4 ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΥΡΙΖΑ -ΦΙΛΕ, ΟΠΑΔΕ ΤΟΥ, ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ ?

Κι όταν (αν) κάνεις ένα απολογισμό για το τι έγινε, βλέπεις να φεύγουν από μπροστά σου οι λεπτομέρειες, τα “επιχειρήματα”, τα υπέρ και τα κατά, οι τρολιές κι οι μικροκοματισμοί όλων των ειδών, οι γκρίνιες κι οι καυγάδες. 

Και μένει μόνο η πραγματικότητα του 2019. Που θέλουμε δεν θέλουμε, μέσα στο μυαλό μας συγκρίνεται με την παλιά πραγματικότητα, αυτή του 2015.
Όχι, δεν με κατάλαβες. 

Δεν θα σου πώ για το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και πώς ή κατά πόσο υλοποιήθηκε. Ούτε θα σου πώ τι έμπαινε στο σπίτι ενός εργαζόμενου ή συνταξιούχου τότε και τι μπαίνει τώρα.

 Ή τι φόρους πλήρωνε τότε και τι τώρα. Ούτε θα σε ρωτήσω πόσες ήταν οι Αμερικάνικες βάσεις τότε και πόσες τώρα. 

Άλλο θα σου πώ. Άλλο θα σε ρωτήσω. Και δε θα απαντήσω εγώ, γιατί αφορά εσένα και μόνο εσένα. Εσένα παλιά κι εσένα τώρα. 

Ίσως για να σου θυμίσω παλιές ωραίες στιγμές σου, που πέρασαν ανεπιστρεπτί. 

Τι θεωρούσες τότε αντιλαϊκό ; 

Τι θεωρούσες τότε αντεργατικό; 

Τι θεωρούσες τότε ενίσχυση των ασθενέστερων στρωμάτων; 

Τι θεωρούσες τότε αριστερό και τι δεξιό; Τι ήταν για σένα τότε π.χ. η Παπακώστα ή ο Μπόλαρης; Και τι είναι τώρα; 

Τι θεωρούσες τότε αντιμνημονιακό και τι τρόικα;

 Τι θεωρούσες τότε που έλεγες συχνά πυκνά ότι “η χώρα είναι σε κατοχή”; Τι θεωρούσες τότε ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και τι προστασία της λαικής κατοικίας; 

Τι θεωρούσες τότε εξάρτηση και εξωτερική επέμβαση στη χώρα μας; 

Τι θεωρούσες τότε “κόκκινη γραμμή”; 

Τι θεωρούσες τότε τρομοκρατία και τι κρατικό αυταρχισμό; 

Τι θεωρούσες τότε ρεαλιστικό, τι θεωρούσες εύκολο και τι δύσκολο; Τι θεωρούσες τότε “καρέκλα” και τι αγώνα; 

Τι θεωρούσες τότε αντιρατσιστικό και τι αλληλεγγύη στους πρόσφυγες; Τι θεωρούσες τότε αντιφασιστικό;

Για πες λοιπόν ; Πώς άλλαξες; 

Σε ποιά κατεύθυνση άλλαξες; 

Σε ποιά κατεύθυνση σε πήγε η λογική του συμβιβασμού και του παζαριού; 

Επιβεβαιώθηκε η αντίληψη ότι μπορείς να αλλάξεις την ευρώπη και τον καπιταλισμό από τα μέσα, με μικρές μικρες μεταρυθμίσεις; 

Ποιός άλλαξε τελικά με αυτές τις απόψεις;

 Ο καπιταλισμός; 

Το “σύστημα”;

 Η Ευρώπη; 

Η Ελλάδα; 

Ή μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κι εσύ; 

Αλλά δεν αντέχω να μη κάνω μια τελευταία ερώτηση: Τότε, στην αυγή του 2015, πώς φανταζόσουν ότι θα είναι η Ελλάδα, ο λαός, η κυβέρνησή σας, η πολιτική σας, οι συμμαχίες σας, τα συνθήματά σας, στο τέλος της τετραετίας;

Γιατί τόση φαντασία, που να προβλέψεις τη σημερινή κατάσταση αποκλείεται να έχεις. Κανένας δέν είχε και δεν έχει. 

Είναι που ο καπιταλισμός είναι Κίρκη. Κι αυτή η Κίρκη το μόνο σίγουρο είναι ότι δε σε κάνει … πιο αριστερό. 

Τι λες κι εσύ;

Υ.Γ. Το να σκεφτείς “ναι αλλά αν ήταν η ΝΔ, θα το θεωρήσουμε και οι δύο πολύ φτωχό. 

Δεν ήταν η ΝΔ. Και δε μπορούσε να είναι το 2015. Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.

Aπο 

Manos Doukas

H ΣΥΡΙΖΟΠΑΣΟΚΟΔΕΞΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΙΝΕΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΝΑ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΝΕ ?!!

Συλλήψεις, ολονύχτια κράτηση και παραπομπή σε δίκη για αφισοκόλληση που προπαγάνδιζε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Υπόλογη η κυβέρνηση για το νέο κρούσμα

Αλλο ένα κρούσμα αυταρχισμού, ενταγμένο στο πλαίσιο της πολιτικής ενίσχυσης των κατασταλτικών μηχανισμών σε βάρος του λαού, που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, είχαμε αργά το βράδυ της Κυριακής 2 Σεπτέμβρη στη Λάρισα, όπου η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη και ολονύχτια κράτηση τεσσάρων στελεχών της Κομματικής Οργάνωσης Λάρισας του ΚΚΕ, επειδή αφισοκολλούσαν και έγραφαν συνθήματα για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, που φέτος είναι αφιερωμένο στα 100 χρόνια του ΚΚΕ.

Η σύλληψη πραγματοποιήθηκε από πολυμελείς δυνάμεις της Αμεσης Δράσης, της ομάδας ΔΙΑΣ και της Ασφάλειας. 

Στη διάρκεια της κράτησής τους, πάρθηκαν από τους συλληφθέντες δακτυλικά αποτυπώματα και προσωπικά στοιχεία, ενώ χτες το πρωί τα συλληφθέντα στελέχη του ΚΚΕ προσήχθησαν στην Εισαγγελία Λάρισας με χειροπέδες, συνοδεία πολυμελούς και πάνοπλης δύναμης της Ασφάλειας!

Μάλιστα, τους μετέφεραν στα δικαστήρια με καθυστέρηση και με «καταδρομικό» τρόπο, για να μην «πετύχουν» στο δρόμο τους τη μαζική διαδήλωση διαμαρτυρίας και καταδίκης που είχε οργανώσει η ΚΟ Λάρισας του ΚΚΕ στους κεντρικούς δρόμους της πόλης και έξω από τα δικαστήρια.

Τελικά, οι τέσσερις συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι και θα δικαστούν σε τακτική δικάσιμο στις 5/6/2019 με την κατηγορία της διακεκριμένης φθοράς.

Από τη χτεσινή κινητοποίηση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στους δρόμους και στο δικαστήριο της πόλης

Από την ώρα που έγινε γνωστή η σύλληψη των τεσσάρων συντρόφων, στελέχη και μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ έφτασαν έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση Λάρισας, απαιτώντας την απελευθέρωσή τους.

Η κινητοποίηση συνεχίστηκε χτες το πρωί με τη διαδήλωση διαμαρτυρίας, με πανό και συνθήματα που οργάνωσε η ΚΟ Λάρισας του Κόμματος, στην οποία καταγγέλθηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία, παρά τα παχιά λόγια περί «δημοκρατίας», ενισχύει ολοένα και περισσότερο τον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους της σε βάρος των λαϊκών αγώνων και διεκδικήσεων, με στόχο την καλλιέργεια του φόβου και την τρομοκρατία.

Η Τομεακή Επιτροπή Λάρισας του ΚΚΕ σε καταγγελία της σημειώνει: «Πρόκειται για ενέργεια επικίνδυνη για το λαϊκό κίνημα με τους κομμουνιστές μπροστά, που αποδεικνύει τον αυταρχισμό και την κατρακύλα της κυβέρνησης. Ο λαός της πόλης μας πρέπει να καταδικάσει στη συνείδησή του την προκλητική και ακραία αυτή πολιτική ενέργεια».

«Αφισοκυνηγητό» και στην Καρδίτσα

«Η απόπειρα πολιτικής φίμωσης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ δεν θα περάσει! Ούτε οι εκβιασμοί ούτε οι απειλές δεν μπορούν να σταματήσουν τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να συνεχίσουν με κάθε τρόπο να προβάλλουν τις θέσεις του Κόμματος, σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές, στην ύπαιθρο», σημειώνουν σε ανακοίνωσή τους και η ΤΕ Καρδίτσας του ΚΚΕ και το ΤΣ Καρδίτσας της ΚΝΕ.

Μάλιστα, καταγγέλλουν ότι σε «αφισοκυνηγητό» για το Φεστιβάλ ΚΚΕ - ΚΝΕ έχει επιδοθεί και ο δήμαρχος Καρδίτσας Φ. Αλεξάκος. 

Σημειώνουν ότι «η εντολή ήταν στοχευμένη, μιας και όλο αυτό το διάστημα έχουν κατακλύσει τους δρόμους της πόλης αφίσες και πανό για άλλες δραστηριότητες», αλλά «αυτές δεν ενόχλησαν τη δημοτική αρχή» 

και τονίζουν: «Ο δήμαρχος Φ. Αλεξάκος, για άλλη μια φορά, δίνει διαπιστευτήρια πιστού υπηρέτη της κυβέρνησης, προσβλέποντας σε στήριξη από τον ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Αποδεικνύει ότι είναι η φωνή της στην Τοπική Διοίκηση, ενοχλείται από το κάλεσμα αγώνα της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Δεν θέλει σε καμία περίπτωση να γίνονται δέκτες οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα της Καρδίτσας του συνθήματος του φετινού Φεστιβάλ "Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος". Η στάση αυτή της δημοτικής αρχής είναι ακόμη μία απόδειξη του αντιλαϊκού ρόλου και χαρακτήρα της».

« ΘΕΪΚΗ ΟΡΓΗ »

Στις 9:20 το πρωί της 1ης Νοεμβρίου 1755, ανήμερα της εορτής των Αγίων Πάντων για τους καθολικούς, η Λισαβόνα συγκλονίζεται από την οργή του Εγκέλαδου. Ακολουθούν τσουνάμι και φωτιές, που σχεδόν ισοπεδώνουν το καμάρι της αποικιακής Πορτογαλίας. 

Οι σεισμολόγοι στις μέρες μας υπολόγισαν ότι το μέγεθος του σεισμού ήταν 9 βαθμοί της κλίμακας Ρίχτερ. 

Πάνω από 100.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, αριθμός που αντιστοιχεί στο μισό του πληθυσμού της πόλης και στο ένα τρίτο του πληθυσμού της Πορτογαλίας εκείνη την εποχή.
Ο σεισμός αυτός ήταν η αιτία για την επιστημονική εξήγηση του φαινομένου των σεισμών κι άλλων φυσικών καταστροφών. Μέχρι τότε ως αιτία παρουσιαζόταν η «οργή του Θεού». 

Ειδικά στη «θεοκρατούμενη» Πορτογαλία οι φανατικοί καθολικοί ηγέτες μη μπορώντας να εξηγήσουν τη «θεϊκή οργή» σε μια Χώρα πιστών καθολικών την ημέρα της μεγάλης γιορτής, έφτασαν στο σημείο να υποχρεώνουν τους κατοίκους σε «πράξεις πίστης», δλδ τους έκαιγαν ζωντανούς κι αν ήταν αθώοι ο Θεός θα τους έσωζε (προφανώς ο δικός μας των Καλαβρύτων και κάποιοι άλλοι έχουν μείνει σε εκείνα τα χρόνια). 

Μπροστά στο μεγάλο παραλογισμό με παρέμβαση των φιλοσόφων της εποχής, εν μέσω Διαφωτισμού, η επιστημονική εξήγηση άρχισε να επικρατεί.

Νίκος Βουρτσάνης

--ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ !!

Μέρες τώρα θέλω να γράψω κάτι για όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας που γκρεμίστηκε η ζωή τους συνθέμελα από μια φυσική καταστροφή βεβαίως αλλά και από την αναισθησία την αβελτηρία, την αδιαφορία, την ανικανότητα των ιθυνόντων. Τους νεκρούς, αλλά κι όσους έμειναν πίσω μ΄αδειανές τις αγκαλιές από τ΄αγαπημένα πρόσωπα, παιδιά, γονείς, συντρόφους, αδέλφια, φίλους, σωρούς από καπνισμένες πέτρες το βιος τους και κυρίως τη φρίκη, το πένθος στην καρδιά για όλη τους τη ζωή.

Δεν έβρισκα όμως τις λέξεις, λάκιζαν, έφευγαν οργισμένες, άδειαζε το μυαλό μου. Ίσως γιατί πέντε μέρες τώρα, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, τις μεταχειρίστηκαν με τον χειρότερο, συμφεροντολογικό πάντοτε τρόπο.

Όλοι μας, ο καθείς με τις δυνατότητες του, τρέξαμε να προσφέρουμε βοήθεια επιτόπου, αλλά και αίμα, τρόφιμα, ρούχα, για τις πρώτες ανάγκες τους. Μπράβο μας! Τι να του κάνουν όμως όλα αυτά του πατέρα που έχασε τα δυο του αγγελούδια, της μάνας που έσβησε στην αγκαλιά της το μωρό της, του γιου που ψάχνει εναγωνίως μέσα στο καμένο αυτοκίνητο για λίγη έστω στάχτη του γονιού του, της νιόπαντρης που άδειασε το κρεβάτι της πριν ακόμα χαρεί τη γλύκα του σμιξίματος; 

Παρηγοριά; Υπάρχει παρηγοριά για αυτό το δράμα; Ένα σας λέω. Σκεφτείτε πόσο αφύσικο, τραγικό, τερατώδες είναι, τα παιχνίδια, οι πιπίλες, να μην βρίσκονται πια στα χεράκια των παιδιών, αλλά στον πάγκο του ιατροδικαστή για την αναζήτηση του DNA, του παιδικού DNA!

Χάνεις τον γονιό σου σε μεγάλη ηλικία και χρόνια μετά αναρωτιέσαι με αγωνία και τύψεις, αν έκανες όσα έπρεπε ως την τελευταία του ώρα. 

Τυραννιέμαι σαν τον Ιώβ από την άνοια της μάνας μου κι όμως τρέμω στη σκέψη πως κάποια στιγμή δεν θα βλέπω το στήθος της ν΄ανεβοκατεβαίνει από την ανάσα της κι ας είναι ογδόντα οκτώ χρονών. Πως θα νοιώσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι σαν περάσουν οι πρώτες μέρες, που είναι παγωμένα από το σοκ ακόμη κι από το ένστικτο της επιβίωσης τα συναισθήματα κι η δυνατότητα κατανόησης της τραγωδίας που πρωταγωνιστούν άθελά τους; 

Δεν έχασαν απλά τους δικούς τους, χάθηκαν με φριχτό θάνατο. Γιατί ακόμη κι ο θάνατος έχει διαβαθμίσεις.

Τι οφείλει να πράξει το κράτος σ΄όλες του τις μορφές, οι γύρω τους, εμείς οι ίδιοι για να στηρίξουμε τους επιζήσαντες, ώστε να συνεχίσουν την μαύρη κι άραχλη πια ζωή τους ή μάλλον να αρχίσουν ξανά τη ζωή τους από το μηδέν με το δυσβάστακτο κενό των απόντων τους, που ούτε μια φωτογραφία τους έμεινε για να αναπολούν τις ευτυχισμένες μέρες ; Δεν πρέπει να μείνουν μόνοι τους ούτε στιγμή, να μην εγκαταλειφθούν και βουλιάξουν στον πόνο τους.

 Εμείς με κάθε δυνατό, ευφάνταστο, διακριτικό τρόπο να τους απλώσουμε το χέρι, να ξέρουν πως είμαστε εκεί, γνωστοί κι άγνωστοι μ΄όλη μας την αγάπη. 

Όση η αγάπη οφείλουμε σ΄αυτούς με άλλη τόση οργή πρέπει να στραφούμε προς τους υπαίτιους και ν΄απαιτήσουμε την κάθαρση μέσω της τιμωρίας των υπευθύνων, των τωρινών και διαχρονικών υπευθύνων αλλά και τη διασφάλιση πως δεν θα ζήσουμε ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ παρόμοιες τραγικές καταστάσεις ή μήπως μαζικά εγκλήματα;

Niki Vikou - Σάνια Μωραΐτου.

********************

Πού να ‘ξερες, πού να φανταζόσουν, όταν ήσουν μικρός και άφθαρτος, για τα όσα θα ξημέρωναν μια μέρα στο μέλλον. Απλά πορευόμαστε ανυποψίαστοι, σχεδόν κουρδισμένοι από έναν αυτόματο πιλότο επιβίωσης.

Κι όμως, κάποτε ξημερώνουν οι μέρες της πυρκαγιάς και της πλημμύρας. Ή για να το πούμε ξεκάθαρα, οι μέρες της οδύνης, του πόνου, της απώλειας. 

Αναπόφευκτα, τότε, κοιτάς πρώτα μέσα σου και διαπιστώνεις πως τα τέρατα έχουν πια ξυπνήσει και χορεύουν δίπλα σου για τα καλά. Πού να τα κοιμήσεις, πώς να τα κοροϊδέψεις;

Τα βλέπεις, αλλά πλέον τον πρώτο ρόλο δεν τον έχεις εσύ. Γιατί το νιώθεις βαθιά στο πετσί σου πως έχεις χάσει τον έλεγχο, την εξουσία να τα ορίσεις και να τα τιθασεύσεις. Να τα οδηγήσεις πίσω στην σπηλιά, για να τα κοιμήσεις. Είναι η ώρα που κοιτάς μέσα και γύρω σου και δε σε ξεγελά τίποτε. Γιατί., τώρα, εσύ αποδεικνύεσαι ελάχιστος και ανήμπορος μπροστά στις ανατροπές της ζωής.

Κάπως έτσι ψάχνεις έναν τρόπο, μία διαφυγή σε αυτή την ανελέητη πολιορκία. Οι αποθήκες σου έχουν στερέψει, αλλά ακριβώς πάνω σε τούτο το μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου, ανάβει το μοναδικό φωτάκι που σου έχει απομείνει. Βιώνεις τη στιγμή που δεν αποτελείς πια το επίκεντρο του κόσμου. Το μοναδικό αντικείμενο ενός στρουθοκαμήλου, που διαρκώς παρέμενε προσηλωμένος γύρω από την περιοχή του ομφαλού του.

Μπορεί να είναι η πρώτη σου φορά και ίσως, γι’ αυτό να εκπλήσσεσαι από αυτή τη σύγκριση με τον έξω κόσμο και τους γύρω. Σίγουρα όμως, κάνεις ένα πρώτο λυτρωτικό βήμα και αναπάντεχα νιώθεις μία ανακουφιστική δύναμη, την ώρα της συντριβής σου. Γιατί αναλογίζεσαι πλέον τη ζωή και ταυτόχρονα τον πόνο του άλλου, συμμερίζεσαι το ζόρι του, εκπλήσσεσαι από τις δικές του συμφορές και απώλειες. Και τότε, ναι, βλέπεις και αργότερα συνειδητοποιείς βαθύτερα πως υπάρχουν τα ίδια και συχνά, ακόμη χειρότερα από τα δικά σου ζόρια.

Κάπου εκεί, γυμνός και ανυπεράσπιστος, απο-καλύπτεις – καλύτερα, εκθέτεις τον πόνο, τον όλεθρο, την ανεπάρκεια σου. Φανερώνεις τον εαυτό σου, όπως ακριβώς είναι: ασήμαντος και συντετριμμένος. Ξεπερνάς ίσως, το μάταιο και το λίγο, που έως τώρα όριζαν τον κόσμο και κυρίως την ψυχή σου. Απλώνεις τα χέρια σου και δέεσαι για δικαίωση. Ζητάς επιτέλους βοήθεια.

Ο Μάνος Ελευθερίου έγραφε στον «Καιρό των χρυσανθέμων»: «οι χαμένοι φίλοι έρχονται πάντα ξαφνικά. Χτυπούν την πόρτα σου – μιαν άλλη πόρτα. Δεν είναι το δικό σου σπίτι. Εσύ δεν είχες.»

Οι φίλοι σου, λοιπόν, είναι αυτοί που προσφέρουν γενναιόδωρα, ιδίως μετά τον κατακλυσμό, τα πρώτα, αναγκαία υλικά, για να στήσεις ξανά, κάτι από το πρωτινό σου όνειρο. Ή διαφορετικά, θερμαίνουν την ελπίδα, για να στεριώσεις ένα πιο φωτεινό σπίτι. Κι ας είναι αυτό, σε τούτη την αρχή, έστω και μία σκηνή, μία καλύβα.

Τα λόγια τους αντίδωρα. Η μοναδική καταφυγή και παρηγοριά που χρειάζεσαι ν’ ακούσεις. Τα χείλη τους, πουλιά: «Κράτα γερά φίλε!» «Η ζωή δεν είναι ροζ, αλλά με αυτήν θα πορευτούμε μέχρι τέλους.» «Πες στα θεριά να ξεχύνονται έξω, να μοιραστεί ο πόνος σε πολλούς, ν’ αντέχεται.» «Δαντέλα ο πόνος, αυτός διαλέγει τα χέρια που θα τον πλέξουν. Αρκεί να τον μοιραζόμαστε, όταν χτυπά την πόρτα μας.»

Κοιτάζεις τον κόσμο και η ματιά σου πλαταίνει… Η συμφορά ζυγίζεται καλύτερα, έχοντας αντίβαρο τον κοινό πόνο. Και τότε, όλοι βιώνουν τη μοναδική, αναπότρεπτη μοίρα: τη γέννηση και το θάνατο. Γιατί το ενδιάμεσο διάστημα ανάμεσα στις δύο αυτές σκοτεινές αβύσσους, όπως διαβάζουμε, φωτίζεται αποκλειστικά από τον Άνθρωπο και τη φλόγα του. Η επικαιρότητα, εξάλλου, το επικύρωσε αδιάψευστα.

Εθελοντές απ’ όλη την Ελλάδα. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και των ταυτοτήτων. Αιγύπτιοι ψαράδες. Πακιστανοί μετανάστες. Ινδοί εθελοντές με τα τουρμπάνια και τα μακριά τους μούσια, προσήλθαν στο απανθρακωμένο Μάτι, “για να βοηθήσουν τους ανθρώπους της χώρας που τους θρέφει τόσα χρόνια”. Όλοι αυτοί και αναρίθμητοι άλλοι μάς θύμισαν, έστω και ανεπαίσθητα, την ανυπέρβλητη δύναμη της αλληλεγγύης.

Τα νέα μας σπίτια, λοιπόν, και κυρίως τα νέα τους θεμέλια θα σηκωθούν σιγά σιγά, αλλά πάνω σε νέα υλικά. Γιατί το σπίτι και του δικού σου αύριο, θα ’χει, αυτή τη φορά, για υλικά, την αγάπη και την καλοσύνη όλων αυτών των συγγενών.

Aπο  Κατιούσα

Του Γιάννη Δημογιάννη

Από Μέρα σε Μέρα: ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ !!

Ταμείο...

Ενα από τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση μετά από τη φονική πυρκαγιά, ήταν η δημιουργία του λεγόμενου Ταμείου «Ανασυγκρότησης Πληγεισών Περιοχών και Στήριξης Πληγέντων», στο οποίο συγκεντρώνονται ήδη προσφορές από ιδιώτες και επιχειρήσεις. 

Οπως μάλιστα ακούγεται, εκεί θα καταλήγει και κάθε είδους κρατική «αρωγή», αλλά και το ευρωπαϊκό χρήμα που επιδιώκει να αποσπάσει η κυβέρνηση, ανταγωνιζόμενη μάλιστα με τη ΝΔ για το ποιος έχει το πάνω χέρι στην ενεργοποίηση των μηχανισμών της ΕΕ. 

Βέβαια, όσα περισσότερα λέγονται και όσο περισσότερο ανεβαίνει προπαγανδιστικά ο πήχης για την προοπτική αυτού του ταμείου, τόσο θα πρέπει να κουμπώνονται οι πυρόπληκτοι, που δικαιολογημένα αναζητούν από κάπου να πιαστούν, ιδιαίτερα εκείνοι που τα έχασαν όλα και αντιλαμβάνονται από τα μέτρα της κυβέρνησης ότι η κρατική στήριξη απέχει παρασάγγας από το να ικανοποιήσει τις πραγματικές τους ανάγκες.

 Η εμπειρία από το προηγούμενο ταμείο για την αποκατάσταση των καμένων στην Ηλεία δείχνει ότι ελάχιστα από τα χρήματα που συγκεντρώνονται φτάνουν τελικά στους πληγέντες, παρά τη γενναία και αγνή προσφορά των λαϊκών στρωμάτων από το υστέρημά τους.

    

... φερετζές

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά: Πίσω από τέτοια ταμεία, η κυβέρνηση, και συνολικά το κράτος, πάει να κρύψει τη δική της ευθύνη να σταθεί στους πληγέντες με ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης και προστασίας, πετώντας το μπαλάκι στη λαϊκή αλληλεγγύη, την οποία προσπαθεί προκλητικά να οικειοποιηθεί, και στην ιδιωτική πρωτοβουλία, την οποία αποθεώνει. 

Σε καμιά περίπτωση επομένως η λειτουργία του ταμείου δεν πρέπει να καλλιεργήσει προσδοκίες που θα παραλύσουν κάθε διεκδίκηση από το κράτος μέτρων ουσιαστικής αποκατάστασης και προστασίας. Ούτε βέβαια να αποτελέσει άλλοθι για την κυβέρνηση, να αθωώσει τις ευθύνες της και να «μακιγιάρει» τις εξαγγελίες για μέτρα - κοροϊδία.

    

Σχέδιο

Με αφορμή τις πυρκαγιές στην Ανατ. Αττική, ακούγεται από διάφορες πλευρές το επιχείρημα ότι στην περιοχή «δεν έχουν γίνει οργανωμένα έργα», ότι δεν υπάρχει «χωροταξικό και ρυθμιστικό σχέδιο που να καθορίζει τι και πού θα χτίζει ο καθένας» και ότι έτσι οδηγηθήκαμε στην καταστροφή. Επομένως, «αν μπει τάξη» από το κράτος, μειώνονται οι πιθανότητες να επαναληφθεί το κακό.

Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Τις τελευταίες δεκαετίες στην Ανατολική Αττική υπάρχει χωροταξικός σχεδιασμός, αλλά αυτός υπηρετεί τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου, όχι τις λαϊκές ανάγκες. 

Δάση, βουνά, παραλίες και κάθε άλλη έκταση έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης για την κερδοφορία των ομίλων, που «φύτεψαν» λατομεία, ξενοδοχεία και βιομηχανίες. Η εκτεταμένη οικιστική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών έφερε τεράστια κέρδη στις τράπεζες, απ' τα στεγαστικά δάνεια, όπως βέβαια και στις κατασκευαστικές εταιρείες.

 Ακόμα και η αυθαίρετη δόμηση που αφορά στη λαϊκή κατοικία, έγινε το έδαφος της εμπορευματοποίησης της γης, από την οποία κερδισμένο βγαίνει το κεφάλαιο. Αλλωστε, η αναρχία που χαρακτηρίζει συνολικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, δεν θα μπορούσε παρά να εκφράζεται και σ' αυτόν τον τομέα. Σ' αυτόν τον σχεδιασμό του αστικού κράτους δεν χωρούσαν και δεν χωρούν έργα και υποδομές που αφορούν τις λαϊκές ανάγκες, αλλά δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο. Επομένως, σχέδιο υπάρχει. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τις ανάγκες του λαού. Κι αυτό αποδείχτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο στη φονική πυρκαγιά στην Ανατ. Αττική.

    

Μάνατζερ

Η υποψηφιότητα του Ηλ. Ψινάκη για το δήμο Μαραθώνα υπήρξε μια εμβληματική για το σύστημα υποψηφιότητα και η εκλογή του στη θέση του δημάρχου κατά τις προηγούμενες τοπικές εκλογές προβλήθηκε όσο λίγων. Για τους αστούς κονδυλοφόρους εκείνης της περιόδου ήταν το παράδειγμα του «δημάρχου - μάνατζερ», που θα εξελισσόταν σε «πρότυπο για την Τοπική Διοίκηση», αφού ήταν «πετυχημένος στη δουλειά του», «πέρα από κόμματα και παλιές αντιλήψεις». 

Στη διάρκεια της θητείας του απασχόλησε πολλές φορές τα ΜΜΕ με τις πρωτοβουλίες του να αναβαθμίσει τον Μαραθώνα σε «παγκόσμιο τουριστικό προορισμό», αξιοποιώντας την αναγνωρισιμότητά του και τις ...φιλίες του στο παγκόσμιο «jet set». Κι όχι μόνο αυτό. 

Σε συνεργασία με άλλους «φερέλπιδες» και δήθεν «άφθαρτους» και «υπερκομματικούς» δημάρχους ανά την Ελλάδα, επιχειρήθηκε να αποτελέσουν «μαγιά» για ευρύτερες διεργασίες στο πολιτικό σύστημα, πάντα με το μανδύα του «αυτοδιοικητικού».

 Οι εξελίξεις στο δήμο Μαραθώνα και όσα βγαίνουν στην επιφάνεια με την τελευταία φονική καταστροφή, οι ευθύνες «με ουρά» που αποδίδουν στη δημοτική αρχή και οι οποίες δεν περιορίζονται μόνο στην καθυστερημένη αντίδραση την ώρα της κρίσης, φανερώνουν πόσο κατασκευασμένα ήταν και τι σκοπιμότητες υπηρετούσαν όσα γράφονταν και λέγονταν πριν από τέσσερα περίπου χρόνια. 

Κι επειδή το 2019 είναι εκλογική χρονιά για την Τοπική Διοίκηση (τουλάχιστον) και επειδή οσονούπω θα αρχίσει το λιβάνισμα των «ικανών», «υπερκομματικών» και «άξιων», καλό είναι ο λαός να αξιοποιήσει την πείρα του και να κλείσει τ' αυτιά απέναντι στους κάθε λογής «σπόνσορες» της αντιλαϊκής πολιτικής στους δήμους και τις περιφέρειες.

ριζοσπάστης 

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ:

***

Απ΄τη Σελίδα της Έρης Ρίτσου: 

--Άνθρωποι κάηκαν μέσα στα σπίτια τους, άνθρωποι κάηκαν μέσα στα αυτοκίνητά τους, άνθρωποι κάηκαν στα χωράφια. Η ξαδέρφη φίλης γύρισε σπίτι να πάρει το σκυλάκι της. Βρέθηκε απανθρακωμένη με το σκυλάκι αγκαλιά. 
Άνθρωποι πνίγηκαν κολυμπώντας προς τ' ανοιχτά, προσπαθώντας να γλιτώσουν την κάψα της φωτιάς που έκαιγε τα δέντρα της παραλίας, τ' αποκαϊδια που έπεφταν πάνω τους, προσπαθώντας ν' αναπνεύσουν. 
Από τον τοίχο του Στρατής Βασίλενας αντιγράφω το κείμενο του ανθρώπου που πάλαιψε μέσα στη θάλασσα για να σώσει τους συνανθρώπους του.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΑ.

"Nikos Karampou

Πιάνω βάρδια στη Ραφήνα 2 το μεσημέρι και μαθαίνω ότι καίγεται η Κινετα. Κοιτάζω ψηλά και βλέπω την κάπνα η οποία είχε φτάσει πάνω από το λιμάνι. 

Μόλις φεύγει το Μαρμαριωτικο, μου λέει ένας καβοδετης μετά από μια ώρα ότι πρέπει να καίγεται και η Πεντέλη. Δεν περνάνε 10 λεπτά και βλέπω και από τη μεριά του Μαραθώνα καπνό. Μέσα σε μισή ώρα δεν βλέπαμε απέναντι την Εύβοια. Ξαφνικά ο καπνός έγινε τόσο έντονος που μύριζε η ατμόσφαιρα και κατάλαβα ότι πλησιάζει. 

Σε μισή ώρα μέσα καιγόταν οι γύρω περιοχές της Ραφήνας και αμέσως πήραμε τα σκάφη να πάμε στις παραλίες να σωσουμε κόσμο. 

Την ώρα που ξεκινάμε από την κάπνα δεν είχαμε ορατότητα στα 10 μέτρα, περνάμε το λιμενικό μας καταφύγιο και στο μισό μίλι δεν μπορούσαμε από τον καπνό να πλησιάσουμε, δεν βλέπαμε που είναι η στεριά. 

Ήταν ακριβώς σκηνικό όπως όταν γίνεται είσοδος ομάδων στο γήπεδο και είσαι στο πέταλο. Ακριβώς! 

Δεν μπορούσαμε και τα 15 σκάφη να πλησιάσουμε. Ούτε εμείς ούτε οι ιδιώτες που ήρθαν με τα σκάφη τους να βοηθήσουν. Γυρνάμε πίσω και βλέπουμε να καίγεται το λιμάνι. Παντού φλόγες, ορατότητα μηδέν, δεν έβλεπα το φυλάκιο της εισόδου από την προβλήτα. 

Μου λιποθυμούσε κόσμος από τις αναθυμιάσεις και δεν ήξερα ποιον να πρωτοπιασω. Νυχτώνει σε λίγο και μπαίνω στο καΐκι ΑΡΜΕΝΙΣΤΗΣ μαζί με δύο καταπληκτικούς Αιγυπτίους ψαράδες. Πάμε στο Μάτι να δώσουμε κόσμο.

 Μέσα στη νύχτα με τους φακούς να ουρλιάζουμε μήπως βρούμε κανένα. 

Ξάφνου βλέπουμε σινιάλα από διάφορες ακτές και ουρλιαχτά σε βοήθεια. Καιγόταν μέχρι και η άμμος, σπίτια, δένδρα, αυτοκίνητα, φορτηγά. 

Πλησιάζουμε και φορτώνουμε κόσμο με χίλια ζόρια αφού ήταν γεμάτο ξέρες το μέρος και δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε. Κλάματα ο κόσμος, ουρλιαχτά "καιγόμαστε σας παρακαλώ θα σας δώσω όλη την περιουσία μου",ο ένας, "σας παρακαλώ ψάχνω τα δύο μωρά μου και τη γυναίκα μου" ο άλλος. 

Μνήμες μικρασιατικης καταστροφής. Ίδιες κουβέντες, ίδιες λέξεις, ίδιες αγωνίες. Μετά στο λιμάνι να έρχονται οι συνάδελφοι με τα σκάφη κάθε ένα λεπτό με κόσμο. 

Στην προβλήτα άλλοι αγκαλιαζονταν, άλλοι φώναζαν επίθετα δικών τους, αλλοι έβγαιναν καμμένοι στο σώμα, στο πρόσωπο, άλλοι ούρλιαζαν για την περιουσία τους. 

Ξέρετε κάτι; Δεν έχω γράψει δημόσια ποτέ για τη δουλειά μου. Η μάλλον όταν πήγα και βοηθούσα πρόσφυγες στον Πειραιά κάτι είχα γράψει. Όμως σήμερα σώσαμε τόσο κόσμο, τόσο κόσμο που θα πέθαινε 100%.

Θελω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στους συναδέλφους μου και στους Αιγυπτίους ψαράδες...

 Ερη Ριτσου: 

Επειδή πάντα σχεδόν θρηνούμε εκ των υστέρων και μετά τον θρήνο έρχεται η λήθη, καλό θα είναι να έχουμε στο μυαλό μας εμείς εδώ:
Πως το μεγαλύτερο τμήμα των πυροσβεστών στη Σάμο έχει μεταφερθεί να φυλάει το αεροδρόμιο της Φραπόρτ.
Πως φημολογείται η ύπαρξη πρόθεσης να μεταφερθεί στο Βαθύ το πυροσβεστικό κλιμάκιο του Καρλοβάσου,
Πως το πυροσβεστικό σώμα είναι έτσι κι αλλιώς αποδυναμωμένο και πάσχει από προσωπικό.
Πως δεν υπάρχουν ζώνες αντιπυρικής προστασίας. 
Πως δεν υπάρχει, απ' όσο είναι γνωστό, σχέδιο αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων.
Πως η κυριότερη άμυνά μας κατά της φωτιάς είναι η ύπαρξη και η οργάνωση των εθελοντών!
Και τεράστιες καταστροφές είχαμε στο παρελθόν και θύματα θρηνήσαμε και στη Σάμο και στην Ικαρία.
Τώρα που όλη η Ελλάδα θρηνεί για τους νεκρούς της χθεσινής μέρας, ας μη μείνουμε μόνο στη θλίψη και στον θρήνο.
Το καλοκαίρι και τα μελτέμια είναι μπροστά μας.
Να απαιτήσουμε το ελάχιστο: Την προστασία μας.

Ερη Ριτσου:

Όταν η χώρα βιώνει μια τραγωδία βιβλικών διαστάσεων και θρηνεί για τις ζωές που χάθηκαν, ο βρωμιάρης αυτός καραφασίστας, δήθεν "άνθρωπος του θεού" Αμβρόσιος, ισχυρίζεται στο προσωπικό του ιστολόγιο πως ο θεός έκαψε τους ανθρώπους για να μας τιμωρήσει για τα αμαρτήματά μας: την ύπαρξη του άθεου πρωθυπουργού και την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης. 

Είναι από τις φορές που λέω μακάρι να υπήρχε θεός και άρα διάβολος και να βράζει στα καζάνια της κολάσεως το ποταπό αυτό υποκείμενο, που προσβάλλει την ίδια του τη θρησκεία και τον θεό του, εις τους αιώνας των αιώνων.

*** Από:  https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10217260966504994&set=p.10217260966504994&type=3&theater

ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ ΤΟ ΝΗΣΙ-ΤΡΩΓΛΗ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΛΕΠΡΟΚΟΜΕΙΟΥ:

Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών

Η Σπιναλόγκα είναι ένα μικρό νησί, μόλις 85 στρεμμάτων, στην είσοδο του κόλπου της Ελούντας στον Νομό Λασιθίου. Πάνω στα πετρώδη και άνυδρα εδάφη της γράφτηκαν μερικές από τις πιο μαύρες σελίδες πόνου, δυστυχίας και απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής.

Κατιούσα

Οι απόκληροι της ζωής

Το νησί το 1715 κατελήφθη από τους Τούρκους, ενώ στα τέλη του 19ου αιώνα υπολογίζεται ότι κατοικούνταν από περισσότερες των 200 οικογενειών. Το 1903, όμως, έμελλε ο χαρακτήρας του να αλλάξει δραματικά, όταν ο ύπατος αρμοστής της Κρητικής Πολιτείας πρίγκιπας Γεώργιος αποφάσισε να το μετατρέψει σε λεπροκομείο, μεταφέροντας τους ασθενείς που ζούσαν στην περιοχή “Μεσκινιά” έξω από το Ηράκλειο, επειδή αποτελούσαν, όπως πίστευαν εκείνη την εποχή, εστία μόλυνσης για τις γύρω περιοχές.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, η λέπρα (ή νόσος του Χάνσεν, ή “λώβη”) βρισκόταν σε ιδιαίτερη έξαρση και οι ασθενείς λόγω της αποκρουστικής τους όψης προκαλούσαν τρόμο στους τοπικούς πληθυσμούς. Επίσης, εκτός από τον ασθενή, στιγματιζόταν και ολόκληρη η οικογένειά του και καταδικαζόταν σε απομόνωση, ενώ αποκαλούσαν τα μέλη της “λεπρόσογο”. Η κρατική μέριμνα ήταν παντελώς ανύπαρκτη και οι ασθενείς διαγράφονταν ακόμη και από τα δημοτολόγια, ζώντας αποκλειστικά από την ελεημοσύνη των συνανθρώπων τους.



Η νέα φυλακή των λεπρών

Τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα που λειτούργησε το λεπροκομείο στη Σπιναλόγκα, οι άνθρωποι δεν γνώριζαν ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είχε φυσική ανοσία απέναντι στην ασθένεια και ο κίνδυνος μετάδοσης της λέπρας ήταν πολύ μικρός, εφόσον τηρούνταν οι βασικές συνθήκες υγιεινής. 

Ετσι, ένα νησάκι κοντά στην ξηρά, για την εύκολη μεταφορά τροφίμων και εφοδίων, ήταν η ιδανική λύση απομόνωσης των ασθενών και υποτιθέμενης προστασίας του υγιούς πληθυσμού. Επιπλέον, η στέγαση των ασθενών ήταν εύκολη και ανέξοδη, αφού υπήρχαν πολλά άδεια σπίτια, μετά την αποχώρηση των μουσουλμάνων κατοίκων της.

Η μεταφορά των λεπρών, πάντως, εξυπηρετούσε και έναν δεύτερο κρυφό σκοπό: την απομάκρυνση των τελευταίων τουρκικών οικογενειών από τη Σπιναλόγκα, οι οποίες αρνούνταν να αποχωρήσουν από την περιοχή ελέγχου της Κρητικής Πολιτείας. 

Με την εγκατάσταση των λεπρών στο νησί, οι εναπομείναντες μουσουλμάνοι κάτοικοι το εγκατέλειψαν χωρίς δεύτερη σκέψη. 

Στις 14 Δεκεμβρίου 1904 μεταφέρθηκαν στο λεπροκομείο της Σπιναλόγκας, που πήρε το όνομα “Αγιος Παντελεήμων”, οι πρώτοι 251 λεπροί απ’ όλη την Κρήτη. Στη συνέχεια, μετά το 1913, μεταφέρθηκαν σταδιακά ασθενείς προερχόμενοι από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και από χώρες του εξωτερικού, αυξάνοντας τον αριθμό των ασθενών σε παραπάνω των χιλίων. 

Η Σπιναλόγκα μετατράπηκε την περίοδο εκείνη σε “Διεθνές Λεπροκομείο”, χωρίς καμία ουσιαστική οργάνωση, με χαρακτηριστικά πραγματικής τρώγλης.

Λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή του, στο λεπροκομείο της Σπιναλόγκας άρχισαν να στέλνονται λεπροί απ’ όλη τη χώρα και ιδίως οι πιο “ανυπάκουοι” και “αντιδραστικοί”. 

Απέναντι, δε, από τη Σπιναλόγκα αναπτύχθηκε ένας μικρός συνοικισμός, η Πλάκα, όπου δημιουργήθηκε ένα πανδοχείο για τους επισκέπτες, αλλά και λίγα, υπαίθρια κυρίως, καταστήματα με τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για τους λεπρούς και για όσους τους επισκέπτονταν. Επιπλέον, στη δεκαετία του 1930 χτίστηκαν και νέες κατοικίες στο νησί, που προστέθηκαν στις ήδη υπάρχουσες, ενώ για τη διάνοιξη περιμετρικών δρόμων χρειάστηκε να γκρεμιστούν τμήματα του παλιού ενετικού φρουρίου.

Το κοινωνικό στίγμα

Μέχρι τη μεταφορά τους στη Σπιναλόγκα οι λεπροί ζούσαν απομονωμένοι σε οριοθετημένες συνοικίες, σε ασβεστωμένα σπίτια, που λέγονταν “μεσκινιές”, ενώ αποκαλούνταν από τους υπόλοιπους υγιείς συνανθρώπους τους “λουβιάρηδες”, “μεσκίνηδες” ή “κομμένοι”. 

Ο αμαθής πληθυσμός της εποχής εκείνης τρόμαζε στη θέα των παραμορφωμένων ασθενών και τους ανάγκαζε να φορούν κουδουνάκια, ώστε να γίνεται αντιληπτή η παρουσία τους και να απομακρύνεται έγκαιρα ο κόσμος. 

Πολλές φορές, μάλιστα, όταν παραβιάζονταν οι όροι της “μεσκινιάς” ήταν δυνατόν ο λεπρός να λιθοβοληθεί ή και να πυροβοληθεί. Επίσης, η λέπρα προξενούσε πρόσθετο φόβο και δέος, επειδή θεωρούνταν και θρησκευτική ασθένεια, εξαιτίας των αναφορών στη ζωή του Χριστού σε θεραπεία λεπρών.

Ο τραγικός αποχωρισμός

Κατά τη διάρκεια του αποχωρισμού των ασθενών από τις οικογένειές τους, εκτυλίσσονταν συχνά τραγικές σκηνές.

 Αναφέρεται, μάλιστα, ότι μια κοπέλα, μη αντέχοντας να αποχωριστεί τον άντρα της, έκανε μπροστά στους χωροφύλακες που τον έπαιρναν μια ένεση με αίμα στο μπράτσο της, λέγοντας ότι είναι το αίμα του συζύγου της και έχει ήδη μολυνθεί, ώστε να την πάρουν και αυτή στο νησί. Τελικά η κοπέλα μεταφέρθηκε μαζί του στο νησί, αλλά δεν νόσησε ποτέ, ενώ ο άντρας της πέθανε αργότερα στην αγκαλιά της, χτυπημένος από τα βαριά προβλήματα που του κληροδότησε η λέπρα.

Σε μια άλλη περίπτωση, μια γυναίκα κρύφτηκε τη νύχτα στο καΐκι που θα μετέφερε το πρωί τους ασθενείς από τα Χανιά στη Σπιναλόγκα και έτσι κατάφερε να καταλήξει στο νησί μαζί με τον σύζυγό της προκειμένου να βρίσκεται μαζί του και να τον φροντίζει.

Στη Σπιναλόγκα, επίσης, υπήρχαν και μερικοί κάτοικοι που δεν είχαν προσβληθεί από τη νόσο, συνήθως σύζυγοι ή γονείς λεπρών που δεν ήθελαν να αποχωριστούν και να αφήσουν, αβοήθητα στη μοίρα τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Η μεταφορά στο νησί

Πολύ συχνά οι λεπροί μεταφέρονταν στο νησί με τη βία, πολλές φορές και με χειροπέδες, ενώ όσοι πήγαιναν εκεί γνώριζαν ότι δεν θα γυρίσουν ποτέ ξανά στα σπίτια τους και στην προηγούμενη ζωή τους. Στο λιμάνι, μάλιστα, όπου έφταναν οι βάρκες με τους ασθενείς, υπήρχε μια επιγραφή που έγραφε: “Ο εισερχόμενος να αποθέσει κάθε ελπίδα”. 

Επιπλέον, επί σειρά ετών οι νεοφερμένοι ασθενείς οδηγούνταν σε κλειστούς χώρους, σαν φυλακές, ενώ πίσω τους έκλεινε και τους απομόνωνε για πάντα από τον κόσμο μια βαριά καγκελόπορτα.

Η δραματική διαβίωση

Αν και το νησί διέθετε γιατρό και νοσοκόμους, οι συνθήκες νοσηλείας, αλλά και γενικότερης διαβίωσης των ασθενών ήταν άθλιες, αφού ζούσαν σε μισοκατεστραμμένες κατοικίες με ένα μικρό επίδομα που τους χορηγούσε η πολιτεία, το οποίο δεν έφτανε να καλύψει ούτε τις βασικές τους ανάγκες. Σε όσους το επέτρεπε η κατάσταση της υγείας τους, προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τροφή ψαρεύοντας ή καλλιεργώντας τη γη. Δεν ήταν σπάνιο, ακόμη, κάποιοι ασθενείς να δραπετεύουν και να αναζητούν τροφή σε απέναντι χωριά. Όσοι από τους “παραβάτες” συλλαμβάνονταν, κλείνονταν σε μία απάνθρωπη φυλακή, με ακόμη αθλιότερες συνθήκες διαβίωσης. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες, όμως, οι ανθρώπινες ψυχές όχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω, αλλά ανέπτυξαν μια ιδιόρρυθμη κοινωνικότητα, με δικούς της κανόνες και αξίες.

Αναφερόταν, ακόμη, σε δημοσιευμένα κείμενα της δεκαετίας του 1930, ότι οι ασθενείς στη Σπιναλόγκα, μη έχοντας καμία εργασία, “διασκέδαζαν” κοιτάζοντας τη θάλασσα, παίζοντας μερικά απλά παιχνίδια ή μερικά όργανα μουσικής. Άλλες φορές γλεντούσαν, έπιναν και μεθούσαν, καταριούνταν μεγαλόφωνα την τύχη τους, μισούσαν ή αγαπούσαν τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους τους. Μέσα στην πολυετή λειτουργία του λεπροκομείου, μερικοί λεπροί έπεσαν στη θάλασσα να πνιγούν ή αυτοκτόνησαν με άλλους τρόπους για να ξεφύγουν από τη φρικτή ζωή τους, ενώ λιγοστοί κατάφεραν να δραπετεύσουν κολυμπώντας και να ξεφύγουν για πάντα από το νησί. Πολλοί, πάντως, από τους ασθενείς στο νησί πέθαιναν τελείως αβοήθητοι, παραμορφωμένοι, τυφλοί ή ακρωτηριασμένοι, μέσα σε φρικτούς πόνους.

Μια ζωή χωρίς μέλλον

Η σωματική επαφή ασθενών και υγιών, όπως ήταν το υγειονομικό προσωπικό και οι επισκέπτες, απαγορευόταν αυστηρά, ενώ τα χρήματα που χρησιμοποιούνταν για τις συναλλαγές αποστειρώνονταν υποχρεωτικά από ειδικό υπάλληλο, ώστε να μη μεταδώσουν τη νόσο. Αν και οι γάμοι μεταξύ χανσενικών τυπικά απαγορεύονταν, πολλοί ασθενείς συνδέθηκαν μεταξύ τους και έκαναν δεκάδες παιδιά, τα οποία δεν νοσούσαν. Τα παιδιά αυτά μεταφέρονταν υποχρεωτικά από το κράτος σε ειδικό παιδικό σταθμό στην Αθήνα, όπου παρακολουθούνταν και, εφόσον ήταν υγιή, δίνονταν για υιοθεσία. Το εξιτήριο από τη Σπιναλόγκα ήταν πολύ δύσκολο να αποκτηθεί και δίνονταν μόνο μετά από τρεις διαδοχικές αρνητικές εξετάσεις από τους γιατρούς του νησιού, γεγονός αρκετά σπάνιο, αφού δεν υπήρχε, μέχρι το 1948, καμία θεραπεία για τη νόσο.

Μια λαμπερή ακτίνα φωτός

Η ζωή των λεπρών άλλαξε το 1936, όταν μεταφέρθηκε στη Σπιναλόγκα ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης, τριτοετής φοιτητής της Νομικής, χτυπημένος, μετά την αδελφή του που ήταν ήδη στο νησί, από τη νόσο. Ο Ρεμουνδάκης, ένας από τους λίγους μορφωμένους ασθενείς, δεν αφέθηκε μοιρολατρικά στην αθλιότητα της ζωής στο νησί, αλλά αγωνίστηκε με πάθος να καλυτερεύσει τις συνθήκες ζωής των χανσενικών, απαιτώντας από την πολιτεία καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και νοσηλείας.

Μερικές από τις πρωτοβουλίες που πήρε ήταν: ίδρυσε την “Αδελφότητα Ασθενών Σπιναλόγκας”, οργάνωσε υπηρεσία καθαριότητας κοινόχρηστων χώρων, δημιούργησε θέατρο, κινηματογράφο, καφενεία και κουρείο (που εκμεταλλεύονταν οι ίδιοι οι ασθενείς), έφερε ασβέστη για την απολύμανση των σπιτιών και την εξαφάνιση της ενοχλητικής δυσοσμίας, φύτεψε δέντρα, έφερε ηλεκτρογεννήτρια για ρεύμα στο νησί, πριν ακόμη αποκτήσει ακόμη και η Πλάκα, το απέναντι χωριό και τοποθέτησε μεγάφωνα στους δρόμους που έπαιζαν κλασική μουσική.

Μια νέα ζωή…

Οι ασθενείς, με τις προτροπές του Ρεμουνδάκη, ασχολούνταν με διάφορα επαγγέλματα, ενώ άρχισε να αναπτύσσεται στοιχειώδες εμπόριο, να λειτουργεί σχολείο, με λεπρό δάσκαλο, αλλά και να εκδίδεται ακόμη και σατιρικό περιοδικό. Με το μικρό επίδομα που τους έδινε η Πολιτεία, αγόραζαν τα απαραίτητα τρόφιμα από ένα μικρό παζάρι που στηνόταν στην είσοδο του νησιού από ντόπιους παραγωγούς, που έρχονταν από την Πλάκα με βάρκες, οι οποίοι πληρώνονταν με τα χρήματα που είχαν πριν απολυμανθεί. Ήταν τέτοια η προκατάληψη των χωρικών της Πλάκας, πάντως, που έφταναν στο σημείο να πετούν στη θάλασσα όσο εμπόρευμα έμενε απούλητο, αρνούμενοι να το γυρίσουν στο χωριό τους και να μολύνουν, όπως πίστευαν, τους δικούς τους. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι στο νησί υπήρχε εκκλησία, ο Άγιος Παντελεήμονας, την οποία λειτουργούσε εθελοντικά ένας γενναίος, μη λεπρός, ιερέας. Λίγο πριν πεθάνει, ο ίδιος ο Ρεμουνδάκης, είχε πει σε μια συνέντευξή του τι είδε μόλις έφτασε: “Στη Σπιναλόγκα όλα προχωρούσαν προς το θάνατο, γιατί το πνεύμα της δημιουργίας δεν υπήρχε. Οι άνθρωποι στο νησί έμεναν με σκοπό να πεθάνουν εκεί, χωρίς καμιά ελπίδα”.

Με τις παρεμβάσεις του φοιτητή της Νομικής, η ποιότητα ζωής των λεπρών βελτιώθηκε σημαντικά, όπως αναφέρει και ένας θεραπευμένος χανσενικός, που βρίσκεται ακόμη στη ζωή, ο 87χρονος Μανώλης Φουντουλάκης: “Από μια στιγμή και μετά το νησί δεν ήταν κολαστήριο. Ήταν ένα χωριό εγκλείστων, με τους καλούς, τους τζαναμπέτηδες και τους ζαμανφουτίστες”. Ο ίδιος ο Φουντουλάκης, που παντρεύτηκε την αγαπημένη του Λενιώ (η οποία αψήφισε την ασθένειά του) και έκανε μαζί της μία υγιή κόρη που έγινε γιατρός, είχε πει ακόμη σε μια συνέντευξή του: “Έμεινα χρόνια φυλακισμένος, χωρίς να έχω κάνει έγκλημα, βιώνοντας είτε την απέχθεια, είτε τη συμπόνοια των επισκεπτών του νησιού, που αρέσκονταν να φωτογραφίζουν ψυχρά τα ανθρώπινα ράκη και στη συνέχεια να φεύγουν δήθεν συγκλονισμένοι από το αποκρουστικό θέαμα…”.

Η περίοδος της Κατοχής

Η Σπιναλόγκα ήταν το μόνο, ίσως, μέρος της Ελλάδας που δεν κατέλαβαν οι Γερμανοί στη διάρκεια της Κατοχής, φοβούμενοι την μετάδοση τη νόσου. Έτσι, αφού εκκένωσαν και οχύρωσαν το απέναντι χωριό, την Πλάκα, φοβούμενοι απόβαση των συμμάχων, αναγκάστηκαν να στέλνουν οι ίδιοι τρόφιμα στους ασθενείς του νησιού, για να μην φτάσουν στην ξηρά και μολύνουν τα στρατεύματά τους.

Οι πρώτες αντιδράσεις

Με το πέρασμα των χρόνων, πολλοί από τους επισκέπτες του νησιού εξοργίστηκαν από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους στέλνοντας επιστολές στην ελληνική κυβέρνηση.

Ένας από αυτούς, ο νομάρχης Λασηθίου, έστειλε το 1925 μια επιστολή στον Ελ. Βενιζέλο, στηλιτεύοντας την ακαταλληλότητα του νησιού για λεπροκομείο: “Και ως ειρκτή καταδίκων και ως τάφος ακόμη είναι ανεπαρκής. Επισκεφθείς αυτό απεκόμισα τας χειρίστας εντυπώσεις και ίσως μόνη η μεγάλη φαντασία ενός Δάντη θα ηδύνατο να περιγράψει. Υπέρ τα διακόσια ανθρώπινα άθλια πλάσματα, πάσης ηλικίας, κοινωνικής θέσης, φύλου και σωματικής παραμορφώσεως, έχουν εκεί εγκαθειρχθεί εν πλήρει απογνώσει, άνευ συναισθήσεως ηθικών ή και γραπτών νόμων…”.

Η αρχή του τέλους…

Μετά από πολλά χρόνια ερευνών, το 1948 ανακαλύφθηκε στην Αμερική το πρώτο φάρμακο για την αντιμετώπιση της λέπρας. Έτσι, οι ασθενείς άρχισαν να θεραπεύονται και η Σπιναλόγκα άδειασε σταδιακά από τους ασθενείς, μέχρι και το 1957, οπότε αποχώρησαν και οι τελευταίοι και το λεπροκομείο έκλεισε οριστικά. Οι λίγοι λεπροί που είχαν βρίσκονταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, μεταξύ αυτών και ο Ρεμουνδάκης, μεταφέρθηκαν στο λεπροκομείο της “Αγίας Βαρβάρας” στο Αιγάλεω που λεγόταν νοσοκομείο “Λοιμωδών Νόσων”.
Πολλοί, πάντως, ασθενείς αρχικά αρνούνταν να εγκαταλείψουν το νησί, πιστεύοντας ότι το “στίγμα” της νόσου δεν είχε φύγει ακόμη από πάνω τους και από τα βλέμματα των συνανθρώπων τους και ότι ποτέ πια δεν θα τους δεχτούν ως ισότιμα μέλη στις “καθαρές” κοινωνίες τους.

Αναφέρεται, επίσης, ότι ο μόνος που δεν δέχθηκε να εγκαταλείψει το νησί ήταν ένας ιδιόρρυθμος Κρητικός λυράρης, που δεν ήταν και λεπρός, ο Αντώνης Παπαδάκης ή “Καρεκλάς”, ο οποίος επέλεξε να ζει με τους λεπρούς. Μετά το κλείσιμο του λεπροκομείου και τη διακοπή του εφοδιασμού, πάσχοντας από σοβαρή πλέον ψυχική διαταραχή, παρέμεινε στο νησί τρώγοντας αγριόχορτα και σαύρες, ενώ χρειάστηκε να απομακρυνθεί και να γυρίσει με τη βία στο σπίτι του στην Κρήτη.

Από το κολαστήριο ψυχών, στο τουριστικό αξιοθέατο…

Μετά την αναχώρηση και των τελευταίων ασθενών το 1957, το νησί εγκαταλείφθηκε, παρέμεινε ακατοίκητο για πολλά χρόνια, ενώ πολλά κτίρια κατεδαφίστηκαν. Η Σπιναλόγκα στις μέρες μας, μετά από πολλά χρόνια εγκατάλειψης, χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο και αρχαιολογικός χώρος και δέχεται επισκέψεις δεκάδων χιλιάδων τουριστών με πλοιάρια, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, άρχισε η συστηματική αναστήλωση και επισκευή πολλών παλαιών κτισμάτων, δρόμων και ενετικών τειχών.

Ζωές άδικα πεταμένες στα σκουπίδια…

Παρά την προαιώνια προκατάληψη του κόσμου και τις διαχρονικές κραυγές ρατσισμού και ανθρωποφοβίας, η πραγματικότητα λέει ότι η λέπρα είναι μια νόσος που μεταδίδεται πολύ δύσκολα και θεραπεύεται πλήρως από τη σύγχρονη ιατρική.

Οι άμοιροι ασθενείς, μεταφέρονταν στο παρελθόν στο νησί με τη βία σε ένα κολαστήριο σωμάτων και ψυχών, από το οποίο, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, δεν κατάφερναν ποτέ να ξεφύγουν και να επανέλθουν στην φυσιολογική τους ζωή.

Η Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών, αποτελεί αναμφίβολα μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, ενώ τα απομεινάρια της ντροπής, ακόμη και σήμερα, στέκουν αγέρωχα και μαρτυρούν τον ανείπωτο πόνο χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι θανατώθηκαν ψυχικά και σωματικά, όχι μόνο από την ίδια τη νόσο, αλλά κυρίως από τη σκληρή και άδικη συμπεριφορά των συνανθρώπων τους…

Η λέπρα

Η λέπρα, η οποία ονομάζεται αλλιώς και νόσος του Χάνσεν, προκαλείται από το μυκοβακτηρίδιο της λέπρας (Mycobacterium leprae) και ανακαλύφθηκε από τον Νορβηγό γιατρό Αρμ. Χάνσεν το 1873. Η νόσος ήταν γνωστή στην αρχαία Αίγυπτο και στις Ινδίες εδώ και 4.000 χρόνια. Μέχρι σήμερα, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς τον τρόπο μετάδοσης της ασθένειας. Πιθανότατα, η λέπρα μεταδίδεται με την στενή και συχνή επαφή με ανθρώπους που είναι ήδη μολυσμένοι με το μυκοβακτηρίδιο που την προκαλεί. Το βακτηρίδιο μπορεί να εισέλθει στο σώμα διαμέσου της μύτης ή του προσβεβλημένου δέρματος. Το 95%, πάντως, του πληθυσμού διαθέτει φυσική ανοσία και δεν μπορεί να προσβληθεί από τη λέπρα. Ο καλύτερος τρόπος προστασίας από τη νόσο είναι η αποφυγή επαφής με τα σωματικά υγρά και το δέρμα των ασθενών.

Ο χρόνος επώασης της νόσου θεωρείται ότι μπορεί να κυμαίνεται από 9 μήνες έως 20 χρόνια. Η νόσος συνήθως ξεκινά με μια κόκκινη κηλίδα κάπου στο δέρμα, η οποία στη συνέχεια απλώνεται παντού, προκαλώντας σημαντικές αλλοιώσεις. Επιπλέον, δημιουργούνται βλάβες του δέρματος τις οποίες ο ασθενής δεν αισθάνεται και δεν νιώθει πόνο, τα νεύρα διογκώνονται, οι μύες ατροφούν, χάνεται η αισθητικότητα των άκρων και το σώμα (ιδίως το πρόσωπο) παραμορφώνεται, παίρνοντας φρικιαστική όψη. Η αναισθησία και η ατροφία καθιστά τα άκρα ευάλωτα σε τραυματισμούς ή εγκαύματα και μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια δακτύλων ή και ολόκληρων χεριών ή ποδιών. Ακόμα, στους λεπρούς εμφανίζεται απώλεια τριχών στα φρύδια και στα βλέφαρα, παραμορφώσεις στα χέρια και στα πόδια, καθώς και βλάβες στα μάτια ή και τύφλωση, λόγω προσβολής του οπτικού νεύρου. Η λέπρα δεν είναι θανατηφόρος ασθένεια, αλλά μπορεί να προκαλέσει απώλεια της ζωής, λόγω σοβαρών λοιμώξεων στο δέρμα των ασθενών.

Στις μέρες μας, η ασθένεια θεραπεύεται, με λήψη αντιβίωσης, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Για τους ασθενείς που λαμβάνουν την κατάλληλη θεραπεία, πλέον, δεν υπάρχουν περιορισμοί στην εργασία, στην εκπαίδευση ή σε άλλες κοινωνικές δραστηριότητες και συναναστροφές. Εφόσον ξεκινήσει η θεραπεία, η νόσος παύει να είναι μεταδοτική και ο ασθενής μπορεί να συνεχίζει κανονικά τις καθημερινές του ασχολίες.

hanitotikanea

ΕΤΣΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕ ΑΝΗΛΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ Ο ΥΠΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΧΡΥΣΑΥΓΟΥΛΩΝ -ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠ' ΤΟ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ ΤΟΥ(!!)

Σκληρός δίσκος Παππά: Το φρικιαστικό πρόσωπο του ναζισμού

Τα στοιχεία από τον σκληρό δίσκο του επιστήθιου φίλου του Νίκου Μιχαλολιάκου («αδελφού του» όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος), Χρήστου Παππά, είναι σοκαριστικά.

Κατιούσα

Οι παιδικές ζωγραφιές του μίσους.

Αναδημοσιεύουμε το υλικό του σκληρού δίσκου Παππά που επιδείχθηκαν στη δίκη της Χρυσής Αυγής, όπως αυτό αναρτήθηκε στον ιστότοπο OmniaTv.

(Κείμενο: Λουκάς Σταμέλλος, OmniaTv, 23/6/2018)

Τα στοιχεία από τον σκληρό δίσκο του επιστήθιου φίλου του Νίκου Μιχαλολιάκου («αδελφού του» όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος), Χρήστου Παππά, είναι σοκαριστικά.

Καταρχάς αποδεικνύουν χωρίς αμφιβολίες την ναζιστική ιδεολογία του ηγετικού στελέχους της Χ.Α. και τις επαφές με «επιφανή πρόσωπα», όπως ο Βέλγος ναζιστής και στρατηγός των SS, Ντεγκρέλ και η σκηνοθέτρια του Γ΄ Ράιχ, Λένι Ρίφενσταλ. Παράλληλα, ο Παππάς διατηρούσε επαφή με τον «Περίανδρο» (Α. Ανδρουτσόπουλο) την περίοδο που ήταν φυγόδικος.

Κατά δεύτερον, δείχνουν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι ο Παππάς εκπαίδευε ακόμα και ανήλικα παιδιά στη ναζιστική ιδεολογία.

Πράγμα που μας δίνει και μια εικόνα της επικινδυνότητας των κατηγορουμένων