Για τον πόλεμο στην Κορέα:

Από:

Konstantinos Mpourxas

6/9/17

 Ι. Β. Στάλιν για τον πόλεμο στην Κορέα:

Η συνέντευξη δόθηκε στην «Πράβντα» το 1951 αλλά θίγει τόσο επίκαιρες πλευρές του Κορεατικού και όχι μόνο που αξίζει να διαβαστεί ..

-- Τι νομίζετε για την επίθεση στην Κορέα , πώς μπορεί να τελειώσει;
-- Αν η Αγγλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής απορρίψουν τις ειρηνικές προτάσεις της λαϊκής κυβέρνησης της Κίνας, τότε ο πόλεμος στην Κορέα μπορεί να λήξει μόνο με την ήττα των εισβολέων.

-- Γιατί; Μήπως οι Αμερικανοί και Αγγλοι στρατηγοί και αξιωματικοί είναι χειρότεροι από τους Κινέζους και τους Κορεάτες;
-- Οχι, δεν είναι χειρότεροι. Οι Αμερικανοί και Αγγλοι στρατηγοί και αξιωματικοί δεν είναι διόλου χειρότεροι των στρατηγών και αξιωματικών οποιασδήποτε άλλης χώρας. 

Σε ό,τι αφορά τους στρατιώτες των ΗΠΑ και της Αγγλίας, στον πόλεμο κατά της χιτλερικής Γερμανίας και της στρατοκρατικής Ιαπωνίας έδειξαν, όπως είναι γνωστό, τον καλύτερο εαυτό τους. 

Τι συμβαίνει λοιπόν; 

Το ζήτημα είναι ότι οι στρατιώτες θεωρούν άδικο τον πόλεμο ενάντια στην Κορέα και την Κίνα, ενώ θεωρούσαν απολύτως δίκαιο τον πόλεμο ενάντια στη χιτλερική Γερμανία και τη μιλιταριστική Ιαπωνία. Το ζήτημα είναι ότι αυτός ο πόλεμος είναι εντελώς αντιδημοτικός ανάμεσα στους Αμερικανούς και Αγγλους στρατιώτες.
Πράγματι, είναι δύσκολο να πειστούν οι στρατιώτες ότι η Κίνα, που δεν απειλεί ούτε την Αγγλία, ούτε την Αμερική και από την οποία οι Αμερικανοί άρπαξαν το νησί Ταϊβάν, είναι ο εισβολέας, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που άρπαξαν το νησί Ταϊβάν και οδήγησαν τα στρατεύματά τους άμεσα στα σύνορα της Κίνας, είναι η αμυντική πλευρά. 

Είναι δύσκολο να πειστούν οι στρατιώτες ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται την ασφάλειά τους μέσα στο έδαφος της Κορέας και στα σύνορα της Κίνας, ενώ η Κίνα και η Κορέα δεν έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται την ασφάλειά τους μέσα στο έδαφός τους ή στα σύνορα του κράτος τους. Απ' εδώ προκύπτει η αντιδημοτικότητα του πολέμου ανάμεσα στους Αγγλοαμερικανούς στρατιώτες.
Εννοείται ότι οι πιο έμπειροι στρατηγοί και αξιωματικοί μπορούν να υποστούν ήττα, αν οι στρατιώτες θεωρούν τον επιβεβλημένο σ' αυτούς πόλεμο ως βαθιά άδικο κι αν λόγω αυτού εκτελούν τυπικά τις υποχρεώσεις τους στο μέτωπο, δίχως πίστη στην ορθότητα της αποστολής τους, χωρίς ενθουσιασμό.

-- Πώς εκτιμάτε την απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), που θεωρεί τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ως εισβολέα;
-- Την εκτιμώ ως μια επονείδιστη απόφαση.
Πράγματι, πρέπει να χάσει κανείς τα τελευταία ίχνη συνείδησης, για να ισχυρίζεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που έχουν καταλάβει κινέζικο έδαφος, το νησί Ταϊβάν, και εισέβαλαν στην Κορέα στα σύνορα της Κίνας, είναι η αμυνόμενη πλευρά και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, που υπερασπίζεται τα σύνορά της και προσπαθεί να επανακτήσει το αρπαγμένο από τους Αμερικανούς νησί Ταϊβάν, είναι ο επιτιθέμενος.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, που ιδρύθηκε ως προμαχώνας για τη διαφύλαξη της ειρήνης, μετατρέπεται σε όργανο του πολέμου , σε μέσο εξαπόλυσης νέου παγκόσμιου πολέμου . 

Τον επιθετικό πυρήνα του ΟΗΕ αποτελούν δέκα χώρες - μέλη του επιθετικού Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Καναδάς, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Δανία, Νορβηγία, Ισλανδία) και είκοσι λατινοαμερικανικές χώρες (Αργεντινή, Βραζιλία, Βολιβία, Χιλή, Κολομβία, Κόστα - Ρίκα, Κούβα, Δομινικανή Δημοκρατία, Ισημερινός, Σαλβαδόρ, Γουατεμάλα, Αϊτή, Ονδούρα, Μεξικό, Νικαράγουα, Παναμάς, Παραγουάη, Περού, Ουρουγουάη, Βενεζουέλα). 

Οι εκπρόσωποι αυτών ακριβώς των χωρών αποφασίζουν τώρα στον ΟΗΕ την τύχη του πολέμου και της ειρήνης. Αυτές πέρασαν στον ΟΗΕ την επονείδιστη απόφαση περί επιθετικότητας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

Χαρακτηριστικό για τη σημερινή τάξη πραγμάτων στον ΟΗΕ είναι ότι, για παράδειγμα, η μικρή Δομινικανή Δημοκρατία στην Αμερική, που αριθμεί μόλις δυο εκατομμύρια πληθυσμό, έχει τώρα το ίδιο βάρος στον ΟΗΕ, όπως η Ινδία, και πολύ μεγαλύτερο βάρος από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, που στερείται του δικαιώματος ψήφου στον ΟΗΕ.

Επομένως, μετατρεπόμενος σε εργαλείο επιθετικού πολέμου , ο ΟΗΕ παύει συνάμα να είναι παγκόσμιος οργανισμός ισότιμων εθνών. 

Στην ουσία, ο ΟΗΕ είναι τώρα όχι τόσο ένας παγκόσμιος οργανισμός, όσο ένας οργανισμός που δρα κατ' απαίτηση του Αμερικανού επιδρομέα. Οχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και ο Καναδάς επιδιώκουν της εξαπόλυση νέου πολέμου , αλλά το δρόμο αυτό ακολουθούν, επίσης, και είκοσι λατινοαμερικανικές χώρες, οι τσιφλικάδες και οι έμποροι των οποίων διψούν για νέο πόλεμο κάπου στην Ευρώπη ή την Ασία, ώστε να πουλούν στις εμπόλεμες χώρες εμπορεύματα σε πολύ υψηλές τιμές και να κερδίσουν εκατομμύρια απ' αυτήν την αιματηρή υπόθεση. Δεν αποτελεί μυστικό για κανέναν το γεγονός ότι οι 20 εκπρόσωποι των είκοσι λατινοαμερικανικών χωρών αποτελούν τώρα την πιο συσπειρωμένη στρατιά των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στον ΟΗΕ.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ακολουθεί, επομένως, τον άδοξο δρόμο της Κοινωνίας των Εθνών. Ετσι ενταφιάζει το ηθικό κύρος του και καταδικάζει τον εαυτό του σε διάλυση.

--Θεωρείτε ότι είναι αναπόφευκτος ένας παγκόσμιος πόλεμος ;
-- Οχι. Τουλάχιστον επί του παρόντος δεν πρέπει να τον θεωρούμε αναπόφευκτο.
Φυσικά, στις ΗΠΑ, την Αγγλία, καθώς και στη Γαλλία, υπάρχουν επιθετικές δυνάμεις, που επιθυμούν ένα νέο πόλεμο . 

Χρειάζονται τον πόλεμο για την απόκτηση υπερκερδών, για την καταλήστευση άλλων χωρών. 

Είναι οι δισεκατομμυριούχοι και εκατομμυριούχοι, που θεωρούν τον πόλεμο ως προσοδοφόρο κονδύλι, που δίνει κολοσσιαία κέρδη.

Αυτές οι επιθετικές δυνάμεις κρατούν στα χέρια τους τις αντιδραστικές κυβερνήσεις και τις κατευθύνουν. Συγχρόνως όμως φοβούνται τους λαούς τους, οι οποίοι δε θέλουν νέο πόλεμο και τάσσονται υπέρ της διατήρησης της ειρήνης. 

Γι' αυτό προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τις αντιδραστικές κυβερνήσεις, για να μπερδέψουν με το ψέμα τους λαούς τους, να τους εξαπατήσουν και να παρουσιάσουν το νέο πόλεμο ως αμυντικό, ενώ την ειρηνική πολιτική των φιλειρηνικών λαών ως επιθετική. 

Προσπαθούν να εξαπατήσουν τους λαούς τους, για να τους επιβάλουν τα επιθετικά σχέδιά τους και να τους παρασύρουν σε νέο πόλεμο .
Γι' αυτό ακριβώς φοβούνται την εκστρατεία για την υπεράσπιση της ειρήνης, φοβούμενες ότι αυτή μπορεί να ξεσκεπάσει τις επιθετικές προθέσεις των αντιδραστικών κυβερνήσεων.

Γι' αυτό ακριβώς απέρριψαν την πρόταση της Σοβιετικής Ενωσης για τη σύναψη Συμφώνου Ειρήνης, για τη μείωση των εξοπλισμών, για την απαγόρευση των ατομικών όπλων, φοβούμενες ότι η υιοθέτηση αυτών των προτάσεων θα υπονομεύσει τα επιθετικά μέτρα των αντιδραστικών κυβερνήσεων και θα κάνουν περιττό το κυνήγι των εξοπλισμών.

-- Πώς θα λήξει αυτή η πάλη των αντιδραστικών και φιλειρηνικών δυνάμεων;
-- Η ειρήνη θα διατηρηθεί και θα εδραιωθεί, αν οι λαοί θα πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της διαφύλαξης της ειρήνης και θα την υπερασπιστούν μέχρι τέλους. 

Ο πόλεμος μπορεί να γίνει αναπόφευκτος, αν οι υποκινητές του πολέμου κατορθώσουν να μπερδέψουν με το ψέμα τις λαϊκές μάζες, να τις εξαπατήσουν και να τις παρασύρουν σε νέο παγκόσμιο πόλεμο .

Γι' αυτό η πλατιά εκστρατεία για τη διαφύλαξη της ειρήνης ως μέσο αποκάλυψης των εγκληματικών μηχανορραφιών των υποκινητών του πολέμου έχει τώρα πρωταρχική σημασία.

Σε ό,τι αφορά τη Σοβιετική Ενωση, θα εφαρμόζει ακλόνητα και στο εξής την πολιτική αποσόβησης του πολέμου και διαφύλαξης της ειρήνης.

(«Πράβντα» Νο 48, 17 Φλεβάρη 1951).

Για περισσότερα Δες Εδώ

Παρουσίαση κειμένου:Viva La Revolucion

Μια άλλη ιστορία «γιορτής». Ήταν 5 Σεπτέμβρη !

Στέργιος Βασιλείου

5 Σεπτεμβρίου 2012 · 

Κατάθεση λίγων λουλουδιών στον τόπο εκτέλεσης του Γιάννη Χαλκίδη.

 Θεσσαλονίκη, 5 Σεπτέμβρη 1974. 

Δυο μήνες μετά τη πτώση της δικτατορίας και την απελευθέρωσή μας από τις φυλακές, σύντροφοι και φίλοι τιμήσαμε τον ηρωικό αγωνιστή.

«ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ».

 Η «ΑΛΛΗ» ΙΣΤΟΡΙΑ

Μερικές φορές το παρελθόν σε τραβάει από το μανίκι. 

Άκουγα Κ. Χωματά και Γ. Ζωγράφο. Άρχισαν οι μνήμες. Ξαφνικά νάσου και το «Κάποιος γιορτάζει» στο μυαλό! 

Ήταν 5 Σεπτέμβρη! Μια άλλη ιστορία «γιορτής» ήρθε ξαφνικά στο νου.

Ήταν το 1967, βράδυ φθινοπώρου στη Γυάρο, στις φυλακές. 

Κάποιος σύντροφος από Θες/νίκη, από Συκιές αν δεν κάνω λάθος, γιόρταζε. 

Μας άφησαν οι φύλακες στο προαύλιο να γιορτάσουμε. Τραγουδούσαμε. Ο Κούλης ο Υψηλάντης έπαιζε το ακορντεόν.

Έφτασε και η ώρα να πούμε το «κάποιος γιορτάζει» προς τιμήν του εορτάζοντος. 

Πάνω που άρχισε το τραγούδι κάποιος φώναξε με σπαραχτική φωνή:

-Στοπ, στοπ, στοπ!

Έπεσε βουβαμάρα. 

-Σκότωσαν τον Γιάννη τον Χαλκίδη στη Θες/νικη! Τον Γιάννη μας, τον Λαμπράκη, το λεβεντόπαιδο, δυο μέτρα»! 

Αυτό μας είπε!

Έσβησαν φωνές, χαρές και γέλια. Βουβό το κλάμα. Δεν γιόρταζε κανείς πλέον.

Ο θρήνος δεν περιγράφεται. Και δεν μπορώ να τον περιγράψω ακόμη.

Στέργιος

Περισσότερα 

Για τον Γιάννη Χαλκίδη εδώ

ΓΥΑΡΟΣ το θανατονήσι:

ΓΥΑΡΟΣ

Επίσκεψη αντιπροσωπείας της ΚΕ του ΚΚΕ στο θανατονήσι

Η αντιπροσωπεία του Κόμματος στον 1ο όρμο, διακρίνεται πίσω η «Συκιά»

Αυτοψία και καταγραφή της κατάστασης που επικρατεί.

 Επιτακτικό το αίτημα: Να παρθούν μέτρα για να γίνει επισκέψιμο το νησί από τις νεότερες γενιές

Ο πρώτος όρμος στον καιρό της πλήρους λειτουργίας της φυλακής (φωτογραφία από το Αρχείο του ΚΚΕ)

«Τον Ιούλιον του 1947 το Γεν. Επιτελείον Στρατού ηξίωσεν επιτακτικώς την εκκένωσιν των φυλακών δι' άς υφίστατο κίνδυνος απελευθερώσεως των εν αυταίς κρατουμένων κομμουνιστών και εντεύθεν ενισχύσεως των δυνάμεων των κομμουνιστοσυμμοριτών (...) ανέκυψεν ως εκ τούτου πρόβλημα οξύ και δύσκολον περί την μεταγωγήν των κρατουμένων εις μέρος ασφαλές και μη εκτεθιμένον εις κίνδυνον επιδρομής των αναρχικών (...)

 η περί ής ο λόγος νήσος είναι ορεινή, δύσβατος, άγονος, άδενδρος, άνυδρος (...)

 η εν αυτή δε διαμονή εθεωρείτο και ήτο πράγματι αληθινόν κολαστήριον» 

(από έκθεση του εφέτου Ι. Μπιζίμη, 21 Αυγούστου 1953).

Εβδομήντα χρόνια από την ίδρυση των φυλακών της Γυάρου (η Γυάρος ήταν φυλακή, δεν ήταν τόπος εξορίας), η κατάσταση στο νησί παραμένει ίδια: «Δύσβατος, άγονος, άδενδρος, άνυδρος». Σ' αυτά προστίθεται και η εγκατάλειψη.

Την κατάσταση που επικρατεί στο νησί κατέγραψε, για μια ακόμα φορά, αντιπροσωπεία του ΚΚΕ που επισκέφτηκε τη Γυάρο, την Κυριακή 3 Σεπτέμβρη. 

Στην αντιπροσωπεία της ΚΕ του Κόμματος επικεφαλής ήταν ο Κώστας Παρασκευάς, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, ενώ παρόντες ήταν επίσης ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος της ΚΕ, και η Διαμάντω Μανωλάκου, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του ΚΚΕ.

Κοντά είκοσι χρόνια από το χαρακτηρισμό του νησιού ως Ιστορικό Τόπο και δεκαπέντε μετά τη γνωμάτευση Ειδικής Επιστημονικής Επιτροπής, που τόνιζε ότι πρέπει 

«να μην υπάρχει στο νησί οποιαδήποτε επιχειρηματική - οικονομική εκμετάλλευση», «αποφυγή κάθε "εξωραϊσμού" του χώρου. 

Διατήρηση μόνο της τοπικής πανίδας και χλωρίδας και διατήρηση της αγριότητας του τοπίου», καθώς και μια σειρά έργα που να αναδεικνύουν το μαρτυρικό χαρακτήρα του νησιού, η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο.

Από την επίσκεψη της αντιπροσωπείας του ΚΚΕ στο νησί

Στην απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού 4016/68475 (ΦΕΚ 1680) αναφέρονταν: 

«Χαρακτηρίζουμε ως ιστορικό τόπο που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 1469/50, τη νήσο Γυάρο ή Γιούρα (...) 

διότι αποτελεί σημαντικό χώρο ιστορικής μνήμης που έχει αναπόσπαστα συνδεθεί με την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας (...) 

Επίσης χαρακτηρίζονται ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία το κτίριο των φυλακών και όλα τα κτίρια, εγκαταστάσεις και κατασκευές, που βρίσκονται στις περιοχές των πέντε (5) όρμων στη νήσο Γυάρο».

Στο κείμενο της Ειδικής Επιτροπής που παρουσιάστηκε το 2002, προβλέπονταν:

-- Η δημιουργία της αναγκαίας υποδομής για την πρόσβαση των επισκεπτών - προσκυνητών.

-- Καθαρισμός του νησιού από τα βλήματα, εντός του 2002 (για μια περίοδο η Γυάρος είχε δοθεί στο υπουργείο Αμυνας και είχε μετατραπεί σε πεδίο βολής το βόρειο τμήμα της).

-- Ανάδειξη όλων των περιόδων κατά τις οποίες λειτούργησε η Γυάρος ως στρατόπεδο φυλακής (υπενθυμίζουμε ότι η Γυάρος λειτούργησε από το 1947 έως το 1952 και από το 1954 μέχρι το 1961 και ξαναλειτούργησε από το 1967 έως το '68 και ξανά 1973-'74).

-- Δημιουργία ενός δικτύου διαδρομών «μνήμης» σε όλο το χώρο των στρατοπέδων με τη χάραξη μιας διαδρομής, στην οποία θα βρίσκει ο προσκυνητής μικρής κλίμακας πυρήνες μνημειακού ή λειτουργικού χαρακτήρα.

Στον 1ο όρμο

-- Αποκατάσταση του κτιρίου των φυλακών, που αναδεικνύεται ως κεντρικό μνημείο, καθώς και των άλλων σημαντικών κτιρίων και του νεκροταφείου των κρατουμένων.

-- Διαμόρφωση μουσείου εντός του χώρου των φυλακών και συνεδριακού κέντρου στα υφιστάμενα κτίρια.

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έγινε και στο μεταξύ έχουν γίνει αρκετές απόπειρες να αποχαρακτηριστεί το νησί από Ιστορικός Τόπος και να αποδοθούν σε αυτό διάφορες εμπορικές χρήσεις (από «αιολικό πάρκο» έως «υδάτινο πάρκο», δήθεν για την προστασία της φώκιας).

 Παράλληλα, έχει αρχίσει να βουλιάζει στη θάλασσα και η υποτυπώδης μικρή προβλήτα που υπήρχε στον 4ο όρμο, γεγονός που τείνει να απαγορεύσει κάθε πρόσβαση στο νησί, πόσο μάλλον να γίνει αυτό επισκέψιμο. 

Η άμεση κατασκευή νέας προβλήτας αναδεικνύεται σε υπ' αριθμόν 1 αίτημα.

Ανεξίτηλα σημάδια

Για το κάτεργο της Γυάρου έχουν γραφτεί αρκετά. Ομως, 

όσα και να γραφούν, δεν μπορούν να περιγράψουν την πραγματικότητα, την πρωτοφανή βαρβαρότητα που βίωσαν οι περισσότεροι από 18.500 κρατούμενοι που πέρασαν από εκεί, την πρώτη και σκληρότερη περίοδο λειτουργίας της φυλακής (1947 - 1954) και χιλιάδες πολλές ακόμα στις επόμενες περιόδους.

 Παραμένουν, όμως, στο νησί, ανεξίτηλα τα σημάδια, από τη μια της βαρβαρότητας που ασκήθηκε σε βάρος των χιλιάδων κρατουμένων, από την άλλη τα έργα χιλιάδων κρατουμένων,

 όλα αυτά που πρέπει να διατηρηθούν και να γίνουν επισκέψιμα από τις νεότερες γενιές.

Η αντιπροσωπεία του Κόμματος στον 1ο όρμο, διακρίνεται πίσω η «Συκιά»

Η περιοδεία της αντιπροσωπείας της ΚΕ του ΚΚΕ ξεκίνησε την Κυριακή το πρωί από τον 1ο όρμο, χώρο συγκέντρωσης τότε περισσοτέρων των 5.000 κρατουμένων. 

Σήμερα χρησιμοποιείται παράνομα κατά κύριο λόγο ως βοσκότοπος 

(παρότι υπάρχει διοικητική πράξη αποβολής για συγκεκριμένο κτηνοτρόφο από τη Σύρα). 

Από τις παλιές εγκαταστάσεις έχουν μείνει σωροί από πέτρες, που άλλοτε ήταν οι βάσεις των σκηνών των κρατουμένων.

 Ορθια παραμένει η Συκιά, το σύμβολο των βασανιστηρίων που ασκούσε ο διοικητής του όρμου, ο περιβόητος Γλάστρας. 

Η πρόσβαση στο νεκροταφείο των κρατουμένων είναι σχεδόν αδύνατη, καθώς έχει κλείσει και το υποτυπώδες μονοπάτι που οδηγούσε εκεί.

Στον 2ο και 3ο όρμο επικρατεί επίσης ρημαδιό, ενώ στον 4ο όρμο, που ορθώνεται η μεγάλη φυλακή, παραμένουν επίσης όρθια τα περιβλήματα από ορισμένα κτίρια 

(το νοσοκομείο, η αποθήκη και το ηλεκτρικό εργοστάσιο), 

το εσωτερικό των οποίων καλύπτεται από τόνους κοπριάς και δεκάδων ψόφιων αιγοπροβάτων (αναλυτικό φωτορεπορτάζ από την επίσκεψη θα δημοσιευτεί στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» στις 10 Σεπτέμβρη).

Στα κελιά της φυλακής στον 4ο όρμο

Στη βόρεια πλευρά της φυλακής

Πηγή

Δες Ακόμα περισσότερες φωτο απ΄το 902.gr 

εδώ:

1 / 23

Οι Έλληνες στην Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση:

(Α' μέρος: Προεπαναστατική περίοδος)

,,Ο «ελληνισμός της Ρωσίας», δεν υπήρξε καθόλου ένα ενιαίο και ομοιογενές σύνολο, μια «εθνική κοινότητα» με «κοινά συμφέροντα» στη βάση του τόπου καταγωγής. 

Τουναντίον, χαρακτηριζόταν από έντονες και ασυμφιλίωτες ταξικές διαφορές και αντιθέσεις, από σχέσεις εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου,, 

O Ωρίων Αλεξάκης

Κατά κανόνα, όταν συναντάμε αναφορές για τους Ελληνες της προεπαναστατικής Ρωσίας στην αστική ιστοριογραφία, αυτές περιορίζονται σε μια μειοψηφία εμπόρων, εφοπλιστών, βιομηχάνων και τραπεζιτών, που ανέπτυξαν ιδιαίτερη δυναμική, πλούτο και επιρροή έως και τις αρχές του 20ού αιώνα. 

Στις παραπάνω - ως επί το πλείστον ωραιοποιημένες - αναφορές, βεβαίως, δεν χωρούν οι «αφανείς» άνθρωποι του μόχθου ή οι σκληρές συνθήκες εκμετάλλευσής τους. 

Οι βαθύτατες ταξικές αντιθέσεις μεταξύ αστών και προλετάριων χαρακτήρισαν τις ελληνικές κοινότητες της ρωσικής αυτοκρατορίας.

 Καθώς δε τα γεγονότα εξελίσσονταν προς την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, οι αντιθέσεις αυτές θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο ως προς τη στάση των μεν και των δε απέναντι στην Επανάσταση.

Αστοί και προλετάριοι

«Οι Ελληνες», αναφέρει ο Ε. Παυλίδης (μέλος ενός εκ των μεγαλύτερων εμπορικών οίκων και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας της Οδησσού το 1917), «υπήρξαν μεταξύ των πρώτων βιομηχάνων εν Ρωσία (...) Ελληνες ευρίσκοντο εις την πρώτην γραμμήν της Αρχηγίας του Ρωσικού Στρατού και των Οικονομικών Υπηρεσιών. 

Ελληνες κατείχον το προνόμιον της εκμεταλλεύσεως των περιωνύμων μεταλλείων αργύρου του Καυκάσου μέχρι και της εποχής του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. 

Εις δε την περιφέρειαν Τσιατούρας - Πότι 

Ελληνες ως επί το πλείον κατείχον και εξεμεταλλεύοντο τα μεταλλεία μαγγανίου (...) Μέχρι των αρχών του παρελθόντος αιώνος κανείς δεν ετόλμα να διαμφισβητήση από τους Ελληνας της Νοτίου ιδία Ρωσίας τα πρωτεία εις το εμπόριον και την οικονομικήν κίνησιν».

Αυτοί όμως δεν αποτελούσαν παρά μια χούφτα μεταξύ των Ελλήνων της Ρωσίας. 

Σύμφωνα με τις επίσημες απογραφές του τσαρικού κράτους, οι ελληνικοί πληθυσμοί στα τέλη του 19ου αιώνα ανέρχονταν σε 207.536 (αριθμός που αυξήθηκε την περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, κυρίως λόγω των προσφυγικών ροών από τον Πόντο). 

Οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν άνθρωποι του μόχθου, που κατέφυγαν εκεί από ανάγκη, είτε ως πρόσφυγες εθνικών διώξεων και πολέμων 

είτε ως οικονομικοί μετανάστες («με τις αποσκευές τους στη ράχη»).

Ρωσία - Οδησσός: Απεργία φορτοεκφορτωτών, Μάρτης 1905

Οι Ελληνες πύκνωσαν τις γραμμές της νεαρής - αλλά γοργά αναπτυσσόμενης - εργατικής τάξης της ρωσικής αυτοκρατορίας, εργαζόμενοι ως χτίστες, λιμενεργάτες, εργάτες στην κατασκευή δρόμων και σιδηροδρομικών γραμμών, στα μεταλλεία της Νότιας Ρωσίας και του Καυκάσου, στα ανθρακωρυχεία της Ουκρανίας, στον επισιτισμό, κ.λπ. 

Το παλαίμαχο στέλεχος του Κόμματος των Μπολσεβίκων Α. Μικογιάν θα γράψει για την «ανεξάλειπτη εντύπωση» που του έκαναν οι άθλιοι όροι εργασίας και ζωής των εργατών στο χημικό εργοστάσιο χαλκού Αλαβέρντ (Αρμενία), όπου «εργάτες ορυχείου ήταν κατά κανόνα Ελληνες».

Η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη μεταξύ των αγροτών και εργατών γης (που αποτελούσαν και την πλειοψηφία των Ελλήνων της Ρωσίας). 

Εργαζόμενοι συχνά «σε συνθήκες δουλοπαροικίας» από την ανατολή έως τη δύση του ήλιου, από παιδιά ακόμη (7 - 8 χρόνων ή και μικρότερα), οι Ελληνες αγρότες και εργάτες γης υπόκειντο στην πιο άγρια εκμετάλλευση των Ρώσων - αλλά και ομοεθνών τους - μεγάλων γαιοκτημόνων.

«Πριν από την Επανάσταση», έγραφαν οι Ελληνες αγρότες του χωριού Δροσιά, «δεν είχαμε δική μας γη. Την περισσότερη γη του χωριού μας, 500 εκτάρια (5.000 στρέμματα), την είχε ο τσιφλικάς Μπαγαρτσούκωφ. 

Σ' αυτόν πληρώναμε για νοίκι της γης 25 ρούβλια το εκτάριο, δηλαδή τα 50% σχεδόν του εισοδήματός μας. Η ζωή μας ήταν άθλια». «Τα σπίτια μας», έγραφαν οι Ελληνες αγρότες του χωριού Μερτσάν, «ήταν φτιαγμένα από καλάμια. Αντί παπούτσια, φορούσαμε γουρουνοτσάρουχα. Τρεφόμασταν με ψωμί και νερό».

Ο «ελληνισμός της Ρωσίας», λοιπόν, δεν υπήρξε καθόλου ένα ενιαίο και ομοιογενές σύνολο, μια «εθνική κοινότητα» με «κοινά συμφέροντα» στη βάση του τόπου καταγωγής. Τουναντίον, χαρακτηριζόταν από έντονες και ασυμφιλίωτες ταξικές διαφορές και αντιθέσεις, από σχέσεις εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου. 

«Ο "ελληνισμός της Ρωσίας", σαν αναπόσπαστο κομμάτι μέσα στο καθεστώς των Ρώσων γαιοκτημόνων και καπιταλιστών, ζούσε τη ζωή του καθεστώτος αυτουνού, ακολουθούσε τις βαθιές ταξικές διαφορές

 και έλαβε μέρος τόσο στην προεπαναστατική ταξική πάλη, όσο και στην Επανάσταση την ίδια και στον μετεπαναστατικό αδιάκοπο ταξικό αγώνα. 

Μέσα στην αυλή ακόμα του τσάρου υπήρχαν ελληνικά φεουδαρχικά στοιχεία, στο τσαρικό στρατό Ελληνες αξιωματικοί και στρατηγοί και μέσα στην καπιταλιστική τάξη σημαντικοί Ελληνες κεφαλαιοκράτες (...) που έφταναν να παίζουν σοβαρό ρόλο. 

Τα στοιχεία αυτά εκμεταλλεύονταν φυσικά όλους τους εργαζόμενους που έπεφταν στα χέρια τους, χωρίς να ενδιαφέρονται για την εθνικότητά τους, αλλά με ιδιαίτερη προτίμηση τους ίδιους τους Ελληνες εργάτες και υπαλλήλους».

Και βεβαίως είχαν ιδιαίτερη προτίμηση στους ομοεθνείς τους εργαζόμενους γιατί κατάφερναν καλύτερα να «μεταμφιέζουν» την ταξική τους εκμετάλλευση πίσω από την «κοινότητα του έθνους» (που δήθεν συνεπαγόταν «κοινά συμφέροντα» και «κοινό πεπρωμένο»). 

«Μέσω των διαφόρων "παροικιών" και των "ορθόδοξων ελληνικών κοινοτήτων", που κρατούσαν πάντα τα κεφαλαιοκρατικά στοιχεία στα χέρια τους (...) μέσω των ελληνικών εκκλησιών, που υπήρχαν παντού, των πατριωτικών βιβλιοθηκών, σχολείων και θεατρικών παραστάσεων, κατόρθωναν να κρατούν κάτω από την ιδεολογική τους επιρροή την πλειοψηφία των εργαζομένων».

 Ετσι, προσπαθούσαν να μετατρέψουν τη φτωχολογιά σε «ένα υποτακτικό κοπάδι για άρμεγμα, κατά πρώτο λόγο» από τους ίδιους, δηλαδή «από τους "ομογενείς"» αστούς.

«Πολλοί», μάλιστα, «απ' αυτούς τους "ομογενείς" βιομήχανους, εμπόρους, ναυτικούς, πράκτορες και ειδών ειδών επιχειρηματίες 

έφερναν από την Ελλάδα ή την Τουρκία δικούς τους "πατριώτες" (μέσα στους οποίους ήταν σκορπισμένοι επίτηδες και δικοί τους συγγενείς), αγράμματους και χαμένους μέσα στην ξένη χώρα, αν άφηναν τον "ευεργέτη" τους. 

Ετσι, οι "πατριωτικές" αυτές επιχειρήσεις, στηριζόμενες στην πιο άγρια εκμετάλλευση, εξελίσσονταν στους μεγάλους καπιταλιστικούς οργανισμούς των Ελλήνων της Ρωσίας».

Το «εθνικό», ως μέσο «θόλωσης» των διαμετρικά αντίθετων ταξικών συμφερόντων και επιδιώξεων των Ελλήνων εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, επιστρατεύτηκε με ιδιαίτερη ένταση σε περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης ως «αντίδοτο» στον μπολσεβικισμό - ειδικά την περίοδο της Επανάστασης και του ταξικού εμφύλιου πολέμου.

Οι Ελληνες στους ταξικούς αγώνες πριν από την Επανάσταση

Οπως, όμως, «οι Ελληνες εκμεταλλευτές στρογγυλοκαθισμένοι μέσα στο τσαρικό κράτος, που ήταν και κράτος τους, έκαναν τη δουλειά τους», έτσι «και οι Ελληνες εργαζόμενοι έκαναν τη δική τους. Οι εργάτες, αρκετά χρόνια ακόμα πριν από την Επανάσταση, πήραν δραστήριο μέρος σε απεργίες και σε μαζικές εκδηλώσεις στο πλευρό των Ρώσων συντρόφων τους».

Ο Ιωάννης Χιώτης (εργάτης από το Νοβοροσίσκ) ήρθε σε επαφή με την παράνομη οργάνωση του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας στο Βατούμ το 1903 και το επόμενο έτος εντάχθηκε στις γραμμές του. 

Κατόπιν εστάλη με κομματική αποστολή στο Σοχούμ προκειμένου να συνδράμει την ανάπτυξη εκεί του επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης.

Λίγο αργότερα εντάχθηκε στο επαναστατικό κίνημα και ο Ηρακλής Μεταξάς (από το Βατούμ). 

Η συμμετοχή του στις μαθητικές κινητοποιήσεις την περίοδο της Επανάστασης του 1905 - 1907 τον έβαλε στο στόχαστρο της αστυνομίας, αναγκάζοντάς τον να διαφύγει στην Οδησσό. 

Το 1908 έγινε μέλος του Κόμματος των Μπολσεβίκων, αναλαμβάνοντας μια σειρά από αποστολές, «οργώνοντας» την αχανή χώρα για την υπόθεση του σοσιαλισμού: 

Από τη Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν έως τα Ουράλια (Τιφλίδα, Γιαντζέ, Νοβοροσίσκ, Αντλερ, Τουαψέ, Πιατιγόρσκ, Εσεντουκί, Ούφα, κ.ά.). Αρχές του 1913, ο Η. Μεταξάς μετέβη στο Μπακού και εντάχθηκε στην τοπική οργάνωση του Κόμματος των Μπολσεβίκων, αναπτύσσοντας δράση σε όλη την περιοχή του Καυκάσου.

Ο Ωρίων Αλεξάκης (από την Μπαλακλάβα της Σεβαστούπολης) ήρθε σε επαφή με τη μαρξιστική φιλολογία σε ηλικία 14 ετών μετέχοντας σε κύκλους μαθητών, εργατών και ναυτών. Στις αρχές του 1917 πρωτοστάτησε στην οργάνωση των μαθητών σε επαναστατική κατεύθυνση, ενώ αμέσως μετά τη δημοσίευση των «Θέσεων του Απρίλη» του Λένιν έγινε μέλος του Κόμματος των Μπολσεβίκων, δίνοντας αγώνα για τη σύνδεση της πάλης της νεολαίας με τον επαναστατικό αγώνα της εργατιάς. 

«Απευθυνόμαστε σε σένα, εργατική νεολαία», έγραφε μέσα από τις στήλες της «Ιζβέστια» του Σοβιέτ της Σεβαστούπολης, «και σε καλούμε να ενωθείς. Εσένα καλούμε πρώτα πρώτα να προσχωρήσεις στη σοσιαλιστική ένωση της νεολαίας. Χρέος σου είναι να την υποστηρίξεις, γιατί σκοπός της είναι η ανάπτυξη της ταξικής αυτοσυνείδησης και της προλεταριακής αλληλεγγύης, των απαραίτητων αυτών όρων για την επιτυχή πάλη του προλεταριάτου κατά της αστικής τάξης, για την πραγμάτωση των ιδεών του σοσιαλισμού...». 

Η επαναστατική οργάνωση της νεολαίας (που ιδρύθηκε τον Ιούλη του 1917) ξεπέρασε γρήγορα τα 300 μέλη.

Και άλλοι Ελληνες διέγραψαν τα πρώτα τους βήματα στην επαναστατική πάλη μέσα από τις γραμμές του μαθητικού κινήματος. 

Οπως ο Κωνσταντίνος Σεμερτζίεφ (από το Βατούμ), που εντάχθηκε στην παράνομη κομμουνιστική δουλειά ως μαθητής (έγινε μέλος του Κόμματος των Μπολσεβίκων λίγο πριν από τον πόλεμο). 

ή ο Ανδρέας Φιοντόροφ (από τη Μαριούπολη), ο οποίος αποβλήθηκε από το Γυμνάσιο για συμμετοχή σε απεργία των μαθητών κατά την Επανάσταση του 1905 - 1907 (έγινε μέλος του Κόμματος των Μπολσεβίκων το 1920).

Αλλοι, όπως ο Παρασκευάς Αϊντίνοφ (εργάτης γης από τα 12 του χρόνια στην Τσάλκα της Γεωργίας), ήρθαν σε επαφή με τις επαναστατικές ιδέες και το πρόγραμμα των Μπολσεβίκων όντας στρατιώτες στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου.

Πρωτοπόροι στην ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης, βεβαίως, υπήρξαν οι Ελληνες εργάτες. 

Από Ελληνες κομμουνιστές συγκροτήθηκε π.χ., το Μάη του 1917, στο Βατούμ, 

το Τμήμα Ελλήνων Εργατών και Υπαλλήλων, με Γραμματέα τον Νίκο Αναστασιάδη (από την Τραπεζούντα, κατόπιν Γραμματέα του τοπικού Ελληνικού Τμήματος του Κομμουνιστικού Κόμματος) και όργανο τη «Χαραυγή», την πρώτη ελληνόγλωσση κομμουνιστική εφημερίδα της Ρωσίας. 

Στο Σοβιέτ των Εργατών Αντιπροσώπων της Οδησσού εκλέχθηκαν παραμονές της Επανάστασης (Σεπτέμβρης 1917) 5 Ελληνες.

Μεταξύ των Ελλήνων κομμουνιστών εργατών που διώχθηκαν για τη δράση τους ήταν και ο Βλαδίμηρος Παπαδόπουλος, που φυλακίστηκε 3 χρόνια για τη συνδικαλιστική του δράση (1914 - 1917).

Στις σκληρές ταξικές μάχες που προηγήθηκαν της Οκτωβριανής Επανάστασης μετείχαν, τέλος, και πολλές Ελληνίδες, 

όπως η Παρασκευή Γεωργάζη (που έλαβε ενεργό μέρος στην Επανάσταση του 1905) και η δασκάλα Μαρία Βαλλιανού (μέλος του Κόμματος των Μπολσεβίκων από το 1914).

Ολοι αυτοί - και άλλοι πολλοί - αποτέλεσαν μέρος της επαναστατικής μαγιάς, 

που τον Οκτώβρη του 1917 έκανε πράξη την «έφοδο στον ουρανό», διεκδικώντας - και κατακτώντας - μαζί με τους Ρώσους εργάτες και αγρότες τη δική τους εξουσία.

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Παρουσίαση κειμένουViva La Revolucion