AYTOI ΔΙΝΟΥΝ «ΓΗΝ και ΥΔΩΡ» ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΟΜΙΛΟΥΣ -ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ?!!

Στο «ζύγι» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, μόνιμα χαμένος ο λαός και οι ανάγκες του

«Είναι οικονομικά αποδοτικότερο να προστατευθούν από την πλημμύρα εκείνοι με τα μεγαλύτερα περιουσιακά στοιχεία (δηλ. εύπορες οικογένειες ή πολύτιμα εργοστάσια) από το να προστατευθούν εκείνοι που είναι φτωχοί και με πενιχρά περιουσιακά στοιχεία (...) Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αποφάσεις που δεν φαίνονται "δίκαιες", αλλά η δικαιοσύνη δεν είναι μέρος της ανάλυσης κόστους - οφέλους».

Η κυνική αυτή ομολογία, η οποία βρίσκεται στο ντοκουμέντο της ΕΕ που αποκάλυψε μέσα στη βδομάδα ο «Ριζοσπάστης» για τις κατευθύνσεις με τις οποίες σχεδιάζεται η αντιπλημμυρική προστασία, είναι ενδεικτική της στρατηγικής που διατρέχει οριζόντια την αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων, των προτεραιοτήτων με βάση τις οποίες σχεδιάζει το αστικό κράτος.

Υπεράνω όλων βρίσκονται τα κέρδη των καπιταλιστών, και με βάση αυτόν τον παραμορφωτικό φακό κρίνονται όλα στη λογική «κόστους - οφέλους» για τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Το ίδιο, μοναδικό και απόλυτο κριτήριο επεκτείνεται σε όλους τους τομείς, από το σύστημα Υγείας και την πρόληψη των επαγγελματικών ασθενειών και των εργατικών «ατυχημάτων» έως τις υποδομές αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας.

Στο «ζύγι» των καπιταλιστών και του κράτους τους «το μόνο κριτήριο είναι η οικονομική αποδοτικότητα», όπως χαρακτηριστικά λέγεται στο κείμενο, και στο «ζύγι» αυτό οι εργαζόμενοι, ο λαός είναι μόνιμα χαμένοι, αφού η ιεράρχηση και ο σχεδιασμός των όποιων υποδομών δεν γίνονται με βάση τις δικές τους ανάγκες και τις πολύ μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για την ικανοποίησή τους, αλλά το τι συμφέρει τους καπιταλιστές και το κράτος τους.

Γίνεται έτσι κατανοητό γιατί το αστικό κράτος είναι «πανταχού παρόν», ενισχύεται, θωρακίζεται και προσαρμόζεται όπου διακυβεύονται τα συμφέροντα των καπιταλιστών, των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά «απουσιάζει» όταν κρίνονται η ασφάλεια, η υγεία, η ίδια η ζωή των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Καμία εμπιστοσύνη σε όσους ευθύνονται για τις τραγωδίες του λαού

Είναι ο βασικός λόγος που οι πυρόπληκτοι, συνολικά οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, δεν πρέπει να δείξουν καμία εμπιστοσύνη ότι αυτοί που ευθύνονται για τις τραγωδίες τους, που υπηρετούν με συνέπεια αυτήν την ταξική πολιτική για λογαριασμό του κεφαλαίου, μπορούν τάχα να τους διασφαλίσουν από τις μελλοντικές τραγωδίες, όπως προσπαθεί να πείσει η κυβέρνηση, με τη συνδρομή και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, με τον επικοινωνιακό κουρνιαχτό, τις συσκέψεις και τις εξαγγελίες, τα επικοινωνιακά τρικ, τις αποπομπές και τις αντιπαραθέσεις περί «ικανών» και «ανίκανων», στην προσπάθεια να κρύψουν τις εγκληματικές τους ευθύνες και το πού βρίσκεται η πηγή του προβλήματος.

Πολύ περισσότερο που οι προκλητικές κυβερνητικές φιέστες και εξαγγελίες μέσα στη βδομάδα αποτελούν στην πραγματικότητα προαναγγελία νέων, μελλοντικών τραγωδιών, ενώ επιβεβαιώνουν ότι «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται», αφού ακόμα κι αυτή η τραγωδία αξιοποιείται για να πάνε παραπέρα επικίνδυνοι και εχθρικοί για το λαό σχεδιασμοί.

Για παράδειγμα, πίσω από τα παχιά λόγια για τα αυθαίρετα, στα οποία η κυβέρνηση εστιάζει με ζήλο, προσπαθώντας να παρουσιάσει το ζήτημα ως τον αποκλειστικό υπεύθυνο της πρόσφατης τραγωδίας, αλλά και να ρίξει τις ευθύνες στα ίδια τα θύματα, βρίσκονται η πολιτική που εντείνει την εμπορευματοποίηση σε δάση και αιγιαλούς για χάρη των «επενδύσεων», η πολιτική της γης - εμπόρευμα, ο χωροταξικός σχεδιασμός με βάση τα συμφέροντα και τις προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων που ήδη «περιτριγυρίζουν» σαν τα κοράκια γύρω από τα καμένα.

Αυτήν την πολιτική όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων όχι μόνο τη διατήρησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά την πήγε και πολλά βήματα παραπέρα, με τους νόμους που ψήφισε τα τρία προηγούμενα χρόνια και δίνουν «γην και ύδωρ» στους επιχειρηματικούς ομίλους. Ενώ και το περιβόητο «αναπτυξιακό σχέδιο» που παρουσίασε πρόσφατα η κυβέρνηση για την περιοχή της Ανατολικής Αττικής δείχνει προς την κατεύθυνση αλλαγής χρήσεων γης και «αξιοποίησης» της περιοχής από το τουριστικό και όχι μόνο κεφάλαιο.

Το ίδιο ισχύει και με τις κυβερνητικές διακηρύξεις περί «ολοκληρωμένης πολιτικής προστασίας», πίσω από τις οποίες φαίνεται ότι επιταχύνονται οι αναδιαρθρώσεις σε δασοπροστασία και πυρόσβεση που προβλέπουν τη μετατόπιση της ευθύνης από την ολοκληρωμένη δομή του κράτους, στο όνομα του εθελοντισμού, ενώ ανοίγουν δρόμους και για «σχήματα», μηχανισμούς και μορφώματα ΝΑΤΟικής κοπής. Καθόλου τυχαία, άλλωστε, η κυβέρνηση δε λέει κουβέντα για τον αναγκαίο αντιπυρικό σχεδιασμό, με κύριο βάρος στην πρόληψη, τη σύνδεσή της με την καταστολή, την αναγκαία αύξηση χρηματοδότησης για τη Δασική Υπηρεσία και την Πυροσβεστική.

Ολα αυτά χρειάζεται να μείνουν ως συμπεράσματα, να αξιοποιηθούν στην πάλη που δίνουν οι πυρόπληκτοι αλλά και συνολικά το εργατικό - λαϊκό κίνημα για να αποκατασταθούν πλήρως οι πληγέντες, για να παρθούν μέτρα προστασίας, για υποδομές με βάση τις λαϊκές ανάγκες. Αγώνας που επιβάλλεται να έχει συνέχεια και διάρκεια, και όταν με τα «φώτα» μακριά, κυβέρνηση και κεφάλαιο όχι μόνο θα ξεχάσουν τα παχιά λόγια και τις υποσχέσεις, αλλά θα επιχειρήσουν να προωθήσουν παραπέρα τον εχθρικό για το λαό σχεδιασμό τους στην περιοχή.

Την πλάστιγγα να γείρει ο λαός με την πάλη του

Την ίδια απάντηση πρέπει να πάρει και η προσπάθεια της κυβέρνησης να αξιοποιήσει την τραγωδία ως ευκαιρία για να ενισχύσει τις κάλπικες προσδοκίες στα λαϊκά στρώματα σε ό,τι αφορά την τυπική ολοκλήρωση του τρέχοντος μνημονίου σε λίγες μέρες. Γι' αυτό και υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη έχουν «βγει στη ρούγα» για να «εξειδικεύσουν» το παραμύθι ότι τάχα αυτή η συνειδητή απαξίωση υπηρεσιών και μέσων για τις λαϊκές ανάγκες - κατάσταση που συναντά κανείς ενιαία σε όλη την ΕΕ - θα λάβει τέλος όταν αρθούν οι περιορισμοί και οι δεσμεύσεις των μνημονίων. Οτι και εδώ το τυπικό τέλος του τρίτου μνημονίου θα τους λύσει τάχα τα χέρια για να σχεδιάσουν για τις λαϊκές ανάγκες.

Οπως παντού, έτσι κι εδώ η απάτη βγάζει μάτι, την ώρα που τα ματωμένα πλεονάσματα που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση μέχρι το 2060 και η δημοσιονομική πειθαρχία που δεσμεύει όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, μέσα από τα μνημόνια διαρκείας, θα συνεχίσουν να συρρικνώνουν τις κρατικές δαπάνες για την πρόληψη από σεισμούς, πλημμύρες και φωτιές, να επιβάλλουν προσλήψεις με τσεκουρωμένα εργατικά δικαιώματα και ημερομηνία λήξης, θα απογυμνώνουν παραπέρα την κρατική μέριμνα για στοιχειώδη προστασία του λαού.

Το ίδιο ισχύει συνολικά για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών οι νέες προειδοποιήσεις μέσα στη βδομάδα από εκπροσώπους της Κομισιόν, καθώς και από το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, για «τους επόμενους κρίσιμους μήνες», οπότε ο αντιλαϊκός «μεταρρυθμιστικός» οίστρος δεν πρέπει να διακοπεί, για να μη χαθεί τάχα η «εμπιστοσύνη» των αγορών που χτίστηκε με τις αιματηρές θυσίες του λαού. Ούτε οι «υπενθυμίσεις» των αντιλαϊκών δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση, μεταξύ των οποίων και το τσεκούρι σε συντάξεις, αφορολόγητο, Πρόνοια, αλλά και των προτεραιοτήτων του επόμενου διαστήματος για το «φιλικό επενδυτικό περιβάλλον», που περνάει μέσα από την επέκταση του αντεργατικού πλαισίου, τη φορολεηλασία του λαού, τα ματωμένα πλεονάσματα κ.ο.κ.

Ούτε αφήνει περιθώρια παρερμηνειών η προπαγανδιστική προσπάθεια που συνοδεύει τα παραπάνω και είναι σίγουρο ότι θα γενικευτεί όσο πλησιάζουμε στις 20 Αυγούστου, αλλά και μετά, και η οποία λίγο - πολύ λέει ότι ο λαός πρέπει να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, να περιμένει μάταια μια «αργή και σταδιακή» αποκατάσταση ορισμένων απ' όσα έχασε στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, ανάλογα πάντα με τις «αντοχές» και την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας και κερδοφορίας.

«Πυλώνας» σε επικίνδυνα σχέδια

Είναι η ίδια πολιτική που ζητάει από το λαό να βάλει το κεφάλι του στον «τορβά» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που φουντώνουν στην περιοχή, για λογαριασμό της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της αστικής τάξης. Που βαφτίζει «περήφανη και ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική τους ρόλους αμερικανοΝΑΤΟικού σημαιοφόρου που αναλαμβάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην περιοχή, στην αντιπαράθεση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, και τη μετατροπή της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο και πυλώνα για τους επικίνδυνους σχεδιασμούς, βάζοντας το λαό στο μάτι του κυκλώνα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται τις μέρες αυτές, με τις τελευταίες εξελίξεις στις ελληνορωσικές σχέσεις, την κλιμακούμενη αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας από την Τουρκία, την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που εκφράζεται και με τη συνέχιση της κράτησης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, τα σχέδια για έναρξη ερευνών στην κυπριακή ΑΟΖ από την Τουρκία, αλλά και τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, όπου στο τραπέζι πέφτουν πλέον ανοιχτά τα σχέδια για αλλαγή συνόρων.

Εξελίξεις που πάνε χέρι - χέρι με την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης ΝΑΤΟ - Ρωσίας, αλλά και ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Τουρκία, με την κλιμάκωση των σχεδίων ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, με τον ανταγωνισμό μονοπωλίων και ιμπεριαλιστικών κέντρων για την Ενέργεια και τους διαύλους της στην Ανατ. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, που προκαλεί υπερσυγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων σε θάλασσα, στεριά και αέρα.

Το «ζύγι» της καπιταλιστικής κερδοφορίας ποτέ και πουθενά δεν πρόκειται να συμβιβαστεί με την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Δείχνει μόνιμα φτώχεια, εκμετάλλευση, τραγωδίες και μεγάλους κινδύνους για την ασφάλεια, την υγεία, τη ζωή των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Την πλάστιγγα προς όφελός του, για την ικανοποίηση των δικών του αναγκών, μπορεί να τη γείρει ο λαός μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του και τις κυβερνήσεις του.

ριζοσπάστης 

Εμφάσεις-διαμόρφωση κειμένου:
Viva.La.Revolucion

 

« ΘΕΪΚΗ ΟΡΓΗ »

Στις 9:20 το πρωί της 1ης Νοεμβρίου 1755, ανήμερα της εορτής των Αγίων Πάντων για τους καθολικούς, η Λισαβόνα συγκλονίζεται από την οργή του Εγκέλαδου. Ακολουθούν τσουνάμι και φωτιές, που σχεδόν ισοπεδώνουν το καμάρι της αποικιακής Πορτογαλίας. 

Οι σεισμολόγοι στις μέρες μας υπολόγισαν ότι το μέγεθος του σεισμού ήταν 9 βαθμοί της κλίμακας Ρίχτερ. 

Πάνω από 100.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, αριθμός που αντιστοιχεί στο μισό του πληθυσμού της πόλης και στο ένα τρίτο του πληθυσμού της Πορτογαλίας εκείνη την εποχή.
Ο σεισμός αυτός ήταν η αιτία για την επιστημονική εξήγηση του φαινομένου των σεισμών κι άλλων φυσικών καταστροφών. Μέχρι τότε ως αιτία παρουσιαζόταν η «οργή του Θεού». 

Ειδικά στη «θεοκρατούμενη» Πορτογαλία οι φανατικοί καθολικοί ηγέτες μη μπορώντας να εξηγήσουν τη «θεϊκή οργή» σε μια Χώρα πιστών καθολικών την ημέρα της μεγάλης γιορτής, έφτασαν στο σημείο να υποχρεώνουν τους κατοίκους σε «πράξεις πίστης», δλδ τους έκαιγαν ζωντανούς κι αν ήταν αθώοι ο Θεός θα τους έσωζε (προφανώς ο δικός μας των Καλαβρύτων και κάποιοι άλλοι έχουν μείνει σε εκείνα τα χρόνια). 

Μπροστά στο μεγάλο παραλογισμό με παρέμβαση των φιλοσόφων της εποχής, εν μέσω Διαφωτισμού, η επιστημονική εξήγηση άρχισε να επικρατεί.

Νίκος Βουρτσάνης

--ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ !!

Μέρες τώρα θέλω να γράψω κάτι για όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας που γκρεμίστηκε η ζωή τους συνθέμελα από μια φυσική καταστροφή βεβαίως αλλά και από την αναισθησία την αβελτηρία, την αδιαφορία, την ανικανότητα των ιθυνόντων. Τους νεκρούς, αλλά κι όσους έμειναν πίσω μ΄αδειανές τις αγκαλιές από τ΄αγαπημένα πρόσωπα, παιδιά, γονείς, συντρόφους, αδέλφια, φίλους, σωρούς από καπνισμένες πέτρες το βιος τους και κυρίως τη φρίκη, το πένθος στην καρδιά για όλη τους τη ζωή.

Δεν έβρισκα όμως τις λέξεις, λάκιζαν, έφευγαν οργισμένες, άδειαζε το μυαλό μου. Ίσως γιατί πέντε μέρες τώρα, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, τις μεταχειρίστηκαν με τον χειρότερο, συμφεροντολογικό πάντοτε τρόπο.

Όλοι μας, ο καθείς με τις δυνατότητες του, τρέξαμε να προσφέρουμε βοήθεια επιτόπου, αλλά και αίμα, τρόφιμα, ρούχα, για τις πρώτες ανάγκες τους. Μπράβο μας! Τι να του κάνουν όμως όλα αυτά του πατέρα που έχασε τα δυο του αγγελούδια, της μάνας που έσβησε στην αγκαλιά της το μωρό της, του γιου που ψάχνει εναγωνίως μέσα στο καμένο αυτοκίνητο για λίγη έστω στάχτη του γονιού του, της νιόπαντρης που άδειασε το κρεβάτι της πριν ακόμα χαρεί τη γλύκα του σμιξίματος; 

Παρηγοριά; Υπάρχει παρηγοριά για αυτό το δράμα; Ένα σας λέω. Σκεφτείτε πόσο αφύσικο, τραγικό, τερατώδες είναι, τα παιχνίδια, οι πιπίλες, να μην βρίσκονται πια στα χεράκια των παιδιών, αλλά στον πάγκο του ιατροδικαστή για την αναζήτηση του DNA, του παιδικού DNA!

Χάνεις τον γονιό σου σε μεγάλη ηλικία και χρόνια μετά αναρωτιέσαι με αγωνία και τύψεις, αν έκανες όσα έπρεπε ως την τελευταία του ώρα. 

Τυραννιέμαι σαν τον Ιώβ από την άνοια της μάνας μου κι όμως τρέμω στη σκέψη πως κάποια στιγμή δεν θα βλέπω το στήθος της ν΄ανεβοκατεβαίνει από την ανάσα της κι ας είναι ογδόντα οκτώ χρονών. Πως θα νοιώσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι σαν περάσουν οι πρώτες μέρες, που είναι παγωμένα από το σοκ ακόμη κι από το ένστικτο της επιβίωσης τα συναισθήματα κι η δυνατότητα κατανόησης της τραγωδίας που πρωταγωνιστούν άθελά τους; 

Δεν έχασαν απλά τους δικούς τους, χάθηκαν με φριχτό θάνατο. Γιατί ακόμη κι ο θάνατος έχει διαβαθμίσεις.

Τι οφείλει να πράξει το κράτος σ΄όλες του τις μορφές, οι γύρω τους, εμείς οι ίδιοι για να στηρίξουμε τους επιζήσαντες, ώστε να συνεχίσουν την μαύρη κι άραχλη πια ζωή τους ή μάλλον να αρχίσουν ξανά τη ζωή τους από το μηδέν με το δυσβάστακτο κενό των απόντων τους, που ούτε μια φωτογραφία τους έμεινε για να αναπολούν τις ευτυχισμένες μέρες ; Δεν πρέπει να μείνουν μόνοι τους ούτε στιγμή, να μην εγκαταλειφθούν και βουλιάξουν στον πόνο τους.

 Εμείς με κάθε δυνατό, ευφάνταστο, διακριτικό τρόπο να τους απλώσουμε το χέρι, να ξέρουν πως είμαστε εκεί, γνωστοί κι άγνωστοι μ΄όλη μας την αγάπη. 

Όση η αγάπη οφείλουμε σ΄αυτούς με άλλη τόση οργή πρέπει να στραφούμε προς τους υπαίτιους και ν΄απαιτήσουμε την κάθαρση μέσω της τιμωρίας των υπευθύνων, των τωρινών και διαχρονικών υπευθύνων αλλά και τη διασφάλιση πως δεν θα ζήσουμε ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ παρόμοιες τραγικές καταστάσεις ή μήπως μαζικά εγκλήματα;

Niki Vikou - Σάνια Μωραΐτου.

********************

Πού να ‘ξερες, πού να φανταζόσουν, όταν ήσουν μικρός και άφθαρτος, για τα όσα θα ξημέρωναν μια μέρα στο μέλλον. Απλά πορευόμαστε ανυποψίαστοι, σχεδόν κουρδισμένοι από έναν αυτόματο πιλότο επιβίωσης.

Κι όμως, κάποτε ξημερώνουν οι μέρες της πυρκαγιάς και της πλημμύρας. Ή για να το πούμε ξεκάθαρα, οι μέρες της οδύνης, του πόνου, της απώλειας. 

Αναπόφευκτα, τότε, κοιτάς πρώτα μέσα σου και διαπιστώνεις πως τα τέρατα έχουν πια ξυπνήσει και χορεύουν δίπλα σου για τα καλά. Πού να τα κοιμήσεις, πώς να τα κοροϊδέψεις;

Τα βλέπεις, αλλά πλέον τον πρώτο ρόλο δεν τον έχεις εσύ. Γιατί το νιώθεις βαθιά στο πετσί σου πως έχεις χάσει τον έλεγχο, την εξουσία να τα ορίσεις και να τα τιθασεύσεις. Να τα οδηγήσεις πίσω στην σπηλιά, για να τα κοιμήσεις. Είναι η ώρα που κοιτάς μέσα και γύρω σου και δε σε ξεγελά τίποτε. Γιατί., τώρα, εσύ αποδεικνύεσαι ελάχιστος και ανήμπορος μπροστά στις ανατροπές της ζωής.

Κάπως έτσι ψάχνεις έναν τρόπο, μία διαφυγή σε αυτή την ανελέητη πολιορκία. Οι αποθήκες σου έχουν στερέψει, αλλά ακριβώς πάνω σε τούτο το μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου, ανάβει το μοναδικό φωτάκι που σου έχει απομείνει. Βιώνεις τη στιγμή που δεν αποτελείς πια το επίκεντρο του κόσμου. Το μοναδικό αντικείμενο ενός στρουθοκαμήλου, που διαρκώς παρέμενε προσηλωμένος γύρω από την περιοχή του ομφαλού του.

Μπορεί να είναι η πρώτη σου φορά και ίσως, γι’ αυτό να εκπλήσσεσαι από αυτή τη σύγκριση με τον έξω κόσμο και τους γύρω. Σίγουρα όμως, κάνεις ένα πρώτο λυτρωτικό βήμα και αναπάντεχα νιώθεις μία ανακουφιστική δύναμη, την ώρα της συντριβής σου. Γιατί αναλογίζεσαι πλέον τη ζωή και ταυτόχρονα τον πόνο του άλλου, συμμερίζεσαι το ζόρι του, εκπλήσσεσαι από τις δικές του συμφορές και απώλειες. Και τότε, ναι, βλέπεις και αργότερα συνειδητοποιείς βαθύτερα πως υπάρχουν τα ίδια και συχνά, ακόμη χειρότερα από τα δικά σου ζόρια.

Κάπου εκεί, γυμνός και ανυπεράσπιστος, απο-καλύπτεις – καλύτερα, εκθέτεις τον πόνο, τον όλεθρο, την ανεπάρκεια σου. Φανερώνεις τον εαυτό σου, όπως ακριβώς είναι: ασήμαντος και συντετριμμένος. Ξεπερνάς ίσως, το μάταιο και το λίγο, που έως τώρα όριζαν τον κόσμο και κυρίως την ψυχή σου. Απλώνεις τα χέρια σου και δέεσαι για δικαίωση. Ζητάς επιτέλους βοήθεια.

Ο Μάνος Ελευθερίου έγραφε στον «Καιρό των χρυσανθέμων»: «οι χαμένοι φίλοι έρχονται πάντα ξαφνικά. Χτυπούν την πόρτα σου – μιαν άλλη πόρτα. Δεν είναι το δικό σου σπίτι. Εσύ δεν είχες.»

Οι φίλοι σου, λοιπόν, είναι αυτοί που προσφέρουν γενναιόδωρα, ιδίως μετά τον κατακλυσμό, τα πρώτα, αναγκαία υλικά, για να στήσεις ξανά, κάτι από το πρωτινό σου όνειρο. Ή διαφορετικά, θερμαίνουν την ελπίδα, για να στεριώσεις ένα πιο φωτεινό σπίτι. Κι ας είναι αυτό, σε τούτη την αρχή, έστω και μία σκηνή, μία καλύβα.

Τα λόγια τους αντίδωρα. Η μοναδική καταφυγή και παρηγοριά που χρειάζεσαι ν’ ακούσεις. Τα χείλη τους, πουλιά: «Κράτα γερά φίλε!» «Η ζωή δεν είναι ροζ, αλλά με αυτήν θα πορευτούμε μέχρι τέλους.» «Πες στα θεριά να ξεχύνονται έξω, να μοιραστεί ο πόνος σε πολλούς, ν’ αντέχεται.» «Δαντέλα ο πόνος, αυτός διαλέγει τα χέρια που θα τον πλέξουν. Αρκεί να τον μοιραζόμαστε, όταν χτυπά την πόρτα μας.»

Κοιτάζεις τον κόσμο και η ματιά σου πλαταίνει… Η συμφορά ζυγίζεται καλύτερα, έχοντας αντίβαρο τον κοινό πόνο. Και τότε, όλοι βιώνουν τη μοναδική, αναπότρεπτη μοίρα: τη γέννηση και το θάνατο. Γιατί το ενδιάμεσο διάστημα ανάμεσα στις δύο αυτές σκοτεινές αβύσσους, όπως διαβάζουμε, φωτίζεται αποκλειστικά από τον Άνθρωπο και τη φλόγα του. Η επικαιρότητα, εξάλλου, το επικύρωσε αδιάψευστα.

Εθελοντές απ’ όλη την Ελλάδα. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και των ταυτοτήτων. Αιγύπτιοι ψαράδες. Πακιστανοί μετανάστες. Ινδοί εθελοντές με τα τουρμπάνια και τα μακριά τους μούσια, προσήλθαν στο απανθρακωμένο Μάτι, “για να βοηθήσουν τους ανθρώπους της χώρας που τους θρέφει τόσα χρόνια”. Όλοι αυτοί και αναρίθμητοι άλλοι μάς θύμισαν, έστω και ανεπαίσθητα, την ανυπέρβλητη δύναμη της αλληλεγγύης.

Τα νέα μας σπίτια, λοιπόν, και κυρίως τα νέα τους θεμέλια θα σηκωθούν σιγά σιγά, αλλά πάνω σε νέα υλικά. Γιατί το σπίτι και του δικού σου αύριο, θα ’χει, αυτή τη φορά, για υλικά, την αγάπη και την καλοσύνη όλων αυτών των συγγενών.

Aπο  Κατιούσα

Του Γιάννη Δημογιάννη

ΣΤΑ ΚΕΠΑ ΤΩΝ "ΖΑΙΩΝ"...

Έτος γεννήσεως 1934

Στα ΚΕΠΑ σήμερα το πρωί για την πιστοποίηση της αναπηρίας συγγενικού προσώπου. Δυο υπάλληλοι, γυναίκες, εξυπηρετούν τον κόσμο. Ανάπηροι ή συγγενείς τους, στην καλύτερη περίπτωση, ιδίως μάνες, περιμένουν στωικά να έρθει η σειρά τους. Μεταξύ μας, δεν ξέρω αν είναι υπομονή η παράδοση μετά από χιλιάδες αναμονές, τσαλάκωμα της αξιοπρέπειας τους έχοντας μπροστά τους διαχρονικά, ένα βραδυκίνητο, ανάλγητο, εχθρικό κράτος.

Ένας κύριος, με μπαστούνι σίγουρα πάνω από τα ογδόντα καταθέτει την αίτησή του συνοδευόμενη από ένα πάκο χαρτιών. Η υπάλληλος ρίχνει μια ματιά και του λέει:
- Δεν είναι συμπληρωμένη η αίτηση
-Δεν βλέπω κοπέλα μου, έχω φωτοτυπίες από πίσω με την ταυτότητα κι όλα που χρειάζονται.
-Δεν μπορώ να την πάρω αν δεν είναι συμπληρωμένη.
-Δεν βλέπω, (και πιο χαμηλόφωνα) δεν ξέρω και γράμματα.
-Λυπάμαι, δεν μπορώ. Ποιος σας ετοίμασε τον φάκελλο;
- Ένα γειτονόπουλο με βοήθησε.

Σπρώχνει τα χαρτιά προς το μέρος του.
Ο γεράκος τα παίρνει τρέμοντας, με σκυμμένο το κεφάλι για να μην φανούν τα βουρκωμένα του μάτια. Τον πλησιάζω χαμογελαστή.
-Θα μας δώσει η κοπέλα ένα στυλό και θα σας τα συμπληρώσω εγώ.
Έλαμψε ολόκληρος.
- Τρία μου πήραν από το πρωί, βρείτε από αλλού.
-Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι με λέτε εν δυνάμει κλέφτρα και σας αφήνω την ταυτότητα μου ως εγγύηση για το στυλό.
-Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
Γυρίζω και ρωτώ τους υπόλοιπους. Ούτε ένας δεν έχει στυλό μαζί του. Επιστρέφω στην υπάλληλο.
-Μπορώ να κάτσω λίγο πιο πέρα για να μην ενοχλώ και να χρησιμοποιήσω το στυλό που έχετε δεμένο με το σπαγγάκι;
-Αποκλείεται: Θα ακούς τα προσωπικά δεδομένα αυτών που εξυπηρετώ.
-Άλλη έννοια δεν είχα. Θα το λύσω και θα το πάρω για λίγο μαζί μου.
-Είναι κρατική περιουσία!
-Άρα δικό μου, αφού εγώ χρηματοδοτώ το κράτος με το αίμα μου.
Είχα τόσα νεύρα που τράβηξα το στυλό με τόση δύναμη ώστε έσπασε ο σπάγγος. Δεν είπε κιχ. Πήρα τον παππού από το μπράτσο και τον κάθισα σε μια άδεια καρέκλα στο βάθος. Σε δυο λεπτά ήταν έτοιμος. πήγαμε στο γκισέ και έδεσα επιδεικτικά το στυλό.

Κι ο παππούς τελείωσε; Αμ δε! 

Είχε πέσει το σύστημα, τέλειωσε και το ωράριο και για αυτό μέσα στον καύσωνα έπρεπε να έρθει ξανά την επομένη. Διότι τι είναι για έναν μισότυφλο γέροντα, γεννημένο το 1934 και με κινητικά προβλήματα να διασχίσει ποιος ξέρει για ποια φορά όλη την πόλη για να του βεβαιώσουν μετά από μήνες την αναπηρία και να μπορέσει να πάρει ξανά τα 305 ευρώ το μήνα του επιδόματος.......

Σάνια Μωραΐτου - Niki Vikou.

Η "ΦΑΜΠΡΙΚΑ" ΤΩΝ ΔΗΜ. ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΠΕΛΕΤΙΔΗ !!

Γιατί όλες οι μελέτες είχαν ανατεθεί σε ιδιώτες, την ίδια στιγμή που ο δήμος έχει στο δυναμικό του 130 μηχανικούς διαφόρων ειδικοτήτων και άρα υπήρχε η δυνατότητα να γίνουν αδάπανα για το δήμο;

Και γιατί επί δημαρχίας Πελετίδη όλες οι μελέτες γίνονται από το επιστημονικό προσωπικό του δήμου, ενώ πριν σπανίως συνέβαινε αυτό;

Μελέτες με τη σέσουλα, 

έργα με το σταγονόμετρο

Αν ήξεραν οι πατρινοί πόσα λεφτά έχουν πληρώσει σε μελέτες δίχως να γίνει αντίστοιχο έργο στην πόλη, δεν θα τολμούσε κανείς από αυτούς που ήταν για πολλά χρόνια σε θέσεις διοικητικής ευθύνης στο δήμο, να διεκδικεί ακόμα και σήμερα την επιστροφή του σε δημαρχιακούς θώκους .
Πως όμως να γνωρίζει ο κόσμος τι φάμπρικα είχε στηθεί στο δήμο (κυρίως για μελέτες έργων της περιβόητης Πολιτιστικής) όταν για χρόνια επικρατούσε απόλυτη μυστικότητα ; 
Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι για μελέτες έχουν ξοδευτεί δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, αλλά αυτές παραμένουν στα συρτάρια ;
Οι μισές από αυτές να είχαν αξιοποιηθεί και να γίνονταν έργα, θα είχε τώρα αλλάξει η φυσιογνωμία της πόλης.

Το πιο αξιοπερίεργο είναι ότι, μετά από τόσες μελέτες που δόθηκαν παραγγελιά σε φίλους καρδιακούς (!) μία αξιοποιήθηκε και φτιάχτηκε το Εργοστάσιο Τέχνης, το οποίο δεν προλάβαμε να χαρούμε κιόλας διότι χτυπήθηκε από το σεισμό του 2008 κι έκτοτε εγκαταλείφθηκε, ενώ στη συνέχεια λεηλατήθηκε από επιτήδειους, δίχως ποτέ να αναζητηθούν ευθύνες.

Ενδιαφέρον έχει να απαντηθεί κάποτε για ποιο λόγο δεν έγιναν τα έργα – τουλάχιστον - της Πολιτιστικής κι έμειναν τόσες μελέτες αμανάτι στο δήμο. Από τα υπάρχοντα στοιχεία προκύπτει ότι ήταν πολιτική επιλογή να μην αξιοποιηθούν δημοτικά ακίνητα και τα χρήματα να δοθούν για ανακαινίσεις κτιρίων μεγαλοαστών της πόλης.
Η πρόθεσή τους αυτή απεδείχθη περίτρανα όταν και μετά το 2006 συνέχιζαν να αδιαφορούν για την κληρονομιά της πόλης. Αν ήθελαν, υπήρχαν και τότε χρηματοδοτικά εργαλεία, υπήρχαν και τότε ΕΣΠΑ, αλλά ουδέποτε επιχείρησαν να εντάξουν σε πρόγραμμα κάποιο έργο με έτοιμη μελέτη.
 Άρα, συνειδητά ενήργησαν πριν και μετά την Πολιτιστική και γι αυτό το σκάνδαλο δεν έχει απολογηθεί μέχρι τώρα κανείς !
Πάντως, το υποβολιμαίο σχέδιό τους , να απαξιωθούν εμβληματικά κτίρια της δημοτικής περιουσίας για χάρη ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων, ακυρώθηκε στην πράξη κατά την τρέχουσα δημοτική θητεία (2014-2019) αφού όλα αυτά τα έργα έχουν ενταχθεί σε προγράμματα, συμβασιοποιήθηκαν και βρίσκονται πια σε φάση υλοποίησης.
Αποκαλυπτική ήταν η τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου όπου συζητήθηκε η έγκριση προμελέτης για έργα ανάπλασης στο Έλος της Αγυιάς. 
Όπως ειπώθηκε, η οριστική μελέτη (γίνεται από στελέχη του δήμου) θα είναι έτοιμη αρχές φθινοπώρου ώστε άμεσα να ξεκινήσει η ανάπλαση καθώς υπάρχουν εγκεκριμένες πιστώσεις 3 εκ. ευρώ.
Εντύπωση προκάλεσε η αναφορά του αρμόδιου αντιδημάρχου Χρ.Κορδά, ότι για τέσσερις μόνο μελέτες του 2006 (μεταξύ αυτών και για το Έλος) ο δήμος , δηλαδή οι πατρινοί, πλήρωσαν 5.500.000 ευρώ σε ιδιωτικά μελετητικά γραφεία, αλλά δεν έγινε κανένα έργο !
Οι μελέτες αυτές αφορούσαν: Το παλαιό Δημοτικό Νοσοκομείο, το Έλος, τις αποθήκες ΑΣΟ και το ανοικτό θέατρο στο Ριγανόκαμπο (τα τρία πρώτα, είναι έργα που τώρα έχουν πάρει το δρόμο της υλοποίησης).

Εδώ, όμως, τίθεται κι ένα άλλο βασικό ερώτημα: Γιατί όλες οι μελέτες είχαν ανατεθεί σε ιδιώτες, την ίδια στιγμή που ο δήμος έχει στο δυναμικό του 130 μηχανικούς διαφόρων ειδικοτήτων και άρα υπήρχε η δυνατότητα να γίνουν αδάπανα για το δήμο ; Και γιατί επί δημαρχίας Πελετίδη όλες οι μελέτες γίνονται από το επιστημονικό προσωπικό του δήμου, ενώ πριν σπανίως συνέβαινε αυτό;

Αυτά και πολλά άλλα ακόμη δε γνώριζαν μέχρι πρότινος οι πατρινοί, διότι επικρατούσε η συνωμοσία της σιωπής. Και, φυσικά, δε φαντάζονταν οι δυνάμεις εκείνες που διαφέντευαν για πολλά χρόνια το δήμο, θα ερχόταν η στιγμή που τα ηνία του θα έπαιρνε η Λαϊκή Συσπείρωση και θα έμεναν εκτεθειμένοι, έχοντας αφήσει το αποτύπωμά τους…

Του Στάθη Κεραμιδά

Αυτά βλέπει το τοπικό πολιτικό κατεστημένο της διαφθοράς, της ρεμούλας, της μίζας, της κομπίνας, της αρπαχτής, της απάτης κι έχει σκυλιάσει !
Βλέπει το έργο που γίνεται σε ολόκληρη την πόλη και δεν πιστεύει στα μάτια του !
Βλέπει και τις δημοσκοπήσεις -που αυτοί πληρώνουν- για να μετρήσουν τι αποδοχή έχουν στην κοινωνία και απογοητεύονται, ενώ δεν τολμούν να τις δημοσιοποιήσουν κιόλας και πάνε στράφι τα λεφτά τους.
Με μεθόδους μαφίας προσπαθούν να ανακόψουν το καλπασμό Πελετίδη προς μια νέα δημοτική θητεία κι όσο δεν τα καταφέρνουν ρέπουν ολοένα και περισσότερο στη χυδαιότητα, τη συκοφαντία, την παλιανθρωπιά.

PATRASTIMES.GR

Πάτρα: Προκηρύχθηκε το έργο αποχέτευσης στις νότιες συνοικίες της Πάτρας - patrastimes.gr

Ενα έργο πνοής για τις συνοικίες της Νότιας Πάτρας προκηρύχθηκε από τη ΔΕΥΑΠ, καθώς από χθες «τρέχει» ο διαγωνισμός για την εκτέλεση του έργου «Αποχέτευση λυμάτων ....

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΙ ΟΧΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟ !!

Η ιστορία του 20ού αιώνα και ο Σοσιαλισμός που γνώρισε η ανθρωπότητα απέδειξαν ότι η ανάγκη της εργατικής τάξης για διακοπές μπορεί να ικανοποιηθεί στο απόλυτο !
Το δικαίωμα στην ξεκούραση ήταν κατοχυρωμένο στο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ...Το άρθρο 119 του Συντάγματος διασφάλιζε το δικαίωμα των διακοπών όλων των εργαζομένων , των συνταξιούχων , της νεολαίας !
Στη Σοβιετική Ενωση υπήρχε το πιο ευρύ δίκτυο δημόσιων παραθεριστικών ιδρυμάτων στον κόσμο. Μόνο τα πάνω από 14.000 κέντρα αναζωογόνησης που διέθετε, δέχονταν πάνω από 45.000.000 αδειούχους. Επίσης, το σοσιαλιστικό κράτος παρείχε ιδιαίτερη φροντίδα στα παιδιά, παρέχοντας δωρεάν υγεία, παιδεία, φροντίζοντας για τη διαπαιδαγώγησή τους, αλλά και εξασφαλίζοντας ευχάριστες διακοπές γι' αυτά.

Μόνο στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, κάθε χρόνο πάνω από το 80% των μαθητών, πάνω από 2,6 εκατομμύρια παιδιά, περνούσαν τις διακοπές τους σε κατασκηνώσεις με πλούσιο πολιτιστικό και αθλητικό περιεχόμενο. Ενώ συνολικά στη Σοβιετική Ενωση , σε 40.000 περίπου παιδικές κατασκηνώσεις, έκαναν διακοπές δωρεάν ή με πολύ χαμηλό κόστος περίπου 10 εκατομμύρια παιδιά.

Σήμερα είναι μεγαλύτερες οι δυνατότητες για να εξασφαλιστούν μόνιμη και σταθερή δουλειά, φθηνές λαϊκές διακοπές . Εμπόδιο αποτελούν τα μονοπώλια, το κέρδος της πλουτοκρατίας. Αξίζει να παλέψεις για να αλλάξεις αυτή την κατάσταση.
Αναγκαία προϋπόθεση για να γίνουν οι διακοπές κοινωνικό αγαθό για όλους είναι η αλλαγή τάξης στην εξουσία. Απαιτείται η μετατροπή σε κρατική - κοινωνική ιδιοκτησία όλων των μεγάλων ξενοδοχειακών και τουριστικών εγκαταστάσεων, σε συνδυασμό με την κατάργηση της εμπορευματοποίησης της γης. Η γη, τα δάση, οι παραλίες θα αποτελούν λαϊκή, κρατική περιουσία. Με παραγωγή που οργανώνεται στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού και με βάση την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη υπέρ του λαού....

Konstantinos Mpourxas

Καλώς ήρθατε στην ΕΣΣΔ!

Στα χρόνια 1920-30 του περασμένου αιώνα υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον από τους ξένους να επισκεφτούν τη χώρα των Σοβιέτ και ζήσουν την εμπειρία του να δουν από πρώτο χέρι πώς χτίστηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο. Μετά από αυτό το ενδιαφέρον γεννήθηκε στη Σοβιετική Ένωση μια ακμάζουσα τουριστική βιομηχανία που την προωθούσε η κρατική εταιρεία Intourist καλώντας τους να ταξιδέψουν στη χώρα ελεύθερα.

Εκμεταλλευόμενοι τη θερινή περίοδο κάντε ένα φανταστικό ταξίδι στο χρόνο, στη συνέχεια με αντιπροσωπευτικές τουριστικά αφίσες, που δύσκολα θα βρει κανείς ακόμα και στο «αντικειμενικό» κόσμο του ίντερνετ.

Κάντε

μια απλή αναγωγή στον χρόνο, στο σήμερα και εύκολα θα σας οδηγήσει στην ιστορική αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Από Μέρα σε Μέρα: ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ !!

Ταμείο...

Ενα από τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση μετά από τη φονική πυρκαγιά, ήταν η δημιουργία του λεγόμενου Ταμείου «Ανασυγκρότησης Πληγεισών Περιοχών και Στήριξης Πληγέντων», στο οποίο συγκεντρώνονται ήδη προσφορές από ιδιώτες και επιχειρήσεις. 

Οπως μάλιστα ακούγεται, εκεί θα καταλήγει και κάθε είδους κρατική «αρωγή», αλλά και το ευρωπαϊκό χρήμα που επιδιώκει να αποσπάσει η κυβέρνηση, ανταγωνιζόμενη μάλιστα με τη ΝΔ για το ποιος έχει το πάνω χέρι στην ενεργοποίηση των μηχανισμών της ΕΕ. 

Βέβαια, όσα περισσότερα λέγονται και όσο περισσότερο ανεβαίνει προπαγανδιστικά ο πήχης για την προοπτική αυτού του ταμείου, τόσο θα πρέπει να κουμπώνονται οι πυρόπληκτοι, που δικαιολογημένα αναζητούν από κάπου να πιαστούν, ιδιαίτερα εκείνοι που τα έχασαν όλα και αντιλαμβάνονται από τα μέτρα της κυβέρνησης ότι η κρατική στήριξη απέχει παρασάγγας από το να ικανοποιήσει τις πραγματικές τους ανάγκες.

 Η εμπειρία από το προηγούμενο ταμείο για την αποκατάσταση των καμένων στην Ηλεία δείχνει ότι ελάχιστα από τα χρήματα που συγκεντρώνονται φτάνουν τελικά στους πληγέντες, παρά τη γενναία και αγνή προσφορά των λαϊκών στρωμάτων από το υστέρημά τους.

    

... φερετζές

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά: Πίσω από τέτοια ταμεία, η κυβέρνηση, και συνολικά το κράτος, πάει να κρύψει τη δική της ευθύνη να σταθεί στους πληγέντες με ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης και προστασίας, πετώντας το μπαλάκι στη λαϊκή αλληλεγγύη, την οποία προσπαθεί προκλητικά να οικειοποιηθεί, και στην ιδιωτική πρωτοβουλία, την οποία αποθεώνει. 

Σε καμιά περίπτωση επομένως η λειτουργία του ταμείου δεν πρέπει να καλλιεργήσει προσδοκίες που θα παραλύσουν κάθε διεκδίκηση από το κράτος μέτρων ουσιαστικής αποκατάστασης και προστασίας. Ούτε βέβαια να αποτελέσει άλλοθι για την κυβέρνηση, να αθωώσει τις ευθύνες της και να «μακιγιάρει» τις εξαγγελίες για μέτρα - κοροϊδία.

    

Σχέδιο

Με αφορμή τις πυρκαγιές στην Ανατ. Αττική, ακούγεται από διάφορες πλευρές το επιχείρημα ότι στην περιοχή «δεν έχουν γίνει οργανωμένα έργα», ότι δεν υπάρχει «χωροταξικό και ρυθμιστικό σχέδιο που να καθορίζει τι και πού θα χτίζει ο καθένας» και ότι έτσι οδηγηθήκαμε στην καταστροφή. Επομένως, «αν μπει τάξη» από το κράτος, μειώνονται οι πιθανότητες να επαναληφθεί το κακό.

Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Τις τελευταίες δεκαετίες στην Ανατολική Αττική υπάρχει χωροταξικός σχεδιασμός, αλλά αυτός υπηρετεί τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου, όχι τις λαϊκές ανάγκες. 

Δάση, βουνά, παραλίες και κάθε άλλη έκταση έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης για την κερδοφορία των ομίλων, που «φύτεψαν» λατομεία, ξενοδοχεία και βιομηχανίες. Η εκτεταμένη οικιστική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών έφερε τεράστια κέρδη στις τράπεζες, απ' τα στεγαστικά δάνεια, όπως βέβαια και στις κατασκευαστικές εταιρείες.

 Ακόμα και η αυθαίρετη δόμηση που αφορά στη λαϊκή κατοικία, έγινε το έδαφος της εμπορευματοποίησης της γης, από την οποία κερδισμένο βγαίνει το κεφάλαιο. Αλλωστε, η αναρχία που χαρακτηρίζει συνολικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, δεν θα μπορούσε παρά να εκφράζεται και σ' αυτόν τον τομέα. Σ' αυτόν τον σχεδιασμό του αστικού κράτους δεν χωρούσαν και δεν χωρούν έργα και υποδομές που αφορούν τις λαϊκές ανάγκες, αλλά δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο. Επομένως, σχέδιο υπάρχει. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τις ανάγκες του λαού. Κι αυτό αποδείχτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο στη φονική πυρκαγιά στην Ανατ. Αττική.

    

Μάνατζερ

Η υποψηφιότητα του Ηλ. Ψινάκη για το δήμο Μαραθώνα υπήρξε μια εμβληματική για το σύστημα υποψηφιότητα και η εκλογή του στη θέση του δημάρχου κατά τις προηγούμενες τοπικές εκλογές προβλήθηκε όσο λίγων. Για τους αστούς κονδυλοφόρους εκείνης της περιόδου ήταν το παράδειγμα του «δημάρχου - μάνατζερ», που θα εξελισσόταν σε «πρότυπο για την Τοπική Διοίκηση», αφού ήταν «πετυχημένος στη δουλειά του», «πέρα από κόμματα και παλιές αντιλήψεις». 

Στη διάρκεια της θητείας του απασχόλησε πολλές φορές τα ΜΜΕ με τις πρωτοβουλίες του να αναβαθμίσει τον Μαραθώνα σε «παγκόσμιο τουριστικό προορισμό», αξιοποιώντας την αναγνωρισιμότητά του και τις ...φιλίες του στο παγκόσμιο «jet set». Κι όχι μόνο αυτό. 

Σε συνεργασία με άλλους «φερέλπιδες» και δήθεν «άφθαρτους» και «υπερκομματικούς» δημάρχους ανά την Ελλάδα, επιχειρήθηκε να αποτελέσουν «μαγιά» για ευρύτερες διεργασίες στο πολιτικό σύστημα, πάντα με το μανδύα του «αυτοδιοικητικού».

 Οι εξελίξεις στο δήμο Μαραθώνα και όσα βγαίνουν στην επιφάνεια με την τελευταία φονική καταστροφή, οι ευθύνες «με ουρά» που αποδίδουν στη δημοτική αρχή και οι οποίες δεν περιορίζονται μόνο στην καθυστερημένη αντίδραση την ώρα της κρίσης, φανερώνουν πόσο κατασκευασμένα ήταν και τι σκοπιμότητες υπηρετούσαν όσα γράφονταν και λέγονταν πριν από τέσσερα περίπου χρόνια. 

Κι επειδή το 2019 είναι εκλογική χρονιά για την Τοπική Διοίκηση (τουλάχιστον) και επειδή οσονούπω θα αρχίσει το λιβάνισμα των «ικανών», «υπερκομματικών» και «άξιων», καλό είναι ο λαός να αξιοποιήσει την πείρα του και να κλείσει τ' αυτιά απέναντι στους κάθε λογής «σπόνσορες» της αντιλαϊκής πολιτικής στους δήμους και τις περιφέρειες.

ριζοσπάστης 

ΜΙΑ "ΣΥΖΗΤΗΣΗ":«Τί προτιμάς; Συμβιβασμένο πού μπορεί νά σέ Ζαλίσει, ή κομμουνιστή πού μπορεί νά σέ Ξυπνήσει;»

«Τί προτιμάς; Συμβιβασμένο πού μπορεί νά σέ ζαλίσει, ή κομμουνιστή πού μπορεί νά σέ ξυπνήσει;»

Πρίν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Μέ πολλή διστακτικότητα, αλλά καί μέ τήν ένταση τού απαιτητικού αναζητητή, μού δήλωσε ότι δεν πιστεύει στη δύναμη του οργανωμένου αγώνα, πού όμως θά ήθελε πολύ νά πιστέψει, αλλά δέν μπορούσε.
Χρόνια προσπαθούσε καί αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε μέ καθηγητές καί μορφωμένους. Αλλά δέν ικανοποιήθηκε η δίψα του γιά κάτι σοβαρό.
Άκουσε γιά μένα καί αποφάσισε νά μοιρασθεί μαζί μου τήν υπαρξιακή ανάγκη του. Μού ζήτησε μία επιστημονική απόδειξη περί αποτελεσματικότητας.

Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις; τόν ρώτησα. Δυστυχώς όχι, μού άπαντα. Είμαι τής Φιλοσοφικής. Κρίμα! διότι ήξερα μία τέτοια απόδειξη, είπα εμφανώς αστειευόμενος. Ένιωσε αμήχανα καί κάπου σιώπησε γιά λίγο. Κοίταξε, τού λέω. Συγγνώμη πού σέ πείραξα λιγάκι. Αλλά το κίνημα δέν είναι εξίσωση, ούτε μαθηματική απόδειξη.

Άν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θά το πίστευαν. Νά ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται. Έχεις πάει ποτέ σε Συνδικάτο; Έχεις ποτέ συναντήσει κανέναν απ' το Π.Α.ΜΕ; Όχι, αλλά σκέπτομαι νά πάω, έχω ακούσει τόσα πολλά… Άν μού πείτε, μπορώ νά πάω καί αύριο. Ξέρετε κανέναν μορφωμένο νά πάω νά τόν συναντήσω;

-Τί προτιμάς; Μορφωμένο πού μπορεί νά σέ ζαλίσει, ή Αγωνιστή πού μπορεί νά σέ ξυπνήσει;

-Προτιμώ τόν μορφωμένο. Τούς φοβάμαι τούς αγωνιστές.

-Η πίστη είναι υπόθεση τής καρδιάς. Γιά δοκίμασε μέ κανέναν αγωνιστή. Πώς σέ λένε; ρωτώ. Βλαδίμηρο, μού απαντά.

Τόν έστειλα σέ έναν σύντροφο. Τού περιέγραψα τόν τρόπο προσβάσεως καί τού έδωσα τίς δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα. Θά πάς, τού είπα, καί θά ρωτήσεις τό ίδιο πράγμα. Είμαι άπιστος, θά τού πείς, καί θέλω νά πιστεύσω.

Θέλω μία απόδειξη περί υπάρξεως αποτελεσματικότητας. Φοβάμαι, ντρέπομαι, μού απαντά. Γιατί ντρέπεσαι καί φοβάσαι τόν σύντροφο καί δέν ντρέπεσαι καί φοβάσαι εμένα; ρωτώ. Πήγαινε απλά καί ζήτα τό ίδιο πράγμα.

Σέ λίγες μέρες, πήγε καί βρήκε τόν σύντροφο νά συζητάει μέ κάποιον νέο στο Νότιο Πάρκο. Στήν απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι δίπλα σε ένα παγκάκι. Ανάμεσα σέ αυτούς καί ο Βλαδίμηρος βρήκε δειλά τήν θέση του. Δέν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά καί η συνομιλία τού σύντροφου μέ τόν νεαρό τελείωσε.

Τί γίνεστε, παιδία; ρωτάει. Είχατε δει πως ήταν η παραλία πριν 4 χρόνια; Έχετε πιεί λίγο νεράκι; Ευχαριστούμε, σφε, απήντησαν, μέ συμβατική κοσμική ευγένεια. Έλα εδώ, λέει απευθυνόμενος στόν Βλαδίμηρο, ξεχωρίζοντάς τον από τούς υπόλοιπους. Θά φέρω εγώ τό νερό, πάρε εσύ τό κουτί αυτό μέ τις φωτογραφίες. Πως σε Λένε; Βλαδίμηρο... Έλα πιό κοντά νά σού πώ ένα μυστικό: Καλά νά είναι κανείς άπιστος, άλλα νά έχει όνομα επαναστάτη καί νά είναι άπιστος; Αυτό πρώτη φορά μού συμβαίνει.

Ο φίλος μας κόντεψε νά πάθει έμφραγμα από τόν αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό για τό όνομά του; Τί, τελικά, ήθελε νά τού πεί ο σύντροφος;

– Σύντροφε, μπορώ νά σάς μιλήσω λίγο; Μόλις πού μπόρεσε νά ψελλίσει. Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πάρε τις φωτογραφίες, πιές καί λίγο νεράκι καί πήγαινε στις παραλίες και στα πάρκα νά δεις πως δουλεύουμε. Σύντροφε μου, θέλω νά μιλήσουμε, δέν γίνεται; Τί νά πούμε, ρέ παλληκάρι; Γιά ποιόν λόγο ήλθες;

Στό ερώτημα αυτό μόλις είδα τις φωτογραφίες

ένιωσα αμέσως νά ανοίγει η αναπνοή μου, αφηγείται. Η καρδιά μου νά πλημμυρίζει από πίστη. Ο μέσα μου κόσμος νά θερμαίνεται. Οι απορίες νά λύνονται χωρίς κανέναν αντίλογο, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς τήν ύπαρξη μιάς ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τά άν, τά γιατί, τά μήπως καί έμεινε μόνον τό πώς καί τό τί από δώ κι εμπρός.

Ό,τι δέν τού έδωσε η "σκέψη" τών μορφωμένων των μέσων μαζικής επιβλάκωσης (MME), τού τό χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός σφου. Οι σύντροφοι είναι πολύ διακριτικοί. Σού κάνουν τήν εγχείρηση χωρίς αναισθησία καί δέν πονάς.

Σού κάνουν τήν μεταμόσχευση χωρίς νά σού ανοίξουν τήν κοιλιά. Σέ ανεβάζουν σέ δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τίς σκάλες τής συμβιβσμένης λογικής. Σού φυτεύουν τήν πίστη στήν καρδιά, χωρίς νά σού κουράσουν τό μυαλό.

Πηγή

Μία "μικρή" τροποποίηση☺ ενός κειμένου που διακινούν κάποιοι στο διαδίκτυο: