Ακαταδίωκτον, το
ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ
TRANSLATE
Σάββατο 24 Απριλίου 2021
20 λόγοι για το #ακαταδίωκτο τους. Του Ger. Grammatikopouloυ
Δευτέρα 19 Απριλίου 2021
..Θύματα μιας αργής, επίμονης, μεθοδικής διαδικασίας,,
«Δεν θέλω την πραγματικότητα, θέλω τη μαγεία»
Κυριακή 18 Απριλίου 2021
,,Ημέρες λειψές, δύσπιστες, δύστροπες και απρόβλεπτες...,,
Παρασκευή 16 Απριλίου 2021
Η Τ.Ε. Ζακύνθου του ΚΚΕ Για Ταβουλάρη.
Επάνδρωσε την Ειδική Ασφάλεια με άτομα του υποκόσμου και κακοποιούς, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν ως χωροφύλακες "άνευ θητείας".
Κανένα ντοκουμέντο συμμαχικών δυνάμεων ή επίσημη μαρτυρία δεν τον χαρακτηρίζει πράκτορα των συμμάχων όπως εσφαλμένα και χωρίς στοιχεία διαδίδεται.
Τιμή και δόξα αξίζει στους αγωνιστές που ύψωσαν το ανάστημα τους στη ναζιστική θηριωδία, το φασισμό και δολοφονήθηκαν από τις σφαίρες των ναζιστών και των ντόπιων συνεργατών τους δοσιλόγων, ταγματασφαλητών, χιτών κ.ά.
Ως εκ τούτου η θέση της ΤΕ του ΚΚΕ είναι η μετονομασία της οδού Ταβουλάρη.
Από την Τ.Ε. Ζακύνθου
Δευτέρα 22 Μαρτίου 2021
«Δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας»
Στις δεκαετίες που έχουν προηγηθεί έχει μεταβληθεί ο οικονομικός και πολιτικός συσχετισμός ανάμεσα στις δύο χώρες, με τη Γερμανία να ξεπερνά κατά πολύ σε βιομηχανική και οικονομική ανάπτυξη τη Γαλλία και ταυτόχρονα να αυξάνει τη στρατιωτική και πολιτική της ισχύ στην περιοχή, με την προώθηση της ενοποίησης των γερμανικών κρατιδίων με επίκεντρο την Πρωσία. Η αντίθεση λοιπόν ανάμεσα στις δύο χώρες οξύνεται, αφού η Γαλλία βλέπει όχι μόνο έναν επικίνδυνο ανταγωνιστή, αλλά και μια ισχυρή απειλή στα ανατολικά της σύνορα.
Στις 2 Αυγούστου 1870 ξεκινούν οι πολεμικές επιχειρήσεις, στις οποίες ο γαλλικός στρατός χάνει διαρκώς έδαφος. Στις 2 Σεπτέμβρη τα γαλλικά στρατεύματα στο Σεντάν δέχονται συντριπτικό πλήγμα και ο αυτοκράτορας Ναπολέων Γ' μαζί με τον στρατό του (40 στρατηγοί, 4.000 αξιωματικοί, 84.000 άνδρες) αιχμαλωτίζονται.
Με την είδηση της ήττας στο Σεντάν οξύνονται οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης της Γαλλίας. Συνέρχεται το Νομοθετικό Σώμα του Παρισιού και ανάμεσα σε άλλα αποφασίζει την κατάργηση της μοναρχίας και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας (4 Σεπτέμβρη), τη δημιουργία κυβέρνησης «Εθνικής Αμυνας» και την επανασύσταση της Εθνοφρουράς, για την υπεράσπιση της πόλης από τον κίνδυνο της άμεσης κατάληψης.
Η αστική τάξη, θέλοντας να διασφαλίσει τα γενικά της συμφέροντα, επιδιώκει ήδη από τον Οκτώβρη να έρθει σε συμφωνία με τους Πρώσους. Στις 31 Οκτώβρη 1870 και στις 22 Γενάρη 1871 σημειώνονται δύο εργατικές εξεγέρσεις - που αποτυγχάνουν - ως απάντηση σε κινήσεις της αστικής τάξης να παραδώσει τμήματα του στρατού και της Εθνοφρουράς στους Πρώσους.
Στις 28 Γενάρη, η κυβέρνηση «Εθνικής Αμυνας» υπογράφει την πλήρη συνθηκολόγηση με τους Πρώσους. Οπως γράφει χαρακτηριστικά ο Ενγκελς:
«Τα φρούρια παραδόθηκαν, η οχυρωματική γραμμή που περιέβαλλε το Παρίσι αφοπλίστηκε, ο τακτικός στρατός και η κινητή φρουρά παρέδωσαν τα όπλα τους και θεωρήθηκαν αιχμάλωτοι πολέμου. Η Εθνοφυλακή όμως κράτησε τα όπλα και τα κανόνια της και έκλεισε μόνο ανακωχή με τους νικητές. Οι ίδιοι οι νικητές δεν τόλμησαν να μπουν θριαμβευτικά στο Παρίσι. Το μόνο που τόλμησαν να καταλάβουν ήταν μια μικρή γωνιά του Παρισιού (...) Αυτοί, που 131 ολόκληρες μέρες κράτησαν περικυκλωμένο το Παρίσι, βρέθηκαν οι ίδιοι περικυκλωμένοι απ' τους οπλισμένους εργάτες του Παρισιού που πρόσεχαν καλά να μην περάσει κανένας Πρώσος τα στενά όρια της γωνιάς που είχε παραχωρηθεί στους ξένους κατακτητές. Τέτοιος ήταν ο σεβασμός που εμπνέανε οι εργάτες του Παρισιού στο στρατό, που μπροστά του είχαν καταθέσει τα όπλα όλες οι στρατιές της αυτοκρατορίας»3.
Τα μέλη της Εθνοφρουράς, με τη στήριξη του λαού, αρνούνται. Διατάσσεται επίθεση του τακτικού στρατού. Οι στρατιώτες δεν υπακούν. Συλλαμβάνουν τους στρατηγούς των κυβερνητικών στρατευμάτων Λεκόντ και Τομά και τους εκτελούν. Οι εξεγερμένοι καταλαμβάνουν το δημαρχείο του Παρισιού και υψώνουν την κόκκινη σημαία. Στις 20 Μάρτη γίνονται προσπάθειες εξέγερσης και σε άλλες πόλεις, που όμως είτε αποτυγχάνουν είτε καταστέλλονται μέσα σε λίγες μέρες. Στις 26 Μάρτη εκλέγεται η Παρισινή Κομμούνα και στις 28 ανακηρύσσεται πανηγυρικά κυβέρνηση.
Μέσα στις 70 μέρες που κράτησε η Κομμούνα, μέχρι τις 28 Μάη, υλοποίησε ένα πλούσιο έργο που μεταξύ άλλων περιλάμβανε διατάγματα για: Την κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και την αντικατάσταση του τακτικού στρατού από την Εθνοφρουρά, η οποία αποτελούνταν από «όλους τους ικανούς άνδρες». Την κατάργηση της αστυνομίας και την αντικατάστασή της από την Πολιτοφυλακή. Τη θεσμοθέτηση του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος. Τη δημόσια καταστροφή της λαιμητόμου. Την καθιέρωση του μέτρου των αντιποίνων ενάντια στους αντεπαναστάτες. Τη δημοσιότητα των συνεδριάσεών της. Την ολοκληρωτική κατάργηση των προνομίων των δημοσίων υπαλλήλων, θεσμοθετώντας την εκλογή και την ανακλητότητά τους. Την κατάργηση της ποινικής και αστικής δικαιοδοσίας των επιχειρηματιών στους τόπους δουλειάς. Την καθιέρωση δωρεάν Παιδείας.
Ολο το έργο της Κομμούνας του Παρισιού έδειξε ότι «όταν η εργατική τάξη έρθει πια στην εξουσία δεν μπορεί να εξακολουθεί να διοικεί με την παλιά κρατική μηχανή, ότι η εργατική αυτή τάξη, για να μην ξαναχάσει την κυριαρχία που μόλις έχει κατακτήσει, πρέπει να παραμερίσει όλη την παλιά καταπιεστική μηχανή που έως τότε είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον της»5. Η μελέτη αυτής της προσπάθειας από τους Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν έδωσε τα απαραίτητα συμπεράσματα για τη συγκρότηση των θεωρητικών αρχών της δικτατορίας του προλεταριάτου. «Ε λοιπόν, κύριοι, θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάχτε την Παρισινή Κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου»6, έγραφε ο Ενγκελς.
«Δύο όμως λάθη», έγραφε ο Λένιν, «κατέστρεψαν τους καρπούς της λαμπρής νίκης.
Το προλεταριάτο σταμάτησε στη μέση του δρόμου: Αντί να αρχίσει την "απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών", παρασύρθηκε από το όνειρο να εγκαθιδρύσει ανώτερη Δικαιοσύνη σε μια χώρα που να την ενώνει το πανεθνικό καθήκον. Δεν κατέλαβε, λ.χ., τέτοια ιδρύματα σαν την Τράπεζα, οι θεωρίες των προυντονιστών για "δίκαιη ανταλλαγή" κ.λπ. επικρατούσαν ακόμα ανάμεσα στους σοσιαλιστές.
Το δεύτερο λάθος είναι η υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: Επρεπε να εξοντώσει τους εχθρούς του. Απεναντίας, το προλεταριάτο του Παρισιού προσπαθούσε να επιδράσει ηθικά επάνω τους, περιφρόνησε τη σημασία των καθαρά πολεμικών ενεργειών στον εμφύλιο πόλεμο και, αντί να στεφανώσει τη νίκη του στο Παρίσι με αποφασιστική επίθεση ενάντια στις Βερσαλίες, αργοπόρησε και έδωσε στην κυβέρνηση των Βερσαλιών τον καιρό να συγκεντρώσει τις σκοτεινές δυνάμεις και να προετοιμαστεί για τη ματωμένη βδομάδα του Μάη»7.
Η πτώση της Κομμούνας ήρθε στις 28 Μάη.
Το μένος της αστικής τάξης της Γαλλίας ήταν τεράστιο και ήθελε να δώσει «παραδειγματική τιμωρία» στους εξεγερμένους εργάτες.
Ετσι, στις 21 Μάη τα στρατεύματα του στρατηγού Μακ - Μαόν αρχίζουν γενική επίθεση ενάντια στο Παρίσι. Κινητοποιούνται 130.000 καλά οπλισμένοι και εκπαιδευμένοι στρατιώτες, που υποστηρίζονται από μεγάλες μονάδες βαρέος πυροβολικού. Απέναντί τους βρίσκονται περίπου 30.000 κομμουνάροι, άσχημα οπλισμένοι.
Η αγριότητα των επιθέσεων είναι τέτοια που η βδομάδα μέχρι τις 28 του Μάη, οπότε ηττάται η Κομμούνα, έμεινε στην Ιστορία ως «Ματωμένη Βδομάδα». «Η γη στρώθηκε από τα πτώματά τους και το φρικιαστικό αυτό θέαμα θα χρησιμεύσει για να δοθεί ένα μάθημα», έλεγε ο Θιέρσος σε ένα τηλεγράφημά του εκείνη την εποχή.
Παρά την ήττα της, η Παρισινή Κομμούνα με τον απαράμιλλο ηρωισμό των εξεγερμένων εργατών του Παρισιού αποτέλεσε την κορυφαία στιγμή της ταξικής σύγκρουσης ανάμεσα στην εργατική και την αστική τάξη κατά τον 19ο αιώνα. Το ιστορικό της αποτύπωμα στην ταξική πάλη συμπυκνώνεται πολύ γλαφυρά στα περίφημα λόγια του Μαρξ:
«Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους»8.
Παραπομπές:
1. Κ. Μαρξ, «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2011, σελ. 65
2. Β. Ι. Λένιν, «Τα διδάγματα της Κομμούνας», «Απαντα», τ. 16, σελ. 475 - 478
3. Φ. Ενγκελς, «Εισαγωγή» (1891) στο βιβλίο του Κ. Μαρξ «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2011, σελ. 12 - 13
4. Β. Ι. Λένιν, ό.π.
5. Φρ. Ενγκελς, ό.π., σελ 20
6. Φρ. Ενγκελς, ό.π., σελ. 22 - 23
7. Β. Ι. Λένιν, ό.π.
8. Κ. Μαρξ, ό.π., σελ. 102
Παρασκευή 12 Μαρτίου 2021
KOYBA: -ΠΕΝΤΕ ΤΑ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΕΜΒΟΛΙΑ
Απλά …Κούβα
Είναι προνόμιο του νησιού της επανάστασης -όχι τυχαία, να κερδίζει καθημερινά διεθνή ΜΜΕ, λόγω μιας αλήθειας αντάξιας της μεγάλη σημασίας της, να έχει πέντε υποψήφια εμβόλια, χωρίς άλλον αντίπαλο από το να νικήσει την πανδημική επίθεση.
Λίγο παραπάνω από δύο μήνες από τη μέρα που η πανδημία του κοροναϊού θα είναι παρελθόν -μέρος της ιστορίας του πλανήτη, στην Κούβα δίνεται μάχη να μην υπάρχει κανένα νέο περιστατικό.
Σαν σήμερα και πριν από ένα χρόνο που οι πρώτοι ασθενείς εμφανίστηκαν στην εδώ, από τότε, η μεγάλη μάχη κατά του COVID- 19 δεν είχε ούτε μια μέρα ανάπαυλας.
Από τον ανεπτυγμένο κόσμο, έφταναν τρομακτικές εικόνες, με νεκροπόλεις και τα νοσοκομεία σε κατάρρευση … τραγικές μαρτυρίες, πόνος, καλυμμένα πρόσωπα, αποστέρηση φιλιών και αγκαλιάς, αποστασιοποίηση.
Μια βρετανική κρουαζιέρα με τους ανθρώπους μολυσμένους, που έπρεπε να φτάσει σε σταθερή γη για να μπορέσει να στείλει τους ασθενείς στη χώρα τους, αποδιώχτηκε από άλλες κυβερνήσεις.
Και τότε η Κούβα, ερωτευμένη με τη ζωή, ήταν που προσφέρθηκε για κείνο που σε άλλους προκάλεσε τρόμο.
Κρατήσαμε μόνο την εικόνα που από το κατάστρωμα της κρουαζιέρας έστελναν μαζικά τις ευχαριστίες τους σε εμάς, στην Κούβα.
Αλλά από την πλευρά μας συνηθισμένοι στην διεθνιστική αλληλεγγύη και την ικανοποίηση που προκαλούν τέτοιες πράξεις, είδαμε σαν κάτι καθημερινό τη χειρονομία, και όσο η πανδημία σηματοδοτούσε το πέρασμα του χρόνου, ορισμένα πράγματα έγιναν αναπόσπαστη ρουτίνα της δουλειάς μας.
Μέρα με τη μέρα βλέπαμε το πρόσωπο των θεσμικών μας οργάνων να μιλάει με το λαό, με τον απλό άνθρωπο, όπως ακριβώς μιλάμε με τους αγαπημένους μας.
Κανείς δεν αμφέβαλε ότι θα είχαμε εγγυηθεί – φυσικά, δωρεάν, και στις πιο καταχρηστικές οικονομικές συνθήκες, λόγω ενός βίαιου εμπάργκο κατά της χώρας μας πλήρη και δωρεάν ιατρική περίθαλψη για όλους τους Κουβανούς.
Καμιά έκπληξη για εμάς που οι μπριγάδες Henry Reeve προσγειώνονταν στα πέρατα της οικουμένης για να χαρίσουν τη ζωή σε τόσους και τόσους πολίτες του κόσμου.
Όχι τυχαία, είναι κατόρθωμα του νησιού της επανάστασης να κερδίζει καθημερινά διεθνή ΜΜΕ, λόγω μιας αλήθειας αντάξιας της μεγάλης σημασίας της, να έχει πέντε υποψήφια εμβόλια, χωρίς άλλον αντίπαλο από το να νικήσει την πανδημική επίθεση, ούτε αυτά τα λίγα λόγια έρχονται από το πουθενά.
Αυτή η μαγεία, που έγινε πράξη από έναν άνθρωπο που «τα σκέφτηκε όλα», διαρκεί περισσότερο από 60 χρόνια.
Η ιστορία δεν μας επιτρέπει να ξεχνάμε πως σ’ αυτή ¡Fidel vive! ο Fidel ζει, θεμελιώνοντας, χτίζοντας μαζί μας και εδραιώνοντας…
Madeleine Sauté | Madeleine@granma.cu.
11 Μαρτίου 2021
Σάββατο 6 Μαρτίου 2021
Η Σιωπή Σπάει με Αγώνες -Της Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ
Κάποτε το 1857, οι εργάτριες στα ραφτάδικα της Ν. Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ωράριο 10 ωρών και ισότιμα δικαιώματα. Η αστυνομία απάντησε με σφοδρή επίθεση!
Ηταν 8 του Μάρτη κι αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Είχε προηγηθεί η πρώτη γυναικεία απεργία των Αγγλίδων εργατριών στα γάντια, στο Ουόρτσεστερ το 1804, ενώ το 1831 ακολούθησαν οι Γαλλίδες καπελούδες.
Στην Αμερική, η σπίθα ανάμεσα στις γυναίκες άναψε το 1820, στο Νιου Ιγκλαντ, στις βιοτεχνίες ενδυμάτων, με αιτήματα καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθούς και μικρότερα ωράρια. Να σημειωθεί πως η απεργία των υφαντριών στο Ντόβερ, το 1828, είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, που παραλίγο να επέμβει η πολιτοφυλακή, για να αποσοβηθεί η ...γυναικοκρατία!
Εγιναν κι άλλες πολλές κινητοποιήσεις, ώσπου ιδρύθηκε το 1844 το πρώτο γυναικείο εργατικό σωματείο. Οι γυναίκες πέτυχαν τότε και τις πρώτες μεταρρυθμίσεις στις συνθήκες εργασίας στην κλωστοϋφαντουργία. Ακολούθησε η δημιουργία σωματείων και στους κλάδους των καπνεργατριών, των ραφτρών, των τυπογράφων, των μοδιστρών και των εργαζομένων σε πλυντήρια.
Από τότε μέχρι σήμερα, οι γυναίκες δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται για τα αυτονόητα. Στις σημερινές συνθήκες όμως, του γενικευμένου φόβου και της ανασφάλειας, ζουν στο πετσί τους ακόμα πιο επώδυνα την αντιδραστικότητα της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και την όξυνση απαράδεκτων συμπεριφορών απέναντί τους, που φτάνουν μέχρι την ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική παρενόχληση, τον βιασμό, ακόμη και τις δολοφονίες. Οι πρόσφατες πρώτες καταγγελίες άνοιξαν το δρόμο της αποκάλυψης και της ανατριχιαστικής περιγραφής μιας κόλασης.
Εργοδοτική βία και τρομοκρατία με την απειλή απόλυσης και ανεργίας, σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση, εκβιασμοί μεγαλοπαραγόντων του αθλητισμού, του θεάτρου, χυδαίες πιέσεις του πανεπιστημιακού, δημοσιογραφικού κι επιχειρηματικού κατεστημένου.