ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Στη μάχη για τη γνώση, για να λάμψει η αλήθεια απέναντι στη συκοφαντία, στη λάσπη και τη διαστρέβλωση:

Μαχητικά διαδίδουμε την αλήθεια για το σοσιαλισμό
Στις αιτίες που οδήγησαν στην αντεπανάσταση αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Είναι μια έκδοση που παίρνει τη θέση της δίπλα στην Διακήρυξη της ΚΕ, στις πολλές εκδόσεις του Κόμματος που έγιναν και σε αυτές που θα ακολουθήσουν στη μάχη για τη γνώση, για να λάμψει η αλήθεια απέναντι στη συκοφαντία, στη λάσπη και τη διαστρέβλωση και συνάμα να δυναμώσει η γόνιμη συζήτηση για την διέξοδο σήμερα από το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, των κρίσεων, των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Απευθύνουμε ένα ξεχωριστό κάλεσμα. Κάλεσμα να δώσουμε μια σπουδαία μάχη για την κατάκτηση και διάδοση της γνώσης, της αλήθειας για τον σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα. 
Μάχη άρρηκτα δεμένη με την πρωτοπόρα πάλη που αναπτύσσουν τα μέλη, οι φίλοι και οι συνεργαζόμενοι με το ΚΚΕ για όλα τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη, η νεολαία. 
Είναι μάχη που θα δυναμώσει τη μεγάλη υπόθεση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της συγκρότησης της Κοινωνικής Συμμαχίας, της προετοιμασίας για την αναμέτρηση με την εξουσία των μονοπωλίων και των καπιταλιστών, για την ανατροπή τους.
Η σοσιαλιστική οικοδόμηση τον 20όαιώνα που ξεκίνησε με τον Κόκκινο Οκτώβρη απέδειξε ότι το εργατικό κίνημα μπορεί να πραγματοποιήσει επαναστάσεις και να επικρατήσει, να νικήσει σε μια μόνο χώρα ή και σε ομάδα χωρών. Απέδειξε ότι δεν είναι ουτοπία, οικοδομήθηκε για δεκαετίες.
Μια σημαντική πλευρά είναι ότι οι κατακτήσεις των εργαζομένων στα σοσιαλιστικά κράτη, για αρκετές δεκαετίες, ήταν σημείο αναφοράς και συνέβαλαν στην απόσπαση κατακτήσεων από το εργατικό και λαϊκό κίνημα των καπιταλιστικών κοινωνιών.
Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει αταλάντευτο στην υπεράσπιση της προσφοράς της σοσιαλιστικής πορείας της ΕΣΣΔ, γενικότερα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τον 20ό αιώνα, στην πάλη για την κοινωνική πρόοδο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αναδεικνύουμε τις αντιφάσεις, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις υπό την πίεση και του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, χωρίς να οδηγούμαστε στον μηδενισμό.
Από τις αρχές του 1990 χαρακτηρίσαμε τις εξελίξεις του 1989 - 1991 ως νίκη της αντεπανάστασης, ως ανατροπή. Απορρίπτουμε τον όρο «κατάρρευση», γιατί υποβαθμίζει την αντεπαναστατική δράση, την κοινωνική βάση στην οποία μπορεί αυτή να αναπτυχθεί, να κυριαρχήσει, εξαιτίας αδυναμιών και παρεκκλίσεων του υποκειμενικού παράγοντα κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, όπως και έγινε.
Η ζωή έδειξε ότι τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν δεν ερμηνεύτηκαν σωστά και δεν αντιμετωπίστηκαν με άξονα την ενίσχυση και επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων, του κεντρικού σχεδιασμού, της κοινωνικοποίησης, του εργατικού κοινωνικού ελέγχου.
Ετσι, αντί η λύση να αναζητηθεί προς τα εμπρός, προς την επέκταση και ισχυροποίηση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και κατανομής, αναζητήθηκε προς τα πίσω, στη διεύρυνση της αγοράς, στον «σοσιαλισμό με αγορά», δηλαδή στην αξιοποίηση εργαλείων και σχέσεων παραγωγής του καπιταλισμού.
Ως σημείο στροφής ξεχωρίζει το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), επειδή σε αυτό, με όχημα τη λεγόμενη «προσωπολατρία», υιοθετήθηκαν μια σειρά οπορτουνιστικές θέσεις για τα ζητήματα της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος, των διεθνών σχέσεων, εν μέρει και της οικονομίας.
Λίγα χρόνια μετά, με αφετηρία τη λεγόμενη «μεταρρύθμιση Κοσίγκιν» (1965), υιοθετήθηκε η αστική κατηγορία του «επιχειρησιακού κέρδους» και η σύνδεση με αυτό των αμοιβών των διευθυντών και των εργαζομένων. Αποδυναμώθηκε παραπέρα ο κεντρικός σχεδιασμός, ο κοινωνικός χαρακτήρας των μέσων παραγωγής. Ολα αυτά τα μέτρα οδήγησαν στη δημιουργία των προϋποθέσεων ατομικού σφετερισμού και ιδιοκτησίας.
Αυξήθηκαν οι διαφορές εργασιακού εισοδήματος μεταξύ εργαζομένων και διευθυντικών στελεχών σε κάθε επιχείρηση, αλλά και μεταξύ εργαζομένων σε διαφορετικές επιχειρήσεις. Ενισχύθηκε το ατομικό συμφέρον σε βάρος του κοινωνικού και δέχτηκε πλήγμα η κομμουνιστική συνείδηση, η στάση υπεράσπισης και προώθησης της κοινωνικής ιδιοκτησίας.
Εμφανίστηκε το λεγόμενο «σκιώδες κεφάλαιο» ως αποτέλεσμα όχι μόνο πλουτισμού από το επιχειρησιακό κέρδος, αλλά και της «μαύρης» αγοράς, εγκληματικών πράξεων σφετερισμού του κοινωνικού προϊόντος, που επιδίωκε τη νόμιμη λειτουργία του ως κεφάλαιο στην παραγωγή, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής και μίσθωσης ξένης εργασίας, την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Οι κάτοχοί του αποτέλεσαν την κινητήρια κοινωνική δύναμη της αντεπανάστασης.
Την ίδια περίπου περίοδο αναθεωρήθηκε και η μαρξιστική - λενινιστική αντίληψη για το εργατικό κράτος. Αυτές οι θέσεις επέφεραν ραγδαία άμβλυνση και στη συνέχεια μετάλλαξη των επαναστατικών χαρακτηριστικών και της κοινωνικής σύνθεσης του κόμματος που οδήγησαν σε πλήρη εκφυλισμό του και στη μετατροπή του σε ανοιχτή αντεπαναστατική δύναμη.
Οσο η ηγεσία του ΚΚΣΕ υιοθετούσε επιλογές που αποδυνάμωναν τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας και ενδυνάμωναν το στενό ατομικό και ομαδικό συμφέρον, δημιουργούνταν αισθήματα αποξένωσης από την κοινωνική ιδιοκτησία και διαβρωνόταν η ταξική συνείδηση των εργαζομένων. Ανοιγε ο δρόμος στην αδιαφορία, στον ατομισμό όσο η πράξη απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τις διακηρύξεις.
Αυτή η πορεία εξηγεί την παθητικότητα μεγάλου μέρους του λαού την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών. Απαντάει στο ερώτημα γιατί οι εργαζόμενοι δεν υπερασπίστηκαν τις κατακτήσεις που είχαν.
Είναι καθοριστικός ο πρωτοπόρος καθοδηγητικός ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος στην επανάσταση και στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Δυνατή εργατική τάξη χωρίς δυνατό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν υπάρχει, αυτό είναι διαχρονικό συμπέρασμα βγαλμένο από νίκες και τραγικές ήττες. Εξάλλου, όλες οι αντεπαναστατικές μεταρρυθμίσεις ακόμα και οι πιο ανοιχτά αντεπαναστατικές, όπως η περεστρόικα το 1987, δεν ονομάστηκαν παλινόρθωση του καπιταλισμού ή ανατροπή του σοσιαλισμού αλλά συνοδεύονταν με συνθήματα του τύπου «περισσότερος σοσιαλισμός». Αυτό αποδεικνύει ότι οι λαοί δεν ήθελαν τον καπιταλισμό, ακόμα και σήμερα νοσταλγούν τις κατακτήσεις που έχασαν.
Η αστική προπαγάνδα των «σοβιετολόγων» συνεχίζει και σήμερα κάνοντας το μαύρο άσπρο. Προβάλλει τις έννοιες «δημοκρατία» και «ελευθερία» με τα κριτήρια των αστών, όχι φυσικά για τους εργαζόμενους, αλλά για τους καπιταλιστές.
 Ελευθερία στο να εκμεταλλεύονται, να έχουν ανθρώπους στη δούλεψή τους, να είναι αφεντικά, να ζουν και να πλουτίζουν από τη σκληρή δουλειά των άλλων και δημοκρατία εννοούν αυτή που σταματάει στις πύλες των επιχειρήσεών τους.
Tο πραγματικό περιεχόμενο της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον καπιταλισμό είναι ο οικονομικός καταναγκασμός της μισθωτής σκλαβιάς και η δικτατορία του κεφαλαίου γενικά στην κοινωνία και ειδικά μέσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.
Η μεγαλύτερη κατάκτηση που έκανε εφικτή την πραγματοποίηση όλων των υπολοίπων έπειτα από την Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν η επαναστατική εργατική εξουσία, η δικτατορία του προλεταριάτου ως κράτος που εξέφραζε τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας των εκμεταλλευόμενων και όχι της κοινωνικής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών. Αναδείχτηκε σε ανώτερου τύπου δημοκρατία.
Για πρώτη φορά στην Ιστορία, έδωσε τη δυνατότητα η μονάδα παραγωγής να γίνει ο πυρήνας της δημοκρατίας, με την αντιπροσωπευτική συμμετοχή των εργαζομένων στην εξουσία και τη διεύθυνση, τη δυνατότητα να εκλέγουν και να ανακαλούν εκπροσώπους των εργαζομένων στα ανώτερα όργανα της εξουσίας. H εργατική εξουσία έβγαλε τις μάζες από το περιθώριο, αναπτύχθηκε ένας μεγάλος αριθμός μαζικών οργανώσεων, συνδικαλιστικών, πολιτιστικών, μορφωτικών, γυναικείων, νεολαιίστικων όπου ήταν οργανωμένη η πλειοψηφία του λαού.


Οι κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής απελευθερώνουν τις παραγωγικές δυνάμεις
Αναλυτική παρουσίαση των περιεχομένων της έκδοσης έκανε ο Στέφανος Λουκάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ
Η εργατική τάξη, οι λαοί, στις χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό, κατάφεραν επιτεύγματα και κατακτήσεις, πολλές από τις οποίες ακόμη και σήμερα δεν έχουν επιτευχθεί στον καπιταλισμό. 
Είναι ένα από τα πεδία που αποκαλύπτει την ανωτερότητα του σοσιαλισμού ως κοινωνικοοικονομικού συστήματος σε σχέση με τον καπιταλισμό, με κριτήριο τη ζωή και τις ανάγκες των εργαζομένων σήμερα.
Στην ΕΣΣΔ, εξασφαλίστηκε για πρώτη φορά στην πράξη το δικαίωμα στην εργασία, καταργώντας την ανεργία ως κοινωνικό φαινόμενο. Μπήκαν τα θεμέλια για την κατάργηση των πολύμορφων οικονομικών, πολιτικών - ιδεολογικών και κοινωνικών διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας. Αναπτύχθηκαν ταχύτατα οι επιστήμες, η δωρεάν Παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, η δωρεάν ποιοτική Υγεία για όλο τον λαό, προσφέρθηκαν οι κατακτήσεις της ανθρωπότητας στον πολιτισμό.
Για πρώτη φορά στην Ιστορία, δημιουργήθηκαν θεσμοί εξασφάλισης της ουσιαστικής συμμετοχής των εργαζομένων στη διαχείριση της εξουσίας, της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Αλλωστε, η πρώτη και θεμελιακή κατάκτηση της εργατικής τάξης είναι η κατάκτηση της εξουσίας.
H ΕΣΣΔ και το παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα αποτέλεσαν πραγματικό αντίβαρο στον ιμπεριαλισμό. Ο ρόλος της ΕΣΣΔ ήταν καθοριστικός στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. 
Οι λαοί που οικοδομούσαν τον σοσιαλισμό μετά τον πόλεμο είχαν την αμέριστη ενίσχυση της ΕΣΣΔ. Πάλευε για την ειρήνη. Στάθηκε ανιδιοτελής συμπαραστάτης λαών σε Αφρική, Ασία, Αμερική, κόντρα στον ιμπεριαλισμό. Η Οκτωβριανή Επανάσταση εγκαινίασε τη διαδικασία πραγματικής ισοτιμίας εθνών και εθνοτήτων στο δικό της πολυεθνικό κράτος.
Ολ' αυτά μαζί αναδεικνύουν την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.
Βεβαίως, μπορεί να μας πει κάποιος ότι ο καπιταλισμός σήμερα έχει κάνει άλματα στην ανάπτυξη.
Απαντάμε: Πράγματι στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έχουν γίνει άλματα. Το αποτέλεσμα όμως ποιος το καρπώνεται; Οι αστοί και οι σύμμαχοί τους. Τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων τσακίζονται για να αυγατίζουν τα κέρδη, υπάρχουν οικονομικές κρίσεις.
Τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού πρέπει να τις βλέπουμε στην ιστορικότητά τους. Το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στη Ρωσία το 1917 παρουσίαζε πολύ μεγάλη ανισομετρία, με αποτέλεσμα ως σύνολο να είναι πολύ πιο κάτω από αυτό των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών.
Η εργατική εξουσία κάλυψε μια τεράστια απόσταση σε ελάχιστο χρονικό διάστημα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, για να μπορεί να ικανοποιεί τις κάθε φορά σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Υπήρχε, ταυτόχρονα, τεράστια ανισομετρία στην ανάπτυξη των διάφορων περιοχών με ιδιαίτερα μεγάλη καθυστέρηση στις ασιατικές περιοχές συγκριτικά με άλλες. 
Ηταν περιοχές με σχεδόν μοναδικό τομέα ανάπτυξης την αγροτική παραγωγή, επικρατούσαν τα θρησκευτικά στερεότυπα στις συνειδήσεις που επέβαλαν πολύμορφες διακρίσεις στις κοινωνικές σχέσεις, στις σχέσεις των φύλων, υπήρχε τεράστιος αναλφαβητισμός και αμορφωσιά. 
Αυτοί οι παράγοντες, που αποτελούσαν τροχοπέδη, ξεπεράστηκαν με ταχείς ρυθμούς, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη αυτών των περιοχών.
Η προεπαναστατική Ρωσία κατείχε την πέμπτη θέση στον κόσμο στην παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων και την τέταρτη στην Ευρώπη. Λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έφτασε στη δεύτερη θέση στον κόσμο και στην πρώτη στην Ευρώπη.
Επίσης, η σύγκριση ανάμεσα στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και τον καπιταλισμό δεν μπορεί να γίνει με τα ίδια κριτήρια.
Το καπιταλιστικό σύστημα ωρίμαζε μέσα στους κόλπους της φεουδαρχίας, βασιζόταν στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, αλλάζοντας μόνο τη μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Βεβαίως για την εδραίωση και επέκτασή του χρειάστηκε η επαναστατική ανατροπή της φεουδαρχίας.
Η εργατική τάξη με επικεφαλής το Κόμμα της, αντίθετα, ήταν υποχρεωμένη καταργήσει τις εκμεταλλευτικές σχέσεις, να κτίζει ένα ριζικά διαφορετικό κοινωνικό σύστημα, σε ρήξη με τον καπιταλισμό για να κοινωνικοποιήσει την ιδιοκτησία, σε ένα εχθρικό διεθνές περιβάλλον.
Στον καπιταλισμό η ανάπτυξη γίνεται με την εκμετάλλευση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Στον σοσιαλισμό, η ανάπτυξη γίνεται με την ανθρώπινη εργασία και την παραγωγικότητά της.
Στον καπιταλισμό, το υπερπροϊόν το ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές με στόχο τη συσσώρευση κεφαλαίου που επενδύεται όχι σε όφελος της λαϊκής ευημερίας, αλλά για το κέρδος των λίγων καπιταλιστών και βεβαίως γίνεται και παρασιτισμός.
Στον σοσιαλισμό, το αποτέλεσμα της παραγωγής ανήκει σε όλη την κοινωνία, γίνεται πηγή διεύρυνσης της κοινωνικής ευημερίας.
Πώς η σοβιετική εξουσία κάλυψε την τεράστια απόσταση συγκριτικά με τον καπιταλισμό στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που δείχνει τις ενδογενείς δυνατότητες του σοσιαλιστικού συστήματος;
Στις σοσιαλιστικές - κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής που απελευθερώνουν τις παραγωγικές δυνάμεις, οφείλονται οι δυνατότητες συνεχούς ανάπτυξης.
Η εργατική εξουσία κοινωνικοποιεί, δηλαδή μετατρέπει σε ιδιοκτησία όλης της κοινωνίας, όλων των εργαζομένων, τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, άρα καταργεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία που είναι και η πηγή της εκμετάλλευσης και του κέρδους και το βασικό εμπόδιο στην ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας. Με την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας εξαλείφονται οι οικονομικές κρίσεις.
Ο κεντρικός σχεδιασμός ως βασική σχέση παραγωγής στον σοσιαλισμό - κομμουνισμό βάζει σε κίνηση όλες τις παραγωγικές δυνάμεις σε όφελος του λαού.
Οι δυνατότητες συνεχούς ανάπτυξης οφείλονται, επίσης, στον χαρακτήρα της εργατικής εξουσίας που ωθεί τους εργαζόμενους στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο, φροντίζοντας για τη συμμετοχή τους στην άσκηση της εξουσίας μέσω των οργάνων της, διαρθρωμένων από τα κάτω στις παραγωγικές μονάδες μέχρι τα πάνω, με πλέρια τη δυνατότητα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε όλους και την ανακλητότητα, με την εφαρμογή του εργατικού ελέγχου. 
Αυτό τους ωθεί και στη συνειδητή συμμετοχή στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική οικοδόμηση. Η σοβιετική εξουσία φρόντισε να δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή των εργαζομένων στην άσκηση της εξουσίας, στις υποθέσεις της κοινωνίας, αφού μείωνε τον εργάσιμο χρόνο, αύξανε τον ελεύθερο, φρόντιζε για την ολόπλευρη μόρφωση της εργατικής τάξης.
 Σήμερα, βεβαίως, αυτό μπορεί να λυθεί πιο εύκολα, γιατί η εργατική τάξη είναι μορφωμένη, ο ελεύθερος χρόνος λόγω παραγωγικότητας είναι μεγάλος, γενικά είναι πολύ πιο ευνοϊκές οι συνθήκες.    
Ασύγκριτα ανώτερη η θέση της γυναίκας στο σοσιαλισμό
Στα αποτελέσματα της κατάργησης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στη βελτίωση της θέσης της γυναίκας στάθηκε η Βιβή Δάγκα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ
Μπορεί να πει κάποιος ότι από την Οκτωβριανή Επανάσταση, πριν έναν αιώνα, έχουν αλλάξει πολλά στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, στην οικογένεια. Συμμετέχει σε όλους τους τομείς και κλάδους της οικονομίας, έχει κερδίσει την οικονομική της ανεξαρτησία.
 Δεν υπάρχουν όλοι αυτοί οι αναχρονιστικοί φραγμοί στην εκπαίδευση, στο οικογενειακό δίκαιο και στο γάμο για τη γυναίκα, έχουν βελτιωθεί οι σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.
Αρα, πού βρίσκεται η γυναικεία ανισοτιμία στις σύγχρονες συνθήκες;
Η τυπική αναγνώριση των δικαιωμάτων της γυναίκας στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία δεν την απαλλάσσει στην πραγματικότητα από μια ζωή - λάστιχο.
Σε συνθήκες που η μητρότητα βαραίνει κυρίως τους ώμους της γυναίκας, με κίνδυνο να λυγίζει κάτω από τη διπλή καταπόνηση στο χώρο εργασίας και στο νοικοκυριό.
Δεν της εξασφαλίζει καμιά προστασία από την έκθεση σε όλους τους κινδύνους για το γυναικείο οργανισμό στο χώρο εργασίας. Επιδεινώνονται συνεχώς οι όροι κρατικής στήριξης της μητρότητας, φροντίδας της οικογένειας, μέσω της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας.
Πάνω σε αυτό το έδαφος των υλικών όρων ζωής και εργασίας, είναι εκτεθειμένη σε διαστρεβλωμένες ιδέες περί γυναικείας χειραφέτησης και ισότητας, ενώ αναπαράγονται με νέες μορφές αναχρονιστικές ιδέες και συμπεριφορές, οι οικονομικοί, κοινωνικοί, πολιτιστικοί καταναγκασμοί και στο θεσμό της οικογένειας.
Πολύ περισσότερο δεν την απαλλάσσει - και αυτό είναι το καθοριστικό - από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Η συγκεκριμένη έκδοση, μαζί με άλλες εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», φωτίζει τη «μήτρα» που γέννησε την ανισότιμη θέση των γυναικών, που βρίσκεται στην πρώτη ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία.
Αλλά και τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές προϋποθέσεις για τη λύση του «γόρδιου δεσμού» του γυναικείου ζητήματος, μέσα από την πείρα του πρώτου εργατικού κράτους, που έθεσε τις βάσεις για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας.
Μετά την πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης, για τη δική της εξουσία στην Κομμούνα του Παρισιού (1871), η Επανάσταση του Οκτώβρη 1917 ήταν ο επόμενος ιστορικός σταθμός της επαναστατημένης δράσης των γυναικών.
Τις έβγαλε στο προσκήνιο της Ιστορίας και της κοινωνικής δράσης, καταρρίπτοντας κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές διακρίσεις και προκαταλήψεις, που επιβίωναν επί αιώνες σε βάρος τους.
Το νεαρό σοβιετικό κράτος, μαζί με το τσάκισμα του κρατικού μηχανισμού του τσαρισμού και της αστικής τάξης, κατάργησε και όλους εκείνους τους νόμους που διατηρούσαν και ενίσχυαν την ανισότητα των δύο φύλων, στο πλαίσιο των εκμεταλλευτικών κοινωνιών.
Δεν άφησε κυριολεκτικά «πέτρα πάνω στην πέτρα». Το εργατικό κράτος έδωσε στην εργαζόμενη γυναίκα το δικαίωμα να εκλέγει και να εκλέγεται, της πολιτικής ψήφου, το δικαίωμα του διαζυγίου, την κοινωνική αναγνώριση και εξασφάλιση των παιδιών εκτός γάμου.
Η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και η πορεία οικοδόμησης των σοσιαλιστικών - πρώιμων κομμουνιστικών - σχέσεων παραγωγής έδωσαν τη δυνατότητα καθολικής αξιοποίησης της γυναικείας εργασίας με τρόπο παραγωγικό και ωφέλιμο για την κοινωνία.
Οπως θα δείτε και στις σελίδες της έκδοσης, η συμμετοχή της γυναίκας στην κοινωνική παραγωγή γινόταν σε συνδυασμό με γενικευμένα μέτρα προστασίας της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού.
Η σοβιετική εξουσία, πριν έναν αιώνα, παρά τη σημαντική προκαπιταλιστική καθυστέρηση που κληρονόμησε, πρωτοπόρησε σε κοινωνικές εγκαταστάσεις και υπηρεσίες για την απαλλαγή της γυναίκας από τις βαριές και άχαρες δουλειές του ατομικού νοικοκυριού.
Από τα πρώτα βήματά της, η σοβιετική εξουσία δημιούργησε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε να απελευθερώνεται χρόνος για τις γυναίκες ώστε να συμμετέχουν στην οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, στην κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα ισότιμα με τους άντρες.
Μπορεί στις σύγχρονες συνθήκες να μην επιβιώνουν απόψεις για τη βιολογική κατωτερότητα των γυναικών, απόψεις που καλούνταν να αντιμετωπίσει η νεαρή σοβιετική εξουσία με διαλέξεις του Μπολσεβίκικου Κόμματος και των γυναικείων τμημάτων του, ιδιαίτερα στις γυναίκες στην ύπαιθρο. Ομως, στο έδαφος της ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας αναπαράγονται αντιδραστικές απόψεις για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνική ζωή και δράση.
Πρόκειται για τα αντικειμενικά, πρόσθετα εμπόδια στην ανάπτυξη της ταξικής, πολιτικής συνείδησης, που αντιμετωπίζει μια μισθωτή, αυτοαπασχολούμενη, άνεργη γυναίκα, που έχει περιορισμένο ελεύθερο χρόνο για μελέτη, για συμμετοχή στον ταξικό πολιτικό αγώνα.
Για παράδειγμα, αποτελεί κυρίαρχη άποψη ότι η ολόπλευρη ανάπτυξη, διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι κυρίως ατομική υπόθεση της μητέρας ή οικογενειακή υπόθεση του νέου ζευγαριού.
Βαραίνει στη σκέψη και τη δράση ακόμα και πρωτοπόρων γυναικών, που συγκρούονται καθημερινά με το δίλημμα αν η κομμουνιστική, αγωνιστική στάση ζωής έρχεται σε αντιπαράθεση με τη σχέση τους με το παιδί.
Παρά τις αδυναμίες και τα λάθη κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, κυρίως την υποτίμηση των νέων μορφών συνέχισης της ταξικής πάλης μέχρι την οριστική επικράτηση των κομμουνιστικών σχέσεων, η θέση της γυναίκας υπήρξε ασύγκριτα ανώτερη και από την πιο ανεπτυγμένη καπιταλιστική κοινωνία σήμερα.
Φωτίζει τις σύγχρονες δυνατότητες για να μπορεί η γυναίκα να συνδυάσει αρμονικά την εργασία με τη μητρότητα και να απελευθερώνεται ελεύθερος χρόνος, που να μπορεί να τον αξιοποιήσει δημιουργικά με την οικογένειά της, αλλά και για τη συμμετοχή στην κοινωνική δράση.
Από τη στιγμή που έχει φύγει από τη μέση η οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας με βάση το μέγιστο καπιταλιστικό κέρδος, απελευθερώνονται τεράστιες δυνατότητες σε όφελος των γυναικών και των ανδρών της εργατικής τάξης, του λαού.
Πηγή
Παρουσίαση κειμένου: Viva La Revolucion

Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

«Γράψε το να το μάθει ο κόσμος! Εμείς εν τον εθέλαμεν τον πόλεμον! Τον πόλεμον έθελεν τον η χούντα!


Με την χούντα κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα. 
Γι’ αυτό μπήκανε μαζί με τους συνεργάτες τους σπάζοντας τις πόρτες



Δευτέρα, 8.20 το πρωί 15η Ιουλίου 1974. Το χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο με την ανοχή = συνενοχή και ενθάρρυνση* των Αμερικανών νατοϊκών ιμπεριαλιστών και Άγγλων άρχισε.



Για σαράντα-τρία χρόνια οι σειρήνες του πολέμου πιστές στο ραντεβού τους.

Κάθε χρόνο ο ίδιος κακός ήχος, ίδιος ο φόβος, ίδια η προδοσία, ίδια η ατιμωρησία.

Δευτέρα, 8.20 το πρωί 15η Ιουλίου 1974. Το χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο με την ανοχή = συνενοχή και ενθάρρυνση* των Αμερικανών νατοϊκών ιμπεριαλιστών και Άγγλων άρχισε.



Τανκς και μηχανοκίνητα της Εθνικής Φρουράς με δυνάμεις καταδρομών με την καθοδήγηση χουντικών αξιωματικών της ΕΛΔΥΚ, επίλεκτες μονάδες της Κυπριακής Εθνοφρουράς και των συνεργατών τους της ΕΟΚΑ Β΄ κινήθηκαν εναντίον του προεδρικού μεγάρου, του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος, της Αρχιεπισκοπής, του υπουργείου Εξωτερικών και άλλων δημοσίων κτιρίων της κυπριακής πρωτεύουσας. Μετά από δύο ώρες, η Λευκωσία ανήκε πια στους πραξικοπηματίες και η προεδρία στον 7ήμερο πρόεδρο Νίκο Σαμψών.

Μια ξεχωριστή ιστορική αναδρομή ανάμεσα σε μαρτυρίες , επιστολές και ποιήματα.

2 Ιουλίου 1974

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στέλνει την ιστορική επιστολή του

προς τον «Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας» στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη.

Εγραφε ο Μακάριος:

«Ουχί άπαξ μέχρι τούδε ησθάνθην και σχεδόν εψηλάφησα αοράτως εκτεινόμενην χείρα εξ Αθηνών αναζητούσα προς αφανισμόν την ανθρωπίνην ύπαρξιν μου. Πολλάκις διηρωτήθην διατί μια παράνομος και επιζημία εθνικώς οργάνωσις, η οποία επιφέρει διαιρέσεις και διχονοίας, διανοίγει ρήγματα εις το εσωτερικόν μας μέτωπον και οδηγεί τον κυπριακόν ελληνισμόν προς εμφύλιον σπαραγμόν, υποστηρίζεται υπό Ελλήνων αξιωματικών. Εντός των στρατοπέδων της Εθνικής Φρουράς απροκάλυπτος πολλάκις είναι η υπό των Ελλήνων αξιωματικών προπαγάνδα υπέρ της ΕΟΚΑ Β ́. Γνωστόν και αδιάψευστον είναι επίσης το γεγονός ότι ο αντιπολιτευόμενος και υποστηρίζων την εγκληματικήν δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β ́ κυπριακός τύπος, έχων πηγήν χρηματοδοτήσεως τας Αθήνας, λαμβάνει καθοδήγησιν και γραμμήν από τους υπευθύνους του 2ου Επιτελικού Γραφείου και του εν Κύπρω κλιμακίου της ελληνικής ΚΥΠ. Περί της ενοχής κύκλων του στρατιωτικού καθεστώτος καταμαρτυρούν έγγραφα, τα οποία ευρέθησαν προσφάτως εις την κατοχήν ιθυνόντων στελεχών της ΕΟΚΑ Β ́. Άνθρωποι της κυβερνήσεως της Ελλάδος εξυφαίνουν αδιαλείπτως κατ’ εμού συνωμοσίας και, όπερ το χειρότερον, διαιρούν και εξωθούν τον κυπριακόν ελληνισμόν εις την δια αλληλοσπαραγμού καταστροφήν. Εις την προσπάθειαν διαλύσεως της κρατικής υποστάσεως της Κύπρου μεγάλη είναι η ευθύνη της ελληνικής κυβερνήσεως»

Δεκατρείς μέρες μετά η χούντα απαντά με πραξικόπημα και με το σύνθημα της έναρξης του «Ο Αλέξανδρος εισήλθε εις το νοσοκομείο».

Μέσα σε δύο μέρες όλη η Κύπρος βρισκόταν υπό τον έλεγχο των πραξικοπηματιών.



Μιχάλης Πασιαρδής “Λευκωσία, βράδυ 15.7.74”

Δεν είναι η Λευκωσία απόψε
η πόλη του γλυκού καλοκαιριού,
του δειλινού π’ άναβε τ’ άστρα,
αυτή που ξέραμε ως εχτές
που πίναμε σ’ ένα ποτήρι τη δροσιά της.
Απόψε στα στενά παίζουν τον θάνατο
κάθε γωνιά φωτιά κι αγώνας.

Η Λευκωσία απόψε πολεμά
και πέφτει.

Το τίμημα των ημερών του πραξικοπήματος: 67 νεκροί (αναγνωρισμένοι) άλλοι ανεβάζουν τον αριθμό σε αρκετά περισσότερους μέσα στην λίστα των αγνοουμένων, ανάμεσα τους ένα παιδί 7 χρονών, άμαχος πληθυσμός αντιστασιακοί, και αστυνομικοί.

Μαρτυρία του ιερέα της εκκλησίας Κωνσταντίνου και Ελένης, ο οποίος αφηγείται τον αποτρόπαιο τρόπο που άνοιγαν ομαδικούς τάφους και έθαβαν μαζικά τα θύματα τους οι πραξικοπηματίες. Ακόμα και τραυματίες ζωντανούς έθαψαν με το καλάσνικοφ γυρισμένο στον ιερέα.

«Στο μεταξύ φτάνει ένα φορτηγό της αστυνομίας με σκοτωμένους κι αυτό. Λέω στον Ευριπίδη, «άνοιξε λάκκο»…. Ο ήλιος έκαιγε και οι σκοτωμένοι βρωμούσαν. Ο μαυριδερός αξιωματικός μου λέει: «Αυτούς δεν θα τους θάψεις εδώ, είναι κομμουνιστές». Του λέω, «δεν ξέρω εγώ κομμουνιστές, έχει ήλιο και οι σκοτωμένοι θα σαπίσουνε». «Να σαπίσουνε μου λέει, τα σκυλιά εδώ δεν θα τα θάψεις»….

Ιερέας Παπάτσεστου



Σε ομαδικό τάφο βρέθηκαν: ** (μερικοί από τους δολοφονηθέντες).

Ο Μιχαλάκης Χριστοδούλου αστυνομικός, 30 ετών από την Παναγιά. Αφού πολέμησε εναντίον των πραξικοπηματιών και των επιδρομέων, ακούγοντας μέσα στη γενική καταστροφή τη συμβουλή του συναγωνιστή του Α. Χρίστου συμφώνησε να παραδοθεί και βγήκε από το φυλάκιο με τα χέρια ψηλά. Τότε, όπως θυμάται ο Α. Χρίστου, ακούστηκε ένας πυροβολισμός και ο Μιχαλάκης έπεσε κάτω με ένα τραύμα στο κεφάλι. Οι πραξικοπηματίες δεν δίστασαν να ληστέψουν από τον νεκρό το ρολόι, την αρραβώνα και τα λεφτά που είχε στην τσέπη του.

Στέλιος Σαββίδης, μέλος του Εφεδρικού Σώματος από τη Δρύμου Πάφου, ετών 22. Εκτός από τους εγκληματίες που του αφαίρεσαν τη ζωή, δεν υπήρξαν άλλοι μάρτυρες της δολοφονίας του. Με ακατάσχετη αιμορραγία αφέθηκε να πεθάνει από τους πραξικοπηματίες ο Στέλιος Σαββίδης. Οι πραξικοπηματίες δεν επέτρεψαν τη μεταφορά του στο Νοσοκομείο εκδικητικά, αφού ο Στέλιος ήταν δραστήριο μέλος του Εφεδρικού και συμμετείχε σε επιχειρήσεις κατά της ΕΟΚΑ Β’ έτσι τον άφησαν να πεθάνει από ακατάσχετη αιμορραγία.

75 σφαίρες έριξαν οι πραξικοπηματίες εναντίον του 26χρονου Στέλιου Στυλιανού,διανομέα στο επάγγελμα από τη Μαραθάσα. Ο Στέλιος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στην είσοδο του δρόμου προς το ΡΙΚ από τους πραξικοπηματίες χειριστές των αντιαεροπορικών τετράκαννων, οι οποίοι γνώριζαν τις δημοκρατικές πολιτικές θέσεις του.

Στο δρόμο για την εργασία βρήκε η μέρα του πραξικοπήματος τον 23χρονο Αντώνη Χριστοδούλου από την Άσσια. Στο αυτοκίνητο του ξυλουργού επέβαιναν άλλοι τρεις εργάτες, συμπεριλαμβανομένου και του αδελφού του. Τα τεθωρακισμένα που πολυβολούσαν αδιάκριτα τον τραυμάτισαν θανάσιμα.

Δύο αδελφές από τη Λεμεσό, η Ηρούλα Αντωνιάδου και η Κυριακούλα Μητσάκη, βρέθηκαν συμπτωματικά την ημέρα του πραξικοπήματος στο Προεδρικό Μέγαρο. Χήρες και οι δυο τους με ένα παιδί η καθεμία είχαν προγραμματισμένη συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο για οικογενειακές τους υποθέσεις. Οι δυο τους σκοτώθηκαν από τους πραξικοπηματίες μέσα στο αυτοκίνητο πριν προλάβουν να κατεβούν.

Ενώ καθόταν στη βεράντα του σπιτιού του ο 31χρονος Γενέθλιος Ηροδότου, μηχανικός αυτοκινήτων από τη Λεμεσό, χτυπήθηκε από σφαίρα πραξικοπηματιών στο κεφάλι.

Το μικρότερο θύμα του πραξικοπήματος η 7χρονη Δώρα Γιάγκου από τη Λευκωσία. Ενώ βρισκόταν στη βεράντα του σπιτιού της δέχτηκε μια αδέσποτη σφαίρα.

Λεύκιος Ζαφειρίου, “15.7.1974”

Οι νεκροί βρομούσαν από ‘να
μίλι μακριά, ήταν ανελέητο
το τελευταίο καλοκαίρι —
τρυπούσε τους ίσκιους των δέντρων
τις στέγες των σπιτιών.
Φριχτό καλοκαίρι για τους ανθρώπους
μπάσαν τους νεκρούς απ’ την πίσω
πόρτα στον Άη Γιάννη,
δεν τους χωρούσαν, λέει, τα φέρετρα.
Κι ο πιτσιρικάς — πήχτρα το αίμα
στα ρούχα του — άνοιγε λάκκους,
τον χτυπούσε ο ήλιος ανελέητα
στους κροτάφους στη μνήμη
βαθιά ως το μέλλον.

Τον ήξερες αλλιώτικα
τον κυπριώτικο ήλιο,
θεία Μαρίνα, την αυγή
με τα περιστέρια στους ώμους.

Οι δολοφονίες και οι βασανισμοί της ΕΟΚΑ Β΄ δεν σταμάτησαν με την τούρκικη εισβολή.

1η Ιουλίου 1973, στον περίβολο της Ιεράς Μητρόπολης Πάφου, ένα 17χρονο παιδί, μαθητής έπεφτε νεκρό, σκοτωμένο από βόλι της ΕΟΚΑ Β. Ένα χρόνο μετά, ο πατέρας του Παπαλάζαρος Νεοφύτου, κλήθηκε να αναγνωρίσει ένα άλλο νεκρό παιδί του. Τον φοιτητή της ιατρικής Σωτήρη Παπαλαζάρου ο οποίος δολοφονήθηκε στην Επισκοπή. Ο Σωτήρης έχασε τη ζωή του αφού κτυπήθηκε πισώπλατα και όχι από Τούρκικο βόλι, στις 20 Ιουλίου 1974…

Γράφει ο αδελφός Νεόφυτος Παπαλαζάρου στην μάνα:

«Ματωμένες Μνήμες»

Γράμμα στη μάνα μου

Μάνα,

Από καιρό έλεγα να σου γράψω

Να σου λεγα για χίλια δύο πράγματα.

Εδώ στη ξενιτειά ατέλειωτες η ώρες που σε έχω ανάγκη.

Πήρα να σε ζωγραφίσω με το γλυκό σου πρόσωπο,

Δακρυσμένα μάτια,

Σκασμένο στα χείλη χαμόγελο

«Μάνα μαυροντυμένη”.

Μάνα,

κλαις ακόμα σιωπηλά κάτω από τις φωτογραφίες των δύο παιδιών σου;

Κρατάς ακόμα αδειανές τις δύο καρέκλες στο τραπέζι;

Ψέματα σου είπαν μάνα πως πώς χάθηκαν

Δεν τους ακούς;

Κάθε βράδυ την πόρτα σου χτυπούν.

Στο σκοτάδι δεν τους βλέπεις;

Δύο αστέρια αγκαλιασμένα,

Δείχνοντας σε μας την ορθή πορεία.

Το πρωί της 30ης Αυγούστου 1974, δολοφονήθηκε από την ΕΟΚΑ Β΄ ο Δώρος Λοΐζου

Σε συνέντευξη της η Βαρβάρα Δώρου Λοΐζου στον Κώστα Βανιζέλο:
Το προηγούμενο βράδυ, για λόγους ασφαλείας ο Βάσος Λυσσαρίδηςδιανυκτέρευσε στο σπίτι του Δώρου και της Βαρβάρας. Μαζί τους και μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος, που βρισκόταν στην Κύπρο για ρεπορτάζ . 
Ο Δώρος, θα πει η Βαρβάρα, ήταν ανήσυχος όλο το βράδυ. Έβλεπε ύποπτες κινήσεις στο δρόμο. Αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν στο δρόμο κάτω από το διαμέρισμα και κοίταζαν προς το μέρος τους. Ήταν, όπως ανέφερε, έντονη η ανησυχία του Δώρου, ο οποίος της ανέφερε πως «κάτι κακό θα συμβεί αύριο». Το διαισθανόταν και το έλεγε συνεχώς στη Βαρβάρα. Άλλωστε με το θάνατο είχε αναμετρηθεί πολλές φορές. Και στην αντίσταση και μέσα από τους στίχους του. 
Την επόμενη ημέρα, το πρωί ξεκίνησαν με το αυτοκίνητο του Δώρου προς τα γραφεία της ΕΔΕΚ, στην Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, στη Λευκωσία. Το αυτοκίνητο, ένα μπλε Ντάτσουν, οδηγούσε ο Δώρος συνοδηγός η Βαρβάρα και στο πίσω κάθισμα ο Βάσος Λυσσαρίδης. Όταν το αυτοκίνητο εισήλθε στη γέφυρα Κάνιγγος και φθάνοντας στον κυκλικό κόμβο, τρεις οπλοφόροι της ΕΟΚΑ Β΄, που τους είχαν στήσει καρτέρι, άρχισαν να το γαντζώνουν. Το αυτοκίνητο ανέπτυξε ταχύτητα και στη συνέχεια ακινητοποιήθηκε. Ο Δώρος δολοφονήθηκε, ο Βάσος Λυσσαρίδης τραυματίσθηκε από τα σπασμένα γυαλιά του αυτοκινήτου και είχε αιμορραγία. Η Βαρβάρα τραυματίσθηκε στο χέρι και στο κεφάλι. 
Η ίδια θυμάται πως δεν αντιλήφτηκε εκείνη τη στιγμή πως ο Δώρος είχε πεθάνει. Το αίμα του, θυμάται, είχε κυλήσει πάνω της, γέμισαν τα ρούχα της. Ο Δώρος και ο Λυσσαρίδης μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο. Στο Νοσοκομείο Λευκωσίας διαπιστώθηκε ο θάνατος του Δώρου. Σημειώνεται πως από τις ριπές των αυτομάτων όπλων, τρεις περαστικοί τραυματίστηκαν και ο ένας από αυτούς, ο Χρυσήλιος Μαυρομάτης, υπέκυψε αργότερα στα τραύματα του.»



Δώρος Λοίζου (Άτιτλα)

Ι

Τον άνθρωπο…
Τον άνθρωπο…
Ποιος θα τον ανακαλύψει;

ΙΙ

Τον ουρανό, τον ουρανό
πώς να τον αντιγράψω;
Δε συγκινείται εύκολα…

ΙΙΙ

Η φιλοσοφία μας συνοψίστηκε σε μερικές λέξεις:
Εγώ, Εσύ, Εμείς!
Δηλαδή
εν αρχή ήταν ο Άνθρωπος
και η αγάπη για Σένα
και από Σένα
γνωριστήκαμε όλοι Εμείς!

ΙV

Πάντως Εμείς θα τους αντισταθούμε!
Όποιοι και νάναι…
Όσο δυνατοί και νάναι…

V

Γιατί γράφω;
Μα για να υπερασπιστώ το αθώο μου αίμα… νατοί και νάναι…

Δώρος Λοΐζου, “Έρχονται πάλι”

Έρχονται πάλι…

Έρχονται, Φεντερίκο…

Μαύρα μάτια, μαύρες καρδιές, μαύρες κάννες…

Έρχονται να σε ξανασκοτώσουν, Φεντερίκο.

Θα σε ξαναθάψουν με τους άλλους,
τους πολλούς,
τον κοσμάκη.

Κι ύστερα θα πούν ότι σε σκότωσαν κατά λάθος,
πως ήταν ατύχημα,
τυχαίο περιστατικό…

Άβε Μαρία, άβε Μαρία
προσευχήσου για μας…

Όλους εμάς τους αθώους Φεντερίκους…

Εμάς που μας σκοτώνουν τυχαία,
κατά λάθος…

«Γράψε το να το μάθει ο κόσμος! Εμείς εν τον εθέλαμεν τον πόλεμον! Τον πόλεμον έθελεν τον η χούντα! 
Οι Έλληνες αξιωματικοί εξέραν ότι οι Τουρκοι θα έβαλλαν ομπρος το σχέδιο Αττίλας! 
Η χούντα άψεν την φωθκιάν τζιαι έκαψεν μας ούλλους! Με ίντα στρατόν? Με ίντα όπλα? Τα καλά όπλα εμοιράσαντα στους δικούς τους για να σκοτώνουν Κυπραίους…»
Μαρτυρίες Κυπρίων την εποχή του δεύτερου Αττίλα από τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο.

Άνθος Λυκαύγης «Ερπύστριες 1974»

Και ξαφνικά η καλημέρα κρεμάστηκε
Και στα χείλη μας σαν πέτρα.
Και ξαφνικά η καλημέρα σφηνώθηκε
στα δόντια του πρωινού.

Ένα άχ σα στεναγμός
ένα αχ οργή και σίδερο
στα φυλλοκάρδια του καλοκαιριού

Τί να σου πρωτοπώ καλή μου!
Με τόσες μνήμες άδικες
στα δάκτυλα μιας μέρας.
……………………………………

Σήμερα 15 Ιουλίου 1974.

Βράδυ
και δεν καταμετρήθηκαν ακόμη οι νεκροί
και δεν καταμετρήθηκε ακόμη το μίσος
και δεν καταμετρήθηκε ακόμη ο παραλογισμός.

Βράδυ
και βρέχει δάκρυα στις γειτονιές
της Λευκωσίας
και απλώνεται ένας εφιάλτης στο ξαγρυπνισμένο
πρόσωπο της Λευκωσίας.

Τι να σου πω καλή μου;

Πώς πέρασαν σήμερα οι ερπύστριες
πάνω απ΄την καρδιά μου;
Πώς ισοπέδωσαν σήμερα οι ερπύστριες την ψυχή μου;
Πώς αυτή τη νύχτα ξεψύχησαν τα τελευταία χαμόγελα
της Λευκωσίας;

Ο διοικητής τότε του 3ου Λόχου Εφεδρικού αφηγείται τα γεγονότα όπως τα έζησε:
«Από το 1971 – 1972 υπηρέτησα στην Εθνική Φρουρά. Η κατάσταση στην Εθνική Φρουρά με επικεφαλής τους Ελλαδίτες ήταν περίοδος τρομοκρατίας εναντίον του Μακαρίου. 
Μαζί μου ήταν ο αείμνηστος Τάσος Μάρκου. Σε μια περίπτωση είχε πληροφορία για έγγραφο που στάλθηκε στον διοικητή του 9ου Συντάγματος όπου προετοιμαζόταν πραξικόπημα. Ο Μάρκου δημιούργησε μαζί μας σχέδιο υποκλοπής του εγγράφου. Την ευθύνη αυτής της αποστολής ανέλαβε ο εξαίρετος αγωνιστής της Δημοκρατίας και της ελευθερίας λοχαγός Κώστας Παπακώστας. »Την περίοδο αυτή στρατιώτες βασανίζονταν και φυλακίζονταν άδικα διότι ήταν δημοκρατικών ή αριστερών φρονημάτων. Για παράδειγμα, υπήρχε εντολή να δίνονται υπηρεσιακά σε όλους τους ποδοσφαιριστές για προπόνηση. Ο διοικητής στο 9ο Σύνταγμα με κάλεσε και μου απαγόρευσε να δίνω υπηρεσιακά στον ποδοσφαιριστή των κομμουνιστών και εννοούσε φυσικά τον διεθνή ποδοσφαιριστή της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ”, Λούκα. 
Την ημέρα του πραξικοπήματος βρισκόμουν στρατοπεδευμένος στο Μετόχι του Κύκκου. Γύρω στις 6.00 π.μ. μίλησα με τον Εθνάρχη και του ανέφερα ότι με επισκέφτηκε ο εκτελών χρέη προξένου της αμερικανικής πρεσβείας και μου εζήτησε επιτακτικά όπως μη αντιδράσω σε περίπτωση πραξικοπήματος. Επίσης μου ανέφερε ότι άλλοι συνάδελφοί μου και μέλη της Φρουράς θα υπακούσουν και θα συνεργαστούν. Ο νοών νοείτω.»

Κώστας Μόντη

Προς Κάλβο (για την Κύπρο)

Επανάλαβε εκείνο το «ωραία και μόνη»,

επανάλαβε εκείνο το «ωραία και μόνη».

Διεθνείς αντιδράσεις για το προδοτικό πραξικόπημα: H Μεγάλη Βρετανία συστήνει «αυτοσυγκράτηση» αφού πρώτα κλείνει τις βάσεις. *** Οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχτηκαν τον Μακάριο στην Αμερική ως αρχιεπίσκοπο της Κύπρου κι όχι ως πρόεδρο, πράγμα που σήμαινε έμμεση αναγνώριση του πραξικοπήματος. Η Τουρκία θέτει τις στρατιωτικές δυνάμεις της σε επιφυλακή, γιατί όπως αναφέρει ανετράπη η συνταγματική τάξη στο νησί. Στην Αθήνα, ο Υπουργός Εξωτερικών Κωνσταντίνος Κυπραίος δηλώνει μεταξύ άλλων, «αι πρόσφατοι εξελίξεις εν Κύπρω αποτελούν υπόθεσιν ανεξαρτήτου κράτους, μέλους των Ηνωμένων Εθνών».

Μέρος του «φακέλου της Κύπρου» βρίσκεται στην Κύπρο με την συνοδεία του Ν. Βούτση. Το υλικό θα χρησιμοποιηθεί, όπως προβλέπει το πρωτόκολλο, αποκλειστικά για κοινοβουλευτικούς, επιστημονικούς και ιστορικούς σκοπούς με την έγκριση των εκάστοτε Προέδρων των δύο Κοινοβουλίων. Έγγραφα «απόρρητα» και «άκρως απόρρητα» δεν έχουν δοθεί. Όπως αναφέρει ο Ν. Βούτσης «Σε εύλογο χρονικό διάστημα, κάποιων μηνών, θα γίνει η δημοσίευση του Φακέλου της Κύπρου και θα ολοκληρωθεί και η διαδικασία αποχαρακτηρισμού εγγράφων που μέχρι σήμερα φέρουν τον χαρακτηρισμό «απόρρητα» και «άκρως απόρρητα». Μόνο μην σας ξεφύγει κανένα όνομα και στιγματιστεί ο άνθρωπος.

ΥΓ. Η άνοδος του φασιστικού ΕΛΑΜ, η αναθεώρηση της ιστορίας, ο ρατσισμός απέναντι στους τουρκοκύπριους που έχει αυξηθεί, η μη λήψη μέτρων και καταδίκης από μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού μόνο ένα ευοίωνο μέλλον δεν μας δείχνει.

Δημήτρη Λιπέρτη, «Καρτερούμεν μέραν νύχταν» (απόσπασμα)

Καρτερούμεν μέραν νύχταν να φυσήσ’ ένας αέρας
στουν τον τόπον πόν’ καμένος τζι εν θωρεί ποττέ δροσιάν,
για να φέξει καρτερούμεν το φως τζείνης της ημέρας,
ποννά φέρει στον καθέναν τζαι χαράν τζαι ποσπασιάν.
Την Μανούλλαν μας για πάντα μιτσιοί μιάλοι καρτερούμεν
για να μας σφιχταγκαλιάσει τζαι να νεκραναστηθούμεν.



*Στο βιβλίο των Α. Παπαχελά και Τ. Τελλογλου «17 – Φάκελος 17 Νοέμβρη» (Εστία, 2002), αναφέρεται ο Ρον Έστες, νούμερο 2 της CIA στην Αθήνα, ως βασικός συνομιλητής του Ιωαννίδη: [σελ. 87, «Σε έναν πολύ κλειστό κύκλο ανθρώπων ήταν γνωστό ακόμη πως ο Έστες ήταν ο αξιωματούχος της CIA ο οποίος ερχόταν σε επαφή με τον δικτάτορα ταξίαρχο Δημήτρη Ιωαννίδη τους κρίσιμους μήνες πριν από το πραξικόπημα εναντίον του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974. Η πληροφορία αυτή ήταν γνωστή σε έναν μικρό αριθμό στελεχών της Ελληνικής ΚΥΠ οι οποίοι συνεργάζονταν με το σταθμό της CIA»]

*Βιβλίο «Κύπρος 1972-1974 – Με αίμα στέριωσε η Δημοκρατία».

*** Πατρόκλος Σταύρου, επί δεκαετίες υφυπουργός παρά τω προέδρω της Κυπριακής Δημοκρατίας και υπήρξε ένας από τους πλέον έμπιστους και στενούς συνεργάτες του προέδρου Μακαρίου δηλώνει στο Βήμα 17/1/1999: «Η ίδια η ΕΟΚΑ Β’ εχρηματοδοτείτο από τη CIA και ο Εθνάρχης Μακάριοςαπεκάλυψε τότε τέτοιες συγκεκριμένες χορηγίες. Και τότε CIA και Κίσινγκερ ήσαν ένα και το αυτό, όπως αποδεικνύεται και αυτές τις ημέρες με τον Κίσινγκερ και τη CIA, αφ’ ενός, και τον Πινοσέτ, φονιά του Αλιέντε, αφ’ ετέρου, στη Χιλή».

-Αυτός ο χάρτης αποδεικνύει το βρώμικο ρόλο του Χένρι Κίσινγκερ εναντίον της Κύπρου, γι’ αυτό ΔΕΝ πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ http://mignatiou.com/2014/08/o-chartis-pou-karfose-ta-dichotomika-s/

Πηγή

Παρουσίαση κειμένου:  Viva La Revolucion

Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017

Πρώην χρυσαυγίτης Αποκαλύπτει πως τα "παιδιά" της Χ.Α. μαχαιρώνουν:


Δίκη Χρυσής Αυγής: Οι νεοναζί στρίβουν το μαχαίρι για να μην μπορούν να γίνουν ράμματα




Απο: ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

«…δέχθηκα τρεις μαχαιριές πίσω και μάλιστα τη μια τη γύρισε για να μη μπορώ να κάνω ράμματα. Μου είπαν ότι έτσι κάνουν, χτυπάνε από τη μέση και κάτω για να πάει μετά για τραυματισμό και όχι για ανθρωποκτονία. κατέθεσε, χθες, στη δίκη της Χρυσής Αυγής, ο Γιώργος Μώρος, πρώην οπαδός της οργάνωσης. 
Όπως ο ίδιος εξήγησε αποχώρησε από τη Χρυσή Αυγή, αφού ήταν κατά το ήμισυ αλλοδαπής καταγωγής και δεν ενστερνιζόταν το σύνθημα «έξω οι ξένοι».
 Εντάχθηκε στο αντιρατσιστικό κίνημα και μετά το 2013 τον στοχοποίησαν και τον χτύπησαν τρεις φορές, σύμφωνα με την κατάθεση του. 

AdTech AdΑντιγράφουμε από το ρεπορτάζ του news247 (της Αντωνία Ξυνού) της κατάθεσης του Γιώργου Μώρου (οι υπογραμμίσεις δικές μας): 
«Ο Γιώργος Μώρος, με την έναρξη της κατάθεσής του, υποστήριξε πως στηνείσοδο του κτιρίου χρυσαυγίτες που είχαν γεμίσει το σημείο του φώναξαν «θα τα πούμε έξω» επισημαίνοντας πως δεν διαθέτει την απαραίτητα ασφάλεια για τη σωματική του ακεραιότητα.
Ο μάρτυρας ανέφερε στο δικαστήριο πως το 1998 σε ηλικία 15 ετών προσηλυτίστηκε από χρυσαυγίτες και άρχισε να περνάει ώρες στα παλιά γραφείο της οργάνωσης, στην οδό Σολωμού.
Όπως είπε, οι χρυσαυγίτες συνήθιζαν να φέρονται εξευτελιστικά σε μετανάστες ενώ κάθε Σάββατο βράδυ χτυπούσαν αλλοδαπούς, περιφερειακά της Αθήνας.
Για αυτές τις ενέργειες μάλιστα, ανέφερε πως η ηγεσία της Χρυσής Αυγής «μόνο που δεν τους έδινε βαθμό».
Ο ίδιος εξήγησε ότι έξι μήνες αργότερα αποχώρησε, αφού ήταν κατά το ήμισυ αλλοδαπής καταγωγής και δεν ενστερνιζόταν το σύνθημα «έξω οι ξένοι» των χρυσαυγιτών.
Στη συνέχεια, περιέγραψε ότι μεταπήδησε στο αντιρατσιστικό κίνημα όπου δεν παρουσιάστηκε κανένα ζήτημα μέχρι την περίοδο των πογκρόμ των χρυσαυγιτών, το 2013. Σύμφωνα με τον μάρτυρα, τον στοχοποίησαν και χτύπησαν τρεις φορές. Με την πρώτη φορά απέκτησε επτά ράμματα καθώς χτυπήθηκε στο κεφάλι με μπουκάλι, ενώ πλέον -όπως κατέθεσε- παθαίνει και κρίσεις επιληψίας. Τη δεύτερη φορά του έσπασαν τα δόντια και την τρίτη μαχαιρώθηκαν από ομάδα χρυσαυγιτών οι οποίοι είχαν επιτεθεί κατά τη διάρκεια αντιρατσιστικού φεστιβάλ και ενώ διεξαγόταν συναυλία χιπ χοπ.

Έτσι χτυπάνε οι νεοναζί

Εντύπωση προκαλεί πάντως, η επισήμανση του μάρτυρα για τον τρόπο που επιτίθενται με μαχαίρι οι χρυσαυγίτες, τρόπος που χρησιμοποιήθηκε στον ίδιο αλλά και στον Παύλο Φύσσα. Είπε στο δικαστήριο ότι συνήθως στρίβουν το μαχαίρι στην πληγή για να μην μπορούν να γίνουν ράμματα, καθώς και ότι χτυπάνε από τη μέση και κάτω, προκειμένου ο αυτουργός να κατηγορηθεί για αδικήματα που σχετίζονται με τραυματισμό, και όχι με ανθρωποκτονία.
Κατέθεσε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Μώρος:
«Η τρίτη φορά ήταν Ιούλιος 2013. Γινόταν ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ, συναυλία χιπ χοπ στην Καλλιθέα. Η ομάδα περιφρούρησης ήταν περίπου 15 άτομα, με κράνη και ρόπαλα για πιθανό πέσιμο, όπως και έγινε. Ακούμε ένα μπαμ. Ήταν μια μολότωφ, είδα τη λάμψη. Είδα άτομα που συγκρούστηκαν με την ομάδα περιφρούρησης. Προσπάθησα να απομακρύνω από το χώρο τα παιδιά και τους γέρους».
Περιγράφοντας τους επιτιθέμενους μίλησε για 20 άτομα που φορούσαν μπλούζες μαύρες με συνθήματα  της Χρυσής Αυγής και το μαίανδρο, ενώ αναγνώρισε δύο άτομα, τα οποία κατονόμασε με τον ένα με το μικρό του όνομα και το δεύτερο με το ψευδώνυμό του, αλλά δεν έχουν εντοπιστεί από τις αστυνομικές αρχές.
Όσο για τα τραύματά του εξήγησε:
«δέχθηκα τρεις μαχαιριές πίσω και μάλιστα τη μια τη γύρισε για να μη μπορώ να κάνω ράμματα. Μου είπαν ότι έτσι κάνουν, χτυπάνε από τη μέση και κάτω για να πάει μετά για τραυματισμό και όχι για ανθρωποκτονία. Μου το είπε ένας στο νοσοκομείο, αλλά ακούγεται ότι έτσι χτυπάνε αυτού του χώρου, οι νεοναζί. Δεν είδα ποιος με χτύπησε. Ήταν πίσω μου»..
Πρόεδρος: Έχουν πολλές διαφορές οι καταθέσεις σας….
Μάρτυρας: Έχω πάθει κατάθλιψη και παίρνω αγωγή. Συχνά παθαίνω φλας μπακ. Αυτά που λέω σήμερα τα θυμάμαι.
Πρόεδρος: Πώς έληξε αυτό;
Μάρτυρας: Τον Οκτώβριο πήγαμε στο στέκι τους και τους χτυπήσαμε, τον Στήβεν και τον Τρούπε μόνο (σ.σ. Πρόκειται για τα δύο άτομα που αναγνώρισε). Τους ρίξαμε κάτι ψιλές. Τα άλλα ήταν μικρά παιδιά, τους είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου. Δεν τους χτυπήσαμε πολύ, μόνο για να τους τρομοκρατήσουμε.
Εισαγγελέας: Εσείς με ποιους τους χτυπήσατε;
Μάρτυρας: Με τους αντιφασίστες στην Καλλιθέας. Πήγα και ζήτησα βοήθεια από αυτούς.
Εισαγγελέας: Η Αστυνομία έκανε τίποτε;
Μάρτυρας: Όχι, και η συναυλία συνεχίστηκε κανονικά. Δεν έκανε τίποτε. Καθόταν απέναντι.
Εισαγγελέας: Γιατί δεν κάνατε μηνύσεις, αφού τραυματιστήκατε;
Μάρτυρας: Γιατί πιστεύω ότι η Αστυνομία είναι μαζί τους. Θέλησα να το λύσω αλλιώς.
Υπεράσπιση: Είπατε για τον Στίβεν, ότι τον αναγνωρίζετε στην αστυνομία και στην ανακρίτρια και σε μας είπατε δεν ήταν. Ζήτησαν μια εξήγηση για τη διαφοροποίηση;
Μάρτυρας:Όχι.
Υπεράσπιση: Αφού είπατε ότι δεν είδατε ποιος σας μαχαίρωσε και όπως προέκυψε ήταν οι «Αυτόνομοι Μαίανδροι» γιατί αποκλείετε να σας μαχαίρωσε κάποιος από τη περιφρούρηση;
Μάρτυρας: Ήταν από τους φασίστες. Για να περάσεις στη συναυλία έπρεπε να περάσεις από την περιφρούρηση. Πέρασα από τα παιδιά, κουνήσαμε το κεφάλι. Ήρθε ένας από πίσω με καπελάκι της ΧΑ και με μαχαίρωσε.



Σάββατο 8 Ιουλίου 2017

Οι βαστάζοι των μεγαλοξενοδόχων, η απεργία στις 20 Ιούλη k η Διέξοδος για Τους ξενοδοχοϋπάλληλους

ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟ - ΤΟΥΡΙΣΜΟ
Στήριγμα των επιχειρηματικών ομίλων στην ολομέτωπη επίθεση απέναντι στους εργαζόμενους
Από την παρέμβαση της Γραμματείας Ηρακλείου του ΠΑΜΕ ενάντια στη «φιέστα» των εργοδοτικών συνδικαλιστών για τον Τουρισμό τον περασμένο Απρίλη
Οι εργαζόμενοι στον Επισιτισμό - Τουρισμό δεν έχουν απέναντί τους μόνο τους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον κλάδο, τους μεγαλοξενοδόχους και τις ενώσεις τους...
 Δεν βρίσκονται αντιμέτωποι μόνο με τις συνέπειες της πολιτικής όλων των αστικών κυβερνήσεων, που με τις νομοθετικές παρεμβάσεις τους διαχρονικά θωρακίζουν συνολικά το κεφάλαιο, όπως και ειδικότερα τις μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου, κάνοντας όλο και πιο φτηνή την εργατική δύναμη, διασφαλίζοντας το πλαίσιο για την επιβολή πλήρους «ευελιξίας» και δουλειάς - «λάστιχο» στα ξενοδοχεία και τις αλυσίδες του Επισιτισμού...

Μαζί με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, στήριγμά τους στην επίθεση απέναντι στους εργαζόμενους του κλάδου στέκονται οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, είτε πρόκειται για τη συνδικαλιστική πλειοψηφία της Ομοσπονδίας του κλάδου (ΠΟΕΕ - ΥΤΕ), είτε σε τοπικό επίπεδο.

Η ίδια η στάση τους απέναντι στην επικείμενη απεργία του κλάδου στις 20 Ιούλη αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τον υπονομευτικό ρόλο τους απέναντι στους αγώνες και τις ανάγκες των εργαζομένων: Παρότι οι δυνάμεις τους στη διοίκηση της Ομοσπονδίας αναγκάστηκαν να ψηφίσουν υπέρ της απεργίας - υπό την πίεση των σωματείων που είχαν ήδη πάρει απόφαση με το πλαίσιο και το περιεχόμενο που έβαζε το ΠΑΜΕ - στη συνέχεια, στα κλαδικά σωματεία στα οποία πλειοψηφούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, κανένα Διοικητικό Συμβούλιο δεν έχει μέχρι σήμερα συνεδριάσει για να αποφασίσει και να οργανώσει τη συμμετοχή του στην απεργία, καμία ανακοίνωση δεν έχει γραφτεί που να ενημερώνει και να καλεί τους εργαζόμενους να απεργήσουν...
Υπογράφουν το τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων στο όνομα του «κοινού οφέλους»


Για... «Τουρισμό την εποχή της κρίσης» (!) μιλά η διοίκηση της Ομοσπονδίας (φωτ. από το συνέδριο το Φλεβάρη του 2016), την ώρα που οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου πανηγυρίζουν για τα «ρεκόρ» τους πάνω στις πλάτες των εργαζομένων...

Στον κλάδο του Τουρισμού - Επισιτισμού, εδώ και 30 χρόνια πλειοψηφούν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
 Είναι οι δυνάμεις εκείνες που από τη δεκαετία ακόμα του '90, με «ευαγγέλιο» τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη «Λευκή Βίβλο» για την Απασχόληση, στήριξαν τις στρατηγικές επιλογές των κομμάτων τους, έγιναν θερμοί θιασώτες όλων των αντεργατικών πολιτικών και των νομοθετημάτων που τις υλοποίησαν, αλλάζοντας δραστικά τις εργασιακές σχέσεις στον κλάδο για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου.



Η πλειοψηφία στη διοίκηση της Ομοσπονδίας, αλλά και τα στελέχη τους σε τοπικό επίπεδο, αναπαρήγαγαν και αναπαράγουν όλα τα επιχειρήματα των μεγαλοξενοδόχων για το δήθεν «κοινό όφελος» εργαζομένων και επιχειρηματιών από την «ανάπτυξη του Τουρισμού», «τη βελτίωση του τουριστικού προϊόντος», στην οποία βέβαια οι ξενοδοχοϋπάλληλοι θα πρέπει να βάλουν πλάτη, θυσιάζοντας τα δικαιώματά τους. Η γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού» ήταν η πυξίδα δράσης της πλειοψηφίας.

Αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης ήταν την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης η πλειοψηφία να υπογράφει συμβάσεις με «αυξήσεις» κάτω και από τον πληθωρισμό στα μεγάλα ξενοδοχεία, στον Επισιτισμό και στα ζαχαρώδη, ή τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας (2004) η αύξηση να είναι 92 λεπτά τη μέρα. Προτάσσοντας ακριβώς αυτήν την αντίληψη, με πρόσχημα την καπιταλιστική κρίση - και παρότι το κεφάλαιο στον συγκεκριμένο κλάδο πανηγυρίζει για τα «ρεκόρ» στον τζίρο του, στις αφίξεις κ.λπ. - η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας υπέγραψε κλαδική σύμβαση με μείωση των μισθών κατά 15% το 2012, μια σύμβαση που ανανεώνεται από τότε, ενώ το 2013 δεν δίστασε να βάλει την υπογραφή της και στην κατάργηση του 8ώρου, με την επιβολή δεκάωρης δουλειάς με απλήρωτες τις υπερωρίες, μέσω της περίφημης «διευθέτησης του χρόνου εργασίας».

Αυτή τη σύμβαση κάνουν σημαία σήμερα οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου, εμφανιζόμενοι και ως «καλοί εργοδότες», με τον γενικό διευθυντή της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων, Ν. Ζωητό, σε πρόσφατο σεμινάριο της ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Κ. Κούνεβα, να διαφημίζει πως «στον τουριστικό τομέα υπάρχει μια από τις ελάχιστες, ακόμη, σε ισχύ κλαδικές συμβάσεις, η οποία προβλέπει κατώτατο μισθό 761 ευρώ και συμβολική αύξηση 1% από την 1η Απριλίου 2017»!

Αλλά βέβαια η γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού» δεν διασφαλίζει την εφαρμογή ούτε καν αυτής της σύμβασης, με τους μεγαλοεργοδότες με το ένα χέρι να υπογράφουν τη ΣΣΕ και με το άλλο να την «γράφουν» στα παλιά τους τα παπούτσια, επιβάλλοντας μαζικά επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις στο ύψος των 586 ευρώ μεικτά και 511 ευρώ για τους νέους, δηλαδή με βάση τα ψίχουλα της ΕΓΣΣΕ και σε ορισμένες περιπτώσεις και κάτω απ' αυτή.

Αγωνία για το «τουριστικό προϊόν» και την «διεθνή ανταγωνιστικότητα»

Οχι τυχαία λοιπόν, σε αυτή την αντεργατική επέλαση των εργοδοτών σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων ξενοδοχοϋπαλλήλων, η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας όχι μόνο δεν οργάνωσε κανέναν αγώνα, αλλά στο τελευταίο συνέδριό της (Φλεβάρης 2016) αυτό που βρήκε να διαπιστώσει ήταν πως... «η εργοδοτική πλευρά, παγιδευμένη στην αντιαναπτυξιακή λογική της συρρίκνωσης των αποδοχών (...), ανατροφοδοτεί το σπιράλ της ύφεσης». «Παγιδευμένοι» λοιπόν οι καημένοι οι εργοδότες, δεν ξέρουν πώς να στηρίξουν την ανάπτυξη! Από «λάθος» λεηλατούν τους μισθούς των ξενοδοχοϋπαλλήλων και... θα τους παραδώσει μαθήματα η διοίκηση της Ομοσπονδίας για το πώς βγαίνουν τα καπιταλιστικά κέρδη!

Βγαλμένη από τα σεμινάρια του ΣΕΤΕ, της ένωσης των εργοδοτών, είναι η γραμμή που αναπαράγει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός γενικά για τον Τουρισμό, οι ανησυχίες τους για το «προϊόν» που πουλάνε τα αφεντικά του κλάδου, τσακίζοντας τους εργάτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και εδώ αποτελεί η εισήγηση της πλειοψηφίας της Ομοσπονδίας:«Ο Τουρισμός είναι σήμερα ο δυναμικότερα αναπτυσσόμενος τομέας της ελληνικής οικονομίας, μπορεί να καταστεί όχημα για την έξοδο από την οικονομική κρίση (...) Για να εξυπηρετηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του Τουρισμού και η χώρα να ενισχύσει το διεθνές ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα, το υπουργείο Τουρισμού οφείλει άμεσα να εκσυγχρονίσει τις δομές του, να βελτιώσει το πλαίσιο για την κατάταξη των τουριστικών επιχειρήσεων με αναβάθμιση των υποχρεωτικών προδιαγραφών, ποσοτικών και ποιοτικών, και να υπερασπιστεί την αναγκαιότητα βελτίωσης του παραγόμενου τουριστικού προϊόντος...».

Οι ανάγκες του «τουριστικού προϊόντος» βέβαια και η «ενίσχυση του διεθνούς ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος» είναι ακριβώς αυτά που ρίχνουν τις ανάγκες των εργαζομένων του κλάδου στα Τάρταρα.

Τη στρατηγική αυτή, που τσακίζει τους εργαζόμενους για τα «πλεονεκτήματα» του κεφαλαίου στον Τουρισμό, φροντίζει να αναπαράγει και πιο «κεντρικά» ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός: Π.χ. τον περασμένο Απρίλη, στο Ηράκλειο της Κρήτης, η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου και το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, με τη στήριξη του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων του νομού,όπου πλειοψηφούν οι ίδιες συνδικαλιστικές δυνάμεις, διοργάνωσαν σχετική ημερίδα με θέμα «Τουρισμός, Διακλαδική Δυναμική και Περιφερειακή Ανάπτυξη».

Η σκοπιμότητα και τα βασικά συμπεράσματα της ημερίδας αποτυπώθηκαν σε δελτίο Τύπου του ΙΝΕ - ΓΣΕΕ, στο οποίο μεταξύ άλλων σημειωνόταν πως η εκδήλωση ήταν ενταγμένη στον «κοινωνικό διάλογο που οφείλουν οι κοινωνικοί εταίροι και φορείς να διεξάγουν συστηματικά προς όφελος της οικονομίας, της κοινωνίας και της παραγωγικής διαδικασίας». Με φρασεολογία βγαλμένη από κείμενα του ΣΕΤΕ, το ΙΝΕ - ΓΣΕΕ αναλύει μια σειρά πλευρές του στόχου του κεφαλαίου να γίνει ο Τουρισμός «πόλος διακλαδικού μετασχηματισμού και ανάπτυξης της οικονομίας». Την ίδια ώρα μάλιστα που οι εργαζόμενοι του κλάδου βιώνουν συνθήκες γαλέρας για να αυγαταίνουν τα κέρδη του κεφαλαίου, το ΙΝΕ - ΓΣΕΕ διαπιστώνει... «σημαντικό έλλειμμα όσον αφορά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του εργατικού δυναμικού»!

Τέτοιες ημερίδες οργανώνονται σε έναν νομό όπου στις αρχές του χρόνου οι συνδικαλιστές της πλειοψηφίας του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων ν. Ηρακλείου υπέγραψαν επιχειρησιακή σύμβαση η οποία προβλέπει μειώσεις που φτάνουν το 20%, για τους εργαζομένους στα ξενοδοχεία «Neptuno Beach» και «Village Resort» της εταιρείας «ZEUS HOTELS ΑΕ». Και δεν ήταν οι μόνες. Μάλιστα, όπως κατήγγειλε η Επιτροπή Αγώνα Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ηρακλείου, απαράδεκτο ήταν τόσο το περιεχόμενο της σύμβασης, όσο και η τακτική της πλειοψηφίας του σωματείου, που δεν μπήκε καν στον κόπο να ενημερώσει τους ξενοδοχοϋπαλλήλους για τους απαράδεκτους όρους στους οποίους συμφώνησε, και φυσικά δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια για να οργανωθούν οι εργαζόμενοι και να παλέψουν για σύμβαση που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους.
Νοθείες, εκλογές «εν κρυπτώ» και ανοιχτές παρεμβάσεις της εργοδοσίας

Η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας και τα κατά τόπους στηρίγματά της επιχειρούν να βάζουν συστηματικά εμπόδια στους αγώνες των εργαζομένων για υπογραφή τοπικών ή επιχειρησιακών συμβάσεων οι οποίες θα ανατρέπουν το άθλιο καθεστώς που έχουν επιβάλει οι μεγαλοξενοδόχοι, θα αποκαθιστούν τις απώλειες των προηγούμενων χρόνων και θα βάζουν μπροστά τις ανάγκες των εργαζομένων.

Γι' αυτό ακριβώς οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού πολεμούν λυσσαλέα τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που παλεύουν αταλάντευτα για τα εργατικά συμφέροντα, ενάντια στη λογική του «κοινωνικού εταιρισμού». Καθόλου τυχαία, οι παρατάξεις αυτών των δυνάμεων, στο τελευταίο συνέδριο της Ομοσπονδίας, ενώθηκαν σε κοινό ψηφοδέλτιο ενάντια στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, για να διατηρούν τους συσχετισμούς σε βάρος των εργατικών συμφερόντων.

Διακρίνονται μάλιστα και για την... εφευρετικότητά τους στον τρόπο που διαμορφώνουν τους πλαστούς συσχετισμούς. Εχουν μείνει στην Ιστορία οι 12 πεθαμένοι που ψήφισαν στα Κρέστενα Ηλείας, οι 700 ζαχαροπλάστες στην Καβάλα που προσήλθαν με... αλφαβητική σειρά (!) στην κάλπη, οι αρχαιρεσίες που γίνονται σε μια σειρά περιοχές χωρίς κανένας να γνωρίζει πού, πότε και πώς...

Αλλά και όταν οι ψηφίσαντες είναι πραγματικοί, οι παρεμβάσεις της εργοδοσίας για να διατηρηθούν οι συσχετισμοί υπέρ της φτάνουν μέχρι την παρουσία διευθυντών προσωπικού δίπλα στο παραβάν της κάλπης... Και όπου αυτό δεν είναι εφικτό, στελέχη επιχειρήσεων αναλαμβάνουν δράση, όπως τελευταία σε ξενοδοχείο της «Grecotel» στο Ρέθυμνο, όπου έκαναν «σεμινάρια» στους εργαζόμενους υπέρ των ψηφοδελτίων που βολεύουν την εργοδοσία.

Οι «εν κρυπτώ» αρχαιρεσίες από τους εργαζόμενους και τις ταξικές δυνάμεις, που καταλήγουν σε «σωματεία - σφραγίδες», είναι πάγια τακτική τους, ενώ όταν πιάνονται «στα πράσα» διαμαρτύρονται. Ετσι, η ΠΑΣΚΕ Καβάλας, που ως πλειοψηφία στο Εργατικό Κέντρο οργάνωσε με ανάλογο τρόπο τις αρχαιρεσίες στο Σωματείο Επισιτισμού, διαμαρτύρεται γιατί παρά τις προφυλάξεις της οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έμαθαν για τις εκλογές και ζήτησαν να πάρουν μέρος, πράγμα το οποίο τους αρνήθηκε. «Στο μέλλον ελπίζουμε ότι ο Δικηγορικός Σύλλογος Καβάλας θα επιληφθεί ώστε να μην γνωρίζουν (σ.σ. οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ) πότε και πού θα γίνονται εκλογικές διαδικασίες», αναφέρει η ΠΑΣΚΕ Καβάλας σε ανακοίνωσή της!

Και όταν τα βρίσκουν σκούρα από τη δράση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, δεν έχουν πρόβλημα να καταφύγουν και σε πιο «αποτελεσματικά μέσα», όπως στη Ρόδο, όπου η εργοδοτική πλειοψηφία του εκεί σωματείου δεν δίστασε να «τιμωρήσει» με εξάμηνη διαγραφή από τα μητρώα του τρεις εργαζόμενους, συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, επειδή αντιπαρατίθενται στις επιλογές της, αποκαλύπτουν το ρόλο της ως στηρίγματος των εργοδοτών και διεκδικούν μέσα από τα επιχειρησιακά τους σωματεία Συλλογικές Συμβάσεις. Μετά από αγωγή και ασφαλιστικά μέτρα στα οποία κατέφυγαν οι εργαζόμενοι, το δικαστήριο με προσωρινή διαταγή ανέστειλε την ισχύ της κατάπτυστης απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου. Οι ίδιοι εργοδοτικοί συνδικαλιστές χαρακτηρίζουν με δηλώσεις τους σε τοπικά ΜΜΕ τη φετινή σεζόν ως «μία από τις καλύτερες για τους ξενοδοχοϋπαλλήλους»... Μπροστά στην απεργία του κλάδου, για την οποία ασφαλώς δεν έχουν συγκαλέσει συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου, φτιάχνουν κλίμα κόντρα στη συμμετοχή των εργαζομένων.

Ο κατάλογος των πεπραγμένων τους δεν έχει τέλος. Εργατοπατέρες, σε συνεργασία με τους ξενοδόχους και τους ιδιοκτήτες επισιτιστικών αλυσίδων, βάζουν εμπόδια σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ να μπουν σε χώρους δουλειάς και να μιλήσουν με τους εργαζόμενους... Εργοδοτικές - κυβερνητικές διοικήσεις πότε αρνούνται να εγγράφουν ως μέλη «ελαστικά» απασχολούμενους στα σωματεία που πλειοψηφούν, όταν δεν πάνε με τα νερά τους («Χίλτον») και άλλοτε τους εγγράφουν για να αποσπούν εκβιαστικά την ψήφο τους («Κάραβελ»). Το κυριότερο: Φοβούνται «όπως ο διάβολος το λιβάνι» τις μαζικές, ανοιχτές, δημοκρατικές διαδικασίες, υπονομεύουν κάθε προσπάθεια να εκφραστούν γνήσια και μαζικά τα αιτήματα των εργαζομένων, πραγματοποιούν συνέδρια με εκφυλιστικές διαδικασίες, πολεμώντας από τα μέσα την προσπάθεια των ταξικών δυνάμεων για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.
Να χάσουν οι εργοδότες στηρίγματα μέσα σε κάθε χώρο

Η ένταση της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού αποτελεί κομβικό στοιχείο της μάχης που δίνουν οι εργαζόμενοι στον Επισιτισμό - Τουρισμό.

Οπως υπογράμμιζε και η εισήγηση στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση του κλαδικού Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής, οι δυνάμεις αυτές «είναι και θα παραμείνουν στελέχη της εργοδοσίας στο κίνημα (...). Πρέπει να πληρώσουν τη μέχρι τώρα στάση τους, μπροστά στην απεργία να πείσουμε ακόμα περισσότερους τίμιους συναδέλφους που μέχρι τώρα τους ακολουθούν, να τους κάνουν στην άκρη. Αυτό θα είναι κέρδος για την τάξη μας. Να χάσουν οι εργοδότες στηρίγματα μέσα σε κάθε χώρο. Να αποκτήσουμε εμείς περισσότερα. (...) Το επίκεντρο της αντιπαράθεσης για μας με αυτούς είναι να αποκαλύψουμε το μεγάλο ψέμα τους. Οτι δηλαδή αυτή η ανάπτυξη είναι προς όφελός μας. Να πείσουμε όσο γίνεται περισσότερους συναδέλφους να μην ακολουθήσουν αυτή τη λογική. Και αυτό θα το μετρήσουμε με τη συμμετοχή όσο γίνεται περισσότερων στην απεργία».