται γύρω μας. Και για να συμβαίνει αυτό, για να είμαστε το κέντρο τους, κάθε άλλο παρά για πέταμα είμαστε. 

Βόλευε αυτό την μικρότητά μας και τις δόλιες και χθόνιες επιδιώξεις των κρατούντων. Με την επέλαση του χριστιανισμού και τον μεσαίωνα που ακολούθησε, αυτό παγιώθηκε ως αντίληψη. Μας έκανε ο θεός κι έτσι δικαιωματικά είμαστε το κέντρο του κόσμου. Μια τέτοια πραγματικότητα βόλευε το δουλοκτητικό σύστημα κι επιβλήθηκε στην κοινωνία.

Έτσι, στην εικόνα που διαμορφώνουμε για την πραγματικότητα υπεισέρχεται και η συντεταγμένη γνώση και βούληση της κοινωνίας (κοινωνική πραγματικότητα) στην οποία λειτουργούμε.

Κοινωνική πραγματικότητα είναι εκείνη η εικόνα της αντικειμενικής που αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη κοινωνία και στην συγκεκριμένη οργάνωσή της. 

Εκφράζεται με δύο μορφές και κυρίως για δύο λόγους. Η μία μορφή είναι η λειτουργική εκδοχή της πραγματικότητας. Ο λόγος που την υφιστάμεθα είναι οι ανάγκες λειτουργίας της κοινωνίας. Μπορούμε να την πούμε και συμβατική ή συναινετική πραγματικότητα. 

Σ’ αυτήν και κατ’ ελάχιστον και πάντα με τον τρόπο του το κάθε είδος, συμφωνούμε όλα τα έμβια όντα στη Γη, ανάλογα φυσικά με το βαθμό συνειδητότητάς μας. 

Ειδικά στο είδος μας, για τις τρισδιάστατες θέσεις και κινήσεις των αντικειμένων και τις λοιπές καθημερινές ιδιότητες της πραγματικότητας, στοιχειοθετεί μια κοινή περιγραφή βασισμένη στον κόσμο που μας περιβάλει, στηριζόμενη σε ένα ελάχιστο επίπεδο γνώσης. Στον οποίο κόσμο καλούμαστε να λειτουργήσουμε με ότι κι αν συνεπάγεται αυτό. Είναι αυτή η αποτύπωση της αντικειμενικής πραγματικότητας, που έχουμε καθορίσει μεταξύ μας ώστε να μπορούμε να συνυπάρχουμε και να συνενοούμαστε. 

Αποτυπώνει το επίπεδο εκείνο (ελάχιστο) της αντικειμενικής πραγματικότητας που μας καθιστά λειτουργικούς στα πλαίσια της δράσης μας εντός αυτής. 

Μας εμφυσείται με την εκπαίδευση και τρόπον τινά, μας επιβάλλεται από την κοινωνία. Χαρακτηρίζεται δε από ένα στοιχειώδες επίπεδο γνώσης της εξωτερικής πραγματικότητας.

Βάσει αυτής στον μανάβη, δεν ζητάμε ένα CH3COOC5H11 – συμβολισμό που περιγράφει μια εξωτερική (αντικειμενική) πραγματικότητα και τον κατανοεί πλήρως ο χημικός ή ο βιολόγος, διότι τότε θα μας συνελάμβαναν ή θα αναχωρούσε έντρομος ο μανάβης, αλλά μία… μπανάνα.       Όλοι όμως συμφωνούμε (κυρίως τα ανθρωποειδή και πολλοί από εμάς) πως πρόκειται για ένα γλυκό, εύγευστο και μυρωδικό φρούτο (η συναινετική πραγματικότητα).      Η οποία μπορεί να εκπέμπει φως μήκους κύματος 575 περίπου νανομέτρων (εξωτερική ή αντικειμενική πραγματικότητα), που εμείς το βλέπουμε κάπως (εσωτερική πραγματικότητα) και έχουμε συμφωνήσει να το αποκαλούμε κίτρινο (συναινετική πραγματικότητα). 

Ή αντί να λέμε πολύ όμορφο αυτό το φως μήκους κύματος 600 νανομέτρων (εξωτερική-αντικειμενική πραγματικότητα), λέμε απλώς πολύ όμορφο το… πορτοκαλί (συμβατική).  Εάν όμως κάποιος πάσχει από αχρωματοψία σε κάποιο από τα ανωτέρω ή άλλο χρώμα, δεν μπορεί να το αντιληφθεί κι αυτή η παράλειψη διαμορφώνει την προσωπική του εσωτερική πραγματικότητα, από την οποία το συγκεκριμένο – εν προκειμένω χρώμα και όχι μόνο, απουσιάζει.

Η συναινετική πραγματικότητα είναι μια επιβαλλόμενη σύμβαση και, όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, εκτός από λόγους απλούστευσης της ζωής μας, έχει σκοπό να μας καταστήσει λειτουργικούς ως προς την εξωτερική πραγματικότητα που μας περιβάλει και λαμβάνει υπ’ όψιν της από αυτήν ένα ανεκτό επίπεδο γνώσης. 

Δεν χρειάζεται να ξέρει κάποιος τι είναι η ένταση του ρεύματος αρκεί να γνωρίζει πώς να την χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του χωρίς να τον σκοτώσει. Ούτε, κατά την χρήση ενός παυσίπονου, την χημική του σύνθεση, αρκεί να γνωρίζει πως είναι κατάλληλο για την ελάττωση του πόνου του.

Σαν τέτοια, η συναινετική πραγματικότητα, σαν ένα ελάχιστο επίπεδο γνώσεων, δεν στρεβλώνει την πραγματικότητα αλλά δυστυχώς, και κυρίως λόγω των γνωσιακών κενών της, δεν είναι απαλλαγμένη από παραλείψεις και ψευδαισθήσεις ως προς την αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά ούτε και άμοιρη ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικοοικονομικών επιδράσεων και συμφερόντων. 

Απαντά όμως στα άκρως λειτουργικά και στοιχειώδη όπως στο, αν μια πόρτα είναι ή πρέπει να είναι κλειστή ή ανοικτή, αλλά όχι κατ’ ανάγκη και στο γιατί η πόρτα υπάρχει ακριβώς εκεί ή στο γιατί δεν έχουν όλοι τοίχους ώστε να τοποθετήσουν πόρτες.

Ανακεφαλαιώνοντας, εντελώς σχηματικά, μπορούμε να πούμε πως έχουμε 

την εξωτερική ή αντικειμενική πραγματικότητα η οποία υφίσταται πέρα και έξω από την παρουσία μας 

και την αντίληψή μας γι αυτήν. 

Η εικόνα που διαμορφώνουμε στη συνείδησή μας –η εσωτερική πραγματικότητα– 

δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε υποκειμενικά την εξωτερική πραγματικότητα. 

Η αντανάκλαση της φυσικής πραγματικότητας στη συνείδησή μας. 

Η πραγματικότητα αυτή διαμορφώνεται βάσει της βιολογικής και νοητικής κατάστασης του υποκειμένου και των δικών του γνωστικών μεροληψιών. 

Τέλος έχουμε την συναινετική-συμβατική πραγματικότητα (μπορούμε να την αποκαλέσουμε και κοινωνικοποιημένη πραγματικότητα – υπό την έννοια μιας ελάχιστης-αποδεκτής γνώσης με σύμβαση της πραγματικότητας) που είναι η κοινή περιγραφή του φυσικού κόσμου και στην οποία συμφωνούν οι παρατηρητές με αυτεπίγνωση. 

Που όμως – ως ελάχιστη γνώση, σε καμιά περίπτωση δεν απαλλάσσει το υποκείμενο από ψευδαισθήσεις ως προς την εξωτερική πραγματικότητα και βεβαίως επιδρά με τη σειρά της στην διαμόρφωση της εσωτερικής μας πραγματικότητας, της αντίληψής μας δηλαδή για τον κόσμο που μας περιβάλει.

Ακόμη πιο απλά, εσωτερική πραγματικότητα είναι,

ότι δύναται να καταλάβει ο καθένας μας από την αντικειμενική πραγματικότητα και συναινετική, ότι θεσμοθετεί και αποδέχεται η λειτουργία της κοινωνίας, πάλι από την αντικειμενική. 

Η μεν εσωτερική πραγματικότητα αντανακλά την βιολογική ικανότητα, το γνωσιακό επίπεδο, την ικανότητα νόησης, αλλά και τη θέση του υποκειμένου στο φυσικό ή κοινωνικό περιβάλλον, 

η δε συναινετική είναι η συνισταμένη πολλών παραγόντων, μεταξύ των οποίων το επιστημονικό επίπεδο, το μορφωτικό επίπεδο της κοινωνίας, τα συμφέροντα και η βούληση των κρατούντων.

Η συναινετική πραγματικότητα για τον πλανήτη Δία ήταν πως πρόκειται για ένα αστέρι όπως όλα τα άλλα, που απλώς κινείται διαφορετικά, με την βοήθεια όμως του τηλεσκόπιου, πάλι ο Γαλιλαίος, διαπίστωσε (η εσωτερική πραγματικότητα του Γαλιλαίου) πως επρόκειτο για έναν πλανήτη με δικούς του δορυφόρους, που προσομοίαζε μάλιστα με το Ηλιακό μας σύστημα, ερμηνεία που πλησιάζει αρκετά την αντικειμενική πραγματικότητα ενός πλανήτη με τους δορυφόρους του.

Η συναινετική πραγματικότητα θεωρούσε το δουλοκτητικό σύστημα ως μοναδική, βέλτιστη κι επιβεβλημένη μορφή οργάνωσης των κοινωνιών γεγονός για το οποίο εξέφρασαν κατά καιρούς αντιρρήσεις ορισμένοι (Σπάρτακος κλπ), το φεουδαρχικό επίσης μέχρι που τα έκαναν λίμπα οι Ιακωβίνοι και το καπιταλιστικό μέχρι την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Σχετικά με τ’ άστρα και τους πλανήτες, κάποτε, ήταν η ακινησία της Γης και η ανόητη κι εγωιστική (για εμάς) περιστροφή τους γύρω από αυτήν. 

Η εσωτερική πραγματικότητα του δουλοπάροικου, πνιγμένου στην καταπίεση και στην αμορφωσιά, κυμαινόταν σ’ ένα ευρύ φάσμα από το “τι με νοιάζει εμένα”, έως το “είναι κάποιος θεός που τα περιστρέφει γύρω μας”, αλλά του Γαλιλαίου αντιθέτως, ήταν το ότι η Γη γυρίζει και περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο όπως και οι άλλοι πλανήτες. 

Η συναινετική πραγματικότητα όμως της εποχής συνεπικουρούμενη από το φαινομενικά εμφανές και το συγκεκριμένο επίπεδο επιστημονικής γνώσης, ήταν πως όλα αυτά γυρίζουν γύρω μας κι εμείς ακίνητοι στη μέση απολαμβάνουμε την περιστροφή τους.

--Μέρος δεύτερο: Η αντικειμενική πραγματικότητα (κοινωνική)

Σε κοινωνικό επίπεδο τα πράγματα, ενώ φαίνεται να μοιάζουν, είναι πολύ διαφορετικά. 

Υφίσταται και εδώ μια εξωτερική πραγματικότητα καθώς και η συνειδησιακή της αντανάκλαση, που χοντρικά είναι ότι καταλαβαίνει ή ότι έχει συμφέρον να καταλάβει ο καθένας, καθώς και η αντίστοιχη συναινετική.  

Όσον αφορά όμως, την ύπαρξη της εξωτερικής (κοινωνικής) πραγματικότητας, αυτή, είναι μεν αντικειμενική και ανεξάρτητη της προσωπικής μας ύπαρξης και κατανόησης ως μονάδα, αλλά όχι κι ανεξάρτητη της θέλησης και της παρουσίας του υποκείμενου συνολικά, όπως συμβαίνει με την αντίστοιχη φυσική.

Είναι γεγονός και γνωστό σε κάποιους, πως κάθε κοινωνία συγκροτείται υπό την βούληση των συμφερόντων μιας τάξης 

που την διαφεντεύει (άρχουσας) και η οργάνωση και λειτουργία της καλείται να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις αυτής ακριβώς της τάξης. 

Η κοινωνία που μας ενδιαφέρει και της οποίας αναπόσπαστα μέλη – θύματα είμαστε κι εμείς, είναι η κοινωνία του κέρδους και της εκμετάλλευσης των πολλών από μια ελάχιστη ομάδα ανθρώπων. 

Πρόκειται για μια κοινωνία δομημένη στα συμφέροντα αυτής της ομάδας και στο κέρδος που πρέπει η ομάδα αυτή να απομυζήσει από την οργάνωση και την λειτουργία της. 

Ο παραλογισμός μιας τέτοιας κοινωνίας είναι τόσος και διαποτίζει όλες τις πλευρές της, που δύσκολα αγνοείται ή εξ’ ίσου δύσκολα θα έπρεπε να γίνεται αποδεκτός από τα θύματά της.  

Πρόκειται λοιπόν, για μια επιβαλλόμενη κατάσταση από την άρχουσα τάξη της κοινωνίας που την διαμορφώνει και την εφαρμόζει. 

Αυτή η επιβολή έχει να κάνει με την εδραίωση της συγκεκριμένης μορφής κοινωνικής οργάνωσης και διαιώνιση των χαρακτηριστικών (παράλογων, άδικων και απάνθρωπων) αυτής της κοινωνίας προς εξυπηρέτηση όσων καρπούνται το κέρδος αυτού του παραλογισμού. 

Είναι αποτέλεσμα κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών επιδράσεων κι εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης που άρχει αυτής της κοινωνίας.

Όσοι ζούμε στον καπιταλισμό περιβαλλόμαστε από μια αντικειμενική-σκληρή πραγματικότητα (κοινωνική αυτή τη φορά) εμφανή σε όλους μας, 

η οποία διαμορφώνει την ζωή μας παρεμβαίνοντας σε κάθε πτυχή αυτής και υποκείμεθα σε διαδικασίες που σκοπό έχουν να στρεβλώσουν την αντίληψή μας γι αυτήν. 

Πόσοι όμως μπορούν να το αντιληφτούν αυτό; Και γιατί είναι τόσο λίγοι;

Εδώ η αντικειμενική πραγματικότητα παρ’ όλον τον εμφανή παραλογισμό της και την διάχυτη σκληρότητά της αποκρύβεται και παραχαράσσεται εντέχνως και συγχρόνως προσφέρεται ως η μόνη ρεαλιστική επιλογή. 

Προς επίτευξη των ανωτέρω και με στόχο την στρέβλωση αυτής της πραγματικότητας, καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια αποκοίμισης του υποκειμένου, διάβρωσης της συνείδησής του και άμβλυνσης της προσλαμβάνουσας ικανότητάς του.

Έτσι και παρ’ όλη την εμφανή και αυτονόητη βλαπτικότητα αυτής της κοινωνικής πραγματικότητας, γίνεται αποδεκτή απ’ τις μάζες έστω κι αν σε τελευταία ανάλυση φαίνεται απλή η αντίληψη και κατανόηση της φύσης της.
Σε αυτό το επίπεδο, η αντικειμενική (κοινωνική) πραγματικότητα, με τα χαρακτηριστικά της εκμετάλλευσης των μαζών και την προσπάθεια εκμαυλισμού τους για το κέρδος των ολίγων, με ότι αυτή η πραγματικότητα επιτάσσει,

 αντικαθρεφτίζεται στο συνειδησιακό επίπεδο των μαζών (υποκειμενική πραγματικότητα) σχετικά ή και περισσότερο βελτιωμένη, ως και… δημοκρατική, ως «ελεύθερη» κοινωνία με κάποια… προβλήματα, η μόνη δυνατή λύση, ως αναγκαίο κακό.

Είναι φανερό πως εδώ κάτι παρεμβάλλεται. Κάτι που παραχαράσσει την πραγματικότητα και κάτι που μειώνει την ικανότητα του υποκειμένου να την προσλάβει ως τέτοια. 

Πέραν ειδικών συνδρόμων που επιδρούν κατά μόνας κι εκεί μιλάμε ευθέως για πάσχουσες προσωπικότητες, δεν είναι και το φυσιολογικότερο τα θύματα μαζικά να αποδέχονται τόση αδικία και καταπίεση και παράλληλα να ωραιοποιούν αυτήν την κατάσταση, να την αποδέχονται, να στηρίζουν τους θύτες τους και με την στάση τους να διαιωνίζουν μια τέτοια κατάσταση σε βάρος τους.

Από την μάζα, μέσω της διαδικασίας μάθησης και εκπαίδευσης του υποκείμενου, στην οποία αδιακρίτως και επιμόνως υποβάλλεται καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του, αποκρύπτεται η ουσία της πραγματικότητας. 

Η εκμεταλλευτική υφή και συγκρότηση της κοινωνίας, η ταξικότητα αλλά και η τοξικότητά της για τους εκμεταλλευόμενους, η εκμεταλλεύτρια τάξη, οι επιδιώξεις και οι σκοποί της, που διαφεντεύουν και καθορίζουν τις τύχες των μαζών, καθώς και το κέρδος αυτής της τάξης (πάντα ολιγάριθμης) πίσω απ’ αυτήν την συγκρότηση και λειτουργία της κοινωνίας.

Κι ενώ το κοινωνικό σύστημα της εποχής (καπιταλισμός), είναι η στυγνή δικτατορία μιας ολιγάριθμης τάξης (αστικής) επί της ασυγκρίτως πολυαριθμότερης των εργαζομένων, παρουσιάζεται και αντανακλάται στην συνείδηση των δεύτερων ως η ιδανική δημοκρατία. 

Και αντιστρόφως, εκείνη η μορφή οργάνωσης της κοινωνίας όπου οι εργαζόμενοι (συντριπτική πλειοψηφία) επιβάλει τα συμφέροντά της στην αστική (ολιγάριθμη) και στοχεύει στην εξαφάνισή της ως τάξη προβάλλεται ως ουτοπική, και κατασυκοφαντείται ως… δικτατορία.

Οι προσπάθειες καταβάλλονται προς δύο κατευθύνσεις. 

Από τη μία το υποκείμενο, μέσω μιας πολυσύνθετης επίθεσης, βάλλεται για να αποδεχθεί το συγκεκριμένο μοντέλο της κοινωνίας, διαμορφώνοντας στη συνείδησή του μια εικόνα (εσωτερική πραγματικότητα) τέτοια που αποκλίνει δραματικά από την αντικειμενική πραγματικότητα, την ωραιοποιεί, την εκλογικεύει παράλογα ως προς το παραλογισμό της και την καθιστά αποδεκτή από το υποκείμενο-θύμα.

Το υποκείμενο αποκόπτεται από αξίες και ιδανικά, στερείται από τον πολιτισμό και την αισθητική, την μόρφωση, την καλλιέργεια, αποκοινωνικοποιείται και ως μονάδα, αποκομμένο από κάθε τι που θα του πρόσδιδε δυνατότητα αντίδρασης, καθίσταται διαχειρίσιμο και ευάλωτο θύμα διαμόρφωσης συνείδησης.

Παράλληλα βομβαρδίζεται από φτηνά υποκατάστατα κουλτούρας και στείρας γνώσης καθώς και αντίστοιχα στρεβλής και πάσχουσας κοινωνικοποίησης, με ανύπαρκτες και ανορθολογικές διεξόδους και επιπροσθέτως, με την κατασυκοφάντηση υπαρκτών και αντικειμενικών λύσεων στα δραματικά αδιέξοδα αυτού του μοντέλου.

Έτσι στο επίπεδο της κοινωνικής αντικειμενικής πραγματικότητας και του τι αντιλαμβάνεται κανείς από αυτήν δηλαδή την εσωτερική πραγματικότητα που διαμορφώνουμε από αυτήν, η αντίφαση είναι δραματική και οι επιπτώσεις στο υποκείμενο τεράστιες.

Γίνεται αποδεκτή η κοινωνία που εξαφανίζει τον άνθρωπο και αποκηρύσσεται εκείνη που τον εξανθρωπίζει και νοηματοδοτεί την ύπαρξή του, το πέρασμά του από την Γη.

Εδώ δεν πρόκειται για το αν ο έναστρος κόσμος περιστρέφεται άνευ νοήματος γύρω από την άσημη Γη, αλλά για κάτι πολύ σοβαρότερο με άμεσες και ολέθριες επιπτώσεις στη ζωή του υποκειμένου. 

Για την διαδικασία (και το αποτέλεσμα όσον αφορά την πλειοψηφία) απανθρωποίησης μαζικά των μελών της κοινωνίας, υπό την έννοια της εξάλειψης των ιδιαίτερων λογικών, ηθικών και συναισθηματικών χαρακτηριστικών και ιδιοτήτων που προσιδιάζουν στον άνθρωπο, καθώς και του περιορισμού και της άμβλυνσης των ικανοτήτων του να προσλαμβάνει, να κατανοεί, να κρίνει και να αντιστέκεται.

Διαπιστώνοντας κάποιος πόσο απέχει στην προκειμένη περίπτωση η πραγματικότητα από το τι καθρεφτίζεται στην συνείδηση του καθ’ ενός μας από αυτήν, νιώθει ένα δέος για την ικανότητα της τάξης που διαφεντεύει την κοινωνία και την αποτελεσματικότητα των μεθόδων που προσπορίζεται και χρησιμοποιεί. 

Εξηγεί το γιατί η κοινωνία, παρ’ όλη την λαίλαπα εναντίον της, αποδέχεται αυτήν την κατάσταση ανασηκώνοντας τους ώμους της: «αυτό έχουμε, τι να κάνουμε ρε παιδιά, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει κάτι καλύτερο».

Πριν την κρίση το μοτίβο ήταν «ευκαιρίες υπάρχουν για όλους», συμπληρωμένο από το «σε δημοκρατία ζούμε». Πράγματι, κάποιες ευκαιρίες υφίστανται, είναι όμως τόσες λίγες και είναι τόσοι πολλοί αυτοί που τις έχουν ανάγκη. Κι αυτό γιατί κάποιοι τους τις αφαίρεσαν μαζικά για να αυξήσουν τα κέρδη τους. 

Σήμερα δε και κάτω από την πλήρη ανικανότητα του συστήματος να λύσει προβλήματα των εργαζομένων, εκτός από την εξαθλίωση που τους επιφυλάσσει, τους χλευάζει κι προσβάλει ευθέως τη νοημοσύνη μας. 

Οι ίδιοι οι αστικοί θεσμοί φαντάζουν ξεπερασμένοι πια για να διαχειριστούν την δραματική αντίφαση μεταξύ καπιταλιστικού συστήματος σε πλήρη εξαχρείωση (αντικειμενική πραγματικότητα) και της αποδοχής του (προς ώρας) από τα θύματά του. 

Έτσι υποσκάπτουν οι ίδιοι τα θεμέλια του αστικού τους κράτους, όχι μόνο εξαθλιώνοντας μαζικά το υποκείμενο αλλά συνάμα τρομοκρατώντας το και χλευάζοντάς το. 

Σε μια διαδικασία συνεχούς εξευτελισμού των θυμάτων κι απόλυτης εξαχρείωσης των θυτών. Τέτοια μέτρα εναντίων εκατομμυρίων ανθρώπων – είναι φανερό, απαιτούν άλλη οργάνωση. 

Ο μεσαίωνας με τον ανορθολογισμό του και τον σκοταδισμό είναι εδώ και ο φασισμός προ των πυλών.

Οι κοινωνίες ή θα φασιστικοποιηθούν με ότι τρομακτικό συνεπάγεται αυτό για τους λαούς ή θα αλλάξουν.

Η αντικειμενική πραγματικότητα γύρω μας, απέναντί μας, γεννήτορας και τροφοδότης όλων μας, μας καλεί να την αναγνωρίσουμε, να την κατανοήσουμε. 

Πρόκειται για όμορφη διαδικασία που, εκτός των άλλων, προσδίδει νόημα και σκοπό στην ύπαρξή μας. 

Είτε ως φυσική, 

είτε ως κοινωνική έχουμε τα μέσα. 

Τις αισθήσεις μας, την παρατήρηση, την επιστήμη, την γνώση, την αντιληπτικότητά μας, την κριτική σκέψη μας, τις αξίες και τα πανανθρώπινα ιδανικά, τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων συνανθρώπων μας, τις μορφές κοινωνικής οργάνωσής μας. 

Κι αφού την αναγνωρίσουμε, να παρέμβουμε και να την αλλάξουμε.

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες». Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
stelioskanakis@yahoo.gr Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

Παρουσίαση κειμένου: 

Viva La Revolucion