#Σεμίνα Διγενή: Ο πρώτος μου Mέντορας Νίκος Αντωνάκος, 15 χρόνια μακριά

«Λοιπόν για πες μου τώρα, πού καταλήγουμε; Θα αφήσουμε τον κόσμο να βουλιάξει ή θα τον οδηγήσουμε στο μέλλον; 

Τι λες δεσποσύνη;»

Σεμίνα Διγενή. Άρθρα- Συνεντεύξεις- Εκπομπές- Βιβλία.
Semina Digeni:

Του το χρωστούσα αυτό το κείμενο σήμερα στον Ριζοσπάστη.

Νίκος Αντωνάκος, 15 χρόνια μακριά

●Αρχές δεκαετίας του '70. Καλοκαίρι. Ετοιμαζόμαστε να πάμε για μπάνιο στο Καβούρι. Ο πατέρας μου μας ενημερώνει ότι θα μας αφήσει στην παραλία και θα πεταχτεί κάπου εκεί κοντά, να δει έναν φίλο του σκηνοθέτη που κάνει γύρισμα.
Γυαλίζει αμέσως το μάτι μου! Σκηνοθέτης; Γύρισμα; Αρα και ηθοποιοί. Διεκδικώ μαχητικά να πάω μαζί του. Δεν το χάνω με τίποτα, θέλω τόσο πολύ να δω όλους αυτούς από κοντά. Τον πιέζω. Υποκύπτει και με παίρνει μαζί του.
Εκείνο το μεσημέρι, μπορεί να έχασα το μπάνιο, είχα όμως την τύχη να γνωρίσω έναν μαγικό άνθρωπο. Δεν θα πρέπει να ήταν πάνω από 30 χρόνων και απίστευτα όμορφος. Τον παρακολουθώ, από μακριά, να μιλάει, να καθοδηγεί το γύρισμα, να πηγαινοέρχεται διορθώνοντας τα φώτα, τις κάμερες, τα πλάνα, τις θέσεις, να ρωτάει συνέχεια έναν αεικίνητο κύριο με μακριά μαλλιά (τον ζωγράφο και σκηνογράφο Τάσο Ζωγράφο), ώσπου μετά από λίγη ώρα δεν κοιτάζω τίποτα άλλο, εκτός από εκείνον. Νιώθω σαν να τον ακολουθεί ένας δυνατός προβολέας.

Στο πρώτο τους διάλειμμα, ο πατέρας μου μας συστήνει (Τόσα χρόνια μετά, δεν ξεχνάω λέξη από εκείνη τη συνομιλία).
-- Νίκο, η κόρη μου, η Μίνα. Από εδώ ο Νίκος Αντωνάκος.
-- Καλώς την. Τι μέρος του λόγου είστε εσείς, δεσποσύνη; (μα πληθυντικός;)
-- Θαυμάστριά σας κύριε! (θρασύτατη)
-- Νάτα μας! Και γιατί παρακαλώ; Τι προλάβατε να θαυμάσετε;
-- Που τους φέρνετε όλους αυτούς βόλτα και σας ακούνε όταν μιλάτε.
-- Τι τάξη πας; (ενικός επιτέλους)
-- Πρώτη Γυμνασίου.
-- Και τι σκοπεύεις να γίνεις;
-- Δημοσιογράφος!
-- Α μάλιστα... Να κανονίσουμε να μιλήσουμε σε λίγα χρόνια, πριν το κάνεις (ωχ, γιατί;)

●Με τον Μάνο Κατράκη στο σπίτι μας!
Τελικά δεν πέρασαν χρόνια. Σε λιγότερο από μια βδομάδα - ο μετέπειτα γκουρού μου - ήρθε σπίτι μας μαζί με τον Μάνο Κατράκη, που μου φάνηκε ένας γίγαντας, το χέρι μου σαν να εξαφανίστηκε στην τεράστια παλάμη του. Κλείστηκαν σ' ένα δωμάτιο με τον πατέρα μου για να συζητήσουν. Από όσα κατάφερα να κρυφακούσω, μιλούσαν για μια εκδήλωση που θα ετοίμαζαν στο Καλλιμάρμαρο, με τα εθνικά μπαλέτα της Κένυας. Ο Νίκος θα έγραφε τα κείμενα και θα το σκηνοθετούσε, ο Κατράκης θα ήταν αφηγητής κι ο πατέρας μου θα το οργάνωνε.
Τι αδικία! Είχα την είδηση από πρώτο χέρι, είχα τους πρωταγωνιστές δικούς μου, αλλά ήμουν πολύ μικρή για να είμαι δημοσιογράφος και να την αξιοποιήσω...
Ο Μάνος Κατράκης έφυγε γρήγορα μετά την κουβέντα τους. Ο Αντωνάκος όχι μόνο έμεινε για φαγητό, αλλά μου έκανε μετά και το πρώτο πολύτιμο - και αξέχαστο - μάθημα δημοσιογραφίας, που μόνο με μάθημα δεν έμοιαζε. Πιο πολύ με ρωτούσε, παρά μου έκανε τον δάσκαλο. Μιλήσαμε για ώρες και χρησιμοποιούσε παραδείγματα για να μου δώσει να καταλάβω πως το επάγγελμα που είχα επιλέξει, μπορούσε να είναι λειτούργημα, αλλά μπορούσε να γίνει και εγκληματική πράξη. Μου μιλούσε για τους δημοσιογράφους που έβλεπα εκείνη την εποχή στην τηλεόραση και για τον ρόλο τους, μου εξηγούσε τις παγίδες αυτής της επιλογής.
Προφήτευε πως αν δεν αλλάξει αυτό το σύστημα, θα 'ρθει στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί, που λένε τα νέα στην τηλεόραση και γράφουν στις εφημερίδες, θα γίνουν οι πιο βρωμεροί βρικόλακες. Συχνά χειρότεροι κι από τους δικτάτορες.
Καμιά εικοσαριά χρόνια μετά, το ρεζουμέ αυτών που συζητούσαμε εκείνο το απόγευμα στο σπίτι της οδού Σερρών 71, στην Ακαδημία Πλάτωνος, τα διάβαζα σε άρθρο του, στον «Ριζοσπάστη».

●Να τον αλλάξουμε, επιτέλους, τον κόσμο
«Ο καθένας, πια, ξέρει πως ετούτοι οι άνθρωποι όταν μυρίσουν αίμα ζουμάρουν με μανία και σαδιστική ευχαρίστηση στις πληγές. Ο φακός τους χώνεται βίαια στις ανοιγμένες φλέβες και η οθόνη τους γίνεται κατακόκκινη. Ομως δε σταματάνε! Λαίμαργοι και ανικανοποίητα διψασμένοι προχωράνε ακόμα περισσότερο. Ανοίγουν, όπως ο μετροπόντικας, διαδρόμους και στοές στις πληγωμένες φλέβες των θυμάτων και προχωράνε κατευθείαν στην καρδιά. Εκεί, πια, καρφώνουν περήφανα τη σημαία τους, μιμούμενοι τον Αμερικανό φαντάρο, που κάρφωσε την αμερικανική σημαία στο ιρακινό Προεδρικό Μέγαρο! Κατέκτησαν τον απόλυτο πόνο! Αυτή είναι η πραγματικότητα και είναι - πολυποίκιλα - διαπιστωμένη!

 Τι νόημα έχει, όμως, η επανάληψη της διαπίστωσης; Εκείνο που έχει αξία είναι να βρεθεί ο τρόπος να γκρεμιστεί αυτό το αιμοδιψές και αιμοσταγές οικοδόμημα. 

Τι νόημα έχει να μιλάς για την ακρίβεια, να διαπιστώσεις τις απάτες και τις λοβιτούρες; Το ζητούμενο είναι το πέρασμα από τη διαπίστωση και την καταγγελία στη δράση.

 Γνωστό είναι πως διάφοροι "αριστεροί" έπαψαν να είναι αριστεροί. Γνωστό, επίσης, είναι πως διάφοροι συνδικαλιστές την "έκαναν" για απέναντι! Γνωστό, ακόμα, είναι πως αρκετοί, καθαροί κατά τα άλλα, στην πορεία λιποψυχούν. Αλλοι αλλάζουν συνειδητά και άλλοι ασυνείδητα στρατόπεδο. Αλλοι συμβιβάζονται από φόβο. Και άλλοι από συμφέρον. Ολα αυτά είναι γνωστά και διαπιστωμένα. 

Ομως η ζωή απαιτεί, παρ' όλα αυτά, να πάμε παρακάτω! 

Να περάσουμε από τις διαπιστώσεις στην ανατροπή αυτής της πολλαπλώς διαπιστωμένης θλιβερής και άθλιας πραγματικότητας. 

Και αυτό δε θα συμβεί όταν επαναλαμβάνουμε - και κολλάμε - τις διαπιστώσεις. Αλλο πράγμα να μελετάμε, να εμβαθύνουμε στα πράγματα και στις πολιτικές και άλλο να βουλιάζουμε στην περιπτωσιολογία! 

Πρέπει αυτό το υλικό της γνώσης, που αποκτήσαμε μελετώντας, κάποια στιγμή να το "δοκιμάσουμε" στην εφαρμογή. Διαφορετικά θα γίνουμε "λέσχη" συζητήσεων. Ομως καιρός, πια, είναι να ξεφύγουμε από τις διαπιστώσεις και να κάνουμε κάτι για τον κόσμο. Να τον αλλάξουμε, επιτέλους, τον κόσμο».

Ο πρώτος μου μέντορας ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος! Ασυμβίβαστος και ακέραιος. Καλλιεργημένος και τολμηρός. Ευαίσθητος ποιητής και αιχμηρός αρθρογράφος. Κοσμοπολίτης, με σπάνια αισθητική. Μαχητικός όταν υποστήριζε τις αξίες του και τα ιδανικά του, ένας παθιασμένος και φλογερός αγωνιστής, μέχρι το τέλος.

 Ηταν μια λαμπερή και πολυδιάστατη προσωπικότητα, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας. Πίστευε και στήριζε τον κοινωνικό ρόλο του καλλιτέχνη, αλλά και του δημοσιογράφου.

Είχε πει:
«Ω, τι ευτυχία να είσαι διανοούμενος! Και καλλιτέχνης. Και ακαδημαϊκός. Και δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο. Και να σιωπάς! Να σιωπάς, γιατί είσαι πονηρός και φοβητσιάρης. Γιατί θέλεις να τα έχεις καλά με τον νεκροθάφτη σου. Και να προσποιείσαι ότι εισέρχεσαι στη ζωή, ενώ εσύ εξέρχεσαι! Να οπισθοβατείς προσποιούμενος ότι βαδίζεις μπροστά. Οτι παίρνεις μέρος στη ζωή, ενώ την έχεις - προ πολλού - αποχωριστεί. Να παριστάνεις τον ζωντανό, ενώ έχεις πεθάνει!».
Από τους πρώτους που μου μίλησε - τότε, στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου - γι' αυτό που πίστευε με πάθος, για την ιδεολογία του, τον κομμουνισμό. Πάντα έλεγε πως η ανατροπή αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος απαιτεί σύνθετη σκέψη, κόπο, επιμονή, υπομονή, αποφασιστικότητα και πειθαρχία. Απαιτεί ολοκληρωτικό δόσιμο στην υπόθεση.

●Κόντρα στο μαύρο και το άσπρο της καταστροφής υπάρχει το κόκκινο
Διάβαζα χρόνια μετά, τα κείμενά του όπου έλεγε, όπως και τότε, ότι:

«... Κόντρα στο μαύρο και το άσπρο της καταστροφής, υπάρχει πάντα και το κόκκινο. Εκεί, όπου οι υποσχέσεις δεν έχουν θέση. Εκεί, όπου μιλάνε για κοινούς αγώνες και κοινές αγωνίες. Εκεί, όπου δε βγάζουν τους άσους απ' το μανίκι. Εκεί, όπου σου ζητάνε τη συμμετοχή και όχι, έτσι απλά, την ψήφο σου».

«Εφυγε» 67 χρόνων, τιμώντας στο ακέραιο την αποστολή του σύγχρονου ανθρώπου. Δεν υπήρξε στιγμή ένα ήσυχο, συμβιβασμένο και υπάκουο άτομο. Αφησε πίσω του τεράστια «περιουσία», μυθιστορήματα, τηλεοπτικές εκπομπές, σενάρια, ποιήματα, πολιτικά άρθρα, ταινίες, θεατρικά έργα, κριτικές, εικαστικά δρώμενα, διηγήματα, ανταποκρίσεις...

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 25 Μάη του 1942 κι «έφυγε» στην Αθήνα στις 3 Απρίλη του 2009, από ανακοπή καρδιάς, ενώ μιλούσε σε εκδήλωση της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών στο αφιέρωμα για τον Γιάννη Ρίτσο.

●Ή αφήνουμε τον κόσμο να βουλιάξει ή τον οδηγούμε στο μέλλον

Κρατάω για το τέλος ένα αγαπημένο μου κείμενό του:
Σιωπή! Παρακαλώ, μην ταράζετε τους κύκλους. Δες τε πόσο όμορφη είναι η λίμνη όταν κοιμάται! Αν - και όταν - η μπόχα από τα στάσιμα νερά σας πάρει στο κυνήγι, εσείς γνωρίζετε... ψεκάστε αρώματα - και ξόρκια - στον αέρα, για να φύγει η βρώμα.
Την ξέρετε τη συνταγή. Το ζήτημα είναι να μην χαθεί η ακινησία. Αυτή η μακάρια κατάσταση που σας βολεύει.
Γιατί, στ' αλήθεια, είναι - για σας - τόσο μπανάλ να ξαναρχίσετε πάλι τα ίδια. Να κάνετε συλλαλητήρια και πορείες για τη Νικαράγουα και την Κούβα. Τι δουλιά έχετε εσείς με τις ιδιωτικοποιήσεις; Πρόβλημά σας είναι τα άδεια πουκάμισα; Και τα άδεια τσουκάλια;
Οχι, αυτά είναι κουρελαρίες. Χυδαίος ρεαλισμός! Απομεινάρια μιας άλλης ζωής!
Εσείς - σταθερά - κρατήστε γερά τα φύλλα να μην κουνιούνται. Και το ίσο στους ψαλτάδες. Γονατισμένοι, βέβαια. Και τη σιωπή σας, προπαντός, που δε σας εκθέτει!
Ωσάν γιαπωνέζικη απεργία, ας πούμε. Εσείς, πάντως, μια ζωή ουδετερότητα!
Τι κι αν η λάσπη πέτρωσε! Τι και αν η σκόνη έγινε σύννεφο! Κρατήστε το καβούκι σας - γερά - κλεισμένο. Μην βγείτε στην αγορά και σας σκουντήσουν τα προβλήματα. Σταθείτε στην άκρη του πεζοδρομίου να περάσει η πλέμπα. Δεν είναι για σας οι συγκρούσεις με την Αστυνομία. Πάλι τα ίδια θα αρχίσουμε, τώρα;
Και τι παραμύθια, της Γαλλικής Επανάστασης, είναι αυτές οι κουβέντες για ισότητα...
Αφήστε, πια, τους μπολσεβίκους! Τα δάχτυλα, όπως και η κουτσή Μαρία γνωρίζει, δεν είναι ίσα, γιατί να είναι οι άνθρωποι; Εσείς δεν ευθύνεστε για τις σφαγές στη Ρουάντα, κοιμηθείτε ήσυχα. Τα παιδάκια μόνα τους έπεσαν πάνω στα μαχαίρια. Γίνονται και αυτά, μην ξαφνιάζεστε! Παρακαλώ, μην σηκώνετε την πέτρα. Ποτέ δεν ξέρει κανείς τι έχει από κάτω. Εχετε δίκαιο, που αποσύρατε την ανοχή σας από τις διεκδικήσεις. Αυτές οδηγούν, τελικά, στο ταξικό μίσος. Και το ταξικό μίσος στην αναρχία. Φυσικά, οι τοίχοι πρέπει - οπωσδήποτε - να κρατηθούν καθαροί. Δεν πρέπει να χαλάσει η ώχρα. Το κόκκινο πάνω στο κίτρινο δημιουργεί τόσες αναστατώσεις.
Κλειδώστε, σας παρακαλώ, πριν κοιμηθείτε. Κάντε ένα γύρω στα δωμάτια μη και ξεχάσατε τίποτα αξίας. Αφήστε στην είσοδο - για δόλωμα - το ψωμί. Πολλές φορές δε γυρεύουν και τυρί! Μπορεί να το πάρουν και να φύγουν!
Τι ζωή και αυτή να μην μπορείς να ευχαριστηθείς το φραπέ σου! Εσάς, μιλάω για όλους εσάς, έχουμε υποχρέωση να σας διαφυλάξουμε. Να σας βάλουμε στη γυάλα. Σαν δείγματα μοναδικά. Σαν τους ανθρώπους, που ακούνε τους κρότους και προσποιούνται τους κουφούς.
Θυμάμαι πως κάθε φορά που τελείωνε μια συζήτησή μας, έλεγε:
«Λοιπόν για πες μου τώρα, πού καταλήγουμε; Θα αφήσουμε τον κόσμο να βουλιάξει ή θα τον οδηγήσουμε στο μέλλον; Τι λες δεσποσύνη;»

#ΓΙΑΝΝΗΣ_ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ Πνεύμα Ελεύθερο και Ανυπότακτο!

Από Ιωάννα Κόκκαλη:

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
Πνεύμα ελεύθερο και ανυπότακτο!

«Βαθιά πικραμένος τα σκεφτόταν.

Είχε και δίκιο ο δόλιος.

Φουκαράς, φτωχαδάκι, τον είχε πάρ' η κάτω βόλτα.

Ψαράς, χταποδάς και τρατάρης, κι αργάτης ακόμα κι οξωμάχος, όπως λάχαινε, όπως ερχόταν.

Κυνηγός του καρβελιού και του μπακέτου, όπου νάταν βρισκούμενο, στο γιαλό, στη στεριά, ή του πελάου. Χρόνια 'χε να κοιμηθεί με 'κοσπεντάρικο στην τσέπη.

Με μια σαπόβαρκα παιδεύονταν για το ψωμί, για το καρβέλι.

 Δύσκολο πράμα όμως. 

Το χειμώνα λιοτρουβιάρης ούλη νύχτα και τη μέρα δούλευε το παραγάδι. Και σαν έπιανε ο Απρίλης, ξανά πάλε στην τράτα. 

Στην ίδια κείνη πούταν αυτός αφεντικό και καπτάνιος της, πούταν αυτός ψυχή και καύχημά της και που τώρα τού τη χαίρονταν ο οχτρός του.

Πεντάμορφη σκλάβα χριστιανή αυτή, σ' αφέντη Τούρκο. Σκλάβος κι αυτός ο έρμος... αδερφός της.

Αχ! τύχη κακιά, μαγκούφα...

 Σβάρνα τον είχαν πάρει η φτώχεια και τα χρόνια... Ασπρισαν τα μαλλιά του και καμπούριασε... Να του σβαρνάν αρχίσαν και τα πόδια.

Πικρά τα συλλογιόταν ούλα.

Τον κατάλυσαν τα βάσανα και το μεράκι.

Κακομοίρη, ταπεινό τον είχε κάμει η φτώχεια. 

Ψωμί και δάχτυλο κι αυτός κ' η δόλια η γριά του»...

                                    * * *

Φύση ανήσυχη, που δεν χώρεσε στη συμβατικότητα, ριζοσπάστης διανοητής και λογοτέχνης, συγγραφέας ελεύθερος, ανυπότακτος και αμίμητος, ο Γιάννης Σκαρίμπας, μάς κληροδότησε ένα πλούσιο και πολύμορφο έργο, που τον κατατάσσει στην πρωτοπορία της ελληνικής λογοτεχνίας.

 Οπλισμένος με το δραστικό λόγο του, που δεν «χάριζε κάστανα», ο Γ. Σκαρίμπας, έμεινε απροσκύνητος, μέχρι τα στερνά του - «έφυγε» από τη ζωή στις 21 Γενάρη 1984.

Ο Γιάννης Σκαρίμπας υπήρξε μια πολυδιάστατη φυσιογνωμία των Ελληνικών Γραμμάτων, που σφράγισε με την παρουσία του την ελληνική ηθογραφία, που καθιερώθηκε από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση σαν συγγραφέας με το δικό του προσωπικό ύφος, το περίφημο «α-λα-Σκαρίμπα» ύφος, όπως το αποκάλεσε τότε ο Κόντογλου. 

Ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του γραφτού λόγου, διήγημα, νουβέλα, ποίηση, μυθιστόρημα, ιστορικό δοκίμιο, θέατρο, Καραγκιόζη, σχολιογραφία κ.λπ.

Η πρώτη του εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στα 1929, όταν απέσπασε ομόφωνα το πρώτο βραβείο του Διαγωνισμού του περιοδικού «Νεοελληνικά Γράμματα» για «το πρωτότυπο ύφος του, την εκρηκτική του γλώσσα και τις πλούσιες εικόνες του που μοιάζουν με λαϊκές ζωγραφιές».

Σουρεαλιστής χωρίς να ενταχθεί ποτέ στην παρέα των σουρεαλιστών, πολέμιος της ρεαλιστικής γραφής και της ηθογραφίας, χρησιμοποίησε τη γλώσσα με τρόπο παράδοξο, σαν παρωδία της γλώσσας των λογίων με μια εκούσια αναστάτωση της σύνταξης και της λογικής. Κατέστρεψε τους παραδοσιακούς θεσμούς της αφήγησης, παραβίασε τη σύνταξη και τη γραμμική της τάξη και κατέγραψε την πραγματικότητα με πνεύμα ανήσυχο και καυστικό. 

Τα γραπτά του γεμάτα ευαισθησία, οξυδέρκεια, χιούμορ και αυτοσαρκασμό, συνθέτουν ένα έργο που αποτελεί παντοτινή πνευματική αξία. 

Μαζί με τη σπουδαία πεζογραφία του, ο Γ. Σκαρίμπας μάς δώρισε και μία ποίηση ανατρεπτική και ξεχωριστή, η οποία όμως έμεινε στη σκιά της πρώτης και εν πολλοίς άγνωστη, ενώ εκτός από εκπληκτικός λεξιπλάστης και στιχοπλόκος υπήρξε και αιρετικός ιστορικός.

Ιδιαίτερη αγάπη έτρεφε ο Σκαρίμπας για τον Καραγκιόζη που τον θεωρούσε το γνησιότερο είδος λαϊκού θεάτρου, αφού μέσα απ' αυτόν εκφράζονταν τα όνειρα κι οι καημοί του λαού κι ακόμα γιατί οι ρίζες του βυζαίνουν στην αρχαία μας παράδοση. 

Εγραφε σχετικά με το θέμα αυτό σε κάποιο βιβλίο του: «Τούτος ο ξυπόλυτος έρχεται ντρίτα από τα μυστήρια: τα ορφικά, τα ελευσίνια, τα διονύσια, όπως ο άνθρωπος έρχεται ντρίτα από τη μόδα. Ντεμοντέ είναι μόνον οι νεκροί, ενώ και η καρδιά του Εθνους δεν χτυπάει στα νάιτ-κλαμπ ούτε στα σαλονειακά κουκουβαγεία της Αθήνας».

Από τη Χαλκίδα, όπου διέμενε, είχε την ελευθερία να κρίνει και συχνά να κατακεραυνώνει. 

Ο μπάρμπα Γιάννης υπήρξε ένας ποταμός λαϊκής σοφίας, γνώσης, σπουδής, πάθους για τη γυμνή αλήθεια και αγωνιστικότητα. Με το οξύ, ευθύβολο, σαρκαστικό και μαχητικό του πνεύμα έβαλλε εναντίον δειλών και «κατεστημένων» της πολιτικής και του πνεύματος, εναντίον εθνικών μειοδοτών, προσκυνημένων της εξουσίας και ξένων «προστατών».

Σφυροκοπούσε ό,τι ήταν ξένο προς τις πεποιθήσεις του, είτε για την τέχνη είτε για την πολιτική. 

Εριχνε τα «βέλη» του σε όσους είχαν... λυγισμένη μέση. Με το ασυγκράτητο στόμα του, με τη φλογερή πένα του καυτηρίαζε το κατεστημένο, την «ιστορικάντζα» και τους μεγαλοσχήμονες της ακαδημαϊκής, πανεπιστημιακής και λογοτεχνικής κάστας των Αθηνών. 

Στους «ευνουχιστές της Ιστορίας και τους αλλουβρεχήτες της αλήθειας» πετούσε καταπρόσωπο το κάθε του βιβλίο, άρθρο, σημείωμα... 

Αμείλικτα στηλίτευε την «πνευματική μας ηγεσία», που εναγωνίως πάλευε να μη δοθεί το Νόμπελ λογοτεχνίας σε κορυφαίες μορφές των ελληνικών Γραμμάτων, όπως οι Αγγελος Σικελιανός, Γιάννης Ρίτσος, Κώστας Βάρναλης, Νίκος Καζαντζάκης. 

Ο Γ. Σκαρίμπας δεν ανεχόταν την υποκρισία, το κίβδηλο, το πνευματικό σκοτάδι... Και εν γνώσει του μαγνήτιζε τη μήνιν του συστήματος απέναντί του.

Ο Σκαρίμπας έγραψε και θεατρικά έργα με κορυφαίο τον «Ηχο του κώδωνος» και άλλα στο ίδιο ύφος του παράλογου όπως: το «Σεβαλιέ Σερβάν της κυρίας», την «Κυρία του τραίνου», τον «πάτερ Συνέσιο», τα «Καγκουρώ», το «σημείο του σταυρού» κ.ά.

 Σημαντική ήταν η προσφορά του Σκαρίμπα και στην Ιστορία, που, όπως πίστευε, δεν έδιδε την πραγματική εικόνα του εθνικού μας βίου. 

Ετσι, ύστερα από πολύχρονες προσπάθειες και θυσίες, κατόρθωσε να συγκεντρώσει πολύτιμα στοιχεία και να γράψει το πολυσυζητημένο τρίτομο έργο του, το «Εικοσιένα και η αλήθεια» που προκάλεσε αληθινό σάλο.

«Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη, ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη και με ήβραν -χωρίς κανέν' να μου λείπει- τα λάθη. 

Κι ως τα γνώρισα όλα-μου γύρω - μπραμ-πάφες όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες -εαυτούληδες που με βλέπαν, oι γκάφες- μου όλες. 

A!... τι θίασος λίγον τι από αλήτες μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους, έτσι ως έμοιαζαν - με πρισμένες τις μύτες- παλιάτσους. 

Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη βέργα μπρος σε τρίποδα με κάντα μυστήρια, όπου γράφονταν τ' αποτυχημένα - μου έργα - εμβατήρια! 

Και τι έμπνευση!... Μαιτρ του φάλτσου 'γώ πάντα, με τη βέργα - μου τώρα ψηλά -λέω- με τρόμους να, με δαύτη - μου να παρελάσω τη μπάντα στους δρόμους».

(Ριζοσπάστης)

Ήταν μια χώρα που την έλεγαν Σοβιετική Ένωση,, #ΕΣΣΔ #Mpourxas

Konstantinos Mpourxas:
Ηταν μια χώρα που την ελεγαν Σοβιετική Ενωση, στην οποια χώρα, η μόνη προνομιούχος τάξη ηταν τα παιδιά !
Στην φωτο ενα απο τα χιλιάδες λεωφορεία-κινηματογράφος που ταξίδευαν και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές και στα πιο μικρά χωριά της αχανούς έκτασης της ΕΣΣΔ στα πρώτα χρόνια οικοδόμησης του σοσιαλισμού ωστε να έρθουν ολα τα μικρά παιδιά της χώρας σε επαφή με τον κινηματογράφο !

Konstantinos Mpourxas:
Εδω ''Στιγμές από τη δημιουργία και δράση της πρώτης κρατικής ακαδημίας κινηματογράφου του κόσμου, του θρυλικού σοβιετικού «ΒΓΚΙΚ» '' https://www.rizospastis.gr/story.do?id=5386251


RIZOSPASTIS.GR
rizospastis.gr - Υπάρχει κι άλλος δρόμος ανάπτυξης του κινηματογράφου!rizospastis.gr - Υπάρχει κι άλλος δρόμος ανάπτυξης του κινηματογράφου!

Konstantinos Mpourxas
Εδώ

 Κανε τον κοπο και ακουσε την σημερινη ομιλια του Δ.Κουτσουμπα στην οποια στο πρωτο 15 λεπτο αναφερθηκε αναλυτικα για ολες της καλλιτεχνικες σπουδες στην χωρα μας ,την κατασταση την οποια βρισκονται και τι βιωνουν ολοι αυτοι που επιθυμουν να σπουδασουν κινηματογραφο , θεατρο κλπ https://www.youtube.com/watch?v=D1dTX-9q-MI&t=2s


YOUTUBE.COM
Δ. Κουτσούμπας: Ο κόσμος της εκπαίδευσης καταδικάζει και καταψηφίζει τα νομοσχέδια της κυβέρνησης

Δ. Κουτσούμπας: Ο κόσμος της εκπαίδευσης καταδικάζει και καταψηφίζει τα νομοσχέδια της κυβέρνησης

Konstantinos Mpourxas
Οχτωβριανή Επανάσταση και οι απαρχές της 7ης Τέχνης Αφιέρωμα στον Σοβιετικό Κινηματογράφο

  https://www.kne.gr/.../afierwmata/sovietikos-kinimatografos/

KNE.GR
Αφιέρωμα στον Σοβιετικό Κινηματογράφο απο την ΚΝΕ

Αφιέρωμα στον Σοβιετικό Κινηματογράφο απο την ΚΝΕ


Χρηστος Ναυπλιωτης:
Και επειδή ‘δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλευεται’ καθησα λοιπόν Κωνσταντίνε, σήμερα να παρακολουθήσω στην … κρατική τηλεόραση την εκπομπή ‘ιστορία των γκουλαγκ’ …
α. επανάληψη (δεν ‘έπεισε’ φαίνεται και πολύ, η ‘πρώτη προβολη’ …)
β. σε συνέχειες (χρειάζονται πολλές εκπομπές για να χωρέσει η παραχάραξη και το ψέμα …)
γ. η εκπομπή κατάλληλη για άνω των ‘8’ !!!
( η προπαγάνδα και η πλύση εγκεφάλου από το … Δημοτικό)
δ. τετοιες αντιφάσεις, υπερβολές, ‘μαρτυρίες’, εξωπραγματικά και τερατώδη, τοση ‘χοντροκοπια’ και πρωτόγνωρη αντικομμουνιστικη προπαγανδα ούτε την εποχή της χούντας απ’ τον Γεωργαλά …
(ίνδαλμα τους ο Γκαιμπελς, με το ‘πες πες κάτι θα μείνει’)
ε. με βάση τα λεγόμενά’ τους από κάθε σοβιετική οικογένεια είχαν μαζέψει εκατομμύρια θύματα αντιφρονούντες και τους έστελναν για ‘τσάμπα’ καταναγκαστική εργασια σε διαφορά μέρη της ΕΣΣΔ, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από τα βασανιστήρια, τις κακουχίες, το πολικό κρύο και τις εκτελέσεις …
(όλα τα μεγάλα έργα τα αποδοσανε στην καταναγκαστικη εργασια, των … ‘αντιφρονούντων’, ενώ τα υπόλοιπα 200.000.000 των σοβιετικών … τεμπελιάζανε )
Και έρχεσαι τώρα εσυ με τις αναφορές σου στον κινηματογράφο , που απ’ την αρχή τον φέρανε σε επαφή με τους Σοβιετικούς πολίτες και κυρία τη νεολαία,
και μας λες για την δωρεάν παιδεία και υγεία, για τις κοινωνικές παροχές, για την ισότητα ανδρών και γυναικών !!
Μας αραδιάζεις, πως ήταν οι πρώτοι που δούλευαν 7ωρο και παιρναν σύνταξη στα 60/55, πως είχαν ένα μήνα άδεια, σπίτια τσάμπα μέ´ όλες τις παροχες …
Τονίζεις πως φτάσανε πρώτοι στο φεγγάρι, αυτοί που το ‘17’ ήταν 85% αναλφάβητοι, μουζικοι, μέσα στη μιζέρια και καταπιεση κάτω απ’ την τσαρική μπότα !
Προβάλεις τις προόδους στον αθλητισμό, στον πνευματικό και καλλιτεχνικό χώρο …
Τονίζεις τις επιτεύξεις και στην τεχνολογια, στην ανάπτυξη της κουλτούρας, τους ‘βιβλιοφάγους’ (αλήθεια ένα κρατος βίαιο, ένα κρατος ‘δολοφόνος’, γιατί να μορφώνει και μάλιστα σε ανώτατο επίπεδο τους νέους;)
‘Δρυός πεσούσης …’ λοιπόν και η αυθαιρεσία και τα ασύστολα ψεύδη, με την βοήθεια των ‘μεσων’ και των ‘παπαγαλακιων’, κατακλύζουν τα κρατικά κανάλια, που τα πληρώνουμε και εμείς οι … ‘αντιφρονουντες !!!
Βάλε τώρα με το μυαλό σου, τι ‘δυναμη’ και ελπίδα είχαν δώσει αυτά τα επιτεύγματα στους λαούς όλου του κόσμου, τι τρόμο και πανικό είχαν σκορπίσει στο ‘συστημα’ που ανέθεσαν στους ‘αρμόδιους’ την δημιουργία ‘μαύρων’ και ‘κίτρινων’ μεθόδων της αμαυρωσης τους με κάθε βρωμικο και ύπουλο τρόπο !
Με βρώμικα βέλη στην φαρέτρα τους, βουτηγμένα μέσα στο αντικομμουνιστικο τους δηλητήριο ‘προσπαθούν’ για την συκοφαντία !!!
100 χρόνια προσπάθεια και δεν τους ‘βγαίνει’ !!!
Και … ‘λυσανε’ !!!
Ήταν μια χώρα που την λέγανε Σοβιετική Ένωση’ !
Και … ‘ενοχλουσε’ !!!
Βρήκαν τρόπο και την ανατρέψανε …
Προσωρινοί ομως οι … πανηγυρισμοί !!
Κάποιος πρέπει να τους ενημερώσει πως η … αχλάδα, έχει πίσω την ‘ουρά’ !!!

Καν' το όπως στην Αγγλία: Βγες ραντεβού με έναν ''Sugar Daddy"!

Ελενη Μαρκακη:

Ιδιωτικά Πανεπιστήμια! 

Μια εικόνα από το κοντινό μέλλον:
Είσαι φοιτητής στην Ελλάδα σε Ιδιωτικό Πανεπιστήμιο και αδυνατείς να πληρώσεις τα δίδακτρα, τα βιβλία και το υψηλό κόστος διαβίωσης;
Καν' το όπως στην Αγγλία! Sugar Babies, λοιπόν!
Βγες ραντεβού με έναν ''Sugar Daddy"! Βρες δηλαδή ένα γλυκούλη ''ζαχαρομπαμπά'' που θα σε στηρίζει οικονομικά - για να ανταπεξέλθεις στο υψηλό κόστος των σπουδών σου,- έναντι των "υπηρεσιών" που θα του παρέχεις...
Εδώ ένα ρεπορτάζ του ''Μirror'' για το θέμα αυτό, την εφαρμογή δηλαδή ''sugar daddies'' και στην Αγγλία.

  https://www.mirror.co.uk/.../thousands-students-using...
Πάνω από μισό εκατομμύριο φοιτητές της Αγγλίας χρησιμοποιούσαν τους ''sugar daddies'', την διαδικτυακή αυτή εφαρμογή, για να αντιμετωπίσουν το υψηλό κόστος των σπουδών, τον Γενάρη του 2020!

Διαβάζουμε: το υψηλό κόστος των πανεπιστημιακών διδάκτρων και το υψηλό κόστος διαμονής στο Ηνωμένο Βασίλειο κάνει τους σπουδαστές να εξετάζουν νέους τρόπους να αντεπεξέλθουν κατά τη διάρκεια των σπουδών τους.
Και σε αυτό ... βοηθάει η διαδικτυακή αυτή εφαρμογή...
Enjoy capitalism λοιπόν !!!

Ελενη Μαρκακη:
Και στη Σουηδια με τον ...ανθρώπινο καπιταλισμό που δίνει ευκαιρίες σε όλους!!! : Είσαι φοιτητής στη Σουηδία; και δεν σου εγκρίνεται φοιτητικό δάνειο επειδή δεν έχεις περάσει το 75% των μαθημάτων σου;
Υπάρχει λύση: "Μηδέν δάνειο; Βγες ραντεβού με έναν Sugar Daddy" λέει το 2018 η γιγαντοαφίσα στο κέντρο της Στοκχόλμης!

Όλα επιτρέπονται στους νόμους της αγοράς. 

Έχεις λεφτά; Αγοράζεις τα πάντα. 

Και καλά οι έχοντες και οι κατέχοντες, που απολαμβάνουν τα πάντα, να είναι υπερ του καπιταλισμού... 

    Οι υπόλοιποι όμως που στερούνται και τα στοιχειώδη;


Ερωτήσεις - Απαντήσεις: Για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια

Άγιος Νικόλας (#των_Εφοπλιστών) #ΣΤΕΛΙΟΣ_ΚΑΝΑΚΗΣ

Από Stelios Kanakis

Άγιος Νικόλας (των εφοπλιστών)
(χρόνια πολλά)
Πρόκειται για ιστορικό πρόσωπο αλλά με χριστιανικές… ικανότητες.
Ο Νικόλας ήταν χριστιανός από έμβρυο ακόμα και γεννήθηκε βλαμμένος. Σαν βρέφος αρνιόταν να θηλάσει Τετάρτες και Παρασκευές. Αργότερα, έτρωγε μόνο μολόχες. Πιτσιρικά ακόμη, τον κακοποίησε ένας θείος του, χειροτονώντας τον ιερέα. Έκτοτε πήρε την κάτω βόλτα. Έσωσε από διακόρευση τρεις παρθένες – αυτές του επιτέθηκαν επειδή δεν τις άφησε να διακορευτούν, έγινε ηγούμενος και κατέληξε αρχιεπίσκοπος. Η ομοιότητά του με τον Μεντζελόπουλο (μητροπολίτη Πειραιά) λογίζεται ως ξεχωριστό θαύμα.
Στη συνέχεια κατάντησε χριστιανοταλιμπάν. Κάπου εκεί τον στρούγκαραν. Έφαγε τις ψιλές του αλλά σύντομα τη σκαπούλαρε λόγω «μεγάλου» Κωνσταντίνου. Στην 1η οικουμενική σύνοδο που έχτισαν την ιδεολογία του δουλοκτητισμού και τ’ ονόμασαν χριστιανισμό, ο Νικολάκης μοίραζε καρπαζιές σε αντιφρονούντες. Πλάκωσε στο ξύλο τον Άρειο και τον ξανάχωσαν φυλακή. Όταν βγήκε, τράβηξε να προσκυνήσει τον σταυρό που είχε ανακαλύψει η μάνα του Κωνσταντίνου, η αγία Ελένη – το γνωστό χριστιανοξέκωλο, ο οποίος σταυρός τελειωμό δεν έχει μέχρι σήμερα και τον έχουν κάνει από οδοντογλυφίδες έως και μπατονέτες για τ’ αυτιά.
Σ’ ένα ταξίδι του έπεσαν σε τρικυμία, αλλά ο μπάρμπα-Νικόλας την κατεύνασε με θαύμα και σώθηκε το πλοίο. Πάνω εκεί έσκασε ένας ναύτης απ’ το κατάρτι σαν καρπούζι κι έκανε ζημιά στο κατάστρωμα, αλλά με δεύτερο θαύμα ο Νικόλας το επισκεύασε και επί τη ευκαιρία ανέστησε και τον πεθαμένο. Έτσι τον έχρισαν προστάτη τους οι εφοπλιστές και τον φόρεσαν στον σβέρκο των ναυτικών. Εξ’ ου και κάθε καράβι φέρει την εικόνα του άγιου για προστασία. Την εικόνα τη φέρουν κι όσα καράβια βρίσκονται στο βυθό τίγκα στους πνιγμένους, αλλά γι αυτά εισέπραξαν την ασφάλεια οι εφοπλιστές.
Θεωρείται, μαζί με τον άλλον αγύρτη Ιωάννη Χρυσόστομο, υπεύθυνος για την ολοκληρωτική καταστροφή του πιο φημισμένου από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας, του Ναού της θεάς Αρτέμιδος.
Σαν προστάτης των πλοίων – ακόμη και της ψαρόβαρκας του «Καπετάν Φλωριά» και των εφοπλιστών, είναι προστάτης του Μαρινάκη και του ιδρύματος Νιάρχου, του οποίου του πρόσφερε μπόλικα Λίμπερτυ τσάμπα και δεν άφησε κανένα να πάει στον πάτο ανασφάλιστο. Ακόμη, προστατεύει τους εργαζόμενους στα… ηλεκτρονικά μέσα – εκτός του κλαδικού ΣΕΤΗΠ που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ. Επίσης, διάφορα αποβράσματα όπως τους ενεχυροδανειστές, τους μεταμελημένους κλέφτες και τους αδίκως κατηγορηθέντες. Αλλού, φέρεται να μοιράζει και δώρα στα παιδιά. Βόμβες φωσφόρου, ναπάλμ, πείνα, δυστυχία κλπ. Εντελώς παραδόξως είναι πολιούχος και της Κοζάνης που δεν έχει θάλασσα.
Όταν πήγε προς… θεού του (εκοιμήθη), άρχισε η περιπέτεια με τα κόκκαλά του. Μυροβολούσαν ασυστόλως. Το άρωμα ονομάστηκε… osso acqua ή boneswater (κάτι σαν κοκκαλόνερο) που το πατεντάρισε αργότερα η Harmani ως acqua di Nicola.
Όσο για τα κόκκαλα του άγιου τα ξέθαβαν, κάθε τόσο, τα κοίταζαν, τα μέτραγαν, τα έλεγχαν, τα μελέταγαν και βουτούσε ο καθείς οστεολάγνος μεγαλοτραγόπαπας το κάτι τις του. Από την μελέτη που διενέργησε το ΕΜΠ – μια ακόμη προσφορά του ιδρύματος στην… επιστήμη, δια της κας Μοροπούλου και χρηματοδοτούμενη από υπόλοιπα του… Κοσκωτά, διαπιστώθηκε πως εντελώς φυσικά (!!!) ανάβλυζαν μύρο. Έπασχε όμως από αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα (είναι που δεν θήλαζε Τετάρτες και Παρασκευές) και διάχυτη ενδοκρανιακή υπερόστωση (πιο απλά χοντροκεφαλίαση) η οποία εικάζεται πως έσπρωξε τον Νικόλα στην αγιοσύνη και στον χριστιανοταλιμπανισμό για τον οποίο διακρίθηκε στη ζωή του. Επίσης «απόδειξαν» πως τα κόκκαλα ήταν… αυτουνού (;;;) κι όχι κάποιου άλλου, άρα επρόκειτο για τον συγκεκριμένο άγιο. Σήμερα έχει κόκκαλο κάθε καρυδιάς καρύδι.
Τον έχουν κάνει τεύχη στην κυριολεξία. Μέχρι και η αγία Λαύρα έχει ένα δόντι του (με μια κουφάλα να!) χωρίς να διευκρινίζεται αν πρόκειται για γομφίο, κυνόδοντα ή κοπτήρα.
Τέλος, έχει δύο τάφους και διπλά οστά, τουλάχιστον. Έναν στην πόλη Ντέμρε της νοτιοδυτικής Τουρκίας και άλλον έναν στο Μπάρι της Ιταλίας.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

ΕΤΣΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΚΑΛΑΣΝΙΚΟΦ ΑΚ 47

Velissarios Kossivakis:
Ο Καλάσνικοφ γεννήθηκε στην Κουριά του Άλταϊ
της Ρωσικής Ομοσπονδίας στις 10/11/1919
Το 1938 κατετάγη στον Κόκκινο Στρατό. Λόγω του μικρού μεγέθους του και της δεξιότητάς του στη μηχανουργία διορίστηκε ως μηχανικός τεθωρακισμένων, και αργότερα έγινε αρχηγός πληρώματος τεθωρακισμένου.

 Ενώ έκανε την εκπαίδευσή του, έκανε και τις πρώτες εφευρέσεις του, οι οποίες δεν αφορούσαν μόνο τα τεθωρακισμένα, αλλά και μικρά διάφορα όπλα, όπου του απονεμήθηκε ένα ρολόι χειρός από τον Γκεόργκι Ζούκοφ.
Τραυματίστηκε στη μάχη του Μπριάνσκ τον Οκτώβριο του 1941 και νοσηλεύτηκε μέχρι τον Απρίλιο του 1942, ενώ στο νοσοκομείο άκουγε κάποιους συναδέλφους στρατιώτες διαμαρτύρονται για τα σοβιετικά όπλα της εποχής. Βλέποντας τα μειονεκτήματα των τυποποιημένων όπλων πεζικού, αποφάσισε να κατασκευάσει ένα νέο όπλο για το σοβιετικό στρατό.
Τον τελευταίο χρόνο του Μεγάλου Πατριωτικού πολέμου, οι υπεύθυνοι του Κόκκινου στρατού ζήτησαν από τον νεαρό τότε, αρχηγό ενός άρματος Τ-34, τον Μιχαήλ Καλάσνικοφ, να σχεδιάσει και να κατασκευάσει ένα αυτόματο πυροβόλο τυφέκιο, που θα διαθέτει 3 στοιχεία:
α) θα είναι φθηνό και θα μπορεί να παράγεται μαζικά από τα εργοστάσια των “εργατών και αγροτών του κόκκινου στρατού”
β) θα είναι εύχρηστο και αξιόπιστο και γ) θα αντέχει στις κακουχίες και θα έχει μεγάλο χρόνο ζωής.
Ο νεαρός Καλάσνικοφ, άφησε το τανκ του, και κλείστηκε στο σχεδιαστήριο που του έδωσε για αυτό τον σκοπό ο Κόκκινος στρατός. 

Κλεισμένος σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στο εργοστάσιο παραγωγής “αγροτικών μηχανημάτων και τρακτέρ” στο μακρινό από τη Μόσχα, Ισχεβζστ, στα Ουράλια.
Ένα πρωινό του 1947, ύστερα από τρία χρόνια έρευνας, η σύλληψη που είχε στο μυαλό του, πήρε σάρκα και οστά. 

Στηρίχθηκε σε συγκεκριμένα παλαιότερα σχέδια του Σιμόνοφ του Αμερικάνου τυφεκίου Μ1 Garant αλλά και του Γερμανικού Sturmgewehr 44 και βρήκε εκείνο που από την αρχή ήθελε. Το “Αυτομάτ Καλασνίκοβα” γεννήθηκε εκείνο το πρωινό και γιαυτό δίπλα στο ΑΚ από εδώ και στο εξής θα έμπαινε το 4 και το 7. ΑΚ 47.Τότε δεν φανταζόταν τι θα επακολουθούσε. Επτά δεκαετίες αργότερα το όπλο που κατασκεύασε, και το ΑΚ 47 αλλά και το μετέπειτα ΑΚ74, θα ξεπερνούσε τα 150.000.000 τεμάχια και θα γινόταν το γνωστότερο τυφέκιο στον κόσμο)
Το διαμέτρημα του είναι των 7,62mm. Το βάρος του δίχως γεμιστήρα είναι 4,3 κιλά. Το μήκος του με τη ξύλινη λαβή είναι 870mm και 645mm με την αναδιπλούμενη λαβή για τους αξιωματικούς. Το μήκος της κάννης είναι 16,3 ίντσες. Πυροβολεί με πίεση αερίων και περιστρεφόμενο κλείστρο και παίρνει φυσίγγια των 7,62Χ39mm.
Η ταχυβολία του φτάνει τις 600 βολές ανά λεπτό. Η κάννη του δεν λυγίζει από τη θερμότητα και η ταχύτητα εξόδου του βλήματος είναι 715 μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Έχει δραστικό βεληνεκές τα 400 μέτρα και μέγιστο τα 1000.
Το όπλο θρύλος στελέχωσε της Σοβιετικές αλλά και όλες τις δυνάμεις του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ενώ χρησιμοποιήθηκε από περισσότερες από 70 χώρες στον κόσμο.
Ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ απέκτησε ένα γιο και 3 κόρες.
Τιμήθηκε με όλες τις διακρίσεις του Σοβιετικού
αλλά και του Ρώσικου κράτους.

Για την ΕλληνοΤουρκική Φιλία

 

Yianis Makridakis:
Σήμερα είχα μια συνάντηση έκπληξη. Είδα μετά από πολλά χρόνια την αγαπημένη μου
Yoanna Hacısamuyiloğlu Taşkıran , που ήταν η πρώτη μεταφράστρια των έργων μου, αφού μετέφρασε στην τουρκική τον Ανάμιση ντενεκέ.
Η Ιωάννα, μαζί με τον σύζυγό της Χακάν και τον Ταλάτ, τον διευθυντή του Φεστιβάλ Τσεσμέ ήρθαν στη Χίο από τη Σμύρνη όπου ζουν, προσκεκλημένοι μιας εξαιρετικής ομάδας ανθρώπων που καλύπτουν την ανεπάρκεια και την απροθυμία του Δήμου Χίου όσον αφορά στις σχέσεις με τους δήμους της απέναντι ακτής, του Δήμου Τσεσμέ και του Μητροπολιτικού Δήμου Σμύρνης.
Η ομάδα αυτή των ανθρώπων, έχει πρωτεργάτη τον εξαίρετο μουσικολόγο, μελετητή της μουσικής παράδοσης της Χίου κ. Δημήτρη Γιαννιώδη και μέσον υλοποίησης των δράσεων της την νεοσύστατη κοινσεπ του παραδοσιακού τσοπανικου ορεινού χωριού Πιτυούς, που διοργανώνει σπουδαίες δράσεις για ολόκληρο το νησί.
Ήρθαν λοιπόν οι Τούρκοι φίλοι μας για να παραστούν αύριο στο τελευταίο πανηγύρι της σεζόν, που εορτάζεται το θαύμα της Αγίας Παρασκευής, με παραδοσιακό κατσικοπίλαφο στο Πιτυός και κατόπιν με πανηγύρι και χορό στα Φυτά. Ο γύρος του Πελινναίου, δηλαδή όλης της ορεινής Χίου μέσα από την παράδοση στη μουσική και στη γαστρονομία. Η Ιωάννα ήταν συγκινημένη που θα βρεθεί ακριβώς στα μονοπάτια του Πέτικα, του ήρωα μου που μετέφρασε πριν πολλά χρόνια.
Αγία Παρασκευή ή Κιόστε λεγόταν το χωριό των προγόνων μου απέναντι κι είχε επίνειο το Ταλιάνι, το ψαρολίμανό του. Με την καταστροφή έφυγαν οι ψαραδες κάτοικοί του όλοι και ήρθαν στη Χίο, έζησαν στον συνοικισμό προσφύγων αλιέων Αγίας Παρασκευής Καστέλου βόρεια της πόλης Χίου, να κοιτούν καρσί, απέναντι δηλαδή, το παλιό μας χωριό το Κιόστε.
Όλα αυτά τα έχω γράψει στην ιστορία του βιβλίου με τίτλο Οι βάρδιες των πουλιών, αυτό όμως που δεν γνώριζα και το έμαθα σήμερα από τον Ταλάτ, είναι η συγκινητική ιστορία αγάπης του Τούρκου Νεζίρ Καγιά με την ελληνόπουλα Τινίκα, η οποία έφυγε για τη Χίο τότε κι έμεινε εκείνος απέναντι να την αγαπά κι έχτισε έναν πανύψηλο πύργο στη μέση του χωριού του Κιόστε, Νταλιάν το είπανε μετά τον διωγμό οι Τούρκοι, για να ανεβαίνει στην κορφή του και να βλέπει τη Χίο απέναντι, και την αγαπημένη του.
Κάθε χρόνο του Αγίου Βαλεντίνου, μας είπε ο Ταλάτ, ο δήμος του Τσεσμέ γιορτάζει την αγάπη διοργανώνοντας ένα φεστιβάλ για την ιστορία του Πύργου της αγάπης, του Νεζίρ που κοιτά τη Χίο.
Απίστευτα πράγματα ενώνουν τις δύο ακτές κι εμάς, τους ανθρώπους τους.
Η Χίος, ευτυχώς, έχει ανθρώπους που καλλιεργούν ακόμη τον πολιτισμό και την αγάπη για τον άνθρωπο, ο.τι γλώσσα κι αν μιλά, ο.τι θεό κι αν πιστεύει.

 
Στα λινκ θα βρείτε την ιστορία του Νεζίρ και μια μικρή αναφορά στον Δημήτρη Γιαννιώδη και το έργο του στη Χίο:
https://cesmelife.wixsite.com/.../passionate-love-nezirin...

ήμουν ερωτευμένος με την Tinika που ζούσα στο Sakiz
Πήγε στο νησί των φυγάδων πολλές φορές με τη βάρκα του από τον τενεκέ.
Καταδικάστηκε σε φυλάκιση σε Ελλάδα και Τουρκία ως κατάσκοπος
Έφτιαξε έναν γιγάντιο πύργο στο Τσεσμέ για να δει τον έρωτά του
Μετά το ατύχημα με το ποδήλατό του,
Η ζωή του Çeşme Dalyan Nezir Kaya είναι γεμάτη «μυστικά». Ο εραστής που ζει στη Χίο ταξίδεψε πολλές φορές για να δει την Τίνικα, χρησιμοποιώντας ως πανί τον γιγάντιο χαρταετό που είχε στερεώσει στο δικό της σκάφος. 

Έφτιαξε έναν πύργο ύψους 30 μέτρων στο κέντρο του χωριού. Ο Νεζίρ Καγιά, βλέποντας τη Χίο όπου ζούσε ο εραστής βγαίνοντας από τον πύργο, βασανίστηκε στη Χίο όπου πήγε για έρωτα. Θεωρήθηκε λάθος για την κατάκτηση και θεωρήθηκε ότι ήταν «Έλληνας κατάσκοπος» στη χερσόνησο Karaburun. Ένα βράδυ το ατύχημα με το ποδήλατο έχασε την τελευταία του ζωή.

Η ζωή του Νταλιάν Νεζίρ θα είναι θέμα ταινιών. 

Στην πραγματικότητα συνέβη. Όμως η ιστορία δεν περιελάμβανε το όλο θέμα. Τουρκοελληνοβουλγαρική συμπαραγωγή Μεχμέτ Αλί Αλαμπόρα και Κατερίνα Μουτσάτσου «Βαρκάρης», με πρωταγωνιστή τη ζωή του Νταλιάν Νεζίρ Καγιά και ένα μέρος της απεικονίστηκε στη λευκή οθόνη.

Η ιστορία του Νεζίρ Καγιά ξεκινά ως «Μετανάστευση» όπως πολλοί Εγκέλι. Μετά το δύσκολο ταξίδι από τη Θεσσαλονίκη στο Τσεσμέ, η οικογένεια Καγιά μετακόμισε στο χωριό Νταλιάν, γνωστό τότε ως Κόστε. 

Η Νεζίρ Καγιά, που τράβηξε την προσοχή με την ισχυρή δυνατή δομή της, ήταν υποχρεωμένη να ζήσει μια κωφάλαλη ζωή λόγω της ταλαιπωρίας που είχε στην παιδική της ηλικία. 

Ο Nezir Kaya, που έβγαζε τα προς το ζην ψαρεύοντας με τα δικά του καραβάκια, άρχισε να τραβάει την προσοχή με ενδιαφέροντα πράγματα που έκανε. Όπως ο Χαζερφάν Τσελεμπί, ο Καγιά, που έφτιαξε τον εαυτό του έναν μεγάλο χαρταετό, άπλωσε πάνω από τον κουλάκο που έχτισε στη βάρκα του Νταλιάν και έφτιαξε μια βάρκα 10 μέτρα κάτω από το σπίτι του.
Ο Νεζίρ Καγιά, που αδιαφορεί για τα περίεργα βλέμματα, ερωτεύτηκε την Ελληνοκύπρια Τίνικα (Μαρία, σύμφωνα με κάποιους), που ήρθε μια μέρα στο παγοδρόμιο. 

Ο Νεζίρ Καγιά κοίταξε τη Χίο όπου έφτασε η Τίνικα και πήγε στο νησί με τη βάρκα που είχε συγκεντρώσει 25 σκηνές. Ο Νεζίρ Καγιά, που ήθελε να έρθει στο Σακίζ και να βρει τον έρωτά του, πιάστηκε χωρίς διαβατήριο και θεωρήθηκε ότι ήταν Τούρκος κατάσκοπος.

 Η Καγιά, που δεν μπορούσε να μιλήσει και να εκφραστεί, βασανίστηκε μέχρι το μαρτύριο, ξυλοκοπήθηκε. Ενώ η μητέρα της έκανε αίτηση «αγνοούμενη» στον περιφερειάρχη, η είδηση ​​ότι ο «κατάσκοπος» συνελήφθη στο νησί γρήγορα διαδόθηκε στο κοινό. Μερικοί από τους Έλληνες που πήγαν και από το Dalyan αφέθηκαν ελεύθεροι με τον ορισμό του "never come again" όταν ήρθε στην πραγματικότητα.
Ποτέ όμως δεν ξέχασε την Τίνικα. Για να τον ξαναδεί, αυτή τη φορά χρησιμοποίησε το σκάφος ως πανί, δένοντας τον γιγάντιο χαρταετό πλάτους 3-3,5 μέτρων. Ο Nesir Kaya, που άρχισε να πηγαίνει στο νησί πηγαίνοντας στο νησί με ένα καγιάκ σαν πανί αφήνοντας τον χαρταετό στον ουρανό την εποχή του Poyraz estiği, άρχισε να γίνεται ξανά η περιέργεια των χωρικών. Ο Νεζίρ Καγιά είπε ότι είχε πάει στο Σακίζ εκατοντάδες φορές και βρέθηκε στο Καραμπουρούν με ένα παιχνίδι με αέρα κατά την επιστροφή του από το νησί. Ο Καγιά, που ήρθε στην ακτή μετά από σκληρό αγώνα, τέθηκε υπό παρακολούθηση, αναμφίβολα, αυτή τη φορά ο Έλληνας Κατάσκοπος. Και πάλι, σύμφωνα με όσα περιγράφονται εδώ, ο Καγιά, που έχει ένα γερό «ραβδί» εδώ, έχει συνειδητοποιήσει τη νέα του ελευθερία με την ανάδειξη της αλήθειας.

Ήταν στο επίκεντρο της προσοχής
ο Nezir Kaya, ο οποίος επέστρεψε στο Dalyan, άρχισε να χτίζει έναν πύργο στη μέση του χωριού, αν και αυτή τη φορά δεν υπήρχαν κατασκευαστικές ή αρχιτεκτονικές γνώσεις. Έχοντας δει τον Πύργο του Αλεξίπτωτου στο φουαγιέ, ο Καγιά έχτισε τον πρώτο πύργο ύψους 10 μέτρων μέσα στο χωριό και σύντομα εξαφανίστηκε έτσι. Αμέσως μετά έκανε το δεύτερο και ξανά γκρεμίστηκε. Γιατί έχτισες έναν πύργο και ποτέ δεν έμαθες ότι καταστράφηκε. Αλλά ο τρίτος πύργος άρχισε να είναι ψηλότερα από όλους. Δούλευε μόνο νύχτες και έχτισε έναν τεράστιο πύργο με διαστάσεις 30 μέτρα ύψος και 4 μέτρα πλάτος. Ο πύργος του Ναζίρ Καγιά, που δεν χρησιμοποιεί κανένα είδος υλικού όπως υδραυλικά (όργανο που χρησιμοποιείται για τη μέτρηση της κατασκευής του κτιρίου), ζυγαριές, προσέλκυσε τουρίστες εκείνη την εποχή. Ακόμη και όσοι ήθελαν να νοικιάσουν ήταν ίσοι.
Η Νεζίρ Καγιά, που παρακολούθησε τη Χίο όπου ήταν μια γυναίκα που αγαπούσε εδώ και καιρό, πήγε στο σπίτι με το ποδήλατό της και έδωσε τα μάτια της στη ζωή μετά από ένα ατύχημα. Το μυστικό του κτιρίου που έχτισε δεν λύθηκε ποτέ.

Στη μνήμη του Nezir, ο δήμος Τσεσμέ διοργανώνει κάθε χρόνο ένα φεστιβάλ αγάπης.
Πηγή: ŞAFAK İNCE

https://www.politischios.gr/.../dianusa-pezos-te-diadrome...
«Διάνυσα πεζός τη διαδρομή Χίου – Δαφνώνα γιατί ήταν για εμένα ένα προσκύνημα»


Ιστορίες
Ο Δημ. Γιαννιώδης ανακαλύπτει τις Δαφνούσικες ρίζες του και μελετάει τη μουσικοχορευτική παράδοση της Χίου

Επισκέφτηκε τον Δαφνώνα για πρώτη φορά στα 27 του χρόνια αλλά το αίσθημα ότι ανήκει στον τόπο καταγωγής του παππού του ήταν «φωλιασμένο» στη ψυχή του από πολύ μικρή ηλικία. Ο Δημήτρης Γιαννιώδης, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Βέλγιο από Έλληνα πατέρα και Ολλανδή μητέρα, έμαθε να μιλάει ελληνικά από τη γιαγιά του και μετά την πρώτη του επίσκεψη στο νησί μας πριν από δύο χρόνια, αποφάσισε ότι θέλει να μοιράζει τη ζωή του μεταξύ Δαφνώνα και Βελγίου.

«Το ιδανικό για εμένα θα ήταν να ζούσα 6 μήνες στο Βέλγιο και 6 μήνες στον Δαφνώνα. Θα ήθελα, μόλις τελειώσω το μεταπτυχιακό μου, να κάνω διδακτορικό και να γίνω καθηγητής σε Πανεπιστήμιο ώστε να διδάσκω στους ξένους την ελληνική μουσική παράδοση», εξηγεί, επισημαίνοντας ότι μετά την επίσκεψη του στον τόπο καταγωγής του, επέλεξε ως θέμα της μεταπτυχιακής του εργασίας τη «Μουσικοχορευτική παράδοση της Χίου και τον ρόλο των πολιτιστικών συλλόγων στην πολιτιστική ζωή του νησιού». «Πάντοτε ένοιωθα Έλληνας, Χιώτης και Δαφνούσης. Ο πατέρας μου δεν έχει έρθει ποτέ στη Χίο αλλά εμένα κάτι με τραβούσε προς τα εδώ. Έψαξα λοιπόν στο Google το όνομα Δημήτρης Γιαννιώδης και από εκεί, μέσω facebook, βρήκα ένα συγχωριανό μου και μου έδωσε πληροφορίες για την οικογένεια μου και το χωριό μου», αναφέρει ο Δημήτρης, αναλύοντας το χρονικό της πρώτης του επαφής με το νησί. «Όταν πάτησα το πόδι μου στη Χίο πριν από δύο χρόνια περπάτησα πεζός μέχρι τον Δαφνώνα από την πόλη. Ήταν για εμένα ένα προσκύνημα. Έφτασα στη γη των προγόνων μου και ήθελα να γευτώ κάθε σπιθαμή της».

Πυρήνας της ελληνικής ψυχής οι εμπειρίες

Στα 29 του χρόνια ο Δημήτρης Γιαννιώδης επιστρέφει στη γη των προγόνων του και αποφασίζει να ασχοληθεί ενδελεχώς με τη μελέτη της μουσικοχορευτικής παράδοσης της Χίου και ιδιαίτερα των Καμποχώρων. «Αυτή η εργασία είναι ένας τρόπος για μένα να δείξω την αγάπη μου προς τον τόπο. Δέχθηκα μεγάλη αγάπη από τους συγχωριανούς μου και με βοηθούν πολύ στην έρευνα μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις εμπειρίες που βίωσα το φετινό Πάσχα. Η συγκίνηση και η κατάνυξη που ένοιωσα θα με συνοδεύουν σε ολόκληρη τη ζωή μου», αναφέρει ο νεαρός ερευνητής, υπογραμμίζοντας ότι οι εμπειρίες που αποκτούν οι άνθρωποι με την πάροδο των χρόνων αποτελούν τον πυρήνα της ελληνικής ψυχής.

Χίος και κλαρίνο

Στόχος του Δημήτρη Γιαννιώδη είναι να καταγράψει κατά τη διάρκεια της πεντάμηνης παραμονής του στη Χίο όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες από τα λαϊκά γλέντια και τα πανηγύρια του νησιού. «Έχω επισκεφτεί λαϊκά γλέντια σε διάφορα μέρη του νησιού, έχω πάει σε πανηγύρια και έχω καταγράψει τις διαφορετικές μουσικές εκτελέσεις από χωριό σε χωριό. Επίσης έχω παρατηρήσει ότι ακόμη και ο τρόπος που χορεύουν τους ίδιους χορούς νότια και βόρεια είναι διαφορετικός», εξηγεί, συμπληρώνοντας ότι η Χίος είναι από τα ελάχιστα νησιά που έχει συμπεριλάβει στη μουσική της παράδοση το κλαρίνο. «Δεν περιορίζομαι μόνο στην καταγραφή της σημερινής μουσικοχορευτικής παράδοσης. Διαβάζω και μελετώ έρευνες άλλων μελετητών και αντλώ σπουδαίες πληροφορίες, όπως για παράδειγμα ότι στη Χίο υπήρχαν 114 μελωδίες»

Η μουσική και η παράδοση ενώνουν τους ανθρώπους

Σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης η παράδοση δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να μην είναι μόνο καταναλωτές αλλά και δημιουργοί του ίδιου τους του πολιτισμού και αυτό για τον Δημήτρη Γιαννιώδη έχει τεράστια σημασία. «Θεωρώ ότι οι πολιτιστικοί σύλλογοι επιτελούν σπουδαίο έργο καθώς βοηθούν στη διάδοση της παράδοσης και στη διατήρηση των ηθών και εθίμων. Για εμένα τα πανηγύρια ακόμη και στη σημερινή τους μορφή είναι παράδοση. Συνδέονται άμεσα με τη θρησκεία. Η διαδικασία τους θυμίζει τελετουργικό και οι συμμετέχοντες είναι μεταδότες αλλά και συνεχιστές της μουσικής παράδοσης».

Παράλληλα ο Δημήτρης Γιαννιώδης επισημαίνει ότι η παράδοση οφείλει να έχει ιστορική συνέχεια και να ενσωματώνει τις ξένες επιρροές με τον σωστό τρόπο «Το ιδανικό θα ήταν να ενσωματώναμε τα ξένα στοιχεία στη δική μας παράδοση με τέτοιο τρόπο που δεν θα την αλλοίωνε.Νομίζω ότι ως ένα βαθμό το έχουμε καταφέρει αλλά δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε».

Ένα αρχείο γεμάτο μουσικές εμπειρίες

Ορμώμενος από την έρευνα του για τη μουσική παράδοση της Χίου, ο Δημήτρης Γιαννιώδης δημιούργησε ένα ψηφιακό αρχείο που εμπεριέχει μουσικές εκτελέσεις τραγουδιών από διάφορα μέρη της Ελλάδας. «Η Χίος μου έδωσε το έναυσμα της δημιουργίας του ψηφιακού αρχείου, το οποίο είναι διαθέσιμο μέσα από τη σελίδα Μουσείον στο facebook και ο καθένας μπορεί να δει αποσπάσματα βίντεο από λαϊκά γλέντια, χορευτικές εκδηλώσεις από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Η έρευνα μου για τη μουσικοχορευτική παράδοση της Χίου δεν σταματάει εδώ. Σκέφτομαι το θέμα του διδακτορικού μου να σχετίζεται πάλι με τις αλλαγές που επιδέχεται η παράδοση με το πέρασμα των χρόνων», καταλήγει, μη ξεχνώντας να ευχαριστήσει τόσο τους Δαφνούσους για τη στήριξή τους όσο και τους χοροδιδάσκαλους Σαράντο Κωστίδη και Κώστα Σιταρά για τις πολύτιμες πληροφορίες που του παρείχαν. «Ευχαριστώ θερμά τη διοίκηση του μορφωτικού συλλόγου Φάρος Βαρβασίου για τη φιλοξενία και την κ. Στέλλα Τσιροπινά που μου έδωσε το βιβλίο της και άντλησα στοιχεία».

#Semina_Digeni Μιλάω σήμερα με την Μάρθα Φριντζήλα στον Ριζοσπάστη.

Semina Digeni
Μιλάω σήμερα με την Μάρθα Φριντζήλα στον Ριζοσπάστη. 

Τίτλος της συνέντευξης: «Ν' αλλάξει το σύστημα που γεννά και τρέφει φασίστες και κυνηγούς κεφαλών»
Η γυναίκα απέναντί μου είναι σαρωτική! 

Πληθωρική και ευαίσθητη, αντισυμβατική, ακαταπόνητη, σκανταλιάρα, με απίστευτη ενέργεια, χιούμορ, πείσμα, αυτοσαρκασμό και ιδιαίτερη κοινωνική ευαισθησία.

 Ενας ολόκληρος κόσμος σε έναν άνθρωπο.

 Μότο της - και μότο του «Baumstrasse», του «Δρόμου με δέντρα», ενός χώρου Τέχνης και Εκπαίδευσης τον οποίο δημιούργησε μαζί με τον συνθέτη και σκηνογράφο Βασίλη Μαντζούκη το 2000 

- είναι το εξής: 

«Αν ο στόχος σου είναι να κάνεις Τέχνη και να ζεις μέσα στην Τέχνη, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να κάνεις καριέρα. Αν ο στόχος σου είναι να κάνεις καριέρα, οι πιθανότητες να κάνεις Τέχνη είναι ελάχιστες, αν όχι μηδαμινές». 

Δημιούργησε κι άλλο ένα σχολείο, το Αττικό Σχολείο Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, με στόχο τη μελέτη του σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελευσίνα. Σπούδασε μουσική και θέατρο. Είναι ηθοποιός, ερμηνεύτρια, μουσικός, σκηνοθέτις, δασκάλα σε χώρους Τέχνης και συνεργάτης στα πανεπιστήμια Stockton και Princeton στο New Jersey. 

Πατρίδα της νιώθει πάντα την Τέχνη, γιατί είναι συνάντηση και συνύπαρξη. Μπορεί να γνωρίζει ότι η χώρα της έχει να επενδύσει στον πολιτισμό από την εποχή του Περικλή, εκνευρίζεται όμως που τώρα αυτή χρησιμοποιεί το άλλοθι των οικονομικών δυσκολιών για να τον αγνοήσει πλήρως.

***

-- Επίτρεψέ μου να κάνω μαζί σου δύο συνεντεύξεις, μία κανονική και μία αντι-κανονική. Με αφήνεις;
-- Ευχαριστώ πολύ. Μεγάλη μου τιμή.

-- Ξεκινάω με την πρώτη. Οταν όλη η χώρα καιγόταν, με νεκρούς ανθρώπους και ζώα, δάση και σπίτια στάχτη, και τα ΜΜΕ έπαιζαν κανονικά το πρόγραμμά τους, τι σκέφτηκες;
-- Βρίσκομαι σε διαρκή απορία. Μέχρι πρότινος, κάθε φορά που διάβαζα στο διαδίκτυο μια είδηση, αμέσως έκανα ζάπινγκ για να δω ποιο κανάλι θα τη δείξει και πώς. 

Για παράδειγμα, η τραγωδία στην Πύλο, που για μένα είναι από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην Ιστορία μας, πώς αντιμετωπίστηκε από τα δελτία ειδήσεων; 

Δεν κάνω πια ούτε ζάπινγκ, γιατί απογοητεύομαι. Δεν θέλω να πιστέψω ότι γίνεται βάσει σχεδίου. 

Το καλοκαίρι με πλησίασε μια δημοσιογράφος μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού, μετά από μια συναυλία. 

Μου συστήθηκε: «Είμαι η τάδε και - ντρέπομαι που το λέω - είμαι δημοσιογράφος στο τάδε κανάλι». Της απαντώ: «Οσο έχετε καθαρή τη συνείδησή σας, να μην ντρέπεστε». Και μου απαντά: «Δεν είναι εύκολο». Η απάντησή της με σόκαρε.

-- Στα live σου αναφέρεσαι πάντα στους αδικημένους, στους καταπιεσμένους, στους πρόσφυγες... Πώς αισθάνθηκες βλέποντας πριν λίγες μέρες αυτόν που κλείδωσε μετανάστες στο τρέιλερ του φορτηγού του και παρακινούσε τον κόσμο σε ρατσιστικό πογκρόμ;
-- Εκλαψα πολύ. Για τους άμοιρους ανθρώπους, για τη βαρβαρότητα και την αποκτήνωση. Μου είναι αδύνατον να επεξεργαστώ διανοητικά τέτοια κτηνωδία. Πονούσε το κεφάλι μου, το στομάχι μου σφίχτηκε. Αισθάνθηκα μια πρωτόγνωρη ετεροντροπή. Γι' αυτόν τον ελεεινό υπάνθρωπο - κυνηγό κεφαλών, για τους συνανθρώπους μου που σχολίαζαν το βίντεο ξερνώντας το φαρμάκι τους, για τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που μιλούσαν για αυτοδικία. Ηθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

             «Πάντα ο ευάλωτος γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος».
-- Αυτό το περιστατικό φανέρωσε στα κοινωνικά δίκτυα ένα ρατσιστικό παραλήρημα βίας, ανθρώπων που διψούσαν για αίμα. Τι σημαίνει αυτό κατά τη γνώμη σου και από πού τροφοδοτείται;
-- Εχω ακούσει σε καφενείο, παλιότερα, παρέες να μιλούν παρόμοια, σχολιάζοντας Αλβανούς, έχω ακούσει συνανθρώπους να μιλούν έτσι για τους Τσιγγάνους, για τους γκέι, για τους ψυχικά ασθενείς. Πάντα οι ευάλωτες ομάδες είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Ο άλλος, ο ξένος, ο διαφορετικός είναι η απειλή για την κανονικότητά τους, για την υποτιθέμενη ασφάλειά μας. Το φαινόμενο του «καφενείου» παρατηρείται όπου υπάρχουν ευάλωτοι. Τώρα, απλά το καφενείο είναι δημόσιο και ανεξέλεγκτο. Και δεν ισχύει βέβαια μόνο στην Ελλάδα. Είναι παγκόσμια μάστιγα ο ρατσισμός και ο φασισμός. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο συνέβαινε και στα καφενεία της Ευρώπης πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τροφοδοτείται από την άγνοια και τον φόβο.

-- Τα φασιστοειδή και οι χρυσαυγίτες αποθρασύνονται, είναι προκλητική η ανοχή της εγκληματικής δράσης τους ως μαντρόσκυλων του συστήματος. Πώς νομίζεις ότι αντιμετωπίζεται αυτό;
-- Φαντάζομαι, με την αλλαγή του ίδιου του συστήματος που τους γεννά, τους τρέφει ή τους επιτρέπει να υπάρχουν. Αλλά είμαι καλλιτέχνις. Δεν μπορώ να μιλήσω αλλιώς. Θα μιλήσω για την αναγκαιότητα της Τέχνης, της Παιδείας, για την εκπαίδευση στην κοινότητα. Εκπαίδευση στη συνύπαρξη, στη συμπερίληψη και την αλληλεγγύη. Τα αυτονόητα δηλαδή. Είμαστε φιλοξενούμενοι όλοι σ' αυτήν τη Γη και πρέπει να μάθουμε να συνυπάρχουμε. Με τους ανθρώπους, με τα ζώα, με τη φύση. Θα φύγουμε κάποια στιγμή και θα έχουμε αφήσει το αποτύπωμά μας. Ποιο θέλουμε να είναι αυτό; Είδα παλιότερα ένα ντοκιμαντέρ για τους απογόνους των βασανιστών των ναζί, και ένας απ' αυτούς είχε υποβληθεί σε εθελουσία στείρωση, από φόβο μη γεννήσει το τέρας.
«Το metoo να μην ξεχαστεί, να μην εκπέσει στην κατηγορία του γραφικού».

-- Γνωρίζω ότι παλεύεις χρόνια με τον σεξισμό και την ανισότητα, και πως όταν ήσουν μικρή είχες υποστεί από την μητριά σου άγρια κακοποίηση. Πού βλέπεις να βρίσκεται το #metoo σήμερα; Αντιμετωπίστηκε από την πολιτεία όπως έπρεπε;
-- «Ευτυχώς», στην περίπτωσή μου, η κακοποίηση προερχόταν από πρόσωπο που δεν ανήκε στη βιολογική μου οικογένεια κι αυτό μας προστάτευσε, εμένα και τις αδερφές μου. Μας ένωσε, μας έκανε πιο δυνατές. Το τραύμα είναι τραύμα, βέβαια, και το έχεις για πάντα μαζί σου, άλλοτε ως αδυναμία και άλλοτε ως δύναμη, ως παράσημο. Το metoo είναι μια συζήτηση που άνοιξε. Το θέμα είναι να μην ξεχαστεί, να μην εκπέσει στην κατηγορία του γραφικού. Η πολιτεία καλά θα κάνει να το υπενθυμίζει, να προστατεύει τα θύματα, να μην τα στιγματίζει. Δεν νομίζω πως το κάνει, ή τουλάχιστον στον βαθμό που οφείλει.

-- Χωρίς να γνωριζόμαστε καλά, αισθάνομαι μια μυστήρια συγγένεια μαζί σου. Λίγο πιο κάτω από το παλιό μου σπίτι, στη Σερρών, βρίσκεται το «Baumstrasse» σου, σου αρέσουν οι Φελίνι, Ταρκόφσκι, Κασσαβέτης και Παζολίνι, οι βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, δεν είχες ευτυχισμένα παιδικά χρόνια και είσαι συγκεντρωτική. Τι δεν αντέχεις στον εαυτό σου και τι λατρεύεις σε αυτόν;
-- Δεν είναι ένα. Είναι πολλά και αλλάζουν με τις περιστάσεις. Γιατί όταν κάτι δεν αντέχω στον εαυτό μου, προσπαθώ να το αλλάξω. Και μου έχει συμβεί κάτι, που θαυμάζω σε μένα, στην πορεία να με φρικάρει. Παράδειγμα, η αντοχή. Είμαι άνθρωπος ανθεκτικός, αντέχω πολύ. Το θαύμαζα αυτό για πολλά χρόνια. Εφτασα όμως στο σημείο να μη με αντέχω που αντέχω. Η σχολαστικότητα επίσης, η ευθιξία μου, η άγνοια κινδύνου. Ολα αυτά κατά καιρούς μου έχουν παρουσιαστεί και με τις δυο τους όψεις.

-- Εχεις εργαστεί ως μπαργούμαν, τραγουδίστρια σε ρεμπετάδικα, ως ηθοποιός στο Εθνικό και σήμερα - εκτός από το φυτώριο των νέων καλλιτεχνών, το «Baumstrasse» που διευθύνεις, και τις συναυλίες σου - εργάζεσαι και ως δασκάλα θεάτρου και συνεργάζεσαι με ξένα πανεπιστήμια. Καλλιτέχνης στην Ελλάδα σημαίνει ζωή μετέωρη και επικίνδυνη;
--Υπάρχουν πιο μετέωρα και επικίνδυνα επαγγέλματα από τα δικά μας. Η ζωή των εκπαιδευτικών ή των υγειονομικών, ας πούμε. Αυτό που συμβαίνει με τους καλλιτέχνες στη χώρα είναι πως δεν τους παίρνουν στα σοβαρά. Θεωρούμαστε χομπίστες. Καταλαβαίνω ότι μάλλον κάνω κάτι δύσκολο, ή ακόμα και σπουδαίο, όταν πηγαίνω στο εξωτερικό και ειδικότερα στα πανεπιστήμια ως επισκέπτρια καθηγήτρια. Οχι από την αποδοχή, αλλά από την αμοιβή που μου προσφέρουν.

-- Πού βρίσκεται το «The Xenophobia Project», που γίνεται με τη συνεργασία της Καλλιτεχνική Σχολής της Νορβηγίας;
-- Η ομάδα μου έχει ολοκληρώσει την εργασία της για το «Xenophobia Project». Στο YouTube μπορείτε να δείτε την ταινία που δημιουργήσαμε. Εχει τίτλο «Every trip is a trip one way». Σ' αυτή συμμετείχαν Ελληνες και ξένοι μουσικοί, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, μετανάστες μουσικοί από τη διαπολιτισμική ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής, καθώς και ηθοποιοί.
Ο Παζολίνι, η Φαραντούρη, η Ρίτα Σακελλαρίου και το τσουνάμι.

Και η δεύτερη συνέντευξη, η αντι-κανονική. Ξέρω πως θα απαντήσει σε ό,τι την ρωτήσω.
-- Αν έπρεπε να ξαναγεννηθείς ως Μαρία Φαραντούρη ή Ρίτα Σακελλαρίου, ποια θα επέλεγες και γιατί;
-- Η Ρίτα Σακελλαρίου είναι πολύ αγαπημένη μου τραγουδίστρια. Είχε όμως μια δύσκολη και άδικη ζωή, ειδικά στη νεότητά της. Θα επέλεγα την Μαρία Φαραντούρη. Οχι πως η κα Φαραντούρη έζησε ρόδινα χρόνια, αλλά θα ήθελα να ταξιδέψω όλο τον κόσμο τραγουδώντας και συνομιλώντας με μεγάλους ποιητές και συνθέτες, αγωνιζόμενη για τα δικαιώματα των ανθρώπων. Τραγουδά ακόμα υπέροχα, σαν να μην έχει περάσει από πάνω της ο χρόνος, η φθορά.

-- Σε κολακεύει το σύνθημα «Μάρθα ζούμε για να σε παντρευτούμε» ή σου δημιουργεί ...δεύτερες σκέψεις;
-- Ούτε με κολακεύει, ούτε μου δημιουργεί δεύτερες σκέψεις. Με κάνει να χαμογελώ, με διασκεδάζει. Με συγκινεί ο τρόπος που βρίσκει ο κόσμος να εκφράσει τα συναισθήματά του. Οι Ελληνες έχουν πολύ χιούμορ. Ενα σύνθημα που με έκανε να κλαίω από τα γέλια ήταν το «Μάρθα Φριντζήλα του Δη-μη-τρίου».

-- Είναι αλήθεια πως η Χαρούλα Αλεξίου είναι η μεγάλη σου αδερφή;
-- Οταν πρωτοδουλέψαμε μαζί, έτσι ένιωσα. Με καταλαβαίνει, με αποδέχεται, με συμβουλεύει, με μαλώνει, με φροντίζει. Αισθάνομαι ήρεμη όταν είμαι κοντά της. Και, τώρα πια, είναι το άτομο που θέλω να πάρω τηλέφωνο για να μοιραστώ κάτι, αφού το έχω μοιραστεί λίγο πριν με τις αδερφές μου.

-- Αν γινόταν να «μπεις» και να ζήσεις για δυο ώρες σε μια ταινία, ποιον σκηνοθέτη θα επέλεγες: Φελίνι, Ταρκόφσκι, Κασσαβέτη ή Παζολίνι;
-- Τον Παζολίνι θα επέλεγα. Σε μια από τις ταινίες της «Τριλογίας της ζωής», το «Δεκαήμερο» ή «Οι θρύλοι του Καντέρμπερι», αλλά και το «Χίλιες και μία νύχτες», γιατί όταν βλέπω αυτές τις ταινίες είμαι ευτυχισμένη.

-- Ενώ έναν εχθρό σου σε ποια ταινία θα τον έστελνες;
-- Στις ίδιες ταινίες, μπας και αλλάξει κάτι μέσα του όταν βρεθεί μέσα σ' αυτήν την ομορφιά. Αμα δεν καταλάβει κι εκεί, δεν θα ασχοληθώ άλλο μαζί του.

-- Γιατί μαθαίνεις Ρωσικά, σε τι σου χρειάζονται;
-- Θέλω να διαβάσω στο πρωτότυπο τους ποιητές που αγαπώ. Οταν διάβασα Λόρκα στο πρωτότυπο, ανακάλυψα έναν άλλο ποιητή. 

Το ίδιο και όταν διάβασα Μπέκετ ή Αλντα Μερίνι. Τα Ρωσικά είναι πολύ δύσκολη γλώσσα. Προς το παρόν απογοητεύομαι όταν πάω να διαβάσω Αχμάτοβα, ας πούμε. Τα Ρωσικά μου είναι στο επίπεδο να μην πεθάνω από το κρύο ή την πείνα αν βρεθώ σε μέρος όπου μιλούν μόνο Ρωσικά.

-- Βάλε μία θεατρική λέξη/όρο - ή μία πρόταση - δίπλα στην πολιτική κατάσταση της Ελλάδας σήμερα.
-- «Εξοδος». Το πρώτο όμως που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο «Από μηχανής θεός», γιατί δεν ξέρω ποιος άλλος μπορεί να μας βγάλει από αυτό το τσουνάμι που ζούμε.

Οι φωτογραφίες είναι της Ασπας Κουλύρα.
https://www.rizospastis.gr/page.do?id=19435...

Η δολοφονία του Δημοσιογράφου Κώστα Βιδάλη #Παραμονές_15_8_του_1946

 

 Ο Κώστας Βιδάλης, δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη», αφήνει την τελευταία του πνοή στον Θεσσαλικό κάμπο, άγρια δολοφονημένος από συμμορία ακροδεξιών.

O Σούρλας με συμμορίτες του και δεξιά ο Κώστας Βιδάλης | Τύπος της εποχής

Ο δημοσιογράφος πρέπει να ενοχλεί. Αν δεν ενοχλεί κάνει δημόσιες σχέσεις και όχι δημοσιογραφία. Αυτό είναι ένα βασικό θεώρημα. Ταυτόχρονα, ωστόσο, αυτή η «ενόχληση» μπορεί να τον φέρει αντιμέτωπο με θανάσιμους κινδύνους. Αυτό το ξέρει. Αναγνωρίζει τους κινδύνους. Κάποιοι, ίσως οι περισσότεροι, μπροστά σε αυτή τη συνθήκη υποχωρούν και συνθηκολογούν. Υπάρχουν και εκείνοι, ωστόσο, που κοιτάνε τον κίνδυνο κατάματα και πηγαίνουν καταπάνω του. 

Ένας από αυτούς τους δημοσιογράφους ήταν και Κώστας Βιδάλης, ο οποίος μια ημέρα σαν σήμερα, πριν από 77 χρόνια, έπεφτε νεκρός, άγρια δολοφονημένος από μια ακροδεξιά συμμορία που δρούσε και τρομοκρατούσε τους πολίτες στον Θεσσαλικό κάμπο.

Ένας δημοσιογράφος που τιμούσε την αποστολή του

Ο Κώστας Βιδάλης γεννήθηκε το 1904 στην Αθήνα. Ο πατέρας του ήταν μαρμαράς και η μάνα του ράφτρα. Φτωχή οικογένεια που με δυσκολία, αλλά αξιοπρέπεια, κατάφερνε να βγάζει τα προς το ζην. Ο μικρός Κώστας γνώρισε από νωρίς το σκληρό πρόσωπο της ζωής αφού έχασε τον πατέρα του όταν ήταν ακόμα μαθητής. Αναγκάστηκε να αφήσει για λίγο το σχολείο προκειμένου να κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού, ώστε, να βοηθάει την μητέρα του στα οικονομικά του σπιτιού.

Παρά τις δυσκολίες, ο Κώστας, επέστρεψε στο σχολείο (ενώ παράλληλα δούλευε). Τελειώνοντας το Γυμνάσιο κατόρθωσε να περάσει στη Νομική σχολή της Αθήνας.

Ουδέποτε την ολοκλήρωσε και αυτό γιατί είχε βρει ήδη τι ήθελε να κάνει στη ζωή του. Ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. Ήταν ερωτευμένος με αυτή τη δουλειά. Άρχισε να γράφει σε διάφορα έντυπα και αρχικά φαίνεται πως έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στο οικονομικό ρεπορτάζ, όπου, μάλιστα, καταφέρνει να διακριθεί ανάμεσα στους συναδέλφους του.

Εκτός από δημοσιογράφος, ωστόσο, ο Βιδάλης είναι και ένας πολιτικά στρατευμένος άνθρωπος. Όταν συνδυάσει αυτά τα δυο θα βρεθεί στον «Ριζοσπάστη». Πηγαίνει ως απεσταλμένος στη Βαρκελώνη προκειμένου να καλύψει την «Σπαρτακιάδα», την αθλητική διοργάνωση που ήταν η «απάντηση» των κομμουνιστών στον ελιτισμό των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Μένει εκεί για να καλύψει το ξέσπασμα του Ισπανικού εμφυλίου κάτι που τον σημαδεύει τόσο δημοσιογραφικά όσο και πολιτικά. 

Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, θα «πέσει» πάνω στην επιβολή της δικτατορίας από τον Ιωάννη Μεταξά. Παρά το γεγονός ότι, πλέον, τα πράγματα είναι δύσκολα για μαχητικούς δημοσιογράφους, ο Βιδάλης αποκαλύπτει ένα σκάνδαλο που είχε ως κεντρικό πρόσωπο τον επιχειρηματία (και άνθρωπο του μεταξικού καθεστώτος) Μποδοσάκη. 

Η δημοσιογραφική αυτή επιτυχία του «χαρίζει» μια θέση ανάμεσα στους εξόριστους, πολιτικούς κρατούμενος, στα Κύθηρα.

Τίποτα από αυτά, όμως, δεν πτοεί τον Βιδάλη. Μετά την εξορία γίνεται και επίσημα μέλος του ΚΚΕ και γίνεται γραμματέας της Επιτροπής Κεντρικής Διαφώτισης του ΕΑΜ. 

Παράλληλα, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο στήσιμο του δικτύου του παράνομου αντιστασιακού Τύπου, με ναυαρχίδα τη θρυλική «Ελεύθερη Ελλάδα», που στήθηκε σε ένα μυστικό τυπογραφείο στην Καλλιθέα


Παρά τις επιτελικές θέσεις που είχε αρχίσει να αποκτά, ο Βιδάλης παρέμενε ένας ενεργός ρεπόρτερ. Ήθελε και ουσιαστικά απαιτούσε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ρεπορτάζ. 

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η παρουσία του στη θρυλική «Μάχη της Σοδειάς» τον Ιούλιο του 1944, όταν οι Ναζί που υπέφεραν από την κατάρρευση των πολεμικών μετώπων και είχαν τεράστια προβλήματα επιμελητείας, αποφάσισαν, σε αγαστή συνεργασία με τους ντόπιους συνεργάτες τους, να αρπάξουν καρπούς και τρόφιμα από τους αγρότες του Θεσσαλικού κάμπου. 

Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ συγκρότησαν ειδικές ένοπλες ομάδες που προστάτευαν τη σοδειά και έδωσαν σκληρές μάχες με τους ναζί. 

Όταν η «Μάχη της Σοδειάς» έληξε νικηφόρα για τους αντάρτες, ο Βιδάλης επέστρεψε στα γραφεία του Ριζοσπάστη, μαύρος από τους καπνούς, ρακένδυτος και με πρησμένα μάτια από τις κακουχίες, έδωσε το ρεπορτάζ του και επέστρεψε στο σπίτι του για να ξεκουραστεί.

Η άγρια δολοφονία ενός μάρτυρα της δημοσιογραφίας

Μετά από τη θρυλική «Μάχη της Σοδειάς», ο Βιδάλης δέθηκε συναισθηματικά με τους ανθρώπους του κάμπου. 

Μετά τα Δεκεμβριανά και τη «Συμφωνία της Βάρκιζας», οι ντόπιοι που τόσο είχε δεθεί μαζί τους ο Βιδάλης, βιώσαν στο πετσί τους τις «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» που οργάνωσε το εμφυλιακό κράτος και εφάρμοσαν διάφορες παρακρατικές και ακροδεξιές οργανώσεις. Η Θεσσαλία «φλεγόταν» και ο Βιδάλης ήθελε να είναι εκεί και να καταγράφει τα όσα βίωναν οι φτωχοί αγρότες.

Ήταν, πλέον, πολιτικός συντάκτης αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να θέλει να πάει σε ένα (κατ’ ουσίαν) πολεμικό μέτωπο. 

Δεν τον εμπόδισαν ούτε οι προειδοποιήσεις των συναδέλφων του πως αν πάει εκεί κινδυνεύει η ζωή του αφού δρουν αδίστακτες παρακρατικές συμμορίες, όπως αυτή του αδίστακτου, ακροδεξιού, φονιά Σούρλα. 

Ο Βιδάλης, ωστόσο, δεν καταλαβαίνει από αυτά.

Φεύγει για τη Θεσσαλία και αρχίζει να κάνει ρεπορτάζ με τον τρόπο που εκείνος ήξερε.

 «Κανείς δεν τον έστειλε στη Θεσσαλία, στο στόμα του λύκου. Πήγε μόνος του. Θεληματικά. 

Και ο Καραγιώργης (σσ: διευθυντής τότε του Ριζοσπάστη) και οι συνάδελφοί του προσπάθησαν να τον συγκρατήσουν, να μην τον αφήσουν να φύγει. 

Δεν άκουγε, όμως. 

Μέρες είχε μείνει άγρυπνος με φουρτουνιασμένη καρδιά, με την αγωνία πως οι Σούρληδες καίγαν τα χωριά, άρπαζαν το βιος του κοσμάκη, έδερναν μέχρι θανάτου τους αγρότες, βίαζαν γυναίκες, σκότωναν αγωνιστές», έλεγε αργότερα η σύντροφος του δημοσιογράφου, Κάτια Βιδάλη.

«Δεν πρόκειται ν” ακούσω πια κανέναν. Η Θεσσαλία έχει γίνει ένα απέραντο σφαγείο. Οσοι γλίτωσαν από των Γερμανών το βόλι, σφάζονται σαν αρνιά. Είμαι δημοσιογράφος, πρέπει να κάμω τη δουλιά μου, να καταγγείλω όλο αυτό το όργιο της τρομοκρατίας. Ν’ αποκαλύψω τους δράστες», έλεγε ο ίδιος και έφυγε «σαν σίφουνας» για τη Λάρισα. 

Μερικές ημέρες αργότερα ο Ριζοσπάστης θα δημοσιεύσει το ρεπορτάζ του Βιδάλη που αποκάλυπτε μια ζοφερή, εφιαλτική κατάσταση για τους φτωχούς αγρότες στον κάμπο. Όπως ήταν φυσικό τόσο το ρεπορτάζ όσο και η παρουσία του Βιδάλη στην περιοχή, ενόχλησε. Ήταν ένα αγκάθι.

Στις 13 Αυγούστου 1946, ο Βιδάλης, ταξίδευε από Λάρισα για Βόλο. Ήταν η μέρα που ο «Ριζοσπάστης» πήρε το τελευταίο του μήνυμα: «Λογαριάζω να ‘μαι αυτού Παρασκευή βράδυ, 16 του μηνός. Μάζεψα φοβερό υλικό. Θα τα πούμε».

Στο χωριό Πλατύκαμπος, κοντά στο Κιλελέρ, 10 χιλιόμετρα από τη Λάρισα σταματούν το τρένο συμμορίτες του Σούρλα. Πάνοπλοι εισβάλλουν στα βαγόνια του και, μπροστά σε αξιωματικούς του στρατού που παρακολουθούν χωρίς να αντιδράσουν, αρπάζουν τον Βιδάλη. Ακόμα και στο μικρό καφενείο του γειτονικού χωριού Μελία, όπου τον οδηγούν, εκείνος κάνει ρεπορτάζ, ρωτώντας τους χωρικούς για τη ζωή τους, για τη σοδειά.

Οι συμμορίτες του Σούρλα, οδηγούν τον Βιδάλη στο νεκροταφείο του χωριού. Τον βασανίζουν φρικτά προκειμένου να τους πει μυστικά του ΚΚΕ. Εκείνος δεν τους δίνει την παραμικρή πληροφορία και όταν εκείνοι αντιλαμβάνονται πως δεν πρόκειται να «κερδίσουν» κάτι, τον εκτελούν εν ψυχρώ με πέντε σφαίρες. Στη συνέχεια πέταξαν το άψυχο κορμί του Βιδάλη σε ένα χωράφι. Τα αγρίμια και τα όρνια της περιοχής, έφαγαν τις σάρκες του δημοσιογράφου.

Μερικές εβδομάδες μετά, μια ηλικιωμένη αγρότισσα, η Σουλτάνα Τζουβάρα, κατευθύνει σκόπιμα τις γαλοπούλες της για να βοσκήσουν προς την Κούμια και εκεί, με κίνδυνο της ζωής της, μάζεψε όσα οστά βρήκε και στη συνέχεια τα έθαψε σε κοντινή απόσταση.

Νίκος Δεμισιώτης
Πηγή: Reader

Το αλιεύσαμε από εδώ: https://ellinofreneianet.gr/documents/mousafirides/38386-i-dolofonia-toy-dimosiografoy-kosta-vidali.html