ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2019

ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ: -Φωνή που Νίκησε το Χρόνο και το Θάνατο !!


«Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών / είμαστε μες στο δικό μας κόσμο / Η πιο όμορφη θάλασσα / είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει / Τα πιο όμορφα παιδιά / δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα / Τις πιο όμορφες μέρες μας / δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα / Κι αυτό που θέλω να σου πω / το πιο όμορφο απ' όλα / δε στο 'χω πει ακόμα...».
Έβαλε το στίγμα της στο πολιτικό τραγούδι, ερμηνεύοντας μοναδικά στίχους κορυφαίων ποιητών και δημιουργίες μεγάλων Ελλήνων συνθετών. Στρατεύτηκε στο κομμάτι εκείνο της τέχνης που αφουγκράζεται, οραματίζεται, αντιστέκεται στην εκμετάλλευση και το σκοτάδι της καταπίεσης.
 Το ήθος, η ποιότητα, η αξιοπρεπής και αγωνιστική στάση της σφράγισαν τη ζωή της ασυμβίβαστης τραγουδίστριας με την υπέροχη φωνή, η οποία «έφυγε» πρόωρα από τη ζωή (7/1/2009). 
Η Μαρία Δημητριάδη είναι πάντα στην καρδιά μας ως η τροβαδούρος της επανάστασης. Με αφετηρία την πίστη της στο όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας, συμπορεύτηκε με το ΚΚΕ, στηρίζοντας τις θέσεις του και παλεύοντας μαζί του. Πάντα παρούσα μέσα στα γεγονότα, από τον αντιδικτατορικό αγώνα μέχρι το τέλος.
Με τόλμη και παρρησία
Στο διάβα της από το τραγούδι αντιστάθηκε με τόλμη και παρρησία στην ευκολία και στα κυκλώματα που λυμαίνονται το χώρο της τέχνης, με αποτέλεσμα να βρεθεί αντιμέτωπη με τις αντιξοότητες που προκαλεί το σύστημα στους καλλιτέχνες που δεν υποτάσσονται στις επιδιώξεις του. Δε λύγισε...
«Οι συνεργασίες μου είχαν πάντα και κάποιον άλλο λόγο, εκτός από τον καλλιτεχνικό. Υπήρχε ταύτιση, έστω σε κάποιο βαθμό, ιδεολογική, αισθητική. Και χωρίς να υπερηφανεύομαι δηλώνω ότι δεν έχω κάνει ποτέ ούτε μισή υποχώρηση στη δουλειά μου. Ούτε μισή! Και αυτό το πληρώνω. Υπήρξαν φορές που δεν είχα να καπνίσω τσιγάρο. Αλλά υποχώρηση δεν έχω κάνει. Ούτε μία καλημέρα δεν έχω πει σε κάποιον που δε θέλω να του την πω...», είχε εξομολογηθεί η Μαρία Δημητριάδη στον «Ριζοσπάστη» (17/2/2002).
Οσο για το «πολιτική τραγουδίστρια»... κι αυτό το «πληρώθηκε» με ποικίλους τρόπους: 
«Μου έβαλαν την ετικέτα πολιτική τραγουδίστρια για κακό, τις εποχές που το πολιτικό τραγούδι ήταν υπό διωγμόν. Τις δεκαετίες '70 - '80 μέχρι αυγά στο κεφάλι έφαγα από διάφορους αντιδραστικούς. Στο Κιλκίς μάς πετούσαν πέτρες (...) Κάναμε πολιτική δουλειά, καθώς οι συναυλίες μας δεν ήταν μόνο καλλιτεχνικά γεγονότα αλλά και μέσο πάλης. Πηγαίναμε στη Λάρυμνα πρωί πρωί, χειμώνα, σε ένα σινεμά καλοκαιρινό και τραγουδούσαμε. Κάθε Κυριακή πρωί τραγουδούσαμε σε κινηματογράφους της Αθήνας για απεργούς, παρόλο το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας στις μπουάτ. Το "πολιτική τραγουδίστρια" σήμαινε λοιπόν μέσα στα γεγονότα (...) Ομως, μετά το '80 έγινε βρισιά. Δηλαδή, εσύ είσαι πολιτική τραγουδίστρια, έξω από εδώ. Δε θα τραγουδήσεις άλλο, τελείωσες. Κι έχανα το τρένο της ευκολίας, του να ελίσσεσαι...».
Πάντα παρούσα
Την θυμόμαστε πάντα παρούσα, μέσα στα γεγονότα, να συνοδεύει με τα τραγούδια της τους εργατικούς - αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες των δεκαετιών '70 - '80, αλλά και αργότερα, μέχρι τέλους, ανταποκρινόμενη στα αγωνιστικά καλέσματα. 
Τραγουδώντας στις συναυλίες αλληλεγγύης προς τους αγωνιζόμενους και διωκόμενους λαούς, στους απεργιακούς αγώνες, στα μπλόκα των αγροτών. 
Δεν την ξεχνάμε στις φοβερές εκείνες συναυλίες στα Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» από το ξεκίνημα του θεσμού τη δεκαετία του '70 και μέχρι τα τελευταία της χρόνια. 
Στις δημοτικές εκλογές του 2006 συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο της «Συμπαράταξης για την Αθήνα» με επικεφαλής τον Σπύρο Χαλβατζή.
Ξεκίνησε να τραγουδά από παιδί. 
Στα 16 της χρόνια έκανε δίσκο, τα «Κορίτσια στον Ηλιο» του Σταύρου Ξαρχάκου. Μετά ήρθαν ο «Ηλιος ο Πρώτος» και το «Χρονικό» του Γιάννη Μαρκόπουλου. Στο ενδιάμεσο είχε γνωρίσει τον Μίκη Θεοδωράκη, που τον είχαν σε κατ' οίκον περιορισμό. 
Κάνανε συνέχεια πρόβες... Δισκογραφεί το «Ενα πρωινό η Παναγιά μου» του Ξαρχάκου και μετά συναυλίες με τον Θεοδωράκη σε όλο τον κόσμο για δύο χρόνια. Ακολούθησαν δίσκοι της με τους Γιάννη Γλέζο, Νίκο Μαμαγκάκη. 
Ηδη, έχει γνωρίσει τον Θάνο Μικρούτσικο, που έπαιζε πιάνο σε μια μπουάτ, τους «Δον Κιχώτες». Μετά τη μεταπολίτευση (1975) κάνει και τον πρώτο του δίσκο, τα «Πολιτικά Τραγούδια», με τα οποία ξεκίνησε η δημιουργική συνεργασία τους.
 Ακολούθησαν η «Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Φουέντε Οβεχούνα», «Τροπάρια για φονιάδες», «Τα τραγούδια της λευτεριάς». 
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι από την κασετίνα των οκτώ δίσκων με τα πολιτικά τραγούδια του συνθέτη που έβγαλε η «Λύρα», πριν από λίγα χρόνια, στους πέντε τραγουδάει μόνο η Μαρία Δημητριάδη. Μετά από κάποια χρόνια, κάνει πάλι συναυλίες με τον Μίκη, τον Μαρκόπουλο. 
Δισκογραφικά συνέχισε με το «Δελτίο καιρού», με τραγούδια πολλών συνθετών σε πρώτη εκτέλεση, τα «Λιανοτράγουδα» του Θεοδωράκη, τον πρώτο δίσκο του Γιώργου Σταυριανού, την «Ελένη» του Χατζιδάκι, το «Εμπάργκο» του Μικρούτσικου, με άλλους τραγουδιστές, κ.ά. 
Μετά από το '90 - '91 και δύο πολύ μεγάλες περιοδείες με τον Μίκη, άρχισε να αποτραβιέται. Ακολούθησαν δύο χρόνια δουλειάς της στο Βελιγράδι, την περίοδο του εμπάργκο. Εκανε συναυλίες κι ένα δίσκο, τα έσοδα του οποίου, με τη βοήθεια του υπουργείου Πολιτισμού της πρώην Γιουγκοσλαβίας, πήγαν για τους πρόσφυγες. Δύο χρόνια πηγαινοερχόταν στη Γιουγκοσλαβία. 
Τελευταία δισκογραφική της δουλειά ήταν οι «Δον Κιχώτες» των Παρασκευά Καρασούλου (στίχοι) και Θοδωρή Οικονόμου (μουσική). Οπως έλεγε, πολύ σημαντική ήταν η στιγμή της γνωριμίας της με τον Μίκη Θεοδωράκη, που από μικρό παιδάκι και λόγω οικογένειας ήταν το ίνδαλμά της. Επίσης, η συνεργασία της με τον Θάνο Μικρούτσικο και η γνωριμία της με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Το σίγουρο είναι ότι τα τραγούδια που ερμήνευσε με τον ξεχωριστό δικό της τρόπο θα εμπνέουν πάντα τους κομμουνιστές και θα τους συνοδεύουν στις πορείες και τις κινητοποιήσεις. 
Είτε τραγουδώντας για τους γερόντους της Μακρονήσου που «...δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη / ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη / κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους / που δε σηκώνει τ' άδικο...» είτε πως «το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είν' ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει» είτε πως «έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη...».
Αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη του Σαββάτου 7 και της Κυριακής 8 Γενάρη 2017
https://www.902.gr/…/foni-poy-nikise-hrono-kai-thanato-vide…
Konstantinos Mpourxas

Αναρτήθηκε από
Ετικέτες , ,

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΦΕΛΟΥΡΗΣ -Ο ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΤΟΥ Ε.Λ.Α.Σ. ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΠΑΟΚ !!



Πώς ο τερματοφύλακας την εποχή που υπηρετούσε στον ΕΛΑΣ κόντεψε να χάσει τα πόδια του από κρυοπαγήματα.


Δεν είναι λίγες οι ιστορίες ποδοσφαιριστών που εκτός από τα γήπεδα, διακρίθηκαν και για τους αγώνες τους και τη συμμετοχή τους στην Αντίσταση κατά του κατακτητή. 
Μια τέτοια περίπτωση ήταν κι αυτή του Σωκράτη Φελούρη τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ, που είχε συμμετάσχει στον ΕΛΑΣ. Μάλιστα, ως μέλος του περίφημου πολυεθνικού 30ου τάγματος του ΕΛΑΣ ο Φελούρης είχε κινδυνέψει να χάσει τα πόδια του από γάγγραινα, λόγω της πορείας του συντάγματος μέσα στα χιόνια. 
Στο παρακάτω επεισόδιο, που προέρχεται από τα απομνημονεύματα του Θανάση Μητσόπουλου, περιγράφεται πώς τελικά ο Φελούρης και άλλοι συναγωνιστές του κατόρθωσαν να σώσουν το πόδι τους, με τον ίδιο να επιστρέφει στην αγωνιστική δράση αμέσως μετά τον πόλεμο.



Φθινόπωρο του 1945
Στη φωτογραφία βλέπουμε τη σύνθεση της πρώτης μεταπολεμικής ποδοσφαιρικής ομάδας του ΠΑΟΚ που πήρε το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης. Ξαπλωμένος μπροστά απ’ όλους είναι ο τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ, Σωκράτης Φελούρης.
Λίγοι γνωρίζουν ότι ένα χρόνο πριν, το 1944, ο Φελούρης ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ, πολεμούσε στα μακεδονικά βουνά και τέτοιες μέρες, τον Γενάρη του ’44, παραλίγο να χάσει τα πόδια του από κρυοπαγήματα.
Ήταν οι πρώτες μέρες του Γενάρη του 1944. Ο Φελούρης ήταν ενταγμένος στο 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ και εκείνη την εποχή βρισκόταν στα βουνά της Πέλλας. Μάλιστα είχε πάρει μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών ναζί και των Βουλγάρων φασιστών κατακτητών. 
Στις επιχειρήσεις εκείνες οι αντάρτες του ΕΛΑΣ πολέμησαν μαζί με Γιουγκοσλάβους και Βούλγαρους αντιφασίστες αντάρτες που βρίσκονταν στα βουνά της Πέλλας, επίσης. 
Η επιτυχία των ενεργειών τους προκάλεσε την οργή των Γερμανών οι οποίοι στις 3 Γενάρη ξεκίνησαν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην περιοχή της Αριδαίας κινητοποιώντας 6.000 στρατιώτες με στόχο να κυκλώσουν και να διαλύσουν τις αντάρτικες ομάδες. Έτσι, τα τμήματα του 30ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ αποφάσισαν να τραβηχτούν στις χιονισμένες και παγωμένες κορυφές του όρους Τζένα.

Οι καιρικές συνθήκες ήταν τόσο άσχημες που οι Γιουγκοσλάβοι αρνήθηκαν να τους ακολουθήσουν θεωρώντας την πορεία μες στη χιονοθύελλα ξεκάθαρη τρέλα. 
Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ ξεκίνησαν να ανεβαίνουν στην Τζένα, όμως μετά από πορεία ωρών συνειδητοποίησαν ότι ήταν αδύνατον να συνεχίσουν. Έτσι, άρχισαν να επιστρέφουν στη βάση τους. Για κακή τους τύχη κάποια τμήματα λόγω κρύου και χιονοθύελλας αποκόπηκαν και έχασαν τον προσανατολισμό τους , περνώντας σε γιουγκοσλαβικό έδαφος. 
Ένα απ’ αυτά ήταν και ένα τμήμα δέκα ανταρτών με επικεφαλής τον καπετάν-Μήτρο από τα Κουφάλια, το οποίο, μετά από οχταήμερη περιπλάνηση, κατάφερε τελικά να επιστρέψει στον καταυλισμό των ανταρτών. Ένας απ’ τους δέκα αντάρτες αυτού του τμήματος που σώθηκαν ήταν και ο τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ, Σωκράτης Φελούρης. 
Οι αντάρτες κρυοπαγημένοι, με μπλέ και μαυρισμένα πόδια και κατακόκκινα μάτια δέχτηκαν την περιποίηση ντόπιων χωρικών, των Γιουγκοσλάβων ανταρτών που μοιράστηκαν μαζί τους το φαγητό τους, τις κουβέρτες τους και τη φωτιά τους και ενός Γερμανού αντιφασίστα, ονόματι Άλφρεντ, που είχε προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ και γνώριζε από την αντιμετώπιση κρυοπαγημάτων. 
Έτσι, ο Φελούρης και οι άλλοι αντάρτες γλίτωσαν τα πόδια τους από τη γάγγραινα και συνέχιζαν να αγωνίζονται εναντίον του φασισμού, για την ελευθερία. Δυστυχώς οχτώ άλλοι αντάρτες του 30ου Συντάγματος δεν τα κατάφεραν και χάθηκαν άδικα στις πλαγιές της Τζένας. Οι συμπολεμιστές τους βρήκαν τους σκελετούς τους και τα όπλα τους μόνο την Άνοιξη του ’44, όταν έλιωσαν τα χιόνια.

Μετά από όλες αυτές τις ηρωικές περιπέτειες, τη σεζόν 1945/46, ο Φελούρης θα κατακτούσε το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης με την ομάδα του ΠΑΟΚ αντικαθιστώντας τον προηγούμενο τερματοφύλακα της ομάδας, Νίκο Σωτηριάδη, ο οποίος είχε πέσει ηρωικά, μαχόμενος εναντίον του ιταλικού φασισμού στο αλβανικό μέτωπο, στις 28/1/1941, σε ηλικία 33 ετών.

Από: our balkans



Κατιούσα


Σχετικά Άρθρα

Αναρτήθηκε από
Ετικέτες , , , ,

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2019

ΑΟΥΣΒΙΤΣ: ΟΙ ΝΑΖΙ ΑΠ' ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΜΑΛΛΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΖΑΝ ΥΦΑΣΜΑΤΑ.

-Όταν ο Σοβιετικός Στρατός απελευθέρωσε το στρατόπεδο βρέθηκαν στις αποθήκες 7.000 κιλά μαλλιά, συσκευασμένα σε σάκους. Ήταν απομεινάρια γυναικείων μαλλιών, τα οποία οι αρχές του στρατοπέδου πουλούσαν σε γερμανικά εργοστάσια. Από τα ανθρώπινα μαλλιά οι γερμανικές εταιρείες παρασκεύαζαν υφάσματα.
Μουσείο Άουσβιτς - Μπίρκεναου
Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu


To Μουσείο Άουσβιτς - Μπίρκεναου

To Kρατικό Μουσείο ΄Αουσβιτς – Μπίρκεναου  βρίσκεται στα εδάφη των ναζιστικών γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης στα προάστια του Οσβιέτσιμ (γερμ. Auschwitz), μιας κωμόπολης της Πολωνίας, 60 χλμ. δυτικά της Κρακοβίας.


Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς (Auschwitz) στην Πολωνία ιδρύθηκε από τις κατοχικές αρχές της ναζιστικής Γερμανίας στα μέσα του 1940 στην καρδιά της κατεχόμενης τότε από τους Γερμανούς Ευρώπης. Βρίσκεται στα περίχωρα της πολωνικής πόλης Οσβιέτσιμ (Oswiecim), η οποία είχε μετονομασθεί από το Τρίτο Ράιχ σε Άουσβιτς.
Η κεντρική πύλη του στρατοπέδου. Διακρίνεται η επιγραφή Arbeit mach frei (Η εργασία απελευθερώνει)

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς αποτελείτο από τρία κύρια μέρη: α) Το πρώτο και παλαιότερο μέρος είναι το Άουσβιτς Α΄, το λεγόμενο κύριο στρατόπεδο (Stammlager), το οποίο δημιουργήθηκε στα μέσα του 1940 στο έδαφος και στα υπάρχοντα κτήρια προπολεμικών πολωνικών στρατώνων, β) Το δεύτερο μέρος είναι το στρατόπεδο Άουσβιτς Β΄ Μπίρκεναου, η κατασκευή του οποίου άρχισε το φθινόπωρο του 1941 στο έδαφος του χωριού Μπζεζίνκα σε απόσταση 3 χλμ από το Οσβιέτσιμ, και γ) Το τρίτο μέρος είναι το στρατόπεδο Άουσβιτς Γ΄ Μόνοβιτς, το οποίο ιδρύθηκε το 1942 στο χωριό Μονοβίτσε, 6 χλμ. από το Οσβιέτσιμ, ως τόπος καταναγκαστικής εργασίας.

Όλα τα στρατόπεδα του συγκροτήματος Άουσβιτς περικυκλώνονταν με πύργους κατόπτευσης και φράχτες με αγκαθωτά ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα. Απαγορευόταν οποιαδήποτε επαφή των κρατούμενων με τον εξωτερικό κόσμο.

Στην πρώτη περίοδο της ύπαρξής του στα 1940-1941, οι κατοχικές γερμανικές αρχές κατεύθυναν εδώ τους Πολωνούς κρατούμενους για πολιτικούς λόγους, καθώς και τους Ρομά (Αθίγγανους) και σοβιετικούς αιχμαλώτους. Από το 1942 αποστέλλονταν και Εβραίοι, οι οποίοι θεωρούνταν από γιατρούς των SS ικανοί για εργασία ή κατάλληλοι για ιατρικά πειράματα.

Τη στιγμή της απελευθέρωσης του στρατοπέδου στις 27 Ιανουαρίου 1945 από τα σοβιετικά στρατεύματα βρίσκονταν εδώ περίπου 7 χιλιάδες κρατούμενοι, που είχαν αφήσει οι Γερμανοί στο στρατόπεδο.

Τα κρεματόρια
Άουσβιτς Α΄, κτήριο θαλάμου αερίων και το κρεματόριο

Τα κρεματόρια που κατασκευάστηκαν από τις κατοχικές αρχές της ναζιστικής Γερμανίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Άουσβιτς - Μπίρκεναου προορίζονταν για την καύση των πτωμάτων των κρατουμένων, κυρίως Εβραίων, οι οποίοι θανατώνονταν προηγουμένως με το δηλητηριώδες αέριο Κυκλώνα Β (Zyklon – B) στους παρακείμενους θαλάμους αερίων. Οι άνθρωποι πέθαιναν σε 15-20 λεπτά. Η τέφρα χρησιμοποιούνταν ως λίπασμα ή ως υλικό για να αποξηρανθούν οι γούρνες και τα ποτάμια της περιοχής.

Ειδικές ομάδες κρατουμένων, οι λεγόμενοι «Ζόντερκομάντο» (Sonderkommando), ήταν επιφορτισμένοι, με εντολή της διοίκησης του στρατοπέδου, να εφοδιάζουν τους φούρνους των κρεματορίων με τα πτώματα που μεταφέρονταν από τους θαλάμους αερίων, αφού αφαιρούσαν πρώτα δαχτυλίδια, σκουλαρίκια, χρυσά δόντια κλπ. από τους νεκρούς.

Άουσβιτς Α΄, Αίθουσα φούρνων στο κτήριο θαλάμου αερίων και το κρεματόριο
Οι αποτεφρωτήρες στο Μπίκερναου, που κατασκευάστηκαν το 1942 με εντολή του ανώτατου διοικητή των Ες-Ες και κύριο αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος Χάινριχ Χίμλερ, μπορούσαν να αποτεφρώσουν 12.000 και περισσότερα πτώματα την ημέρα. Οι κλίβανοι στο στρατόπεδο αυτό καταστράφηκαν με την είσοδο των σοβιετικών στρατευμάτων τον Ιανουάριο του 1945.

Η ίδρυση του Μουσείου

 Μερικούς μήνες από τη λήξη του πολέμου και την απελευθέρωση των ναζιστικών στρατοπέδων, χιλιάδες προσκυνητές άρχισαν να φτάνουν εδώ για να βρουν ίχνη των συγγενών τους και να αποτίσουν φόρο τιμής στους σκοτωμένους.

Στις 2 Ιουλίου 1947, η Πολωνική Βουλή ψήφισε το νόμο για αν διατηρηθούν τα εδάφη και τα κτήρια του στρατοπέδου και ίδρυσε το Κρατικό Μουσείο Άουσβιτς – Μπίρκεναου στο Οσβιέτσιμ. Σύμφωνα με το νόμο, ο σκοπός του Μουσείου ήταν η προστασία των εδαφών των πρώην στρατοπέδων, η συλλογή και συγκέντρωση αποδείξεων κα υλικών που έχουν σχέση με τα γερμανικά εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο Άουσβιτς, καθώς και η επιστημονική επεξεργασία τους και έκθεση.

Μετά από αίτηση της Πολωνίας, τα εδάφη του πρώην στρατοπέδου του Άουσβιτς συμπεριλήφθηκαν το 1979 στον Κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το Μουσείο διοικείται από το πολωνικό Υπουργείο Πολιτισμού και Εθνικής Κληρονομιάς. Το 2008 δημιουργήθηκε το Ίδρυμα Άουσβιτς-Μπίρκεναου, με σκοπό να αποκτά τους απαραίτητους πόρους για τη διατήρηση του Τόπου Μνήμης για τις μελλοντικές γενιές.

Η έκταση του Μουσείου

 Το Μουσείο περιλαμβάνει δύο μέρη του συγκροτήματος των στρατοπέδων: το κύριο στρατόπεδο (Άουσβιτς Α΄) στο Οσβιέτσιμ και το στρατόπεδο Μπίρκεναου (Άουσβιτς Β΄) στο Μπζεζίνκα, τα εδάφη των οποίων εκτείνονται σε μια έκταση 1.910 στρεμμάτων.

Το Μουσείο περιλαμβάνει τα εδάφη στα οποία βρίσκονταν τα κτήρια μαζικής εξόντωσης των Εβραίων και περισσότερα από 150 άλλα κτήρια διαφόρων χρήσεων, όπως οι παράγκες για τους κρατούμενους, αφοδευτήρια, κτήρια διοίκησης του στρατοπέδου, φυλάκια των Ες-Ες, παρατηρητήρια, φράχτες πάνω από 10 χλμ., καθώς και η σιδηροδρομική ράμπα στο Μπίρκεναου.

Μέρος του στρατοπέδου αποτελεί και ο μαζικός τάφος εκατοντάδων Σοβιετικών αιχμαλώτων, οι οποίοι εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς πριν μπει ο Κόκκινος Στρατός στο στρατόπεδο.

Οι συλλογές του Μουσείου
Μουσείο Άουσβιτς, γυαλιά που ανήκαν σε εκτελεσμένους Εβραίους

Στα εδάφη του στρατοπέδου βρέθηκαν μετά την απελευθέρωση χιλιάδες αντικείμενα που ανήκαν στους Εβραίους, οι οποίοι βρήκαν εδώ το θάνατο. Είναι βαλίτσες (μερικές με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις των σκοτωμένων), εβραϊκές ενδυμασίες προσευχής (ταλλίθ), τεχνητά μέλη αναπήρων, γυαλιά, παπούτσια, βούρτσες, πινέλα κλπ.
Όταν ο Σοβιετικός Στρατός απελευθέρωσε το στρατόπεδο στο Οσβιέτσιμ, βρέθηκαν στις αποθήκες 7.000 κιλά μαλλιά, συσκευασμένα σε σάκους. Ήταν απομεινάρια γυναικείων μαλλιών, τα οποία οι αρχές του στρατοπέδου πουλούσαν σε γερμανικά εργοστάσια. Από τα ανθρώπινα μαλλιά οι γερμανικές εταιρείες παρασκεύαζαν υφάσματα.

 Σήμερα, τα αντικείμενα αυτά αποτελούν το βασικό μέρος της συλλογής του Μουσείου και εκτίθενται στα μπλοκ του πρώην στρατοπέδου Άουσβιτς Α΄, όπου βρίσκεται η γενική έκθεση του Μουσείου. Στις συλλογές του Μουσείου βρίσκονται και εκτίθενται σε βιτρίνες:
- 2 τόννοι ανθρώπινα μαλλιά.
- πάνω από 80 χιλιάδες παπούτσια.
- περίπου 3,8 χιλιάδες βαλίτσες, από τις οποίες 2,1 χιλ. έχουν γραφές.
- περίπου 12 χιλιάδες κατσαρόλες.
- περίπου 40 κιλά γυαλιά.
- 460 τεχνητά μέλη (προσθέσεις).
- 570 ραβδωτές στολές στρατοπέδου.
- 260 πολιτικές περιβολές.
- 260 ταλλίθ.
Στο Αρχείο του Μουσείου βρίσκονται μεταξύ άλλων και 39 περίπου χιλιάδες αρνητικά φωτογραφιών των νεοεισερχόμενων κρατουμένων, που τραβήχτηκαν από στελέχη του στρατοπέδου, 16 τόμοι προσωπικών φακέλων των φυλακισμένων, 8 χιλιάδες γράμματα και καρτ-ποστάλ που οι κρατούμανοι έστελναν από το στρατόπεδο, καθώς και ψηφιακή βάση δεδομένων για τους φυλακισμένους και δολοφονημένους στο στρατόπεδο κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Στο Τμήμα Συλλογών του Μουσείου βρίσκονται 6 χιλιάδες περίπου έργα τέχνης, από τα οποία 2 χιλιάδες είναι έργα που δημιουργήθηκαν παράνομα από τους κρατούμενους. Πολύ σημαντική είναι μια πλούσια συλλογή ζωγραφικών πινάκων με σκηνές από τη ζωή στο στρατόπεδο, που φιλοτεχνήθηκαν από τους φυλακισμένους.
Aφοδευτήρια των κρατουμένων στο στρατόπεδο Μπίρκεναου


Το Διεθνές Συμβούλιο του Οσβιέτσιμ

Το έτος 2000, ο Πρωθυπουργός της Πολωνίας ανακοίνωσε την ίδρυση του Διεθνούς Συμβουλίου του Οσβιέτσιμ, η θητεία του οποίου διαρκεί έξι χρόνια. Το Συμβούλιο είναι συμβουλευτικό όργανο υπαγόμενο στον Πρωθυπουργό στα πλαίσια της πολιτικής για τη διατήρηση και προστασία όχι μόνο των εδαφών του πρώην χιτλερικού στρατοπέδου εξόντωσης του Άουσβιτς, αλλά και άλλων μνημείων εξόντωσης που βρίσκονται στην πολωνική επικράτεια.

Τα μέλη του Συμβουλίου είναι αντιπρόσωποι της Γαλλίας, του Ισραήλ, της Γερμανίας, της Πολωνίας, της Ουκρανίας, των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας.

Πηγές:
«Το Άουσβιτς – Μπίρκεναου: Το παρελθόν και το παρόν», Έκδοση του Κρατικού Μουσείου Άουσβιτς – Μπίρκεναου, 1η έκδοση (στα ελληνικά), Οσβιέτσιμ 2010.
«Auschwitz – Birkenau» (Οδηγός), Έκδοση του Κρατικού Μουσείου Άουσβιτς – Μπίρκεναου (στα ελληνικά), Οσβιέτσιμ 2009.
Teresa and Henryk Swiebocki (translated in English by William Brand): “Auschwitz: The Residence of Death”, Bialy Kruk, 6th Edition, Krakow – Oswiecim 2007.
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, λήμμα «κρεματόριο, κλίβανοι κρεματορίου», Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996.
Αναρτήθηκε από
Ετικέτες , , ,
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)