Η Κούβα μπορεί να υπερηφανεύεται ότι -μαζί με την Αυστραλία– είναι η χώρα που πραγματικά μπορεί να θεωρηθεί ασφαλής απέναντι στην πανδημία του κορωνοϊού που μαστίζει ολόκληρο τον πλανήτη.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του menshouse.gr, τις τελευταίες 14 ημέρες, οι νέες λοιμώξεις στην Κούβα των 11,2 εκατομμυρίων κατοίκων, έχουν περιοριστεί σε μόλις 598, ήτοι 5,88 ανά 100.000 κατοίκους.
Οι εισαγωγές για νοσηλεία ήταν 118 και οι θάνατοι μόλις δύο, όπως ανέφερε ο υπουργός Υγείας, επιδημιολόγος Φρανσίσκο Ντουράν.
Η χώρα αριθμεί 131 θανάτους από την αρχή της πανδημίας, που σημαίνει ότι καταγράφονται μόλις 9 ανά εκατομμύριο κατοίκων, όταν ο δείκτης αυτός ανέρχεται σε 203 στη Δομινικανή Δημοκρατία και σε πάνω από 650 στις ΗΠΑ.
Το θετικό αυτό αποτέλεσμα, όμως, είναι απόρροια των προηγούμενων αποφάσεων της χώρας, που έκλεισε τα αεροδρόμια της για ένα ολόκληρο εξάμηνο, από τον Απρίλιο έως τα μέσα Οκτωβρίου, ενώ το λουκέτο παρατάθηκε για έναν επιπλέον μήνα στο αεροδρόμιο της Αβάνας, το οποίο άνοιξε σήμερα, Κυριακή 15/11.
Και αυτό παρά το γεγονός ότι η χώρα επί της ουσίας ζει μόνο από τον τουρισμό και έχει ετήσια έσοδα περίπου 3 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ό,τι ακριβώς δεν έκανε η ελληνική κυβέρνηση που άνοιξε τον τουρισμό χωρίς επί της ουσίας καμία ασφαλιστική δικλείδα, όπως καταγγέλλουν σύσσωμη η αντιπολίτευση, αλλά και πολλοί φορείς.
Στην Κούβα από τον περασμένο Μάρτιο, όταν τα πρώτα κρούσματα έκαναν την εμφάνιση τους στο νησί της Καραϊβικής, λήφθηκε η απόφαση να θωρακιστεί η χώρα έναντι του κορωνοϊού, η οποία παρέμεινε αταλάντευτα πρώτη επιλογή.
Εκπονήθηκε ένα εθνικό σχέδιο έκτακτης ανάγκης, με το Υπουργείο Υγείας να θέτει άμεσα στη διάθεση του Εθνικού Συστήματος Υγείας σχεδόν το σύνολο των στρατιωτικών νοσοκομείων ανεβάζοντας τον αριθμό των διαθέσιμων κλινών που προορίζονταν μόνο για την αντιμετώπιση του ιού στις 3.100.
Επιστρατεύτηκαν τότε για το σκοπό αυτό χιλιάδες τελειόφοιτοι των ιατρικών σχολών που αναζητούσαν κρούσματα, σπίτι με σπίτι, γειτονιά με γειτονιά, ενημερώνοντας τους πολίτες και υποβάλλοντας τους προαιρετικά σε τεστ.
Κούβα: Φοιτητές Ιατρικής εξετάζουν τους κατοίκους πόρτα-πόρτα
20|03|2020
Μέχρι σήμερα στην Κούβα έχουν εντοπιστεί 16 κρούσματα / Φωτογραφία: AP/Ramon Espinosa
NEWSROOM IEFIMERIDA.GR
Περισσότεροι από 28.000 φοιτητές Ιατρικής συμμετέχουν σε μια «ενεργή αναζήτηση» πιθανών κρουσμάτων του νέου κορωνοϊού, από γειτονιά σε γειτονιά, ανακοίνωσε σήμερα ο πρύτανης της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αβάνας.
Ο στόχος είναι να εντοπιστούν εγκαίρως όλα τα κρούσματα και οι άνθρωποι που έχουν προσβληθεί να μην προλάβουν να μεταδώσουν την ασθένεια Covid-19 σε άλλους, εξήγησε ο Χόρχε Γκονσάλες σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε. Ο πρύτανης διαβεβαίωσε ότι οι φοιτητές είναι εξοπλισμένοι με προστατευτικές μάσκες, ένα είδος που δύσκολα βρίσκει κανείς στην Κούβα.
Η επιχείρηση αυτή ξεκίνησε την Τρίτη και ήδη οι φοιτητές έχουν επισκεφθεί περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, εντοπίζοντας «σημαντικό αριθμό» ασθενών με οξεία αναπνευστικά προβλήματα. Οι περιπτώσεις αυτές αναφέρονται στο υπουργείο Υγείας το οποίο διενεργεί «μια εις βάθος επιδημιολογική έρευνα» για να διαπιστώσει αν πρόκειται πράγματι για κρούσματα του SARS-CoV-2 ή αν οι άνθρωποι αυτοί πάσχουν από άλλες ασθένειες.
Μέχρι σήμερα η Κούβα έχει εντοπίσει 16 κρούσματα. Ένας ασθενής, Ιταλός τουρίστας, πέθανε. Στο νησί δεν έχει επιβληθεί κανένας περιορισμός, ούτε υποχρεωτική καραντίνα ή κλείσιμο των συνόρων, όπως συμβαίνει σε πολλές γειτονικές χώρες.
Ένας Αμερικανός πολίτης ηλικίας 77 ετών, που ήταν από τα πρώτα κρούσματα, έφυγε σήμερα από την Κούβα μαζί με τη σύζυγό του, κατόπιν αιτήματος του ίδιου, της οικογένειάς του και της διπλωματικής αποστολής των ΗΠΑ στην Αβάνα, γνωστοποίησε ο υπουργός Εξωτερικών Μπρούνο Ροντρίγκες.
Η πρωτοβάθμια φροντίδα, η ταχεία διάγνωση περιπτώσεων, η απομόνωση και ο έλεγχος από σπίτι σε σπίτι από γιατρούς και νοσηλευτές, συνέβαλαν καταλυτικά στον περιορισμό εξάπλωσης της νόσου και στη μείωση της θνητότητας, καθώς όλα τα επιβεβαιωμένα κρούσματα εισάγονταν σε νοσοκομεία, γινόταν ιχνηλάτηση και απομόνωση των επαφών τους και τους χορηγούνταν διάφορες θεραπείες, βάσει της εξαιρετικά προηγμένης φαρμακευτικής έρευνας στη χώρα.
Όλα αυτά βέβαια είχαν και το ανάλογο οικονομικό τίμημα.
Για παράδειγμα οι Αρχές χρειάστηκε να δαπανήσουν μεγάλα ποσά για να οδηγηθούν 115.000 ύποπτα κρούσματα και επαφές γνωστών κρουσμάτων σε εγκαταστάσεις απομόνωσης.
Έστω και αν από τους ανθρώπους αυτούς διαγνώστηκε ότι είχε μολυνθεί αριθμός που δεν υπερέβαινε το 5%.
Χάρη σε αυτή την οργάνωση όμως και στη συνέπεια στο μακρόπνοο σχεδιασμό της, η Κούβα κατάφερε να ελέγξει πλήρως τη διασπορά του ιού και να δείχνει πια απόλυτα έτοιμη ενόψει της περιόδου της υψηλής τουριστικής κίνησης, από τον Νοέμβριο ως το Μάρτιο.
Από τη Δευτέρα 2 Νοεμβρίου η Κούβα άλλαξε τη στρατηγική της, χαλαρώνοντας δραστικά τα μέτρα.
Το νέο σχέδιο περιλαμβάνει ανοιχτά γραφεία και καταστήματα, ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών, αλλά και υποχρεωτική χρήση μάσκας, σε συνδυασμό με την τήρηση των αποστάσεων.
Σε όλες τις επαρχίες πλην της Κούβας, τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο από το Σεπτέμβριο, ενώ και στην πρωτεύουσα θα ξεκινήσουν μέσα στο μήνα τα διά ζώσης μαθήματα.
Τι έκανε τελικά η Κούβα και δεν κάναμε εμείς;
«Έκλεισε» τον τουρισμό και ενίσχυσε το ήδη ισχυρό σύστημα δημόσιας Υγείας της. Ό,τι ακριβώς δεν κάναμε εμείς.
Στις 26 Νοέμβρη κάνουμε lockdown στη βάρβαρη πολιτική τους!
Λίγες μέρες έμειναν μέχρι την Πέμπτη, που εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα δίνουν μια από τις πιο κρίσιμες απεργιακές μάχες των τελευταίων ετών, αφού ο λαός διανύει μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τη ζωή και τα δικαιώματά του. Και οι μέρες που απομένουν είναι μέρες δράσης, μέρες προσωπικής και συλλογικής ευθύνης, προκειμένου να είναι επιτυχημένη αυτή η απεργία, να αποτελέσει πραγματικά βήμα αγωνιστικής ανάτασης και κλιμάκωσης, που θα σημαδέψει την εργατική - λαϊκή πάλη για τους επόμενους μήνες.
Είναι μέρες που κρίνονται πολλά περισσότερα από όσα σε άλλους αντίστοιχους απεργιακούς σταθμούς, αφού η πανδημία εξελίσσεται σε ένα τραγικό «σπιράλ» για τον λαό με ευθύνη κυβέρνησης και μεγαλοεργοδοσίας. Και αυτή η τραγωδία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από τη μέγιστη δράση του λαϊκού παράγοντα, μόνο αν χιλιάδες εργαζόμενοι περάσουν στην όχθη του οργανωμένου συλλογικού αγώνα, για άμεσα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας. Αυτή είναι η ουσιαστική ατομική ευθύνη σήμερα, η ενίσχυση της συλλογικής πάλης και διεκδίκησης. Αλλωστε, το οργανωμένο εργατικό κίνημα απέδειξε ξανά τις τελευταίες μέρες, με ξεχωριστό σταθμό την αγωνιστική επέτειο του Πολυτεχνείου, ότι σε αντίθεση με το κράτος και την κυβέρνηση μπορεί να τηρήσει ουσιαστικά υγειονομικά πρωτόκολλα, ταυτόχρονα με την οργάνωση της διεκδίκησης.
Η απεργία της Πέμπτης 26 Νοέμβρη δεν είναι μια μάχη σε «κενό αέρος». Αποτελεί τον επόμενο «κρίκο» μιας σειράς αγωνιστικών πρωτοβουλιών, μέσα από τις οποίες ξεκαθαρίστηκε ότι ο λαός δεν σωπαίνει όπως θα ήθελαν η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία. Πάμε λοιπόν στην απεργία μετά τις μέρες δράσης για την Υγεία και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αλλά και με εφόδιο το κουράγιο που πήραμε από τις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας στις 17 Νοέμβρη.
Κάθε εργαζόμενος έχει πολλούς λόγους για να απεργήσει
Είναι αλήθεια ότι στην απεργία αυτή δεν υπάρχει κλάδος και χώρος δουλειάς, όπου οι εργαζόμενοι να μην έχουν κάθε λόγο εκείνη τη μέρα να «πέσει ο γενικός διακόπτης», να υπάρξει ένα καθολικό lockdown στην παραγωγή, στις υπηρεσίες του ιδιωτικού και του κρατικού τομέα. Μόνο έτσι μπορεί να δείξει η εργατική τάξη, ο λαϊκός παράγοντας στην πράξη τη δύναμή του.
Οι απεργοί λοιπόν πρέπει να είναι πολύ περισσότεροι από κάθε άλλη φορά:
-- Πρώτον, γιατί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα Εργασιακά αποτελεί μια πολύ σοβαρή εξέλιξη. Είναι ένα ακόμα μπουρλότο στα θεμέλια των εργασιακών σχέσεων, που αν περάσει και μάλιστα χωρίς αντιδράσεις, θα το πληρώνουν πολύ ακριβά η σημερινή και η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης. Μιλάμε για τις ανατροπές του αιώνα, αφού καταργείται και διά νόμου το 8ωρο και νομιμοποιείται η 10ωρη εργασία. Το νομοσχέδιο φέρνει τις απλήρωτες υπερωρίες, την επέκταση και γενίκευση της δουλειάς τις Κυριακές. Επίσης, νέες μειώσεις στους μισθούς, ενώ ήδη έχει θεσμοθετηθεί μισθός των 200 ευρώ, στο όνομα τάχα της αντιμετώπισης της ανεργίας. Αν δεν συναντήσει εμπόδια η καθιέρωση αυτής της ζούγκλας σήμερα, θα είναι απείρως πιο δύσκολο να εμποδιστεί η εφαρμογή της από την εργοδοσία αύριο. Χώρια που η κυβέρνηση έχει ήδη εξαγγείλει νέες αντιδραστικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, επιβεβαιώνοντας ότι θέλει να ξεμπερδεύει με ένα πακέτο βάρβαρων μεταρρυθμίσεων μέσα στην πανδημία, μπας και πιάσει τον λαό στον ύπνο.
-- Δεύτερον, γιατί την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση με το αντεργατικό νομοσχέδιο τελειοποιεί την «ασυλία» που απολαμβάνει η εργοδοσία για να ξεδιπλώνει την επίθεσή της στην εργατική τάξη, της προσφέρει άλλο ένα δωράκι. Φιλοδοξεί να την απαλλάξει από τη διεκδίκηση των εργαζομένων, επιχειρεί να ξεδοντιάσει τα συνδικάτα, το μόνο εργαλείο που έχει απομείνει στους εργαζόμενους για να διεκδικούν. Μετά την προσπάθεια περιστολής του απεργιακού δικαιώματος από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τον νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, σειρά έχει η επίθεση στην ίδια την οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία και τους άλλους φορείς τους.
-- Τρίτον, γιατί ακόμα και να μην υπήρχε το νομοσχέδιο, η κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι φτάνει και περισσεύει για να οργανωθεί ο απεργιακός αγώνας, για την υγεία και τα δικαιώματα του λαού. Γιατί κάθε μέρα πια αποδεικνύονται με τον πιο τραγικό τρόπο οι εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης στη διαχείριση της πανδημίας. Τα τεράστια κενά στο δημόσιο σύστημα Υγείας, η άρνηση της κυβέρνησης να πειράξει έστω και μια τρίχα από την καπιταλιστική κερδοφορία, θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση, κάτι που φάνηκε στον τραγέλαφο με την «επίταξη». Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν κινητοποιηθεί αποφασιστικά ο λαός, τα αποτελέσματα θα είναι πολύ χειρότερα. Οι εργαζόμενοι όχι μόνο θα μετράνε όλο και περισσότερα θύματα ανάμεσά τους, αλλά θα βρεθούν και φορτωμένοι με τα βάρβαρα μέτρα που ήρθαν για να μείνουν.
-- Τέταρτον, γιατί πρέπει να πάρει άλλη μια επιθετική απάντηση η προσπάθεια της κυβέρνησης να βάλει φίμωτρο στους αγώνες και τις διεκδικήσεις. Μέσα από την επιτυχία της απεργίας, μπορεί να δείξει ο εργαζόμενος ότι κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες, η διέξοδος δεν βρίσκεται στον ατομικό δρόμο, αλλά στη συλλογική οργανωμένη δράση. Γιατί, μετά και το όργιο καταστολής που εξαπέλυσε η κυβέρνηση στις 17 Νοέμβρη στο κέντρο της Αθήνας και αλλού, ακόμα και οι πιο δύσπιστοι το βλέπουν καθαρά: Η πανδημία αξιοποιείται σαν πρόσχημα για να μπει φίμωτρο στη λαϊκή πάλη, για να μετατεθούν οι εγκληματικές ευθύνες για τη γύμνια του κρατικού συστήματος Υγείας στον λαό που αγωνίζεται και όχι στις κυβερνήσεις και το κεφάλαιο που μας έφεραν σ' αυτά τα χάλια.
-- Πέμπτον, γιατί είμαστε ακόμα στην αρχή της οικονομικής κρίσης και ήδη φαίνονται τα αποτελέσματά της, στα εκατοντάδες λαϊκά νοικοκυριά που μένουν χωρίς εισόδημα, στην ένταση της εκμετάλλευσης, στην ένταση των πλειστηριασμών. Σε όλα εκείνα δηλαδή που αποτελούν την άλλη όψη των παχυλών χρηματοδοτήσεων των επιχειρηματικών ομίλων από την κυβέρνηση και την ΕΕ, που θα πληρωθούν πολλαπλά από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Την Πέμπτη δείχνουμε τη δύναμή μας
Στις 26 Νοέμβρη δεν πρέπει να υπάρξει χώρος δουλειάς που δεν θα φτάσει το απεργιακό μήνυμα σε κυβέρνηση και εργοδοσία. Αυτό είναι που θα δείξει την αποφασιστικότητα των εργαζομένων, αλλά και τη δυνατότητα που υπάρχει να συγκεντρωθούν δυνάμεις ικανές να σμπαραλιάσουν τους αντεργατικούς νόμους.
Γιατί ό,τι κι αν σκαρφιστούν η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ, οι εργατοπατέρες τους στο εργατικό κίνημα και οι δυνάμεις καταστολής τους προκειμένου να βάλουν στο γύψο τους αγώνες, ένα πράγμα δεν μπορούν να κάνουν:
Να δουλέψουν όπως δουλεύουν καθημερινά κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες εκατομμύρια εργαζόμενοι. Εκεί βρίσκεται η δύναμη της εργατικής τάξης.
Γιατί οι βιομήχανοι δεν μπορούν να ανοίξουν ούτε έναν διακόπτη χωρίς τους εργάτες.
Οι μεγαλοκατασκευαστές δεν ξέρουν ούτε πώς πιάνεται το μυστρί των οικοδόμων.
Οι εφοπλιστές δεν μπορούν να σηκώσουν ούτε άγκυρα χωρίς τους ναυτεργάτες.
Οι μεγαλέμποροι δεν ξέρουν ούτε πού βρίσκονται οι αποθήκες τους, στις οποίες στενάζουν οι εργαζόμενοι αυτές τις μέρες με το ηλεκτρονικό εμπόριο, δεν έχουν ιδέα πώς να γεμίσουν τα ράφια τους με προϊόντα, ούτε πώς να τα «χτυπήσουν» στις ταμειακές στα σούπερ μάρκετ.
Οι τραπεζίτες δεν έχουν ιδέα από την τηλεργασία στην οποία λιώνουν κάθε μέρα οι εργαζόμενοι στον χρηματοπιστωτικό τομέα, όπως και στις Τηλεπικοινωνίες.
Τη μέρα της απεργίας λοιπόν πρέπει να κάνουμε ακόμα πιο δυνατή τη φωνή κάτω από τις μάσκες, αποδεικνύοντας τη δύναμή μας.
Τα τηλέφωνα και τα λάπτοπ της τηλεργασίας να σταματήσουν, κι ας περιμένουν στο «connecting» τα αφεντικά, όπως μέρες τώρα περιμένουν χιλιάδες μαθητές και δάσκαλοι στο τηλε-μαρτύριο της τηλεκπαίδευσης.
Να είναι μέρα που εργοστάσια, εργοτάξια, καράβια και άλλοι μεγάλοι χώροι δουλειάς θα απεργήσουν.
Που στις αστικές συγκοινωνίες θα ακουστεί ένα στεντόρειο «ως εδώ» με την αθλιότητα της σαρδελοποίησης.
Που στο Εμπόριο, στις μεγάλες αποθήκες και όπου αλλού συνωστίζονται καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενοι, θύματα των «υγειονομικών πρωτοκόλλων» - λάστιχο, θα δοθεί ένα ελάχιστο παράδειγμα του τι σημαίνει «παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας».
Μπορεί η απεργία να αποτελέσει ένα εφαλτήριο στον αγώνα που θα έχει διάρκεια και συνέχεια την επόμενη μέρα.
Οι εργαζόμενοι έχουν μεγάλη δύναμη και πρέπει αυτήν τη δύναμη να τη νιώσουν κυβέρνηση και επιχειρηματικοί όμιλοι. Αυτή είναι η πιο σημαντική ευθύνη που πρέπει να αναλάβει η εργατική τάξη και ο λαός, και η μόνη που μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο.
Οι απαντήσεις της κυβέρνησης και των παρατρεχάμενών της σε σχέση με το γιατί προχώρησε σε αυτό το όργιο καταστολής ανήμερα της 17ης Νοέμβρη φανερώνουν το γεγονός ότι είναι σε αδιέξοδο.
Πρώτα απ' όλα γιατί είναι προκλητικό η κυβέρνηση και το κράτος που δεν μπορούν να εγγυηθούν την ουσιαστική προστασία της υγείας του λαού και το 'χουν ρίξει σχεδόν αποκλειστικά στην «ατομική ευθύνη», που έφεραν μαζί με όλους τους προηγούμενους την κατάρρευση του συστήματος Υγείας, να εγκαλούν όσους αγωνίζονται για το αυτονόητο. Δηλαδή, όσους αγωνίζονται για να υπάρξει ουσιαστική κρατική ευθύνη στην αντιμετώπιση της πανδημίας, να μην είναι κόστος η υγεία του λαού, των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, όσων πάνε στη δουλειά τους με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, των μαθητών στα σχολεία, των ηλικιωμένων σε οίκους ευγηρίας, παντού. Γιατί ένα από αυτά που διαδήλωσαν προχτές στις πολύμορφες συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες με το συμβολικό και ουσιαστικό τους περιεχόμενο ήταν το μήνυμα της σημερινής πάλης για την προστασία της υγείας, της ζωής και των δικαιωμάτων του λαού σε συνθήκες πανδημίας.
Ολα τα κατασταλτικά μέτρα που πάρθηκαν, με τη συγκέντρωση άνω των 6.000 αστυνομικών στο κέντρο της Αθήνας, η ίδια η διαδικασία της επίθεσης στους διαδηλωτές, οι προσαγωγές, η χρήση δακρυγόνων είναι διαδικασίες που όχι μόνο δεν προστατεύουν τη δημόσια υγεία αλλά πολλαπλασιάζουν τους κινδύνους. Η αστυνομία επιχείρησε να διαλύσει συγκεντρώσεις που χαρακτηρίζονταν για την υποδειγματική τήρηση μέτρων προστασίας, με μάσκες, αποστάσεις κ.λπ. Αντίθετα, η κατασταλτική επέμβαση ήταν που οδήγησε σε συνωστισμούς, που υποχρέωσε για να αναπνεύσουν εκατοντάδες να βγάλουν μάσκες και δεκάδες οδηγήθηκαν στριμωγμένοι στα λεωφορεία της αστυνομίας και στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ σε άθλιες συνθήκες.
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα απέδειξε και στις 17 Νοέμβρη ότι ο αγώνας και η διεκδίκηση μπορούν να γίνονται με όρους πραγματικής προστασίας της υγείας. Και η αλήθεια είναι ότι ο λόγος των διεκδικήσεων και των αγώνων σήμερα είναι πολλαπλός, με πρώτο βέβαια το ζήτημα της πάλης για τη ζωή και την υγεία του λαού.
Γιατί η κυβέρνηση με τη στήριξη και των άλλων αστικών κομμάτων έχει φορτώσει τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης που «σέρνεται» στη σκιά της στις πλάτες (ξανά) του λαού για να την βγάλουν καθαρή οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Ολο το έργο των αντιλαϊκών ΠΝΠ της προηγούμενης περιόδου το μαρτυρά.
Γιατί κυβέρνηση και κεφάλαιο βλέπουν ως ευκαιρία την πανδημία για να βάλουν στον πάγο τις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις, να χτίσουν ένα ακόμα πιο αντιδραστικό πλαίσιο περιορισμού ελευθεριών και δικαιωμάτων. Οχι τυχαία, από τους πρώτους νόμους μετά την καραντίνα της άνοιξης ήταν ο νόμος περιορισμού των διαδηλώσεων.
Γιατί σε συνθήκες πανδημίας η αντιλαϊκή πολιτική ούτε αναστέλλεται ούτε κάνει διάλειμμα.
Η κυβέρνηση έχει στα σκαριά νέα αντεργατικά νομοσχέδια με πιο εμβληματικό αυτό που καθιερώνει τη 10ωρη εργασία και χτυπάει το δικαίωμα στην απεργία και στη συνδικαλιστική δράση.
Ολα αυτά σημαίνουν πολύ απλά ότι οι αγώνες, η πάλη του κινήματος δεν μπορεί και δεν πρέπει να κάνουν κανένα διάλειμμα ούτε να αναβληθούν. Ακριβώς το αντίθετο.
Αυτό είναι που φοβίζει και αυτό είναι που προσπαθεί να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση με πρόσχημα τα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας. Εκτός από την προσπάθεια να καλλιεργήσει κλίμα συναίνεσης και εθνικής συνεννόησης, με τη βοήθεια μάλιστα των άλλων αστικών κομμάτων και του ΣΥΡΙΖΑ, που καταθέτει προτάσεις για υπουργούς κοινής αποδοχής, χρειάζεται και την πυγμή για να αντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα.
Είναι λοιπόν άλλο η ανάγκη στις σημερινές συνθήκες οι αγώνες να προσαρμόζονται, να παίρνουν υπόψη το ζήτημα της πανδημίας, το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα να παίρνει μέτρα προστασίας όσων συμμετέχουν στους αγώνες και τις κινητοποιήσεις, κάτι που έχει αποδείξει πως το κάνει, και άλλο πράγμα τα κρατικά φιρμάνια απαγόρευσης των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Οι προχτεσινές κινητοποιήσεις ξεσκέπασαν αυτήν την πραγματικότητα και γιατί έγιναν με υποδειγματικό τρόπο, εκφράζοντας μια οργανωμένη πειθαρχημένη (στα μέτρα προστασίας της υγείας) απειθαρχία (στις απαγορεύσεις και τον αυταρχισμό) αλλά και γιατί έτσι αποκάλυψαν ότι ο στόχος της κυβέρνησης και του κράτους δεν είναι η προστασία της υγείας αλλά η αντιμετώπιση και με την καταστολή του κινήματος.
Μονόδρομος λοιπόν για τους εργαζόμενους είναι η κλιμάκωση της πάλης μέσα από τα σωματεία και τους μαζικούς φορείς, με πρώτο μεγάλο σταθμό την πανεργατική απεργία στις 26 Νοέμβρη. Οπως έφαγε η κυβέρνηση τα μούτρα της στις 17 Νοέμβρη, έτσι θα μας βρίσκει συνέχεια μπροστά της!
Πυκνώνουν οι ανακοινώσεις των εταιρειών και των επιστημονικών ινστιτούτων με τα οποία αυτές συνεργάζονται σχετικά με την πρόοδο των δοκιμών των εμβολίων, που ετοιμάζουν για την αντιμετώπιση του νέου κορονοϊού SARS-CoV-2 και της ασθένειας που προκαλεί, της COVID-19. Στην κούρσα για την πρωτοκαθεδρία, που θα σημάνει για τα μονοπώλια που θα την πετύχουν κέρδη πολλών δισεκατομμυρίων και φήμη διαρκείας, συμμετέχουν κατασκευαστές περισσότερων από 50 διαφορετικών εμβολίων, τα οποία βρίσκονται σε φάσεις κλινικών δοκιμών. Δεν εγκαταλείπουν όμως και άλλοι 80 και πλέον κατασκευαστές, που βρίσκονται ακόμη στη φάση δοκιμών σε πειραματόζωα.
Οι ανακοινώσεις σημαίνουν άμεσες χρηματοδοτήσεις και συμβόλαια από κράτη και ενώσεις κρατών, τα οποία στην ουσία χρηματοδοτούν την παραγωγή των εμβολίων, εφόσον αυτά πετύχουν, ελαχιστοποιώντας ή μηδενίζοντας το κόστος για τα φαρμακευτικά μονοπώλια. Αμεσα κέρδη για κεφαλαιοκράτες προκύπτουν και από την άνοδο της τιμής των μετοχών των εταιρειών μετά από ανακοινώσεις για καλή πορεία των δοκιμών των εμβολίων τους, μεγαλομέτοχοι των οποίων συχνά σπεύδουν να εξαργυρώσουν, πουλώντας μετοχές στην ανεβασμένη τιμή, πριν ενδεχόμενη πτώση της, αν τελικά το εμβόλιο δεν περάσει με επιτυχία τις δοκιμές. Είναι δείγματα του σάπιου συστήματος που κυριαρχεί στον κόσμο την εποχή αυτής της πανδημίας και δεν έχουν να κάνουν καθόλου με τις αγωνίες των ανθρώπων, που περιμένουν ένα εμβόλιο που θα μας απαλλάξει από τον κίνδυνο του κορονοϊού. Αναγκαστικά το εμβόλιο οι άνθρωποι και οι απόμαχοι του μόχθου το περιμένουν από τις εταιρείες, αφού δεν έχουν το δικό τους κράτος, που θα έστρεφε όλους τους απαραίτητους ανθρώπινους και υλικούς πόρους, χωρίς σπατάλη δυνάμεων και ανταγωνισμούς, ώστε να φτιαχτεί το συντομότερο ένα ασφαλές εμβόλιο, που θα δινόταν δωρεάν σε κάθε άνθρωπο.
Φάσεις
Τα εμβόλια εκθέτουν τον οργανισμό σε μια τροποποιημένη, ασφαλή εκδοχή του παθογόνου ιού, προκαλώντας την παραγωγή αντισωμάτων από το ανοσοποιητικό σύστημα, δηλαδή πρωτεϊνών, που θα μπορέσουν να εμποδίσουν το πραγματικό παθογόνο να μπει μέσα στα κύτταρα. Το ανοσοποιητικό «μαθαίνει» και «θυμάται» πώς να αντιμετωπίσει τον εισβολέα αν τον συναντήσει. Οι επιστήμονες χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους για να δημιουργήσουν μια χημική φόρμουλα εμβολιασμού, την οποία στη συνέχεια δοκιμάζουν σχετικά με την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητά της (βλ. διάγραμμα).
Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν εμβόλια που είναι στην τρίτη φάση δοκιμών, αλλά έχουν ήδη εγκριθεί για περιορισμένη χρήση στην Κίνα («CanSinoBIO», sinovac), στη Ρωσία («Gamaleya», BEKTOR) και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (τα κινεζικά των «Wuhan Institute» και «Sinopharm»). Στην τρίτη φάση δοκιμών είναι άλλα 6 εμβόλια, των εταιρειών «moderna» (ΗΠΑ), «BIONTECH-Pfizer» (ΗΠΑ - Γερμανία), «Johnson & Johnson» (ΗΠΑ), «AstraZeneca» (Βρετανία - Σουηδία), «NOVAVAX» (ΗΠΑ), «medicago» (Καναδάς), «BHARAT» (Ινδία), Murdoch children's research institute (Αυστραλία). «Moderna» και «BIONTECH-Pfizer» χρησιμοποιούν τεχνικές γενετικής μηχανικής (μέσω mRNA), ενώ οι περισσότερες από τις υπόλοιπες εξασθενημένους ή αδρανοποιημένους αδενοϊούς ή κορονοϊούς και κάποιες άλλες χρησιμοποιούν πρωτεΐνες. Αλλα 16 εμβόλια βρίσκονται στη δεύτερη φάση των κλινικών δοκιμών και 38 βρίσκονται ακόμη στην πρώτη φάση.
Αποτελεσματικότητα
Πρόσφατες ανακοινώσεις κάποιων εταιρειών για αποτελεσματικότητα 90% ή και πάνω από 90% έγιναν με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα και χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η τρίτη φάση των κλινικών δοκιμών. Αποτελεσματικότητα 90% σημαίνει ότι 9 στους 10 απ' όσους είχαν λάβει το εμβόλιο (και όχι το ψευδοφάρμακο που δίνεται στο άλλο μισό του δείγματος συμμετεχόντων στην κλινική δοκιμή) δεν ασθένησαν όταν εκτέθηκαν στον κορονοϊό, μετά την πάροδο του διαστήματος που απαιτείται για την προετοιμασία του ανοσοποιητικού (συνήθως τρεις βδομάδες). Στην περίπτωση που το εμβόλιο γίνεται σε δύο δόσεις μεταξύ των οποίων και πάλι μεσολαβεί διάστημα τριών εβδομάδων, η έκθεση στον ιό πρέπει να γίνει μετά την πάροδο του απαραίτητου χρόνου από τη χορήγηση της δεύτερης δόσης. Αυτό σημαίνει ότι αν τελικά - όταν έρθει η πολυπόθητη ώρα - κάνει κάποιος ένα εμβόλιο δύο δόσεων, δεν θα πρέπει να μειώσει καθόλου την προσοχή του σχετικά με τα ατομικά μέτρα προστασίας για τουλάχιστον ενάμιση μήνα από τον πρώτο εμβολιασμό.
Με δεδομένο ότι οι κυβερνήσεις έχουν κατά νου πρώτα και κύρια την καπιταλιστική αγορά και όχι τον άνθρωπο και δεν θα αλλάξουν κάτι σημαντικό π.χ. στις συγκοινωνίες, ή τα μέτρα προστασίας στους τόπους δουλειάς, ενώ θα βιαστούν και πάλι να χαλαρώσουν την καραντίνα, ώστε να κυκλοφορήσει το κεφάλαιο, καλό θα είναι ο εμβολιασμένος να συνεχίσει να τηρεί τα μέτρα ατομικής προστασίας για όσο διάστημα θα διαρκεί η πανδημία, για το ενδεχόμενο να ανήκει σε εκείνους που το εμβόλιο δεν θα προσφέρει ανοσία. Τουλάχιστον μέχρι ο εμβολιασμός να πάρει τέτοια μαζικότητα, που να οδηγήσει σε «ανοσία της αγέλης», δηλαδή σε αδυναμία του ιού να διαδοθεί σε μαζική κλίμακα, καθώς θα συναντά γύρω του ικανό ποσοστό ανθρώπων που θα έχουν αποκτήσει ανοσία μέσω του εμβολιασμού ή της ανάρρωσης από COVID-19.
Εξ αποστάσεως δουλειά η γυναίκα μου. Εδώ και έξι μήνες.
Εξ αποστάσεως διδασκαλία εγώ.
Εξ αποστάσεως και μεταξύ μας.
Όσο μας επιτρέπει η συγκατοίκηση.
Ποτέ στο παρελθόν δεν ήμουν τόσο καιρό και τόσο αδιάλειπτα με κάποια γυναίκα. Εκείνη στο γραφείο της. Στην οθόνη της μερικά κουτάκια με γυναίκες. Λένε διάφορα.
Παιδάκια ακούγονται να παίζουν, σκυλάκια γαυγίζουν, καμιά φορά χαχανίζουν μεταξύ τους.
Όταν ακούγονται ιαχές είναι που ξεχνιέμαι και περνάω μπροστά τους με το σώβρακο.
Εγώ στο δικό μου γραφείο, δυο πόρτες παρακάτω. Έχω κι εγώ τετραγωνάκια. Υποτίθεται πως κάνω εργαστηριακό μάθημα σε τάξη νυχτερινού ΕΠΑΛ.
Εξ αποστάσεως και άνευ εργαστηρίων.
Στην αρχή βλέπω μόνο τη φάτσα μου. Μέχρι να φανούν μαθητές παίζω με την οθόνη. Με την ελάχιστη υστέρηση της κάμερας κοιτάζω δεξιά κι όταν επιστρέφω το βλέμμα στην κάμερα, προλαβαίνω να δω τις κόρες των ματιών μου να επιστρέφουν. Εντυπωσιακό! Να ‘σου ένας μαθητής. Του κάνω add. Κάτι όπως στο fb. Βγαίνει το τετράγωνό του στην οθόνη. Κι άλλος… κι άλλος.
Μαζεύονται καμιά δεκαπενταριά. Από τους τριάντα-δύο του τμήματος.
Άλλους ακούω, άλλους βλέπω, ελάχιστους τους ακούω και τους βλέπω, τους περισσότερους – πολλές φορές, ούτε τους ακούω ούτε τους βλέπω.
Παθαίνω ναυτία από τις κινήσεις των καμερών τους μέχρι να τις σταθεροποιήσουν κάπου τα κινητά. Όποιος μου μιλάει το περίγραμμα του τετραγώνου του γίνεται μπλε. Γράφει από κάτω και τ’ όνομά του. Έτσι προσανατολίζομαι. Αλλά, συνήθως, δεν καταλαβαίνω τι μου λέει.
Οι συνδέσεις από τα δεδομένα του κινητού αδύναμες.
Ένας μαθητής βάζει τσίπουρο. Μας εύχεται στην υγειά μας.
Άλλος τρώει καθώς μόλις μπήκε απ’ τη δουλειά του.
Στον τρίτο φαίνεται η γυναίκα του να σιδερώνει.
Παιδάκια πηγαινοέρχονται, άλλα σκυλάκια γαυγίζουν εδώ, ομιλίες ακούγονται από τα βάθη των σπιτιών, θόρυβος από πιάτα και κατσαρολικά, τηλεοράσεις παίζουν.
Κάποιος έχει στήσει την κάμερα μπροστά από μια μπαλκονόπορτα και τοποθετεί… πλακάκια. Κάθε τόσο περνά μπροστά της και ρίχνει ένα γεια.
Ο Δημήτρης δεν ανοίγει την κάμερα γιατί είναι με την κοπελιά του νεγκλιζέ.
Φωνές από τα άλλα τετραγωνάκια: «Άνοιξε, άνοιξε…».
Με το που κοπάζει η μάταιη φασαρία, «γεια σας κύριε καθηγητά» ακούω μια φωνούλα – κόρη ενός μαθητή μου.
«Γεια σου μικρούλα μου, πώς σε λένε:» ρωτάω εγώ μ’ όση τρυφερότητα μπορεί να σηκώσει η φωνή μου.
«Γεωργία» με λένε», απαντάει η κορούλα άλλου μαθητή μου νομίζοντας πως ρωτούσα εκείνη.
Μύλος!
Όποτε κατορθώνουμε να αρθρώσουμε κάποιο λόγο είναι για τα προβλήματά μας. Την ανεργία πολλών εξ αυτών, τα οικονομικά προβλήματα, την ξεφτίλα που μας περικυκλώνει αλλά και την δική μας ανοχή και απραξία. Γενικώς νιώθω αμήχανα.
Μάθημα, βεβαίως, δεν γίνεται. Απλώς, δεν μπορεί να γίνει. Αυτό είναι κοροϊδία.
Εισβάλω στο χώρο τους κι αυτοί στον δικό μου. Σ’ ένα χώρο που, πολλοί από μας δεν είναι διατεθειμένοι ή νιώθουν άβολα να δείξουν. Τελικά η εξ αποστάσεως εκπαίδευση – και ως παντομίμα, είναι ακόμη πιο ταξική.
Πόσοι διαθέτουμε την υλικοτεχνική υποδομή, τις συνδέσεις υψηλών ταχυτήτων, την οικονομική δυνατότητα να τα αποκτήσουμε, αλλά και την εξοικείωση με την τεχνολογία, τον επαρκή χώρο για απομόνωση στο σπίτι; Μερικοί δυσκολεύονται ακόμη και στο κόστος ανανέωσης των «δεδομένων» του κινητού.
Όταν τελειώνει το «μάθημα» κλείνω κατάκοπος. Άνευ αντικρίσματος.
Αηδιασμένος κι αγανακτισμένος. Από μια ξεπουλημένη και ανάλγητη κυβερνητική ελίτ που καταφέρνει – ακόμη, να μη βρίσκει, στο πρόσωπο του κατατρεγμένου λαού, τον μάστορά της.
Αύριο τυπικά λήγει η καραντίνα μου μετά από 14 μέρες μέσα στην καραντίνα μας.
Αύριο λογικά θα κάνω επαναληπτικό τεστ να δω αν θα βγει αρνητικό. Ο ΕΟΔΥ εν τω μεταξύ δεν δίνει οδηγία για δεύτερο τεστ.
Κόλλησα ξεκάθαρα από το χώρο δουλειάς μου.
Ούτε από το Εφετείο που ήμουν, ούτε σε καμία πορεία που ήμουν, ούτε από τα μέσα μεταφοράς που δεν έμπαινα με τον φόβο του συνωστισμού, ούτε από τις εξόδους που δεν έβγαινα, ούτε από τις βόλτες που δεν πήγαινα. Οφείλω να πω πως θα μπορούσα άνετα να τρομοκρατηθώ, να πανικοβληθώ όταν έμαθα πως είμαι θετική γιατί πήγα με συμπτώματα έντονου πονοκεφάλου, πυρετού κι όχι έντονου βήχα. Το διάστημα αυτό μέχρι και που αναρρώνω διαπίστωσα γι ακόμη μια φορά πόσο σημαντικό είναι να μην νιώθεις μόνος αλλά και να μην είσαι μόνος.
Φίλοι, σύντροφοι, συνάδελφοι δε με άφησαν λεπτό στην κυριολεξία.
Ευχαριστώ τους γιατρούς φίλους και συντρόφους και για όλη αυτή την μάχη που δίνουν. Όλο αυτό τον καιρό κλαίω με το παραμικρό. Βλέπω, διαβάζω, ενημερώνομαι ότι δηλαδή έκανα καθημερινά. Ήθελα να γίνω καλά για να μπορώ να μπω στην δράση πάλι. Αν μου έλειψε κάτι είναι αυτό. Έχουμε μπροστά τόσες δράσεις των σωματείων και συνδικάτων. Έχουμε Πολυτεχνείο Έχουμε την απεργία στις 26 Νοεμβρίου Έχουμε, έχουμε, έχουμε
Γεροί να είμαστε γιατί η ζωή μας θέλει μπροστά.
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά. Αναθεώρησα ακόμα και το εδώ μέσα. Απομυθοποίησα την ψευδαίσθηση της δύναμης του μέσου κυριολεκτικά. Ειδικά τώρα που όλα θέλουν να τα στρέψουν εδώ μέσα.
Η δύναμη του έξω και της επαφής είναι αναντικατάστατη για όλα.
Μου κάνουν εντύπωση οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί πολλών, για την ήττα της αντιδραστικής διακυβέρνησης του Τραμπ, λες και ηττήθηκε συνολικά η πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ.
Λες και υπάρχει η παραμικρή ελπίδα, ότι μέσω αυτής της εναλλαγής, μπορεί να υπάρξει ριζική αλλαγή πολιτικής, είτε απέναντι στον αμερικανικό λαό, είτε στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Είναι πολύ νωπές οι μνήμες «δημοκρατικών» Προέδρων των ΗΠΑ, που εξαπέλυσαν πολέμους και επεμβάσεις, στη Γιουγκοσλαβία, τη Μέση Ανατολή κ.α., διέλυσαν κράτη, αιματοκύλησαν λαούς, αλλά και επιτέθηκαν στα δικαιώματα των εργαζομένων στις ΗΠΑ, καταφεύγοντας στον αυταρχισμό και την καταστολή.
Συνεπώς, είναι αποπροσανατολιστικές κι επικίνδυνες οι εκτιμήσεις, που ακούγονται από κυβερνητικούς και άλλους πολιτικούς κύκλους στην Ελλάδα, ότι δήθεν η Προεδρία Μπάιντεν μπορεί να λειτουργήσει θετικά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η προσήλωση και του νέου Προέδρου των ΗΠΑ στη ΝΑΤΟϊκή συνοχή, δεν είναι παράγοντας ασφάλειας, αλλά ο νούμερο 1 παράγοντας κινδύνου για τους λαούς της περιοχής και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Αυτά. Για να μην βαυκαλιζόμαστε...
Δεν προσλαμβάνουν όμως ούτε σε αντικατάσταση αυτών που φεύγουν. Κάθε χρόνο φεύγουν 25-30 γιατροί από τον «Ευαγγελισμό» και έρχονται 1 ή 2. Υπάρχουν ελλείψεις δεκάδων γιατρών στο νοσοκομείο.
«Θάβουν τη χώρα πρώιμα για να ηρωποιηθεί ο Κ.Μητσοτάκης!»
Ο Σπύρος Ζακυνθινός, καθηγητής Εντατικής Θεραπείας- Πνευμονολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας και της Ιατρικής Υπηρεσίας της ναυαρχίδας του ΕΣΥ, του «Ευαγγελισμού», και μέχρι τον Ιούλιο μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Υγείας, εξαπολύει σφοδρή επίθεση στην κυβέρνηση για το δεύτερο lockdown, το οποίο θεωρεί αχρείαστο και με πολιτική σκοπιμότητα, ενώ καταρρίπτει και το αφήγημα ΜΜΕ και κυβέρνησης περί ανεύθυνων πολιτών.
«Τα μέτρα που ελήφθησαν το περασμένο Σάββατο ήταν αρκούντως δραστικά. Χρειάζονται όμως μια λανθάνουσα περίοδο για να λειτουργήσουν. Γιατί δεν περιμέναμε; Η όλη διαχείριση καταδεικνύει πανικό και έλλειψη ψυχραιμίας»
«Η ανεπάρκεια της κυβέρνησης της Ν.Δ. μάς οδήγησε στο δεύτερο lockdown. Από τον φόβο μήπως τυχόν ντροπιαστούν το υπουργείο Υγείας και ο πρωθυπουργός, που λειτουργούν με μοναδικό γνώμονα το φαίνεσθαι, θέλουν να ηρωοποιηθούν. Είναι η επικοινωνία, όχι η ουσία. Την ώρα που η κοινωνία πεινάει, φοβάται, την κλείνει όλη μέσα, τη θάβει προληπτικά. Πολιτικό λάθος και αμοραλισμός», λέει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του.
● Πώς σχολιάζετε το απόλυτο μέτρο του lockdown που ανακοίνωσε προχθές ο πρωθυπουργός;
Μέτρα πάνω στα μέτρα, κλιμάκωση των μέτρων μέσα σε λίγες μέρες, «εκθετική αύξηση της διασποράς», «κάτι άλλαξε δραματικά», «είδαμε αναπαραγωγή του ιού ταχύτατα» και τελικά lockdown. «Η φρίκη! Η φρίκη!» του Κόνραντ σε απευθείας μετάδοση, αντί για αναδιάταξη του συστήματος υγείας ακόμα και τώρα, την ώρα της αύξησης των διαγνώσεων.
Πού είναι τα στοιχεία, τα οποία δείχνουν ότι πρέπει να γίνει lockdown; Τα μέτρα που ελήφθησαν το περασμένο Σάββατο ήταν αρκούντως δραστικά.
Χρειάζονται όμως μια λανθάνουσα περίοδο για να λειτουργήσουν. Γιατί δεν περιμέναμε; Το lockdown ήταν πρώιμο. Κλείνει η κοινωνία προκειμένου να αποφευχθεί η δυσφήμηση του πρωθυπουργού. Η όλη διαχείριση καταδεικνύει πανικό και έλλειψη ψυχραιμίας. Ο ιδιωτικός τομέας φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού. Η ευθύνη είναι τεράστια
● Πώς βλέπετε τη διαχείριση της πανδημίας από το καθ' ύλην αρμόδιο υπουργείο Υγείας;
Η πολιτική του υπουργείου Υγείας είναι ελλιπής. Δείχνει αμέλεια και άγνοια, καθώς είναι τρομαγμένοι και μπερδεμένοι. Δεν μπορεί ολόκληρη Θεσσαλονίκη να μην έχει απλά κρεβάτια νοσηλείας Covid. Δεν μπορεί ολόκληρο «Παπανικολάου» στη Θεσσαλονίκη με 600 κρεβάτια να διαθέτει μόνο 75 για Covid.
Δεν μπορεί μεγάλα νοσοκομεία της βόρειας Ελλάδας να μην έχουν κρεβάτια Covid - Δράμα, Ξάνθη, Κομοτηνή! Δεν μπορεί σε ολόκληρη τη Θεσσαλία να δέχεται περιστατικά Covid μόνο η Λάρισα. Να στέλνουν στη Λάρισα ο Βόλος, τα Τρίκαλα, η Καρδίτσα, με σπατάλη ενέργειας, προσωπικού κ.ο.κ.
Είναι ευθύνη του υπουργείου Υγείας αυτό που συμβαίνει. Στην Αττική, μετά την προτροπή μας, άνοιξαν όλα τα νοσοκομεία σε νοσηλείες Covid και δεν μπουκώνει το σύστημα, έχουμε πολλά περιθώρια, έχουμε και πολλά νοσοκομεία. Δεν βρισκόμαστε στο πρώτο κύμα, οπότε δεν γνωρίζαμε. Τώρα γνωρίζουμε. Είναι μία πνευμονία υπερμεταδοτική. Γι' αυτό κολλάει τόσος κόσμος. Αλλά μπορεί να αντιμετωπιστεί από γιατρούς, παθολόγους, πνευμονολόγους κοκ. Δεν χρειάζεται κάποια εξειδίκευση τρομερή, χρειάζεται να προσέχεις. Τους το είπαμε. Η κατάσταση οφείλεται αποκλειστικά στο υπουργείο Υγείας..
● Κερδήθηκε ο χρόνος, στηρίχθηκε το ΕΣΥ στην πρώτη καραντίνα;
Οχι. Προφανώς χρειάζονται γιατροί στο σύστημα υγείας. Δεν προσλαμβάνουν όμως ούτε σε αντικατάσταση αυτών που φεύγουν. Κάθε χρόνο φεύγουν 25-30 γιατροί από τον «Ευαγγελισμό» και έρχονται 1 ή 2. Υπάρχουν ελλείψεις δεκάδων γιατρών στο νοσοκομείο.
Αγνωστο πώς τα καταφέρνουν οι παθολογικές και οι χειρουργικές κλινικές μας. Δεν άνοιξαν κλίνες ΜΕΘ - είναι περίπου 770 σήμερα, ορισμένες από μετατροπές κλινικών σε ΜΕΘ που δεν θα μείνουν παρακαταθήκη στο σύστημα υγείας μετά την πανδημία. Ούτε υποχρεώνει τον ιδιωτικό τομέα να πάρει περιστατικά.
Ο ιδιωτικός τομέας επιλέγει - και μάλιστα τα πιο ελαφριά.Αυτά που θα προσφέρουν χρήματα χωρίς κόστος. Περιστατικά που τους φέρνουν 1.600 ευρώ την ημέρα, όσο και ο μισθός ενός ειδικευμένου γιατρού του συστήματος υγείας! Διότι κοστίζουν τα μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό. Καίγεται η Θεσσαλονίκη και το «Διαβαλκανικό» δεν βοηθάει. Αντί να το αναγκάσει η κυβέρνηση, ανακοίνωσε ότι θα μεταφερθούν στην Αθήνα ασθενείς με αεροδιακομιδή. Ο ιδιωτικός τομέας φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού. Η ευθύνη είναι τεράστια.
● Το ΕΣΥ ξαναμετατρέπεται σε μονοθεματικό σύστημα υγείας;
«Απόνερο του lockdown είναι ο τρόμος του κόσμου να πάει στο νοσοκομείο. Μην τολμήσουν να κλείσουν τα χειρουργεία, τα εξωτερικά ιατρεία, τα εργαστήρια και πεθάνει ο κόσμος έξω. Τίποτα κλειστό! Η υπόλοιπη δουλειά πρέπει να συνεχίζεται κανονικά, εκ παραλλήλου με την αντιμετώπιση της πανδημίας. Διότι ο κόσμος που πρέπει να χειρουργηθεί πού θα πάει; Κανένας δεν πηγαίνει στα ιδιωτικά νοσοκομεία διότι είναι πανάκριβα. Επομένως, αν δεν έχει πού να πάει, θα πεθάνει στο σπίτι του.
Ολοι οι γιατροί έχουμε να επιδείξουμε ασθενείς που επιδεινώθηκαν από το lockdown του συστήματος υγείας στο πρώτο κύμα. Εκλεισαν χειρουργεία, ο καρκίνος προχώρησε σε σημείο που ο ασθενής δεν μπορούσε να γλιτώσει. Φοβάται ο κόσμος να προσεγγίσει τα νοσοκομεία στο lockdown. Αποδείχθηκε ότι το 10% των περιπτώσεων εγκεφαλικών και εμφραγμάτων πήγαν στο νοσοκομείο στη διάρκεια της καραντίνας.
Στον «Ευαγγελισμό», από 50 εμφράγματα σε κάθε εφημερία, στο lockdown της πρώτης περιόδου βλέπαμε πέντε. Είδαμε τρεις περιπτώσεις ρήξης καρδιάς που είχαμε πολλά χρόνια να δούμε, όταν έφυγε το πρώτο κύμα. Καρδιές παραμελημένες μετά το έμφραγμα που δεν αντιμετωπίζεται, που σπάνε και ανοίγουν. Κατέληξαν όλοι στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Εμφραγμάτων. Δεν μπορούσαμε να τους σώσουμε».
● Τι θα λέγατε στον κόσμο;
«Να προσέχει, να φοράει τη μάσκα του παντού, αλλά να μη φοβάται και αν χρειαστεί να έρθει στο νοσοκομείο. Η πανδημία δεν είναι πρόβλημα του κόσμου. Οι πολίτες της χώρας μας είναι πιο μαζεμένοι σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου. Θα βάλουν μάσκα παντού και θα προσέχουν
Ακόμα και τα μικρά παιδιά είναι φοβερά με την τήρηση του μέτρου της μάσκας. Πρωτίστως τα σχολεία πρέπει να συνεχίσουν - και οι άνθρωποι με τις ζωές τους. Δεν μπορείς να απομονώσεις πλήρως την κοινωνία. Οσοι έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας ή έχουν μεγάλη ηλικία είναι σε μειονεκτική θέση. Χρειάζεται επομένως να προσέχουν και να τους προσέχουμε περισσότερο. Η υπερμετάδοση είναι το πρόβλημα με τον ιό αυτό».
Λοκ Ντάουν Νο2: Το απόλυτα δικό τους “άριστο” και “επιτελικό” δημιούργημα από ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Στις 30/6 – ένα μήνα μετά από την καραντίνα – τα κρούσματα στην Επικράτεια ήταν 20, στην Αττική 2, στην Θεσ/νίκη 0. Τι πιο πρόδηλο από το γεγονός ότι ο λαός τους έδωσε το χρόνο για να πάρουν μέτρα ουσίας και να θωρακίσουν τη χώρα. Κι αυτοί, αντί για ενίσχυση του ΕΣΥ, των ΜΜΜ, της προστασίας των χώρων δουλειάς, της αποσυμφόρησης στα σχολεία, τι έκαναν;
Εκαναν λίστες Πέτσα,
έκαναν κωλοτούμπες υπέρ εφοπλιστών/μεγαλοξενοδόχων/αεροπορικών/πολυεθνικών του τουρισμού,
έκαναν νόμους κατά των διαδηλώσεων,
έκαναν επιθέσεις από πλατείες μέχρι 14χρονα
έριχναν χημικά από το Εφετείο μέχρι καφετέριες στο Γαλάτσι,
έκαναν πτωχευτικό νόμο για το ξεσπίτωμα του κόσμου υπέρ τραπεζών και κορακιών,
μοίρασαν το 50% των δανείων της πανδημίας σε 6 (!) βιομηχάνους και κεφαλαιούχους,
πίστωσαν εκατομμύρια σε κλινικάρχες, καναλάρχες και εργολάβους,
συνέταξαν νομοσχέδια για απλήρωτες υπερωρίες υπέρ ΣΕΒ,
διαφήμιζαν τα παγουρίνο των χορηγών φίλων τους
κι έφτιαχναν μάσκες…τραπεζομάντιλα για τους μαθητές.
Το λοκ ντάουν Νο2 είναι το απόλυτα δικό τους “άριστο” και “επιτελικό” δημιούργημα.
