Για τις εξελίξεις στην Κορεατική Χερσόνησο:

ΚΟΡΕΑΤΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ - ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ

Τα μονοπωλιακά συμφέροντα καθορίζουν συμμαχίες και αντιθέσεις

Η κλιμάκωση της έντασης στην ευρύτερη περιοχή συνδέεται άμεσα με ανταγωνιστικούς σχεδιασμούς ανάμεσα στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα

Απρίλης 2017: Το πυρηνοκίνητο υποβρύχιο «USS Michigan» στο λιμάνι Μπουσάν της Ν. Κορέας, καθώς οι ΗΠΑ ενισχύουν συνέχεια τη στρατιωτική τους παρουσία στην περιοχή

Γύρω από ένα σύνθετο πλέγμα ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που διαπερνά ολόκληρη την περιφέρεια της Ασίας και του Ειρηνικού, κλιμακώνονται οι εξελίξεις στην Κορεατική Χερσόνησο. 

Η περιοχή αποτελεί κρίσιμο γεωστρατηγικό, αλλά και εμπορικό πέρασμα, με τεράστιο φυσικό πλούτο. 

Γι' αυτό συγκεντρώνει το ενδιαφέρον ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών κέντρων και κρατών, κυρίως των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας και της Ιαπωνίας.

Μέσα απ' αυτό το πρίσμα χρειάζεται να δει κανείς και την ένταση που συντηρείται με αυξομοιώσεις, με αφορμή την επιθετικότητα των ΗΠΑ και τις δοκιμές βαλλιστικών πυραύλων από τη Β. Κορέα.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι από τη Νότια Κινεζική Θάλασσα (ΝΚΘ) - όπου η Κίνα έχει εδαφικές διαφορές με πολλούς και οι ΗΠΑ έστειλαν πολεμικά πλοία να περιπολούν για να εγγυηθούν την «ελευθερία της ναυσιπλοΐας» - υπολογίζεται ότι περνά σχεδόν το 30% της ποσότητας ακατέργαστου πετρελαίου που διακινείται διεθνώς, αλλά και το 50% του υγροποιημένου φυσικού αερίου.

Οι εκτιμήσεις για τα ενεργειακά αποθέματα της ίδιας της ΝΚΘ είναι πολύ μεγάλες, ενώ στην περιοχή ήδη «κονταροχτυπιούνται» κολοσσοί όπως οι «Total», «Mitsubishi», BP, «Exxon Mobil», «Chevron», «Shell». Επιπλέον, μεγάλη κουβέντα γίνεται για τα τεράστια κοιτάσματα σε σπάνιες γαίες (ορυκτά με ευρεία χρήση στην ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών) στην περιοχή, μεταξύ άλλων και στην Κορεατική Χερσόνησο.

Τη σημασία της ευρύτερης περιοχής για τις διεθνείς μεταφορές εμπορευμάτων επιβεβαιώνει και η είδηση ότι στα τέλη Αυγούστου, ένα εμπορικό πλοίο διέσχισε για πρώτη φορά χωρίς συνοδεία παγοθραυστικού τον Αρκτικό Ωκεανό, επιβεβαιώνοντας ότι ο χρόνος πλεύσης από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό μπορεί να μειωθεί έως και 30%, σε σχέση με τη διαδεδομένη διαδρομή μέσω της διώρυγας του Σουέζ, με ό,τι σημαίνει αυτό για την κερδοφορία των μονοπωλίων και για τον ανταγωνισμό στον κλάδο των διεθνών Μεταφορών.

Η λεπτομέρεια που δεν περνάει απαρατήρητη είναι ότι το πλοίο αυτό ανήκει σε ρωσική εταιρεία, και γι' αυτό ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν ο πρώτος που πανηγύρισε «για το άνοιγμα του Αρκτικού».

Εντονο «ενδιαφέρον» από τις ΗΠΑ

Υπάρχουν επομένως πολλά στοιχεία που ερμηνεύουν και το έντονο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τη συγκεκριμένη περιοχή. Το Φλεβάρη του 2016, ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ έγινε ο πρώτος ηγέτης μιας χώρας - μη μέλους της Ενωσης Κρατών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN) που υποδέχτηκε τους ηγέτες των 10 μελών της (Βιετνάμ, Ινδονησία, Καμπότζη, Λάος, Μαλαισία, Μπρουνέι, Μιανμάρ, Σιγκαπούρη, Ταϊλάνδη, Φιλιππίνες) σε Σύνοδο εκτός Νοτιοανατολικής Ασίας (στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ), αμέσως μετά τη συγκρότηση της Οικονομικής Κοινότητας της ASEAN.

Εκεί ο Μπαράκ Ομπάμα είχε τονίσει: «Ακόμα και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν επείγουσες απειλές στον κόσμο, η εξωτερική μας πολιτική πρέπει επίσης να αρπάζει νέες ευκαιρίες. Και λίγες περιοχές αντιπροσωπεύουν περισσότερες ευκαιρίες για τον 21ο αιώνα από ό,τι η περιοχή Ασίας - Ειρηνικού».

Η σημασία που αποκτά η Νοτιοανατολική Ασία για τα αμερικανικά κεφάλαια φαίνεται κι από τα εξής στοιχεία: Στο διάστημα 2009 - 2016, το εμπόριο μεταξύ ΗΠΑ - ASEAN αυξήθηκε κατά 55%. Η Ενωση αποτελεί τον 4ο μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο (ως προς τις συναλλαγές που αφορούν εμπορεύματα) των ΗΠΑ. 

Ολα αυτά, ενώ το 2014 η ASEAN έγινε ο μεγαλύτερος αποδέκτης Αμεσων Ξένων Επενδύσεων (ΑΞΕ - Foreign Direct Investment - FDI) στον λεγόμενο αναπτυσσόμενο κόσμο, σύμφωνα τουλάχιστον με τα όσα η ίδια ισχυρίζεται.

Το έντονο ενδιαφέρον των ΗΠΑ φανερώνουν όμως και οι στρατιωτικοί τους σχεδιασμοί. Η ανάπτυξη της αντιπυραυλικής «ασπίδας» THAAD σε Νότια Κορέα και Ιαπωνία, οι όλο και πιο τακτικές επισκέψεις και ασκήσεις αεροπλανοφόρων και υπερσύγχρονων μαχητικών ή βομβαρδιστικών αεροσκαφών (από τη Νότια Κορέα μέχρι τις Φιλιππίνες), είναι μερικές μόνο πτυχές ενός ευρύτερου σχεδιασμού, που συμπυκνώνεται στις εκτιμήσεις ανώτερων στρατιωτικών για την ανάγκη να μεταφερθεί μεγάλο (αν όχι το μεγαλύτερο) μέρος του Πολεμικού Στόλου των ΗΠΑ στην περιοχή.

Ορισμένα ακόμα αποκαλυπτικά στοιχεία: Το Μάρτη του 2016, ο ναύαρχος Χάρι Χάρις, επικεφαλής του Στόλου Ειρηνικού των ΗΠΑ, έκανε παρέμβαση με τίτλο «Ας είμαστε φιλόδοξοι μαζί» στο γεωπολιτικό Φόρουμ «Ρενζίνα» στην Ινδία. Εκεί, υπογράμμισε πόσο στενά συνδέονται ο Ινδικός Ωκεανός, η Ασία και ο Ειρηνικός, αναλύοντας ότι η περιοχή αποτελεί «οικονομικό αιμοδότη που συνενώνει την Ινδία, την Αυστραλία, την Ωκεανία και τις ΗΠΑ» και ότι «η ενίσχυση αυτού του οικονομικού συνδετικού ιστού, μέσα από συνεργασία στην ασφάλεια και τη διπλωματία, είναι αυτό στο οποίο αφορά και η "επανεξισορρόπηση της Αμερικής"».

Ανέδειξε μάλιστα την αξία που αποκτούν για τις ΗΠΑ συνεργασίες με δυνάμεις όπως η Ινδία (χώρα - μέλος των BRICS, που συνεργάζεται με την Κίνα με πολλές μεταξύ τους αντιθέσεις) και είπε: «Μια ιδέα που αξίζει να σκεφτούμε είναι η έναρξη ενός τετραμερούς διαλόγου για την Ασφάλεια, μεταξύ Ινδίας, Ιαπωνίας, Αυστραλίας και ΗΠΑ. Η ένταξή της σε αυτόν τον διάλογο μπορεί να στείλει ακόμα πιο πλατιά το μήνυμα ότι είμαστε ενωμένοι πίσω από μια διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες (σ.σ. κανόνες που σήμερα ευνοούν τα σχέδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού), η οποία έχει διατηρήσει την ειρήνη και είναι απαραίτητη για όλους μας».

Παράλληλες κόντρες και ρευστές συμμαχίες

Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι είναι πολλές οι κόντρες και οι διεργασίες που προχωρούν παράλληλα με τις εξελίξεις σε Ασία - Ειρηνικό και ότι αξιοποιούνται ανάλογα από τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα στον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Δεν ήταν τυχαίες οι δηλώσεις Πούτιν, με τις οποίες επέκρινε όσους περιμένουν τη συνεργασία της Ρωσίας για τη «λύση» της κατάστασης στη Χερσόνησο, αλλά απορρίπτουν τη συνεργασία της π.χ. στην «κρίση» στην Ουκρανία, δείχνοντας ότι το παζάρι γίνεται σε πολλά «τραπέζια» και σε πολλαπλά επίπεδα.

Εξηγώντας γιατί η Μόσχα δεν θα στηρίξει νέες κυρώσεις κατά της Πιονγιάνγκ, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Φυσικά, είναι γελοίο να μας περιλαμβάνει κανείς στην ίδια λίστα με την Πιονγιάνγκ και μετά να καλούν τη Ρωσία να στηρίξει νέους περιορισμούς ενάντια στη Βόρεια Κορέα (...) Αυτό το κάνουν άτομα που μπερδεύουν την Αυστρία με την Αυστραλία και μετά πάνε στον Πρόεδρό τους και λένε "ας πείσουμε τη Ρωσία να σκληρύνει τις κυρώσεις (ενάντια στη Βόρεια Κορέα )"».

Η αλήθεια είναι επομένως ότι η επιμονή της Κίνας και της Ρωσίας για «επιστροφή στο διάλογο» για τη Χερσόνησο δεν αφορά μόνο τη Βόρεια Κορέα, αλλά είναι μέρος της προσπάθειας να ανοίξουν ακόμα περισσότερο η κουβέντα και το αλισβερίσι για πολλά από τα κρίσιμα θέματα που «εκκρεμούν» ανάμεσα στα πιο ισχυρά επιχειρηματικά και γεωπολιτικά συμφέροντα όλου του πλανήτη.

Κι ενώ ανοιχτά «μέτωπα» (π.χ. Συρία - Ιράκ) περιπλέκονται, άλλα ανοίγουν ξανά ή και περισσότερο, αναδεικνύοντας το βάθος των αντιθέσεων αλλά και το εύρος των συγκρουόμενων συμφερόντων.

Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι οι σχεδιασμοί γύρω από το Αφγανιστάν, σε μια ζώνη που ενώνει Ευρασία με Ασία - Ειρηνικό: Η αμερικανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι τελικά θα αυξήσει τις στρατιωτικές της δυνάμεις στη χώρα, σε μια περίοδο που Ρωσία και Κίνα διεκδικούν ενεργότερο ρόλο για την «ανοικοδόμηση» και την «ασφάλεια» στη χώρα. Μεσολαβώντας σε «ειρηνευτικές συνομιλίες» μεταξύ αφγανικής κυβέρνησης - Ταλιμπάν, οργανώνοντας περιφερειακές συναντήσεις για τη «σταθερότητα» στην περιοχή, πολλαπλασιάζοντας τα κεφάλαια που στρέφουν ειδικά στον ορυκτό πλούτο του Αφγανιστάν, αλλά και σε άλλους τομείς.

Τέλος, χρήσιμο είναι να καταγραφεί η γενικότερη ρευστότητα που χαρακτηρίζει τις διμερείς και πολυμερείς σχέσεις στην περιοχή, επιδρώντας καθοριστικά στις εξελίξεις. Για παράδειγμα, στις Φιλιππίνες, που θεωρούνται «παραδοσιακοί» σύμμαχοι των ΗΠΑ, η κυβέρνηση του Ροντρίγκο Ντουτέρτε προσπαθεί να διευρύνει τους δεσμούς με την Κίνα και τη Ρωσία. 

Ενώ δεν περνάει απαρατήρητη η προσέγγιση μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας, οι ηγεσίες των οποίων έχουν πυκνώσει τις επαφές τους και συζητούν την ανάπτυξη κοινών επενδύσεων μέχρι και στις διαφιλονικούμενες μεταξύ τους νήσους Κουρίλες. Μιλάμε για δυο ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη, που μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τυπικά δεν έχουν υπογράψει ακόμα συνθήκη ειρήνης...

Α. Μ.

Δες περισσότερα Εδώ

kaι για τα σχέδια του ΝΑΤΟ εδώ 

Τι πιστεύουν οι Έλληνες για τον Kομμουνισμό;;

,,όσο κι αν πασχίζουν κάποιοι να ξαναγράψουν την ιστορία στα μέτρα τους, 

όσο βολικά κι αν διατυπώνουν τα ερωτήματα των “αντικειμενικών και αμερόληπτων” ερευνών τους, 

η κυρίαρχη προπαγάνδα για την εξίσωση κομμουνισμού-φασισμού Δεν περνάει στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου,,

Τι πιστεύουν οι Έλληνες για τον κομμουνισμό

aπό Κατιούσα

Η ερευνητική ομάδα του Μαραντζίδη, με τις τόσο αξιόπιστες δημοσκοπήσεις της, ξαναχτυπά, διερευνώντας τη γνώμη των Ελλήνων για τον κομμουνισμό. Όπου με αυτό εννοεί τόσο την κομμουνιστική ιδεολογία, όσο και τις συγκεκριμένες πρακτικές εφαρμογές της, κατά τον εικοστό αιώνα.

Οι Έλληνες καλούνται να πουν τη γνώμη τους για τον κομμουνισμό, αν και στην πλειοψηφία τους αγνοούν πολύ βασικές έννοιες,

 όπως πχ ότι είναι άτοπος ο όρος “κομμουνιστικό κράτος-καθεστώς” κι ότι αυτές οι χώρες δεν είχαν ούτε ισχυρίζονταν πως έχουν κομμουνισμό, που είναι μια κοινωνία χωρίς τάξεις και κράτος.

 Καλούνται επίσης να πούνε τη γνώμη τους για έναν τύπο κοινωνίας, στον οποίο δεν έζησαν ποτέ, κι ας τους γανιάζουν τα μυαλά τα ΜΜΕ πως είμαστε η τελευταία σοβιετικη γωνιά της Ευρώπης.

Η έρευνα αυτή δε γίνεται πχ μεταξύ των Ελλήνων που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Σοβιετική Ένωση, πριν επιστρέψουν στη χώρα μας, και θα μπορούσε να έχει ένα κάποιο βάρος η γνώμη τους. 

Κατά συνέπεια, δεν εξετάζει ακριβώς τη γνώμη που σχημάτισαν οι Έλληνες για τον κομμουνισμό, αλλά την εικόνα που έχουν σχηματίσει μετά από τόνους κυρίαρχης προπαγάνδας -η οποία από τα ΜΜΕ, περνάει πλέον και στα σχολικά βιβλία. 

Η δημοσκόπηση μοιάζει με ερώτηση της αστικής τάξης στον καθρέφτη, αλλά στην πραγματικότητα διερευνά την πέραση που έχουν τα στερεότυπα της αφήγησής της, και κατά πόσο τα έχουν κάνει κτήμα τους τα λαϊκά στρώματα.

Όλως μη τυχαίως, τα αποτελέσματα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την εικόνα που έχουν ακόμα και σήμερα -μετά από την πολύχρονη επίδραση της αντεπανάστασης- οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, που γνωρίζουν πολύ καλά κι από πρώτο χέρι, τι ήταν αυτό που είχαν κι έχασαν, και τι βιώνουν σήμερα.

Παρόλα αυτά, η κυρίαρχη προπαγάνδα για την εξίσωση κομμουνισμού-φασισμού δεν περνάει στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, 

όσο κι αν πασχίζουν κάποιοι να ξαναγράψουν την ιστορία στα μέτρα τους, όσο βολικά κι αν διατυπώνουν τα ερωτήματα των “αντικειμενικών και αμερόληπτων” ερευνών τους. 

Η ιστορία κατέγραψε στη λαϊκή, συλλογική μνήμη πως οι κομμουνιστές ήταν αυτοί που τσάκισαν το φασισμό, για αυτό και δε δίνει στην έρευνα την έτοιμη, προκατασκευασμένη απάντηση πως είχαν συμμαχήσει το 1940 (επειδή η ΕΣΣΔ είχε υπογράψει το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερανία). Κι αυτό ακριβώς προκαλεί την οργή της “αντικειμενικής εφημερίδας” που κάνει λόγο για άγνοια της ιστορίας…

Παρεμπιπτόντως, περιμένουμε με αγωνία μια αντίστοιχη έρευνα για τον καπιταλισμό και τη δημοφιλία του, για το αν παρουσιάζει ομοιότητες με το φασισμό, αν σεβεαι τα εργατικά δικαιώματα, κοκ. 

Θα τολμήσουν άραγε να την κάνουν οι “αμερόληπτοι ερευνητές”;

,,ήρθε για να τελειώσει τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούσαν οι προηγούμενοι,,

,,Ο Τσίπρας από την δική του μεριά αξιοποίησε κι αυτός το φόντο της Ακρόπολης για να θαμπώσει τους «ιθαγενείς».

 Πώς;

Πουλώντας ξανά τα ίδια «φύκια» περί «αλλαγής της Ευρώπης» 

όπου ως «Ευρώπη» αποκαλούν καταχρηστικά την ΕΕ, δηλαδή τον κληρονόμο της Ιεράς Συμμαχίας και της Ιεράς Εξέτασης.,,

Εν τούτω… Πνύκα – του Νίκου Μπογιόπουλου

Ο Μιτεράν είχε πει κάποτε ότι «πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων».

Αν είναι έτσι, τότε η διαχείριση που επιφύλαξε το ελληνικό κράτος στο οικουμενικό σύμβολο της Πνύκας ήταν ακριβώς εκείνη που αρμόζει σε ό,τι συμβολίζουν τόσο οι ντόπιοι ταγοί «εθνοσωτήρες»όσο και οι διεθνείς τους σύμμαχοι.

Ο Τσίπρας και σύσσωμο το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας προσέφεραν ως επικοινωνιακό «ταμπλό βιβάν» την Ακρόπολη σε έναν υπολουδοβίκο γ’ κατηγορίας.

Παραχώρησαν τον Ιερό Βράχο στον πρώην γενικό γραμματέα και κατοπινό υπουργό του… Ολαντρέου. 

Σε έναν επενδυτικό τραπεζίτη του οίκου Ρότσιλντ που το μιντιακό κατεστημένο έσπρωξε στη θέση του προέδρου της Γαλλίας. 

Και που τώρα αυτός, όπως όλοι οι πρόθυμοι πλασιέ των μονοπωλίων που βρέθηκαν πριν από αυτόν στην ίδια θέση -όπως πέρσι ο Ολάντ και προ δεκαετίας ο Σαρκοζί -φρόντισε να συνοδεύσει καμιά 40 εκπροσώπους πολυεθνικών της Γαλλίας που ήρθαν να κάνουν τα «ψώνια» τους στην Ελλάδα…

Ο Τσίπρας από την δική του μεριά αξιοποίησε κι αυτός το φόντο της Ακρόπολης για να θαμπώσει τους «ιθαγενείς». Πώς;

Πουλώντας ξανά τα ίδια «φύκια» περί «αλλαγής της Ευρώπης» 

όπου ως «Ευρώπη» αποκαλούν καταχρηστικά την ΕΕ, δηλαδή τον κληρονόμο της Ιεράς Συμμαχίας και της Ιεράς Εξέτασης.

Κενολογώντας περί «αξιών του Διαφωτισμού» μπροστά στον πρόεδρο μιας χώρας που εν έτη 2017 διατηρεί ακόμα αποικίες 

από την Μαρτινίκα και τη Γουινέα μέχρι τις Αντίλλες και την Γουαδελούπη.
Φλυαρώντας περί «επενδύσεων» μπροστά στον πρόεδρο μιας χώρας που ρήμαξε την Συρία και που προχτές ανακοίνωσε την προθυμία των γαλλικών κεφαλαίων για… «επενδυτική» ανοικοδόμηση της Συρίας.
Ψευδολογώντας κατά το σύνηθες περί έλευσης της εξόδου από τις συνέπειες της κρίσης 

– λες και η έλευση Μακρόν έφερε μαζί της και την αποκατάσταση των μνημονιακών εισοδηματικών απωλειών ή την κατάργηση των 700 μνημονιακών νόμων και των 30.000 εφαρμοστικών τους διατάξεων.

Φροντίζοντας στην προσφώνησή του προς τον Μακρόν – τον συνοδευόμενο από τον κύριο «Total», τον κύριο«Suez», τον κύριο «Lafarge», τον κύριο «BPI», τον κύριο «Alstom», τον κύριο «Vinci» – να βάλει και ολίγον από… Μαρξ.

Και ποιός είναι τώρα ο «μύθος»;
Για τους Έλληνες – που ακούγοντας τα ελληνικά του Μακρόν δεν μπορεί παρά να θυμήθηκαν εκείνο το προ 40 χρόνων αμίμητο σκετσάκι του ΧάρυΚλυν για τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν – ο μύθος είναι ότι έρχεται νέα γαλλική φιλία και συμμαχία μετά «επενδύσεων».

Για τους «επενδυτές», η αλήθεια είναι αυτή που κατέγραψε η συνάδελφος Μαρία Δεναξά και μετέδωσε το France Info TV:

«Μια επίσκεψη με ισχυρή οικονομική διάσταση (…). Η Γαλλία η οποία αντιπροσωπεύει το 10% των ξένων «επενδύσεων» στην Ελλάδα, ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ τις ευκαιρίες που ανοίγονται, με την οικονομική ανάκαμψη και το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΜΟΝΟ των κινεζικών και γερμανικών επιχειρήσεων!»

Και ποιό είναι το συμπέρασμα από μια επίσκεψη από την οποία οι γαλλικές πολυεθνικές επιδιώκουν να μην αφήσουν μόνο σε Γερμανούς και Κινέζους τα ελληνικά «φιλέτα»; 

Μα, όπως σημειώνει και πάλι η Μαρία, ότι «από τις «επενδύσεις» έως το ξεπούλημα, ένας μύθος δρόμος»!

Οι εκπρόσωποι του γαλλικού ιμπεριαλισμού, λοιπόν, με τον πρόεδρο που τους συνοδεύει στις εδώ μπίζνες τους, έγιναν δεκτοί από την ημετέρα τάξη της μνημονιακήςμπανανίας όπως αρμόζει στην άλλη, την «σκοτεινή» πλευρά της Πνύκας.

Γιατί από εκεί, από την Πνύκα, εκτός από τον Περικλή πέρασε και ο Κλέωνας… Εκτός από τον Δημοσθένη πέρασε και ο Αλκιβιάδης…

Η Ακρόπολη και ο Ιερός Βράχος ως παγκόσμια σύμβολα δεν αντιπροσωπεύουν για τον Μακρόν και τους εγχώριους φίλους του το αίτημα για οικουμενική Δημοκρατία όπως αυτή που συνέλαβαν οι 20.000 ελεύθεροι Αθηναίοι πολίτες της αρχαιότητας.
Αντιπροσωπεύουν απλώς το ντεκόρ της διαιώνισης του καθεστώτος της βαρβαρότητας που βίωναν οι 400.000 δούλοι της Αττικής στην αρχαιότητα.
Αντιπροσωπεύουν το φόντο της προ Σόλωνα και «σεισάχθειας» εποχής, όταν ίσχυε ο θεσμός της υποδούλωσης για χρέη εφόσον ο πολίτης που δεν μπορούσε να ξεπληρώσει το δανειστή του έχανε την ελευθερία του.
Αντιπροσωπεύουν όχι την Αθήνα της Δημοκρατίας, αλλά την Αθήνα του Ταμείου της Δήλου, του αφανισμού της Μήλου, των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και του Πελοποννησιακού πολέμου.

Αυτό είναι το μήνυμα της εικόνας με τις αγκαλιές και τα φιλιά του Τσίπρα με τον Μακρόν στην Πνύκα με φόντο την Ακρόπολη.

Για το άλλο μήνυμα, αυτό που όντως ανταποκρίνεται στην Ακρόπολη και στην Πνύκα ως παγκόσμια σύμβολα όλων όσα μπορεί και όλων όσα αξίζει να ζήσει ο λαός μας και όλη η ανθρωπότητα, 

θα πρέπει κανείς να κοιτάξει δίπλα. 

Αριστερά.

************

Μακρόν… Μακράν από τις λαϊκές ανάγκες!

Της Κάλι Καρά

Τόση προσπάθεια με τις χιλιοπαιγμένες πιρουέτες της επικοινωνίας για να επισκιάσουν τα πραγματικά αίτια της επίσκεψης του Γάλλου προέδρου Μακρόν. 

Δεν έρχεται στην Ελλάδα ως «Άη Βασίλης με τα δώρα», έρχεται για μπίζνες. Ούτε η Πνύκα, ούτε η συνομιλία στον ενικό, ούτε τα παριζιάνικα συνολάκια και οι πανάκριβες ψηλοτάκουνες γόβες και τσάντες δεν μπορούν να κρύψουν τα πραγματικά κίνητρα αυτής της επίσκεψης.

Όσο «τσάι και συμπάθεια» στην ελληνική γλώσσα κι αν μοίρασε ο Γάλλος πρόεδρος στον ελληνικό λαό, στον ελληνικό πολιτισμό και ιστορία, όσες αναφορές κι αν έκανε για τις θυσίες του ελληνικού λαού και την εμπιστοσύνη του για τη χώρα μας, εννοώντας, βέβαια,τις αντιλαϊκές προθέσεις της κυβέρνησης, δεν ξέχασε να τονίσει τις υποχρεώσεις της χώρας μας που έχουν αποτυπωθεί στα μνημόνια, στις μεταρρυθμίσεις, στην πίστη του στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, στον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης. Ξέχασε, βέβαια, να πει ότι στην ίδια του τη χώρα έχει εξαπολύσει τη μεγαλύτερη αντεργατική επίθεση των τελευταίων ετών και μάλιστα χωρίς μνημόνιο.

Όσο κι αν ο πρωθυπουργός ανακάτεψε τον Μαρξ και την Παρισινή Κομμούνα με το «όραμα» της Ευρώπης, όσο και αν προσπάθησε να πείσει ότι η ΕΕ είναι το σπίτι μας και ότι μπορεί να γίνει φιλολαϊκή, δεν κατάφερε να κρύψει ότι ήρθε για να τελειώσει τη βρώμικη δουλειά που δεν θα μπορούσαν οι προηγούμενοι συνοδοιπόροι του ευρωπαϊστές.

Ο Μακρόν, ως ο πολιτικός εκφραστής των μονοπωλιακών ομίλων, τους συνοδεύει και όχι το αντίθετο, όπως μας πλασάρουν. 

Όλοι αυτοί που «αρπάζουν το φαΐ από το τραπέζι» των παιδιών και όχι μόνο στη χώρα τους, ένα στόχο έχουν, να αυγατίσουν τα κέρδη τους. 

Δεν τους έπιασε ο πόνος για τις επενδύσεις τους που θα φέρουν τη «δίκαιη ανάπτυξη» στη χώρα μας. 

Νοιάζονται να «βάλουν χέρι» στην ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ, στον Τουρισμό, ιδίως μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, στην Ενέργεια και στις Συγκοινωνίες, ενώ είναι από καιρό γνωστή η προσπάθεια να μετέχουν ενεργά γαλλικές εταιρείες στις έρευνες για κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ελλάδα -και φυσικά για την προοπτική συνεκμετάλλευσής τους. 

Προϋπόθεση είναι η ίδια εργασιακή ζούγκλα που ζητάνε και για τους Γάλλους εργαζόμενους, αξιοποιώντας τα αντεργατικά - αντιλαϊκά πλεονεκτήματα που τους προσφέρει η ελληνική οικονομία, μετά από οχτώ σχεδόν χρόνια κρίσης.

Δεν αφορά το λαό μας, που τον έχουν βουλιάξει στην ανεργία, στη φτώχεια και στην ανέχεια, πόσα και ποια μονοπώλια θα επενδύσουν κεφάλαια, ανταγωνιστικά προς άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που επίσης ενδιαφέρονται να κάνουν δουλειές στην Ελλάδα.

Ο λαός αγωνιά για την ανάκτηση των απωλειών του, την κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων και των μνημονίων, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών του.

Αυτή την προοπτική σηματοδοτεί η οργάνωση και η πάλη του και η συμμετοχή του στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη.

Όταν η Κούβα εξάλειφε τον Αναλφαβητισμό μέσα σε ένα μόνο χρόνο:

Φιντέλ : «Η Κούβα θα είναι η πρώτη χώρα στη Λ. Αμερική που μέσα σε διάστημα λίγων μηνών θα μπορέσει να πει πως δεν έχει ούτε έναν αναλφάβητο»

Με αφορμή τη σημερινή «Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη του Αναλφαβητισμού»:

 Αυτός θα ήταν ένας ακατόρθωτος στόχος, για ένα λαό που ζει στην καταπίεση, ωστόσο αυτό τον στόχο τον έθεσε ένας επαναστατημένος λαός.

από Κατιούσα

H 8η του Σεπτέμβρη έχει ανακηρυχτεί «Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη του Αναλφαβητισμού». Με αφορμή τη σημερινή μέρα, στρέφουμε το βλέμμα στη σοσιαλιστική Κούβα. 

Εκεί που ο επαναστατημένος λαός κάτω από την καθοδήγηση του ηγέτη του, Φιντέλ Κάστρο, έκανε πράξη αυτό που στα μάτια όλου του κόσμου φάνταζε ακατόρθωτο. 

Η Κούβα έγινε η πρώτη χώρα στη Λατινική Αμερική που μέσα σε διάστημα λίγων μηνών μπόρεσε να πει πως δεν έχει ούτε έναν αναλφάβητο.

Παραθέτουμε ενδεικτικό απόσπασμα από το βιβλίο «Γυναίκες στην Κούβα – Μια επανάσταση μέσα στην επανάσταση» (εκδ. Διεθνές Βήμα, Αθήνα 2015)

Ο Φιντέλ το υποσχέθηκε: «Η Κούβα θα είναι η πρώτη χώρα στη Λ. Αμερική που μέσα σε διάστημα λίγων μηνών θα μπορέσει να πει πως δεν έχει ούτε έναν αναλφάβητο»

«Όταν ειπώθηκε ότι η Κούβα θα εξάλειφε τον αναλφαβητισμό μέσα σε ένα μόνο χρόνο, αυτό φαινόταν ένας απερίσκεπτος ισχυρισμός, φαινόταν ακατόρθωτο. 

Οι εχθροί μας πιθανώς χλεύασαν αυτή την υπόσχεση, πιθανώς γέλασαν με αυτό τον στόχο που ο λαός μας είχε θέσει στον εαυτό του… Και είναι αλήθεια! Αυτός θα ήταν ένας ακατόρθωτος στόχος, αλλά θα ήταν ένας ακατόρθωτος στόχος για ένα λαό που ζει στην καταπίεση, θα ήταν ένας ακατόρθωτος στόχος για οποιοδήποτε λαό στον κόσμο, ωστόσο αυτό τον στόχο τον έθεσε ένας επαναστατημένος λαός. Μόνο ένας λαός σε επανάσταση θα ήταν ικανός να ξεδιπλώσει την απαραίτητη προσπάθεια και ενέργεια για να φέρει σε πέρας ένα τέτοιο γιγαντιαίο εγχείρημα».

Φιντέλ Κάστρο, 22 του Δεκέμβρη 1961 (1)

Στις αρχές του 1961, δεκάδες χιλιάδες κοπέλες, στην πλειονότητά τους έφηβες ακόμα, συμμετείχαν σε ένα σώμα εθελοντών που ανήλθε στις 250.000 το οποίο σε διάστημα ενός χρόνου, εξάλειψε τον αναλφαβητισμό. Σκορπίστηκαν στις πιο απομονωμένες γωνιές της χώρας για να ζήσουν, να δουλέψουν και να μάθουν μαζί με τις αγροτικές οικογένειες. Πριν την επανάσταση, οι γυναίκες αντιπροσώπευαν το 55% των ενηλίκων που δεν γνώριζαν ανάγνωση και γραφή, και το ποσοστό αυτό ήταν πολύ μεγαλύτερο στην επαρχία. 

Το 59% των αναλφάβητων ήταν γυναίκες. Πρόκειται για μια εμπειρία που άλλαξε ριζικά τις γυναίκες αυτές -όπως και τους ανθρώπους στους οποίους δίδαξαν ανάγνωση και γραφή- και σημάδεψε ολόκληρη τη ζωή τους.

Η εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού
(Μιλάει η Βίλμα Εσπίν)

Το έτος 1961 ήταν επίσης το Έτος Κατά του Αναλφαβητισμού.  

Ήταν μια τεράστια νίκη για τη χώρα μας, για την επανάστασή μας, όταν εκείνη η δέσμευση του Φιντέλ στα Ηνωμένα Έθνη εκπληρώθηκε κατά γράμμα(2).

Το κάλεσμα έγινε στις 22 Δεκέμβρη, που σήμερα γιορτάζεται ως Μέρα του Εκπαιδευτή. 

Βέβαια δεν επιτυγχάνεται τίποτα εάν εξαλείψεις τον αναλφαβητισμό και αφήσεις τα πράγματα όπως πριν. Αργότερα ακολούθησαν και άλλα βήματα. Σε αυτή τη δουλειά επίσης συμμετείχε η Ομοσπονδία πολύ ενεργά. 

Μας ανατέθηκαν μια σειρά καθήκοντα στο έργο κατά του αναλφαβητισμού, και όχι μόνο να βρούμε τις γυναίκες που θα μπορούσαν να διδάξουν στις άλλες ανάγνωση και γραφή. Για παράδειγμα, υπήρχαν γυναίκες που είχαν τελειώσει παραπάνω από την έκτη τάξη και είχαν τις προϋποθέσεις να διδάξουν ανάγνωση και γραφή, όμως δεν μπορούσαν να πάνε στο βουνό. Εντοπίζαμε γυναίκες τις οποίες θα μπορούσαν να διδάξουν μέσα στην ίδια γειτονιά.

Ομάδες μελών της ομοσπονδίας επίσης πήγαιναν στις αγροτικές περιοχές για να υποστηρίξουν τους δασκάλους, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις ήταν παιδιά του γυμνασίου, δώδεκα ή δεκατριών χρονών. 

Μέλη της Ομοσπονδίας της ίδιας της περιοχής οι αγρότισσες και οι συναγωνίστριές μας από την ίδια επαρχία ή το δήμο- φρόντιζαν ώστε οι συνθήκες να είναι κατάλληλες για τους δασκάλους. Αυτή η δουλειά ήταν απαραίτητη, κυρίως στις ορεινές, αγροτικές ζώνες. Έφερναν στους νεαρούς δασκάλους την αλληλογραφία από τους γονείς τους. Επίσης βοηθούσαν τις οικογένειες που προετοιμάζονταν να τους επισκεφτούν.

Μετά, καθώς κάναμε τα επόμενα βήματα, προτείναμε όλες οι γυναίκες που είχαν κατακτήσει ένα βασικό επίπεδο γνώσης της ανάγνωσης και της γραφής να συνεχίσουν να συμμετέχουν. Αυτό γιατί είχαμε δεσμευτεί να βοηθήσουμε τις γυναίκες να συνεχίσουν να ανεβάζουν το μορφωτικό τους επίπεδο.

 Από εδώ ξεπήδησε η μάχη για την έκτη τάξη, που μετά εξελίχθηκε σε μάχη για την ένατη τάξη, την οποία δεν έχουμε ακόμα ολοκληρώσει. 

Η μάχη για την έκτη τάξη ήταν μια επιτυχία πολύ σημαντική(3). Για το έργο της αυτό η Ομοσπονδία Γυναικών Κούβας τιμήθηκε με το ειδικό βραβείο «Nadezhda Krupskaya» από την UNESCO πριν από τέσσερα χρόνια(4).

Στην εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού, η Ομοσπονδία εστίασε στις γυναίκες οι οποίες, μέχρι τον θρίαμβο της επανάστασης, δεν είχαν καμία πρόσβαση στη μόρφωση, ήταν εντελώς αναλφάβητες και χρειάζονταν τη βοήθειά μας ώστε να αρχίσουν να αναπτύσσουν τις δυνατότητες τους. 

Όμως επίσης δουλέψαμε και με γυναίκες που είχαν κάποια εκπαίδευση και που προετοιμάζονταν για να μπουν στα εργοστάσια, όπου ήταν απαραίτητες.

1 Ομιλία στην Αβάνα σε τελετή για τον εορτασμό της νίκης της εκστρατείας εξάλειψης του αναλφαβητισμού. Στη Revolusion, 23 Δεκέμβρη 1961.

2 «Τον Επόμενο χρόνο», είπε ο Φιντέλ στον ΟΗΕ στις 26 Σεπτέμβρη I960, «ο λαός μας είναι διατεθειμένος να εξαπολύσει την μεγάλη του μάχη κατά του αναλφαβητισμού. … Οργανώσεις δασκάλων, φοιτητών, εργαζομένων δηλαδή όλος ο λαός προετοιμάζονται για μια εντατική εκστρατεία. Η Κούβα θα είναι η πρώτη χώρα στη Λατινική Αμερική που μέσα σε διάστημα λίγων μηνών θα μπορέσει να πει πως δεν έχει ούτε έναν αναλφάβητο». Στο Φιντέλ Κάστρο, Τσε Γκεβάρα. To Speak the Truth (Λέγοντας την αλήθεια], Pathfinder. 1992. σ. 61-62 (έκδοση 2010).

3 Η εκστρατεία για το ανέβασμα του επιπέδου μόρφωσης όλων των ενηλίκων Κουβανών στην έκτη τάξη επιτεύχθηκε το 1980.

4 Το βραβείο φέρει το όνομα της Nadezhda Krupskaya (1869-1939), στέλεχος του κόμματος των μπολσεβίκων που δούλευε ως δασκάλα όταν ήταν μόλις 20 χρονών. Μετά την επανάσταση του Οκτώβρη του 1917, η Krupskaya υπήρξε αναπληρωτής Επίτροπος του Λαού για την Εκπαίδευση και τη Διαφώτιση στην εργατοαγροτική δημοκρατία που καθοδηγείτο από τους μπολσεβίκους υπό την ηγεσία του Λένιν. Βοήθησε στην ανάπτυξη της προσχολικής εκπαίδευσης. Η Krupskaya ήταν σύζυγος και συνεργάτιδα του Λένιν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Κατιούσα

...βολή στους βολεμένους

Διαβάστε περισσότερα

Για τον πόλεμο στην Κορέα:

Από:

Konstantinos Mpourxas

6/9/17

 Ι. Β. Στάλιν για τον πόλεμο στην Κορέα:

Η συνέντευξη δόθηκε στην «Πράβντα» το 1951 αλλά θίγει τόσο επίκαιρες πλευρές του Κορεατικού και όχι μόνο που αξίζει να διαβαστεί ..

-- Τι νομίζετε για την επίθεση στην Κορέα , πώς μπορεί να τελειώσει;
-- Αν η Αγγλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής απορρίψουν τις ειρηνικές προτάσεις της λαϊκής κυβέρνησης της Κίνας, τότε ο πόλεμος στην Κορέα μπορεί να λήξει μόνο με την ήττα των εισβολέων.

-- Γιατί; Μήπως οι Αμερικανοί και Αγγλοι στρατηγοί και αξιωματικοί είναι χειρότεροι από τους Κινέζους και τους Κορεάτες;
-- Οχι, δεν είναι χειρότεροι. Οι Αμερικανοί και Αγγλοι στρατηγοί και αξιωματικοί δεν είναι διόλου χειρότεροι των στρατηγών και αξιωματικών οποιασδήποτε άλλης χώρας. 

Σε ό,τι αφορά τους στρατιώτες των ΗΠΑ και της Αγγλίας, στον πόλεμο κατά της χιτλερικής Γερμανίας και της στρατοκρατικής Ιαπωνίας έδειξαν, όπως είναι γνωστό, τον καλύτερο εαυτό τους. 

Τι συμβαίνει λοιπόν; 

Το ζήτημα είναι ότι οι στρατιώτες θεωρούν άδικο τον πόλεμο ενάντια στην Κορέα και την Κίνα, ενώ θεωρούσαν απολύτως δίκαιο τον πόλεμο ενάντια στη χιτλερική Γερμανία και τη μιλιταριστική Ιαπωνία. Το ζήτημα είναι ότι αυτός ο πόλεμος είναι εντελώς αντιδημοτικός ανάμεσα στους Αμερικανούς και Αγγλους στρατιώτες.
Πράγματι, είναι δύσκολο να πειστούν οι στρατιώτες ότι η Κίνα, που δεν απειλεί ούτε την Αγγλία, ούτε την Αμερική και από την οποία οι Αμερικανοί άρπαξαν το νησί Ταϊβάν, είναι ο εισβολέας, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που άρπαξαν το νησί Ταϊβάν και οδήγησαν τα στρατεύματά τους άμεσα στα σύνορα της Κίνας, είναι η αμυντική πλευρά. 

Είναι δύσκολο να πειστούν οι στρατιώτες ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται την ασφάλειά τους μέσα στο έδαφος της Κορέας και στα σύνορα της Κίνας, ενώ η Κίνα και η Κορέα δεν έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται την ασφάλειά τους μέσα στο έδαφός τους ή στα σύνορα του κράτος τους. Απ' εδώ προκύπτει η αντιδημοτικότητα του πολέμου ανάμεσα στους Αγγλοαμερικανούς στρατιώτες.
Εννοείται ότι οι πιο έμπειροι στρατηγοί και αξιωματικοί μπορούν να υποστούν ήττα, αν οι στρατιώτες θεωρούν τον επιβεβλημένο σ' αυτούς πόλεμο ως βαθιά άδικο κι αν λόγω αυτού εκτελούν τυπικά τις υποχρεώσεις τους στο μέτωπο, δίχως πίστη στην ορθότητα της αποστολής τους, χωρίς ενθουσιασμό.

-- Πώς εκτιμάτε την απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), που θεωρεί τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ως εισβολέα;
-- Την εκτιμώ ως μια επονείδιστη απόφαση.
Πράγματι, πρέπει να χάσει κανείς τα τελευταία ίχνη συνείδησης, για να ισχυρίζεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που έχουν καταλάβει κινέζικο έδαφος, το νησί Ταϊβάν, και εισέβαλαν στην Κορέα στα σύνορα της Κίνας, είναι η αμυνόμενη πλευρά και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, που υπερασπίζεται τα σύνορά της και προσπαθεί να επανακτήσει το αρπαγμένο από τους Αμερικανούς νησί Ταϊβάν, είναι ο επιτιθέμενος.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, που ιδρύθηκε ως προμαχώνας για τη διαφύλαξη της ειρήνης, μετατρέπεται σε όργανο του πολέμου , σε μέσο εξαπόλυσης νέου παγκόσμιου πολέμου . 

Τον επιθετικό πυρήνα του ΟΗΕ αποτελούν δέκα χώρες - μέλη του επιθετικού Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Καναδάς, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Δανία, Νορβηγία, Ισλανδία) και είκοσι λατινοαμερικανικές χώρες (Αργεντινή, Βραζιλία, Βολιβία, Χιλή, Κολομβία, Κόστα - Ρίκα, Κούβα, Δομινικανή Δημοκρατία, Ισημερινός, Σαλβαδόρ, Γουατεμάλα, Αϊτή, Ονδούρα, Μεξικό, Νικαράγουα, Παναμάς, Παραγουάη, Περού, Ουρουγουάη, Βενεζουέλα). 

Οι εκπρόσωποι αυτών ακριβώς των χωρών αποφασίζουν τώρα στον ΟΗΕ την τύχη του πολέμου και της ειρήνης. Αυτές πέρασαν στον ΟΗΕ την επονείδιστη απόφαση περί επιθετικότητας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

Χαρακτηριστικό για τη σημερινή τάξη πραγμάτων στον ΟΗΕ είναι ότι, για παράδειγμα, η μικρή Δομινικανή Δημοκρατία στην Αμερική, που αριθμεί μόλις δυο εκατομμύρια πληθυσμό, έχει τώρα το ίδιο βάρος στον ΟΗΕ, όπως η Ινδία, και πολύ μεγαλύτερο βάρος από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, που στερείται του δικαιώματος ψήφου στον ΟΗΕ.

Επομένως, μετατρεπόμενος σε εργαλείο επιθετικού πολέμου , ο ΟΗΕ παύει συνάμα να είναι παγκόσμιος οργανισμός ισότιμων εθνών. 

Στην ουσία, ο ΟΗΕ είναι τώρα όχι τόσο ένας παγκόσμιος οργανισμός, όσο ένας οργανισμός που δρα κατ' απαίτηση του Αμερικανού επιδρομέα. Οχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και ο Καναδάς επιδιώκουν της εξαπόλυση νέου πολέμου , αλλά το δρόμο αυτό ακολουθούν, επίσης, και είκοσι λατινοαμερικανικές χώρες, οι τσιφλικάδες και οι έμποροι των οποίων διψούν για νέο πόλεμο κάπου στην Ευρώπη ή την Ασία, ώστε να πουλούν στις εμπόλεμες χώρες εμπορεύματα σε πολύ υψηλές τιμές και να κερδίσουν εκατομμύρια απ' αυτήν την αιματηρή υπόθεση. Δεν αποτελεί μυστικό για κανέναν το γεγονός ότι οι 20 εκπρόσωποι των είκοσι λατινοαμερικανικών χωρών αποτελούν τώρα την πιο συσπειρωμένη στρατιά των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στον ΟΗΕ.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ακολουθεί, επομένως, τον άδοξο δρόμο της Κοινωνίας των Εθνών. Ετσι ενταφιάζει το ηθικό κύρος του και καταδικάζει τον εαυτό του σε διάλυση.

--Θεωρείτε ότι είναι αναπόφευκτος ένας παγκόσμιος πόλεμος ;
-- Οχι. Τουλάχιστον επί του παρόντος δεν πρέπει να τον θεωρούμε αναπόφευκτο.
Φυσικά, στις ΗΠΑ, την Αγγλία, καθώς και στη Γαλλία, υπάρχουν επιθετικές δυνάμεις, που επιθυμούν ένα νέο πόλεμο . 

Χρειάζονται τον πόλεμο για την απόκτηση υπερκερδών, για την καταλήστευση άλλων χωρών. 

Είναι οι δισεκατομμυριούχοι και εκατομμυριούχοι, που θεωρούν τον πόλεμο ως προσοδοφόρο κονδύλι, που δίνει κολοσσιαία κέρδη.

Αυτές οι επιθετικές δυνάμεις κρατούν στα χέρια τους τις αντιδραστικές κυβερνήσεις και τις κατευθύνουν. Συγχρόνως όμως φοβούνται τους λαούς τους, οι οποίοι δε θέλουν νέο πόλεμο και τάσσονται υπέρ της διατήρησης της ειρήνης. 

Γι' αυτό προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τις αντιδραστικές κυβερνήσεις, για να μπερδέψουν με το ψέμα τους λαούς τους, να τους εξαπατήσουν και να παρουσιάσουν το νέο πόλεμο ως αμυντικό, ενώ την ειρηνική πολιτική των φιλειρηνικών λαών ως επιθετική. 

Προσπαθούν να εξαπατήσουν τους λαούς τους, για να τους επιβάλουν τα επιθετικά σχέδιά τους και να τους παρασύρουν σε νέο πόλεμο .
Γι' αυτό ακριβώς φοβούνται την εκστρατεία για την υπεράσπιση της ειρήνης, φοβούμενες ότι αυτή μπορεί να ξεσκεπάσει τις επιθετικές προθέσεις των αντιδραστικών κυβερνήσεων.

Γι' αυτό ακριβώς απέρριψαν την πρόταση της Σοβιετικής Ενωσης για τη σύναψη Συμφώνου Ειρήνης, για τη μείωση των εξοπλισμών, για την απαγόρευση των ατομικών όπλων, φοβούμενες ότι η υιοθέτηση αυτών των προτάσεων θα υπονομεύσει τα επιθετικά μέτρα των αντιδραστικών κυβερνήσεων και θα κάνουν περιττό το κυνήγι των εξοπλισμών.

-- Πώς θα λήξει αυτή η πάλη των αντιδραστικών και φιλειρηνικών δυνάμεων;
-- Η ειρήνη θα διατηρηθεί και θα εδραιωθεί, αν οι λαοί θα πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της διαφύλαξης της ειρήνης και θα την υπερασπιστούν μέχρι τέλους. 

Ο πόλεμος μπορεί να γίνει αναπόφευκτος, αν οι υποκινητές του πολέμου κατορθώσουν να μπερδέψουν με το ψέμα τις λαϊκές μάζες, να τις εξαπατήσουν και να τις παρασύρουν σε νέο παγκόσμιο πόλεμο .

Γι' αυτό η πλατιά εκστρατεία για τη διαφύλαξη της ειρήνης ως μέσο αποκάλυψης των εγκληματικών μηχανορραφιών των υποκινητών του πολέμου έχει τώρα πρωταρχική σημασία.

Σε ό,τι αφορά τη Σοβιετική Ενωση, θα εφαρμόζει ακλόνητα και στο εξής την πολιτική αποσόβησης του πολέμου και διαφύλαξης της ειρήνης.

(«Πράβντα» Νο 48, 17 Φλεβάρη 1951).

Για περισσότερα Δες Εδώ

Παρουσίαση κειμένου:Viva La Revolucion

Μια άλλη ιστορία «γιορτής». Ήταν 5 Σεπτέμβρη !

Στέργιος Βασιλείου

5 Σεπτεμβρίου 2012 · 

Κατάθεση λίγων λουλουδιών στον τόπο εκτέλεσης του Γιάννη Χαλκίδη.

 Θεσσαλονίκη, 5 Σεπτέμβρη 1974. 

Δυο μήνες μετά τη πτώση της δικτατορίας και την απελευθέρωσή μας από τις φυλακές, σύντροφοι και φίλοι τιμήσαμε τον ηρωικό αγωνιστή.

«ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ».

 Η «ΑΛΛΗ» ΙΣΤΟΡΙΑ

Μερικές φορές το παρελθόν σε τραβάει από το μανίκι. 

Άκουγα Κ. Χωματά και Γ. Ζωγράφο. Άρχισαν οι μνήμες. Ξαφνικά νάσου και το «Κάποιος γιορτάζει» στο μυαλό! 

Ήταν 5 Σεπτέμβρη! Μια άλλη ιστορία «γιορτής» ήρθε ξαφνικά στο νου.

Ήταν το 1967, βράδυ φθινοπώρου στη Γυάρο, στις φυλακές. 

Κάποιος σύντροφος από Θες/νίκη, από Συκιές αν δεν κάνω λάθος, γιόρταζε. 

Μας άφησαν οι φύλακες στο προαύλιο να γιορτάσουμε. Τραγουδούσαμε. Ο Κούλης ο Υψηλάντης έπαιζε το ακορντεόν.

Έφτασε και η ώρα να πούμε το «κάποιος γιορτάζει» προς τιμήν του εορτάζοντος. 

Πάνω που άρχισε το τραγούδι κάποιος φώναξε με σπαραχτική φωνή:

-Στοπ, στοπ, στοπ!

Έπεσε βουβαμάρα. 

-Σκότωσαν τον Γιάννη τον Χαλκίδη στη Θες/νικη! Τον Γιάννη μας, τον Λαμπράκη, το λεβεντόπαιδο, δυο μέτρα»! 

Αυτό μας είπε!

Έσβησαν φωνές, χαρές και γέλια. Βουβό το κλάμα. Δεν γιόρταζε κανείς πλέον.

Ο θρήνος δεν περιγράφεται. Και δεν μπορώ να τον περιγράψω ακόμη.

Στέργιος

Περισσότερα 

Για τον Γιάννη Χαλκίδη εδώ