Κινητοποίηση στο «Υπουργείο Πλειστηριασμών, Φοροληστείας και Χαρατσιών» (ΦΩΤΟ)
«Την οργάνωσή μας και την απεργία δεν τα παραδίδουμε στην εργοδοσία», «Τέρμα πια στους εκβιασμούς, εμπόδισε λαέ τους πλειστηριασμούς».
Με συνθήματα καταδίκης του πολυνομοσχεδίου, με το οποίο η κυβέρνηση επιτίθεται στο δικαίωμα στην απεργία και τη λαϊκή κατοικία, συγκεντρώθηκαν έξω από το υπουργείο Οικονομικών σωματεία, συνδικαλιστές και εργαζόμενοι που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών για την προετοιμασία της αυριανής απεργίας και του συλλαλητηρίου της Δευτέρας, δεκάδες εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν αιφνιδιαστικά, λίγο πριν τις 6 το απόγευμα, στην είσοδο του υπουργείου.
Προχώρησαν σε μετονομασία του υπουργείου, σε «Υπουργείο Πλειστηριασμών, Φοροληστείας και Χαρατσιών», νέος τίτλος που είναι πιο ταιριαστός με τις πολιτικές και τα μέτρα που παίρνει.
Τα Σωματεία αναφέρθηκαν στο εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ, μέσα από οποίο οι εργοδότες επικροτούν το πολυνομοσχέδιο, το οποίο ικανοποιεί «μακροχρόνια αιτήματα της επιχειρηματικής κοινότητας».
Η κινητοποίηση συνεχίστηκε μετά μουσικής, με τραγούδια και στίχους ειδικά προσαρμοσμένους ώστε να αφιερωθούν στην κυβέρνηση και τους υπουργούς της.
Καλλιτέχνες, μέλη του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου και του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, ερμήνευσαν γνωστά τραγούδια από τον ελληνικό κινηματογράφο, για κάθε έναν από τους "πρωταγωνιστές" της σφαγής του λαού, με στίχους ευρηματικά προσαρμοσμένους στην περίσταση.
«Κρίμα τα νιάτα», τραγούδησαν για την υπουργό Εργασίας, στέλνοντάς της το μήνυμα: «Οι εργοδότες ζητάν κι άλλα κέρδη και σε χουν βάλει μπροστά, κάνε πέρα τα μέτρα θα τα σαρώσει η εργατιά».
Στους ρυθμούς του «Λευτέρη, Λευτέρη, Λευτέρη» τραγούδησαν για τον υπουργό Οικονομικών: «Ευκλείδη, Ευκλείδη, Ευκλείδη / μήπως μπορέσεις να μου δώσεις αντικλείδι / στο σπίτι σου να έρθω που είναι φίνο / γιατί εγώ δεν έχω που να μείνω / η Τράπεζα μου πήρε το σπιτάκι / Ευκλείδη μου για φέρε το κλειδάκι».
Οι εργαζόμενοι κατήγγειλαν την παρουσία δυνάμεων της αστυνομίας που έφτασαν στο χώρο της κινητοποίησης, τις οποίες και αποδοκίμασαν φωνάζοντας συνθήματα.
Η κινητοποίηση ολοκληρώθηκε με το κάλεσμα στις αυριανές απεργιακές περιφρουρήσεις και την απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια στις 12 το μεσημέρι.
«Όλοι στον Αγώνα! - Όλοι στην Απεργία 12 Γενάρη και στη Συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 12 το μεσημέρι στην Ομόνοια!», αναφέρει σε ανακοίνωσή του για την κινητοποίηση το ΠΑΜΕ.
Τους
πήρε 50 χρόνια να βρουν τον κατάλληλο
άνθρωπο για να περάσουν την απαγόρευση
της απεργίας, αλλά τον (τους) βρήκαν.
Διαβάστε
την ενδιαφέρουσα αναδρομή... Και εις
ανώτερα... KIKI EMILIOS TZAN·TUESDAY, 9 JANUARY
2018 Την δόξα του χουντικού υπουργού Ν.
ΕΦΕΣΙΟΥ [δεξιου, οσο δεν παιρνει, χεριου του Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ] ο
οποίος το 1973 εισηγήθηκε[ανεπιτυχως,
οπως προέκυψε στην συνέχεια] την θέσπιση
της πλειοψηφίας 50+1 για την απόφαση για
την κήρυξη απεργίας φαίνεται οτι ζήτησε
η “αριστερη” ...υπουργός εργασίας η
οποία ανερυθρίαστα πρωταγωνιστεί ως
αρμόδια υπουργός στην εισαγωγή της
χουντικής ρήτρας για απεργία επι ημερών
“πρώτη
φορά αριστερά “
Η
ρήτρα για την απεργία περιλαμβανόταν
στον
“Κωδικα
Εργασιας” με τον οποίο η χούντα
επιχειρούσε να θέσει ασφυκτικά πλαίσια
σε ολο το φάσμα των εργασιακών σχέσεων. Ήταν
δε τόσο “φιλεργατικός” αυτός ο κώδικας
που μέχρι και οι εγκάθετοι της χούντας
εργατοπατέρες αντέδρασαν και ζήτησαν
- “ευπειθώς”
βέβαια και με τον προσήκοντα σεβασμό -
την απόσυρσή του γιατί παραβιάζει κάθε
δικαίωμα του εργαζόμενου.
Και
επειδή η Ιστορία καμιά φορά εκδικείται,
το σχετικό άρθρο στον Κώδικα Εργασίας
για το δικαίωμα της απεργίας είχε αριθμό
509 [ !], αριθμό πολύ οικείο από αρνητικής,
βέβαια σκοπιάς για κάθε αριστερό στην
εμφυλιακή, μετεμφυλιακή και χουντική
Ελλάδα.
Κάποιοι
στο Μάξιμου με στοιχειώδη γνώση ιστορίας
θα μπορούσαν - και λόγω ηλικίας και
εμπειρίας - τι σημαίνει το “ 509 “ για
την κήρυξη απεργίας.
Για
την διευκόλυνση των φιλομαθών -
και πάντα - διαχρονικά μετα το 2015 -
ευαίσθητων για τα δικαιώματα των
εργαζόμενων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ
παραθέτουμε το σχετικό άρθρο του
χουντικού κώδικα εργασίας για την
απεργία με την αναγκαία διευκρίνηση
οτι κάθε ομοιότητα με την διάταξη της
“ πρώτης φοράς αριστεράς “ είναι
συμπτωματική και ......έργο σκοτεινών
δυνάμεων:
“άρθρο
509”:
η
απεργία κηρύσσεται και πραγματοποιείται
μόνον εφ όσον αποφασίσει περι ταυτης
δια μυστικής ψηφοφορίας η συνέλευσις
των μελών του εργασιακού σωματείου,,,
εις πάσαν περίπτωσιν δια πλειοψηφίας
του ημίσεος πλέον ενός των δικαιωμένων
ψήφου μελών ...!
Η
διατύπωση αυτή είναι η πλέον κατάλληλη
για το αναγκαίο “μασαζ” των βουλευτών
του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ξεπεράσουν τις
ιδεολογικές και ψυχολογικές ευαισθησίες
τους.
Για
την καλύτερη ψυχολογική στήριξη όσων
ψηφίσουν την συγκεκριμένη διάταξη
διατυπωμένη με
“αριστερη”
φιλοσοφία υπενθυμίζεται ανακοίνωση
μέχρι και της χουντικής ΓΣΕΕ [3 Οκτωβριου
1973] σύμφωνα με την οποία ... “ο
εν λόγω Κώδιξ Εργασίας εξυπηρετεί μόνον
τα συμφέροντα των εργοδοτών, οι δε
επιπτώσεις εις βάρος των εργαζομένων
είναι προδήλως απαράδεκτοι"
Αντίθετα
ο τότε ΣΕΒ σε άλλο προφανώς - ευεξήγητο
- πνεύμα υποστήριζε την ανάγκη
καταρτισμού...“ενος
Κωδικος Εργασίας ανταποκρινόμενου εις
τας σύγχρονους παραγωγικας αναγκας”
Για
την ιστορία ο Κώδιξ Εργασίας επρόκειτο
να προωθηθεί προς ψήφιση στην λεγόμενη
“Συμβουλευτική Επιτροπή”... η οποία
ήταν κατασκεύασμα της χούντας που
υποτίθεται οτι αντικαθιστούσε την Βουλή
και αποτελείτο απο εγκάθετους της
χούντας “εκπρόσωπους” διαφορων
κοινωνικών τάξεων . Πρόεδρος της Σ.Ε
ήταν ένας Α Βογιατζης , ιδρυτικό μέλος
του ΕΑΜ [ ! ] , αργότερα νομικός σύμβουλος
της ΓΣΕΕ, μετά υπουργός Εργασίας της
χούντας και “εκκαθαριστης”
των συνδικαλιστικών οργανώσεων μετά
την επιβολή της δικτατορίας.
Αντιπρόεδρος
αυτού του μορφώματος ήταν ενας
συνδικαλιστής από τον χώρο των τεχνικών
τύπου ο οποίος - έχοντας προφανώς ισχυρές
χουντικές πλάτες - είχε εγγράφως αποφανθεί
ως εισηγητής του Κωδικα Εργασιας [
προφανώς ως προφήτης ] ότι : ........
δια
του Κωδικος επέρχεται συγχιση και
αβεβαιοτης περι του μέλλοντος του
Ελληνος εργαζόμενου... εις τρόπον ώστε
οι εναπομείναντες εν Ελλάδι ολίγοι τον
αριθμον να αναγκασθωμεν να αποδημησουμεν
και ημείς εις την ξένην ........
Συντάκτης
του Κώδικα Εργασίας ηταν ενας [ συνταξιουχος
] καθηγητης εργατικου δικαιου [ με
προδευτικο παρελθον αλλα με δύσοσμο
τότε παρόν ]
ο
οποίος υπεραμυνόμενος της διάταξης του
άρθρου 509 για το δικαίωμα της απεργίας
αποφαίνεται σε επιστημονικό του πόνημα
ότι :
“
...η
απεργία είναι ένα όπλον επικίνδυνο του
οποίου η χρησις δέον να γίνεται ουχί
εικη ως ετυχεν , αλλά μετά πολλής προσοχής
και περισκέψεως ...”
...προφανώς
αυτήν την “προσοχή” και “περίσκεψιν”
ευαγγελίστηκαν οι εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ
οι οποίοι βρήκαν έτοιμη την ιδεολικη
δικαιολογία για νεο [ αντι] απεργιακό
νόμο [ αρθρο ] 509 .
σε
διαφορετικό μήκος κυμματος - το 1973
-χουντικός εργατοπατέρας - μελος της
Συμβουλευτικής Επιτροπής - μιλώντας
στο οργανο αποφαινόταν οτι:“ο
Κωδικας ......ομοιαζει περισσοτερον με
στρατιωτικον κανονισμον περι πολεων
και φρουριων δυναμενος να εφαρμοστει
επι στρατευμενων μονον πολιτων , παρα
με κωδικα εργασιας ......”
Αν
τωρα οι βουλευτες του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται
υπερήφανοι που τους ....βγαίνει απο
αριστερά και η χουντική συνδικαλιστική
“εκπροσωπηση” είναι δικό τους πρόβλημα
.
Ενας
απο τους αποδέκτες των διαφωνιών εκείνης
της εποχής [1973 ] ήταν ο γενικός γραμματέας
του υπουργείου Εργασίας. Επρόκειτο για
ένα ανώτατο συνδικαλιστικό στέλεχος
του Εμπορικού Συλλόγου [ σ.σ. εργοδοτικος
φορεας ] ο οποίος προφανώς τοποθετήθηκε
εκεί για να προασπίσει τα συμφέροντα
και δικαιώματα των εργαζομενων.
Ο
σημερινός διάδοχός του στην θέση αυτή
είναι γόνος μεγάλης αριστερής οικογενείας
με σημαντική συμμετοχή και συμβολή στο
αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα της
“επικίνδυνης” αριστεράς - και του
δικαιώματος της απεργίας - εποχές του
μεσοπολέμου και της εμφυλιακης και
μετεμφυλιακης Ελλαδας.
Και
οι δυο αυτοι αξιωματούχοι - παρα τις
προφανεις διαφορες τους - φαινεται οτι
συμφωνουν για τον [ αντι]απεργιακο 509
...
που
είσαι νιότη μου που μου δειχνες οτι θα
γινόμουν άλλος ....
Η απεργία είναι μεγάλο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, γι' αυτό κυβέρνηση και εργοδοσία κλιμακώνουν την επίθεση εναντίον της
Τις μέρες αυτές, ξεδιπλώνεται με ταχύτητα το σχέδιο της κυβέρνησης και του κεφαλαίου να επισπεύσουν τα αντιλαϊκά μέτρα της «αξιολόγησης», ανάμεσα σε αυτά και τα Εργασιακά.
Ενα από τα κεντρικά ζητήματα που επιχειρούν να ρυθμίσουν - κράτος και εργοδότες - με τη μεταρρύθμιση στα Εργασιακά και συγκεκριμένα με την αναμόρφωση του συνδικαλιστικού νόμου, είναι αυτό της απεργίας.
Η απεργία εμφανίστηκε ταυτόχρονα με την εμφάνιση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και στην πορεία της ταξικής πάλης αναδείχθηκε σε μία από τις κορυφαίες διεκδικητικές μορφές της.
Είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα που διαθέτει ο εργάτης απέναντι στον κεφαλαιοκράτη, αφού προσωρινά παύει να θέτει στη διάθεσή του την εργατική του δύναμη - χωρίς την οποία είναι αδύνατη η συνέχιση της παραγωγής - καταργώντας έτσι τη δυνατότητα κέρδους, που αποτελεί βασικό όρο ύπαρξης του κεφαλαίου.
Η απεργία, όπως είναι φυσικό, πρώτα διαμορφώθηκε σαν μία πραγματικότητα της ταξικής πάλης, χωρίς να γνωρίζει νομική ρύθμιση.
Από την άποψη αυτή, αντιμετωπίστηκε εξαρχής από τους κεφαλαιοκράτες, το κράτος τους και το αστικό δίκαιο σαν παράνομη πράξη, που αντιμετωπίζεται με βίαιο και πολλές φορές δολοφονικό τρόπο από τις δυνάμεις καταστολής του αστικού κράτους και τους ιδιωτικούς στρατούς της εργοδοσίας.
Τα παραδείγματα από την ιστορία του εργατικού κινήματος είναι αμέτρητα, π.χ. στις ΗΠΑ, στην τσαρική Ρωσία, στην Αγγλία, αλλά και στην Ελλάδα.
Σταθμός στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος ήταν οι απεργίες των μεταλλωρύχων της Γαλλικής Εταιρείας στο Λαύριο, το 1883, το 1887 και το 1896, με αιτήματα την αύξηση του ημερομισθίου, τη λήψη μέτρων ασφαλείας για να μη σκοτώνονται οι εργάτες και την κατάργηση της εργασίας την Κυριακή, οι οποίες γνώρισαν τη βίαιη καταστολή κράτους και εργοδοσίας και πνίγηκαν στο αίμα. Στην πρόσφατη Ιστορία της χώρας μας, σταθμό και παρακαταθήκη αποτελεί και η 9μηνη ηρωική απεργία των χαλυβουργών.
Ασφυκτικοί περιορισμοί και όροι στο δικαίωμα στην απεργία
Αποτέλεσμα της σκληρής και τις περισσότερες φορές αιματηρής πάλης της εργατικής τάξης είναι και η αναγνώριση της απεργίας ως εργατικού δικαιώματος στη νομοθεσία των αστικών κρατών. Η αναγνώριση αυτή, όμως, συνοδευόταν πάντοτε από ασφυκτικούς περιορισμούς και όρους.
Μόνο μετά τη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση και την άνοδο των δυνάμεων του σοσιαλισμού μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την Αντιφασιστική Νίκη αναγκάστηκαν να συμπεριλάβουν στα αστικά συντάγματα ειδικές διατάξεις που κατοχύρωναν ρητά τη συνδικαλιστική ελευθερία και το δικαίωμα στην απεργία, αλλά και πάλι κάτω από σοβαρούς περιορισμούς.
Εξάλλου, το αστικό δίκαιο - τμήμα του οποίου είναι και το εργατικό - πάντοτε θα εκφράζει τις εκμεταλλευτικές καπιταλιστικές σχέσεις και τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών.
Γι' αυτό και οι όποιες νομοθετικά κατοχυρωμένες κατακτήσεις του ταξικού εργατικού κινήματος είναι ανεπαρκείς, προσωρινές και εξαρτώνται πάντοτε από το επίπεδο της ταξικής πάλης και το συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη.
Στην Ελλάδα, ρητή συνταγματική αναφορά για την απεργία υπάρχει για πρώτη φορά στο Σύνταγμα του 1975, ενώ ο βασικός συνδικαλιστικός νόμος που καθορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις άσκησης του απεργιακού δικαιώματος είναι ο νόμος 1264/1982.
Ωστόσο, ο συγκεκριμένος νόμος, τόσο αυτοτελώς όσο και σε συνδυασμό με άλλες διατάξεις του ελληνικού δικαιικού συστήματος, όχι απλά δεν διασφαλίζει την ανεμπόδιστη άσκηση του απεργιακού δικαιώματος, αλλά απεναντίας εισάγει σημαντικούς περιορισμούς και εμπόδια σχετικά με την άσκησή του.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι:
Η συνταγματικά κατοχυρωμένη δυνατότητα πολιτικής επιστράτευσης των απεργών από το κράτος.
Ο αντιδραστικός - αντεργατικός νόμος 330/1976, ο οποίος ισχύει μέχρι σήμερα για τους ναυτεργάτες.
Η υποχρέωση ενημέρωσης του εργοδότη προ 24 ωρών για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και προ 4 ημερών για τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που δυσχεραίνει την πραγματοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων.
Οι περιορισμοί στο πλαίσιο των αιτημάτων.
Οι περιορισμοί στην απεργία αλληλεγγύης.
Η απαγόρευση της απεργίας που έχει πολιτικά αιτήματα, που ως τέτοια εννοούνται αιτήματα που απευθύνονται για την ικανοποίησή τους στην κυβέρνηση.
Η κήρυξη της απεργίας μόνο από δευτεροβάθμιες ή τριτοβάθμιες οργανώσεις προκειμένου για δημοσίους υπαλλήλους και υπαλλήλους ΟΤΑ.
Ο νόμος 2224/1994, που με την προϋπόθεση για δημόσιο διάλογο πριν την κήρυξη απεργίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, θέτει εμπόδια στην πραγματοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων.
Η κατ' εξαίρεση - ακόμη και αυθημερόν - συζήτηση των αγωγών της εργοδοσίας για να κηρυχθεί μία απεργία παράνομη και καταχρηστική, παρά την τυπική απαγόρευση της άσκησης ασφαλιστικών μέτρων.
Εργοδοτική τρομοκρατία υπό το μανδύα του «διευθυντικού δικαιώματος»
Εκτός, όμως, από το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο που θέτει σοβαρά εμπόδια στην άσκηση του απεργιακού δικαιώματος, συγχρόνως η εργοδοτική τρομοκρατία που κυριαρχεί στους χώρους δουλειάς, επιχειρεί να ακυρώσει στην πράξη κάθε έκφραση συνδικαλιστικής ελευθερίας.
Οι εκβιασμοί της εργοδοσίας, η παρεμπόδιση με κάθε δυνατό τρόπο της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης, οι απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους - ανεξάρτητα από το πώς η εργοδοσία τις χαρακτηρίζει κάθε φορά (απολύσεις για οικονομοτεχνικούς λόγους, για μη συμμόρφωση σε εντολή εργοδότη, για μη εκτέλεση συμβατικών καθηκόντων κ.ο.κ.) - είναι στην ημερήσια διάταξη της εργοδοσίας σε όλους τους χώρους δουλειάς.Κι όλα αυτά καλύπτονται κάτω από το μανδύα του «διευθυντικού δικαιώματος», που αποτελεί θεμελιώδη αρχή του εργατικού δικαίου και του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στην ιδιοκτησία και την επιχειρηματική δραστηριότητα.
Νομολογία που θίγει τον ίδιο τον πυρήνα του απεργιακού δικαιώματος
Κι όταν η εργοδοτική τρομοκρατία και το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο δεν επαρκούν για να υπονομεύσουν και να εμποδίσουν το δικαίωμα στην απεργία, τη σκυτάλη παίρνει η Δικαιοσύνη, ως τμήμα του κρατικού μηχανισμού και του αστικού κράτους.
Μετρώντας από τη μεταπολίτευση και μετά, πάνω από το 90% των δικαστικών αποφάσεων που κρίνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, τις κηρύσσουν παράνομες ή/και καταχρηστικές, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να απαγορεύεται να ξαναπραγματοποιηθούν με τα ίδια αιτήματα.Η επιχειρηματολογία που σταθερά πλέον επαναλαμβάνεται στις αποφάσεις αυτές, είναι ότι η απεργία προξενεί «υπέρμετρη βλάβη στον εργοδότη» ή «θίγει το κοινωνικό σύνολο». Ομως, η απεργία, για να έχει το επιδιωκόμενο αγωνιστικό αποτέλεσμα για τους εργάτες που απεργούν, πρέπει να έχει αρνητικές επιπτώσεις στα συμφέροντα του καπιταλιστή και να του ασκεί έτσι οικονομική πίεση ή να έχει κοινωνικές επιπτώσεις, ώστε άμεσα ή έμμεσα να ασκεί κοινωνική πίεση προς την κυβέρνηση και τους καπιταλιστές για την ικανοποίηση των εργατικών αιτημάτων.
Ετσι, η σταθερή και πάγια νομολογία που έχουν διαμορφώσει τα δικαστήρια, θίγει τον ίδιο τον πυρήνα του απεργιακού δικαιώματος και ουσιαστικά απαγορεύει το δικαίωμα της απεργίας.
Ανταπεργία: Νομιμοποίηση ενός χυδαίου εκβιασμού σε βάρος των εργαζομένων
Σήμερα, η εργοδοσία και το κεφάλαιο προχωράνε ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα. Κι αυτό που έρχεται ως απάντηση στο δικαίωμα που κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες της εργατικής τάξης, είναι η ανταπεργία, το γνωστό lock out, που προβλέπεται στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και στον Αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, που η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το Γενάρη του 2016.
Πρόκειται για μορφή χυδαίου και ωμού εκβιασμού των εργαζομένων, ότι αν δεν εγκαταλείψουν αυτό το ανώτατο όπλο που έχουν στα χέρια τους, την απεργία, θα βρεθούν εκτός εργασίας. Ετσι, η διαπραγμάτευση για τους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης θα είναι υπό πολύ χειρότερες συνθήκες. Γι' αυτό, άλλωστε, και η θεσμοθέτηση του lock out υπήρξε πάντοτε βασική επιδίωξη της εργοδοσίας και του κεφαλαίου, αλλά κάτω από την πίεση και τους αγώνες του εργατικού κινήματος δεν είχαν τολμήσει να το περάσουν. Το αστικό κράτος, λοιπόν, νομιμοποιώντας την ανταπεργία, νομιμοποιεί ένα χυδαίο εκβιασμό σε βάρος των εργαζομένων και χτυπάει ένα σημαντικό όπλο που έχουν στα χέρια τους.
Γιατί αυτό ακριβώς η απεργία είναι ένα μεγάλο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, το αποτέλεσμα του οποίου δεν πρέπει να μετριέται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι.
Υπάρχουν αγώνες που προσφέρουν πολλά περισσότερα από όσα παίρνεις στο χέρι, γιατί προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα, τις επόμενες μάχες συνολικά της εργατικής τάξης, γιατί βοηθάνε στην αφύπνιση των συνειδήσεων.
Κάθε απεργία, κάθε αγώνας είναι μία μάχη στο συνολικό πόλεμο που κάνουν οι εργάτες μέχρι να καταργήσουν την εκμετάλλευση, να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές τους, να πάρουν την εξουσία και να οικοδομήσουν τη δική τους κοινωνία.
Οπως υπογράμμιζε ο Λένιν:«Η απεργία μαθαίνει στους εργάτες να καταλαβαίνουν πού βρίσκεται η δύναμη των αφεντικών και πού η δύναμη των εργατών, τους μαθαίνει να σκέφτονται όχι μόνο για το δικό τους αφεντικό και όχι μόνο για τους κοντινούς, αλλά για όλα τα αφεντικά, για όλη την τάξη των κεφαλαιοκρατών και για όλη την τάξη των εργατών».
Η συλλογική απόφαση των εργαζομένων να σταματήσουν την παραγωγή δεν σημαίνει βέβαια κατ' ανάγκη και αμφισβήτηση της καπιταλιστικής εξουσίας.
Στο βαθμό, όμως, που το απεργιακό κίνημα θα συνδέεται με την πάλη για την εξουσία, μπορεί να μετατραπεί σε πολιτικό και η απεργία από μέσο οικονομικής πάλης να γίνει πολιτική.
Γι' αυτό και το συγκεκριμένο πλαίσιο με το οποίο διεξάγεται μία απεργία - το περιεχόμενό της, ο προσανατολισμός της, τα συνθήματα, τα αιτήματά της, τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της - παίζουν καθοριστικό ρόλο στη σύνδεση της οικονομικής πάλης με την πάλη για αλλαγή της εξουσίας.
Απ' την εισήγηση της Χαράς Μαρκατσέλη, δικηγόρου και στελέχους του ΚΚΕ σε ημερίδα που πραγματοποίησε η ΤΟ Δικαιοσύνης της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ με θέμα «Η πάλη για την προστασία της λειτουργίας και δράσης των σωματείων»
Η είδηση δεν προέρχεται από μυθιστόρημα του Ουγκώ αλλά από τη σύγχρονη καπιταλιστική Γαλλία. Ένας νεαρός άστεγος καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών μηνών με αναστολή και 210 ώρες κοινωνικής εργασίας, γιατί είχε έρθει σε τόσο απελπιστική κατάσταση, που αναγκάστηκε να κλέψει.
Αυτή τη φορά η “λεία του δράστη” δεν ήταν απλά ένα καρβέλι ψωμί, αλλά μερικά σάντουιτς, σόδα και ένα κάλυμμα για να σκεπαστεί και να προστατευεί από το δριμύ ψύχος.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως πήρε τα αντικείμενα από τα σκουπίδια ενός σούπερ μάρκετ στο Saone et Loire της Γαλλίας. Εκεί όπου αναβιώνουν μαζικά φαινόμενα φτώχιας μαζί με τους ήρωες από τους Άθλιους του Β. Ουγκώ.
Ο νεαρός άστεγος δικάστηκε, με τον εισαγγελέα να χαρακτηρίζει το προφίλ του “ανησυχητικό” και το δικηγόρο του να απαντά πως “το μόνο ανησυχητικό είναι ένας 24χρονος νεαρός εγκατελειμμένος στην τύχη του”.
Κάθε ομοιότητα και συνειρμός με την ελληνική πραγματικότητα κάθε άλλο παρά τυχαίος ή άστοχος είναι.
Δεν αποτελεί ασφαλώς είδηση ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα παράγει μαζικά φτώχια κι εξαθλίωση, της Γης τους κολασμένους και σύγχρονους ήρωες του Ουγκώ, σαν το Γιάννη Α-Γιάννη.
Αυτό που φαίνεται καθαρά είναι πως τα αστικά κράτη ενσαρκώνουν τους σύγχρονους Ιαβέρηδες, δεν είναι παρά φύλακες της εξουσίας, της ιδιοκτησίας και του καπιταλιστικού κέρδους.
Σε
άρθρο του, δημοσιογράφος και αρχισυντάκτης
τοπικής εφημερίδας αποκαλεί το δήμαρχο
Κ. Πελετίδη «Κίρκη»!!!
Το
άρθρο με τίτλο «Χωρίς να μιλάει κανένας»
έχει θέμα το καρναβάλι, αλλά στην ουσία
ασκεί κριτική στον πυρήνα της πολιτικής
της δημοτικής αρχής και καταλήγει: «Και
όλα αυτά χωρίς να μιλάει κανένας. Τέτοια
Κίρκη δήμαρχο δεν είχε άλλη πόλη».
Σύμφωνα
με την ελληνική μυθολογία η Κίρκη ήταν
βασίλισσα που ζούσε στο νησί Αιαία και
μεταμόρφωνε τους ανθρώπους σε ζώα με
την χρήση μαγικών βοτάνων.
Για
τον συντάκτη του κειμένου όσοι συμφωνούν
ή συμφωνούν με κριτική διάθεση ή ακόμα
δείχνουν ανοχή «και δεν
μιλάνε» για την πολιτική
της δημοτικής αρχής χαρακτηρίζονται
ως ζώα.
Και
μπορεί ο απαξιωτικός αυτός χαρακτηρισμός
να θυμώνει και να εξοργίζει ένα σημαντικό
κομμάτι του Πατραϊκού λαού εγώ όμως θα
απαντήσω ως «πολιτικόν ζώον».
Καταρχήν,
η εφημερίδα και ο αρθρογράφος θα πρέπει
να καταλάβουν ότι δεν ζούμε σε πόλη
Λωτοφάγων, όπου μπορούν χωρίς κανέναν
δισταγμό να προσφέρουν προπαγανδιστικούς
λωτούς προκειμένου οι δημότες να
ξεχάσουν και να οδηγηθούν στην λήθη.
Και
μπορεί να αναπαράγουν την μονότονη και
βαρετή πλέον κριτική για την δημοτική
αρχή, ότι δηλαδή είναι μια δημοτική αρχή
που μόνο διαμαρτύρεται, να προσπαθούν
να σβήσουν από την μνήμη τον Πατρινών
τις πολιτικές των προηγούμενων δημοτικών
αρχών και τις οποίες στήριζαν απλόχερα,
αλλά να σβήσουν και να κάνουν τους
δημότες να ξεχάσουν το έργο που έχει
κάνει μέχρι τώρα η δημοτική αρχή έχουν
μεγάλη δυσκολία.
Αναφέρω
ενδεικτικά:
Τις
μειώσεις και απαλλαγές από τα δημοτικά
τέλη για μακροχρόνια ανέργους, ΑΜΕΑ,
δικαιούχους προνοιακών επιδομάτων,
πολύτεκνους - τρίτεκνους και μονογονεϊκές
οικογένειες, μείωση κατά 50% των δημοτικών
τελών σε όσους έχουν ενταχθεί στο
Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης,
Το Λαϊκό Φροντιστήριο
στο οποίο συμμετέχουν 400 παιδιά
Τις παιδικές
κατασκηνώσεις στην Πλαζ τα τρία τελευταία
χρόνια από τις οποίες ωφελήθηκαν
2.250 παιδιά.
Τις παρεμβάσεις
στην Πλαζ , το Νότιο Πάρκο, το Πλατανόδασος,
το Ριγανόκαμπο, τον Κόκκινο Μύλο.
Την
Δημιουργία 320 νέων θέσεων στους παιδικούς
σταθμούς του Δήμου μας. Την παροχή
δεκατιανού σε 1.200 μαθητές των σχολείων
της πόλης μας, ενώ 1.500 οικογένειες
λαμβάνουν τρόφιμα από την Τράπεζα
Τροφίμων.
Τις
παρεμβάσεις σε σχολεία, δημοτικά κτήρια,
δρόμους με την συμβολή των υπηρεσιών
και εργαζομένων του Δήμου.
Και
θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα έργα
που γίνονται από την δημοτική αρχή με
κριτήριο την ανακούφιση του λαού μας
από τις εφαρμοζόμενες αντιλαϊκές
πολιτικές.
Κανένα
πρόβλημα δεν έχουν για το γεγονός ότι
ο λαός μας είναι ανάμεσα στη Σκύλλα και
τη Χάρυβδη των αντιλαϊκών πολιτικών
που χρόνια τώρα με τον έναν η άλλον τρόπο
και οι ίδιοι στηρίζουν.
Για
αυτούς είναι φυσιολογικό, κανονικό και
ανθρώπινο οι δημοτικές αρχές που
εκλέχτηκαν με την στήριξη ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ,
ΠΑΣΟΚ
να κόβουν το νερό σε οικογένειες,
να κάνουν κατασχέσεις λογαριασμών για
χρέη λίγων ευρώ, να απολύουν εργαζομένους,
να ξεπουλάνε το νερό, τα απορρίμματα,
τη δημοτική περιουσία στο μεγάλο
κεφάλαιο, στέλνοντας τον λογαριασμό
στους δημότες.
Είναι
ιδεοληπτική και ξεπερασμένη, η πολιτική
της δημοτικής αρχής του ΚΚΕ, όπως λένε,
να μην κόβει το νερό και να μην κάνει
κατασχέσεις λογαριασμών σε λαϊκές
οικογένειες,
να είναι στο πλευρό των
εργαζομένων, να αναδεικνύει και να
οργανώνει διεκδικήσεις για την στήριξη
των ανέργων, να δείχνει τον ένοχο για
την εξαθλίωση και την ανεργία, να θεωρεί
το νερό δημόσιο αγαθό, να διαμορφώνει
χώρους για άθληση και αναψυχή.
Στις
δράσεις και τις κινητοποιήσεις που
οργάνωσε η δημοτική αρχή συμμετείχαν
χιλιάδες δημοτών, φαίνεται όμως ότι
κάποιοι εκτός από ζώα θεωρούν τους
πολίτες και Σειρήνες και έχουν μόνιμες
ωτοασπίδες για να μην ακούσουν και
παρεκκλίνουν από την ρότα στήριξης των
αντιλαϊκών πολιτικών.
Γιατί
το πραγματικό τους πρόβλημα δεν είναι
ότι «δεν μιλάει κάνεις».Είναι όσοι
μιλάνε και αποκαλύπτουν ότι θέλουν να
μασκαρέψουν τον Προκρούστη της
εφαρμοζόμενης πολιτικής που πετσόκοψε
το βιοτικό επίπεδο του λαού που έκανε
λάστιχο τα δικαιώματά του.Έτσι
η ευαισθησία του αρθρογράφου και της
εφημερίδας εξαντλείται στο ότι τα
πολιτικά άρματα του Δήμου στο καρναβάλι
μοιάζουν με τέρατα- Αλιεν που προφανώς
τρομάζουν τα μικρά παιδιά.
Αν
θέλουν να δουν «πολιτικές τέρατα», αν
θέλουν να δουν τρομαγμένα παιδιά ας
δουν τα ματιά των μαθητών όταν λιποθυμάει
από την πεινά ο συμμαθητή τους, όταν μας
λένε ότι χτες απολύθηκε ο πατέρας τους.
Στήριξαν
απάνθρωπες πολιτικές, πολιτικές που
οδήγησαν ένα κομμάτι του λαού να ζει
σαν τα ζώα και τώρα ζητούν και τα ρέστα
από όσους αντιδρούν και αγωνίζονται.
Είμαι
ο τελευταίος που θα πει ότι η δημοτική
αρχή τα έχει κάνει όλα καλά ή ότι δεν
πρέπει να ασκείτε κριτική.
Άλλο
όμως κριτική και άλλο η ύβρις προς τον
Δήμαρχο και τον Πατραϊκό λαό.
Στις
δημοσιογραφικές Σειρήνες που προσπαθούν
να παραπλανήσουν τον λαό ξεπλένοντας
και εξωραΐζοντας τις αντιλαϊκές πολιτικές
θέλω να αφιερώσω από το γνωστό τραγούδι
του καρναβαλιού τον στίχο «έλα να δεις
τι θα πει Πατρινός».
Έτσι
για να διασκεδάσω τον «πόνο» τους για
τη νοημοσύνη των δημοτών και τον φόβο
τους ότι η στήριξη και η συμπόρευση μιας
σημαντικής μερίδας του λαού με την
δημοτική αρχή της Λαϊκής Συσπείρωσης
μπορεί να γίνει παράδειγμα προς μίμηση
ακόμα και έξω από τα όρια της Πάτρας.
Τέλος
ας κατανοήσουν ότι η στήριξη που έχει
η δημοτική αρχή δεν έχει να κάνει μόνο
με το έργο που έχει προσφέρει στην Πόλη
αλλά και ότι όλα αυτά τα χρόνια παλεύει
με κάθε τρόπο να κρατήσει ψηλά το ηθικό
και την αξιοπρέπεια του λαού.
Είναι
πάντα στο πλάι του δίνοντας του θάρρος
και δύναμη να αντιπαλέψει τις δυσκολίες
δείχνοντας ότι υπάρχει ελπίδα.
Υλοποιούν κατά γράμμα τις παραγγελίες του μεγάλου κεφαλαίου, φέρνοντας νέο γύρο ασφυκτικών μέτρων "δημοσιονομικής προσαρμογής", αλλά και καταστολής των εργατικών - λαϊκών αγώνων, με προμετωπίδα το χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία, την επέκταση των πλειστηριασμών, δουλεύοντας για την προστασία της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Βγαίνουμε από αύριο στους δρόμους του αγώνα. Παίρνουμε μέρος στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες των Συνδικάτων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και των άλλων φορέων του λαϊκού κινήματος, έως και τη μέρα που θα φέρουν προς ψήφιση τα νέα μέτρα.
Το ΠΑΜΕ καλεί, επίσης, συνδικαλιστικές οργανώσεις να στηρίξουν την απεργία των Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων και να αυξηθούν οι αποφάσεις συμμετοχής για την Παρασκευή, 12 Γενάρη, μέρα που το πολυνομοσχέδιο θα βρίσκεται για συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής.
Το αγωνιστικό πρόγραμμα:
Τρίτη 9/1: Μέρα μαζικής εξόρμησης και ενημέρωσης στους κλάδους, στους χώρους δουλειάς, στις βιομηχανικές περιοχές, στα εμπορικά καταστήματα, στις γειτονιές. Στις 4 μ.μ. όλες και όλοι σε συγκέντρωση στην Ομόνοια, αντίστοιχες συγκεντρώσεις οργανώνονται σε όλη τη χώρα.
Την Τετάρτη 10/1: Συνεχίζουμε τις συγκεντρώσεις, εξορμήσεις, συζητήσεις στους χώρους δουλειάς. Στις 3.30 μ.μ. καλούμε τους εργαζόμενους στα Ειρηνοδικεία όλης της χώρας, ώστε να αποτρέψουμε τους πλειστηριασμούς, να απαντήσουμε μαχητικά στην ποινικοποίηση της δράσης όσων αγωνίζονται για να προστατεύσουν την εργατική - λαϊκή κατοικία, να καταγγείλουμε την επέκταση των πλειστηριασμών που βρίσκεται στο πολυνομοσχέδιο.
Την Πέμπτη 11/1: Προετοιμάζουμε την αγωνιστική απεργιακή απάντηση της επόμενης μέρας, με περιοδείες, συσκέψεις, εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς. Αξιοποιούμε κάθε τρόπο να φτάσει το αγωνιστικό - απεργιακό κάλεσμα παντού, στα διαλείμματα, στην έναρξη και τη λήξη των βαρδιών. Στηρίζουμε τις συγκεντρώσεις που οργανώνονται στις γειτονιές από Σωματεία και φορείς του λαϊκού κινήματος.
Η Παρασκευή 12/1 είναι μέρα Απεργίαςτων Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων. Στην Αθήνα η απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 12 το μεσημέρι στην Ομόνοια. Καλούμε τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος στην απεργία, στις στάσεις εργασίας και τις απεργιακές συγκεντρώσεις που έχουν κηρύξει δευτεροβάθμιες και πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, κόντρα στα εμπόδια που βάζει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Το Σάββατο και την Κυριακή 13 - 14/1, σωματεία αλλά και άλλοι φορείς του μαζικού - λαϊκού κινήματος προχωράμε σε ενημερωτικές εξορμήσεις.
Τη Δευτέρα 15/1 μέρα ψήφισης των μέτρων, το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία σε μεγάλο συλλαλητήριο στις 6 μ.μ. στην Ομόνοια».
Σε σχεδόν 30 εκατομμύρια υπολογίζει αυστραλιανή οργάνωση όσους ζουν υπό συνθήκες δουλείας ανά την υφήλιο, είτε αυτό σημαίνει αναγκαστική εργασία ή σεξουαλική εκμετάλλευση είτε ακόμη και «κανονική» κληρονομική δουλεία.
Στην κορυφή της λίστας βρίσκονται χώρες της Νότιας Ασίας και της Δυτικής Αφρικής.
Σύμφωνα με έκθεση της οργάνωσης Walk Free, που δημοσιεύθηκε στο Λονδίνο, στην Ινδία ζουν 14 εκατομμύρια άνθρωποι υπό καθεστώς σκλάβου, στην Κίνα 2,9 εκατομμύρια και στο Πακιστάν πάνω από 2 εκατομμύρια.
Ακολουθούν η Νιγηρία, η Αιθιοπία, η Ρωσία, η Ταϊλάνδη, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, η Βιρμανία και το Μπαγκλαντές. Οι δέκα αυτές χώρες αντιπροσωπεύουν τα 22 από τα 29,8 εκατομμύρια που ζουν σαν σκλάβοι.
Εξηγώντας το αντικείμενο που εξέτασε η οργάνωση, η έκθεση αναφέρει, σημειώνοντας ότι ακόμη και σήμερα άνθρωποι γεννιούνται σε καθεστώς κληρονομικής σκλαβιάς, ότι υπάρχουν «θύματα που έχουν απαχθεί ή κρατούνται πριν πωληθούν ή παραμένουν κρατούμενοι για εκμετάλλευση, είτε δήθεν μέσω “γάμου”, απλήρωτης και αναγκαστικής εργασίας, ή ακόμη και παιδιών που εξαναγκάζονται να πολεμήσουν».
Στην Ινδία «ολόκληρες κοινότητες στα βόρεια χωριά υποδουλώθηκαν και αναγκάζονται να δουλεύουν για την κατασκευή τούβλων ή να εργάζονται στα λατομεία.
Τα παιδιά αναγκάζονται να δουλεύουν σε αργαλειούς για να φτιάχνουν τις κουβέρτες που πωλούνται στα καταστήματά μας», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Νικ Γκρόνο, επικεφαλής της WalkFree.
Ωστόσο, αν λάβει κανείς υπόψιν το ποσοστό του πληθυσμού μιας χώρας που είναι υπό καθεστώς σκλαβιάς τότε την πρώτη θέση έχει η Μαυριτανία, καθώς το 4% των ανθρώπων σε αυτή τη χώρα είναι υπόδουλοι.
«Εξακολουθούν να υπάρχουν κληρονομικοί σκλάβοι στη Μαυριτανία, τα παιδιά γεννιούνται σκλάβοι και αναγκάζονται να εκτελούν οικιακές εργασίες ή να εργάζονται στα χωράφια», λέει ο Νικ Γκρόνο.
Ο ορισμός της σύγχρονης δουλείας είναι κάπως διαφορετικός από εκείνον που επικρατούσε στον δέκατο όγδοο αιώνα, την εποχή του δουλεμπορίου.
«Η σύγχρονη δουλεία είναι μια κατάσταση όπου οι άνθρωποι είναι στο έλεος της βίας. Αναγκάζονται να δεχτούν εργασίες ή καταστάσεις όπου γίνονται αντικείμενα οικονομικής εκμετάλλευσης. Δεν αμείβονται, αλλά απλώς λαμβάνουν το ελάχιστο για να επιβιώσουν και δεν είναι ελεύθεροι να φύγουν», σύμφωνα με τον Γκρόνο.
Δεκατέσσερις χώρες της Αφρικής (όπως Μαυριτανία, Μπενίν, Ακτή Ελεφαντοστού, Γκάμπια, Γκαμπόν και Σενεγάλη) είναι μεταξύ των 20 χωρών που κατατάσσονται σε υψηλό σημείο αν λάβουμε υπόψιν το ποσοστό του πληθυσμού υπό καθεστώς σκλαβιάς.
Στο κάτω μέρος της κατάταξης, οι πιο «ενάρετες» χώρες όπως η Ισλανδία, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ο αριθμός των δούλων είναι γύρω στους 4.400.
Αγιασμό
έπαιρνε η γιαγιά μου τέτοια μέρα απο
την εκκλησία, τον
έβαζε σε ένα μπουκαλάκι στο ντουλάπι
της κουζίνας και
αυτό ήταν το γιατρικό μας. Φάρμακο
για πάσα νόσο Κάναμε
πυρετό, πέφταμε και χτυπούσαμε, πονούσε
η κοιλιά ή το κεφάλι μας έτρεχε και μας
έφερνε τον αγιασμό. Το τι αγιασμό
έχουμε πιεί δεν λέγεται Τι τα κοιτάς
έλεγε αυστηρά στη μάνα μου, όταν
αρρωσταίναμε, τρέξε να φέρεις τον
αγιασμό να τα ραντίσεις. Μια μέρα
θυμάμαι ήλθε ένας οικοδόμος ο Ηρακλής,
κομμουνιστής με φυλακές και εξορίες,
για να διορθώσει τα κεραμμύδια που
έβαζαν νερό. Κουράστηκε ο άνθρωπος,
ήταν και καλοκαίρι, πάνω στην σκεπή αλλά
έκανε καλή δουλειά, ήταν άριστος τεχνίτης,
και δεν μας πήρε και πολλά λεφτά -Μην
κάνεις έτσι Ηρακλή, τον συμβούλευε η
γιαγιά μου, να μην λυπάσαι τόσο πολύ τον
κόσμο πρέπει να ζήσεις και εσύ, να
παίρνεις τη δούλεψη σου -Δεν πειράζει
θειά Παρασκευή της έλεγε εκείνος, σιγά
μην πλουτίσω αν γδέρνω τον κόσμο. -Θέλεις
να σε κεράσω για όλα όσα μας έκανες ένα
ουζάκι για να ξεκουραστείς, του πρότεινε
η γιαγιά μου για να τον ευχαριστήσει -Ένα
ουζάκι θα τόπινα ευχαρίστως, δέχθηκε
εκείνος Το ουζάκι ετοιμάστηκε αλλά
όταν ο Ηρακλής τόβαλε στο στόμα έκανε
μια παράξενη γκριμάτσα -Δεν είναι καλό
Ηρακλή μου; τον ρώτησε -Μήπως τόχεις
καιρό στο ντουλάπι θειά Παρασκευή και
χάλασε; προσπαθούσε αυτός να την
δικαιολογήσει Αλλά η γιαγιά
θυμήθηκε -Αχ Ηρακλή μου έκανα λάθος
και σούδωσα αντί για ούζο, αγιασμό, είχα
τα μπουκαλάκια δίπλα-δίπλα. Το τι
γέλιο έπεσε δεν λέγεται -Τι έγινε μάνα, της έλεγε ο πατέρας μου, έχεις σκοπό να
ποτίσεις αγιασμό και τους κομμουνιστές
για να τους φέρεις στον ίσο δρόμο;
ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ - ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ - ΣΩΜΑΤΕΙΑ
ΠΑΜΕ
